ιάααα σ’γά-σ’γά, ρέ παιδιά, να το καταλάβω· διότι μερικά θέματα δεν τα πιάνω με την πρώτη! Τυγχάνω βραδύνους, ντίπ στούρνος! Έως μηδενισμού του δείκτη νοημοσύνης μου!

Αλλά, ας τα πάρουμε με τη σειρά. Γιαβάς-γιαβάς (αράπ χαβάς), να τα καταλάβω κι εγώ!

Κάποτε, σε καιρούς προϊστορικούς, έγινα δόξηι καί τιμήι πρωτοετής φοιτητής Φυσικής! Αλλά δεν χάρηκα πολύ, διότι μία βοηθός (θυμάμαι, νόστιμη γιά την εποχή εκείνη) μας ανακοίνωσε ότι θα κάνουμε καί Χημεία! Λοιπόν, στις διαμαρτυρίες μας ότι δεν γουστάρουμε Χημεία, διότι δεν τη διαλέξαμε ως ειδικότητα, μας απάντησε ότι πρέπει να ξέρουμε πέντε πράγματα, επειδή κάποια μέρα θα πάμε στα Γυμνάσια να διδάξουμε καί από δαύτην.

Δεν ανταπάντησα, ότι κακώς καταργήθηκε το «λίγο απ’ όλα» Φυσιογνωστικό Τμήμα, του οποίου οι απόφοιτοι προοριζόντουσαν ακριβώς γι’αυτό, τη διδασκαλία «λίγο απ’ όλα» στα σχολεία (σε αντίθεση μ’ εμάς, τους ορίτζιναλ φυσικούς, που δουλειά μας είναι ν’ ανακαλύψουμε πώς δουλεύει το Σύμπαν!    )… αλλά άκουσα συμφοιτητή μου (καλή του ώρα, όπου κι αν βρίσκεται), να λέει πως ο καλός φυσικός, όχι μόνον επιτρέπεται, αλλά επιβάλλεται να μην ξέρει Χημεία! 

Καί πολύ σωστά! Τί να μάθεις, δηλαδή; την Ανωτάτη Μπακαλική «λάδι καί ξύδι λαδόξυδο»; μιά επιστήμη, που πάει με το ζόρι να βγάλει κανόνα με δύο παραδείγματα καί τέσσερεις εξαιρέσεις;[2 κανόνες / 4 εξαιρέσεις… Θυμήθηκα τα γνωστά σε όλους -απ’ το Γυμνάσιο- αλκάλια· το νάτριο καί το κάλιο, λέει, φέρονται έτσι μπλά-μπλά-μπλά, αλλά τα υπόλοιπα αλκάλια όχι. Έμ;! Πώς θα φερθούν το ίδιο, όταν το πιό μικρό μόριο αλκαλίου, το λίθιο, είναι -τηρουμένων των αναλογιών- σαν ποντίκι, καί το μεγαλύτερο, το φράγκιο, σαν πολυκατοικία; το ίδιο αντέχει το τρέξιμο ο χοντρός στο γυμναστήριο, το ίδιο η γκομενίτσα των πενήντα κιλών; άφ’ σε μας, τώρα!

Άσε καί τις «εκάστοτε συνθήκες» των χημικών αντιδράσεων!… άμα έχεις στοιχείο άλφα καί στοιχείο βήτα σε διάλυμμα γάμμα, λέει, φέρονται έτσι κι έτσι κι έτσι. Αλλά, αν το γάμμα είναι σε περίσσεια, τότε φέρονται αλλοιώς! Κι αν το γάμμα είναι φερ’ ειπείν σε θερμοκρασία άνω των 80 βαθμών Κελσίου, τότε φέρονται αλλοιώτικα! Ρέ, ούστ, λέμε!!! 

Βέβαια, εμείς οι φυσικοί έχουμε άλλου είδους μούρλα: βαυκαλιζόμαστε ότι οι «νόμοι» της Φυσικής ισχύουν παντού! Σαχλαμάρες, εννοείται (είπαμε: αν ίσχυαν, ο Ήλιος θα έπρεπε πρό πολλού να έχει τραβήξει τη Σελήνη μακριά απ’ τη Γή), αλλά -αντίθετα απ’ τη Χημεία- η συνταγή γενικώς πετυχαίνει. Οπότε, μπορούμε να τη λέμε στους λοιπούς «θετικούς επιστήμονας»! lol!!!

Πάντως, μή νομίζετε… ακόμη κι οι -θεωρούμενοι ως υπηρετούντες το άκρον άωτον της λογικής- μαθηματικοί έχουν τα παλαβά τους· μόνο που δεν τα ξέρουν οι περισσότεροι μή-επιστήμονες, γιά να σπάσουν πλάκα. Πχ το μικρότερο μπορεί να είναι …μεγαλύτερο απ’ το μεγαλύτερό του – αυτά συμβαίνουν σ’ ένα παρακλάδι των Μαθηματικών, που ονομάζεται Τοπολογία.]

 

Τέλος πάντων, τελικά όντως κουτσόμαθα πέντε πράγματα στη Χημεία. Έκτοτε, δεν μπαίνω στα χωράφια των χημικών, καί πιστεύω ούτ’ αυτοί στα δικά μου. Έλα, όμως, που φρίκαρα εντελώς αυτές τις μέρες με τα καμώματα του γκουβέρνου στον τομέα της Χημείας!!!

Διατί, ώ ‘γαθοί;

Διότι πάει, λέει (προφανώς, κατόπιν εντολής «άνωθεν»), το πανωεπιστήμιον (έχουμε καί επιστημονικόν κύρος! αμέ;! τί μας πέρασες;!) καί κάνει μετρήσεις στα βοθρολύματα (στα σκατά, εννοούν, αλλά το λένε ευγενικά!    – η σχετική είδηση πχ από ‘δώ) της Θεσσαλονίκης… Καί, ώ του θαύματος! Ανακάλυψαν, λέει (μέσα στα σκατά), μεγάλες συγκεντρώσεις του γονιδιώματος του κοροϊδοϊού!!!

Άρα, χώστε τους μέσα τους Σαλονικιούς!… Μάσκες, μέτρα, λοκντάουν… Μέσα λέμε, στο μπαλαούρο οι κερατάδες, που παρακούνε το γκουβέρνο, καί πάνε καί μεθογλεντάνε συνωστιζόμενοι στα φαγάδικα καί αλλαχού! Να μάθουν αυτοί! (Να μή χέζουν! lol!!!)

 

Κι εδώ είπα ν’ αρπάξω την καραμπίνα, καί ν’ αρχίσω στο κυνήγι με γουρουνόσκαγα πρώτα-πρώτα τους χημικούς του ΑΠΘ. Διότι αυτές οι ιστορίες κάνουν κομμάτια ακόμη καί τη Χημεία που γνωρίζω!

Ρέεεεε!!!!!

Ρέεεεε!!!!!

Τα βοθρολύματα είναι γνωστό ακόμη καί στους άσχετους ότι αποτελούν παράγοντα αποσυνθέσεως. Ό,τι μπαίνει εκεί μέσα, αποσυντίθεται. Ιδίως τα οργανικά υλικά – ακόμη πχ καί τρίχες, καί νύχια. Εντάξει, όχι αμέσως, αλλά σε στάδια. Αλλά στο τέλος, δεν αντέχουν· ποτέ δεν μένουν στην αρχική μορφή τους, καί διασπώνται.

Γι’ αυτό καί υπάρχει ο -κατά βαθμίδες- βιολογικός καθαρισμός (σε όσες πόλεις τον διαθέτουν), ώστε στο τέλος τα βοθρολύματα ν’ αποσυντεθούν σε νερό καί αέρια (καί στερεό υπόλειμμα γιά λίπασμα, ή ενδεχομένως άλλες χρήσεις στη χημική βιομηχανία), καί να καταλήξουν στη θάλασσα.

