Δεν αναφέρω τ’ όνομα του λεβέντη αυτουνού, του …»θεοδώρητου», επειδή μπορεί να γκρεμιστεί όχι μονάχα το σπίτι μου, αλλά ολόκληρος ο server, που φιλοξενεί τις σοφίες μου! (Καί δεν μου φταίνε σε τίποτε, οι άνθρωποι που τον έχουν.) Εν πάσει περιπτώσει, είναι πασίγνωστος καί σεσημασμένος.

. . . . . . . . . .

Γενικά, σας έχω ξαναπεί πως θέλω ν’ αποφεύγω τον σχολιασμό της επικαιρότητας. Αλλά, αφορμή γιά το σημερινό μου έδωσαν οι κινητοποιήσεις του (ιατρικού, νοσηλευτικού, κτλ) προσωπικού των νοσοκομείων, που δεν θέλει να εμβολιαστεί.

Οπότε, δεν κρατήθηκα· θέλω να τους ρίξω ένα γερό …ιεροψάλσιμο! (Απ’ το πληκτρολόγιο – διότι, στην πραγματικότητα, μού ‘χει σφηνωθεί στον εγκέφαλο η επιθυμία να τους ρίξω μπερντάχι.) Κι αυτωνών, κι άλλων πολλών παρεμφερών.

. . . . . . . . . .

Λοιπόν, μέσα στην εσχάτως χιλιοτραγουδισμένη«κανονικότητα», που ονειρεύονται κάποιοι (να επιστρέψουν σ’ αυτήν), συμπεριλαμβάνονται κι οι διαβόητες «συντεχνίες»… τις οποίες παλιότερα κάθε κόμμα στην αντιπολίτευση έβριζε, καί κάθε κόμμα στην κυβέρνηση τις έγλειφε καί τις εκμεταλλευόταν γιά εφαρμογή «κοινωνικής μηχανικής». (Ακόμη καί το ίδιο, που ως αντιπολίτευση τις έβριζε.)

Παναπεί, κλειστές ομάδες (συνήθως επαγγελματικές), που ζητούσαν συνεχώς χρήματα καί δικαιώματα υπέρ αυτών – αλλά ο υπόλοιπος κοσμάκης μπορούσε άνετα να πάει να γαμηθεί.

Μερικές από δαύτες (πχ συνδικαλιστές Δεητζήδες, κλπ) τις επέβαλε (ως δήθεν πανίσχυρες, άρα: «- Τί να κάνουμε, που μας εκβιάζουν;») το πονηρό εκάστοτε γκουβέρνο, καί μερικές έγιναν από μόνες τους. (Πχ δικαστές – που πχ βγάζουν «παράνομες καί καταχρηστικές» ΟΛΕΣ τις μή αρεστές στο εκάστοτε γκουβέρνο απεργίες.)

Το σκεπτικό τους, όλων αυτών, απλούστατο:

«– Εμείς είμαστε τα καλά παιδιά της Εξουσίας, που της κάνουμε ΟΛΑ τα χατήρια! Άρα, κυρα-Εξουσία, εσύ θα μας ξεχωρίσεις απ’ το πόπολο, θα μας ανεβάσεις επίπεδο, θα μας δώσεις προνόμια -χρηματικά καί άλλα-, καί θα μας έχεις παντοτινά κοντά σου, διότι εμείς είμαστε ανώτερη κάστα! Σαν εσένα! Το ίδιο είμαστε!»

[Στο σημείο αυτό, ο προσεκτικός αναγνώστης θα δεί πως δεν έκανα καθόλου μνεία γιά συμμετοχή τους σε στοές κτλ, κι ούτε πρόκειται να κάνω. Όχι πως δεν υφίσταται τέτοια συμμετοχή, αλλά δεν θα χρειαστεί να την αναφέρω.]

Απλούστατο σκεπτικό, αλλά λίαν βλακώδες.

Διότι η μανδάμ Εξουσία ποτέ δεν θα κάτσει να πάρει στα σοβαρά τους υπηρέτες της – καί δή, αυτούς που την κολακεύουν (καί τους έχει σίγουρους). Αυτό, δά, έλειπε!

Αλλοιώς, τί Εξουσία θα ήταν;

. . . . . . . . . .

Κι έτσι, μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, γιά τους δόκτορες δεν έτρεχε τίποτε να κάνουν ενέσεις με δηλητήρια στον κόσμο, εφ’ όσον έπεφτε παραδάκι.

Εδώ, παρένθεση απαραίτητη: αυτά γιά την …ροή του χρήματος δεν τα λέω εγώ, αλλά τα έγραψαν αμέτρητα δημοσιεύματα στο Διαδίκτυο… όπου πχ κάθε θάνατος καταγραμμένος με αίτιο «από» κοροϊδοϊό είχε χρηματική ενίσχυση ένα τριαντάρι χιλιάδες ευρά γιά το νοσοκομείο. Κτλ κτλ.

Όποιος διαφωνεί (καί του θίγεται η υπόληψη καί τα δικηγορίστικα ρέστα), να πάει να βρεί αυτές τις ιστοσελίδες καί να τους κάνει μήνυση καί αγωγή. Καί μετά, να βγεί καί να τους ρίξει μιά περιποιημένη Διαδικτυακή διάψευση-φτύσιμο, να μην ξαναγράψουν ούτε γραμμή. Όσο, όμως, δεν αντιδράει κανείς «θιγόμενος», τότε αυτά που γράφουν οι ιστοσελίδες αυτές είναι αλήθεια. Κι απ’ όσα είδα, μέχρι σήμερα όλοι οι πιθανοί θιγόμενοι έχουν δηλώσει συμμετοχή στο καλογερικό τάγμα των Τραππιστών! 🙂

Συνεχίζουμε.

Όσο, λοιπόν, τις εμβολιο-ενέσεις τις έτρωγε ο κοσμάκης (με αντάλλαγμα μιά μαλακισμένη «ελευθερία κινήσεων» – πολλές φορές στον …Άλλο Κόσμο), όλα καλά. Όταν, όμως, οι εμβολιο-ενέσεις πλησίασαν το νοσηλευτικό προσωπικό, τότε αυτό βγήκε στους δρόμους γιά -σχεδόν- επανάσταση! (Το λάβαρο της Αγίας Λαύρας πώς το ξέχασαν, απορώ.)

Έ, λοιπόν, ξέρετε κάτι;

Με γαργαλάει μιά …νοσηρή περιέργεια, να δώ, τί θα γίνει τώρα, που οι εμβολιο-ενέσεις πλησιάζουν κι άλλους «εκλεκτούς»! Πχ τους …λειτουργούς της Δικαιοσύνης, δικηγόρους καί δικαστές! (Καί εισαγγελείς.) Εδώ, ο μέν Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, ενώι δεν μιλούσε καθόλου τόσον καιρό, που το Σύνταγμα είχε γίνει κωλόχαρτο (ο πρόεδράς του μεριμνούσε μονάχα γιά πάρτυ γενεθλίων!), έβγαλε εσχάτως φετφά πως όλοι οι δικηγόροι πρέπει να εμβολιαστούν. Οι δέ δικαστές καί εισαγγελείς το τί είπαν / έπραξαν επί του θέματος, δεν γνωρίζω. (Αν δεν κάνω λάθος, ακόμη δεν έχουν πεί κάτι.)

Αλλά, πού θα πάει; γιά …επανάσταση κατά του …δικτατορικού κατεστημένου τους βλέπω κι αυτούς, λίαν συντόμως!

Έ, ‘ντάξ, τότε! Αφού η επανάσταση κατά του δικτατορικού κατεστημένου είναι σκοπός ιερός, άμα χρειαστούν κι αυτοί κανα λάβαρο του Παλαιών Πατρών Γερμανού, θα υποχρεωθώ σε κάτι φίλους γραφίστες, να τους τυπώσω δωρεάν μερικά αντίτυπα σε μεγάλο μέγεθος. lol!!!

. . . . . . . . . .

Πέρα απ’ την πλάκα (καί το μαύρο χιούμορ το δικό μου), η κατάσταση αυτή είναι πολύ παλιά. Κι άλλο τόσο απαράδεκτη.

Στα Ελληνικά, έχει διατυπωθεί με παροιμία: «- Στις ζημιές αντάμα, καί στα κέρδη χώρια!»

Με άλλη διατύπωση: «- Βυθίζεται το καράβι, κάντε κάτι (εσείς) να σωθούμε (εμείς) !»

(Καί με διατύπωση καποιανού, που δεν λέει να τον πάρει παραμάζωμα η χοληστερίνη: «- Μαζί τα φάγαμε!»)

Στην πράξη: το εκάστοτε γκουβέρνο κι οι κολλητοί του γλείφτες (οι «ανώτερες κάστες», που λέγαμε) τον «καλό καιρό» τα κάνουν σκατά με την άνεσή τους (καί χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν), αλλά στα ζόρια: τρέξε λαέ (καί στρατέ), να σώσεις την Πατρίδα!!!

Προσωπικώς, έχω εδώ καί καιρό διατυπώσει σαφέστατα τη θέση μου (καί μελλοντική στάση μου) : στα δύσκολα, δεν πρόκειται να τρέξω να βοηθήσω κανέναν καταστροφέα της Πατρίδας, κι ας καεί κι η Πατρίδα!

Μάλιστα, έχω φάει καί κίτρινη κάρτα γι’ αυτή τη θέση!

Παράξενη -εκ πρώτης όψεως- θέση γιά έναν φύσει καί θέσει καί συνειδητήι επιλογήι πατριώτη; Μπορεί. Αλλά, εξηγώ.

Οι απορίες όλων, όσων μ’ ακούνε, συνοψίζονται απάνω-κάτω στα εξής:

  • «- Εσύ, που λες ότι είσαι πατριώτης, θ’ αφήσεις να καταστραφεί η Πατρίδα;»
  • «- Εσύ, που λες ότι είσαι πατριώτης, δεν ενδιαφέρεσαι γιά τον Ελληνικό Λαό καί τον διχάζεις μ’ αυτά που πρεσβεύεις;»
  • «- Εσύ, που λες ότι είσαι πατριώτης, στα δύσκολα θα γίνεις λαγός;«

Παίδες!… παίδες!…

Εγώ την Πατρίδα τη λατρεύω πάνω απ’ τη ζωή μου, αλλά:

  • ΔΕΝ πρόκειται να προσπαθήσω να πείσω κάποιον να γίνει πατριώτης, αν δεν το θέλει. Ειδικά τώρα, στο «καί μισή». Ο καθένας μας έχει ήδη διαλέξει τον δρόμο του πρό πολλού. Τώρα, ήρθε ο καιρός γιά επιβίωση· ούπω καιρός γιά κουβέντες.
  • Γιά τους ίδιους λόγους, ΔΕΝ πρόκειται έναν αρνησίπατρι, ή αδιάφορο, να τον εντάξω με το στανιό στους πατριώτες.
  • ΔΕΝ ονειρεύομαι μιά μελλοντική Πατρίδα πάλι με λαμόγια ασύδοτα να ροκανίζουν τα πάντα, αφού τώρα ξεπεράσουμε (με αίμα καί στερήσεις τρομερές) όλοι μαζί τις δυσκολίες που έρχονται.
  • Τέλος, στα δύσκολα δεν θα γίνω λαγός. Όπως οι πρόγονοί μου δεν έφυγαν ποτέ από εδώ, ούτε κι εγώ θα φύγω. Θα καθήσω να υπερασπιστώ τους ανθρώπους που αγαπώ, καί τις αναμνήσεις μου. Κι όχι τα εξωχώρια τραπεζικά κέρδη του κάθε λαμόγιου. Ξηγημένα πράγματα! Κι επ’ αυτών, δεν δέχομαι ούτε αντιρρήσεις, ούτε -πολλώι μάλλον- διαταγές. (Ξέρεις, ως έφεδρος στον στρατό, κι έτσι.)

Τούτων ειπωθέντων, καλό είναι κάποιος να το σκεφτεί δέκα φορές το αν θα μου βγάλει κίτρινη (ή καί κόκκινη) κάρτα – πριν τη βγάλει. Καθώς να σκεφτεί καί τη δική του θέση, απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση. Κανείς μας δεν είναι υπεράνω κριτικής!

Κι όσο γιά την Πατρίδα, τούτη η σκάρτη ας χαθεί. Δεν τρέχει τίποτε. Θα την ξαναφτιάξουμε σε σωστές βάσεις!

Μιά μελλοντική τίμια Ελλάδα, που θα λάμπει σαν το χρυσάφι, έ! Δεν νομίζω πως θέλετε να συμπεριλαμβάνει λαμόγια, αρνησιπάτριδες, σάπιους ηγέτες – όπως έχει σήμερα. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν το θέλει αυτό.

. . . . . . . . . .

Έτσι, λοιπόν, ντόκτορες, νοσηλευτές, δικαστές, κι όποιος άλλος θέλει, ας κάνουν όσες επαναστάσεις θέλουν. Δεν θα με βρούν συμπαραστάτη – που να τους κάνουν αγνώριστους τα ρόπαλα των Ματατζήδων. Εγώ απλά θα κάθομαι καί θα χαζεύω τις ειδήσεις πίνοντας τον καφέ μου… κι αν είναι απόγευμα-βράδυ, καμιά μπυρίτσα. (Κι άμα δω κανένα έντυπο με συνθήματα, του τύπου: «όλοι μαζί», κτλ, θα το κρατήσω να σκουπίσω τον κώλο μου σε περίπτωση που ξεμείνω από αυθεντικό κωλόχαρτο.)

Καιρός, όμως, να μάθουν όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι «επίλεκτοι» της κοινωνίας ότι δεν πρόκειται να γίνουν άνθρωποι γλείφοντας την Εξουσία, ούτε τηρώντας την αισχρή παροιμία: «- Μακριά απ’ τον κώλο μας, κι ας είναι καί δυό π’θαμές!». Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, στον ίδιο «Τιτανικό» βυθιζόμαστε – κι όσο νωρίτερα το καταλάβουν, έστω καί τώρα, στους έσχατους καιρούς, τόσο το καλύτερο.

Πάντως, τώρα που το σκέφτομαι… Τελικά, είναι πολύ ευκολώτερο να κάνεις κάποιον άνθρωπο, να τον φέρεις σε συναίσθηση, με την ανάγκη καί τη στέρηση, παρά με …δημοκρατική πειθώ με κουβεντολόϊ.

Καί, υπ’ αυτή την έννοια, ίσως το σίχαμα που μας κυβερνάει τώρα να ήταν θείο δώρο!!!

Αν δεν υπήρχε, ίσως θά ‘πρεπε να το εφεύρουμε.

. . . . . . . . . .

Υγ: Μή βρεθεί τώρα κανας μαλάκας, απ’ αυτούς που είναι γεμάτο το Διαδίκτυο, καί μου πεί ότι πρέπει να χρωστάω ευγνωμοσύνη στους γιατρούς!

Δέ λέω, σε κάποιους απ’ αυτούς όντως χρωστάω (καί θα χρωστάω μέχρι να ψοφήσω) άπειρη ευγνωμοσύνη, διότι σε δύο περιπτώσεις έσωσαν τη ζωή μου στην κυριολεξία. (Δεν χρειάζεται να τα ξέρετε όλα! Γι’ αυτό δεν δίνω λεπτομέρειες.) Καί σ’ έναν τρίτο, φιλαράκο αυτόν, εκ φύσεως αφάσιο άτομο καί μέγιστο καλαμπουρτζή, που, όποτε λέει αστεία, με στέλνει γιά κατούρημα απ’ τα γέλια! (Ειδικότητα αυτουνού; καρδιολόγος! Αυτός …δεν χρειάζεται να θεραπεύσει κανέναν με εγχειρήσεις καί μπαϋπάςς καί τέτοια. Αρκεί ν’ ανοίξει το στόμα του, να πετάξει τσιτάτο! lol!!!)

Αλλά, γενικά μιλώντας (γενικά, έ; ), η γενική στάση του εγχώριου ιατρικού κόσμου στην ιστορία των εμβολιασμών ήταν απαράδεκτη. Δέχθηκαν (διά της σιωπής τους) να γίνουν ρεζίλι καί κουκλοθέατρο κι αυτοί καί τα πτυχία τους, γιά να στηρίξουν τις μαλακίες του γκουβέρνου – καί μην τυχόν καί δυσαρεστήσουν τα κομματόσκυλα των συλλόγων τους, όπως ο …ζωντοχήρος.

Με τις οποίες γκουβερνομαλακίες μάθαμε …άλλη Ιατρική, που την αγνοούσαμε: ότι δεν δίνουμε φάρμακα στους ασθενείς (γιά να τους κάνουμε καλά), αλλά εμβολιάζουμε κι απομονώνουμε τους υγιείς!!! (Καί «- Ναί! Ναί! Ναί! Έτσι είναι!», οι γιατροί από κάτω εν χορώι.)

Οπότε, τί υποστήριξη θέλουν από μας τους υπόλοιπους τώρα, που κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο, γιά να μην υπακούσουν στο δίλημμα «εμβολιασμός, ή απόλυση / κλείσιμο του ιατρείου σου»; (Δεν τους δίνω τη σωστή απάντηση, γιά το ποιά ακριβώς υποστήριξη θα πάρουν από μένα, επειδή στο βάθος της ψυχής μου τους λυπάμαι. Όμως, καιρός τους γιά εσωστρέφεια καί περίσκεψη.)

. . . . . . . . . .

Το χειρότερο,όμως, στη συνολική στάση του ιατρικού κόσμου, είναι που ήξεραν εξ αρχής καλύτερα απ’ τον καθέναν (λόγωι επαγγέλματος) τί δηλητήρια είναι τα κοροϊδοϊοεμβόλια – καί ΣΙΩΠΟΥΣΑΝ.

Καλά τα λέω, ρέ ιεροψάλτη; κι εσύ, ρέ φρενοβλαβή; Ή δεν πρέπει να εκφέρω γνώμη, επειδή δεν είμαι γιατρός;

. . . . . . . . . .

Φαίνεται πως μας λυπάται ο Καλός Θεός, καί δίνει (ακόμη…) χρόνο κι ευκαιρίες σ’ όλους μας, γιά περίσκεψη κι αλλαγή μυαλών. (Ευτυχώς, όχι …ιατρικού τύπου αυτή η τελευταία!)

Ας εκμεταλλευτούμε δεόντως τις ευνοϊκές αυτές περιστάσεις.