«Σκιασμένα πρόσωπα» ;
Μπορεί να μην έχουμε (ακόμα) μαθητές «πιστολέρο», όπως συμβαίνει συχνά στην Αμερική, όμως και στα δικά μας σχολεία υπάρχει «έξαρση παραβατικότητας», (Θεοδωρικάκος), που είναι σαν την αμερικανική «οπλοκατοχή» (Συρίγος)!
Γιατί να «το κρύψωμεν άλλωστε»; Το εκπαιδευτικό σύστημα κάθε χώρας εκφράζει «αναπόφευκτα» - σε κάθε εποχή - την κοινωνικοπολιτική ιδεολογία όσων κατέχουν την εξουσία κι επιβάλλουν τρόπους ζωής. Το διαπιστώσαμε σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, με τα γνωστά νομοθετικά κι εκπαιδευτικά αποτελέσματα, που σε ορισμένους τομείς της παιδείας φτάνουν σε σημείο «αμορφωσιάς» μεγάλου μέρους της ελληνικής νεολαίας. Και ασφαλώς είναι σε όλους γνωστό ποια ιδεολογία κυριάρχησε αυτές τις τελευταίες δεκαετίες της έξαρσης του ατομικισμού-δικαιωματισμού, που εισήγαγαν από πανεπιστήμια της Εσπερίας στα σχολεία οι «προοδευτικοί» εκπαιδευτικοί μας!
Έτσι, για όλους αυτούς τους «νέους δασκάλους» και για την επικρατούσα «σύγχρονη εκπαιδευτική γραμμή» οι μαθητές αυτής της φωτογραφίας από τη σχολική χρονιά του μακρινού 1960-61 θεωρούνται τουλάχιστον «κακότυχοι», καθώς μετείχαν ενός «συντηρητικού» κι «εθνοκεντρικού» εκπαιδευτικού συστήματος βασισμένου στο «τετράπτυχο : Πατρίς- Θρησκεία-Οικογένεια-Εργασία». Ενός συστήματος που, όπως ισχυρίζονται, καλλιεργούσε «τη δεισιδαιμονία και την αμάθεια», «καταπολεμούσε τον ορθολογισμό», προέκρινε «τον αυταρχισμό και την υποταγή». Και, κυρίως, βρίσκονταν «στην υπηρεσία ενός βάναυσου Κράτους» που προσπαθούσε «να διαμορφώσει με την εκπαιδευτική διαδικασία πολίτες χωρίς γνώση και κρίση, υποταγμένους σε μια εξουσία που δε θα απειλήσουν και δεν θα αμφισβητήσουν ποτέ». Απόδειξη, λένε, και τα «σκιασμένα πρόσωπα» των μαθητών στις σχολικές φωτογραφίες εκείνης της εποχής.
Τα παιδιά της φωτογραφίας όμως δεν είναι σκυθρωπά ή λυπημένα, είναι σοβαρά και με επίγνωση, ίσως δυσανάλογη της ηλικίας τους. Παιδιά που κατανοούσαν το ρόλο τους στη μαθητική τάξη και αναγνώριζαν με σεβασμό τον συγκινητικό αγώνα της δασκάλας τους σε μια φτωχή και κατεστραμμένη από την κατοχή και τον εμφύλιο χώρα. Παιδιά που έζησαν όμως και «την αγοραία εκπαίδευση της Αλάνας», με τους διάφορους τρόπους της «αναμέτρησης» και της άμιλλας, αλλά και τη χαρά του ομαδικού παιχνιδιού. Παιδιά «αναθρεμμένα» με τους ατρόμητους «ήρωες του δίφραγκου» των λαϊκών περιοδικών (Μικρός Ήρωας, Μικρός Σερίφης, Κλασσικά Εικονογραφημένα κ.α.) αλλά και τον «πρόωρο» ιδρώτα στο χωράφι μαθαίνοντας «πως βγαίνει το ψωμί».
Πάντως, γνωρίζοντας την πορεία των παιδιών της φωτογραφίας, αν ίσχυαν αυτά που ισχυρίζονται οι «μοντέρνοι» εκπαιδευτικοί μας για τις πραγματικές βλέψεις του μεταπολεμικού κράτους, τότε αυτό το «αυταρχικό» κράτος απέτυχε παταγωδώς στις επιδιώξεις του. Σχεδόν όλοι αυτοί οι μαθητές, με τα «σκιασμένα» πρόσωπα «ξεπέρασαν» κατά πολύ τους γονείς τους και κυρίως δεν υποτάχτηκαν, και δεν υπήρξαν ποτέ «παραβατικοί», ούτε και στα «χρόνια της καταπίεσης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου