Γράφει ο Δημήτρης Πεπόνης
Τα κόμματα δεν έχουν δική τους, ενδογενή άποψη για το τι χρειάζεται, για το τι έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία και η χώρα. Η έννοια του κόμματος έχει παρεξηγηθεί. Θα έπρεπε να συγκεντρώνουν και να ενσωματώνουν «ελίτ» (δεν εννοώ κοινωνικά), ότι καλύτερο υπάρχει στη χώρα, από πλευρά εμπειρίας, διανόησης, δυναμισμού και προβληματισμού και όχι πελατείες ή να διαπράττουν ανθρωποφαγία με το μέλλον -τις νέες και τους νέους- της γερασμένης αυτής χώρας.
Πρόσφατα, είδα μια ομιλία από έναν σπουδαίο καθηγητή, που αναφερόταν στα αναπτυξιακά πρότυπα και στους τρόπους μετάβασης των χωρών από μια κατηγορία σε μια άλλη και διατήρησης του επιπέδου τους. Παρατήρησε πως ουσιαστικά είναι λίγες οι χώρες που έχουν καταφέρει να αρθούν σε ένα ορισμένο επίπεδο και πως δεν υπάρχει καμία -το επαναλαμβάνω καμία- διεθνή συναίνεση ως προς τον τρόπο που το κατάφεραν (κυρίαρχη ή καθεστωτική αντίληψη υπάρχει αλλά είναι αμφισβητήσιμη με βάση τα εμπειρικά και ιστορικά δεδομένα). Περιέγραψε στην ομιλία του, τρεις βασικές προσεγγίσεις-απόψεις και έθεσε προβληματισμούς και ερωτήματα πάνω σε αυτές (μελλοντικά θα τις παρουσιάσω).
Μια τέτοια προσέγγιση σε ωθεί να είσαι κριτικός με τα copy-paste εισαγόμενα δόγματα, να εξετάζεις τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό της χώρας σου και πως αυτές μπορούν να γίνουν αξιοποιήσιμες και εκμεταλλεύσιμες (και όχι να ισοπεδώνεις εξομοιώνοντας). Ένας τέτοιος προβληματισμός δεν θα έπρεπε να αναπτυχθεί στο εσωτερικό των κομμάτων; Η Ελλάδα χρειάζεται να προσπαθήσει -τουλάχιστον- να δημιουργήσει ένα δικό της πρότυπο. Με βάση τις δικές της ανάγκες και τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά να διαμορφώσει μια δική της ατμόσφαιρα η οποία θα την καθιστά διακριτή ως οντότητα (έχει εφόδια). Χρειάζεται δικό της μυαλό, δικά της μάτια και δικά της εργαλεία. Δεν το πιστεύουν αυτό. Και δεν το πιστεύουν επειδή δεν το μπορούν. Και δεν το μπορούν -όχι μονάχα επειδή είναι ανεπαρκείς, ψυχικά αδύναμοι και διανοητικά τεμπέληδες αλλά- γιατί όλοι αυτοί γεννήθηκαν και θα πεθάνουν παπαγάλοι, ζώντας με ξένες και δανεικές σκέψεις, με ξένα και δανεικά μυαλά, μάτια και αυτιά. Και επίσης δεν αγαπάνε τη χώρα, δεν τους ενδιαφέρει να δημιουργήσουν με αυτήν και σε αυτήν (έστω και σαν πρόκληση).
Δεν υπάρχει ελληνική άποψη για τίποτα. Τι-πο-τα. Είτε τοπικό, είτε εθνικό, είτε διεθνές και παγκόσμιο. Δεν μπορεί μια χώρα απλά να ενσωματώνεται και να αφομοιώνεται, πρέπει, οφείλει και να διαμορφώνει. Πρέπει να έχει άποψη. Αυτό που έχει επικρατήσει να ονομάζεται «παγκοσμιοποίηση» έχεις δεκάδες αρνητικά και κινδύνους, αλλά προσφέρει και τεράστιες ευκαιρίες και δυνατότητες. Είναι δυνατόν στον πρώτο πραγματικά παγκόσμιο αιώνα να μην έχεις το κίνητρο και την επιδίωξη να ψελλίσεις κάτι, να προσφέρεις το παραμικρό; Πρέπει όμως να έχεις σχέδιο και ιδέες, θέληση και κίνητρα, αποφασιστικότητα και αυτοπεποίθηση, όραμα και στρατηγική, επιδιώξεις.
Η Ελλάδα χρειάζεται ταυτότητα, αυτοτέλεια και προσανατολισμό και όχι μεταπρατική εξωγενή και εισαγόμενη νοοτροπία και συνεχή ετεροκαθορισμό. Ηθική διάσταση, μνήμη, πληρότητα και όχι έλλειψη θέσεων, περιεχομένων και λόγου. Τι εκπροσωπεί η Ελλάδα στον 21ο αιώνα; (Θα μπορούσε να εκπροσωπεί αν όχι πολλά, τουλάχιστον κάτι). Μήπως εκπροσωπεί κάτι σε επίπεδο οικονομικό; Μήπως σε τεχνολογικό; Μήπως σε πολιτισμικό και σε επίπεδο τρόπου ζωής; Μήπως εκφράζει κάποια ιδιαίτερη ηθικοπνευματική διάσταση; Η Ελλάδα δεν εκπροσωπεί απολύτως τίποτα. Δεν έχει λόγο και νόημα ύπαρξης. Και από ότι φαίνεται δεν την απασχολεί και να αποκτήσει. Δεν επικαλείται τίποτα άλλο πέρα από το ότι ''ανήκει'' «στην Ευρώπη» ή «στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια» (μα ακόμα και τα μέλη των «οικογενειών» αποτελούν αυτοτελείς οντότητες και διακριτές υπάρξεις). Η Ελλάδα βροντοφωνάζει πως δεν είναι τίποτα άλλο πάρα μια -ετεροκαθοριζόμενη και περιφερειακή- επαρχίαhttps://www.facebook.com/profile.php?id=100009497479402&fref=ts
Πρόσφατα, είδα μια ομιλία από έναν σπουδαίο καθηγητή, που αναφερόταν στα αναπτυξιακά πρότυπα και στους τρόπους μετάβασης των χωρών από μια κατηγορία σε μια άλλη και διατήρησης του επιπέδου τους. Παρατήρησε πως ουσιαστικά είναι λίγες οι χώρες που έχουν καταφέρει να αρθούν σε ένα ορισμένο επίπεδο και πως δεν υπάρχει καμία -το επαναλαμβάνω καμία- διεθνή συναίνεση ως προς τον τρόπο που το κατάφεραν (κυρίαρχη ή καθεστωτική αντίληψη υπάρχει αλλά είναι αμφισβητήσιμη με βάση τα εμπειρικά και ιστορικά δεδομένα). Περιέγραψε στην ομιλία του, τρεις βασικές προσεγγίσεις-απόψεις και έθεσε προβληματισμούς και ερωτήματα πάνω σε αυτές (μελλοντικά θα τις παρουσιάσω).
Μια τέτοια προσέγγιση σε ωθεί να είσαι κριτικός με τα copy-paste εισαγόμενα δόγματα, να εξετάζεις τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό της χώρας σου και πως αυτές μπορούν να γίνουν αξιοποιήσιμες και εκμεταλλεύσιμες (και όχι να ισοπεδώνεις εξομοιώνοντας). Ένας τέτοιος προβληματισμός δεν θα έπρεπε να αναπτυχθεί στο εσωτερικό των κομμάτων; Η Ελλάδα χρειάζεται να προσπαθήσει -τουλάχιστον- να δημιουργήσει ένα δικό της πρότυπο. Με βάση τις δικές της ανάγκες και τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά να διαμορφώσει μια δική της ατμόσφαιρα η οποία θα την καθιστά διακριτή ως οντότητα (έχει εφόδια). Χρειάζεται δικό της μυαλό, δικά της μάτια και δικά της εργαλεία. Δεν το πιστεύουν αυτό. Και δεν το πιστεύουν επειδή δεν το μπορούν. Και δεν το μπορούν -όχι μονάχα επειδή είναι ανεπαρκείς, ψυχικά αδύναμοι και διανοητικά τεμπέληδες αλλά- γιατί όλοι αυτοί γεννήθηκαν και θα πεθάνουν παπαγάλοι, ζώντας με ξένες και δανεικές σκέψεις, με ξένα και δανεικά μυαλά, μάτια και αυτιά. Και επίσης δεν αγαπάνε τη χώρα, δεν τους ενδιαφέρει να δημιουργήσουν με αυτήν και σε αυτήν (έστω και σαν πρόκληση).
Δεν υπάρχει ελληνική άποψη για τίποτα. Τι-πο-τα. Είτε τοπικό, είτε εθνικό, είτε διεθνές και παγκόσμιο. Δεν μπορεί μια χώρα απλά να ενσωματώνεται και να αφομοιώνεται, πρέπει, οφείλει και να διαμορφώνει. Πρέπει να έχει άποψη. Αυτό που έχει επικρατήσει να ονομάζεται «παγκοσμιοποίηση» έχεις δεκάδες αρνητικά και κινδύνους, αλλά προσφέρει και τεράστιες ευκαιρίες και δυνατότητες. Είναι δυνατόν στον πρώτο πραγματικά παγκόσμιο αιώνα να μην έχεις το κίνητρο και την επιδίωξη να ψελλίσεις κάτι, να προσφέρεις το παραμικρό; Πρέπει όμως να έχεις σχέδιο και ιδέες, θέληση και κίνητρα, αποφασιστικότητα και αυτοπεποίθηση, όραμα και στρατηγική, επιδιώξεις.
Η Ελλάδα χρειάζεται ταυτότητα, αυτοτέλεια και προσανατολισμό και όχι μεταπρατική εξωγενή και εισαγόμενη νοοτροπία και συνεχή ετεροκαθορισμό. Ηθική διάσταση, μνήμη, πληρότητα και όχι έλλειψη θέσεων, περιεχομένων και λόγου. Τι εκπροσωπεί η Ελλάδα στον 21ο αιώνα; (Θα μπορούσε να εκπροσωπεί αν όχι πολλά, τουλάχιστον κάτι). Μήπως εκπροσωπεί κάτι σε επίπεδο οικονομικό; Μήπως σε τεχνολογικό; Μήπως σε πολιτισμικό και σε επίπεδο τρόπου ζωής; Μήπως εκφράζει κάποια ιδιαίτερη ηθικοπνευματική διάσταση; Η Ελλάδα δεν εκπροσωπεί απολύτως τίποτα. Δεν έχει λόγο και νόημα ύπαρξης. Και από ότι φαίνεται δεν την απασχολεί και να αποκτήσει. Δεν επικαλείται τίποτα άλλο πέρα από το ότι ''ανήκει'' «στην Ευρώπη» ή «στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια» (μα ακόμα και τα μέλη των «οικογενειών» αποτελούν αυτοτελείς οντότητες και διακριτές υπάρξεις). Η Ελλάδα βροντοφωνάζει πως δεν είναι τίποτα άλλο πάρα μια -ετεροκαθοριζόμενη και περιφερειακή- επαρχίαhttps://www.facebook.com/profile.php?id=100009497479402&fref=ts
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου