Θέλουν να το καταλάβουν οι συμπατριώτες μου, θέλουν όχι. Το ίδιο μου κάνει.
Λέω υπερβολές;
Έ, εντάξει, ο καθένας έχει τη γνωμάρα του. Αλλά η πραγματικότητα είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΗ, καί δεν αλλάζει – που να χτυπιούνται.
. . . . . . . .
Πέρασαν χρόνια καί χρόνια, με το: «- Άντε, να δούμε!»
Χώρια τα προηγούμενα… Πέρασε το 2017, πέρασε το 2018, πέρασε το 2019, πέρασε το 2020, πέρασε ήδη το μισό του 2021, κι ακόμη «βλέπουμε».
Στο μεταξύ, όλον αυτόν τον καιρό:
- Οι τουρκαλάδες προχωράνε αργά, αλλά σταθερά προς τους στόχους τους – καί πάντα εις βάρος μας.
- «Σύμμαχοι» καί ξεσύμμαχοι εξακολουθούν να μας γράφουν εκεί που δεν πιάνει το μελάνι.
- Οι εγχώριοι αρνησιπάτριδες καί τα εδώ διαβιούντα κακοποιά στοιχεία αποθρασύνονται.
- Οι ξένοι πράκτορες (μαζί με διαφόρους αληταράδες πρέσβεις) αλωνίζουν.
- Τα δάση μας συνεχίζουν να καίγονται.
- Το δημόσιο χρέος …κάνει αναρρίχηση με ραππέλ.
- Οι λάθρο συνεχίζουν να μπουκάρουν.
- Οι εδώ διαβιούσες «ευπαθείς μειονότητες» έχουν ξεσαλώσει στις παρανομίες.
- Οι τιμές των αγαθών τραβάνε τον ανήφορο, καί οι εργασιακές αμοιβές τον κατήφορο.
- Η κοινωνία διαλύεται· πολλοί συνάνθρωποί μας (πχ γεροντάκια) αποκλείονται με βάναυσο τρόπο από την κοινωνική ζωή. (Πχ απαιτείται ο γέρος -θέλει δέ θέλει- να έχει σπίτι του υπολογιστή καί σύνδεση με το Διαδίκτυο, γιά να κάνει τραπεζικές εργασίες καί πληρωμές.)
- Οι κρατικές δομές καί υποδομές (ακόμη κι οι σοβαρές) κι οι Ένοπλες Δυνάμεις διαλύονται.
- Οι μεγαλοπαπάδες, οι (γιά πολλούς συνανθρώπους μας) υποτιθέμενοι έσχατοι θεματοφύλακες των ηθικών αξιών, ξερνάνε κι αυτοί ανθελληνικά σκατά απ’ το στόμα τους στα μούτρα …θερμών καί …ψυχρών πιστών, αδιαφόρως.
- Το -όποιο- γκουβέρνο συνεχίζει να παρανομεί ασυστόλως.
- Μιά συμμορία παλιανθρώπων συνεχίζει να λέει ψέμματα γιά κάποιον «ιό», καί να επιβάλει μαζική «θεραπεία» στους πάντες (θέλουμε δέ θέλουμε) με θανατηφόρο δηλητήριο (που το αποκαλεί «εμβόλιο»).
- Όπου νά ‘ναι, σύντομα, θα λουστούμε -οι επιζήσοντες- καί το πλήρες φακέλλωμα, με την «κάρτα του πολίτη» – που θα τά ‘χει όλα, από το ιατρικό μας ιστορικό, μέχρι τους λογαριασμούς μας στις τράπεζες.
- Καί τελευταίο, αλλ’ όχι έσχατον, οι αρδ συνεχίζουν να γκαρίζουν πως όλα τα παραπάνω είναι -περίπου- θεία δώρα.
Τόσο καλά!…
Στο μεταξύ, πάλι:
- Εμείς -ο λαός- κοιτάζουμε (καί δικαίως) να ξεσκάσουμε μετά τα απανωτά lock-downs, να πιούμε έναν καφέ με τους φίλους μας, σαν άνθρωποι, να κάνουμε ένα μπανάκι.
- Αλλά ελάχιστοι αντιδρούμε στο αργό βράσιμο του βατράχου! (Το γιατί, παρακάτω.)
- Κι όταν αντιδρούμε, το μετατρέπουμε σε σκορποχώρι. «- Όχι μ’ αυτόν, κοιτάει την πάρτη του γιά μετά!», «- Όχι με τον άλλον, δεν κάνει γι’ αρχηγός!», «- Όχι με τον τρίτον, είναι των άκρων!». Κτλ, κτλ.
- Κι όταν αντιδρούμε, το κάνουμε με λάθος τρόπο. Τα συλλαλητήρια δεν οδηγούν πουθενά, ούτε η «τιμωρητική» ψήφος οδηγεί πουθενά. (Νά, πχ ο Τσίπρας «τιμωρήθηκε». Αλλά, τί καταλάβαμε; )
- Άλλοι, πάλι, ελαφρόμυαλοι, ελπίζουν ότι κάπου θα φανεί κάποιο «καλό παιδί», ώστε να το ψηφίσουμε καί να κερδίσει τις εκλογές, καί να… καί να…
Κι ο καιρός περνάει…
Εις βάρος μας.
. . . . . . . .
Οι υπόλοιποι, που αντιτίθενται μέν σ’ αυτή την κατάσταση, αλλά δεν αντιδρούν, περιμένουν: (α) ν’ αντιδράσει πρώτα …κάποιος άλλος (καί να κάνουν κι επιλογή …αντιδράσεως, αν τους αρέσει – καί μετά να εξεγερθούν), καί (β) την εκπλήρωση των …«προφητειών». (Με αυτόματο πιλότο… κάπως.)
Πράγματα, που τα εκμεταλλεύονται στο έπακρον οι διάφοροι πράκτορες κι οι διάφοροι μυαλοφυγόδικοι.
[Τώρα, θα μου πείς, εντάξει ο πράκτορας, το καταλαβαίνω… αλλά, τί δουλειά έχει ο βλάκας στην όλη φάση;
Απλούστατα, προωθεί τα ανθελληνικά σχέδια των πρακτόρων – καί δη χωρίς ν’ αμείβεται. Γίνεται, δηλαδή, «πολλαπλασιαστής ισχύος» του πράκτορα. Πολλοί, δέ, βλάκες μαζί, ενωμένοι, …όϊ μάναμ’!!!…]
Το να περιμένουν ν’ αντιδράσει κάποιος άλλος, δεν θα το σχολιάσω. Είναι μεγάλη ιστορία, καί τό ‘χω πεί: ακόμα από πρίν την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους, η ψυχή του Έλληνα άρχισε να σπάει σε κομμάτια, σα γυαλί. Σήμερα, είναι θρύψαλα.
Το να περιμένουμε, τώρα, να επανενωθεί (απ’ τα κομμάτια της) η ψυχή του Έλληνα στην αρχαία της δόξα καί λαμπρότητα, να περιμένουμε ο Έλλην να δεί το Φώς το Αληθινόν καί να ξαναγίνει Έλλην, είναι όντως εφικτό. Αλλά ΠΟΛΥ δύσκολο.
Ειδικά, δέ, σε τέτοιες συνθήκες, σαν αυτές που περνάμε, σχεδόν ακατόρθωτο.
. . . . . . . .
Αλλά, γιά να δούμε λιγάκι καί την εκπλήρωση των «προφητειών»… Γι’ αυτές καί γιά όσους τις διακινούν, έχω σπέσιαλ …περιποίηση. Με σιδερολοστό.
Έχει γεμίσει το Διαδίκτυο με ψευτιές καί μαλακίες, με πρακτορίστικα ξερατά, δήθεν «προφητείες».
[Πρόσφατα, μάλιστα, άρθρόν τι μας ενημέρωσε πως έχει …αναστηθεί κι ο …»προφητευόμενος»!!! Σοβαρά, ρέ σείς; Καί πού ζή αυτό το άτομο; στην Ελλάδα; Εφορία πληρώνει; ΔΕΗ πληρώνει; κινητό έχει; εργασία έχει;
Ά σαπέρα, ρέ!
Γυρίστε το καλύτερα στα σενάρια φαντασίας· πιό πολλά λεφτά έχουν.]
Τόσο «λαϊκές» προφητείες (ποιός δεν θυμάται τους περίφημους Ψίψιλον του αγράμματου!), όσο καί «θρησκευτικές» (κατά κόρον).
Κι όχι μόνον… αλλά έχουμε καί τους «ερμηνευτές» αυτών – δίκην ιερέων των Δελφών, παρά τήι Πυθίαι!
Πχ, λέει ο μέγας ορμηνευτής:
«– Θα τους τιμωρήσει ο Θεός!»
‘Ντάξ’, αλλά πότε, με το καλό; Όταν δεν θά ‘χει μείνει Έλληνας ούτε γιά δείγμα;
Εγώ βλέπω ότι ένας συμπλεγματικός αρχιπαλιάνθρωπος κοντεύει να μας δηλητηριάσει καί να μας πεθάνει όλους, καί δεν τον σταματάει τίποτε. Λοιπόν, μάγκα μου, υπ’ αυτές τις συνθήκες, το «θα» το δικό σου τό ‘χω χεσμένο.
Ξαναλέει ο μέγας ορμηνευτής (στριμωγμένος) :
«– Δεν θα μας αφήσει ο Θεός να χαθούμε, αλλά χρειάζεται μετάνοια!»
Σοβαρά; Εγώ βλέπω ότι ίσα-ίσα, αυτοί που δεν μετανοούν, ειδικά τα τέσσερα κράτη / χρυσά μετάλλια του φασισμού (ηπαπάρα, γερμανίτσα, τουρκίτσα, οξαποδουήλ), είναι που επελαύνουν καί μας πάτησαν από κάτω. Χώρια τα -επίσης αμετανόητα- μέλη μυστικών λεσχών καί στοών… αυτά χορεύουν απάνω μας, όπως η θεά Κάλι των Ινδών.
Δεν σου λέω να γίνουμε κι εμείς παλιάνθρωποι, αλλά η πραγματικότητα είναι ΑΥΤΗ: τα καθάρματα κερδίζουν, κι όχι οι καλοί. Προς τί, λοιπόν, ειδικά από μας η μετάνοια, κι όχι η μετάνοια όλων;
Ξανα-ματα-λέει ο μέγας ορμηνευτής (περισσότερο στριμωγμένος) :
«– Νννναί, όλα θα γίνουννν όπως λέν οι προφητείεςςςς… αλλά χρειάζεται περισσότερη μετάνοια!»
Σοβαρά, ρέ καρντάση; Μήπως κατά σύμπτωση έχεις εφεύρει καί το μετανοησόμετρο, να ξέρουμε πού περίπου κινούμαστε; Αν πιάσαμε το όριο πρόκρισης, δηλαδή.
ΡΕ, ΑΕΙ ΣΙΧΤΗΡ!!!!
. . . . . . . .
Είμαστε στα τελευταία μας, ως έθνος· κι αντιδρούμε σα νήπιο, που του πήραν το παιχνίδι. Με κλάψες, με αυτοενεοχοποίηση («δεν έχουμε μετάνοια» – ναί, οι άλλοι κάνουν κι εξαγωγές μετανοπροϊόντων!), με «προφητείες» («- Θα σου δείξω εγώ!»), με αναμονή να καθαρίσουν άλλοι τη μπουγάδα γιά μας («- Μπαμπά, με χτυπάει η μαμά!»), γενικώς αντιδρούμε σαν καθυστερημένα.
Ειδικά γιά το τελευταίο, το να καθαρίσουν άλλοι γιά μας, δηλαδή (που περιμένουμε το Ξανφόν Γκιένος), η Ιστορία λέει πως έγινε μονάχα μία φορά· κι αυτή, από σπόντα καί με προσωρινό όφελος γιά το διεφθαρμένο Βυζάντιο: τότε, που ο Ταμερλάνος διέλυσε τις ορδές των τουρκαλάδων καί συνέλαβε αιχμάλωτο τον ίδιο τον Βαγιαζήτ Α’. Καί τί έγινε, δηλαδή; απλώς, η διάλυση του Βυζαντίου (που συνέχιζε τα ίδια τα διεφθαρμένα του) πήρε μισόν αιώνα αναβολή απ’ τον Χάρο.
Οπότε, τί θέλετε τώρα; τί ελπίζετε; να καθαρίσει την τουρκιά το Ξανφόν Γκιένος, αλλά εδώ να συνεχίσουμε να ψηφίζουμε αλήτες; Έ, τότε, μην προσδοκάτε …ανάστασιν νεκρών!
Οπότε:
- Ή βάζουμε μυαλό κι αντιδρούμε όπως πρέπει, έστω καί την τελευταία στιγμή.
- Ή γειά σας!
Οριστικό.
. . . . . . . .
Σ’ αυτό το σημείο, το οφείλω στην Πατρίδα να ρίξω ένα δημόσιο χέσιμο ειδικά στους συντοπίτες του αρχιπαλιανθρώπου. (Κάπου πήρε το μάτι μου πρόσφατα στα Ιντερνέτια μιά φωτογραφία μ’ έναν «μαυροπουκαμισά» να τον κρατάει αγκαλιά, τότε που ήταν παιδάκι, καί μου γυρίσαν τ’ άντερα.)
Το οποιοδήποτε όπλο, το κατευθύνει το μυαλό καί η καρδιά, προς σκοπό ιερό. Όταν, όμως, το κατευθύνει ένα δάχτυλο στη σκανδάλη γιά μαλακίες (πυροβολισμούς στον γάμο του Καραγκιόζη), τότε αυτός που τό ‘χει το όπλο, καλύτερα να το χώσει εκεί που ξέρει. Μόνο γι’ αυτό του είναι χρήσιμο.
Στην πάλαι Ιαπωνία, όταν το σπαθί έβγαινε όλο απ’ τη θήκη, έπρεπε να χυθεί αίμα. Γι’ αυτό, ακόμη καί η απλή εξέταση της τέχνης του κατασκευαστή του έπρεπε να τελειώσει με μιά (ελαφριά) πληγή: ένα μικρό κόψιμο επάνω σ’ αυτόν που ζήτησε να θαυμάσει το σπαθί.
Λοιπόν, όταν βάζεις λυτούς καί δεμένους, γιά να παραβιάζεις κάθε νόμο περί οπλοκατοχής / οπλοφορίας / οπλοχρησίας, επειδή δήθεν «είναι το έθιμο», τότε οφείλεις καί να σταθείς αντάξιος αυτού που ζητάς. Παναπεί, να τινάζεις στον αέρα τα μυαλά όποιου αδικεί την Πατρίδα.
Κι όχι να κάνεις κουμπαριές μαζί του, θρασύδειλο χεσμένο ανθρωπάκι.
Όσο, όμως, δεν γίνεται το πρώτο, έχω κάθε καλό λόγο να σκέφτομαι ότι τα όπλα στην Κρήτη θα χρησιμοποιηθούν μονάχα την ώρα που θα ξεσπάσει το λεγόμενο «Αυτονομιστικό»… που αποδεδειγμένα η φαμίλια του «κουμπάρου» το ετοιμάζει εδώ κι 150 χρόνια. Αλλά, εφ’ όσον κάτι τέτοιο αντίκειται στην Πατρίδα μου, τότε το έχω από τώρα στη μπούκα όποιου όπλου πέσει στα δικά μου χέρια. Κι όταν πιάσω όπλο, προσωπικά δεν αστειεύομαι.
Αλλά, ως τότε, περιμένω το σωστό – κι άμα με βγάλετε ψεύτη, εδώ είμαι· θ’ ανακαλέσω δημοσίως τις βρισιές. Αντρίκια πράγματα, όχι μπαλλωθιές καί πορδές.
. . . . . . . .
Λοιπόν. Γιά να μή μακρηγορούμε.
Δίνω περιθώριο μέχρι (φέτος) τον Δεκαπενταύγουστο ΤΟ ΠΟΛΥ στην όποια δικαιοσύνη (Θεία, ή -κάθε είδους- ανθρώπινη) να επέμβει, ώστε να ισιάξουν τα πράγματα.
Μετά, ή ξεσηκωνόμαστε καί τα παίζουμε όλα γιά όλα καί φτάνουμε στο αμήν (ναί, καί ενόπλως), ή τα παρατάμε κι αυτοκτονούμε – πριν μας σφάξουν άλλοι. (Ξέρω καί τρόπους «γλυκειάς» αυτοκτονίας, αν ενδιαφέρεστε. Ο ένας είναι με τα λουκούμια, που λέγαμε.)
Αν δεν έχει συμβεί τίποτε απ’ όσα υπονοώ μέχρι τη Δευτέρα, 16 Αυγούστου 2021, τότε ξεχάστε κάθε ελπίδα σε οποιονδήποτε κι ο,τιδήποτε, καί πράξτε όπως καταλαβαίνετε.
Άντε, γιατί κι η υπομονή έχει όρια!
ΤΕΛΟΣ
. . . . . . . .
Υγ 1: Δηλαδή, τα βάζω με τον Θεό;
Όχι ακριβώς… αλλά, αν μας αγαπάει, πρέπει να το δείξει. Όχι να μας αφήσει να φτάσουμε μέχρις εδώ – κι ίσως ακόμη παρακάτω.
«– Ναί, αλλά ο άγιος Παΐσιος είπε ότι ο Θεός αφήνει τα πράγματα να εξελιχθούν, ώστε να φανούν οι διαθέσεις του καθενός!»
Δεν διαφωνώ… αλλά, δεν φανήκαν ακόμη; Θέλουμε κι άλλο;
Υγ 2: Δηλαδή, τα βάζω με τους άχρηστους συμπατριώτες μου;
Όχι ακριβώς… δεν περιμένω τίποτε από δαύτους. Απλώς, βγάζω τον θυμό μου, γιά να μη με πιάσει εγκεφαλικό.
Υγ 3: Σοφά λόγια σοφών ανδρών.
Ο σοφός Μάρκο ντέΣάντ είπε πως, επειδή το παραμύθι τους είναι τελείως χοντροκομμένο κι ηλίθιο, θα το πάνε εκβιαστικά μέχρι τέλους.
Ο σοφός Παλαιός είπε ότι η αλλαγή της σημερινής θρησκείας προς «Πανθρησκεία» θα είναι αιματηρή, κι όχι ειρηνική / με το καλό / «δεν τρέχει τίποτε». Όπως ακριβώς όλες οι προηγούμενες αλλαγές της επίσημης θρησκείας.
Γιά να καταλάβετε, δηλαδή, τί άλλο μας περιμένει, αν επιζήσουμε απ’ τα «εμβόλια». Καί γιά να καταλάβετε καλύτερα τον ρόλο των μεγαλοπαπάδων, των υπέρ του «εμβολίου».
Μας τά ‘πε κι ο Ευριπίδης στις «Βάκχες», τις οποίες έγραψε «εξόριστος» στη Μακεδονία. Αλλά, πόσα να πεί κι αυτός μέσα σ’ ένα δράμα των δύο ωρών;
