α. Σόκ καί χυδαίως

Νά ‘τα μααααςςς!!!

Με το που ανακοίνωσαν οι Τουρκαλάδες βαλλιστικό πύραυλο με εμβέλεια μέχρι το Ιόνιο (κάντε κάτι, ρέ μασώνοι, κινδυνεύουν οι στοές σας εκεί πέρα – ακόμη κι αυτή, που βαράτε προσοχές μπροστά της: η «Ένωσις» της «Αγίας Μαύρας»! lol!!!) έσκασε μύτη καί …προφητεία σχετική!!! Σε στύλ: «- Σας τά ‘λεγα εγώ!»

Πώς γίνεται, ρέ παιδί μου, κάθε φορά που ανακοινώνεται / συμβαίνει κάτι, ξαφνικά να «θυμάται» κάποιος ότι κάπου, κάποτε, ένας «χαρισματικός γέροντας» (αγνώστων λοιπών στοιχείων, διότι «είναι ταπεινός» ο γέρων) του είχε πεί: «- Παιδί μου, θα γίνει αυτό κι αυτό!», κι έπεσε (ο γέρων) μέσα 100% μετά από τόσα χρόνια!!!…

[Καί ναί, σωστά μαντέψατε, το ηθικόν δίδαγμα τέτοιων «προφητειών» είναι πως όλες τις φάπες τις τρώμε / θα τις φάμε μόνον εμείς οι Έλληνες «γιά τις αμαρτίες μας». Κάτι ηπαπαραίοι, κάτι Γερμανοί, κάτι τέτοιοι, είναι προφανώς …Παναγίες. Γι’ αυτό δεν παθαίνουν τίποτε.]

Καί πώς γίνεται να έχουμε σ’ αυτή τη χώρα τόσους πολλούς προφήτες, τόσα κρυφά ταλέντα, αλλά να πέφτουμε συνεχώς στα σκατά (μνημόνια, λαθροπλημμυρίδα, εθνικές προδοσίες…), διότι κάτι τέτοια οι «χαρισματικοί» ΔΕΝ τα βλέπουν νά ‘ρχονται;

Καί πώς γίνεται κάθε φορά να μή βρίσκεται κανείς, ν’ αναφωνήσει:

«- Ρέεεε!!!!! Πλλλλάκα μας κάν’ς;»

Καί πώς γίνεται να μην αναρωτιέται κανείς γιατί οι -εντός, ή εκτός εισαγωγικών- προφητείες δεν καταγράφονται τη στιγμή που ειπώθηκαν (ή, έστω, το συντομώτερο δυνατόν) καί δεν ανακοινώνονται αμέσως γραπτώς σ’ ένα -ας το πούμε- διαδικτυακό «αποθετήριο», ώστε (όταν φτάσουν τα προφητευόμενα γεγονότα) να ελέγχονται ως προς την ορθότητά τους καί την αξιοπιστία των ειπόντων αυτές;

[Βέβαια, κάτι …ψευδάργυροι σπεύδουν να εξαφανίσουν τα ιστολόγιά τους, όταν συλληφθούν ψευδόμενοι· άλλοι πάλι, κάτι «ομάδες υψηλής εκσπερματώσεως» καί κάτι τέτοιοι, είναι θρασείς: ακόμη κι όταν ψεύδονται, περνάει ένα χρονικό διάστημα καί μετά συνεχίζουν το ίδιο βιολί, σα να μην τρέχει τίποτε.

Αλλά τόσο τους κόβει· αγνοούν πως, στο Διαδίκτυο, ότι γράφει, δεν ξεγράφει. Παρεκτός κι αν το ξέρουν, αλλά δεν τους νοιάζει, διότι απευθύνονται σε ανεγκέφαλους.]

Τώρα, βέβαια, αν θεωρείτε τον έλεγχο αστεία υπόθεση, αν αρέσκεστε απλώς στο ν’ ακούτε ευχάριστα παραμυθάκια (του τύπου: «θα μας δώσουν τημΜπόλιν» – ναί, αλλά γιά σκεφθήτε τις συνέπειες, αν την παραλάβει ο κουκλοχαιρετάκιας!… 🙂 ), να μή με συμπαθάτε, διότι δεν είμαι στην παρέα σας.

. . . . . . . . . . .

Την απάντηση στα περισσότερα από τα παραπάνω «πώς γίνεται;» την ξέρω· είναι μία καί μοναδική:

Δεν ρωτάει κανείς, διότι κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να σκεφτεί. (Αν σκεφτεί ο νοητικώς αδρανής, θα τον πονέσει η μέση – που λέει καί ο Παλαιός.)

. . . . . . . . . . .

β. Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση!

Το παρόν δεν γράφτηκε γιά να σας φάει τον χρόνο με τις «προφητικές» ψευδολογίες του Διαδικτύου. Αλλά γιά να σας βοηθήσει να βγήτε από την κατάθλιψη, από την ηττοπάθεια, από την παραίτηση, που φέρνει η -όντως ρεαλιστική- διαπίστωση πως (ως Έλληνες) είμαστε:

  • μόνοι μας,
  • λίγοι,
  • αβοήθητοι,
  • άοπλοι,
  • προδομένοι.

Όσο κι αν στεναχωριέμαστε, κακώς, κάκιστα τα καταπίνουμε όλα αμάσητα. Έτσι, μ’ αυτή τη μοιρολατρεία, καταφέρνουμε μονάχα να κάνουμε την κατάστασή μας χειρότερη.

Επίθεση, λοιπόν! Αφήνουμε πίσω μας τα ταμπούρια της κατάθλιψης καί τα σκοτάδια!

Πώς; με τί όπλα;

Γι’ αρχή, με τη σκέψη καί τον λόγο – καί αργότερα θα ‘ρθούν κι άλλα.

…Κάποτε, δεκαετίες πρίν, όταν οι εγχώριοι αναρχικοί ήσαν όντως αναρχικοί (κι όχι τα ψευδεπίγραφα δήθεν αναρχικά παρακρατικά δεκανίκια του κρατικού φασισμού), είχαν διατυπώσει -μεταξύ άλλων- ένα πολύ ωραίο κέλευσμα:

«- Ν’ απαντάτε στις ερωτήσεις με ερωτήσεις!»

Το μέχρι πού μπορεί να σας οδηγήσει αυτή η πρακτική, σας αφήνω απλώς να το φανταστήτε.

. . . . . . . . . . .

Χωθήτε τους, λοιπόν, με επιθετικές ερωτήσεις! Καί μή λυπάστε κανέναν!

Θέλετε παραδείγματα; Ορίστε:

«- Με τη Ρωσσία έχουμε πόλεμο!»

«- Ποιοί είσαστε εσείς, που έχΕΤΕ πόλεμο με τη Ρωσσία; Γιατί; Γιά ποιό λόγο ξεκινήσατε εχθροπραξίες;»

«- Δεν θα έχουμε ρεύμα κάποιες ώρες το 24ωρο!»

«- Γιατί; Θα το τρώνε τίποτε ακρίδες;»

«- Το ρεύμα έπρεπε ν’ ακριβήνει!»

«- Με τόσες ανεμογεννήτριες που γεμίσατε τα βουνά καί τα λαγκάδια, έπρεπε να είναι δωρεάν! Γιατί ν’ ακριβήνει;»

«- Το πετρέλαιο θέρμανσης θα φτηνήνει δέκα λεπτά του ευρώ ανά λίτρο καί θα πουλιέται ενάμισυ ευρώ ανά λίτρο!»

«- Καί γιατί δεν βγάζετε τον φόρο, που μπήκε από εποχής Σημίτη, να γίνει η τιμή του μισό ευρώ ανά λίτρο – όπως ήτανε;»

(Σε τηλεφωνική δημοσκόπηση: ) «- Καλημέρα σας, είμαστε από την εταιρεία δημοσκοπήσεων Σαχλαμαρέξ! Βλέπετε τηλεόραση, κύριε;»

«- Γιατί; Θά ‘πρεπε; Δεν με κάλεσαν ποτέ σε κάποιο κανάλι, να πω τη γνώμη μου! Να τη βλέπουν τα πρόσωπα που καλούνε οι αρδ – τα ίδια καί τα ίδια συνεχώς! Εγώ, γιατί να τη βλέπω; Δεν με αφορά!»

(Οι ίδιοι ενοχλητικοί: ) «- Θα ψηφίσετε κάποιο κόμμα στις προσεχείς εκλογές;»

«- Όποιο μου δώσει χίλια ευρώ στο χέρι!»

«- Ελάτε, κύριε, δεν γίνονται αυτά!»

«- Με τους γύφτους, γιατί γίνονται;»

(Ειρωνικά: ) «- Είστε γύφτος, κύριε;»

«- Όχι, αλλά άμα είναι γιά το χιλιάρικο, γίνομαι. Θα βαφτώ με λίγο Κάμελ στη μούρη, κι εντάξει! Εσύ, δηλαδή, δεν θα γινόσουνα;»

(Τηλεφώνημα σε κανάλι: ) «- Πάλι έχετε αυτόν τον παπάρα τον πωλητικό να μιλάει;»

«- Τί να κάνουμε, κύριε; Ήρθ’ εδώ καί μπαστακώθηκε!»

«- Γιατί δεν του θυμίζετε το ωράριο της Βουλής; Γιατί δεν του λέτε ότι αυτή τη στιγμή κάνει κοπάνα, καί κακώς πληρώνεται τόσα λεφτά από τον φορολογούμενο, όταν δεν κάνει αυτό, γιά το οποίο πληρώνεται;»

«- Έεεε… Δεν μπορούμε… Τί να κάνουμε;…»

«- Μήπως να το κλείσετε το ρημάδι σας καί ν’ αυτοκτονήσετε ομαδικώς – μαζί με τον καλεσμένο σας;»

Κτλ κτλ κτλ.

. . . . . . . . . . .

Επιμύθιον

Αν, λοιπόν, ρωτάτε συνεχώς κι επιμόνως… αν ρωτάτε όσο το δυνατόν περισσότεροι… σίγουρα τα πράγματα θ’ αρχίσουν ν’ αλλάζουν προς το καλύτερο. Αν μή τί άλλο, με την πρακτική των επιμόνων ερωτήσεων, κανείς δεν θα σας ξαναπεράσει γιά κορόϊδα.

Βέβαια, το ν’ αρχίσεις να κάνεις επιθετικές ερωτήσεις, προϋποθέτει σκεπτική ικανότητα. Αλλά, εμπρός! Ακόμη καί οι νοητικώς αδρανήσαντες!

Τί είναι λίγο «κοψομέσιασμα», μπροστά σε μιά καλύτερη ζωή, που μας περιμένει – ενδεχομένως καί πανεθνικώς;

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ: Περιορίστηκα στα καθημερινά της κοινωνικής ζωής, καί δεν αναφέρθηκα καθόλου σε επίμονες ερωτήσεις, που μπορούμε να κάνουμε στον τομέα της έρευνας (επιστημονικής, ή αυτής που υπηρετούμε εδώ), καί πού μπορούν να οδηγήσουν αυτές.

Ξεκινήστε, όμως, από τα απλά.