Τί είναι κόμμα, τί είναι πολιτικός--Ειδικό Δικαστήριο! Όχι «παραίτηση»!

 

Τί είναι κόμμα, τί είναι πολιτικός

2021/08/13

ΕργΔημΕργ -

Πολλά τρισηλίθια «σαβουάρ βίβρ» γράφτηκαν αυτές τις μέρες ανά τα Ελληνόφωνα ιντερνέτια, τα οποία χαζοευγενικά μου δώσαν αγρίως στα νεύρα.

[Πχ: «- Κύριε Αποτέτοιε μας, αποτύχατε! Να παραιτηθήτε!» Γιά τόση ευγένεια μιλάμε! Μόνο: «- Σας παρακαλούμε πολύ – κι άμα θέλετε, να σας γλείψουμε καί την κ@λοτρυπίδα, μπας καί παραιτηθήτε!» δεν γράψανε.]

Ωστόσο, όλ’ αυτά επιβεβαίωσαν την πάγια θέση μου, ότι ο σημερινός Ελλαδέζος δεν ξέρει ούτε την πολιτική αλφαβήτα.

Έ, ναί. Διότι κανείς δεν μίλησε γιά το αυτονόητο: γιά εκτελεστικό απόσπασμα! Όπως κανείς δεν είχε μιλήσει ούτε επί πονηρού Αντρεοπαπαντρέου, ειπόντος: «- Ο πολιτικός που αποτυγχάνει, πάει σπίτι του!»

[Σοβαρά, ρέ μεγάλε; τί μας λές; επειδή σε συμφέρει; Γιά να ξανάρθει ο αποτυχών πολιτικός (τελείως ανέμελος κι ατιμώρητος) μετά από κάποια χρόνια να μας κατσικωθεί πάλι στην καμπούρα, ως «σωτήρας»;

Ο πολιτικός που αποτυγχάνει, θα είναι ΠΟΛΥ τυχερός αν δεν πάει στο εκτελεστικό απόσπασμα καί πάει σπίτι του.]

Όπως δεν μίλησε κανείς, ούτε καί γιά να προτρέψει τον κουκλοχαιρετάκια ν’ αυτοκτονήσει. Γιά τόσο κοτόπουλα, μιλάμε.

. . . . . . .

Λοιπόν, γιά να τελειώνουμε με τα νήπια, που μού ‘χουν καί πολιτική άποψη, τρομάρα τους (καί ψηφίζουν κιόλας – τρομάρα όλων μας), θα δώσω σήμερις μία καί καλή τους ορισμούς του κόμματος καί του πολιτικού.

. . . . . . .

Γιά να είμαι ειλικρινής, τον ορισμό του κόμματος δεν χρειάζεται να τον δώσω εγώ· τον έδωσε ο Εμμανουήλ Ροΐδης το 1875. Αλλά, παραμένει απαράλλαχτος μέχρι σήμερα.

Είναι ο ακόλουθος: (από εδώ)

Κόμμα: Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ α(νο)ρθ(ρ)ογραφώσιν,(*)

εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν,

οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν

δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού,

ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι.

( * Η λέξη, όσο τό ‘ψαξα, απαντά καί με τις δυό μορφές. Αρθρογραφώσιν, ανορθογραφώσιν.

Ρίξτε, πάντως, καί μιά ματιά στην υπόλοιπη σελίδα, να δήτε τί άλλο είπε ο μέγιστος. Αξίζει.)

. . . . . . .

Τον απόλυτο ορισμό, τώρα, του πολιτικού, τον έδωσε η μακαρίτισσα η μάνα μου.

«- Φαντάσου», είπε, «έναν καλοντυμένον, χαμογελαστόν, με μπλέηζερ καί μαντηλάκι στο τσεπάκι, να στέκεται στην κεντρική πλατεία καί να χαιρετάει τα πλήθη.

Κάποια στιγμή, περνάει ένας καί τον φτύνει -φτού!- στα μούτρα.

Αμέσως μετά, περνάει άλλος. Φτού! κι αυτός.

Μετά, περνάει άλλος, συναχωμένος. Αυτός του τη φυλάει πηχτή: χρρρρ-χφθούππ!!!

Μετά, περνάνε κι άλλοι καί τον φτύνουν.

Στο τέλος, όταν δεν περνάει πιά κανένας, ο τύπος αυτός ρωτάει φωναχτά:

‘- Είναι κανένας άλλλος να φτύσει;’

Δεν απαντάει κανείς, οπότε ο τύπος βγάζει το μαντηλάκι, σκουπίζεται, ξαναχαμογελάει, καί συνεχίζει να χαιρετάει τα πλήθη, σα να μην έτρεξε τίποτε.

Έ, παιδί μου, αυτός είναι ο πολιτικός!», κατέληξε την αφήγησή της η μάδερ μου.

. . . . . .

Τα παραπάνω, μάθετέ τα απέξω. Καί βάλτε μυαλό, μερικοί-μερικοί... που μου θέλετε κι ευγένειες απέναντι

 σ’ εγκληματίες.

Ειδικό Δικαστήριο! Όχι «παραίτηση»!

2021/08/14

ΕργΔημΕργ -

Άντε, να το γράψουμε κι εδώ, μπας καί πάρει χαμπάρι κανένας.

Αυτές τις μέρες, όσοι αισθάνονται να βράζει το αίμα μέσα τους, ουρλιάζουν τη γνωστή (παθητική) σεξουαλική διαπίστωση. Οι άλλοι, πάλι, οι κυριλέδες, το πήραν απαλά καί χαδιάρικα το πράγμα: «- Παραιτηθήτε, κύριε!», λένε.

Καί οι μέν, καί οι δέ είναι εκτός πραγματικότητας.

• Οι μέν, διότι είπαμε: «- Είναι κανένας άλλος να φτύσει;» (Δηλονότι, τα βρισίδια δεν μπορούν ν’ αλλάξουν καταστάσεις – ιδίως πολιτικές.)
• Οι δέ, διότι μαλακίζονται αγρίως.

Ακούτ’ εδώ, ρέ χαμένα της δεύτερης κατηγορίας:

Παραιτείται κάποιος, όταν τον πρήζουν καί τον εκβιάζουν να κάνει πράγματα που δεν θέλει· πράγματα, που ενδεχομένως αντιβαίνουν στις αρχές του.

Απ’ την άλλη, η παραίτηση σημαίνει ένα καί μοναδικό πράγμα: παύω να έχω τις ευθύνες της θέσης, που μέχρι τώρα είχα. (Καί στο εξής, βγάλτε τα πέρα μόνοι σας. Μή με πρήζετε άλλο.)

Εδώ, όμως, ρέ Ζά:

Ποιός τον ζόρισε αυτόν; Ποιός τον έβαλε να κάνει πράγματα που δεν θέλει, ώστε να παραιτηθεί; Καί γιατί να παραιτηθεί; επειδή του κρατάμε μούτρα; Ή, μήπως μας κρατάει μούτρα αυτός, καί δεν το καταλάβαμε;

Καί το κυριώτερο:

• Πρόδωσε.
• Κατέστρεψε την Ελλάδα. (Στο μέτρο του δυνατού – όσο μπόρεσε.)
• Έριξε ξύλο στον κόσμο.
• Κορόϊδεψε τους πάντες. (Μάσκες οι άλλοι, γλέντια αυτός.)
• Πάει να μας ξεπαστρέψει ως λαό με τα κωλοεμβόλια.

Άρα, τί;

Έτσι απλά θα παραιτηθεί, απεκδυόμενος τις τρομερές ευθύνες του, καί θα πάει διακοπές;

Αυτό ζητάτε;

ΣΟΒΑΡΑ ΜΙΛΑΤΕ, ΡΕ;

. . . . . . . . .

Τελικά, έχει απόλυτο δίκιο ο Παλαιός, που τά ‘χει βάλει με τον λαό… κι η αφεντιά μου μέχρι τώρα μάλλον πετούσα χαρταετό σε κάποια πολιτικά θέματα.

Διότι:

• Το εκάστοτε γκουβέρνο, είναι αυτό που είναι.
• Οι διάφοροι θρασείς ξένοι πρέσβεις που ανακατεύονται (σε τελική ανάλυση, ο εξής ένας), είναι αυτοί που είναι.
• Οι διάφορες μυστικές λέσχες καί τα ρέστα, είναι αυτές που είναι.
• Τα (παντοτε σιχαμερά) κομματόσκυλα είναι αυτά που είναι.

Ο λαός, όμως, γιατί είναι αυτός που είναι;

Γιατί ο λαός ζητάει απλά παραίτηση του εγκληματία, κι όχι να τον περάσει από Ειδικό Δικαστήριο;

Δεν είναι σα να λέει: «- Πήδα μας κι άλλο, το γουστάρουμε!»;

Έ;

Οπότε, ο εγκληματίας τί θα κάνει, άμα ακούει τέτοια;

Θα κάτσει στην καρέκλα, καί θα συνεχίσει να πηδάει αυτόν τον αποχαζεμένο λαό. Αυτό θα (συνεχίσει να) κάνει! Αυτό ακριβώς.

Καί τα βρισίδια θα συνεχίσει να τα γράφει αρμοδίως. Το πολύ-πολύ, να βάλει μπάτσους καί εισαγγελείς να μαζέψουν τους υβρίζοντες… κι η ζωή συνεχίζεται.

. . . . . . . . .

Δυστυχώς, δεν μιλάμε απλά γιά άγνοια ακόμη καί της πολιτικής αλφαβήτας. Δεν μιλάμε -από πλευράς πολιτικής αντίληψης- γιά νήπια.

Μιλάμε γιά βρέφη, που ακόμη τα κάνουν απάνω τους.

Οπότε, μπροστά σε τέτοια κατάσταση, τί να πείς καί τί να μολοήσεις!

Έτσι μού ‘ρχεται, είτε να μην ξανασχοληθώ με πολιτικά θέματα, είτε να σταματήσω τελείως να γράφω.

Τί νόημα έχει, πιά;… αν μέσα στον γενικό χαμό υπάρχει ένας ημίτρελλος τύπος, που γράφει σ’ ένα ιστολόγιο γι’ αστέρια καί φεγγάρια, ή γιά κάποιον υπερπολιτισμό του παρελθόντος, του οποίου οι σημερινοί απόγονοι δεν κάνουν ούτε γιά καθαριστές βόθρων;

Τελικά, όμως, ίσως υπάρχει μιά λύση:

Να παραιτηθούν οριστικώς απ’ τα πληκτρολόγια, όσοι γράφουν μαλακίες. Ιδίως πολιτικές.

Τότε, κάπως θα επανέλθουν οι ισορροπίες.