Εντελώς δεξιά της δεξιάς είναι η αριστερά και
τούμπαλιν. 
Γράφει ο ΠΑΝΟΣ ΣΑΚΕΛΗΣ...
Ο τίτλος εντελώς παραπλανητικός. Τον έβαλα μπας και διαβάσετε πιο κάτω. Αν και είναι αλήθεια. Αν για παράδειγμα κάνετε λάθος και αντί να στρίψετε αριστερά, στρίψετε δεξιά, πώς το διορθώνεται; Ξαναστρίβετε δεξιά, ξανά δεξιά και βρεθήκατε να περπατάτε αριστερά της αρχικής σας θέσης. Και δεν αφορά πολιτικές τοποθετήσεις, αφορά ένα κρυφό ελάττωμα του ανθρώπινου γένους. Όμως το τελευταίο που θα ήθελα να κάνω είναι να μιλήσω περί φασισμού και μάλιστα σε Έλληνες.
Είμαι απόλυτα βέβαιος, ότι ο φουκαράς Νεκτάριος, που μια ζωή πάλευε την φτώχια και την δυστυχία, έγραφε στα παλαιά των υποδημάτων του μια μελλοντική αγιοποίηση. Για να μην πω για τον Ιησού, που αν ήξερε τι θα γινόταν στο όνομά του, θα προτιμούσε να γεννιόταν σε κανέναν άλλο πλανήτη.
Ο χώρος λοιπόν του εσωτερισμού καταδυναστεύεται από τους Ζηλωτές. Σας παρακαλώ προσέξτε. Δεν είμαι εναντίον του αναζητητή της αλήθειας. Αυτός που μελετάει για παράδειγμα τα γραφτά της Αλίκης Μπέϋλη, δεν είναι ζηλωτής. Μια χαρά άνθρωπος είναι. Ζηλωτής είναι εκείνος που ό,τι και να του πεις σου πετάει ένα τσιτάτο που έχει μάθει απέξω και σε στέλνει αδιάβαστο. Το ίδιο ισχύει και για τους Τέκτονες, τους Ροδόσταυρους και όλα τα μεταφυσικά παιδιά. Το ίδιο ισχύει και για τους Αρχαιόκαβλους που αρκεί κάτι να γράφει από κάτω ένα αρχαίο όνομα και πέφτουν σε έκσταση. Για να πειστείτε γι’ αυτό που λέω, κάντε μια δοκιμή. Γράψτε μια παπαριά, δηλώστε ότι είναι της Μπλαβάσκυ ή του Πλάτωνα, στολίστε την με ένα άγαλμα ή με περίεργο σχήμα –κατά προτίμηση με πολλές γωνίες-, και ω του θαύματος, τα Like θα πέσουν σύννεφο.
Η κοινωνία πλέον δομήθηκε με τέτοιον τρόπο που αν έστω και μια στιγμή καταφέρουμε να σκεφτούμε έξω από τα κατεστημένα, μας πιάνει ίλιγγος. Χωρίς αυτοκίνητα, κινητά, φανταιζί ρούχα, κλπ., κανένας δεν μπορεί να επιβιώσει. Και κυριολεκτώ. Το κακό είναι όμως πως ούτε με αυτά θα μπορέσει να επιβιώσει. Σήμερα δίνεται σημασία στην εκτροπή για να ξεχνάμε την ουσία.
Αυτό όμως που τελικά γίνεται είναι να εκπίπτει η ίδια η ζωή. Χάνει την αξία της, γίνεται μια απλή πορεία από την γέννηση στον θάνατο που για να μην ανθίσει ο σκοπός της, οι ζηλωτές φωνάζουν πως σκοπός της είναι ακριβώς η πόρτα της εξόδου. Αυτό τους λέει το φτωχό τους το μυαλό, αυτό λένε.
Λίγο πάντως μ’ ενδιαφέρει να πειστεί ο σύγχρονος άνθρωπος για το γίγνεσθαι της ζωής. Ας ανοίξει τα μάτια του ή καλύτερα το μυαλό του και ας αφουγκραστεί την δημιουργία. Αν ακούει θρήνους ας πεθάνει μια ώρα αρχύτερα. Αν τώρα τύχει κι ακούει τον ρυθμό της δημιουργίας, ας προσηλωθεί στα διάφορα μοτίβα του και ας προσπαθήσει να τ’ αποκρυπτογραφήσει. Κάποιοι που το πέτυχαν, άφησαν τα ψίχουλα που δείχνουν τον δρόμο. Αν τώρα οι καινούργιες γενιές μένουν στο ότι φταίνε οι προηγούμενες, κακό στο κεφάλι τους. Αν καταναλώνουν το πολύτιμο αγαθό του χρόνου σε κατανομή ευθυνών, το τραίνο το έχασαν.
Φταίμε εμείς οι παλιότεροι; Και λοιπόν; Αυτό δίνει διέξοδο ή συντελεί στο να καταντήσουν οι επερχόμενοι σε χειρότερη κατάσταση από τους γονιούς τους; Αν κάτι δεν τους αρέσει, ας το αλλάξουν. Αλλά δυστυχώς δεν έχουν τα κότσια ούτε αυτό να κάνουν. Προτιμούν να γκρεμίζουν και να πηγαίνουν μετά στην ουρά για να εισπράξουν τον οβολό των πράξεών τους.
Προσωπικά για ένα είμαι σίγουρος.
Οι Έλληνες είναι μόνο δημοκράτες εκτός από τους Δεξιούς Φασίστες, από τους Σοσιαλιστές Φασίστες, τους Αριστερούς Φασίστες, τους Κομμουνιστές Φασίστες, τους Αναρχοφασίστες, τους Βασιλικούς Φασίστες και τέλος τους Οικογενειακούς Φασίστες. Όλοι οι άλλοι είναι αμιγώς και καθαροί δημοκράτες.
Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία Φασιστών την οποία θέλω μ’ αυτήν μου την ανάρτηση να φέρω στην επιφάνεια –ας όψεται ο Μίκης. Αυτή των Μεταφυσικών Φασιστών. Βέβαια οι διαχειρίζοντες τους εν λόγω κύκλους, έξυπνα φερόμενοι, ανακάλυψαν έναν άλλο όρο, αυτόν του Ζηλωτή. Ο ξυπόλητος αγράμματος που νόμισε ότι του μίλησε ο θεός στην έρημο της Σαχάρας, γύρισε στον πολιτισμό και όποιον δεν τον πίστεψε, τον έκαψε. Το μόνο που σεβάστηκε ήταν τα βιβλία και αν σας λένε πως τα πράγματα έγιναν αλλιώς, τί ξέρουν αυτοί; Η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας κρύωνε και κατά λάθος πήρε φωτιά απ’ το μαγκάλι που άναψε για να ζεσταθεί. Μικρή σημασία έχει που στην συνέχεια κάποιοι εντελώς δημοκράτες, με μυαλό και φαιά ουσία, τον ανακήρυξαν ό,τι τον ανακηρύξαν, για να μην θίγουμε υπολήψεις με άλλους όρους. Είμαι απόλυτα βέβαιος, ότι ο φουκαράς Νεκτάριος, που μια ζωή πάλευε την φτώχια και την δυστυχία, έγραφε στα παλαιά των υποδημάτων του μια μελλοντική αγιοποίηση. Για να μην πω για τον Ιησού, που αν ήξερε τι θα γινόταν στο όνομά του, θα προτιμούσε να γεννιόταν σε κανέναν άλλο πλανήτη.
Ο χώρος λοιπόν του εσωτερισμού καταδυναστεύεται από τους Ζηλωτές. Σας παρακαλώ προσέξτε. Δεν είμαι εναντίον του αναζητητή της αλήθειας. Αυτός που μελετάει για παράδειγμα τα γραφτά της Αλίκης Μπέϋλη, δεν είναι ζηλωτής. Μια χαρά άνθρωπος είναι. Ζηλωτής είναι εκείνος που ό,τι και να του πεις σου πετάει ένα τσιτάτο που έχει μάθει απέξω και σε στέλνει αδιάβαστο. Το ίδιο ισχύει και για τους Τέκτονες, τους Ροδόσταυρους και όλα τα μεταφυσικά παιδιά. Το ίδιο ισχύει και για τους Αρχαιόκαβλους που αρκεί κάτι να γράφει από κάτω ένα αρχαίο όνομα και πέφτουν σε έκσταση. Για να πειστείτε γι’ αυτό που λέω, κάντε μια δοκιμή. Γράψτε μια παπαριά, δηλώστε ότι είναι της Μπλαβάσκυ ή του Πλάτωνα, στολίστε την με ένα άγαλμα ή με περίεργο σχήμα –κατά προτίμηση με πολλές γωνίες-, και ω του θαύματος, τα Like θα πέσουν σύννεφο.
Αυτό είναι το πρόβλημά μας. Όχι των Ελλήνων, όλων των ανθρώπων: Οι ζηλωτές, οι οπαδοί χωρίς μυαλό και δυστυχώς και χωρίς μνήμη.Τί κρύβεται όμως πίσω από τέτοιου είδους τακτικές; Θα έλεγα πως η έκπτωση των ελλόγων ανθρώπων είναι ο σκοπός αυτής της διαδικασίας. Και δυστυχώς οι ταγοί του «τίποτα» το καταφέρνουν. Φωνές καθαρές, χωρίς συνθήματα και παραλογισμούς, ακούγονται όλο και λιγότερο. Κι αυτοί που ίσως καταφέρνουν να ξεχωρίσουν, λασπολογούνται ασύστολα.
Η κοινωνία πλέον δομήθηκε με τέτοιον τρόπο που αν έστω και μια στιγμή καταφέρουμε να σκεφτούμε έξω από τα κατεστημένα, μας πιάνει ίλιγγος. Χωρίς αυτοκίνητα, κινητά, φανταιζί ρούχα, κλπ., κανένας δεν μπορεί να επιβιώσει. Και κυριολεκτώ. Το κακό είναι όμως πως ούτε με αυτά θα μπορέσει να επιβιώσει. Σήμερα δίνεται σημασία στην εκτροπή για να ξεχνάμε την ουσία.
Αυτό όμως που τελικά γίνεται είναι να εκπίπτει η ίδια η ζωή. Χάνει την αξία της, γίνεται μια απλή πορεία από την γέννηση στον θάνατο που για να μην ανθίσει ο σκοπός της, οι ζηλωτές φωνάζουν πως σκοπός της είναι ακριβώς η πόρτα της εξόδου. Αυτό τους λέει το φτωχό τους το μυαλό, αυτό λένε.
Λίγο πάντως μ’ ενδιαφέρει να πειστεί ο σύγχρονος άνθρωπος για το γίγνεσθαι της ζωής. Ας ανοίξει τα μάτια του ή καλύτερα το μυαλό του και ας αφουγκραστεί την δημιουργία. Αν ακούει θρήνους ας πεθάνει μια ώρα αρχύτερα. Αν τώρα τύχει κι ακούει τον ρυθμό της δημιουργίας, ας προσηλωθεί στα διάφορα μοτίβα του και ας προσπαθήσει να τ’ αποκρυπτογραφήσει. Κάποιοι που το πέτυχαν, άφησαν τα ψίχουλα που δείχνουν τον δρόμο. Αν τώρα οι καινούργιες γενιές μένουν στο ότι φταίνε οι προηγούμενες, κακό στο κεφάλι τους. Αν καταναλώνουν το πολύτιμο αγαθό του χρόνου σε κατανομή ευθυνών, το τραίνο το έχασαν.
Φταίμε εμείς οι παλιότεροι; Και λοιπόν; Αυτό δίνει διέξοδο ή συντελεί στο να καταντήσουν οι επερχόμενοι σε χειρότερη κατάσταση από τους γονιούς τους; Αν κάτι δεν τους αρέσει, ας το αλλάξουν. Αλλά δυστυχώς δεν έχουν τα κότσια ούτε αυτό να κάνουν. Προτιμούν να γκρεμίζουν και να πηγαίνουν μετά στην ουρά για να εισπράξουν τον οβολό των πράξεών τους.
Προσωπικά για ένα είμαι σίγουρος.
Κανένας άγγελος, διάολος, άγιος ή κομματόσκυλο πολιτικό, θρησκευτικό ή μεταφυσικό, δεν θα μας περιμένει για να μας οδηγήσει εκεί που πρέπει να πάμε. Μόνοι μας πορευόμαστε, μόνοι μας θα βρούμε τον δρόμο.
Δεν είναι προϊόν απογοήτευσης η ανάρτησή μου. Είναι μια διαπίστωση που βρήκε το δρόμο της προς ένα κομμάτι χαρτί.Στην Ασκητική λέει: Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία. Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν: α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία. β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.Εσείς διαλέγετε. Μόνο μια παραίνεση έχω: Κλείστε τ’ αυτιά σας στις φωνές των Ζηλωτών, δουλεύουν για τον θάνατο....https://sakelis.com/2018/02/25/
Νίκος Καζαντζάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου