ΣΤΟΝ ΑΝΩΝΥΜΟ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ
Το μυαλό μας είναι κοντά στον ανώνυμο καρκινοπαθή. Τον άνθρωπο που ανεβαίνει τον γολγοθά του και παλεύει.
-Εκείνον που διαγνώστηκε αργά με καρκίνο, γιατί δεν είχε τα χρήματα, τις γνωριμίες, την οικονομική και χρονική άνεση για δαπανηρά τσεκ-απ.
-Τον άνθρωπο που παλεύει να ζήσει γαντζωμένος από το ανάπηρο και χρεοκοπημένο ΕΣΥ, το οποίο σώζεται μόνο από το φιλότιμο γιατρών και νοσηλευτών που έχουν την ακεραιότητα να ξεπερνούν συνεχώς τον εαυτό τους.
-Τον πατέρα που του είπαν ότι του μένει λίγος χρόνος ζωής και ζει και δουλεύει με την ύστατη αγωνία που θα αφήσει τα παιδιά του.
-Τον καρκινοπαθή που διάφοροι αγύρτες του είπαν ότι τα φαρμακά του είναι ακριβά και ότι τα χρειάζεται πραγματικά μόνο όταν φτάσει στο τρίτο στάδιο.
Σκληρή καταδίκη κι άδικη ο καρκίνος, και ειδικά για εκείνους που δεν έχουν τα μέσα να τον παλέψουν. Εύχομαι όλοι οι άνθρωποι να είναι και να γίνουν καλά. Ας θυμίζει όμως ο θάνατος που στο τέλος μας εξισώνει όλους, ότι το πέρασμα από αυτό τον κόσμο είναι μια ευκαιρία να κάνεις κάτι σημαντικό. Όχι να επιδιώκεις εφήμερες και ψεύτικες δόξες. Όχι να φροντίζεις μόνο για το συμφέρον σου ή να αυγατίζεις την περιουσία τη δική σου ή της οικογενειάς σου εις βάρος των πολλών, των νεκρών, των ζώντων και των αγέννητων. Και όσο πιο ψηλά είσαι, τόσο πιο μεγάλη είναι η ευκαιρία που έχεις, αλλά και η ευθύνη.
Γιατί στο τέλος το μόνο που σου μένει είναι αυτό που δεν μπορείς να πάρεις μαζί σου: την υστεροφημία για αυτά που έκανες όταν ζούσες. Ας είναι λοιπόν ο θάνατος ένας δάσκαλος για όσους τον περιμένουν. Ο τελευταίος, αλλά και ο πιο σημαντικός δάσκαλος. Εκείνος που σου ζητά να περισώσεις ό,τι μπορείς από το έργο της ζωής σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου