(προηγούμενο)

δ. Το Ηλιακό μας Σύστημα είναι «πειραγμένο»

Καί δεν είναι όπως ήταν το πάλαι ποτέ, που δημιουργήθηκε.

. . . . . . .

Κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή μηχανισμό δημιουργίας ενός πλανήτη, ακόμη περισσότερο ενός ολόκληρου ηλιακού συστήματος. Ό,τι έχει γραφεί (από προφέσσορες, κτλ), δεν είναι τίποτε άλλο, παρά «μοντέλα» – λογικές υποθέσεις. Οι οποίες τελευταία περνάνε καί στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές ως φιλμάκια εικονικής πραγματικότητας, κι εντυπωσιάζουν το πόπολο.

Εννοείται, δεν είναι απόλυτα ανεδαφικές οι υποθέσεις αυτές· πάντα έχουν λογική βάση. Ωστόσο, τους λείπουν πολλά, ώστε να τις πάρουμε στα σοβαρά…

...Ίσως καί μιά ολόκληρη καινούργια Φυσική!

Τέλος πάντων, ας πούμε ότι μέσα στο διάστημα έχουμε μιά μάζα αερίων (το πού βρέθηκε αυτή, άσ’ το), η οποία αρχίζει να περιστρέφεται (το γιατί, επίσης άσ’ το), κι αμολάει κομμάτια απ’ τις άκρες της. Αυτά τα άκρα γίνονται μπαλλάκια (άσ’ το κι αυτό), ψύχονται, στερεοποιούνται, μεταβάλλονται σε πλανήτες (άσ’ το), ενώι αντιθέτως το κεντρικό (μεγαλύτερο) κομμάτι υπερθερμαίνεται καί γίνεται ήλιος (άσ’ το, είπαμε – δεν θα το ξαναπώ). Κι έτσι ( ; ), έχουμε τη γέννηση ενός πλήρους ηλιακού συστήματος!

Τώρα, οι τροχιές των πλανητών υποθέτουμε πως στην αρχή είναι κυκλικές (γιά λόγους συμμετρίας, ας πούμε – χωρίς εξήγηση πάλι, το γιατί δεν είναι ρομβικές πχ), αλλά σύντομα μεταβάλλονται σε ελλείψεις. Αυτό το τελευταίο ξέρουμε το γιατί συμβαίνει: επειδή η μαμά Φύση είναι τσιγγούνα! Κι επειδή οι ελλείψεις είναι πιό οικονομικές σε ενέργεια από τους κύκλους.

Όμως, δεν εφησυχάζουμε ούτε με τις ελλειπτικές τροχιές!

Ο λόγος είναι ότι: όταν ένας πλανήτης πλησιάζει έναν άλλον, η μεταξύ τους βαρύτητα αυξάνει – καί άρα, ο κάθε πλανήτης τραβιέται προς το μέρος του άλλου. Όμως, επειδή η περιστροφή τους δεν σταματάει, πάλι απομακρύνονται μετά από λίγο, άρα πάλι μειώνεται η μεταξύ τους βαρυτική έλξη. Άρα, η τροχιά του καθενός τείνει να επανέλθει στην τέλεια έλλειψη (που, υποτίθεται, πως ήταν πρίν το πλησίασμα).

Όμως, η μηχανική εδώ είναι μηχανική ελατηρίου, άρα ο κάθε πλανήτης -όσο προχωράει- κάνει μερικές φορές αριστερά-δεξιά, αριστερά-δεξιά, αριστερά-δεξιά (κάθετα στην εφαπτομένη της τροχιάς του) σε όλο καί πιό μικρά πλάτη ταλάντωσης (δηλαδή, κάνει αποσβεννύμενη ταλάντωση), έως ότου επανέλθει στην -υποτίθεται- γεωμετρικώς τέλεια ελλειπτική τροχιά.

Μέχρι να πλησιάσει άλλον πλανήτη, δηλαδή, οπότε ξανακάνει τα ίδια (ενώι προχωράει) : ζμπόϊνγκ – ζμπόϊνγκ – ζμπόϊνγκ!!!

Μ’ άλλα λόγια, η τροχιά κάθε πλανήτη κάθε άλλο παρά τέλειο γεωμετρικό σχήμα είναι. Θα λέγαμε ότι περισσότερο μοιάζει με πορεία ξεχαρβαλωμένου ντάτσουν σε φαγωμένο απ’ τη βροχή χωματόδρομο με λακκούβες.

. . . . . . .

Τώρα, τί μας νοιάζουν εμάς αυτά;

Εγκυκλοπαιδικώς, επειδή ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα των προγραμμάτων Αστρονομίας. Γιά να υπολογιστεί η ακριβής θέση ενός πλανήτη σε μακρυνές μελλοντικές, ή παρελθοντικές ημερομηνίες (καί στιγμές), το πρόγραμμα πρέπει να κάνει υπολογισμούς «ανωτέρας τάξεως», ως λέγεται. Δηλαδή, πρακτικά: όσο περισσότερο προχωράει στα δεκαδικά ψηφία, τόσο ακριβέστερο είναι. Κι ευτυχώς που οι σημερινοί επιτραπέζιοι υπολογιστές είναι γρήγοροι, διότι σε τέτοιον υπολογιστή του 1990 ενδεχομένως να έκανε αρκετά λεπτά να δώσει απάντηση το πρόγραμμα.

Μή εγκυκλοπαιδικώς…

Τα κατανοήσατε τα παραπάνω, έτσι;

Λοιπόν. Εάν είναι να πάρουμε τα ακριβή μήκη, μά κυρίως τους ακριβείς χρόνους δύο τέτοιων τροχιών (αλλά καί ιδιοπεριστροφών – που πάλι επηρεάζονται απ’ το έλα-φύγε της απόστασης δύο πλανητών), καί διαιρέσουμε τους δύο αριθμούς, ποιά η πιθανότητα να πάρουμε ακέραιο λόγο… ή, τέλος πάντων, ρητό λόγο δύο ακεραίων αριθμών, κατά προτίμηση μικρών;

Η πιθανότητα είναι πιό μικρή, απ’ το να πιάσουμε δέκα συνεχόμενες φορές το Τζόκερ.

Κι αυτό, δηλαδή η μή εύρεση τέτοιας αναλογίας, συμβαίνει σε όποιο ουράνιο σώμα περιστρέφεται γύρω από ένα άλλο. Πλανήτη γύρω από ήλιο, γαλαξία γύρω από μαύρη τρύπα, κτλ κτλ. (Εξηγήσαμε καθαρά το γιατί.)

Αλλά, αν συμβαίνει;

Χμμμ… Γνωρίζετε ότι ο λόγος του χρόνου περιστροφής της Σελήνης, προς τον χρόνο της ιδιοπεριστροφής της είναι ένα εκπληκτικό 1:1. (Με ακρίβεια τουλάχιστον δέκα δεκαδικά ψηφία, όπως ανέγνωσα κάπου.)

Ίσως, όμως, να μην έχετε δώσει προσοχή στο γεγονός ότι υπάρχει καί αντίστοιχο φαινόμενο γιά τον Ερμή (δες πχ εδώ), μ’ ένα επίσης εκπληκτικό απόλυτο 2:3 .

. . . . . . .

Στο σημείο αυτό, θα πεταχτεί ο (επιστήμων, καί καλά) μαλάκας, καί θα μας πεί ότι πρόκειται γιά σύμπτωση.

Πουλλλλάκι μουουουου!…… Δεν σας έδειξα ακόμη τον πίνακα με τα αντίστοιχα «κλειδώματα» σε λόγους μικρών ακεραίων των δορυφόρων του Δία!!! Τα οποία, βέβαια, δεν τά ‘βγαλα απ’ το μυαλό μου, αλλά τα λένε οι αστρονόμοι – από την εποχή του Γαλιλαίου, μέχρι την κυρα-Νάσα. (Να δώ να τη βγάζουν κι αυτή άσχετη καί συνομωσιολόγα, καί τί στον κόσμο! Καρα-lol!!!)

Ενδεικτικές σελίδες:

  • Πρώτη, όπου μαθαίνουμε ότι η πρώτη απόπειρα μαθηματικής εξήγησης του φαινομένου έγινε κάπου το 1965.

[Αν κι εγώ βλέπω συναρτήσεις, οι οποίες α-πο-κλεί-ε-ται να δώσουν ακέραια αποτελέσματα… πολλώι δέ μάλλον ν’ ανάγονται οι λόγοι δύο παραγομένων τιμών -από τέτοιες συναρτήσεις- σε λόγους μικρών ακεραίων.

Ά, επίσης! Όταν λέω πως οι «επιστήμονες» θέλουν σφαλιάρες, κάτι ξέρω· στη σελίδα αναφέρεται ο όρος «σπίν» γιά ουράνια σώματα… ναί, μόνο που το σπίν προκύπτει μονάχα από την Ειδική Σχετικότητα, κι όχι απ’ τη Νευτώνεια Μηχανική των πλανητών. Τί να κάνουμε; κάνει μπάμ το -«πολιτικώς ορθό»- διάβασμα γι’ απλώς καλό βαθμό στις εξετάσεις καί συστατικές επιστολές. Την ίδια τη Φυσική, ποιός τη χέζει! Μόνο γιά να πουλάνε μούρη στα φοιτητάκια είναι όλοι αυτοί.]

  • Δεύτερη, όπου βλέπουμε ότι οι «συντονισμοί» αυτοί υπάρχουν καί σ’ εξωπλανήτες, όπως πχ της ομάδας Kepler.

[Δυστυχώς, δεν βρήκα τώρα μιά ακόμη πληρέστερη σελίδα (πάλι της NASA), που δείχνει πιό καθαρά το φαινόμενο σε πίνακες.]

Το κακό είναι πως η Γουΐκι αφ’ ενός βάζει στο τσουβάλι καί ουράνια σώματα με περίπου λόγους μικρών ακεραίων, αφ’ ετέρου προσπαθεί (κακώς!) να δώσει την εντύπωση ότι αυτό το φαινόμενο εξηγείται επιστημονικώς. Σας εξήγησα, όμως, πως ΔΕΝ – κι όποιος έχει λογική, καταλαβαίνει.

Παρένθεση πρώτη: Εδώ, οι «επιστήμονες» -τρομάρα τους!- προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Γενική Σχετικότητα είναι σωστή, κι ότι μπορεί να ενοποιηθεί με την Ειδική Σχετικότητα… άσχετο αν η πρώτη δεν στηρίζεται πουθενά, κι αν οι δυό τους αλληλογρονθοκοπούνται σε αξιωματικό επίπεδο. Το πώς φέρονται τ’ άστρα θα καταλάβουν;

Νούς ορά καί νούς ακούει!… κι οι «επιστήμονες» τυφλοί τόν τε νούν, τα τ’ ώτ’, τα τ’ όμματ’ εισίν.

Παρένθεση δεύτερη: Σας τά ‘πα… Η μακρυνή μας πατρίδα (ημών των Ελλήνων) είναι το σύστημα των πλανητών Κέπλερ. Οι πρόγονοι άφησαν τη σφραγίδα τους εκεί – καί δες επίσης αμέσως παρακάτω.

. . . . . . .

Με τόσους «συντονισμούς» σε λόγο μικρών ακεραίων μέσα στο Ηλιακό μας Σύστημα, τί συμπεραίνουμε;

  • Ότι ΔΕΝ πρόκειται γιά φυσικό, ή τυχαίο φαινόμενο, αλλά υπάρχει «ποιητικό αίτιο» από πίσω.
  • Ότι το Ηλιακό μας Σύστημα είναι «πειραγμένο».
  • «Φτιαγμένο».
  • «Μαϊμουδεμένο».
  • «Καγκουρεμένο».

Σαν «αγωνιστικό» παπί δεκαπεντάχρονων. (Στο κάτω-κάτω, ο Φαέθων ήταν ένας όμορφος έφηβος.)

Κι ότι κάποια έλλογα όντα (διότι ΔΕΝ γίνεται αλλοιώς!!!), κάποτε, έβαλαν το χεράκι τους γιά ν’ αλλάξουν κατά το δοκούν την φυσική τάξη των ουρανίων σωμάτων. Κι αυτά τα έλλογα όντα δεν ήταν άλλα, παρά οι μακρυνοί μας Έλληνες πρόγονοι του Φαέθωνα… της δεύτερης πατρίδας μας μετά το πλανητικό σύστημα Kepler.

Όμως, ανακύπτει το ερώτημα: Γιατί το κάνανε αυτό; παρανοϊκοί ήτανε; ή δεν είχαν με τί ν’ ασχοληθούν;

Η απάντηση είναι πως ήθελαν να εκμεταλλευτούν -προς όφελός τους- την αιθερική ενέργεια πλανητών καί δορυφόρων του Ηλιακού μας Συστήματος.

Πώς;

Αυτό είναι θέμα μιάς εξ ολοκλήρου άγνωστης σήμερα Φυσικής. Ωστόσο, γνωρίζουμε (στο πολύ περίπου) κάμποσα σχετικά πραγματάκια – περί των οποίων, παρακάτω.

. . . . . . .

ε. Ο μηχανικός

Ο μηχανικός είναι κάποιος, που δίνει λύσεις σε πρακτικά προβλήματα – με οποιονδήποτε τρόπο· είτε πρακτικό, είτε με Μαθηματικά και πειράματα, κτλ.

Ο μηχανικός, τώρα, γιά να δώσει τις λύσεις του, σκέφτεται με πολύ καθορισμένο τρόπο.

Δηλαδή:

  • Πηγαίνει βήμα-βήμα.
  • Χρησιμοποιεί ήδη υπάρχουσες υπο-λύσεις (από υλικά, μέχρι μηχανισμούς).
  • Πολύ σπάνια «φεύγει» στο μέλλον… είτε επειδή οι περισσότεροι μηχανικοί δεν μπορούν, είτε επειδή η κοινωνία δεν μπορεί να δεχθεί κάτι απότομα «μελλοντικό», είτε επειδή η μοίρα των πρωτοπόρων είναι σκληρή. (Μας τά ‘πε ο Όμηρος με τον Πρωτεσίλαο.)

Τα μηχανικά ρολόγια, ας πούμε, είναι μηχανισμοί που εξελίχθηκαν από τον ύστερο Μεσαίωνα μέχρι σήμερα. Συνεπώς, ένας μηχανικός ρολογιών του 1880, γιά να πετύχει μεγαλύτερη ακρίβεια στη χρονομέτρηση, θα κοίταζε να φτιάξει μικρότερα γρανάζια – με τα μέσα που θα του παρείχε η εποχή του. Ταυτόχρονα, θα κοίταζε να φτιάξει τα γρανάζια από ανθεκτικό μέταλλο, να μη σπάνε / στραβώνουν· πάλι με τα μέσα που θα του παρείχε η εποχή του.

Το να «πεταχτεί», όμως, μέχρι το 1974, καί να φτιάξει ρολόγια με ολοκληρωμένα κυκλώματα καί leds, δεν θα το έκανε.

Παρομοίως, τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα (λεωφορεία) είναι υπόθεση του 1895. Υπήρχαν καί λειτουργούσαν σε δρομολόγια! Αλλά έπεσαν στην αφάνεια, μέχρι την εποχή μας.

Συμπεραίνουμε, λοιπόν, πως ένας μηχανικός, όταν δεί κάτι ατελές / μισοέτοιμο, θα κοιτάξει να το προχωρήσει / συμπληρώσει με όποια μέσα διαθέτει – καί σπανιώτατα με «φουτουριστικές» λύσεις.

Πχ ζούμε στα 1903, κι ένας μηχανικός βλέπει το αεροπλάνο των αδελφών Ράϊτ. Πώς θα το βελτιώσει;

  • Κάνοντάς το πιό ελαφρό. (Αν γίνεται.)
  • Βάζοντας δυνατώτερο κινητήρα.
  • Βάζοντας δύο έλικες – καί στο επόμενο βήμα, δύο έλικες με αντίθετη περιστροφή.

Αλλά, το να πάει αμέσως σε αεριοπρόωση, δεν θα το κάνει. (Αν μή τί άλλο, η σακαράκα με το καραβόπανο καί τα συρματόχοινα, θα διαλυθεί.)

. . . . . . .

Ειδικά, τώρα, όταν έχουμε ένα σύστημα, το οποίο ο μηχανικός δεν κατανοεί, αλλά πρέπει να το ολοκληρώσει σε επίπεδο απροβλημάτιστης λειτουργίας. Τί θα κάνει μ’ αυτό;

Δοκιμές στα τυφλά. Ακριβώς όπως ένας τυφλός πασπατεύει τους τοίχους ενός οικήματος, το οποίο δεν γνωρίζει.

  • Μήπως αυτό; μήπως το άλλο; μήπως το παράλλο;
  • Αν προσθέσω αυτό, τί γίνεται; αν αφαιρέσω εκείνο, τί γίνεται; αν αλλάξω το παρακάτω, τί γίνεται;
  • Αν προσπαθήσω να μιμηθώ την κατασκευή, ξεκινώντας εξ αρχής (ενδεχομένως καί σε απλουστευμένη έκδοση), πού θα καταλήξω; θα την κατανοήσω καλύτερα;
  • Γιατί αυτός, που αρχικά έφτιαξε την κατασκευή, έδωσε αυτή τη λύση κι όχι άλλη;

Όλη αυτή η ιστορία (ειδικά το τελευταίο ερώτημα) συμπεριλαμβάνει αυτό που ονομάζεται «αντίστροφη μηχανική» (reverse engineering) – η οποία χρησιμοποιείται κατά κόρον στη βιομηχανική καί στρατιωτική κατασκοπεία.

Εμείς εδώ, όμως, ενδιαφερόμαστε γιά τη …διαστημική κατασκοπεία!!!

. . . . . . .

Αλήθεια… Λέτε όσα παρατήρησα εγώ, να μην τά ‘χουν παρατηρήσει «αυτοί»; ή να μην έχουν προσπαθήσει να τα εξηγήσουν (άσχετα με τί «εξηγήσεις» κυκλοφορούν στα πανεπιστήμια) ; …ενδεχομένως καταλήγοντας στα ίδια συμπεράσματα μ’ εμένα;

Ή επιβεβαιώνοντας τίποτε αρχαία υπερ-μυστικά χειρόγραφα, που έχουν στην κατοχή τους;

Ή να μην έχουν προσπαθήσει να τα μιμηθούν;

«- Καί πότε τα μιμήθηκαν, ρέ εξυπνάκια Εργοδότη;»

Χέχέ!!!… Τα …Ηλιοσυστημικά, εννοείτε! Κατάλαβα!

Εντάξει, όχι πολλές φορές στο παρελθόν· καμμία, μπορώ να σου πω – αν καί δεν ξέρω σε τί είδους προσομοιώσεις πλακωθήκαν στους υπολογιστές τους μέχρι τώρα.

Αλλά ήδη μοσχο-ξεκίνησαν!

(συνεχίζεται)