Γράφει η Αννυ Λιγνού
Στη Γερμανία υπάρχουν κάτι μικροί κυκλικοί κόμβοι σε ορισμένους δρόμους που δεν έχουν στη μέση κάποια πλατεΐτσα με τουβλάκια, η, κάποιο παρτέρι με λουλούδια, ή έστω ένα πεζούλι που να σε υποχρεώνει να πας κυκλικά για να μην το καβαλησεις. Είναι απλως ζωγραφισμένοι οι κύκλοι στην άσφαλτο. Είναι σκέτα σταυροδρόμια.
Κι ομως, οι Γερμανοί ακολουθούν ευλαβικά τις γραμμούλες και κάνουν τον κύκλο για να πανε ευθεία ακόμη κι αν δεν υπάρχει άλλο αυτοκίνητο σε ακτίνα πέντε χιλιομέτρων! Σοβαρολογώ.
Πολλές φορές, όταν είμαι σε επαρχιακό δρόμο κι έχω μόνο ένα αυτοκίνητο πίσω μου, κανω διαφορα κόλπα και ζιγκ ζαγκ ότι τάχα είναι ο δρόμος έτσι και πάντα ο από πίσω ακολουθεί και κάνει τα ίδια!
Έτσι και στις ζωγραφιστές πλατείες. Κύκλο ο πρώτος, κύκλο όλοι κι ας θέλουν να πάνε ευθεία, κι ας μην έχει καμία απολύτως λογική αυτό.
Αντίθετα οι Έλληνες, αγνοούν τις γραμμές και πάνε ντουγρού ή στρίβουν αριστερά χωρίς να κάνουν τον κύκλο της πλατεΐτσας.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα για τη φιλοσοφική εξήγηση του πράγματος.
Σαφώς κι είναι θέμα κουλτούρας αλλά νομίζω πως έχει να κάνει με την κυτταρική μνήμη και την ιστορική παράδοση του καθενός.
Οι Γερμανοί, πολυπληθείς και κάπως αγελαίοι, κοπαδιαστοί στις μετακινήσεις τους χρειάζονταν -και χρειάζονται- οργάνωση και πειθαρχία.
Έτσι τους ζωγραφίζουν τις γραμμές κι αυτοί πάνε και κάθονται εκεί που πρέπει, ωραία ωραία και τακτοποιημένα με τη σιγουριά οτι κάποιος άλλος φρόντισε για αυτό και με τη βεβαιότητα ότι ο δρόμος οδηγεί κάπου κι ότι όλο αυτό έχει ένα νόημα. Κι ας μην το ξέρουν. Θα υπάρχει.
Και σε περίπτωση που κάτι αλλάξει θα τοποθετηθεί πάντα μια ταμπελίτσα για να τους ενημερώνει για τις εναλλακτικές διαδρομές.
Οι Έλληνες οι καημένοι, είναι μαθημένοι στα αδιέξοδα.
Είναι συνηθισμένοι οι δρόμοι τους να διακόπτονται ξαφνικά, να μην οδηγούν πουθενά, να έχει γκρεμό από κάτω και τίποτα να μην τους ειδοποιεί.
Εχουν γνώση του πώς είναι μπροστα σου να ορθώνεται ξαφνικά ενας τοίχος από τούβλα η ένα τείχος από εχθρούς να παρουσιάζεται από το πουθενά. Κι έτσι ψάχνουν μόνοι τους αυτόματα την εναλλακτική διαδρομή και τον πιο σύντομο δρόμο.
Κάθε απλός περίπατος για τους άλλους, για αυτούς είναι μια μικρή μάχη.
Και τότε ανασύρουμε αυτόματα τα όπλα μας. Δεν το κάνουμε επίτηδες. Δουλεύει το παρασυμπαθητικό μας σύστημα.
Όλοι έχουμε μέσα μας λίγο ανυπότακτο Ζορμπά, εναν στρατηγό Θεμιστοκλή, εναν πολυμήχανο Οδυσσέα, εναν αγνό μα ανυποχώρητο Παλληκαρίδη, έναν Γλεζο να κατεβάζει τα σύμβολα που δεν πρέπει να είναι εκεί, έναν Μίκη να μας ξεσηκώνει, εναν Βέγγο που δεν σταματάει να τρέχει, εναν αθυρόστομο Αριστοφάνη κι εναν αφιερωμένο στο καθήκον Σοφοκλή, μια αρθστοκράτισσα μπουρλοτιέρισσα Μπουμπουλίνα, εναν φιλοσοφημενο Επίκουρο, μια ανυπάκουη αρχόντισσα Καλλιπάτειρα, εναν απόκοτο Καραϊσκάκη έτοιμο να εξαπολύσει ανήκουστα βρισίδια, έναν παράτολμο Τρελοκαμπέρο που πάει πετώντας ξυστά πάνω από τα κεφάλια τους, μια διορατική Πυθία, μα κι εναν καλόγερο Σαμουήλ έτοιμο να τα τινάξει όλα στον αέρα κι από έναν Ηρακλή κι εναν Αλέξανδρο. Όλοι.
Πιστεύουμε στους 12 και στον Εναν. Μα όχι τυφλά. Στον καθέναν για κάποιο λόγο.
Κι ακόμα κείνο που μας τρώει μα και κείνο που μας σώζει είναι που ονειρευόμαστε σαν τον Καραγκιόζη.
Θα μου πεις, μάς αράδιασες τόσους ήρωες για να μάς δικαιολογήσεις πως πατάς τις γραμμές του κυκλικού κόμβου στη Γερμανία;
Οχι βέβαια. Δεν έχει κάτι το ηρωικό αυτό.
Όλοι τούτοι είναι ασυνείδητα μέσα μας και βγαίνουν κατα καιρούς. Κάθονται ήσυχα ήσυχα μες στην καρδιά μας κι οι πιο πολλοί δεν το ξέρουμε καν πως υπάρχουν εκεί και μόλις έρθει η ώρα πετάγονται κι ανεβαινουν οι παλμοί μας. Από κει το καταλαβαίνουμε.
Οι Έλληνες μόνιμα, ανά τους αιώνες ψάχνουμε δρόμους που να περπατιούνται, που να οδηγούν κάπου.
Κι αν δεν υπάρχουν τότε βγαίνουμε πρώτοι πρώτοι από τη γραμμή και παμε απ τα χωράφια αν είναι πιο γρήγορα απο κει να φτασουμε. Περπάτα περπάτα, φτιάχνουμε μονοπάτι.
Συνήθως μας βρίζουν. Αλλά μετά μας ακολουθούν. Παρατήρησέ το και θυμήσου το.
Αννυ Λιγνού 🍁
© 31.03.2020
Few hours later update:
😄 Και όμως! Υπήρξαν άνθρωποι που διαβάζοντας αυτό το κατεβατό, κατάλαβαν πως επικροτώ εκείνους που παραβιάζουν τον ΚΟΚ! Ε, τι να πω, ας φάνε... ένα κωκ.
Κι ομως, οι Γερμανοί ακολουθούν ευλαβικά τις γραμμούλες και κάνουν τον κύκλο για να πανε ευθεία ακόμη κι αν δεν υπάρχει άλλο αυτοκίνητο σε ακτίνα πέντε χιλιομέτρων! Σοβαρολογώ.
Πολλές φορές, όταν είμαι σε επαρχιακό δρόμο κι έχω μόνο ένα αυτοκίνητο πίσω μου, κανω διαφορα κόλπα και ζιγκ ζαγκ ότι τάχα είναι ο δρόμος έτσι και πάντα ο από πίσω ακολουθεί και κάνει τα ίδια!
Έτσι και στις ζωγραφιστές πλατείες. Κύκλο ο πρώτος, κύκλο όλοι κι ας θέλουν να πάνε ευθεία, κι ας μην έχει καμία απολύτως λογική αυτό.
Αντίθετα οι Έλληνες, αγνοούν τις γραμμές και πάνε ντουγρού ή στρίβουν αριστερά χωρίς να κάνουν τον κύκλο της πλατεΐτσας.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα για τη φιλοσοφική εξήγηση του πράγματος.
Σαφώς κι είναι θέμα κουλτούρας αλλά νομίζω πως έχει να κάνει με την κυτταρική μνήμη και την ιστορική παράδοση του καθενός.
Οι Γερμανοί, πολυπληθείς και κάπως αγελαίοι, κοπαδιαστοί στις μετακινήσεις τους χρειάζονταν -και χρειάζονται- οργάνωση και πειθαρχία.
Έτσι τους ζωγραφίζουν τις γραμμές κι αυτοί πάνε και κάθονται εκεί που πρέπει, ωραία ωραία και τακτοποιημένα με τη σιγουριά οτι κάποιος άλλος φρόντισε για αυτό και με τη βεβαιότητα ότι ο δρόμος οδηγεί κάπου κι ότι όλο αυτό έχει ένα νόημα. Κι ας μην το ξέρουν. Θα υπάρχει.
Και σε περίπτωση που κάτι αλλάξει θα τοποθετηθεί πάντα μια ταμπελίτσα για να τους ενημερώνει για τις εναλλακτικές διαδρομές.
Οι Έλληνες οι καημένοι, είναι μαθημένοι στα αδιέξοδα.
Είναι συνηθισμένοι οι δρόμοι τους να διακόπτονται ξαφνικά, να μην οδηγούν πουθενά, να έχει γκρεμό από κάτω και τίποτα να μην τους ειδοποιεί.
Εχουν γνώση του πώς είναι μπροστα σου να ορθώνεται ξαφνικά ενας τοίχος από τούβλα η ένα τείχος από εχθρούς να παρουσιάζεται από το πουθενά. Κι έτσι ψάχνουν μόνοι τους αυτόματα την εναλλακτική διαδρομή και τον πιο σύντομο δρόμο.
Κάθε απλός περίπατος για τους άλλους, για αυτούς είναι μια μικρή μάχη.
Και τότε ανασύρουμε αυτόματα τα όπλα μας. Δεν το κάνουμε επίτηδες. Δουλεύει το παρασυμπαθητικό μας σύστημα.
Όλοι έχουμε μέσα μας λίγο ανυπότακτο Ζορμπά, εναν στρατηγό Θεμιστοκλή, εναν πολυμήχανο Οδυσσέα, εναν αγνό μα ανυποχώρητο Παλληκαρίδη, έναν Γλεζο να κατεβάζει τα σύμβολα που δεν πρέπει να είναι εκεί, έναν Μίκη να μας ξεσηκώνει, εναν Βέγγο που δεν σταματάει να τρέχει, εναν αθυρόστομο Αριστοφάνη κι εναν αφιερωμένο στο καθήκον Σοφοκλή, μια αρθστοκράτισσα μπουρλοτιέρισσα Μπουμπουλίνα, εναν φιλοσοφημενο Επίκουρο, μια ανυπάκουη αρχόντισσα Καλλιπάτειρα, εναν απόκοτο Καραϊσκάκη έτοιμο να εξαπολύσει ανήκουστα βρισίδια, έναν παράτολμο Τρελοκαμπέρο που πάει πετώντας ξυστά πάνω από τα κεφάλια τους, μια διορατική Πυθία, μα κι εναν καλόγερο Σαμουήλ έτοιμο να τα τινάξει όλα στον αέρα κι από έναν Ηρακλή κι εναν Αλέξανδρο. Όλοι.
Πιστεύουμε στους 12 και στον Εναν. Μα όχι τυφλά. Στον καθέναν για κάποιο λόγο.
Κι ακόμα κείνο που μας τρώει μα και κείνο που μας σώζει είναι που ονειρευόμαστε σαν τον Καραγκιόζη.
Θα μου πεις, μάς αράδιασες τόσους ήρωες για να μάς δικαιολογήσεις πως πατάς τις γραμμές του κυκλικού κόμβου στη Γερμανία;
Οχι βέβαια. Δεν έχει κάτι το ηρωικό αυτό.
Όλοι τούτοι είναι ασυνείδητα μέσα μας και βγαίνουν κατα καιρούς. Κάθονται ήσυχα ήσυχα μες στην καρδιά μας κι οι πιο πολλοί δεν το ξέρουμε καν πως υπάρχουν εκεί και μόλις έρθει η ώρα πετάγονται κι ανεβαινουν οι παλμοί μας. Από κει το καταλαβαίνουμε.
Οι Έλληνες μόνιμα, ανά τους αιώνες ψάχνουμε δρόμους που να περπατιούνται, που να οδηγούν κάπου.
Κι αν δεν υπάρχουν τότε βγαίνουμε πρώτοι πρώτοι από τη γραμμή και παμε απ τα χωράφια αν είναι πιο γρήγορα απο κει να φτασουμε. Περπάτα περπάτα, φτιάχνουμε μονοπάτι.
Συνήθως μας βρίζουν. Αλλά μετά μας ακολουθούν. Παρατήρησέ το και θυμήσου το.
Αννυ Λιγνού 🍁
© 31.03.2020
Few hours later update:
😄 Και όμως! Υπήρξαν άνθρωποι που διαβάζοντας αυτό το κατεβατό, κατάλαβαν πως επικροτώ εκείνους που παραβιάζουν τον ΚΟΚ! Ε, τι να πω, ας φάνε... ένα κωκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου