Ένα φανταστικό σενάριο – 2
εν είναι μονάχα τα ανόμοια, που έλκονται στη ζωή αυτή. Δεν είναι μονάχα -λέμε τώρα- ο σεβαστός γέρων καθηγητής, που γίνεται κορόϊδο στα χέρια του «Γαλάζιου Άγγελου». Ή ο πιτσιρικάς από καλό σπίτι, που θαυμάζει τον περιθωριακό παράνομο καί τον ακολουθεί πιστά. Ή… ή…
Είναι καί τα όμοια, που έλκονται.
Ο ευφυής μορφωμένος ποιόν αναζητά γιά παρέα; Μά, φυσικά, έναν άλλον ευφυή μορφωμένον.
Στα τριανταπέντε χιλιόμετρα μήκους της χερσονήσου του Άθω καί στα εννέα του σταθερού πλάτους της, οι πάντες γνωρίζουν τους πάντες – έστω κι εξ όψεως. Οι δύο, λοιπόν, ευφυείς μορφωμένοι μοναχοί σύντομα γνωρίζονται καί κάνουν παρέα. Στενή παρέα. Συναποτελούν -ούτως ειπείν- τη ζωντανή εγκυκλοπαίδεια του χριστιανισμού, «ξεσκονίζοντας» με κάθε ευκαιρία τους πατέρες πάντες – από τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή μέχρι τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, από τον Πέτρο τον Μογίλα μέχρι τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, κι από τον ιερό Αυγουστίνο μέχρι τον Θωμά τον Ακινάτη. Κι όχι μόνον. Το κάθε τί -κοινωνικό, πολιτικό…- περνάει από την εξεταστική των πραγμάτων ματιά τους, όποτε βρίσκονται μαζί.
Κι όχι μόνον – δίς. Ο πόρδος κερδίζει την αμέριστη εμπιστοσύνη του Πυριφλέγοντος. Κι οι μέρες περνάνε με πνευματικές αναζητήσεις…
…Μέχρι την -πρόωρη- αποκάλυψη του χειρογράφου σε δεύτερο ζευγάρι μάτια.
Ο πόρδος με τρομερή δυσκολία κρατιέται όρθιος καί ψύχραιμος μπροστά στο φοβερό κομματάκι του παπύρου. Κατορθώνει τελικά (αφού πέρασε το έντονο άμεσο κύμα λιποθυμίας) να μείνει σχετικά ατάραχος. Ή μάλλον, γιά να είμαστε ακριβείς, δείχνει τόση (ηθοποιΐστικη) ταραχή, όση του επιτρέπει η σκληρή εκπαίδευσή του.
(«- Ποιά ‘σκληρή εκπαίδευση’, ρέ Εργοδότη;»
«- Αυτή που περνάνε -στο συμπεριφέρεσθαι- όλοι οι ευγενείς της αγγλίτσας παιδιόθεν, γιά να πατάνε από κάτω τον λαό ως ενήλικες. Έχετε δεί ποτέ, ώ αφελείς, την κωλόγρια έστω να χαμογελάει; Ποτέ, έ; Καταλάβατε τώρα;»)
Ο πόρδος από μέσα του βλαστημάει (όσο μπορεί να βλαστημήσει ένας άγγλος, δηλαδή), που δεν κρατάει μία από εκείνες τις όμορφες μικροσκοπικές κατασκοπικές φωτογραφικές μηχανές. Ωστόσο, κι ενώ το μυαλό του δουλεύει πυρετωδώς στο σχέδιο της μελλοντικής αρπαγής του χειρογράφου, βρίσκει το κουράγιο να ψελλίσει δυό λόγια κατάλληλα.
«- Αδελφέ, μου επιτρέπεις ν’ αντιγράψω καναδυό ‘ανώδυνες’ προτάσεις στο σημειωματάριό μου, καί να στείλω το χαρτί στους δικούς μας επιστήμονες γι’ αξιολόγηση;»
Του επέτρεψε.
Ο πόρδος αντιγράφει σ’ ένα μπλοκάκι επακριβώς τα καλλιτεχνικά γράμματα μερικών λέξεων. Δεν γράφει κείμενο, αντιγράφει ζωγραφιά. Προσεκτικά. Γράφει καί μερικές σημειώσεις γιά τα χρώματα του παπύρου καί της μελάνης. Καί κάμποσο καιρό μετά, ήρθε η επιβεβαίωση με το ταχυδρομείο: γνήσιο, τρίτος αιώνας.
Από εκείνη τη στιγμή καί μετά, ο Πυριφλέγων (μιά που, δυστυχώς, δεν είχε μιλήσει σε κανέναν άλλον γιά το χειρόγραφο καί ήταν βέβαιο πως δεν επρόκειτο να το κάνει) ξεκινούσε να συναντήσει σύντομα τον Κύριο καί Θεό του. Αλλά δεν το ήξερε.
Τον παλιό εκείνο τον καιρό, το να κλέψεις κάτι πολύτιμο από μοναστήρι, ήταν σχετικά εύκολο. Πήγαινε ο πονηρός «θρήσκος» τουρίστας κι άρπαζε ό,τι γούσταρε – μιά που όλα ήσαν εκτεθειμένα στα μάτια των επισκεπτών. Αργότερα, όμως, μεταπολεμικά, οι μοναχοί πονήρεψαν (καί καλά κάνανε), καί τα πολύτιμα τα βάζανε σε κρύπτες – που δεν τις έβλεπε ο ξένος της μιάς ημέρας. Ή καί της μιάς εβδομάδας.
Συνεπώς, τα μυστικά καί τα κρυμμένα τα ήξεραν μονάχα οι εκάστοτε φύλακες καλόγεροι, καί το να βρείς πού είναι αυτά καταχωνιασμένα, έπαιρνε χρόνια. Κι οι έμποροι κλεμμένων παλαιών εκκλησιαστικών ειδών, όλοι αυτοί οι διεθνείς «οίκοι δημοπρασιών» στεναχωρήθηκαν λίγο.
Αλλά η κατάθλιψή τους δεν κράτησε πολύ. Πονήρεψαν κι οι αρχαιοκάπηλοι, οπότε άρχισαν να στέλνουν στα μοναστήρια διάφορα αλάνια με το προσόν της πειστικής ηθοποιΐας, δήθεν ως υποψήφιους δόκιμους μοναχούς. Τα αλάνια περίμεναν χρόνια μέσα σε νηστεία καί προσευχή, μπορεί καί δέκα ή δεκαπέντε. (Η μέθοδος του Γέρου του Βουνού – αποτελεσματικότατη.) Αλλά -ως κίνητρο- κατά τη διάρκεια των καλογερικών τους χρόνων ο κρυφός τραπεζικός τους λογαριασμός αύξανε με …μισθό …παρ’ ανθρώποις – κι ο «παρά Θεώι μισθός» μπορούσε να περιμένει. Κι όταν μάθαιναν τις κρύπτες, τελείωνε η καλογερική ιδιότητά τους. Το ράσο τους άδειαζε – μαζί με το περιεχόμενο της κρύπτης.
Οι καλόγεροι πονήρεψαν περισσότερο. Έκρυψαν …τις κρύπτες, καί πλέον δεν μιλάνε ούτε στη δεκαετία απάνω. Κι έτσι, παρά το ότι η Πληροφορική ισχυρίζεται πως σε κάθε «κλειδί» σύντομα θα βρεθεί το «αντικλείδι», οι αρχαιοκάπηλοι μείναν με το …αντικλείδι στο χέρι, όσον αφορά τα φυλασσόμενα σε μοναστήρια παλαιά αντικείμενα.
Άσε που σήμερα οι μοναχοί χρησιμοποιούν όλες τις μοντέρνες τεχνολογικές ευκολίες. Τηλέφωνα, ασυρμάτους, ιντερνέτια… Έκλεψες, έστω καί λιβάνι απ’ το εκθετήριο; δεν θα φύγεις έτσι. Θα σε περιμένουν στο επόμενο λιμάνι, να σε τσακώσουν μεγαλοπρεπώς. Η πληροφορία είναι γρηγορότερη από σένα.
Μόνο το ψευτορωμαίΐκο έχει μείνει εκατό καί πλέον χρόνια πίσω, κι επιμένει να ελέγχει …προληπτικώς καί ομαδικώς τους σάκκους των επισκεπτών του Αγίου Όρους. Καί δεν διαθέτει ούτε κάν ανιχνευτικό μηχάνημα, όπως στα αεροδρόμια. (Δεν φταίω εγώ, που σε πρόσφατη επίσκεψή μου εκεί ο κρατικός υπάλληλος μύρισε τα άπλυτά μου καί κόντεψε να πάθει αποπληξία ο άνθρωπος.)
Τέλος πάντων, τον καιρό που οι δύο μοναχοί της ιστορίας μας συναντήθηκαν, οι συνθήκες ήταν ευνοϊκότερες γιά κλοπή. Όθεν, ο ψευτόπαπας περίμενε στην Αθήνα την ευκαιρία να ξαναπάει στο Όρος να κλέψει το χειρόγραφο, το οποίο μετά θα το εξαφάνιζε διά παντός (ή, έστω, έτσι νόμιζε) από το φώς του Ήλιου. Άλλως τε, ποιός θα τον υποψιαζόταν, αφού είχε φύγει;
Η ευκαιρία δεν άργησε να έρθει. Με τα σύννεφα του Β’ ΠΠ να πυκνώνουν στον ορίζοντα, στα κάπως σοβαρά κράτη (ή, τέλος πάντων, στα κράτη με κάπως σοβαρούς ηγέτες) άρχισαν οι προετοιμασίες. Η αγγλίτσα ήξερε πολύ καλά τί έρχεται (να μη σου πω το προετοίμαζε κιόλας), κι έτσι είχε μερικά υποβρύχια δικά της διαθέσιμα στην ανατολική Μεσόγειο. Φυσικά, χωρίς να γνωρίζει κανείς ότι ναυλοχούν εκεί, ή -έστω- τον πραγματικό σκοπό τους.
Τα Κατουνάκια, που ο ψευτόπαπας τα γνώριζε άριστα, προσεγγίζονται μιά χαρά με υποβρύχιο.
Έ; Τί; Πώς είπατε; «Παραλογίζομαι»;
Σοβαρά; Γιατί; Θα εμποδιστεί το οποιοδήποτε υποβρύχιο να προσεγγίσει ακτές σε ανοικτά ύδατα, τη στιγμή που τα Τουρκικά κόβουν βόλτες σε κλειστά ύδατα ανάμεσα στα νησιά μας; Αλλάξτε πλευρό, όταν κοιμάστε.
Το ενδιαφέρον του ψευτόπαπα επικεντρωνόταν στο πώς θα πάει στο Άγιο Όρος καί πώς θα επιστρέψει το δυνατόν συντομώτερο στην Αθήνα απαρατήρητος. Τα υπόλοιπα -ως προείπαμε- ήταν εύκολα. Μάλλον.
Η ολική απόσταση Ραφήνας-Αγ. Όρους είναι 315 χιλιόμετρα περίπου, καί με ταχύτητα υποβρυχίου κάπου 25 km/h (σε ημικατάδυση), μας κάνει 13 ώρες. Βάλε καί τις ώρες που θα περπατάει ο ψευτόπαπας με τη συνοδεία του, ώσπου να φτάσει στο κελλί του Πυριφλέγοντος, μας κάνει συνολικά 18-20 ώρες στη χειρότερη περίπτωση. Χμμμ… Τότε, ή ξεκινάνε πρωΐ από Ραφήνα, ώστε να φτάσουν ξημερώματα στον προορισμό τους (πριν τον όρθρο), ή -ακόμη καλύτερα- παρατείνουν τον σχεδιασμό του ταξιδιού στις 24 ώρες, ώστε να φύγουν ξημερώματα (απαρατήρητοι στο σκοτάδι) καί να φτάσουν ακριβώς ίδια ώρα ξημερώματα (παρομοίως με σκοτάδια κτλ).
Συν η επιστροφή, δύο μέρες. Μιά οποιαδήποτε πρόφαση διήμερης απουσίας ήταν εύκολο να βρεθεί.
Όπως ήταν εύκολο να βρεθούν καί τρείς γεροδεμένοι ναύτες του υποβρυχίου, μαχαιροβγάλτες, που γιά την περίσταση θα φορούσαν ράσα. Οι απανταχού της Γής προπολεμικοί υποβρυχιατζήδες εξαπανέκαθεν ήταν χύμα: ψιλοάπλυτοι, ταλαιπωρημένοι, με γενειάδες κτλ, άρα ένα ράσο εύκολα θα τους μετέτρεπε σε πειστικής εμφάνισης μοναχούς. Ενώ το σκοτάδι θα έκρυβε τα πρόσωπα.
Κανονική πολεμική επιχείρηση, δηλαδή. Κύριοι, συγχρονίστε τα ρολόγια σας!
Αφού προσέγγισαν όσο γινόταν πιό κοντά στην ακτή, έβγαλαν τη λέμβο. Τέσσερεις ψευτορασοφόροι στα κουπιά. Οπλισμένοι – καί δεν εννοώ με πνευματικά όπλα κατά του Οξαποδώ. Διέφυγαν την προσοχή των τυχόν ψαράδων στα νερά του Όρους (καί ποιός να πάει γιά ψάρεμα χειμώνα με κακοκαιρία; ), καί στην ακτή ο ένας τους έκατσε δίπλα στη λέμβο γιά τσίλιες.
Διέσχισαν οι λοιποί τρείς τα μονοπάτια του Όρους μέσα στο κατασκόταδο, χωρίς προβλήματα καί άσχημα απρόοπτα. Γιά την καταδρομική τους επιχείρηση, είχαν διαλέξει νύχτα με νέο φεγγάρι. Να μην έχει φώς. Στο πάλαι ποτέ περιβόλι της Αρτέμιδος, τρείς αλλοδαποί δολοφόνοι (ως άλλοι Θάγκς πιστοί της Κάλι) ετοίμαζαν απάνω στη χάση του φεγγαριού χτύπημα της Τοξοβόλου Εκάτης… (Αν υποθέταμε καί μιά τελετουργική χροιά στη βρωμιά τους, θα πέφταμε έξω; Δεν νομίζω.)
Ο Πυριφλέγων πιάστηκε στον ύπνο – στην κυριολεξία. Τα μάτια του, πριν παραδώσει την ψυχή του στον Θεό, αντίκρυσαν στιγμιαία τον «αδελφό» ψευτομοναχό – κι αμέσως μετά βασίλεψαν με μιά έκφραση απορίας καί πικρίας.
Βρέθηκε «πνιγμένος», λένε οι συγγενείς του. Προφανώς τα θηρία του έσφιξαν τον λαιμό μέχρι πνιγμού. Δεν έπρεπε να χυθεί αίμα, ή ν’ ακουστεί η φωνή του.
Η κρύπτη άνοιξε προσεκτικά, κι έκλεισε επίσης προσεκτικά – αλλά χωρίς το περιεχόμενό της πιά. Οι έρευνες των επομένων ημερών βρήκαν το κελλί απείραχτο.
Το χειρόγραφο έκτοτε είναι κλεισμένο σε κάποιο τριπλασφαλισμένο χρηματοκιβώτιο της αγγλίτσας, καί μακριά από «αδιάκριτα» μάτια – καί δή, Ελλήνων. Ή στη βιβλιοθήκη θα βρίσκεται, όπου υπηρετούσε ο πόρδος τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ή σε κάποια «υπερεσία». (Λες κι έχει σημασία…)
Σαφώς περιείχε πολύ «καυτή» πληροφορία. Τέτοια, που μπορούσε ν’ αλλάξει τον κόσμο, γκρεμίζοντας με πελώριο πάταγο τις παλιές αντιλήψεις.
Κατά τη γνώμη μου, επρόκειτο γιά το απόσπασμα, που έγινε διάσημο εσχάτως ανά τα ιντερνέτια. Το: «Ελλάς γάρ μόνη ανθρωπογεννεί…» (κτλ). Γνωστή ιστορία σε όσους ασχολείστε: πήγαν, λέει, κάτι Έλληνες να δουν τον Χριστό. Ο οποίος ενθουσιάστηκε, διότι επιτέλους αναγνωριζόταν το έργο Του από το μόνο πραγματικά πολιτισμένο έθνος τη εποχής εκείνης – τους Έλληνες.
Γιά να διαβάσετε το πλήρες απόσπασμα, αλλά καί να πάρετε μιά ιδέα από τις υφιστάμενες τελείως διαφορετικές απόψεις περί αυτού: σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2.
Η αλήθεια είναι πως πολλοί θεωρούν το απόσπασμα αυτό πλαστό καί ανάξιο λόγου, ο δε καυγάς ανά το εγχώριο Διαδίκτυο (με ειρωνείες καί διάφορα κοσμητικά επίθετα εκατέρωθεν) καλά κρατεί. Ακόμη κι αν είναι γνήσιο, όμως, πάλι μειονεκτεί… Εφ’ όσον -αναφέρεται πως- το ανακάλυψε ο Πρόκος, τον οποίο έκανε φίρμα ο μακαρίτης Φουκαράκης, ο καλόπιστος αναγνώστης παίρνει ανάποδες, καί το θεωρεί ένα ακόμη νοητικό σκουπίδι, σαν τους (επίσης εφευρεθέντες υπό Φουκαράκη) Ψίψιλον. Όθεν, αφού οι Ψίψιλον απεδείχθησαν χοντρή απάτη, τότε Φουκαράκηδες, Γκιόλβες, Λευκοφρύδηδες, Πρόκοι-Κατσαπρόκοι, καί δήθεν λογοκριμμένα αποσπάσματα Ευαγγελίων παίρνουν αβλεπί την άγουσα γιά τον σκουπιδοντενεκέ. (Βάλε καί κάτι πρόσφατες φήμες περί δημιουργίας τέτοιων …σαλατών από άτομα με …ποδίτσες …σαλατομαγειρικής, καί το γλυκό ήρθε κι έδεσε!
)
Αλλά, προσέξτε! Μπορεί ο «ξύπνιος» ή ο τσατισμένος αναγνώστης να πετύχει τρίποντο στον κάδο σκουπιδιών του Δήμου, πλην όμως αυτό δεν είναι ούτε δωρεάν, ούτε ανώδυνο. Εν προκειμένωι, το τσουχτερό αντίτιμο που πληρώνει ο θυμός μας (ή η αφ’ υψηλού αντιμετώπισή μας) είναι το οριστικό «κάψιμο» κάθε καλής (δηλ. αληθινής / χρήσιμης / χρηστικής) πληροφορίας.
«- Ωραία, ρέ Εργοδότη! Συμφωνούμε, ως υπόθεση εργασίας, πως το απόσπασμα είναι γνήσιο. Καί ποιά είναι εδώ η καλή πληροφορία;»
Θ’ απαντήσω με ερώτηση:
Λέτε να έγραψα τόσο κατεβατό (καί δή, με μυθιστορηματική σάλτσα), γιά να σας πω πράγματα που ήδη γνωρίζετε; Να παπαγαλίσω με καθυστέρηση κουβέντες που ήδη μπαγιάτεψαν στο Διαδίκτυο;
Όχι, έ;
Καί πού βρίσκεται, λοιπόν, η καλή πληροφορία;
Ένα από τα πολλά (καί παμπάλαια) κόλπα «αυτών», είναι το κολόβωμα της πληροφορίας. Δηλ. το σπάσιμό της σε κομμάτια, εκ των οποίων κάποια αποκρύπτονται. Έτσι ώστε, όταν εσύ διαβάζεις την πληροφορία ανολοκλήρωτη, ν’ αναρωτιέσαι τί ανοησίες διαβάζεις καί γιατί χάνεις τον χρόνο σου σε βλακείες.
Φερ’ ειπείν, μαθαίνεις στις ειδήσεις πως κάποιος αθλητής έσπασε το ρεκόρ του άλματος εις ύψος, πηδώντας 2.80 μέτρα. Εάν είσαι σχετικός με τα αθλήματα, σίγουρα θα «στολίσεις» καταλλήλως τους δημοσιογράφους που γράφουν τέτοιες αηδίες καί θεωρούν το αναγνωστικό τους κοινό καταντίπ ηλίθιο. Όμως, αν ο δημοσιογράφος στη βιασύνη του ξέχασε να γράψει το υπόλοιπο της είδησης, ότι δηλαδή ο αθλητής πήδησε 2.80 μέτρα ύψος, δοκιμάζοντας -γιά χάρη της εταιρείας που το κατασκεύασε- το νέο πρόσθετο σούπερ-ντούπερ υποβοήθημα ποδιών γιά άτομα με αναπηρία, τότε έχεις απαξιώσει μιά όντως καλή πληροφορία.
Δυστυχώς, στη δημοσίευση… γιά να είμαστε ακριβείς, στη λογοκρισία / κολόβωση / απόκρυψη ειδήσεων γιά την έρευνα στο Παράξενο, δεν υπάρχει αφηρημάδα. Όπως δεν υπάρχουν καλές προθέσεις. Υπάρχει σκοπιμότητα. Σκοπιμότητα κακή καί μαύρη: είτε ν’ αποβλακωθούν όσα άτομα εκτός κυκλωμάτων ψάχνουν τέτοια πράγματα, είτε να θυμώσουν καί να τα παρατήσουν, πετώντας τις όποιες καλές πληροφορίες στη χωματερή.
Αν δεν βλέπετε τη σκοπιμότητα εδώ, στις ειδήσεις γιά το συγκεκριμένο απόσπασμα του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, θα σας θυμίσω αυτό που λέω πολλές φορές (καί στον εαυτό μου), πως όλα βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας… αρκεί να συμμαζέψουμε το μυαλό μας καί να τα δούμε καθαρά.
Λοιπόν; Τίιιι υποψιάζεστε;
Θα σας το δώσω έτοιμο: το απόσπασμα αυτό είναι κι αυτό με τη σειρά του κολοβωμένο!
Πού; Πώς;
Ρέ σείς!… Τί «τινές» Έλληνες (διαβάστε το απόσπασμα) ήταν αυτοί, που πήγαν να δουν τον Χριστό; Μανάβηδες ήταν; μπακάληδες; χασάπηδες; μαυραγορίτες; οδηγοί βοϊδάμαξας; περίεργοι χασομέρηδες; ιδιοκτήτες μπαρμπουτιέρας; Ποιός Έλληνας θα έχανε τον χρόνο του γιά να πάει ν’ ακούσει κάποιον μυστήριο αλλοπαρμένο εβραίο ( ; ) να ρητορεύει; Καί γιατί θα έκανε κάτι τέτοιο;
Τί ακριβώς μας αποκρύπτει αυτό το «τινές»; Υποψιαστήκατε, ή ακόμη; Καί γιατί ο Χριστός κατενθουσιάστηκε με την άφιξή των «τινών» Ελλήνων, καί δεν συνέχισε το κήρυγμα έτσι απλά, σα να μην έτρεχε τίποτε; Δεν είχε ξαναδεί Έλληνες, ή δεν υπήρχαν θέσεις γιά προσφάτως αφιχθέντες ακροατές; Λοιπόν, αγάπες μου, στα ίσα:
Αυτοί οι πρόγονοί μας ήσαν ιερείς!!!
Καί υποθέτω βάσιμα πως αποτελούσαν αντιπροσωπεία από μαντεία (Δελφούς, κτλ) καί ναούς ανά την Ελλάδα καί τον Ελληνικό κόσμο. Κι ο σκοπός τους; να διαπιστώσουν ότι πράγματι οι προβλέψεις κι εκτιμήσεις τους γιά τον νέο θρησκευτικό ηγέτη της Ελλάδας των επομένων αιώνων ήταν σωστές. Δεν είπαμε ότι τα αρχαία μας ιερατεία τον περίμεναν τον Χριστό;
Αυτά ακριβώς έγραφε το κομμάτι του παπύρου.
Φυσικά, εννοείται πως τέτοιες συναντήσεις δεν γίνονται στα κουτουρού. Προηγείται συστηματική μυστική αλληλογραφία. Πράγμα που σημαίνει ότι το δικό μας ιερατείο όχι μόνον περίμενε τον Χριστό, αλλά στα της θρησκείας των Ελλήνων ουσιαστικά υλοποίησε πρωτόκολλο παράδοσης-παραλαβής. Καί δή, κατευθείαν με τον Αναμενόμενο!
Με τη σειρά τους, αυτά όλα συνεπάγονται πως υπήρχε (καί λογικά ακόμη υπάρχει) η καθαρά Ελληνική ιερατική εκδοχή της ιστορίας του Χριστού, κομμάτια της οποίας πήραν τον δρόμο γιά τα γνωστά Ευαγγέλια. Ίσως κάποια μέρα διαβάσουμε το πλήρες κείμενο της συγκεκριμένης αφήγησης… το οποίο προσώρας υποθέτω πως φυλάσσεται άριστα από ερπετά τύπου πόρδου ψευτόπαπα.
Τούτων ειπωθέντων, καί με βέβαιο το συμπέρασμα ότι η Ορθοδοξία είναι αδιάσπαστη συνέχεια της προαιώνιας θρησκείας των Ελλήνων, περιμένω να δω ποιός θα τολμήσει να εισάγει καινά δαιμόνια στη Σύνοδο των Χανίων, χωρίς να θέσει εαυτόν εκτός Ορθοδοξίας οριστικώς καί αμετακλήτως.
Ελλάς γάρ μόνη Θεανθρωπογεννεί.
εν είναι μονάχα τα ανόμοια, που έλκονται στη ζωή αυτή. Δεν είναι μονάχα -λέμε τώρα- ο σεβαστός γέρων καθηγητής, που γίνεται κορόϊδο στα χέρια του «Γαλάζιου Άγγελου». Ή ο πιτσιρικάς από καλό σπίτι, που θαυμάζει τον περιθωριακό παράνομο καί τον ακολουθεί πιστά. Ή… ή…Είναι καί τα όμοια, που έλκονται.
Ο ευφυής μορφωμένος ποιόν αναζητά γιά παρέα; Μά, φυσικά, έναν άλλον ευφυή μορφωμένον.
Στα τριανταπέντε χιλιόμετρα μήκους της χερσονήσου του Άθω καί στα εννέα του σταθερού πλάτους της, οι πάντες γνωρίζουν τους πάντες – έστω κι εξ όψεως. Οι δύο, λοιπόν, ευφυείς μορφωμένοι μοναχοί σύντομα γνωρίζονται καί κάνουν παρέα. Στενή παρέα. Συναποτελούν -ούτως ειπείν- τη ζωντανή εγκυκλοπαίδεια του χριστιανισμού, «ξεσκονίζοντας» με κάθε ευκαιρία τους πατέρες πάντες – από τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή μέχρι τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, από τον Πέτρο τον Μογίλα μέχρι τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, κι από τον ιερό Αυγουστίνο μέχρι τον Θωμά τον Ακινάτη. Κι όχι μόνον. Το κάθε τί -κοινωνικό, πολιτικό…- περνάει από την εξεταστική των πραγμάτων ματιά τους, όποτε βρίσκονται μαζί.
Κι όχι μόνον – δίς. Ο πόρδος κερδίζει την αμέριστη εμπιστοσύνη του Πυριφλέγοντος. Κι οι μέρες περνάνε με πνευματικές αναζητήσεις…
…Μέχρι την -πρόωρη- αποκάλυψη του χειρογράφου σε δεύτερο ζευγάρι μάτια.
Ο πόρδος με τρομερή δυσκολία κρατιέται όρθιος καί ψύχραιμος μπροστά στο φοβερό κομματάκι του παπύρου. Κατορθώνει τελικά (αφού πέρασε το έντονο άμεσο κύμα λιποθυμίας) να μείνει σχετικά ατάραχος. Ή μάλλον, γιά να είμαστε ακριβείς, δείχνει τόση (ηθοποιΐστικη) ταραχή, όση του επιτρέπει η σκληρή εκπαίδευσή του.
(«- Ποιά ‘σκληρή εκπαίδευση’, ρέ Εργοδότη;»
«- Αυτή που περνάνε -στο συμπεριφέρεσθαι- όλοι οι ευγενείς της αγγλίτσας παιδιόθεν, γιά να πατάνε από κάτω τον λαό ως ενήλικες. Έχετε δεί ποτέ, ώ αφελείς, την κωλόγρια έστω να χαμογελάει; Ποτέ, έ; Καταλάβατε τώρα;»)
Ο πόρδος από μέσα του βλαστημάει (όσο μπορεί να βλαστημήσει ένας άγγλος, δηλαδή), που δεν κρατάει μία από εκείνες τις όμορφες μικροσκοπικές κατασκοπικές φωτογραφικές μηχανές. Ωστόσο, κι ενώ το μυαλό του δουλεύει πυρετωδώς στο σχέδιο της μελλοντικής αρπαγής του χειρογράφου, βρίσκει το κουράγιο να ψελλίσει δυό λόγια κατάλληλα.
«- Αδελφέ, μου επιτρέπεις ν’ αντιγράψω καναδυό ‘ανώδυνες’ προτάσεις στο σημειωματάριό μου, καί να στείλω το χαρτί στους δικούς μας επιστήμονες γι’ αξιολόγηση;»
Του επέτρεψε.
Ο πόρδος αντιγράφει σ’ ένα μπλοκάκι επακριβώς τα καλλιτεχνικά γράμματα μερικών λέξεων. Δεν γράφει κείμενο, αντιγράφει ζωγραφιά. Προσεκτικά. Γράφει καί μερικές σημειώσεις γιά τα χρώματα του παπύρου καί της μελάνης. Καί κάμποσο καιρό μετά, ήρθε η επιβεβαίωση με το ταχυδρομείο: γνήσιο, τρίτος αιώνας.
Από εκείνη τη στιγμή καί μετά, ο Πυριφλέγων (μιά που, δυστυχώς, δεν είχε μιλήσει σε κανέναν άλλον γιά το χειρόγραφο καί ήταν βέβαιο πως δεν επρόκειτο να το κάνει) ξεκινούσε να συναντήσει σύντομα τον Κύριο καί Θεό του. Αλλά δεν το ήξερε.
Τον παλιό εκείνο τον καιρό, το να κλέψεις κάτι πολύτιμο από μοναστήρι, ήταν σχετικά εύκολο. Πήγαινε ο πονηρός «θρήσκος» τουρίστας κι άρπαζε ό,τι γούσταρε – μιά που όλα ήσαν εκτεθειμένα στα μάτια των επισκεπτών. Αργότερα, όμως, μεταπολεμικά, οι μοναχοί πονήρεψαν (καί καλά κάνανε), καί τα πολύτιμα τα βάζανε σε κρύπτες – που δεν τις έβλεπε ο ξένος της μιάς ημέρας. Ή καί της μιάς εβδομάδας.
Συνεπώς, τα μυστικά καί τα κρυμμένα τα ήξεραν μονάχα οι εκάστοτε φύλακες καλόγεροι, καί το να βρείς πού είναι αυτά καταχωνιασμένα, έπαιρνε χρόνια. Κι οι έμποροι κλεμμένων παλαιών εκκλησιαστικών ειδών, όλοι αυτοί οι διεθνείς «οίκοι δημοπρασιών» στεναχωρήθηκαν λίγο.
Αλλά η κατάθλιψή τους δεν κράτησε πολύ. Πονήρεψαν κι οι αρχαιοκάπηλοι, οπότε άρχισαν να στέλνουν στα μοναστήρια διάφορα αλάνια με το προσόν της πειστικής ηθοποιΐας, δήθεν ως υποψήφιους δόκιμους μοναχούς. Τα αλάνια περίμεναν χρόνια μέσα σε νηστεία καί προσευχή, μπορεί καί δέκα ή δεκαπέντε. (Η μέθοδος του Γέρου του Βουνού – αποτελεσματικότατη.) Αλλά -ως κίνητρο- κατά τη διάρκεια των καλογερικών τους χρόνων ο κρυφός τραπεζικός τους λογαριασμός αύξανε με …μισθό …παρ’ ανθρώποις – κι ο «παρά Θεώι μισθός» μπορούσε να περιμένει. Κι όταν μάθαιναν τις κρύπτες, τελείωνε η καλογερική ιδιότητά τους. Το ράσο τους άδειαζε – μαζί με το περιεχόμενο της κρύπτης.
Οι καλόγεροι πονήρεψαν περισσότερο. Έκρυψαν …τις κρύπτες, καί πλέον δεν μιλάνε ούτε στη δεκαετία απάνω. Κι έτσι, παρά το ότι η Πληροφορική ισχυρίζεται πως σε κάθε «κλειδί» σύντομα θα βρεθεί το «αντικλείδι», οι αρχαιοκάπηλοι μείναν με το …αντικλείδι στο χέρι, όσον αφορά τα φυλασσόμενα σε μοναστήρια παλαιά αντικείμενα.
Άσε που σήμερα οι μοναχοί χρησιμοποιούν όλες τις μοντέρνες τεχνολογικές ευκολίες. Τηλέφωνα, ασυρμάτους, ιντερνέτια… Έκλεψες, έστω καί λιβάνι απ’ το εκθετήριο; δεν θα φύγεις έτσι. Θα σε περιμένουν στο επόμενο λιμάνι, να σε τσακώσουν μεγαλοπρεπώς. Η πληροφορία είναι γρηγορότερη από σένα.
Μόνο το ψευτορωμαίΐκο έχει μείνει εκατό καί πλέον χρόνια πίσω, κι επιμένει να ελέγχει …προληπτικώς καί ομαδικώς τους σάκκους των επισκεπτών του Αγίου Όρους. Καί δεν διαθέτει ούτε κάν ανιχνευτικό μηχάνημα, όπως στα αεροδρόμια. (Δεν φταίω εγώ, που σε πρόσφατη επίσκεψή μου εκεί ο κρατικός υπάλληλος μύρισε τα άπλυτά μου καί κόντεψε να πάθει αποπληξία ο άνθρωπος.)
Τέλος πάντων, τον καιρό που οι δύο μοναχοί της ιστορίας μας συναντήθηκαν, οι συνθήκες ήταν ευνοϊκότερες γιά κλοπή. Όθεν, ο ψευτόπαπας περίμενε στην Αθήνα την ευκαιρία να ξαναπάει στο Όρος να κλέψει το χειρόγραφο, το οποίο μετά θα το εξαφάνιζε διά παντός (ή, έστω, έτσι νόμιζε) από το φώς του Ήλιου. Άλλως τε, ποιός θα τον υποψιαζόταν, αφού είχε φύγει;
Η ευκαιρία δεν άργησε να έρθει. Με τα σύννεφα του Β’ ΠΠ να πυκνώνουν στον ορίζοντα, στα κάπως σοβαρά κράτη (ή, τέλος πάντων, στα κράτη με κάπως σοβαρούς ηγέτες) άρχισαν οι προετοιμασίες. Η αγγλίτσα ήξερε πολύ καλά τί έρχεται (να μη σου πω το προετοίμαζε κιόλας), κι έτσι είχε μερικά υποβρύχια δικά της διαθέσιμα στην ανατολική Μεσόγειο. Φυσικά, χωρίς να γνωρίζει κανείς ότι ναυλοχούν εκεί, ή -έστω- τον πραγματικό σκοπό τους.
Τα Κατουνάκια, που ο ψευτόπαπας τα γνώριζε άριστα, προσεγγίζονται μιά χαρά με υποβρύχιο.
Έ; Τί; Πώς είπατε; «Παραλογίζομαι»;
Σοβαρά; Γιατί; Θα εμποδιστεί το οποιοδήποτε υποβρύχιο να προσεγγίσει ακτές σε ανοικτά ύδατα, τη στιγμή που τα Τουρκικά κόβουν βόλτες σε κλειστά ύδατα ανάμεσα στα νησιά μας; Αλλάξτε πλευρό, όταν κοιμάστε.
Το ενδιαφέρον του ψευτόπαπα επικεντρωνόταν στο πώς θα πάει στο Άγιο Όρος καί πώς θα επιστρέψει το δυνατόν συντομώτερο στην Αθήνα απαρατήρητος. Τα υπόλοιπα -ως προείπαμε- ήταν εύκολα. Μάλλον.
Η ολική απόσταση Ραφήνας-Αγ. Όρους είναι 315 χιλιόμετρα περίπου, καί με ταχύτητα υποβρυχίου κάπου 25 km/h (σε ημικατάδυση), μας κάνει 13 ώρες. Βάλε καί τις ώρες που θα περπατάει ο ψευτόπαπας με τη συνοδεία του, ώσπου να φτάσει στο κελλί του Πυριφλέγοντος, μας κάνει συνολικά 18-20 ώρες στη χειρότερη περίπτωση. Χμμμ… Τότε, ή ξεκινάνε πρωΐ από Ραφήνα, ώστε να φτάσουν ξημερώματα στον προορισμό τους (πριν τον όρθρο), ή -ακόμη καλύτερα- παρατείνουν τον σχεδιασμό του ταξιδιού στις 24 ώρες, ώστε να φύγουν ξημερώματα (απαρατήρητοι στο σκοτάδι) καί να φτάσουν ακριβώς ίδια ώρα ξημερώματα (παρομοίως με σκοτάδια κτλ).
Συν η επιστροφή, δύο μέρες. Μιά οποιαδήποτε πρόφαση διήμερης απουσίας ήταν εύκολο να βρεθεί.
Όπως ήταν εύκολο να βρεθούν καί τρείς γεροδεμένοι ναύτες του υποβρυχίου, μαχαιροβγάλτες, που γιά την περίσταση θα φορούσαν ράσα. Οι απανταχού της Γής προπολεμικοί υποβρυχιατζήδες εξαπανέκαθεν ήταν χύμα: ψιλοάπλυτοι, ταλαιπωρημένοι, με γενειάδες κτλ, άρα ένα ράσο εύκολα θα τους μετέτρεπε σε πειστικής εμφάνισης μοναχούς. Ενώ το σκοτάδι θα έκρυβε τα πρόσωπα.
Κανονική πολεμική επιχείρηση, δηλαδή. Κύριοι, συγχρονίστε τα ρολόγια σας!
Αφού προσέγγισαν όσο γινόταν πιό κοντά στην ακτή, έβγαλαν τη λέμβο. Τέσσερεις ψευτορασοφόροι στα κουπιά. Οπλισμένοι – καί δεν εννοώ με πνευματικά όπλα κατά του Οξαποδώ. Διέφυγαν την προσοχή των τυχόν ψαράδων στα νερά του Όρους (καί ποιός να πάει γιά ψάρεμα χειμώνα με κακοκαιρία; ), καί στην ακτή ο ένας τους έκατσε δίπλα στη λέμβο γιά τσίλιες.
Διέσχισαν οι λοιποί τρείς τα μονοπάτια του Όρους μέσα στο κατασκόταδο, χωρίς προβλήματα καί άσχημα απρόοπτα. Γιά την καταδρομική τους επιχείρηση, είχαν διαλέξει νύχτα με νέο φεγγάρι. Να μην έχει φώς. Στο πάλαι ποτέ περιβόλι της Αρτέμιδος, τρείς αλλοδαποί δολοφόνοι (ως άλλοι Θάγκς πιστοί της Κάλι) ετοίμαζαν απάνω στη χάση του φεγγαριού χτύπημα της Τοξοβόλου Εκάτης… (Αν υποθέταμε καί μιά τελετουργική χροιά στη βρωμιά τους, θα πέφταμε έξω; Δεν νομίζω.)
Ο Πυριφλέγων πιάστηκε στον ύπνο – στην κυριολεξία. Τα μάτια του, πριν παραδώσει την ψυχή του στον Θεό, αντίκρυσαν στιγμιαία τον «αδελφό» ψευτομοναχό – κι αμέσως μετά βασίλεψαν με μιά έκφραση απορίας καί πικρίας.
Βρέθηκε «πνιγμένος», λένε οι συγγενείς του. Προφανώς τα θηρία του έσφιξαν τον λαιμό μέχρι πνιγμού. Δεν έπρεπε να χυθεί αίμα, ή ν’ ακουστεί η φωνή του.
Η κρύπτη άνοιξε προσεκτικά, κι έκλεισε επίσης προσεκτικά – αλλά χωρίς το περιεχόμενό της πιά. Οι έρευνες των επομένων ημερών βρήκαν το κελλί απείραχτο.
Το χειρόγραφο έκτοτε είναι κλεισμένο σε κάποιο τριπλασφαλισμένο χρηματοκιβώτιο της αγγλίτσας, καί μακριά από «αδιάκριτα» μάτια – καί δή, Ελλήνων. Ή στη βιβλιοθήκη θα βρίσκεται, όπου υπηρετούσε ο πόρδος τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ή σε κάποια «υπερεσία». (Λες κι έχει σημασία…)
Επίμετρο
Αλήθεια, τί έγραφε αυτό το κομματάκι παπύρου, ώστε να χρειαστεί να σκοτώσει κανείς, γιά να μη μαθευτεί το περιεχόμενό του;Σαφώς περιείχε πολύ «καυτή» πληροφορία. Τέτοια, που μπορούσε ν’ αλλάξει τον κόσμο, γκρεμίζοντας με πελώριο πάταγο τις παλιές αντιλήψεις.
Κατά τη γνώμη μου, επρόκειτο γιά το απόσπασμα, που έγινε διάσημο εσχάτως ανά τα ιντερνέτια. Το: «Ελλάς γάρ μόνη ανθρωπογεννεί…» (κτλ). Γνωστή ιστορία σε όσους ασχολείστε: πήγαν, λέει, κάτι Έλληνες να δουν τον Χριστό. Ο οποίος ενθουσιάστηκε, διότι επιτέλους αναγνωριζόταν το έργο Του από το μόνο πραγματικά πολιτισμένο έθνος τη εποχής εκείνης – τους Έλληνες.
Γιά να διαβάσετε το πλήρες απόσπασμα, αλλά καί να πάρετε μιά ιδέα από τις υφιστάμενες τελείως διαφορετικές απόψεις περί αυτού: σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2.
Η αλήθεια είναι πως πολλοί θεωρούν το απόσπασμα αυτό πλαστό καί ανάξιο λόγου, ο δε καυγάς ανά το εγχώριο Διαδίκτυο (με ειρωνείες καί διάφορα κοσμητικά επίθετα εκατέρωθεν) καλά κρατεί. Ακόμη κι αν είναι γνήσιο, όμως, πάλι μειονεκτεί… Εφ’ όσον -αναφέρεται πως- το ανακάλυψε ο Πρόκος, τον οποίο έκανε φίρμα ο μακαρίτης Φουκαράκης, ο καλόπιστος αναγνώστης παίρνει ανάποδες, καί το θεωρεί ένα ακόμη νοητικό σκουπίδι, σαν τους (επίσης εφευρεθέντες υπό Φουκαράκη) Ψίψιλον. Όθεν, αφού οι Ψίψιλον απεδείχθησαν χοντρή απάτη, τότε Φουκαράκηδες, Γκιόλβες, Λευκοφρύδηδες, Πρόκοι-Κατσαπρόκοι, καί δήθεν λογοκριμμένα αποσπάσματα Ευαγγελίων παίρνουν αβλεπί την άγουσα γιά τον σκουπιδοντενεκέ. (Βάλε καί κάτι πρόσφατες φήμες περί δημιουργίας τέτοιων …σαλατών από άτομα με …ποδίτσες …σαλατομαγειρικής, καί το γλυκό ήρθε κι έδεσε!
)Αλλά, προσέξτε! Μπορεί ο «ξύπνιος» ή ο τσατισμένος αναγνώστης να πετύχει τρίποντο στον κάδο σκουπιδιών του Δήμου, πλην όμως αυτό δεν είναι ούτε δωρεάν, ούτε ανώδυνο. Εν προκειμένωι, το τσουχτερό αντίτιμο που πληρώνει ο θυμός μας (ή η αφ’ υψηλού αντιμετώπισή μας) είναι το οριστικό «κάψιμο» κάθε καλής (δηλ. αληθινής / χρήσιμης / χρηστικής) πληροφορίας.
«- Ωραία, ρέ Εργοδότη! Συμφωνούμε, ως υπόθεση εργασίας, πως το απόσπασμα είναι γνήσιο. Καί ποιά είναι εδώ η καλή πληροφορία;»
Θ’ απαντήσω με ερώτηση:
Λέτε να έγραψα τόσο κατεβατό (καί δή, με μυθιστορηματική σάλτσα), γιά να σας πω πράγματα που ήδη γνωρίζετε; Να παπαγαλίσω με καθυστέρηση κουβέντες που ήδη μπαγιάτεψαν στο Διαδίκτυο;
Όχι, έ;
Καί πού βρίσκεται, λοιπόν, η καλή πληροφορία;
Ένα από τα πολλά (καί παμπάλαια) κόλπα «αυτών», είναι το κολόβωμα της πληροφορίας. Δηλ. το σπάσιμό της σε κομμάτια, εκ των οποίων κάποια αποκρύπτονται. Έτσι ώστε, όταν εσύ διαβάζεις την πληροφορία ανολοκλήρωτη, ν’ αναρωτιέσαι τί ανοησίες διαβάζεις καί γιατί χάνεις τον χρόνο σου σε βλακείες.
Φερ’ ειπείν, μαθαίνεις στις ειδήσεις πως κάποιος αθλητής έσπασε το ρεκόρ του άλματος εις ύψος, πηδώντας 2.80 μέτρα. Εάν είσαι σχετικός με τα αθλήματα, σίγουρα θα «στολίσεις» καταλλήλως τους δημοσιογράφους που γράφουν τέτοιες αηδίες καί θεωρούν το αναγνωστικό τους κοινό καταντίπ ηλίθιο. Όμως, αν ο δημοσιογράφος στη βιασύνη του ξέχασε να γράψει το υπόλοιπο της είδησης, ότι δηλαδή ο αθλητής πήδησε 2.80 μέτρα ύψος, δοκιμάζοντας -γιά χάρη της εταιρείας που το κατασκεύασε- το νέο πρόσθετο σούπερ-ντούπερ υποβοήθημα ποδιών γιά άτομα με αναπηρία, τότε έχεις απαξιώσει μιά όντως καλή πληροφορία.
Δυστυχώς, στη δημοσίευση… γιά να είμαστε ακριβείς, στη λογοκρισία / κολόβωση / απόκρυψη ειδήσεων γιά την έρευνα στο Παράξενο, δεν υπάρχει αφηρημάδα. Όπως δεν υπάρχουν καλές προθέσεις. Υπάρχει σκοπιμότητα. Σκοπιμότητα κακή καί μαύρη: είτε ν’ αποβλακωθούν όσα άτομα εκτός κυκλωμάτων ψάχνουν τέτοια πράγματα, είτε να θυμώσουν καί να τα παρατήσουν, πετώντας τις όποιες καλές πληροφορίες στη χωματερή.
Αν δεν βλέπετε τη σκοπιμότητα εδώ, στις ειδήσεις γιά το συγκεκριμένο απόσπασμα του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, θα σας θυμίσω αυτό που λέω πολλές φορές (καί στον εαυτό μου), πως όλα βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας… αρκεί να συμμαζέψουμε το μυαλό μας καί να τα δούμε καθαρά.
Λοιπόν; Τίιιι υποψιάζεστε;
Θα σας το δώσω έτοιμο: το απόσπασμα αυτό είναι κι αυτό με τη σειρά του κολοβωμένο!
Πού; Πώς;
Ρέ σείς!… Τί «τινές» Έλληνες (διαβάστε το απόσπασμα) ήταν αυτοί, που πήγαν να δουν τον Χριστό; Μανάβηδες ήταν; μπακάληδες; χασάπηδες; μαυραγορίτες; οδηγοί βοϊδάμαξας; περίεργοι χασομέρηδες; ιδιοκτήτες μπαρμπουτιέρας; Ποιός Έλληνας θα έχανε τον χρόνο του γιά να πάει ν’ ακούσει κάποιον μυστήριο αλλοπαρμένο εβραίο ( ; ) να ρητορεύει; Καί γιατί θα έκανε κάτι τέτοιο;
Τί ακριβώς μας αποκρύπτει αυτό το «τινές»; Υποψιαστήκατε, ή ακόμη; Καί γιατί ο Χριστός κατενθουσιάστηκε με την άφιξή των «τινών» Ελλήνων, καί δεν συνέχισε το κήρυγμα έτσι απλά, σα να μην έτρεχε τίποτε; Δεν είχε ξαναδεί Έλληνες, ή δεν υπήρχαν θέσεις γιά προσφάτως αφιχθέντες ακροατές; Λοιπόν, αγάπες μου, στα ίσα:
Αυτοί οι πρόγονοί μας ήσαν ιερείς!!!
Καί υποθέτω βάσιμα πως αποτελούσαν αντιπροσωπεία από μαντεία (Δελφούς, κτλ) καί ναούς ανά την Ελλάδα καί τον Ελληνικό κόσμο. Κι ο σκοπός τους; να διαπιστώσουν ότι πράγματι οι προβλέψεις κι εκτιμήσεις τους γιά τον νέο θρησκευτικό ηγέτη της Ελλάδας των επομένων αιώνων ήταν σωστές. Δεν είπαμε ότι τα αρχαία μας ιερατεία τον περίμεναν τον Χριστό;
Αυτά ακριβώς έγραφε το κομμάτι του παπύρου.
Φυσικά, εννοείται πως τέτοιες συναντήσεις δεν γίνονται στα κουτουρού. Προηγείται συστηματική μυστική αλληλογραφία. Πράγμα που σημαίνει ότι το δικό μας ιερατείο όχι μόνον περίμενε τον Χριστό, αλλά στα της θρησκείας των Ελλήνων ουσιαστικά υλοποίησε πρωτόκολλο παράδοσης-παραλαβής. Καί δή, κατευθείαν με τον Αναμενόμενο!
Με τη σειρά τους, αυτά όλα συνεπάγονται πως υπήρχε (καί λογικά ακόμη υπάρχει) η καθαρά Ελληνική ιερατική εκδοχή της ιστορίας του Χριστού, κομμάτια της οποίας πήραν τον δρόμο γιά τα γνωστά Ευαγγέλια. Ίσως κάποια μέρα διαβάσουμε το πλήρες κείμενο της συγκεκριμένης αφήγησης… το οποίο προσώρας υποθέτω πως φυλάσσεται άριστα από ερπετά τύπου πόρδου ψευτόπαπα.
Τούτων ειπωθέντων, καί με βέβαιο το συμπέρασμα ότι η Ορθοδοξία είναι αδιάσπαστη συνέχεια της προαιώνιας θρησκείας των Ελλήνων, περιμένω να δω ποιός θα τολμήσει να εισάγει καινά δαιμόνια στη Σύνοδο των Χανίων, χωρίς να θέσει εαυτόν εκτός Ορθοδοξίας οριστικώς καί αμετακλήτως.
Ελλάς γάρ μόνη Θεανθρωπογεννεί.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου