Φλόξ κατ’ όναρ
ιά σκοτεινή νύχτα, που καθιστούσε τα ψυγεία περιττά, μιά παρέα πέντε ατόμων περπατούσε βιαστικά, διασχίζοντας την πασίγνωστη πλατεία. Ντυμένα βαρειά, το βήμα γρήγορο. Οι υπόλοιποι διαβάτες λιγοστοί.
Αλλ’ ας πάμε λίγο πίσω. Πολύ πίσω.
1. Μελέαγρος
Περίεργη ιστορία, τούτος εδώ. Όταν ήτανε νεογέννητος μπέμπης, λέει, η μάνα του άκουσε τις τρείς Μοίρες να λένε πως, όταν αποκαεί το κούτσουρο που καιγόταν στο τζάκι, το βρέφος θα πεθάνει. Αμέσως η μάνα του πετάχτηκε καί τράβηξε το κούτσουρο έξω απ’ τη φωτιά, καί τό ‘κρυψε.
Αρκετά χρόνια αργότερα, όμως, η μητέρα του θύμωσε πολύ άσχημα μαζί του. Καί, πάνω στον θυμό της, έβγαλε το κούτσουρο απ’ το μπαούλο καί το πέταξε στο τζάκι, όπου αυτό αποκάηκε τελείως.
Αυτός που «σε τραβάει με το τραγούδι του», πέθανε αυτοστιγμής.
(Περί Μελεάγρου τα σχετικά -μαζί με άλλα, ανεδαφικά, πχ ότι φόνευσε τον Αιήτη-, εδώ.)
2. Λοιποί φλογολάτρες
Την (πανάρχαιη) εξίσωση αυτή (καί χωρίς τα πρωτόγονα μητριαρχικά στοιχεία του συγκεκριμένου μύθου), καί δή αντεστραμμένη, ότι δηλαδή φλόγα = ζωή, την έχουν υιοθετήσει πολλοί. Καί οι αρχαίοι Έλληνες, καί οι αρχαίοι Ρωμαίοι, καί οι χριστιανοί (ορθόδοξοι-καθολικοί) αντίστοιχοι απόγονοί τους. Όπως καί την αντίστροφη εξίσωση, πως σκότος = θάνατος. Έτσι, έχουμε το εφέστιον πύρ, το «ανέσπερον φώς», τα καντήλια των νεκροταφείων.
Έχουμε κι άλλον μύθο, τον του Προμηθέα. Ήδη είπαμε τί ήταν η «φωτιά» που έφερε στους ανθρώπους: το άσβεστο πύρ της άσβεστης αθάνατης ζωής.
Με τη φλόγα (των κεριών), το πράγμα τό ‘χουν προχωρήσει πολύ ειδικά οι τέκτονες. Αυτοί οι ιδιόρρυθμοι δεν σβήνουν τα κεριά φυσώντας, διότι, λέει,ο Θεός ο Μάτς στον άνθρωπο «ενεφύσησεν πνοήν ζωής» – άρα, το «φού» να σβήσει το κερί συμβολίζει τον θάνατο. Κι είναι καί ασέβεια. (Άμα δουν άνθρωπο να κάνει «φού» το κερί, φρικάρουν. Φαντάζομαι τί παθαίνουν όταν εκκλησιάζονται, που εκείνες οι απίθανες γριές των εκκλησιαστικών επιτροπών πιάνουν τα κεριά ομαδικά στα μανουάλια γιά να κάνουν χώρο γιά τα καινούργια, καί κάνουν «φού» καί τα σβήνουν όλα μαζί! Καρα-λόλ!!!) Αντ’ αυτού, οι τέκτονες χρησιμοποιούν ένα μεταλλικό μαντζαφλάρι καί αποκλείουν τη φλόγα του κεριού απ’ το οξυγόνο.
Τώρα, βέβαια, τί να σε φυσήξειο Θεός ο Μάτς καί να σου αφαιρέσει τη ζωή, τί να σου κλείσει η αναπνευστική οδός καί να σκάσεις από έλλειψη οξυγόνου. Καί στις δύο περιπτώσεις, η σίγουρη κατάληξη είναι να ψοφήσεις. Δεν έχει διαφορά. Τί να πείς, όμως… έκαστος άνθρωπος με την μονομανίαν του.
Πάντως, εξακολουθώ να έχω την απορία πώς γιορτάζει γενέθλια ένας μασώνος! Λόλ!!! (Πώς σβήνει τα κεράκια της τούρτας, παναπεί. Με το μαρκούτσι αυτό; )
3. Ο Τζώρτζης ο Βάσινγκτων
Αυτόν (τον καί καραμασώνο), τώρα, τον κάνανε άγαλμα. Μέσα στο Καπιτώλιο, λέει, κάπου εκεί πέρα. Καί κρατάει, λέει, μιά δάδα ψηλά με το δεξί χέρι. (Το δεξί χέρι ψηλά μαζί με δαυλό, σαν το άγαλμα της Ελευθερίας ναούμ’, μασωνιστί ονομάζεται «η χείρ της δόξης». Αυτά τα γράφω, γιά να μαθαίνετε, βέβηλοι. Έ, βέβηλοι. Λόλ!!!)
Λοιπόν… από το 1800-τόσο, που κατασκευάστηκε το άγαλμα, ο Βάσινγκτων κρατούσε αναμμένη δάδα. Αλλά από το 1932, λέει, τη σβήσανε (πολύ περίεργο, έ; ), κι έκτοτε παραμένει σβηστή. (Οι πληροφορίες προέρχονται -αν θυμάμαι καλά- από το βιβλίο «Το χαμένο σύμβολο», του κυρ-Δανιήλ Καφέ.)
Μπορεί ο λόγος να ήταν ότι το πετρέλαιο (γιά τη φλόγα της «χειρός της δόξης») ντουμάνιαζε τον χώρο καί -μεταξύ των άλλων- κινδύνευαν οι τοιχογραφίες. Αλλά – υπό το …φώς των ανωτέρω εκτεθέντων περί φλογός- εγώ σκέφτομαι άλλα. (Λές;… Έ;… Μπορεί… Γιατί όχι; )
Τέλος πάντων, αυτό που δεν λέει ο κυρ-Καφές, είναι πως το άναμμα καί το σβήσιμο της φλόγας του αγάλματος του Τζώρτζη έγιναν σαφώς με μασωνοτελετουργίες.
«- Γιατί, ρέ Εργοδότη; ήσουνα μπροστά;»
Σαφώς όχι. Αλλά, πάει κανείς κανένα στοιχηματάκι ότι δεν έγινε έτσι;
(Δηλαδή, τί νομίζετε; απλά πήγε η καθαρίστρια στα υπόγεια κι έκλεισε το πετρέλαιο; )
4. Μηχανισμοί… μηχανισμοί…
Το όν το λεγόμενον «άνθρωψ» (κοπυράϊτ του όρου ο μέγας Πολσεμάνος) κατασκεύαζε εργαλεία εξαπανέκαθεν. Τα συνθετώτερα από δαύτα, τώρα, οι μηχανισμοί, πάντα είχαν ένα σύστημα χειρισμού/ελέγχου.
Αυτό με τη σειρά του μπορεί να βρίσκεται επάνω/μέσα στον μηχανισμό, όπως το ταμπλώ στο αυτοκίνητο, ή κι έξω απ’ αυτόν, πχ το παλούκι πυροδοτήσεως εκρηκτικών. (Αυτό το τελευταίο, οι οδηγίες λένε πως το τοποθετούμε μακριά απ’ τους δυναμίτες – εκτός απ’ τα μη γνωρίζοντα ανάγνωση τζιχάντια, που το βάζουν επάνω.).
Τέλος πάντων, στους μηχανισμούς της εποχής μας είμαστε συνηθισμένοι. Αλλά, τί γίνεται όταν έχουμε αρχαίους αιθερικούς μηχανισμούς; Ά;
Εδώ, κατά κανόνα (καί γιά λόγους αποφυγής του κάθε άσχετου) το σύστημα ελέγχου βρίσκεται μακριά από τον κυρίως μηχανισμό. Πχ λέγεται πως το Ερεχθείο αποτελούσε το (αιθερικό) σύστημα ελέγχου του Παρθενώνα. Ποιός να ξέρει, βέβαια, σήμερα το τί καί το πώς… αλλά, λογικό ακούγεται.
Λοιπόν… Στη Ρώμη υπάρχει ο ναός (βασιλική) του Αγίου Πέτρου. Το γνωστό Βατικανό. (Με το ιερό ντουγρού δυτικά!) Από κάτω, στις κρύπτες, υπάρχει ο υποτιθέμενος τάφος του Αποστόλου Πέτρου, ή του Μεγαλέξανδρου (κατά τον Παναή Υδροχόο). Ή του Τρεχαγύρευε. Βλέπεις, αναγνώστη μου, ο ξεναγός μας είχε ενημερώσει ότι ο πραγματικός τάφος του Αποστόλου Πέτρου βρέθηκε …εκατό μέτρα παραπέρα από τον σημερινό στα υπόγεια του ναού. (Έτσι είπαν οι αρχαιολόγοι.) Ο οποίος σημερινός δεν ξέρουμε κάν αν έχει κάποιον νεκρό μέσα – καί ποιόν. Δεν ξέρουμε, φυσικά, ούτε το αν μετέφεραν σ’ αυτόν όσα οστά βρήκαν στον …παραπέρα τάφο, ούτε το αν όντως τα οστά ανήκαν στον Απόστολο Πέτρο.
Ξέρουμε, όμως, ότι αυτός ο συγκεκριμένος τάφος είναι τίγκα στα καντήλια.
Τώρα, θα με ρωτήσεις αγαπητέ αναγνώσθα μου, τί σχέση έχει. Λατρευτικός χώρος των καθολικών είναι, καντήλια θά ‘χει. Καί φλάρους. Πού το παράξενο; Τί ήθελα νά ‘χει, δηλαδή; γύφτους με καρπούζια;
Ξέρω ‘γώ, ρέ δικέ μου… Αλλά μην παιδεύεσαι. Ήδη θα γνωρίζεις πως η γκλάβα μου σκέφτεται πολύ περίεργα.
5. Όνειρο
…Προχωρούσαν αποφασιστικά. Ο…, η…, ο…, ο… ο… . Κάποιες δεκάδες μέτρα παραπίσω, σα σκιά, η λίαν παρατηρητική… σε ρόλο τσιλιαδόρου. Καί στο αυτοσχέδιο «κέντρο συντονισμού» η…, που είχε αναλάβει να προωθεί τα μηνύματα – από καί σε καί με κινητά «μιάς χρήσεως» αγορασμένα από λαθραίους (ουδέν κακόν, κτλ).
Όλη η εφτάδα, πατημένα τα δεύτερα -άντα. Αλλά καί τα δεύτερα -ήντα καναδυό. Φορείς μνήμης, παναπεί. Μνήμης μιάς άλλης Ελλάδας, κι όχι του σημερινού σκουπιδότοπου των «πολιτισμένων».
Κάθε που διασταυρωνόντουσαν με βιαστικούς διαβάτες, τους μιλούσανε.
«- Κυρήσσουμε την επανάσταση! Έρχεστε μαζί μας;»
Όλοι χαμογελούσαν καί συνέχιζαν την πορεία τους. Εκτός από έναν νεαρό, γύρω στα τριάντα, που κοντοστάθηκε καί τους κοίταζε.
«- Πώς σε λένε, φίλε;»
«- Ιωάννη.»
«- Ιω…»
«- Εγώ είμαι ο προφητευόμενος!«, συμπλήρωσε.
Αυτός που του μίλησε, χαμογέλασε με εύθυμη διάθεση.
«- Φιλαράκο, οι Απόκριες έρχονται πιό μετά!»
Εξακολουθούσε να χαμογελάει φιλικά, όμως. Του έτεινε το χέρι.
«- Έρχεσαι μαζί μας;»
Ερχόταν.
Η ιερή οκτάδα συμπληρώθηκε.
Ανέβηκαν τα σκαλιά.
Υγ 1: Το όνειρο είναι πέρα γιά πέρα αληθινό.
Υγ 2: Μάλλον δεν πρωτοτυπώ. Όμως, όλοι κι όλα φαίνεται πως δουλεύουν γιά το Σχέδιο.
Υγ 3: Έχω χρόνια να διαβάσω το σχετικό λήμμα στον «Ήλιο». Αν θυμάμαι καλά, εκεί μιλάει γιά ανακάτεμα -συντηρημένων- πτωμάτων όντως αγνώστων πεσόντων στρατιωτών από το 1897 μέχρι το 1922, εκ των οποίων το ένα τάφηκε στο μνημείο. Αντιθέτως, η γουΐκι μιλάει γιά κενοτάφιο.
Δεν ξέρω τί ισχύει, αλλά να μη σας μένει αμφιβολία ότι κι έδω έλαβαν χώραν ποδιτσοτελετές. (Έμ το 1928 πήραν το διάταγμα ιδρύσεως, έμ την ίδια χρονιά βάλαν μπρός το μνημείο – κατ’ απομίμηση των Γαλλικών αντιστοίχων.)
Υγ 4: Στα Ιντερνέτια, ήδη πήρε το μάτι μου κάποιον να υπογράφει ως «ο προφητευόμενος». Τρέχουν οι εξελίξεις, ή χοντρή πλάκα; Μη με ρωτάτε… Όσα ξέρετε, ξέρω.
ιά σκοτεινή νύχτα, που καθιστούσε τα ψυγεία περιττά, μιά παρέα πέντε ατόμων περπατούσε βιαστικά, διασχίζοντας την πασίγνωστη πλατεία. Ντυμένα βαρειά, το βήμα γρήγορο. Οι υπόλοιποι διαβάτες λιγοστοί.Αλλ’ ας πάμε λίγο πίσω. Πολύ πίσω.
1. Μελέαγρος
Περίεργη ιστορία, τούτος εδώ. Όταν ήτανε νεογέννητος μπέμπης, λέει, η μάνα του άκουσε τις τρείς Μοίρες να λένε πως, όταν αποκαεί το κούτσουρο που καιγόταν στο τζάκι, το βρέφος θα πεθάνει. Αμέσως η μάνα του πετάχτηκε καί τράβηξε το κούτσουρο έξω απ’ τη φωτιά, καί τό ‘κρυψε.
Αρκετά χρόνια αργότερα, όμως, η μητέρα του θύμωσε πολύ άσχημα μαζί του. Καί, πάνω στον θυμό της, έβγαλε το κούτσουρο απ’ το μπαούλο καί το πέταξε στο τζάκι, όπου αυτό αποκάηκε τελείως.
Αυτός που «σε τραβάει με το τραγούδι του», πέθανε αυτοστιγμής.
(Περί Μελεάγρου τα σχετικά -μαζί με άλλα, ανεδαφικά, πχ ότι φόνευσε τον Αιήτη-, εδώ.)
2. Λοιποί φλογολάτρες
Την (πανάρχαιη) εξίσωση αυτή (καί χωρίς τα πρωτόγονα μητριαρχικά στοιχεία του συγκεκριμένου μύθου), καί δή αντεστραμμένη, ότι δηλαδή φλόγα = ζωή, την έχουν υιοθετήσει πολλοί. Καί οι αρχαίοι Έλληνες, καί οι αρχαίοι Ρωμαίοι, καί οι χριστιανοί (ορθόδοξοι-καθολικοί) αντίστοιχοι απόγονοί τους. Όπως καί την αντίστροφη εξίσωση, πως σκότος = θάνατος. Έτσι, έχουμε το εφέστιον πύρ, το «ανέσπερον φώς», τα καντήλια των νεκροταφείων.
Έχουμε κι άλλον μύθο, τον του Προμηθέα. Ήδη είπαμε τί ήταν η «φωτιά» που έφερε στους ανθρώπους: το άσβεστο πύρ της άσβεστης αθάνατης ζωής.
Με τη φλόγα (των κεριών), το πράγμα τό ‘χουν προχωρήσει πολύ ειδικά οι τέκτονες. Αυτοί οι ιδιόρρυθμοι δεν σβήνουν τα κεριά φυσώντας, διότι, λέει,
Τώρα, βέβαια, τί να σε φυσήξει
Πάντως, εξακολουθώ να έχω την απορία πώς γιορτάζει γενέθλια ένας μασώνος! Λόλ!!! (Πώς σβήνει τα κεράκια της τούρτας, παναπεί. Με το μαρκούτσι αυτό; )
3. Ο Τζώρτζης ο Βάσινγκτων
Αυτόν (τον καί καραμασώνο), τώρα, τον κάνανε άγαλμα. Μέσα στο Καπιτώλιο, λέει, κάπου εκεί πέρα. Καί κρατάει, λέει, μιά δάδα ψηλά με το δεξί χέρι. (Το δεξί χέρι ψηλά μαζί με δαυλό, σαν το άγαλμα της Ελευθερίας ναούμ’, μασωνιστί ονομάζεται «η χείρ της δόξης». Αυτά τα γράφω, γιά να μαθαίνετε, βέβηλοι. Έ, βέβηλοι. Λόλ!!!)
Λοιπόν… από το 1800-τόσο, που κατασκευάστηκε το άγαλμα, ο Βάσινγκτων κρατούσε αναμμένη δάδα. Αλλά από το 1932, λέει, τη σβήσανε (πολύ περίεργο, έ; ), κι έκτοτε παραμένει σβηστή. (Οι πληροφορίες προέρχονται -αν θυμάμαι καλά- από το βιβλίο «Το χαμένο σύμβολο», του κυρ-Δανιήλ Καφέ.)
Μπορεί ο λόγος να ήταν ότι το πετρέλαιο (γιά τη φλόγα της «χειρός της δόξης») ντουμάνιαζε τον χώρο καί -μεταξύ των άλλων- κινδύνευαν οι τοιχογραφίες. Αλλά – υπό το …φώς των ανωτέρω εκτεθέντων περί φλογός- εγώ σκέφτομαι άλλα. (Λές;… Έ;… Μπορεί… Γιατί όχι; )
Τέλος πάντων, αυτό που δεν λέει ο κυρ-Καφές, είναι πως το άναμμα καί το σβήσιμο της φλόγας του αγάλματος του Τζώρτζη έγιναν σαφώς με μασωνοτελετουργίες.
«- Γιατί, ρέ Εργοδότη; ήσουνα μπροστά;»
Σαφώς όχι. Αλλά, πάει κανείς κανένα στοιχηματάκι ότι δεν έγινε έτσι;
(Δηλαδή, τί νομίζετε; απλά πήγε η καθαρίστρια στα υπόγεια κι έκλεισε το πετρέλαιο; )
4. Μηχανισμοί… μηχανισμοί…
Το όν το λεγόμενον «άνθρωψ» (κοπυράϊτ του όρου ο μέγας Πολσεμάνος) κατασκεύαζε εργαλεία εξαπανέκαθεν. Τα συνθετώτερα από δαύτα, τώρα, οι μηχανισμοί, πάντα είχαν ένα σύστημα χειρισμού/ελέγχου.
Αυτό με τη σειρά του μπορεί να βρίσκεται επάνω/μέσα στον μηχανισμό, όπως το ταμπλώ στο αυτοκίνητο, ή κι έξω απ’ αυτόν, πχ το παλούκι πυροδοτήσεως εκρηκτικών. (Αυτό το τελευταίο, οι οδηγίες λένε πως το τοποθετούμε μακριά απ’ τους δυναμίτες – εκτός απ’ τα μη γνωρίζοντα ανάγνωση τζιχάντια, που το βάζουν επάνω.).
Τέλος πάντων, στους μηχανισμούς της εποχής μας είμαστε συνηθισμένοι. Αλλά, τί γίνεται όταν έχουμε αρχαίους αιθερικούς μηχανισμούς; Ά;
Εδώ, κατά κανόνα (καί γιά λόγους αποφυγής του κάθε άσχετου) το σύστημα ελέγχου βρίσκεται μακριά από τον κυρίως μηχανισμό. Πχ λέγεται πως το Ερεχθείο αποτελούσε το (αιθερικό) σύστημα ελέγχου του Παρθενώνα. Ποιός να ξέρει, βέβαια, σήμερα το τί καί το πώς… αλλά, λογικό ακούγεται.
Λοιπόν… Στη Ρώμη υπάρχει ο ναός (βασιλική) του Αγίου Πέτρου. Το γνωστό Βατικανό. (Με το ιερό ντουγρού δυτικά!) Από κάτω, στις κρύπτες, υπάρχει ο υποτιθέμενος τάφος του Αποστόλου Πέτρου, ή του Μεγαλέξανδρου (κατά τον Παναή Υδροχόο). Ή του Τρεχαγύρευε. Βλέπεις, αναγνώστη μου, ο ξεναγός μας είχε ενημερώσει ότι ο πραγματικός τάφος του Αποστόλου Πέτρου βρέθηκε …εκατό μέτρα παραπέρα από τον σημερινό στα υπόγεια του ναού. (Έτσι είπαν οι αρχαιολόγοι.) Ο οποίος σημερινός δεν ξέρουμε κάν αν έχει κάποιον νεκρό μέσα – καί ποιόν. Δεν ξέρουμε, φυσικά, ούτε το αν μετέφεραν σ’ αυτόν όσα οστά βρήκαν στον …παραπέρα τάφο, ούτε το αν όντως τα οστά ανήκαν στον Απόστολο Πέτρο.
Ξέρουμε, όμως, ότι αυτός ο συγκεκριμένος τάφος είναι τίγκα στα καντήλια.
Τώρα, θα με ρωτήσεις αγαπητέ αναγνώσθα μου, τί σχέση έχει. Λατρευτικός χώρος των καθολικών είναι, καντήλια θά ‘χει. Καί φλάρους. Πού το παράξενο; Τί ήθελα νά ‘χει, δηλαδή; γύφτους με καρπούζια;
Ξέρω ‘γώ, ρέ δικέ μου… Αλλά μην παιδεύεσαι. Ήδη θα γνωρίζεις πως η γκλάβα μου σκέφτεται πολύ περίεργα.
5. Όνειρο
…Προχωρούσαν αποφασιστικά. Ο…, η…, ο…, ο… ο… . Κάποιες δεκάδες μέτρα παραπίσω, σα σκιά, η λίαν παρατηρητική… σε ρόλο τσιλιαδόρου. Καί στο αυτοσχέδιο «κέντρο συντονισμού» η…, που είχε αναλάβει να προωθεί τα μηνύματα – από καί σε καί με κινητά «μιάς χρήσεως» αγορασμένα από λαθραίους (ουδέν κακόν, κτλ).
Όλη η εφτάδα, πατημένα τα δεύτερα -άντα. Αλλά καί τα δεύτερα -ήντα καναδυό. Φορείς μνήμης, παναπεί. Μνήμης μιάς άλλης Ελλάδας, κι όχι του σημερινού σκουπιδότοπου των «πολιτισμένων».
Κάθε που διασταυρωνόντουσαν με βιαστικούς διαβάτες, τους μιλούσανε.
«- Κυρήσσουμε την επανάσταση! Έρχεστε μαζί μας;»
Όλοι χαμογελούσαν καί συνέχιζαν την πορεία τους. Εκτός από έναν νεαρό, γύρω στα τριάντα, που κοντοστάθηκε καί τους κοίταζε.
«- Πώς σε λένε, φίλε;»
«- Ιωάννη.»
«- Ιω…»
«- Εγώ είμαι ο προφητευόμενος!«, συμπλήρωσε.
Αυτός που του μίλησε, χαμογέλασε με εύθυμη διάθεση.
«- Φιλαράκο, οι Απόκριες έρχονται πιό μετά!»
Εξακολουθούσε να χαμογελάει φιλικά, όμως. Του έτεινε το χέρι.
«- Έρχεσαι μαζί μας;»
Ερχόταν.
Η ιερή οκτάδα συμπληρώθηκε.
Ανέβηκαν τα σκαλιά.
Υγ 1: Το όνειρο είναι πέρα γιά πέρα αληθινό.
Υγ 2: Μάλλον δεν πρωτοτυπώ. Όμως, όλοι κι όλα φαίνεται πως δουλεύουν γιά το Σχέδιο.
Υγ 3: Έχω χρόνια να διαβάσω το σχετικό λήμμα στον «Ήλιο». Αν θυμάμαι καλά, εκεί μιλάει γιά ανακάτεμα -συντηρημένων- πτωμάτων όντως αγνώστων πεσόντων στρατιωτών από το 1897 μέχρι το 1922, εκ των οποίων το ένα τάφηκε στο μνημείο. Αντιθέτως, η γουΐκι μιλάει γιά κενοτάφιο.
Δεν ξέρω τί ισχύει, αλλά να μη σας μένει αμφιβολία ότι κι έδω έλαβαν χώραν ποδιτσοτελετές. (Έμ το 1928 πήραν το διάταγμα ιδρύσεως, έμ την ίδια χρονιά βάλαν μπρός το μνημείο – κατ’ απομίμηση των Γαλλικών αντιστοίχων.)
Υγ 4: Στα Ιντερνέτια, ήδη πήρε το μάτι μου κάποιον να υπογράφει ως «ο προφητευόμενος». Τρέχουν οι εξελίξεις, ή χοντρή πλάκα; Μη με ρωτάτε… Όσα ξέρετε, ξέρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου