«- Άχ, Τσιάνο!

Θα τρελλαθώ, Τσιάνο!

Με τους τσολιάδες ποιός μου είπε να τα βάνω!»

. . . . . . . . .

Έλα, τώρα, Μουσσολινάκο, που δεν ήξερες ποιός σ’ έβαλε! Η σκατοαγγλίτσα δεν ήταν;

Δεν ήσουν έμμισθος πράκτοράς της στον Α’ΠΠ; Άρα, γιατί να μην ήσουν καί το 1940;

Δεν ήθελε η αγγλίτσα να φτιάξει την μεταπολεμική τάξη πραγμάτων μετά τον Β’ ΠΠ, καταπώς ήθελαν οι (από την εποχή της Ελισσάβετ της Α’ ακόμη) ιουδαίοι συνεταίροι της (τόσο οι δικοί της, όσο καί των ηπαπάρα) ; Ακόμη καί θυσιάζοντας τα δικά της συμφέροντα (δεχόμενη να ξηλωθεί η τρισήμισυ αιώνων αυτοκρατορία της) ;

Ακόμη καί θυσιάζοντας ασκόπως τους φαντάρους της;

Δεν ήταν (καί δεν είναι) η Ελλάδα όχι μόνο μαγαζί-γωνία, αλλά καί το «κλειδί» στα γεωπολιτικά σας σχέδια, Δυτικών τε καί Ανατολικών, Βορείων καί (ίσως όχι ακόμη) Νοτίων;

Άρα, γιά να έρθει η μεταπολεμική τάξη πραγμάτων, δεν έπρεπε η Ελλάδα να υποδουλωθεί με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο; Άλλως τε, το 1922 ήταν πολύ κοντά… κι όσον αφορά τις εθνικές μας διεκδικήσεις (που τις ψιλοχάσαμε τότε), που μπορούσαμε να τις ξαναεγείρουμε επιτυχώς μέσα σε πολεμική εμπλοκή …των άλλων, έπρεπε να βγάλουμε το σκασμό… διότι, κατά τη σκατογνωμούλα σας, οι Έλληνες δεν έχουμε θέση πουθενά στον πλανήτη – ουδέ κάν στην ίδια μας την πατρίδα.

Άρα, ο μόνος δρόμος που σας απέμενε, ήταν να μπλέξετε κι εμάς σ’ έναν πόλεμο που δεν μας αφορούσε, καί να μας αποδιαλύσετε 100%, πρίν προλάβουμε να συνέλθουμε από το 1922. Σωστά;

Έ;

Γιά πέ! Γιάααα πέ!!!

. . . . . . . . .

Ούτε καί το Βατικανό σου είπε τίποτε, Μπενιτάκο;

Έλα, μολόγα το! Μεταξύ μας, τώρα! Πες το σ’ εμένα! Δεν μας ακούει κανείς! 🙂

. . . . . . . . .

Ούτε κι οι μασώνοι οι δικοί σας σου είπαν τίποτε, ρέ Καραγκιόζη; αφού τους είχες αφήσει αμολητούς καί δεν τους κυνήγησες! Παραιτήθηκαν, λες, ξαφνικά απ’ τις βλέψεις τους να κατευθύνουν την κοινωνία;

Κι ούτε συνεννοήθηκαν με τους δικούς μας, εδώ! Μπάαααα!!! Πού τέτοια πράγματα! 🙂

Εδώ, δέ λέω, οι δικοί μας είχαν απλωμένον τον τραχανά· ο Μεταξάς, αν καί μασώνος 25ου βαθμού ο ίδιος, τους έκλεισε το «φιλανθρωπικόν ίδρυμα», κι ήθελε να το ξανανοίξει ως καθαρά Ελληνικού εθνικού προσανατολισμού. Μεγάλο λάθος του, διότι μάλλον αγνοούσε ότι κι ο τσάρος της Ρωσσίας του 1800 ήθελε να κάνει το ίδιο στις στοές (να τις κάνει καθαρά Ρωσσικού συμφέροντος, παναπεί), κι έφαγε το κεφάλι του: τον καθάρισαν -κοτζάμ τσάρο- οι αγγλιτσόφρονες τέκτονες συμπατριώτες του, συνεπικουρούμενοι απ’ την εκεί …αντιπροσωπεία του «φιλανθρωπικού ιδρύματος».

Τέλος πάντων, τα λάθη γιά τους ανθρώπους είναι, Μπενιτάκο. Μόνο τα πτώματα δεν κάνουν λάθη. Εσύ το ξέρεις καλά αυτό! Είδες; επί της ουσίας, δεν σε βοήθησε ούτε ο αγριοχωριάταρος ο Σκορτσένυ να συνεχίσεις να …κάνεις λάθη!

Αλλά, την επίθεση στην Ελλάδα, το παίζω στο Στοίχημα με απόδοση 1.01 ότι ΔΕΝ τη σκέφτηκες μόνος σου!

Καλά τα είπα, ρε καθήκι; Σου έλυσα τώρα την απορία, ποιός σου είπε να τα βάνεις με τους τσολιάδες;

. . . . . . . . .

Από μέν τον Μουσσολίνι ξεβρώμισε ο τόπος, πρίν κάν δεί την Καγκελαρία του συνεταίρου του πάρκινγκ Σοβιετικών αρμάτων μάχης… αλλά υπάρχουν αρκετοί φιλόδοξοι συνεχιστές του σήμερα.

(Καλά τα λέω, «κύριε» πρέσβυ; )

Έ, λοιπόν, καί γιά δαύτους, μέρα που είναι, έχω να πω ότι τους περιμένει κι αυτούς κλύσμα τσολιάδικο!

Τά ‘παμε, τρίτη φορά ΔΕΝ την πατάμε.

  • Είτε θα κάτσουμε στ’ αυγά μας, γελώντας με όσα περιμένουν τους «εταίρους» / «φίλους» / «συμμάχους» – διότι, σιγά μην πάμε να σκοτωθούμε γιά χάρη τους!

Ούτε 1954 έχουμε, ούτε Κορέα είν’ εδώ. Ούτε καί η εποχή επιδεικνύει πολλή -έστω καί κακώς νοούμενη- φιλοπατρία. (Δεν μπαίνουμε δυό φορές στο ίδιο ποτάμι, «κύριε» πρέσβυ. Διάβασε Ηράκλειτο, να ξεστραβωθείς. Ενός απογεύματος δουλειά είναι, δεν άφησε πολλά πίσω του.)

  • Είτε κάτι θα συμβεί καί ξαφνικά θ’ αποκτήσουμε υπερισχύ (βλέπε πχ Εχετλαίο).

Καί μετά… ούτε ψύλλος στον κόρφο τους!!!

. . . . . . . . .

Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων!!!

Καί σκατά στους εχθρούς μας!

. . . . . . . . .

Υγ 1: Επίσης 28 Οκτωβρίου έγινε η μάχη στη Μουλβία Γέφυρα – μετά την οποία άνοιξε ο δρόμος γιά να επιβληθεί ο χριστιανισμός.

Να υποθέσω ότι η επίθεση των Ιταλών του 1940 ήταν κατά κάποιο τρόπο συμβολιστική αναστροφή του γεγονότος εκείνου, ή πάμε μακρυά;

Πάντως, αν ναί, τότε στα σίγουρα δεν τη σκέφτηκε μόνος του ο Μουσσολινάκος. Ούτε κάν το στρατιωτικό επιτελείο του!

Υγ 2:

Δέλβινο καί Τσαμουριά

Άειντε μας τα πήραν τα παιδιά

Δέλβινο κι Άγιοι Σαράντα

Άειντε μας τα πήρανε γιά πάντα

Θρηνητικό δημοτικό τραγούδι, αφιερωμένο στους πεσόντες του 1940-41. Μέχρι πρότινος, ας πούμε δυό, τρείς δεκαετίες πρίν, άνοιγαν τους χορούς στα πανηγύρια οι επιζώντες παππούδες της εποχής εκείνης – καί μόνον αυτοί.

Πόσοι απ’ αυτούς ζούν ακόμη σήμερα;

Μου φαίνεται δεν (εκ)τιμούμε την «ζώσα Ιστορία» όσο πρέπει – όσο την έχουμε κοντά μας