Καλά που είναι ευγνώμων «στην Ελλάδα» ο υπουργός Αμύνης των ΗΠΑ, και έμπορος όπλων, Λόυντ Ωστιν και μαθαίνουμε και μεις τι ακριβώς κάνει η κυβέρνηση πίσω από την πλάτη μας. Ότι, ας πούμε, η κυβέρνηση Μητσοτάκη απέστειλε και πάλι όπλα στην Ουκρανία, χωρίς να ενημερώσει κανέναν και παρά τις διαβεβαιώσεις  όχι μόνον του υπουργού Αμυνας Νίκου -«θα ματώσουμε για τις ΗΠΑ»- Παναγιωτόπουλου και του αρχηγού ΓΕΕΘΑ. Κι ότι θα στείλει και «κρίσιμης σημασίας συστήματα πυροβολικού και πυρομαχικά, συστήματα παράκτιας άμυνας, άρματα και τεθωρακισμένα οχήματα», αν καταλάβαμε καλά τον Ωστιν.

Το εν κρυπτώ το εξηγούν, βεβαίως, οι δημοσκοπήσεις. Οι έλληνες θέλουν, σε συντριπτική, τεράστια πλειονότητα, να μείνει η χώρα ουδέτερη, καταδικάζοντας παράλληλα την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Όμως, δεν επιθυμούν εμπλοκή. Περαιτέρω εμπλοκή – και άλλα ψέμματα, σαν αυτά που είχε αποκαλύψει η εφημερίδα «Δημοκρατία» προ εβδομάδων, που αντιμετωπίστηκαν με την γελοιότητα «μια φορά στείλαμε όπλα αλλά έξι φορές πέταξαν τα αεροπλάνα που τα μετέφεραν».

Αυτή τη φορά δε μας είπαν, υποτιμώντας και πάλι τη νοημοσύνη μας, ότι απλώς η ίδια μία αποστολή συνεχίζεται με νέες πτήσεις φορτωμένων αεροσκαφών… Η νέα δικαιολογία για την εν κρυπτώ αποστολή όπλων, πυροβολικού και πυρομαχικών, είναι, κατά Παναγιωτόπουλο: «Η Ελλάδα όπως όλες οι ευρωπαϊκές χώρες βοηθά την Ουκρανία με αμυντικό υλικό, προκειμένου να αμυνθεί στην επίθεση που δέχεται από τη Ρωσία. Το αμυντικό υλικό χορηγείται από τα αποθέματα που διαθέτει η χώρα και δεν αποδυναμώνει ούτε κατ’ ελάχιστον την αμυντική δυνατότητά της. Η Ελλάδα δεν μπορεί να αποτελεί εξαίρεση από τα υπόλοιπα Κράτη – Μέλη της Ε.Ε. που πράττουν το ίδιο». Αυτά από τον λέοντα της άμυνας, που φοβόταν να μιλήσει για την Τουρκία στο ΝΑΤΟ μέχρι χθες.

Κατ’ αρχήν, η Ελλάδα «πληρώνει το μερτικό της», που θα έλεγε κι ο Μπορέλ, όπως είπε για την Ουγγαρία, στην κοινή στρατιωτική βοήθεια που στέλνει όλη η ΕΕ. Αρα, σε καμμία περίπτωση δεν έμεινε αμέτοχη: ίσα ίσα. Άλλο όμως η συνολική Ευρω-πολιτική, και άλλο η κυβερνητική, της Ελλάδας. Εκεί, στην κυβερνητική, δεν υπάρχει ένα ευρωπαϊκό παράδειγμα. Πέντε κράτη – μέλη έχουν πει ανοικτά και συνεχίζουν να λένε ότι θα βοηθήσουν ανθρωπιστικά, θα βοηθήσουν με χρήματα, αλλά όχι με όπλα.

Δεύτερον, η Ελλάδα έχει ήδη στείλει όπλα, στην αρχή του πολέμου. Έξι φορές ή μία φορά σε έξι δόσεις, λίγη σημασία έχει. Όπλα δόθηκαν, εστάλησαν και παραλήφθηκαν. Και τότε, όταν αυτό έγινε γνωστό, η κυβέρνηση, μας διαβεβαίωνε ότι δεν πρόκειται να ξαναστείλει. Ο ίδιος ο Υπουργός ήταν που δήλωνε μέσα Απριλίου πως «δεν υπάρχει θέμα εκ νέου αποστολής όπλων στην Ουκρανία». Η απόφαση της εν κρυπτώ αποστολής ελήφθη και υλοποιήθηκε με το παραπάνω ως η «επίσημη» θέση της κυβέρνησης.

Τρίτον, και πρώτον υπό μια έννοια, δεκαετίες τώρα ένας ολόκληρος λαός στερείται, σε δύσκολες συνθήκες, ώστε η χώρα να είναι, όπως μας λένε, επαρκώς εξοπλισμένη για να αντιμετωπίσει την τουρκική απειλή. Και ξαφνικά μαθαίνουμε από τον υπουργό Αμύνης ότι κάποια από τα «απαραίτητα», που στερούν κονδύλια από τόσους και τόσους τομείς, ε, δεν είναι ακριβώς και απαραίτητα, μη σου πω περισσεύουν κιόλας…

Κι εδώ αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι είχαμε, από ασφαλή πηγή, την πληροφορία πως όταν η κυβέρνηση ασκούσε πιέσεις – ελέω ΗΠΑ – για την απομάκρυνση των TOR-1 από τα νησιά και την αποστολή των S-300, από την Κρήτη, οι στρατιωτικοί βγήκαν στα κάγκελα κι έτσι αποφεύχθηκε το κακό.Επίσης, όπως είχε γράψει ο καλός συνάδελφος Δημήτρης Μηλάκας, «στο μάτι» έχουν μπει και παλαιότερα, τεθωρακισμένα, ρωσικής κατασκευής*.

Και εδώ, βεβαίως, δεν είναι μόνο θέμα Ουκρανικού: γερμανοι κι αμερικάνοι πίεζαν για αφοπλισμό των ελληνικών νησιών, ειδικά από τα αντιαεροπορικά συστήματα TOR-M1 και OSA, πολύ πριν ξεκινήσει ο πόλεμος, και η κυβέρνηση έκανε ελαφρές γαργάρες σχετικώς. Τα TOR, είναι ρώσικα και αποτελούν την βασική αντιαεροπορική ασπίδα των νησιών μας.

Λοιπόν, μια λίστα όσων εστάλησαν κρυφίως μπορούμε να έχουμε, παρακαλώ; Για να δούμε πόσο συμπίπτουν τα όπλα που φύγαν με αυτά που ζητούν επιμόνως ΗΠΑ (και Νούλαντ) να φύγουν από τα νησιά μας, ώστε να γίνει ντε φάκτο αποστρατικοποίηση.

Περιληπτικά: Η κυβέρνηση αγνοεί μεγαλοπρεπώς τον ελληνικό λαό, ξοδεύει εν κρυπτώ το οπλοστάσιο της χώρας και χαρίζει περιουσία του ελληνικού λαού, πληρωμένη με αίμα, πολύτιμη για την άμυνα σύμφωνα με δικές τους δηλώσεις, χώνοντάς μας όλο και βαθύτερα στα ΝΑΤΟικά παιγνίδια, με την Τουρκία απέναντι να γίνεται όλο και πιο επιθετική, και το ΝΑΤΟ και την ΕΕ να μας λένε «βρείτε τα και να μη τσακώνεστε, μεγάλα παιδιά που είστε, και μη μπαίνετε στα βαθιά εκεί στη θάλασσα». Κοινώς, με την Τουρκία ανεξέλεγκτη.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ψεύδεται, και θα συνεχίσει να ψεύδεται, βάζοντας σε όλο και μεγαλύτερο κίνδυνο τη χώρα. Και ψεύδεται γιατί η πολιτική που έχει επιλέξει θέλει την Ελλάδα ΝΑΤΟικό έδαφος: έχει παραχωρήσει πλήρως ότι είχε απομείνει από την εθνική κυριαρχία στα χέρια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και υπακούει απολύτως στις εντολές τους, ταυτίζοντάς τες με το όποιο «εθνικό συμφέρον» βλέπει σε αυτή την απόλυτη υπακοή.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ψεύδεται και τα μέσα ενημέρωσης της λίστας Πέτσα την καλύπτουν: η είδηση με τη δήλωση Ωστιν βγήκε μόνον όταν κινητοποιήθηκε η αντιπολίτευση, όταν δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Αν η αντιπολίτευση έχει «καλό ρεπορτάζ» για όλα όσα μπορεί να συμβαίνουν κρυφίως όλο αυτό τον καιρό, κι αν θέλει να το δώσει, δεν μπορούμε να το ξέρουμε – μόνο να το ελπίζουμε. Πάντως, ρεπορτάζ οι της γνωστής λίστας δεν έχουν, ούτε ενδιαφέρονται να έχουν.

Όπως δεν έχουν ρεπορτάζ και για το τι ειπώθηκε, τι συμφωνήθηκε μεταξύ Ερντογάν και Μητσοτάκη, σε εκείνο το περίφημο μπραντς στην Κωνσταντινούπολη. Οι φήμες κι οι προερχόμενες από την τουρκική πλευρά πληροφορίες (πόσο να τις εμπιστευθούμε;) έλεγαν τότε ότι – καθώς κι οι δύο τους έχουν του χρόνου εκλογές – συζήτησαν πως έπρεπε να μείνουν στην άκρη τα ελληνοτουρκικά, να παίξουν κατενάτσιο και να τα αφήσουν για αργότερα, ενώ συμφώνησαν, πάνω κάτω, και σε μια σειρά λύσεων, που είχαν στο βάθος τη συνεκμετάλλευση. Φήμες που εντάθηκαν με την επίσκεψη Νούλαντ, που νομιμοποίησε δια δηλώσεων την τουρκική κατοχή της Κύπρου.

Έτσι κι αλλοιώς, όμως, όποιες πληροφορίες έχουμε για τα ελληνοτουρκικά είναι από τουρκικές πηγές. Όπως η σημαντική δήλωση, χθες, του ίδιου του Ερντογάν που είπε ότι «δεν υπάρχει πια γι’ αυτόν Μητσοτάκης». Οι περισσότεροι, στον Τύπο, έμειναν σε αυτό – την δήλωση του προδομένου εραστή, που σήκωνε ειρωνία και δημιουργούσε θετικές για το Μητσοτάκη εντυπώσεις. Όμως, ο Ερντογάν συνέχισε λέγοντας πως «είχαν συμφωνήσει» να μην βάλουν «τρίτες χώρες» στα μεταξύ των κρατών μας ζητήματα. Σύμφωνα με τη Σαμπάχ, ολόκληρο το σχετικό απόσπασμα της δήλωσης Ερντογάν είχε ως εξής: «Είχαμε συμφωνήσει να μην ανακατέψουμε τρίτες χώρες στα ζητήματά μας, αλλά παρ’ όλα αυτά, την περασμένη εβδομάδα, στο Κογκρέσο, τους προειδοποίησε να μη μας δώσουν F-16».

Μία ακόμη λίστα μας χρωστά, λοιπόν, η κυβέρνηση: Ποιά είναι αυτά τα «ζητήματά μας» που η ελληνική κυβέρνηση σήμερα τα θεωρεί διμερή και τα δηλώνει διμερή στον Ερντογάν; Ακόμη περισσότερο, γιατί «δίνει» το Μητσοτάκη ο Ερντογάν, αποκαλύπτοντας πως, στην ουσία, η στάση του έλληνα πρωθυπουργού βάζει τις ΗΠΑ ως «τρίτη χώρα», επιδιαιτητή;, στα ελληνοτουρκικά, κοινώς κάνει τη Νούλαντ δερβέναγα, ασχέτως κυριαρχικών δικαιωμάτων; Και, ακόμη περισσότερο, η στάση αυτή, αυτό που ο Ερντογάν ερμηνεύει ως όξυνση κι αλλαγή στάσης, μέσω της ομιλίας στο Κογκρέσο, και τον οδηγεί να μιλήσει έτσι, μήπως είναι γιατί θεωρεί πως βρίσκεται απέναντι σε μετατροπή της Ελλάδας σε μοχλό πίεσης της Τουρκίας να «συμμορφωθεί» στις ΝΑΤΟικές επιταγές; Αν θυμηθούμε τα περί «δεν είναι καιρός να μιλάς κατά της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ», αυτό το τελευταίο είναι και το πιο πιθανό. Και εξηγεί άριστα την αντίδραση Ερντογάν.

Η θέση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και η «παροχή διευκολύνσεων», ειδικά σε συνθήκες ψυχρού πολέμου, όπως αυτός που ήδη έχει ξεκινήσει, με Ρωσία και Κίνα, είναι εν των ουκ άνευ για τις ΗΠΑ. Είναι απαραίτητη γεωστρατηγικά, απαραίτητη ως ο δεύτερος μεγαλύτερος στρατός του ΝΑΤΟ, με παρουσία έντονη, διπλωματική και στρατιωτική, σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική. Παράλληλα, η Τουρκία είναι πολύτιμη στο Ισραήλ – τα παιδιά τα ξαναβρίσκουνε.

Και, βεβαίως, όπως αποδεικνύει η πρόσφατη ιστορία, αν και δεν το έχουν μάθει οι ελληνικές πολιτικές ελίτ, οι ΗΠΑ δεν είναι έμπιστος σύμμαχος, δεν είναι καν σύμμαχος – ηγεμών είναι-, και δρουν με βραχύ ορίζοντα. Αλλάζοντας πλευρό, αναλόγως των συμφερόντων τους. Κι αφήνουν το προτεκτορατο να χαίρεται, γιατί οι πολιτικοί του δεν έχουν μνήμη και τους αρκούν τα καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς….

Ας πούμε, σχολιάζοντας τις δηλώσεις Ερντογάν περί ανύπαρκτου Μητσοτάκη, πέραν του να «τα βρούμε», το Στέητ Ντηπάρτμεντ μας είπε πως «η Ελλάδα είναι ένας αναντικατάστατος εταίρος και ένας βασικός νατοϊκός σύμμαχος, και η Τουρκία είναι ένας σημαντικός εταίρος». Και κάποιοι χάρηκαν που είμαστε «αναντικατάστατος» και όχι απλός «σημαντικός». Γιατί ξεχνούν πως μέχρι προ τριμήνου ο «αναντικατάστατος» (an indispensable ally of the United States) ήταν η Τουρκία. Και πολύ εύκολα θα ξαναγίνει. Με την ελληνική πλευρά στο ρόλο του χρήσιμου ηλιθίου.

 *Τότε, αρχές Μαϊου, έγραφε: «Σύμφωνα με το ρεπορτάζ προηγούμενων ημερών μόνο από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας έχουν απογειωθεί τουλάχιστον επτά μεταγωγικά αεροσκάφη με πολεμικό υλικό και προορισμό την Ουκρανία. Ποιο άραγε ήταν το φορτίο τους;». Ας ελπίσουμε ότι θα μάθουμε.

https://thepressproject.gr/