Ιάσων – α’ 2 μέρος
ι φιλόλογοι, λοιπόν, δείχνουν προσκόλληση μεσαιωνικού καλογήρου (ή ταλιμπάνου, αν θέλετε) στα σωζόμενα κείμενα, τα οποία θεωρούν κάτι σαν τις -αδιαπραγματεύτως θεόπνευστες- πέτρινες πλάκες του Μωϋσή. Λογική απόρροια αυτής της στάσης είναι το ότι ελάχιστοι φιλόλογοι αναρωτιούνται από πού προέρχονται τα «ευαγγέλιά» τους, όπως οι στερεότυπες εκδόσεις της Οξφόρδης – κι αν οι πηγές των πηγών τους είναι «καθαρές», γιά να δικαιολογούν τέτοια τυπολατρεία.
Τέλος πάντων, αν δε δείς τα χειρότερα, δεν εκτιμάς αυτό που έχεις. Καί τα χειρότερα εν προκειμένωι συνοψίζονται εις το εξής άνομον ζεύγος.
2β. Λικβινταρισμός καί μηδενιστικός «πραγματισμός»
Πρόκειται γιά το αντίθετο άκρο του φιλολογικού ταλιμπανισμού.
Λικβινταρισμός (υγροποίηση) είναι η στάση μερικών ατόμων ν’ αμφισβητούν τα πάντα. Κι όχι μόνον, αλλά να θεωρούν -σ’ επίπεδο μαθηματικού αξιώματος- πως:
Ο μηδενιστικός «πραγματισμός» συνίσταται στην αναγωγή όλων των πράξεων καί παραλείψεων ενός ατόμου σε κίνητρα ευτελή. Δηλαδή τα χρήματα, την κατάκτηση γιά χάρη της εξουσίας, το σέξ, την ηδονή, κτλ παρόμοια. Τελικά, τα υπό εξέταση άτομα «αποδεικνύονται» μηδαμινές προσωπικότητες, ανάξιες λόγου. Έως μηδενισμού. (Καί κακώς η Ιστορία ασχολείται με την πάρτη τους.) Ευγενή κίνητρα, ιδεαλισμός, πατριωτισμός, ρομαντισμός, διάθεση γιά εξερεύνηση καί μάθηση, απλά δεν υφίστανται μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο.
Αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων την αποκαλώ «πραγματισμό», επειδή οι φορείς της νομίζουν ότι πατάνε γερά τα πόδια τους στην πραγματικότητα. (Καί πως όλοι, όσοι δεν σκέπτονται σαν αυτούς, ονειροβατούν.)
Αν μιλούσαμε γιά μαγειρική, αυτοί όλοι θα προσπαθούσαν να φτιάξουν σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Ή ομελέττα, δίχως να σπάσουνε αυγά. Ωστόσο, τα πράγματα με κάτι τέτοιους δεν είναι πάντα ανώδυνα. Δεν κινούνται πάντα στο επίπεδο ηλιθιοτήτων, που εκτοξεύουν ταραγμένα μυαλά. Διότι στην περίπτωση «λικβινταριστικής» αντιμετωπίσεως της Μυθολογίας μας αμφισβητούνται με τον χειρότερο τρόπο οι ρίζες του έθνους μας.
Τέλος πάντων, οι επί του θέματος …σταθερές (!) θέσεις των πρώτων μπουμπουκιών της παρέας, των λικβινταριστών, είναι οι εξής:
α. Η ανυπαρξία.
Ήτοι: αυτοί οι ήρωες δεν υπήρξαν ποτέ, κι αυτά τα γεγονότα δεν έγιναν ποτέ. Επομένως, πρόκειται γιά καθαρά φανταστικές αφηγήσεις, στις οποίες δεν πρέπει να πολυδίνουμε σημασία. Παιδικά παραμύθια άλλων εποχών, δηλαδή.
Το συγκεκριμένο επιχείρημα είναι ελαφρώς μπαγιάτικο. Ενάμιση αιώνα έχει, που δεν στέκει. Καί να σκεφτήτε, το διατυπώνανε όχι τίποτε φελλοί, αλλά σοβαροί καθηγητάδες – μέχρι ν’ ανασκαφούν η Τροία καί οι Μυκήνες. Βέβαια, μην περιμένετε πως μετά οι διάφοροι λικβινταριστές το βούλωσαν. Απλώς, το επιχείρημά τους αλλάζει μορφή κατά περίπτωση, σα ρετροϊός. Έτσι, δεν είναι καθόλου παράξενο που πρόσφατα διάβασα (κάπου ανά τα Ιντερνέτια) ότι η Αργοναυτική Εκστρατεία …δεν έγινε ποτέ.
(Τί να του πεις τώρα, αυτουνού του σπουδαρχίδη! Ότι, όσο αυτός έγραφε αυτές τις μαλακίες, που τις παρουσιάζει κιόλας δημοσίως σα σοφίες, βρέθηκε σε μυκηναϊκό τάφο στον Βόλο χρυσός από την Κολχίδα; Δεν θα καταλάβει. Δεν χωράει το ανύπαρκτό του ότι τα εργαστηριακά δεδομένα δεν αμφισβητούνται με λόγια κι ιδεοληψίες.)
β. Ο συμβολισμός.
Δηλαδή; Δηλαδή: όλ’ αυτά τα μυθολογικά έγιναν μεν, αλλά όχι επί Γής. Τότε, πού έγιναν, μωρέ; Άαααα, όλ’ αυτά συνέβησαν στον ουρανό, ως κινήσεις των άστρων, ώ πτωχόμυαλοι κοινοί θνητοί! Καί μετά, πήραν οι ποιητές τις κινήσεις των άστρων καί τις μεταβάλανε ποιητικώς παύλα τραγουδιστικώς σε ήρωες καί τέρατα καί δράκους. (Οι τέκτονες καί οι τεκτονολάγνοι συγγραφείς, φερ’ ειπείν, έχουν τσουβαλιάσει άπαντες ως «ηλιακούς ήρωες», καί ξεμπέρδεψαν.)
Εδώ ξεκινάει μιά κούρσα συμβολισμών, την οποία οι δήθεν σοβαροί ερευνητές οφείλουν ν’ αντιστρέψουν, αποσυμβολίζοντας.
Τό ‘χω πεί χιλιάδες φορές, θ’ αναγκαστώ ακόμη μία: συμβολισμός υπάρχει στα σίγουρα, αλλά ο αποσυμβολισμός εξαρτάται 1000% απ’ αυτόν που τον επιχειρεί. Πράγμα που, δυστυχώς, ουδείς φαίνεται ν’ αντιλαμβάνεται.
Οι πάγιες, τώρα, σοφίες των μηδενιστικώς «πραγματιστών» μορφοποιούνται ως εξής:
γ. Τα οικονομικίστικα κίνητρα.
Του τύπου «ένα κι ένα κάνουν δυό». Όλα γίνονται γιά την κονόμα, καί μην ψάχνεις παραπέρα! (Κι η Αργοναυτική Εκστρατεία γιά την κονόμα έγινε. Αμφιβάλλετε, ρέ ρομαντικές μοσχαροκεφαλές; Διαβάστε το εγχώριο Διαδίκτυο, να μορφωθήτε! Υπ’ ευθύνηι σας, όμως! :-) )
Εντάξει, οι αριθμοί δεν αμφισβητούνται, καί συμφωνώ απόλυτα. Όπως συμφωνώ απόλυτα στο ότι τα οικονομικά ενός ατόμου (μιάς ομάδας, ενός κράτους, κτλ) είναι ακτινογραφία (του ατόμου, της ομάδας, κτλ). Σου επιτρέπουν να καταλάβεις πάρα πολλά.
Όμως, θα παραδεχόμουνα αυτούς τους λεβέντες, αν παρουσίαζαν κάποια σοβαρή μελέτη πχ γιά τη χρηματοδότηση του Τρωϊκού Πολέμου. Ή τα οικονομικά μιάς μυκηναϊκής πόλης. Ή τη χρηματοδότηση του 1776, του 1789, του 1821, του 1917. (Καίνε αυτά, έ; ) Ή, εφ’ όσον είναι μαρξιστές, γιά το γιατί ο Μάρξ αλλάζει τον αδόξαστο στους εργοστασιάρχες, αλλά δεν μιλάει γιά το κατ’ εξοχήν παρασιτικό κεφάλαιο, το τραπεζικό-χρηματιστηριακό.
Οπότε, μέχρις ότου δώσουν (σ’ εμένα) σοβαρό δείγμα γραφής, αρνούμαι να λάβω στα σοβαρά τα γραφόμενά τους. Εδώ καλά-καλά δεν απαντάει κανείς τους πχ στο με τί χρήματα καθότανε ο Ιάσων με τη Μήδεια δέκα χρόνια στην Κόρινθο, θέλουμε να τους ρωτήσουμε καί τα πιό δύσκολα;
δ. Τα σεξουαλικά κίνητρα.
Μην την ψάχνετε ούτ’ εδώ. Οι «σοφοί» εφθέγξαντο από τρίποδος, καί κουβέντα μη λέτ’ εσείς, ώ κοινοί θνητοί τρισάσχετοι: ο καθένας καί η καθεμία κάνουν ό,τι κάνουν, επειδή παρακινούνται αποκλειστικά από το περιεχόμενο του βρακιού τους. (Καί το μπρος, καί το πίσω. Έμ, τί; τιμητικές εξαιρέσεις θα κάνουμε; :-) )
Είχα την εντύπωση πως ο φροϋδισμός είναι ένα μάλλον αφελές, καί σίγουρα ξεπερασμένο κίνημα. Αλλά είναι πιασάρικο, το άτιμο! Γι’ αυτό καί διάφοροι φελλοί επιμένουν ακόμη ν’ ανάγουν τα πάντα σε ανάγκες του αιδοίου καί της μαλαπέρδας. (Καί του απευθυσμένου.) Επομένως, το τί έχει γραφεί επί του θέματος, εύκολα το φαντάζεστε.
Ειδικά αυτή η Μήδεια, έχει κάνει την προίκα της από σεξουαλικού καί κρυπτοσεξουαλικού τύπου χαρακτηρισμούς. Κρατήστε την ανάσα σας:
Τέτοια θέσφατα υπάρχουν αμέτρητα ανά τα Ιντερνέτια. Στα δε πιό «επίσημα» από δαύτα, τα διδακτορικά πέφτουν βροχή. Μπορείτε να βρήτε υλικό να διαβάσετε, αν έχετε την περιέργεια, αλλά προσωπικά αρνούμαι να δώσω συνδέσμους. (Είπα να σας ανοίξω τα μάτια. Όχι να σας τα βγάλω.)
Οι παρενέργειες όλων αυτών των ακροτήτων κυμαίνονται από το σοβαρώτατο: «- Έλα, μωρέ! Ποιό ‘έθνος’; Με ποιές ‘ρίζες’;» (όταν οι τυχόντες ανθέλληνες μιλάνε γιά Ελλάδα), μέχρι τον ψιλοκαραγκιόζικο ισχυρισμό πως τα γεγονότα εκείνων των εποχών, κάν πραγματικά ώσιν, δεν μπορούν να χρονολογηθούν.
Όσον αφορά το πρώτο, δεν απαντώ. Ο τυφλωμένος φανατικός παραμένει τέτοιος, κι ας του μιλάς επί δέκα μετενσαρκώσεις μ’ επιχειρήματα. Όμως, γιά το δεύτερο μπορώ κάλλιστα να εκφράσω αντιρρήσεις… Εφ’ όσον προσωπικά μπορώ να χρονολογήσω μιά χαρά, κι εφ’ όσον οι αριθμοί δεν αμφισβητούνται.
Θυμηθήτε, τη χρονολόγηση δεν την επιχειρούμε γιά πλάκα. Την χρειαζόμαστε γιά ν’ αναδείξουμε τις ιστορικές σχέσεις αιτίου-αιτιατού.
Περί χρονολογήσεως
Συνοπτικώς, έχουμε μιά διαμορφωμένη πραγματικότητα με συγκεκριμένα αρχαία κείμενα. Ελλιπή κι αλλοιωμένα, στη μορφή ακριβώς που σώθηκαν μέχρι σήμερα. Όμως, δεν αποθαρρυνόμαστε. Το μεν ανακάτεμα γεγονότων ξεκαθαρίζεται με προσπάθεια «ντετεκτιβίστικης» καί συνάμα μαθηματικής μορφής, η δε χρονολόγηση με τη λογική.
Ειδικά γιά τη χρονολόγηση, δεν πρέπει νά ‘χουμε παράπονο. Σε πολλές περιπτώσεις, η Μυθολογία μας δίνει τη χρονολόγηση των γεγονότων έτοιμη, αν καί «αναφορική». Τί σημαίνει αυτό;
Οι μετρήσεις είναι πάντα δύο ειδών: απόλυτες, καί αναφορικές. Οι δεύτερες «αναφέρονται» εμμέσως σε κάποιο σημείο, το οποίο θεωρούμε αρχή των μετρήσεων, καί οι πρώτες ανάγονται στο ίδιο σημείο αφετηρίας αμέσως. (Ο χαρακτηρισμός «αναφορικές» συνήθως στα Ελληνικά αποδίδεται ως «σχετικές» – διότι καί οι δύο λέξεις ερμηνεύουν τη λέξη «relative».)
Η (ιστορική) απόλυτη χρονολόγηση, επομένως, θα μας έλεγε:
Η αναφορική χρονολόγηση, τώρα, θα μας έλεγε – γιά παράδειγμα :
Βέβαια, οι αρχαίοι δεν μπορούσαν να χρονολογήσουν με το (γιά εμάς) …απόλυτα απόλυτο, δηλαδή χρονολογίες με την ένδειξη «προ Χριστού» (!), άρα όλες οι χρονολογήσεις τους είναι «ημιαναφορικές». Κάπως έτσι:
Την αναφορική χρονολόγηση της ζωής του Ιάσονα σας την έχω ήδη δώσει. Γιά να βρούμε την απόλυτη, μας λείπει ένα κύριο χρονολογικό βοήθημα. Κι αυτό δεν είναι άλλο, παρά η φράση, ότι: «Η Αργοναυτική Εκστρατεία έγινε μιά γενιά πριν τα Τρωϊκά». Σ’ αυτό συμφωνούν άπαντες. (Καί πώς να διαφωνήσουν, αφού τα παιδιά των Αργοναυτών πολέμησαν στην Τροία; ) Άρα, μιλάμε γιά μιά χρονική απόσταση 25-30 χρόνια πριν τον Τρωϊκό Πόλεμο.
Επομένως, το απόλυτο χρονολογικό σημείο είναι σαφώς το πότε άρχισε ο Τρωϊκός Πόλεμος. Κι εδώ έχει ξεκινήσει ένας …πόλεμος, μεγαλύτερος καί αυτού τούτου του Τρωϊκού! ΛΟΛ!!! Πέφτουν κορμιά καί σφάζονται παλληκάρια (καί γκόμενες) με πτυχίο Φιλολογίας – όχι μ’ ακόντια κι ασπίδες, αλλά με στυλούς καί πληκτρολόγια!!! :-) Μόνο που λείπει ένας σύγχρονος Όμηρος, να ραψωδήσει τον συγκεκριμένο χαρτο-πόλεμο! Ξανά ΛΟΛ!!!
(Παρένθεση: Έχετε διαβάσει Όμηρο; Ξέρετε τί μπινελίκια ρίχνουν οι ήρωες ο ένας στον άλλον; Δε σας λέω τίποτε! Απόλαυση σκέτη! Αυτός είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος, γιά να καθήσετε να μάθετε αρχαία Ελληνικά – καί δεν αστειεύομαι καθόλου.)
Εδώ ακριβώς κάνει θριαμβευτική εμφάνιση στη σκηνή η αστρονομική χρονολόγηση των γεγονότων. Γιά όσους γνωρίζουν Αστρονομία (κι εννοείται, Μαθηματικά – ειδικά Προβολική Γεωμετρία), είναι θέμα ρουτίνας να βρουν το πότε έλαβε χώραν η άλφα ή βήτα διάταξη αστέρων στον ουρανό, που μας περιγράφει επακριβώς το τάδε απόσπασμα του Ομήρου, ή του Ορφέα, ή των λοιπών αρχαίων συγγραφέων. Οι δε σχετικοί υπολογισμοί σήμερα εκτελούνται ταχύτατα με τα προγράμματα Αστρονομίας στους υπολογιστές. (Άρα, μένει καί χρόνος γιά ερευνητικές δοκιμές διαφόρων εναλλακτικών λύσεων.)
Οι μόνοι που τσινάνε στα Μαθηματικά (μπέσα, σου λέω αναγνώστη μου: δεν τα εμπιστεύονται! :-) ), είναι τα φιλαράκια μας οι φιλόλογοι. Επειδή οι φιλόλογοι:
Εμείς, όμως, δεν πτοούμαστε απ’ όλ’ αυτά, καί «ηθικόν ακμαιότατον»! :-)
(Παρένθεση. Έτερος πονοκέφαλος, που οι φιλόλογοι πάνε ν’ αποφύγουν: Εφ’ όσον οι χρονολογίες της Ελληνικής παρουσίας απλώνονται πολύ πέραν της παλαιοδιαθηκικής μιζέριας, κάποιος «ειδικός» πρέπει να επωμιστεί το καθήκον, να εξηγήσει καί σ’ εμάς τους αδαείς ποιοί ήσαν πχ οι άρχοντες της Ιωλκού από τον Πηλέα καί μετά, ή της Αθήνας του 1500 πΧ κι εντεύθεν, ή των Μυκηνών μετά τον Ορέστη, κοκ.
Δεν υπάρχουν κατάλογοι αρχόντων κι εξιστορήσεις των βίων σημαντικών προσώπων; Κι αν δεν υπάρχουν, γιατί; Γίνεται ξαφνικά απ’ τον Ιάσονα να πηδάμε στον Θαλή; Καί τα απ’ ανάμεσα τί απέγιναν; Ακόμη και με την -έως μούχλας συντηρητική- υπόθεση πως ο Τρωϊκός έλαβε χώραν το 1200 πΧ, πάλι μεγάλο είναι το «σκοτεινό» χρονικό διάστημα.)
Εφ’ όσον ο Τρωϊκός Πόλεμος αποδεικνύεται αλληλένδετος με τους ήρωες της Αργοναυτικής εκστρατείας, τότε μ’ αυτόν θ’ ασχοληθούμε – μέχρι να εντοπίσουμε τη χρονολογία του. Γιά τον Τρωϊκό, λοιπόν, κυκλοφορούν διάφορες χρονολογήσεις.
Δεν χρειαζόμαστε περισσότερα, ώστε να καταλάβουμε!
Το 2150 πΧ, λοιπόν, ξεκίνησε ο Τρωϊκός. (Τρία χρόνια μετά, γιά να είμαι ακριβής.) Όσον αφορά τις άλλες δύο χρονολογήσεις, η μεν συμβατική του 1200 πΧ είναι εντελώς εσφαλμένη, η δε αστρονομική του 31ου αιώνα πΧ είναι εσφαλμένη, διότι δεν σημαίνει απαραίτητα πως τα αναγραφόμενα στα Έπη αστρονομικά στοιχεία (στα οποία βασίστηκε) ανάγονται υποχρεωτικά στην εποχή του Ομήρου.
Απλούστατα, αυτά υπήρχαν ως λαϊκά τραγούδια / κοινό κτήμα από παλιότερα, από άλλα έπη. Κι επειδή ήταν όμορφα, ο Όμηρος τα ενέταξε στην Ιλιάδα – χωρίς να εξετάζει την ακριβολογία.
ι φιλόλογοι, λοιπόν, δείχνουν προσκόλληση μεσαιωνικού καλογήρου (ή ταλιμπάνου, αν θέλετε) στα σωζόμενα κείμενα, τα οποία θεωρούν κάτι σαν τις -αδιαπραγματεύτως θεόπνευστες- πέτρινες πλάκες του Μωϋσή. Λογική απόρροια αυτής της στάσης είναι το ότι ελάχιστοι φιλόλογοι αναρωτιούνται από πού προέρχονται τα «ευαγγέλιά» τους, όπως οι στερεότυπες εκδόσεις της Οξφόρδης – κι αν οι πηγές των πηγών τους είναι «καθαρές», γιά να δικαιολογούν τέτοια τυπολατρεία.Τέλος πάντων, αν δε δείς τα χειρότερα, δεν εκτιμάς αυτό που έχεις. Καί τα χειρότερα εν προκειμένωι συνοψίζονται εις το εξής άνομον ζεύγος.
2β. Λικβινταρισμός καί μηδενιστικός «πραγματισμός»
Πρόκειται γιά το αντίθετο άκρο του φιλολογικού ταλιμπανισμού.
Λικβινταρισμός (υγροποίηση) είναι η στάση μερικών ατόμων ν’ αμφισβητούν τα πάντα. Κι όχι μόνον, αλλά να θεωρούν -σ’ επίπεδο μαθηματικού αξιώματος- πως:
- (α) πρέπει να ξεκινάμε συνεχώς απ’ το μηδέν,
- (β) ουδέποτε θα βρεθεί στερεό θεμέλιο, ώστε να χτίσουμε επάνω του, άρα
- (γ) ουδέποτε θα είμαστε σίγουροι γιά ο,τιδήποτε. Άρα,
- (δ) ξαναπάμε στο (α) καί συνεχίζουμε επ’ άπειρον.
Ο μηδενιστικός «πραγματισμός» συνίσταται στην αναγωγή όλων των πράξεων καί παραλείψεων ενός ατόμου σε κίνητρα ευτελή. Δηλαδή τα χρήματα, την κατάκτηση γιά χάρη της εξουσίας, το σέξ, την ηδονή, κτλ παρόμοια. Τελικά, τα υπό εξέταση άτομα «αποδεικνύονται» μηδαμινές προσωπικότητες, ανάξιες λόγου. Έως μηδενισμού. (Καί κακώς η Ιστορία ασχολείται με την πάρτη τους.) Ευγενή κίνητρα, ιδεαλισμός, πατριωτισμός, ρομαντισμός, διάθεση γιά εξερεύνηση καί μάθηση, απλά δεν υφίστανται μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο.
Αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων την αποκαλώ «πραγματισμό», επειδή οι φορείς της νομίζουν ότι πατάνε γερά τα πόδια τους στην πραγματικότητα. (Καί πως όλοι, όσοι δεν σκέπτονται σαν αυτούς, ονειροβατούν.)
Αν μιλούσαμε γιά μαγειρική, αυτοί όλοι θα προσπαθούσαν να φτιάξουν σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Ή ομελέττα, δίχως να σπάσουνε αυγά. Ωστόσο, τα πράγματα με κάτι τέτοιους δεν είναι πάντα ανώδυνα. Δεν κινούνται πάντα στο επίπεδο ηλιθιοτήτων, που εκτοξεύουν ταραγμένα μυαλά. Διότι στην περίπτωση «λικβινταριστικής» αντιμετωπίσεως της Μυθολογίας μας αμφισβητούνται με τον χειρότερο τρόπο οι ρίζες του έθνους μας.
Τέλος πάντων, οι επί του θέματος …σταθερές (!) θέσεις των πρώτων μπουμπουκιών της παρέας, των λικβινταριστών, είναι οι εξής:
α. Η ανυπαρξία.
Ήτοι: αυτοί οι ήρωες δεν υπήρξαν ποτέ, κι αυτά τα γεγονότα δεν έγιναν ποτέ. Επομένως, πρόκειται γιά καθαρά φανταστικές αφηγήσεις, στις οποίες δεν πρέπει να πολυδίνουμε σημασία. Παιδικά παραμύθια άλλων εποχών, δηλαδή.
Το συγκεκριμένο επιχείρημα είναι ελαφρώς μπαγιάτικο. Ενάμιση αιώνα έχει, που δεν στέκει. Καί να σκεφτήτε, το διατυπώνανε όχι τίποτε φελλοί, αλλά σοβαροί καθηγητάδες – μέχρι ν’ ανασκαφούν η Τροία καί οι Μυκήνες. Βέβαια, μην περιμένετε πως μετά οι διάφοροι λικβινταριστές το βούλωσαν. Απλώς, το επιχείρημά τους αλλάζει μορφή κατά περίπτωση, σα ρετροϊός. Έτσι, δεν είναι καθόλου παράξενο που πρόσφατα διάβασα (κάπου ανά τα Ιντερνέτια) ότι η Αργοναυτική Εκστρατεία …δεν έγινε ποτέ.
(Τί να του πεις τώρα, αυτουνού του σπουδαρχίδη! Ότι, όσο αυτός έγραφε αυτές τις μαλακίες, που τις παρουσιάζει κιόλας δημοσίως σα σοφίες, βρέθηκε σε μυκηναϊκό τάφο στον Βόλο χρυσός από την Κολχίδα; Δεν θα καταλάβει. Δεν χωράει το ανύπαρκτό του ότι τα εργαστηριακά δεδομένα δεν αμφισβητούνται με λόγια κι ιδεοληψίες.)
Δηλαδή; Δηλαδή: όλ’ αυτά τα μυθολογικά έγιναν μεν, αλλά όχι επί Γής. Τότε, πού έγιναν, μωρέ; Άαααα, όλ’ αυτά συνέβησαν στον ουρανό, ως κινήσεις των άστρων, ώ πτωχόμυαλοι κοινοί θνητοί! Καί μετά, πήραν οι ποιητές τις κινήσεις των άστρων καί τις μεταβάλανε ποιητικώς παύλα τραγουδιστικώς σε ήρωες καί τέρατα καί δράκους. (Οι τέκτονες καί οι τεκτονολάγνοι συγγραφείς, φερ’ ειπείν, έχουν τσουβαλιάσει άπαντες ως «ηλιακούς ήρωες», καί ξεμπέρδεψαν.)
Εδώ ξεκινάει μιά κούρσα συμβολισμών, την οποία οι δήθεν σοβαροί ερευνητές οφείλουν ν’ αντιστρέψουν, αποσυμβολίζοντας.
Τό ‘χω πεί χιλιάδες φορές, θ’ αναγκαστώ ακόμη μία: συμβολισμός υπάρχει στα σίγουρα, αλλά ο αποσυμβολισμός εξαρτάται 1000% απ’ αυτόν που τον επιχειρεί. Πράγμα που, δυστυχώς, ουδείς φαίνεται ν’ αντιλαμβάνεται.
Οι πάγιες, τώρα, σοφίες των μηδενιστικώς «πραγματιστών» μορφοποιούνται ως εξής:
γ. Τα οικονομικίστικα κίνητρα.
Του τύπου «ένα κι ένα κάνουν δυό». Όλα γίνονται γιά την κονόμα, καί μην ψάχνεις παραπέρα! (Κι η Αργοναυτική Εκστρατεία γιά την κονόμα έγινε. Αμφιβάλλετε, ρέ ρομαντικές μοσχαροκεφαλές; Διαβάστε το εγχώριο Διαδίκτυο, να μορφωθήτε! Υπ’ ευθύνηι σας, όμως! :-) )
Εντάξει, οι αριθμοί δεν αμφισβητούνται, καί συμφωνώ απόλυτα. Όπως συμφωνώ απόλυτα στο ότι τα οικονομικά ενός ατόμου (μιάς ομάδας, ενός κράτους, κτλ) είναι ακτινογραφία (του ατόμου, της ομάδας, κτλ). Σου επιτρέπουν να καταλάβεις πάρα πολλά.
Όμως, θα παραδεχόμουνα αυτούς τους λεβέντες, αν παρουσίαζαν κάποια σοβαρή μελέτη πχ γιά τη χρηματοδότηση του Τρωϊκού Πολέμου. Ή τα οικονομικά μιάς μυκηναϊκής πόλης. Ή τη χρηματοδότηση του 1776, του 1789, του 1821, του 1917. (Καίνε αυτά, έ; ) Ή, εφ’ όσον είναι μαρξιστές, γιά το γιατί ο Μάρξ αλλάζει τον αδόξαστο στους εργοστασιάρχες, αλλά δεν μιλάει γιά το κατ’ εξοχήν παρασιτικό κεφάλαιο, το τραπεζικό-χρηματιστηριακό.
Οπότε, μέχρις ότου δώσουν (σ’ εμένα) σοβαρό δείγμα γραφής, αρνούμαι να λάβω στα σοβαρά τα γραφόμενά τους. Εδώ καλά-καλά δεν απαντάει κανείς τους πχ στο με τί χρήματα καθότανε ο Ιάσων με τη Μήδεια δέκα χρόνια στην Κόρινθο, θέλουμε να τους ρωτήσουμε καί τα πιό δύσκολα;
δ. Τα σεξουαλικά κίνητρα.
Μην την ψάχνετε ούτ’ εδώ. Οι «σοφοί» εφθέγξαντο από τρίποδος, καί κουβέντα μη λέτ’ εσείς, ώ κοινοί θνητοί τρισάσχετοι: ο καθένας καί η καθεμία κάνουν ό,τι κάνουν, επειδή παρακινούνται αποκλειστικά από το περιεχόμενο του βρακιού τους. (Καί το μπρος, καί το πίσω. Έμ, τί; τιμητικές εξαιρέσεις θα κάνουμε; :-) )
Είχα την εντύπωση πως ο φροϋδισμός είναι ένα μάλλον αφελές, καί σίγουρα ξεπερασμένο κίνημα. Αλλά είναι πιασάρικο, το άτιμο! Γι’ αυτό καί διάφοροι φελλοί επιμένουν ακόμη ν’ ανάγουν τα πάντα σε ανάγκες του αιδοίου καί της μαλαπέρδας. (Καί του απευθυσμένου.) Επομένως, το τί έχει γραφεί επί του θέματος, εύκολα το φαντάζεστε.
Ειδικά αυτή η Μήδεια, έχει κάνει την προίκα της από σεξουαλικού καί κρυπτοσεξουαλικού τύπου χαρακτηρισμούς. Κρατήστε την ανάσα σας:
- Μάγισσα.
- Φιδοθεά.
- Σύμβολο.
- Ιέρεια της α, της β, της γ… θεότητας – από Σελήνη μέχρι Αστάρτη, μέχρι ό,τι γουστάρεις.
- Φεμινίστρια της εποχής εκείνης.
- Ιερόδουλος (με την αρχαία έννοια) – ο φαλλός πάνω απ’ όλα.
Τέτοια θέσφατα υπάρχουν αμέτρητα ανά τα Ιντερνέτια. Στα δε πιό «επίσημα» από δαύτα, τα διδακτορικά πέφτουν βροχή. Μπορείτε να βρήτε υλικό να διαβάσετε, αν έχετε την περιέργεια, αλλά προσωπικά αρνούμαι να δώσω συνδέσμους. (Είπα να σας ανοίξω τα μάτια. Όχι να σας τα βγάλω.)
Οι παρενέργειες όλων αυτών των ακροτήτων κυμαίνονται από το σοβαρώτατο: «- Έλα, μωρέ! Ποιό ‘έθνος’; Με ποιές ‘ρίζες’;» (όταν οι τυχόντες ανθέλληνες μιλάνε γιά Ελλάδα), μέχρι τον ψιλοκαραγκιόζικο ισχυρισμό πως τα γεγονότα εκείνων των εποχών, κάν πραγματικά ώσιν, δεν μπορούν να χρονολογηθούν.
Όσον αφορά το πρώτο, δεν απαντώ. Ο τυφλωμένος φανατικός παραμένει τέτοιος, κι ας του μιλάς επί δέκα μετενσαρκώσεις μ’ επιχειρήματα. Όμως, γιά το δεύτερο μπορώ κάλλιστα να εκφράσω αντιρρήσεις… Εφ’ όσον προσωπικά μπορώ να χρονολογήσω μιά χαρά, κι εφ’ όσον οι αριθμοί δεν αμφισβητούνται.
Θυμηθήτε, τη χρονολόγηση δεν την επιχειρούμε γιά πλάκα. Την χρειαζόμαστε γιά ν’ αναδείξουμε τις ιστορικές σχέσεις αιτίου-αιτιατού.
Περί χρονολογήσεως
Συνοπτικώς, έχουμε μιά διαμορφωμένη πραγματικότητα με συγκεκριμένα αρχαία κείμενα. Ελλιπή κι αλλοιωμένα, στη μορφή ακριβώς που σώθηκαν μέχρι σήμερα. Όμως, δεν αποθαρρυνόμαστε. Το μεν ανακάτεμα γεγονότων ξεκαθαρίζεται με προσπάθεια «ντετεκτιβίστικης» καί συνάμα μαθηματικής μορφής, η δε χρονολόγηση με τη λογική.
Ειδικά γιά τη χρονολόγηση, δεν πρέπει νά ‘χουμε παράπονο. Σε πολλές περιπτώσεις, η Μυθολογία μας δίνει τη χρονολόγηση των γεγονότων έτοιμη, αν καί «αναφορική». Τί σημαίνει αυτό;
Οι μετρήσεις είναι πάντα δύο ειδών: απόλυτες, καί αναφορικές. Οι δεύτερες «αναφέρονται» εμμέσως σε κάποιο σημείο, το οποίο θεωρούμε αρχή των μετρήσεων, καί οι πρώτες ανάγονται στο ίδιο σημείο αφετηρίας αμέσως. (Ο χαρακτηρισμός «αναφορικές» συνήθως στα Ελληνικά αποδίδεται ως «σχετικές» – διότι καί οι δύο λέξεις ερμηνεύουν τη λέξη «relative».)
Η (ιστορική) απόλυτη χρονολόγηση, επομένως, θα μας έλεγε:
- Ο Κολοκοτρώνης γεννήθηκε το 1770.
- Ο Κολοκοτρώνης κατατάχτηκε στον στρατό των Άγγλων το 1815.
- Κτλ κτλ.
Η αναφορική χρονολόγηση, τώρα, θα μας έλεγε – γιά παράδειγμα :
- Ο Ιάσων γεννήθηκε 1652 χρόνια προ του Περικλή.
- Όταν γεννήθηκε, ο πατέρας του ήταν 35 ετών.
- Ξεκίνησε την Αργοναυτική εκστρατεία στα 25 του χρόνια.
- Κτλ κτλ.
Βέβαια, οι αρχαίοι δεν μπορούσαν να χρονολογήσουν με το (γιά εμάς) …απόλυτα απόλυτο, δηλαδή χρονολογίες με την ένδειξη «προ Χριστού» (!), άρα όλες οι χρονολογήσεις τους είναι «ημιαναφορικές». Κάπως έτσι:
- Ο Περικλής γεννήθηκε τη χρονιά της -πχ- 156ης Ολυμπιάδας.
- Υπέγραψε συνθήκη ειρήνης με τη Σπάρτη, δύο χρόνια μετά την -πχ- 166η Ολυμπιάδα.
- Κτλ κτλ.
Την αναφορική χρονολόγηση της ζωής του Ιάσονα σας την έχω ήδη δώσει. Γιά να βρούμε την απόλυτη, μας λείπει ένα κύριο χρονολογικό βοήθημα. Κι αυτό δεν είναι άλλο, παρά η φράση, ότι: «Η Αργοναυτική Εκστρατεία έγινε μιά γενιά πριν τα Τρωϊκά». Σ’ αυτό συμφωνούν άπαντες. (Καί πώς να διαφωνήσουν, αφού τα παιδιά των Αργοναυτών πολέμησαν στην Τροία; ) Άρα, μιλάμε γιά μιά χρονική απόσταση 25-30 χρόνια πριν τον Τρωϊκό Πόλεμο.
Επομένως, το απόλυτο χρονολογικό σημείο είναι σαφώς το πότε άρχισε ο Τρωϊκός Πόλεμος. Κι εδώ έχει ξεκινήσει ένας …πόλεμος, μεγαλύτερος καί αυτού τούτου του Τρωϊκού! ΛΟΛ!!! Πέφτουν κορμιά καί σφάζονται παλληκάρια (καί γκόμενες) με πτυχίο Φιλολογίας – όχι μ’ ακόντια κι ασπίδες, αλλά με στυλούς καί πληκτρολόγια!!! :-) Μόνο που λείπει ένας σύγχρονος Όμηρος, να ραψωδήσει τον συγκεκριμένο χαρτο-πόλεμο! Ξανά ΛΟΛ!!!
(Παρένθεση: Έχετε διαβάσει Όμηρο; Ξέρετε τί μπινελίκια ρίχνουν οι ήρωες ο ένας στον άλλον; Δε σας λέω τίποτε! Απόλαυση σκέτη! Αυτός είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος, γιά να καθήσετε να μάθετε αρχαία Ελληνικά – καί δεν αστειεύομαι καθόλου.)
Εδώ ακριβώς κάνει θριαμβευτική εμφάνιση στη σκηνή η αστρονομική χρονολόγηση των γεγονότων. Γιά όσους γνωρίζουν Αστρονομία (κι εννοείται, Μαθηματικά – ειδικά Προβολική Γεωμετρία), είναι θέμα ρουτίνας να βρουν το πότε έλαβε χώραν η άλφα ή βήτα διάταξη αστέρων στον ουρανό, που μας περιγράφει επακριβώς το τάδε απόσπασμα του Ομήρου, ή του Ορφέα, ή των λοιπών αρχαίων συγγραφέων. Οι δε σχετικοί υπολογισμοί σήμερα εκτελούνται ταχύτατα με τα προγράμματα Αστρονομίας στους υπολογιστές. (Άρα, μένει καί χρόνος γιά ερευνητικές δοκιμές διαφόρων εναλλακτικών λύσεων.)
Οι μόνοι που τσινάνε στα Μαθηματικά (μπέσα, σου λέω αναγνώστη μου: δεν τα εμπιστεύονται! :-) ), είναι τα φιλαράκια μας οι φιλόλογοι. Επειδή οι φιλόλογοι:
- Έχουν τον εγωϊσμό του «ειδικού». (Έχω ράμματα γιά τη γούνα σου καί τις όψιμες υμνήτριές σου, μωρή Τζακόμπερ!… Αλλά εσένα θα σε περιλάβω άλλη φορά.)
- Εφ’ όσον είναι «ειδικοί», αρνούνται να παραδεχθούν πως υπάρχουν αλλού εργαλεία καλύτερα των δικών τους εργαλείων «ειδικότητας». Όπως ακριβώς τσίνησαν οι Ελβετοί ρολογάδες, όταν βγήκαν στην αγορά τα ηλεκτρονικά ρολόγια. (Πώς να το κάνουμε; τα ηλεκτρονικά ρολόγια είναι φτηνά -κι ίσως φτηνιάρικα-, αλλά επί πολλές φορές ακριβέστερα του ακριβέστερου μηχανικού.) Ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας είν’ αυτός, κι οι φιλόλογοι δεν παύουν να είναι άνθρωποι.
- Εφ’ όσον δεν γνωρίζουν Μαθηματικά, θα υποχρεωθούν …να μάθουν! Καί …δεν θέλουν! (Δε λέω, έχουν κι ένα δίκιο: δεν είναι όμορφο να καλείσαι λίγο πριν τη σύνταξη να μάθεις καινούργια γράμματα.)
- Το κυριώτερον, οι αστρονομικές χρονολογήσεις χαλάνε άσχημα τον τραχανά του διεθνούς ακαδημαϊκού κατεστημένου, που (νομίζει πως) τά ‘χει «τακτοποιημένα» τα πεπραγμένα του ελλόγου ανθρώπου μέσα στα πλαίσια μερικών εβραίϊκων χιλιάδων ετών «από κτίσεως κόσμου».
Εμείς, όμως, δεν πτοούμαστε απ’ όλ’ αυτά, καί «ηθικόν ακμαιότατον»! :-)
(Παρένθεση. Έτερος πονοκέφαλος, που οι φιλόλογοι πάνε ν’ αποφύγουν: Εφ’ όσον οι χρονολογίες της Ελληνικής παρουσίας απλώνονται πολύ πέραν της παλαιοδιαθηκικής μιζέριας, κάποιος «ειδικός» πρέπει να επωμιστεί το καθήκον, να εξηγήσει καί σ’ εμάς τους αδαείς ποιοί ήσαν πχ οι άρχοντες της Ιωλκού από τον Πηλέα καί μετά, ή της Αθήνας του 1500 πΧ κι εντεύθεν, ή των Μυκηνών μετά τον Ορέστη, κοκ.
Δεν υπάρχουν κατάλογοι αρχόντων κι εξιστορήσεις των βίων σημαντικών προσώπων; Κι αν δεν υπάρχουν, γιατί; Γίνεται ξαφνικά απ’ τον Ιάσονα να πηδάμε στον Θαλή; Καί τα απ’ ανάμεσα τί απέγιναν; Ακόμη και με την -έως μούχλας συντηρητική- υπόθεση πως ο Τρωϊκός έλαβε χώραν το 1200 πΧ, πάλι μεγάλο είναι το «σκοτεινό» χρονικό διάστημα.)
Εφ’ όσον ο Τρωϊκός Πόλεμος αποδεικνύεται αλληλένδετος με τους ήρωες της Αργοναυτικής εκστρατείας, τότε μ’ αυτόν θ’ ασχοληθούμε – μέχρι να εντοπίσουμε τη χρονολογία του. Γιά τον Τρωϊκό, λοιπόν, κυκλοφορούν διάφορες χρονολογήσεις.
- Η συμβατική χρονολόγηση μιλάει γιά 1200 πΧ.
- Μία από τις (βασισμένες στην Ιλιάδα) αστρονομικές φτάνει μέχρι τον 31ο αιώνα προ Χριστού.
- Η δική μου, τέλος, δείχνει το 2150 πΧ. Καλώς εχόντων των υπολογισμών μου, καί με μικρή απόκλιση. Αυτή φαίνεται να είναι η αληθέστερη χρονολογία, αυτήν καί θα χρησιμοποιήσουμε στα επόμενα.
- Το χρυσόμαλλο κριάρι του Φρίξου καί της Έλλης.
- Το επίσης χρυσόμαλλο κριάρι του Ατρέα.
Δεν χρειαζόμαστε περισσότερα, ώστε να καταλάβουμε!
Το 2150 πΧ, λοιπόν, ξεκίνησε ο Τρωϊκός. (Τρία χρόνια μετά, γιά να είμαι ακριβής.) Όσον αφορά τις άλλες δύο χρονολογήσεις, η μεν συμβατική του 1200 πΧ είναι εντελώς εσφαλμένη, η δε αστρονομική του 31ου αιώνα πΧ είναι εσφαλμένη, διότι δεν σημαίνει απαραίτητα πως τα αναγραφόμενα στα Έπη αστρονομικά στοιχεία (στα οποία βασίστηκε) ανάγονται υποχρεωτικά στην εποχή του Ομήρου.
Απλούστατα, αυτά υπήρχαν ως λαϊκά τραγούδια / κοινό κτήμα από παλιότερα, από άλλα έπη. Κι επειδή ήταν όμορφα, ο Όμηρος τα ενέταξε στην Ιλιάδα – χωρίς να εξετάζει την ακριβολογία.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου