Η μαμά χήνα
άποτε, λέει, μιά ωραία μέρα στη φάρμα, ανέβηκε η μαμά χήνα σε μιά πεζούλα, καί μίλησε στα υπόλοιπα ζώα:
«- Θα φτιάξω μία πίττα!», είπε. «Αλλά πρώτα θέλω να κοσκινίσω το αλεύρι γιά το φύλλο. Ποιός θα ‘ρθεί να με βοηθήσει;»
«- Ά, εμένα με θέλει ο αγρότης γιά δουλειά!», είπε το άλογο.
«- Εγώ είμαι απασχολημένος!», είπε το γουρούνι.
«- Εμένα πονάει το πόδι μου!», είπε ο σκύλος.
Κτλ κτλ…
Τελικά, δεν ήρθε να βοηθήσει κανένα ζώο.
Σε λίγες ώρες, ξαναφώναξε τα ζώα η μαμά χήνα, καί τους λέει:
«- Τώρα, που κοσκίνισα το αλεύρι, θα φτιάξω τα φύλλα της πίττας με τον πλάστη! Ποιός θα ‘ρθεί να με βοηθήσει;»
«- Εγώ έχω ραντεβού γιά άρμεγμα!», είπε η αγελάδα.
«- Εγώ είμαι κουρασμένος!», είπε ο γάϊδαρος.
«- Εγώ δεν ξέρω να χειρίζομαι τον πλάστη!», είπε η γάτα.
Κτλ κτλ…
Τελικά, δεν ήρθε να βοηθήσει κανένα ζώο.
Σε ακόμη λίγες ώρες, ξαναφωνάζει τα ζώα η μαμά χήνα:
«- Τώρα, που έφτιαξα τα φύλλα, θα βάλω τη γέμιση καί θα φουρνίσω την πίττα! Ποιός θα ‘ρθεί να με βοηθήσει;»
«- Ά, τώρα μεσημέριασε, καί θα πάω γιά φαΐ!», είπε το γουρούνι.
«- Κι εμάς θα μας ανοίξουν τον φράχτη, να πάμε στο δίπλα αγρόκτημα, να φάμε τα αγριόχορτα!», είπε το κουνέλι.
«- Εγώ παράφαγα καί πονάει το στομάχι μου!», είπε η κατσίκα.
Κτλ κτλ…
Τελικά, δεν ήρθε να βοηθήσει κανένα ζώο.
Ακόμη ένα δίωρο πιό μετά, η μαμά χήνα ξεφούρνισε την πίττα. Η φανταστική μυρωδιά της πίττας γέμισε τη φάρμα, κι έκανε τα σάλια όλων να τρέχουν!
Ανεβαίνει, λοιπόν, ξανά η μαμά χήνα στην πεζούλα, καί φωνάζει τα ζώα:
«- Η πίττα είναι έτοιμη! Ποιός θέλει να φάει;»
«- Εγώ!»
«- Κι εγώ!»
«- Κι εγώ!»
«- Κι εγώωω!!!», ακούγονται οι φωνές όλων των ενθουσιασμένων ζώων μαζί.
«- Πρίτς!», απαντάει η μαμά χήνα. «Τώρα, πάρτε το μ@@νί μου! Πίττα θα φάω μόνον εγώ με τα χηνάκια μου!»
Θα με ρωτήσεις αναγνώσθα μου, αδελφέ μου: εδώ ο κόσμος καίγεται, κι εσύ ρέ Εργοδότη γράφεις παραμυθάκια γιά παιδάκια του νηπιαγωγείου;
Είναι ένας τρόπος ν’ αντιδράσω σ’ αυτήν εδώ την είδηση, που την έβαλε χθές ο Διηνέκης πρώτη μούρη!… Τριάντα χιλιάδες (30,000 αριθμητικώς) κοπανατζήδες απ’ τη στρατιωτική θητεία, λέει!!!
Γράφω, λοιπόν, παραμυθάκια (με ηθικόν δίδαγμα, όμως!), γιά να μην αρπάξω κανένα Τοκάρεφ (μ ένα σακκί γεμιστήρες) κι αρχίσω να καθαρίζω όρθια κρέατα!
…Τα κυκλοφορούντα στερεότυπα γιά τον στρατό (οι καραβανάδες έτσι, οι καραβανάδες αλλοιώς… στρατόκαυλοι, αυταρχικοί, αγύριστα κεφάλια, κτλ κτλ) έχουν την ίδια αξία, που έχει το οποιοδήποτε αφοριστικό τσιτάτο: μηδαμινή. Όμως, είπαμε: η λογική υπαγορεύει πως παντού ισχύει η Γκαουσσιανή κατανομή! Άρα, το ίδιο ισχύει καί γιά τα μόνιμα στελέχη των ΕΔ: Δέκα στους εκατό καραβανείς (ονομαστική: ο καραβανεύς, γενική: του καραβανέως – στην καθαρεύουσα! Lol!!!) τυγχάνουν εντελώς γιά την ανακύκλωση, δέκα τοις εκατό είναι υποδείγματα ανθρώπων καί επαγγελματιών, κι οι υπόλοιποι απ’ ανάμεσα.
Στα σίγουρα, η στρατιωτική θητεία δεν είναι κι από τις ευτυχέστερες στη ζωή μας. (Έχει ζόρια, πώς να το κάνουμε;!) Στα σίγουρα, μαθαίνεις λίγα πράγματα – ενώι θα μπορούσες να μάθεις περισσότερα. (Αλλά, σάμπως τα ξέρουν κι αυτοί, που σου κάνουν εκπαίδευση; ) Στα σίγουρα, θα μπορούσες να κάνεις πολλά πράγματα, ενώι δεν κάνεις.
(Το σκέφτεστε όλοι οι στρατευμένοι να συνεισέφεραν -έστω κι από λίγο- σε κάποιο χρήσιμο δημόσιο έργο; Όλο αυτό το ανθρώπινο δυναμικό να δρούσε μαζί προς κάτι το δημιουργικό; Μέσα σε 10-20 χρόνια, η Ελλάδα θα γινόταν παράδεισος!
Καί δεν εννοώ ότι τα φαντάρια μας καί οι αξιωματικοί μας θα υπηρετούν όλοι μαζί το ξεσκάτισμα των λάθρο. Εννοώ δημιουργικά έργα γιά την Ελλάδα. Πχ αναδασώσεις.)
…Πιστεύω, ήδη καταλάβατε τώρα τί θέλει να πεί το παραμύθι με τη μαμά χήνα καί την πίττα: ότι ΔΕΝ θα γίνει δεκτό το άλλως ειπωθέν: «- Τρεχάτε, γιατί χανόμαστε!«
Ναί μέν, όσοι μείνουμε πίσω… μ’ όποια ηλικία κι όσες δυνάμεις έχουμε… εμείς καί μόνον εμείς, τα «κορόϊδα», θα βγάλουμε το φίδι απ’ την τρύπα. (Οι «έξυπνοι» θα χαμογελάνε εις βάρος μας καί θα μας κουνάνε το μαντήλι απ’ την Εσπερία – περιμένοντας να επιστρέψουν ωραίοι καί σέξυ, όταν περάσ’ η θύελλα.)
Αλλά μετά…
…Όταν με το καλό θ’ αναλάβει την ηγεσία της Ελλάδας η Αισυμνητεία, όποιος την κοπάνησε τις κρίσιμες στιγμές, ΔΕΝ θα ξαναμπεί στη χώρα, ούτε γιά την κηδεία των γονέων του. Αυτό είναι υπόσχεση ενώπιον όλων των ηρωϊκώς πεσόντων προγόνων μας.
ΔΕΝ τα θέλουμε εδώ πέρα τα κοπανατζήδικα κόπρανα. (Όπως δεν θέλουμε ούτε τους ανθέλληνες, ούτε τους προδότες.) Το Έθνος μπορεί καί χωρίς αυτά.
Υγ 1: Έχει να πέσει απαγόρευση, λέμε!… Είναι τελείως απαράδεκτο –δεν γίνεται, βραδερφέ!-, να βγάζει κάποιος τρελλόχαρτο (γιά να μην πάει φαντάρος), αλλά απ’ την άλλη ν’ απαιτεί δουλειά – καί δή …στο Δημόσιο! Τους τρελλούς τους χώνουνε μέσα! Δεν τους ταΐζουν στο Πρυτανείον!
Αλλά, απ’ την πολλή μακαριότητα αυτού του λαού, απ’ την πολλή συγχώρεση σε κάτι τέτοιους, καταντήσαμε εδώ που καταντήσαμε.
Υγ 2: Αυτή η ιστορία -με τους τριάκοντα χιλιάδες φυγόστρατους- δεν πρέπει να θεωρείται παράξενη· είναι φυσιολογική απόρροια της μαλακίας, που δέρνει το μέγιστο μέρος του εγχωρίου πληθυσμού τα τελευταία 30 (τουλάχιστον) χρόνια: της μαλακίας, λέγω, που ακούει στο όνομα «δικαιωματισμός»!
«- Το παιδί έχει δικαιώματα!», «- Μήν κακομιλάτε στο παιδί!», «- Τί βαθμοί είν’ αυτοί, που βάλατε στο παιδί;!» (αυτό το τελευταίο, με τσαμπουκαλίδικο χτύπημα του χεριού στο γραφείο του εκπαιδευτικού), καί τα τοιαύτα.
Λογικό είναι, λοιπόν, το «παιδί» ν’ αρχίσει να θεωρεί ότι του επιτρέπονται τα πάντα – ενώι όλοι οι άλλοι πρέπει να υποχωρούν διαρκώς μπροστά στις απαιτήσεις του. Κάπως, όπως στις ταινίες του Χόλλυγουντ: ο ηπαπαραίος σούπερ κομμάντο πυροβολάει με αληθινές σφαίρες… αλλά τα όπλα των εχθρών του πυροβολάνε με χαρτοπόλεμο. (Κι αστοχούν από απόσταση τρία μέτρα.)
Όλη η υπόλοιπη κοινωνία, λοιπόν, πρέπει να σκύβει το κεφάλι μπροστά στον υπέρμετρο κι αδικαιολόγητο εγωϊσμό του «παιδιού»!… που έτσι το φτιάξανε οι ηλίθιοι οι γονείς του. Όλη η υπόλοιπη κοινωνία δεν έχει ούτε εγωϊσμό, ούτε δικά της προβλήματα – καί πρέπει να κάθεται να γλύφει το κάθε καθηκάκι.
Μπορεί σε πολλούς να φανώ άκαρδος κι απάνθρωπος, αλλά δεν με νοιάζει. Η άποψή μου είναι πως τέτοια άτομα αποτελούν βιολογικές αποτυχίες, στις οποίες ΔΕΝ χωράει γιατρειά! (Ειλικρινά λυπάμαι, που τη σπάω των ψυχολόγων! Αλλά ποτέ δεν μιλάω γιά τέτοια θέματα, χωρίς να σκεφτώ πρώτα.) Όθεν, μιά σφαίρα στο κεφάλι τους (χωρίς δεύτερη κουβέντα) διορθώνει τα πράγματα, καί συντόμως πως· δεκαπέντε λεπτά -κατά μέσο όρο- έκαναν οι πατεράδες τους γιά τη δημιουργία αυτών των βιολογικών λαθών, μισό δευτερόλεπτο χρειάζεται η σφαίρα γιά να παίξει τον ρόλο της γομολάστιχας. Καί τελειώνει οριστικά το μαρτύριο – καί το δικό τους, καί της υπόλοιπης κοινωνίας.
Σας φαίνεται ακραίο; Κάποτε, στην Ιαπωνία των σαμουράϊ, τον αγενή τον αποκεφαλίζανε πάραυτα – καί μετά πηγαίνανε να πιούν τσάϊ. Γι’ αυτό ήτανε πολιτισμένη κοινωνία. Γιά σκεφτήτε, λοιπόν… περνάει ο γάϊδαρος με κόκκινο μπροστά σου, κι αντί να ζητήσει συγνώμη, σε κοιτάζει με ύφος που ζητάει καί τσαμπουκά από πάνω. Τί δεί πράξαι; Έ;
Υγ 3: Πώς να μη γράψω παραμύθια… με τί καρδιά να καθήσω να γράψω γιά -πχ- τον Νεοπτόλεμο καί τον Βατάτζη (που σχετίζονται με τρόπο που δεν φαντάζεστε), ή γιά άλλα προπαγανδιστικά χτυπήματα των εχθρών μας, ή γενικώς γι’ άλλα παράξενα θέματα, όταν διαβάζω ειδήσεις σαν αυτήν εδώ;
Γιά να πούμε καί του στραβού το δίκιο, όμως, τώρα τελευταία υπάρχουν πολλοί παράγοντες, που κάνανε την -πραγματική- ψυχοπάθεια καί τη φρενοβλάβεια του λαού μας να χτυπήσει ταβάνι. Ψεκάσματα, υπόηχοι, χημικά δηλητήρια παντού…
Μόνο με Γ’ ΠΠ καί καθάρισμα των παλιανθρώπων θα γλυτώσουμε, λέμε!
άποτε, λέει, μιά ωραία μέρα στη φάρμα, ανέβηκε η μαμά χήνα σε μιά πεζούλα, καί μίλησε στα υπόλοιπα ζώα:
«- Θα φτιάξω μία πίττα!», είπε. «Αλλά πρώτα θέλω να κοσκινίσω το αλεύρι γιά το φύλλο. Ποιός θα ‘ρθεί να με βοηθήσει;»
«- Ά, εμένα με θέλει ο αγρότης γιά δουλειά!», είπε το άλογο.
«- Εγώ είμαι απασχολημένος!», είπε το γουρούνι.
«- Εμένα πονάει το πόδι μου!», είπε ο σκύλος.
Κτλ κτλ…
Τελικά, δεν ήρθε να βοηθήσει κανένα ζώο.
Σε λίγες ώρες, ξαναφώναξε τα ζώα η μαμά χήνα, καί τους λέει:
«- Τώρα, που κοσκίνισα το αλεύρι, θα φτιάξω τα φύλλα της πίττας με τον πλάστη! Ποιός θα ‘ρθεί να με βοηθήσει;»
«- Εγώ έχω ραντεβού γιά άρμεγμα!», είπε η αγελάδα.
«- Εγώ είμαι κουρασμένος!», είπε ο γάϊδαρος.
«- Εγώ δεν ξέρω να χειρίζομαι τον πλάστη!», είπε η γάτα.
Κτλ κτλ…
Τελικά, δεν ήρθε να βοηθήσει κανένα ζώο.
Σε ακόμη λίγες ώρες, ξαναφωνάζει τα ζώα η μαμά χήνα:
«- Τώρα, που έφτιαξα τα φύλλα, θα βάλω τη γέμιση καί θα φουρνίσω την πίττα! Ποιός θα ‘ρθεί να με βοηθήσει;»
«- Ά, τώρα μεσημέριασε, καί θα πάω γιά φαΐ!», είπε το γουρούνι.
«- Κι εμάς θα μας ανοίξουν τον φράχτη, να πάμε στο δίπλα αγρόκτημα, να φάμε τα αγριόχορτα!», είπε το κουνέλι.
«- Εγώ παράφαγα καί πονάει το στομάχι μου!», είπε η κατσίκα.
