Δελτία ατομικής επιστρατεύσεως
τις 19 Ιανουαρίου είχαμε τη μνήμη του Αγίου Μάρκου Ευγενικού, επισκόπου Εφέσου.
Θα μου πείς, ‘ντάξ’ ρέ Εργοδότη, μπορεί να θρησκεύεσαι, αλλά τί ανακατεύεσαι; Εφ’ όσον κατ’ εξοχήν αρμόδια γιά κάτι τέτοια θέματα είναι τα θρησκευτικά ιστολόγια! Πλην όμως, μη βιάζεστε.
…Κάποια στιγμή στη ζωή της υπερχιλιόχρονης Ανατολικής Ρωμαϊκής / «Βυζαντινής» Αυτοκρατορίας, κι ενώ οι Τουρκαλάδες (χάρη στη σκατοψυχιά του Φελλού) είχαν γεμίσει την Μικρά Ασία απ’ αιώνων καί άρχιζαν να πατάνε τα βρωμοπόδαρά τους καί στην Ευρώπη, οι διάφοροι κοκκορόμυαλοι αυτοκράτορες της ύστερης φάσης του Βυζαντίου πήραν χαμπάρι ότι οι Τούρκοι θα τρώγανε κι αυτούς γιά δείπνο. Όθεν, αντιδράσανε.
Πώς;
Ζητήσανε βοήθεια απ’ τους άλλους προαιώνιους εχθρούς μας, τους Δυτικούς. (Όχι πολύ έξυπνο, θα έλεγα.)
Αυτοί, καί πρώτος ο πάπας μεταξύ τους, όντως υποσχέθηκαν βοήθεια, αλλά υπό τον απαράβατο όρο η Ορθοδοξία να γίνει ένα με τον Καθολικισμό, υποχωρώντας χοντρά σε δογματικό επίπεδο. Τελικώς, ολόκληρη η -κωλογλείφουσα- αντιπροσωπεία των Βυζαντινών υπέγραψε την «ένωση των Εκκλησιών» στις συνόδους Φλωρεντίας καί Φερράρας, μπας καί πάρει τα αεριτζήδικα ψίχουλα στρατιωτικής βοήθειας που υπεσχέθησαν -με την ίδια ευκολία που κλάνανε- οι Δυτικοί.
Ολόκληρη η αντιπροσωπεία; Όχι. Ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός ΔΕΝ υπέγραψε. (Παρά τα χοντρά καψώνια των Δυτικών.) Κι όχι μόνον αυτό, αλλά σηκώθηκε καί την κοπάνησε απ’ την Ιταλία.
Ως αποτέλεσμα της μη-υπογραφής του αγίου, ο τότε πάπας είπε κάτι σαν: «- Δυστυχώς, τον ήπιαμε!» (Δεν το είπε έτσι, κοτζάμ πάψ άνθρωπος, το είπε πιό ευγενικά. Το νόημα, όμως, είναι το ίδιο.) Ως άλλα αποτελέσματα, ο λαός της Κωνσταντινουπόλεως τον άγιο τον υποδέχθηκε με ζητωκραυγές, ενώ τον αυτοκράτορα με την υπόλοιπη συνοδεία του, με ροχάλες – καί το περιεχόμενο των δοχείων νυκτός στα κεφάλια τους, απ’ τα μπαλκόνια.
Λεπτομέρεια: (λεπτομέρεια; ) Μαζί με τον άγιο ήσαν στη Φλωρεντία καί τη Φερράρα καί ο μητροπολίτης Νικαίας Βησσαρίων, καθώς καί -ως σύμβουλος- ο δάσκαλος αμφοτέρων, ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων, γνωστός καί δεδηλωμένος «αρχαιόθρησκος». (Αυτά να τα βλέπουν κάποιοι ημιμαθείς σημερινοί «δωδεκαθεϊστές».) Κι ενώ ο Βησσαρίων τελικά προσχώρησε στον Καθολικισμό κι έγινε καρδινάλιος, ο άγιος Μάρκος τραγούδησε: «- Τί να τις κάνω τις τιμές τους; τα λόγια τα θεατρικά; Ά;». Καί τελικά τους τά ‘χωσε μεγαλοπρεπώς κι έφυγε.
Υποψιάζομαι, όμως, ότι ο άγιος Μάρκος δεν έφερε αντιρρήσεις στους Δυτικούς μονάχα γιά δογματικούς ή γεωπολιτικούς λόγους, αλλά καί γιά το ότι η Ορθοδοξία αποτελεί αδιάσπαστη συνέχεια της πανάρχαιης θρησκευτικής έκφρασης των Ελλήνων. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να σκύψει καί να προσκυνήσει τον κάθε παπάρα «ισχυρό της ημέρας», επειδή έτυχε κάποιοι ανίκανοι άρχοντες να θαλασσώσουν τις υποθέσεις του κράτους;
«- Γιατί το λες αυτό, ρέ Εργοδότη;»
…Νά ‘τανε, λέει, ο άγιος μετενσάρκωση καποιανού ιεροφάντη των αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων… καί να ξαναενσαρκώθηκε σήμερα, πάλι ως ιερωμένος…
…Καί να φοράει, λέει, λευκό ένδυμα με γαλάζιο πανωφόρεμα, τα χρώματα των ιεροφαντών δηλαδή…
…Καί να ιερουργεί ντυμένος έτσι μέχρι καί τις μέρες που απαγορεύονται τα φωτεινά χρώματα…
«- Καλά, ρέ Εργοδότη, σού ‘στριψε εντελώς! Είπαμε, η φαντασία είναι καλή, αλλά η δική σου είναι αρρώστεια!»
Ξέρω καί ‘γώ, ρέ δικέ μου!…
Δε μου λέτε, κύριε… Μήπως γνωριζόμαστε από πουθενά; Μήπως σας είδα κάπου στην Ελλάδα;
Τελικά, φαίνεται πως μάλλον τζάμπα ανησυχώ. Είμαστε αρκετοί, κι είμαστε ΗΔΗ στις επάλξεις! Καί ήδη πιάσαμε τις θέσεις μας, αναλάβαμε τα όπλα απ’ τους οπλοβαστούς, καί περιμένουμε.
Το κάλεσμα το ακούσαμε εδώ καί πολλά χρόνια, μόνο που ήταν ατομικό γιά τον καθέναν. Επρόκειτο γιά «δελτία ατομικής επιστρατεύσεως»! Στα κρυφά. Να μην πάρει χαμπάρι κανείς. Ούτε φίλος, ούτε -πολλώι μάλλον- εχθρός.
Νά, όμως, που συναντιόμαστε στο μέτωπο! («- Τί ευχάριστη έκπληξη, ρέ κολλητέ! Κι εσύ εδώ;») Πάλι, όπως τότε… Όπως πολλές φορές στα διάφορα «τότε».
Καί ΠΑΛΙ θα νικήσουμε! Όπως τόσες καί τόσες φορές στο παρελθόν!!!
τις 19 Ιανουαρίου είχαμε τη μνήμη του Αγίου Μάρκου Ευγενικού, επισκόπου Εφέσου.Θα μου πείς, ‘ντάξ’ ρέ Εργοδότη, μπορεί να θρησκεύεσαι, αλλά τί ανακατεύεσαι; Εφ’ όσον κατ’ εξοχήν αρμόδια γιά κάτι τέτοια θέματα είναι τα θρησκευτικά ιστολόγια! Πλην όμως, μη βιάζεστε.
…Κάποια στιγμή στη ζωή της υπερχιλιόχρονης Ανατολικής Ρωμαϊκής / «Βυζαντινής» Αυτοκρατορίας, κι ενώ οι Τουρκαλάδες (χάρη στη σκατοψυχιά του Φελλού) είχαν γεμίσει την Μικρά Ασία απ’ αιώνων καί άρχιζαν να πατάνε τα βρωμοπόδαρά τους καί στην Ευρώπη, οι διάφοροι κοκκορόμυαλοι αυτοκράτορες της ύστερης φάσης του Βυζαντίου πήραν χαμπάρι ότι οι Τούρκοι θα τρώγανε κι αυτούς γιά δείπνο. Όθεν, αντιδράσανε.
Πώς;
Ζητήσανε βοήθεια απ’ τους άλλους προαιώνιους εχθρούς μας, τους Δυτικούς. (Όχι πολύ έξυπνο, θα έλεγα.)
Αυτοί, καί πρώτος ο πάπας μεταξύ τους, όντως υποσχέθηκαν βοήθεια, αλλά υπό τον απαράβατο όρο η Ορθοδοξία να γίνει ένα με τον Καθολικισμό, υποχωρώντας χοντρά σε δογματικό επίπεδο. Τελικώς, ολόκληρη η -κωλογλείφουσα- αντιπροσωπεία των Βυζαντινών υπέγραψε την «ένωση των Εκκλησιών» στις συνόδους Φλωρεντίας καί Φερράρας, μπας καί πάρει τα αεριτζήδικα ψίχουλα στρατιωτικής βοήθειας που υπεσχέθησαν -με την ίδια ευκολία που κλάνανε- οι Δυτικοί.
Ολόκληρη η αντιπροσωπεία; Όχι. Ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός ΔΕΝ υπέγραψε. (Παρά τα χοντρά καψώνια των Δυτικών.) Κι όχι μόνον αυτό, αλλά σηκώθηκε καί την κοπάνησε απ’ την Ιταλία.
Ως αποτέλεσμα της μη-υπογραφής του αγίου, ο τότε πάπας είπε κάτι σαν: «- Δυστυχώς, τον ήπιαμε!» (Δεν το είπε έτσι, κοτζάμ πάψ άνθρωπος, το είπε πιό ευγενικά. Το νόημα, όμως, είναι το ίδιο.) Ως άλλα αποτελέσματα, ο λαός της Κωνσταντινουπόλεως τον άγιο τον υποδέχθηκε με ζητωκραυγές, ενώ τον αυτοκράτορα με την υπόλοιπη συνοδεία του, με ροχάλες – καί το περιεχόμενο των δοχείων νυκτός στα κεφάλια τους, απ’ τα μπαλκόνια.
Λεπτομέρεια: (λεπτομέρεια; ) Μαζί με τον άγιο ήσαν στη Φλωρεντία καί τη Φερράρα καί ο μητροπολίτης Νικαίας Βησσαρίων, καθώς καί -ως σύμβουλος- ο δάσκαλος αμφοτέρων, ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων, γνωστός καί δεδηλωμένος «αρχαιόθρησκος». (Αυτά να τα βλέπουν κάποιοι ημιμαθείς σημερινοί «δωδεκαθεϊστές».) Κι ενώ ο Βησσαρίων τελικά προσχώρησε στον Καθολικισμό κι έγινε καρδινάλιος, ο άγιος Μάρκος τραγούδησε: «- Τί να τις κάνω τις τιμές τους; τα λόγια τα θεατρικά; Ά;». Καί τελικά τους τά ‘χωσε μεγαλοπρεπώς κι έφυγε.
Υποψιάζομαι, όμως, ότι ο άγιος Μάρκος δεν έφερε αντιρρήσεις στους Δυτικούς μονάχα γιά δογματικούς ή γεωπολιτικούς λόγους, αλλά καί γιά το ότι η Ορθοδοξία αποτελεί αδιάσπαστη συνέχεια της πανάρχαιης θρησκευτικής έκφρασης των Ελλήνων. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να σκύψει καί να προσκυνήσει τον κάθε παπάρα «ισχυρό της ημέρας», επειδή έτυχε κάποιοι ανίκανοι άρχοντες να θαλασσώσουν τις υποθέσεις του κράτους;
«- Γιατί το λες αυτό, ρέ Εργοδότη;»
…Νά ‘τανε, λέει, ο άγιος μετενσάρκωση καποιανού ιεροφάντη των αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων… καί να ξαναενσαρκώθηκε σήμερα, πάλι ως ιερωμένος…
…Καί να φοράει, λέει, λευκό ένδυμα με γαλάζιο πανωφόρεμα, τα χρώματα των ιεροφαντών δηλαδή…
…Καί να ιερουργεί ντυμένος έτσι μέχρι καί τις μέρες που απαγορεύονται τα φωτεινά χρώματα…
«- Καλά, ρέ Εργοδότη, σού ‘στριψε εντελώς! Είπαμε, η φαντασία είναι καλή, αλλά η δική σου είναι αρρώστεια!»
Ξέρω καί ‘γώ, ρέ δικέ μου!…
Δε μου λέτε, κύριε… Μήπως γνωριζόμαστε από πουθενά; Μήπως σας είδα κάπου στην Ελλάδα;
Τελικά, φαίνεται πως μάλλον τζάμπα ανησυχώ. Είμαστε αρκετοί, κι είμαστε ΗΔΗ στις επάλξεις! Καί ήδη πιάσαμε τις θέσεις μας, αναλάβαμε τα όπλα απ’ τους οπλοβαστούς, καί περιμένουμε.
Το κάλεσμα το ακούσαμε εδώ καί πολλά χρόνια, μόνο που ήταν ατομικό γιά τον καθέναν. Επρόκειτο γιά «δελτία ατομικής επιστρατεύσεως»! Στα κρυφά. Να μην πάρει χαμπάρι κανείς. Ούτε φίλος, ούτε -πολλώι μάλλον- εχθρός.
Νά, όμως, που συναντιόμαστε στο μέτωπο! («- Τί ευχάριστη έκπληξη, ρέ κολλητέ! Κι εσύ εδώ;») Πάλι, όπως τότε… Όπως πολλές φορές στα διάφορα «τότε».
Καί ΠΑΛΙ θα νικήσουμε! Όπως τόσες καί τόσες φορές στο παρελθόν!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου