Η ΜΕΤΑΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΙΣΗΜΕΡΙΩΝ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Η μετάπτωση των ισημεριών και η μεταμόρφωση των θεών

  

Ανάλογα με την σκοπιά που εποπτεύουμε την εξέλιξη, ανάλογα με το ποιόν του ελέγχου,  το πνευματικό επίπεδο και την υπάρχουσα γνώση, η οροθέτηση κατά μήκος της γραμμής του χρόνου των σημείων εκείνων που προσδιορίζουν μία μετάβαση, το τέλος μίας εποχής και την αρχή μίας νέας, αλλάζουν. Ο Ησίοδος λόγου χάριν αναφέρθηκε σε χρυσή, αργυρή, χάλκινη, ηρωική και σιδηρά εποχή. Ο αρχαιολόγος θα μιλήσει για εποχή του λίθου, του χαλκού, του σιδήρου ενώ ο κοινωνιολόγος θα αναφερθεί σε ιστορικές περιόδους όπως του Διαφωτισμού και της Αναγέννησης. Ο θεολόγος για εποχή προ πτώσεως, μετά πτώσεως, προ και μετά Χριστού κοκ. Ο ερμητισμός σαν ένα σώμα πολλών συστηματοποιημένων φιλοσοφικών και αλχημικών πρακτικών έχει αρκετές ενδιαφέρουσες χρονογραμμές ,σε σχέση με την οροθέτηση των μεταβατικών περιόδων, με πιο γνωστή αυτή που αναφέρεται στις «μεταπτώσεις των ισημεριών». Εδώ θα κάνουμε μερικές διασκεδαστικές αναφορές. 

Από τα αρχαία χρόνια πολλές παραδόσεις μεταφέρουν γνώση που αφορά τις κινήσεις της γης, τη κίνηση του ήλιου γύρω από τον δικό του διπλό ήλιο (τετραπλό θα έλεγα εγώ), το ζωδιακό, τους πλανήτες αλλά και τις κινήσεις των αστέρων.  Οι τροχιές των αστέρων του νυχτερινού ουρανού συγκεκριμένα επηρεάζονται από τις κινήσεις της γης , αλλά σε πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα. Οι βαρυτικές δυνάμεις του ήλιου και τις σελήνης φαίνεται να αναγκάζουν τον άξονα περιστροφής της γης να περιδινείται αργά, εκτελώντας κίνηση συγγενική με τη γυροσκοπική, συμπληρώνοντας έναν κύκλο γύρω από τον πόλο της εκλειπτικής κάθε 25.920 χρόνια. (Εκλειπτική λέμε το επίπεδο το οποίο ορίζουν οι τροχιές των πλανητών γύρω από τον ήλιο –όλοι κινούνται πάνω σε ένα και μόνο επίπεδο- και το φανταζόμαστε σαν ένα δίσκο με κέντρο τον ήλιο.) Εξαιτίας αυτού ο βόρειος πόλος χαράζει μία τροχιά γύρω από τον κύκλο αυτό και κατά συνέπεια ο πολικός αστέρας δεν είναι πάντα ο ίδιος.  Σήμερα είναι το άστρο Α της Μικρής Άρκτου, το 2700 πΧ ήταν το ‘Α Δράκοντα, ο Θουμπάν,  ενώ το 12000 πΧ ήταν ο λαμπρός Βέγας της Λύρας. Για μακρές βέβαια περιόδους δεν υπάρχει καν πολικός αστέρας αφού ο άξονας περιστροφής της γης δεν ευθυγραμμίζεται με κανένα ορατό άστρο.

Επειδή ο πόλος λοιπόν μεταβάλλεται, αλλάζουν με βραδύ ρυθμό και οι πορείες των απλανών αστέρων. Η μετάθεση αυτή περιγράφηκε για πρώτη φορά επιστημονικά από τον Ίππαρχο τον 2^ο αιώνα πΧ αλλά πολλοί προγενέστεροι πολιτισμοί αναφέρθηκαν σε όψεις του φαινομένου αυτού μέσα από τις μυθολογίες τους. Λόγω της προαναφερόμενης μετάθεσης ο ήλιος κάθε έτους -οι παρατηρήσεις γινόντουσαν συνήθως κατά την εαρινή ισημερία - φαίνεται να μένει λίγο πίσω σε σχέση με τον ήλιο του προηγούμενου συμπληρώνοντας μία μοίρα κάθε 72 χρόνια. Το φαινόμενο αυτό της μετάπτωσης των σημείων ισημερίας και ηλιοστασίου που φαίνονται να κινούνται ανάδρομα ως προς του απλανείς αστέρες ονομάστηκε «μετάπτωση ισημεριών».

Θα αναρωτιέστε σίγουρα κατά πόσο οι μυθολογίες των διαφόρων πολιτισμών θα μπορούσαν να αντανακλούν μακρές ουράνιες μεταβολές. Όσο συσσωρεύεται η γνώση, η σύγχρονη σκέψη διευκολύνεται στο να γενικεύσει και να κάνει αποσυμβολισμούς. Όχι ότι θα μπορούσε κάποιος να ορίσει με ακρίβεια κάποιο όριο από το οποίο κι έπειτα σταματά η συμβολικότητα του μύθου και ξεκινά η ρεαλιστική του υπόσταση, αλλά έχει ενδιαφέρον στο σύνολο της η πεποίθηση που χτίζεται πως οι ουρανοί είναι σοβαρός και αποφασιστικός παράγοντας πολλών μυθολογικών συστημάτων και κατά συνέπεια και της ίδιας της εξέλιξης της ανθρώπινης συνείδησης. 

Η πτώση του δέντρου του κόσμου ή η εκδίωξη από την Εδέμ μπορεί να αποδοθεί σε κάποια από τις «μεταπτώσεις ισημεριών» του παρελθόντος ενώ ο κατακλυσμός στο τέλος κάθε εποχής αντιστοιχεί στην ίδια αυτή μετάθεση των αστερισμών, που χάνουν την σύνδεση του με τις ισημερίες και τα ηλιοστάσια. «Η πορεία της θρησκευτικής μας ιστορίας θα μπορούσε να προβλεφθεί, τόσο αναφορικά με το χρόνο όσο και με το περιεχόμενο, από την μετάπτωση των ισημεριών  διαμέσου του ζωδίου των Ιχθύων. » έγραψε ο Καρλ Γιουνγκ. Με το πέρασμα από το ζώδιο του Κριού στο ζώδιο των ιχθύων και δη στον πρώτο από τους δύο γεννήθηκε ο Χριστός. Με το πέρασμα στο δεύτερο ψάρι του ζωδίου γεννήθηκε ο υλικός ρασιοναλισμός μέσω του Καρλ Μαρξ. Παραφράζοντας τον Lon Milo DuQuette θα λέγαμε πως για τον  ερμητισμό, όπως τα ζώδια κατά τη διάρκεια του ετήσιου ταξιδιού του ήλιου προς τα εμπρός συμβολίζουν τις εποχιακές αλλαγές, έτσι κατά την διάρκεια του μέγα ενιαυτού των 25.920 ετών που ο ήλιος κινείται κατά πίσω στο ζωδιακό συμβολίζουν τις πνευματικές εποχές.

  Οι θεμελιώδεις μύθοι όλων των πολιτισμών περιλαμβάνουν μία κοσμογονία, μία περιγραφή της προέλευσης του κόσμου, στην οποία το ζεύγος γη-ουρανός προβάλλει μεταξύ των πρώτων στοιχείων. Από κει καθοδικά ξεπροβάλλει ένας πλούσιος καμβάς ουράνιων και γήινων μεταφορών που προσωποποιούνται σε ένα πάνθεο αρσενικών και θηλυκών θεοτήτων. Θεότητες που είχαν αντιστοιχία σε κάποια πλανητική ενέργεια ή σε κάποια φυσική δύναμη. Οι ηλιακοί, σεληνιακοί θεοί, θεοί του κυνηγιού, της γονιμότητας ονομάστηκαν Απόλλων, Οσίρις, Άρτεμις και Δήμητρα ή αλλιώς ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος και μήκος την εποχή και τις ανάγκες. Στην πορεία δεν χάνονταν, αλλά άλλαζαν -και ακόμη αλλάζουν ονόματα- και ποιότητες, όπως ο ήλιος δεν χάνεται από το πέρασμα του από ζώδιο σε ζώδιο κατά τη μετάπτωση ισημεριών, όπως οι πλανήτες συνεχίζουν να φέρνουν βόλτα στο διάστημα και να αντανακλούν τις κοσμικές ακτινοβολίες από διαφορετικές γωνίες και όπως οι φυσικές δυνάμεις συνεχίζουν να εκδηλώνονται.

Οι αλλαγές στο χαρακτήρα και στη σπουδαιότητα των θεοτήτων συμβαδίζουν με την εικόνα που έχει η κοινωνία για τον ίδιο της τον εαυτό. Αναλογιστείτε λόγου χάριν το πέρασμα από τη μητριαρχική στη πατριαρχική κοινωνία –την εποχή του Ταύρου- και πως συνοδεύτηκε από τη βροντερή περιφρόνηση των θηλυκών θεοτήτων προς όφελος των αρσενικών. Ή τη μεταμόρφωση του Πάνα με το πέρασμα στους Ιχθείς από ένα θεό που ξεκίνησε σαν αξιαγάπητος, παιχνιδιάρης, προστάτης των βοσκών, κυνηγών και αλιέων και ήταν συνυφασμένος με την φύση και κατέληξε υπερφυσικό σημείο όλων των παγανιστικών θεοτήτων.  Το κοκκινωπό χρώμα του και τα κέρατα του αποτέλεσαν τα χαρακτηριστικά του πρίγκιπα του Κακού στην εποχή των Ιχθύων, του σατανά. Ανάλογα την περίπτωση το λοιπόν αυτές οι τροπές στα χαρακτηριστικά ενός τοπικού πάνθεου μπορεί να είναι γεωπολιτικές, ανθρωπολογικές, πολιτισμικές, κοινωνικές και σε βαθύτερη ανάλυση να προδίδουν μεταβολές αντίληψης.

Οι ιδέες του παλαιού μηχανισμού είναι αναπότρεπτο να αποκηρυχθούν από την ίδια ιστορική ορμή που φέρνει τις μεταβολές. Όσοι συμμετέχουν στις τελευταίες είναι φυσιολογικό να αποδοκιμάζουν όσα ανατρέπουν. Η πρωτοχριστιανική εκκλησία για παράδειγμα φρόντισε μεταξύ άλλων, παράλληλα με την δαιμονοποίηση των πρότερων εικόνων και την διάδοση του μύθου που ήθελε με τη γέννηση του Χριστού όλα τα μαντεία να σιγούν. Κι αν αυτήν την εξέλιξη την καταλογίζετε εις βάρος το ανερχόμενου χριστιανικού δόγματος της τότε εποχής αναλογιστείτε πως ίσως σήμερα οι πιο πολλοί να αδυνατούν να συλλάβουν τις επερχόμενες αλλαγές και να αποτελούν τροχοπέδη στην εξέλιξη. Φαίνεται πως κάποιοι άνθρωποι κατά τη διάρκεια αυτών των μεταβολών είναι πιο διορατικοί και οσμίζονται την αλλαγή του καιρού -ή του Zeitgeist αν προτιμάτε- και συμπορεύονται με τις αλλαγές. Άλλοι  πάλι με βαθιά μέσα τους ριζωμένα τα αρχέτυπα της εποχής που μένει πίσω βρίσκουν τρόπους  να καθυστερήσουν την εξέλιξη. 

Η σπουδαιότητα των μεταβατικών περιόδων, παρόλο το πεπερασμένο της διάρκειας τους, έγκειται στο ότι χρωματίζουν πνευματικά, διανοητικά μία μεγαλύτερη περίοδο, την κοσμική εποχή που ακολουθεί. Όχι ότι αυτό αποτελεί άρνηση της σημαντικότητας των οποιωνδήποτε ζυμώσεων λαμβάνουν χώρα οποτεδήποτε και οπουδήποτε αλλά έχοντας υπόψη το μη συνεχές της ιστορικής εξέλιξης αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα σημεία καμπής φέρουν και μεγαλύτερη βαρύτητα. Μία μικρή ανασκόπηση στις μεγάλες μεταβολές που παρατηρούνται κατά το πέρασμα από ένα ζώδιο σε ένα άλλο θα σας κάνει πιο σαφές γιατί τις τελευταίες δεκαετίες η μετάπτωση ισημεριών και τα περί αυγής της εποχής του υδροχόου έχουν ριζωθεί στη λαϊκή φαντασία. 

Δίνουμε πολύ συνοπτικά μερικά bullets:

• Εποχή του Λέοντα (~10000 πΧ) Σύμβολο ο χρυσός. Αναφορές στην Μου, Λεμουρία, στην Ατλαντίδα του Πλάτωνα, τους Μάγιας.  Ναοί αφιερωμένοι στο θεό ήλιο. Η  ανθρωπόμορφη αντιστοιχία αφορά τον ηλιακό ήρωα-βασιλιά.  

• Εποχή του Καρκίνου (~8000 πΧ) Κυριαρχία της σελήνης και τον θηλυκών θεοτήτων. Λατρείες που αναφέρονται στην μητέρα – γη. Στα ευρήματα που έχουμε από τους μηνωίτες έχουμε γυναικεία γλυπτά και φαλλικά ομοιώματα.  

• Εποχή των Διδύμων (~6000 πΧ) Πέρασμα από την προϊστορία στην ιστορία μέσω της τυποποίησης της γλώσσας, την ανάπτυξη του εμπορίου, την κίνηση πάνω στα γράμματα και την επικοινωνία. Η Μεγάλη θεά γίνεται τρισυπόστατη  (παρθένα – μητέρα -γριά) γεγονός που δείχνει πως η αντίληψης της ιστορίας φέρνει την αντίληψη της εξέλιξης-μεταμόρφωσης στο πέρασμα του Χρόνου. 

• Εποχή του Ταύρου (~4000 πΧ) Η αυγή του πολιτισμού όπως τον αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Τα παγανιστικά πάνθεα αποκτούν τη γνωστή τους μορφή. Η εξασθένηση της δύναμης της Μεγάλης Θεάς προς όφελος πατριαρχικών μοτίβων. Συνέπεια αυτού η αχνή εμφάνιση του αρχέτυπου του πολέμου. Υλισμός.

• Εποχή του Κριού (~2000 πΧ) Η ηλιακή λατρεία ενισχύεται. Η θεολογική θεωρία έχει να κάνει με το κύκλο του πατρός – υιού, του θνήσκοντος θεού-υιού που νικά τον πατέρα και γίνεται πατέρας, και της παρθένου – πόρνης - ιέρειας μητέρας -συζύγου. Πόλεμος Πατήρ Πάντων, ανάπτυξη πολεμικών τεχνικών. 

• Εποχή των Ιχθύων (~0) Τυποποίηση των δογμάτων-πανθέων, μεταμόρφωση των παγανιστικών λατρειών σε πιο αφηρημένες μυστηριακές. Οι ηλιακοί μύθοι, ο θνήσκων θεός, παίρνουν ακόμη πιο συμβολική μορφή. Έλλογη προσπάθεια προς οικουμενικό θεό. Συστηματοποίηση των παρελθόντων θρησκευτικών φόρμουλων με υιοθέτηση του χαμηλότερου κοινού πνευματικού παρανομαστή. Ανέφικτα ρεύματα ελευθερίας και αγάπης. Ευαισθησία, αυτοθυσία και σκληρότητα, καταπίεση. 

Εποχή του Υδροχόου (~2000μΧ) Μαρασμός των πατριαρχικών θεσμών, φεμινιστικά κινήματα, οικολογική συνείδηση, διαχείριση πόρων, ανθρώπινα δικαιώματα, έλεγχος πληθυσμού. Αντι-χριστιανικά –ιουδαϊκά-ισλαμικά προτάγματα. Ενδιαφέρον για την ίδια την εξέλιξη και όχι για θεωρίες και αφηρημένα ιδανικά. Ρεαλισμός. Αποκρυστάλλωση γνώσεων. Αντίληψη της ανάγκης για διαρκή ανάπτυξη και άρρηκτη συνέχιση της ύπαρξης.

Παρακολουθείστε μερικές ενδιαφέρουσες φράσεις του Καρλ Γιουνγκ «Όπως μας είναι γνωστό, έχουμε να κάνουμε με εκδηλώσεις ψυχικών αλλαγών, οι οποίες πάντα εμφανίζονται στο τέλος ενός Πλατωνικού μήνα και στην αρχή ενός άλλου. Κατά τα φαινόμενα, είναι αλλαγές στη μορφολογία των ψυχικών αρχετύπων ή των «θεών», όπως τα ΄λεγαν κάποτε, οι οποίες επιφέρουν ή συνοδεύουν μακροχρόνιες μεταμορφώσεις στη συλλογική ψυχή. Η μεταμόρφωση αυτή άρχισε με την ανατολή της ιστορικής περιόδου και άφησε τα ίχνη της, πρώτα στην εποχή του Ταύρου, η οποία βρισκόταν στο τέλος της, ύστερα στου Κριού και τελικά στων Ιχθύων, της οποίας η αρχή συμπίπτει με την ανατολή του Χριστιανισμού. Πλησιάζουμε τώρα σε αυτή τη μεγάλη αλλαγή, την οποία μπορεί να την αναμένει κάποιος όταν το εαρινό σημείο μπει στον Υδροχόο…». 

Όντως οι μεταβολές στα ψυχικά αρχέτυπα με την αρχή μίας εποχής φαίνεται να σημαδεύουν τις μακρές μεταμορφώσεις και να δικαιολογούν την κοινωνική πίεση και τις πνευματικές πολώσεις που παρατηρούνται κατά το μεταβατικό στάδιο. Ο Πλούταρχος είχε περιγράψει πως εναλλάσσονται ανά 3000 χρόνια οι θεϊκές δυνάμεις από κακές σε καλές. Είναι άλλωστε γνωστά τα καμπαλιστικά σχήματα όπου στην εσωτερική τους ερμηνεία οι θεοί της μίας εποχής γίνονται οι διάολοι της επόμενης. Και αυτό γιατί αυτός που νικά είναι η ανώτερη αυτό-εικόνα της ανθρώπινης φυλής και αυτός που χάνει είναι ο παλαιός εαυτός της. Ίσως τελικά ο Αντίχριστος του Ιωάννη, το θηρίο 666, να είναι κομμάτι από τα υγιή πνευματικά ανύσματα στη πορεία μεταμόρφωσης μας. «και ο αριθμός αυτού Χξς» = 2368 = «Ιησούς Χριστός». Ίσως οι λεγεώνες των Choronzon του Aleister Crowley που θα κυβερνήσουν τη γη την νέα εποχή να είναι απλά τα ανώτερα εγώ μας. 

We just scratched the surface, δηλαδή θίξαμε επιφανειακά ένα μεγάλο θέμα. Θα μπορούσαμε να κάνουμε ιδιαίτερη μνεία σε άλλες ερμητικές χρονογραμμές και σε αναφορές όπως το κύκλο του Αγίου Πνεύματος του Γκουρτζίεφ, τον Αιώνα του Ώρου του Κρόουλι ή ακόμη και στις 33 μυητικές βαθμίδες των 21+1 των Μεγάλων Θριάμβων και των 10+1 Σεφιρώθ. Κάποια άλλη φορά.  http://kinisiideon.blogspot.gr/2011/10/blog-post.html#more

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ

Η αξία της αριστείας

 Να γίνεις σπουδαίος, να διαπρέψεις, να είσαι ο καλύτερος. Αυτή η ανταγωνιστική διάθεση ήταν η κινητήρια δύναμη της αρχαίας Ελλάδας σε όλους τους τομείς, αυτή είναι και στον σύγχρονο κόσμο, τουλάχιστον στις χώρες που έχουν να επιδείξουν σημαντικά επιτεύγματα. «Πάντα να αριστεύεις και να γίνεσαι καλύτερος απ’όλους» ήταν η πρώτη προτροπή προς τους νέους, από την εποχή του Ομήρου. Τίποτα δεν πρόσφερε μεγαλύτερη ικανοποίηση από την αριστεία!

Ποιος είναι ο άριστος

Άριστος ήταν ο Αχιλλέας. Αυτός ο οξύθυμος, κακομαθημένος βασιλιάς που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Ήταν όμως ανίκητος στη μάχη! Ήταν η εγγύηση της επιτυχίας για αυτούς που τον είχαν στο πλευρό τους.

Άριστος ήταν ο Οδυσσέας, ο πολυμήχανος και πονηρός Ιθακιώτης, ο οποίος, χωρίς να υστερεί σε γενναιότητα, κέρδιζε τις περισσότερες μάχες με τα λόγια και τις ιδέες του.

Άριστος ήταν ο Θαλής από τη Μίλητο, ένας από τους «φυσικούς φιλοσόφους», τους γεννήτορες της φιλοσοφικής σκέψης. Αρίστευσε στο πνεύμα, γιατί κατάφερε να το χρησιμοποιήσει μ’ έναν τρόπο πρωτόγνωρο για την εποχή του: αντί να παραμείνει προσκολλημένος στην εικόνα που έδιναν οι μυθολογικές αφηγήσεις για τον κόσμο, έψαξε μέσα στον κόσμο να βρει τις απαντήσεις.

Άριστος ήταν ο Θεμιστοκλής, ο καπάτσος και εύστροφος στρατηγός, που ήξερε να πείθει και τους πιο στενοκέφαλους. Η δική του ξεχωριστή ευφυία έσωσε όλον τον πληθυσμό της Αθήνας, τότε που μπήκαν οι Πέρσες και ρήμαξαν τα πάντα.



Άριστος ήταν ο Περικλής, ο ψυχρός κι απόμακρος στρατηγός, που χωρίς ποτέ να χαϊδέψει τ’ αυτιά κανενός, οι Αθηναίοι τον ψήφιζαν για 14 χρόνια. Γιατί ήταν ο καλύτερος ομιλητής, ο καλύτερος στη διαχείριση κρίσεων και τόσο ψύχραιμος που τον αποκαλούσαν Ολύμπιο. Άριστος και στην αντοχή, γιατί παρά το σφυροκόπημα που δέχτηκε από την αντιπολίτευση, εκείνος έπραξε αυτό που θεωρούσε σωστό για την πόλη του. Και από τα δημιουργήματα αυτού του άριστου άνδρα, αντλούμε ακόμα ηθικό και υλικό όφελος.

Άριστος ήταν και ο Αλέξανδρος, ο τόσο ξεχωριστός που ονομάστηκε Μέγας. Άριστος στη δύναμη ψυχής, στην αποφασιστικότητα, στη στρατηγική σκέψη, στην επίτευξη στόχων. Σε αυτόν τον σκληρό πεισματάρη οφείλει η Ελλάδα τη δόξα που μέχρι σήμερα συνοδεύει το όνομά της.

Άριστοι, ο καθένας στον τομέα του, ήταν πολλοί ακόμα, που είχαν την τύχη να ζήσουν σε ένα περιβάλλον που ενθάρρυνε την αριστεία και την επιβράβευε με τιμές εν ζωή και υστεροφημία κατόπιν. Γλύπτες, ποιητές, ρήτορες, φιλόσοφοι, στρατιωτικοί, πολιτικοί, επιστήμονες, αθλητές, άφησαν πίσω τους μια ανεκτίμητη περιουσία – από την οποία ακόμα τρεφόμαστε – επειδή ήθελαν και μπορούσαν να γίνουν άριστοι στο είδος τους. Μπορούσε βέβαια ν’ αριστεύσει κάποιος και στο εμπόριο, αν ενδιαφερόταν μόνο για οφέλη υλικά. Αλλά, οπουδήποτε και αν δοκίμαζε την τύχη του, ήξερε πως υπάρχουν όρια, τα οποία δεν επιτρεπόταν να ξεπεράσει.

Μέτρον άριστον

Οι αρχαίοι λάτρευαν την ισονομία, αλλά δεν έβλεπαν με καλό μάτι την εξίσωση. Αυτός που είχε ένα ιδιαίτερο ταλέντο, όχι μόνο μπορούσε, αλλά και όφειλε να το αναπτύξει και να γίνει σπουδαίος, τιμώντας έτσι τον εαυτό του, την οικογένειά του και την πατρίδα του. Ωστόσο, δεν ήταν αφελείς. Γνώριζαν ότι η ανθρώπινη φιλοδοξία εύκολα οδηγεί στην υπερβολή και τίποτα δεν απεχθάνονταν περισσότερο από την έλλειψη μέτρου. Ο ανταγωνισμός είχε όρια, τα οποία όλοι γνώριζαν από την ημέρα που γεννήθηκαν.

Μπορούμε να τα συνοψίσουμε σε πέντε δελφικά παραγγέλματα:

ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ, τίποτα σε υπερβολή. Ο καθένας οφείλει να συγκρατεί τον εαυτό του μέσα στα όρια που έχει θέσει η κοινωνία που τον ανέθρεψε.

ΥΒΡΙΝ ΜΙΣΕΙ. Η υπέρβαση των ανθρώπινων μέτρων, η υπέρμετρη αλαζονεία δεν μένει ατιμώρητη. Εκείνος που θα πιστέψει πως, επειδή είναι σπουδαίος στον τομέα του, μπορεί να περνιέται για θεός, σύντομα θα χάσει το μυαλό του και θα οδηγηθεί σε παράκρουση. Τότε επεμβαίνει η Νέμεσις, η ύψιστη τιμωρία.

ΥΦΟΡΩ ΜΗΔΕΝΑ, να μην υποβλέπεις κανέναν, όσο ψηλά κι αν φτάσεις. Ο σπουδαίος άνθρωπος οφείλει να είναι ευγενικός και ευπροσήγορος με όλους. Έτσι προστατεύει τον εαυτό του από την αλαζονεία και ωφελεί όλους τους άλλους γύρω του.

ΠΡΑΤΤΕ ΔΙΚΑΙΑ. Να δίνεις στον καθένα αυτό που του αξίζει, έτσι όρισε τη δικαιοσύνη ο Αριστοτέλης. Ούτε να χαρίζεσαι σε αυτόν που δεν αξίζει ούτε να στερείς από αυτόν που δεν αξίζει. Όσο ψηλά κι αν φτάσεις, ποτέ δεν φτάνεις ψηλότερα από τη δικαιοσύνη.

ΠΛΟΥΤΕΙ ΔΙΚΑΙΩΣ. Ο πλούτος δεν ήταν δαιμονοποιημένος στην αρχαία Ελλάδα. Ο άδικος πλούτος ήταν. Μπορούσε κανείς να κυνηγήσει το κέρδος, αν ήθελε, αλλά έπρεπε να το κάνει νόμιμα και να συνεισφέρει το μερίδιο που του αναλογούσε στην πολιτεία.

Γιατί να αριστεύει κάποιος;

Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί κανείς να κατανοήσει τη ζωή στην ολότητά της και να τη ζήσει όσο το δυνατόν πληρέστερα, είναι η επιδίωξη της αριστείας. Έτσι γεννήθηκε ο πολιτισμός, επειδή ο κάθε άνθρωπος θέλει να γίνεται ικανότερος, να ξεχωρίζει από τους άλλους, να κάνει πράγματα για τα οποία θα τον θαυμάζουν, να ωφελήσει τον εαυτό του και τον κόσμο. Έτσι εξελίχθηκε η σκέψη, η επιστήμη, η τεχνολογία. Κάποιοι άριστοι έκαναν το μεγάλο βήμα και έλυσαν προβλήματα που απασχολούσαν και τους μη άριστους.

Σ’ έναν κόσμο που ο λιγότερο ικανός έχει τις ίδιες απολαβές με τον άριστο, τι θα κινητοποιεί την επιθυμία να γίνει κάποιος καλύτερος; Και τι νόημα έχει να προσπαθεί κανείς να κατακτήσει μια κορυφή, αν φτάνοντας κατάκοπος εκεί πάνω έχουν ήδη φτάσει εκεί οι μέτριοι με ελικόπτερο;

Η επιθυμία να ξεχωρίσουμε, να γίνουμε καλύτεροι και να κάνουμε τη διαφορά, είναι εγγενής. Η επιβράβευση είναι το κίνητρο. Αν δεν υπάρχει το κίνητρο, τότε η επιθυμία είτε θα μαραζώσει κι ένα μεγάλο ταλέντο θα αδρανοποιηθεί είτε θα στραφεί στο περιθώριο της κοινωνίας, αναζητώντας χώρο να εξελιχθεί και να επιβραβευτεί. Αν τον βρει, τότε ο ταλαντούχος άνθρωπος θα στραφεί εναντίον της κοινωνίας την οποία κανονικά θα είχε ωφελήσει.
http://www.grethexis.com/el/the-value-of-excellence/

Πηγή φωτογραφίας:

 

Η ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ

Η χαμένη τιμή του φιλελευθερισμού

Γράφει ο Ομολογητής            

Σήμερα υπάρχουν αρκετοί που αυτοαποκαλούνται φιλελεύθεροι, ενώ ο όρος χρησιμοποιείται από άλλους με υποτιμητική σημασία. Αν εξαιρέσεις ελαχίστους που ξέρουν περί τίνος μιλούν, οι περισσότεροι βρίσκουν σε αυτό μία μόδα, μίαν ακόμη μεταμοντέρνα tribe, ένα άλλοθι μη-πολιτικής. Δεν θα περιγράψουμε στο παρόν κείμενο τόσο την φυλή αυτή, όσο περισσότερο θα προσπαθήσουμε να δούμε το παλαιό περιεχόμενο της λέξης για να το συγκρίνουμε με το νέο. Γενικά ο σύγχρονος όρος ενέχει μία αντίφαση που οφείλεται στο ότι υιοθετήθηκε από δύο χοντρικά ομάδες: η μία ήταν όλοι εκείνοι που είδαν την ανάγκη ενός ιδεολογήματος για μη-κομμουνιστικές χώρες στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου και η άλλη ήταν οι απογοητευμένοι μετα-μαρξιστές της «νέας αριστεράς». Το κοινό και στις δύο ομάδες ήταν η προάσπιση της ατομικότητας με αποτέλεσμα ο φιλελευθερισμός να ταυτισθή με τον ατομικισμό. Αυτή η έννοια του ατόμου είχε διαφορετική σημασία για τις δύο ομάδες. Για τους πρώτους ήταν μία αντίθεση στον κομμουνισμό και προάσπιση της καταναλωτικής κοινωνίας, όμως εννοώντας το άτομο που ανήκει σε μία οικογένεια ή ανήκει σε ένα έθνος. Δηλαδή δεν μιλούμε για ένα πραγματικά απομονωμένο άτομο, και ως φιλελευθερισμός νοήθηκε περισσότερο η σύγχρονη μη-κομμουνιστική οικονομία, που ωστόσο δεν είναι φιλελεύθερη με την αυθεντική έννοια. Για τους δεύτερους ήταν το άτομο που απαιτεί να είναι ελεύθερο να κάνει ό, τι θέλει έξω από οποιονδήποτε κανόνα, καθώς «αρκεί η αγάπη» και που ενδιαφέρεται για την ατομική του ικανοποίηση λόγω της οποίας είχε ενταχθεί στην αριστερά ή τα χίπικα κοινόβια. Είναι ο ναρκισσικός άνθρωπος που εντοπίζουν διάφοροι μελετητές της σύγχρονης κοινωνίας*. Για αυτούς η λέξη «φιλελευθερισμός» αντιπροσωπεύει την κοινωνική έννοια του όρου.
Ουσιαστικά οι μεν αποδέχονται το «κακό» άτομο του Marx ενώ οι δε το «καλό». Δηλαδή όπως και να έχει, η τονικότητα στην οποία παίζει ο σύγχρονος φιλελευθερισμός είναι μαρξιστική, ενώ εν τέλει, αυτό που αντιπροσωπεύει ο σύγχρονος φιλελευθερισμός είναι ο άνθρωπος που εργάζεται ως υπάλληλος σε μία μεγάλη επιχείρηση ή τράπεζα και κυνηγά όλο και περισσότερα χρήματα, διάγοντας τον αισθητικό βίο της καταναλωτικής δραστηριότητας, δίχως την ικανότητα να αναπτύξει ηθικούς δεσμούς με τους υπολοίπους ανθρώπους. Ουσιαστικά αυτή η μορφή κοινωνίας είχε καταγγελθή από τους κατακριτές του φιλελευθερισμού στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αι., όμως είναι στο δεύτερο μισό του ίδιου αιώνα που οι κριτικές αυτές αποκτούν θεωρητικό νόημα από τους αντιπάλους αυτών των κριτικών και από την αποτυχία εκείνων που προσπάθησαν να τις εφαρμόσουν πρακτικά (κομμουνισμός, φασισμός).
Η ελευθερία στην οποία αναφέρεται ο φιλελευθερισμός είναι μία πολύ βασική έννοια της πολιτικής για να την μονοπωλήσει μία ιδεολογία (άλλωστε αναφορές στην ελευθερία κάνουν εξίσου ο φασισμός και ο κομμουνισμός). Ένα βασικό δίπολο λοιπόν της πολιτικής σκέψης είναι εκείνο της ελευθερίας-κράτους (libertas-imperium) που μάλιστα εικονογραφείται στο εξώφυλλο του De Cive του Hobbes. Η λέξη «ελεύθερος» έρχεται από την λέξη liber που σχετίζεται με την λέξη liut που σημαίνει «λαός». Ελεύθερος είναι εκείνος που ανήκει σε μία κυρίαρχη φυλή εν αντιθέσει προς τον υποδουλωμένο. Στα πικτογράμματα των Σουμερίων υπάρχει επίσης η πρώτη γραπτή μορφή της λέξης «ελευθερία» ως ama-gi που κατά λέξη σημαίνει την «επιστροφή στην μητέρα» εννοώντας την επιστροφή σε μία πρότερη κατάσταση όπως είναι η σεισάχθεια. Στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη αυτό που νοούν όταν λένε «ελεύθερος πολίτης» πόρρω απέχει από τον σύγχρονο «ακτιβιστή δικαιωμάτων» και τον αισθητικό καταναλωτή. Ο ελεύθερος καταρχάς γνωρίζει ότι δεν μπορεί να είναι ελεύθερος χωρίς την κοινότητα της πόλεως και για αυτό είναι οπλίτης. Αν ένας σύγχρονος ωφελιμιστής φιλελεύθερος θα αποδεχόταν χωρίς δισταγμό τις προσφορές του Πέρση βασιλιά, ο αρχαίος ελεύθερος το έκανε με πολλή δυσκολία, καθώς ο χαρακτηρισμός ελεύθερος τον έδενε με την ύπαρξη της κοινότητας από την οποία ελάμβανε την ταυτότητά του. Αντίθετα, ο δούλος δεν ανήκει σε καμία κοινότητα, αλλά στον αφέντη του. Επίσης αν είναι πλούσιος κάνει χορηγίες προς την κοινότητα πράγμα που μάς αφήνει να εννοήσουμε την κατοπινή σημασία του liberal ή ἐλευθερίου ως γενναιόδωρου**. Λιβερτίνοι επίσης ονομάζονταν στην Ρώμη οι απελεύθεροι και έφεραν τον γνωστό φρυγικό σκούφο.
Ουσιαστικά η πολιτική έννοια της «ελευθερίας» αφορά την πολιτεία, το κοινόν, rem publicum. Η νεώτερη θεωρητική ανάληψη της republic και της ελευθερίας γίνεται στην Ιταλία της αναγέννησης όπου κάποιοι ουμανιστές προσπαθούν να ανακαλύψουν την αρχαία μορφή μέσα στο συντεχνιακό κράτος των μεσαιωνικών πόλεων και την γαληνοτάτη πολιτεία της Βενετίας. Η δεύτερη, είναι στην Αγγλία της πουριτανικής επανάστασης βασισμένη και εκεί στην εμπειρία των τοπικών θεσμών όπως είναι τα παλαιά σαξονικά κοινοβούλια, η φεουδαρχία και η magna carta. Εδώ διασαφηνίζονται τα χαρακτηριστικά της republic μέσα από δύο απαγορεύσεις: η πρώτη, είναι να μην είναι δυνατή η απόλυτη εξουσία μέσα από την ύπαρξη αλληλελεγχομένων εξουσιών, η δεύτερη, είναι η απόσταση της πολιτείας από την εμπορική αγορά, καθώς το χρήμα διαφθείρει την εξουσία και χρεώνει την πολιτεία οδηγώντας στην απαλλοτρίωση της ελευθερίας των πολιτών. Για να το πούμε με ένα παράδειγμα, η (neo-Roman) republic είναι το απόλυτο αντίθετο κρατικών σχηματισμών όπως η σύγχρονη ευρωπαϊκή ένωση ή οι σοβιετικές δημοκρατίες που θεσπίζονται πάνω στην οικονομική δραστηριότητα και σκοπεύουν στην μεγιστοποίηση της ωφέλειας. Αυτή όμως η απόσταση της πολιτείας από την αγορά είναι που κάνει τους ρεπουμπλικάνους συγγραφείς των αρχών του 18ου αι. να εξάρουν την ελεύθερη αγορά. Ελεύθερη αγορά είναι ακριβώς η οικονομική δραστηριότητα που είναι ελεύθερη από την πολιτεία έτσι ώστε να μην την διαφθείρει. Ταυτόχρονα το ίδιο γεγονός δημιουργεί μία προβληματική πάνω στην έννοια της αυτοκρατορίας η οποία για να δημιουργηθή χρειάζεται την αγορά και κυρίως την πίστωση, οδηγώντας την στην φθορά και την εξαφάνισή της. Η ιδέα που κυβερνά το περίφημο The History of the Decline & Fall of the Roman Empire του Gibbon είναι ακριβώς αυτή***.
Για έναν ελευθεραγοριστή (libre-échangiste) του 18ου αι. και των αρχών του 19ου, η πολιτειακή αρετή, τα ήθη της κοινότητας, η θρησκεία και οι πολεμικές αρετές ήταν κάτι δεδομένο και μη-αμφισβητίσιμο. Ο όρος liberalism χρησιμοποιείται από τον λόρδο Acton, ρωμαιοκαθολικό, για να περιγράψει τον συνδυασμό του πολιτικού ρεπουμπλικανισμού και της ελεύθερης αγοράς στο παγκόσμιο περιβάλλον της βρετανικής αυτοκρατορίας που εξέφραζαν οι συντηρητικοί του Robert Peel οι οποίοι και δημιούργησαν το Liberal Party υπό τον Gladstone.
Όμως κατά τον 19ο αι. η βιομηχανική ανάπτυξη και τελικά ο Μέγας Πόλεμος του 1914 αλλάζουν τις κοινωνικές ισορροπίες. Από τη μία έχουμε την απομάκρυνση του κεφαλαιοκράτη από τον εργάτη δηλαδή την όλο και περισσότερο εργαλειακή σχέση μεταξύ τους. Από την άλλη τον όλο και πιο κεντρομόλο και εν τέλει ολοκληρωτικό χαρακτήρα του κράτους που επέρχεται μετά από κάθε πόλεμο. Ο φιλελευθερισμός έτσι χάνει τον λόγο ύπαρξής του. Ο 20ος αι. είναι ο αιώνας του κεντρικού κράτους που δουλεύει στο πρότυπο της μηχανής το οποίο και αντικαθιστά την ηθική και το δίκαιο ως μέσα συσχετισμού των ανθρώπων με τον ωφελιμισμό αν όχι με τον μαρξιστικό σοσιαλισμό ή τον νεο-εγελιανό φασισμό. Ο νέος φιλελευθερισμός που προκύπτει στο μεσοπόλεμο δεν πάει μακρύτερα θέλοντας να συνδυάσει τον τεχνικό ολοκληρωτισμό του κράτους και της οικονομίας με τον ελευθεριάζοντα εύχαρι αισθητικό βίο. Και από δω ξεκινά η σύγχρονη διττή μορφή του φιλελευθερισμού ως κάτι που έχει σχέση με την οικονομία και τα δικαιώματα. Είναι ουσιαστικά το project του ωφελιμισμού του 19ου αι.
Μορφολογικά, ο σύγχρονος φιλελευθερισμός ίσως μοιάζει με τον παλιό, όμως καθώς είναι εκτός του συγκεκριμένου περιβάλλοντός του, και έχει διαφορετικό περιεχόμενο, παρουσιάζει τα εξής προβλήματα:
1. Ο φιλελευθερισμός δεν ήταν ποτέ μία πλήρης ιδεολογία εφαρμογής όπως είναι ο κομμουνισμός ή ο φασισμός, με την έννοια ότι την εφαρμόζουμε και όλα πάνε καλά. Δεν ήταν ποτέ κάποιο project για την ζωή των ανθρώπων. Με αυτή την έννοια ήταν φιλικός προς το ανθρώπινο άτομο αφού δεν τον εξανάγκαζε να αλλάξει την ζωή του. Αν είχε επιτυχία ήταν επειδή προστάτευε τον οργανικό χαρακτήρα της εκάστοτε κοινωνίας. Ως εκ τούτου όποιες κι αν είναι οι ιδέες του, έχουν τυπικό (formal) χαρακτήρα. Δηλαδή δίδονται ως μπούσουλας όχι ως σχέδιο προς εφαρμογή. Π.χ. το ότι όλοι οι νόμοι όλων των εποχών απαγορεύουν τον φόνο, δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι σε όλην την ανθρώπινη ιστορία δεν κάνουν πόλεμο. Αυτή φυσικά είναι η αδυναμία του σύμφωνα με έναν εγελομαρξιστή, αλλά ο εγελομαρξιστής έχει μια ολική θεωρία της ζωής που ο φιλελεύθερος δεν έχει. Ουσιαστικά είναι ένα επίθετο: π.χ. «η δυναστεία των Φατιμιδών ήταν φιλελεύθερη», «ένας φιλελεύθερος βασιλιάς» κτλ. Οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι αντίθετα είτε επειδή θέλουν να εξαπολύσουν μίαν πολεμική εναντίον του κομμουνισμού, είτε γιατί είναι πρώην αριστεροί, παίρνουν τοις μετρητοίς την δογματική του και οραματίζονται κάποιον τύπο ανθρώπου. Και επειδή αυτό που εφαρμόζουν είναι τυπικές, αφηρημένες αρχές, φυσικό είναι ο τύπος αυτός ανθρώπου να είναι ένα αποστειρωμένο ρομπότ που φυσικά αποτυγχάνει.
2. Ως συνέπεια του προηγουμένου, οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι πέφτουν στο ίδιο σφάλμα με τους εγελομαρξιστές: ταυτίζουν την μέθοδο ανάλυσης ενός φαινομένου με την πραγματικότητα. Αν οι αυστριακοί φαινομενολόγοι τους τέλους του 19ου αι. έχουν ως μέθοδο ανάλυσης τον «μεθοδολογικό ατομισμό» το κάνουν επειδή τα κοινωνικά φαινόμενα είναι περίπλοκα και πρέπει να διασαφηνισθούν. Π.χ. το γεγονός ότι οι άνθρωποι αξιολογούν ατομικά κάτι επειδή το επιθυμούν μας δείχνει γιατί υπάρχει ανταλλαγή. Αυτό δεν σημαίνει ότι παίρνουμε πάντα αυτό που θέλουμε όπως το θέλουμε, πράγμα που θα καταργούσε κάθε έννοια κοινωνίας. Και είναι κάπως παράλογο να μιλείς περί ηθικού ατομισμού, όταν η ηθική έχει ως αναφορά το κοινωνικό γεγονός, είναι πάντα δηλαδή προς κάποιον άλλο.
Συμπερασματικά θα έλεγα ότι το πρόβλημα του φιλελευθερισμού είναι ότι για να επιτύχει, χρειάζεται δομημένες κοινωνίες, για αυτό έχει επιτυχία περισσότερο σε παραδοσιακές κοινωνίες, που τις βοηθεί να αντιληφθούν καλύτερα τους εαυτούς τους και να πετύχουν τους σκοπούς τους, παρά σε μία άμορφη σύγχρονη κοινωνία που δεν ξέρει τι θέλει και πού πάει.
*Christopher Lasch, Richard Sennet
**Ο Leo Strauss δίδει βάση στην liberality-γενναιοδωρία στον ορισμό του αρχαίου liberal. Είναι ο ἐλευθέριος στον κατάλογο αρετών Αριστοτέλη που δανείζεται ο Hobbes στον κατάλογο του των παθών.
***Πάνω σε αυτό το θέμα είναι το πεντάτομο έργο του J.G.A. Pocock, Barbarism&Religion
 ΠΗΓΗ http://themermaidtavern.gr

Η ΠΟΡΤΑ...

Μιά πόρτα [  το κείμενο αφορά μονάχα ένα συγκεκριμένο άτομο – καί ίσως μερικά ακόμη. Γιά το υπόλοιπο αγαπητό αναγνωστικό κοινόν, μάλλον είναι χάσιμο χρόνου. (Όχι σοβαρό, ελπίζω.) ]

  

Γράφει ο ΕργΔημΕργ          

ολλά ήταν υποψήφια τα θέματα προς ανάπτυξη σήμερα, αλλά ένα αναπάντεχο γεγονός τα υπερέβη όλα.
Μιά πόρτα.
Μιά πόρτα που άνοιξε – όπως ανοίγει, όταν είναι κατάλληλες οι συνθήκες.
Την πόρτα αυτή την ξέρετε, διότι ήδη σας την έχω παρουσιάσει.

Πολύ πρόσφατα, λοιπόν, ξανάνοιξε. Όχι αυτή ακριβώς, αλλά η αιθερική αντίστοιχή της.
Οι πόρτες ανοίγουν γιά δύο λόγους: είτε γιά να βγούν έξω οι από μέσα, είτε γιά να μπουν μέσα οι απέξω.
Τελικά, γιά να συναντηθούν δύο ομάδες, που χωρίζονται από την πόρτα. Αλλά μετά, εννοείται πως θα προχωρήσουν μαζί προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Ουδείς κάθεται κάτω από άνοιγμα πόρτας επί μακρόν.
Ήταν, λοιπόν, ο καιρός να ξανανοίξει.

Όταν συναντιένται άνθρωποι, ευρισκόμενοι εκατέρωθεν μιάς πύλης, τότε πρόκειται γι’ ανθρώπους με την επιθυμία να βρεθούν μαζί. Μπορεί, όμως, να πρόκειται καί γι’ αποφυλάκιση.
Σκέφτηκα, λοιπόν – καί σκέφτηκα πολύ… ποιοί μπορεί να είναι αυτοί που αποφυλακίζονται κι έρχονται κατά ‘δώ.
Το συμπέρασμα είναι πως πρόκειται γιά ομάδα πάλαι ποτέ Ατλάντων. Άτομα καλών προθέσεων, που δεν συμφωνούσαν μεν με τα βδελυρά έργα της -αμέσως προ Κατακλυσμού- απόκρυφης ηγεσίας τους, αλλά τη βοήθησαν άθελά τους. (Διότι, η πατρίδα πάνω απ’ όλα.)
Η ποινή που τους επιβλήθηκε «άνωθεν», ήταν επί τόσες χιλιάδες χρόνια να ΜΗ θυμούνται. (Γιά να μην ξαναβοηθήσουν – ασυνείδητα, ή, ακόμη χειρότερα, συνειδητά.) Τώρα, όμως, που άνοιξε η πόρτα της φυλακής τους, κατευθύνονται ενστικτωδώς (σαν τα ψάρια προς τις πηγές των ποταμών) προς κάποια συγκεκριμένα άτομα, που -θεωρούν ότι- θα τα βοηθήσουν στην ενθύμηση.
Κατ’ αρχήν, καλόδεχτοι. Αλλά θα τους θυμίσω ότι, όπως ο (έστω κι άδικα) φυλακισμένος πρέπει να κάνει αγώνα γιά να του φύγει η ρετσινιά καί να επανενταχθεί στην κοινωνία, έτσι ακριβώς καί ο πάλαι ποτέ (έστω κι άθελά του) αντίπαλος πρέπει να κάνει αγώνα, ώστε ν’ αποδείξει πως πλέον είναι καθαρός καί θα εργαστεί γιά το καλό όλης της ανθρωπότητας. Χωρίς υστεροβουλίες καί σκοτεινά σημεία.
Εάν, λοιπόν, κάποια συγκεκριμένα μάτια διαβάζουν αυτές τις γραμμές, τότε γνώρισαν. Επομένως, δεν έχουν πλέον δικαιολογία να μην παραιτηθούν απ’ αυτό που είναι τώρα. Κι αυτό είναι όρος sine qua non.
Αλλοιώς, η πόρτα θα ξανακλείσει, καί θα εγκλωβιστούν πίσω της οριστικά.

Υγ 1: Αφιερωμένο στην επί τόσες ζωές μητέρα μου.
Υγ 2: Ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες, διότι το κείμενο αφορά μονάχα ένα συγκεκριμένο άτομο – καί ίσως μερικά ακόμη. Γιά το υπόλοιπο αγαπητό αναγνωστικό κοινόν, μάλλον είναι χάσιμο χρόνου. (Όχι σοβαρό, ελπίζω.)
Υγ 3: Το άρθρο γιά την Αμφίπολη θα το συνεχίσω κάποια στιγμή. Δεν το αφήνω μισοτελειωμένο.
Υγ 4: Αφιερωμένο:

 

ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ Π Ο Λ Λ Ο Ι ΤΙΣ ΑΓΝΟΟΥΝ![καί καταντούν εύπιστοι απέναντι σε καθε προπαγανδα]

ΠΑΜΕ ΓΙΑ «ΠΟΛΕΜΟ» Ή ΚΑΙ Π Ο Λ Ε Μ Ο, ΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ... 

Γράφει ο Διονύσης Χοϊδάς

ΤΙ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΕ ΤΟΝ ΠΟΥΤΙΝ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΟ «ΧΡΥΣΟ ΡΟΥΒΛΙ»;

ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ Π Ο Λ Λ Ο Ι ΤΙΣ ΑΓΝΟΟΥΝ!

ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΤΟΥΝ ΕΥΠΙΣΤΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ:

ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΑΧΜΟΛΑΓΝΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΛΙΓΟΥΡΗΔΕΣ ...

Και ενώ ο κοσμος καιγεται, το ερωτημα που ακουγεται μεσα απο τη γη (οταν χωνουμε το κεφαλι στην αμμο) ειναι μονοτονο:
Παραμονή στο ευρω ή επιστροφη στη Δραχμή;
Και κάνεις δεν τολμά να πει «Για τα μπάζα και οι δύο εκδοχές!», από το φόβο μην χαρακτηριστεί «αποσυνάγωγος» από το Ιερό Μαντρί του...
Τελικά, πίσω (άλλα πολυυυυυυυυυ πίσω, ώστε να μην φαίνονται) και από τις δύο εκδοχές κρύβονται οι ίδιοι κύκλοι – άσχετα με το αν θα ωφεληθούν με τα κόκκαλα και τα ψίχουλα διαφορετικά τσιράκια στην μια περίπτωση και διαφορετικά στην άλλη.. . Κι αυτό, από ο,τι βλέπω, δεν το συνειδητοποιούν ούτε καν εκείνοι που (με καλή πρόθεση) προπαγανδιζουν τη μια ή την άλλη εκδοχή.
Έχετε υπομονή, σήμερα, για μεγάλο κείμενο; Αν ναι, να ξέρετε ότι κάπου προς το τέλος θα υπάρχει το «κρέας» - όλα τα άλλα που παρεμβάλλονται είναι για να «δομήσουν» την αποκάλυψη...

Πάμε λοιπον...

Ο Πούτιν αποφάσισε να αποκτήσει το ρούβλι «ισοτιμία σε χρυσό»

Πάμε για «πόλεμο» ή και πόλεμο, κι αν δεν τόχετε καταλάβει... καιρός να το μάθετε!

Η κρυμμένη είδηση των ημερών είναι ότι ο Πούτιν αποφάσισε να αποκτήσει το ρούβλι «ισοτιμία σε χρυσό».

«Ε, και;», θα πουν οι πολλοί... Αμ, δεν είναι «ε, και;» άλλα κάτι ισοδύναμο με την ανατροπή των πόλων της γης – κάτι που είτε θα οδηγήσει σε Πόλεμο ή ίσως επαναφέρει την παγκόσμια τάξη σε μια κατάσταση ηρεμίας. Ή κάτι «κι από τα δύο», ανάλογα με την περιοχή και την σφαίρα επιρροής...

Κι εμάς τι μας ενδιαφέρει; Εμ... μας ενδιαφέρει, όπως θα δείτε στο τέλος! Το γεγονός αυτό, από μόνο του, είναι μια τεράστια επανάσταση, σε παγκόσμιο επίπεδο - και ένα δυνατό χτύπημα στα «ερπετά» της Νέας Τάξης που, από τη δεκαετία του 70 και δώθε, έχουν βαλθεί να υποδουλώσουν ολόκληρο τον πλανήτη, εξαθλιώνοντάς τον.
Μια και είμαι «παλιός» (και τα έχω ζήσει), σας πληροφορώ ότι κάποτε (λίγο πριν το 1970) ο κόσμος ήταν πολύ πιο απλός και προβλέψιμος. Και ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ! Αλλά κάποιοι φρόντισαν να πάψει να είναι για να μην καταλάβει πώς βρέθηκε στη φάκα...Κάτι που πάει να ολοκληρωθεί στις μέρες μας...
Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΜΠΡΕΤΟΝ ΓΟΥΝΤΣ ΚΑΙ Ο «ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΜΑΗΣ»

 Με την λήξη του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου, το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα οριοθετήθηκε βάσει των αποφάσεων που πάρθηκαν σε μια «συνάντηση κορυφής» που έγινε στο Μπρέτον Γούντς το 1944, στο Νιού Χαμσάϊρ των ΗΠΑ (1-22 Ιουλίου). Εξ ου και η ονομασία «Συνθήκη Μπρέτον Γούντς» σε όσα συμφωνήθηκαν – και τηρήθηκαν για κάμποσα χρόνια μέχρι να ξεσπάσει η Μεγάλη Απάτη. Η συνθήκη αυτή (Σύστημα Σταθερών Ισοτιμιών) προέβλεπε ότι το δολάριο θα ήταν το «παγκόσμιο νόμισμα αναφοράς» και ότι τα εθνικά νομίσματα θα είχαν αντίκρυσμα σε χρυσό.

Αυτό ίσχυσε μέχρι και τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 60, οπότε (μετά την δολοφονία του JFK) ο εγκάθετος πρόεδρος των ΗΠΑ δέχθηκε να αρχίσει να τυπώνει η (ιδιωτική, ε;) Fed αβέρτα δολάριο χωρίς αντίκρυσμα (στη...ζούλα, όλα αυτά). Υποτίθεται, για να καλυφθούν οι αυξημένες ανάγκες του πολέμου στο Ν. Βιετνάμ. Γνωστά όλα αυτά...

Όταν άρχισαν οι ηγέτες του υπολοίπου κόσμου να υποψιάζονται ότι κάτι «βρώμικο» συνέβαινε, δεν τόλμησαν να αντιδράσουν.
Με εξαίρεση τον στρατηγό Σάρλ Ντε Γκωλ, Πρόεδρο της Γαλλίας ο οποίος βγήκε και διακήρυξε: «Ώστε αυτά κάνετε, ε; Ε, κι εγώ θα μαζέψω όλα τα δολάρια που κυκλοφορούν στη Γαλλία, θα τα φορτώσω σε ένα πολεμικό πλοίο και θα σας τα φέρω, να μου δώσετε το ισόποσο σε πλάκες χρυσού, όπως προβλέπει η συμφωνία Μπρέτον-Γουντς, εφόσον επιμένετε ότι εξακολουθείτε να μην την παραβιάζετε!», σκληρύνοντας την θέση του στην περίφημη συνέντευξη τύπου της 4ης Φεβρουαρίου του 1965.

Τη συνέχεια την ξέρετε: Δεν ξεφόρτωσε δολάρια στις ΗΠΑ ο Ντε Γκωλ, αλλά έγινε το αντίθετο: Οι ΗΠΑ ήταν που ξεφόρτωσαν στη Γαλλία καραβιές από πράκτορες της CIA και της NSA για να διαβρώσουν παντελώς φοιτητικές ενώσεις και εργατικά συνδικάτα. Και το Μάιο του 1968, ξέσπασε μια φοιτητική εξέγερση «κατά του κομφορμισμού». Χωρίς συγκεκριμένους στόχους, πέρα από το απροσδιόριστο «Η Φαντασία στην Εξουσία». (Εντάξει, φιλαράκια, σας «μαγαρίζω» τον Μάη, αλλά κι εγώ, μέχρι πριν 10 χρονιά, ζούσα με την «καθαγιασμένη» αντίληψή του, ώσπου άρχισα να αναρωτιέμαι για κάποια πράγματα...)

Πολύ σύντομα η εξέγερση αυτή πήρε παλλαϊκό χαρακτήρα (λογικό, όταν υπάρχει ολόκληρο σχέδιο Μυστικών Υπηρεσιών, από πίσω) και μετατράπηκε σε «αντί-Γκωλική» ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, εξαναγκάζοντας τον Πρόεδρο της χώρας να φύγει από το Παρίσι και να ετοιμάζει το διάγγελμα της παραίτησής του.
Κάπου εκεί, μάλλον ψυχανεμίστηκε ποιοι του την έστησαν (είτε του το σφύριξαν τα πρακτόρια) κι έκανε τη μεγάλη κωλοτούμπα: Αντί να παραιτηθεί, διαμήνυσε στους Αμερικανούς (μάλλον μέσω του «φιδιού στον κόρφο του», του Ζισκάρ ντ’ Εσταίν) ότι «άκυρη η πρόθεση του να μετατρέψει τα δολάρια σε χρυσό. Ό,τι πείτε εσείς, παιδιά!».

Κι ως δια μαγείας, κάποιος έκλεισε τον διακόπτη της «επανάστασης», ακαριαία! Οι φοιτητές επέστρεψαν στα αμφιθέατρα, οι εργάτες στις φάμπρικες κι οι νοικοκυρές στις κατσαρόλες τους. Στους δρόμους βγήκαν τα συνεργεία καθαρισμού να κάνουν φασίνα στο μπάχαλο που είχε δημιουργηθεί. Ο Ντε Γκωλ ξαναγύρισε στο Παρίσι ταπεινωμένος και οι υπόλοιποι ηγέτες του κόσμου, είχαν πάρει το μήνυμα.
Η Φαντασία δεν ήρθε ποτέ στην Εξουσία. Απλώς, οι μπροστοτράγοι της εξέγερσης πήραν το ασανσέρ για να αναρριχηθούν σε αξιώματα, ως ανταμοιβή για τον «κόπο» τους... (Υπομονή, θα φτάσουμε και στον Πούτιν...)ΤΑ ΠΕΤΡΟΔΟΛΑΡΙΑ 

Λίγο καιρό αργότερα, οι ΗΠΑ (και η Fed) αποφάσισαν ότι δεν έχουν κανένα λόγο να φοράνε τον φερετζέ. Ο πρόεδρος Νίξον διακήρυξε την μονομερή έξοδο των ΗΠΑ από την συνθήκη Μπρέτον Γουντς. Αν ήταν πιο «λιμανίσιος», θα χρησιμοποιούσε αυτά τα λόγια: «Επειδή έτσι γουστάρουμε, θα τυπώνουμε όσα δολάρια θέλουμε και θα αγοράζουμε τον κόσμο. Κι αν κάποιος έχει αντίρρηση και αρνηθεί τα δολάρια μας, θα του στείλουμε αεροπλανοφόρα και πεζοναύτες και θα καλοπεράσει!» (Θα περνούσαν δεκαετίες μέχρι κάποιος να τολμούσε να μάθει αν αυτή η απειλή ήταν αληθινή. Το τέλος του Σαντάμ, που θέλησε να κάνει συναλλαγές πετρελαίου σε ευρώ, το είδαμε. Όπως και την κατάληξη του Καντάφι, όταν αποφάσισε τη δημιουργία «παναραβικού νομίσματος» για τις συναλλαγές πετρελαίου...)Κι από τη δεκαετία του 70 και μετά (τα διηγούμαι μια και τα έζησα) μπήκε στη ζωή μας το Πετροδολάριο: Πληθωριστικό «και τυπωμένο αβέρτα» δολάριο με το οποίο οι ΗΠΑ κάλυπταν (χωρίς κόστος για αυτές) τις ενεργειακές ανάγκες τους με πετρέλαιο του Κόλπου. (Δίνοντας, ως αντάλλαγμα, την ισόβια προστασία τους στις διεφθαρμένες οικογένειες των σεΐχηδων, έναντι οποιασδήποτε εσωτερικής ή εξωτερικής επιβουλής)...Και φυσικά, οποιοδήποτε άλλο κράτος ήθελε να αγοράσει πετρέλαιο, από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, έπρεπε να κόβει το σβέρκο του και να αγοράζει κωλόχαρτα της Fed για να μπορεί να γίνει η συναλλαγή χωρίς να πλακώνουν αεροπλανοφόρα στο κεντρικό λιμάνι του...Η ιδιωτική συμμορία που έχει τη Fed συνεχίζει ακάθεκτη να τυπώνει δολάριο, κατά βούληση – βάζοντας τα εκάστοτε «προεδρικά πιόνια της» να το «παραγγέλνουν». Κι είναι απορίας άξιο το ότι ο κόσμος ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΑ να αντιληφθεί αυτό που πραγματικά συμβαίνει:
Όταν η Fed θέλει να τυπώσει δολάριο βάζει το «προεδρικό πιόνι» να ζητάει ΔΑΝΕΙΟ (εκ μέρους της κυβέρνησης) από τη Fed. Kαι η Fed, απλά ρίχνει λευκό χαρτί στα τυπογραφεία της και ανοίγει τον διακόπτη. Μόνο που τα χρήματα που βγαίνουν τόσα χρόνια από το τυπογραφείο της Fed τα χρωστάει στη Fed (σε τιμή, πια, δολαρίου – και όχι «χαρτιού και μελανιού) ο ΥΠΟΔΟΥΛΟΣ, ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥ, Αμερικανός πολίτης!!! Και, μέσω αυτού, και ο υπόλοιπος πλανήτης, εφόσον συναλλάσσεται –ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ- με βάση αυτό το παγκόσμιο νόμισμα...(Φυσικά, σήμερα δεν υπάρχει καν ανάγκη να τυπώσει η Fed χαρτί - δημιουργείται συνεχώς νόμισμα «από αέρα», μεσώ μιας απλής εγγραφής σε μια οθόνη...Αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος)Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν τα κόμματα (μην πω για τα σχολειά) τολμούσαν να πουν στον κόσμο αυτή τη σατανική αλήθεια αντί για τις μπούρδες περί «οικονομικών συστημάτων», τη στιγμή που ολόκληρος ο πλανήτης βασίζεται, από το 1970 και μετά σε μια ΑΠΑΤΗ - που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας κι αρνούμαστε να την δούμε. (Εντάξει, θα φτάσουμε και στον Πούτιν, κάντε υπομονή να ολοκληρώσουμε το κάδρο!)

 Η ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

 Εκείνο επίσης που αγνοεί ο πολύς κόσμος είναι ότι η ίδια συμμορία που «τρέχει» την Fed είναι αυτή που δημιούργησε και το ευρώ. Κι εδώ έχουμε μια ακόμα μεγαλύτερη άπατη. Ποιος «δημιουργεί» το ευρώ; Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).
Kαι τι, τέλος πάντων, είναι αυτή η ΕΚΤ; Είναι το «συλλογικό θησαυροφυλάκιο και κέντρο αποφάσεων» των επιμέρους Κεντρικών Τραπεζών των χωρών που συγκροτούν την ΟΝΕ. Ποιοι όμως κατέχουν την Κεντρική Τράπεζα, σε κάθε χώρα; Όχι φυσικά τα ίδια τα κράτη. Τις κατέχει το ίδιο «καρτέλ» που κατέχει και την Fed!
Γιατί «δημιουργήθηκε» το ευρώ; Να, μια καλή ερώτηση...
Το ευρώ είναι ένα σκληρό «νόμισμα-αέρας» (χωρίς κανένα αντίκρυσμα) του οποίου η «σκληρότητα» οφείλεται στην αρχική συνθήκη της δημιουργίας του: «Τυπώνουμε αυτά και δεν τυπώνουμε τίποτε παραπάνω!» (Άρα, απόλυτα αντι-πληθωριστικό).
Και ως εδώ, όλα βαίνουν καλώς. Τι γίνεται όμως όταν ο «ιδιοκτήτης» ενός αντιπληθωριστικού νομίσματος, όπως το ευρώ, είναι ταυτόχρονα «ιδιοκτήτης» ενός πληθωριστικού νομίσματος (δολαρίου) το οποίο το τυπώνει κατά το δοκούν;
Ε, δεν είναι κορόϊδο!
Απλά, κανονίζει την εκάστοτε ισοτιμία των δυο νομισμάτων και με αυτά που τυπώνει (δολάρια) πάει και αγοράζει εκείνα που «δεν ξανατυπώνονται» (ευρώ). Στην ουσία, δηλαδή, «ξεπλένει» τα δολάρια του (είτε σε μορφή χρήματος είτε σε μορφή αμερικάνικων ομόλογων) και, ταυτόχρονα «στραγγίζει» την Ευρώπη από ρευστό εξαναγκάζοντας την να ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ!
Από ποιον; Μα από τον ίδιο που τυπώνει τα δολάρια και «χρεώνει» σε ευρώ!
Σας θυμίζω: Εδώ μιλάμε για ΙΔΙΩΤΕΣ - και όχι για την «κυβέρνηση» των ΗΠΑ... (Και μια μέρα, πριν χρόνια, εκεί που τα σκεφτόμουν όλα, μου έκανε «κλικ»! Διαπίστωσα για ποιο λόγο, με το παρόν status quo, το δολάριο, όσο κι αν τυπωθεί, δεν χάνει την αξία του. Επειδή, μέσω της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στον Κόλπο (και παντού, σχεδόν) έχει αποκτήσει ΥΛΙΚΟ αντίκρυσμα: Είναι το ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ που ακόμα δεν έχει εξορυχθεί! Εξ ου και το μένος των ΗΠΑ εναντίον οποιουδήποτε τολμήσει να κάνει συναλλαγές πετρελαίου σε άλλο νόμισμα!)
ΓΝΩΣΤΑ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΚΡΑΤΗ 

Στον προβατοποιημένο κόσμο που ζούμε, μπορεί οποιοσδήποτε έχει τη σχετική δύναμη να ιδρύσει ένα κράτος και κανείς να μη μιλάει για αυτό. Κι όταν έχουμε διδαχθεί να «μην μιλάμε για αυτό», τότε αυτό το κράτος «υπάρχει σαν να μην υπάρχει». Κανείς δεν το βλέπει, κανείς δεν το ξέρει.Σας θυμίζω την ταινία «ΕΤ – Ο Εξωγήινος» όπου ο ΕΤ περιφέρεται όλη μέρα μέσα στο σπίτι, συνυπάρχει με τα παιδιά (που έχουν «ανοιχτή αντίληψη», άρα μπορούν -και θέλουν- να τον δουν) ενώ οι ενήλικες (με τα «μπλοκαρισμένα μυαλά») δεν είναι σε θέση να τον δουν, ακόμα κι αν σκοντάφτουν επάνω του, παρόλο που είναι απόλυτα ορατός και απτός. Κάπως έτσι και με την ανθρωπότητα.
Παίζει, για παράδειγμα, ο Ολυμπιακός στο Champion League με την Sherif, οι γάβροι πάνε να ενισχύσουν την ομάδα εκτός έδρας - και όταν τους ρωτάς «πού είχες πάει, ρε;» σου λένε «στη Σέριφ!». Δεν μπορούν να δεχτούν ότι πήγαν σε ένα Ιδιωτικό κράτος (Υπερδνειστερία το λένε...) που το ίδρυσε -για τους δικούς του λόγους- ένας πρώην Καγκεμπίτης συνταγματάρχης, και κανείς δεν μιλάει για αυτό. Ότι πρόκειται για ένα «εταιρικό κράτος» (όλα είναι μια εταιρεία, η Σέριφ, από το πανεπιστήμιο, την κύρια ποδοσφαιρική ομάδα –αναγνωρισμένη από την FIFA- μέχρι το μπακάλικο και το βενζινάδικο). Ούτε καν ότι έχει τις πιο όμορφες γυναίκες της Ευρώπης...
Και εντάξει, για το Βατικανό, ξέρουμε ότι είναι αυτόνομο «κράτος εν κράτει». Φαινομενικά είναι το τσαρδί του Πάπα, για να απασχολούνται οι χαχόλοι και να μην προσέχουν το «πιο κει». Πίσω όμως από αυτό υπάρχει μια «αφανής» Παγκόσμια Τράπεζα (η ...ιδιοκτήτρια του Βατικανού!) από την οποία ξεκινούν και καταλήγουν σχεδόν τα πάντα. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας, τώρα. Έχουμε όμως μάθει να βλέπουμε αυτό το Κράτος με την θρησκευτική του έννοια και να το ταυτίζουμε με τις ευλογίες του Προκαθήμενου, από το μπαλκόνι, στους χιλιάδες βαδίζοντες της πλατείας... Ένα άλλο «κράτος εν κρατει» (εντελώς ΑΥΤΟΝΟΜΗΜΕΝΟ από την κρατική οντότητα που το περιβάλλει) είναι η Washington DC, το κέντρο «παγκόσμιας εξουσίας», από όπου εκπορεύεται η «πυγμή» μέσω της οποίας οι Υπερτράπεζες επιβάλλουν την εξουσία τους στον κόσμο. (Ξεχάστε «γερουσιαστές» και «βουλευτές», εκεί. Αυτοί είναι πιόνια που ασχολούνται αποκλειστικά με τα των ΗΠΑ. «Άλλο» είναι το αφανές ιερατείο που κάνει πραγματικά κουμάντο εκεί μέσα. Ρωτήστε και τον JFK, αν μπορείτε να επικοινωνήσετε με πνεύματα...)
Και πάμε στο πιο ενδιαφέρον: Φτάνουμε τώρα στο τρίτο «κρυφό κράτος» που θα μας απασχολήσει στη συνέχεια – και που έχει σχέση με τα πρόσφατα οικονομικά προβλήματα της Ρωσίας.
Είναι το... City of London! Mια περιχαρακωμένη περιοχή του Λονδίνου με αυτόνομο Καταστατικό Χάρτη. Ένα Ιδιωτικό Κράτος στο οποίο «ψηφοφόροι» είναι οι εταιρείες που το κατέχουν! (Για την εκλογή Αιρετών Αρχόντων, ο εκπρόσωπος κάθε «εταιρείας –ιδιοκτήτριας του κράτους» πάει και καταθέτει τόσες ψήφους όσες αναλογούν στη δύναμή της). Ένα Ιδιωτικό Κράτος το οποίο, όταν το επισκέπτεται η βασίλισσα Ελισάβετ είναι υποχρεωμένη, από το Πρωτόκολλο του, να ακολουθεί ΠΙΣΩ από τον «αυτόνομα εκλεγμένο» δήμαρχο.

Και τώρα το γλυκό: Το Κράτος City of London είναι ο ιδιοκτήτης της Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας! Να το επαναλάβω;
Το ΙΔΙΩΤΙΚΟ Κράτος City of London είναι ο ιδιοκτήτης της Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας! Κι αυτό είναι που έχει κάνει τον Πούτιν να «σαλτάρει»...

ΕΠΑΙΖΑΝ ΑΥΤΟΙ, ΕΠΑΙΖΕ ΚΙ ΑΥΤΟΣ...

 

Το μεγάλο παιχνίδι (το οποίο σχετίζεται με το μπάχαλο της Ουκρανίας και της Κριμαίας) βασίστηκε σε δύο πόλους:
Ο πρώτος ήταν η επικοινωνιακή μπλόφα του Πούτιν: Ψιλοπούλησε αρχικά «αδιαλλαξία» απέναντι στην αμερικανο/γερμανοκίνητη ναζιστική προβοκάτσια της Ουκρανίας, πείθοντας τους πάντες ότι πάει προς μετωπική σύρραξη. Τα διεθνή λαμόγια (που επί Γιέλτσιν είχαν αγοράσει με «τυπωμένα κωλόχαρτα» όλους τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της Ρωσίας) έσπευσαν να ξεφορτωθούν όπως-όπως τις μετοχές τους, πιστεύοντας ότι θα ξεσπάσει τέτοιος ορυμαγδός που οι εταιρείες τους δεν θα μπορέσουν στο εξής να εξάγουν οτιδήποτε από τη Ρωσία. Άρα θα χρεοκοπούσαν...
Πάνω στην αναμπουμπούλα, η παρέα του Πούτιν άρχισε να αγοράζει για πενταροδεκάρες τις μετοχές των εταιρειών ορυκτών κάθε είδους. Από πετρέλαιο μέχρι μεταλλεύματα. Και όταν βγήκε ο ήλιος της επόμενης μέρας, η Ρωσία είχε ξαναπεράσει σε χέρια Ρώσων.Εμ, δεν θα πρεπε να έρθει και κάποια προσπάθεια αντεκδίκησης, από την άλλη πλευρά;
Και εδώ είναι το δεύτερο σκέλος: Ξεκίνησε η υποχθόνια προσπάθεια της (ιδιωτικής, επαναλαμβάνω!) Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας να υπονομεύσει («από μέσα») το ρούβλι ώστε να προκληθεί λαϊκή εξέγερση για την ανατροπή του Πούτιν.... Η λογική αυτού του σχεδίου είναι απλή: Όταν μια χώρα έχει μόνο κοιτάσματα αλλά όχι μεταποιητική βιομηχανία, η πτώση της διεθνούς ισοτιμίας του νομίσματός της κάνει ολοένα και δυσκολότερη την εισαγωγή προϊόντων. Άρα ο εύπιστος μικροαστός βλέπει ολοένα και πιο δύσκολη την απόκτηση μιας Μερτσέντες ή ενός Άιφον – για να μην πούμε τίποτε και για εισαγόμενα τρόφιμα.Τι θα κάνει, ο βλαξ, αν τα πρακτόρια της NSA (κρυμμένοι πίσω από ΜΚΟ των διαφόρων Τζορτζ Σόρος) τον πιάσουν μακάκα (όπως τους Ουκρανούς) και του βάλουν στα χέρια μια πορτοκαλί σημαία; Θα βγει στους δρόμους «για τη δημοκρατία και την ελευθερία»...Και φυσικά, πέντε ακροβολισμένοι λεβέντες (ταμπουρωμένοι με τίποτε... “Open” χρήματα - κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...) θα ρίξουν στο ψαχνό για να δημιουργηθούν και οι πρώτοι «Ήρωες της Εξέγερσης»...
Ε, εδώ, οι τραπεζίτες την πάτησαν! Δεν είναι μόνο που ο λαός συσπειρώθηκε γύρω από τον Πούτιν (και την καγκεμπίτικη συμμορία του, αν επιμένετε) αλλά και η ίδια η οικονομική ελίτ της Ρωσίας! Η οποία, υποτίθεται, θα ωφελούνταν από την πτώση του Πούτιν καθώς ο «ξένος παράγων» θα ανέθετε σε αυτήν να τρέξει το μαγαζί, για πάρτη του...(Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα, δηλαδή, τώρα...). Και τώρα ήρθε η ώρα του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών...
ΤΟ «ΧΡΥΣΟ ΡΟΥΒΛΙ»

Εδώ και πολύ καιρό, στη ζούλα, η Ρωσία αγόραζε χρυσό. Το ίδιο έκανε και η Κίνα. Και είναι απορίας άξιο, το γεγονός ότι, παρά την έντονη ζήτηση χρυσού από αυτές τις δύο δυνάμεις, κάποιοι κατάφερναν η τιμή του όχι μόνο να μην ανεβαίνει στα ύψη αλλά ... να καταρρέει. Η κοινή λογική λέει ότι ξαφνικά υπήρξε υπερπροσφορά. Αλλά πώς να υπάρξει υπερπροσφορά όταν είναι δεδομένη η παραγωγική δυνατότητα των χρυσωρυχείων σε όλη τη γη; Αποκτήσαμε ξανά...αλχημιστές και δεν το ξέραμε; Ποιος όμως πλιατσικολογεί χρυσό κι από πού;
Εδώ δεν υπάρχει απάντηση, πέρα από λογικοφανείς θεωρίες συνωμοσίας, βασισμένες σε γεγονότα. Και ένα γεγονός είναι ότι, εδώ και χρόνια, οι Γερμανοί απαιτούν να επιθεωρήσουν τον χρυσό τους που βρίσκεται στο Ομοσπονδιακό (ιδιωτικό, ε;) Θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ στο Fort Knox. Και οι ΗΠΑ αρνούνται να δεχτούν τέτοιον έλεγχο και όλο δίνουν μεταγενέστερες ημερομηνίες «επανεξέτασης του θέματος».
Μια άλλη θεωρία συνωμοσίας λέει ότι και ο χρυσός των ίδιων των ΗΠΑ, πλέον, έχει μετατραπεί σε επιχρυσωμένες ράβδους βολφραμίου, με το ίδιο, περίπου βάρος. Μια τρίτη είναι ότι όλα αυτά τα γνώριζε ο Στρώς Κάν και για αυτό «φαγώθηκε»: επειδή είχε σκοπό να μιλήσει...Όπως και να χει το πράγμα, το γεγονός είναι ότι αυτή τη στιγμή η Ρωσία έχει συγκεντρώσει όσο χρυσό χρειάζεται για να κυκλοφορήσει «ρούβλι με αντίκρυσμα χρυσού», επαναφέροντας την ανθρωπότητα πίσω στο χρόνο, στις μέρες του Μπρετόν Γουντς. Κι αυτό είναι «αιτία πολέμου» (με όποια ερμηνεία θέλετε να δώσετε) για εκείνους που τυπώνουν το δολάριο.
Οι οποίοι, όλως συμπτωματικά, είναι οι ίδιοι που, μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, τύπωναν και το «χάρτινο» ρούβλι!
Δεν έχει αυταπάτες ο Πούτιν. Όσο και να φτιάξει νόμισμα με οποιοδήποτε αντίκρυσμα, σε χρυσό, σε πλουτώνιο ή σε κρυπτονίτη, είναι σίγουρος ότι η Κεντρική Τράπεζα Ρωσίας θα του το «ρίξει» όταν τα συμφέροντα της Ρωσίας θα βρίσκονται σε σύγκρουση με αυτά των «Βρετανών» (εδώ γελάμε, ε;) ιδιοκτητών της...
Και το χειρότερο: Αν ο ιδιώτης ιδιοκτήτης της Κεντρικής Τράπεζας μιας χώρας έχει για μπροστάρη ένα κερδοσκόπο, μπορεί να του αμολήσει μια εσωτερική πληροφόρηση για σκόπιμη υποτίμηση. Και να σηκώσουν όλο το χρήμα, στις διεθνείς αγορές. Θυμίζω, εδώ, την ξαφνική υποτίμηση της αγγλικής λίρας που μόνο ο Σόρος (κολλητός των Ρότσιλντ) είχε «προβλέψει» και ποντάρει πάνω της αμύθητα ποσά.
Για όλους αυτούς τους λόγους, ο Πούτιν διακήρυξε ότι πρόθεσή του είναι να πετάξει έξω τους Ρότσιλντ από την Τράπεζά του και να την εθνικοποιήσει. Κι αυτό θα είναι κοσμοϊστορικό γεγονός, αν σκεφτούμε ότι οι μόνες Κεντρικές Τράπεζες, στον πλανήτη που ΔΕΝ ανήκουν στους Ρότσιλντ είναι αυτές της Συρίας, του Ιράν και της Βόρειας Κορέας. (Ήταν κι η Λιβύη μέχρι τη στιγμή της «εξέγερσης για δημοκρατία», με τα Ραφάλ του Σαρκοζί να ανοίγουν το δρόμο...)
(Κι εδώ ας κάνω και μια εμβόλιμη ιστορική αναδρομή. Οι Διεθνείς Τραπεζίτες ήταν αυτοί που χρηματοδότησαν την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Στόχος τους, και στόχος των Λένιν και Τρόσκι ήταν να περάσει η Τσαρική Τράπεζα στα χέρια του διεθνούς τραπεζικού καρτέλ, όπως σε όλα τα ... «φυσιολογικά» κράτη του κόσμου. Το σχέδιο το χάλασε ο μουστάκιας ο Στάλιν που έκανε στην μπάντα τον «μιλημένο» Τρότσκι («φυσικό» διάδοχο του Λένιν) και έκανε του κεφαλιού του. Ε, δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι που, οι ίδιοι που χρηματοδότησαν τους Μπολσεβίκους, να χρηματοδοτήσουν κι ένα Χίτλερ και να τον ξαμολήσουν κατά πάνω του... Κλείνει η παρένθεση.)
Ένας άλλος που βγάζει, σήμερα, καπνούς από τα αυτιά του για τον τρόπο που υπονομεύεται το εθνικό του νόμισμα είναι ο κουμπάρος μας, ο Ερντογάν. Και δεν διστάζει να κατηγορεί την Κεντρική του Τράπεζα ότι αυτή είναι που οδηγεί στο βάραθρο την τιμή της τουρκικής λίρας. (Προκειμένου να προκύψει γενικευμένη αναταραχή ώστε να επανέλθουν οι Κεμαλικοί στην εξουσία – και να ολοκληρώσουν το σχέδιο Βαριοπούλα με υφαρπαγή ελληνικών νησιών. Όχι ότι υποστηρίζω τον Ερντογάν, αλλά το εναλλακτικό σχέδιο είναι ακόμα χειρότερο...). Με αυτά και με αυτά, ρωτάω.
Το ευρώ είναι μπουντρούμι. Αλλά κι η μελλοντική δραχμή της ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ Τράπεζας της Ελλάδας θα είναι «λάκκος με τα φίδια», αν η κυβέρνηση δεν είναι «αρεστή». «Εθνική» δραχμή ΔΕΝ μπορούμε να έχουμε, όσο ισχύει το συμβόλαιο που έχουμε κάνει, ως κράτος, με την ιδιωτική «Τράπεζα της Ελλάδας». (Δεν πάει πολύς καιρός που ανανεώθηκε για άλλα 39 χρόνια, αν δεν κάνω λάθος)
Λοιπον... τι λέτε ότι πρέπει να κάνουμε (πέρα από συνθήματα στις πλατείες) για να ξαναπάρουμε την χώρα μας πίσω;

 Διονύσης Χοϊδάς  http://oimos-athina.blogspot.gr/

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ;

Τέλος εποχής

Γράφει ο  Γιώργος

Είναι κι η ζέστη, αλλά κάθε φορά που ακούω για ανάπτυξη και εξέλιξη χωρίς απτά δεδομένα, θυμάμαι on coffee time πως σε μια από τις πρώιμες πινακίδες γραφής του ελλαδικού χώρου πριν από 8.000 καλοκαίρια έγραφε μεταξύ άλλων εκείνος ο ταλαίπωρος ο αρχαίος : '' Στη χώρα μου κατασκήνωσε ο Σεθ'' ή ο θεός γάϊδαρος ή κάποιο τέλος πάντων οκνό τετράποδο. Κι η αλήθεια είναι πως 8.000 καλοκαίρια μετά, με μια μικρή σχετικά παρένθεση, ζούμε ακόμη στην εποχή που την Εντελέχεια την πρώτη την έχουν για πραμάτεια και την εμπορεύονται αγύρτες σ’ Ανατολή και Δύση.

Διό ναι από Ψυχής άρχεται το θέμα comrade. Που χρήζει ψυχαγωγίας. Που έχει την ανάγκη να νιώθει καλά. Γιατί μπορεί να έχουμε γεννηθεί ωραίοι που λέει και το άσμα το λαϊκό, αλλά αν δεν είμαστε εμείς καλά - κανείς δεν θα ‘ναι πουθενά και λοιπά χορευτικά… Αλλά πως? Με εφτά γενεές κρίσης και βλακείας οδεύουμε για την Τρίτη Απουσία. Του έλληνα με έψιλον μικρό. 

Κι όμως στην εποχή του mobile net και των drones comrade, o έρωτας, ο πόλεμος κι η μουσική εξακολουθούν να είναι τα τρία χαοτικά πράγματα που κρύβουν θεό στ’ ανθρώπινα. Και μοιάζουν μεταξύ τους, γιατί τ’ αρχίζεις όταν θέλεις μα τα τελειώνεις μόνον εάν και όταν μπορείς… Και δεν έχει σημασία αν τα τελειώσεις ή σε τελειώσουν οριζόντια. Σημασία έχει πως αν δεν τα βιώσεις δεν είσαι άνθρωπος, αλλά κτήνος δίποδο ή ερπετό που σέρνεται χαμαί από τότε που έπεσε ο Δαίδαλος αυλά…

Πιο κάτω από αυτά τα τρία θεϊκά πράματα και θάματα, πιο κάτω από την απροσδιοριστία του συναισθήματος και της συνείδησης, στα όρια του ενστίκτου και της λογικής  στήθηκαν οι κοινωνίες και οι κουλτούρες τους, που συν διαμορφώνονται μαζί με την ιστορία είτε προς τα εμπρός, είτε χορεύοντας κύκλωθεν του χρόνου που άλλοτε συμβαδίζει κι άλλοτε υστερεί της ιστορικής ροής κάνοντας λιμνούλες και βάλτους... Νομίζω ή κάπου βαλτώσαμε comrade?

Όπως σήμερα που η ιστορία μας προσπερνάει, όντας πιο δύσκολα αντιληπτή την ώρα που συμβαίνει σε έναν κόσμο ταχύτερα μεταβαλλόμενο από ποτέ άλλοτε. Και η φυσική αντίδραση σε αυτή την επιτάχυνση είναι ο κίνδυνος της ανάδρασης ενός νέου μεσαίωνα που ήδη είναι ορατός με ή χωρίς γυαλί ηλίου…

Είναι ορατός στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες και παντού εκεί που σύσσωμη η Ευρώπη ξεσηκώνεται ενάντια στη λιτότητα, ενάντια στα μεταλλαγμένα τρόφιμα, ενάντια στην εισερχόμενη ισλαμική υποκουλτούρα και εντέλει ενάντια στη σοβαρή υποβάθμιση της ζωής του ευρωπαίου πολίτη. Και το όνειδος της υπόθεσης είναι πως η Γαλλία και το Βέλγιο είναι στους δρόμους με σύνθημα ''εμείς δεν είμαστε Έλληνες''... 

Εννοώντας ναι, εμάς τους γραικύλους και τους δήθεν, που νομίζοντας ανά συντεχνία και άτομο εντελώς φιλοτομαριστικά πως θα γλιτώσουμε τα χειρότερα, αφήσαμε τα εκάστοτε θύματα της αργής και παρατεταμένης κρίσης να κατεβαίνουν μόνοι και αδύναμοι ανά καιρούς στους δρόμους της ανάλγητης αστικής ολιγαρχίας. Στους δρόμους του πουθενά, που μας οδήγησαν στη μοιραία αποδοχή της άθλιας ευτυχίας του τίποτα… Κι ακόμη χειρότερα μας οδήγησαν αγκαλιά με την άλλη καταμπλάκ κουλτούρα της ερήμου που θα διασπείρουμε λέει στη χώρα λες κι είναι γόνος ευγονικής και πολιτισμικής αναγέννησης…! 

Και κατά τα γνωστά, από το τραπεζοσωτήριον έτος 2010 που άρχισε και επίσημα ο πόλεμος της χρηματοπιστωτικής επανάστασης των αγορών για όσους τον κατάλαβαν, αφήσαμε τη χώρα να αλωθεί από τα ερπετά του τόκου και της βόμβας και να γίνει το αρχικό πείραμα της αναγκαστικής αναδίπλωσης των αγορών του καπιταλισμού που έφτασαν στα όριά τους, όπως έτσι όρισε η  Νέα Τάξη πραγμάτων ξευτελίζοντας κάθε έννοια δημοκρατίας και ελευθερίας, όπως αυτή είχε ωριμάσει στο βαθμό του εφαρμοσμένου κοινωνικού φιλελευθερισμού των δυτικών κοινωνιών, μέσα από αγώνες αιώνων για τη χειραφέτηση του ανθρώπου...

Τώρα που απροκάλυπτα βάλλονται οι λαοί της κλασσικής Ευρώπης κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξη οργανωμένου σχεδίου. Η αφανής μα πραγματική Εξουσία της Δύσης ζητάει τάχιστα την εξάπλωση ενός νέου Μεσαίωνα στα γεωπολιτικά πλαίσια της νέας αυτοκρατορίας των Αγορών. Έτσι ώστε να επικρατήσει εκ νέου και σήμερα ο Νόμος και η Τάξη του νέου Δόγματος που θα ξαποστείλει τις στρατιές των αναλώσιμων πληβείων του νέου ευρω-ανθρωπότυπου μιγά, να θυσιαστούν για την κατάκτηση των υπολοίπων χωρών και πόρων της Γης. Με αντίτιμο μια νέα κάλπικη ιδέα που θα καλύπτει το κενόδοξο ιδεατό της υλικής ιδιοκτησίας. Με αντίτιμο ένα ακόμη απόλυτο Ψέμα, από αυτά που εξακολουθούν να ναρκώνουν την ανθρώπινη αντίληψη κατά μάζες και σύνολα και να ψύχουν την ψυχή comrade...

Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα είναι οι λαοί των δυτικών κοινωνιών. Οι οποίοι μπορεί να μην είναι άθλιοι και αδύναμοι όπως τότε σε κείνο τον ιστορικό μεσαίωνα, αλλά είναι πολιτικά και ιδεολογικά διαιρεμένοι και άρα ανίσχυροι και σήμερα. Το παράδειγμα της Ελλάδας απέδειξε πως ο ιδεολογικά και ταξικά διαιρεμένος λαός ως αποτέλεσμα μιας κίβδηλης παιδείας που τον ανέθρεψε συστηματικά και όχι τυχαία, δεν μπορεί να αντιδράσει ακόμη και όταν η κατάσταση είναι ολοφάνερη. Και δη ο ελληνικός λαός, στο dna του οποίου θεωρητικά είναι έμφυτη η ολόπλευρη επαναστατικότητα του Είναι…

Για το λόγο αυτό ακολουθεί η Ευρώπη. Η Ευρώπη που αλλοιώνεται εθνικά, κοινωνικά και πολιτισμικά με γρήγορους ρυθμούς, ώστε να ματώσει και να αποδυναμωθεί πρώτη απέναντι στο νέο εχθρό που θα λέγεται ορυκτοφόρος ορίζοντας της Ασίας και της Αφρικής με παροικίες ισχυρές εντός των τειχών της. Η πρόσφατη ταξιδιωτική οδηγία της Δύσης για την επικινδυνότητα που επικρατεί σε πόλεις και πρωτεύουσες της Ευρώπης είναι ενδεικτική. Ενός σχεδίου που με την επιβολή της ITTP, των κυρώσεων κατά της φύσει ευρωπαϊκής Ρωσίας, την εγκατάσταση της αντιπυραυλικής ασπίδας στην ευρωπαϊκή ανατολή και τη μαζική μετανάστευση Ασίας και Αφρικής στην Ευρώπη αποδεικνύει ξεκάθαρα την κατασκευή των νέων χαρακωμάτων.

Ο ισχυρότερος αντίπαλος αυτών των σχεδίων, μετά την υπέρβαση της ελληνικής παραδοξότητας που ιστορικά κάποτε νικούσε και αυτοκρατορίες, είναι φυσικά η Γαλλία, η στρατιωτικά και πολιτισμικά ανεξάρτητη Γαλλία, που αποτελεί τον έναν από τους δυο πυλώνες της Ευρώπης. Και ο ιστορικά δύσνους είναι η Γερμανία που νομίζει πως με την οικονομική της ευρωστία έναντι των εταίρων της πως έχει δύναμη. Όντας ακόμη υπό πλήρη στρατιωτική νατοϊκή κυριαρχία και εξάρτηση. Η αλήθεια είναι πως η δήθεν Ευρωπαϊκή Ένωση πριν καν αποτελέσει πραγματική Ένωση γκρεμίζεται αργά και σταθερά από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη μεγάλη Βρετανία που σπεύδει να σταθεί έξω από το ευρωπαϊκό πεδίο του γενικευμένου οικονομικού και κοινωνικού πολέμου, με πρόφαση ένα δημοψήφισμα που έχει σχεδιαστεί χρόνια πριν. Η Βρετανία που παρά τα φαινόμενα εξακολουθεί κατά βάθος να  ελπίζει στην πτώση ακόμη και της αμερικανικής κυριαρχίας και στην παλινόρθωση της δικής της βικτωριανής αυτοκρατορίας, έστω κι αν έχει ήδη αλωθεί εκ των έσω κατά το ήμισυ της εθνικής της υπόστασης και της κουλτούρας της. 

Μέσα από τα παραπάνω ρεαλιστικά δεδομένα της επανα-διαίρεσης του πολιτισμένου κόσμου, το μόνο μαθηματικό σενάριο που προκύπτει είναι πως το ιδεατό και φυσιολογικό Αύριο ενός πρώτου πλανητικού πολιτισμού θα προκύψει μέσα από ωκεανούς αίματος και μόνον… Κι ο ιστορικός κύκλος αυτής της εποχής θα κλείσει είτε με τον ολοκληρωτικό παγκόσμιο πόλεμο της Τελικής αναμέτρησης, είτε με την πιο μεγάλη, την πιο άγρια, αλλά  και την πιο όμορφη Επανάσταση της Ανθρωπότητας που κι αυτή θα ποτίσει με αίμα τα τενάγη της ιστορίας… 

Κι απέναντι σ’ όλα αυτά, είναι σα ν’ ακούς να λέει ο ωραίος ο αρχαίος που μας ...φασκελώνει, comrade : Δα Μήτερ οι κληρονόμοι Σου ρωτούν για Σένα τα σκονισμένα πέλματα των χιλιετιών, αναζητώντας το νόμιμο δικαίωμά τους να ξορκίζουν το θάνατο με την ιεροτελεστία του Έρωτα και του Πολέμου, χορεύοντας στο άκουσμα της συμπαντικής Μουσικής σου…  

Κι αναρωτιέσαι Εάν εκεί που τα παράκαιρα λόγια των λειψών για το βασίλειο ενός χαμένου δήθεν κόσμου θα τα σκεπάζει όλο και πιο πολύ ο βηματισμός της Μόρας των δημιουργών του Αύριο, ο τυφλός, ο λυράρης ο ποιητής θα τραγουδάει όλο και πιο δυνατά για τους δρόμους του ήλιου, για τη ζωντάνια του ανόργανου και για τη θλίψη των πυγολαμπίδων στη μεγάλη Νύχτα που θα κυοφορεί τον έρωτα της νέας Αυγής, της νέας Ημέρας για την ανθρωπότητα, συναισθανόμενος πως θα πάψει πια να είναι όμηρος αυτής της χάλκινης Εποχής…    http://kamararc.blogspot.gr/

 

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΕ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ

Ελληνισμός σε Γεωπολιτική Συρρίκνωση

Γράφει ο Γιώργος
 Ο Ελληνισμός από δεκαετίες βρίσκεται σε διαδικασία γεωπολιτικής συρρίκνωσης και γνωρίζουμε από τώρα με βεβαιότητα ότι η μια  συνιστώσα της συρρίκνωσης αυτής που θα συνεχιστεί είναι η δημογραφική.

Μια δεύτερη συνιστώσα που προστέθηκε πρόσφατα είναι η οικονομική και η οποία πρωταρχικά και με απλά λόγια θα πρέπει να αντιμετωπιστεί  με την εξισσορόπηση της κατανάλωσης με την εγχώρια παραγωγή.

Μια τρίτη συνιστώσα είναι η πολιτισμική κατάπτωση που συνοδεύεται από εγκληματική πολιτική μετριότητα , εθνική χαλάρωση και απαξίωση και ιστορική λήθη και αποσύνθεση.

Η πρώτη και η τρίτη συνιστώσα υπό το βάρος  της δεύτερης στερούν την δυνατότητα μακρόπνοου στρατηγικού σχεδιασμού, υπό την ανάγκη άμεσης αντιμετώπισης του σήμερα και της επιβίωσης του έθνους στη διάσταση κυρίως της ακεραιότητας του κοινωνικού του ιστού.

Οδηγηθήκαμε εδώ κατόπιν μιας παρατεταμένης ηδονόφιλης παράλυσης και παρασιτικού καταναλωτισμού, που αποδεχθήκαμε στα πλαίσια της ΕΕ και της Δύσης γενικότερα, αμελώντας την ενίσχυση της εθνικής μας υπόστασης σε όλα τα επίπεδα που αυτή μπορεί να εκφραστεί και προκαλώντας αλόγιστα την αποδυνάμωσή μας.

Σήμερα αντί για ομότιμο ευρωπαϊκό κράτος κινδυνεύουμε να καταστούμε αθόρυβα βαλκανικοί δορυφόροι μιας ισχυρής Τουρκίας, χρησιμοποιώντας επίσημα τις προφάσεις και δικαιολογίες της ''υπέρβασης'' του εθνικισμού, της ''πολιτισμένης'' συμπεριφοράς ή της ''προοδευτικής'' κουλτούρας, γιατί φοβόμαστε να παραδεχτούμε τη γύμνια της σημερινής εθνικής μας αλήθειας.

Η μεταπολιτευτική πολιτική μας πορεία με τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό που τη διακρίνει και τα ελλείμματα μιας ουσιώδους δημοκρατικής πραγματικότητας, εθνικής ομοψυχίας και εγρήγορσης και στρατηγικού σχεδιασμού ενδυνάμωσης της χώρας κατά τη συμμετοχή της στα κλαμπ των ισχυρών κρατών, θαρρείς πως δείχνουν στην τραγική τους διάσταση μια συλλογική αναζήτηση της ιστορικής μας ευθανασίας...

Παραβλέψαμε τραγικά το γεγονός πως σε συμμαχίες ισχυρών οφείλεις να είσαι ο ίδιος ισχυρός, ώστε να κερδίζεις τον σεβασμό των συμμάχων αντί της σημερινής χλεύης, που δείχνει να πλήττει ανεπανόρθωτα το εθνικό μας κύρος. Οι πολιτισμικές και συνήθως ηθικές μας προσεγγίσεις στις διεθνείς σχέσεις δεν έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα του αμοιβαίου συμφέροντος και σεβασμού που τις καθορίζει.

Στις Διεθνείς Σχέσεις, δίκαιο έχει όποιος έχει τουλάχιστον ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει, ο ισχυρός επιβάλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται...

Η Ελλάδα της μεταπολιτευτικής πολιτικής της παρωδίας πλην ελάχιστων πολιτισμικών εξαιρέσεων, έκρυψε συστηματικά την αδυναμία της στον δυτικό ανταγωνισμό είτε πιθηκίζοντας τα ήθη και έθη των ισχυρών, είτε προσκολλώντας στην παραδοσιολατρεία.

Ο πτωχοπροδρομικός μας ελληνοκεντρισμός και ο κοσμολίτικος πιθηκισμός μας ήταν τα δυο χαρακτηριστικά μιας κίβδηλης ανάπτυξης, που παραγκώνισε την ίδια την εθνική, πολιτική και κυρίως την οικονομική μας ανάπτυξη.

Η αλληλοσυμπληρούμενη αυτή αντίθεση μεταφρασμένη σε οικονομική και κοινωνική πόλωση διαρκείας, αποτελούσε μια μόνιμη εθνική αδυναμία συστράτευσης και πραγματικά προοδευτικής συμπόρευσης των εθνικών μας ανθρωπίνων δυνάμεων με σκοπό την εγγενή αυτοδύναμη ανάπτυξη.

Το αποτέλεσμα απεικονίστηκε ως τραγέλαφος μιας νεοφιλελεύθερης δυτικής πολιτικής πρακτικής, που συνυπήρχε  με ανατολικού τύπου κρατικοποιημένη και παρασιτική οικονομία και σοσιαλιστική φρασεολογία και κουλτούρα που κυριαρχούσε σε πολιτισμικό επίπεδο.

Τα ψέματα όμως τέλειωσαν αφού ''όπως στρώνει κανείς κοιμάται'' κατά τη λαϊκή θυμοσοφία.

Αν τώρα άμεσα δεν απαλείψουμε ότι μας διαιρεί και δεν συστρατευθούμε ως έθνος στη λογική του αυτονόητου, δηλαδή της πραγματικής δημοκρατίας, της παρεμβατικής ελεύθερης οικονομίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης, αντιμετωπίζοντας το σήμερα ως ιδιάζουσα πολεμική κατάσταση και σχεδιάζοντας με παρρησία, ειλικρινή διάλογο και εθνικό οίστρο το αύριο της ελπίδας και του οράματος, τότε θα αυτοχειριασθούμε στο θυσιαστήριο της εθνικής μας Ελπίδας...

http://kamararc.blogspot.gr/
      

ΠΕΡΙ ΠΛΕΓΜΑΤΩΝ[Μέρος Α΄]

Γράφει ο ΠΑΛΑΙΟΣ[ουχί των ημερών,αλλα του διαδικτυου]
ΓΕΝΙΚΑ & Προϊδεαστικά
α. Ορισμός
Με τον όρο Πλέγμα/Κάνναβο εννοούμε γενικώς μια διάταξη, σημείων, τοποθεσιών, «εργαλείων» κλπ. που διασυνδεόμενα μεταξύ των, με κάποιον τρόπο, απαρτίζουν μια ομάδα και δημιουργούν έναν δυναμικό σχεδιασμό, δομή.
β. Σκοπός
Ο γενικότερος σκοπός ενός πλέγματος είναι να βοηθήσει ή να σπρώξει «πράγματα» και καταστάσεις προς κάποια κατεύθυνση – κεντρομόλως ή φυγοκέντρως.
γ. Συνδεσμολογία
Η δε συνδεσμολογία, των σημείων, του όποιου πλέγματος, μπορεί να είναι πολύπλευρη, πολύτροπη και πολυποίκιλη.
δ. Πεδίο
Τα κομβικά αυτά σημεία που λαμβάνουν μέρος στον σχεδιασμό, του όποιου-κάποιου πλέγματος, μπορεί να βρίσκονται στον χώρο, στον χρόνο (μορφήν άγκυρας) ή και αλλού (φούσκες και παράλληλα σύμπαντα) – έχουμε δηλαδή χρονικά, χωρικά κλπ. σημεία.
Αυτά μπορεί να είναι τελείως ανεξάρτητα αλλήλων ή μπορεί και να διασυνδέονται …. με ποικίλους τρόπους.
*****
ΘΕΩΡΙΑ
Όπως είπαμε και πιο πάνω τα Πλέγματα είναι πολλών μορφών – Χωρικά, Χρονικά κλπ. ή επίσης και μεικτά.
Στην συνέχεια λοιπόν, θα ασχοληθούμε κυρίως με τα χωρικά … που είναι πιο κατανοητά και χειροπιαστά, καθώς και αμέσου ενδιαφέροντος.
___
Α. Χωρικά Πλέγματα
Είδη – Βαθμίδες & Διάκριση Χωρικών Πλεγμάτων
1. Μια πρώτη διάκριση των χωρικών πλεγμάτων είναι σε Δισδιάστατα, Τρισδιάστατα και Πολυδιάστατα.
• Τα πιο απλά και κατανοητά είναι τα πλέγματα Επιπέδου/Δισδιάστατα, τα οποία εδράζονται επί κάποιας επιφανείας (περιορισμένου σχετικά εύρους), και αποτελούνται πάντα από (3)τρία και πάνω σημεία, τα οποία οριοθετούν το πλέγμα, και αναφέρονται συνήθως στο Ορθοκανονικό σύστημα συντεταγμένων. Δυνατόν δε να περιλαμβάνουν ή και όχι το κεντρικό σημείο. Απλές δομές είναι, το τριγωνικό, το τετραγωνικό κλπ. με ή χωρίς το κεντρικό σημείο.
• Τα αμέσως επόμενης και ανώτερης βαθμίδας, είναι τα Τρισδιάστατου χώρου πλέγματα. Αυτά αποτελούνται οπωσδήποτε από (4)τέσσερα και πάνω σημεία, με αναφορά τους στο σφαιρικό σύστημα συντεταγμένων. Και αυτά δυνατόν να περιλαμβάνουν ή και όχι το κεντρικό σημείο. Μια απλή δομή είναι το τετράεδρο (τριγωνική πυραμίδα)
• Μια περισσότερο ανώτερη δομή είναι αυτή που κάνει χρήση ανωτέρων μορφών γεωμετρίας (όπως του Ρήμαν/Ελλειπτική, Λομπατσέφσκυ/Υπερβολική, Μάντελμπροτ/Μορφοκλασματική/Φρακταλική)
• Και υπάρχουν ακόμα παραπέρα πιο πολύπλοκα πλέγματα, πλέγματα που κινούνται πάνω σε περισσότερες διαστάσεις.
2. Μια δεύτερη διάκριση είναι, σε Ομφαλικά και σε Κενά Ομφαλού, με ύπαρξη Φυσικού ή Νοητού Ομφαλού.
3. Βάσει της Ομφαλικής υλοποίησης διακρίνονται σε Αρσενικής και Θηλυκής Δομής.
4. Μια τέταρτη διάκριση είναι, σε Κεντροβαρικά και Περιφερειβαρικά
Τα πρώτα μπορεί να είναι πλήρως κλειστά ή κλειστά εν αναπτύξει, ενώ τα δεύτερα μερικώς κλειστά.
~~~~~
Περισσότερα επί των Χωρικών Πλεγμάτων
α. Επίπεδου χώρου/Δισδιάστατα Πλέγματα
Τα πλέγματα αυτού του είδους είναι γενικώς περιορισμένης εμβέλειας και εκτείνονται σε σχετικά μικρό χώρο, συνήθως σε μια ακτίνα μέχρι 200 χιλιόμετρα από το κεντρικό σημείο-κέντρο βάρους, πάντως όχι περισσότερο από μια χιλιάδα χιλιόμετρα, διότι όσο αυξάνει η απόσταση από το κέντρο μειώνεται η δραστικότητα του πλέγματος.
Κάτι το οποίο μπορεί να ξεπεράσει εν μέρει αυτό το πρόβλημα, είναι η Φρακταλική Δομή και Ανάπτυξη του πλέγματος, αλλά οπωσδήποτε όχι να κινηθεί και να αναπτυχθεί σε υπερβολικά μεγάλη απόσταση, διότι υπεισέρχονται πολλοί άλλοι παράγοντες που μειώνουν την δραστικότητα συναρτήσει αυτής.
Τα Δισδιάστατα πλέγματα είναι η κατώτερη βαθμίδα πλέγματος, λόγω του ότι έχουν περιορισμούς στην έκταση που μπορούν να καλύψουν και επιπλέον ένεκα του ότι δεν είναι πλήρως κλειστό σύστημα, οπότε και γι’ αυτό παραμένουν σχετικά εκτεθειμένα.
Τα επίπεδα πλέγματα πολλές φορές ονομάζονται και πλέγματα Πολυγωνικής Μορφής (τριγώνου, τετραγώνου, πενταγώνου, εξαγώνου, επταγώνου, οκταγώνου, εννεαγώνου, δεκαγώνου, εντεκαγώνου, δωδεκαγώνου …. ν-γώνου), μετά Ομφαλού ή μη. Δηλαδή έχουμε ένα κέντρο (με ομφαλό ή μη) και σε μία περιφέρεια-απόσταση (Χ) έχουμε όλα τα υπόλοιπα σημεία που απαρτίζουν το πλέγμα μας. Όλα τα σημεία εστιάζονται στο πραγματικό ή νοητό κέντρο.
Καθένα από τα σημεία της περιφερείας, μπορεί επίσης να αναπτύξει το δικό του σύστημα πλέγματος, ιδίας με το βασικό ή διαφορετικής πολυγωνικής μορφής, που μπορεί να είναι ίδιας μορφής για όλα τα σημεία της περιφερείας ή και διαφορετικής για το καθένα, εξαρτάται σε τί αποσκοπεί η όλη ανάπτυξη.
Η διαφορετική πολυγωνική ανάπτυξη των Δευτερευόντων σημείων, μειώνει μεν την επέκταση αλλά ταυτόχρονα μπορεί να εμπλουτίσει την βασική διάταξη, ενώ η ομοιοανάπτυξη -φρακταλικό σύστημα- ισχυροποιεί την βασική διάταξη και μπορεί να αυξήσει και το χωρικό εύρος.
Τα πλέγματα αυτά μπορούν να δομηθούν με εστίαση επί πραγματικού η νοητού κέντρου, με Νοητό ή Υπαρκτό Ομφαλό και δή μορφής Αρσενικής ή Θηλυκής.
Επίσης όπως είπαμε και ανωτέρω, μπορεί να είναι Κεντροβαρικά ή Περιφερειβαρικά, να έχουν δηλαδή Κεντρομόλο ή Φυγόκεντρο κίνηση.
~~~~~
β. Τρισδιάστατης μορφής Πλέγματα
Τα απλά Τρισδιάστατα πλέγματα μπορούν να επεκταθούν τόσο ώστε να καλύψουν πλήρως ένα ουράνιο σώμα – όπως ας πούμε την Γη, σαν παράδειγμα πάρτε την υδρόγειο με τους Πόλους, τους παραλλήλους και τους Μεσημβρινούς.
Δομούνται ως προβολές σημείων της νοητής σφαίρας επί της επιφανείας.
Συνήθως αυτές οι δομές είναι Πολικά αναπτυσσόμενες. Εδράζονται επί ενός κέντρου, που λειτουργεί ως Ομφαλός, και μπορεί να επεκταθεί μέχρι και στο διαμετρικό του σημείο, τον άλλο πόλο, καλύπτοντας πλήρως το σώμα.
Σκοπός αυτών των συστημάτων είναι να αναλάβουν τον πλήρη έλεγχο του σώματος και να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην όλη πορεία, κάτι το οποίο βεβαίως θα εξαρτηθεί από το πόσο καλά έχει σχεδιασθεί και δομηθεί η όλη ανάπτυξη του πλέγματος και πόσο έχει ενισχυθεί με επιμέρους δευτερεύουσες ενισχύσεις.
Η πιό απλή μορφή Τρισδιάστατου πλέγματος είναι αυτή του Τετραέδρου (τριγωνική πυραμίδα), αλλά που βεβαίως πάσχει επειδή δεν μπορεί να έχει τον αντίθετο Πόλο και αφήνει έτσι ανοικτό το σύστημα στην ανάπτυξη αντίπαλου δέους, το ένα μερικά εισερχόμενο στο άλλο, ως ένα αστεροειδές πολύεδρο, (το οποίο παρουσιάστηκε στον δυτικό κόσμο ως Μέρκαμπα και με την επίπεδη μορφή σαν το 6-άκτινο άστρο, και στον ανατολικό κόσμο σαν Μάνταλα της Βατζραβαράχι/Ντόρτζε Πάμο και σε επίπεδης μορφής αποτύπωση σαν την Γιάντρα του 6-άκτινου -βασική δομή σε πολλές Γιάντρες ιδίως θηλυκών θεοτήτων-) με αποτέλεσμα αλληλοεμπλοκή και αλληλοεπικάλυψη.
Τα Τρισδιάστατης μορφής πλέγματα, βασίζονται πάνω στα κυρτά Πολύγωνα, που τα βασικά και κανονικά, εξ αυτών, έχουν ονομαστεί και Πλατωνικά στερεά -όπου όλες οι έδρες τους είναι ίσα κανονικά πολύγωνα και οι γωνίες των πολυγώνων είναι όλες τους ίσες- (4-εδρο/τριγωνική πυραμίδα=Φωτιά, 6-εδρο/6 τετράγωνες έδρες/κύβος=Γή, 8-εδρο/8 τριγωνικές έδρες/τετραγωνική διπυραμίδα=Αέρας, 12-εδρο/12 πενταγωνικές έδρες=Αιθέρας, 20-εδρο/20 τριγωνικές έδρες=Νερό).
Να σημειώσουμε όμως ότι όλα τα κυρτά πολύγωνα, εξαιρουμένων των κανονικών, δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για εφαρμογή πλέγματος επί ενός σώματος.
Πέραν της επιφανείας του σώματος, το κτίσιμο ενός πλέγματος μπορεί να επεκταθεί και σε κάποιο ύψος από την επιφάνεια (στατικής φύσεως δορυφόροι), κάτι σαν ένα δεύτερο κουστούμι πάνω από το εσωτερικό, δηλαδή οι δορυφόροι ακριβώς επάνω από τα σημεία του πλέγματος στην επιφάνεια, όπου κάθε τέτοιο σημείο είναι απόλυτα δεμένο με το αντίστοιχο της επιφανείας, διαβιβάζοντας την όποια ενέργεια μεταξύ των. Επί ημισφαιρίου η διαβίβαση μπορεί να γίνει και ΑΠΟ και ΠΡΟΣ το Πολικό κέντρο.
Τα Τρισδιάστατα Πλέγματα είναι πάντα Ομφαλικά/Πολικά, Αρσενικής ή Θηλυκής υλοποίησης, και Διπλής-Παλινδρομικής λειτουργίας, ταυτόχρονα κεντρομόλου και φυγοκέντρου ροής.
Περαιτέρω τα τρισδιάστατης μορφής πλέγματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για επέκταση στο διάστημα, όπου το σώμα πλέον αποτελεί τον πυρήνα-κέντρο-ομφαλό και επάνω εκεί χτίζεται το πλέγμα, υπό μορφήν νευρωνικής συνάψεως, όπου πολύ περισσότερα πολύεδρα μπορούν να βρουν χρήση (πχ. Αστεροειδή Πολύεδρα), όπως και να χρησιμοποιηθούν και τα Δυικά Πολύεδρα, προς περαιτέρω ενίσχυση.
Αυτή είναι μια πολύ ιδιαίτερη και λεπτής μορφής ανάπτυξη, η οποία εκτός των επιπλέον στοιχείων, έχει ανάγκη την επί του εδάφους απόλυτη ακριβείας δόμηση, καθώς και δορυφορική σύνδεση όχι λιγότερων των δύο στοιβάδων, με ιδανικό την τριπλή στοιβάδα.
Συνδετική Ζεύξη μεταξύ Πλέγματος Πλανητών/Ουρανίων Σωμάτων, χρησιμοποιείται και σαν Πύλη/Τούνελ Μεταφοράς/Σκουληκότρυπα – χρήση Ελλειπτικής Γεωμετρίας.
Εντός του Γνωστού Χώρου, Πύλες ανοίγουν από οποιοδήποτε σημείο προς κάποιο άλλο, με την δημιουργία Συναπτικού Πλέγματος (το πλέγμα δημιουργείται εκείνη την στιγμή) και Ελκτική Προβολική Ζεύξη του προς κάποιο άλλο σημείο του Χώρου, σύμφωνα με τις αρχές Κβαντικής Φυσικής και Ελλειπτικής Γεωμετρίας.
Όπλα με χρήση Τρισδιαστάτου Πλέγματος, με δορυφορική ενίσχυση, χρησιμοποιήθηκαν στην πρώτη επίθεση, εκείνη προ του γνωστού ΕλληνοΑτλαντικού πολέμου, εναντίον του Ομφαλικού Κέντρου Ελλάδος, που αν και υπέστη μερική καταστροφή άντεξε, αλλά πήγε φούντο στην επόμενη, συμπαρασύροντας μαζί του στον βυθό του Αιγαίου μεγάλο τμήμα, ευτυχώς χωρίς ολική και πλήρη εξαφάνιση, της πάλαι ποτέ Ελλάδος. Η ανταπόδοση των Ελλήνων, καθώς η δική τους δομή ήταν πιο ισχυρή, είναι γνωστό τι επέφερε, κατά την πρώτη και δεύτερη χρήση του – την πλήρη και οριστική εξαφάνιση Ποσειδωνίας και Ατλαντίδος.
Χρήση κάποιων αρχών, αυτού του πλέγματος, κάνουν σήμερα υλοποιήσεις όπως αυτή του Χαάρπ
Β. Χρονικά Πλέγματα
Τα Χρονικά Πλέγματα, Λειτουργούν και Δομούνται όπως και τα Χωρικά, με την διαφορά ότι αντί να υλοποιούνται επί Χώρου υλοποιούνται επί Χρόνου, και αντί για Χωρικές χρησιμοποιούν Χρονικές Συντεταγμένες.
Κάποιο Χρονικό σημείο (του Παρόντος, Παρελθόντος ή Μέλλοντος) χρησιμοποιείται ως Ομφαλός και επάνω εκεί κτίζεται το Πλέγμα.
Εδώ πέφτουν καρυκεύματα διαφόρων τύπων … και παίρνουν μέρος Μορφο-πεδία, Αρχέτυπα κλπ. κλπ.
Χαοτικές και Κβαντικές «θεωρίες» δίνουν και παίρνουν … και αν θεωρήσετε ότι τελειώσατε … γελαστήκατε !!!
Κάποιας μορφής, ταξίδια στον ΧΡΟΝΟ-Χρονικές Πύλες, υλοποιούνται βασιζόμενα σε Χρονικά Πλέγματα.
Τέλος πάντων, αυτής της μορφής τα πλέγματα, δεν ξέρω αν μπορέσουν ποτέ να υλοποιηθούν ξεκάθαρα στον δικό μας συμπαντικό χωρόχρονο.
Αλλά ας υπάρχει η αναφορά τους … έτσι σαν ιδέα … εγκυκλοπαιδική.
___
Γ. Μεικτά / Χωροχρονικά Πλέγματα
Αυτά κυρίως υλοποιούνται στην βάση κάπου Χωρικού Πλέγματος, και συνήθως ο Ομφαλός Ζευγνύεται Συναπτικά με κάποιο Χρονικό Πλέγμα, όπου και μπορεί να γίνει και μεταφορά ενέργειας με προβολή και όχι μόνο, στο παρελθόν ή το μέλλον (μιας κατάστασης ή υλοποίησης) – κάτι σαν επαναφορά από το παρελθόν ή μεταφορά στο μέλλον, σαν μια καρμπόν αντιγραφική υλοποίηση και όχι αυτούσια μεταφορά.
Επίσης, κάτω από αυτό το πλαίσιο, μπορεί να δούμε ξαφνικά και απροσδόκητα, να ενεργοποιούνται, εκεί που κανείς δεν το περιμένει, Παλαιά Πλέγματα, Κρυφά ή Φανερά αλλά οπωσδήποτε λειτουργικά-μη κατεστραμμένα, και να γίνεται το έλα να δεις.
___
Δ. Πλέγματα Φούσκας
Αυτά είναι παρόμοιας λειτουργίας με τα ΧωροΧρονικά, μόνο που η μετάβαση γίνεται μεταξύ Παραλλήλων ΧωροΧρονικών δομών.
Μια πάρα πολύ ανώτερης μορφής φυσική, από τις κβαντικές αρχές που εμείς γνωρίζουμε, δίνει τα ρέστα της σε αυτό το παιχνίδι.
Καλά μιλάμε ότι έχω σαλτάρει … τι λέω ρεεεεέ …. πάω καλά ;;
Αλλά είπαμε … λέω φανταστικές βλακείες … για να τρελάνω τα παιδιά !!!
___
Ε. Πλέγματα Εφέλκυσης – Ιδιαίτερη Μορφή Πλεγμάτων
α. Η μορφή αυτή Πλέγματος έχει την εξής ιδιαιτερότητα:
Βασίζεται στην εφέλκυση και Απορρόφηση ενεργείας, διά των Υπερινών -Συμπαντικών Ενεργειακών Ροών, μέσω υλοποίησης Ζεύξεως σημείου/σχηματισμού διά της Ομοιοσχηματικής Κραδασμικότητος, με κάποιον Αστερισμό (πχ. πυραμίδες της Αιγύπτου με την Ζώνη του Ωρίωνος).
Αυτό μπορεί να είναι τοπική Υλοποίηση ή Γενικότερη Υλοποίηση που μπορεί να επεκταθεί σε όλη την Υδρόγειο, ζευγνύοντας τοιουτοτρόπως καίρια σημεία με όλους τους Αστερισμούς.
Το τι μπορεί να προσφέρει αυτό ;;; … μην το ψάχνετε !!! … κάποτε παλιά το λούστηκαν και με τους δυό τρόπους, ωφέλιμο και καταστροφικό.
β. Μια λιγότερο αποτελεσματική αλλά και πιο επικίνδυνη (θυμού τον Φαέθωνα) μορφή Ζεύξεως μπορεί να γίνει με κάποιο ή και όλα τα σώματα του Πλανητικού Συστήματος.
Βεβαίως τέτοιες Ζεύξεις, βασιζόμενες στην Περιβαλλοντική Μορφοδομή κλπ., υπάρχουν και χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση (πχ. Ήλιος – Δελφοί, χωρίς να είναι και η μόνη), χωρίς ποτέ να προκαλούν το όποιο πρόβλημα εφ’ όσον δεν υπεισέρχεται ανθρώπινος παράγων ή η παρέμβαση και η όποια υλοποίηση είναι σύμφωνη με την εν λόγω Ζεύξη.
Από σχόλιο στο μπλόγκ του εργοδότη,εδώ.https://ergdhmerg.wordpress.com/2016/05/26/%ce%b7-%cf%83%cf%85%ce%bc%ce%b2%ce%bf%ce%bb%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b4%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%84%cf%81%ce%ad%cf%87%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1-%ce%ba%cf%8c/#comment-13325. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