Η ΜΥΗΣΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΕΝΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ ΣΤΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ[ΜΕΡΟΣ Β']

Η ΑΠΟΚΡΥΦΟΣ ΓΝΩΣΗ ΩΣ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ


«Η θεωρία της αθροιστικής παραγωγής, που είναι το θέμα του Βιβλίου που ακολουθεί, μπορεί να προσαρμοστεί ευκολότερα στις συνθήκες ενός ολοκληρωτικού κράτους παρά η θεωρία της παραγωγής και διανομής μιας δεδομένης παραγωγής υπό συνθήκες ελεύθερου ανταγωνισμού ...».
Τζον Μέϊναρντ Κέϊνς
  Πρόλογος στην Γερμανική έκδοση του βιβλίου
«Γενική Θεωρία», 7 Σεπτεμβρίου 1936

Σε ολόκληρη την ιστορία, η ισχυρή Ελίτ που κυβερνά, αναδύεται μέσω της μυστικής ή της απόκρυφης γνώσης την οποία προστατεύουν προσεκτικά και την αποκρύπτουν από τους εισβολείς. Για τον λόγο αυτό ο Αλέξανδρος, ο βασιλεύς των Μακεδόνων, σε επιστολή του προς τον Αριστοτέλη παραπονιέται πως ο δεύτερος εξέδωσε σε Βιβλίο τους «Απόρρητους Λόγους», δηλαδή τα μυστικά της εξουσίας που εδίδαξε στην κυριαρχούσα ομάδα της Μακεδονικής ελίτ στην σχο­λή που ίδρυσε ο Φίλιππος στην αρχαία Μίεζα της Μακεδονίας. Ο Αριστοτέλης απαντώντας του αποκαλύπτει ένα δεύτερο συστατικό στοιχείο των μυστικών δι­δασκαλιών. Του γράφει να μην ανησυχεί αφού δεν πρόκειται κανείς να καταλά­βει, έστω κι αν διαβάσει τις διδασκαλίες, επειδή είναι γραμμένες με κώδικα. Το δεύτερο αυτό στοιχείο, ο κώδικας, αποτελείται από δύο άλλα στοιχεία: είτε λέξεις κοινές που στον κώδικα αποκτούν διαφορετικό νόημα, είτε λέξεις εντελώς νέες κατασκευασμένες ειδικά για τον κώδικα.

Η εξουσία της κυριαρχούσας τάξης ή της λατρείας αποδυναμώνεται καθώς η απόκρυφος γνώση μετατρέπεται σε «επιστημονική» γνώση και εξαφανίζεται μόλις γίνει «κοινός τόπος». Αυτή ήταν η αιτία για την οποία οι Έλληνες έχασαν μια ολόκληρη αυτοκρατορία. Ενώ έξυπνα δόμησαν ένα σύστημα εκπαίδευσης, το ο­ποίο στηρίχθηκε από το πολυθεϊστικό τους ιερατείο, σύντομα άνοιξαν τις πύλες των ναών - πανεπιστημίων και διέδωσαν την επιστημονική γνώση. Όλοι οι αρ­χαίοι Ελληνικοί ναοί κατείχαν τη γνώση και οι ιερείς τους σπούδαζαν την επιστη­μονική γλώσσα. Το βλέπουμε σε ιστορικά γεγονότα που αφορούν πολιορκίες των Δελφών. Μυστικά όπλα αναδύονται από κρύπτες και κατατροπώνουν τους εχθρούς. Οι ιερείς για να διατηρήσουν το μυστικό λένε πως ο ίδιος ο θεός Α­πόλλων προστατεύει το ιερό του. Το ίδιο συμβαίνει και στη μάχη των Πλαταιών. Από το ιερό της Ελευσίνος ακούγεται ο Μυστικός Ίακχος και στους Έλληνες πολεμιστές συμπαραστέκονται άγνωστοι ήρωες, όπως ο Εχετλαίος.
Τα Ελληνικά ιερατεία κάνουν το λάθος και την απόκρυφο επιστημονική γνώση την αποκαλύπτουν σε όποιον θα ήθελε να μάθει. Δημιουργούν βιβλιοθήκες - αποθήκες της γνώσης αυτής, τις οποίες αφήνουν ανοιχτές στον καθένα. Αποτέλεσμα; Μία οργανωμένη και αποφασισμένη ομάδα αδελφών μας, καταγράφει όλες αυ­τές τις πολύτιμες γνώσεις. Για 500 χρόνια αντιγράφουμε ό,τι υπάρχει στην Βι­βλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, αλλά και σε κάθε βιβλιοθήκη που υπάρχει στον Ελλη­νικό κόσμο, μέχρι την Αλεξάνδρεια την Εσχάτη κοντά στις Ινδίες. Επειδή το πρό­βλημα των αδελφών μας είναι η δημιουργική γνώση, δεν μπορούσαμε και ούτε σήμερα βέβαια μπορούμε μόνοι μας να προχωρήσουμε την επιστήμη. Με μια συν­δυασμένη κίνηση θα έπρεπε να κατεβάσουμε το επιστημονικό επίπεδο στο ιστορικό εκείνο σημείο, πριν οι Έλληνες ξεκινήσουν να ασχολούνται με την Επιστήμη. Κά­ψαμε λοιπόν τις βιβλιοθήκες τους και απαγορεύσαμε τη γνώση αποκαλώντας την δαιμονική. Διώξαμε κάθε Έλληνα που έτυχε να έχει αποσπάσματα των βιβλιοθη­κών. Στα χέρια μας, δηλαδή σε μικρές οικογένειες σοφών, όπως η Οικογένεια Καλόνιμος στη Γερμανία ή η οικογένεια Μαυρογονάτος (έχουν Ελληνικά ονόματα, αλλά δεν είναι Ελληνικές - μια παλιά μέθοδος εξαπάτησης), υπήρχε τώρα η γνώση των Ελλήνων, την οποία αποστερήσαμε από τους ίδιους τους Έλληνες. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο και ευφυέστερο στρατήγημα μας για την υποταγή των Ελλήνων και την μονοπωλιακή διατήρηση από εμάς των επιστημονικών τους γνώσεων. Χρειά­στηκαν 2.000 χρόνια διώξεων των Ελλήνων για να μετατρέψουμε την ελίτ του πνεύματος σε έναν καθυστερημένο αγροτικό λαό, ο οποίος μισεί αυτό που θα έπρεπε να σέβεται: τους προγόνους του και την πίστη τους.

Πριν αναλύσουμε τα μυστικά της λατρείας του τραπεζικού καπιταλιστικού χρήματος, ας ρίξουμε μια ματιά για ιστορική προοπτική, στην απόκρυφη αστρονομία, την παλαιότερη πηγή της σταθερής διακυβέρνησης που είναι γνωστή στον άνθρωπο και από την οποία η αστρολογία δεν είναι παρά ένα παθητικό υπό­λειμμα.

Μόλις οι άνθρωποι εγκατέλειψαν την περίοδο των περιπλανήσεών τους, οι φυλετικοί κυνηγοί για να καλλιεργήσουν τη γη αναγκάζονταν να προβλέψουν τις εποχές. Μια τέτοια γνώση απαιτείτο ώστε να γνωρίζουν πότε να φυτέψουν, πότε να περιμένουν πλημμύρες στις γόνιμες κοιλάδες, πότε να περιμένουν τις περιό­δους των βροχών, κ.ο.κ. Μήνες σκληρής εργασίας πήγαιναν χαμένοι από την έλλειψη ημερολογίου, έναν πλούτο που σήμερα θεωρούμε δεδομένο. Οι άν­θρωποι που πρώτοι μελέτησαν και κατανόησαν την κανονική πορεία του ήλιου, της σελήνης και των αστέρων που ορίζουν τις εποχές, είχαν μια πολύτιμη γνώση για να πουλήσουν, την οποία εκμεταλλεύτηκαν στον ύψιστο βαθμό εις βάρος των αφελών συνανθρώπων τους.

Τα απόκρυφα ιερατεία των πρώτων αστρονόμων και μαθηματικών, όπως οι σχεδιαστές του Στόουνχετζ, έπεισαν του υπηκόους τους πως μόνον αυτοί είχαν επαφή με τους θεούς και έτσι μόνον αυτοί μπορούσαν να Βεβαιώσουν την επιστροφή των εποχών της σποράς, προϋπόθεση για μια πλούσια σοδειά.

Έχοντας τα ιερατεία στα χέρια τους μια τέτοια πολύτιμη γνώση, την χρησιμοποιούσαν πάντοτε ως στοιχείο εκβιασμού στην ανερχόμενη τάξη των πολεμιστών βασιλέων. Έτσι βλέπουμε πως για να μειώσουν την δύναμή τους και να τους υποτάξουν όταν οι βασιλείς αποφάσιζαν ένα μεγάλο έργο που θα τους έφερνε πλούτο αλλά και θα τους ισχυροποιούσε στον ανταγωνισμό τους με τα ιερατεία, απαιτούσαν το σκληρότερο δείγμα υποταγής: την σφαγή ενός μέλους της βασιλι­κής οικογένειας. Το βλέπουμε στην περίπτωση της θυσίας της Ιφιγένειας αλλά και στην θυσία του Αβραάμ. Επίσης το βλέπουμε στις θυσίες των Μάγιας και των Ίνκας. Αργότερα είναι οι θυσίες των ανυπότακτων ευγενών, που στο Μεσαίωνα το ιερατείο τους στιγμάτιζε ως αιρετικούς.

Οι μύθοι που λένε πως η Ιφιγένεια σώθηκε από τον ίδιο τον θεό, σηματο­δοτούν την πονηριά των πολεμιστών βασιλέων που φυγαδεύουν τα υποψήφια θύματα του ιερατείου.

Το δίπολο αυτό Ιερατείο - Βασιλείς συνεχίζει ως τις μέρες μας να συγκρού­εται με την ίδια αγριότητα αλλά και την ίδια πονηριά. Οι συγκρούσεις αυτές δεν γίνονται γνωστές στις εξαθλιωμένες μάζες παρά μόνον ως προφάσεις.

Η πρόβλεψη των ηλιακών και σεληνιακών εκλείψεων ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικές στην διαχείριση της κοινότητας. Η γενική επιτυχία που υπήρξε αποτέ­λεσμα των χρονικών πινάκων του ιερατείου που αφορούσε το όργωμα, τη σπορά, το πότισμα και την συγκομιδή, εξασφάλιζε την εξουσία του ιερατείου. Σήμερα η περίοδος των εορτών των Χριστουγέννων συνεχίζει την παράδοση που έθεσαν τα αρχαία ιερατεία που επέβαλαν τελετουργίες στο χειμερινό ηλιοστάσιο για να αντιστρέφουν την υποχώρηση του ήλιου από τον ουρανό. Η εξασφαλισμένη επι­τυχία τους ακολουθείτο από ξέφρενους εορτασμούς. Η 25" Δεκεμβρίου αποτελεί την ημερομηνία γέννησης όλων των ηλιακών θεοτήτων, από τον Μίθρα έως τον Απόλλωνα. Αναπόφευκτο ήταν να τοποθετήσουμε στην ίδια ημερομηνία την γέν­νηση του Ιησού, ως σημείο ενός πανίσχυρου και ζωοδότη Θεού.

Η λαϊκή γνώση του κανονικού ρυθμού της διαδοχής των εποχών αποθαρρύνθηκε με κάθε είδους μυστικισμό και τελετουργικές εφευρέσεις. Αποτυχίες στην πρόβλεψη αποδόθηκαν στα αμαρτήματα των ανθρώπων και χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογηθεί η εντατικοποίηση της καταπίεσης.

Για αιώνες οι άνθρωποι που δεν είχαν πραγματικά καμμία ιδέα για τον αριθμό των ημερών που διαρκούσαν οι εποχές και δεν μπορούσαν να κάνουν κανέναν υπολογισμό, με χαρά έδιναν ένα ποσοστό της σοδειάς τους, όπως και τις πιο ωραίες κόρες τους στους «πιστούς υπηρέτες του Θεού», δηλαδή στο ιερατείο.

Η δύναμη του τραπεζικού καπιταλιστικού χρήματος, που είναι στην πραγματικότητα μια λατρεία, στηρίζεται σε μια παρόμοια μυστική γνώση, κυρίως στον το­μέα των οικονομικών. Ευτυχώς το κοινό σε μεγάλο Βαθμό και οι περισσότεροι επαναστάτες έχουν πλήρη άγνοια των οικονομικών. Οι εγκαθιδρυμένοι όμως από εμάς λόρδοι του χρήματος κατάφεραν να παρατείνουν την εξουσία μας και ακόμη και να αντιστρέφουν την πτώση μας, διαφθείροντας συστηματικά την οικο­νομική επιστήμη με ψευδείς και κίβδηλες διδασκαλίες. Με τη δύναμη που έχουμε στα πανεπιστήμια, στις εκδόσεις και στα μαζικά μέσα ενημέρωσης, κατορθώσαμε να επιβραβεύσουμε τους ειλικρινείς επαγγελματίες. Πρόκειται για ιδιότροπους ανθρώπους των οποίων οι κίβδηλες διδασκαλίες συνέβαινε να δικαιολογούν με όρους όπως το «κοινό καλό», τα υποστηριζόμενα από την κυβέρνηση ιδρύματα, νόμους και οικονομικά μέτρα, από τα οποία εξαρτάται η οικονομική μας εξουσία.

Ο Κεϊνσιανισμός είναι η υψηλότερη μορφή κίβδηλων οικονομικών που αναπτύχθηκε ποτέ προς όφελος μας. Η έντονα συγκεντρωτική, μικρή οικονομία που υπήρξε αποτέλεσμα των πολιτικών που συμβούλεψε ο Λόρδος Κέϊνς για την πρόοδο της «ευημερίας», έχει όλα τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται για να γίνει η κυριαρχία μας άτρωτη με μια διπλή νέμεση: Πραγματικός ιδιωτικός ανταγωνι­σμός στον οικονομικό τομέα και πραγματική δημοκρατική διαδικασία στην πολι­τική αρένα. To Laissez faire, η ελεύθερη δηλαδή αγορά, τα κλασσικά οικονομικά, ήταν μια γνήσια προσπάθεια μας να διαφθείρουμε την οικονομική επιστήμη. Η γοητευτική εσωτερική συνοχή τύφλωσε τους οικονομολόγους για πολλά χρόνια, αφού δεν είχε καμμιά σχέση με την πραγματικότητα. Σήμερα όμως είμαστε τόσο ισχυροί που δεν είναι πλέον δυνατόν να κρύψουμε τους θεσμούς που επιβάλλα­με με την πρόφαση του ελεύθερου ανταγωνισμού. Ο Κεϊνσιανισμός εκλογικεύει αυτήν την πανίσχυρη κατάσταση που εμείς απαιτούμε, ενώ διατηρεί τα προνόμια της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, στην οποία στηρίζεται απόλυτα η εξουσία μας.

Αν και οι μεταρρυθμίσεις που πρότεινε ο Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανι­φέστο του, όπως το συγκεντρωτικό τραπεζικό σύστημα, ο φόρος εισοδήματος και άλλα συγκεντρωτικά μέτρα μπορούν να διαφθαρούν ώστε να εναρμονιστούν με τις απαιτήσεις μας, δεν επιτρέπουμε πλέον μεγάλη εξουσία στα Μαρξιστικά κινήματα που ανθούν στις αναπτυγμένες χώρες. Τα συνεκτικά μας ιδρύματα βρίσκονται ήδη στη θέση τους. Κάθε πραγματικά βήμα προς τον Κομμουνισμό θα σήμαινε την πτώση μας. Φυσικά τα ψευδή Μαρξιστικά κινήματα είναι ένα υπέροχο ιδεολογικό πέπλο με το οποίο καλύπτουμε τους δικτάτορές μας που είναι οι μαριονέτες μας σε υπανάπτυκτες περιοχές.

Δευτερευόντως η εξουσία των Λόρδων του χρήματος στηρίζεται στην από­κρυφο γνώση στον τομέα της πολιτικής και της ιστορίας. Έχουμε επιτυχημένα διαφθείρει τις επιστήμες αυτές. Αν και πολλοί άνθρωποι είναι εξοικειωμένοι με τα μυστικά μας μέσα από βιβλία όπως το «1984» του Τζωρτζ Όργουελ, ενός ανθρώπου χωρίς ψευδαισθήσεις, λίγοι τα παίρνουν σοβαρά και ως συνήθως απορρίπτουν τις ιδέες αυτές ως παρανοϊκές. Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στην ιδέα της πολιτικής όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο αυτό.

Από τη στιγμή που η πραγματική πολιτική κινείται από τα ατομικά συμφέροντα, η Ιστορία μπορεί να θεωρηθεί ως ένας αγώνας για εξουσία και πλούτο. Κάνουμε το παν για να καλύψουμε αυτήν την προφανή αλήθεια, διαδίδοντας τη θεωρία πως η Ιστορία δημιουργείται από τους απρόσωπους αγώνες ανάμεσα σε ιδέες, πολιτικά συστήματα, ιδεολογίες, φυλές και τάξεις. Μέσω μιας συστηματικής διείσδυσης μέσα στις περισσότερες διανοητικές, πολιτικές και ιδεολογικές οργα­νώσεις, χρησιμοποιώντας το δέλεαρ της οικονομικής υποστήριξης και της ξαφνι­κής δημοσιότητας, μπορέσαμε να θέσουμε τα όρια της δημόσιας συζήτησης μέσα στις ιδεολογικές απαιτήσεις της οικονομικής μας εξουσίας.

Το αποκαλούμενο πολιτικό φάσμα της Αριστερός - Δεξιάς, είναι δικό μας δημιούργημα. Στην πραγματικότητα αντανακλά την προσεκτική τεχνητή πόλωση του πληθυσμού πάνω σε κίβδηλα θέματα, που αποτρέπει το θέμα της δικής μας εξουσίας να αναδυθεί μέσα στο μυαλό τους. Η Αριστερά υποστηρίζει τις πολιτικές ελευθερίες και αντιτίθεται στην οικονομική ή επιχειρηματική ελευθερία. Η Δεξιά υποστηρίζει την οικονομική ελευθερία και αντιτίθεται στις πολιτικές ελευθερίες. Φυσικά, κανένα από τα δύο δεν μπορεί να υπάρξει πλήρως (που είναι ο στόχος μας) χωρίς το άλλο. Ελέγχουμε την Δεξιά - Αριστερά σύγκρουση, έτσι ώστε και οι δυο μορφές ελευθερίας να καταπιέζονται στον βαθμό που απαιτούμε. Η δική μας ελευθερία δεν στηρίζεται σε νομικά ή ηθικά «δίκαια», αλλά στον έλεγχο που ασκούμε στην κυβερνητική γραφειοκρατία και στα δικαστήρια, που εφαρμόζουν τις σύνθετες υποκειμενικές ρυθμίσεις με τις οποίες εξαπατούμε το κοινό για να υπο­στηρίξει τα συμφέροντά μας.

Αμέτρητες συγκρούσεις χωρίς νόημα για να αποσπαστεί η προσοχή του κοι­νού από τις δικές μας επιχειρήσεις, βρίσκουν γόνιμο έδαφος στα πικρά μίση της Αριστερός - Δεξιάς ανακατωσούρας. Η Δεξιά και η Αριστερά είναι ασυμβίβαστες σε θέματα φυλετικής πολιτικής, αντιμετώπισης των εγκληματιών, επιβολής του νόμου, πορνογραφίας, εξωτερικής πολιτικής, σχέσης των δύο φύλων και λογο­κρισίας, για να αναφέρω μόνο λίγα θέματα. Αν και η λογοκρισία στο όνομα του «δικαίου» υπήρξε χρήσιμη στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση και μπορεί ακόμη να απαιτείται στην δημοσιογραφία, εμείς γενικά δεν παίρνουμε θέση στα θέματα αυτά. Αντί γι' αυτό προσπαθούμε να επιμηκύνουμε τις διαμάχες υποστηρίζοντας όσο μπορούμε και τις δυο πλευρές. Ο πόλεμος φυσικά είναι η απόλυτη διαιρετική σύγκρουση και η υγεία του συστήματος μας. Ο πόλεμος μας παρέχει την τέλεια κάλυψη του επείγοντος και των κρίσεων πίσω από τις οποίες ισχυροποιούμε την εξουσία μας. Από τη στιγμή που ο πυρηνικός πόλεμος παρουσιάζει κινδύνους ακόμη και σ' εμάς, όλο και περισσότερο στηριζόμαστε σε οικονομικές κρίσεις, ενεργειακές ελλείψεις, οικολογική υστερία και χειραγωγούμενο πολιτικό δράμα για να γεμίσουμε το κενό. Οι χωρίς νόημα αψιμαχίες και οι πόλεμοι παραμένουν όμως χρήσιμοι.

Παρέχουμε κίβδηλη ελεύθερη επιχείρηση με τη Δεξιά και κίβδηλο δημοκρατι­κό σοσιαλισμό με την Αριστερά. Έτσι αποκτούμε μία «ελεύθερη επιχείρηση» της οποίας ο «ανταγωνισμός» ρυθμίζεται προσεκτικά από την γραφειοκρατία που ελέγχουμε και των οποίων οι εθνικοποιημένες επιχειρήσεις ελέγχονται άμεσα διά μέσου της δικής μας κυβέρνησης. Με τον τρόπο αυτό διατηρούμε μια κοινω­νία που είναι η βάση της εξουσίας μας, οι νομικοί τίτλοι ιδιοκτησίας και χρήματος παραμένουν ασφαλείς, ο κίνδυνος όμως του ελεύθερου και μη ρυθμισμένου ανταγωνισμού αποφεύγεται και η λαϊκή κυριαρχία εκμηδενίζεται. Η δημοκρατική διαδικασία όμως ελέγχεται πλήρως και δεν μιλά για την δική μας οικονομική εξουσία. Χωρίς καμμιά εξαίρεση καθορίζουμε τους υποψήφιους των μεγάλων κομμάτων και μετά περνάμε στο στάδιο της επιλογής των νικητών. Κάθε προσπά­θεια αναμόρφωσης της προεκλογικής εκστρατείας απλά θέτει τους κανόνες του παιχνιδιού πιο σταθερά κάτω από το δικό μας κυβερνητικό έλεγχο.

Ο ολοκληρωτισμός του φασισμού ή του κομμουνισμού δεν αποτελούν κίν­δυνο, όσο οι επάλξεις της ιδιωτικής ιδιοκτησίας παραμένουν για να υπηρετήσουν τις βάσεις της λειτουργίας μας. Οι ολοκληρωτικές κυβερνήσεις της Δεξιάς και της Αριστερός εξ αιτίας της τρωτότητας των έντονα ορατών ηγετών προς τους αντιπάλους του κόμματος, μπορούν να γίνουν εύκολα αντικείμενο χειρισμού από το εξωτερικό. Πρωταρχικά οι ολοκληρωτικές δικτατορίες αποτρέπουν αποτελεσματικά τους νέους οικονομικούς λόρδους να αναδυθούν και να προκαλέσουν την εξουσία μας σε ολόκληρες ηπείρους, πολιτισμούς και φυλές.

Ίσως να απαιτούνται λίγα λόγια σωστής ιδεολογίας πριν ολοκληρώσω. Η μόνη ιδεολογία που έχει αξία φυσικά είναι ο λογικός εγωισμός, που σημαίνει την μεγιστοποίηση της εξουσίας του ατόμου με όποιο μέσο αποδεικνύεται πρακτικό. Αυτό απαιτεί την εξουσία πάνω στη φύση κυρίως όταν είναι δυνατόν, τον χειρισμό των άλλων ανθρώπων, κυρίως των πιο εύστροφων και πολύτιμων εργαλείων απ' όλα τα άλλα. Ευτυχώς δεν έχουμε μια κοινωνία εγωιστών. Οι λόρδοι του χρή­ματος θα ήταν αδύνατον να δημιουργηθούν σε μια τέτοια κοινωνία, καθώς τα διανοητικά φαντάσματα και οι εκλογικεύσεις με τα οποία χαρακτηριστικά χειριζό­μαστε και εξαπατούμε τις μάζες, είναι ένας διαρκής καγχασμός. Κάτω από τέτοιες συνθήκες μια πολιτική του «ζήσε-και-άσε-τους-άλλους-να-ζήσουν» ή μια πραγ­ματική αναρχία του «Laissez Faire» είναι η μόνη εναλλακτική λύση. Είναι βέβαιο πως μια ιεραρχική τάξη θα ήταν δύσκολο να διατηρηθεί μόνο με τη βία. Στη σύγ­χρονη όμως εποχή, ενώ τα μυαλά είναι παγιδευμένα σε αλτρουιστικά, συλλογικά και θεία ηθικοπλαστικά φαντάσματα, η εγωιστική εκλογικευμένη εξουσία χρησι­μοποιεί τα φαντάσματα αυτά για να ελέγξει τους άλλους.



ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ

«Αυτή (η τράπεζα) μπορεί να πάρει τα αγαθά του καταθέτη, τα αγα­θά που κρατά για φύλαξη και να τα δανείσει στους ανθρώπους της αγοράς. Μπορεί να κερδίσει τόκους από τα δάνεια αυτά και όσο μόνο ένα μικρό ποσοστό καταθετών ζητούν πίσω τα χρήματά τους κάθε στιγμή κανείς δεν είναι ο σοφότερος. Ή εναλλακτικά μπορεί να εκδώσει ψεύτικες αποδείξεις αποθήκευσης για αγαθά που δεν είναι εκεί και να δανείσει τα αγαθά αυτά στην αγορά. Αυτή είναι μια πιο ύπουλη πρακτική. Οι ψεύτικες αποδείξεις μπορούν να α­νταλλαχθούν στην ίδια Βάση με τις αληθινές αποδείξεις, από τη στιγμή που δεν υπάρχει καμμία ένδειξη στο κείμενό τους ότι είναι νόμιμες ή όχι.
Είναι ξεκάθαρο πως η πρακτική αυτή είναι καθαρή απάτη».
Μούρρεϊ Ρόθμπαρτ, «Ανθρωπος, Οικονομία και Κράτος».

«Η ξεκάθαρη προσπάθεια της παρούσας τράπεζας να ελέγξει την κυβέρνηση, οι αναταραχές που παρήγαγε .... δεν είναι παρά ένας πρόλογος για τη μοίρα που περιμένει τον Αμερικανικό λαό ο ο­ποίος θα εξαπατηθεί μέσω μιας διαρκούς ύπαρξης του ιδρύματος αυτού (της Τράπεζας των ΗΠΑ) ή ενός άλλου ιδρύματος σαν κι αυτό».
Αντριου Τζάκσον 2 Δεκεμβρίου 1834
 
Καθώς έχω διδακτορικό πτυχίο στα οικονομικά από ένα μεγάλο πανεπιστή­μιο, θα αναφερθώ επιφανειακά όσο η φλυαρία μου το επιτρέπει σε θέματα που αποδέχεται η οικονομική «επιστήμη» και θα προχωρήσω στις απόκρυφες όψεις ενός συγκεντρωτικού τραπεζικού συστήματος.
Από τη στιγμή που η διαίρεση της εργασίας είναι το κλειδί για κάθε ανθρώ­πινο επίτευγμα και ικανοποίηση, είναι κρίσιμης σημασίας ένα σύστημα ανταλλα­κτικό. Η ανταλλαγή εμπορευμάτων είναι ένα σύστημα απελπιστικά σύνθετο. Μία αυταρχική οικονομία στην οποία κάθε ένας πράττει και δέχεται αυτό που του λένε, είναι επίσης απελπιστικά ενοχλητική και αποτυγχάνει να εκμεταλλευτεί τις ατομι­κές πρωτοβουλίες, τις ικανότητες και την καλά θεμελιωμένη γνώση. Ένα μέσο ανταλλαγής, το χρήμα, είναι η προφανής λύση (ακόμη και οι υψηλά συγκεντρωτι­κές οικονομίες του σοσιαλιστικού προτύπου με ενθουσιασμό σήμερα ενστερνίζο­νται το χρήμα σαν ένα απαραίτητο απλοποιημένο εργαλείο στον οικονομικό τους προγραμματισμό).
Όταν οι άνθρωποι μιας δεδομένης γεωγραφικής περιοχής αφήνονται μόνοι τους να ανταλλάξουν διαρκή αγαθά πολυτελείας, χρησιμοποιούν σαν χρήμα ως συνήθως τον χρυσό ή τον άργυρο. Επειδή το χρήμα είναι μια αξία που συσσω­ρεύεται, όπως και ένα μέσο ανταλλαγής, οι άνθρωποι εξοικονομούν τμήμα του ι εισοδήματος τους σε χρυσό και αποφεύγουν να το καταναλώσουν. Ο χρυσός αυτός συχνά αποθηκευόταν για φύλαξη στα χρηματοκιβώτια του τοπικού χρυσοχόου, πρόγονου του σύγχρονου τραπεζίτη. Ο αποθέτης παραλάμβανε μια απόδει­ξη που έγραφε πάνω την ποσότητα και την ποιότητα του χρυσού για να μπορέσει να την ζητήσει από τον χρυσοχόο. Σε κάποιο σημείο ο χρυσοχόος συνειδητοποί­ησε πως δεν υπήρχε λόγος να μη μπορεί να δανείσει ένα μέρος του χρυσού με ιόκο όσο κρατούσε χρυσό αρκετό για να ικανοποιήσει ένα ποσοστό προβλέψι­μης ανάληψης. Εκτός αυτού υποσχόταν απλά να πληρώσει μετά από απαίτηση του αποθέτη και όχι να κρατά όλο το χρυσό. Μάλιστα μπορούσε απλά να εκδώσει περισσότερες αποδείξεις για χρυσό απ' όσο χρυσό διέθετε και οι αποδείξεις μπορούσαν να κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσα στον πληθυσμό σαν χρήμα. Σύντομα ανακάλυψε πως υπήρχε ένα καθορισμένο όριο που έθετε η πραγματικότητα σ' αυτήν την διαδικασία. Δεν κυκλοφορούσαν ανάμεσα στον πληθυσμό για πάντα όλες οι επιπλέον αποδείξεις ή τα τραπεζογραμμάτια που εξέδιδε. Το ποσοστό της εξαγοράς αποδείξεων άρχισε να αυξάνει με ταχύτητα όσο οι απο­δείξεις περνούσαν στα χέρια ανθρώπων που δεν ήταν εξοικειωμένοι με τη φήμη και κυρίως όταν ανταγωνιστές χρυσοχόοι πρόθυμοι πάντα για περισσότερα αποθέματα χρυσού, έπαιρναν στην κατοχή τους τις αποδείξεις του. Για να αποτρέψει μια καταστροφική μείωση των αποθεμάτων χρυσού έπρεπε η έκδοση τραπεζογραμματίων να διατηρηθεί μέσα σε όρια. Η επιθυμία όμως για υπερέκδοση ήταν ένας σοβαρός πειρασμός. Ιδιαίτερη επιθυμία υπήρχε για την εξουσία επί των κυ­βερνήσεων, της βιομηχανίας και των εμπόρων που μπορούσε να αποκτήσει ο χρυσοχόος με τη θαυματουργή εξουσία του δανείου. Πολλοί υπέκυψαν στον πειρασμό επεκτεινόμενοι υπερβολικά και οδηγώντας σε καταστροφή τους καταθέτες τους, ενώ άλλοι έγιναν αργά αλλά σταθερά πλούσιοι τραπεζίτες ακολουθώντας μια συντηρητική δανειοδοτική πολιτική.
Στο σημείο αυτό σύμφωνα με την οικονομική «επιστήμη» ιδρύθηκαν οι Κε­ντρικές Τράπεζες για να προστατεύσουν το κοινό από περιοδικές οικονομικές καταστροφές στα χέρια ασυνείδητων μικροτραπεζιτών. Τίποτε δεν μπορεί να είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Οι Κεντρικές Τράπεζες εγκαθιδρύθηκαν για να ξεπεραστούν τα όρια στην υπερέκδοση που η πραγματικότητα θέτει στα ανταγωνι­στικά τραπεζικά συστήματα. Από την εποχή της αρχαίας Βαβυλώνας και της Ινδίας, οι Κεντρικές Τράπεζες ασκούσαν την τέχνη του μονοπωλίου έκδοσης χρήματος και είχαν αναπτυχθεί σε μια τέλεια μέθοδο λαφυραγώγησης του κοινού. Ακόμη και σήμερα πολλοί τραπεζίτες αντιγράφουν τις παραδόσεις τρν πρώτων εκμεταλλευτών ιερατείων και σχεδιάζουν αρχιτεκτονικά τις τράπεζες τους να μοιά­ζουν με αρχαίους Ελληνικούς ναούς! Οι υπερασπιστές των Κεντρικών Τραπεζών είναι απλά μέρος της εξαπάτησης που βρίσκεται στην καρδιά κάθε ομάδας εξουσίας.
Ας ρίξουμε μια ματιά στον τρόπο με τον οποίο για πρώτη φορά δημιουργήθηκε μια Κεντρική Τράπεζα. Εμείς οι τραπεζίτες πλησιάζουμε τον Πρίγκιπα ή την κυβερνώσα συνέλευση (και οι δυο πάντα θέλουν περισσότερα χρήματα για να διεξάγουν πολέμους ή να πραγματοποιήσουν χάρες στους ανθρώπους και τυπικά αγνοούν τα οικονομικά) με μια απατηλή πρόταση:
«Παραχωρήστε στην τράπεζά μας έναν Εθνικό Καταστατικό Χάρτη για να  ρυθμιστεί ο ιδιωτικός τραπεζικός τομέας και να εκδοθούν τα τραπεζογραμμάτια. Αυτό σημαίνει, εξαναγκάστε ώστε τα τραπεζογραμμάτιά μας να είναι αποδεκτά ως πληρωμή για όλα τα χρέη, δημόσια και ιδιωτικά. Σε αντάλλαγμα εμείς θα παρέχουμε στην κυβέρνηση όλα τα τραπεζογραμμάτια που απαιτεί, με ποσοστό επιτοκίου εύκολα πληρωτέο με τους υπάρχοντες φόρους. Η αυξανόμενη κυβερ­νητική ικανότητα αγοράς που δημιουργείται έτσι, μπορεί ταυτόχρονα να εξασφα­λίζει την εξουσία και το κύρος του παρόντος επισφαλούς έθνους και θα ενεργο­ποιεί την αδρανή οικονομία που της λείπουν οι πιστώσεις σε νέα ύψη ευημερίας. Το πιο σημαντικό είναι πως οι βίαιοι τραπεζικοί πανικοί και οι πιστωτικές καταρ­ρεύσεις που προκαλούνται από ασυνείδητους ιδιώτες τραπεζίτες θα αντικατασταθούν από την επωφελή και επιστημονική διοίκηση του χρήματος και των τραπε­ζών. Η ειδίκευσή μας πάνω στο πνεύμα του κοινού θα βρίσκεται στη διάθεση του κράτους, ενώ εμείς θα παραμένουμε αρκετά ανεξάρτητοι από τις στιγμιαίες πολι­τικές πιέσεις για να εξασφαλίζουμε μια ισχυρή διοίκηση».
Για κάποιο διάστημα το σύστημα αυτό φαίνεται πως λειτουργεί εξαιρετικά κα­λά με πλήρη απασχόληση για τον καθένα. Η κυβέρνηση και οι πολίτες δεν μπο­ρούν να καταλάβουν πως εμείς οι εκδότες των νέων τραπεζογραμματίων χρησι­μοποιούμε τα τραπεζογραμμάτια που εκδίδουμε από το τίποτα για να δομήσουμε οικονομικές αυτοκρατορίες εις βάρος εγκαθιδρυμένων συμφερόντων. Εξ αιτίας των νομικών περιορισμών, λίγα από τα τραπεζογραμμάτια που εκδίδονται από την Κεντρική Τράπεζα επιστρέφουν για να πληρωθούν σε χρυσό. Στην πραγματι­κότητα οι ιδιωτικές τράπεζες, ακόμη και λίγες τράπεζες του εξωτερικού μπορούν ν' αρχίσουν να χρησιμοποιούν τα τραπεζογραμμάτια των Κεντρικών Τραπεζών ως αποθέματα για την δημιουργία πιστώσεων. Σύντομα οι τιμές αρχίζουν να α­νεβαίνουν καθώς τα επιπλέον τραπεζογραμμάτια αυξάνουν τη ζήτηση σε σχέση με την ποσότητα των αγαθών και των υπηρεσιών. Καθώς η αξία των αποθεμάτων μειώνεται όλο και περισσότερο οι ξένοι κυρίως, αρχίζουν ν' αναρωτιούνται για την αξία των τραπεζογραμματίων της Κεντρικής Τράπεζας κι αρχίζουν να απαι­τούν την ανταλλαγή τους σε χρυσό. Εμείς φυσικά δεν αναλαμβάνουμε την ευθύ­νη της έντονης ύφεσης που έρχεται. Διαμαρτυρόμαστε πως ο πληθωρισμός οφείλεται στους κακούς κερδοσκόπους που ανεβάζουν τις τιμές για προσωπικό κέρ­δος όπως και την απληστία της οργανωμένης εργασίας και τις επιχειρήσεις που υπόκεινται στον έλεγχο των τιμών και των ημερομισθίων. Μπορούμε μάλιστα να κάνουμε και τον καταναλωτή να αισθανθεί ένοχος διότι συμφώνησε να πληρώσει σε υψηλότερες τιμές! Τα λανθασμένα συμπτώματα κάνουν την κυβέρνηση να αποδεχθεί την ανάλυση των τραπεζιτών για το πρόβλημα και συνεχίζουν να δί­νουν στην τράπεζα τον πλήρη έλεγχο της νομισματικής πολιτικής.
Μειώνοντας το ποσοστό της έκδοσης τραπεζογραμματίων σταδιακά, αναβάλλεται μια ολοκληρωτική κρίση για πολλές δεκαετίες μετά την πρώτη παραχώρηση του καταστατικού χάρτη της Κεντρικής Τράπεζας. Πριν την γρήγορη μείωση των αποθεμάτων χρυσού από την οποία εξαρτάται η πίστις στην τράπεζά μας η οποία μπορεί να φθάσει έως την πλήρη εξάντληση, απότομα περνούμε τον όγκο του δανείου στην βιομηχανία, όπως και στην κυβέρνηση. Με τον περιορισμό του αποθέματος σε χρήμα, ξεκινά μια μεγάλη ύφεση με την συνεπαγόμενη ανεργία, την χρεοκοπία και τις αστικές ταραχές. Εμείς δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη της ύφεσης. Κατηγορούμε τους κακούς αποταμιευτές που αρνούνται να ξοδέψουν τα χρήματά τους και τους προφήτες της καταστροφής που εξανεμίζουν την εμπιστο­σύνη στις επιχειρήσεις.
Η κυβέρνηση αποδέχεται αυτήν την ανάλυση και αφήνει την οικονομική πολι­τική στα χέρια μας. Εάν τα πράγματα πάνε καλά, εμείς οι τραπεζίτες κατευθύνουμε την οργή και τις ταραχές με κινήματα μαριονέτας και ομάδες πίεσης που ηγούνται οι πράκτορές μας με αποτέλεσμα να πάρουμε τον πλήρη έλεγχο της κυβέρνησης. Μόλις πάρουμε στα χέρια μας τον έλεγχο, μειώνουμε την αξία των τραπεζογραμματίων σε όρους χρυσού, τα κάνουμε μη ανταλλάξιμα για όλους, εκτός ίσως από κάποιες ξένες Κεντρικές Τράπεζες και ξεκινούμε τα σχέδια για να δημιουργήσουμε μια «ευημερία» που θα είναι ολοκληρωτικά δική μας.
Αν είμαστε τυχεροί μπορούμε πλέον να κατάσχουμε τον χρυσό των πολιτών ως ποινή για τη στάση τους κατά την περίοδο της κλιμάκωσης της ύφεσης. Μόλις η παλαιά τάξη υποταγεί κάτω από το χάος της κατάρρευσης και την απόγνωση της ύφεσης το πεδίο είναι ανοιχτό για να επιβληθεί το πλήρες τραπεζικό καπιταλιστικό σύστημα. Εάν τα χρήματα των λόρδων που βρίσκονται πίσω από την Κεντρική Τράπεζα αποφύγουν να ολισθήσουν στον πολιτικό και οικονομικό ανταγωνισμό που διεξάγεται ανάμεσά τους, μια νέα διαρκής τάξη μπορεί να εγκαθιδρυθεί. Ένας πόλεμος τη στιγμή αυτή για συμβιβασμό παρέχει την τέλεια δικαιολογία για την δημιουργία ενός καθεστώτος που απαιτείται ώστε να συντρίβει κάθε αντίσταση.
Ο καθηγητής Β. πρώην πρόεδρος της Κεντρικής Τραπέζης θα εξηγήσει τη λειτουργία της Κεντρικής Τράπεζας σ' ένα τυπικό πλήρως ανεπτυγμένο τραπεζικό καπιταλιστικό σύστημα.ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...