Το vertigo της εξουσίας, τα μηνύματα της κάλπης και το νέο κέντρο που αναδύεται στην Ευρώπη

                                                                                                     

Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα

Αν ζούσε ο Γκυστάβ Λε Μπον, αυτός ο σπουδαίος Γάλλος γιατρός και συγγραφέας, ο οποίος ασχολήθηκε συστηματικά με την ανθρωπολογία, ψυχολογία, την κοινωνιολογία, σίγουρα θα μελετούσε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών. Στη συνέχεια, θα προσπαθούσε να αποκωδικοποιήσει τις δηλώσεις των πολιτικών ανάλογα με το αποτέλεσμα και τέλος θα προχωρούσε σ΄ένα νέο συγγραφικό πόνημα. Στο έργο του αυτό θα πραγματευόταν την εποχή των πολιτικών και την ψυχολογία τους και θα ήταν η συνέχεια του βιβλίου του για την Ψυχολογία των Μαζών.
Είναι σχεδόν βέβαια πως ο Λε Μπον θα προσδιόριζε με σαφήνεια την πολιτική και κομματική ψυχολογία και θα παρουσίαζε ενδεχομένως και τις παθήσεις που δημιουργεί ο εγκλεισμός τους σε Μέγαρα, Καγκελαρίες και Προεδρικές κατοικίες. Εκτιμώ δε ταπεινά πως θα μας ενημέρωνε ότι οι περισσότεροι των πολιτικών ανδρών και γυναικών που κυριαρχούν στη γηραιά ήπειρο πάσχουν από μια σπάνια και άκρως πολιτική ασθένεια, το vertigo της εξουσίας.

Στην ιατρική με τον όρο vertigo περιγράφεται μια κρίση ιλίγγου που προκαλεί έντονη ζαλάδα, αποπροσανατολισμό, απώλεια ισορροπίας, εμβοές (κουδούνισμα στα αυτιά), τάση λιποθυμίας ή και απώλεια των αισθήσεων. Χαρακτηρίζεται από την ψευδαίσθηση της κίνησης, με το άτομο να αισθάνεται συνήθως ότι περιστρέφεται μέσα στον χώρο. Η κρίση αυτή μπορεί να διαρκέσει από μερικά δευτερόλεπτα έως αρκετές ώρες. Σε σοβαρότερες περιπτώσεις, η διάρκεια είναι μεγαλύτερη, από μερικές μέρες έως μερικούς μήνες.Στην περίπτωση των πολιτικών αρχηγών συνήθως εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της θητείας του σε κάποιο θώκο. Εδώ να επισημάνω ότι η κρίση αφορά όλους τους πολιτικούς ανεξαρτήτως κόμματος, χρώματος και πεποιθήσεων και έρχεται ως απόρροια της απομόνωσής τους.
Η απομόνωση είναι το άλλο μεγάλο σύμπτωμα που χτυπάει αλύπητα τις πολιτικές ηγεσίες. Διότι οι βόλτες του πολιτικού ανάμεσα στο πλήθος κατά την προσπάθεια του να ανέλθει στον θώκο σταματούν μόλις επιτευχθεί η προσπάθεια. Μοιραία λοιπόν οι άνδρες και οι γυναίκες της πολιτικής απομακρύνονται από τη βάση που μέχρι πρόσφατα τους στήριζε και εναποθέτουν την επικοινωνία τους με το κοινό στα χέρια συμβούλων, επικοινωνιολόγων και στρατηγικών αναλυτών. Εδώ ακριβώς βρίσκεται ένα άλλο κομμάτι που θα προσπαθούσε να αναλύσει ο Λε Μπον για να αποκρυπτογραφήσει το μεγάλο παζλ της πολιτικής ψυχολογίας. Το κομμάτι των ανθρώπων γύρω στον πολιτικό αρχηγό. Εκείνων που επικοινωνούν με τον έξω κόσμο μεταφέροντας τα μηνύματα εκατέρωθεν. Προσωπικά ας μου επιτραπεί να ονομάσω αυτό το κομμάτι φαινόμενο Γκρούεζας (θυμάστε φαντάζομαι τον εξαιρετικό Διονύση Παπαγιαννόπουλο στον αντίστοιχο ρόλο στη ταινία Υπάρχει και φιλότιμο). Το φαινόμενο Γκρούεζας θα μπορούσαμε να πούμε ότι μοιάζει με ιό που μολύνει/καταστρέφει κάθε ζωτική προσπάθεια επικοινωνίας ενώ συνοδεύεται από γραμματείς και λοιπές βδέλλες που ζουν παρασιτικά. Ως γνωστό η βδέλλα μπορεί να ρουφήξει αίμα 5 φορές τον όγκο του σώματος της. Φανταστείτε λοιπόν ότι ανάλογα και πολλαπλασιαστικά λειτουργούν και οι πολιτικές βδέλλες.
Σίγουρα ο Λε Μπον θα αφιέρωνε ένα μεγάλο κεφάλαιο για τις παρενέργειες που προκαλούν σε σχέση με το vertigo της εξουσίας και, ενδεχομένως, στο τέλος του βιβλίου του θα αποκάλυπτε τους λόγους και τις αιτίες αυτής της πολιτικής κατάστασης. Σήμερα κάτι ανάλογο προσπαθούν να κάνουν οι αναλυτές προκειμένου να προετοιμάσουν πολιτικούς αρχηγούς και κόμματα, όμως δε φαίνεται να το πετυχαίνουν. Ο λόγος είναι απλό. Διότι ουδείς δεν έχει διάθεση να κάνει αυτοκριτική, να κοιτάξει τον εαυτό του κατάματα και να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει. Πριν βιαστείτε να πείτε ότι αυτό είναι ελληνικό φαινόμενο, να σας ενημερώσω πως είναι ανθρώπινο φαινόμενο.Οι πολιτικοί στην Ευρώπη, ξεκινώντας από τη Βρετανίδα πρωθυπουργό Τερέζα Μέι που παραιτήθηκε με δάκρυα στα μάτια και φθάνοντας μέχρι την Άνγκελα Μέρκελ, τον Εμμανουέλ Μακρόν και τον Αλέξη Τσίπρα, μοιάζουν να μην έχουν αντιληφθεί τί ακριβώς συμβαίνει και ποιο το μήνυμα της ευρωκάλπης.


Στην περίπτωση της Βρετανίας, η Τερέζα Μέι απέτυχε να οδηγήσει τη χώρα σε έξοδο από την ΕΕ παρουσιάζοντας την εικόνα μιας μάλλον φοβισμένης Αγγλίας και λησμονώντας πώς ο Εγγλέζος νιώθει ακόμη μέσα του το ένδοξο ναυτικό παρελθόν της παλαιάς Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Το αποτέλεσμα ήταν η ανάσταση του Νάιτζελ Φάρατζ καθώς το Brexit Party πήρε το 31,6%


Στη Γερμανία η Άνγκελα Μέρκελ προσπάθησε να μετακυλίσει τους κραδασμούς από τις αντιδράσεις της πολιτική της στους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) και μέχρι ενός σημείου τα κατάφερε. Το SPD υπέστη μεγάλη ήττα εξασφαλίζοντας μόλις το 15,3% με το κόμμα της Μέρκελ να παραμένει πρώτο με 28,6%, αλλά βαθιά λαβωμένο.


Στη Γαλλία, ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν κατάφερε μέσα σε δυο χρόνια από την εκλογή του στη προεδρία να δει τη πλάτη της Μαρί Λε Πεν και τους σοσιαλιστές να εξαφανίζονται. Ενώ στην Ελλάδα ο Αλέξης Τσίπρας υπέστη βαριά ήττα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον οποίο είχε υποτιμήσει, όπως παλαιότερα ο Αντώνης Σαμαράς είχε υποτιμήσει τον Τσίπρα και ο Κώστας Καραμανλής τον Γιώργο Παπανδρέου.


Αυτό που παρατηρούμε σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις πολιτικών ανδρών και γυναικών είναι ότι δεν κατάλαβαν τελικά ποιο ακριβώς το πρόβλημα για τις απώλειες ή την ήττα τους. Ενδεχομένως κάποιοι να πουν ότι ήταν οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις (πληροφορήθηκα ότι αυτή η εξήγηση δόθηκε τόσο στον Εμμανουέλ Μακρόν όσο και στον Αλέξη Τσίπρα). Άλλοι μπορεί να πουν ότι όλα οφείλονται στην οικονομική πολιτική των Βρυξελλών, στο μεταναστευτικό, ακόμη και στην τιμωρητική διάθεση των πολιτών που πιέζονται. Σίγουρα είναι όλα τα παραπάνω (στην Ελλάδα είναι και τα Εθνικά Θέματα και ο απόηχος της Συμφωνίας των Πρεσπών) αλλά κυρίως είναι η απομάκρυνση όλων τους από τους πολίτες.
Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, για να έρθουμε στα ελληνικά δεδομένα, η απομάκρυνσή του από τον ελληνικό λαό σε συνδυασμό με την έλλειψη σεβασμού προς τους πολίτες που λοιδωρήθηκαν ως όχλος, μάζα και φασίστες, έφεραν το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλωθώ στο αν ήταν ή όχι στρατηγική ήττα, απλά θα τονίσω πως ήταν ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και όχι νίκη της ΝΔ. Οι πολίτες της χώρας μας δεν αποφάσισαν ξαφνικά ότι ερωτεύτηκαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αποφάσισαν ότι δεν επιθυμούν άλλο τον Αλέξη Τσίπρα και αυτό το μήνυμα έχει διπλό αποδέκτη, τόσο το Μαξίμου όσο και την Πειραιώς. Αυτή ήταν η απάντηση του κέντρου στην Ελλάδα, το οποίο ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Το κέντρο που όλοι το επιθυμούν και το ορέγονται από τον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη μέχρι τη Φώφη Γεννηματά και τον Βασίλη Λεβέντη (που απέτυχε να δει ποσοστά).
Το ερώτημα είναι πού θα πάει το κέντρο. Και είναι ένα ερώτημα που απασχολεί και την Ευρώπη, όπου βλέπουμε ένα νέο κέντρο να αναδύεται. τα κόμματα των Πρασίνων στη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Βρετανία (κυρίως σ΄αυτές τις χώρες) πανηγυρίζουν γιατί με τα ποσοστά τους αποδεικνύουν ότι αργά ή γρήγορα θα είναι η νέα κεντρώα δύναμη. Στην Ελλάδα μένει να έρθουν οι εκλογές της 7ης Ιουλίου για να δούμε ποιος θα πάρει το κέντρο.
Το σίγουρο είναι πως πλέον οι ψυχολογίες λαών και πολιτικών εισέρχονται σε μια νέα εποχή και η μόνη λύση είναι να αποτινάξουν τις ασθένειες που κουβαλούν και τις ενδιάμεσες βδέλλες
Geopolitics & Daily News

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΦEYΓΕΙ, ΜΑ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ... ΜΕΝΕΙ!

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΦEYΓΕΙ, ΜΑ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ... ΜΕΝΕΙ!

Κανείς από αυτούς που έρχονται δεν θα καταγγείλει ή έστω θα αμφισβητήσει τη Συμφωνία των Πρεσπών!

Από τον
Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη*

Είναι αναμφίβολα καλό που ηττήθηκε η αριστερή κυβέρνηση, όμως να μη δημιουργούνται ψευδαισθήσεις για τα μέτωπα των εθνικών θεμάτων. Δεν ξέρω τι παπάτζες πουλάγανε στον Τσίπρα ο Βερναρδάκης, ο Παππάς και τα άλλα παιδιά, και τίποτα καψοκαλύβηδες δημοσκόποι, αλλά είναι φανερό πως έπαθαν το «σύνδρομο του μπούνκερ»: Οταν ο Αδόλφος και το επιτελείο του ήταν πια κλεισμένοι στο καταφύγιο της Καγκελαρίας, με τον Κόκκινο Στρατό να έχει πλέον εισβάλει στο Βερολίνο, η προπαγάνδα τους ήταν πως τα «μυστικά όπλα» και η στρατιά του Στάινερ θα «έσπαγαν» την πολιορκία και θα συνέτριβαν τον εχθρό σε Ανατολή και Δύση, αλλάζοντας τον ρου της Ιστορίας και προσφέροντας κυριολεκτικά στο «παρά ένα» τη νίκη στους Γερμανούς.

Τα μυστικά όπλα δεν είχαν προλάβει να αναπτυχθούν ή ήταν σε εμβρυακό στάδιο. Τα αεριωθούμενα μαχητικά βγήκαν σε παραγωγή, αλλά ήταν λίγα και χρησιμοποιήθηκαν λάθος. Το γερμανικό πρόγραμμα ατομικής βόμβας, ευτυχώς, έχασε την κούρσα από τους Αμερικανούς, αλλιώς σήμερα θα ήμασταν κανονικό gau, και όχι μόνο οικονομικό - φορολογικό.

Το πυραυλικό πρόγραμμα επίσης δεν έφτασε σε επίπεδα βεληνεκούς, ακρίβειας στόχευσης και εκρηκτικής ισχύος, που θα μπορούσε να ανατρέψει την υπεροχή της θηριώδους αμερικανικής και ρωσικής παραγωγής όπλων. Η δε στρατιά του Στάινερ ήταν λίγες χιλιάδες υπολείμματα αποδεκατισμένων μονάδων, ναύτες χωρίς καράβια και αεροπόροι χωρίς αεροπλάνα, οι οποίοι θα πολεμούσαν ως πεζικάριοι. Ο Αδόλφος και το επιτελείο του είχαν χάψει την ίδια τους την προπαγάνδα. Μόνο όταν τα σοβιετικά άρματα μάχης έφτασαν στην πόρτα του καταφυγίου ήρθε η επίγνωση της αλήθειας και άρχισαν να αυτοκτονούν ένας ένας.

Ετσι και ο Τσίπρας και το επιτελείο του: Ξεκίνησαν με ΔΙΚΗ τους πρωτοβουλία τη φοβερής σύλληψης ιδέα του Κοτζιά και του Παππά για την «επίλυση» του σκοπιανού ζητήματος, με στόχους να καταγάγουν πλήγμα στον ελληνικό «εθνικισμό» και τη διάσπαση της Ν.Δ., διότι γνώριζαν τις χαζοχαρούμενες θέσεις της σημερινής ηγετικής ομάδας, που δεν είχε αντίρρηση για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις και ήταν εχθρική απέναντι στα συλλαλητήρια και στην αυστηρή και σωστή θέση του Συμβουλίου Αρχηγών του 1992, «ούτε σύνθετο ούτε παράγωγο, καμία χρήση του όρου ‘’Μακεδονία’’ στην ονομασία του κράτους των Σκοπίων». 

Μόλις ο Μητσοτάκης όμως οσμίστηκε τη διάσπαση, υιοθέτησε μια μεσοβέζικη θέση, καταπίνοντας το όνομα, αλλά κάνοντας τον μακεδονομάχο για τα επιμέρους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακάθεκτος, προχώρησε στην προδοτική συμφωνία, με την οποία διαφωνούν σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι του. Παράλληλα, ζήσαμε ένα όργιο προπαγάνδας. Από την κωμωδία της «ρωσικής παρέμβασης» με τις φαιδρότητες των απελάσεων Ρώσων διπλωματών, μέχρι τις καθημερινές ύβρεις και συκοφαντίες προς τα αμέτρητα πλήθη των συλλαλητηρίων. Τι γραφικούς, τι θρησκόληπτους, τι φασίστες μάς είπαν... «Ετερόκλητα πλήθη» μάς αποκαλούσε όλους ο πρωθυπουργός. 

Οταν μαλώνεις με τον λαό σου και την αλήθεια, είναι ζόρικα τα πράγματα. Ουδέποτε η εξύβριση του ψηφοφόρου αποτέλεσε μέσο προσέλκυσης ψηφοφόρων. Κανείς δεν είπε «ποπό, ο Αλέξης με είπε φασίστα που υπερασπίζομαι τη Μακεδονία, ας πάω να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ για να του αποδείξω πως είμαι καλό και προοδευτικό παιδί». Αντιθέτως, πήγαν στο παραβάν και η διαφορά στον Βορρά έγινε σφυριά στο κεφάλι. Κι όμως, έλεγαν δημόσια -μου τα έλεγαν κι εμένα φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ- πως τάχα η Μακεδονία είναι τεταρτοπέμπτο ζήτημα για να αποφασίσουν οι πολίτες τι θα ψηφίσουν. Καλά κρασιά! Εκαναν προπαγάνδα και την πίστευαν κιόλας. Και τη χώρα πρόδωσαν, έβλαψαν τα συμφέροντά της και τον εαυτό τους τον υπονόμευσαν. Οι Πρέσπες ήταν προδοσία, αλλά και αυτοπυροβολισμός του κυβερνώντος κόμματος. Η έκπληξη της Μέρκελ, όταν της ξεφούρνισε την πρωτοβουλία του ο πρωθυπουργός, δεν τον ξένισε. Δικαίως δεν πίστευε στα αυτιά της η Frau Kanzlerin για την ανόητη και βλαπτική υποχώρηση.

Ομως, θα στενοχωρήσω όλους τους καλούς φίλους και τις φίλες που επιχαίρουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ φεύγει, όμως η βλάβη που επέφερε στην Πατρίδα μένει. Κανείς από αυτούς που έρχονται δεν θα καταγγείλει ή, έστω, αμφισβητήσει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ούτε ο επερχόμενος πρωθυπουργός ούτε ένας ευρωβουλευτής, βουλευτής, υποψήφιος ή στέλεχος της Ν.Δ. δεν έχει την αυτονόητη εθνική θέση της καταγγελίας της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ο ΣΥΡΙΖΑ το έκανε και η Ν.Δ. βολεύτηκε που άλλος έκανε τη βρομοδουλειά. Ηδη μας έχουν εξηγήσει πως «είναι διεθνής υποχρέωση της χώρας πλέον», «θα είναι καταστροφική η καταγγελία» κ.λπ. Μόνο κάτι ψελλίσματα, για τάχα επιδίωξη «βελτίωσης». Θα της γυαλίσουν τα χρώμια, ξέρω ‘γώ...

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ φεύγει, επιτέλους, όμως η «Βόρεια Μακεδονία» μένει, διότι οι μεν δύο μονομάχοι συμφωνούν στο όνομα, από τους δε μικρούς δεν υπάρχει κανείς σοβαρός και αξιόπιστος στη Βουλή και στο Ευρωκοινοβούλιο για να αγωνιστεί για ανατροπή των προδοτικών τετελεσμένων. Μόνο στο βάθος του μέλλοντος μπορεί να ανατραπεί αυτό από άλλους παράγοντες, όπως η δημογραφική έκρηξη των Αλβανών, και όχι γιατί κάποια κινηματική ελληνική πολιτική δύναμη πήρε την εξουσία και απεκατέστησε τα εθνικά συμφέροντα.

*Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
www.neadexia.gr

dimokratianews

ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΡΙΘΕΙ.....

Τίποτε δεν έχει κριθεί

                                        

του Γ. Παπαδόπουλου – Τετράδη
Όποιος κοιτάζει τα νούμερα των εκλογών- και δεν εννοώ τα πολλά ανθρώπινα αλλά τα λίγα αριθμητικά- βλέπει μπροστά στα μάτια του ένα που πρωταγωνιστεί και είναι το πιο σημαντικό για τις επόμενες εκλογές. Και για τις αυτοδιοικητικές της Κυριακής και για τις εθνικές της 7ης Ιουλίου. Κι αυτό το νούμερο είναι το 33,11% που πήρε η ΝΔ στις ευρωεκλογές. Σε σχέση με το 23,78% που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό το νούμερο λέει ότι όλα είναι ρευστά.
Για την ακρίβεια, το 33,11% λέει ότι η πλειονότητα των ψηφοφόρων δεν υπερψήφισε τη ΝΔ, αλλά αποδοκίμασε τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ αύξησε τα ποσοστά της μόνο κατά 3,5% σε σχέση με τις τελευταίες εκλογές που πήρε περίπου 30%. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 12% από το 35,5 % που είχε πάρει.
Τα ποσοστά που έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγαν κατά πλειοψηφία στη ΝΔ. Αντιθέτως, αθροίζονται σε άλλα κόμματα ως ψήφοι διαμαρτυρίας ή καταδίκης, αλλά, πάντως όχι στη ΝΔ. Κι αυτό θα πρέπει να το δει πολύ σοβαρά η αξιωματική αντιπολίτευση πριν θριαμβολογήσει ή αισιοδοξήσει για τα αποτελέσματα των αναμετρήσεων αυτή την Κυριακή σε δήμους και περιφέρειες, αλλά, κυρίως, στις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου.
Οι ψυχροί αυτοί αριθμοί λένε ότι η πλειονότητα των ψηφοφόρων που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι κατ αρχάς είτε πολύ σκεπτικοί είτε αρνητικοί στο να ψηφίσουν ΝΔ. Και κανείς δεν ξέρει να μας πει με υπεύθυνους αριθμούς αν απέχουν λόγω αντιδεξιών θέσεων ή λόγω του ονόματος του αρχηγού της ΝΔ, που ελεηνολογείται εδώ και δεκαετίες από τον λεγόμενο προοδευτικό χώρο. Ο οποίος είναι πολύ μεγάλος σε όγκο.
Ανεξιχνίαστο επίσης είναι το ποσοστό εκείνων που έριξαν αρνητική ψήφο διαμαρτυρίας, αλλά έχουν σκοπό να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, αφού θεωρούν ότι το μήνυμα το έστειλαν στην κυβέρνηση.
Η πείρα λέει ότι τα μικρά κόμματα που ψηφίζονται ως πόλοι διαμαρτυρίας στις ευρωεκλογές δεν έχουν την ίδια τύχη στις εθνικές. Και μάλιστα σε εθνικές με ακραία πόλωση σαν αυτές που έρχονται. Έτσι, το μέλλον του κ Βελόπουλου είναι άγνωστο παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κάνει η ΕΡΤ να τον προβάλει και να ξεπλύνει τις ανοησίες του, προκειμένου να στερήσει από τη ΝΔ δεξιές ψήφους. Δυστυχώς, το ίδιο λάθος κάνουν και ΜΜΕ που δεν ανήκουν στην προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ. Προωθούν ένα νούμερο στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Εξ ίσου μετέωρο είναι το μέλλον του κ Βαρουφάκη στις εθνικές εκλογές. Δεδομένου ότι οι ψηφοφόροι του είναι τέως συριζαίοι, αρκετοί από τους οποίους μπορεί να τσιμπήσουν στο προχουντικό, μεταπολεμικό σύνθημα «Δημοκρατική παράταξη εναντίον Δεξιάς» και να επιστρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεδομένου ότι η γενική οπισθοδρόμηση της πολιτικής τα τελευταία 5 χρόνια έχει στείλει και αρκετούς πολίτες πολλές δεκαετίες πίσω σε νοοτροπία. Η οποία μιλάει με συνθήματα και συναισθήματα μιας πραγματικότητας 60 χρόνια πίσω.
Μ αυτά τα δεδομένα, οι αυτοδιοικητικές εκλογές της Κυριακής είναι ρευστές. Γιατί όσοι έριξαν ψήφο διαμαρτυρίας- και είναι πολλοί- δεν είναι βέβαιο ότι θα ξαναπάνε να ψηφίσουν. Μπορεί να επαναπαυθούν στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών ή να ξεθύμαναν. Αυτό που ήθελαν να πουν το είπαν. Και ενδεχομένως θα ξαναμιλήσουν στις 7 Ιουλίου. Αν δεν έχουν φύγει για διακοπές.
Γιατί η βασική αιτία στο μυαλό της κυβέρνησης που άλλαξε την ημερομηνία από την 30η Ιουνίου είναι αυτή. Να φύγουν οι νοικοκυραίοι. Ούτε τα σχολεία την εμποδίζουν ούτε οι αλλαγές στη Δικαιοσύνη. Τα σχολεία έχουν λίγα ειδικά μαθήματα (εδώ έγιναν τριπλές εκλογές μεσούσης της σχολικής περιόδου προχτές!) και οι αλλαγές στη Δικαιοσύνη μπορούν να τρέχουν από την 1η Ιουλίου κανονικά ή να παραταθεί η θητεία μέχρι να αποφασίσει το επόμενο υπουργικό.
Στο καλάθι πρέπει να μπει και το σοκ που έχουν υποστεί οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ από το αποτέλεσμα, που τους ήρθε από κει που δεν το περίμεναν. Κι αυτό το σοκ μπορεί να συσπειρώσει τους οπαδούς της κυβέρνησης και να ψηφίσουν μαζικά και στις εκλογές αυτής της Κυριακής, αλλά και στις 7 Ιουλίου.
Ενώ, από την άλλη πλευρά, οι ψηφοφόροι του 3,5% επιπλέον που πήρε η ΝΔ μπορεί να επαναπαύονται στη βεβαιότητα ενός νέου θριάμβου και να απόσχουν σε μεγαλύτερο ποσοστό, γεγονός που μπορεί να αποδειχτεί μοιραίο για την αξιωματική αντιπολίτευση. Και στις αυτοδιοικητικές εκλογές και στις εθνικές.
Η εξαφάνιση του Ποταμιού από τον εκλογικό χάρτη θα βοηθήσει το ΠΑΣΟΚ (ποιο ΚΙΝΑΛ, σοβαρευτείτε) αναμφισβήτητα. Σαρξ εκ της σαρκός του ήταν το Ποτάμι. Αλλά, πόσοι από τους 85.000 ψηφοφόρους που απέμειναν θα πάνε να ψηφίσουν; Και πού αλλού θα διασπαρούν; Άγνωστο. Η διασπορά προς ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές αποτυπώθηκε. Η νέα, αν είναι ανάλογη εκείνης θα ευνοήσει τη ΝΔ. Όχι με κρίσιμα νούμερα πάντως.
Συμπέρασμα: Οι πολίτες απέδειξαν την Κυριακή ότι αποδοκιμάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν επιδοκιμάζουν ξεκάθαρα τη ΝΔ. Στην καλύτερη περίπτωση είναι επιφυλακτικοί. Στη χειρότερη περίπτωση, αρνητικοί.
Μ αυτά τα δεδομένα, το ΚΚΕ έχει να περιμένει τα σταθερά ποσοστά του, μείον εκείνους που θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ «για να μην έρθει η δεξιά», στο σκηνικό πόλωσης που θα επικρατήσει.
Το ΠΑΣΟΚ, φυσιολογικά θα αυξήσει τα ποσοστά του, με τους ψηφοφόρους του Ποταμιού που του ανήκουν. Και, αν έχει κουκούτσι μυαλό, θα απευθυνθεί στα αντανακλαστικά των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, που έχουν ένα παρελθόν δεμένο με τον Ανδρέα και με το κόμμα και καμιά σχέση με τον ανιδεολογικό ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, για να το κάνει αυτό πρέπει να ονομάζεται ΠΑΣΟΚ και όχι ο,τιδήποτε άλλο. Γιατί, όσο κι αν φαίνεται επιφανειακό, δεν είναι. Ο λαός αγάπησε ένα όνομα. Και συνδέεται συναισθηματικά μαζί του. Και δεν το βλέπει να πρωταγωνιστεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να παλέψει με το βραχύβιο παρελθόν του και να πείσει ότι θα γίνει άλλος. Αλλά, ποιος άλλος, αφού η πλειονότητα των ψηφοφόρων του θέλει να είναι αυτό που είναι; Δηλαδή το 23,78%; Έτσι, ελπίζει σε κείνους που ψήφισαν τιμωρητικά (ή που απείχαν) και θα επιστρέψουν για να μην έρθει «η καταστροφική ακροδεξιά». Ξεσηκώνοντας σε έναν «ανένδοτο αντιδεξιό αγώνα» και επιστρατεύοντας σ αυτόν κάθε όπλο της πραγματικότητας ή της φαντασίας. Παλεύοντας ταυτόχρονα εναντίον του Βαρουφάκη, που μοιάζει να συσπειρώνει νέους.
Η ΝΔ, τέλος, έχει δύο αντιπάλους. Την αλαζονεία των στελεχών της και τους ψηφοφόρους της. Η πρώτη είναι στο χέρι της ηγετικής της ομάδας να την καθαρίσει. Όχι προσωρινά. Δια παντός. Οι ψηφοφόροι της είτε είναι παραδοσιακοί, είτε επαναπατρισθέντες, είτε νέοι, είτε απλώς αντισύριζα. Αλλά, αν δεν πεισθούν ότι η μάχη κατά του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κριθεί, θα οδηγηθούν σε περιπέτειες. Και δεν θα τους φταίει κανείς λαός, όπως φταίει τώρα στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
από το «https://www.liberal.gr/»

ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΡΩΣΟΙ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ,ΕΠΑΝΕΛΑΒΑΝ ΓΙΑ ΔΙΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ...

Ένα νέο βιβλίο για την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας αποκαλύπτει τα λάθη τα οποία Ρώσοι και Έλληνες επανέλαβαν για διακόσια χρόνια

Πρώτο μέρος, εδώ



Άγιον Όρος 28 Μαϊου 2016

John Helmer*, Μόσχα

(…)

Το μάθημα για τους Έλληνες, σύμφωνα με τον Beaton, είναι ότι οι Ρώσοι μπορούν και υπόσχονται, αλλά χωρίς τα στρατιωτικά μέσα, δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους, απλά επειδή δεν μπορούν. Το λάθος που κάνουν οι Έλληνες πιστεύοντας διαφορετικά διαρκεί για δύο αιώνες. Η απόρροια - η αδήλωτη από τον Beaton ρωσική πεποίθηση - είναι ότι η Αντάντ (ο όρος του 1920) ή οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ (σήμερα) θα κατέχουν πάντα στρατιωτικά την Ελλάδα για να αποτρέψουν οποιαδήποτε αλλαγή. Η Τουρκία σε αυτόν τον γεωπολιτικό χάρτη δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ραβδί με το οποίο η Αντάντ συνεχίζει να χτυπήσει τη Ρωσία.

Μήπως αλλάζουν ο χάρτης της Ανατολικής Μεσογείου και οι γεωπολιτικοί υπολογισμοί όλων, όταν ο αγωγός Turkstream της Gazprom θα δημιουργήσει ένα τουρκικό κόμβο για την προμήθεια φυσικού αερίου στη νότια Ευρώπη, και όταν το ρωσικό σύστημα αντιαεροπορικών πυραύλων S-400, που αναπτύσσεται  ήδη στη συριακή ακτή και σύντομα θα βρίσκεται στην τουρκική Αεροπορική Βάση Gaziemir, κοντά στη Σμύρνη, θα καλύψει σε εμβέλεια όλη την Ελλάδα και τη νοτιοανατολική ακτή της Ιταλίας;



The red zone is the maximum strike range of the S-400s based at Khmeimim; the blue zone is the maximum zone of detection by the Russian radars and other sensors on the ground at Khmeimim. The Tartous base is on the coast 60 kilometres due south. Both ranges can of course be extended by reconnaissance and strike aircraft flying out of Khmeimim; the operations centre at Tartous coordinating Russian Navy deployments; and additional Russian aircraft flying out of Iran. Source: http://warnewsupdates.blogspot.com

 Ένα μήνυμα του τότε πρόεδρου Ντμίτρι Μεντβέντεφ προς την Αθήνα τον Οκτώβριο του 2009 δήλωνε: «Η Ελλάδα είναι στρατηγικός μας εταίρος με τον οποίο μοιραζόμαστε μακροχρόνιους ιστορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς».

  

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν ήταν πιο προσεκτικός και επίσης πιο συγκεκριμένος. Ο πλησιέστερος Έλληνας ομόλογός του ήταν ο Κώστας Καραμανλής,  συναντήθηκαν για πρώτη φορά επίσημα το 2001, όταν ο Πούτιν ήταν πρωθυπουργός και ο Καραμανλής ηγέτης της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Τότε ο Πούτιν δήλωσε ότι «οι φιλικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών θα εξακολουθήσουν να αποτελούν προτεραιότητα». 

Συναντήθηκαν πάλι στην Αθήνα το 2005, όταν το ανακοινωθέν του Κρεμλίνου ανέφερε ότι "η Ελλάδα και η Ρωσία μοιράζονται τις ίδιες απόψεις σε πολλά διεθνή θέματα. Αυτό αφορά την κατάσταση στα Βαλκάνια και το ζήτημα της διευθέτησης του κυπριακού ζητήματος.

"Αλλά η προτεραιότητα του Πούτιν, τότε και αργότερα, ήταν να δεσμευτεί η Ελλάδα για την εισαγωγή ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου και να γίνει αυτό που το Κρεμλίνο αποκαλούσε « ενεργειακό κόμβο » «με διεξόδους στις αγορές ενέργειας τρίτων χωρών, ήτοι ρωσικός εφοδιασμός φυσικού αέριου μέσω της Ελλάδας προς χώρες της Νότιας και Δυτικής Ευρώπης και η κατασκευή ενός πετρελαιαγωγού».

Η επόμενη συνάντησή τους το Σεπτέμβριο του 2006 εστιάστηκε στους όρους κατασκευής του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης για να μεταφέρει ρωσικό πετρέλαιο προς τα νότια μέσω της Βουλγαρίας στην Ελλάδα.

Το Δεκέμβριο 2007 συναντήθηκαν ξανά. Ο Πούτιν δήλωσε: «Οι ρωσοελληνικές σχέσεις χτίστηκαν ανέκαθεν πάνω στο στέρεο θεμέλιο της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αγάπης των λαών μας και η εταιρική μας σχέση είναι αγνής φιλικής φύσης». Αυτό που εννοούσε ο Πούτιν ήταν εξαρτώμενο από την ενεργειακή στρατηγική. Επανέλαβε: "Η κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης είναι ένα σημαντικό έργο τόσο για τη Ρωσία όσο και για την Ευρώπη. Θα αυξήσει τις προμήθειες ρωσικού πετρελαίου όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στις ευρωπαϊκές αγορές γενικά. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν τόνισε ότι η Ρωσία επέλεξε ένα πρωταρχικό σχέδιο για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και ότι θα το εφαρμόσει με συνέπεια. Ο αρχηγός του κράτους δήλωσε επίσης ότι η Ρωσία είναι έτοιμη να συνεχίσει να εργάζεται με την Ελλάδα στο έργο του αγωγού Southern Stream μέχρι το 2040 διπλασιάζοντας τις ποσότητες φυσικού αερίου που παραδίδονται στην Ευρώπη ».

Ο πρωθυπουργός Καραμανλής με τον πρόεδρο Πούτιν, Μόσχα, 18 Δεκεμβρίου 2007

Μετά τις συνομιλίες τους, ο Πούτιν είπε στο Τύπο: «Είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η επίσκεψη θα μας επιτρέψει να ανεβάσουμε το πλαίσιο συνεργασίας και εταιρικής σχέσης μεταξύ της Ρωσίας και της Ελλάδας».  

Λιγότερο από τέσσερις μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 2008 , συναντήθηκαν και πάλι: "Είναι ευχάριστο να συναντηθούμε και πάλι στη Μόσχα με τον Έλληνα πρωθυπουργό, τον παλιό μας φίλο Κωνσταντίνο Καραμανλή ... Θέλω να τονίσω ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια, οι σχέσεις μας με την Ελλάδα έχουν εξελιχθεί σε πραγματική εταιρική σχέση και η Ρωσία αποδίδει μεγάλη σημασία σε αυτό το γεγονός ».

Στην περίπτωση αυτή, απέτυχε σχεδόν ό, τι σχεδίασαν ο Πούτιν και ο Καραμανλής. Το έργο του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπου κατέρρευσε, εν μέρει λόγω της εναντίωσης της Βουλγαρίας (και της Ουάσινγκτον), εν μέρει λόγω της απροθυμίας των ρωσικών πετρελαϊκών εταιρειών να παραδώσουν το πετρέλαιο. Για λεπτομέρειες, κάντε κλικ για και διαβάσετε εδώ και εδώ . Ο Πούτιν συμφώνησε να επαναδρομολογήσει στην Τουρκία (και να μετονομάσει) τον αγωγό φυσικού αερίου South Stream της Gazprom αντί της Βουλγαρίας και της Ελλάδας.  



Ο Γιώργος Παπανδρέου (αριστερά), ο οποίος διαδέχτηκε τον Καραμανλή το 2009, στη Μόσχα το Φεβρουάριο 2010. Το Κρεμλίνο τον θεώρησε ως Αμερικάνο. Πηγή: http://johnhelmer.net/

Παρά το αμερικανικό πραξικόπημα στην Ουκρανία και την έναρξη των αμερικανικών και ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Ρωσίας το 2014, η ρητορική του Πούτιν προς τους διαδόχους του Παπανδρέου θα παραμεινει ατάραχη. Είπε στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα το Μάιο του 2016: «τα χρόνια αυτά μαζί έχουμε αναπτύξει πολύ καλές και φιλικές σχέσεις. Αυτό μας βοηθά, βέβαια, να βρούμε συμβιβαστικές λύσεις και είναι πάντα μεγάλο πλεονέκτημα να μπορούμε να βασιζόμαστε στην υποστήριξη καλών προσωπικών σχέσεων κατά την επίλυση επιχειρηματικών ζητημάτων ».

Στην πραγματικότητα, το μπίζνες συρρικνωνόταν. Έτσι ο Πούτιν αναβίωσε τους παραδοσιακούς ρωσικούς δεσμούς με το ελληνικό παρελθόν. Πριν από μια επίσκεψη στην Αθήνα και το μοναστήρι του Αγίου Όρους τον Μάιο του 2016, είπε σε μια δεξιά ελληνική εφημερίδα: "Εκτιμούμε τις αιώνες παραδόσεις φιλίας μεταξύ των λαών μας. Η συνεργασία μας βασίζεται σε μια σταθερή βάση κοινών πολιτισμικών αξιών, στην ορθόδοξη κουλτούρα και στην αληθινή αμοιβαία αγάπη. Ένα ζωντανό παράδειγμα του πόσο στενά συνυπάρχουν οι ζωές των λαών μας είναι η ιστορία του Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος ήταν Ρώσος υπουργός εξωτερικών τον 19ο αιώνα και αργότερα έγινε επικεφαλής του ελληνικού κράτους ... Γνωρίζω ότι η Ελλάδα θυμάται ότι η επίτευξη της ανεξαρτησίας της οφείλεται σε όχι μικρό βαθμό στις προσπάθειες της Ρωσίας. Η υποστήριξη της Ρωσίας για τον αγώνα της εθνικής απελευθέρωσης της Ελλάδας οδήγησε σε μεγάλο βαθμό στην περαιτέρω ανάπτυξη των διμερών σχέσεων. Αυτές τις μέρες, η Ελλάδα είναι σημαντικός εταίρος της Ρωσίας στην Ευρώπη ".  

Ήταν ο Τσίπρας που αναβίωσε το στρατηγικό κλισέ: «Θα ήθελα να επαναλάβω ότι η στρατηγική μας επιλογή είναι να ενισχύσουμε τους δεσμούς με τη Ρωσία, καθώς τα έθνη μας έχουν ιστορικά στενούς θρησκευτικούς και πνευματικούς δεσμούς και επίσης επειδή έχουμε ευκαιρίες να ανοίξουμε στο μέλλον την οικοδόμηση της οικονομικής μας συνεργασίας, καθώς και να βελτίωσουμε τη σταθερότητα στον κόσμο και την περιοχή».

Ο Τσίπρας επανέλαβε τον εαυτό του σε κοινή συνέντευξη τύπου με τον Πούτιν, υποστηρίζοντας ότι η σχέση ήταν «ένα είδος συνεργασίας που αποτελεί στρατηγική επιλογή για την Ελλάδα. Δεν προκαλείται μόνο από τους βαθιούς πολιτιστικούς, πνευματικούς και ιστορικούς δεσμούς μεταξύ των χωρών μας, αλλά επειδή είναι μια συνιστώσα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στον 21ο αιώνα στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο ».  

President Putin and Prime Minister Tsipras at the Greek Prime Ministry in Athens, May 27, 2016. Source: http://en.kremlin.ru/

Ο Πούτιν αναβίωσε επίσης τους αρχαίους δεσμούς. «Είμαστε απόλυτα ενήμεροι για το είδος του κόσμου στον οποίο ζούμε και ότι η ίδια η Ελλάδα βρίσκεται σε μια δύσκολη κατάσταση. Ο πρωθυπουργός πρέπει να πάρει κάποιες πολύ δύσκολες αποφάσεις, αποφάσεις που πιστεύω ότι είναι απαραίτητες αλλά πολύ δύσκολες. Δεν αναμένουμε από την Ελλάδα να επαναλάβει τους Άθλους του Ηρακλή και η Ελλάδα είναι απίθανο να καθαρίσει τους Σταύλους του Αυγεία της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας... Ωστόσο, η Ελλάδα είναι η πατρίδα των εκλεκτών στοχαστών και των φιλοσοφικών σχολών. Άκουσα ότι βρήκαν τον τάφο του Αριστοτέλη εδώ πρόσφατα. Από αυτή την άποψη, σίγουρα πιστεύουμε ότι, δεδομένου ότι οι πολύ θερμές μας σχέσεις υπάρχουν για πολλούς αιώνες, αυτό είναι ένα καλό θεμέλιο για τις ρωσοελληνικές σχέσεις. Και πιστεύουμε ότι η Ελλάδα μπορεί σίγουρα να συμβάλει και να επηρεάσει τη λήψη αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τους γείτονες της, ειδικά αν ξεκινήσει και δημιουργήσει προϋποθέσεις για την υλοποίηση μεγάλων περιφερειακών έργων ». 

Η άρση του αρχαίου Έλληνα από τον τάφο του  αποδεικνύεται πιο αξιομνημόνευτη για το Κρεμλίνο από τον ενταφιασμό των σύγχρονων.

Η ρητορική δεν μπορεί να συγκαλύψει την έκταση της στρατηγικής μετατόπισης από το Κρεμλίνο προς την Τουρκία, ενισχυμένης από το εμπόριο και τις επενδύσεις, και επιβεβαιώνοντας τον ρόλο της Τουρκίας στην εξαγωγή φυσικού αερίου προς τη νότια Ευρώπη. Η επίδειξη της ρωσικής αεροπορικής υπεροχής στη Συρία, η επιτυχία των χερσαίων επιχειρήσεων εκεί και η πώληση των S-400 στην Τουρκία έχουν αφήσει την κυβέρνηση Τσίπρα χωρίς τίποτα άλλο παρά επικρίσεις προς τη Μόσχα και μια επιστροφή στην φανερή στρατιωτική προστασία από τις ΗΠΑ. 

Ότι η ρωσική στρατηγική μπορεί να κινηθεί προς την τουρκική κατεύθυνση δεν είναι κάτι το καινούργιο. Αλλά σε διακόσια χρόνια, μια τέτοια κίνηση δεν έχει αποδειχθεί ποτέ βιώσιμη με την πάροδο του χρόνου: αυτό είναι ξεκάθαρο από την ιστορία του Beaton, όπως και η υποψία του Στάλιν για τους «Κεμαλίστες». 

Κανένας κομμουνιστής δεν θα ανεχόταν το κεμαλικό λόμπι που λειτουργεί στο εσωτερικό του Κρεμλίνου σήμερα. Για ένα τέτοιο διάλειμμα με το παρελθόν, δεν υπάρχει ούτε ελληνικό ούτε ρωσικό εγχειρίδιο.
*John Helmer (born 1946) is an Australian-born journalist and foreign correspondent based in Moscow, Russia since 1989. He has served as an adviser to government heads in Greece (Andreas Papandreou), the United States (Jimmy Carter), and Asia, and has also worked as professor of political science, sociology, and journalism.

http://johnhelmer.net/a-new-history-of-modern-greece-reveals-mistakes-the-russians-and-greeks-have-kept-repeating-for-two-hundred-years/

ΣΑΡΩΣΕ ΤΟ ΚΙΕΦ......

*Πολύ δάκρυ επεσε για το" γκριζάρισμα",δύο νομών στην Θράκη κατά τίς πρόσφατες εκλογές,αλλά δεν κράτησε πολύ...τρείς ημέρες μόνο!αλλωστε στην Ελλάδα και τά θαύματα και οι θρήνοι,εχουν τριήμερη διάρκεια..ομως αυτήν την φορά,θα πρέπει να σοβαρευτούμε...υπάρχει προηγούμενο!!πώς άρχισε η απώλεια του Κοσόβου από την Σερβία;;μα ακριβώς όπως γινεται αυτην την στιγμη με την Ξάνθη και την Ροδόπη!!!Διαβάζουμε εδώ αρχικά.https://diodotos-k-t.blogspot.com/2019/05/sos-sos-sos-sos-sos-sos-sos.html
-------------------

Νίκος Σταθόπουλος

ΚΑΙ Η ΚΡΥΠΤΟΦΕΡΕΤΖΟΥ στην Κομοτηνή, να αλαζονεύεται για "τουρκικό κόμμα, τουρκική μειονότητα"..κι εμείς εδώ κάτω, "χαμουτζήδες" σε ψυχή και μυαλό, να ασχολούμαστε με την πολιτική ευτέλεια της πιο κυνικής συστημικότητας...το πολιτισμικό και γεωπολιτικό μας "ξήλωμα" σε πλήρη εξέλιξη, κι εμείς μπουρδουκλωμένοι στον αραχνιασμένο αφαλό μας να "ψάχνουμε λύσεις" παρανοϊκής προδιάθεσης στα ίδια αποτυχημένα και ολέθρια..."πατριωτισμός" του καφενέ και "αριστεροσύνη" της τέχνης του Αυνάν...ΣΑΡΩΝΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ στη Θράκη!..εμ βέβαια, με μια "ελληνική"(λέμε τώρα..) πολιτεία που κάνει ό, τι μπορεί για να αφελληνιστεί εκεί ο πληθυσμός, και με κυβερνητικά κόμματα που τα στελέχη τους "βεβαιώνουν"(αντικειμενικά!...) ότι εκεί "υπάρχει ένα συμπαγές τουρκικό κάτι" είτε πρώτα τηλεφωνούν στο Προξενείο και μετά υπογράφουν υπουργικές αποφάσεις...την ίδια στιγμή, ο "σωτήρ" Κυριάκος, βεβαιώνει την Επικυριαρχία ότι "θα σεβαστώ τη συμφωνία των Πρεσπών αφού συνιστά δεσμευτική διεθνή συμφωνία της χώρας"...κάτι το "ταξικό" κάτι η "ευρωπροσήλωση", οσονούπω οι Τούρκοι στη Βουλή και ζήτημα "αυτονομίας της Θράκης"...καθρεφτοχαντρίτσες, επιστολές του Κυρίου Ημών, και "ρεαλισμός της συμμετοχής", σε χαρμανάκι αποηλιθιοποίησης...ρε μας βλέπω όλους, ξεσπιτωμένους και αλωμένους εκ νέου, να τρέχουμε για στέγη στο City Plaza…

=========

Σίμος Σταυρακίδης

To μειονοτικό κόμμα ΚΙΕΦ (Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης, Φιλίας που σάρωσε στη Θράκη, είναι μέλος του Ευρωπαικού Κόμματος EFA (Εuropean Free Alliance) στο οποίο ανήκει και το ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ και στο οποίο συν-προεδρεύει ο εβραίος Daniel Kohn Benditt που προσπαθούσε πριν κάποια χρόνια ...να νομιμοποιήσει την Παιδοφιλία. Ακόμα και τους Μουσουλμάνους της Θράκης ... οι τοκογλύφοι φρόντισαν να τους μαντρώσουν σε δικό τους μαγαζί...που βρωμάει Soros από χίλια χιλιόμετρα μακριά.Γι' αυτό δεν βλέπετε καμία σοβαρή ανησυχία από το «Ελληνικό» Πολιτικό Σύστημα που δουλεύει για τα ίδια αφεντικά.
Αν δει κανείς ΠΟΙΑ κόμματα έχουν ενταχθεί στη European Free Alliance ...θα καταλάβει το παιχνίδι που παίζουν με πραγματικές ή φανταστικές μειονότητες σ' όλες τις χώρες της Ευρώπης.
https://en.wikipedia.org/wiki/European_Free_Alliance…

 

 

ΚΑΤΑΓΕΛΑΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΞΙΟΔΑΚΡΥΤΟΙ..

Καταγέλαστοι και αξιοδάκρυτοι…

Όποιος ξέρει ν'αγαπά, ξέρει και να χωρίζει..." επισημαίνει το τραγούδι του Μανώλη Χιώτη σε στίχους της Μέλπως Κολοκοτρώνη. Ολόσωστο.

Η τέχνη τού να κερδίζεις και η τέχνη τού να χάνεις είναι μία. Απαιτεί να έχεις αυτοπεποίθηση, εσωτερική συγκρότηση ώστε να μη σε παρασέρνει σαν φτερό στον άνεμο η λύπη ούτε όμως και η χαρά, πρωτίστως δε αίσθηση του μέτρου. Αυτό που λέμε χαρακτήρα.

Ο Σύριζα απέδειξε περίτρανα, δυστυχώς, πως δεν διαθέτει τίποτα από τα παραπάνω.

Την εποχή τού καλπασμού, ο νους του είχε ψηλώσει δέκα φορές πάνω απ'τα ποσοστά του. Ξεχείλιζε από αλαζονεία, μισαλλοδοξία, από περιφρόνηση για όποιον στεκόταν απέναντί του. Οικειοποιούνταν αδίστακτα κεφάλαια ολόκληρα της Ιστορίας, την Εθνική και την Αντιδικτατορική Αντίσταση. Περιέφερε αυτάρεσκα ένα κληρονομημένο με πλαστούς τίτλους "ηθικό πλεονέκτημα"…

Κόμπαζε για τους διεθνείς επαίνους προς τον αρχηγό του δίχως να υποψιάζεται ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός -μετά τη δεκαεπτάωρη διαπραγμάτευση και την απόλυτη συνθηκολόγηση το θέρος του 2015- είχε μετατραπεί σε πρόθυμο διεκπεραιωτή, πειθήνιο τοποτηρητή των ξένων συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή.

Φλόμωνε με ψέματα την κοινωνία, κυρίως δε τον εαυτό του.

Από την Κυριακή το βράδυ, ο Σύριζα καλείται να αντιμετωπίσει, να μεταβολίσει, μια εκλογική συντριβή. Το κάνει κατά τρόπο καταγέλαστο και αξιοδάκρυτο ταυτόχρονα.

Έχετε νοιώσει σίγουρα πελώρια αμηχανία παρακολουθώντας κάποτε μία άθλια παράσταση. Βλέποντας τους ηθοποιούς να ψελλίζουν, το σκηνικό να θυμίζει καραγκιόζ μπερντέ, τα όσα συμβαίνουν στο σανίδι να μην έχουν την παραμικρή πειστικότητα, πόσω δε μάλλον να μεταδίδουν συγκίνηση... Αυτό ακριβώς το αίσθημα προξενεί σήμερα ο Σύριζα.

Κι όσο κι αν σε έχει ως πολίτη προσβάλει -ακόμα και προσωπικά υβρίσει ή συκοφαντήσει- τα περασμένα χρόνια, δεν σού γεννιέται αντικρίζοντας τον να ανεμίζει τα κουρέλια του παρά μελαγχολία.

Οι απλοί οπαδοί του, οι απολίτικοι επί της ουσίας άνθρωποι που σαγηνεύτηκαν από τα κούφια λόγια του, δέθηκαν στο άρμα του, φανατίστηκαν, αρνούνται να δεχτούν ότι πιάστηκαν κορόιδα. Θρηνούν κι οδύρονται και βλαστημούν την πλειοψηφία που δεν κατάλαβε -λένε- το μεγαλείο του Αλέξη και του' δωσε να πιεί πικρό ποτήρι.

"Καληνύχτα Κεμάλ..." γράφουν στο διαδίκτυο "αυτός ο κόσμος δεν θ'αλλάξει ποτέ." Λες και τον άλλαζε τον κόσμο ο Σύριζα με τα επιδόματα της ντροπής, με τις κακόγουστες φανφάρες του, με τις δειλές μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονταν απ' το μνημόνιο, με το υποκριτικό ενδιαφέρον του για τις μειονότητες. Λες και εξελισσόταν στην πατρίδα μας κάποια κοινωνική επανάσταση, η οποία ανεκόπη αιφνιδίως προχθές...

Όσοι πάλι περνιούνται για έγκυροι σχολιαστές της επικαιρότητας, διαμορφωτές τής κοινής γνώμης, αρθρογραφούν εμβριθώς για τα αίτια της ήττας. Με στομωμένα αναλυτικά εργαλεία, με ιδεοληπτικές παρωπίδες, μάς εξηγούν ότι "ο Τσίπρας επιχείρησε έναν ιδιότυπο τρίτο δρόμο εντός του ευρώ..."

Τι περιελάμβανε ακριβώς αυτός ο "τρίτος δρόμος" αποφεύγουν βεβαίως να το αναφέρουν - πώς να περιγράψεις το κενό;  

Τα ρίχνουν έπειτα στην "πανευρωπαϊκή υποχώρηση της Αριστεράς", στην επικράτηση της "μεγάλης αστικής Δεξιάς" και τού "ολιγαρχικού σχεδίου" της. 

Έχουν άραγε τέτοια τρικυμία εν κρανίω οι διανοούμενοι υπερασπιστές της Κουμουνδούρου ώστε να μην καταλαβαίνουν πως ο Σύριζα αποδοκιμάστηκε όχι εξαιτίας του αριστερού του προσωπείου αλλά επειδή πίσω από τη ριζοσπαστική του μάσκα -φτιαγμένη με υλικά των Απόκρεω- ξεπρόβαλε ένα πρόσωπο λιγούρικο, αρχοντοχωριάτικο, τραμπούκικο, ανίκανο εν τέλει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας και του λαού της; 

Πως οι Έλληνες πολίτες δεν μαύρισαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη αλλά τον Παύλο Πολάκη;

Ότι δεν γύρισαν την πλάτη στον Ρήγα Φεραίο, πόσω δε μάλλον στον Ιησού Χριστό -με τον οποίον είχε την παράνοια να συγκρίνει τον εαυτό του ο πρωθυπουργός- μα στον Αλέξη Τσίπρα που φιλοξενείται σε θαλαμηγούς, που χαρακτηρίζει τον Κυμπουρόπουλο γλάστρα, που περιστοιχίζεται από τον Καρανίκα κι από τον Πετσίτη;

Ότι η σύγκρουση στις εκλογές της 26ης Μαΐου δεν ήταν ιδεολογική. Όταν σε βαραίνει το Μάτι κι εσύ έχεις το θράσος να το αποκαλείς ξαναζεσταμένο φαγητό, κανένα Bella Ciao, καμιά επίκληση στο "δίκιο των πολλών" δεν θα σε σώσει.  Το έχεις μόνος σου το δίκιο βάναυσα καταπατήσει.

Αδημονούσα για την εμφάνιση τού Αλέξη Τσίπρα μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Το ενδιαφέρον μου ήταν και συγγραφικό - "πώς θα αντιδράσει" αναρωτιόμουν "ένας άνθρωπος, ο οποίος στα σαρανταπέντε του γνωρίζει την πρώτη του ήττα, πολιτικά αλλά και προσωπικά; Που έχοντας σμίξει με το ταίρι του από τα δεκάξι, δεν έχει καν γευτεί την πίκρα τής χυλόπιττας;

Τι σοκ πρέπει να' ναι για εκείνον ο οποίος πέρασε τη ζωή του μέχρι τώρα ατσαλάκωτος, αγαλβάνιστος, ανέγγιχτος από τις ματαιώσεις και τα βάσανα που διαμορφώνουν φρόνημα και σθένος ψυχικό;"

Τι είδα;

Ένα αγόρι αλαφιασμένο μεν και πληγωμένο αλλά διόλου σοφότερο. Κάποιον ο οποίος επέμενε να μηρυκάζει τα ίδια έωλα επιχειρήματα, στο ίδιο παρωχημένο ιδίωμα. Που -σάμπως να βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1980- μιλούσε για τη "δημοκρατική παράταξη", εννοώντας το κόμμα του και τα ρετάλια που έχει εσχάτως περιμαζέψει.

Που επέσειε το φόβητρο της Δεξιάς και το ξόρκι του νεοφιλελευθερισμού.

Που ως μόνο λάθος του αναγνώρισε την υπερβολική του αισιοδοξία κι ως καταληκτικό του επιχείρημα επικαλέστηκε ότι ο ίδιος και οι σύντροφοί του είναι καλά παιδιά, συμπάσχουν -λέει- με τους φτωχούς και τους καταφρονεμένους, ενώ οι αντίπαλοί τους κάτι άθλιοι τύποι, οι οποίοι νοιάζονται μονάχα για την πάρτη τους.

Ο Νίκος Φώσκολος της τηλεοπτικής "Λάμψης" σίγουρα θα τον καμάρωνε. Ο Κάρολος Μαρξ αντιθέτως θα άφριζε ακούγοντάς τον...

Άμα πάει με αυτά τα όπλα ο Αλέξης Τσίπρας στις βουλευτικές εκλογές -και πού να βρει καλύτερα ένας άνθρωπος με ελλιπή μόρφωση και ανύπαρκτη εκτός του κομματικού σωλήνα κοινωνική πείρα-, αν διεκδικήσει με τέτοιες μπαρούφες (και δίχως πλέον το φωτοστέφανο του αήττητου) την ψήφο των Ελλήνων, το βράδυ της 7ης Ιουλίου θα νοσταλγεί τα ποσοστά της 26ης Μαΐου. Έσται η έσχατη πλάνη χείρων της πρώτης...

Δεν ξέρω εάν η Νέα Δημοκρατία θα μπορέσει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Σίγουρα πάντως η Ελλάδα θα έχει άμεση ανάγκη από μια αντιπολίτευση στο ύψος των περιστάσεων, στις ανάγκες των καιρών.

Πώς θα μπορούσε η αντιπολίτευση αυτή να'ναι ο σημερινός Σύριζα;

Χρήστος Χωμενίδης

Capital.gr

Orthografos