Οι πολλαπλοί Αλέξανδροι
ύντομο το σημερινό.
Μιά που ξαν( ; )άρχισε η ανασκαφή της Αμφίπολης, επανέρχεται το ερώτημα αν όντως είναι αυτός ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Στο μεταξύ, άλλοι μιλάνε γι’ άλλους τόπους ταφής του Μεγάλου. Τους οποίους «επιβεβαιώνουν» καί αρχαιολόγοι, καί διαισθητικά άτομα. Εάν ψάξετε στο Διαδίκτυο, θα βρήτε (μάλλον…) τους εξής τόπους μέχρι στιγμής:
Πώς;
Απλούστατα, σ’ αυτούς έχουν ταφεί διάφορες ενσαρκώσεις του Μ. Αλεξάνδρου, άλλες προηγούμενες της πασίγνωστης, κι άλλες επόμενες. (Στη νότια Πελοπόννησο βρίσκεται η αμέσως προηγούμενη της τρισένδοξης.) Αυτές όλες, τώρα, κατά κάποιο τρόπο είναι ενωμένες στο αιθερικό επίπεδο, ώστε να μη μπορούν να εντοπίσουν τον πραγματικό τάφο ακόμη καί διαισθητικά άτομα. Έτσι, αν ο «φακός» της διαίσθησης πάει σ’ έναν τόπο, αυτόματα στριφογυρνάει σ’ όλους.
(Βλέπετε, στην αρχαιότητα, σε αντίθεση με το σήμερα, δεν υπήρχαν εκταφές. Εννοώ, όπως τις ξέρουμε σήμερα: στα τρία χρόνια εκταφή του νεκρού, γιά να δοθεί ο τάφος αλλού. Κι έτσι, όλοι οι τάφοι του Μ. Αλεξάνδρου διατηρήθηκαν καί διατηρούνται ακόμη σήμερα.)
Αυτή η τεχνική, των «πολλαπλών καθρεφτών», υπάρχει καί σε κάποιες πολεμικές τέχνες. Ο (πολύ προχωρημένος) μαχητής παρουσιάζει πολλά είδωλα του εαυτού του σε κύκλο… κι ο αντίπαλος δεν ξέρει πού να χτυπήσει! (Ωστόσο, το ξύλο θα το φάει απ’ όλα τα «είδωλα»! ΛΟΛ!!!)
Έτσι ακριβώς καί στους τάφους του Μ. Αλεξάνδρου. Μιλάμε, δηλαδή, γιά πολύ προχωρημένες μυητικές γνώσεις. Κι εννοείται, γιά να κάνει όσα έκανε ο Μέγας, δεν αρκεί μία ενσάρκωση μονάχα. Χρειάζεται αρκετή προετοιμασία.
Σε φυσικό επίπεδο, αν κάποιος αποφασίσει να γίνει …Ιντιάνα Τζόουνς, θα βρεί μπροστά του κάτι σαν κυνήγι θησαυρού. Ή σαν τα σημερινά «δωμάτια μυστηρίου» (που είναι καί της μόδας). Δηλ. θα χρειαστεί να λύσει κάποιους γρίφους, γιά να πάει στον επόμενο τάφο. Μέχρι να βρεί τον «πραγματικό».
Αλλά υπάρχουν τρία σοβαρά εμπόδια: (α) κανείς δεν είναι σίγουρος αν ξεκινάει από τον «πρώτο» τάφο, ή από ενδιάμεσο, (β) κανείς δεν είναι σίγουρος αν τα σημάδια (κτερίσματα κτλ) είναι σωστά καί πλήρη (δηλ. δεν τα φάγαν λάχανο οι -κατά κανόνα αλλοδαπές– «αρχαιολογικές αποστολές»), καί (γ) κανείς δεν θα είναι σίγουρος ότι πράγματι έφτασε στο τέλος. (Μπορεί το τέλος να ξαναπαραπέμπει αλλού, σε ήδη εξετασμένο μέρος, κι ο Ιντιάνας να γυρνάει σα χάμστερ στον τροχό, χωρίς να πηγαίνει πουθενά.)
Τέλος πάντων, προσωπικά εύχομαι στους τολμηρούς καλή τύχη!
Αν καί πιστεύω πως ο «πραγματικός» τάφος θα βρεθεί στην κατάλληλη ώρα. Όχι νωρίτερα.
Γράφει ο
ύντομο το σημερινό.Μιά που ξαν( ; )άρχισε η ανασκαφή της Αμφίπολης, επανέρχεται το ερώτημα αν όντως είναι αυτός ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Στο μεταξύ, άλλοι μιλάνε γι’ άλλους τόπους ταφής του Μεγάλου. Τους οποίους «επιβεβαιώνουν» καί αρχαιολόγοι, καί διαισθητικά άτομα. Εάν ψάξετε στο Διαδίκτυο, θα βρήτε (μάλλον…) τους εξής τόπους μέχρι στιγμής:
- Αμφίπολη.
- Αλεξάνδρεια.
- Σίουα.
- Θάσος.
- Κάπου στη νότια Πελοπόννησο. (Γνωρίζω το ακριβές μέρος, αλλά δεν θα το αναφέρω.)
- Βατικανό.
Πώς;
Απλούστατα, σ’ αυτούς έχουν ταφεί διάφορες ενσαρκώσεις του Μ. Αλεξάνδρου, άλλες προηγούμενες της πασίγνωστης, κι άλλες επόμενες. (Στη νότια Πελοπόννησο βρίσκεται η αμέσως προηγούμενη της τρισένδοξης.) Αυτές όλες, τώρα, κατά κάποιο τρόπο είναι ενωμένες στο αιθερικό επίπεδο, ώστε να μη μπορούν να εντοπίσουν τον πραγματικό τάφο ακόμη καί διαισθητικά άτομα. Έτσι, αν ο «φακός» της διαίσθησης πάει σ’ έναν τόπο, αυτόματα στριφογυρνάει σ’ όλους.
(Βλέπετε, στην αρχαιότητα, σε αντίθεση με το σήμερα, δεν υπήρχαν εκταφές. Εννοώ, όπως τις ξέρουμε σήμερα: στα τρία χρόνια εκταφή του νεκρού, γιά να δοθεί ο τάφος αλλού. Κι έτσι, όλοι οι τάφοι του Μ. Αλεξάνδρου διατηρήθηκαν καί διατηρούνται ακόμη σήμερα.)
Αυτή η τεχνική, των «πολλαπλών καθρεφτών», υπάρχει καί σε κάποιες πολεμικές τέχνες. Ο (πολύ προχωρημένος) μαχητής παρουσιάζει πολλά είδωλα του εαυτού του σε κύκλο… κι ο αντίπαλος δεν ξέρει πού να χτυπήσει! (Ωστόσο, το ξύλο θα το φάει απ’ όλα τα «είδωλα»! ΛΟΛ!!!)
Έτσι ακριβώς καί στους τάφους του Μ. Αλεξάνδρου. Μιλάμε, δηλαδή, γιά πολύ προχωρημένες μυητικές γνώσεις. Κι εννοείται, γιά να κάνει όσα έκανε ο Μέγας, δεν αρκεί μία ενσάρκωση μονάχα. Χρειάζεται αρκετή προετοιμασία.
Σε φυσικό επίπεδο, αν κάποιος αποφασίσει να γίνει …Ιντιάνα Τζόουνς, θα βρεί μπροστά του κάτι σαν κυνήγι θησαυρού. Ή σαν τα σημερινά «δωμάτια μυστηρίου» (που είναι καί της μόδας). Δηλ. θα χρειαστεί να λύσει κάποιους γρίφους, γιά να πάει στον επόμενο τάφο. Μέχρι να βρεί τον «πραγματικό».
Αλλά υπάρχουν τρία σοβαρά εμπόδια: (α) κανείς δεν είναι σίγουρος αν ξεκινάει από τον «πρώτο» τάφο, ή από ενδιάμεσο, (β) κανείς δεν είναι σίγουρος αν τα σημάδια (κτερίσματα κτλ) είναι σωστά καί πλήρη (δηλ. δεν τα φάγαν λάχανο οι -κατά κανόνα αλλοδαπές– «αρχαιολογικές αποστολές»), καί (γ) κανείς δεν θα είναι σίγουρος ότι πράγματι έφτασε στο τέλος. (Μπορεί το τέλος να ξαναπαραπέμπει αλλού, σε ήδη εξετασμένο μέρος, κι ο Ιντιάνας να γυρνάει σα χάμστερ στον τροχό, χωρίς να πηγαίνει πουθενά.)
Τέλος πάντων, προσωπικά εύχομαι στους τολμηρούς καλή τύχη!
Αν καί πιστεύω πως ο «πραγματικός» τάφος θα βρεθεί στην κατάλληλη ώρα. Όχι νωρίτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου