Περί Παλαμήδου – 4
πάρχει ακόμη ένα ερώτημα, που θα έθετε ο οποιοσδήποτε στοιχειωδώς σκεπτόμενος:
Καί γιατί, δηλαδή, να μην επιτεθούν στην Τροία κατ’ ευθείαν με το φοβερό υπερόπλο της Ιωλκού;
Η απάντηση δεν είναι μία καί μοναδική.
Κατά πρώτον, δεν έπρεπε να γνωρίζουν την ύπαρξή του καί τις δυνατότητές του παρά μόνον πρόσωπα εκατό τοις εκατό Έλληνες κι εκατό τοις εκατό ανεπίληπτου χαρακτήρα. Κι εκατό τοίς εκατό απόλυτης εμπιστοσύνης του ενός προς τον άλλον. (Καθαρά, δηλαδή, μιλάμε γιά μία υπερ-κλειστή ομάδα ατόμων.) Ίσως αυτή ακριβώς η αιτία να εξηγεί το γιατί ο Πελίας επιτέθηκε ξαφνικά καί κατέλαβε την Ιωλκό – πράγμα που δεν εξηγεί η Μυθολογία μας: προφανώς, μετά την πρώτη χρήση του όπλου (θαλάσσιο τέρας της Ησιόνης), κάποια απρόσεκτα στόματα κελάηδησαν υπέρ το δέον.
Κατά δεύτερον…
…Αλήθεια, γιατί σήμερα όποιος έχει την υπεροπλία δεν ορμάει να κάνει σκόνη τους αντιπάλους του – εφ’ όσον το “παιχνίδι” (υποτίθεται πως) είναι η κατάληψη της απόλυτης εξουσίας του πλανήτη; Τί περιμένουν οι υπερέχοντες; (Το να κοροϊδεύουν τον κοσμάκη οι ηγέτες των υπερδυνάμεων, είναι ακόμη ένα ενδεχόμενο, πλην όμως ελέγχεται πως δεν ισχύει. Τουλάχιστον, δεν ισχύει πάνω από το 50%.)
Νά, γιά παράδειγμα (καί τουλάχιστον “επισήμως”) οι ηπαπάρα απέκτησαν ατομική βόμβα το 1945, ενώ η ΕΣΣΔ το 1948. Αλλά ο αδίστακτος τζιού Τρούμαν δεν επιτέθηκε αυτά τα τρία χρόνια. Αντ’ αυτού του πιθανού πολέμου, διαιωνίστηκε ο λεγόμενος “ψυχρός πόλεμος” γιά δεκαετίες.
Ούτε ο Χρουστσώφ αποτελείωσε την επίθεσή του στην “κρίση της Κούβας” (έκανε πίσω, σα δαρμένος σκύλος), ούτε ο Πούτιν επιτίθεται σήμερα, που πανθομολογουμένως έχει υπεροπλία. (Μάλιστα, φημολογείται ότι οι Ρώσσοι διαθέτουν καί τεχνολογία που “καθαρίζει” τη ραδιενέργεια εντός ελαχίστων ωρών, αλλά δεν την έχουν βγάλει παραέξω.)
Ούτε η Ινδία επιτίθεται με πυρηνικά στο Πακιστάν… το οποίο Πακιστάν ξοδεύεται μεν γιά πυρηνικά όπλα, αλλά κατσικώνει με το στανιό -καί με θρασείς απαιτήσεις- τους υπηκόους του αλλού, να τους ταΐζουν άλλοι. (Η Ινδία θα έκανε θεάρεστο έργο, αν ξεφόρτωνε μερικά πυραυλάκια της απάνω στα κουτοπόνηρα καί μισάνθρωπα αυτά μούσλιμζ.)
Η αιτία αυτής της συμπεριφοράς πρέπει ν’ αναζητηθεί στο ένστικτο… καλύτερα, στην ειδοποίηση της συνείδησης (που λέει: “όχι, εκτός αν σου επιτεθούν πρώτα οι άλλοι”), καί σε όσα γνωρίζουν στοές καί λοιπές λέσχες περί συμπαντικών νόμων. Ανάλογα τους ηγέτες, δηλαδή. Ακολουθούν τον ένα ή τον άλλο δρόμο, ανάλογα με το εάν έχουν μέσα τους έστω καί ψήγματα συνείδησης, ή εάν τρέμουν την ιεραρχία των στοών καί των λεσχών τους, καί υπακούουν ασυζητητί στα κελεύσματα των μυστικών τους αρχηγών. (Που επίσης λένε: “όχι, εκτός αν σου επιτεθούν πρώτα οι άλλοι”.)
Οι μυστικοί αυτοί αρχηγοί, όχι πως καταλαβαίνουν κι οι ίδιοι ακριβώς περί τίνος πρόκειται (αν δεν έχεις μέσα σου συναίσθημα καί συνείδηση, χέσ’ τα κι άσ’ τα…), αλλά είναι μαθημένοι να υπακούν τυφλά σε «αλήθειες» εξ αποκαλύψεως – οι οποίες σε τέτοια μαγαζιά είναι οι μόνες που κυκλοφορούν. (Καί πάντα μεταδίδονται προφορικώς.) Οπότε, εφ’ όσον κάποιοι παρεμφερείς μασωνοτέτοιοι κάποτε (Ατλαντίδα, ίσως) γνώριζαν λεπτομερώς τους συμπαντικούς νόμους καί τους μετέδωσαν στις επόμενες γενιές, οι σημερινοί διάδοχοί τους υπακούν τυφλά στις πανάρχαιες “αυθεντίες”, άσχετο αν στο μεταξύ οι σχετικές γνώσεις χάθηκαν πλήρως, ή -έστω- μερικώς. Τα κρόνια ρομποτάκια συνεχίζουν όπως προγραμματίστηκαν. Δεν αλλάζουν. Κριτική σκέψη μηδέν.
Οι μόνοι που απομένουν σήμερα να σκέφτονται να επιτεθούν πρώτοι, είναι σχεδόν εγνωσμένα ψυχιατρικά περιστατικά. Ο Ρετζεπίκας, ας πούμε. (Που κι αυτουνού τώρα τελευταία κάποιοι του σφύριξαν να μην το κάνει, αλλά δεν ξέρουμε μέχρι πότε θα τους ακούει.) Ή εκείνη η απίθανη πρωθυπουργίνα της Λιθουανίας (αν θυμάμαι καλά), που απειλεί τη …Ρωσσία, εφ’ όσον στο έδαφος της χώρας της μετασταθμεύει μία ταξιαρχία πεζοναυτών των ηπαπάρα. (Ξέρετε, απ’ αυτές που στο σινεμά νικάνε όλους τους κακούς.)
Βέβαια, οι “δασκαλεμένοι” ηγέτες των υπερδυνάμεων κρυφογελάνε με κάτι τέτοια καμώματα. Διότι περιμένουν τον τρελλό, που θα κάνει πρώτος το βήμα που θα κάνει τον πλανήτη “ώπα”! (Άλλο που δε θέλουν, δηλαδή… διότι η πίττα πρέπει να ξαναμοιραστεί γιά τον 21ο μΧ αιώνα, αφελέστατε αναγνώστη μου. Καί το κουζινομάχαιρο ήδη άργησε να χρησιμοποιηθεί.)
Αλλ’ αυτοί -ώ, αυτοί!…- θέλουν να έχουν το 100% του δίκιου με το μέρος τους.
Τούτων ειπωθέντων, ήταν δυνατόν ο Ιάσων καί τα φιλαράκια του να μη γνωρίζουν αυτή κι άλλες συμπαντικές αλήθειες; Αδύνατον! (Μαθητές του Χείρωνα, γάρ.)
Άρα, το υπερόπλο “12+1” μπορούσε να περιμένει – ώστε να χρησιμοποιηθεί μόνον στο πολύ σοβαρό κάλεσμα της ανάγκης.
(Παρένθεση: Προσωπική έρευνα εν εξελίξει, άρα πολύ πρώϊμη ν’ ανακοινωθεί εδώ, λέει πως η Ελλάδα «πληρώνει κάρμα» ακριβώς γιά χρήση τέτοιων υπερόπλων στο παρελθόν, ακόμη κι αν είχε 100% δίκιο. Κατά πάσα πιθανότητα, μία τέτοια περίπτωση ήταν στον πόλεμο με τους Άτλαντες, καί διερευνώ τις τυχόν παλιότερες.
Αυτά, συν μερικά ακόμη -διάβαζε: η κατά καιρούς μή σύμφωνη με το Σύμπαν προσπάθεια μετατροπής όλων των Ελλήνων σε αθανάτους-, αποτελούν το καταδικό μας «προπατορικό αμάρτημα» της Ελληνικής Φυλής, που το πληρώνουμε ακόμη σήμερα… το οποίο σαφώς δεν οφείλεται στο ότι ένα ζευγάρι κλώνων Βρωμά χλαπάκιασε ένα μήλο πρό έξι χιλιάδων ετών. Εμείς έχουμε συμπαντικά βερεσέδια εδώ κι εκατό χιλιάρικα χρόνια – από Αιγηΐδος ακόμη.
Είμαι χίλια τα εκατό σίγουρος ότι οι διδασκαλίες του μεγίστου Χείρωνος περιλάμβαναν τέτοιες γνώσεις. Άρα, τα βήματα του Ιάσονα καί της παρέας του όφειλαν να είναι προσεκτικά.)
v. Επιστολή
Ξαναγυρίζουμε στην Ιωλκό.
Εφ’ όσον προκρίθηκε η πρόταση συνθηκολογήσεως, ως πρώτο βήμα έπρεπε να ειδοποιηθεί ο Πρίαμος. Ναί, αλλά πώς; Με άνθρωπο (προφορικά), ή με επιστολή;
Η προφορική μεταφορά των αιτημάτων του Ιάσονα δεν ήταν αξιόπιστη λύση, γι’ αρκετούς καί σοβαρούς λόγους. Ο αγγελιαφόρος έπρεπε να εκπληρώνει μιά σειρά κριτηρίων:
Οπότε, τί; Πώς;
Το πρόβλημα, που έθετε το πρώτο κριτήριο, αντιμετωπιζόταν με τον γραπτό λόγο – με επιστολή. Τα επόμενα τρία, τώρα, επέβαλαν άκρα μυστικότητα ως προς το πρόσωπο του αγγελιαφόρου (ή της σειράς αγγελιαφόρων). Το επόμενο ερώτημα σε λογική σειρά, ήταν το ποιοί μπορούσαν να είναι αυτοί οι αγγελιαφόροι.
Μμμμ… Από Ελλάδα, δεν γινόταν. Δηλαδή, δεν γινόταν να πάει στην Τροία ένας καί μοναδικός αγγελιαφόρος, διανύοντας όλη την απόσταση από Ιωλκό. Άρα, σε κάποιο σημείο της διαδρομής, έπρεπε να παραδώσει. Σε ποιόν, όμως;
Σε άνθρωπο από τα νότια παράλια της Μ. Ασίας σαφώς όχι, διότι όλοι οι εκεί κατοικούντες Πελασγοί ήσαν ενεργοί πολεμικοί σύμμαχοι των Τρώων καί εχθρικώς διακείμενοι προς τους Έλληνες της κυρίως Ελλάδας. Ανατολικά, πάλι, σε Χετταίο, ούτε να το συζητάς.
Απέμενε μόνον η Θράκη, ως πατρίδα του δεύτερου αγγελιαφόρου.
Οι Θράκες ήσαν από ουδέτεροι καί αδιάφοροι προς τον πόλεμο (οι της δυτικής Θράκης), έως φανερά σύμμαχοι των Τρώων οι της ανατολικής Θράκης. (Διότι οι τελευταίοι φοβόντουσαν -καί ορθώς- πως, αν πιάσει φωτιά το σπίτι του γείτονα, μπορεί να πιάσει καί το δικό σου.) Αποτελούσαν, επομένως, την ιδανική επιλογή γιά να ταξιδεύσει η επιστολή μέσα από τις περιοχές τους προς το Ίλιον.
Καί γιά έναν ακόμη λόγο: ότι ο Ιάσων είχε άριστες σχέσεις με την περιοχή, λόγωι Ορφέα. Θυμηθήτε πως, ενώ άρχισε να χτίζεται η Αργώ, πήγε μόνος του στη Θράκη καί τον έφερε στην Ιωλκό – εν μέσωι των επευφημιών της υπόλοιπης παρέας.
(Παρένθεση: Υφίστανται ενδεχομένως κι άλλα περιστατικά, που δείχνουν καλές σχέσεις του Ιάσονα με τους Θρακιώτες – αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες διαθέσιμες. Λέγεται πως, κάπου στην περιοχή της σημερινής Κωνσταντινούπολης, οι Αργοναύτες είχαν χτίσει κάτι σαν βωμό-ναΐσκο προς τιμήν του Ιάσονα, ο οποίος αργότερα έγινε ναΐσκος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ καί μετονομάστηκε Μιχαήλιον, καταστράφηκε δέ στα χρόνια της Εικονομαχίας. Εδώ θα βρήτε κάμποσες πληροφορίες γιά την περιοχή, αν καί δεν αναφέρεται η προέλευση του ονόματος.)
Άλλως τε, τον Ορφέα δεν τον είχε γνωρίσει τότε που τον έπεισε να έρθει στην Ιωλκό γιά να συμμετάσχει στην Αργοναυτική. Σίγουρα είχαν γνωριστεί σε πολύ νεώτερη ηλικία, διότι προφανέστατα ο Ιάσων δεν κάθησε μιά ζωή ακίνητος μέσα στη σπηλιά του Χείρωνα να κάνει γιόγκα, μέχρι να φτάσει η γενειάδα του στο πάτωμα. Επίσης προφανέστατα, έφερε εις πέρας μερικές ακόμη αφανείς αποστολές – πάντα υπό τις οδηγίες του Χείρωνα. (Μίλησε κανείς σας γιά μακροχρόνια προετοιμασία της Αργοναυτικής; Ή τη θεωρείτε στιγμιαίο αυτοσχεδιασμό μερικών παλαβών παλληκαριών;…) Έτσι, σίγουρα έγινε κάποιο ταξιδάκι από το βορειοανατολικό Πήλιο μέχρι τη Θράκη εκείνα τα νεανικά χρόνια… καί χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανένας Πελίας.
Αυτός ακριβώς ο λόγος αιτιολογεί απόλυτα το περιστατικό με το ρεζίλεμα του Οδυσσέα, που πήγε στους Θράκες γιά σιτάρι, κι επέστρεψε στο στρατόπεδο των Αχαιών με άδεια χέρια. Ενώι, αντίθετα, ο Παλαμήδης γύρισε με γεμάτα σακκιά.
Βέβαια, κι ο πατέρας του Οδυσσέα ήταν Αργοναύτης. Έτσι, θεωρητικά ο Οδυσσέας θα μπορούσε κι αυτός να επικαλεστεί το πάλαι ποτέ πέρασμα του γέρο-Λαέρτη από την περιοχή. Πλην όμως, φαίνεται πως ο γέρος είχε αποτραβηχτεί από νωρίς μακριά από κόσμο κι επαφές. Ή, ίσως, ο Οδυσσέας (γιά κάποιους λόγους) δεν επικαλέστηκε το όνομα καί την ιδιότητα του πατέρα του.
Τη συγκεκριμένη επιτυχία του Παλαμήδη δεν την εξήγησα – έκανα λογικό άλμα. Λοιπόν, ο Παλαμήδης καί τ’ αδέρφια του επικοινωνούσαν με τον πατέρα τους, αλλά χρησιμοποιούσαν δύο δρόμους:
Όθεν, όταν έστειλε επιστολή ο Παλαμήδης (με τους Μυρμηδόνες), σε στύλ: «- Πατέρα, προσθέτουμε τρύπες στη ζώνη απ’ την πείνα, κι ο προσπαθήσας Οδυσσέας ατυχήσας έλαβε το μακρύτερον των Θρακών!», προφανώς δέχθηκε πίσω -μαζί με την απάντηση- συστατική επιστολή του Ιάσονα γιά τους Θρακιώτες. Οι δέ πόρτες των σιταποθηκών άνοιξαν διάπλατα.
Να κάνουμε μιά παρένθεση:
Όταν πήγε ο Παλαμήδης στη Θράκη να ζητήσει το σιτάρι, ο Ορφέας πιθανώτατα δεν ζούσε. Όπως γνωρίζουμε από τη Μυθολογία μας, τον σκότωσαν μαινάδες. Που σημαίνει, γυναίκες τελείως εκτός εαυτού (…καί εκτός ρούχων! λόλ!!!) απ’ την άσωτη οινοποσία (τότε το κρασί το φτιάχναν καί με προσμίξεις βοτάνων, καί… καταλαβαίνετε…), κατά τη διάρκεια εορτών προς τιμήν του Διονύσου. Πιθανολογώ, λοιπόν, ότι αυτές οι γυναίκες που τον σκότωσαν, ήσαν ακριβώς οι Αμαζόνες που (σε κάποια φάση των Επών αναφέρεται πως) κατέβηκαν να βοηθήσουν τους Τρώες. (Είπε κανείς τη λέξη «Φέμεν»; Με τις σημερινές μαχητικές -καί άνευ στηθοδέσμων- σαβούρες της Χαζαρίας, κατά ‘κεί πάει αμέσως ο συνειρμός.)
Πιθανολογώ ξανά ότι αυτή ήταν η κύρια αιτία, που τις κυνήγησε καί τις καθάρισε ο Αχιλλέας – διότι εκδικήθηκε τον άδικο θάνατο του καλού φίλου του πατέρα του.
Επόμενο ερώτημα: πώς θα έμπαινε η επιστολή μέσα στην Τροία; Η προφανής απάντηση απαιτεί ο αγγελιαφόρος να μπαίνει στο Ίλιον από μυστική είσοδο. Αυτή, βέβαια, είναι καί η μοναδική απάντηση – απ’ αρχαιοτάτων χρόνων, πάντα υπήρχαν μυστικές είσοδοι στα τείχη μιάς πόλης. Καί, μιά που δεν φαίνεται οι Αχαιοί να πραγματοποίησαν κυκλωτική πολιορκία της πόλης (αλλά μονάχα κατά μέτωπον επιθέσεις), το να περάσει ο αγγελιαφόρος απαρατήρητος μέσα στο Ίλιον, ήταν σχετικά εύκολο.
Κατά τη γνώμη μου, η είσοδος που χρησιμοποιήθηκε ήταν το αυλάκι του ποταμού Σκαμάνδρου, που έμπαινε στην πόλη. (Το γιατί, παρακάτω.) Από τις αρχαίες τειχισμένες πόλεις ακόμη, οι κάτοικοι είτε έστριβαν την κοίτη του ποταμού προς τα μέσα, προς την πόλη (γιά να υδρεύονται), καί μετά ξαναοδηγούσαν την κοίτη έξω προς τα χωράφια, είτε φτιάχνανε ένα βοηθητικό παράλληλο αυλάκι που έκανε την ίδια δουλειά. Εννοείται πως η είσοδος καί η έξοδος του ποταμού γινόταν από τρύπες στη βάση των τειχών, προστατευόμενες από μεταλλικές σχάρες. (Αυτό το βασικό σχέδιο σε παραλλαγή πέρναγε τα νερά του ποταμού κι από περιτείχια τάφρο.)
Παρένθεση: από τις περιγραφές του Ομήρου, καταλαβαίνουμε ότι οι Τρώες υδρευόντουσαν από τη διέλευση του ποταμού μέσα από την πόλη τους, άρα μιλάμε γιά μιά πόλη 30-40 χιλιάδων κατοίκων περίπου. Σε αντίθεση, η πολύ μεγαλύτερη Κωνσταντινούπολη είχε αρκετά υδραγωγεία, καθώς καί δεξαμενές αποθηκεύσεως του νερού γιά περίπτωση παρατεταμένης πολιορκίας. (Όπου, βέβαια, ο εχθρός δεν θα είχε τον ιπποτισμό των Αχαιών, ώστε να μην κόψει το νερό των πολιορκουμένων.) Γιά τον ίδιο λόγο είχε καί περιοχές με χωράφια μέσα στην πόλη, ώστε αυτά να ταΐζουν τον λαό στις πολιορκίες.
Οπότε, ο αγγελιαφόρος δεν είχε παρά να μετακινήσει τις σχάρες του ποταμού, γιά να μπεί μέσα. Ή, να χρησιμοποιήσει κανένα μυστικό παραπόρτι – φερ’ ειπείν κάπου στο δάσος, δυό-τρία χιλιόμετρα μακριά, μιά μικρή πόρτα απαρατήρητη ανάμεσα στα βράχια… καί μετά, μιά μακριά υπόγεια σήραγγα που οδηγεί μέσα στην πόλη. Μέσα σε κάποια αίθουσα του παλατιού, με «γκλαβανή» στο πάτωμα.
Όπως στην Ιωλκό, όταν φυγαδεύτηκε ο μικρός Ιάσων.
Αλλά, φοβάμαι πως οι Τρώες δεν είχαν την προνοητικότητα των Ιωλκαίων.
vi. Κρύπτειν
Εν πάσει περιπτώσει, γιά να υλοποιηθεί το σχέδιο της …“τρόϊκας” της Ιωλκού, ενημερώθηκε αμέσως ο Παλαμήδης, μέσωι των αγγελιαφόρων του Αχιλλέα. Γιατί, όμως; διότι έπρεπε οπωσδήποτε να βοηθήσει με τις γνώσεις του καί το μυαλό του.
Πώς;
Ο Παλαμήδης δεν ενημερώθηκε γιά το ίδιο το σχέδιο, διότι αυτή θα ήταν μία τελείως άφρων ενέργεια. (Θα του μιλούσαν μετά το τέλος του πολέμου, αλλά τώρα δεν έπρεπε.) Όμως, ο Ιάσων θυμήθηκε που ο Παλαμήδης ως έφηβος (όταν συναντηθήκαν σε κάποια απ’ τις επισκέψεις του Ναυπλίου στην Κόρινθο) του είχε επιδείξει μία απ’ τις εφευρέσεις του…
πάρχει ακόμη ένα ερώτημα, που θα έθετε ο οποιοσδήποτε στοιχειωδώς σκεπτόμενος:Καί γιατί, δηλαδή, να μην επιτεθούν στην Τροία κατ’ ευθείαν με το φοβερό υπερόπλο της Ιωλκού;
Η απάντηση δεν είναι μία καί μοναδική.
Κατά πρώτον, δεν έπρεπε να γνωρίζουν την ύπαρξή του καί τις δυνατότητές του παρά μόνον πρόσωπα εκατό τοις εκατό Έλληνες κι εκατό τοις εκατό ανεπίληπτου χαρακτήρα. Κι εκατό τοίς εκατό απόλυτης εμπιστοσύνης του ενός προς τον άλλον. (Καθαρά, δηλαδή, μιλάμε γιά μία υπερ-κλειστή ομάδα ατόμων.) Ίσως αυτή ακριβώς η αιτία να εξηγεί το γιατί ο Πελίας επιτέθηκε ξαφνικά καί κατέλαβε την Ιωλκό – πράγμα που δεν εξηγεί η Μυθολογία μας: προφανώς, μετά την πρώτη χρήση του όπλου (θαλάσσιο τέρας της Ησιόνης), κάποια απρόσεκτα στόματα κελάηδησαν υπέρ το δέον.
Κατά δεύτερον…
…Αλήθεια, γιατί σήμερα όποιος έχει την υπεροπλία δεν ορμάει να κάνει σκόνη τους αντιπάλους του – εφ’ όσον το “παιχνίδι” (υποτίθεται πως) είναι η κατάληψη της απόλυτης εξουσίας του πλανήτη; Τί περιμένουν οι υπερέχοντες; (Το να κοροϊδεύουν τον κοσμάκη οι ηγέτες των υπερδυνάμεων, είναι ακόμη ένα ενδεχόμενο, πλην όμως ελέγχεται πως δεν ισχύει. Τουλάχιστον, δεν ισχύει πάνω από το 50%.)
Νά, γιά παράδειγμα (καί τουλάχιστον “επισήμως”) οι ηπαπάρα απέκτησαν ατομική βόμβα το 1945, ενώ η ΕΣΣΔ το 1948. Αλλά ο αδίστακτος τζιού Τρούμαν δεν επιτέθηκε αυτά τα τρία χρόνια. Αντ’ αυτού του πιθανού πολέμου, διαιωνίστηκε ο λεγόμενος “ψυχρός πόλεμος” γιά δεκαετίες.
Ούτε ο Χρουστσώφ αποτελείωσε την επίθεσή του στην “κρίση της Κούβας” (έκανε πίσω, σα δαρμένος σκύλος), ούτε ο Πούτιν επιτίθεται σήμερα, που πανθομολογουμένως έχει υπεροπλία. (Μάλιστα, φημολογείται ότι οι Ρώσσοι διαθέτουν καί τεχνολογία που “καθαρίζει” τη ραδιενέργεια εντός ελαχίστων ωρών, αλλά δεν την έχουν βγάλει παραέξω.)
Ούτε η Ινδία επιτίθεται με πυρηνικά στο Πακιστάν… το οποίο Πακιστάν ξοδεύεται μεν γιά πυρηνικά όπλα, αλλά κατσικώνει με το στανιό -καί με θρασείς απαιτήσεις- τους υπηκόους του αλλού, να τους ταΐζουν άλλοι. (Η Ινδία θα έκανε θεάρεστο έργο, αν ξεφόρτωνε μερικά πυραυλάκια της απάνω στα κουτοπόνηρα καί μισάνθρωπα αυτά μούσλιμζ.)
Η αιτία αυτής της συμπεριφοράς πρέπει ν’ αναζητηθεί στο ένστικτο… καλύτερα, στην ειδοποίηση της συνείδησης (που λέει: “όχι, εκτός αν σου επιτεθούν πρώτα οι άλλοι”), καί σε όσα γνωρίζουν στοές καί λοιπές λέσχες περί συμπαντικών νόμων. Ανάλογα τους ηγέτες, δηλαδή. Ακολουθούν τον ένα ή τον άλλο δρόμο, ανάλογα με το εάν έχουν μέσα τους έστω καί ψήγματα συνείδησης, ή εάν τρέμουν την ιεραρχία των στοών καί των λεσχών τους, καί υπακούουν ασυζητητί στα κελεύσματα των μυστικών τους αρχηγών. (Που επίσης λένε: “όχι, εκτός αν σου επιτεθούν πρώτα οι άλλοι”.)
Οι μυστικοί αυτοί αρχηγοί, όχι πως καταλαβαίνουν κι οι ίδιοι ακριβώς περί τίνος πρόκειται (αν δεν έχεις μέσα σου συναίσθημα καί συνείδηση, χέσ’ τα κι άσ’ τα…), αλλά είναι μαθημένοι να υπακούν τυφλά σε «αλήθειες» εξ αποκαλύψεως – οι οποίες σε τέτοια μαγαζιά είναι οι μόνες που κυκλοφορούν. (Καί πάντα μεταδίδονται προφορικώς.) Οπότε, εφ’ όσον κάποιοι παρεμφερείς μασωνοτέτοιοι κάποτε (Ατλαντίδα, ίσως) γνώριζαν λεπτομερώς τους συμπαντικούς νόμους καί τους μετέδωσαν στις επόμενες γενιές, οι σημερινοί διάδοχοί τους υπακούν τυφλά στις πανάρχαιες “αυθεντίες”, άσχετο αν στο μεταξύ οι σχετικές γνώσεις χάθηκαν πλήρως, ή -έστω- μερικώς. Τα κρόνια ρομποτάκια συνεχίζουν όπως προγραμματίστηκαν. Δεν αλλάζουν. Κριτική σκέψη μηδέν.
Οι μόνοι που απομένουν σήμερα να σκέφτονται να επιτεθούν πρώτοι, είναι σχεδόν εγνωσμένα ψυχιατρικά περιστατικά. Ο Ρετζεπίκας, ας πούμε. (Που κι αυτουνού τώρα τελευταία κάποιοι του σφύριξαν να μην το κάνει, αλλά δεν ξέρουμε μέχρι πότε θα τους ακούει.) Ή εκείνη η απίθανη πρωθυπουργίνα της Λιθουανίας (αν θυμάμαι καλά), που απειλεί τη …Ρωσσία, εφ’ όσον στο έδαφος της χώρας της μετασταθμεύει μία ταξιαρχία πεζοναυτών των ηπαπάρα. (Ξέρετε, απ’ αυτές που στο σινεμά νικάνε όλους τους κακούς.)
Βέβαια, οι “δασκαλεμένοι” ηγέτες των υπερδυνάμεων κρυφογελάνε με κάτι τέτοια καμώματα. Διότι περιμένουν τον τρελλό, που θα κάνει πρώτος το βήμα που θα κάνει τον πλανήτη “ώπα”! (Άλλο που δε θέλουν, δηλαδή… διότι η πίττα πρέπει να ξαναμοιραστεί γιά τον 21ο μΧ αιώνα, αφελέστατε αναγνώστη μου. Καί το κουζινομάχαιρο ήδη άργησε να χρησιμοποιηθεί.)
Αλλ’ αυτοί -ώ, αυτοί!…- θέλουν να έχουν το 100% του δίκιου με το μέρος τους.
Τούτων ειπωθέντων, ήταν δυνατόν ο Ιάσων καί τα φιλαράκια του να μη γνωρίζουν αυτή κι άλλες συμπαντικές αλήθειες; Αδύνατον! (Μαθητές του Χείρωνα, γάρ.)
Άρα, το υπερόπλο “12+1” μπορούσε να περιμένει – ώστε να χρησιμοποιηθεί μόνον στο πολύ σοβαρό κάλεσμα της ανάγκης.
(Παρένθεση: Προσωπική έρευνα εν εξελίξει, άρα πολύ πρώϊμη ν’ ανακοινωθεί εδώ, λέει πως η Ελλάδα «πληρώνει κάρμα» ακριβώς γιά χρήση τέτοιων υπερόπλων στο παρελθόν, ακόμη κι αν είχε 100% δίκιο. Κατά πάσα πιθανότητα, μία τέτοια περίπτωση ήταν στον πόλεμο με τους Άτλαντες, καί διερευνώ τις τυχόν παλιότερες.
Αυτά, συν μερικά ακόμη -διάβαζε: η κατά καιρούς μή σύμφωνη με το Σύμπαν προσπάθεια μετατροπής όλων των Ελλήνων σε αθανάτους-, αποτελούν το καταδικό μας «προπατορικό αμάρτημα» της Ελληνικής Φυλής, που το πληρώνουμε ακόμη σήμερα… το οποίο σαφώς δεν οφείλεται στο ότι ένα ζευγάρι κλώνων Βρωμά χλαπάκιασε ένα μήλο πρό έξι χιλιάδων ετών. Εμείς έχουμε συμπαντικά βερεσέδια εδώ κι εκατό χιλιάρικα χρόνια – από Αιγηΐδος ακόμη.
Είμαι χίλια τα εκατό σίγουρος ότι οι διδασκαλίες του μεγίστου Χείρωνος περιλάμβαναν τέτοιες γνώσεις. Άρα, τα βήματα του Ιάσονα καί της παρέας του όφειλαν να είναι προσεκτικά.)
v. Επιστολή
Ξαναγυρίζουμε στην Ιωλκό.
Εφ’ όσον προκρίθηκε η πρόταση συνθηκολογήσεως, ως πρώτο βήμα έπρεπε να ειδοποιηθεί ο Πρίαμος. Ναί, αλλά πώς; Με άνθρωπο (προφορικά), ή με επιστολή;
Η προφορική μεταφορά των αιτημάτων του Ιάσονα δεν ήταν αξιόπιστη λύση, γι’ αρκετούς καί σοβαρούς λόγους. Ο αγγελιαφόρος έπρεπε να εκπληρώνει μιά σειρά κριτηρίων:
- Έπρεπε να θυμάται τα πάντα επακριβώς, καί να μην ξεχάσει ούτε λέξη.
- Έπρεπε να είναι προσωπικότητα κοινής αποδοχής των αντιμαχομένων.
- Έπρεπε να μην πέσει θύμα επιθέσεως, ή απαγωγής.
- Έπρεπε να βρεί τρόπο να μπεί στην Τροία. (Καί μετά να βγεί, ώστε να φέρει την απάντηση.)
Οπότε, τί; Πώς;
Το πρόβλημα, που έθετε το πρώτο κριτήριο, αντιμετωπιζόταν με τον γραπτό λόγο – με επιστολή. Τα επόμενα τρία, τώρα, επέβαλαν άκρα μυστικότητα ως προς το πρόσωπο του αγγελιαφόρου (ή της σειράς αγγελιαφόρων). Το επόμενο ερώτημα σε λογική σειρά, ήταν το ποιοί μπορούσαν να είναι αυτοί οι αγγελιαφόροι.
Μμμμ… Από Ελλάδα, δεν γινόταν. Δηλαδή, δεν γινόταν να πάει στην Τροία ένας καί μοναδικός αγγελιαφόρος, διανύοντας όλη την απόσταση από Ιωλκό. Άρα, σε κάποιο σημείο της διαδρομής, έπρεπε να παραδώσει. Σε ποιόν, όμως;
Σε άνθρωπο από τα νότια παράλια της Μ. Ασίας σαφώς όχι, διότι όλοι οι εκεί κατοικούντες Πελασγοί ήσαν ενεργοί πολεμικοί σύμμαχοι των Τρώων καί εχθρικώς διακείμενοι προς τους Έλληνες της κυρίως Ελλάδας. Ανατολικά, πάλι, σε Χετταίο, ούτε να το συζητάς.
Απέμενε μόνον η Θράκη, ως πατρίδα του δεύτερου αγγελιαφόρου.
Οι Θράκες ήσαν από ουδέτεροι καί αδιάφοροι προς τον πόλεμο (οι της δυτικής Θράκης), έως φανερά σύμμαχοι των Τρώων οι της ανατολικής Θράκης. (Διότι οι τελευταίοι φοβόντουσαν -καί ορθώς- πως, αν πιάσει φωτιά το σπίτι του γείτονα, μπορεί να πιάσει καί το δικό σου.) Αποτελούσαν, επομένως, την ιδανική επιλογή γιά να ταξιδεύσει η επιστολή μέσα από τις περιοχές τους προς το Ίλιον.
Καί γιά έναν ακόμη λόγο: ότι ο Ιάσων είχε άριστες σχέσεις με την περιοχή, λόγωι Ορφέα. Θυμηθήτε πως, ενώ άρχισε να χτίζεται η Αργώ, πήγε μόνος του στη Θράκη καί τον έφερε στην Ιωλκό – εν μέσωι των επευφημιών της υπόλοιπης παρέας.
(Παρένθεση: Υφίστανται ενδεχομένως κι άλλα περιστατικά, που δείχνουν καλές σχέσεις του Ιάσονα με τους Θρακιώτες – αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες διαθέσιμες. Λέγεται πως, κάπου στην περιοχή της σημερινής Κωνσταντινούπολης, οι Αργοναύτες είχαν χτίσει κάτι σαν βωμό-ναΐσκο προς τιμήν του Ιάσονα, ο οποίος αργότερα έγινε ναΐσκος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ καί μετονομάστηκε Μιχαήλιον, καταστράφηκε δέ στα χρόνια της Εικονομαχίας. Εδώ θα βρήτε κάμποσες πληροφορίες γιά την περιοχή, αν καί δεν αναφέρεται η προέλευση του ονόματος.)
Άλλως τε, τον Ορφέα δεν τον είχε γνωρίσει τότε που τον έπεισε να έρθει στην Ιωλκό γιά να συμμετάσχει στην Αργοναυτική. Σίγουρα είχαν γνωριστεί σε πολύ νεώτερη ηλικία, διότι προφανέστατα ο Ιάσων δεν κάθησε μιά ζωή ακίνητος μέσα στη σπηλιά του Χείρωνα να κάνει γιόγκα, μέχρι να φτάσει η γενειάδα του στο πάτωμα. Επίσης προφανέστατα, έφερε εις πέρας μερικές ακόμη αφανείς αποστολές – πάντα υπό τις οδηγίες του Χείρωνα. (Μίλησε κανείς σας γιά μακροχρόνια προετοιμασία της Αργοναυτικής; Ή τη θεωρείτε στιγμιαίο αυτοσχεδιασμό μερικών παλαβών παλληκαριών;…) Έτσι, σίγουρα έγινε κάποιο ταξιδάκι από το βορειοανατολικό Πήλιο μέχρι τη Θράκη εκείνα τα νεανικά χρόνια… καί χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανένας Πελίας.
Αυτός ακριβώς ο λόγος αιτιολογεί απόλυτα το περιστατικό με το ρεζίλεμα του Οδυσσέα, που πήγε στους Θράκες γιά σιτάρι, κι επέστρεψε στο στρατόπεδο των Αχαιών με άδεια χέρια. Ενώι, αντίθετα, ο Παλαμήδης γύρισε με γεμάτα σακκιά.
Βέβαια, κι ο πατέρας του Οδυσσέα ήταν Αργοναύτης. Έτσι, θεωρητικά ο Οδυσσέας θα μπορούσε κι αυτός να επικαλεστεί το πάλαι ποτέ πέρασμα του γέρο-Λαέρτη από την περιοχή. Πλην όμως, φαίνεται πως ο γέρος είχε αποτραβηχτεί από νωρίς μακριά από κόσμο κι επαφές. Ή, ίσως, ο Οδυσσέας (γιά κάποιους λόγους) δεν επικαλέστηκε το όνομα καί την ιδιότητα του πατέρα του.
Τη συγκεκριμένη επιτυχία του Παλαμήδη δεν την εξήγησα – έκανα λογικό άλμα. Λοιπόν, ο Παλαμήδης καί τ’ αδέρφια του επικοινωνούσαν με τον πατέρα τους, αλλά χρησιμοποιούσαν δύο δρόμους:
- Είτε έστελναν τις επιστολές με δικούς τους ανθρώπους,
- είτε τις έστελναν μέσωι ανθρώπων του Αχιλλέα.
Όθεν, όταν έστειλε επιστολή ο Παλαμήδης (με τους Μυρμηδόνες), σε στύλ: «- Πατέρα, προσθέτουμε τρύπες στη ζώνη απ’ την πείνα, κι ο προσπαθήσας Οδυσσέας ατυχήσας έλαβε το μακρύτερον των Θρακών!», προφανώς δέχθηκε πίσω -μαζί με την απάντηση- συστατική επιστολή του Ιάσονα γιά τους Θρακιώτες. Οι δέ πόρτες των σιταποθηκών άνοιξαν διάπλατα.
Να κάνουμε μιά παρένθεση:
Όταν πήγε ο Παλαμήδης στη Θράκη να ζητήσει το σιτάρι, ο Ορφέας πιθανώτατα δεν ζούσε. Όπως γνωρίζουμε από τη Μυθολογία μας, τον σκότωσαν μαινάδες. Που σημαίνει, γυναίκες τελείως εκτός εαυτού (…καί εκτός ρούχων! λόλ!!!) απ’ την άσωτη οινοποσία (τότε το κρασί το φτιάχναν καί με προσμίξεις βοτάνων, καί… καταλαβαίνετε…), κατά τη διάρκεια εορτών προς τιμήν του Διονύσου. Πιθανολογώ, λοιπόν, ότι αυτές οι γυναίκες που τον σκότωσαν, ήσαν ακριβώς οι Αμαζόνες που (σε κάποια φάση των Επών αναφέρεται πως) κατέβηκαν να βοηθήσουν τους Τρώες. (Είπε κανείς τη λέξη «Φέμεν»; Με τις σημερινές μαχητικές -καί άνευ στηθοδέσμων- σαβούρες της Χαζαρίας, κατά ‘κεί πάει αμέσως ο συνειρμός.)
Πιθανολογώ ξανά ότι αυτή ήταν η κύρια αιτία, που τις κυνήγησε καί τις καθάρισε ο Αχιλλέας – διότι εκδικήθηκε τον άδικο θάνατο του καλού φίλου του πατέρα του.
Επόμενο ερώτημα: πώς θα έμπαινε η επιστολή μέσα στην Τροία; Η προφανής απάντηση απαιτεί ο αγγελιαφόρος να μπαίνει στο Ίλιον από μυστική είσοδο. Αυτή, βέβαια, είναι καί η μοναδική απάντηση – απ’ αρχαιοτάτων χρόνων, πάντα υπήρχαν μυστικές είσοδοι στα τείχη μιάς πόλης. Καί, μιά που δεν φαίνεται οι Αχαιοί να πραγματοποίησαν κυκλωτική πολιορκία της πόλης (αλλά μονάχα κατά μέτωπον επιθέσεις), το να περάσει ο αγγελιαφόρος απαρατήρητος μέσα στο Ίλιον, ήταν σχετικά εύκολο.
Κατά τη γνώμη μου, η είσοδος που χρησιμοποιήθηκε ήταν το αυλάκι του ποταμού Σκαμάνδρου, που έμπαινε στην πόλη. (Το γιατί, παρακάτω.) Από τις αρχαίες τειχισμένες πόλεις ακόμη, οι κάτοικοι είτε έστριβαν την κοίτη του ποταμού προς τα μέσα, προς την πόλη (γιά να υδρεύονται), καί μετά ξαναοδηγούσαν την κοίτη έξω προς τα χωράφια, είτε φτιάχνανε ένα βοηθητικό παράλληλο αυλάκι που έκανε την ίδια δουλειά. Εννοείται πως η είσοδος καί η έξοδος του ποταμού γινόταν από τρύπες στη βάση των τειχών, προστατευόμενες από μεταλλικές σχάρες. (Αυτό το βασικό σχέδιο σε παραλλαγή πέρναγε τα νερά του ποταμού κι από περιτείχια τάφρο.)
Παρένθεση: από τις περιγραφές του Ομήρου, καταλαβαίνουμε ότι οι Τρώες υδρευόντουσαν από τη διέλευση του ποταμού μέσα από την πόλη τους, άρα μιλάμε γιά μιά πόλη 30-40 χιλιάδων κατοίκων περίπου. Σε αντίθεση, η πολύ μεγαλύτερη Κωνσταντινούπολη είχε αρκετά υδραγωγεία, καθώς καί δεξαμενές αποθηκεύσεως του νερού γιά περίπτωση παρατεταμένης πολιορκίας. (Όπου, βέβαια, ο εχθρός δεν θα είχε τον ιπποτισμό των Αχαιών, ώστε να μην κόψει το νερό των πολιορκουμένων.) Γιά τον ίδιο λόγο είχε καί περιοχές με χωράφια μέσα στην πόλη, ώστε αυτά να ταΐζουν τον λαό στις πολιορκίες.
Οπότε, ο αγγελιαφόρος δεν είχε παρά να μετακινήσει τις σχάρες του ποταμού, γιά να μπεί μέσα. Ή, να χρησιμοποιήσει κανένα μυστικό παραπόρτι – φερ’ ειπείν κάπου στο δάσος, δυό-τρία χιλιόμετρα μακριά, μιά μικρή πόρτα απαρατήρητη ανάμεσα στα βράχια… καί μετά, μιά μακριά υπόγεια σήραγγα που οδηγεί μέσα στην πόλη. Μέσα σε κάποια αίθουσα του παλατιού, με «γκλαβανή» στο πάτωμα.
Όπως στην Ιωλκό, όταν φυγαδεύτηκε ο μικρός Ιάσων.
Αλλά, φοβάμαι πως οι Τρώες δεν είχαν την προνοητικότητα των Ιωλκαίων.
vi. Κρύπτειν
Εν πάσει περιπτώσει, γιά να υλοποιηθεί το σχέδιο της …“τρόϊκας” της Ιωλκού, ενημερώθηκε αμέσως ο Παλαμήδης, μέσωι των αγγελιαφόρων του Αχιλλέα. Γιατί, όμως; διότι έπρεπε οπωσδήποτε να βοηθήσει με τις γνώσεις του καί το μυαλό του.
Πώς;
Ο Παλαμήδης δεν ενημερώθηκε γιά το ίδιο το σχέδιο, διότι αυτή θα ήταν μία τελείως άφρων ενέργεια. (Θα του μιλούσαν μετά το τέλος του πολέμου, αλλά τώρα δεν έπρεπε.) Όμως, ο Ιάσων θυμήθηκε που ο Παλαμήδης ως έφηβος (όταν συναντηθήκαν σε κάποια απ’ τις επισκέψεις του Ναυπλίου στην Κόρινθο) του είχε επιδείξει μία απ’ τις εφευρέσεις του…
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου