ΕΥΔΑΙΜΟΝ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ,ΤΟ Δ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ ΚΡΙΝΟΜΕΝ...…
[Το μπλόγκ δημιουργήθηκε εξ αρχής,γιά να εξυπηρετεί,την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την ελευθερία του λόγου...υπό το κράτος αυτού επιλέγω με σεβασμό για τους αναγνώστες μου ,άρθρα που καλύπτουν κάθε διάθεση και τομέα έρευνας...άρθρα που κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο κι αντιπροσωπεύουν κάθε άποψη και με τά οποία δεν συμφωνώ απαραίτητα.....Τά σχόλια είναι ελεύθερα...διαγράφονται μόνο τά υβριστικά και οσα υπερβαίνουν τά όρια κοσμιότητας και σεβασμού..Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές..]
Μία από τις πιο "συνωμοσιολογικές" θεωρίες για το συμβάν της Σιβηρίας το 1908, είναι αυτή που εμπλέκει το όνομα του Νίκολα Τέσλα. Σύμφωνα με αυτήν η φοβερή έκρηξη που συντάραξε την περιοχή της Τουνγκούσκα, προήλθε από τη δοκιμή ενός υπερόπλου του Τέσλα, της περίφημης "ακτίνας θανάτου".
Μάλιστα οι υποστηρικτές αυτού του σεναρίου λένε πως όταν ο Τέσλα πληροφορήθηκε για την καταστροφή που προκάλεσε το όπλο του στην Τουνγκούσκα, προχώρησε άμεσα στην αποσυναρμολόγησή του αφού έκρινε ότι ήταν υπερβολικά επικίνδυνο!
Τι υποστήριξε ένας μαθητής του Τέσλα, για το συμβάν.
Ο Frank Germano, μαθητής του ιδιοφυούς εφευρέτη, υποστήριξε ότι είναι πολύ πιθανό ο δάσκαλός του να προκάλεσε την έκρηξη στην προσπάθειά του να δοκιμάσει την δύναμη του
ασύρματου συστήματος ηλεκτρικής μετάδοσης, που ο ίδιος είχε εφεύρει:
"Ο Τέσλα παραδέχτηκε ότι αυτή τη δοκιμή την είχε κάνει πριν από το 1915 (το συμβάν στη Σιβηρία έγινε το 1908) αλλά δεν διευκρίνησε το πότε ακριβώς. Σίγουρα δεν έχουμε αποδείξεις, όμως ο Τέσλα είχε τα μέσα να προκαλέσει την έκρηξη της Τουνγκούσκα.
Ο πομπός του είχε την ικανότητα να παράγει ενέργεια και συχνότητες ικανές να
απελευθερώσουν την καταστροφικότατη ισχύ των 10 μεγατόνων ΤΝΤ. Αν μελετήσει κάποιος την φύση της έκρηξης στη Σιβηρία, θα δει πως είναι παρόμοια με αυτό που θα μπορούσε να συμβεί σε περίπτωση ξαφνικής απελευθέρωσης ασύρματης ισχύος. Επιπλέον κανένα φλεγόμενο αντικείμενο δεν αναφέρθηκε στον ουρανό εκείνη τη στιγμή. Είναι δυνατόν ένα αντικείμενο 91.000 τόνων να εισέρχεται στην ατμόσφαιρα με ταχύτητα χιλιάδων χιλιομέτρων και κανένας αστρονόμος να μην το εντοπίζει; Όσο για την απουσία κρατήρα , εξηγείται απολύτως γιατί αν η έκρηξη προκλήθηκε από εκπέμπουσα ισχύ, είναι λογικό να μην υπάρχει".
Στον αντίλογο όλων αυτών, οι ειδικοί υποστηρίζουν πως είναι πρακτικά αδύνατο να προκάλεσε ο Τέσλα μία τέτοια απελευθέρωση ενέργειας, αφού για να το πετύχει θα χρειαζόταν ένα μηχάνημα υπερβολικά μεγάλων διαστάσεων αλλά και ένα υπολογιστή για να μπορέσει να ελέγξει την ενέργεια. Και τα δύο, λένε, δεν υπήρχαν την εποχή εκείνη.
Ο στρατός των Η.Π.Α διαθέτει την ακτίνα θανάτου
Η ακτίνα θανάτου του Νίκολα Τέσλα, υπήρξε ένας μακρινός πόθος του εφευρέτη που έδωσε τα φώτα της ασύρματης ενέργειας.
Είχε οραματιστεί ένα υπερόπλο που θα έκανε χρήση της ηλεκτρικής ενέργειας για την προστασία της ανθρωπότητας από την αυτοκαταστροφή, αλλά κάποιοι θεώρησαν ότι το όραμα του δεν μπορούσε να υλοποιηθεί. Ή μήπως υλοποιήθηκε και αποκρύφτηκε;
Σήμερα, πέντε δεκαετίες μετά την δημιουργία του λέιζερ η αμφιλεγόμενη τεχνολογία της μοντέρνας εποχής είναι ίσως έτοιμη να υπηρετήσει τις εφαρμογές που προέβλεπε η σειρά επιστημονικής φαντασίας «Star Wars»-δηλαδή την ακτίνα καταστροφής.
Οι εξελίξεις στην τεχνολογία επέτρεψαν στρατιωτικούς κύκλους να καταρρίπτουν εισερχόμενα πυρά από αέρος καθώς και να προσβάλουν από αέρος κινούμενους στόχους εδάφους όπως θωρακισμένα οχήματα ή νάρκες.
"Πράγματι διαθέτουμε την ακτίνα θανάτου!"
Ο Mike Rinn υπεύθυνος του Προγράμματος Λέιζερ από Αέρος της Boeing δήλωσε πως «πράγματι διαθέτουμε την ακτίνα θανάτου». Η εταιρεία αυτή συγκαταλέγεται στις πολλές εταιρίες που συνεργάζονται με το Αμερικανικό Πεντάγωνο στα προγράμματα «κατευθυνόμενης ενέργειας».
Η δέσμη είναι αδιάκριτη από το γυμνό μάτι. Ένα από τα βασικά προβλήματα που παρουσιάζονται στην ανάπτυξη των όπλων λέιζερ ήταν η παραγωγή αρκετής ισχύος για τις εκρήξεις μεγάλου μεγέθους στα πεδία μαχών. Ωστόσο οι ερευνητές κατάφεραν πρόσφατα να ξεπεράσουν τα 100 κιλοβάτ, σημείο σταθμό στην εξέλιξή των οπλικών λέιζερ.
Μετά από χρόνια έρευνας η παραγωγή λέιζερ είναι υλοποιήσιμη και εκμεταλλεύσιμη στο πεδίο της μάχης, με τη εξαίρεση στην άμυνα από βαλλιστικούς πυραύλους. Ο λόγος είναι το υψηλό κόστος. Ο Υπουργός Άμυνας Robert Gates πέρυσι ακύρωσε σχέδια αγοράς ενός εξοπλισμένου με λέιζερ αεροσκάφους τύπου 747, περικόπτοντας κατά 214 εκατομμύρια δολάρια τα έξοδα του κρατικού προϋπολογισμού.
Φέτος το Υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε μέσω της Υπηρεσίας Άμυνας Πυραύλων ότι ένα λέιζερ ισχύος 100κιλοβατ προσαρμοσμένο σε ένα αεροσκάφος 747 αναχαίτισε πυραύλους Scud, ενώ στο παρελθόν ένα παρόμοιο πείραμα είχε καταρρίψει πυραύλους Sidewinder το 1980.
Στο βίντεο θα δείτε πώς λειτουργεί η "ακτίνα καταστροφής"
Οι φτωχοί ''νιώθουν'' καλύτερα τους ανθρώπους ....
Οι άνθρωποι της ανώτερης κοινωνικο-οικονομικής τάξης που είναι πιο μορφωμένοι, πιο πλούσιοι, έχουν καλύτερες δουλειές και ζουν μια πιο άνετη ζωή, όμως φαίνεται δεν υπερτερούν σε όλα....Μια νέα αμερικανο-καναδική επιστημονική έρευνα διαπίστωσε ότι οι φτωχότεροι και λιγότεροι μορφωμένοι είναι πιο ικανοί στο να συναισθάνονται τους άλλους και να «διαβάζουν» τα συναισθήματα τους σε σχέση με τους πλούσιους.Οι ερευνητές, υπό τον ψυχολόγο Μάικλ Κράους του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Σαν Φρανσίσκο, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό “Psychological Science” (Ψυχολογική Επιστήμη), αποδίδουν την ανώτερη συναίσθηση των ατόμων των κατώτερων εισοδηματικών τάξεων στο ότι εξ ανάγκης συχνά υποχρεώνονται να εξαρτώνται από άλλους ανθρώπους (συγγενείς, φίλους, δημόσιες υπηρεσίες κ.α.) για διάφορους λόγους, πράγμα που έχει σταδιακά «ακονίσει» την ικανότητά τους να «διαβάζουν» καλύτερα τον συναισθηματικό κόσμο των γύρω τους.
Οι ερευνητές έκαναν διάφορα πειράματα με 200 εθελοντές διαφόρων επιπέδου εισοδήματος και μόρφωσης, οι οποίοι, μεταξύ άλλων, κλήθηκαν να αξιολογήσουν, κοιτώντας εικόνες ορισμένων προσώπων, ποια συναισθήματα εξέφραζαν οι εικονιζόμενοι. Οι ψυχολόγοι μάλλον ξαφνιάστηκαν όταν διαπίστωσαν ότι οι πιο μορφωμένοι τα πήγαν χειρότερα στην αντίληψη των συναισθημάτων των άλλων ανθρώπων. Συγκεκριμένα οι απόφοιτοι μέσης εκπαίδευσης ήταν, κατά μέσο όρο, κατά 7% πιο ακριβείς στην κατανόηση της συναισθηματικής κατάστασης των άλλων, σε σχέση με τους αποφοίτους ανώτερης εκπαίδευσης.
Σε ένα άλλο πείραμα, όπου οι εθελοντές κλήθηκαν να εκτιμήσουν τα συναισθήματα που εξέφραζε ένας ξένος σε μια εικονική συνέντευξη για την πρόσληψή του σε μια εργασία, πάλι τα άτομα ανώτερου κοινωνικο-οικονομικού στάτους, παρόλο που είχαν άμεση επαφή με ένα άλλο άνθρωπο, είχαν τελικά χειρότερη επίδοση στην «ανάγνωση» των συναισθημάτων του ξένου.
Σε ένα τρίτο πείραμα, όταν οι άνθρωποι οδηγήθηκαν να πιστέψουν ότι ανήκαν σε χαμηλότερη κοινωνικο-οικονομική τάξη από αυτή που στην πραγματικότητα ανήκαν, έγιναν καλύτεροι στο να «διαβάζουν» τα συναισθήματα των άλλων.
Οι ερευνητές συμπέραναν τελικά ότι τα μέλη της ανώτερης τάξης δεν είναι πολύ ικανά στην αναγνώριση των συναισθημάτων που νιώθουν άλλοι άνθρωποι. Οι ψυχολόγοι υποθέτουν ότι οι πιο πλούσιοι και πιο μορφωμένοι υστερούν, επειδή συνήθως μπορούν να λύνουν τα καθημερινά προβλήματά τους χωρίς να χρειάζεται να έρχονται σε επαφή και να εξαρτώνται από άλλους, όπως αναγκαστικά πρέπει να κάνουν οι πιο φτωχοί.
«Αυτό δείχνει ότι δεν πρόκειται για κάτι βαθιά ριζωμένο στον άνθρωπο. Είναι το ευρύτερο πολιτιστικό πλαίσιο που οδηγεί σε αυτές τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων», δήλωσε ο Κράους και εξέφρασε την ελπίδα ότι η νέα έρευνα θα βοηθήσει, ώστε να καταρριφθούν διάφορα στερεότυπα για τις διαφορές ανάμεσα στις κοινωνικο-οικονομικές τάξεις και κυρίως η εντύπωση ότι οι λιγότεροι μορφωμένοι και πλούσιοι είναι «από τη φύση» τους και λιγότερο έξυπνοι.
Σε μια προηγούμενη έρευνα, ο Κράους είχε διαπιστώσει ότι οι πλουσιότεροι άνθρωποι είναι πιο αγενείς και απότομοι, από ό,τι οι φτωχότεροι, στις συνομιλίες τους με ξένους. Έχει ακόμα ανακαλύψει ότι οι φτωχοί είναι πιο γενναιόδωροι με τα χρήματά τους από ό,τι οι πλούσιοι. Η μεγαλύτερη ικανότητα συναίσθησης των άλλων είναι πολύ πιθανό ότι βρίσκεται στη ρίζα αυτής της γενναιοδωρίας των φτωχών, δήλωσε ο αμερικανός ερευνητής. www.protothema.gr
«Δεν υπάρχει πόλη που να θέλει να απολαμβάνει τη ζωή και να αποφεύγει τα βάσανα περισσότερο από την Ευσαπία. Για να είναι μάλιστα το πέρασμα από τη ζωή στο θάνατο λιγότερο απότομο, οι κάτοικοι έκτισαν ένα κανονικό αντίγραφο της πόλης τους κάτω από τη γη».
Ίταλο Καλβίνο
«Η νεομυθολογία δεν είναι τα διαδεδομένα ψέματα. Η νεομυθολογία είναι φαινόμενο στη ροή της πληροφορίας, που περιέχει, μεταξύ πολλών άλλων, και διαδεδομένα ψέματα, αλλά ακόμη πιο πολλές –παραλλαγμένες ή μεταλλαγμένες- αληθινές ιστορίες. (Μια αληθινή κατάσταση μπορεί να λάβει διαστάσεις νεομυθολογίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι αληθινή η κατάσταση)». Παντελής Γιαννουλάκης.
Παραθέτω το αρθρο πιό κάτω σάν μιά γενική εισαγωγή στό θέμα τής υπόγειας Αθήνας...διαβάστε τίς σχετικές αναρτήσεις του Εργοδότη http://ergdhmerg.blogspot.com/ καί δές τε ωραίες εικόνες από τήν ομάδα Παυσανίας http://paysanias.blogspot.com/2009/03/blog-post_10.html
================
ΚΑΘΟΔΟΣ
Κατάδυση στον υπόγειο κόσμο της Αθήνας σημαίνει κατάδυση στη σκοτεινή της πλευρά, στο υποσυνείδητό της. Σημαίνει κατάδυση στους φόβους, στις ανασφάλειες και τις αμφιβολίες της, στην άβυσσο των δοξασιών, των θρύλων και των δεισιδαιμονιών, στην άβυσσο του αρχέγονου τρόμου, ενός τρόμου που καλύφθηκε στο πέρασμα του χρόνου με τόνους μπετόν, πέτρας και χώματος, λωρίδες ασφάλτου και θόρυβο.
Η νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας. Μάλλον δεν χρειάζεται να είναι κανείς «ειδικός» στα θέματα του μυστηρίου για να την γνωρίζει. Ο καθένας πλέον το έχει ακούσει. Άλλωστε είναι ένα ζήτημα που κατάφερε να γίνει πρωτοσέλιδο ακόμη και στην εφημερίδα Espresso (12 & 13/12/2000). Το υπέδαφος της πρωτεύουσας είναι γεμάτο από υπόγειες στοές. Αυτές συνδέονται μεταξύ τους και συνδέουν τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της πόλης, ενώ ποιος ξέρει και τι μπορεί να συμβαίνει τα βράδια σε ορισμένες από αυτές. Η ιστορία έχει ως εξής. Ξεκινάς το ταξίδι σου από κάποια από τις «γνωστές εισόδους» του κέντρου της πόλης. Από τα υπόγεια της Βουλής στο Σύνταγμα, την εκκλησία της Αγίας Δυνάμεως δίπλα στο Υπουργείο Παιδείας στην οδό Μητροπόλεως, την Ρώσικη Εκκλησία στην οδό Φιλελλήνων ή το κτίριο της οδού Ακαδημίας 58a με τον θρυλικό και απομακρυσμένο πλέον υπέρθυρο δράκο. Από εκεί συνεχίζεις το δρόμο και ανάλογα με την πορεία που θα ακολουθήσεις μπορείς να βγεις στους Αγίους Ισιδώρους στον λόφο του Λυκαβηττού, ή στις υπόγειες στοές κάτω από την Ακρόπολη όπου υπάρχει άλλωστε και ο «πραγματικός» μυστικός Παρθενώνας. Αν προχωρήσεις για ώρα μέσα στις σκοτεινές στοές μπορείς να φτάσεις ως το μοναστήρι της Καισαριανής στον Υμηττό, ή φυσικά στην σπηλιά «του Νταβέλη» στην Πεντέλη περνώντας και κάτω από το σπίτι της Δουκίσσης της Πλακεντίας.
Σύμφωνοι λοιπόν, όλοι φαίνεται πως έχουν ακούσει τις σχετικές ιστορίες, ή έστω τις πιο γνωστές απ’ αυτές, όμως πόσοι στ’ αλήθεια έχουν πράγματι προσπαθήσει έστω, να εισέλθουν σε κάποια από τις στοές για να εξετάσουν το θέμα; Πόσοι απ’ αυτούς έχουν στη συνέχεια ακολουθήσει τις περίφημες αυτές διαδρομές και έχουν διαπιστώσει με τα μάτια τους την αλήθεια;
Δυστυχώς οι απαντήσεις, για όσους αγαπούν τα μυστήρια, είναι μάλλον απογοητευτικές. Ελάχιστοι έχουν επιχειρήσει να μπουν σε κάποια από τις εισόδους των στοών, ξεπερνώντας το φόβο τους για το σκοτάδι και το άγνωστο που αυτές συμβολίζουν, καθώς κανείς δεν γνωρίζει τι είναι πιθανόν να συναντήσει στον υπόγειο αυτό κόσμο. Αλλά και για αυτούς τους λίγους, τους περισσότερο παράτολμους, που κάποτε μπορεί να το επιχείρησαν, το τέλος δεν ήταν αυτό που είχαν ονειρευτεί. Το υπόγειο ταξίδι συνήθως δεν προχωρά περισσότερο από μερικά μέτρα και οι στοές φαίνεται να μην οδηγούν πουθενά αλλού. Όταν, λοιπόν, οι περισσότερες είσοδοι της Υπόγειας Αθήνας έχουν ερμητικά σφραγιστεί και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ανοίξει δύο - τρεις καινούργιες, αρκούμαστε στη Φαντασία μας για να εξερευνήσουμε στοές και λαγούμια. Κυρίες, κύριοι, καλωσήρθατε στην «Κλειδωμένη Υπόγεια Αθήνα».
Ωραία ως εδώ. Οι σκεπτικιστές μπορούν να χαμογελάσουν και τρίβοντας τα χέρια από ικανοποίηση να πουν: «Αν δεν υπάρχουν χειροπιαστές αποδείξεις, τότε δεν υπάρχει κανένα ζήτημα. Φαίνεται πως πρόκειται απλά για ένα θέμα που ξεκίνησε από φήμες και συνεχίστηκε παίρνοντας διαστάσεις νεομυθολογίας». Μια στιγμή όμως, είπαμε πως: «Μια αληθινή κατάσταση μπορεί να λάβει διαστάσεις νεομυθολογίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι αληθινή η κατάσταση». Ακόμη κι αν δεν υπάρχουν (ή τουλάχιστον δεν τις γνωρίζουμε) ατράνταχτες αποδείξεις για την ύπαρξη στοών από ανθρώπους που έχουν περπατήσει σε αυτές ή από υπόγειους χάρτες που περιγράφουν με ακρίβεια τις διαδρομές, υπάρχουν, ωστόσο, στοιχεία που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.
Για τον ερασιτέχνη κυνηγό μυστηρίων, κάθε συλλογισμός μπορεί να πυροδοτήσει διαδοχικές διανοητικές εκρήξεις. Μία ερώτηση, ένας συνειρμός μπορούν να αποτελέσουν το κλειδί. Όταν τα κλειδιά για την Υπόγεια Αθήνα έχουν χαθεί ή σαπίζουν σε σφηνωμένα συρτάρια, μόνο μέσο εξερεύνησης είναι οι υπάρχουσες πληροφορίες, η Φαντασία και διάθεση συλλογιστική. Μπορεί κάτι να μας ξέφυγε…
Ανοίγουμε τον χάρτη της Αθήνας και προσπαθούμε να παρατηρήσουμε. Γραμμές, σχέδια, τετραγωνάκια, χρώματα, γράμματα. Αγγίζουμε τον χάρτη, μα το μόνο που νιώθουμε είναι το χαρτί, μία επιφάνεια τίποτα περισσότερο. Κάτω από το χαρτί με τα σχεδιάκια δεν υπάρχει τίποτα, κανένα βάθος. Κάτι ξένο απλώνεται κάτω και πέρα από το χάρτη. Ο Χάρτης δεν είναι η Αθήνα. Το μάτι μας πέφτει στην Ακρόπολη και το αφήνουμε να περιπλανηθεί στους δρόμους γύρω της, όπως το μάτι του δορυφόρου. Εστιάζουμε όπου μας κάνει εντύπωση, ψάχνουμε για άγνωστα μέρη, τοποθεσίες πάνω στον χάρτη που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ, παράξενα ονόματα, η φαντασία μας οργιάζει. Και τα ερωτήματά μας παραμένουν αναπάντητα. Αχαρτογράφητα. Ο χάρτης είναι ελλιπής. Απουσιάζουν τα υπόγειά του, θριαμβεύουν οι ταράτσες του. Ο δορυφόρος ερωτοτροπεί με την επιφάνεια, με το πρόσωπο, δεν ενδιαφέρεται για τα μύχια. Το μόνο που μπορούμε, είναι λάθρα να υποθέτουμε και λάθρα να φανταζόμαστε. Η Υπόγεια Αθήνα κρύβει τα Μυστικά της. Χρειαζόμαστε άλλη όραση για να τα εξερευνήσουμε.
Ο ΝΤΑΒΕΛΗΣ, Ο ΤΡΕΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ
Το νερό της βροχής αλλά και ανθρώπινα χέρια κατέσκαψαν τα βουνά γύρω από την Αθήνα. Λατομεία, ορυχεία, λατρευτικές σπηλιές χρωστούν στον άνθρωπο τη διαμόρφωσή τους. Ληστές, επαναστάτες, μοναχοί, βοσκοί, στρατός έχουν χρησιμοποιήσει κατά καιρούς τους πέτρινους όγκους που περικυκλώνουν την Αθήνα. Το πιο φημισμένο βουνό της Αθήνας στο πεδίο των παράξενων μελετών είναι η πολυσυζητημένη Πεντέλη. Στην αρχαιότητα τροφοδοτούσε τους Αθηναίους με το περίφημο πεντελικό μάρμαρο από το οποίο είναι κατασκευασμένος και ο Παρθενώνας. Αιώνες μετά η σπηλιά των Αμώμων που βρίσκεται στο βουνό και κάποτε αποτελούσε λατρευτικό και ασκητικό χώρο, όπως μαρτυρούν και τα μικρά εκκλησάκια που στέκουν στην είσοδό της, συνδέεται με καθοριστικό τρόπο με τον φοβερό λήσταρχο Νταβέλη και έκτοτε γίνεται γνωστή με το όνομα «Σπηλιά του Νταβέλη». Η λαϊκή φαντασία ήθελε τον Νταβέλη να μπαινοβγαίνει απαρατήρητος στην πόλη των Αθηνών χρησιμοποιώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο στοών που με κομβικό σημείο την Πεντέλη οδηγούσε σε διάφορες περιοχές της Αθήνας, ενώ επέτρεπε και την διαφυγή σε μακρινά σημεία εκτός της πόλης. Μία από αυτές τις στοές μάλιστα υποτίθεται πως οδηγούσε στα υπόγεια της θερινής έπαυλης της Δούκισσας της Πλακεντίας στην Πεντέλη. Η αλληλεπίδραση φαντασίας και πραγματικότητας στο τρίπτυχο Πεντέλη- Νταβέλης- Δούκισσα της Πλακεντίας, με εξαιρετικά γόνιμο τρόπο μας έδωσε τον πιο συναρπαστικό σύγχρονο θρύλο των Αθηνών.OpenDNS. gr). Αποχετευτικά συστήματα, Ρωμαϊκοί αγωγοί ομβρίων υδάτων και δίκτυα φρεάτων ήταν συνήθη ευρήματα σε μέρη όπως ο Σταθμός Λαρίσης, ο Ευαγγελισμός και η σήραγγα Παλαιολόγου.
Πολλά από τα εν λόγω υδρευτικά και αποχετευτικά δίκτυα χαρακτηρίζονται ως πυκνότατα και πολύπλοκα και οι ίδιες οι επίσημες πινακίδες που έχουν αναρτηθεί στους σταθμούς του Μετρό αποδεικνύουν την ύπαρξη πυκνών υπόγειων στοών, πηγαδιών και φρεάτων κατά την διάρκεια των εργασιών. Σύμφωνα με την επίσημη πινακίδα που έχει αναρτηθεί δίπλα από την γιγαντοαφίσα στον σταθμό του Μετρό στην Ακρόπολη σχετικά με το φρέαρ νο. 68, «τα συμβατικά μηχανήματα εκσκαφής συναντούσαν στην πορεία τους αρχαία ορύγματα-πηγάδια και δεξαμενές- το υλικό πλήρωσης των οποίων με τα πρώτα χτυπήματα εκχυνόταν στο δάπεδο της σήραγγας» (φωτογραφία από τα αρχεία της Α’ ΕΠΚΑ). Η γιγαντοαφίσα δεν δημιουργεί και τις καλύτερες σκέψεις για το τι απέγιναν τα χιλιάδες ευρήματα. Στις πινακίδες τονίζεται ιδιαίτερα έως ύποπτα η μικρή σημασία που είχαν τα περισσότερα ευρήματα, η χρήση των πηγαδιών και των φρεάτων αποκλειστικά σαν αποχετευτικών δικτύων και η διάσωση των περισσότερων αρχαιοτήτων σε αποθήκες. Ελάχιστο μέρος των ευρημάτων παρουσιάζεται στους σταθμούς και αφού δεν γνωρίζουμε που βρίσκονται τα ευρήματα, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τους υπόγειους χώρους, τα νεκροταφεία και τις υπόγειες στοές που συνάντησαν τα μηχανήματα του Μετρό;
Για να αποφευχθούν τέτοιες συναντήσεις, οι σήραγγες διανοίχθησαν σε βάθος 20 μέτρων «πολύ χαμηλότερο από αυτό στο οποίο βρίσκονταν οι αρχαιότητες». Όπως αποδεικνύει η ζημιογόνα συνάντηση του Μετρό με το Αδριάνειο Υδραγωγείο σε βάθος 27 μέτρων στο σταθμό της Πανόρμου (Ελευθεροτυπία 12/07/2002) οι αρχαιότητες δεν περιορίζονταν στα είκοσι μέτρα κάτω από την επιφάνεια, αλλά εκτείνονταν πολύ βαθύτερα. Γιατί έχει αποκλειστεί η ύπαρξη αρχαιοτήτων σε μεγαλύτερα βάθη; Αν οι υπεύθυνοι δεν γνώριζαν τις ακριβείς τοποθεσίες αρχαιολογικών ευρημάτων λίγα μέτρα κάτω από την επιφάνεια, πώς θα μπορούσαν να γνωρίζουν για πολύ πιο βαθιά; Ό,τι υπάρχει από εκεί και κάτω πέρασε στην ανυπαρξία από τη στιγμή που το πρώτο βαγόνι μπήκε σε λειτουργία. Προφανώς δεν θα επιτραπεί σε κανέναν αρχαιολόγο να αναζητήσει θησαυρούς κάτω από τις σήραγγες του Μετρό, αν θίγονται ιδιωτικά συμφέροντα.
Εκτός από το αρχαιολογικό ενδιαφέρον, τα αποχετευτικά δίκτυα και τις υπόγειες σήραγγες (γνωστές και άγνωστες), τα μηχανήματα του Μετρό συνάντησαν ένα έδαφος που δυσκόλευε αφάνταστα το έργο τους. Οι γεωλογικοί σχηματισμοί που αποτελούν το υπέδαφος της Αθήνας ονομάζονται «Αθηναϊκός Σχιστόλιθος», με τις δυνάμεις της φύσης να έχουν δημιουργήσει ένα πολυσύνθετο υπόβαθρο με κερματισμένα, πτυχωμένα και παραμορφωμένα στρώματα. Η δε βραχoμάζα χαρακτηρίζεται αvoμoιoγεvής, αvισότρoπη και αποσαθρωμένη. «Ανοιχτές ασυνέχειες, καρστικά έγκοιλα σε ασβεστολιθικά πετρώματα και κατακερματισμένο υλικό σε συμπαγή πετρώματα» τονίζουν την ιδιαιτερότητα του «Αθηναϊκού Σχιστόλιθου» : Η Υπόγεια Αθήνα δείχνει να είναι σαθρή και διάτρητη. Μάλιστα, οι διαφοροποιήσεις αυτές, από τους πιο σκληρούς ως τους πιο χαλαρούς γεωλογικούς σχηματισμούς, δεν συναντούνται σε άλλες πόλεις με Μετρό, όπως το Παρίσι, η Μαδρίτη και το Βερολίνο! Σαν αποτέλεσμα, οι γεωτρήσεις που έγιναν δεν ήταν καθόλου αξιόπιστες, αφού κάθε λίγα μέτρα η μορφολογία του εδάφους άλλαζε. Τα υπερσύγχρονα μηχανήματα ΤΒΜ (Μετροπόντικες) αναγκάζονταν να αδρανοποιούνται για μεγάλα χρονικά διαστήματα και τη θέση τους έπαιρναν συμβατικές μέθοδοι προκειμένου να ολοκληρωθούν τα έργα. Ο ένας Μετροπόντικας ήταν καθηλωμένος για περίπου δύο χρόνια στην περιοχή της οδού Αγ. Κωνσταντίνου, ενώ ο άλλος έβρισκε ανυπέρβλητες δυσκολίες στις περιοχές της Ερμού και του Κεραμεικού και κάτω από τη Συγγρού συνάντησε ασταθή εδάφη, υπόγειες λίμνες και στοές.
Εξαιτίας του εδάφους αλλά και πιθανών λανθασμένων υπολογισμών σημειώθηκαν καθιζήσεις στην πλατεία Καραϊσκάκη, στην Αγίου Κωνσταντίνου, στην Ομόνοια, στην οδό Νίκης στο Σύνταγμα, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης και στη Δουκίσσης Πλακεντίας. Θυμηθείτε το διάσημο πλέον περίπτερο στην Πανεπιστημίου 44, που η γη άνοιξε και το κατάπιε. Μόνο κάτω από το σημείο εκείνο βρέθηκαν δύο πηγάδια, μία υπόγεια στοά και ένας υπόγειος ποταμός!(Το Βήμα, 28/03/1999) Τσιμέντο ταχείας πήξεως κάλυψε το ανεπιθύμητο άνοιγμα, ενώ συνολικά 600.000 κ.μ. τσιμέντου χρησιμοποιήθηκαν για να γεμίσουν τις τρύπες που άφηναν πίσω τους οι Μετροπόντικες. Μία και μόνο εικόνα, του περιπτέρου που σε ζωντανή σύνδεση κατέρρεε, ήταν αρκετή για να τρομάξει τους υπεργήινους και να προβληματίσει τους υπεύθυνους. Σοβαρά ερωτηματικά τέθηκαν την περίοδο εκείνη ακόμα και για τη συνέχεια των έργων του Μετρό αφού η μία δυσκολία διαδεχόταν την άλλη. Εκτός από το σαθρό έδαφος και τις αρχαιότητες, τα μηχανήματα δεν μπορούσαν να προχωρήσουν τις ήδη καθυστερημένες εργασίες επειδή έπεφταν πάνω σε δίκτυα κοινωφελών οργανισμών, παράνομους και επομένως άγνωστους αγωγούς, μπαζωμένα ρέματα και ποτάμια, παλιές γαλαρίες και υπόγειες στοές τις οποίες οι γεωλόγοι δεν γνώριζαν που ακριβώς βρίσκονται.
Τα έργα, ωστόσο, ολοκληρώθηκαν και εδώ και έξι περίπου χρόνια ο Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος των Αθηνών εξυπηρετεί εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Ανησυχίες όμως εκφράζονται για την αντοχή του ήδη επιβαρημένου και αποδεδειγμένα πλέον κούφιου υπεδάφους. Παρόμοιοι προβληματισμοί αφορούν και τις μελλοντικές επεκτάσεις του Μετρό ιδίως προς περιοχές όπως το Περιστέρι που παλιότερα λειτουργούσαν λιγνιτωρυχεία. Όσον αφορά τις μελλοντικές νέες γραμμές, στην «Κίτρινη», θα συνδέονται Μαρούσι, Άνω Λιόσια, Παγκράτι/ Καισαριανή, Κολωνάκι, Πανεπιστήμιο, Εξάρχεια, Δικαστήρια, Γαλάτσι, Άλσος Βεΐκου. Δεν έχουν ακουστεί λίγα για υπόγειες διαδρομές που περνούν κάτω από ορισμένα από τα παραπάνω μέρη. Γιατί δεν ξεκλειδώνονται άραγε οι ήδη υπάρχουσες υπόγειες στοές να εξυπηρετηθεί ο κόσμος;
ΥΠΟΧΘΟΝΙΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Ας πάμε και μια βόλτα ως την Ακρόπολη (την γνωστή, όχι την υπόγεια). Ένας μικρός περίπατος, στην πιο όμορφη ίσως περιοχή της πρωτεύουσας, τον πεζόδρομο των οδών Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Αποστόλου Παύλου, αλλά και στο λόφο του Φιλοπάππου θα μας αποκαλύψει μια σειρά από σφραγισμένες με σιδερένιες πόρτες εισόδους σε μικρά σπήλαια ή «πηγάδια». Το ίδιο θα διαπιστώσουμε αν συνεχίσουμε και προς την αρχαία Αγορά, τον Κεραμεικό ή τους στύλους του Ολυμπίου Διός (κάπου εκεί κοντά όπου ο Δευκαλίων είδε κάποτε τα τελευταία νερά του κατακλυσμού να υποχωρούν σε μια ρωγμή του εδάφους). Αλλά και στους πρόποδες του «ιερού βράχου» θα δούμε κλειστά σπήλαια, όπως του Πανός και του Απόλλωνος.
Ο ιερός βράχος της Ακρόπολης με τους αμέτρητους λατρευτικούς χώρους, τα σπήλαια που αφθονούν στα διαβρωμένα του πετρώματα και τις ιερές πηγές που ξεπηδούν από τα σπλάχνα του, τυλιγμένος στην άχλη του μύθου στέκεται αινιγματικά στο πέρασμα του χρόνου κεντρίζοντας το ενδιαφέρον των εξερευνητών με το πλήθος των θρύλων που μιλούν για θησαυρούς θαμμένους στο εσωτερικό του, αμύθητης αξίας αγάλματα και λαβυρινθώδεις στοές που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα. Υπάρχει μάλιστα και ένας θρύλος που τοποθετεί κάτω από το έδαφος της Ακρόπολης έναν Παρθενώνα μεγαλοπρεπέστερο από αυτόν που όλοι γνωρίζουμε. Ο Παυσανίας, περιγράφοντας την Ακρόπολη αναφέρει διάφορα ιερά σπήλαια, μυστηριώδη πηγάδια και ανοίγματα του εδάφους, καθώς και μυστικές τελετές που συνδέονταν με όλα αυτά.
Στη νότια πλευρά της Ακρόπολης, πάνω από το θέατρο του Διονύσου περιγράφει σπήλαιο πάνω στο οποίο βρισκόταν τοποθετημένος τρίποδας, ενώ στο εσωτερικό του έφερε παράσταση του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος να σκοτώνουν τα παιδιά της Νιόβης. Το σπήλαιο σήμερα πέρα από κάποιους εναπομείναντες κίονες φιλοξενεί (φυσικά!) και ένα χριστιανικό εκκλησάκι. Περιγράφοντας τον ιερό χώρο του Ερεχθείου ο Παυσανίας αναφέρει στο εσωτερικό του παράξενου οικοδομήματος την ύπαρξη ενός πηγαδιού με θαλασσινό νερό. Το αξιοπερίεργο σχετικά με αυτό το πηγάδι δεν είναι τόσο το γεγονός ότι διαθέτει θαλασσινό νερό, όσο το γεγονός ότι όταν φυσάει νοτιάς ακούγεται μέσα του ήχος κυμάτων! Υποτίθεται ότι το πηγάδι αυτό το δημιούργησε ο Ποσειδώνας με ένα χτύπημα της τρίαινάς του ως σημείο προς τους Αθηναίους κατά τη διάρκεια της φιλονικίας του με την Αθηνά για την κυριαρχία της πόλης. Άραγε υπάρχει κάποια υπόγεια διαδρομή που ενώνει το πηγάδι του Ερεχθείου με τη θάλασσα; Σήμερα πάντως το εσωτερικό του Ερεχθείου είναι απρόσιτο για το κοινό, και κανείς δεν μπορεί να είναι εκεί όταν φυσάει νοτιάς για να ακούσει τον φλοίσβο των κυμάτων που ταξιδεύει με τον άνεμο ως το βράχο της Ακρόπολης.
Δυτικά του Ερεχθείου σε συνέχεια με τον ναό της Αθηνάς βρίσκεται ναός της Πανδρόσου της μόνης κόρης του Κέκροπα που δεν παράκουσε την εντολή της θεάς να μην ανοιχθεί το καλάθι στο εσωτερικό του οποίου βρισκόταν το παράξενο οφιοειδές πλάσμα που ονομαζόταν Εριχθόνιος. Σχετική με αυτό το γεγονός – ίσως σε ανάμνησή του – ήταν μια μυστική τελετή την οποία περιγράφει ο Παυσανίας. Γι’ αυτή την τελετή προετοιμάζονταν δύο μικρές παρθένες – διαφορετικές κάθε φορά – οι οποίες κατοικούσαν για κάποιο χρονικό διάστημα κοντά στον ναό της Πολιάδος Αθηνάς και ονομάζονταν αρρηφόροι. Η τελετή διαδραματιζόταν κατά τη διάρκεια της νύχτας και είχε μυστηριακό χαρακτήρα.
Οι δύο αρρηφόροι τοποθετούσαν στα κεφάλια τους, κατά το πρότυπο των καρυάτιδων, καλάθια που τους έδινε η ιέρεια της Αθηνάς των οποίων το περιεχόμενο δεν γνώριζε ούτε η ιέρεια ούτε και οι ίδιες. Στη συνέχεια κατευθύνονταν προς τον περίβολο της Αφροδίτης των Κήπων ο οποίος βρισκόταν εκεί κοντά – στη βόρεια πλευρά της Ακρόπολης που είναι σήμερα κλειστή για το κοινό – και από εκεί κατέβαιναν μέσω ενός υπόγειου περάσματος στο εσωτερικό του βράχου. Εκεί κάτω άφηναν τα αντικείμενα που μετέφεραν και έπαιρναν κάτι άλλο που έβρισκαν εκεί ήδη τοποθετημένο και έφερναν πίσω μαζί τους καλυμμένο. Ο Παυσανίας είτε δεν ήξερε είτε δεν ήθελε να αποκαλύψει τη φύση των μεταφερομένων αντικειμένων, καθώς και τη σκοπιμότητα αυτής της τελετής για την οποία απ’ ό,τι φαίνεται ούτε και η ίδια η ιέρεια της Αθηνάς είχε επαρκή πληροφόρηση. Αλλά τότε ποιος είχε γνώση της φύσης όλων αυτών των αντικειμένων που πηγαινοέρχονταν μέσω υπογείων περασμάτων, χωρίς κάποιο προφανή λόγο με τέτοια μυστικότητα και μέσα στη νύχτα; Προφανώς κάποιος ή κάποιοι που κατείχαν ιδιαίτερες γνώσεις σχετικές τόσο με τις χθόνιες λατρείες, οι οποίες είχαν συνήθως μυστηριακό χαρακτήρα, όσο και με την ιδιαίτερη σημασία της χρήσης σπηλαίων και υπογείων στοών σε τέτοιου είδους τελετουργίες.
Ο λόφος του Φιλοπάππου βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την Ακρόπολη προσφέροντας την ωραιότερη θέα προς τον Παρθενώνα. Εκεί δεσπόζουν καγκελόφραχτες οι υποτιθέμενες φυλακές του Σωκράτους που φημολογείται ότι συνδέονται με άλλο ένα τμήμα υπόγειων στοών. Μεταξύ των διαφόρων φραγμένων «πηγαδιών» που αφθονούν στο λόφο υπάρχει ένα που «κραυγάζει» ότι κάτι δεν πάει καλά. Λίγα μόλις μέτρα από την Δ. Αρεοπαγίτου, αλλά πάνω στην πλαγιά, κάποιος έφερε από το σπίτι του ένα βράδυ ένα στρώμα και μια καρέκλα και τα τοποθέτησε στο «πηγάδι». Επειδή μάλιστα τον ενδιέφερε η διάταξη των απορριμμάτων του, κατάφερε με κάποιον τρόπο να τοποθετήσει από ύψος τεσσάρων περίπου μέτρων, την καρέκλα όρθια στο στρώμα! Πρέπει να ήταν κάποιος πολύ τακτικός για να μην την πετάξει απλά μέσα…
ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΝΥΞΗ ΥΠΟ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ
Στην Αθήνα ιδιαίτερη σχέση με την φημολογούμενη ύπαρξη υπογείων στοών και σηράγγων που συνδέουν διάφορα σημεία της πόλης έχουν και αρκετοί χριστιανικοί ναοί. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο ναός των Αγίων Ισιδώρων στον Λυκαβηττό στο εσωτερικό του οποίου υπάρχει ένα άνοιγμα που σύμφωνα με την αναρτημένη μέσα στον ναό επιγραφή αποτελούσε έξοδο διαφυγής των πιστών κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Η ίδια επιγραφή αναφέρει ότι η υπόγεια διαδρομή έφτανε στο Γαλάτσι και από εκεί μέσω μιας άλλης οπής κατέληγε στην Πεντέλη. Η οπή όμως σήμερα δεν οδηγεί παρά μόνο λίγα μέτρα μακριά (βλ. άρθρο Άγιοι Ισίδωροι Λυκαβηττού, Η σφραγισμένη έξοδος, Μυστική Ελλάδα # 8, Μάρτιος 2005). Άραγε κάποιοι για λόγους που μόνο να φανταστούμε μπορούμε έκλεισαν την υπόγεια δίοδο ή απλά αυτή δεν υπήρξε ποτέ; Το ενδιαφέρον είναι ότι αν δεν υπήρξε, τότε η επιγραφή είναι η ατράνταχτη απόδειξη μιας εισβολής του φανταστικού στο πραγματικό! Η επιγραφή διασώζει έναν θρύλο αν όχι ένα γεγονός και στηρίζει την ύπαρξη αρχαίων υπογείων διαδρομών, έστω και στο επίπεδο του συλλογικού ασυνειδήτου.
Ένα ανάλογο παράδειγμα αποτελεί ο ναός της Αγίας Δυνάμεως στη γωνία των οδών Μητροπόλεως και Πεντέλης. Σύμφωνα με το ενημερωτικό φυλλάδιο που διανέμεται στο ναό, το εκκλησάκι που αποτελεί μετόχι της μονής Πεντέλης διαθέτει μία υπόγεια στοά που φτάνει ως το σκοπευτήριο Καισαριανής και χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας για τη μεταφορά πυρομαχικών. Τα πυρομαχικά αυτά κατασκευάζονταν από καλόγερους σε έναν υπόγειο χώρο του ναού που βρίσκεται σε βάθος 15 μέτρων κάτω από την Αγία Τράπεζα, από τον οποίο ξεκινούσε η στοά. Όπως μας πληροφορεί το φυλλάδιο «τους τοίχους του υπόγειου χώρου κοσμούν παλιές τοιχογραφίες και σκαλισμένες παραστάσεις πουλιών, φύλλων αμπέλου και αγγέλων που κρατούν ρομφαίες», γεγονός που υποδεικνύει ότι κάποτε αποτελούσε τόπο λατρείας. Η ύπαρξη μάλιστα κάποιων κιόνων εκεί ανάγει την ύπαρξη λατρευτικού τόπου στην αρχαιότητα. Το ιερό του ναού είναι βεβαίως κλειστό και για άλλη μία φορά αδύνατο να διαπιστωθεί η αλήθεια ή όχι των όσων επίσημα αναφέρονται για τα υπόγεια της Αγίας Δυνάμεως.
Μία άλλη εκκλησία της περιοχής του κέντρου που αποτέλεσε σταθμό στην νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας είναι η γνωστή ρώσικη εκκλησία στην Φιλελλήνων, στην περιοχή που κάποτε ονομαζόταν «Μπουμπουνίστρα» λόγω των ανεξήγητων κρότων που ακούγονταν κατά καιρούς από το υπέδαφος. Η Ρώσικη Εκκλησία γνωστή και ως εκκλησία της Παναγίας Λυκοδήμου διαθέτει μία κρύπτη αλλά η στοά που ξεκινά από αυτή δεν οδηγεί σε κάποιο δαιδαλώδες δίκτυο, αλλά αντίθετα σταματά σε ένα ρηχό αρχαίο πηγάδι (βλ. το πληρέστατο site Ίρανον ). Άλλοι χριστιανικοί ναοί που έχουν συνδεθεί με το θέμα της Υπόγειας Αθήνας είναι η Μονή Καισαριανής, η Μονή Αστερίου και η Ομορφοκκλησιά στο Γαλάτσι.
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΔΡΑΚΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Από τα πιο μυστηριώδη «αόρατα» σημεία του κέντρου είναι η πόρτα στην Ακαδημίας 58 a που αποτελεί δεύτερη είσοδο του νεοκλασικού κτιρίου της οδού Μαυρομιχάλη 6. Δημιούργημα και οικία του μεγάλου και ιδιαίτερου αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλερ , το κτίριο παραμένει εντυπωσιακό και αποπνέει μυστήριο. Η παράδοξη αρχιτεκτονική και διακόσμηση μπορούν να εξάψουν την φαντασία του ερευνητή, με αποκορύφωμα ένα μικρό βυζαντινό μουσείο, μεταγενέστερη προσθήκη, που μοιάζει ( με εκκλησάκι και καλύπτει όλη την εσωτερική αυλή. Περίτεχνα τέμπλα, κόγχες και η μεγαλοπρέπεια ενός άλλου αιώνα ιντριγκάρουν τη σκέψη. Το γεγονός ότι ο Τσίλερ σύμφωνα με τα αρχεία της Μασονικής Στοάς της Ελλάδας (Grand Lodge of Greece ) υπήρξε Μασόνος μάλλον δεν είναι αρκετό για να υποστηρίξει και τα όσα περί μυστικών τελετών εντός του κτιρίου έχουν αναφερθεί κατά καιρούς. Ο μεταλλικός δράκος που στόλιζε την είσοδο από Ακαδημίας 58a αποκαθηλώθηκε πριν λίγα χρόνια, αφού έγιναν ανόητες και ύποπτες συνδέσεις με «σατανιστικές» τελετές στο χώρο του οικήματος. Δυστυχώς δεν υπάρχουν ούτε και είσοδοι που οδηγούν στον «κάτω κόσμο» παρά μόνο σκάλες που οδηγούν στον πάνω όροφο. Κανένα στοιχείο δεν αποδεικνύει τη σύνδεση της οικίας με υπόγειες στοές. Η πρόσβαση στην Ακαδημίας 58a από το εσωτερικό του σπιτιού έχει κλείσει με δύο τσιμεντένια χωρίσματα και στους δύο ορόφους, καθιστώντας οποιαδήποτε έρευνα αδύνατη.
Το κτίριο των παλαιών ανακτόρων που στεγάζει σήμερα το ελληνικό κοινοβούλιο υπήρξε ανέκαθεν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία αναφοράς των θρύλων που μιλούν για δαιδαλώδη δίκτυα στοών που διατρέχουν το υπέδαφος της Αθήνας. Η Βουλή χτίστηκε την περίοδο 1836-1840 από Βαυαρούς αρχιτέκτονες σ’ έναν ιδιόμορφο, υπερυψωμένο από τη μία πλευρά και σχεδόν επικλινή γεωγραφικό χώρο, ο οποίος πριν φιλοξενήσει το γνωστό σε όλους αυστηρό και επιβλητικό κτίριο είχε την ονομασία «Αναλαμπή»! Ως κτίριο προορισμένο για βασιλείς και μάλιστα μιας χώρας που δεν είχε ακόμη σταθεροποιηθεί πολιτικά, είναι πολύ πιθανό να διέθετε υπόγειες διεξόδους που θα χρησιμοποιούνταν σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης. Εντυπωσιακό μάλιστα είναι το πολυεπίπεδο υπόγειο γκαράζ της Βουλής, η ύπαρξη του οποίου οδηγεί συνειρμικά στη φήμη που θέλει τα υπόγεια της Βουλής να συνδέονται με τα σπήλαια του απαγορευμένου μετά το σούρουπο Υμηττού δημιουργώντας μία μυστική έξοδο κινδύνου, διαθέσιμη στα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου.
Το 1842, άρχισε η κατασκευή και του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία, που είναι το πρώτο κτίριο, εκτός των Ανακτόρων, που χτίστηκε στην πλατεία Συντάγματος. Για τις υπόγειες στοές της περιοχής έχουν επίσης ακουστεί πολλά. Τα Χριστούγεννα του 1944, μια ομάδα ανταρτών, εισερχόμενη από κάποια υπόγεια είσοδο της οδού Πειραιώς μετέφερε ένα τόνο δυναμίτιδας κάτω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, όπου γινόταν συνάντηση των συμμάχων (ανάμεσά τους και ο Γ. Τσόρτσιλ και ο Γ. Παπανδρέου). Η έκρηξη δεν έγινε, γιατί η ασφάλεια του ξενοδοχείου ειδοποιήθηκε και εντόπισε εγκαίρως τα εκρηκτικά. Το σχέδιο των υπογείων δικτύων υποτίθεται πως είχε διαρρεύσει από την πολεοδομία Αθηνών (βλ. άρθρο του Jonathan Bright «Υπόγειες Πολιτείες», strange 23).
Για την περίπτωση του Συντάγματος είναι προφανές πως δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη ή μη υπογείων στοών για λόγους «εθνικής ασφαλείας». Αν πράγματι υπάρχει, όπως λέγεται, υπόγεια διαδρομή προς τα σπήλαια του Υμηττού, που θα οδηγούσε εκεί την πολιτική εξουσία (την παλαιότερη ή την σημερινή) σε περίπτωση κινδύνου, σίγουρα είναι μια πληροφορία που δεν θα έπρεπε να γνωρίζει ο καθένας, τουλάχιστον όχι στις ακριβείς λεπτομέρειές της.
Τώρα, το που μπορεί να οδηγούν όλες αυτές οι υπόγειες στοές δεν είναι το μεγαλύτερο μυστήριο σχετικά με αυτές. Κατά καιρούς έχουν υπάρξει φήμες και για το τι μπορεί να συμβαίνει κάποια βράδια εκεί, όταν κανείς δεν μπορεί να το δει. Πόσο πιθανό είναι τελικά να υπάρχουν «μυστικές οργανώσεις» που δρουν στην Αθήνα και τελούν «παράξενες λειτουργίες» στα υπόγεια γύρω από το κέντρο της πόλης, ακόμα και κάτω από τη Βουλή, πράγμα που θα σήμαινε ότι σε αυτές λαμβάνουν μέρος και δημόσια πρόσωπα υπεράνω υποψίας;
Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 όταν ο Γιώργος Μπαλάνος, ο οποίος έχει συμβάλει καθοριστικά και σε αυτό το ζήτημα, δημοσίευσε έναν (θρυλικό πλέον) πρόλογο λίγων σελίδων στις «Ιστορίες της Μυθολογίας Κθούλου» (εκδόσεις Ωρόρα). Εκεί, ως συνήθως, αφήνοντας πολλά δυσνόητα υπονοούμενα, μεταξύ άλλων, για τις υπόγειες στοές της Αθήνας και τις πιθανές συνδέσεις τους με τη δράση μυστικών αδελφοτήτων, δίνει εντελώς νέα και διαφορετική όψη στο όλο θέμα. Φυσικά ήταν μερικά χρόνια νωρίτερα, όταν με το «Αίνιγμα της Πεντέλης» είχε κινήσει το ενδιαφέρον του κόσμου για το ζήτημα της σπηλιάς του Νταβέλη και της ευρύτερης περιοχής, που τελικά έφτασε, μέσα και από αρκετές παρεξηγήσεις, να αναφέρεται σε κάθε συζήτηση γύρω από την υπόγεια Αθήνα. Κάποια στιγμή στο παρελθόν ζητήθηκε και από κρατικές υπηρεσίες η βοήθειά του για να ερευνηθεί και να αντιμετωπιστεί ένας «υπόγειος κίνδυνος», όπως έχει ο ίδιος αποκαλύψει. Το θέμα φαίνεται πως συνδέεται και με αυτό της «Σκιάς» και τελικά και με τα παράξενα καπάκια που φέρουν σύμβολα παραδοσιακά αποκρυφιστικά, όπως τα πεντάκτινα αστέρια σε όλες τις πιθανές εκδοχές τους και άλλα περίεργα σχήματα, και βρίσκονται διάσπαρτα στους δρόμους της Αθήνας αλλά και άλλων πόλεων (βλ. Κάτι που έρπει …Σαν σκιά, Locus 7).
Μυστηριώδη καπάκια, τρύπια βουνά, εκκλησίες με μυστικές κρύπτες, υπόγεια ποτάμια, υποχθόνιες λατρείες, απόρρητες στρατιωτικές εγκαταστάσεις, απόκρυφες αδελφότητες με σκοτεινούς σκοπούς φτιάχνουν ένα περίπλοκο αλλά και συναρπαστικό μωσαϊκό που αποτελεί πρόκληση για κάθε επίδοξο εξερευνητή. Η νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας είναι το ίδιο λαβυρινθώδης και γοητευτική με τις σήραγγες που υποτίθεται πως διατρέχουν την πόλη. Ίσως και περισσότερο…
ΑΝΟΔΟΣ
Περπατάμε αμέριμνοι σε μία Νεκρή Πόλη. Την Αθήνα. Νεκροί Άνθρωποι και Νεκρά Κτίρια την αποτελούν. Ξένοι σε ένα αφιλόξενο νεκροταφείο, έχουμε χάσει τα κλειδιά της εξόδου. Ίσως δεν τα είχαμε ποτέ. Περιμένουμε τη Ζωή από το Σκοτάδι, μία δροσοσταλίδα δράσης, μία ανακάλυψη από μία Αθήνα που πέρασε στη Λήθη. Την Υπόγεια Αθήνα και τα ξεχωριστά μυστικά της. Αναζητούμε μία Έξοδο, αλλά οι έξοδοι έχουν κλείσει. Χωρίς κλειδιά, αναπολούμε μπροστά από πόρτες άδειες…
«Έτσι η Ευσαπία των ζωντανών άρχισε να αντιγράφει το υπόγειο αντίγραφό της. Λένε ότι αυτό δεν συμβαίνει μονάχα τώρα: λένε ότι στην πραγματικότητα είναι οι νεκροί που έκτισαν την πάνω Ευσαπία κατ’ εικόνα και ομοίωση της πόλης τους. Λένε ακόμα ότι στις δυο δίδυμες πόλεις δεν υπάρχει πλέον τρόπος για να ξεχωρίσει κανείς ποιοι είναι οι ζωντανοί και ποιοι οι νεκροί».
Ίταλο Καλβίνο
Πηγή ‘ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ’
pneymatiko.word press
Το ενδιαφέρον για τα μυστήρια της Πεντέλης αναζωπυρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές του ’80, όταν ξεκίνησαν τα θρυλικά στρατιωτικά έργα που έλαβαν χώρα στην περιοχή της σπηλιάς με άκρα τότε μυστικότητα. Οι θεωρίες συνωμοσίας της εποχής μιλούσαν για δημιουργία υπογείων αποθηκών πυρηνικών και για επαφές με εξωγήινους. Μια άλλη θεωρία ήθελε μεγάλες ποσότητες λατύπης από το βουνό να ταξιδεύει για ύποπτους λόγους στην Αμερική. Τα μυστηριώδη μέχρι και σήμερα έργα σταμάτησαν στις αρχές περίπου της δεκαετίας του ’90, όταν η περιοχή εγκαταλείφθηκε μ’ έναν μάλλον βιαστικό και ακατανόητο τρόπο. Τα ίχνη που άφησαν αυτά τα έργα στο χώρο είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Αινιγματικές και σχεδόν κωμικές δυο στοές στέκουν εκατέρωθεν της σπηλιάς των Αμώμων. Μοιάζουν σαν ο στρατός να προσπαθούσε να προσεγγίσει την σπηλιά από …τα πλάγια. Πολλές θεωρίες έχουν αναφερθεί για τη χρησιμότητα αλλά και την παραδοξότητα των ημιτελών, όπως φαίνεται, αυτών έργων. Το σίγουρο είναι ότι κάποτε υπήρξε ενδιαφέρον, ο στρατός προσπάθησε να ανοίξει σήραγγες. Να υποθέσουμε ότι το μετάνιωσε στην πορεία ή ότι ευοδώθηκαν άλλα έργα που εξυπηρετούσαν καλύτερα τα όποια συμφέροντα; Αχ, Πεντέλη! Με τόσο κόσμο μαζεμένο εκεί πάνω τα ραντάρ έπιαναν παράσιτα.
Η μόνη είσοδος στοάς που υπάρχει ανοικτή σήμερα εντός της σπηλιάς, δεν οδηγεί παρά μερικά μέτρα πιο βαθιά σε μια υπόγεια μικρή λίμνη. Μόνο υποθέσεις μπορούμε πλέον να κάνουμε για την πιθανή ύπαρξη και άλλων στοών πριν την έναρξη των έργων. Από το βουνό βέβαια δεν εξαλείφθηκαν τα παράξενα φαινόμενα, με υπόκωφους μηχανικούς θορύβους, θεάσεις αγνώστων όντων και παρεμβολές σε μηχανήματα να συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Φαντάζει πάντως παράλογο ο ελληνικός στρατός ή όποιες δυνάμεις εκμεταλλεύονταν με κάποιο τρόπο το πεντελικό όρος να έπαψαν ξαφνικά να ενδιαφέρονται για αυτό. Η Αθήνα χρειάζεται αεράμυνα, χρειάζεται καταφύγια και χρειάζεται υπόγειες βάσεις. Στοιχειώδης στρατηγική προετοιμασίας πολέμου. «Αν θέλεις ειρήνη, προετοίμαζε τα βουνά σου…» Η κοινή λογική προστάζει ότι αν οι ιθύνοντες, έπαψαν να ασχολούνται με την Πεντέλη, δεν είναι γιατί έχασαν το ενδιαφέρον τους, αλλά γιατί έστρεψαν την προσοχή τους αλλού. Κάπου εδώ, ξεκίνησαν να ακούγονται ιστορίες για τον Υμηττό. Ο Υμηττός ή αλλιώς Τρελός (!) βρίθει από τρύπες και ανοίγματα με μαρτυρίες για ανθρώπους που χάθηκαν για πάντα στα βάθη του. Φημολογείται ότι οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις δεν είχαν παρά να εκμεταλλευτούν τις ήδη υπάρχουσες διόδους. Άλλες μαρτυρίες μιλούν για θεάσεις UFO, παράξενων φώτων ή ακόμη και πλασμάτων. Είναι γεγονός πάντως ότι απαγορεύεται η παραμονή στον Υμηττό μετά τη δύση του ηλίου.
Ο Υμηττός θεωρείται θετικός πόλος σε ένα παράξενο κύκλωμα που περιζώνει την Αθήνα. Αντίθετα, αρνητικός πόλος θεωρείται η Πεντέλη και εξισορροπιστής ο χαρακτηριστικότερος λόφος των Αθηνών: Ο Λυκαβηττός. Στο κέντρο της Αθήνας, στέκει πράσινος ακόμα και φυλάει τα μυστικά του. Κλειδαμπαρωμένες είσοδοι προς το εσωτερικό του, εκκλησάκια κτισμένα πάνω στον βράχο και πάνω από στοές, ημιτελή έργα και άφαντες στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Το 1885 ο ρομαντικός κλασικιστής αρχιτέκτονας Ερνέστος Τσίλερ ατενίζει τον Λυκαβηττό, επιθυμεί να τον ονομάσει «Αερικόν Θεραπευτήριον» και ονειρεύεται κήπους ένυδρους, καταρράχτες και κιονοστοιχίες με θέα την Ακρόπολη. Φαίνεται, γνωρίζει ότι ο Λυκαβηττός κρύβει υπόγεια ποτάμια, τα σχέδιά του όμως μένουν στα συρτάρια. Από το Λυκαβηττό βλέπεις τον λόφο του Στρέφη, θυμάσαι κάποιον που σου είπε ότι μεταξύ Λυκαβηττού και Στρέφη κάποτε ήταν δάσος με νεράιδες (στο παρελθόν δεν χτίζονταν σπίτια εκεί, αλλά όταν οι παραδόσεις ξεχάστηκαν και άρχισε να οικοδομείται, δημιουργήθηκε μια «νέα πόλη»,η σημερινή περιοχή Νεάπολη) και χαμογελώντας αποστρέφεις το βλέμμα σου. Εξάλλου πάντα ο λόφος σε αποπροσανατόλιζε, ακριβώς όπως και οι αλλοπρόσαλλες κατασκευές στα πλευρά του, λες και ο χώρος ήταν κομβικό σημείο, σταυροδρόμι.
Από τα υπόγεια μυστήρια της Αττικής δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα ορυχεία και τα μεταλλεία της. Στο Λαύριο, όπου οι Αθηναίοι διατηρούσαν στην αρχαιότητα μεταλλεία αργύρου, υπάρχουν ακόμα και σήμερα άνθρωποι που αναφέρουν παράξενες όσο και εξωφρενικές ιστορίες για τις στοές των ορυχείων. Ορυχεία και νταμάρια αποτέλεσαν για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα πολλοί από τους λόφους και τα βουνά της Αθήνας. Η φύση των εργασιών προϋπέθετε διάνοιξη εισόδων και εξόδων στους ορεινούς όγκους. Πολλές φορές, ωστόσο, οι εργασίες διακόπτονταν απότομα και δίχως εμφανή δικαιολογία. Οι χάρτες των στοών των ορυχείων αποτελούν συλλεκτικά αντικείμενα μεταξύ των ερευνητών των υπόγειων στοών αλλά και των επίδοξων κυνηγών θησαυρών. Πολύτιμοι οδηγοί είναι και οι γνώστες των στοών που κάποτε δούλευαν εκεί. Οι ιστορίες που διηγούνται αφορούν δαιδαλώδη δίκτυα, άγνωστα ακόμα και στους πιο έμπειρους, μυστηριώδη φώτα και φωνές, χαμένους συντρόφους, ξεχασμένα κοιτάσματα, συναισθήματα τρόμου και αποπροσανατολισμού. Οι άνθρωποι αυτοί κυριολεκτικά μετοίκησαν στην Υπόγεια Αθήνα και έζησαν εκεί ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους. Στις διηγήσεις τους πάντα αναφέρουν τον φρικτό φόβο τους να αποκλειστούν στα έγκατα της Γης, όσο και την λυτρωτική ανακούφισή τους όταν αντίκριζαν τον Ήλιο μετά από ώρες σκοταδιού.
ΥΔΑΤΙΝΟΙ ΘΕΟΙ ΣΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Ένα άλλο άγνωστο κεφάλαιο της Υπόγειας Αθήνας είναι οι διάφοροι ποταμοί που την διέσχιζαν και πλέον ρέουν υπογείως. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια ανασκαφών, ανεγέρσεων οικοδομών και των εργασιών του Μετρό οι εργάτες συνάντησαν κομμάτια των ποταμών αυτών που παλαιοί περιηγητές αλλά και κάτοικοι θυμούνται. Η Αθήνα είχε ανέκαθεν πολλούς ποταμούς-χειμάρρους και ήταν πλούσια σε νερά, με το 80% των νερών να απορροφούνται από το έδαφος. Μελέτες (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 29/12/2002) έχουν αποδείξει ότι κάτω από την Αθήνα, σχεδόν σε κάθε δρόμο της, κρύβεται ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι που συνεχίζει να κυλά. Μόνο στο Λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν μπαζωθεί και τσιμεντοποιηθεί περίπου 550 χιλιόμετρα ρέματα και χείμαρροι. Τα ποτάμια μπαζώθηκαν προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα οικιστικά όνειρα των κατοίκων της ΑΘήνας αλλά σε πολλά σημεία τους συνεχίζουν να κατεβάζουν νερό και να αποτελούν απειλή όταν φουσκώνουν από τις νεροποντές.
Ο Ιλισός, το μεγαλύτερο ποτάμι που διέσχιζε την Αθήνα, ξεκινούσε από τον Υμηττό και σήμερα κυλάει εξ ολοκλήρου υπογείως. Συνεχίζει κάτω από τη Μιχαλακοπούλου, περνάει από την Βασ. Σοφίας μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο, συνεχίζει στην Καλλιρρόης, για να καταλήξει μετά την Καλλιθέα στη θάλασσα. Οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Ιλισό ιερό και στις όχθες του διατηρούσαν βωμούς πολλών θεών. Η σπουδαιότητά του, ωστόσο διαφαίνεται περισσότερο από το γεγονός ότι εκεί τελούνταν τα Μικρά Μυστήρια τα οποία σχετίζονταν τόσο με τα Ελευσίνια Μυστήρια, όσο και με Διονυσιακές τελετουργίες. Από το ιερό ποτάμι το μόνο που απομένει τώρα εμφανές είναι η στεγνή και χορταριασμένη κοίτη του δίπλα στην οποία είναι χτισμένη η Αγία Φωτεινή του Ιλισού. Στον Ιλισό χυνόταν ο Ηριδανός που ξεκινούσε από τον Λυκαβηττό και κατέβαινε από το Κολωνάκι. Κατά τη διάρκεια των εργασιών του Μετρό στην πλατεία Συντάγματος, ανακαλύφθηκε η αρχαία κοίτη του. Ο ποταμός συνεχίζει στις οδούς Μητροπόλεως και Ερμού, στην Αρχαία Αγορά και καταλήγει στον Κεραμεικό. Την κοίτη του Ηριδανού συνάντησε το Μετρό και στο Μοναστηράκι, γεγονός που ανησύχησε ιδιαίτερα τους υπεύθυνους, καθώς το ποτάμι φούσκωσε κάποιες φορές επικίνδυνα κατά τη διάρκεια των εργασιών. Ακόμα και σήμερα, ο υπόγειος ποταμός κατεβάζει 20-30 κυβικά νερού την ώρα, ενώ τις βροχερές μέρες το νερό υπερδιπλασιάζεται και από τα νερά του πλημμυρίζει η Ποικίλη Στοά και η Αρχαία Αγορά.
Από το Λυκαβηττό ξεκινούσε και ο Βοϊδοπνίχτης που χωριζόταν, με ένα μέρος του να περνάει από την οδό Δημοκρίτου και στην οδό Ακαδημίας προς το Αρσάκειο. Από τα Τουρκοβούνια ξεκινούσε ο Κυκλόβορος, ένας από τους μεγαλύτερους χειμάρρους της Αθήνας, έφθανε στο Πεδίον του Άρεως και διαμέσου της οδού Μάρνη κατέληγε στην πλατεία Βάθης. Το Παγκράτι και τον Βύρωνα διέσχιζαν ο Αλασσώνας και το ρέμα «Πήδημα της Γριάς» αντίστοιχα. Στο Φάληρο χύνονταν ο Βουρλοπόταμος (ή Ξηροτάγαρος) και το ρέμα της Πικροδάφνης. Το ρέμα του Ποδονίφτη κυλάει κάθετα τους δήμους Χαλανδρίου, Ψυχικού, Φιλοθέης και Ν. Ιωνίας, διασχίζει υπόγεια τη Λεωφόρο Κηφισίας καταλήγοντας στον Κηφισό. Οι σχετικές πανεπιστημιακές μελέτες συγκρίνουν την σημερινή τσιμεντούπολη με τις παλαιότερες διαμορφώσεις της όπου γεωργικές εκτάσεις, χωράφια και ποτάμια διέσχιζαν τη γη. Η εικόνα των πανάρχαιων ποταμών που πότιζαν την Αθήνα και απορροφούσαν τα νερά της βροχής έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Λόγω των επιχωματώσεων και των αλλοπρόσαλλων οικιστικών σχεδίων τα υπόγεια ποτάμια φουσκώνουν και πλημμυρίζουν κάθε φορά που βρέχει λίγο παραπάνω, υπενθυμίζοντάς μας την μακραίωνη ύπαρξή τους που χλευάζει τις όποιες προσπάθειες εξαφάνισής τους. Στις υπόγειες πια διαδρομές τους τα ποτάμια συνεχίζουν τις πορείες τους μουρμουρίζοντας φευγαλέα μυστικά μηνύματα κάτω από τα πόδια μας…
«ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΗΡΙΟ»
Ο Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος, το «Μέγα Θηρίο», μεταφέρει σήμερα τους δικούς του μυημένους στην Υπόγεια Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των εργασιών που επίσημα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1992 αποκαλύφθηκε ένας άγνωστος κόσμος κάτω από την επιφάνεια. Πριν ξεκινήσουν οι εργασίες η εταιρία κατασκευής του Μετρό, χρηματοδότησε και υποστήριξε τεχνικά ανασκαφές έκτασης 69.000 τετραγωνικών μέτρων, τις εκτενέστερες που έγιναν ποτέ στην Αθήνα. Το Υπουργείο Πολιτισμού σχεδίασε και επέβλεπε τις αρχαιολογικές έρευνες που ομολογουμένως ολοκληρώθηκαν σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Κεραμεικός, το Ολυμπιείο, το Σύνταγμα, η Ακαδημία και το Μοναστηράκι χαρακτηρίστηκαν Περιοχές Υψηλού Αρχαιολογικού Κινδύνου, ενώ σε κάθε σταθμό, οι ανασκαφές αλλά και αργότερα τα μηχανήματα εκσκαφής, αποκάλυπταν πληθώρα αναπάντεχων ευρημάτων από τη νεολιθική έως και τη σύγχρονη εποχή. Εκτεταμένα αποχετευτικά δίκτυα, υδραγωγεία, δημόσια λουτρά, νεκροταφεία, εργαστήρια, δρόμοι, τείχη και μία μυστηριώδης αίθουσα γεμάτη με λυχνίες ελαίου διακοσμημένες με ερωτικές σκηνές, περιλαμβάνονταν μεταξύ των πολύ σημαντικών ευρημάτων. Μόνο στον Κεραμεικό, το σημαντικότερο αρχαίο νεκροταφείο της Αθήνας, βρέθηκαν περίπου 1200 τάφοι. Φρέατα αποκαλύφθηκαν στο Ζάππειο, στον Εθνικό Κήπο, στο Σύνταγμα, στην Οδό Αμερικής και σε άλλες τοποθεσίες που θα περνούσε το Μετρό. Στην οδό Σανταρόζα υπόγειες σήραγγες συνέδεαν φρέατα και δεξαμενές που αποτελούσαν τμήματα υδραυλικών συστημάτων (
Ενδεικτικά επέλεξα δύο αρθρα από τήν ιστοσελίδα. http://www.schizas.com/.ειναι απο αυτά που συμβαίνουν καθημερινά,αλλά δέν συζητούνται ,διότι υποθάλπτουν τήν ανθρωπιά ,τήν αλληλεγγυη,τήν αγάπη πρός τόν συνάνθρωπο,τώρα το οτι συγχρονως υποθαλπτεται και η υπαρξη μας ως εθνους,ειναι μία αλλη ιστορία, που δέν αφορα τους Ελληνες...που ουτως η αλλως ,αβουλοι και μοιραίοι ,προσμένουν ενα θαύμα νά τούς λυτρώσει από τά δεινά τους
Στο 79ο νηπιαγωγείο των Σεπολίων γιόρτασαν το μπαϊράμι
Η είδηση που μεταφέρουμε, μπορεί να κάνει τον κάθε έναν να βγει από τα ρούχα του. Έτσι όπως ακριβώς συνέβη στον αγανακτισμένο γονέα, ο οποίος μας την μετέφερε. Στο 79ο νηπιαγωγείο της περιοχής των Σεπολίων, την ημέρα που οι μουσουλμάνοι κατέλαβαν τις πλατείες της Αττικής για να προσευχηθούν, οι δασκάλες αποφάσισαν να διδάξουν τους μικρούς μαθητές τι εστί μπαϊράμ.
Όχι, δεν κάνετε λάθος. Κάποιοι άνθρωποι επέλεξαν να μάθουν στα παιδιά ηλικίας τεσσάρων-πέντε ετών για το μπαϊράμ, δηλαδή τη μουσουλμανική γιορτή. Και αυτό γιατί ανάμεσα στα 30 συνολικά παιδάκια, τα τρία ήταν μουσουλμανόπαιδα. Έτσι, αντί για μάθημα, τα παιδάκια "μυήθηκαν" στη μουσουλμανική θρησκεία. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κάποια στιγμή, εμφανίστηκαν στον παιδικό σταθμό οι γονείς των μουσουλμανόπαιδων, για να προσευχηθούν μαζί τους! Όπως είναι φυσικό, τα παιδάκια αντιμετώπισαν το όλο περιστατικό σαν παιχνίδι και με δεδομένη την παιδική περιέργεια, έπεσαν και αυτά στο έδαφος και άρχισαν να προσκυνούν τον Αλλάχ, χωρίς κανείς να κάνει τίποτε για να τα εμποδίσει. Είναι σαφές ότι τέτοιου είδους γεγονότα είναι απαράδεκτα, ιδιαίτερα όταν οι γονείς δεν έχουν ενημερωθεί. Βέβαια, προκαλεί εντύπωση το πώς κάποιοι, οι οποίοι αγωνίζονται για να μην γίνονται... αγιασμοί στα σχολεία, δέχονται να πραγματοποιούνται δημόσιες μουσουλμανικές προσευχές. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα.
Όπως είναι περίεργο, το πώς μια κυβέρνηση που θέλει να καταργήσει τις εικόνες από τα δημόσια καταστήματα, αποδέχεται δημόσιες προσευχές στο κέντρο της Αθήνας. Είναι όμως η πρώτη φορά που έρχεται στην επιφάνεια ένα τέτοιο γεγονός στη χώρα μας και φυσικά, στο κλίμα των ημερών, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό. Σε γειτονικές χώρες των Βαλκανίων όμως, ανάλογα συμβάντα είναι πολύ συνηθισμένα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε βίντεο από τη γειτονική Αλβανία, όπου μια μουσουλμανική "φιλανθρωπική" οργάνωση, χωρίς να το γνωρίζουν οι γονείς, επισκεπτόταν σχολεία για να προσφέρει "δώρα" στα παιδιά. Τα "δώρα" όμως ήταν μαντίλες για τα κοριτσάκια και λευκά σκουφάκια του μουσουλμανικού τελετουργικού για τα αγόρια. Όχι απλά τους τα έδιναν, αλλά τα υποχρέωναν να τα φορέσουν, ενώ δίπλα οι "φιλάνθρωποι" έψελναν μουσουλμανικούς ύμνους. Και όλα αυτά, επαναλβάνουμε, δίχως τη συγκατάθεση και ούτε καν εν γνώσει των γονέων, οι οποίοι αιφνιάδονταν.
Αντίστοιχα περιστατικά είχαμε φυσικά και σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, ιδιαίτερα στην "πολυπολιτισμική" Βρετανία, όπου μουσουλμάνοι εκπαιδευτικοί, έκαναν ανοικτή προπαγάνδα στα αγγλάκια, προσπαθώντας να τα προσηλυτίσουν, χωρίς να τηρούν ούτε τα προσχήματα. Κλείνοντας, θα πρέπει να ρωτήσουμε εάν θα χαρακτηριστεί "ρατσιστής" ή "ξενόφοβος" κάποιος γονέας, ο οποίος μαθαίνοντας τέτοια πράγματα, θα πάει να πιάσει αυτούς που επιτρέπουν να υφίστανται τέτοια πράγματα τα παιδιά του και τους κάνει μαύρους στο ξύλο! Θα φταίει;
Δημήτρης Παπαγεωργίου
Περισσότερα: http://www.schizas.com/
============
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕς ΠΕΡΙΘΑΛΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Η εκμετάλλευση των υπηρεσιών και παροχών του ΙΚΑ από τους μετανάστες και λαθρομετανάστες έχει ξεπεράσει κάθε όριο.
Με ελάχιστα μεροκάματα (μόλις συμπληρώσουν 2-3) απαιτούν και παίρνουν την προβλεπόμενη μηνιαία σύνταξη των 380€, για ανάπηρα μέλη της οικογένειάς τους που φέρνουν μαζί τους, κυρίως από όμορες χώρες.
Πολλά λοιπόν παραπληγικά παιδιά και ανάπηροι συγγενείς λαθρομεταναστών, σύμφωνα με μαρτυρίες μέσα από το ΙΚΑ, λαμβάνουν αυτήν την σύνταξη, είτε διαβιούν εντός Ελλάδος είτε όχι. Σύμφωνα με την ίδια πηγή καθημερινά στα γραφεία που είναι υπεύθυνα για την έκδοση αυτών των συντάξεων παρατηρείται συνωστισμός.
2. Βεβήλωση και κατάληψη δημοσίων χώρων από λαθρομετανάστες
Σε ποια χώρα του κόσμου και πρωτεύουσα – ιδιαιτέρως όταν αυτή λέγεται ΑΘΗΝΑ – επιτρέπεται να κατασκηνώνουν στην καρδιά της όλοι όσοι έρχονται γυρεύοντας «άσυλο» και να καταλαμβάνουν τις πλατείες της με πρόσχημα την προσευχή; Να την απαξιώνουν, δημιουργώντας της πάσης φύσεως προβλήματα; Πόσο μεγαλόκαρδοι ή τρομαγμένοι είναι οι ντόπιοι, οι αυτόχθονες, που αιφνιδιασμένοι και αβοήθητοι από κάθε «αρμόδιο» βλέπουν την πρωτεύουσα αλλά και όλη την χώρα τους να μετατρέπεται σε ένα γύφτικο παζάρι μη μπορώντας να αντιδράσουν;
3. Ο γραικυλισμός και το πρακτοριλίκι σε όλο του το μεγαλείο, αποτυπωμένος σε μία αφίσα
Μάθαμε τα τελευταία χρόνια γιατί οι «φασίστες» Έλληνες, από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους, πληρώνουν φόρους.
Πλήρωναν λοιπόν και πληρώνουν φόρους:
Α. Για να πηγαίνουν δωρεάν στα σχολεία τους, οι νεοαφιχθέντες λαθρομετανάστες.
Β. Για να έχουν δωρεάν περίθαλψη οι λαθρομετανάστες.
Γ. Για να κάνουν στάβλους, τα σπίτια που νοικιάζουν, οι λαθρομετανάστες.
Δ. Για να αφοδεύουν μπροστά στα σπίτια των γειτόνων τους, οι λαθρομετανάστες.
Οι «φασίστες» Έλληνες πληρώνουν φόρους για να κατακλέβονταιμέσα στα σπίτια τους και στους δρόμους από τους «μετανάστες» και να φοβούνται να περπατούν, όχι μόνο νύχτα αλλά και μέρα.
Οι «φασίστες» Έλληνες ζουν πίσω από κάγκελα που έβαλαν στα παράθυρα και στις πόρτες τους, από τότε που κατέκλεισαν την χώρα τους όλοι οι «διωγμένοι» από την πατρίδα τους, διαθέτοντας, 6 χιλιάδες δολάρια για την μεταφορά τους εδώ!!!
Όποιος γραικύλος λοιπόν θέλει να έχει τέτοιους συμμαθητές – συναδέλφους – γείτονεςκαι να τρώει και κλωτσιές, μπορεί ευχαρίστως να πάει να ζήσει στην Αλβανία – στο Αφγανιστάν – στο Πακιστάν. Τα εισιτήρια δικά μας!
Tο μυστικό της καταγωγής των Mινωιτών και των Mυκηναίων βρίσκεται αποθηκευμένο... στα δόντια τους και δεν θα μείνει κρυφό για πολύ. Λείπουν ακόμα μερικά δείγματα για την ολοκλήρωση της πρωτοποριακής έρευνας στο DΝΑ των αρχαίων, με επικεφαλής τον διάσημο Έλληνα γενετιστή καθηγητή Γιώργο Σταματογιαννόπουλο
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΤΗΜΕΡΤΖΗ
Ο γενετιστής-ερευνητής κ. Γιώργος Σταματογιαννόπουλος έθεσε την τεχνολογία του ανασυνδυασμού του DNA που ανακαλύφθηκε τη δεκαετία του '70 και αποτελεί το κλειδί της γενετικής μηχανικής και κάθε σύγχρονης βιολογικής και ιατρικής έρευνας στην υπηρεσία της Αρχαιολογίας
Το πρώτο συμπέρασμα της νέας επιστήμης, της Μοριακής Αρχαιολογίας, βρίσκεται ήδη καθ' οδόν: H παρουσία των Ελλήνων στον χώρο της Μεσογείου εντοπίζεται τουλάχιστον χίλια χρόνια νωρίτερα απ' ό,τι πιστεύαμε έως τώρα, στο 2900 π.X. Ένας Έλληνας γιατρός γενετιστής-ερευνητής επί 46 χρόνια, με διεθνείς επιτυχίες στον τομέα της έρευνας της μεσογειακής αναιμίας, τη θεραπεία της δρεπανοκυτταρικής αναιμίας, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον Σιάτλ, Γιώργος Σταματογιαννόπουλος, βρίσκεται εδώ και δυο-τρία χρόνια επικεφαλής μιας έρευνας μεγάλης κλίμακας, που διεξάγεται σε συνεργασία με μια πλειάδα Ελλήνων επιστημόνων.
«H έρευνα έχει σκοπό να εκμεταλλευθεί την πρόοδο της τεχνολογίας της Γενετικής, να διαγνώσει το DNA των αρχαίων Ελλήνων και να διαπιστώσει την προέλευσή τους, αν ήταν από τον Βορρά, αν ήρθαν από τις στέπες της Ρωσίας ή την Κεντρική Ευρώπη, αν υπάρχει συνέχεια. Κάτι που αμφισβητήθηκε από κάποιους συγγραφείς, ιδίως κατά τον 19ο αιώνα», λέει στα «NEA» ο καθηγητής Γ. Σταματογιαννόπουλος, ο οποίος βρέθηκε πρόσφατα στην Ελλάδα με αφορμή την ανακήρυξή του σε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Στην ομάδα συμμετέχουν ο καθηγητής Ιατροδικαστικής κ. Μιχαλοδημητράκης, οι αρχαιολόγοι δόκτορες Αντώνιος Βασιλάκης, Μεταξία Τσιποπούλου, Ελένη Κονσολάκη, η κ. Μαρία Γιαννοπούλου και η δρ Ανθρωπολογίας Μακ Τζορτζ, οι οποίοι συμβάλλουν εις την έρευνα με το απαραίτητο υλικό: δείγματα οστών και κυρίως δόντια, τα οποία παραχωρούνται από τους αρχαιολόγους και εξάγονται στις Ηνωμένες Πολιτείες με την έγκριση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Εκεί υφίστανται μια δύσκολη και δαπανηρή επεξεργασία, η οποία είναι δυνατή σήμερα μετά τις προόδους της έρευνας να παίρνει ένα κομμάτι DNA, να το κόβει, να το επανασυνδέει και να το αναπλάθει, μια έρευνα δαπανηρή, αφού η ανάπλαση του γενετικού υλικού ενός δοντιού στοιχίζει πολλές χιλιάδες δολάρια.
Ο κ. Σταματογιαννόπουλος, ο οποίος διευθύνει ένα ερευνητικό εργαστήριο στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σιατλ, με δεκάδες ερευνητές σ' αυτούς τους τομείς, βρήκε τον τρόπο να κόψει δρόμο και δαπάνες. Παίρνει τα δείγματα του DNA που σώζονται στα δόντια και τα αναπλάθει, βασιζόμενος στη γενετική μηχανική τεχνολογία. Μέχρι τώρα έχουν αναγνωριστεί συνολικά εκατό δείγματα: 40-50 (από τα 60 που ελήφθησαν) Μινωιτών από την Κρήτη και 20-30 Μυκηναίων. Αυτά όμως αντιπροσωπεύουν περίπου το μισό των δειγμάτων που είναι απαραίτητα για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων. «Για ένα τόσο λεπτό θέμα, όπως είναι η καταγωγή των Ελλήνων, η έρευνα πρέπει να βασίζεται σε μεγάλες ομάδες πληθυσμού», υπογραμμίζει ο καθηγητής. Πώς ασχοληθήκατε με την Αρχαιολογία;
Μύτη λεπτή, ελληνική, και μάτια που ριζώνουν κοντά στον σταυρό του προσώπου, δίνουν μια σοβαρή έκφραση στη χρυσή νεκρική μάσκα των Μυκηνών, που φέρει τα χαρακτηριστικά του αιώνιου Έλληνα. Για τον ευφάνταστο Ερρίκο Σλίμαν, αυτή είναι η Μάσκα του Αγαμέμνονα. Όμως, η γενετική επιστήμη αναζητεί την ταυτότητα των αρχαίων Ελλήνων στο DNA των οστών και των δοντιών
«Από χόμπι. Από παλιά με ενδιέφερε και μελετούσα Ιστορία. Τα τελευταία χρόνια, η έρευνα πάνω στο ανθρώπινο γονιδίωμα προχώρησε, στο να καταλάβουμε τι είναι και τι κάνει το DNA, με αποκορύφωμα το ότι έγινε γνωστή η δομή και η συνέχεια του ανθρώπινου γονιδιώματος το 2003. Κάνουμε έρευνα για έναν απλό λόγο: είμαστε περίεργοι. Ανασκάπτουμε το μέλλον. Θέλουμε να προσφέρουμε κάτι στην ανθρωπότητα και το κάνουμε εις βάρος πολλών άλλων πραγμάτων, οικονομικών, προσωπικών θυσιών, οικογενειακών.
Για την έρευνα χρησιμοποιείται ο πολφός στο εσωτερικό των δοντιών, γιατί αυτός σώζει αρκετά στοιχεία και γιατί έτσι αποφεύγονται οι επιμολύνσεις, παλιές και νεώτερες, που αποτελούν τον μεγαλύτερο κίνδυνο.
H έρευνα στη Μοριακή Αρχαιολογία έχει αρχίσει πριν από δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Ένας από τους βασικούς στόχους ήταν να βρει τη σχέση των ανθρώπων με τους Νεάντερταλ, τους προανθρώπους, που έζησαν πριν από 150.000-300.000 χρόνια και πώς ήταν η εξέλιξη. H έρευνα κατέληξε ότι δεν ήταν οι Νεάντερταλ πρόγονοι του ανθρώπου. Μέχρι τώρα έχουν γίνει σποραδικές έρευνες σε ταφικό υλικό της Νεολιθικής Εποχής και της Εποχής του Χαλκού, π.χ. σε τάφους Βάσκων που έζησαν πριν από 5.000 χρόνια. H συστηματική γενικευμένη γενετική έρευνα σ' έναν αρχαίο ανθρώπινο πληθυσμό είναι αυτή που μπορεί να δώσει θετικά συμπεράσματα. Δεν έχει γίνει ακόμα, κι αυτό γιατί είναι πολύ ακριβή και δεν υπάρχει ενδιαφέρον για την ενίσχυσή της». Τι γνωρίζουμε από τα μέχρι τώρα πορίσματα της πληθυσμιακής γενετικής σχετικά με την καταγωγή του ανθρώπου;
«Ουσιαστικά ο ανθρώπινος πληθυσμός ξεκίνησε από την Αφρική πριν από 70.000-100.000 χρόνια. Εξαπλώθηκε στη Μέση Ανατολή πριν από 30.000 χρόνια και προς την Ασία πριν από 30.000-40.000 χρόνια». Ποια είναι τα πλεονεκτήματα και οι προοπτικές;
«Ύστερα από 15-20 χρόνια όλες οι τεχνολογίες της Μοριακής Βιολογίας θα έχουν τελειοποιηθεί τόσο πολύ, που οι παραδοσιακές μέθοδοι της Αρχαιολογίας θα ενισχύονται από τη Μοριακή Αρχαιολογία. Με τη βοήθεια της μοριακής τεχνολογίας οι αρχαιολόγοι θα μπορούν να αναπλάσουν τη σύσταση των αρχαίων πληθυσμών». Πόσο διάστημα χρειάζεται για να καταλήξετε σε οριστικά συμπεράσματα, αφού εξασφαλίσετε άλλα εκατό δείγματα δοντιών;
«Λίγους μήνες». Και μετά;
«Προγραμματίζουμε να τελειώσουμε με τους Μινωίτες και τους Μυκηναίους, και κατόπιν να προχωρήσουμε στους Ίωνες, τους Δωριείς, τους Μακεδόνες».
ΣΤΗ BPETANIA
Δίνουν «πρόσωπα» στους βασιλείς των Μυκηνών
Οι Βρετανοί ειδικοί ανάπλασαν, από οστά ηλικίας 3.500 χρόνων, τέσσερις «Αχαιούς», που τάφηκαν στον Ταφικό Κύκλο A' των Μυκηνών, και διακινδύνευσαν να διαγνώσουν ακόμα και φυσιογνωμικές συγγένειες μεταξύ τους. H ανάλυση του DNA, όμως, μπορεί να δώσει θετικές απαντήσεις
H ανάλυση του DNA οστών και δοντιών που είχε βρει ο Σλίμαν στους βασιλικούς τάφους των Μυκηνών, σε συνδυασμό με ιατροδικαστικές μεθόδους ανάπλασης των προσώπων από τα οστά, προχωρεί από έναν παράλληλο δρόμο στη Βρετανία και έχει ήδη δώσει τα πρώτα στοιχεία για το πώς έμοιαζαν αυτοί που κρύβονταν κάτω από τις χρυσές μάσκες του Ταφικού Κύκλου A' των Μυκηνών, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.
«Είδα το πρόσωπο του Αγαμέμνονα», ισχυριζόταν ο Ερρίκος Σλίμαν, τη στιγμή που ξεσφράγισε, στις ανασκαφές τού 1874-75 στις Μυκήνες, έναν από τους πολύχρυσους τάφους και διέκρινε τη σκιά από την επιδερμίδα νεκρού, που διαλύθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μετά την επαφή με τον αέρα.
Εκατόν τριάντα χρόνια μετά, η Κέρι Μπράουν, του Τομέα Βιομοριακών Επιστημών στο Ινστιτούτο Επιστήμης και Τεχνολογίας του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, σε συνεργασία με την επιστημονική Εγκληματολογική Υπηρεσία, αναζητά το DNA των 19 σκελετών που έμειναν, ανδρών, γυναικών και δύο παιδιών, για να λύσει το αίνιγμα των δεκάδων χρυσοφόρων Αχαιών που βρέθηκαν στους έξι λακκοειδείς τάφους. Αν δηλαδή ανήκαν στην ίδια οικογένεια, αν ήταν μια ομάδα άσχετων μεταξύ τους μισθοφόρων πολεμιστών.
H ομάδα ερευνητών έχει ήδη χρησιμοποιήσει τεχνικές Εγκληματολογίας, για να βάλει σάρκα στα αρχαία οστά και να αναζητήσει οικογενειακές ομοιότητες με κάποιον βαθμό επιτυχίας. Δύο ζεύγη έμοιαζαν συγγενείς, ενώ ενδείξεις από τα οστά έδειξαν το φύλο και την ηλικία των νεκρών. Όμως, μόνο το DNA μπορεί να δείξει τη συγγένεια.
Οι ειδικοί έχουν ήδη επεξεργασθεί γενετικό υλικό από ζώα και αρχαίο σκελετικό υλικό. Είναι μια δύσκολη διαδικασία και τα αποτελέσματα δεν είναι πάντοτε αξιόπιστα, αλλά οι ερευνητές έχουν ήδη ανακτήσει το DNA των Μαμούθ, τη διαδοχή των γονιδίων των προανθρώπων Νεάντερταλ και την ταυτότητα των μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας των Ρομανόφ, που δολοφονήθηκαν.
Το «εμπόδιο» του Σλίμαν
Δυστυχώς για τους Βρετανούς ερευνητές, ο Σλίμαν κάλυψε τα οστά των Μυκηναίων βασιλέων με ένα κολλώδες συντηρητικό υλικό, που δυσκολεύει τις έρευνες. Στο μεταξύ, η ομάδα του Μάντσεστερ τελειοποιεί τις τεχνικές της, πριν αγγίξει τα δέκα δείγματα-ξύσματα μυκηναϊκών οστών και δοντιών. Με βάση το ποσοστό καταλληλότητας των δειγμάτων, που είναι 40%, μπορούν να βγουν συμπεράσματα για τέσσερα άτομα. Χρειάζονται όμως περισσότερα δείγματα απ' όλη την Ελλάδα, για να βγουν συμπεράσματα για το DNA των Ελλήνων.
«Σε εκατό χρόνια θα διαβάζουμε το μυαλό τους!»
«Αυτό που ονειρεύομαι - και πιστεύω ότι θα είναι δυνατό ύστερα από πενήντα-εκατό χρόνια - είναι ότι οι μοριακοί αρχαιολόγοι θα έχουν τη δυνατότητα να μελετούν στους αρχαίους πληθυσμούς σωματικά και πνευματικά χαρακτηριστικά επί μοριακού επιπέδου, όπως είναι η διάνοια», λέει ο καθηγητής Γενετικής κ. Γιώργος Σταματογιαννόπουλος. «H διάνοια είναι συνυφασμός γονιδίων και περιβάλλοντος. H διανόηση είναι πολυγονιδιακή. Μπορεί κανείς να υποθέσει ότι ύστερα από εκατό χρόνια, με την έρευνα του γονιδιώματος των αρχαίων μας προγόνων, θα ξέρουμε τη σύσταση των γονιδίων της διάνοιας των προγόνων μας που δημιούργησαν τον κλασικό πολιτισμό. H τεχνολογία και η Γενετική θα έχουν φτάσει σε τέτοιον βαθμό, που ο μοριακός αρχαιολόγος θα μπορεί να παίρνει οστικό υλικό και να μελετά τα γονίδια των αρχαίων Ελλήνων».
Οι προγενέστεροι αστρονόμοιείδαν τον Άρη και νόμισαν ότι ανακάλυψαν ένα πλανήτη διασχισμένο από αρδευτικά κανάλια και βλάστηση. Εκατό χρόνια αργότερα, το 1964, το διαστημόπλοιο Mariner 4 έφθασε στον Άρη. Η απογοήτευση για τους επιστήμονες πρέπει να ήταν μεγάλη, καθώς αντίκρισαν έναν άγονο κόσμο χωρίς ίχνη βλάστησης, νερού ή ζωής. Γι'αυτούς τους επιστήμονες, η ιδέα ενός υγρού Άρη καλυπτόμενου από φυτά φάνηκε ξαφνικά ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Κατά τη διάρκεια των 40 ετών που ακολούθησαν από την αποστολή του Mariner 4, μάθαμε αρκετά για τον Άρη από τα πολλά διαστημόπλοια που στάλθηκαν στον Κόκκινο Πλανήτη. Τώρα γνωρίζουμε ότι η επιφανειακή θερμοκρασία του Άρη ποικίλει ανάμεσα στους -143°C στους πόλους έως τους +27°C στον ισημερινό. Ο Άρης διαθέτει μια πολύ αραιή ατμόσφαιρα (περίπου 1% της ατμοσφαιρικής πίεσης της Γης), καθόλου υγρό νερό, και η τυχαία υπεριώδης ακτινοβολία σε συνδυασμό με το ιδιαίτερα οξειδωτικό εδαφικό κάλυμμα, κάνουν την επιφάνεια του Άρη ένα θανατηφόρο μέρος για να ζήσεις. Παρόλα αυτά από εικόνες που δείχνουν μεγάλα κανάλια και δίκτυα ποταμών, καθώς και από τα περιπλανώμενα ρομπότ στον Άρη που δείχνουν στρώματα ιζημάτων και διαφοροποιήσεις των στρωμάτων από το νερό, έχουμε μάθει ότι τα πρώτα μισό δισεκατομμύριο χρόνια της ιστορίας του, ο Άρης ήταν ένα ζεστό, υγρό μέρος με πυκνή ατμόσφαιρα. Άρα μπορεί ο Άρης να γίνει κατοικήσιμος ξανά;
Αυτός είναι ο συλλογισμός του μετασχηματισμού σε Γη- αλλάζοντας ένα πλανήτη για να γίνει κατοικήσιμος όπως η Γη (terra = Γη). Η ιδέα του μετασχηματισμού σε Γη προτάθηκε αρχικά τη δεκαετία του 1930- καθαρά στον χώρο επιστημονικής φαντασίας. Όμως, τη δεκαετία του 1960, οι επιστήμονες ξεκίνησαν να σκέφτονται την ιδέα πιο σοβαρά. Είναι αυτό εφικτό; Μπορεί να γίνει με τη σύγχρονη τεχνολογία;
Για να απαντήσουμε στην ερώτηση εάν ο μετασχηματισμός του Άρη σε Γη είναι εφαρμόσιμος, πρέπει πρώτα να δούμε τι απαιτείται για τη ζωή και αν ο Άρης διαθέτει αυτά τα βασικά. Ο Άρης δεν μπορεί, στη σημερινή εποχή, να διατηρήσει υγρό νερό, εξαιτίας των χαμηλών θερμοκρασιών και της αραιής ατμόσφαιρας (η ατμοσφαιρική πίεση είναι χαμηλότερη του τριπλού σημείου του νερού, πίεση κάτω από την οποία ένα υλικό μπορεί να υπάρχει ως στερεό ή ατμός, ανεξάρτητα από τη θερμοκρασία). Εκτός από το νερό σε υγρή μορφή, η πιο βασική μορφή ζωής στη Γη χρειάζεται μία ατμόσφαιρα με την οποία να ανταλλάσει αέρια. Οι πιο πολύπλοκοι οργανισμοί έχουν πιο αυστηρές και περισσότερες απαιτήσεις -τα φυτά χρειάζονται μικρά ποσά οξυγόνου, τα ζώα απαιτούν μεγαλύτερη ατμοσφαιρική πίεση- αλλά οι μικροοργανισμοί έχουν μικρές απαιτήσεις.
Ο Άρης έχει παγωμένο διοξείδιο του άνθρακα (CO2 πάγος) στις άκρες των πόλων, το οποίο έχει απορροφηθεί από το έδαφος, και το οποίο θα απελευθερωνόταν αν ο πλανήτης θερμαινόταν. Η θέρμανση, επίσης, θα προκαλούσε την τήξη του παγωμένου νερού που έχει παρατηρηθεί στους πόλους. Επομένως, ο Άρης φαίνεται ότι διαθέτει τα δύο συστατικά-κλειδιά για τη διατήρηση της ζωής. Εκτός από αυτό, αν ο Άρης θερμανθεί με κάποια μέθοδο, θα υπάρξει θετική ανάδραση στην απελευθέρωση του διοξειδίου του άνθρακα από τους πόλους και από το εδαφικό κάλυμμα, συμπύκνωση της ατμόσφαιρας, περαιτέρω θέρμανση του πλανήτη, απελευθέρωση νερού, και ως επακόλουθο, συνθήκες που επιτρέπουν το υγρό νερό να διατηρηθεί στην επιφάνεια.
Οι αρχαίοι Έλληνες, αντίθετα με όσα πιστεύει ο μέσος πολίτης σήμερα, γνώριζαν από την εποχή του Αριστοτέλη ότι η Γη είναι σφαιρική και όχι επίπεδη. Ο Ερατοσθένης μάλιστα, με ένα πείραμα που έχει μείνει στην Ιστορία, μπόρεσε να μετρήσει την ακτίνα της Γης με ακρίβεια απρόσμενη για τα μέσα της εποχής εκείνης. Οι μεταγενέστεροι αστρονόμοι και γεωγράφοι όμως συντάχθηκαν με την άποψη του Πτολεμαίου ότι η Γη είναι 30% μικρότερη από όσο είχε μετρήσει ο Ερατοσθένης. Το λάθος αυτό παρέμεινε για 15 αιώνες και ήταν η αιτία να αποφασίσει ο Κολόμβος το ταξίδι για την Ινδία, το οποίο κατέληξε στην ανακάλυψη της Αμερικής.
Το πείραμα του Ερατοσθένη βασίστηκε στη μέτρηση του ύψους του Ηλίου την ίδια ημερομηνία σε δύο διαφορετικές τοποθεσίες, καθώς και στην πεποίθηση του μεγάλου έλληνα μαθηματικού ότι ο Ήλιος είναι πολύ μακριά από τη Γη, τόσο ώστε οι ακτίνες του να φθάνουν στον πλανήτη μας σχεδόν παράλληλα. Από διηγήσεις ταξιδιωτών ο Ερατοσθένης έμαθε ότι στις 21 Ιουνίου, την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου, ο Ηλιος καθρεφτίζεται στην επιφάνεια του νερού των πηγαδιών της πόλης Συήνης, αυτής που σήμερα οι Αιγύπτιοι ονομάζουν Ασουάν. Από την πληροφορία αυτή ο Ερατοσθένης συμπέρανε ότι η Συήνη βρίσκεται πάνω στον τροπικό του Καρκίνου, δηλαδή στον παράλληλο κύκλο με γεωγραφικό πλάτος 23,5 μοίρες. Το χαρακτηριστικό των τόπων που βρίσκονται στον τροπικό του Καρκίνου είναι ότι το μεσημέρι της 21ης Ιουνίου ο Ήλιος βρίσκεται στο ζενίθ, δηλαδή ακριβώς κατακόρυφα προς τα πάνω. Ετσι οι ακτίνες του διαδίδονται κατά μήκος των κατακόρυφων τοιχωμάτων των πηγαδιών, ανακλώνται στην επιφάνεια του νερού και επιστρέφουν προς την επιφάνεια, κάνοντας ορατό το είδωλό του σε έναν παρατηρητή που κοιτάζει από το στόμιο του πηγαδιού.
Το μεσημέρι της ημέρας του θερινού ηλιοστασίου ο Ερατοσθένης μέτρησε το ύψος του Ηλίου στην πόλη στην οποία κατοικούσε, την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Η μέτρηση έγινε με τη βοήθεια ενός οβελίσκου, ο οποίος είναι το αρχαιότερο αστρονομικό όργανο στην ιστορία της επιστήμης. Το μήκος της σκιάς που ρίχνει ο οβελίσκος, διαιρεμένο με το ύψος του οβελίσκου, μας δίνει, όπως μάθαμε στο σχολείο, την εφαπτομένη της γωνίας του ύψους του Ηλίου. Η γωνία αυτή, η οποία από τη μέτρηση του Ερατοσθένη προέκυψε 7,2 μοίρες, είναι ίση (ως «εντός-εκτός και επί τα αυτά», όπως θυμούνται οι παλαιότεροι) με την επίκεντρη γωνία που σχηματίζουν δύο ακτίνες της Γης με άκρα τη Συήνη και την Αλεξάνδρεια, υπό την προϋπόθεση ότι οι δύο πόλεις έχουν το ίδιο γεωγραφικό μήκος, βρίσκονται δηλαδή στον ίδιο μεσημβρινό. Επειδή από τη γεωμετρία γνωρίζουμε ότι η απόσταση των δύο πόλεων, η ακτίνα της Γης και η γωνία που μέτρησε ο Ερατοσθένης συνδέονται με τη σχέση απόσταση/ακτίνα = 6,28x(7,2/360), η ακτίνα της Γης βρίσκεται αμέσως αν γνωρίζουμε την απόσταση των δύο πόλεων. Την εποχή του Ερατοσθένη, περί το 250 π.Χ., δεν υπήρχε ακριβής μέθοδος μέτρησης τόσο μεγάλων αποστάσεων. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Ερατοσθένης ανέθεσε σε επαγγελματίες βαδιστές να την υπολογίσουν, και το αποτέλεσμά τους το συνέκρινε με τις εκτιμήσεις αρχηγών καραβανιών. Το τελικό του αποτέλεσμα ήταν ότι η απόσταση Αλεξάνδρειας- Συήνης ισούται με 5.000 στάδια, οπότε η ακτίνα της Γης προκύπτει ίση με 252.000 στάδια.
Για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε την ακρίβεια της μέτρησης του Ερατοσθένη, θα έπρεπε να γνωρίζουμε πόσο είναι το μήκος ενός σταδίου σε μέτρα, καθώς και κατά πόσο αληθεύουν οι δύο υποθέσεις του Ερατοσθένη, δηλαδή ότι η Συήνη έχει γεωγραφικό πλάτος 23,5 μοίρες και ότι Συήνη και Αλεξάνδρεια βρίσκονται στον ίδιο μεσημβρινό. Μια ματιά σε έναν σύγχρονο χάρτη δείχνει ότι και οι δύο υποθέσεις ήταν λανθασμένες, αλλά το λάθος δεν ήταν μεγάλο: το γεωγραφικό πλάτος της Συήνης είναι 24,1 μοίρες, ενώ τα γεωγραφικά μήκη των δύο πόλεων διαφέρουν μόνο κατά μία μοίρα. Επομένως η βασική πηγή σφάλματος είναι το μήκος ενός σταδίου σε μέτρα. Θα έλεγε κανείς ότι έχουν διασωθεί πολλά αρχαία στάδια, οπότε δεν έχουμε παρά να μετρήσουμε πόσο μήκος έχει ένα από αυτά. Δυστυχώς τα στάδια δεν είχαν το ίδιο μήκος σε όλες τις περιοχές της αρχαίας Ελλάδας. Αν υποθέσουμε ότι ο Ερατοσθένης εννοούσε αττικά στάδια των 185 μέτρων, τότε το αποτέλεσμά του δίνει για την ακτίνα της Γης 7.400 χιλιόμετρα, τιμή 16% μεγαλύτερη από την πραγματική. Αν όμως εννοούσε αιγυπτιακά στάδια, πράγμα που είναι και το πιθανότερο, τότε κατά τον Ερατοσθένη η ακτίνα της Γης είναι 6.316 χιλιόμετρα, μόλις 1% μικρότερη από την πραγματική, που σήμερα γνωρίζουμε ότι είναι 6.366 χιλιόμετρα!
Το πείραμα του Ερατοσθένη είχε δημιουργήσει μεγάλη εντύπωση στην εποχή του, και αρκετοί μεταγενέστεροι φυσικοί φιλόσοφοι, όπως ονομάζονταν οι επιστήμονες εκείνη την εποχή, θέλησαν να το επαναλάβουν. Ο πρώτος που γνωρίζουμε, χρονολογικά, ήταν ο Ελληνας Ποσειδώνιος ο Ρόδιος, ο οποίος γύρω στο 100 π.Χ. υπολόγισε την ακτίνα της Γης με διαφορετική μέθοδο από αυτήν του Ερατοσθένη. Υπέθεσε ότι η Αλεξάνδρεια και η Ρόδος είναι στον ίδιο μεσημβρινό και υπολόγισε ότι η επίκεντρη γωνία που σχηματίζουν οι δύο πόλεις είναι 7,5 μοίρες, παρατηρώντας όχι τον Ηλιο αλλά το ύψος του αστέρα Κάνωπου, όπως φαίνεται από τις δύο πόλεις. Υποθέτοντας ότι η απόσταση των δύο πόλεων είναι 5.000 στάδια, κατέληξε σε ένα αποτέλεσμα πρακτικά ίδιο με αυτό του Ερατοσθένη. Μεταγενέστερα όμως αναθεώρησε την εκτίμησή του για την απόσταση Ρόδου- Αλεξάνδρειας σε 3.750 στάδια, οπότε η ακτίνα της Γης προέκυψε ίση με 4.500 χιλιόμετρα, δηλαδή 30% μικρότερη από την πραγματική. Με την τιμή αυτή συμφώνησε στη συνέχεια ο ρωμαίος ναύαρχος και φυσικός φιλόσοφος Πλίνιος, ενώ την καθιέρωσε οριστικά ο έλληνας αστρονόμος Πτολεμαίος αναφέροντάς τη στο βιβλίο του Γεωγραφία.
Τα βιβλία του Πτολεμαίου έχαιραν μεγάλης εκτίμησης μεταξύ των επιστημόνων ως την Αναγέννηση, και αυτό το γεγονός ήταν η αιτία να επικρατήσει τελικά η λανθασμένη τιμή του Ποσειδώνιου για την ακτίνα της Γης. Σε υδρόγειες σφαίρες της εποχής, κατασκευασμένης με βάση αυτήν τη λανθασμένη τιμή, βλέπει κανείς τοποθετημένες την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική να καλύπτουν όλη την επιφάνεια της Γης, χωρίς να υπάρχει διαθέσιμος χώρος για άλλη ήπειρο. Ο Κολόμβος, με βάση παρόμοιους χάρτες, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Ινδία απείχε από τα Κανάρια Νησιά μόλις 6.300 χιλιόμετρα δυτικά (αντί για τη σωστή 28.000 χιλιόμετρα), οπότε θα μπορούσε να φθάσει σχετικά σύντομα στις Ινδίες ταξιδεύοντας προς δυσμάς. Επομένως θα μπορούσε κανείς να πει ότι το λάθος του Ποσειδώνιου έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Κολόμβο, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν γνώριζε τις πραγματικές διαστάσεις της Γης δεν θα τολμούσε ποτέ να ξεκινήσει για ένα ταξίδι 28.000 χιλιομέτρων με τα πλοία της εποχής.
Ο Ερατοσθένης (Κυρήνη276 π.Χ. – Αλεξάνδρεια194 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληναςμαθηματικός, γεωγράφος και αστρονόμος. Θεωρείται ο πρώτος που υπολόγισε το μέγεθος της Γης και κατασκεύασε ένα σύστημα συντεταγμένων με παράλληλους και μεσημβρινούς. Ακόμα κατασκεύασε ένα χάρτη του κόσμου όπως τον θεωρούσε
Αν και ο Ερατοσθένης γεννήθηκε στην Κυρήνη (στη σημερινή Λιβύη), έζησε, εργάστηκε και πέθανε στην Αλεξάνδρεια, πρωτεύουσα της πτολεμαϊκήςΑιγύπτου.
Σπούδασε στην Αλεξάνδρεια και ισχυριζόταν ότι επίσης σπούδασε για κάποια χρόνια στην Αθήνα. Το 236 π.Χ. ορίστηκε από τον Πτολεμαίο τον Γ΄ τον Ευεργέτη βιβλιοθηκάριος της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, διαδεχόμενος τον Ζηνόδοτο.
Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Το 194 π.Χ. τυφλώθηκε και ένα χρόνο αργότερα σταμάτησε να τρώει και πέθανε.
Έκανε αρκετές σημαντικές συνεισφορές στα Μαθηματικά και ήταν φίλος του σπουδαίου μαθηματικού Αρχιμήδη. Γύρω στο 225 π.Χ. εφηύρε τον σφαιρικό αστρολάβο, που τον χρησιμοποιούσαν ευρέως μέχρι την εφεύρεση του πλανηταρίου τον 18ο αιώνα.
Αναφέρεται από τον Κλεομήδη στο Περί της κυκλικής κινήσεως των ουρανίων σωμάτων ότι γύρω στο 240 π.Χ. υπολόγισε την περιφέρεια της Γης χρησιμοποιώντας το ύψος του Ηλίου κατά την εαρινή ισημερία σε δύο διαφορετικά γεωγραφικά σημεία, που όμως βρίσκονταν στον ίδιο (περίπου) μεσημβρινό: κοντά στην Αλεξάνδρεια και στη νήσο Ελεφαντίνη -όπου ο Ήλιος ήταν στο ζενίθ του ουρανού- κοντά στη Συήνη (σημερινό Ασουάν, Αίγυπτος).
Ο Ερατοσθένης υπολόγισε την περιφέρεια της Γης σε 252.000 στάδια. Δεν ξέρουμε όμως την ακρίβεια της μέτρησης, καθώς δεν ξέρουμε ποιο είδος σταδίου χρησιμοποίησε. Αν χρησιμοποίησε το αττικό στάδιο (184,98 μέτρα) τότε υπολόγισε την περιφέρεια σε 46.615 χιλιόμετρα. Αν χρησιμοποίησε το οδοιπορικό στάδιο (157,50 μέτρα) τότε την υπολόγισε σε 39.690 χιλιόμετρα που είναι αρκετά καλός υπολογισμός, με δεδομένο ότι σήμερα υπολογίζεται σε 40.007,86 χιλιόμετρα, ενώ στη Γαλλική Επανάσταση είχε οριστεί να είναι 40.000 χιλιόμετρα.
Επινόησε επίσης το σύστημα των γεωγραφικών παραλλήλων. Διατύπωσε δε την υπόθεση, ότι είναι δυνατόν να ταξιδέψουμε κατά μήκος μιας γεωγραφικής παράλληλου ξεκινώντας από την Ιβηρία και να φτάσουμε έως την Ινδία, διαπλέοντας τον Ατλαντικό ωκεανό. Ο Στράβων που διέσωσε και μας μετέφερε την θεωρία αυτή, προσέθεσε μάλιστα, ότι στο ταξίδι αυτό ίσως να συναντούσαμε νέα άγνωστα μέρη ξηράς.[1]
Επίσης εφηύρε έναν τρόπο υπολογισμού των πρώτων αριθμών γνωστό ως το κόσκινο του Ερατοσθένη.
Ο όρος Γεωγραφία αποδίδεται στον Ερατοσθένη
Η Αθηνά είναι η πολυσχιδέστερη θεότητα του Ελληνικού Πάνθεου, συνειλημμένη από τη θεά Μήτη, τη θεοποίηση της σοφίας κα» της νοημοσύνης γενικότερα, κατά τη συνεύρεση της με το Δία. Ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων όμως, έχοντας χρησμό πως το επόμενο παιδί της Μήτης θα γινόταν δυνατότερο από τον πατέρα του, κατάπιε τη Μήτη, κατά τη συνήθη θεϊκή συνήθεια για εξουδετέρωση κάποιου άλλου αθάνατου. Έτσι η Αθηνά, κυοφορημένη από τον ίδιο το Δία και μέσα στο κεφάλι του, βγήκε από αυτό πάνοπλη, και είναι θεά της σοφίας και της δικαιοσύνης. ΓΓ αυτό, διδάσκοντας τις τέχνες, σαν «Εργάνη», έγινε διαδότρια της σοφίας και, σαν «Πρόμαχος» και «Σώτειρα», όταν πολεμούσε, δε χαιρόταν με τον πόλεμο, όπως ο αδελφός της ο Άρης, αλλά η συμμετοχή της σε πολεμική σύρραξη στόχο είχε την εδραίωση της ειρήνης, η οποία όμως είναι αδύνατη χωρίς τη δικαιοσύνη. Και η Αθηνά πολεμούσε για την εδραίωση της δικαιοσύνης. ΓΓ αυτό ίδρυσε για τους Αθηναίους το δικαστήριο του Άρειου Πάγου, ο οποίος ήταν βέβαια κληρωτό δικαστήριο αλλά δεν ήταν το ανώτατο της κλασικής Αθήνας, όπως συνήθως πιστεύεται- ήταν όμως το πρώτο με σαφήνεια οργανωμένο, για να δικάζει τις ανθρωποκτονίες και η πρώτη δίκη που έκανε ήταν εκείνη του Ορέστη, για μητροκτονία. Στην κλασική Αθήνα ανώτατο δικαστήριο ήταν η Ηλιαία, η οποία φυσικά ήταν κληρωτή, όπως και το 99% των αξιωματούχων της πόλης της Παλλάδας.
Τα καταγραμμένα επίθετα της θεάς Αθηνάς είναι 45. Η χριστιανική θρησκεία στη θέση της Αθηνάς έβαλε την Παναγία που είναι και εκείνη παρθένα σαν την Αθηνά αλλά και πολυώνυμη σαν την Αθηνά. Γιατί, όπως είναι γνωστό, ο Χριστιανισμός μιμήθηκε τον Ελληνισμό και αν αφαιρεθεί από το Χριστιανισμό κάθε τι το ελληνικό, ελάχιστα θα του μείνουν. Πάντως στην αντικατάσταση της Αθηνάς με την Παναγία οφείλουμε τη διάσωση του Παρθενώνα, οποίος μετατράπηκε σε ναό της Παναγίας κι έτσι γλίτωσε την καταστροφή από τους χριστιανούς.
Το πιο γνωστό επίθετο της Αθηνάς ήταν και είναι Παλλάδα. Και γι’ αυτό θα το αναλύσουμε στο τέλος. Άλλα γνωστά και συνήθη επίθετα της θεάς είναι «Πρόμαχος-Σώτειρα» και «Εργάνη», όπως έχει γίνει ήδη σχετική μνεία.
Στα ομηρικά Έπη η Πρόμαχος-Σώτειρα Αθηνά είναι με το μέρος των Ελλήνων και βοηθάει το Διομήδη να τραυματίσει την Αφροδίτη και τον Άρη. Στα παράπονα του θεού του πολέμου στο Δία, ο Άρης κατσαδιάζεται από τον πατέρα των θνητών και τον αθανάτων- ο Δίας πήρε φυσικά το μέρος της κορούλας του. Σε αυτοπρόσωπη μονομαχία με τον Άρη τον τραυματίζει, εκσφενδονίζοντας του ένα βράχο στον αυχένα που τον ξάπλωσε κάτω παραλυμένο. Βοήθησε και τον Αχιλλέα να νικήσει τον Έκτορα. Υπήρχε χρησμός που έλεγε πως, αν τα άλογα του Ρήσου φάνε χορτάρι από την Τρωάδα θα νίκαγαν οι Τρώες. Ο Ρήσος ήταν να έρθει σε βοήθεια των Τρώων. Για να μην προλάβουν όμως τα άλογα να φάνε χορτάρι από την Τρωάδα, η Αθηνά βοήθησε τον Οδυσσέα και το Διομήδη να σκοτώσουν το Ρήσο.
Σε καιρούς ακόμα παλιότερους, βοήθησε τον Ηρακλή στο δύσκολο έργο του, να απαλλάξει την ανθρωπότητα από διάφορα δεινά αλλά και να τραυματίσει το θεό του πολέμου. Στοργική κόρη του πατέρα της, βοήθησε το Δία και τους άλλους θεούς στον αγώνα τους κατά των Γιγάντων και θάβει το φοβερό Εγκέλαδο εκσφενδονίζοντας του τη Σικελία ολόκληρη.
Στα ιστορικά χρόνια, το 490 π.χ.χ. η Πρόμαχος-Σώτειρα Αθηνά υπεράσπισε με τη λάμψη της αιχμής του δόρατος της την Αθήνα, όταν οι Μηδο-Πέρσες, μετά την ήττα τους στο Μαραθώνα, μπήκαν στα πλοία και έπλευσαν προς την Αθήνα, ελπίζοντας να τη βρουν χωρίς μαχητές. Βέβαια οι Μαραθωνομάχοι είχαν προλάβει να επιστρέψουν, αλλά οι Μηδο-Πέρσες στην καμπή του Σουνίου είδαν τη λάμψη της αιχμής του δόρατος της Αθηνάς και δεν τόλμησαν να αναπλεύσουν για την Αθήνα.
Δέκα περίπου χρόνια αργότερα, πριν την αποφασιστική σύγκρουση των Ελλήνων με τους Μηδο-Πέρσες στη Σαλαμίνα η Πρόμαχος-Σώτειρα Αθηνά σε συνεργασία με το Θεμιστοκλή, έβαλε τον οικουρό της όφη να μη φάει το συνήθη προσφερμένο πλακούντα κι έτσι έπεισε τους Αθηναίους να εγκαταλείψουν την Αθήνα και να υπερασπίσουν τη γη τους στη θάλασσα.
Άλλο επίθετο συχνό της Αθηνάς είναι «Εργάνη». Σαν Εργάνη η Αθηνά είναι η εφευρέτρια όλων των τεχνών και βοήθησε τους ανθρώπους στον εκπολιτισμό τους. Η παρουσία της ήταν απαραίτητη σ’ όλα τα μεγάλα έργα. Συνέβαλε στην κατασκευή της Αργώς και άλλων πλοίων, όπως το πλοίο του Τηλέμαχου. Καθοδήγησε την κατασκευή του Δούρειου Ίππου, δίδαξε την ύφανση στην Πανδώρα και γενικά στους ανθρώπους, χάρισε την ελιά και την καλλιέργεια της στους Αθηναίους και φυσικά σ’ όλο τον κόσμο. Δίδαξε τον πυρρίχιο στους Κουρήτες και τη γλυπτική στην ανθρωπότητα φτιάχνοντας το πρώτο άγαλμα, το παλλάδιο. Αναδείχτηκε σε κύρια θεόπγτα της ειρήνης και του πολιτισμού.
Ας δούμε τώρα τα άλλα πολυάριθμα επίθετα της θεάς Αθηνάς κατά αλφαβητική σειρά.
1) Αγέστρατη: σημαίνει την οδηγό του στρατού. 2) Αδάματη: σημαίνει την αδάμαστη. 3) Αλαλκομενηίδα: σημαίνει εκείνη που είχε ανατραφεί στις Αλαλκομενές, πόλη της Βοιωτίας κοντά στο ρυάκι Τρίτωνα στα νότια της Κωπάίδας. 4) Αγελείη: που άγει λεία. 5) Ακραία: γιατί βρισκόταν φρουρός στις κορυφές των βουνών. 6) Αξιόποινη: επειδή τιμωρούσε δίκαια κάθε άνομη πράξη. 7) Απατουρία; που σημαίνει ομοπάτρια, γιατί συμφωνούσε πάντα με τον πατέρα της, το Δία. 1) Αρεία: γιατί ήταν πολεμική αλλά αντίπαλη του Άρη.
I) Ατρυτώνη: ακαταπόνητη, ακούραστη. Αφαία: που σημαίνει λαμπρή, γεμάτη λάμψη. 9) Βούλα ία: προστάτισσα της Βουλής, των πολιτικών δημοκρατικών θεσμών, όπως ο πατέρας της Βουλαίος Δίας. 10) Γλαυκώπιδα: που έχει γλαυκά (ή σπινθηροβόλα σαν της γλαύκας, της κουκουβάγιας) μάτια.
II) Δαμασίππη: γιατί ήξερε την τέχνη να δαμάζει τους ίππους- δεν είναι άσχετο πως βοήθησε στην κατασκευή του Δούρειου Ιππου. 12) Διός εκγεγαυία: γεννημένη από το Δία. 13) Δορυθαρσής: που έχει θάρρος με τα δόρατα. 14) Ειρηνοφόρος: γιατί έφερνε την ειρήνη. 15) Επιπυργίτις: γιατί φρουρούσε πάνω στους πύργους. Πρβλ. ακραία. 16) Ερυσίπτολις: που προστατεύει την πόλη. 17) Εϋπλόκαμη: που έχει όμορφους πλοκάμους, μαλλιά. 18) Ηϋκομος: που έχει όμορφη κόμη. 19) Ηφαιστία: γιατί συνεργαζόταν με τον Ήφαιστο στο εργαστήρι του. 20) Ιππία: πάλι για τις γνώσεις της σχετικά με τα άλογα αλλά και με το υγρό στοιχείο και την καλλιέργεια της γης. 21) Ιτωνία και 22) Ιτωνιάδα: γιατί είχε ζήσει στην πόλη Ίτωνα της Θεσσαλίας. 23) Καλίεργος: γιατί ήταν σπουδαία τεχνήτρα και έκανε όμορφα έργα. 24) Κούρη Διός (Αιγιόχοιο): κόρη του Δία (που έχει την αιγίδα) 25) Κουροτρόφα: γιατί ανέθρεψε του Κουρήτες αλλά και τον Εριχθόνιο. 26) Λαοσσόα: που σώζει το λαό-στρατό. 27) Ληίτιδα: που συνεργεί στη λεία (πρβλ. αγελείη). 28) Μηχανίτις: γιατί ήταν πολυμήχανη. 29) Νίκη και 30) Νικηφόρα: γιατί έφερνε τη νίκη. 31) Οβριμοπάτρη: θυγατέρα ισχυρού πατέρα. 32) Οξυδερξής και 33) Οφθαλμίτις: γιατί γιάτρευε και τα μάτια. 34) Παλλάδα: που πάλλει, κληρώνει^ 35) Παρθένα: για τους γνωστούς λόγους. 36) Περσέπολις: γιατί πορθούσε τις πόλεις. 37) Πολύβουλη: που έχει πολλές βουλές-σκέψεις. 38) Τελχινία: γιατί της είχαν φτιάξει άγαλμα οι Τελχίνες. 39) Τριτογένεια και 40) Τριτογενής: γιατί ανατράφηκε κοντά στον ποταμό Τρίτωνα (βλ. και Αλαλκομενηις). 41) Ταυροπόλα: γιατί λατρευόταν, όπως και η Άρτεμη στη Βραυρώνα με θυσίες ταύρων. 42) Υγίεια: σα σχετισμένη με τη στρατιωτική ιατρική. 43) Φρατρία: σαν προστάτισσα του θεσμού της φρατρίας όπως και πατέρας της ο φράτριος Δίας. 44) Χαλινίτις: πάλι σα σχετική με τα άλογα και τους χαλινούς- είχε καθοδηγήσει το Βελλερεφόντη στην τιθάσευση του Πήγασου με το κατάλληλο πέρασμα του χαλινού. Και 45) Χαλκίοικος: για τη σχέση της με τη μεταλλουργία.
Αθηνά η Παλλάδα, Αθηνά η Κληρώτρια
Για το επίθετο «Παλλάδα» θα μιλήσουμε αναλυτικότερα. Η Μυθολογία αποδίδει την ονομασία Παλλάδα σε μια φίλη της Αθηνάς, την οποία η θεά σκότωσε κατά λάθος και, για να τη θυμάται, πρόσαψε το όνομα της στο δικό της. Μυθολογείται ακόμα πως η Αθηνά έφτιαξε ξύλινο άγαλμα της φίλης της, το παλλάδιο, το οποίο εκσφενδονίστηκε στη γη, για να το λατρεύουν οι θνητοί. Άλλη εκδοχή είναι πως ονομάστηκε έτσι η θεά, επειδή είχε σκοτώσει το γίγαντα Πάλλαντα ή το συσχετίζουν με τη λέξη «παλλακή» που σημαίνει τη νεαρή κοπέλα.
Επειδή όμως η πολιτική ιδιότητα είναι η πρώτη και κύρια διαφοροποίηση του ανθρώπου από τα άλλα κοινωνικά ανώτερα θηλαστικά, προτιμώ μία ερμηνεία πολιτική του όρου «Παλλάδα».
Από το θέμα Ιαγγελ-Ι της λέξης άγγελος με τη ρηματική κατάληξη -jω[1] σχηματίζεται το ρήμα αγγέλ- jω > αγγέλλω, από τη μετάπτωση Ιβαλ-Ι του θέματος Ιβελ-Ι της λέξης βέλος με τη ρηματική κατάληξη -]ω, σχηματίζεται το ρήμα βάλ- jω > βάλλω, (πρβλ. και αρκαδ. έσ-δέλλοντες = εκ-βάλλοντες και Ησύχιος «ζέλλειν=βάλλειν»), από το θέμα Ιθαλ-Ι της λέξης θόλος (το) με τη ρηματική κατάληξη -jω σχηματίζεται το ρήμα θάλ- jω > Βάλλω, από το θέμα Ιοφελ-Ι της λέξης όφελος (το) με τη ρηματική κατάληξη -jω σχηματίζεται το ρήμα όφελ- jω > όφέλλω [=αυξάνω], από το θέμα Ιπαλ-Ι της λέξης πόλος (ο, = κλήρος, το μικρό προσωπικό αντικείμενο, που ριχνόταν στην κληρωτίδα από κάθε συμμέτοχο σε μια κλήρωση και με την κίνηση της κληρωτίδας πεταγόταν και πραγματοποιούνταν η κλήρωση) με τη ρηματική κατάληξη -jω σχηματίζεται το ρήμα πάλ- jω > πάλλω[2]. Δηλαδή κύρια σημασία του ρήματος «πάλλω» είναι: σείω την κληρωτίδα, για να εκπηδήσει ο πάλος, ο κλήρος, και τελικά κληρώνω. Όλα αυτά σημαίνουν ότι το επίθετο «Παλλάς, Παλλάδα», που αποδίδεται στη θεά Αθηνά, σημαίνει εκείνη που πάλλει την κληρωτίδα, για να πεταχτεί από μέσα ένας πάλος και να πραγματοποιηθεί η κλήρωση· γιατί βέβαια από το φόβο ενδεχόμενης λαθροχειρίας δεν τραβούσαν τον κλήρο με το χέρι. Παλλάδα λοιπόν σημαίνει Κληρώτρια, («Κληρώτρα», σε λαϊκότερη έκφραση, κατά το ράφτης-ράφτρα) θεσπίστρια και προστάτισσα της κλήρωσης, δηλαδή της θεμελιώδους Αρχής της Δημοκρατίας. Ας είναι γνωστό από τώρα πως τα 99,87% των αξιωματούχων στην Αθήνα ήσαν κληρωτοί και ενιαύσιοι.
Κατά τον Αισχύλο[3] η Αθηνά ιδρύει το δικαστήριο του Αρείου Πάγου, για να δικάσει τον Ορέστη για το φόνο της μητέρας του, αλλά και για να περιφρουρεί το πολίτευμα. Από την ίδια την Αθηνά θεσπίζεται οι δικαστές να είναι με πόλο αναδειγμένοι, κληρωτοί. Έτσι η κύρια αρμοδιότητα του Αρείου Πάγου στην Αθήνα ήταν η περιφρούρηση του πολιτεύματος, δηλαδή να περιφρουρεί κυρίως την κλήρωση, το θεμελιώδη θεσμό της Δημοκρατίας, μια και ο ίδιος ο Άρειος Πάγος ήταν κληρωτός- δεύτερη αρμοδιότητα του Αρείου Πάγου ήταν οι φονικές δίκες.
Συνάμα η θεά της σοφίας, ψηφίζοντας υπέρ του Ορέστη, εισάγει και την Αρχή της Επιείκειας, σύμφωνα με την οποία αθωώνεται σε ισοψηφία των δικαστών ο εκάστοτε κατηγορούμενος· πρόκειται για μια ακόμη δημοκρατική αρχή. Και ο Ορέστης ευγνωμονεί την Παλλάδα, την Κληρώτρια. Και δεν είναι τυχαίο που το ξύλινο φορητό άγαλμα της Αθηνάς, το ξόανο της, όπως ονόμαζαν το ξύλινο άγαλμα -από το ρήμα ξέω- ονομάστηκε «παλλάδιο»· επειδή δηλαδή η κύρια προσωνυμία της Αθηνάς είναι «Παλλάδα», δόθηκε στο ξόανο της η ονομασία «παλλάδιο». Να σημειωθεί πως το ξόανο αυτό θεωρούνταν «διιπετές» ή «διοπετές», σταλμένο από το Δία και γενικότερα από τους θεούς, δηλαδή μη φτιαγμένο από ανθρώπινο χέρι, αχειροποίητο. Και πάλι ας αναλογιστούμε πως και στη χριστιανική θρησκεία, προφανώς κατά μίμηση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, υπάρχουν εικόνες που θεωρούνται αχειροποίητες.
Η λέξη παλλάδιο στη λατινική της μορφή ή, ξεκινώντας από τη λατινική της μορφή, έχει εμπλουτίσει τα ευρωπαϊκά λεξιλόγια: «palladium» αγγλικά, γαλλικά, «palaldio» ιταλικά, «paladio» ισπανικά και σημαίνει γενικά ό,τι και στα ελληνικά. Οι Γάλλοι του έδωσαν δύο μορφές: την ελληνική «palladion» και τη λατινική «palladium», δίνοντας τη σημασία του ξύλινου αγάλματος της θεάς Αθηνάς στην πρώτη και του προστατευτικού αντικειμένου ή θεσμού στη δεύτερη, μια και το πρώτο παλλάδιο ήταν εκείνο της Τροίας και, αναθεμένο στο ναό της Αθηνάς, προστάτευε την πόλη. Οι Έλληνες μάθανε από τον αιχμαλωτισμένο Έλενο την ύπαρξη και την προστατευτική δύναμη του παλλαδίου και γΓ αυτό ανέθεσαν στον Οδυσσέα και στο Διομήδη να το κλέψουν. Είναι αλήθεια πως ο Όμηρος το αγνοεί αυτό το επεισόδιο- δεν υπάρχει ούτε στην Ιλιάδα ούτε στην Οδύσσεια. Το επεισόδιο αυτό άρχισε να μνημονεύεται στην τέχνη και τη λογοτεχνία από τον 5° αιώνα π.Χ και ύστερα[4]. Να σημειωθεί πως η
τετραλογία, που αποτελούνταν από την τριλογία Αγαμέμνονας, Χοηφόρες και Ευμενίδες και το σατυρικό δράμα Πρωτέας, διδάχτηκε, παίχτηκε, στην Αθήνα, το 459 π.Χ. και χάρισε στον Αισχύλο τα πρωτεία. Οι Αθηναίοι γνώστες και λάτρεις του πολιτεύματος τους και έχοντας κληρωθεί όσοι ήταν υπερτριακοντούτεις σε κάποιο δικαστήριο ή άλλο αξίωμα, δε θα χαρίζονταν βέβαια σ’ οποιονδήποτε παρουσίαζε και διηγιόταν ανακρίβειες σχετικά με τη Δημοκρατία.
Θα πρέπει να ειπωθεί ακόμα πως μέχρι τώρα (2006 μ.Χ.) τα λεξικά, αν και παραθέτουν και την έννοια «κληρώνω» του ρήματος «πάλλω» και το συσχετίζουν με τον «πόλο», τοποθετούν την έννοια αυτή δεύτερη[5] ή τρίτη[6]. Σαν πρώτη έννοια παραθέτουν την κίνηση, το «παίξιμο»[7], το «ζύγισμα» που κάνουμε σε κάτι που θέλουμε να εκσφενδονίσουμε, πριν να το εκσφενδονίσουμε, ακριβώς για να νιώσουμε το βάρος του και να βάλουμε την ανάλογη δύναμη για την εκσφενδόνιση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα από το στίχο Ε, 302-304 της Ιλιάδας, όπου ο Διομήδης πιάνει και «πάλλει» εύκολα μόνος του λιθάρι που δύο άλλοι μόνοι τους δε μπορούν να το σηκώσουν. Όμως όλοι όσοι ασχολήθηκαν με το θέμα φαίνεται να αγνοούν τη Δημοκρατία και την κλήρωση κι έτσι αγνόησαν και την πρωταρχική, την πολιτική, σημασία του ρήματος «πάλλω».
Η δεύτερη έννοια που δίνει στο «πάλλω» το «Λίντελ-Σκοτ» είναι «ταχταρίζω», «κινώ, παίζω, χορεύω κάποιο μωρό, για να το ησυχάσω ή για να το διασκεδάσω». Είναι το παίξιμο που κάνει ο Έκτορας στο γιο του[8]: «Έκτωρ…όν φίλον υίόν.,.πήλε… χερσίν.» [Ο Έκτορας χόρεψε τον αγαπημένο του γιο στα χέρια].
Το δόρυ όμως της Αθηνάς είναι βαρύ όπλο και αγχέμαχο, δεν είναι ακόντιο που το «ζυγίζει» κανείς πριν το εξακοντίσει. Το δόρυ της η Αθηνά δεν το εξακοντίζει. Και, για να λειτουργήσει σωστά το δόρυ, πρέπει να είναι σταθερό. Και η θεά Αθηνά θα είχε τη δύναμη να το κρατήσει σταθερό. Ειπώθηκε ακόμα πως παλμός είναι η κάποια θελητή κίνηση δεξιά ή αριστερά, για να δει αυτός που κρατάει το δόρυ ποιον αντίπαλο θα κτυπήσει.
Και το τελευταίο. Δε θα πρέπει να συσχέτιζαν οι πρόγονοι την παρθένα Αθηνά με την «παλλακή», όπως κάνει το λεξικό του Σταματάκου στην προσπάθεια του να διερευνήσει την ετυμολογία της προσωνυμίας «Παλλάδα»· ένας τέτοιος συσχετισμός θα ήταν προσβολή για τη θεά και δε θα τον δέχονταν ούτε οι πρόγονοι ούτε οι σημερινοί αρχαιόθρησκοι. Κι έπειτα γλωσσολογικά το «κ» της λέξης παλλακή δεν είναι δυνατό να συσχετισθεί με το «δ» της λέξης «παλλάδα», ενώ οικογένειες λέξεων όπως δρόμος – *δρομέω (ταχυδρομέω στη σύνθεση) – δρομάς παραλληλίζεται με την οικογένεια πάλος πάλλω – παλλάς. Το ίδιο και η πληθώρα λέξεων σε -ας, -άδος, στοίβα – στοιβάζω – στοίβας, αγέλη – συναγελάζω – αγελάς.
Σαν τελικό συμπέρασμα νομίζουμε πως βγαίνει το ακόλουθο. Η Δημοκρατία και η κλήρωση χάνονται στο βάθος της προϊστορίας και στην αχλύ της έλλειψης γραφής, είναι πανάρχαιοι θεσμοί όσο και η επωνυμία «Παλλάδα» της Αθηνάς. Λογικά η Δημοκρατία πρέπει να είναι το πρώτο πολίτευμα του ανθρώπου και η Ολιγαρχία με τη Μοναρχία είναι πολύ μεταγενέστερα πολιτεύματα. Γιατί, όταν ο άνθρωπος διακρίθηκε από τα άλλα ζώα και τρεφόταν με την τροφοσυλλογή, δεν υπήρχε τίποτε που να τον έκανε να χωρίζεται σε ομάδες, τάξεις, κάστες και να έχει δημιουργηθεί η έννοια της ανισότητας. Γιατί χωρίς την έννοια της ανισότητας δε γίνεται να υπάρξουν η Ολιγαρχία και η Μοναρχία.
Όλα αυτά βέβαια οφείλονται στο γεγονός ότι οι κατά τα άλλα φιλόπονοι ελληνιστές και ερευνητές γενικότερα αγνόησαν ότι το πολίτευμα είναι τόσο το βάθρο, το θεμέλιο, όσο και το επιστέγασμα ενός πολιτισμού και ότι το δημοκρατικό πολίτευμα είναι το αρχαιότερο πολίτευμα, επέζησε για κάποιες συγκυρίες μόνο στον Ελληνικό Χώρο και στάθηκε η γάργαρη πηγή απ’ όπου έπινε η Ελλάδα.
Η πρωταρχική λοιπόν σημασία του «πάλλω» είναι η κίνηση που κάνει κάποιος στην «παλοδόχη», κληροδόχη, για να επιτευχθεί η κλήρωση. Και «Παλλάδα» σημαίνει την προστάτισσα της κλήρωσης, την προστάτισσα της Δημοκρατίας. Και Αθηνά Παλλάδα ήταν κυρίως η πολιούχος της δημοκρατικής Αθήνας.
[2] Ας μη λησμονείται πως πρώτα υπάρχει το συγκεκριμένο ουσιαστικό και από αυτό παράγεται το ρήμα ττου είναι έννοια αφηρημένη. Παράδειγμα: άλας, αλάτι > αλατίζω
[4] Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα παλλάδια, δες Σουίδας λ. Διομήδειος ανάγκηκαι Ελλ. Μυθ. Εκδ. Αθην. τ. 5 σσ. 138-14
[5] Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα παλλάδια, δες Σουίδας λ. Διομήδειος ανάγκηκαι Ελλ. Μυθ. Εκδ. Αθην. τ. 5 σσ. 138-14
[6] Βλ. Ιωάννου. Δρ. Σταματάκου, Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης. Εκδ. «ΑΘΗΝΑΙΟΝ» Μαυρομιχάλη 16, Αθήναι
[7] Να σημειωθεί ττως στην Ήπειρο το «παίζω» έχει και την έννοια «εκσφενδονίζω»: Τού ‘παιξε μια πέτρα. Στην πρώτη σε αλφαβητική γραφή ελληνική επιγραφή το ρήμα «παίζω» σημαίνει χορεύω. Η επιγραφή: ΗΟΣΤΟΝΝΥΝΟΡΧΕΣΤΟΝΑΤΑΛΟΤΑΤΑΠΑΙ2ΕΙΤΟΤΟΔΕ-ΚΑΝΜΙΝ Είναι γραμμένη πάνω σε λήκυθο που βρέθηκε στο Δίπυλο, τη διπλή πόρτα της Αθήνας, κοντά στον Κεραμεικό. Το αγγείο εκθέτεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Η επιγραφή είναι από δεξιά προς τα αριστερά με κεφαλαία· η μικρογράμματη γραφή είναι εφεύρεση αλεξανδρινή (3ος αι. π.Χ.) και καθιερώθηκε γύρω στο 10 αι. μ.Χ. στο Βυζάντιο. Σε κανονική σημερινή αττική γραφή γράφεται: «Ός τών ννν όρχηστών άταλότατα παίζει, τούτωι δεκάν μιν» και σημαίνει: “Όποιος από τους τωρινούς ορχηστές (=χορευτές) ομορφότατα παίζει (=χορεύει), σ’ αυτόν να δοθεί αυτό.»
Οι ερευνητές, υπό τον ψυχολόγο Μάικλ Κράους του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Σαν Φρανσίσκο, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό “Psychological Science” (Ψυχολογική Επιστήμη), αποδίδουν την ανώτερη συναίσθηση των ατόμων των κατώτερων εισοδηματικών τάξεων στο ότι εξ ανάγκης συχνά υποχρεώνονται να εξαρτώνται από άλλους ανθρώπους (συγγενείς, φίλους, δημόσιες υπηρεσίες κ.α.) για διάφορους λόγους, πράγμα που έχει σταδιακά «ακονίσει» την ικανότητά τους να «διαβάζουν» καλύτερα τον συναισθηματικό κόσμο των γύρω τους.
με εκκλησάκι και καλύπτει όλη την εσωτερική αυλή. Περίτεχνα τέμπλα, κόγχες και η μεγαλοπρέπεια ενός άλλου αιώνα ιντριγκάρουν τη σκέψη. Το γεγονός ότι ο Τσίλερ σύμφωνα με τα αρχεία της Μασονικής Στοάς της Ελλάδας (
Στο 79ο νηπιαγωγείο των Σεπολίων γιόρτασαν το μπαϊράμι
Οι προγενέστεροι αστρονόμοιείδαν τον Άρη και νόμισαν ότι ανακάλυψαν ένα πλανήτη διασχισμένο από αρδευτικά κανάλια και βλάστηση. Εκατό χρόνια αργότερα, το 1964, το διαστημόπλοιο Mariner 4 έφθασε στον Άρη. Η απογοήτευση για τους επιστήμονες πρέπει να ήταν μεγάλη, καθώς αντίκρισαν έναν άγονο κόσμο χωρίς ίχνη βλάστησης, νερού ή ζωής. Γι'αυτούς τους επιστήμονες, η ιδέα ενός υγρού Άρη καλυπτόμενου από φυτά φάνηκε ξαφνικά ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Αφαία: που σημαίνει λαμπρή, γεμάτη λάμψη. 9) Βούλα ία: προστάτισσα της Βουλής, των πολιτικών δημοκρατικών θεσμών, όπως ο πατέρας της Βουλαίος Δίας. 10) Γλαυκώπιδα: που έχει γλαυκά (ή σπινθηροβόλα σαν της γλαύκας, της κουκουβάγιας) μάτια.