Οπότε, απορώ: είναι δυνατόν να βρέθηκαν εκεί μέσα οργανικά μόρια κοροϊδοϊού ακέραια; τόοοοοοσο ανθεκτικός είναι; ακόμη καί με δραστικά χημικά αντιδραστήρια (πχ υπολείμματα χλωρίνης καθαρισμού) πεταμένα μέσα στα βοθρολύματα;

Καί πού ξέρουν οι επιστήμονοι πότε βρέθηκαν αυτά εκεί; μήπως αυτά τα μόρια έχουν ενσωματωμένο καί κανα Κινέζικο ρολόϊ-απομίμηση; 

Στο κάτω-κάτω, η πειραματική δεοντολογία λέει πως σ’ ένα πείραμα δεν αφήνεις την κατάσταση να σου ξεφύγει, διότι τότε οι μετρήσεις σου είναι γιά τα σκατά!    Όθεν, οι λεβέντες του ά-πού-θού, άμα θέλανε σωστές μετρήσεις, θά ‘πρεπε να τις κάνουν κατ’ ευθείαν στην πηγή: να πιάνουν έκαστον Σαλονικιό (ειδικά αυτούς, που στήθηκαν στην ουρά γιά τζάμπα κοροϊδοτέστ), καί να του χώνουν το πεχάμετρο στον κώλο, τη στιγμή που τού ‘ρχονται! Καρα-lol!!!

 

Είπα, λοιπόν, να τα πάρω στο κρανίο με την τόση κοροϊδία, αλλά συγκρατήθηκα. Διότι σε τέτοιο σημείο μας έφτασε ο κουκλοχαιρετάκιας με το γκουβέρνο του: ν’ αμφισβητούμε την ίδια μας τη λογική!

Λέω, δε μπορεί ρέ φούστη μου! Κάποιο δίκιο πρέπει νά ‘χουν οι άνθρωποι… Στο κάτω της γραφής, η επιστήμη προχωράει με τρομακτικά βήματα – καί δεν έμεινε στην εποχή που πήρες εσύ πτυχίο, βλάκα Εργοδότη!

Όθεν, προσπαθώ να σχηματίσω στη φαντασία μου την εξής εικόνα:

Επιστήμονες με λευκές ρόμπες εργαστηρίου ν’ ανοίγουν καπάκια αγωγών λυμάτων, να χώνονται στην τρύπα, να παίρνουν προσεκτικά (καί μετά σχετικής ευλαβείας) δείγματα, να ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια… (Σκέτη μύηση σε καταβάσιο, να ‘ούμ’! lol!!! – άσχετο το πώς θα φαίνονται μετά οι -πρώην- λευκές ρόμπες! ξανά lol!!!) Καί μετά, στα πανωεπιστημιακά εργαστήρια:

  • να βάζουν τα σκατά στο γκουμπιούτερζ,
  • το γκουμπιούτερζ να ξεχωρίζει ειδικά τον κοροϊδοϊό ανάμεσα σ’ ένα πλήθος από άλλα μικρόβια, ούρα, κόπρανα, ληγμένα φάρμακα, ληγμένα ναρκωτικά, ληγμένες μπύρες, ληγμένες λεμονάδες, ληγμένα άφτερ σέηβ, σαπούνια (βελούδινα, γιά τις γυναίκες), μπουγαδοσάπουνα, σαμπουάν δύο σέ ένα, σάλια, μύξες, μεταχειρισμένα νερά με χλωρίνες απ’ το παρκέ, βενζίνες από μολότωφ (να μή μας πιάκουνε στα πράσσα οι εμβάτσοι), κτλ κτλ κτλ,
  • καί στο τέλος να βγάζουν επιστημονικόν πόρισμα:

Τριάντα τοις εκατό ο κοροϊδοϊός, που πάτε να μας κρυφτήτε, κουφάλες συμπρωτευουσιάνοι, γιά να γλυτώσετε τα πρόστιμα!

(«- Αυξήθηκε, μανδάμ, οπότε χρειάζονται να ληφθούν μέτρα! Πρίν ήτανε εννέα τοις εκατό! Η επιστήμη μιλάει, να ‘ούμ’!»)

 

Το σκέφτομαι, λοιπόν, το ξανασκέφτομαι… επειδής, να ‘ούμ’, επιστήμη από ‘δώ, γκουμπιούτερζ απο ‘κεί… τελικά, αυτοί οι επιστήμονοι με τις λευκές ( ; ) ρόμπες πρέπει νά ‘ναι υπαρκτά πρόσωπα, κι εγώ όντως να μην ξέρω τί μου γίνεται από Χημεία των σκατών! (Άσε που το παραδέχομαι καί μόνος μου, δηλαδή.)

Όθεν, καταλήγω στο συμπέρασμα πως αυτή η ιστορία με τις σκατομετρήσεις αλήθεια πρέπει νά ‘ναι, ώ παίδες! (Να μήν ασεβούμε καί στους επιστήμονοι, δηλαδή.) Όχι τίποτε ψευτιές των ΜΜΕ, απ’ τις συνηθισμένες.

(«Συνηθισμένες», σαφώς δεν είναι. Τώρα, γιά ψευτιές, δεν ξέρω!    )

 

……………………..

 

Υγ: Η τόση …σε περίσσεια επιστήμη αυτού του είδους, μου θυμίζει το εξής ανέκδοτο:

 

Ήταν, λέει μιά κυρία, που πάτησε τα πενήντα. «- Ώχ!», σκέφτηκε, «άρχισαν να εμφανίζονται ρυτίδες κι άσπρα μαλλιά καί τα ρέστα, κάτσε να πάω γιά πλαστικές, να φαίνομαι νεώτερη!»

Πλακώνεται, λοιπόν, στους αισθητικούς δόκτορες (είχε λεφτά να δώσει!), καί σε κανά ξάμηνο βγαίνει αγνώριστη! Κούκλα, καί σαφώς νεώτερη στην εμφάνιση!

Οπότε, βγαίνει έξω στον δρόμο, να διαπιστώσει αν οι άντρες καταλαβαίνουν την ηλικία της!

Πάει στον μανάβη, τον ρωτάει ναζιάρικα πόσο την κάνει, «- Τριανταπέντε!», απαντάει ο μανάβης. «- Κι όμως, είμαι πενήντα!», του λέει. Φούϊ-φίουουουου!, θαυμαστικό σφύριγμα ο μανάβης, καί να του τρέχουν τα σάλια στο μεταξύ. (Καί να τού ‘χει γίνει κάγκελο, με το συμπάθειο.)

Πάει στο σουπερμάρκετ, τα ίδια. Πάει στο περίπτερο, τα ίδια. Πάει στην καφετέρια, τα ίδια. «- Θαύμα! Πέτυχε!», σκέφτεται.

Εκεί, λοιπόν, που ήταν να γυρίσει στο σπίτι, βλέπει έναν γέρο που τη χαλβάδιαζε. «- Κάτσε να κάνω ένα τελευταίο τέστ!», σκέφτηκε, κι άρχισε πάλι ο ίδιος διάλογος – πόσο με κάνετε σε ηλικία, κτλ.

«- Χμμμ… Έχω μιά μέθοδο, που μπορώ να σας πω ακριβώς-ακριβώς,», λέει ο γέρος, «αλλά πρώτα πρέπει να σας πιάσω τα βυζιά! Μέσα απ’ τα ρούχα καί το σουτιέν!», διευκρίνησε.

Δίστασε η λεγάμενη, ψιλοκοκκίνησε, πήγε να φύγει, αλλά την έτρωγε η άγρια περιέργεια. Οπότε, τραβιέται λίγο σε μιά γωνιά κάπως παράμερα, σηκώνει μπλούζα καί σουτιέν, «- Ορίστε!», λέει του γέρου.

Αρχίζει ο γέρος το άγριο χούφτωμα, καί σε κανα πεντάλεπτο αποφαίνεται: «- Είστε ακριβώς πενήντα!»

Έπαθε πλάκα η τύπισσα! «- Καί πώς το ξέρετε;», του λέει.

«- Χίχίχί!!!», χαμογελάει σατανικά ο γέρος. «Ήμουνα από πίσω σας στον μανάβη, καί σας άκουσα!»

 

Κάτι μου λέει πως αυτός ο γέρος είναι ο επικεφαλής της ομάδας των επιστημόνωνε, που κυνηγάνε στα σκατά τον κοροϊδοϊό με την απόχη!