ΠΙΑΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΙΣΤΟ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ....

Γράφει ο ανιχνευτής     Πιασμένοι στον ιστό του Δικτύου

Οι "βασιλιάδες" μοιάζουν, αν τους κοιτάξεις με "άλλα μάτια", με ρακένδυτα σκιάχτρα, που τρομάζουν όχι τα αρπαχτικά αλλά σκιάζουν τα "ήμερα του κάμπου και του βουνού". Την ίδια στιγμή που τα κουρελιασμένα ενδύματά τους παρασύρονται από τους ανέμους της ιστορικής αποσύνθεσης εννοιών και ερμηνειών τους.
Νομικίστικοι όροι, λογιστικές ασυναρτησίες, σκοτεινές διαδικασίες και σκευωρίες μαζικής εκχέρσωσης δομών και υποδομών, απομύζησης ανθρώπινης ενέργειας και ελεεινής υποβάθμισης των όποιων προοπτικών εξέλιξης των ανθρώπινων πληθυσμών.
"Βιώσιμα" ή μη δημόσια χρέη, "υφεσιακά" ή μη "μέτρα", "επενδύσεις" και ευκαιρίες "προσέλκυσής τους" (δηλ. ιδιωτικοποίηση των πάντων, υποκειμένων και αντικειμένων), "ανακεφαλαιοποίηση" χρηματοπιστωτικών(δηλ. παρασιτικών) ιδρυμάτων, "πακέτα διάσωσης" αριθμών και επίπλαστων δεικτών αλλά όχι κοινωνιών, "συμφωνίες με εταίρους" (δηλ. στα μεγάλα κόλπα συνεταίρους κι εντολοδότες), "συνταγματικά τόξα" και τιμωρητικά βέλη (ή "νομοθετήματα" και "μεταρρυθμίσεις") στις φαρέτρες ληστρικών επιδρομέων...Μολυσματικές φούσκες που ξερνούν προς όλες τις κατευθύνσεις, υλικές και διανοητικές, τα αμετανόητα υποκριτικά χείλη και οι πράξεις συνωμοτικής μηχανορραφίας των υψηλόβαθμων υπαλλήλων και υπηρετών. Των λόμπυ και καρτέλ, σε πρώτο επίπεδο. Αλλά σε δεύτερο πιο βαθύ, μονίμως "σκιώδες", επίπεδο, όλοι αυτοί και αυτά υπόκεινται στον έλεγχο συγκεκριμένων φατριών (ή "φαμίλιες") παγκοσμιοποιημένης επικυριαρχίας. Συνιστώντας μια παγκοσμιοποιημένη "υπεροντότητα", διακλαδιζόμενη σ'έναν δαιδαλώδη ιστό ενός κολοσσιαίου ιστώδους "Δικτύου". Που αποτελεί τον "κεντρικό εγκέφαλο" προστασίας των κοινών συμφερόντων των δημιουργών του και απόρροιας ολοκληρωτικής εξουσίας πάνω στις παγιδευμένες μέσα του ανθρώπινες κοινωνίες και συντίθεται από επιμέρους κι αλληλοσυνδεόμενα μεταξύ τους (με φανερούς ή υπόγειους τρόπους) "νευρωνικά δίκτυα".
Παγκόσμιοι Οργανισμοί που ελέγχουν από το χρήμα έως την καλή (μάλλον το αντίθετο ισχύει) υγεία των πληθυσμών. Ιδρύματα και think tanks διαμόρφωσης μαζικών αντιλήψεων και "ορθών" πεποιθήσεων και εκπαιδευτικών πολιτικών υπηρέτησης των προηγούμενων. Media μαζικής χειραγώγησης και καταθλιπτικής ύπνωσης υπό τον κεντρικό έλεγχο μιας χούφτας μεγιστάνων. Πολυεθνικές εταιρείες υπεράνω της διαφάνειας και του θεσμοθετημένου νομικού ελέγχου και των κοινωνικών συμφερόντων, ασύδοτες και με ύποπτες επιδιώξεις ΜΚΟ. Επιδοτούμενοι από εταιρείες επιστήμονες απόκρυψης και διαστρέβλωσης της αλήθειας (ειδικά στον ζωτικό τομέα της Υγείας τα πράγματα έχουν πάρει πολύ άσημη τροπή για το κοινό πραγματικά συμφέρον, υπέρ του υπερ-κέρδους) και ερευνητικά κέντρα που θα τα ζήλευε και ο δρ. Φρανκενστάιν. Τεχνολογίες "εξωτικές" κι απρόσιτες για τα "ζαλισμένα κοπάδια" έως και εχθρικές προς αυτά. Λέσχες τακτικών "συναγωγών", κάτω από πέπλο απόλυτης μυστικότητας μέσα σε "δημοκρατικές συνθήκες", επίγειων "ημίθεων" και καμαριέρων τους. Διευθυντήρια, αξιωματούχων αχυράνθρωπων και ψυχρόαιμων τεχνοκρατών, άσκησης ολοκληρωτικού ελέγχου μέσα σε "ζώνες" πολιτικοκοινωνικής και οικονομικής "ένωσης" κρατών και λαών, των οποίων η ανεξαρτησία κι αυτοδιάθεση ξεπέφτει σε φαντασίωση. "Κομισαριάτα" του οργανωμένου εγκλήματος σε αγαστή συνεργασία με εκλεγμένες κυβερνήσεις. Εξτρεμιστικές οργανώσεις, καλυπτόμενες από έναν κίβδηλο ιδεολογικά και θρησκευτικά μανδύα, δημιουργήματα μυστικών υπηρεσιών για την προώθηση των γεωπολιτικών project των big bosses.

Κι ένα μεγάλο μέρος από αυτούς δεν έχουν πάψει ποτέ να κινούνται και να έρπονται σαν φίδια πίσω από ένα διαχρονικά μυστικοπαθές πέπλο αποκρυφιστικών αντιλήψεων και πρακτικών, μέσα σε "Μυστικές Εταιρείες", "Τάγματα", "Στοές" και λογής μικρότερες σέκτες.
Κι όλοι τους, παρά τα αντικρουόμενα συχνά "επιμέρους συμφέροντα", κινούνται προσηλωμένοι στον κοινό μεγάλο στόχο, με επιμονή στο σχεδιασμό και με τη χρήση επιστημονικά επεξεργασμένων και άριων τεχνικών κοινωνικής μηχανικής ("το δόγμα του σοκ" ανήκει φυσικά σε αυτές). Ποιος είναι αυτός ο "κεντρικός στόχος"; Η μόνιμη αποκτήνωση-αποβλάκωση και ευτελισμός των ανθρωπομαζών(ψυχικά, διανοητικά και σωματικά), κάτι που τις καθιστά ευκόλως διαχειρήσιμες σε κατάσταση διαρκούς υλικού και πνευματικού εξανδραποδισμού. Μέσω της αποθέωσης της α-νοησίας, της μικροψυχίας (που εμπεριέχει και η απαίτηση των "υπηκόων" για μεγαλύτερη "ασφάλεια από τους πραγματικούς πολιτικούς και παρακρατικούς τρομοκράτες, σε βάρος των δικαιωμάτων κι ελευθεριών), της μετριοκρατίας και της επέλασης του αφύσικου ως "κανονικότητας" σε όλες τις πτυχές της ύπαρξης των ανθρώπινων κοινωνιών. Σε βάρος μιας υγιούς οργάνωσής τους πάνω σε ισορροπημένους κοινωνικά και αξιακά διαυγείς θεσμούς, όπου το ατομικό και το συλλογικό συμφέρον ταυτίζονται και το δίκαιο του ισχυρότερου τίθεται υπό έλεγχο έως και απονομιμοποιείται...

Μέσα σε αυτό το συνωμοτικό κατά της ίδιας της ανθρωπότητας και των θετικότερων προοπτικών της πλαίσιο, εντάσσονται, επιστρατεύονται και χρησιμοποιούνται με τεράστια αποτελεσματικότητα και τα διάφορα κατά καιρούς ιδεολογικά πρόσημα. Επιτηδευμένα μονολιθικών αντιλήψεων και ενίοτε ή όλο και πιο συχνά λαστιχοποιημένης χρήσης. Λειτουργώντας ωσάν "πράκτορες του Δικτύου" (είτε το γνωρίζουν οι ινστρούχτορές τους είτε και όχι), μέσα στο σύγχρονο λεγόμενο καπιταλιστικό σύστημα και τις "παραλλαγές" του: "τουρμποκαπιταλισμός", "επιθετικός" ή "ήπιος" καπιταλισμός, αλλά πάντα καπιταλ-ισμός, δηλ. κυριαρχία του "κεφαλαίου" και των θεοποιημένων "αξιών" και συμβόλων του. Με βασική "αντίθετη πρόταση" ή "αντίπαλο δέος" (που ωστόσο τελικά συγκλίνει και ευθυγραμμίζεται με την καπιταλιστική νοοτροπία) το λεγόμενο σοσιαλ-ισμό. Στο όνομα της κοινωνίας αλλά ερήμην αυτής, όπως συνέβη στην Οκτωβριανή "Αντεπανάσταση" της κομματικής εκκλησίας, της ιεροποίησης του ηγέτη και των πέριξ αυτού και του "δώστε μας περισσότερο κράτος για να καταργήσουμε το κράτος". Κι ενώ οι "γκουρού" και "ιεραπόστολοι" του σοσιαλισμού επιχείρησαν υποτίθεται να εξηγήσουν με επιστημονικούς (βασικά οικονομικούς) όρους το φαινόμενο της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων, εντούτοις "αμέλησαν" να θίξουν ενδελεχώς κάτι εξίσου ή περισσότερο σημαντικό. Την αναγκαιότητα πνευματικής απελευθέρωσης των μαζών, όχι μόνο μέσω του ελέγχου των μέσων παραγωγής (και της "στρατευμένης" κουλτούρας και παιδείας), αλλά μέσα και από την ανάδειξη της μοναδικότητας κάθε ανθρώπινου όντος και της καθ'εαυτόν εξέχουσας αξίας που αυτή εμπεριέχει. Και που του επιτρέπει να απαγκιστρώνει την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά του από τα ανομολόγητα συμφέροντα, τις "ιδιοτροπίες" και τις αποπνιχτικά επίπεδες ερμηνείες μιας συλλογικότητας. Κάτι που δεν σημαίνει διαίρεση ή εσωστρέφεια, αλλά στην ουσία σεβασμό στην ετερότητα μέσω της διαπίστωσης όχι του "σημαδεμένου χαρτιού" του "είμαστε όλοι ίσοι" αλλά της απελευθερωτικής αίσθησης της αλήθειας του "είμαστε όλοι μοναδικοί"...

 Έτσι λοιπόν, όταν οι συναισθηματισμοί λείπουν και η νηφαλιότητα της κατανόησης αναλαμβάνει δράση, ερωτήματα  του τύπου "ποιοι ωφελούνται" κάθε φορά από όσα τρομερά ή ευτράπελα συμβαίνουν, παρέχουν άβολες απαντήσεις (για τα θύματα των διαφόρων συστημάτων πεποιθήσεων ή πίστεων) μα κινούμενες ίσως προς τις σωστές κατευθύνσεις. Οι οποίες διανύοντας "διαδρομές μέσα σε διαδρομές" οδηγούν, λίγο ή πολύ, προς την εξουσιαστική ή επικυριαρχική "Μήτρα" του Δικτύου. Με τις επιμέρους και συχνά φαινομενικά ή και πραγματικά αντιμαχόμενες μεταξύ τους (μικρότερα ημι-αυτόνομα δίκτυα μέσα στον Ιστό) επιδιώξεις σε σταθερή όμως τροχιά γύρω από την "ασφάλεια και ευημερία" του "κεντρικού στόχου"...

Πιστεύουμε, χωρίς αυτό να αποκλείει την πιθανότητα λανθασμένης εκτίμησης, ότι μέσα στις "Ντίσνεϋλαντ" που αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται "δημοκρατίες" (κάθε τύπου), όλα τα κομματικά σχήματα και συχνά φορείς ιδεολογικών θαυμαστών "περιπτύξεων" και τερατογέννησης "υβριδικών μπάσταρδων", υπηρετούν τους σχεδιασμούς του Δικτύου και το διαχρονικά αμετακίνητο κεντρικό του στόχο. Συνειδητά σε επίπεδο κορυφαίας ηγεσίας τους κι ασυνείδητα αλλά πέρα για πέρα ενεργά σε επίπεδο χαμηλόβαθμων στελεχών και οπαδικών ασκεριών.
Και με αυτή τη "μετα-οπτική" είναι χρήσιμο να αναγνώσουμε και τις διόλου αλλοπρόσαλλες αντιφάσεις, εξωφρενικές μεθοδεύσεις υπέρ του κοινωνικά άδικου και παράλογου, από πολιτικές δυνάμεις ΟΛΩΝ των "αποχρώσεων". Π.χ. στην περίπτωση της Ελλάδας, των κοινοβουλευτικών "αχυράνθρωπων". Αλλά και εξωκοινοβουλευτικών, που εποφθαλμιούν κι ας απαξιώνουν συχνά στα λεγόμενά τους, ένα καλό πόστο μέσα στο δημοκρατικής ετικέτας για τις λοβοτομημένες μάζες "φέουδο". Εκεί όπου ΔΕΝ υπηρετούνται τα συμφέροντα των πολλών, που ποτέ ΔΕΝ ήταν αυτή η επιδίωξη. Μέσα στον κοινοβουλευτικό "πύργο ελέγχου" των μαζικών αντανακλαστικών, υπέρ των κρυφών ατζέντων συμφερόντων των ολίγων της διεθνούς ελίτ και των εγχώριων κοτζαμπάσηδών τους. Στη χώρα όπου τα "αντισυστημικά αντάρτικα" (όπως άλλωστε και σε άλλες χώρες) υπηρετούν τη διαιώνιση και μετάλλαξη του Συστήματος, με αλλαγή των εξωτερικών μορφών του αλλά ποτέ της μισάνθρωπης ουσίας του.
Όλα τα παραπάνω για τα κοινωνικοπολιτικά πράγματα της Ελλάδας ισχύουν και με το παραπάνω για όλες τις σύγχρονες κυβερνήσεις πολιτικών "καλοφαγάδων" που άρμεξαν την "εθνική αγελάδα, κι αχυράνθρωπων προδοτών των πραγματικών συμφερόντων και προοπτικών του τόπου και των ανθρώπων του. Και η πρόσφατη "αριστερή" εκδοχή, σταλινικών επί το πλείστον καταβολών, στα κυβερνητικά πράγματα της χώρας και η πρεμούρα των μπροστάρηδών της να ολοκληρώσουν τη συμφωνία κοινωνικής διάλυσης και τη "συμφωνία"(σαφώς καταστροφικά υφεσιακής για την οικονομία) αποπληρωμής στην ουσία επαχθών τοκοχρεολυσίων επαχθέστερων δανείων και μετά ας καταρρεύσουν πολιτικά ως πειραγμένα κυβερνητικά τραπουλόχαρτα (μέσω εσωτερικών διεργασιών ή εκλογών), έχουν όλα άμεση σχέση με όσα έχουν αναφερθεί ως τώρα.
Κάποιοι λένε ότι οι κοινωνίες έχουν τους πολιτικούς, τους απατεώνες και τους δυνάστες που τους αξίζουν και "τραβάει ο οργανισμός τους". Ακόμη κι αν είναι έτσι, σημασία για εμάς έχει το γεγονός ότι μέσα σε τέτοιου είδους συνθήκες η αυτόνομη αντίληψη και η συνειδητότητα που επιχειρεί να αφουγκραστεί και να κατανοήσει την ολότητα του είναι της και όλων όσων την περιβάλλουν, υφαίνοντας μια υγιή διαλεκτική σχέση με τον Άλλο, αισθάνεται να ασφυχτιά μέσα σ'ένα τελείως εχθρικό και αφιλόξενο περιβάλλον.
Αισθάνεται πως καταντά ή θέλουν να την καταντήσουν άλλη μια ανθρώπινη μύγα πιασμένη μέσα στον ιστό...
ανιχνευτής

antidras.blogspot

ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΑ ΕΧΑΣΑΝ ΟΛΑ.......

Γράφει ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ.....Κάποιοι τα έχασαν όλα...

Ναι, κάποιοι τα έχουν χάσει όλα... Αλλά μην περιμένετε να τους δείτε έξω στους δρόμους να κλαίουν και να οδύρονται, ούτε να καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους, μετατρέποντας με το έτσι θέλω τα πάρκα μας και τις πλατείες μας σε ελεύθερα κάμπινγκ [αν και θα έπρεπε να το κάμουν....]
Όχι.
Υπομένουν την έλλειψη πάσας ελπίδας με αξιοπρέπεια και σιωπή.
Κι είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι. Άντρες και γυναίκες που κλείνονται πίσω από τις σφραγισμένες πόρτες της απόγνωσης τους, ενίοτε χωρίς ρεύμα, ενίοτε και χωρίς νερό.
Δεν ζητούν έλεος από κανέναν.
Μπορεί να τους λείπει κι αυτό το κομμάτι το ψωμί αλλά δεν θα σας χτυπήσουν τη πόρτα να σας το ζητήσουν, ούτε θα ξυραφώσουν την τσάντα σας, για να σας το αρπάξουν.
Βιώνουν το Μηδεν του μέλλοντος τους, εν σιωπή...
Καμιά φορά μόνον, όταν τους περισσεύει κανένα δίευρο για να πάνε στο ιντερνετ καφέ, αφήνουν ένα ίχνος του εν ζωή θανάτου τους, στη βουβή μοναξιά της οθόνης.
Όχι επειδή πιστεύουν ότι θα συγκινηθεί κανένας.
Το πρώτο πράγμα που σε μαθαίνει η απόγνωση, είναι το ότι είσαι ολομόναχος μέσα στον κόσμο.
Αλλά έτσι...
Για να μείνει στον κόσμο και ένα χνάρι δικό τους. Να ποτιστεί η δημιουργία και με την άλλη όψη της ζωής, αυτή που την κάμει να φαίνεται ως το μεγαλύτερο από όλα τα ανθρώπινα βάσανα...

Και να τώρα, που βλέπω μπροστά μου ένα τέτοιο ίχνος. Το αποτύπωμα ενός ανθρώπου που τα έχει χάσει όλα...
Είναι ένα τόσο δα κειμενάκι, λιτό και σπαρακτικό, που δεν επιδιώκει να προκαλέσει ούτε το κλάμα, ούτε το γέλιο. Είναι ένα κείμενο που χαμογελάει πικρά, απάνω από τις φαντασιώσεις των ανθρώπων.Μια σειρά από λέξεις, βαριές σαν τη σιωπή, που δαγκώνουν το στομάχι.
Παρακαλώ διαβάστε το...
Είναι μια σπάνια και πολύτιμη μαρτυρία της ολοκληρωτικής απώλειας...  

"...Σας παρακαλώ, να χαίρεστε ότι αγαπάτε, όλοι εσείς που έστω κουτσά-στραβά κάπως την βγάζετε, όσα κι αν χάθηκαν αυτά τα χρόνια, μην λέτε σ αυτούς που δεν έχουν απολύτως τίποτα διάφορα, τύπου "η ζωή είναι χαρά από μόνη της", "τα λεφτά δεν έχουν αξία", "τι τα θέλεις τα λεφτά, ζήσε την ζωή", και άλλα παρεμφερή. 

Είναι κάποιοι άνθρωποι ανάμεσά σας που έχουν χάσει τα πάντα, που έχουν τα πάντα απλήρωτα για 2-3 ή και παραπάνω χρόνια, που δεν έχουν ούτε για τα απολύτως βασικά και απαραίτητα για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. 
Δεν θέλουν λεφτά για να γίνουν Σκρουτζ. Να σας υπενθυμίσω ότι με λεφτά (ανεξαρτήτως νομίσματος) πληρώνει κάποιος για να ζεί, και για να πεθάνει βεβαίως. 
Θέλουν να ξαναβρούν τρόπο να μπορούν να καλύπτουν τις ανάγκες τους. Και φυσικά ποια ζωή να ζήσουν όταν δεν μπορούν όχι να βγουν για έναν καφέ, αλλά ούτε ένα καφέ όπου μένουν να πιούν. 

Και βέβαια η ζωή είναι ωραία, αρκεί να μπορείς να την ζείς. 
Οι περίπου 10.000 που έχουν αυτοκτονήσει τα τελευταία χρόνια, αυτά των μνημονίων, λόγω οικονομικών προβλημάτων ή/και καταστροφής, λέτε να μην αγαπούσαν την ζωή και τους οικείους τους; Λέτε να τανε όλοι λωλοί; 

Χώρια όσοι πήγανε από άλλες ασθένειες που προκαλούνται απ το άγχος που τους δημιούργησε η κατάσταση και από ασθένειες που θα μπορούσαν ίσως να θεραπευτούν αλλά δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα. 
Αλλωστε το ζήτημα-ερώτημα-θέμα που ασχολούμαστε όλον αυτόν τον καιρό η φτώχεια δεν είναι; Δηλαδη η έλλειψη χρημάτων. Η ένδεια που έχει πλήξει, με τις πολιτικές και τις λαμογιές των εκάστοτε κυβερνώντων τα τελευταία χρόνια, μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας και έπεται συνέχεια με τα νέα μέτρα-μνημόνιο, που ίσως καταστρέψει πιά το μεγαλύτερο μέρος του λαού. 

Ζήστε εσείς που ακόμα μπορείτε την ζωή σας, όσο καλύτερα μπορείτε, πηγαίνετε βόλτες, εκδρομές, διακοπές, φαγητά, ποτά, ψώνια αλλά αφήστε τους εκείνους, αν δεν έχετε λύσεις να τους προτείνετε ή χέρι βοήθειας να τους δώσετε. Αντιλαμβάνομαι την καλή σας πρόθεση, αυτήν της παρηγοριάς, αλλά το μόνο που κάνετε είναι να τους βυθίζετε χειρότερα στην απελπισία που ήδη βιώνουν και το αυτομαστίγωμα. Κι αυτό τους οδηγεί σε χειρότερη απόμονωση και κάποιες φορές σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις. 
Πως λέμε, παρηγοριά στον άρρωστο πριν βγεί η ψυχή του; Ε, αυτό. 
Μην το κάνετε!"

Ναί! Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσα μας, που έχουν χάσει τα πάντα.
Δεν θα πω εδώ τίποτα, για το ποιοι φταίνε και ποιοι τους οδηγησαν ως την καταστροφή. Θα πω μονάχα, ότι το ποσοστό των δακρύων που αναλογεί σε κάθε γενιά επί της γης, είναι σταθερό.
Μόνο που δεν μοιράζεται εξίσου.
Κάποιοι φορτώνονται το βαρύ φορτίο της ζωής, ώστε να πέφτει πολύ ελαφρύτερο σε κάποιους άλλους...

Δεν περιμένω από κανέναν να θέλει να μοιραστεί τον πόνο, απάνω στο οποίο στηρίζεται ενδεχομένως η δικιά του ευτυχία.
Κακά τα ψέμματα.
Αλλά για να υπάρχουν οι βολεμένοι, πρέπει να υπάρχουν οι απελπισμένοι. Για να υπάρχουν οι νικητές, πρέπει να υπάρχουν οι χαμένοι. Για να ζήσει ο τίγρης, πρέπει να πεθάνει το ζαρκάδι. Και για να ανοιξουν τα πανιά των Αχαιών, πρέπει να θυσιαστεί μια Ιφιγένεια...
Κι όσο περισσότερο βουλιμιαίοι είναι οι τίγρεις, τόσο περισσότερα είναι τα θυματα που χορταίνουν τη βουλιμία τους.

Θα μου πεις: μα, αυτός που περιγραφεις, δεν είναι ο κόσμος των ανθρώπων. Αυτός είναι ο κόσμος της ζούγκλας.
Ναι, αυτό θα σας πω...
Μήπως δεν έχωμε μετατρέψει πλέον τον αλλοτινό ουμανιστικό πολιτισμό μας, σε κόσμο της ζούγκλας;

Και θα σας πω και κάτι ακόμα...
Γνωρίζω τη συγγραφέα αυτού του σπαραχτικού κειμένου. Ήταν παλιά μου φίλη αλλά μου έκοψε και την καλημέρα επειδή είμαι φασίστας.
Δεν με πειράζει.
Την καταλαβαίνω... Και μοιράζομαι σιωπηρά, τη σκληρή σιωπή της...
Κι εγώ κι αυτή είμαστε το ίδιο μελλοθάνατοι, μέσα σε μιαν αρένα που αντηχεί από τις βρισιές και τα γέλια των θεατών.

Δεν έβανα όμως το όνομα της, επειδή πολύ πιθανόν να μην ήθελε ευρύτερη δημοσιότητα, σε ένα κείμενο που μπορεί να θεωρηθεί και αυτοβιογραφικό...
Το δημοσιεύω με το θάρρος της κοινής μας απόγνωσης...
Λευτέρης Πανούσης  http://panusis.blogspot.gr/2015/07/blog-post_95.html

ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗ-ΜΙΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ

Αριστοφάνης εναντίον Σωκράτη – Μια παρεξηγημένη επίθεση

Γράφει ο Κωνσταντίνος Σαπαρδάνης

«Αριστοφάνης: Λόγια, λόγια, λόγια! Σας βαρέθηκα πια εσάς τους φιλοσόφους

Σωκράτης: Καλύτερα τα λόγια απ’ τα φούμαρα που πουλάτε εσείς οι κωμωδιογράφοι»

Αποστολίδης & Ακοκαλίδης, Νεφέλες (σε κόμικ)

Σαν συντηρητικός που ήταν, ο Αριστοφάνης έβλεπε με κακό μάτι την εισβολή των πνευματικών ανθρώπων από τις ελληνικές αποικίες που ακολούθησε την ναυτική συμμαχία υπό την ηγεμονία της Αθήνας. Το ανανεωτικό κίνημα των καλλιτεχνών, ποιητών και σοφιστών* που απειλούσε τις παραδοσιακές αθηναϊκές αξίες βρήκε τόσους αντιπάλους όσοι ήταν και οι θιασώτες του. Ο Σωκράτης βρέθηκε κάπου ενδιάμεσα, αφού στα έργα του Ξενοφώντα και του Πλάτωνα τον βλέπουμε να εναντιώνεται στους σοφιστές, αλλά και να αμφισβητεί τις αρετές των συμπολιτών του, εισάγοντας νέες, αντιδιαισθητικές, αξίες (τα λεγόμενα σωκρατικά παράδοξα). Στα μάτια όμως του μέσου Αθηναίου η διαφορά μεταξύ του Σωκράτη και των σοφιστών δεν πρέπει να ήταν καθόλου προφανής, με τον Αριστοφάνη να δυσκολεύεται πραγματικά να διακρίνει τη διδασκαλία του από την ανήθικη σοφιστική.

Ο Σωκράτης ήταν το κατάλληλο θύμα για την ενσάρκωση όλων των ανησυχιών του Αριστοφάνη. Εν μέσω του Πελοποννησιακού Πολέμου, ανησυχούσε για την παρακμή των παραδοσιακών αξιών και την υποβάθμιση των ηθικών κριτηρίων των πολιτών. Κάθε φορά που κάποιος επιφανής σοφιστής εμφανιζόταν στην Αθήνα, ο Σωκράτης έσπευδε να τον συναντήσει, ενώ άλλοτε συγκέντρωνε νέους και τους έβαζε να μιλούν για τα πάντα, αμφισβητώντας κάθε τι που ήξεραν. Το ότι ήταν Αθηναίος ο ίδιος, σίγουρα έκανε πιο καχύποπτο τον Αριστοφάνη, αφού έτσι δεν συμβόλιζε μόνο την βαρβαρική επίθεση, αλλά και την προδοτική παράδοση εκ των έσω. Οι κατηγορίες που απόδωσε στον Σωκράτη στο έργο του ήταν αυτές του σοφιστή που μαθαίνει κάποιον να πείθει κάνοντας το κακό να μοιάζει με καλό, του άθεου φυσικού φιλοσόφου που προσπαθώντας να λύσει τα αινίγματα της φύσης αμφισβητούσε τους θεούς, και του ασκητικού ηθικοδιδάσκαλου που από την αδιαφορία του για τα υλικά αγαθά περιφερόταν πειναλέος και βρώμικος.

Στις Νεφέλες** του, ο Αριστοφάνης επιτίθεται σε αυτό ακριβώς το (εν πολλοίς, «ξενόφερτο») νεωτεριστικό πνευματικό κίνημα. Οι καινούργιοι «φροντιστές» με τις καινούργιες διδασκαλίες τους προσφέρουν την ικανότητα στους νέους να αντικρούουν αποτελεσματικά το δίκιο, μαθαίνοντάς τους τον «άδικο λόγο». Ο έμπορος Στρεψιάδης έχοντας πνιγεί στα χρέη, καταφεύγει σαν τελευταία λύση στη σχολή («φροντιστήριον») που ίδρυσε ο Σωκράτης, για να του μάθει πώς να ακυρώσει τα δάνεια που δεν μπορεί να πληρώσει, μόνο με τη χρήση των λόγων του. Πιστεύει πως η σχολή του Σωκράτη θα τον κάνει άξιο στον λόγο και ικανό να νικάει είτε έχει δίκιο είτε όχι.

Ο Σωκράτης όμως εμφανίζεται λίγο πιο απαιτητικός από ό,τι περίμενε, επιμένοντας να του μάθει αρχικά ένα σωρό πράματα, από το σωστό γένος κάθε λέξης μέχρι το πώς εξηγούνται φυσικά φαινόμενα όπως η αστραπή και η βροντή. Ο ανόητος έμπορος δεν μπορεί να ανταπεξέρθει («ευθύς ξεχνάς ό,τι κι αν μάθεις…Να πας στο διάβολο, λησμονιάρη και άξεστε γερο-μπουμπούνα»^780-790), και στέλνει τον γιο του Φειδιππίδη που είναι «φύσει έξυπνος». Αυτός σίγουρα θα τα καταφέρει και θα σώσει τον οίκο του από τα χρέη.

Ο Άδικος Λόγος και ο Δίκαιος Λόγος προσωποποιημένοι προσπαθούν ο καθένας να πείσει τον Φειδιππίδη να επιλέξει από ποιον θα διδαχτεί τον τρόπο αντιμετώπισης των δανειστών^890-1110***. Για να πάρει τον Φειδιππίδη με το μέρος του, ο Άδικος Λόγος υποστηρίζει ότι θα του μάθει «νέες ιδέες» και πώς να αναστρέφει το δίκιο. Εξ άλλου «το δίκιο δεν υπάρχει»⁹⁰² αφού, όπως υποστήριζε ο σοφιστής Πρωταγόρας, ό,τι πιστεύει κάποιος είναι και αλήθεια. Και τι καλύτερο υπάρχει από το να λες τα αντίθετα από τους νόμους, «να υποστηρίζεις το άδικο, και όμως να κερδίζεις»¹⁰⁴²; «Είδες εσύ ποτέ κανέναν να προκόβει με την ηθική;»¹⁰⁶² Η ηθική θα του αποστερήσει όλες τις ηδονές. Μαζί του όμως θα μπορεί να γελάει, να πηδάει, να τρώει και να διασκεδάζει χωρίς ντροπή. Αν τον πιάσουν με παντρεμένη θα του μάθει να αποδεικνύει ότι δεν είναι αδικία, αφού κι ο Δίας τέτοια έκανε -πώς λοιπόν να φανεί δυνατότερος από τον Δία ένας θνητός; (Η ανυπαρξία του Δία που κήρυττε ο Άδικος Λόγος αγνοείται στην περίπτωση που τον συμφέρει). «Γιατί να ζεις, αν’ όλα αυτά τα χάσεις;»¹⁰⁷⁴

Η ρητορική εδώ παρουσιάζεται με το πιο χυδαίο της πρόσωπο, προσφέροντας τα πιο κοινά οφέλη που θα προσελκύσουν έναν νέο, προτείνοντας τη χρήση του λόγου όχι για να υπερασπίζεται την αλήθεια αλλά μόνο για το ατομικό του συμφέρον. Είναι η ανήθικη ρητορική, που αρνείται τους θεούς και παριστάνει ότι μπορεί να εξηγήσει τη φύση, που δίνει τη δύναμη στον μυημένο να ελιχθεί στον δημόσιο βίο και να ανελιχτεί σε αξιώματα που ανήκουν δικαιωματικά σε άλλους.

Η απάντηση του Δίκαιου Λόγου ακούγεται παρωχημένη απέναντι στα θέλγητρα του Άδικου. Ο Δίκαιος παρουσιάζεται θιασώτης της παλιάς, δοκιμασμένης παιδαγωγίας που προσφέρει μια ολοκληρωμένη, και προφανώς ηθική, διδασκαλία. Αν ο Φειδιππίδης διαλέξει αυτόν, θα μάθει κιθαριστική, χορούς και τραγούδια (η μουσική ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την παιδαγωγία), θα φέρεται με κοσμιότητα και θα γυμναστεί με τη βοήθεια παιδοτρίβη ώστε να «λάμπει ανθηρός στα γυμναστήρια μέσα»¹⁰⁰². Η δικιά του διδασκαλία ανέθρεψε Μαραθωνομάχους –γιατί να μην αρκέσει για τον Φειδιππίδη; Κατηγορεί τον Άδικο Λόγο για αναίδεια, ότι κάνει κακό στα παιδιά, ότι προωθεί τον αθεϊσμό.

Πηγή

Όπως ήταν μάλλον επόμενο, ο Φειδιππίδης πείθεται από τον Άδικο Λόγο. Εκεί που ο Στρεψιάδης όμως ελπίζει να σωθεί από τους δανειστές του, ο γιος του τον δέρνει, γιατί τόλμησε να μην παραδεχτεί τον Ευριπίδη για σοφό (ο Αριστοφάνης εκτός από τον Σωκράτη τα είχε και με τον Ευριπίδη – στους Βάτραχους επιτίθεται κατά της μοντέρνας ποίησης). Το να δέρνει όμως κανείς τον πατέρα του θεωρείται σοβαρό αδίκημα στην αρχαία Αθήνα, που τιμωρείται με στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων, και ο Στρεψιάδης παραπονιέται και απειλεί. Ο Φειδιππίδης λοιπόν κάνει άμεσα επίδειξη των καινούργιων ρητορικών του δυνατοτήτων. Όπως όταν ο ίδιος ήταν μικρός, ο Στρεψιάδης τον έδερνε για το καλό του, («γιατί σ’ αγαπούσα και νοιαζόμουνα»¹⁴⁰⁹) έτσι κι ο γιος τώρα δέρνει τον πατέρα για το δικό του καλό˙ είναι μάλιστα πιο φυσικό να δέρνεις τους γέροντες παρά τους νέους αφού είναι ασυγχώρητο οι γέροι να κάνουν σφάλματα. Ενώ λοιπόν ο Στρεψιάδης έστειλε τον γιο του να μάθει να παρακάμπτει τους νόμους για να τον γλιτώσει τα δάνειά του, ο γιος του χρησιμοποίησε τις νέες του ικανότητες για να τον χτυπήσει ατιμωρητί, και δεν τον γλίτωσε κι από τα δάνεια.

Ο Αριστοφάνης προειδοποιεί τους Αθηναίους να μην εμπιστευτούν τα παιδιά τους στους σοφιστές, όσο ελκυστική και να φαίνεται η διδασκαλία τους, όσο κι αν υπόσχονται μεγάλα κέρδη και αξιώματα σε αυτούς που θα διδάξουν. Η ικανότητα να πείσουν για το άδικο θα γυρίσει εναντίον τους, οι ασέβειες των νεωτερισμών τους θα συμπαρασύρει τον σεβασμό στους γονείς και οι ενασχολήσεις με την εξήγηση της φύσης κρύβουν την βλασφημία ενάντια στους θεούς της πόλης.

Οι μαθητές του Σωκράτη δεν είναι οι πολλά υποσχόμενοι φιλόσοφοι που φαντάζονται οι θιασώτες των νεόφερτων «σοφών». Είναι ψευτοφιλόσοφοι, την προσοχή των οποίων μπορείς να αποσπάσεις με ένα χτύπημα στην εξώπορτα της σχολής. Ο ίδιος ο Σωκράτης είναι τόσο αργόσχολος που ασχολείται, κυριολεκτικά, με του ψύλλου το πήδημα, αλείφοντας κερί στα πόδια ψύλλου για να αφήσει ίχνη και να μετρήσει πόσο μακριά φτάνει το άλμα του. Όταν ο Χαιρεφώντας τον ρώτησε αν τα κουνούπια σφυρίζουν από το στόμα ή το κωλάντερο, ο Σωκράτης σκαρφίστηκε πως το έντερο είναι λεπτό ενώ «ο κώλος, σαν κοίλος μπροστά στο στενό ηχεί από τη δύναμη του αέρα»^161-163. Μόνο ανόητοι σαν τον Στρεψιάδη εντυπωσιάζονται με τις ικανότητές του, που πίστεψε πως σίγουρα θα γλίτωνε κανείς την καταδίκη αν ήξερε ακόμα και για το κωλάντερο του κουνουπιού -«Ω! τρισευτυχισμένε ερευνητή του κώλου»¹⁶⁶. Οι μαθητές του λούζονται από τον Αριστοφάνη με πλήθος χαρακτηρισμών: πονηροί, ψωροπερήφανοι, κιτρινιάρηδες και ξυπόλητοι, ενώ και στις Όρνιθές του περιγράφει με περιφρονητικό ύφος κάποιους ενοχλητικούς τύπους: «άφηναν μακριά μαλλιά, δεν πλένονταν, έκαναν δίαιτα, σωκρατοφέρονταν»^1282-1283.

Ο Σωκράτης του Αριστοφάνη, που «αεροβατεί και εξετάζει τον ήλιο»²⁵, είναι αγνώριστος. Όπως τον ξέρουμε από τον Ξενοφώντα και, κυρίως, από τον Πλάτωνα, η ενασχόλησή του με τη φυσική φιλοσοφία, ο αθεϊσμός του, ο αυτοπροσδιορισμός του ως δάσκαλος, το να έχει σχολή και να πληρώνεται είναι πράγματα που μας ξενίζουν. Ο Αριστοφάνης τον δείχνει να ασχολείται με αστρονομία, γεωμετρία, αριθμητική, γεωγραφία και δικηγορική, ενώ από αλλού τον ξέρουμε αποκλειστικά ως ηθικό φιλόσοφο. Και ενώ οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις ήταν όντως καινοτόμες, δεν μπορούμε να φανταστούμε τον πλατωνικό Σωκράτη να λέει: «Βρε ποιος Δίας; Μη λες φούμαρα. Δεν υπάρχει Δίας»⁶⁵. Η ιδιαιτερότητα του θρησκευτικού αισθήματος του Σωκράτη δεν είχε φτάσει στο σημείο να αρνείται την ύπαρξη θεών. Το μόνο ιστορικό γεγονός που μπορούμε να συνάγουμε από τις Νεφέλες είναι ότι ο Σωκράτης πρέπει να έγινε γρήγορα διάσημος, αφού το 423π.Χ. που ανέβηκε στο θέατρο το έργο, ήταν 47 χρόνων.

Ο Στρεψιάδης, ο Φειδιππίδης και ο Σωκράτης. Σκηνή από τις Νεφέλες, χαρακτική του Joannes Sambucus, 1564.

Ο Σωκράτης του Αριστοφάνη μοιάζει τόσο στον φυσικό φιλόσοφο Αναξαγόρα, ο οποίος αναζητούσε τις αρχές που συνθέτουν τη φύση του σύμπαντος****, όσο και στον Πρωταγόρα, διακεκριμένο πρωταγωνιστή της σοφιστικής διδασκαλίας, ο οποίος θα υποστεί, δώδεκα χρόνια αργότερα, το 411, μία καταδίκη για ασέβεια ή αθεϊσμό. Ο Σωκράτης είναι ένα πρόσωπο εκατό τοις εκατό επιβαρυμένο με τον εκνευρισμό του ποιητή που στρέφεται ενάντια σε κάθε καινοτομία, η οποία αυτομάτως εξομοιώνεται με το ριζικό κακό.

Ο Σωκράτης στην Απολογία εντοπίζει την πραγματική αιτία των κατηγοριών εναντίον του στην κακή του φήμη και τις συκοφαντίες εναντίον του. Δεν τον είχε διακωμωδήσει μόνο ο Αριστοφάνης αλλά και ο Καλλίας, ο Αμειψίας, ο Εύπολις και ο Τηλεκλείδης, σε κείμενα που σήμερα είναι χαμένα*****. Κατονόμασε όμως τον Αριστοφάνη συγκεκριμένα στο δικαστήριο. Είναι όντως ανησυχητικό το γεγονός ότι και οι τρεις κατηγορίες ενυπάρχουν στις Νεφέλες, με τον εικονιζόμενο Σωκράτη να διαφθείρει τους νέους και να κάνει βλάσφημες και αθεϊστικές δηλώσεις. Είναι όμως αξιόλογο και να παρατηρήσουμε ότι στο πλατωνικό Συμπόσιο, που διαδραματίζεται μετά την παράσταση των Νεφελών, Αριστοφάνης και Σωκράτης βρίσκονται να συνομιλούν σε φιλικό πνεύμα.

Σύμφωνα με ανεκδοτολογική αφήγηση του Πλούταρχου, όταν ρώτησαν τον Σωκράτη αν είχε θυμώσει με την εικόνα του στις Νεφέλες απάντησε: «Για όνομα του θεού όχι. Με κορόιδεψε στο θέατρο σαν σε μια μεγάλη φιλική συγκέντρωση». Ο Διογένης Λαέρτιος τον εμφανίζει να υποστηρίζει ότι πρέπει να παραδίδεται κανείς στην κωμωδία, γιατί αν αυτή υποδεικνύει πραγματικά λάθη μας, θα συμβάλλει στη βελτίωσή μας. Αν όχι, δεν μας αφορά. Σύμφωνα με τον Στοβαίο μάλιστα, μετά την παράσταση συνάντησε τον Αριστοφάνη και τον ρώτησε ήρεμα αν θέλει να τον χρησιμοποιήσει για άλλο παρόμοιο ρόλο. Υπάρχει και μια αφήγηση με τον Σωκράτη να είναι παρών σε παράσταση του έργου, όπου σηκώθηκε από τη θέση του και έμεινε όρθιος σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, για να τον δουν όλοι και να συγκρίνουν την ομοιότητα στην εμφάνισή του και στην ασχήμια της μάσκας του ηθοποιού (Αιλιανός – Varia Historia*****). Η αλήθεια είναι ότι το 423 κανένας δεν σκεφτόταν να μηνύσει τον Σωκράτη. Μετά τον θάνατό του, οι Αθηναίοι μετάνιωσαν για τη συμπεριφορά τους και, εκτός από τους κατήγορούς του που τιμωρήθηκαν, επίθεση δέχτηκε κι ο Αριστοφάνης εξαιτίας της επικριτικής εικόνας του για τον φιλόσοφο.

Οι φυλακές Φιλοπάπου, όπου κρατήθηκε ο Σωκράτης μετά τη δίκη του και μέχρι την εκτέλεσή του. (Πηγή)

Οι αφηγήσεις της τελευταίας παραγράφου δεν είναι επαληθεύσιμες (αφού οι πηγές τους χωρίζονται από τον Σωκράτη με αιώνες) και μας είναι αδύνατο να μάθουμε πώς πραγματικά προσέλαβε ο Σωκράτης την επίθεση του Αριστοφάνη. Στον Σωκράτη όμως δεν ταιριάζει η μικροπρέπεια. Όπως διαβάζουμε στον Ευθύδημο, αφού συμφωνεί με τον φίλο του Κρίτωνα πως σε κάθε ασχολία υπάρχουν πολλοί φαύλοι και λίγοι σπουδαίοι, του λέει: «Μην κάνεις λοιπόν κάτι που δεν πρέπει, Κρίτωνα. Άφησε να χαίρονται όσοι ασχολούνται με τη φιλοσοφία, είτε είναι χρηστοί είτε φαύλοι, και αφού το βασανίσεις το πράγμα καλά και σωστά, αν το κρίνεις φαύλο, να αποτρέψεις όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο τους γιους σου˙ αν τώρα κρίνεις πως είναι ό,τι νομίζω εγώ πως είναι, να την επιδιώξεις και να την αποκτήσεις με θάρρος, όπως λένε, και εσύ και τα παιδιά σου»^307c.

Δεν μπορούμε εξ άλλου να έχουμε κάποια αμφιβολία για το αν ο Αριστοφάνης είχε δίκιο γι’ αυτόν. Γιατί μπορεί ο Σωκράτης να ανήκε γενικά στο ίδιο ανανεωτικό κίνημα με τους σοφιστές, αλλά με τον θάνατό του αντιπαρέβαλε έμπρακτα την δικιά του ηθική στάση στον δικό τους αμοραλισμό.

---

* Η λέξη σοφιστής αρχικά σήμαινε τον σοφό. Πρώτη φορά στις Νεφέλες συναντούμε την αρνητική σημασία του δασκάλου ανήθικων πραγμάτων, ενώ η καθιέρωση της ιδέας πως οι σοφιστές ήταν ένας χαρακτηριστικός τύπος ανθρώπου προέρχεται από το πλατωνικό έργο, και κυρίως από τον Σοφιστή. Στην πραγματικότητα κάθε σοφιστής ήταν διαφορετικός από τους άλλους, και ο Σωκράτης διαφορετικός από όλους τους.

** Η πρώτη έκδοση των Νεφελών παρουσιάστηκε το 423, αλλά ο Αριστοφάνης απογοητεύτηκε που δεν πήρε το πρώτο βραβείο, αφού το θεωρούσε το καλύτερό του έργο. Το ξαναδούλεψε σε νέα έκδοση, αυτήν που έχουμε σήμερα, που χρονολογείται στο 421 με 418. Οι «Νεφέλες» του τίτλου είναι οι «μούσες»  καλλιτεχνών και άλλων πνευματικών ανθρώπων.

*** Το γεγονός ότι και οι δύο διδάσκονται στην σχολή του Σωκράτη τον αποποιεί εν μέρει από την ευθύνη της ηθικής ή ανήθικης συμπεριφοράς των μαθητών. Η μέθοδος της σοφιστικής δεν οδηγεί αποκλειστικά στην ανήθικη ρητορεία αλλά μένει και στην κρίση του μαθητή το πώς θα την χρησιμοποιήσει.

**** Η φράση «[τον Δία] τον πέταξε η Δίνη και βασιλεύει τώρα αυτή», είναι σαφής αναφορά στην κοσμική δύναμη «δίνη» στην οποία πίστευε ο Αναξαγόρας.

***** Ο Αμειψίας π.χ. λέει στον Κόννο ότι ο Σωκράτης μπορεί να ήταν ανόητος, πειναλέος, φτωχοντυμένος και «γεννημένος να εξοργίζει τους παπουτσήδες» (επειδή ποτέ δεν φορούσε παπούτσια), αλλά διέθετε μεγάλη καρτερία και ποτέ δεν ξέπεφτε στην κολακεία (Guthrie).

****** Ο Αιλιανός λέει επίσης ότι ο Αριστοφάνης χρηματίστηκε για τις κατηγορίες των Νεφελών eranistis.net

ΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΙ

Οι πολλαπλοί Αλέξανδροι

Γράφει ο   ΕργΔημΕργ          

ύντομο το σημερινό.
Μιά που ξαν( ; )άρχισε η ανασκαφή της Αμφίπολης, επανέρχεται το ερώτημα αν όντως είναι αυτός ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Στο μεταξύ, άλλοι μιλάνε γι’ άλλους τόπους ταφής του Μεγάλου. Τους οποίους «επιβεβαιώνουν» καί αρχαιολόγοι, καί διαισθητικά άτομα. Εάν ψάξετε στο Διαδίκτυο, θα βρήτε (μάλλον…) τους εξής τόπους μέχρι στιγμής:

• Αμφίπολη.
• Αλεξάνδρεια.
• Σίουα.
• Θάσος.
• Κάπου στη νότια Πελοπόννησο. (Γνωρίζω το ακριβές μέρος, αλλά δεν θα το αναφέρω.)
• Βατικανό.

Η προσωπική μου γνώμη: οι τόποι είναι περισσότεροι από τους αναφερόμενους, καί …ισχύουν όλοι!
Πώς;
Απλούστατα, σ’ αυτούς έχουν ταφεί διάφορες ενσαρκώσεις του Μ. Αλεξάνδρου, άλλες προηγούμενες της πασίγνωστης, κι άλλες επόμενες. (Στη νότια Πελοπόννησο βρίσκεται η αμέσως προηγούμενη της τρισένδοξης.) Αυτές όλες, τώρα, κατά κάποιο τρόπο είναι ενωμένες στο αιθερικό επίπεδο, ώστε να μη μπορούν να εντοπίσουν τον πραγματικό τάφο ακόμη καί διαισθητικά άτομα. Έτσι, αν ο «φακός» της διαίσθησης πάει σ’ έναν τόπο, αυτόματα στριφογυρνάει σ’ όλους.
(Βλέπετε, στην αρχαιότητα, σε αντίθεση με το σήμερα, δεν υπήρχαν εκταφές. Εννοώ, όπως τις ξέρουμε σήμερα: στα τρία χρόνια εκταφή του νεκρού, γιά να δοθεί ο τάφος αλλού. Κι έτσι, όλοι οι τάφοι του Μ. Αλεξάνδρου διατηρήθηκαν καί διατηρούνται ακόμη σήμερα.)
Αυτή η τεχνική, των «πολλαπλών καθρεφτών», υπάρχει καί σε κάποιες πολεμικές τέχνες. Ο (πολύ προχωρημένος) μαχητής παρουσιάζει πολλά είδωλα του εαυτού του σε κύκλο… κι ο αντίπαλος δεν ξέρει πού να χτυπήσει! (Ωστόσο, το ξύλο θα το φάει απ’ όλα τα «είδωλα»! ΛΟΛ!!!)
Έτσι ακριβώς καί στους τάφους του Μ. Αλεξάνδρου. Μιλάμε, δηλαδή, γιά πολύ προχωρημένες μυητικές γνώσεις. Κι εννοείται, γιά να κάνει όσα έκανε ο Μέγας, δεν αρκεί μία ενσάρκωση μονάχα. Χρειάζεται αρκετή προετοιμασία.
Σε φυσικό επίπεδο, αν κάποιος αποφασίσει να γίνει …Ιντιάνα Τζόουνς, θα βρεί μπροστά του κάτι σαν κυνήγι θησαυρού. Ή σαν τα σημερινά «δωμάτια μυστηρίου» (που είναι καί της μόδας). Δηλ. θα χρειαστεί να λύσει κάποιους γρίφους, γιά να πάει στον επόμενο τάφο. Μέχρι να βρεί τον «πραγματικό».
Αλλά υπάρχουν τρία σοβαρά εμπόδια: (α) κανείς δεν είναι σίγουρος αν ξεκινάει από τον «πρώτο» τάφο, ή από ενδιάμεσο, (β) κανείς δεν είναι σίγουρος αν τα σημάδια (κτερίσματα κτλ) είναι σωστά καί πλήρη (δηλ. δεν τα φάγαν λάχανο οι -κατά κανόνα αλλοδαπές– «αρχαιολογικές αποστολές»), καί (γ) κανείς δεν θα είναι σίγουρος ότι πράγματι έφτασε στο τέλος. (Μπορεί το τέλος να ξαναπαραπέμπει αλλού, σε ήδη εξετασμένο μέρος, κι ο Ιντιάνας να γυρνάει σα χάμστερ στον τροχό, χωρίς να πηγαίνει πουθενά.)
Τέλος πάντων, προσωπικά εύχομαι στους τολμηρούς καλή τύχη!
Αν καί πιστεύω πως ο «πραγματικός» τάφος θα βρεθεί στην κατάλληλη ώρα. Όχι νωρίτερα.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ

Η Ιστορία ως δικαστής

του Σάββα Καλεντερίδη

Μέχρι τα χρόνια της κρίσης ο δρόμος για να αναδειχθεί κάποιος στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και να παίξει ρόλο στα πολιτικά πράγματα και την πορεία της πατρίδας, ήταν η διάκρισή του στον επαγγελματικό του τομέα και η προσφορά στην κοινωνία και την πατρίδα. Αυτός ήταν ο δύσκολος δρόμος. Ο άλλος, ο εύκολος και συνάμα ο καταστροφικός για την πατρίδα, ήταν η ανάδειξή του μέσα από τις λεγόμενες κομματικές διαδικασίες.

Και αυτός ο δρόμος ήταν διχαλωτός. Το ένα παρακλάδι ήταν ο λεγόμενος νεποτισμός, δηλαδή το να ανήκει κανείς σε πολιτική οικογένεια και έτσι με «σημαδεμένα» χαρτιά να αναδειχτεί στην κομματική ιεραρχία. Το άλλο ήταν ο παράδρομος που περνούσε μέσα από διαδρόμους, δολοπλοκίες, τακτικισμούς, καταλήψεις και αμφιθέατρα.

Και όπως είναι φυσικό, η διαδρομή του καθενός και οι... εμπειρίες που αποκόμισε διανύοντάς την αποτελούν και το κύριο «όπλο» με βάση το οποίο ασκεί πολιτική και εξουσία, όταν πρόκειται για βουλευτή και στέλεχος που ανήκει σε κόμμα εξουσίας.

Στην Ελλάδα για δεκαετίες παρακολουθήσαμε την ιλαροτραγωδία της εναλλαγής στην εξουσία προσώπων που είχαν ως όπλο το όποιο όνομα της οικογένειας, μια διαδρομή που διακόπηκε με τη διακυβέρνηση του ΓΑΠ ο οποίος οδήγησε τη χώρα στη μέγγενη των μνημονίων και του ΔΝΤ, μια περιπέτεια από την οποία το πολιτικό σύστημα δεν κατόρθωσε να απαλλάξει τη χώρα, με καίριες ευθύνες και των πολιτών.

Στη συνέχεια, με μεσοδιάστημα τη διακυβέρνηση Παπαδήμου, Πικραμμένου και Σαμαρά, ο οποίος δεν ανήκε σε κάποιο πολιτικό τζάκι, τη σκυτάλη ανέλαβε η ομάδα της οποίας οι μοναδικές εμπειρίες ζωής ήταν οι καταλήψεις, τα αμφιθέατρα, οι κομματικοί τακτικισμοί και οι διαδρομισμοί. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όλα αυτά θα είχαν κάποιο θετικό πρόσημο που θα επιβράβευε η κοινωνία και οι πολίτες αν αυτή η... εμπειρία σχετιζόταν με μια περίοδο που η δημοκρατία ήταν σε καταστολή και τέτοιες δράσεις και αντιδράσεις επιτάχυναν τη μετάβαση στη δημοκρατία.

Όμως όλα αυτά, οι καταλήψεις και οι... αγώνες των αμφιθεάτρων, έγιναν εν μέσω πλέριας δημοκρατίας και η κοινή τους συνισταμένη ήταν οι βανδαλισμοί, οι καταστροφές, οι τραμπουκισμοί και ενίοτε το χτίσιμο της πόρτας των καθηγητών και των πρυτάνεων!

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν και διατείνονται ότι τελικά εκείνοι που κατέστρεψαν την Ελλάδα είναι εκείνοι που είχαν θετικό πρόσημο στη συμμετοχή τους στις καταλήψεις και τις κινητοποιήσεις στα αμφιθέατρα, τα μέλη της λεγόμενης γενιάς του Πολυτεχνείου.

Πράγματι, νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, εκείνοι που έκαναν αντίσταση και εκείνοι που υποτίθεται ότι έκαναν, μια που διάβαιναν αρκετές φορές την πόρτα των... αρμοδίων Αρχών –σίγουρα όχι για να βασανιστούν–, μετά τη Μεταπολίτευση καβάλησαν την κάλαμο του αντιστασιακού και του υπέρ-δημοκράτη και πάνω σ' αυτόν τον μύθο έχτισαν καριέρες. Καριέρες πολιτικών και επιχειρηματιών.

Ο μύθος του καλού, ηθικού, γενναίου, βασανισμένου Αριστερού έγινε ο πιο εύκολος και ανέξοδος τρόπος της κοινωνικής, καλλιτεχνικής, επαγγελματικής και πολιτικής καταξίωσης, για να φθάσουμε στο ισοπεδωτικό αριστερός ίσον καλός, δεξιός ίσον μίασμα!

Αυτή η κατάσταση δημιούργησε μια κοινωνία υποκριτών, όπου οι διαδικασίες ανάδειξης και ανέλιξης στους τομείς της παιδείας, της τέχνης, του πολιτισμού, της πολιτικής, της δημοσιογραφίας, και μιας σειράς άλλων επαγγελμάτων δεν είχαν καμία σχέση με τις αρχές της αξιοκρατίας, της ηθικής, της αξιοσύνης και της επιστημονικής και επαγγελματικής κατάρτισης, αλλά με την λεγόμενη αριστεροσύνη, τους διαδρόμους, τους τακτικισμούς και εν γένει την ανηθικότητα.

Έτσι η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης χτίστηκε πάνω στα θεμέλια της υποκρισίας και της αναξιοκρατίας, έτσι δημιουργήθηκε ο μύθος του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς που το βλέπουμε να καταβαραθρώνεται αυτούς τους έξι μήνες παρασέρνοντας μαζί του ό,τι απέμεινε όρθιο από την Ελλάδα του νεποτισμού, της κομματοκρατίας και των φυντανιών του Πολυτεχνείου.

Μόνο που εκτός από τα ζητήματα που προέκυψαν και θα προκύψουν από την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, εκτός από τα σημάδια που θα αφήσουν στην κοινωνία, θα αφήσουν –ελπίζουμε όχι ανεξίτηλα– σημάδια και στο σώμα του έθνους.

Ήδη η Κύπρος σύρεται σε μια συμφωνία που ίσως αποτελέσει την ταφόπλακα του Ελληνισμού στο νησί, με τις γεωτρήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ να έχουν παγώσει, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Hürriyet», που επικαλείται τον ίδιο τον Ακιντζί.

Ήδη Τούρκοι αξιωματούχοι, όπως ο ίδιος ο Νταβούτογλου, ο υπουργός Eξωτερικών Τσαβούσογλου και μάλιστα ενώπιον του ίδιου του Έλληνα ΥΠΕΞ Νίκου Κοτζιά, ο υπουργός Ενέργειας και εσχάτως ο υπουργός οικονομικών της Τουρκίας, απευθύνουν εκκλήσεις προς την Ελλάδα να γίνει το Αιγαίο θάλασσα ειρήνης. Για όσους δεν πιάνουν το... υπονοούμενο, με το θάλασσα ειρήνης εννοούν το διαμελισμό του Αιγαίου, όχι για να λυθούν τα όποια προβλήματα αλλά για να συνεχίσουν την επομένη να διεκδικούν το άλλο μισό.

Να μη μιλήσουμε για τη Θράκη, το σχέδιο εξισλαμισμού όλης της Ελλάδας μέσω των λαθρομεταναστών, τα παιχνίδια στα Σκόπια και την Αλβανία...

Για όσους δεν το αντιλαμβάνονται, και αναφέρομαι σ’ εκείνους που δεν έχουν άλλες εμπειρίες πέραν των καταλήψεων, των αμφιθεάτρων, των τραμπουκισμών και των τακτικισμών, έστω κι αν η Ελλάδα με ένα μαγικό τρόπο κάποια στιγμή κατορθώσει να απαλλαγεί από το χρέος και εξομαλυνθεί η κατάσταση στην οικονομία, θα πρέπει να ξέρουν ότι η διολίσθηση στα εθνικά θέματα και οι απώλειες εδάφους συνήθως δε αποκαθίστανται. Η τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο είναι εκεί για να τα θυμίζει αυτό στους αδελφούς μας Κυπρίους.

Ελπίζουμε να μην έλθει η ώρα να το θυμόμαστε κι εμείς οι Ελλαδίτες με κάτι αντίστοιχο.

Γιατί μπορεί να υπάρχει θεσμικό κενό και να μην δικάζονται οι πραγματικοί προδότες στην Ελλάδα, υπάρχει όμως η Ιστορία, η οποία ενίοτε είναι σκληρός δικαστής.Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "κυριακάτικη δημοκρατία"  Savvas Kalenteridis

ΓΑΙΑ....

ΓΑΙΑ…. [Αγαπάμε Εργοδότη,ακομα κι όταν και εάν διαφωνούμε...]  

 

Γράφει ο ΕργΔημΕργ                 

Τα ταξίδια στην Ελλάδα είν’ ωραία
με το βρέττας του Απόλλωνα παρέα!
Μας μιλά, μας τραγουδά η Γαία!
Yeah! Yeah! Yeah! Γαίααα!!!
υτή την ποιητική υπερπαραγωγή του γράφοντος, αναγνώστη μου, εάν είχε μελοποιηθεί, κι …αν την ήξεραν, θα την τραγουδούσε μιά παρέα, που πρόσφατα πήγε μιά εκδρομούλα.
Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, εν μέσωι κρίσης υπάρχει ακόμη κόσμος, που έχει χρήματα. Από «κάποια» χρήματα, έως πολλά χρήματα. Αυτό δε ‘ν’ κακό. Αυτό είναι καλό. Το κακό είναι πως, πολλά άτομα έχοντα χρήματα, τα ξοδεύουν σε ηλιθιότητες.
Αντιθέτως, η συγκεκριμένη παρέα αγαπάει τα ωραία καί τα υψηλά: την αρχαία Ελλάδα, τ’ αρχαιοελληνικά κείμενα, την Ιστορία, τη Μυθολογία, τους όμορφους τόπους της χώρας μας. Αποφάσισε, λοιπόν, να τα τιμήσει καί να τα χαρεί με μιά εκδρομή στη νότια Πελοπόννησο. Μυστράς, Σπάρτη, Μάνη, Μονεμβασία, Ελαφόννησος, Πύλος, καί πολλά άλλα.
Λοιπόν, κι ενώ οι γυναίκες της παρέας χάζευαν τ’ αμέτρητα οπωροφόρα καί τις αμέτρητες ελιές του κάμπου, τους ήρθε αυθόρμητα να …τα ευλογήσουν ολ’ αυτά. Γιατί; Διότι, ο καθένας μας είναι αυτό που είναι σ’ αυτή τη ζωή, αλλά είναι κι αυτό που ήταν στις προηγούμενες ζωές του. Κι οι συγκεκριμένες γυναίκες διετέλεσαν ιέρειες της Γαίας κάποτε. Όλες τους.
Μόνο που, επειδή αυτό δεν το καλοθυμούνται, δεν ευλόγησαν τα γεννήματα της Γαίας με τον τρόπο των καιρών εκείνων, αλλά με (προσ)ευχές επάνω στο τραπέζι του φαγητού.
Καί ποιός ήταν ο παλιός τρόπος; Αυτός, που υπαγορεύει το άγαλμα της Ρόδον, της αρχιέρειας της Γαίας στην Κρήτη. (Καί όχι «θεάς με φίδια», κοντόφθαλμοι!)

Γυμνά στήθη, γιά να εκπεμφθεί η αγάπη παντού γύρω (το στήθος είναι η έδρα των συναισθημάτων), φίδια στα χέρια ως απόδειξη κυριαρχίας επάνω στα ζωντανά πλάσματα της Γής, κι ο φουρόγατος στο κεφάλι γιά τον ίδιο λόγο. (Καί γιά το ότι τα αιλουροειδή είναι σύμβολο του αιθερικού επιπέδου, που άπτεται του επάνω μέρους του κεφαλιού.) Καί γυμνά πόδια (που δεν φαίνονται), γι’ άμεση επαφή με τη Γαία.
Με μία διαφορά, βέβαια: η Ρόδον πέρασε ειδική εκπαίδευση, γιά να κρατάει οχιές. Γιά τον οποιονδήποτε, το να κρατάει οχιές μ’ αυτόν τον τρόπο, είναι άκρως επικίνδυνο. Καί γιά τον άνθρωπο, καί γιά …την οχιά. Η οχιά μπορεί να γυρίσει καί να τον δαγκώσει, αλλά καί μ’ αυτή τη λαβή μπορεί να σπάσει η σπονδυλική στήλη του φιδιού. (Τα φίδια τα κρατάνε αμέσως πίσω απ’ το κεφάλι τους.) Η Ρόδον έμαθε να υποτάσσει τη θέληση των ζώων στη δική της, γι’ αυτό μπορούσε να κάνει με τις οχιές καί το γατί τα …ακροβατικά του αγάλματος.
Πέρασαν καναδυό μέρες, με τις αρχοντοκυράδες μας ν’ αναρωτιούνται αν εισακούστηκαν από τη Γαία. Το βράδυ της 19ης Ιουλίου τους κίνησαν την προσοχή τα φώτα που ανέβαιναν στον Ταΰγετο. Τί ήταν αυτά; Απλούστατα, οι ισχυροί φακοί των προσκυνητών, που θ’ ανέβαιναν στην κορυφή του Ταϋγέτου, γιά να γιορτάσουν τον προφήτη Ηλία με την ανατολή του Ηλίου την επόμενη μέρα. Οι φωτεινές δέσμες των φακών γινόντουσαν αντιληπτές από χιλιόμετρα μακριά.
Σταμάτησαν, κατέβηκαν απ’ τ’ αυτοκίνητα να δουν καλύτερα καί να πάρουν φωτογραφίες… Καί τότε ακριβώς η Γαία αποκρίθηκε στις προσευχές τους! Ως οιωνό, τους έστειλε ένα φίδι. Όχι πραγματικό, αλλά αιθερικό.

Αν τελούσαν την ευλογία όπως κάποτε, θα τις πλησίαζαν πραγματικά φίδια. Όπως πχ σήμερα:

Αλλά μικρή σημασία έχει.
Το φαινόμενο κράτησε κάμποσο, ο οιωνός μεγεθύνθηκε, κι η χαρά εκτόπισε την απόλυτη ψυχραιμία. Οι νυχτερινές φωτογραφίες με τα κινητά από μόνες τους δεν είναι ό,τι καλύτερο. Αλλ’ ακόμη χειρότερα, τέτοια ώρα, τέτοια λόγια! Η μόνη σωστή φωτογραφία του αιθερικού φιδιού είναι ετούτη εδώ:

Στην πραγματική ζωή, τέτοιο χρώμα (δηλ. μείγμα από ζωηρό «λαχανί» καί ασημί) έχει ένα είδος εγχώριου φιδιού, που νομίζω είναι οι τυφλίτες. Πραγματικά πλάσματα της Γαίας, εξαρτώμενα απόλυτα απ’ Αυτήν – αφού ούτε κάν βλέπουν!
Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά τόση ώρα δεν μιλάω γιά μιά όμορφη «παραφυσική» ιστορία, που συνέβη σε μιά παρέα. Δεν μιλάω γιά ακόμη ένα από τα άπειρα περιστατικά του είδους, με τα οποία είναι γεμάτο το Διαδίκτυο. (Ο γνωστός του γνωστού που μας τα είπε με μισόλογα, κι ο ίδιος είχε ακούσει κάτι θρύλους, κάτι είδε παράξενο σ’ έναν παράξενο τόπο, πρωτόγνωρη εμπειρία ρέ παιδιά, κτλ κτλ κτλ.) Μιλάω γιά ένα τρανταχτό παράδειγμα της πάγιας θέσης μου, ότι η δύναμη βρίσκεται στο πανάρχαιο παρελθόν της Ελλάδας.
Εάν, λοιπόν, όχι μονάχα οι μετενσαρκωμένες ιέρειες της Γαίας, αλλά όλες οι σημερινές Ελληνίδες κάνανε μιά προσευχή να ευλογηθούν τα γεννήματα της Γής, θα σου πω εγώ αν θα πεινάσουμε ή όχι, κατά τους δύσκολους μήνες που έρχονται. Θα σου πω εγώ ποιός είναι ισχυρώτερος! Οι Ελληνίδες, ή οι υπηρέτες του Κρόνου; Θα σου πω εγώ ποιανού τα σχέδια γιά την Ελλάδα θα ευοδωθούν!
Καί μην ανησυχείτε γιά το τί θα πείτε, Ελληνίδες μου. Τα λόγια θα έρθουν μόνα τους.
Το αιθερικό φίδι δεν ήταν το μόνο παράξενο που περίμενε την παρέα μας. Σε κάποιο άλλο σημείο της διαδρομής, κάποια άλλη μέρα, ένα πλήθος από γεράκια καί κοράκια κάθονταν απάνω σ’ ένα συγκεκριμένο δέντρο, κι έσκουζαν. Κατάφεραν τελικά καί τράβηξαν την προσοχή των ανθρώπων αυτών. Αλλά, τί ήθελαν να δείξουν τα πουλιά – οι στην κυριολεξία «οιωνοί»;
Κατά τη γνώμη μου, κάτι που είναι θαμμένο κοντά στο δέντρο. Κι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα βρέττας του Απόλλωνα.

Ένα πανάρχαιο, άτεχνο ξύλινο άγαλμα του θεού, αρκετών χιλιάδων ετών παλιό.
Θα έλεγε κανείς, έν’ αρχαίο πάνω, ένα κάτω, ποιά η σημασία του; Το πολύ-πολύ να κλείσουν (προσωρινά…) μερικά στόματα, που δεν δέχονται ότι είμαστε γηγενείς σ’ αυτόν τον τόπο. Τα στόματα μερικών γαϊδάρων (ακαδημαϊκών καί μη), που εγείρουν θέμα …ιδιοκτησίας του οικοπέδου «Ελλάς».
Κι όμως!… Όταν ξαναβγεί στην επιφάνεια το βρέττας, θα είναι το μοναδικό… προσέξτε, επαναλαμβάνω: το μοναδικό!… άγαλμα θεού ή θεάς μας, που θα κουβαλάει επάνω του την ιερή φράση, με την οποία «απέκτησε ζωή» όταν το φτιάξανε. Διότι, αναγνώστες μου, κάποτε κάνανε τέτοιες τελετουργίες στα αγάλματα, γιά να «εγκαταστήσουν» επάνω στο άγαλμα την ενέργεια του θεού ή της θεάς που απεικονίζει.
Δυστυχώς, όταν τα μεταμφιεσμένα σε «πρωτοχριστιανούς» γαμψομύτικα κρονάκια δεν άφησαν άγαλμα ακέραιο, τότε έφυγαν καί οι θείες ενέργειες. Κι όχι μόνον επί Θεοδοσίου, αλλά καί αρκετά παλιότερα. Οι Γεφυραίοι, συμμαχούντες με τη σκατόφαρα των Αλκμαιωνιδών (που δεν ήσαν Αθηναίοι, αλλά Μεσσήνιοι, δηλ. Ατλάντειας καταγωγής), που τους έκανε πλάτες, πολύ πριν σκοτώσουν τον Ίππαρχο, φρόντισαν πρώτα να τσακίσουν όλα τα (ευρισκόμενα είτε στην πόλη, είτε στην ύπαιθρο) αποτροπαϊκά αγάλματα του αιθερικού πλέγματος προστασίας της Αθήνας καί Αττικής. Καί μάλλον βάλανε άγριο χέρι καί στον «αρχαϊκό ναό» της Ακρόπολης, δηλ. το ίδιο το κέντρο του προστατευτικού αιθερικού πλέγματος – γιά να φτάσει στο σημείο ο Πεισίστρατος να θέλει να χτίσει το Εκατόμπεδον. (Μιά που ο «αρχαϊκός ναός» μάλλον καταστράφηκε σε σημείο πέραν επισκευής.)
Αργότερα, ο Μαρδόνιος έφερε τους Πέρσες επάνω στην Ακρόπολη, γιά να κάψουν καί το Εκατόμπεδον. Η δε παρέα του Αλκιβιάδη (επίσης Αλκμαιωνίδη καί προδόταρου, διότι το αίμα νερό δε γίνεται), γιά τους ίδιους λόγους τσάκισε τις Ερμές.
Όπως είδατε, τα κρονάκια ήξεραν πολύ καλά τί έκαναν. Οι δε σχετικές αναφορές (καλά υποψιάζεστε) δεν υπάρχουν σε κάποιο σωζόμενο βιβλίο (αγαπητέ Μάρκο ντεΣάντ). Γιά το τόσο σοβαρό αυτό θέμα, επομένως, μπορεί ο καθένας να πεί ότι αυτά είναι της φαντασίας μου.
Ας πεί ό,τι θέλει. Εμένα μου αρκεί το ότι έχω βρεί τις δικές μου (προς το παρόν, μη ανακοινώσιμες) αποδείξεις.
Σήμερα, τα κρονάκια κάνουν ακριβώς τα ίδια, μόνο που δεν τα παίρνετε χαμπάρι. Μπροστά στα μάτια σας είναι, αλλά …νούς ορά καί νούς ακούει. Γι’ αυτό δεν βλέπετε την όλη εικόνα.
Σήμερα, δεν πρόκειται γιά κάποιους οργισμένους γαμψομύτηδες Γεφυραίους… διότι δεν θα τη δείτε τη μυτούλα τους, εφ’ όσον τα σημερινά κρονάκια φοράνε κουκκούλες! Αλλά καίνε …ασκαρδαμυκτί όποιο νεοκλασικό βρεθεί στο διάβα τους, μπας κι εξαφανιστεί οποιαδήποτε αναφορά στην αρχαία Ελλάδα. Τα δε γραββατοφόρα κρονάκια (οι πολιτικοί, ντέ!) διαλύσανε το γεωμετρικό αιθερικό κέντρο της σημερινής Αθήνας, δηλ. το -όπως ήταν πριν 50 χρόνια- συντριβάνι της Ομόνοιας… γιά νά ‘ρθει το κάθε λαθρόσκατο να «λιάζεται» με την ησυχία του, χωρίς να ενοχλείται από ξένες προς αυτό αιθερικές επιρροές. Όπως κάποτε οι Γεφυραίοι.
Κι όπως σήμερα άλλα κρονάκια, οι Βρωμά, δεν έχουν αφήσει άγαλμα ήσυχο στην ύπαιθρο.
(Παρένθεση: Εάν πολίτες συλλάβουν κρονάκι που καταστρέφει, πρώτα ένα γερό χέρι ξύλο, καί μετά ξεκουκκούλωμα καί φωτογραφία, φωτογραφία στην ταυτότητα, αν βρεθεί, καί τέλος ξεβράκωμα καί ξανά φωτογραφία. Ευνόητο το γιατί, αυτό το τελευταίο: να φανεί η περιτομή φαρδειά-πλατειά.
Καί μετά, δημοσίευση στο Διαδίκτυο. Μπας καί σταματήσουν κάποτε. Δύναμή τους, το κρύψιμο. Δύναμή μας, το φανέρωμα.)
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τί σημαίνει να βρεθεί «ζωντανό» άγαλμα θεού πάλι στην εποχή μας!!!
Τώρα, το θέμα είναι πώς σκάβεις σε μέρος που αποτελεί ξένη ιδιοκτησία, καί μάλιστα χωρίς να σε δουν. Πιστεύω, όμως, ότι μιά προσευχή στη Γαία καί μία στον Απόλλωνα θα το λύσουν το πρόβλημα! Κι εννοείται, το βρέττας δεν θα παραδοθεί ούτε σε ΚΑΣ, ούτε σε …ΚΙΣ (μάϋ άσς).
Στα προηγούμενα υπάρχει καί μιά αστεία πλευρά. Μόνο που …απαιτείται εξήγηση, γιά το πού γελάμε! ΛΟΛ!!! :-) Λοιπόν, ξέρετε πού βρίσκεται το αστείο; Στο ότι διαβάζω συχνά-πυκνά πως «οι ξένοι» θέλουν το υπέδαφός μας, λέει. Γι’ αυτό μας εκβιάζουν να φαληρίσουμε, γιά να τους πουλήσουμε το υπέδαφος, ξαναλέει.
Αυτό, από μόνο του, δεν είν’ αστείο. Αλλά το ότι κανείς Ελληνάρας δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι «υπέδαφος» δεν σημαίνει μονάχα πετρέλαια, έ! Αυτό εμένα μου έφερε απανωτά γέλια! Ά, ρέ, «απόγονοι του Πλάτωνα», τρομάρα σας!… Που σας κάνουν πλάκα οι «Ευρωπαίοι»!… Σας είπα ότι το κωλοδάχτυλο της Αφροδίτης σημαίνει πως μας κλέψανε όλες τις αρχαίες μας γνώσεις, κι εμείς κοιμόμαστε! Δεν σας είπα; Χάειντε, ξυπνάτε τώρα!
Πώς συμβαίνει, ωρέ Ελληνάρες, κάτι βιομηχανίες καί κάτι λατομεία να σκάβουν ακριβώς δίπλα σε «περίεργους» αρχαίους τόπους…

Χώμα γιά τσιμέντο γυρεύουν, ή τίποτ’ άλλο;…
Καί πώς συνέβαινε οι Γερμανοί επί Κατοχής να τραβάνε καρφωτοί γιά «έρευνες» σε αρχαιότητες ούτε κάν καταγραμμένες, όπως πχ στον τάφο του Μιλοκέσε;
Καί πώς συμβαίνει κάτι δεκάδες χιλιάδες πτυχία της Φιλοσοφικής να μην έχουν κάν ακουστά γιά Ιστορία της Ελλάδας προ του 1000 πΧ; (Κατά συγκατάβασιν, ο Τρωϊκός το 1200 πΧ. Ο δε Ατλαντο-Ελληνικός πόλεμος καί η καταβύθιση της Ατλαντίδας δεν υπήρξαν ποτέ. Φαντασιοπληξίες ενός κάποιου Πλάτωνα. Κι όλες αυτές οι ρηχότητες επιβραβεύονται με ακαδημαϊκούς τίτλους.) Ξυπνάτε, Ελληνάρες μου!…
Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω πως, η δύναμη να ξανακάνουμε …Ελλάδα τη σημερινή Ελλάδα, βρίσκεται στο απώτατο παρελθόν μας. Ήρθε, λοιπόν, ο καιρός να την ξαναπάρουμε στα χέρια μας.
Κι όταν η Ελλάδα πάρει την εκδίκησή της, η λέξη «έλεος» θα σβηστεί κι απ’ τα λεξικά! Ακούτε, κρονάκια