Κτλ κτλ…
Τελικά, δεν ήρθε να βοηθήσει κανένα ζώο.
Ακόμη ένα δίωρο πιό μετά, η μαμά χήνα ξεφούρνισε την πίττα. Η φανταστική μυρωδιά της πίττας γέμισε τη φάρμα, κι έκανε τα σάλια όλων να τρέχουν!
Ανεβαίνει, λοιπόν, ξανά η μαμά χήνα στην πεζούλα, καί φωνάζει τα ζώα:
«- Η πίττα είναι έτοιμη! Ποιός θέλει να φάει;»
«- Εγώ!»
«- Κι εγώ!»
«- Κι εγώ!»
«- Κι εγώωω!!!», ακούγονται οι φωνές όλων των ενθουσιασμένων ζώων μαζί.
«- Πρίτς!», απαντάει η μαμά χήνα. «Τώρα, πάρτε το μ@@νί μου! Πίττα θα φάω μόνον εγώ με τα χηνάκια μου!»
Θα με ρωτήσεις αναγνώσθα μου, αδελφέ μου: εδώ ο κόσμος καίγεται, κι εσύ ρέ Εργοδότη γράφεις παραμυθάκια γιά παιδάκια του νηπιαγωγείου;
Είναι ένας τρόπος ν’ αντιδράσω σ’ αυτήν εδώ την είδηση, που την έβαλε χθές ο Διηνέκης πρώτη μούρη!… Τριάντα χιλιάδες (30,000 αριθμητικώς) κοπανατζήδες απ’ τη στρατιωτική θητεία, λέει!!!
Γράφω, λοιπόν, παραμυθάκια (με ηθικόν δίδαγμα, όμως!), γιά να μην αρπάξω κανένα Τοκάρεφ (μ ένα σακκί γεμιστήρες) κι αρχίσω να καθαρίζω όρθια κρέατα!
…Τα κυκλοφορούντα στερεότυπα γιά τον στρατό (οι καραβανάδες έτσι, οι καραβανάδες αλλοιώς… στρατόκαυλοι, αυταρχικοί, αγύριστα κεφάλια, κτλ κτλ) έχουν την ίδια αξία, που έχει το οποιοδήποτε αφοριστικό τσιτάτο: μηδαμινή. Όμως, είπαμε: η λογική υπαγορεύει πως παντού ισχύει η Γκαουσσιανή κατανομή! Άρα, το ίδιο ισχύει καί γιά τα μόνιμα στελέχη των ΕΔ: Δέκα στους εκατό καραβανείς (ονομαστική: ο καραβανεύς, γενική: του καραβανέως – στην καθαρεύουσα! Lol!!!) τυγχάνουν εντελώς γιά την ανακύκλωση, δέκα τοις εκατό είναι υποδείγματα ανθρώπων καί επαγγελματιών, κι οι υπόλοιποι απ’ ανάμεσα.
Στα σίγουρα, η στρατιωτική θητεία δεν είναι κι από τις ευτυχέστερες στη ζωή μας. (Έχει ζόρια, πώς να το κάνουμε;!) Στα σίγουρα, μαθαίνεις λίγα πράγματα – ενώι θα μπορούσες να μάθεις περισσότερα. (Αλλά, σάμπως τα ξέρουν κι αυτοί, που σου κάνουν εκπαίδευση; ) Στα σίγουρα, θα μπορούσες να κάνεις πολλά πράγματα, ενώι δεν κάνεις.
(Το σκέφτεστε όλοι οι στρατευμένοι να συνεισέφεραν -έστω κι από λίγο- σε κάποιο χρήσιμο δημόσιο έργο; Όλο αυτό το ανθρώπινο δυναμικό να δρούσε μαζί προς κάτι το δημιουργικό; Μέσα σε 10-20 χρόνια, η Ελλάδα θα γινόταν παράδεισος!
Καί δεν εννοώ ότι τα φαντάρια μας καί οι αξιωματικοί μας θα υπηρετούν όλοι μαζί το ξεσκάτισμα των λάθρο. Εννοώ δημιουργικά έργα γιά την Ελλάδα. Πχ αναδασώσεις.)
- Όμως, ρέ παπάρες φυγόστρατοι, ποιός περιμένετε να επαγρυπνεί, προκειμένου να κοιμάστε ήσυχοι εσείς;
- Καί ποιός περιμένετε να υπερασπίσει αυτή τη χώρα, γιά να τριγυρνάτε εσείς ελεύθεροι, ωραίοι καί μάγκες; Τα -κατ’ εσάς- «κορόϊδα»; Δηλαδή, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, εκτός από σας, τα ξυπνοπούλια; Εμείς, δηλαδή, που κάναμε θητεία, ήμασταν μαλάκες; Χά-χά-χάααα!!!
…Πιστεύω, ήδη καταλάβατε τώρα τί θέλει να πεί το παραμύθι με τη μαμά χήνα καί την πίττα: ότι ΔΕΝ θα γίνει δεκτό το άλλως ειπωθέν: «- Τρεχάτε, γιατί χανόμαστε!«
Ναί μέν, όσοι μείνουμε πίσω… μ’ όποια ηλικία κι όσες δυνάμεις έχουμε… εμείς καί μόνον εμείς, τα «κορόϊδα», θα βγάλουμε το φίδι απ’ την τρύπα. (Οι «έξυπνοι» θα χαμογελάνε εις βάρος μας καί θα μας κουνάνε το μαντήλι απ’ την Εσπερία – περιμένοντας να επιστρέψουν ωραίοι καί σέξυ, όταν περάσ’ η θύελλα.)
Αλλά μετά…
…Όταν με το καλό θ’ αναλάβει την ηγεσία της Ελλάδας η Αισυμνητεία, όποιος την κοπάνησε τις κρίσιμες στιγμές, ΔΕΝ θα ξαναμπεί στη χώρα, ούτε γιά την κηδεία των γονέων του. Αυτό είναι υπόσχεση ενώπιον όλων των ηρωϊκώς πεσόντων προγόνων μας.
ΔΕΝ τα θέλουμε εδώ πέρα τα κοπανατζήδικα κόπρανα. (Όπως δεν θέλουμε ούτε τους ανθέλληνες, ούτε τους προδότες.) Το Έθνος μπορεί καί χωρίς αυτά.
Υγ 1: Έχει να πέσει απαγόρευση, λέμε!… Είναι τελείως απαράδεκτο –δεν γίνεται, βραδερφέ!-, να βγάζει κάποιος τρελλόχαρτο (γιά να μην πάει φαντάρος), αλλά απ’ την άλλη ν’ απαιτεί δουλειά – καί δή …στο Δημόσιο! Τους τρελλούς τους χώνουνε μέσα! Δεν τους ταΐζουν στο Πρυτανείον!
Αλλά, απ’ την πολλή μακαριότητα αυτού του λαού, απ’ την πολλή συγχώρεση σε κάτι τέτοιους, καταντήσαμε εδώ που καταντήσαμε.
Υγ 2: Αυτή η ιστορία -με τους τριάκοντα χιλιάδες φυγόστρατους- δεν πρέπει να θεωρείται παράξενη· είναι φυσιολογική απόρροια της μαλακίας, που δέρνει το μέγιστο μέρος του εγχωρίου πληθυσμού τα τελευταία 30 (τουλάχιστον) χρόνια: της μαλακίας, λέγω, που ακούει στο όνομα «δικαιωματισμός»!
«- Το παιδί έχει δικαιώματα!», «- Μήν κακομιλάτε στο παιδί!», «- Τί βαθμοί είν’ αυτοί, που βάλατε στο παιδί;!» (αυτό το τελευταίο, με τσαμπουκαλίδικο χτύπημα του χεριού στο γραφείο του εκπαιδευτικού), καί τα τοιαύτα.
Λογικό είναι, λοιπόν, το «παιδί» ν’ αρχίσει να θεωρεί ότι του επιτρέπονται τα πάντα – ενώι όλοι οι άλλοι πρέπει να υποχωρούν διαρκώς μπροστά στις απαιτήσεις του. Κάπως, όπως στις ταινίες του Χόλλυγουντ: ο ηπαπαραίος σούπερ κομμάντο πυροβολάει με αληθινές σφαίρες… αλλά τα όπλα των εχθρών του πυροβολάνε με χαρτοπόλεμο. (Κι αστοχούν από απόσταση τρία μέτρα.)
Όλη η υπόλοιπη κοινωνία, λοιπόν, πρέπει να σκύβει το κεφάλι μπροστά στον υπέρμετρο κι αδικαιολόγητο εγωϊσμό του «παιδιού»!… που έτσι το φτιάξανε οι ηλίθιοι οι γονείς του. Όλη η υπόλοιπη κοινωνία δεν έχει ούτε εγωϊσμό, ούτε δικά της προβλήματα – καί πρέπει να κάθεται να γλύφει το κάθε καθηκάκι.
Μπορεί σε πολλούς να φανώ άκαρδος κι απάνθρωπος, αλλά δεν με νοιάζει. Η άποψή μου είναι πως τέτοια άτομα αποτελούν βιολογικές αποτυχίες, στις οποίες ΔΕΝ χωράει γιατρειά! (Ειλικρινά λυπάμαι, που τη σπάω των ψυχολόγων! Αλλά ποτέ δεν μιλάω γιά τέτοια θέματα, χωρίς να σκεφτώ πρώτα.) Όθεν, μιά σφαίρα στο κεφάλι τους (χωρίς δεύτερη κουβέντα) διορθώνει τα πράγματα, καί συντόμως πως· δεκαπέντε λεπτά -κατά μέσο όρο- έκαναν οι πατεράδες τους γιά τη δημιουργία αυτών των βιολογικών λαθών, μισό δευτερόλεπτο χρειάζεται η σφαίρα γιά να παίξει τον ρόλο της γομολάστιχας. Καί τελειώνει οριστικά το μαρτύριο – καί το δικό τους, καί της υπόλοιπης κοινωνίας.
Σας φαίνεται ακραίο; Κάποτε, στην Ιαπωνία των σαμουράϊ, τον αγενή τον αποκεφαλίζανε πάραυτα – καί μετά πηγαίνανε να πιούν τσάϊ. Γι’ αυτό ήτανε πολιτισμένη κοινωνία. Γιά σκεφτήτε, λοιπόν… περνάει ο γάϊδαρος με κόκκινο μπροστά σου, κι αντί να ζητήσει συγνώμη, σε κοιτάζει με ύφος που ζητάει καί τσαμπουκά από πάνω. Τί δεί πράξαι; Έ;
Υγ 3: Πώς να μη γράψω παραμύθια… με τί καρδιά να καθήσω να γράψω γιά -πχ- τον Νεοπτόλεμο καί τον Βατάτζη (που σχετίζονται με τρόπο που δεν φαντάζεστε), ή γιά άλλα προπαγανδιστικά χτυπήματα των εχθρών μας, ή γενικώς γι’ άλλα παράξενα θέματα, όταν διαβάζω ειδήσεις σαν αυτήν εδώ;
Γιά να πούμε καί του στραβού το δίκιο, όμως, τώρα τελευταία υπάρχουν πολλοί παράγοντες, που κάνανε την -πραγματική- ψυχοπάθεια καί τη φρενοβλάβεια του λαού μας να χτυπήσει ταβάνι. Ψεκάσματα, υπόηχοι, χημικά δηλητήρια παντού…
Μόνο με Γ’ ΠΠ καί καθάρισμα των παλιανθρώπων θα γλυτώσουμε, λέμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου