Στις 30 Ιανουαρίου 1933, ο Χίτλερ έγινε γιά πρώτη φορά καγκελλάριος (πρωθυπουργός) της Γερμανίας.

Γιά να φτάσει, όμως, στην οριστική του πρωθυπουργοποίηση, επισυνέβησαν συνολικώς (κι αν θυμάμαι καλά) τέσσερεις (4) συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, συν τρείς (3) συνεχόμενες βραχύβιες θητείες της Βουλής της Γερμανίας, διότι άλλες τρείς (3) συνεχόμενες φορές οι βουλευτές του NSDAP (του κόμματος του Χίτλερ) παραιτήθηκαν εν σώματι, γιά να εκβιάσουν τις επόμενες εκλογές. (Πράγμα που ΔΕΝ έκαναν κάποιοι γιαλαντζή μιμητές τους εδωπέρα!) Καί, με κάθε επόμενη εκλογική αναμέτρηση, το ποσοστό του NSDAP ανέβαινε.

Ώσπου, λίγο μετά την οριστική πρωθυπουργοποίηση του Χίτλερ, καταργήθηκαν οι συνταγματικές ελευθερίες (χωρίς καμμία αντίρρηση από κανέναν πολιτικό σχηματισμό)…

…καί τα υπόλοιπα είναι πασίγνωστα.

Στο μεταξύ, ο μυστακοφόρος εβραιάκος ετύγχανε μιάς διαβολικής προστασίας της ζωής του. Προστασία, η οποία δεν φάνηκε τόσο κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ (με μιά τρομερή εξαίρεση – δες παρακάτω), όσο κατά τη διάρκεια του Α’ ΠΠ· όπου, οι συσστρατιώτες του έλεγαν πως δεν υπάρχει σφαίρα των εχθρών με τ’ όνομά του απάνω της.

Γιά τον Β’ ΠΠ, αναφέρομαι, φυσικά, στην απόπειρα της 20ης Ιουλίου 1944 εναντίον του Χίτλερ, από την οποία γλύτωσε την τελευταία στιγμή – καί από διαβολική εύνοια της τύχης. (Αξιοσημείωτο: εκείνη τη μέρα είχε συμβεί καί έκλειψη Ηλίου.)

. . . . . . .

Τώρα, ο έξυπνος ήδη τό ‘πιασε πού το πάω. Αλλά ο έξυπνος κατά κανόνα είναι καί (διαβασμένος) ίστωρ, οπότε δεν χρειάζεται καί πολλά-πολλά, γιά να καταλάβει.

Εδώ απευθύνομαι όχι στους βλάκες (χαμένος κόπος!), αλλά σ’ όσους αρνούνται πεισματικά να βάλουν τη γκλάβα τους να σκεφτεί, μήπως καί τους φθαρεί ο εγκέφαλος – καί τί θα κάνουν μετά! (Τί να κάνουν, μωρέ;! αφού έτσι κι αλλοιώς δεν τον χρησιμοποιούν. Έχουν – δεν έχουν εγκέφαλο, ένα καί το αυτό.) Τους …αρνητές σκέψης, δηλαδή! lol!!!

Είναι αλήθεια, πως οι περισσότεροι τα πολεμικά του Β’ ΠΠ τα ξέρουν, κι ελάχιστοι (κυρίως όσοι ενδιαφέρονται γιά πολιτικές αναλύσεις) έχουν σκαλίσει τις προπολεμικές λεπτομέρειες της κοινοβουλευτικής περιόδου των ναζιστών. Γι’ αυτό τ’ αναφέρω εδώ αυτά τα πολιτικάντικα.

Καί φτάνουμε στην ερώτηση του ουάν μίλλιον ντάλλαρζ:

ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ ΟΛ’ ΑΥΤΑ;

Καί δεύτερη ερώτηση, δώρο:

Μπορείτε να προβλέψετε το μέλλον (όχι της Γερμανίας το μέλλον, ρέ στόκοι! της Ελλάδας!), κάνοντας συσχετισμούς;

Τί, δηλαδή; η διαπίστωση, πως τα σημερινά τεκταινομένα στην Ελλάδα μοιάζουν με τα πεπραγμένα των ναζιστών, φτάνει μονάχα μέχρι τις (ψευδο)ιατρικές πρακτικές τους; Μονάχα μέχρις εκεί τους κόβει, μερικών-μερικών; Μονάχα στο να ζωγραφίζουν χιτλερικό μουστάκι στα μούτρα του κουκλοχαιρετάκια τους κόβει;

. . . . . . .

Ακούς (καί διαβάζεις στα ιντερνέτια), λοιπόν, στις μέρες μας διάφορες ηλίθιες κραυγές: «- Άαα!!! Καταλύεται το Σύνταγμα! Καταπατούνται οι νόμοι! Η αντιπολίτευση δεν μιλάει!», καί τα ρέστα.

Όχι, σωστές είναι αυτές οι διαπιστώσεις· απόλυτα σωστές. Η ηλιθιότητα, όμως, κολλάει στο: «- Άαα!!!».

Αφού έχουν ξαναγίνει αυτά τα πράγματα, ρέ ανιστόρητα όντα!!! Προς τί η έκπληξη;

Ή, μήπως, νομίζετε ότι ένα μαύρο κατεστημένο αρκετών (δεκάδων) χιλιάδων ετών δεν θα φρόντιζε τη στεγανοποίηση της άμυνάς του; Όπως δεν δίνουμε γεμάτο καί απασφαλισμένο όπλο σε νήπιο, έτσι ακριβώς στον (τρομάρα του!) «κυρίαρχο λαό» ΔΕΝ δίδονται επικίνδυνα «όπλα». Μιά (χειραγωγούμενη) ψήφος ανά τετραετία, ως «δημοκρατική υποχρέωση» στον μπάρμπα απ’ το χωριό, κι όξ’ απ’ την πόρτα. Τα υπόλοιπα είναι μονάχα γιά τους «εκλεκτούς».

Κάτσε, όμως, να σας το κάνω πενηνταράκια αυτό το τελευταίο (το περί μαύρου κατεστημένου), διότι ξεφεύγουμε από τα χωράφια της Ιστορίας.

Η διαχρονική ομοιότητα κάποιων χαρακτηριστικών της Εξουσίας, αλλά κυρίως η επανάληψη των μεθόδων της, μας οδηγούν στο να πιστεύουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε απλά με κάποιους, που γίναν (όπως κι αν γίναν) ηγέτες – καί, άρα, θα χρησιμοποιήσουν τα ίδια «προικιά» της Εξουσίας, όπως πχ όποιος παίρνει πτυχίο μαθηματικού χρησιμοποιεί τα (ίδια) Μαθηματικά. Άρα, δεν έχουμε απλά επανάληψη μιάς επιτυχημένης (εξουσιαστικής) συνταγής.

Αλλά, μάλλον έχουμε μιά πανάρχαιη κλίκα με διαχρονική άσπαστη συνέχεια.

Υπερβολικός ο ισχυρισμός; συνωμοσιολογικός;

Μπορεί. Αλλά, σκεφτήτε: σε παλιότερες εποχές (πχ Μεσαίωνας), όπου δεν υπήρχε ψήφος, βασιλιάς γινόταν ο γυιός του βασιλιά – καί δεν υπήρχε έλεγχος στο ποιός ήταν αυτός. Μά κουτσός, μά στραβός, μα τρελλός, μά χέστης, μά μέθυσος… ούτε έλεγχος υπήρχε, ούτε μηχανισμός ανατροπής του· παρά μόνο με το σπαθί. Πράγμα, όμως, που πάντα μέν σηματοδοτούσε ένα ντόμινο εξελίξεων, αλλά όχι πάντα ευοίωνο. (Πχ παραμονεύανε οι εξωτερικοί εχθροί, γιά να εκμεταλλευτούν το κενό εξουσίας.)

Σήμερα, με την ψήφο, οι μηχανισμοί ανατροπής τρελλών καί προδοτών (καί λοιπών καλόπαιδων) υπάρχουν μέν, αλλά μονάχα στη θεωρία. (Γιά το προτεκτοράτο μας μιλάω – γιά παραέξω δεν γνωρίζω, αλλά υποθέτω ότι κι εκεί τα ίδια συμβαίνουν.) Ποιός πρόεδρας δημοκρατίας θα διαλύσει τη Βουλή, επειδή η κυβέρνηση είναι καταφανώς αντίθετη με το λαϊκό αίσθημα – όπως λέει κάπου το Σύνταγμα; Ποιός τη διέλυσε, τόσο με το Αλεκσάκι, όσο καί με τον κουκλοχαιρετάκια;

Κι ακόμη… τί παναπεί: «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων»;

Τά ‘χουμε πεί πολλές φορές, ότι θα έπρεπε να υπάρχει αυτόματος τιμωρητικός μηχανισμός. Παραβιάζεις το Σύνταγμα, όντας -μάλιστα- γκουβέρνο; άμεση έκπτωση από κάθε αξίωμα, ισόβια στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων, καί ισόβια στη στενή! Αντ’ αυτού, όμως, «προβλέπεται» να συνετίσει τους παρεκτραπέντες ο καφετζής της Άνω Ραχούλας· κι αυτό, μονάχα άμα τον πιάσει …ο πατριωτισμός!!!

[Αν αυτά εσείς τα θεωρείτε σοβαρά πράγματα, καί όσους σπεύδουν να μας εξηγήσουν τα του άρθρου 120 σοβαρούς, το βουλώνω καί πάω πάσο. Εσείς, τώρα, οι «σοβαροί», μή συνεχίζετε την ανάγνωση του άρθρου μου, διότι απλά χάνετε τον χρόνο σας.]

Απ’ την άλλη, το ψείρισμα των προπολεμικών Συνταγμάτων της Γερμανίτσας δεν είναι δική μου δουλειά (έχω, δέ, παντελή άγνοια περί αυτών), αλλά μονάχα των ελαχίστων που εκπονούν σχετικές διδακτορικές διατριβές στις Πολιτικές Επιστήμες. Πάω, όμως, στοίχημα τα (ελάχιστα) ψιλά που έχω στο πορτοφόλι μου, ότι ούτ’ εκεί είχε προβλεφθεί αυτόματη τιμωρία των παρεκτρεπομένων!…

. . . . . . .

Μέχρι τώρα, πιστεύω ξεκαθαρίσαμε δύο τινά:

  • Η Εξουσία έχει -κατά το δυνατόν- στεγανές άμυνες, σχεδόν απαραβίαστες από τον «κυρίαρχο λαό».
  • Σε τυχόν παραβιάσεις τους, Συντάγματα καί νόμοι δεν μπορούν ν’ αντιτάξουν άμυνα ισχυρώτερη απ’ το χαρτί, στο οποίο τυπώνονται.

Γι’ αυτό ακριβώς ο κάθε πρώθυ των τελευταίων ετών στο προτεκτοράτο μας προχωράει ακάθεκτος σε ό,τι αντεθνικό γουστάρει (χώρια τις αντισυνταγματικότητες καί τις παρανομίες), καί δεν τον εμποδίζει κανείς.

Καί, φυσικά, ΜΗΝ περιμένετε ότι θα σταματήσει εδώ. (Ούτε ο Χίτλερ σταμάτησε.)

Πάμε, λοιπόν, με βάση την ιστορική αναλογία, να ξεκαθαρίσουμε καί τα επόμενα. (Το ένα ήδη το κάναμε πενηνταράκια: δεν τον σταματάει κανείς καί τίποτε, κι ούτε πρόκειται στο μέλλον.)

Τί άλλο έκανε ο κυρ-Χίτλερ; τί άλλο συνέβη επί των ημερών του;

Στρατόπεδα συγκεντρώσεως γιά όσους δεν γούσταρε· καί όλα τελείωσαν μέσα στο αίμα, με μιά τρομερή εθνική καταστροφή γιά τη χώρα του.

Το πιάνετε, έ;

Έτσι ακριβώς θα τελειώσει η διακυβέρνηση του κουκλοχαιρετάκια: με μιά τρομερή εθνική καταστροφή. Μόνο που, στην περίπτωσή μας, δεν θα υπάρξει Αμέρικα, να μας ξανακάνει σκανδαλωδώς χώρα απ’ τα ερείπεια. Άλλο η γερμανίτσα, άλλο το Ελλαδιστάν.

Στο μεταξύ, ετοιμαστήτε οι διαφωνούντες να σας χώσουν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. («Δομές» ονομάζονται σήμερα, κι είναι ήδη έτοιμες αρκετές τους – διαβάστε τις ειδήσεις των δύο τελευταίων ετών στο Διαδίκτυο, να ξεστραβωθήτε).

Τί; αμφιβάλλετε; γιατί αμφιβάλλετε; επειδή ζούμε στον 21ο αιώνα κι έχουμε κομπιούτερς, άρα «δεν γίνονται αυτά τα πράγματα»;

Μά, κι αυτοί που κλειστήκαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως στον Β’ ΠΠ, στον 20ο αιώνα ζούσαν, κι είχαν τηλεοράσεις καί αίαρ-κοντίσιον!

. . . . . . .

Ξεκάθαρα, πλέον, όλα; Τό ‘δατε το μέλλον μας;

Χαίρομαι. (Που τό ‘δατε, όχι γιά όσα θα μας έρθουν.)

Οπότε, λογικώς τίθεται το ερώτημα τί να κάνουμε, γιά να το αλλάξουμε αυτό το ζοφερό μέλλον.

Χμμμ… όπως είδατε, τους δαιμονοκαβαλλημένους «ηγέτες» δεν τους πιάνουν εύκολα ούτε σφαίρες, ούτε βόμβες. (Αν καί δεν θα εμπόδιζα κανέναν να δοκιμάσει.)

Άρα, τί κάνουμε;

Μιά λύση ίσως βρίσκεται στον συλλογισμό ότι αυτά τα …εκρηκτικώς ωραία δεν πιάνουν μεν τους κατεχόμενους απ’ τον Οξαποδώ, αλλά πιάνουν …τους παρακατιανούς! 🙂

Απ’ την άλλη, γιά τα παραπάνω κλιμάκια ίσως χρειάζεται καί κανένας αφορισμός, ή δεν ξέρω τί άλλο παρεμφερές.

Κι εμείς, κύριε; τί κάνουμε εμείς, ο λαουτζίκος;

. . . . . . .

Εμείς κατ’ αρχήν πρέπει να ομονοήσουμε, να καταλάβουμε την πανταχόθεν κοροϊδία, να μην ελπίζουμε πλέον σε κανέναν πλήν των εαυτών μας,…

…καί, ειδικά εσείς (εξαιρώ την αφεντιά μου! 🙂 )…

…Πλακωθήτε στη σοβαρή μελέτη της Ιστορίας, γιά να μην σας ξαναπιάσει κανείς κορόϊδα!