ΚΥΡΙΕ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΥΠΟΘΕΤΩ Μ ΕΝΑ ΠΩΓΩΝΙΣΙΟ ΤΗΝ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ!!!!!!]Γιά σήμερα αφήνουμε τόν Τσίπρα και τήν βρίσκουμε με κλαρίνα γιατι γιορτάζουμε.....]

Κύριε των δυνάμεων υποθέτω με παραδοσιακή μουσική την συντέλεια....με τον ηχο του κλαρίνου να χορεψω έναν χορό,βαρύ, στον τόπο, να μην κουνιέται φύλλο!  

Το παν οργά και ο Διόνυσος στο κέντρο του χορού μαίνεται

---[[Το κλαρίνο κεντάει μουσικά σιρίτια με χρυσές κλωστές πάνω σε βελουδένιες ποδιές. Τά αλλα οργανα  κελαηδι

ζουν, γουργούριζουν και άλλοτε παιζογελούν και το ντέφι  βρίσκει τους σφυγμούς στους καρπούς των χεριών της ομήγυρης και χτυπάει με τον ρυθμό της καρδιάς μας...
Οι δεξιοτέχνες χειριζόμενοι τους δρόμους τους μουσικούς μεθοδικά, συστηματικά, με την αρχαία σοφία που κουβαλάνε γνωρίζουν πως σιγά-σιγά μπαίνοντας στις αρτηρίες, ακολουθώντας τις παλινδρομήσεις του αίματος, φτάνουν στην καρδιά και επιταχύνουν τους παλμούς της και οι παλμοί κινητοποιούν προς τον εγκέφαλο τις φυσαλλίδες του αλκοόλ και εκείνο μεθάει τα κύτταρα του εγκεφάλου και στέλνει μηνύματα στα πόδια και τα πόδια μπαίνουν στον ρυθμό και ο ρυθμός οδηγεί τα βήματα στον χορό.
Ο δεξιοτέχνης του ντεφιού τραγουδά και το κλαρίνο χτίζει ξερολιθιές πυρσογιαννίτικες με τις νότες και τά αλλα οργανα, άλλοτε ειρωνεύονται και άλλοτε χαριεντίζονται ενώνοντας Ανατολή και Δύση, Βαλκάνια και Τυρρηνικό Πέλαγος.
Το παν οργά και ο Διόνυσος στο κέντρο του χορού μαίνεται...

Κ. Γεωργουσόπουλος]]

----[[Όποιος εντρυφά στο κλαρίνο σε εύλογο χρόνο διαπιστώνει τον πολυδιάστατο ρόλο του. Υπερπλουτεί η καρδιά του μερακλή με τον κόσμο που γνωρίζει και συναναστρέφεται. Καταπλύνονται οι καημοί και εκπλύνονται τα βάσανα κάθε δυστυχή, καθώς ο λόγος του τον βρίσκει πάντα στην καρδιά ακόμη και στο άβατο του είναι του. Αναπνέει ο ντερτιλής, όταν υπεκπνέουν οι αμαυρωτικές θύμησές του, που η ώσμωσή τους αποδυναμώνει την αισιόδοξη ενατένιση της ζωής. Με το κλαρίνο επιποθείς τη γυναίκα που αγαπάς αλλά και τον καρδιακό φίλο, το δοκιμασμένο φίλο. Εισποιείς την ανθρωπιά και την αποπνέεις όπου την έχουν ανάγκη· εκποιείς όμως την καταφρόνια, την αντιδιαλεκτική συμπεριφορά, το μίσος και την οργή. Το ηπειρώτικο κλαρίνο διδάσκει την απεραντοσύνη της αγάπης, την αλτρουιστική θεώρηση των πάντων, τη συναδέλφωση ανθρώπων και λαών· είναι δάσκαλος που δε μελετά βιβλία, αλλά διδάσκει· επιμορφώνει σταθερά κάθε άνθρωπο που ενδιαφέρεται για το γίγνεσθαι σε κάθε έκφανση ζωής. Το κλαρίνο είναι όλη η ζωή του Ηπειρώτη αλλά και του ανθρώπου που θέλει να γνωρίσει τη δική του ζωή με τους ήχους του, μια και αυτό βαράει για όλο τον κόσμο.ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΣΚΑΝΔΑΛΗΣ https://plus.google.com/116195429414980613401]]
να τραγουδω πανέμνοστα και μείγματα να λεω

εις γαμους και εις εορτας παντωθεν να πηγαινω

γινεται τοση ταραχη μεχρι νεφων ν ανεβη

οργανα σείστρα τύμπανα,βουκινα μέλος απαν

-----ΚΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΧΟΡΕΥΤΗΣ!!!!!

[[πρωτοχορευτής είναι αυτός που ελέγχει την κίνηση του κύκλου και είναι ο μόνος που έχει το ελεύθερο να κάνει τις φιγούρες που θέλει. Έτσι, μπορεί να κάνει παραλλαγές του βασικού βήματος, να χτυπήσει τα πόδια του ή να πηδήξει, να κάνει μια στροφή επιτόπου ή να λυγίσει τα γόνατα του, να χτυπήσει τα πόδια του κ.ά.Τα βήματα όλων είναι απλά και ζυγισμένα, έτσι ώστε τα σώματα των χορευτών να χορεύουν εναρμονισμένα, αλλά όχι ομοιόμορφα.

    Με λίγα λόγια λοιπόν, ο πρωτοχορευτής εκφράζει μέσα στο χορό την ατομικότητα του, ενώ οι υπόλοιποι το συλλογικό πνεύμα. Στην παραδοσιακή κοινωνία έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης από το κοινωνικό σύμβολο, κάτι που αντανακλούσε όχι μόνο στο πρόσωπο του αλλά και στων συγγενών του. Ήταν αυτό που λέμε «ο λεβέντης».

    Μια εκπληκτική λέξη του ελληνικού λεξιλογίου που δύσκολα μπορεί να μεταφραστεί σε άλλη γλώσσα.  Η ικανότητά του ήταν το να μπορεί με το σώμα του «να συνομιλεί με τα όργανα». Να μπορεί με το σώμα του να εξιστορεί, να διηγείται. Να δείχνει χορεύοντας ότι είναι ερωτευμένος, ότι νοσταλγεί, ότι επιθυμεί, ότι πολεμάει. Αλλά και τη μεγάλη λύπη, ο καλός χορευτής, μπορεί να τη χορέψει και να ηρεμήσει, να λυτρωθεί, έστω για λίγο.

   Tο ότι μπορούσε να χορέψει και μάλιστα καλά, ήταν και ένα σημαντικό κριτήριο για το ότι ο νέος ή η νέα που ήταν σε ηλικία γάμου, ήταν γερός. Ένα από τα σημαντικά κριτήρια επιλογής συζύγου, στην παραδοσιακή κοινωνία.

 

   Ένα γλεντάκι  παλιό, παραδοσιακό με γνήσιους χορευτές  μπορεί να πλημμυρίσει τον άνθρωπο με  ένα σωρό συναισθήματα και σε αυτόν που μετέχει αλλά και σε αυτόν που  είναι θεατής (κάνει ‘σεργιάνι’).

   Σπανίζουν  τώρα τέτοια γλέντια!  Μου έρχονται στο νου τέτοια γλέντια από το χωριό μου και  από τα άλλα χωριά της Ηπείρου από τις παλιότερες δεκαετίες.

   Και να εκεί! Ο πρωτοχορευτής ! Πρωταγωνιστής, με παρέα φίλων, συγχωριανών  και συγγενών του με  ένα χορό  συρτό, πωγωνίσιο, βαρύ, στον τόπο, να μην κουνιέται φύλλο!  Στο λυτρωτικό βύθισμα της ψυχής του  συντελούν το κλαρίνο, το τραγούδι και το ομαδικό κέφι. Στην ερμηνεία του πρωτοχορευτή συντελούνται τα μέγιστα, προκειμένου εκείνος να ξεφύγει από το σώμα του μουρμουρίζοντας ή φωνάζοντας τους στίχους του τραγουδιού!

  Αρμονία βαριά, επιβλητική, Δώρια, τόνος βυζαντινός, ιερατικός. Στη χρονική διαστολή  του τραγουδιού και του χορού υπάρχει η παλιά γνωριμία του μουσικού και του χορευτή, από παιδιά. Τα κοινά βιώματα ερμηνεύονται αντίστοιχα.

-<<Μπορείς;  Δεν μπορείς να παίξεις το σκοπό  που θέλω εγώ!»,

λέει άλλες φορές ο πρωτοχορευτής  στον μουσικό που δεν  ξέρει  και δεν τον ‘χορεύει’ καλά. Άλλοτε ο  πρωτοχορευτής  τον σταματάει ή κάνει  μια γκριμάτσα  ανικανοποίησης,  όταν δεν ακούει σωστά  τον σκοπό.

  Όμως στις περισσότερες φορές χορευτής και σολίστας μουσικός ‘συνομιλούν’ πρόσωπο με πρόσωπο και συμπορεύονται στο μουσικό δρόμο του ‘Πωγωνίσιου’ χορού. Μερικές φορές ο πρωτοχορευτής αλλάζει ‘παραγγελία’ (μελωδία στον ίδιο  πωγωνίσιο χορό),  γιατί εκείνη την στιγμή έτσι του ‘έρχεται’ και ο μουσικός του κάνει το κέφι. Χορεύει την μεγάλη του λύπη ,καταφέρνοντας έτσι  να ανατρέψει τους φυσικούς νόμους, να βγει νικητής, έχοντας κερδίσει την προσωπική του κάθαρση μέσω της τελετής του χορού.

   Αργότερα ,ο σολίστας μουσικός ‘αντιπροτείνει’ προσαρμόζοντας το σκοπό του σε άλλο δρόμο πιο ταιριαστό με την μέχρι τώρα δική του πορεία και αφήγηση (φέρνει δηλαδή τον χορευτή εκεί που θέλει αυτός ως καλλιτέχνης). Ο  χορευτής ‘υπακούει’, (με την καλή έννοια), αφομοιώνει τη νέα μελωδία, αφήνεται (‘φτιάχνεται’) γλυκά στα χέρια του σολίστα και βρίσκει ευκαιρία για αυτοσχεδιασμό και ελεύθερη έκφραση.

    Η ψυχή του αγαλλιάζει, αγγίζει την απόλυτη ευχαρίστηση, ένα συναίσθημα που δύσκολα μπορεί  να περιγραφεί με λέξεις.  Συναίσθημα, που κι εγώ είχα την χαρά να δοκιμάσω, αλλά που δεν είμαι σίγουρος, αν είναι το ίδιο δυνατό με εκείνα τα συναισθήματα ενός  γνήσιου  παλιού πρωτοχορευτή από το Κεφαλόβρυσο (Μιτσιντέ) Πωγωνίου (εδώ έχουμε διάφορες παραμέτρους, διαφορετικά βιώματα, άλλη ζωή, διαφορετική χρονική περίοδο, άλλο περιβάλλον κλπ).

,,,,,,Το κείμενο είναι τού Φώτη Μότση,από ντοκιμαντέρ της Ε,Ρ,Τ,"Ο πρωτοχορευτής τής Ηπείρου]]