ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΛΛΗΝΕΣ!ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΛΛΑΔΑ!


Τα έθιμα της Λαμπρής

 Αν θυμάστε ποιο από τα κόκκινα αβγά σας βάφτηκε πρώτο, ξεχωρίστε το και φυλάξτε το. Θα σας χρειαστεί, αν έχετε κάποιο κτήμα ή κήπο ή χωράφι ή έστω γλάστρα. Όποτε κι αν θελήσετε να ασχοληθείτε με σπορά ή φύτεμα, θάψτε το αβγό σας εκεί απ’ όπου σκοπεύετε να ξεκινήσετε τη δουλειά. Θα έχετε αποτελέσματα εγγυημένα, όπως μπορούν να σας βεβαιώσουν οι κάτοικοι της Δυτικής Μακεδονίας, που ξέρουν από αυτά.

Γιατί τ’ αβγά είναι κόκκινα; Επειδή έγινε θαύμα, λένε στην Καστοριά: «Όταν ο Χριστός αναστήθηκε, το είπαν σε μια γυναίκα, αλλά εκείνη απάντησε ότι θα το πιστέψει μόνο αν τα αβγά που κουβαλούσε γίνονταν κόκκινα. Και έγιναν».
Οι ερευνητές βέβαια έχουν άλλη γνώμη: Τα κόκκινα αβγά σχετίζονται με το αρχαίο έθιμο των «καλενδών», που είχαν να κάνουν με θυσίες αρχικά στην Ήρα κι έπειτα και στον Ιανό των Ρωμαίων και γίνονταν κάθε πρωτομηνιά. Το βάψιμό τους ξεκίνησε μάλλον από την Αίγυπτο, όπου τα πρωτοσυναντάμε γύρω στον δέκατο αιώνα, αν και κόκκινα αβγά ξέρουμε ότι υπήρχαν και στην Κίνα από τον πέμπτο αιώνα. Από τον 17ο αιώνα, κόκκινα αβγά βρίσκονται σε χριστιανούς και μουσουλμάνους στη Μεσοποταμία αρχικά κι έπειτα στη Συρία, την Περσία και τα Βαλκάνια. Γενικά, πιστεύεται ότι διαδόθηκαν σ’ Ευρώπη και Ασία και συνδέθηκαν με λατρευτικούς σκοπούς, χωριστούς σε κάθε τόπο κι άσχετους μεταξύ τους.
Φυσικά, αν θέλετε να κάνετε σωστό ελληνικό Πάσχα κι επί τη ευκαιρία να βάλετε ένα χεράκι να ξορκιστούν τα κάθε είδους δαιμόνια και να πάνε καλά οι δουλειές σας, τα κόκκινα αβγά δεν φτάνουν. Το γνωρίζετε άλλωστε ότι χρειάζεστε γιορτινές λαμπάδες για την Ανάσταση κι ένα αρνί για τον οβελία. Είτε νωρίς γίνει η επίσκεψη στην εκκλησία για την ανάσταση είτε την τελευταία στιγμή, το έθιμο επιβάλλει ο «πάτερ φαμίλιας» να πάρει μαζί του ένα καλαθάκι με τόσα κόκκινα αβγά, όσα και τα μέλη της οικογένειας. Και πρέπει να το κρατά με τέτοιον τρόπο, ώστε τα’ αβγά ν’ ακούσουν τον «καλό λόγο», δηλαδή το «Χριστός Ανέστη». Προηγουμένως, με το «δεύτε λάβετε φως», πρώτη πρέπει ν’ ανάψει τη λαμπάδα της μια νιόπαντρη, ενώ οι ανύπαντρες Αθηναίες την άναβαν άλλοτε μόνον από άντρα, ώστε σύντομα να βρουν γαμπρό και να παντρευτούν. Αλλού, πρώτος για κάθε οικογένεια την άναβε ο αρχηγός της που μετά μοίραζε το φως στα υπόλοιπα μέλη.
Φυσικά, οι δαίμονες δε βλέπουν με καλό μάτι την Ανάσταση του Κυρίου και θέλουν, έστω και την τελευταία στιγμή, να την εμποδίσουν. Δεν μπορούν, όμως. Επειδή, με το «Χριστός Ανέστη», γίνεται τέτοιος σαματάς και πέφτουν τόσοι πυροβολισμοί, βεγγαλικά, κροτίδες και πυροτεχνήματα, ώστε οι δαίμονες το βάζουν στα πόδια από τον φόβο τους. Στην Κέρκυρα και στη Ζάκυνθο, πρόσθετος σαματάς εξασφαλίζεται με το σπάσιμο κανατιών που εκτοξεύονται από τα μπαλκόνια. Ταυτόχρονα, οι γυναίκες μπορούν να δαγκώσουν κάτι μεταλλικό (κλειδί, στη Ζάκυνθο) και να μουρμουρίσουν «σιδερένιο το κεφάλι μου», οπότε γλιτώνουν από ένα σωρό κακοτοπιές τον υπόλοιπο χρόνο.
Προσοχή, όμως, μ’ όλα τούτα να μη σας σβήσει η λαμπάδα. Το άγιο φως της είναι απαραίτητο πρώτ’ απ’ όλα για να κάνετε με τον καπνό του ένα σταυρό στ’ ανώφλι του σπιτιού σας. Αδύνατον μετά να περάσει κακό από την πόρτα σας. Κι αν πιθανολογείτε ότι το κακό μπορεί να μπει κι απ’ τα παράθυρα ή κάποια πίσω πόρτα, φτιάξτε σταυρούς παντού όπου υπάρχουν κουφώματα.
Η αμέσως επόμενη κίνηση είναι να πλησιάσετε το καντήλι. Κάντε τον σταυρό σας, σβήστε το και ξανανάψετέ το με το καινούριο φως. Οι κτηνοτρόφοι πάντως στέλνουν κάποια κορίτσια να φοβίσουν με το φως της λαμπάδας τα ζωντανά τους λέγοντας απαραιτήτως και «ζουρ ζουρ». Μ’ αυτό, έχουν εξασφαλίσει ότι οι μύγες δεν πρόκειται να τα πειράξουν το καλοκαίρι. Κι αν υπάρχει ζωντανό που δε γεννά, με την αναμμένη λαμπάδα στο χέρι, το σταυρώνουν λέγοντας το «Χριστός Ανέστη». Το ζωντανό σίγουρα θα γκαστρωθεί. Σε γεωργικές περιοχές πάντως, ο επίτροπος της εκκλησίας ανεβαίνει στο καμπαναριό ή στο πιο ψηλό σημείο και με τη λαμπάδα του φωτίζει ένα γύρο. Όποιο χωράφι φωτίστηκε, δεν πρόκειται να χτυπηθεί από χαλάζι.
Μετά από όλα αυτά, έρχεται η ώρα του εορταστικού δείπνου. Αρχίζει με το τσούγκρισμα των αβγών του «καλού λόγου», αυτών δηλαδή που μεταφέρθηκαν στην εκκλησία. Και το τσούγκρισμα γίνεται «μόνο μύτη με μύτη», όπως επιβάλλει το έθιμο που κρατά από τον 13ο αιώνα και πρωτοφάνηκε στο Βυζάντιο. Στη συνέχεια, η νοικοκυρά παίρνει από το εικονοστάσι το περσινό κόκκινο αβγό και βάζει ένα καινούριο. Το παλιό, το σπάει κι όλοι πρέπει να δοκιμάσουν απ’ αυτό. Τα τσόφλια δεν πετάγονται, επειδή έχουν μαγική δύναμη: Συνήθως τα βάζουν από λίγα στις ρίζες των δέντρων κι εξασφαλίζουν έτσι καλή παραγωγή. Τώρα πια, όλοι μπορούν να φάνε. Μαγειρίτσα συνήθως. Σαλάτα με σαρδέλες αλλού. Ψητό της κατσαρόλας σε κάποια μέρη. Τυρόπιτα και γαλατόπιτα στην Ήπειρο. Όπως και να ’χει, όμως, το τραπέζι απαγορεύεται να ξεστρωθεί για τρεις μέρες. Την τρίτη, πρέπει να τιναχτεί στο χωράφι, στ’ αμπέλια συνήθως, για να καρπίσουν.
Το αρνί, βέβαια, ή το κατσίκι, το σφάζετε (ή τουλάχιστον, το αγοράζετε) από Μεγάλη Παρασκευή και τ’ αφήνετε να «κοιμηθεί» σφαγμένο στο σπίτι σας δυο βραδιές. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση, αν θέλετε να διαβάσετε τα μελλούμενα στην ωμοπλάτη. Αλλιώς, όλα τα σημάδια θα είναι παραπλανητικά. Τ’ αρνί στη σούβλα είναι πανάρχαιο έδεσμα. Στ’ αρχαία, η σούβλα λέγεται οβελός (από το βέλος) εξ ου και οβελίας το πασχαλινό σας γεύμα. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, το κλέφτικο τ’ αρνί το τύλιγαν με την προβιά του και το έβαζαν να ψηθεί μέσα σ’ ένα λάκκο με κάρβουνο. Στις μέρες μας, την υπόθεση ψήσιμο αναλαμβάνει η αυτόματη σούβλα κι οι παρέες είτε «γυρνούν» καθένας από λίγο τη σούβλα για γούστο είτε περιορίζονται να δοκιμάζουν κοψίδια. Σ’ άλλες εποχές, ο παπάς περνούσε από αυλή σε αυλή κι ευλογούσε τ’ αρνί, εισπράττοντας κάτι για τον κόπο του. Κι όπου αυλή για σούβλα δεν υπήρχε, το αρνάκι ή το κατσίκι ψηνόταν (και ψήνεται) στον φούρνο, γεμιστό με ρύζι, κουκουνάρια και σταφίδες.
Ουσιαστικά, οι γιορτές του Πάσχα ξεκινούν από το Σάββατο του Λαζάρου, του συμπαθέστατου Φτωχολάζαρου των λαϊκών δοξασιών. Μια κούκλα κατάλληλα φασκιωμένη ή κι ένα κλαρί ή κι ένας κόπανος τυλιγμένος με χρωματιστά υφάσματα αρκούσε για να στηθεί ένας «Λάζαρος». Κορίτσια 10 με 12 χρόνων ή και μεγαλύτερα, οι Λαζαρίνες ή Λαζαρίτσες, περιφέρονταν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούσαν τον Λάζαρο, όπως γίνεται με τα κάλαντα. Οι νοικοκυρές ζυμώνανε κουλούρια σε σχήμα ανθρώπου τυλιγμένου με σάβανο, τα λαζαρέλλια ή λαζαράκια, σωστές λιχουδιές για τα παιδιά.
Η ανάσταση του Λαζάρου ή «πρώτη ανάσταση» για πολλούς, στην ελληνική λαϊκή παράδοση έχει ζυμωθεί με την άνοιξη και την ανάσταση της φύσης και απηχεί αρχαία λατρευτικά στοιχεία που ανάγονται στις γιορτές για τον Άδωνη. Ήταν τα Αδώνια, διήμερη αποκλειστικά γυναικεία γιορτή στην αρχή της άνοιξης: Την πρώτη μέρα γινόταν η κηδεία του όμορφου νεαρού, με τις γυναίκες να κάνουν σπονδές σε πρόχειρο ομοίωμά του, όπως ο κατοπινός «Λάζαρος», και να τον περιφέρουν σαν τον σύγχρονο επιτάφιο. Τη δεύτερη μέρα, γιόρταζαν την ανάστασή του με γλέντι και περιφέρονταν από σπίτι σε σπίτι ψάλλοντας και τραγουδώντας.
Στη Βόρεια Ήπειρο άλλωστε, το έθιμο του Λάζαρου συνδυάζεται με άγριες μεταμφιέσεις των παιδιών που κουβαλούν χαντζάρια και κουδούνια, τριγυρνούν τραγουδώντας κι απειλούν όποιον βρουν μπροστά τους. Είναι οι «Λάζαροι», απόηχος των «ενόπλιων χορών» της αρχαιότητας, κοινών στους ινδοευρωπαϊκούς λαούς και πάντα με στόχο την προστασία της κοινότητας από το κακό. Από εκεί άλλωστε κατάγεται και ο πυρρίχιος χορός, που ήταν διαδεδομένος τόσο στους αρχαίους Έλληνες όσο και στους Ρωμαίους.
Με την αρχαιότητα έχουν να κάνουν και τα βάγια της ομώνυμης Κυριακής. Το έθιμο πρωτοεφάρμοσε η Εκκλησία τον 9ο αιώνα, σε ανάμνηση της εισόδου του Ιησού στα Ιεροσόλυμα. Το παρέλαβε όμως ο λαός και το ενστερνίστηκε, δίνοντας στα βάγια έννοια μαγική. Ολόκληρη σειρά από έθιμα συνδέονται με τα βάγια και τους νεόνυμφους, που ανταλλάσσουν μεταξύ τους «βαγιοχτυπήματα», ώστε ν’ αποκτήσουν πολλά και γερά παιδιά. Είναι το αρχαίο έθιμο που έχει να κάνει με την «ειρεσιώνη»: Κλάδο ελιάς ή δάφνης, στολισμένο με άσπρο ή κόκκινο μαλλί και διάφορους καρπούς. Συμβολίζει την ευφορία και την γονιμότητα και αφιερωνόταν συνήθως φθινόπωρο στην Αθηνά και στον Απόλλωνα.
Οι δυο πρώτες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας είναι αφιερωμένες στην προετοιμασία: Λύνεται ο αργαλειός, ώστε να μην μπορεί να δουλέψει, ασβεστώνονται το σπίτι και η μάντρα της αυλής και όλοι μπαίνουν σταδιακά στην ψυχολογία των ημερών. Τα κορίτσια δεν τρώνε τίποτα και δέχονται να πιουν μόνο λίγο νερό το βράδυ, καθώς «νηστικής καρδιάς, πιάνει η ευχή», οπότε ο νεαρός που καθένα έχει βάλει στο μάτι, θα ερωτοχτυπηθεί.
Τη Μεγάλη Τετάρτη, ωμά αβγά, αλεύρι κι αλάτι περιμένουν την επίσκεψη του ιερέα για την καθιερωμένη ευλογία. Στην Αθήνα, τον ιερέα συντρόφευε η εκκλησάρισσα που υπομονετικά ζύμωνε χωρίς προζύμι τ’ αλεύρι σε κάθε σπίτι. Ο παπάς ακουμπούσε το ζυμάρι με τον σταυρό κι αυτό «ανέβαινε». Ήταν το προζύμι της χρονιάς. Ζύμωμα κουλουριών και τσουρεκιών και βάψιμο αβγών εξακολουθούν να είναι οι δουλειές της Μεγάλης Πέμπτης. Από τα βυζαντινά ακόμα χρόνια, στις κουλούρες της Λαμπρής μπαίνει κι από ένα κόκκινο αβγό. Σε κάποια μέρη, αποθήκευαν μερικά μικρά κουλούρια, να τα έχουν πρόχειρα, αν τύχαινε και στην περιοχή εμφανιζόταν σκυλί λυσσασμένο. Του πετούσαν ένα κομμάτι κουλούρι και ο σκύλος ημέρευε. Και το βράδυ, στα Δώδεκα Ευαγγέλια, άναβαν ένα κερί αλλά δεν το άφηναν στην εκκλησία. Το έπαιρναν σπίτι και το φύλαγαν: Το ξανάναβαν, κάθε που υπήρχε καταιγίδα, οπότε αστροπελέκι δεν έπεφτε στο σπίτι. Η Μεγάλη Παρασκευή ήταν και είναι αποκλειστικά αφιερωμένη στον επιτάφιο.
Και καθώς η Μεγάλη Εβδομάδα, με την Ανάσταση, έχει τελειώσει, η ώρα του γλεντιού και του πανηγυριού δεν μπορεί παρά να σφραγιστεί με επίσημες πράξεις αγάπης: Το φιλί της πρώτης Ανάστασης έρχεται από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, όταν οι κυνηγημένοι μετείχαν στα κοινόβια και τα κοινά γεύματα. Στη δεύτερη Ανάσταση, τα πράγματα γίνονται πιο σοβαρά. Είναι η στιγμή της αδελφοποίησης. Στην Αθήνα, όσοι ήθελαν να γίνουν αδερφοποιτοί, το κρατούσαν για την ώρα αυτή. Παρουσιάζονταν στον παπά συνοδεύοντας κι ένα κορίτσι, μάρτυρα. Ο ιερέας τους «διάβαζε», τους όρκιζε και τους έδενε μ’ ένα μακρύ κόκκινο ζωνάρι, τραβώντας τους στο ιερό. Μετά, φιλιόντουσαν μεταξύ τους, φιλούσαν και τον παπά και η τελετή είχε τελειώσει: Ήταν πια «αδερφοποιτοί» και το κορίτσι «σταυραδερφή» τους κι αλίμονο σ’ όποιον σκεφτόταν να το πειράξει. Θα είχε να κάνει μαζί τους.

(Έθνος της Κυριακής, 11.4.1999) (τελευταία επεξεργασία, 14.6.2009http://historyreport.gr/index.php/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%98%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/%CE%9B%CE%B1%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1/1273-%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%A0%CE%AC%CF%83%CF%87%CE%B1-%CE%A4%CE%B1-%CE%AD%CE%B8%CE%B9%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%9B%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AE%CF%82

ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΝΑ ΚΛΑΙΣ

Και… μελετώντας τα να κλαις

Του Δημήτρη Νατσιού


ΡΕΣΑΛΤΟ:.
 
Είναι γνωστό ότι τα ισχυρότερα δηλητήρια της νεοταξικής προπαγάνδας ενσταλάσσονται μες στα σχολεία.
Εκμεταλλευόμενοι οι εθνοαποδομητές την έμφυτη ευαισθησία και αθωότητα των παιδιών και την, λόγω φόβου, πρωτίστως, ή ανιάτου προοδευτικότητας, «προσαρμογής» κάποιων εκπαιδευτικών, επιβάλλουν και προωθούν τα εθνοκτόνα πονηρεύματά τους.

Έχω γράψει επανειλειμμένως για τα «σχολικά βιβλία», «πανέρια με οχιές», που εδώ και μία δεκαετία, διακινούνται στα σχολεία. Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, κάποιες αναφορές στα βιβλία αυτά, αρχίζουν και γίνονται κατανοητές. Λες και κάποιοι γνώριζαν τα επερχόμενα και προετοίμαζαν ή, καλύτερα, αποκοίμιζαν το εύκολο και ανυπεράσπιστο θύμα: τους νέους.

Έχω ενώπιόν μου το βιβλίο «Νεοελληνική Γλώσσα» της Γ’ Γυμνασίου. Την ευθύνη για την επιλογή των κειμένων είχαν τέσσερις εκπαιδευτικοί. Την υψηλή εποπτεία όμως και την τελική έγκριση για την εκτύπωση του βιβλίου και την αποστολή του στα σχολεία, την είχε το τότε Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και νυν Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής. (Θα έλεγα ότι ορθώς αφαιρέθηκε η λέξη «παιδαγωγικής». Η λέξη αγωγή, παράγεται από το ρήμα «άγω», που σημαίνει οδηγώ. Το ίδιο ρήμα στον μέλλοντα κάνω «άξω», από δω οι αξίες. Προφανώς οι ευφυείς και σοφοί πρόγονοί μας, μας διδάσκουν, μέσω του λαμπρού αυτού ετυμολογικού κατορθώματος, ότι η αγωγή πρέπει να άγει, να οδηγεί, το μέλλον της πόλης-πολιτείας, σε αξίες. Και πρώτη αξία η φιλοπατρία, διότι «μητρός τε και πατρός... τιμιώτερον εστί η πατρίς» κατά τον Πλάτωνα).

Το βιβλίο της Γ’ Γυμνασίου περιέχει 8 ενότητες: «1η ενότητα: Η Ελλάδα στον κόσμο. 2η: Γλώσσα-Γλώσσες και πολιτισμοί του κόσμου. 3η: Είμαστε όλοι ίδιοι. Είμαστε όλοι διαφορετικοί. 4η: Ενωμένη Ευρώπη και Ευρωπαίοι πολίτες. 5η: Ειρήνη-Πόλεμος. 6η: Ενεργοί πολίτες για την υπεράσπιση οικουμενικών αξιών. 7η: Τέχνη: Μία γλώσσα για όλους. 8η: Μπροστά στο μέλλον».

Εκ των περιεχομένων διαπιστώνουμε ότι το βιβλίο έχει μία σαφή παγκόσμια, παγκοσμιοποιητική διάσταση. Είναι «βιβλίο χωρίς σύνορα». Η υπερεθνική «ελίτ-αλήτ», εξ άλλου βδελύσσεται τα σύνορα. Οι ασυνόρευτες συνθήκες, τα ασυνόρευτα κράτη είναι ο διακαής πόθος τους, προς μεγίστη χαρά των μωαμεθανών λαθρομεταναστών και των ποικιλώνυμων «αλληλέγγυων» .

Κάποτε, σε τούτο τον τόπο, επιστρατεύονταν οι άριστοι των επιστημών και της τέχνης για την συγγραφή βιβλίων για την εκπαίδευση, γι’ αυτό ακόμη και σήμερα, παλιοί γέροντες, με νοσταλγία ανατρέχουν σ’ αυτά. Τώρα, όταν λήγει το σχολικό έτος, οι μαθητές, χαιρέκακα τα καίνε.

Τώρα το πιστοποιητικό επιλογής των «συγγραφέων» είναι η στάθμη της αφιλοπατρίας, εκκλησιομαχίας και ψευτοπροοδευτικότητας.

Μία σύντομη περιήγηση στο προς εξέταση βιβλίο της Γ’ Γυμνασίου θα καταδείξει το, όπως το ονομάζω, ύπουλο παιδομάζωμα.

Σελ. 11. Κείμενο: «Η ελληνική κοινωνία αλλάζει».

Διαβάζω: «Η ενεργή παρουσία των μειονοτήτων στην ελληνική κοινωνία διατάραξε τα τελευταία χρόνια την ως τότε κυρίαρχη εικόνα της αρμονικής εθνικής ομοιογένειας και έθεσε επιτακτικά πλέον το ζήτημα της συνύπαρξης διαφορετικών εθνοπολιτισμικών ομάδων.
Τα παιδιά στο σχολείο καλούνται να μάθουν να ξεχωρίζουν τα κοινά στοιχεία που έχουν μεταξύ τους κουλτούρες που στην πρώτη ματιά μοιάζουν διαφορετικές, να εκτιμούν την αξία άλλων πολιτισμών εκτός από τον δικό τους, να αναγνωρίζουν την ετερογένεια, και όχι την ομοιογένεια, ως βασικό χαρακτηριστικό των σύγχρονων κοινωνιών».

Υπογραφή, Χριστίνα Κουλούρη, καθηγήτρια πανεπιστημίου.

Σελ. 53. Κείμενο: «Πολυεθνικές τάξεις στο σχολείο».

«Αν κάποιος επισκεφθεί ανυποψίαστος ένα δημόσιο Δημοτικό σχολείο σε κάποιες γειτονιές της Αθήνας, θα ξαφνιαστεί: υπάρχουν τάξεις του Δημοτικού, όπου ένα στα τρία ή περισσότερα από τα παιδιά που φοιτούν έχουν την Ελλάδα για δεύτερη πατρίδα και τα ελληνικά για δεύτερη (και, καμιά φορά, σχεδόν άγνωστη) γλώσσα.
Την πρώτη φορά που βρέθηκα σε μία τέτοια τάξη, άκουσα έκπληκτος αλλά και ντροπιασμένος για την άγνοιά μου δασκάλους να μου εξηγούν πόσο ραγδαία αλλάζει η «εθνική» σύνθεση του μαθητικού πληθυσμού των δημόσιων Δημοτικών σχολείων χρόνο με τον χρόνο. Πόσο οι ίδιοι πελαγώνουν αβοήθητοι και ακαθοδήγητοι να διευθύνουν τις νέες πολυπολιτισμικές τους τάξεις. Πόσο πολύπλοκα και δύσκολα είναι τα εκπαιδευτικά, παιδαγωγικά και κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί η συνύπαρξη παιδιών διαφορετικής εθνικότητας, με πελώρια διαφορά επιπέδου στη γνώση της γλώσσας, τη μαθησιακή υποδομή και τις εξωσχολικές συνθήκες ζωής».

Και το κείμενο συνεχίζεται με τον συγγραφέα να επιχαίρει διότι οι τάξεις γίνονται «πλουσιότερες» και καλύτερες χάρις στους «ξένους». Υπογραφή: Π. Τσίμας, δημοσιογράφος.

Σελ. 65. Κείμενο: «Ε.Ε. και ελληνική ταυτότητα».

«Είμαστε όλοι εκτεθειμένοι σε αληθινό βομβαρδισμό πολιτιστικών προϊόντων που διαμορφώνονται σύμφωνα με τη διεθνή διαφημιστική προβολή. Τα κράτη-έθνη δεν ανέκοψαν, αλλά αδιαφόρησαν γι’ αυτή την εξέλιξη. Η Ελλάδα την ενίσχυσε μάλιστα έμμεσα με ιδεολογικό προσανατολισμό σε μία διαστρεβλωμένη και γι’ αυτό χωρίς απήχηση ελληνική και χριστιανική παράδοση και με αδιαφορία...».

Υπογραφή; Κώστας Σημίτης, πρώην πρωθυπουργός.

Σελ. 90. Κείμενο: «Η σκληρή πραγματικότητα του πολέμου».

«Ας μη μας ξεγελούν οι παρασημοφορήσεις και οι παρελάσεις, οι υποδοχές και οι παράτες. Στους πραγματικούς πολέμους υπάρχουν μόνο μαυραγορίτες και βιαστές, στρατηγοί και μισθοφόροι και βέβαια υπάρχουν και οι μεσάζοντες κάθε είδους: οι μεσάζοντες των όπλων και οι μεσάζοντες των συνθηκών, οι μεσάζοντες των πράξεων και οι μεσάζοντες των αποφάσεων, οι μεσάζοντες των ιδεών και οι μεσάζοντες της πληροφορίας. Όμως στην πραγματικότητα του πολέμου [...] προκύπτουν θύματα».

Υπογραφή: Ν. Σκουτέρη-Διδασκάλου. Και το ’40 έτσι ήταν;

Σελ. 106. Κείμενο: «Ο νεανικός ιδεαλισμός».

«Τα περισσότερα παιδιά που γνωρίζω, πλούσια ή φτωχά, επιθυμούν βαθιά να κάνουν κάτι σημαντικό στη ζωή τους. Μου μιλάνε για την επιθυμία τους να προστατεύσουν τα τροπικά δάση, να σώσουν τις θαλάσσιες χελώνες ή να βοηθήσουν παιδιά που ζουν στο δρόμο…».

Υπογραφή; Peter Dalglish. (Υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή σου από την προστασία της χελώνας; Βρέθηκε η αιτία της κρίσης).

Σελ. 116. Κείμενο: «ΜΚΟ».

«Εδώ στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε περίεργα τις ΜΚΟ: Όταν η Διεθνής Αμνηστία και το Παράρτημα του Ελσίνκι καταγγέλουν παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Τουρκία, γράφουμε την είδηση στην πρώτη σελίδα. Όταν οι ίδιες οργανώσεις διαμαρτύρονται για καταπίεση των μαρτύρων του Ιεχωβά, των Σλαβόφωνων ή των Μουσουλμάνων στην Ελλάδα, είναι ανθελληνικές και πληρωμένες από ξένα κέντρα. Ουσιαστικά μας ενοχλεί η ανεξαρτησία τους: θα τις θέλαμε με το μέρος μας (όπως και όλες τις άλλες εξουσίες) και ξεχνάμε ότι αυτό θα καταργούσε αυτόματα το διεθνές τους κύρος.
Είμαι υπερήφανος που ανήκω στις περισσότερες από αυτές τις οργανώσεις. Πιστεύω πως ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, ενιαία και αδιαπραγμάτευτα, είναι η μόνη ιδεολογία που μας απέμεινε – αλλά και η μόνη που μας χρειάζεται».

Υπογραφή; Νίκος Δήμου, συγγραφέας, μεταξύ άλλων, του βιβλίου «η δυστυχία να είσαι Έλληνας».
Σελ. 144. Κείμενο: «Δεν είναι η επιστήμη αυτή που προκαλεί καταστροφές».

«Όλα τα εγκλήματα στην ιστορία είναι απόρροια κάποιου φανατισμού. Όλες οι σφαγές έγιναν από αρετή, στο όνομα της αληθινής θρησκείας, του νόμιμου εθνικισμού, της καλής πολιτικής, της σωστής ιδεολογίας και τέλος, στο όνομα του αγώνα εναντίον της αλήθειας του άλλου, του αγώνα εναντίον του σατανά».

Υπογραφή; Φρανσουά Γιάκομπ
(Μαθαίνει ο μαθητής ότι η «αληθινή θρησκεία» του είναι εγκληματική).

Σελ. 137. Κείμενο: «Η νέα γενιά».

«Νομίζω ότι είμαστε μπροστά σε μία πλουραλιστική νέα κοινωνία, αρκετά ανεκτική και ανοικτή, και ταυτόχρονα πολύ ψυλλιασμένη, επιφυλακτική και σε διαρκή αμφισβήτηση. Άλλωστε ακόμα και η απάθεια είναι συχνά μία μορφή αντίδρασης. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι νέοι σήμερα φορούν τα πάντα και δεν ακολουθούν μία μόδα, ότι ακούνε διάφορες μουσικές και όχι μόνο ένα είδος, ότι ψηφίζουν διαφορετικά κόμματα σε κοινές παρέες, ότι γεμίζουν μικρά θέατρα και σινεφίλ αίθουσες, ότι κατέβηκαν στους δρόμους, ότι δεν παραμυθιάζονται με ήρωες και ινδάλματα ή στρέφονται σε εκείνους του παρελθόντος, όπως ο Τσε ή ο Μάρλεϊ».

Υπογραφή; Μία Κόλλια (;)

Δεν παρέθεσα, δεν αρκεί ο χώρος, καθόλου κείμενα από την «αντιρατσιστική» 3η ενότητα. Σ’ αυτήν περιέχονται 5-6 κείμενα με θέμα τον ρατσισμό, σχεδόν ενοχοποιούνται οι Έλληνες μαθητές. Συναντούμε, για παράδειγμα, έρευνα του 4ου Γυμνασίου Αθηνών, με ερωτήσεις, όπως:

«Σας ενοχλεί το γεγονός ότι στην Ελλάδα έχουν έρθει τα τελευταία χρόνια αλλοδαποί;».

Υπάρχει περίπτωση ένα παιδί να πει «ναι»; Θα «στιγματιστεί» ως ξενόφοβος, ρατσιστής, χρυσαυγίτης και θα εισπράξει και την χλεύη του «προοδευτικού» καθηγητή.

Στην ίδια ενότητα (σελ. 58) θα βρούμε κείμενο για το ολοκαύτωμα των Εβραίων, όχι όμως και για τις ρατσιστικές Γενοκτονίες των Ελλήνων, διότι η «ελληνοτουρκική φιλία»- υποτέλεια των ελλαδικών κυβερνήσεων στα αρπακτικά της Άγκυρας- δεν επιτρέπει τέτοιες αναφορές. (Θυμίζω ότι τα βιβλία εκπονήθηκαν το 2003, επί υπουργίας του ΓΑΠ και διανεμήθηκαν το 2006, επί Γιαννάκου).
Ερωτώ: Μ’ αυτά που περιέχει το σχολικό βιβλίο καλλιεργείται και αναπτύσσεται η εθνική και θρησκευτική συνείδηση των Ελλήνων μαθητών, όπως προβλέπει το Σύνταγμα;

ΣΧΟΛΙΟ ΡΕΣΑΛΤΟ:
Ο «χυλός» της πολυπολιτισμικότητας δεν εξαρθρώνει μόνο τους συνεκτικούς ιστούς της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης, αλλά και διαλύει και τους όρους της κοινωνικής (ταξικής») συνείδησης.

Το «κατηχητικό» της Νέας Τάξης σε αυτό ακριβώς στοχεύει: Να καταστρέψει κάθε ΜΟΡΦΗ Συλλογικής Ιστορικής Συνείδησης (κοινωνική, ταξική, εθνική, Θρησκευτική…), διαλύοντάς αυτές τις Μορφές μέσα στον αγελαίο πολτό της Πολυπολιτισμικότητας.

Έτσι «ακυρώνονται» οι «όροι» κάθε Αγωνιστικής Αντίστασης, εναντίον των δυναστών. Διότι χωρίς συνθετικά σύνολα ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ (ταξικών και εθνικών), ιστορικά κατακτημένα, δεν μπορεί να υπάρξουν αγώνες.

Σε αυτήν την ακύρωση των αγωνιστικών «συνθηκών» (των «όρων» για αγώνα) πρωτοστατούν οι «προοδευτικοί» του «εκσυγχρονιστικού» σκοταδισμού και οι μεταλλαγμένοι «αριστεροί».

Κραυγάζουν για «ταξική συνείδηση» οι «αριστεροί» της Πολυπολιτισμικής υστερίας, την ίδια ώρα που ισοπεδώνουν κάθε «συνθήκη» ταξικής συνείδησης!!!

Ο Δημήτρης Νατσιός, στο συνοπτικό κείμενό του, αποκαλύπτει, με συγκεκριμένα παραδείγματα, το δηλητήριο της ισοπέδωσης της Ιστορικής Συνείδησης ενός λαού, που ενσταλάσσεται στα παιδιά από τα πρώτα χρόνια της «κατήχησής» τους στα Σχολεία.

ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ-ΕΒΡΑΙΟΙ-DEMOCRACY

Κατάλληλη εποχή...

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ   ...... Η "συνάντηση" Προτεσταντών και Εβραίων ήταν από τη φύση της "εκρηκτική" ...Ένας νόμιμος γόνος —αλλά "δεύτερος" του χριστιανισμού— συναντήθηκε με τον αποσυνάγωγο "παρία" του ...Ένα "παιδί" τού νοικοκύρη "συναντήθηκε" με τον αλήτη τής γειτονιάς; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; ...Η σύνθεση συμμορίας ...Bad influence, όπως θα έλεγαν και οι Αγγλοσάξονες.

Τι γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις; ...Ο ριψοκίνδυνος αγαθός "γόνος" ανακαλύπτει έναν "δάσκαλο" στο πρόσωπο του έμπειρου αλήτη. Ο "αδικημένος" δεν διστάζει να ξεπεράσει τις κόκκινες "γραμμές" των οικογενειακών συμφερόντων —οι οποίες θα έπρεπε θεωρητικά να τον περιορίζουν— και ο "αλήτης" θα βρει έναν καλό συνεταίρο, για να κάνει αυτό το οποίο πάντα ήθελε, αλλά χωρίς βοήθεια εκ των έσω δεν μπορούσε ...Θα έβρισκε αυτόν, ο οποίος θα είχε το "κλειδί" να τον βάλει μέσα στο "σπίτι", το οποίο πάντα είχε ως στόχο ...Αυτό, το οποίο γίνεται πάντα ...Ο "αδικημένος" θα γίνει προδότης και θα βάλει τον "αλήτη" μέσα στο σπίτι τής οικογένειάς του. Από εκεί και πέρα ό,τι δεν μπορούν να κλέψουν, δεν τους ενοχλεί να το καταστρέψουν, εφόσον θεωρούν ότι έτσι κι αλλιώς δεν θα το απολάμβαναν οι ίδιοι ...Αυτό έγινε όταν "συνάντησαν" οι Προτεστάντες τους Σιωνιστές Εβραίους ...Όταν η Democracy συνάντησε τις ιδεολογικές "επινοήσεις" των τεμπέληδων των γκέτο ...Των γκέτο των πληρωμένων χαφιέδων, μαχαιροβγαλτών και πορνών.Το αποτέλεσμα αυτής της "συνάντησης" ήταν ο κομμουνισμός ...Ο "νόμιμος" κομμουνισμός εντός της εμετικής Democracy ...Ο κομμουνισμός είναι η θεωρία-"καρκίνος" για όλα τα συστήματα. Με αυτόν "ψέκασαν" το σύνολο των κρατών και στην πραγματικότητα εξαπέλυσαν έναν τρομερό "βιολογικό" πόλεμο που οδηγούσε τα κράτη στην παράλυση και την καταστροφή. Αυτό ήταν το απόλυτο μυστικό τής προτεσταντικής κυριαρχίας. Αυτός ο "πλάγιος" τρόπος επικράτησης για τους Προτεστάντες δεν ήταν πρωτοφανής. Οι Προτεστάντες, ως "κομπάρσοι" επί αιώνες των εξελίξεων, απέφευγαν τις απευθείας συγκρούσεις με τους ισχυρούς ομόθρησκούς τους. Γι' αυτόν τον λόγο ρίσκαραν ακόμα και αντιχριστιανικές ή αντισυστημικές μεθόδους, ώστε ν' ανέβουν στη χριστιανική "ιεραρχία". Στην πραγματικότητα όλη τους η "επιτυχία" οφείλεται σε τέτοιου είδους "νοσηρές" πολιτικές ...Πολιτικές, τις οποίες οι συμβατικές αυτοκρατορίες δεν τις εφάρμοζαν ακόμα κι όταν κατέρρεαν. Αυτές προτιμούσαν να καταρρεύσουν, παρά να απειλήσουν το "λειτουργικό" τού ίδιου του συστήματος εξουσίας.Όμως, αυτό, το οποίο αποτελούσε αναστολή για όλους τους υπόλοιπους, δεν ήταν για τους Προτεστάντες. Η ίδια η Βρετανική Αυτοκρατορία, η οποία υποτίθεται "κατάκτησε" τον "μισό" κόσμο, δεν έχει να επιδείξει στην ιστορία της τίποτε άξιο, ηρωικό ή θριαμβευτικό. Στην απόλυτη ακμή της είχε "αυτοκράτειρα" μια θλιβερή κι αγράμματη Γερμανίδα. Με αυτήν "κατέκτησαν" τον κόσμο. Πραγματικοί ήρωες εκείνης της αυτοκρατορίας ήταν χαφιέδες, μαχαιροβγάλτες, προδότες, πόρνες, έμποροι, ιερείς κλπ. ..."Ήρωες", που ποτέ δεν θα τους φτιάξουν μνημεία, παρά θα τους κρύψουν βαθιά στα "συρτάρια" των μυστικών υπηρεσιών, στα οποία θα έχουν πρόσβαση οι νέοι εκπαιδευόμενοι, προκειμένου να τους αντιγράψουν.Αυτή ήταν πάντα η τέχνη τους ...Η τέχνη τού συνωμότη. Έχοντας πάντα τη νοοτροπία τού "αουτσάιντερ", που δεν τολμά να βγει στα "ίσα" να χτυπήσει μια διάκριση, είχαν μάθει να λειτουργούν "πλαγίως" ...Είχαν μάθει να κάνουν "διπλή" ζωή ...Να περιφέρονται ως αλήτες στους "δρόμους" του Κόσμου με τους Εβραίους και να μπαίνουν στα χριστιανικά "σαλόνια" σαν καλά παιδιά. Ακόμα κι όταν ισχυροποιήθηκαν πάρα πολύ, δεν ξεπέρασαν αυτήν τη συνήθεια ...Τους άρεσε να φοράνε πομπώδεις στρατιωτικές στολές, ενώ κατά βάθος παρέμεναν ανασφαλείς Mr. Bean ...Αν πιάσει η εκστρατεία τρόμου, τότε καλώς ...αν δεν πιάσει, τρέχουν να κρυφτούν οι "τρομοκράτες" ...Έτσι λειτουργούσαν τα subjects τής Γερμανίδας βασίλισσας......Μια πολιτική, η οποία βέβαια τους "χάραξε" ...Σε όλη τους την ατομική ή κοινωνική την δραστηριότητα "υποκρίνονται", σαν να είναι κάποιοι άλλοι ...Στο "τζάμπα" και στις τελετές εμφανίζονται όπως θα ήθελαν να είναι και όχι όπως στην πραγματικότητα είναι ...Στις παρελάσεις φανταχτερά "παγόνια", στις μάχες ξεπουπουλιασμένες "κότες". Πηγαίνεις για παράδειγμα στο Λονδίνο και έχει τα περισσότερα πολεμικά μνημεία απ' οποιαδήποτε άλλη πρωτεύουσα του κόσμου. Γιατί; ...Για τον ίδιο λόγο που ένας σεξουαλικά ανίκανος κουβεντιάζει συνέχεια για σεξ και μάλιστα με προτίμηση στο άγριο ...Οι Βρετανοί είναι περήφανοι για τα αποκτήματά τους, αλλά όχι για τις μεθόδους που ακολούθησαν ...Δεν υπάρχει έγκλημα, μικρότητα, ελεεινότητα, φαυλότητα, αθλιότητα και δολιότητα που να μην την έκαναν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τού Πλανήτη. Καμαρώνουν μουσεία, τα οποία μοιάζουν περισσότερο με αποθήκες κλεπταποδόχων παρά με ναούς της ανθρώπινης τέχνης. "συναναστροφή" τους με τους Εβραίους Σιωνιστές αυτά τα χαρακτηριστικά τα επιδείνωσε ακόμα πιο πολύ ...Τα μονιμοποίησε, ακόμα κι όταν θεωρητικά ήταν ισχυροί και δεν είχαν λόγους να φέρονται με τέτοιον τρόπο. Ό,τι άσχημο και άθλιο μπορεί κάποιος να σκεφτεί, το οποίο θα θεωρούσε αδύνατο να το κάνει ένα μεγάλο κράτος ή ένας υψηλά ιστάμενος αξιωματούχος, το έχουν κάνει οι Βρετανοί, είτε ως κράτος είτε ως άτομα. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες τους ήταν αποτέλεσμα πράξεων, που, αν δεν ήταν του κοινού ποινικού Δικαίου, ήταν τουλάχιστον ελεεινές ..."Κατέκτησαν" την Ινδία, ξεγελώντας και απειλώντας ανήλικους διαδόχους ως κοινοί εγκληματίες, απαγωγείς κι εκβιαστές ...Επέκτειναν τα συμφέροντά τους στην Κίνα ως κοινοί κακοποιοί μέσω της εμπορίας και της διακίνησης ναρκωτικών.Αυτό πάντα τους δημιουργούσε ένα μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα ...Έναν "διχασμό" προσωπικότητας. Είχαν περίπου ελληνική παιδεία, αλλά αγγλοσαξονική ιστορία ...Άλλα "ονειρεύονταν" και άλλα "έκαναν" ...Λάτρευαν βασιλείς ήρωες και ακολουθούσαν μια βασίλισσα "Κατίνα" ...Θαύμαζαν γενναίους Έλληνες, αλλά μιμούνταν μίζερους Σάξονες ...Θαύμαζαν τους ανιδιοτελείς και τους αλτρουιστές και μιμούνταν τους ιδιοτελείς και τους κακοήθεις. Ζούσαν διαρκώς σε μια σύγχυση, η οποία προερχόταν από τη σύγκρουση των συμφερόντων τους. Θαυμάζοντας τους αρχαίους Έλληνες ήρωες της μυθολογίας, δεν μπορούσαν να δεχθούν ότι οι "ήρωές" τους ήταν ο ορισμός τού "μιαρού". Θαυμάζοντας τους γενναίους, δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν το γεγονός ότι το σύνολο των όσων απολάμβαναν ήταν αποτέλεσμα πράξεων των δειλών. Το Λονδίνο, το οποίο ύψωσε το άγαλμα του Αχιλλέα στο κέντρο του, δεν μπορούσε να "χωνέψει" ποτέ ότι οι "ήρωές" του ήταν στην καλύτερη περίπτωση δειλοί και συνωμότες Θερσίτες. Αυτά όλα, όμως, είχαν ως αποτέλεσμα τη "μετάλλαξή" τους. Έγιναν οι απόλυτα ειδικοί στην τέχνη τής "βιτρίνας" των συνωμοσιών και των ανίερων συμμαχιών, που οδηγούσαν πάντα τους αντιπάλους τους στην πρόκληση του επιθυμητού "εμφυλίου" ...Του όποιου "εμφυλίου" ...Του "εμφυλίου" μεταξύ διαδόχων, μεταξύ κοινωνικών τάξεων, μεταξύ μειονοτήτων, μεταξύ δογμάτων, μεταξύ απατεώνων, μεταξύ συμμοριτών ...μεταξύ των πάντων. Παντού επαναλάμβαναν την ίδια τακτική ...Μια τακτική "μολυσματική", η οποία όμως όσο περισσότερο "απλωνόταν" στον κόσμο, τόσο πιο μεγάλο μέρος του "μόλυνε", χωρίς κανένας να γνωρίζει τι θα γινόταν αν χανόταν ο έλεγχος και πού θα μπορούσε να σταματήσει το κατρακύλισμα.Ο σχεδιασμός τής επιθυμητής Democracy.Η μεγάλη αγγλοσαξονική "πατέντα",Η οποία έθεσε τον κόσμο υπό προτεσταντική "κηδεμονία".Αυτοί λοιπόν οι ενσυνείδητα imitation Έλληνες —ως οι ισχυρότεροι των Προτεσταντών— αποφάσισαν να "ρίξουν" όλους τους υπόλοιπους. Όχι μόνον τις διαφορετικές θρησκείες που "συναντούσαν" μέσω της αποικιοκρατίας, αλλά και τα διαφορετικά δόγματα του χριστιανισμού. Ποιο όμως θα ήταν το καλύτερο "όπλο" γι' αυτούς τους "μετρ" της μεταμφίεσης; ...Το πιο γυαλιστερό και διάσημο ελληνικό "όπλο" ...Η Δημοκρατία. Αφού προσάρμοσαν αυτήν τη Δημοκρατία στα συνωμοτικά τους σχέδια, την πρόσφεραν στους ανθρώπους ...Την πρόσφεραν όμως "μολυσμένη" κι "ακατάλληλη". Αφού την έλεγξαν στη χρήση, την έριξαν στην "αγορά". Τότε ήταν που αποφάσισαν —ως το "νεώτερο" χριστιανικό δόγμα— να πάρουν το ρίσκο να "ρίξουν" τους υπόλοιπους και να επιχειρήσουν να διεκδικήσουν τον έλεγχο ολόκληρου του χριστιανισμού. Τότε αποφάσισαν μόνοι τους να τελειώσουν με την εποχή των "αυτοκρατόρων", των "τσάρων" και των "σουλτάνων", γιατί θεώρησαν ότι είχαν βρει την ιδανική γι' αυτούς λύση.Η ειρωνεία είναι ότι η μεθόδευση αυτή εις βάρος των κληρονομικών "δεινοσαύρων" της εποχής έγινε από έναν "θρόνο" ...Τον θρόνο τής Αγγλίας. Η λύση "άκουγε" σε έναν όρο, ο οποίος ήταν "παραφθορά" —κυριολεκτικά και μεταφορικά— της ελληνικής Δημοκρατίας ...Είχαν στα χέρια τους την Democracy ...Το υπέρτατο "εργαλείο" των Προτεσταντών ...Το "τσουβάλι" των βασιλιάδων τους, όπου μέσα του έκλειναν ολόκληρο τον βρετανικό λαό, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Αυτό το "τσουβάλι" θέλησαν να επιβάλουν σε ολόκληρο τον κόσμο, ώστε να "τσουβαλιάσουν" όλους τους λαούς, όπως έκαναν μέχρι τότε επιτυχώς με τους Βρετανούς. Όμως, για να γίνει αυτό, έπρεπε να γκρεμιστούν οι προηγούμενες κυρίαρχες εξουσίες ...Έπρεπε να ανοίξουν τον δρόμο για την Democracy και άρα έπρεπε να φύγουν από τη "μέση" οι "Τσάροι" και οι "Κάιζερ".Στην πραγματικότητα έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία ...Σκότωσαν τους ετοιμοθάνατους του "είδους", για να γλιτώσουν οι ίδιοι, "ποντάροντας" στη μείωση του "πληθυσμού" των "δεινοσαύρων". Βλέποντας λοιπόν ότι η βιομηχανική ανάπτυξη θα σήμαινε το τέλος των "γαλαζοαίματων" και την "άνοιξη" της Δημοκρατίας, "έτρεξαν" να προλάβουν τις εξελίξεις. Πριν προλάβουν οι λαοί των εργαζομένων να "θυμηθούν" την ελληνική Δημοκρατία, οι Προτεστάντες "εφεύραν" την Democracy και τους τη "φόρεσαν" με τη βία. Έπρεπε να το κάνουν αυτό, γιατί ήταν θέμα χρόνου να έρθουν σε σύγκρουση με αυτούς. "Έβλεπαν" ότι οι αγράμματοι και οι θρησκόληπτοι δουλοπάροικοι, οι οποίοι μέχρι τότε ελέγχονταν εύκολα και τους προσκυνούσαν με πάθος σαν "ελέω" Θεού βασιλείς, δεν θα συνέχιζαν να υπάρχουν για πολύ ακόμα. Τα παιδιά των δουλοπάροικων θα γίνονταν εργάτες και οι εργάτες δεν προσκυνάνε. Η βιομηχανία θα "γεννούσε" μια εργατική τάξη εκπαιδευμένων εργατών, οι οποίοι ήταν θέμα χρόνου να γίνουν και μορφωμένοι ...Ήταν θέμα χρόνου όλοι αυτοί ν' αμφισβητήσουν τις υπάρχουσες δομές των κληρονομικών "αρχόντων".Αυτοί οι μορφωμένοι λαοί τής βιομηχανικής εποχής ήταν εκείνοι, οι οποίοι θα παγιδεύονταν από την Democracy. Τι ήταν αυτή η προτεσταντική "πατέντα" με το ελληνικό όνομα; ...Μια παρωδία τής ελληνικής Δημοκρατίας ...Μοιάζει στο "τυπικό" με τη Δημοκρατία, αλλά δεν είναι τέτοια ...Μοιάζει με ελληνικό αγώνα, αλλά είναι "στημένος" αγώνας. Δίνει το δικαίωμα στον λαό να ψηφίζει, αλλά στην πραγματικότητα δεν του δίνει δικαίωμα επιλογής ...Του δίνει το δικαίωμα να ψηφίσει αποκλειστικά ανάμεσα σ' αυτά, τα οποία έχουν επιλέξει οι "εκλεκτοί" ...Να ψηφίσει ανάμεσα σ' αυτά, τα οποία ο θρόνος θεωρεί —με τα δικά του κριτήρια και άρα με βάση τα δικά του συμφέροντα— ανεκτά και άρα νόμιμα. Ο "ελέω θεού" Μονάρχης, δηλαδή, είναι αυτός ο οποίος αποφασίζει μόνος του τι επιλογές έχει ο λαός και άρα παραμένει υπεράνω του λαού, λαμβάνοντας μια τυπική "επικύρωση" των αποφάσεών του μέσω των εκλογών ..."Στάχτη" δηλαδή στα μάτια του κόσμου.Ο Μονάρχης είναι αυτός, ο οποίος ελέγχει απόλυτα την Democracy. Αυτός την ελέγχει, γιατί μόνος του ορίζει την έννοια της "νομιμότητας" και μέσα σ' αυτήν πρέπει να μπουν όλοι, όπως μπαίνει κάποιος στο κρεβάτι τού Προκρούστη. Ο Μονάρχης δηλαδή αποφασίζει ποια είναι νόμιμη ιδεολογία, νόμιμο κόμμα και νόμιμος αρχηγός και μετά βάζει όλους αυτούς τους νόμιμους να τρέχουν σαν τα "σκυλιά" για το έπαθλο της εξουσίας. Όποιος δεν είναι "νόμιμος" —και άρα ελεγχόμενος, υποταγμένος, σκυμμένος και "δαρμένος"— απλά δεν υπάρχει ...Δεν έχει καν δικαίωμα συμμετοχής στη διαδικασία. Από εκεί και πέρα ο "νόμιμος", αφού νικήσει στις εκλογές, πηγαίνει στον Μονάρχη να υποβάλει την υποταγή του, προκειμένου ν' αναλάβει την εξουσία ...Την εξουσία τού Μονάρχη ...Την εξουσία που του "δανείζει" ο Μονάρχης και όχι αυτήν που του δίνει ο λαός.Από τη στιγμή λοιπόν που υπάρχει πολιτικό σύστημα που "υπνωτίζει" τον λαό και παραδίδει την απόλυτη εξουσία στον Μονάρχη, τα πάντα είναι επικίνδυνα. Γιατί; ...Γιατί μπορούν να γίνουν πολλές παραλλαγές τής ίδιας αθλιότητας ...Γιατί η έννοια του Μονάρχη μπορεί να "παιχτεί" με πολλούς τρόπους και πολλές παραλλαγές. Μπορεί αυτός ο Μονάρχης με τον ίδιο τρόπο να γίνει κυρίαρχος και πάνω σε άλλους λαούς, οι οποίοι θα "υιοθετήσουν" το σύστημά του. Μπορεί αυτός ο Μονάρχης να είναι ένας εμφανής βασιλιάς, αλλά μπορεί να είναι και μια αφανής Χούντα.  Μπορεί, δηλαδή, ο συνταγματικά ανώτατος Άρχων να "αντικατασταθεί" σε κάποιες περιπτώσεις από πλούσιους και ισχυρούς ιδιώτες, οι οποίοι θα ελέγχουν τα πάντα και θα έχουν δημοκρατική "βιτρίνα" που θα τους κάνει πανίσχυρους. Από τη στιγμή, δηλαδή, που εφευρέθηκε μια "ψευδοδημοκρατική" Democracy, η οποία δίνει την απόλυτη εξουσία σε "κέντρα" πέρα και πάνω από τον λαό, τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα ...Είναι πολύ επικίνδυνα, γιατί δεν ξέρει κανένας ποιοι βρίσκονται "πίσω" από το αδιαφανές "παραβάν" τής εξουσίας.Μέσα στα πλαίσια αυτού του ύπουλου σχεδιασμού υπάρχουν και λειτουργούν όλα όσα βλέπουμε. Μέσα σα πλαίσια αυτού του κοινού για όλους σχεδιασμού υπάρχουν όλα τα κοινά που βλέπουμε σε όλα τα κράτη. Οι μονάρχες, δηλαδή, αποφάσισαν μόνοι τους για τον παγκόσμιο "δικομματισμό", ο οποίος υπάρχει στο σύνολο του Πλανήτη. Αυτοί δημιούργησαν τα ΣΥΣΤΗΜΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ του συστημικού δικομματισμού. Αυτοί δημιούργησαν τα "χριστιανοδημοκρατικά" κόμματα και τα έβαλαν απέναντι από τα "σοσιαλοδημοκρατικά", τα οποία είναι επίσης δικά τους. Απλά χώρισαν τις "πελατείες" των κομμάτων με στόχο να μην ξεφεύγει κανένας ...Οι πλούσιοι, ισχυροί αλλά και οι θρησκόληπτοι μιας κοινωνίας θα εγκλωβίζονταν στη χριστιανοδημοκρατική "στάνη" και  οι πολλοί φτωχοί, αντιδραστικοί, αλλά και πονηροί στη σοσιαλοδημοκρατική "στάνη". Αυτοί κάθε τέσσερα συνήθως χρόνια δίνουν μια "παράσταση" δημοκρατίας, η οποία καταλήγει στο φιάσκο τής υποταγής στον Μονάρχη. Μιλάμε για αθλιότητες άνευ προηγουμένου. Ακόμα και σήμερα —στην αυγή τής τρίτης χιλιετίας— οι μονάρχες δεν διστάζουν να προσβάλουν και να υποτιμούν τον λαό τους ...Ειδικά οι Προτεστάντες, οι οποίοι είναι οι εφευρέτες τής Democracy. Την ημέρα έναρξης της κοινοβουλευτικής περιόδου το Βρετανικό Κοινοβούλιο κατεβάζει στην κυριολεξία τα "βρακιά" του μπροστά στους μονάρχες. Στη γιορτή τής δημοκρατίας οι εκπρόσωποι του λαού αντιμετωπίζονται σαν κατώτεροι "σκύλοι" και ο ναός της δημοκρατίας μετατρέπεται σε βασιλικό "στάβλο" ...Royal Mews. Ούτε στο συμβολικό επίπεδο δεν τους σέβεται η Μοναρχία τούς Βρετανούς. Την ώρα που η βασίλισσα μπαίνει στο "κοινοβούλιο" τού βρετανικού λαού από την ειδική είσοδο των Κυρίαρχων (sovereign's entrance
), υποστέλλεται απ' αυτό η σημαία τού βρετανικού λαού και ανεβαίνει η οικογενειακή σημαία των Γερμανών βασιλέων. Αποδεικνύεται με τον κραυγαλέο και προκλητικό αυτόν τρόπο ότι το Βρετανικό Κοινοβούλιο είναι ακόμα ένα περιουσιακό στοιχείο τον Γερμανών Σάξεν-Κόμπουργκ και Γκότα 
...όπως είναι, για παράδειγμα, τα βρακιά τής βασίλισσαςΤόσο τους υπολογίζουν και βέβαια τόσο τους υπολήπτονται τους Βρετανούς οι βασιλείς τους. Προκαταβολικά, δηλαδή, και για να μην έχει ψευδαισθήσεις ο οποιοσδήποτε "νικητής" των βασιλικών κομματικών "στάβλων", η μοναρχία κάνει μια ιδιωτική "γιορτή", που στην ουσία "αποπατά" πάνω στο όργανο, το οποίο θεωρητικά εκφράζει τη λαϊκή κυριαρχία. Η βασίλισσα, ανεξαρτήτως της ταυτότητας του νικητή των εκλογών, διαβάζει το "κατευθυντήριο" κείμενο της "Διακυβέρνησης", ξεκινώντας με το "My Government" ...Η δική της Κυβέρνηση ...Διαβάζει το κείμενο ανάμεσα σε "γαλαζοαίματους" ευγενείς στη Βουλή των Λόρδων και με τον νικητή Πρωθυπουργό και εκλεκτό του λαού να παρακολουθεί τη συνεδρίαση όρθιος στην πόρτα σαν τον σκύλο. Η μέγιστη παραχώρηση που κάνουν στους εκπροσώπους του λαού είναι η δυνατότητα που τους δίνουν —"αν θέλουν"— να μην πάνε καθόλου στην τελετή έναρξης ...Τους δίνουν τη δυνατότητα να μείνουν μόνοι τους στον "στάβλο" τής Βουλής των Κοινοτήτων ...Έτσι κι αλλιώς άλλοι αποφασίζουν ...δεν θα είναι και μεγάλη "απώλεια" η απουσία των "ματάκηδων" του λαού.Όταν αυτά συμβαίνουν στις ημέρες μας, αντιλαμβανόμαστε πόσο πιο εύκολα συνέβαιναν στις αρχές τού προηγούμενου αιώνα ...Όταν οι λαοί ήταν πολύ πιο αγράμματοι, τα ΜΜΕ ήταν απολύτως ελεγχόμενα και δεν υπήρχε η εναλλακτική ενημέρωση μέσω ίντερνετ. Αντιλαμβανόμαστε ότι οι Προτεστάντες, έχοντας στη διάθεσή τους ένα τέτοιο δοκιμασμένο "ελληνοφανές" όπλο, δεν θα το άφηναν να πάει χαμένο. Από τη στιγμή που ως Μονάρχες μπορούσαν να ελέγξουν την Democracy ενός λαού, μπορούσαν οι ίδιοι να το επαναλάβουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και εις βάρος όλων των άλλωνΑπλά πράγματα. Αφού, ως επίσημοι Μονάρχες τού πιο πλούσιου και υποτίθεται πιο μορφωμένου λαού τής εποχής, τον έλεγχαν απόλυτα —σε βαθμό που να τον προσβάλουν σε κάθε ευκαιρία— μπορούσαν, ως άτυποι Μονάρχες, να ελέγχουν και όλους τους άλλους λαούς. Αυτό ήταν το καλύτερο και πιο πονηρό κόλπο τού προτεσταντισμού. Από τη στιγμή που μπορούσαν να βρίσκονται υπεράνω τής Δημοκρατίας, μετατρέποντας σε ιδιοκτησία τους το πολιτικό σκηνικό τής χώρας τους, αυτό το κόλπο μπορούσαν να το εφαρμόσουν σε όλα τα κράτη τού κόσμου ... Σε όλα τα κράτη όπου είχαν επιρροή. Όπως διορίζεις τα "σκυλιά" τής δικής σου Democracy, έτσι θα διορίζεις και προδοτικά "σκυλιά" των Democracy των άλλων.

Είχαν το "εργαλείο" να το κάνουν. Είχαν το "εργαλείο" αυτό, το οποίο επέτρεπε σε σκοτεινά "παρασκήνια" να ελέγχουν "δημοκρατικές" διαδικασίες. Αφού λοιπόν είχαν δοκιμάσει την Democracy σε όλες τις συνθήκες τού βρετανικού κοινωνικού "εργαστηρίου", αποφάσισαν να τη "μεταφυτεύσουν" και στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Τα συστημικά κόμματα του αγγλοσαξονισμού θα γίνονταν συστημικά κόμματα σε ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο. Αν είχαν στη διάθεσή τους τα κατάλληλα πρόσωπα, ήταν εύκολο η ΚΑΘΕ Κυβέρνηση της Ευρώπης να γίνει δική τους Κυβέρνηση ...Με τη βοήθεια προδοτών μπορούσε η κάθε Κυβέρνηση σε κάθε κράτος να γίνει Her Majesty's Government για τη βασίλισσα της Αγγλίας. Ποια ήταν αυτά τα πρόσωπα; ...Χαφιέδες προδότες διατεθειμένοι να γίνουν οι αρχηγοί των "στημένων" κομμάτων-αντιπροσωπειών και διχαστές τής κοινωνίας ...Ελεγμένοι χαφιέδες, εφόσον τότε ξεκίνησε και η "φάμπρικα" των υποτροφιών για σπουδές στη Βρετανία για μελλοντικούς πολιτικούς.Η εφαρμογή απλά έπρεπε να προσεχθεί ιδιαίτερα, γιατί ήταν επισφαλής. Δεν ήταν δυνατόν να είναι εύκολη, γιατί απέναντί τους θα είχαν κοινωνίες —αλλά και συμφέροντα— που θα αντιδρούσαν. Η "πλατφόρμα" τής Democracy μπορεί να ήταν σταθερή, αλλά, όπως κάθε "πλατφόρμα", έχει ανάγκη από "κάγκελα". Γιατί; ...Γιατί αυτοί τους οποίους "κουβαλάει" μπορεί σε μια στιγμή έντασης να φύγουν ...Να "κατέβουν" ...Να την εγκαταλείψουν. Για να δημιουργηθούν αυτά τα "κάγκελα", έπρεπε τα "άκρα" τους να είναι "κοφτερά" κι απειλητικά ...Καλά τα "κόλπα" με τα συστημικά κόμματα των χριστιανοδημοκρατών και των σοσιαλοδημοκρατών, αλλά δεν έφταναν από μόνα τους. Υπήρχαν δύο μεγάλες δυσκολίες, οι οποίες έπρεπε να ξεπεραστούν. Η πρώτη ήταν να καταφέρουν να γεμίσουν τα βασιλικά "μαγαζιά" με κόσμο και η δεύτερη ήταν να εξασφαλίσουν εκείνες τις συνθήκες, ώστε ο κόσμος αυτός να μην φεύγει ποτέ απ' αυτά τα "μαγαζιά".  
Όμως, για να γεμίσουν αυτά τα συστημικά "μαγαζιά", θα πρέπει να διχαστεί η κοινωνία ...Να αρχίσουν δυνάμεις της να μισούνται μεταξύ τους και να βλέπουν ο ένας τον άλλο σαν εχθρό χειρότερο και από τον ξένο παραδοσιακό εχθρό. Ταυτόχρονα όμως με τον διχασμό των κοινωνιών έπρεπε αυτά τα "κομμάτια" να "μαντρωθούν", ώστε να μην "σκορπούν".  Αυτό, όμως, από μόνο του αποκαλύπτει τη δυσκολία στην εφαρμογή του, εφόσον ήταν φανερό ότι θα προκαλούσε την αντίδραση του φορέα τής "ενότητας" μέσα σε κάθε κοινωνία και ο οποίος ήταν η τοπική εκκλησία. Για να "σπάσει" αυτή η ισχυρή αντίσταση, χρειαζόταν ένας "καταλύτης" ...Ένας "καταλύτης" νέος και πρωτοφανής, εφόσον μέχρι τότε οι κοινωνίες δεν επέτρεπαν την ταξική "διάσπαση". Αυτό γίνεται μόνον με μια νέα "πίστη" των συγκρουόμενων μερών ...Νέα πίστη, που, εφόσον δεν μπορούσε και δεν συνέφερε κανέναν να είναι θρησκευτική, θα ήταν ιδεολογική. Οι φτωχοί και οι αγράμματοι των λαών έγιναν ο στόχος των Προτεσταντών και αυτούς επιθυμούσαν να παρασύρουν στα "μαγαζιά" τους. Ταυτόχρονα θα έπρεπε να δημιουργηθούν και οι "ιησουίτες" αυτής της νέας ιδεολογικής πίστης ...Οι αιμοβόροι "σκύλοι", που αυτόν τον διχασμό της κοινωνίας θα τον "έσπρωχναν" σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις ...Οι διαφορετικοί από τους υπόλοιπους "σκύλοι", οι οποίοι όμως ήταν απαραίτητοι να επιτίθονται στην κοινωνία και να τη διχάζουν ...Η "πίστη" να δημιουργεί "τάσεις" και οι "σκύλοι" να τις μετουσιώνουν σε πολιτικό "μάντρωμα". Έχοντας λοιπόν οι Προτεστάντες γνώση των "εργαλείων" που διέθεταν και των αναγκών που είχαν, αποφάσισαν να επανασχεδιάσουν τον χριστιανικό κόσμο στο σύνολό του. Τι τους χρειάζονταν σε αυτόν τον επανασχεδιασμό; ...Ένα κράτος-"μοντέλο" αυτής της Democracy ...Τους χρειάζονταν προδότες ηγέτες των λαών τους, ώστε να "εγκαταστήσουν" την επιθυμητή Democracy στις δικές τους πατρίδες, χωρίς να τους ενδιαφέρει ποιος θα τις ελέγχει πραγματικά ...Τους χρειάζονταν "σκυλιά" μέσα στους λαούς, που, ακόμα κι αν δεν ήταν ομοεθνείς τους, να λειτουργούν υπέρ των συμφερόντων τους. Για να γίνουν όμως αυτά, θα έπρεπε να τσακιστούν οι προηγούμενες "δομές" που υπήρχαν. Χρήσιμο θα τους ήταν να έχουν ένα "σφυρί", για να "σπάσουν" τους "σκελετούς" των κρατικών δομών που υπήρχαν στα εχθρικά γι' αυτούς χριστιανικά δόγματα. Έπρεπε να "σπάσουν" τα "διαχωριστικά", τα οποία είχε δημιουργήσει το κάθε δόγμα, για να εκμεταλλεύεται μόνο το δικό του κεφάλαιο και τεχνογνωσία. Χρήσιμος θα τους ήταν ένας επιπλέον "μπαμπούλας", ο οποίος σε όλη αυτήν την αλλαγή θα έδινε το "άλλοθι" στους προδότες να κάνουν τις αλλαγές και ταυτόχρονα θα τρομοκρατούσε τους λαούς, προκειμένου να μην αντιδρούν στην προτεσταντική "επέμβαση".  
Ποιος ήταν ο τρομερότερος εχθρός αυτών των σχεδιασμών; ...Ο αυθεντικός ιδιοκτήτης τής Δημοκρατίας. Αυτός, ο οποίος μπορούσε το "εξάμβλωμα" της Democracy να το πετάξει στα σκουπίδια τής ιστορίας ...Ο λαός αυτός, που με την αυθεντική παιδεία των αρχαίων Ελλήνων —και κατοικώντας στην ιστορική τους "κοιτίδα"— θα μπορούσε να τους καταστρέψει τα σχέδια ...Οι Έλληνες. Ξαφνικά οι Βρετανοί από τους πιο φλογερούς θαυμαστές και λάτρεις τού ελληνισμού στη Δύση έγιναν οι πιο μεγάλοι διώκτες του ...Ανηλεείς διώκτες των φυσικών απογόνων των αρχαίων Ελλήνων.Αυτοί, οι οποίοι στην κυριολεξία "αντέγραψαν" τα πάντα από τον ελληνισμό, προσπάθησαν στο τέλος να τον καταστρέψουν. Όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε τα πάντα ...ακόμα και σε συμβολικό επίπεδο ...Ακόμα και το κόκκινο χρώμα των στολών τού Βρετανικού Στρατού ή της Βουλής των Λόρδων είναι ελληνικό ...Είναι το αυτοκρατορικό κόκκινο της Ρώμης, το οποίο η Ρώμη το "δανείστηκε" από τους Διόσκουρους. Όμως, αυτή η εμφανής ελληνικότητα των συμβόλων τούς απειλούσε. Έπρεπε στη "δική" τους Democracy να αποκρύψουν όσο το δυνατόν τη σχέση της με τον ελληνισμό. Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, που στο Λονδίνο το σύνολο των κτιρίων-"συμβόλων" τής βασιλικής εξουσίας είναι ελληνικής τεχνοτροπίας και το Κοινοβούλιο της Democracy είναι γοτθικής ...Εκ του πονηρού ήταν αυτή η επιλογή, για να μην δημιουργούνται ανεπιθύμητοι συνειρμοί. Δεν τους έλειψαν τα κτίρια ..."Απέναντι" στη South bank υπάρχει το κτίριο της County Hall με τις ίδιες ή και καλύτερες προδιαγραφές να στεγάσει ένα Κοινοβούλιο. Δεν τους βόλευε όμως, γιατί ήταν πολύ ελληνοπρεπές για τους σχεδιασμούς τους. Από τη στιγμή λοιπόν που επέλεξαν να κάνουν κακό στον κόσμο με μέσον τα ελληνικά όπλα, ήταν θέμα χρόνου να στραφούν εναντίον του ελληνισμού ...Εναντίον τής δύναμης που εφηύρε αυτά τα "όπλα" και ως εκ τούτου θα μπορούσε να τα εξουδετερώσει. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι σε αυτήν τους την προσπάθεια "ευθυγραμμίστηκαν" με τους Εβραίους ...Τους Εβραίους, οι οποίοι επί αιώνες αντιλαμβάνονται τους Έλληνες ως τον εθνικό τους εχθρό ...Ο "τέλειος" συνδυασμός ...Οι Προτεστάντες ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον "υπόκοσμο" του χριστιανισμού, για να κάνουν κακό στη δύναμη εκείνη, η οποία μέχρι τότε θεωρούνταν η "ελίτ" τού κόσμου τους.Αυτή ακριβώς ήταν η "εικόνα" εκείνης της κατάστασης ...Ο ελληνισμός ήταν η "ελίτ" τού χριστιανισμού ...Το "χαϊδεμένο" παιδί τής Ρώμης ...Οι περίφημοι Ρωμιοί ...Αυτοί, που στη Δύση αρκούσε η προσωπική φιλία τους, για να υποδηλώσει την κοινωνική άνοδο κάποιων. Όμως, όπως συμβαίνει πάντα στις προδοσίες, ο "υπόκοσμος" στοχεύει πάντα στην "ελίτ" που τον υποτιμά και θεωρεί ότι τον απειλεί. Ο εβραϊκός "υπόκοσμος" του χριστιανισμού "στοχοποίησε" τους Έλληνες και οι Αγγλοσάξονες απλά ανέλαβαν με την ισχύ τους να τους εξυπηρετήσουν. Ο ελληνισμός, ο οποίος ποτέ δεν καταδέχθηκε να έχει εχθρό του τους Εβραίους, απέκτησε έναν φοβερό διώκτη.Η Ελλάδα από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα κινδύνευε. Ο ελληνισμός ήταν σίγουρο ότι θα "μάτωνε", μπαίνοντας στο "στόχαστρο" των μεγαλύτερων και πιο ύπουλων κυρίαρχων που είχε γνωρίσει ποτέ η ανθρώπινη ιστορία.  Ο "υπόκοσμος" έχτιζε —μαζί με τους Βρετανούς— την Τρίτη Ρώμη και ένιωθε έτοιμος να γίνει αυτός η αγαπημένη "ελίτ" αυτής της εκδοχής της ...Οι Εβραίοι ήθελαν να πάρουν μέσα στον χριστιανισμό τη θέση που πάντα κατείχαν οι Έλληνες ...Οι "πρώτοι" στην πολιτική, στην οικονομία, στις τέχνες, στην επιστήμη και στον πολιτισμό...........

http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2016/04/katalili-epochi.html

ΣΕΡΣΕ ΛΑ ΦΑΜ!

Σερσέ λα φάμ!

     

Γράφει ο ΕργΔημΕργ                  

εν είναι εύκολο, τελικά, να ξεκολλήσουμε από την τελετουργία της Μυτιλήνης!…
Χάρη στις οξύτατες παρατηρήσεις -καί το πρακτικό ψάξιμο ανά τα ιντερνέτια- δύο κυριών καί κάποιων αναγνωστών του παρόντος (προς τα οποία άτομα χάριτας οφείλω), κατάλαβα πόσο λάθος είχα, που δεν είδα γυναικεία παρουσία συνδεδεμένη με το Παπαδοτρίο. Ενώ το ξέρω άριστα πως το κρόνιο ιερατείο συνεργάζεται με το της μαύρης μητριαρχίας! Είπαμε: όλα είναι μπροστά στα μάτια μας.

Λοιπόν, η παρουσία μητριαρχικών «ιερειών» στη Μυτιλήνη όντως υπήρξε. Μόνο που δεν ήταν ταυτόχρονη της παρουσίας των μεγαλοπαπάδων του Κρόνου, γι’ αυτό με μπέρδεψε. Όμως, πάρτε τώρα να ‘χετε μερικά εκπληκτικά:

• Πρώτα επισκέπτεται τη Μυτιλήνη η Σούζαν Σαράντον, στις 17 Δεκεμβρίου 2015.
• Καί με ακριβώς τρείς μήνες διαφορά, στις 17 Μαρτίου 2016, επισκέπτεται τη Μυτιλήνη γιά τον ίδιο σκοπό (δηλ. φαινομενικώς το λαθρογλείψιμο – με το αζημίωτο) η Αντζελίνα Τζολί.

Καί οι δύο τυγχάνουν ηθοποιοί πασίγνωστες, με διαφορά ηλικίας -κρατηθήτε!- 29 χρόνια παρά 4 μήνες ακριβώς. 4 Οκτωβρίου 1946 γεννημένη η πρώτη, 4 Ιουνίου 1975 η δεύτερη. Ακόμη μία διαφορά έχουν …στα νούμερα των σουτιέν τους! Στα …69 της χρόνια η πρώτη, φοράει «6άρι» (μιλάω εκ πείρας! – τί γελάτε, ρέ; ήμουνα κι εγώ νέος εργένης κάποτε!), ενώ η δεύτερη μηδέν. (0, νούλλ, νάδαθ.) Ως γνωστόν, η Τζολί έχει κάνει μαστεκτομή καί στα δύο βυζιά της. Χωρίς λόγο. («Προληπτικώς» – καί καλά.)

Γνωρίζω πως αυτή η εγχείριση ( ; ) έχει καταγγελθεί ως ψεύτικη είδηση / διαδικτυακή απάτη, αλλά κρατάω ό,τι γράφτηκε «επισήμως», διότι ο συμβολισμός είναι ισχυρώτατος. Μ’ άλλα λόγια, η Τζολί το δηλώνει πως είναι μιά πραγματική Αμαζόνα – κι όχι μόνο στους ρόλους που υποδύεται, ως Λάρα Κρόφτ.
Επομένως, έχουμε την πρώτη ένδειξη πως όντως παρατηρούμε δράση μητριαρχικού ιερατείου.

Οι ασήμαντες αυτές διαφορές δεν θα μας απασχολήσουν περισσότερο, διότι πρέπει να ρίξουμε φώς στις ομοιότητες των δύο γυναικών. Πρέπει να έχουν ομοιότητες, δεν πρέπει; Αν είναι «ιέρειες» του ίδιου ιερατείου, οι ομοιότητες εξυπακούονται.
Λοιπόν, μ’ έβαλε σε υποψίες η διαφορά ηλικιών τους, διότι τα 29 χρόνια είναι (περίπου) η περίοδος περιστροφής του Κρόνου γύρω απ’ τον Ήλιο!
Κρόνος, έ; (Λες καί δεν το περιμέναμε, δηλαδή! ) Οπότε, η Αστρολογία καταλαμβάνει αυτομάτως τη θέση του πρώτου ερευνητικού εργαλείου μας.
Γιά να ρίξουμε φώς στην υπόθεση αστρολογικώς πως, ανεκτίμητη είναι η βοήθεια της βάσης γενεθλίων δεδομένων γιά διασημότητες του www.astro.com . Σας τα δίνω έτοιμα: το ωροσκόπιο της Σουζανάρας βρίσκεται εδώ, καί της Αντζελίνας εδώ. Οι γνώστες θα παρατηρήσετε τα «τετράγωνα» που κάνει ο Κρόνος με άλλους πλανήτες, κυρίως με τον Δία (καί στα δύο ωροσκόπια αυτή η συγκεκριμένη). Όπως θα παρατηρήσετε καί ότι οι ωροσκόποι των δύο κυριών είναι αντιδιαμετρικοί, καί «χρωματίζονται» από την παρουσία των δύο θηλυκών «αρχών», Σελήνης καί Αφροδίτης. Σ’ αυτό το σημείο, πλέον, με βεβαιότητα μπορούμε να μιλήσουμε καθαρά γιά εκπροσώπους γυναικείου ιερατείου… Η «μητέρα» (ως συμβολικός μυστηριακός ρόλος, εννοώ) Σούζαν με τη Σελήνη επάνω στον ωροσκόπο της, κι η «ερωμένη» Τζολί με την Αφροδίτη επάνω στον δικό της.
Βέβαια, όποιος έχει τέτοιες γνώσεις (καί χρόνο), μπορεί να ψάξει πιό λεπτομερειακά, καθώς καί τις περασμένες ενσαρκώσεις αυτών των δύο. Καί πιστεύω ότι μας περιμένουν πολλές εκπλήξεις στην εκτεταμένη ανάγνωση των δύο ωροσκοπίων. (Πιστεύω, δεν γνωρίζω, διότι δεν έχω χρόνο να το ψάξω σε όσο βάθος απαιτείται.)

Σ’ αυτό το σημείο χαμογελάω θριαμβευτικώς πως, διότι: Αν η «Αμαζόνα» Τζολί με την Αφροδίτη στον ωροσκόπο έχει παίξει ρόλους Αμαζόνας, η Σαράντον με τη Σελήνη στον ωροσκόπο έχει παίξει (τουλάχιστον έναν – μου διαφεύγουν οι τυχόν άλλοι) ρόλο μάγισσας! (Σελήνη… μάγισσες… σκουπόξυλα… ξέρετε, τέτοια πράγματα καί τέτοιοι συμβολισμοί.) Ναί, στις «Μάγισσες του Ήστγουϊκ».

Αλλά δεν τελειώσαμε.
Το επόμενο βήμα μας, τώρα, είναι το εξής: Σκεπτόμαστε πως, αν το Παπαδοτρίο είχε τρείς κρόνιους μεγαλοπαπάδες, εμείς εδώ έχουμε μονάχα δύο μητριαρχίνες. (Δεν φαίνεται κάποια αιτιολόγηση στον ορίζοντα, αλλά -έστω- ενστικτωδώς καταλαβαίνουμε πως πρέπει να υπάρχει μία αντιστοιχία ένας προς μία.) Άρα, μας λείπει μία τρίτη. Ποιά μπορεί να είναι αυτή;
Εδώ θ’ αποτολμήσω πάλι μία πρόβλεψη, βασισμένη σε απλούστατα Μαθηματικά. (Αυτό το επισημαίνω, επειδή κάποιοι αναγνώστες εξακολουθούν «να …μην παίρν’ν απού φλουϊέρα.») Εφ’ όσον έχουμε συγκεκριμένη διαφορά ηλικιών καί συγκεκριμένη χρονική διαφορά επισκέψεων στη Μυτιλήνη, κι εφ’ όσον, προϊόντος του χρόνου των επισκέψεων, οι ηλικίες των «τουριστριών» βαίνουν κατά φθίνουσα ακολουθία, τότε περιμένω:

• Κορίτσι γεννημένο στις 4 Φεβρουαρίου 2005, περί ώρα 03:57′ τα ξημερώματα (διότι πήγα πίσω κατά την ακριβή διαφορά ωρών γεννήσεων), στο χωρικό μεσοδιάστημα Νέας Υόρκης-Λός Άντζελες, δηλ. κάπου στην Τοπήκα (γράφεται: Topeka) του Κάνσας. Προβλέπω επίσης πως πρόκειται πάλι γιά ηθοποιό. Καί προβλέπω πως θα επισκεφθεί τη Μυτιλήνη στις 17 Ιουνίου 2016.

Αυτό ακριβώς (θα) είναι το τρίτο μέλος της …τριγυναικίας των μητριαρχισσών. (Το οποίο θα παίξει τον ρόλο της κόρης, όπως είναι γνωστός στα διάφορα Μυστήρια.)
Αν πάτε στο άστρο.κόμ καί βάλετε τα δεδομένα, θα δήτε πως βγαίνει άτομο με εμφανή «τετράγωνα τύπου Τ», καί ωροσκόπο «χρωματισμένον» από τον Πλούτωνα. («Κόρη» είπαμε! Δεν είπαμε; ) Εντάξει, ο Κρόνος δεν κάνει τετράγωνα εδώ, αλλά το ωροσκόπιο αυτό είναι εξ ίσου ενδιαφέρον.

Εδώ, βέβαια, προκύπτουν αρκετά ερωτήματα προς έρευνα. Παρουσιάζω μερικά:
Αν οι δύο πρώτες μητριαρχικές μεγαλοκυράδες προετοίμασαν (ξέρω ‘γώ με επικλήσεις κτλ) την αύρα της περιοχής γιά την επίσκεψη του κρόνιου Παπαδοτρίου, γιατί η τρίτη θα έρθει μετά την επίσκεψη αυτή; Δε θά ‘πρεπε να έρθει κι αυτή πρίν;
Ακόμα καλύτερα: υπάρχει πράγματι υποχρεωτική σχέση των ημερομηνιών των επισκέψεων, ή δεν παίζει ρόλο;
Μετά: Ποιές είναι οι αρχαίες εορτές, κατά τις ημερομηνίες των οποίων (εννοείται, με αναγωγή στο σημερινό μας ημερολόγιο) επισκέφθηκαν / θα επισκεφθούν τη Μυτιλήνη αυτές οι γυναίκες;
Αυτό το ξέρω εν μέρει.
Η Σαρακοστή (17/03, επίσκεψη Τζολί) είναι γνωστή, καί νομίζω ήταν γνωστή (με άλλο όνομα, φυσικά) καί στην αρχαιότητα. (Όπως ήταν καί ο θνήσκων καί ανασταινόμενος θεός της δικής μας Μ. Εβδομάδας.) Η 17η Δεκεμβρίου, πάλι (επίσκεψη Σαράντον), ήταν η κορύφωση των Σατουρναλίων!!! Δηλαδή, της γιορτής του Κρόνου! (Περιμένατε κάτι διαφορετικό; )
Η 17η Ιουνίου, τώρα, τί ήταν; Δεν το γνωρίζω αυτό, αλλά «κάτι» θά ‘ταν, όμως, δε μπορεί! Μήπως το γνωρίζει κάποιος αναγνώστης; Καλό θα ήταν, όμως (γιά μελλοντικές ανάγκες μας), κάποιοι κάπου να κοπιάσουν να φτιάξουν έναν πίνακα αντιστοιχιών. Εδώ βρίσκουμε κάθε τί απίθανο στα ιντερνέτια, μιά βάση αρχαίων ημερολογιακών δεδομένων είναι το δύσκολο;
Καί πάμε στο φαρμακερό ερώτημα του ενός εκατομμυρίου ευρώ, κυρίες καί κύριοι! (Δεν υπάρχει κανένα εκατομμύριο, μην ξερογλείφεστε! Εκτός αν ληστέψουμε παρέα καμιά τράπεζα! Λόλ!!! )
Γιατί στη Μυτιλήνη; Τί σκ_τά γυρεύουν εκεί όλοι-ες τους;
Βλέπετε, η επίσκεψη του Παπαδοτρίου μπορεί να θεωρηθεί συμπτωματική. Αλλά προστίθενται κι άλλες δύο, συν μία πιθανή. Έτσι, όσο ανεβαίνει ο αριθμός των ίδιων φαινομένων, τόσο μηδενίζεται η τυχαιότητά τους. Όχι, οι επισκέψεις αυτές στον συγκεκριμένο τόπο δεν ήταν καθόλου τυχαίες. Θα είμαστε ηλίθιοι, αν συνεχίσουμε να πιπιλάμε την καραμέλλα της σύμπτωσης.
Όμως, τί γυρεύουν οι «τουρίστες» καί οι «τουρίστριες» ειδικά στη Μυτιλήνη; Εξακολουθεί να παραμένει (καί να με βασανίζει) το ερώτημα.
Η απάντηση μπορεί να κρύβεται κάπου στα χρόνια πρίν τον Μίνωα. Πολύ πρίν. Πολύ-πολύ-πολύ πρίν. Αλλά ποιός να ψάξει, πού, καί με ποιά βιβλιογραφία;… Ενστικτωδώς, όμως, σας λέω πως πιθανώτατα η όμορφη Μυτιλήνη (μπορεί κι η όμορφη Λέσβος! ) κάποτε ήταν δική τους, καί τώρα πολυ απλά την ξαναθέλουν δική τους. Εξ ού καί το διαρκές πήγαιν’-έλα των «Αμαζόνων».
Μέχρι κι ο κρόνιος ανθρωποθυσιαστής Πέλοπας πέρασε κάποτε από ‘κεί, πηγαίνοντας γιά Πελοπόννησο. Αλλά κι αυτή η διαπάλη «Δικό μας! – Όχι, δικό μας!» φαίνεται πως είναι αρκετά παλιά.

Πάλι, όμως… Καί πες πως κάποια μέρα σύντομα η Μυτιλήνη (ξανα)γίνεται μητριαρχικό παύλα κρόνιο κέντρο. Να την κάνουν τί; καί γιατί ειδικά αυτήν; Δεν τους αρκεί μιά Καλιφόρνια φερ’ ειπείν, όπου ευδοκιμεί πάσα αίρεση, πάσα νόσος, καί πάσα μαλακία; Γιατί η Μυτιλήνη, μωρέ;

Θα εκτιμήσω κάθε καλή απάντηση! Καί σ’ αυτό το τελευταίο ερώτημα, καί σ’ οποιοδήποτε άλλο.

ΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ 'ΣΥΝΑΥΛΙΑ΄

Τα μετά την «συναυλία»

  

Γράφει ο ΕργΔημΕργ          

άει κι αυτό…
Ήρθε ο Μπεργκόλιο στη Μυτιλήνη (μπορεί καί στη Λέσβο! – μ_λάκα αγραμματάκο πρόεδρε των καταλήψεων, θα σ’ το κοπανάω αυτό μέχρι να ψοφήσεις! ), βρήκε τους άλλους δυό, «ευλόγησαν» (προφανώς τα ψάρια του Αιγαίου), εξεφώνησαν κι από ‘ναν δεκάρικο, κι επέστρεψαν οίκαδε.
Στο μεταξύ, καθαρίστηκε η Μυτιλήνη. Μέχρι καί τα τσαντήρια των λάθρο άστραφταν από καθαριότητα. (Μάλλον τα πέρασαν μ’ αυτό που το συνιστούν 29 κατασκευαστές.) Τί λέω; ποιά τσαντήρια; Ήταν φανερό πως κι οι ίδιοι οι λάθρο μπήκαν στη μπανιέρα, θέλοντας καί μη!
(Βέβαια, η όλη φάση μου θυμίζει ένα φιλαράκι, που περιμένει να βρέξει καταρρακτωδώς, γιά να πλυθεί τ’ αμάξι του. Αλλά δε βαρυέσαι. Έστω κι έτσι, στόχος επετεύχθη.)
Ά! Ο πάπας συναπεκόμισε καί κάτι αναξιοπαθούντες ( ; ) μαζί του, θυμίζοντας λιγάκι το πώς ψωνίζουμε κουτάβια από «πέτ σόπ» («ζωάδικο», Ελληνιστί! ), ή ίσως αράπη από σκλαβοπάζαρο.

Κατά βάσιν, η όλη φιέστα ήτανε μιά άριστα οργανωμένη επίδειξη δημοσίων σχέσεων του Βατικανού. (Καί άριστα σκηνοθετημένη: αγάπες, λουλούδια, καί συγκίνηση του Χόλλυγουντ εν αφθονίαι.)
Καί όχι μόνον. Διότι, τα δύο Ελληνόφωνα δαρμένα σκυλιά που ακολουθούσαν τον Μπεργκόλιο κατά πόδας, έδειξαν (τόσες κάμερες παρούσες, γιά!) καθαρά urbi et orbi πως έχουν ήδη ξεπουλήσει στα μουλωχτά την Ορθοδοξία, καί απλώς αναμένεται να πέσουν οι υπογραφές στα φανερά το καλοκαίρι στην Κρήτη. Καί πως ο ρόλος των θρησκευτικών προκαθημένων Αθήνας καί Φαναρίου εφεξής είναι ακριβώς αυτός, του παπόσκυλου. (Κατά το: «κομματόσκυλου», αν με πιάνετε.)
Γιά μένα, όμως, χίλιες φορές καλύτερα! Ξεκινάει η κάθαρση! Τί νομίζετε; πως τα δύο παπόσκυλα εξακολουθούν να γίνονται αποδεκτά ως αρχηγοί της σημερινής μορφής της θρησκείας των Ελλήνων; Η ημερομηνία λήξεώς τους ήταν το Σάββατο, 16/04/2016! Ή νομίζετε πως η σημερινή μορφή της θρησκείας των Ελλήνων θα παραμείνει η ίδια;
Αρχίζει, λοιπόν, να δουλεύει το νυστέρι!… πρώτα στον πνευματικό τομέα. Άντε, να ξεκαθαρίσουμε (έστω καί στο παρά πέντε) τί μας ταιριάζει, ώστε να φτάσουμε στο ποιοί πραγματικά είμαστε, καί στο τί θέλουμε καί τί θα πράξουμε. Χωρίς πλέον Ρωμαίους, ιουδαίους, Φράγκους, Οθωμανούς, νεο-Άτλαντες στο κεφάλι μας, να μας ζαλίζουν τον έρωτα γιά το ποιό είναι το σωστό. Χωρίς οποιαδήποτε υποχρέωσή μας να δώσουμε ευκαιρία να επανενωθούν μαζί μας όσοι Πελασγοί ξεκόπηκαν από τον εθνικό κορμό.
Καί δεν λυπάμαι καθόλου, που απογοητεύω κάποιους ρομαντικούς, που «έτσι τα βρήκαν τα γράμματα της Εκκλησίας», καί δεν διανοούνται ν’ αλλάξουν ο,τιδήποτε. Αγάπες μου, πλέον θα συνταχθείτε υποχρεωτικά ή με το νεκρό γράμμα, ή με τη ζωντανή Ελλάδα! Δεν έχει άλλες επιλογές απ’ ανάμεσα.

Τώρα, θα μου πεις ότι εγώ που τα λέω αυτά, είμαι ένας – καί σιγά μη μ’ ακολουθήσει κανείς στις ίδιες αντιλήψεις. Ειλικρινά, δεν με πειράζει. Καθόλου.
Μου αρκεί που η πανάρχαιη Ελλάδα αρχίζει να ξεπροβάλει ξανά. Σαν τρομερή υπόγεια βοή προ σεισμού.
Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Υγ 1: Η «μαύρη μαγεία» τους ήταν η κρυφή αντίληψη που «πέρασαν» μέσωι της τηλεοπτικής εικόνας, ότι πάπας καί παπόσκυλα πατάνε με το έτσι θέλω στη Μυτιλήνη, τόπο των δύο μεγάλων ιερών προσκυνημάτων. Είχαν προηγηθεί στα Ιερά Σόλυμα (το λίκνο της σημερινής μορφής της θρησκείας μας) ο Αθηναγόρας με τον πάπα Παύλο Στ’.
Βέβαια, από το 1962 του Αθηναγόρα πέρασαν 54 χρόνια, αλλά ο σχεδιασμός είναι μακροχρόνιος. Έτσι, ακολούθησαν πρώτα ο «μακαριστός» με τον Βοϊτύλα στην Αθήνα. (Η Αθήνα είναι όντως το θρησκευτικό κέντρο της Ελλάδας, αν καί «απενεργοποιημένο». Δεν επεκτείνομαι.) Καί στις μέρες μας το Παπαδοτρίο στη
ΛέσβοΜυτιλήνη!
Να μαντέψω; Η επόμενη «συναυλία» του Παπαδοτρίο Μαλκάντο θα δοθεί στο Άγιον Όρος. Δεν έμεινε καί τίποτ’ άλλο, δηλαδή.
‘Ντάξ’, έμειναν η Σύμη με τη Νίσυρο, αλλ’ αυτά τα μέρη ο νεοέλλην δεν ξέρει ούτε κατά πού πέφτουν στον χάρτη.
Υγ 2: Τί λαδοτύρια καί σαρδέλλες! Εδώ έχουμε χοντρές νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες γιά τη Μυτιλήνη, που τυγχάνει καί Λέσβος! («Κάνουμε την κρίση ευκαιρία», που είπαν καί κάτι φερέλπιδα κομματικά νεολαιΐστικα ξόανα λίγο παλιότερα.) Σκλαβοπάζαρα, κυρίες καί κύριοι! Σκλάβοι γιά κάθε χρήση (φαντασία να υπάρχει), καί σε καλή τιμή!
Πάς, ας πούμε, καί λες: «- Θέλω έναν λαθρομούσλιμ, να τον βάλω να στέκεται ακίνητος, γιά να μου κάνει ίσκιο. Καλοκαίρι έρχεται!» Καί σου πουλάνε έναν, συν έναν δώρο. Διότι άμα γείρει ο Ήλιος το απόγευμα, πρέπει να καλύπτεσαι κι απ’ την άλλη γωνία. Τί, τώρα; Ολοκληρωμένες λύσεις!
Δε ντρέπονται λιγάκι αυτοί οι «πολιτισμένοι», λέω ‘γώ…
 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ-ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

Από την διοίκηση της Πόλης-Κράτους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση . Γράφει ο ΙΩΝ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ

Γλαύκος δ’Ιππολόχοιο πάϊς, Λυκίων αγός ανδρών,

Έκτορ’ υπόδρα ιδών χαλεπώι ηνίπατε μύθω`

Έκτορ, είδος άριστε, μάχης άρα πολλόν εδεύεο.

ή σ’ αύτως κλέος εσθλόν έχει φύξηλιν εόντα.

φράζεο νυν όππως κε πόλιν και άστυ σαώσηις

οίος συν λαοίς τοι Ιλίωι εγγεγάασιν`

(Ιλιάδα Ρ 140 – 145)

Εισαγωγή

Η ομαδική συμβίωση στον ελλαδικό χώρο χάνεται στην αχλύ του χρόνου. Από τους νεολιθικούς οικισμούς στο Σέσκλο και το Διμήνι στην Μαγνησία, τα οικιστικά κατάλοιπα στα νησιά του Αιγαίου όπως στην «Πολιόχνη» της Λήμνου, το Ακρωτήρι της Θήρας, την Μινωϊκή Κρήτη του επιβλητικού ανακτόρου της Κνωσσού, τα Μυκηναϊκά κέντρα των Μυκηνών, της Σπάρτης και της Πύλου στην Πόλη-Κράτος της αρχαϊκής και κλασσικής περιόδου, διαπιστώνουμε μία αδιάκοπη οικιστική παρουσία που εντυπωσιάζει. Φυσικά, έχουμε και συνέχεια κατά την ελληνιστική εποχή, την ρωμαϊκή εποχή, τους βυζαντινούς χρόνους, την Οθωμανική περίοδο, έως τις ημέρες μας. Η σημερινή μας παρουσίαση έχει ως σκοπό να καταγράψει αδρομερώς (γιατί το θέμα, όπως καταλαβαίνετε, δεν δύναται να εξαντληθεί λεπτομερώς λόγωι του συγκεκριμένου χρόνου που έχουμε την διάθεσή μας) τα ίχνη της τοπικής αυτοδιοικήσεως από τους αρχαϊκούς χρόνους έως την εποχή μας, διανύοντας γραμμικά έναν χρονικό άξονα περίπου τριών χιλιάδων ετών.

Οι Πόλεις-Κράτη στην αρχαιότητα

Τόσο ο Πλάτων όσο και ο μαθητής του ο Αριστοτέλης ανέφεραν πως η πόλη γεννήθηκε με σκοπό να καλύψει τις ανάγκες των ανθρώπων και να τους προσφέρει αυτάρκεια αγαθών, προέρχεται δε από την συνένωση των γενών και των κωμών (προγενέστερες οργανώσεις συλλογικού βίου): “Ούτω δη άρα παραλαμβάνων άλλος άλλον, επ’ άλλου, τον δ’ επ’ άλλ χρεία, πολλών δεόμενοι, πολλούς εις μίαν οίκησιν αγείραντες κοινωνούς τε καί βοηθούς, ταύτη τη συνοικία εθέμεθα πόλιν όνομα” “Αλλά μην πρώτη γε και μεγίστη των χρειών η της τροφής παρασκευή του είναί τε καί ζην ένεκα” (Πλάτων: Πολιτεία 369 c-d) “Πόλις δε η γενών και κωμών κοινωνία ζωής τελείας και αυτάρκους” (Αριστοτέλης: Πολιτικά 1281a).

Την καταστροφή των Μυκηναϊκών πόλεων και την εμφάνιση των Δωριέων ακολουθούν οι σκοτεινοί χρόνοι. Μετά από μία σύντομο υπομυκηναϊκή περίοδο ο ελλαδικός χώρος εισέρχεται στους Γεωμετρικούς χρόνους περίπου από το 1100 έως το 750 π.Χ. Περί το τέλος της γεωμετρικής εποχής και στην αρχή της αρχαϊκής περιόδου έως την εμφάνιση του Μακεδονικού Βασιλείου με τον Φίλιππο τον Β’ (που σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της κλασσικής εποχής) η πολιτειακή μορφή της Πόλης-Κράτους, κυρίως στις περιοχές της Νοτίου Ελλάδος, κυριαρχεί στα ελληνικά πράγματα.

Η Πόλη-Κράτος βασίζεται σε τρεις θεμελιώδεις αρχές:

- Ελευθερία από οποιαδήποτε εξωτερική εξάρτηση

- Αυτονομία, δηλαδή η αυτοδιοίκηση της πόλης από τους πολίτες της, οι οποίοι και θεσπίζουν τους κανόνες διοίκησής της μέσα από την νομοθεσία που οι ίδιοι ορίζουν

- Αυτάρκεια σε αγαθά προς το ζην

Τώρα, η λέξη « Πόλις» στην αρχαιότητα είχε δύο σημασίες. Την γεωγραφική με την έννοια του χώρου και την πολιτική με την έννοια της οργανωμένης αυτοδιοικούμενης συλλογικότητος. Το πολίτευμα στις Πόλεις-Κράτη ακολούθησε μία εξελικτική διαδικασία από την Βασιλεία στην Αριστοκρατία μετά στην Ολιγαρχία, αργότερα πέρασε στην Τυραννία για να καταλήξει στην Δημοκρατία. Αυτό σε γενικές γραμμές διότι υπήρχαν και πόλεις που δεν ακολούθησαν την παραπάνω πολιτειακή διαδρομή. Οι βασικοί παράγοντες που οδήγησαν στο να εξελιχθούν οι πόλεις ήταν οι οικονομικές δραστηριότητες όπως το εμπόριο και η ναυσιπλοΐα, η καθιέρωση του νομίσματος και η δημιουργία της οπλιτικής φάλαγγος. Η τελευταία θεωρήθηκε ως επανάσταση στην τέχνη του πολέμου, παράλληλα όμως συνέβαλλε σε μεγάλο βαθμό στον σχηματισμό της έννοιας του Πολίτη, ο οποίος καθίσταται συλλογικά και ατομικά υπεύθυνος για την υπεράσπιση της πόλης του. Για την ακρίβεια δημιουργείται ο τύπος του Πολίτη-Οπλίτη που χαρακτηρίζει την Πόλη-Κράτος των κλασσικών χρόνων.

Κατά την κλασσική περίοδο στην κυρίως Ελλάδα υπήρχαν διάφορες Πόλεις-Κράτη, αι Αθήναι, η Σπάρτη, η Θήβα, η Κόρινθος, τα Μέγαρα, οι Πλαταιές, το Άργος, η Σικυών, η Αίγινα, η Χαλκίδα, η Ερέτρια, η Κέρκυρα, η Επίδαμνος, νησιωτικές δυνάμεις όπως η Μυτιλήνη, η Χίος, η Μήλος, πόλεις στα παράλια της Μικράς Ασίας και του Ευξείνου Πόντου (Έφεσος, Μίλητος, Σμύρνη, Τραπεζούντα κ.λ.π), πόλεις στην Σικελία και την Κάτω Ιταλία, την λεγόμενη και Μεγάλη Ελλάδα (Magna Grecia) όπως οι Συρακούσαι, η Σελινούς, η Έγεστα, η Μεσσήνη, ο Τάραντας, ο Κρότων κ.λ.π, πόλεις στην Νότια Γαλλία όπως η Μασσαλία, πόλεις στην Βόρεια Αφρική όπως η Κυρήνη. Οι πόλεις των Αθηνών, της Σπάρτης και της Θήβας έπαιξαν, κατά καιρούς, πρωταγωνιστικό ρόλο στις ελληνικές υποθέσεις.

Αι Αθήναι γίνονται η πρώτη δύναμη στον ελλαδικό χώρο μετά τα Μηδικά, συστήνοντας την Πρώτη Αθηναϊκή Συμμαχία (ή Συμμαχία της Δήλου) το 478 π.Χ. Η πόλη των Αθηνών αποτελεί το ακριβές γραμμικό παράδειγμα εξέλιξης του πολιτεύματος από την Βασιλεία στην Δημοκρατία. Αφού πέρασε μία ταραχώδη περίοδο έρχεται στις αρχές του 6ου π.Χ και συγκεκριμένα το 594 π.Χ ο Σόλων, ο οποίος θέτει τις πρώτες βάσεις για την μετέπειτα Αθηναϊκή Δημοκρατία. Θεσπίζει την «Σεισάχθια» για τους μικρο-ιδιοκτήτες απελευθερώνοντάς τους από την δουλεία, δημιουργεί την Εκκλησία του Δήμου, το λαϊκό δικαστήριο της Ηλιαίας και διακρίνει τους πολίτες ανάλογα με την περιουσία τους σε:

- Πεντακοσιομέδιμνους

- Τριακοσιομέδιμνους ή Ιππείς

- Διακοσιομέδιμνους ή Ζευγίτες

- Θήτες με εισόδημα κάτω των διακοσίων μεδίμνων

Κατά συνέπεια, το σολώνειο πολίτευμα ήταν σαφώς «Τιμοκρατικό». Αφού η πόλη περάσει την δοκιμασία του τυράννου Πεισιστράτου και των υιών αυτού θα έρθει το 507 π.Χ ο Κλεισθένης ο οποίος θεμελίωσε την Αθηναϊκή Δημοκρατία. Η πόλη χωρίζεται σε δέκα φυλές και εκατό Δήμους ενώ δίδονται πολιτικά δικαιώματα και στους «Μετοίκους», οι οποίοι αποτελούσαν ξένους έποικους από άλλες ελληνικές πόλεις. Αυτοί ονομάσθηκαν «Νεοπολίτες». Περί τα μέσα του 5ου π.Χ αιώνος ο Εφιάλτης και ο Περικλής εδραιώνουν, έτι περαιτέρω, το Δημοκρατικό πολίτευμα με τον παραγκωνισμό του Αρείου Πάγου (αριστοκρατικό δικαστήριο), το δικαίωμα συμμετοχής των πολιτών από όλες τις τάξεις στην κλήρωση για τα αξιώματα των ανωτάτων αρχόντων και την καθιέρωση Ηλιαστικού μισθού για τα μέλη της Ηλιαίας. Στην πόλη των Αθηνών το δικαίωμα του Πολίτη το είχαν μόνον οι άνδρες γεννημένοι από μητέρα Αστή και πατέρα Αθηναίο πολίτη. Οι γυναίκες δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα, ούτε οι μέτοικοι (μετά τον Κλεισθένη δεν δόθηκαν πολιτικά δικαιώματα στους μετοίκους, οι οποίοι τον 5ο αιώνα της αθηναϊκής ακμής κατέκλυσαν την πόλη), ούτε, φυσικά, και οι δούλοι.

Η Σπάρτη, τώρα, αποτέλεσε τον βασικό ανταγωνιστή των Αθηνών στους κλασσικούς χρόνους. Το πολίτευμά της ήταν, κατά κάποιο τρόπο, μεικτό. Θεσπίστηκε από τον Νομοθέτη Λυκούργο τον 8ο π.Χ αιώνα με την λεγόμενη και «Μεγάλη Ρήτρα» (Πλούταρχος: Βίοι Παράλληλοι Λυκούργος-Νουμάς). Υπήρχαν δύο βασιλείς από δύο βασιλικές οικογένειες (Αγιάδες και Ευρυποντίδες), η Γερουσία με 30 μέλη (28 άνω των εξήντα ετών και οι δύο βασιλείς) με ισόβια θητεία των μελών της, οι πέντε έφοροι (που είναι μεταγενέστερος θεσμός) με ενιαύσια θητεία και η Απέλλα που ήταν η αντίστοιχη σπαρτιατική εκκλησία του δήμου που αποτελείτο από σώμα των «Ομοίων». Πέραν των «Ομοίων» που ήταν οι Σπαρτιάτες πολίτες υπήρχαν οι Περίοικοι (παλαιότεροι κάτοικοι της περιοχής) που ασκούσαν το εμπόριο (στους Ομοίους απαγορεύονταν να εμπορεύονται, μοναδική τους ενασχόληση ήταν ο πόλεμος), οι Είλωτες (δημόσιοι δούλοι που εργάζονταν στα κτήματα των Ομοίων), οι Υπομείωνες, οι Μόθακες, οι Τρόφιμοι, οι Νεοδαμώδεις και οι Τρέσαντες. Μετά το τέλος του καταστροφικού Πελοποννησιακού πολέμου το 404 π.Χ η Σπάρτη παίρνει την θέση των Αθηνών ως ηγέτιδα δύναμη στην Ελλάδα έως ότου η Θήβα καταλύσει την σπαρτιατική ηγεμονία μετά την μάχη στα Λεύκτρα το 371 π.Χ.

Οι πόλεις στην ελληνιστική εποχή

Κατά τα ελληνιστικά χρόνια οι πόλεις εξακολουθούσαν να υφίστανται, με την διαφορά ότι ο θεσμός της Πόλης-Κράτους που χαρακτήριζε την Αρχαϊκή και την Κλασσική περίοδο έχει παρακμάσει και δεν βρίσκεται στο κέντρο των πολιτικών γεγονότων. Οι άλλοτε ισχυρές Πόλεις-Κράτη των Αθηνών, της Σπάρτης και της Θήβας βρίσκονται σε μαρασμό, ενώ ταυτόχρονα είναι υποχρεωμένες να δεχτούν την μακεδονική επικυριαρχία μετά την Μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ (Walbank, 1999: 197), η οποία, εν πολλοίς, διαγωνίζεται με τα άλλα ελληνιστικά βασίλεια για τον έλεγχο της κεντρικής και νοτίου Ελλάδος. Μάλιστα, οι ηγεμόνες αυτών των βασιλείων στην προσπάθειά τους να προσεταιρισθούν όσες από τις παλαιές Πόλεις-Κράτη βρίσκονταν σε στρατηγικά σημεία προχωρούσαν σε διάφορες ευεργεσίες (Ζυμή, 2002: 173), όπως για παράδειγμα την ανάληψη δημοσίων έργων. Ένα τέτοιο έργο είναι η Στοά Αττάλου στην πόλη των Αθηνών η οποία οικοδομήθηκε δαπάναις του βασιλιά της Περγάμου Αττάλου τον Β’.

Επιπλέον, στις πόλεις δίδονται διάφορα δικαιώματα και σε άτομα που δεν είναι πολίτες αυτών. Τέτοια ήταν οι πολιτογραφήσεις νέων πολιτών ένεκα της ολιγανθρωπίας, η προξενία, η ασυλία, το δικαίωμα εισόδου στην Βουλή και την Εκκλησία, το δικαίωμα απόκτησης γης, η ισοτέλεια, η φορολογική ατέλεια, η ελευθερία εισόδου και εξόδου, η ελευθερία εισαγωγής και εξαγωγής αγαθών, το δικαίωμα υλοτομίας, η κατοχή τιμητικής θέσης σε αγώνες, το δικαίωμα σίτισης στο δημαρχείο κατά τις επισκέψεις στην πόλη (Walbank, 1999: 207,209) κ.λ.π

Στους ελληνιστικούς χρόνους οι πόλεις έχουν τις εξής μορφές:

- Αυτόνομες για την κυρίως Ελλάδα και τα νησιά, πάντα βέβαια υπό την υψηλή επίβλεψη, κατά κύριο λόγο της Μακεδονίας, η οποία ήταν η πρώτη δύναμη στον ελλαδικό χώρο, αλλά και των άλλων ελληνιστικών βασιλείων που επιζητούσαν προσβάσεις. Οι πόλεις αυτές επιβίωναν με τους παραδοσιακούς τους θεσμούς. Τέτοια παραδείγματα ήταν η Σπάρτη και το νησί της Ρόδου. Η τελευταία κατόρθωσε να αναδειχθεί σε πολύ αξιόλογη ναυτική δύναμη κατά τον 2ο π.Χ αιώνα.

- Πόλεις ως μέλη μίας ευρύτερης Συμπολιτείας. Σε μία Συμπολιτεία ή «Κοινό», όπως ονομάζονταν, οι πόλεις, αναγκαστικά, παραχωρούσαν μέρος της αυτονομίας τους για το κοινό καλό. Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν η στρατιωτική διοίκηση. Οι δύο πιο γνωστές Συμπολιτείες, οι οποίες έπαιξαν καίριο ρόλο στα ελληνικά πράγματα κατά τον 3ο και τον 2ο αιώνα π.Χ ήταν η Αιτωλική και η Αχαϊκή Συμπολιτεία.

- Πόλεις εξαρτημένες από τα μεγάλα Βασίλεια. Αυτές οι πόλεις διατηρούσαν μεν τις διοικητικές τους δομές αλλά επιτηρούντο, συνήθως, είτε από κάποιον απεσταλμένο είτε από κάποια φρουρά. Ως πιο γνωστό παράδειγμα να αναφέρουμε την πόλη των Αθηνών, στην οποία είχε εγκατασταθεί μακεδονική φρουρά μετά τον Λαμιακό πόλεμο το 322 π.Χ, ενώ το 317 π.Χ ο Κάσσανδρος έβαλε ως τοποτηρητή του τον Δημήτριο τον Φαληρέα.

- Νέες πόλεις που ιδρύθηκαν είτε από τον Μέγα Αλέξανδρο είτε από τους επιγόνους του. Η επιφανέστερη αυτών ήταν η Αλεξάνδρεια (μία από τις πολλές) της Αιγύπτου. Αυτές οι πόλεις δεν διέθεταν την παράδοση των παλαιών και λειτουργούσαν είτε ως πρωτεύουσες των αχανών ελληνιστικών κρατών είτε ως σημαντικά εμπορικά και οικονομικά κέντρα, πάντοτε όμως ως απλή διοικητική διαίρεση.

Οι πόλεις στην Ρωμαϊκή εποχή

Την ρωμαϊκή περίοδο και ιδιαίτερα στους αυτοκρατορικούς χρόνους οι πόλεις περνούν σε νέα φάση οικονομικής ανάπτυξης. Η Μεσόγειος μετατρέπεται σε ρωμαϊκή λίμνη και η Pax Romana διευκολύνει την ναυτιλία και το εμπόριο. Οι παραδοσιακοί πολιτειακοί θεσμοί υφίστανται αλλαγές. Επί παραδείγματι, το κέντρο βάρους μετατοπίζεται, σταδιακά, από την Εκκλησία του Δήμου στην Βουλή (Ζουμπάκη, 2002: 220). Θα πρέπει να επισημάνουμε, όμως, ότι τα πολιτειακά όργανα είναι πλέον τυπικά, δεν έχουν την ουσία που είχαν στο παρελθόν και λειτουργούν για δευτερεύουσες υποθέσεις εσωτερικής υφής. Αυτό συμβαίνει διότι ο απόλυτος πολιτικός και οικονομικός έλεγχος ασκείται από την κεντρική ρωμαϊκή εξουσία στην Ρώμη υπό τον αυτοκράτορα και εν συνεχεία από τις ρωμαϊκές διοικήσεις των διαφόρων επαρχιών, στις οποίες ανήκουν οι πόλεις. Να σημειώσουμε, απλώς, ότι η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν διαιρεμένη σε αυτοκρατορικές και συγκλητικές επαρχίες. Όσες πόλεις ανήκαν στις δεύτερες υπέφεραν από την φορολογική αυθαιρεσία των συγκλητικών.

Μία άλλη σημαντική τομή στην ζωή των πόλεων την ρωμαϊκή εποχή ήταν η ουσιαστική κατάργηση των ορίων τους με τις κατασκευές των μεγάλων οδών, όπως η «Εγνατία». Η χάραξη των νέων δρόμων για την ανάπτυξη του οδικού δικτύου βοηθούσε τα μέγιστα για συχνότερη και ταχύτερη επικοινωνία μεταξύ των διοικητικών κέντρων των επαρχιών, καθώς και για την ευχερέστερη μετακίνηση των στρατιωτικών τμημάτων. Παράλληλα, τα εσωτερικά αξιακά όρια των άλλοτε πόλεων-κρατών καταρρέουν και στην θέση τους ανέρχονται νέες αντιλήψεις που προβάλλουν ευρύτερες πανανθρώπινες αξίες, πέρα και έξω από τα στενά όρια της πόλης. Υπό αυτή την έννοια η παλαιά ιδιότητα του πολίτη έχει χάσει την σημασία της και έχει πλέον ελάχιστη βαρύτητα (Ζουμπάκη, 2002:225).

Εκτός των πόλεων, όμως, υπήρχαν και τα «Εθνικά Κοινά», πολιτειακό κατάλοιπο του τέλους των κλασσικών χρόνων και της ελληνιστικής εποχής. Τα «Κοινά», ιδιαίτερα σε περιοχές της ελληνικής περιφέρειας στις οποίες δεν εμφανίστηκε η Πόλη-Κράτος αλλά ήταν οργανωμένες κατά το αρχαίο φυλετικό σύστημα, λειτούργησαν ως κέντρα ασκήσεως της λατρείας του αυτοκράτορος (Ζουμπάκη, 2002: 225). Ο χαρακτήρας τους δηλαδή ήταν θρησκευτικός. Εξέλεγαν κάθε χρόνο έναν αρχιερέα για το τελετουργικό, ο οποίος ταυτόχρονα ασκούσε και χρέη πολιτικού εκπροσώπου του Κοινού απέναντι στις ρωμαϊκές αρχές.

Τέλος, δέον να αναφέρουμε το νομικό καθεστώς των πόλεων που ίσχυε τους ρωμαϊκούς χρόνους, το οποίο ήταν διαφορετικό για κάθε πόλη. Έχουμε λοιπόν τις:

- Αποικίες (coloniae). Επρόκειτο είτε για εγκαταστάσεις ρωμαίων παλαιμάχων είτε για πόλεις στις οποίες είχε απονεμηθεί ο παραπάνω τίτλος ως ένδειξη τιμής: π.χ Κόρινθος, Φίλιπποι, Δυρράχιον κ.λ.π. Η διοίκηση ήταν οργανωμένη κατά τα ρωμαϊκά ειωθότα και είχαν ως επίσημη γλώσσα την λατινική. Πλήρωναν κανονικά την φορολογία που τους αναλογούσε.

- Ισοπολίτιδες πόλεις (municipia). Επρόκειτο για πόλεις που διοικούντο από δικούς τους άρχοντες με δική τους νομοθεσία. Και αυτές πλήρωναν φόρους.

- Ομόσπονδες πόλεις (civitates foederatae). Είχαν συνάψει συνθήκη με το ρωμαϊκό κράτος και είχαν κάποια προνόμια.

- Ελεύθερες πόλεις (civitas libera). Είχαν καθεστώς σχετικής ελευθερίας δίχως την ανάμιξη των ανθυπάτων, δηλαδή των επαρχιακών διοικητών.

- Ελεύθερες και αφορολόγητες πόλεις (civitas libera et immunis). Κλασσικό παράδειγμα η πόλη της Σπάρτης.

Βεβαίως, να τονίσουμε ότι οι πόλεις, στην πλειοψηφία τους παρέμεναν υποτελείς (civitates tributariae), υποκείμενες στις παρεμβάσεις των ανθυπάτων και στην φορολογία (Ζουμπάκη, 2002: 223).

Πόλεις και κοινότητες στο Βυζάντιο

Από τα μέσα του 4ου μ.Χ αιώνος και κατά τον πέμπτο αφουγκραζόμαστε τον επιθανάτιο ρόγχο του αρχαίου κόσμου, με ότι αυτός συμβολίζει, εισερχόμενοι στον μεσαίωνα. Η διαίρεση της αυτοκρατορίας σε ανατολικό και δυτικό ρωμαϊκό κράτος θα σφραγίσει την ξεχωριστή τους πορεία στους μετέπειτα αιώνες. Οι μεγάλες πόλεις της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τον 4ο έως και τον 7ο αιώνα είναι η Κωνσταντινούπολη φυσικά, η Αλεξάνδρεια, η Αντιόχεια, η Βυρηττός, η Θεσσαλονίκη, η Έφεσος, η Τραπεζούντα, η Νίκαια, η Προύσα, η Σμύρνη. Σε αυτές είναι συγκεντρωμένη η διοίκηση των βυζαντινών επαρχιών (στην Κωνσταντινούπολη είναι η έδρα του αυτοκράτορος και του Επάρχου, ο δεύτερος φροντίζει για την εύρρυθμη λειτουργία της πόλης, τον εφοδιασμό της με τρόφιμα, την αστυνόμευση κ.λ.π), το σύνολο της οικονομικής ζωής (εμπόριο, ναυτιλία, βιοτεχνική παραγωγή κ.λ.π) καθώς και της πνευματικής (Πανδιδακτήριο στην Κωνσταντινούπολη, νομικές σχολές όπως η περίφημη της Βυρηττού, ιατρικές όπως στην Αλεξάνδρεια). Η Σπάρτη και η πόλη των Αθηνών αποτελούν ήσσονος σημασίας πόλεις πλέον. Μετά το 529 και το κλείσιμο της πλατωνικής ακαδημίας με την παράλληλη φυγή των τελευταίων καθηγητών της στην Περσία αι Αθήναι χάνουν το τελευταίο ίχνος της πνευματικής τους λάμψης. Ο ναός του Παρθενώνος μετατρέπεται στο ναό της Παναγίας της Αθηνιωτήσσης και ο ναός του Ηφαίστου (Θησείον) σε ναό του Αγίου Γεωργίου.

Επιπρόσθετα, από τα τέλη του 6ου και στις αρχές του 7ου η βόρειος βαλκανική κατακλύζεται από τα σλαβικά φύλα. Ορισμένα φθάνουν έως τον ελλαδικό χώρο. Ο τρόπος οργάνωσής τους είναι πρωτόγονος. Διαβιούσαν μία ποιμενική ζωή στην ύπαιθρο. Η τοπική τους αυτοδιοίκηση οργανώνεται στις λεγόμενες «Ζουπανίες», ορισμένες φορές κοντά στις κοινότητες των ντόπιων. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Διονύσιος Ζακυθηνός: “αι ζουπανίαι, ων προΐσταντο οι ζουπάνοι, απετέλουν την κυψέλην του πολιτικού βίου”(Ζακυθηνός, 1989: 280).

Τα βυζαντινά χρόνια η ζωή στην ύπαιθρο είχε αναπτυχθεί. Στα σύνορα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας οι αυτοκράτορες εγκαθιστούσαν στρατιώτες με τις οικογένειές τους, τούς παραχωρούσαν γη να καλλιεργούν με αντάλλαγμα την στράτευσή τους σε περιόδους πολεμικών συγκρούσεων. Πρόκειται για τους γνωστούς «Ακρίτες» (όπου και το έπος του Διγενή Ακρίτα). Από τον 7ο αιώνα οι βυζαντινές επαρχίες χωρίζονται στα λεγόμενα «Θέματα» με επικεφαλής στην διοίκηση τον «Στρατηγό του Θέματος», στον οποίο υπάγονται οι Ακρίτες των συνόρων.

Στο Βυζάντιο υπήρχαν δύο ειδών κοινότητες. Οι ελεύθερες και οι υπόδουλες (Ράνσιμαν, 1969: 232). Οι κάτοικοι στις δεύτερες είτε εργάζονταν στα κτήματα των τοπικών γαιοκτημόνων είτε τα μίσθωναν πληρώνοντας, ενίοτε, σε είδος ή χρήμα. Ήταν γενικά δεμένοι με την γη τους, όπως το ίδιο δεμένοι ήταν και οι ελεύθεροι αγρότες. Να τονίσουμε ότι η κεντρική εξουσία στην Κωνσταντινούπολη ευνοούσε τους μικροκτηματίες σε βάρος των «Δυνατών», δηλαδή των αριστοκρατών μεγαλοκτηματιών. Στα πλαίσια αυτά, ειδικά κατά τον 10ο αιώνα, οι αυτοκράτορες θέσπισαν μία σειρά από νόμους προστασίας των αδυνάτων στις βυζαντινές επαρχίες. Υπενθυμίζω το «Αλληλέγγυον» του Βασιλείου του Β’. Ο λόγος ήταν πολιτικός, διότι η υπερβολική ισχυροποίηση των μεγαλογαιοκτημόνων θα οδηγούσε σε αμφισβήτηση της συγκεντρωτικής βυζαντινής εξουσίας, ενδεχομένως και να ενεργοποιούσε φυγόκεντρες δυνάμεις που θα οδηγούσαν σε τάσεις αυτονομίας.

Το πόσο δίκιο είχαν οι βυζαντινοί αυτοκράτορες της «Μακεδονικής Δυναστείας» θα αρχίσει να φαίνεται από τα μέσα του 11ου αιώνος, ενός αιώνος κατά τον οποίο ξεκινά η αργόσυρτος βυζαντινή παρακμή, η οποία θα οδηγήσει στην οριστική δεύτερη άλωση της Κωνσταντινουπόλεως τον Μάϊο του 1453. Τον 11ο αιώνα αίρονται, σταδιακά, όλα τα μέτρα που είχαν παρθεί κατά των «Δυνατών» έχοντας ως αποτέλεσμα εκείνοι να εκτοπίσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα τους ελευθέρους αγρότες, με τους τελευταίους να αναγκαστούν να πουλήσουν την γη τους έναντι πινακίου φακής στους «Δυνατούς». Συνεπεία τούτων, το μεγαλύτερο μέρος των μικροκαλλιεργητών κατέληξαν να εργάζονται ως δουλοπάροικοι στις μεγάλες γαιοκτησίες. Επιπρόσθετα, η εμφάνιση του θεσμού της «Προνοίας» την εποχή των Κομνηνών δείχνει τάσεις εκφεουδαλισμού (παροχή ενός κτήματος με τους παροίκους του καθώς και το δικαίωμα είσπραξης των φόρων), το «Χαριστίκιον» (παραχώρηση μοναστηριών και ευαγών ιδρυμάτων σε γαιοκτήμονες ή και σε Μονές) αλλά και η δυνατότητα συγκρότησης ιδιωτικών στρατών με τις λεγόμενες «Ακολουθίες» (Πέννα, 1999: 80) δίνει την χαριστική βολή τόσο στην μικρή ιδιοκτησία όσο και στον θεσμό των Θεμάτων. Εκτός, όμως, των παραπάνω, περί τα τέλη του 12ου αιώνος, η παρακμή του βυζαντινού κράτους έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να εμφανίζονται τάσεις αυτονόμησης της τοπικής αριστοκρατίας ή της τοπικής διοίκησης όπως ο Λέων ο Σγουρός στο Ναύπλιο και την Κόρινθο, ο Λέων Γαβαλάς στην Ρόδο ή ο Θεόδωρος Μαγκαφάς στην Φιλαδέλφεια.

Η οργάνωση της τοπικής αυτοδιοικήσεως κατά την οθωμανική περίοδο

Μετά την οθωμανική κατάκτηση η οργάνωση των πόλεων και των κοινοτήτων περνά μέσα από την οθωμανική διοίκηση. Η κεντρική Ελλάδα ήταν οργανωμένη σε τέσσερα Σαντζάκια (περιφέρειες), τα οποία υποδιαιρούνταν σε είκοσι τέσσερις Καζάδες (επαρχίες) (Πιζάνιας, 2015: 283). Οι Πόλεις είχαν μεικτό πληθυσμό που αποτελείτο από Έλληνες-Ρωμιούς, Οθωμανούς, Εβραίους και Αρμένιους. Αντιστοιχούσαν στα τέσσερα Μιλέτια, τα οποία συνέθεταν την οθωμανική αυτοκρατορία που ήταν:

- Μιλλέτ των Μουσουλμάνων (πολίτες Α’ κατηγορίας με επικεφαλής τον Σουλτάνο που ήταν επικεφαλής ολόκληρης της αυτοκρατορίας)

- Μιλλέτ των Ρουμ ή Ρουμ Μιλλέτ (με επικεφαλής τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος λογίζονταν ως «Ασκερί» δηλαδή ανώτατος Οθωμανός αξιωματούχος)

- Μιλλέτ των Εβραίων (με επικεφαλής τους ραββίνους τους)

- Μιλλέτ των Αρμενίων (με επικεφαλής τον δικό τους Πατριάρχη)

Οι υποτελείς στο Μιλλέτ των μουσουλμάνων ονομάζονταν «Ζιμμί», δηλαδή προστατευόμενοι και πλήρωναν, εκτός των άλλων φόρων το Cizye (κεφαλικός φόρος για την προστασία που παρείχαν οι μουσουλμάνοι) και το Haradj (το χαράτσι που ήταν επιπλέον φόρος για τους ζιμμίδες). Στην Βόρεια Ελλάδα, στην Θεσσαλονίκη, από τα τέλη του 15ου αιώνος έως και το 1912 η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν εβραϊκής καταγωγής εξ Ισπανίας (Σεφαραδίτες, οι οποίοι εξεδιώχθησαν από τους βασιλείς της Ισπανίας το 1492).

Οι Πόλεις, τώρα, διοικούντο από τον τούρκο διοικητή τον επονομαζόμενο και Βοεβόδα. Όσες πόλεις είχαν δεχθεί τους Οθωμανούς, δίχως να προβάλλουν αντίσταση, απολάμβαναν τα προνόμιά τους, χαρακτηριστικό παράδειγμα τα Ιωάννινα που αποδέχθηκαν ειρηνικά τον Σινάν Πασά το 1431. Όσες, πάλι, πόλεις αντιστέκονταν σθεναρά, όταν τις καταλάμβαναν οι Οθωμανοί υπόκειντο σε τριήμερο λεηλασία, όπως για παράδειγμα η Θεσσαλονίκη το 1430 και η Κωνσταντινούπολη το 1453. Στις πόλεις ανθούσαν οι διάφορες «Συντεχνίες» (ενώσεις επαγγελματιών όπως αρτοποιοί, σιδεράδες, σαγματοποιοί κ.λ.π), το εμπόριο, και η ναυτιλία σε όσες είχαν λιμάνια. Επιπλέον, από τον 16ο αιώνα και μετά που συνάπτονται οι πρώτες διομολογήσεις (εμπορικές συμφωνίες) μεταξύ Τουρκίας και Γαλλίας αρχικά (για να ακολουθήσουν αργότερα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες) οι ελληνόφωνοι κάτοικοι των παραθαλασσίων πόλεων προσλαμβάνονται ως «Μπερατλήδες», δηλαδή προστατευόμενοι μεσάζοντες μεταξύ των ευρωπαίων και των Οθωμανών. Γενικά το θαλάσσιο εμπόριο αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους Έλληνες, τόσο κατά την περίοδο αποκλεισμού του Ευξείνου Πόντου από την Οθωμανική αυτοκρατορία από το 1592 έως το 1783 όσο και κατά την περίοδο του αποκλεισμού των γαλλικών λιμανιών από την Αγγλία κατά την περίοδο των Ναπολεόντιων πολέμων στα τέλη του 18ου έως το 1815. Ενδιάμεσα, εκμεταλλεύτηκαν και την υπογραφή της Συνθήκης Κιουτσούκ Καϊναρτζή το 1774, για να εμπορεύονται και υπό την ρωσική σημαία.

Στην επαρχία δημιουργήθηκε ένα πολύ δυνατό κοινοτικό σύστημα για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της οθωμανοκρατίας. Έτσι αναπτύχθηκε η τοπική αυτοδιοίκηση, η οποία πέρασε, σχεδόν αυτούσια, και στο νεοελληνικό κράτος. Επικεφαλής κάθε κοινότητος ήταν οι Δημογέροντες ή Προεστοί (στην Πελοπόννησο ονομάζοντο Κοτζαμπάσηδες). Εκείνοι ρύθμιζαν την διοίκηση της που περιελάμβανε την κατανομή της φορολογίας (η φορολογία έως το 1691 περίπου ήταν συλλογική ανά κοινότητα και όχι ατομική, ήταν και ο βασικός λόγος για την οργάνωση της τοπικής αυτοδιοίκησης εκείνα τα χρόνια), τα δημόσια έργα όπως δρόμοι, γέφυρες κ.λ.π, την εκδίκαση αστικών υποθέσεων (συμβουλεύοντο την «Εξάβιβλο» και τον «Νομοκάνονα» ως νομικά βιβλία, ορισμένες όμως κοινότητες συνέγραφαν δικούς τους νόμους), την αποστολή του «Δεκίλη» που αναλάμβανε τις δημόσιες σχέσεις με τους Οθωμανούς (ήταν τα “αυτιά” και τα “μάτια” της κοινότητος απέναντι στην οθωμανική διοίκηση) και γενικά ότι αφορούσε τον κοινοτικό βίο. Στις κοινότητες υπήρχε υποχρεωτική εργασία τεσσάρων ημερών το έτος για τα διάφορα έργα. Επίσης, από τις κοινότητες στις αγροτικές περιοχές έπαιρναν εφήβους για το «Ντεβσιρμέ», δηλαδή το παιδομάζωμα.

Στα ορεινά οι περιοχές παρέμεναν απάτητες από τους Οθωμανούς οι οποίοι όριζαν ως διοικητές ντόπιους, τους «Αρματολούς», οι οποίοι ήταν επιφορτισμένοι να μαζεύουν τους φόρους (ποσά κατά προσέγγιση) και μία φορά τον χρόνο να τους αποδίδουν στον τοπικό «Καδή» (ιεροδικαστής). Ακόμη, οι Αρματολοί φύλασσαν τα διάφορα «Δερβένια» (περάσματα) και κυνηγούσαν τους κλέφτες για να τους παραδώσουν στις οθωμανικές αρχές των πεδινών. Οι Αρματολοί είχαν την ιδιότητα του «Ασκερί» (ανώτερος αξιωματούχος), ως εκ τούτου δεν πλήρωναν φόρους όπως και οι άλλοι Ασκερί (Σπαχήδες, Μέγας Δραγουμάνος, Μέγας Βεζύρης, Πατριάρχες κ.λ.π). Να σημειώσουμε ότι στην Πελοπόννησο δεν υπήρχαν αρματολοί. Επιπλέον, από τα ορεινά ξεκινούσαν τα λεγόμενα «Μπουλούκια» που ήταν περιφερόμενοι τεχνίτες οι οποίοι προσέφεραν την τέχνη τους στις μεγάλες πόλεις (π.χ λαξευτές πέτρας, οικοδόμοι, ξυλογλύπτες κ.λ.π).

Και μιας και αναφέραμε την Πελοπόννησο, δέον να επισημάνουμε ότι γνώρισε δύο Τουρκοκρατίες (1461-1685 και 1718-1830) και δύο Βενετοκρατίες (1204-1461 η πρώτη εν μέρει και 1685-1718). Στην Πελοπόννησο υπήρχαν μεγάλοι γαιοκτήμονες, ντόπιοι και Οθωμανοί. Οι μεγάλες οικογένειες γνώριζαν από διοίκηση και ήταν οργανωμένες σε Φατρίες-Κόμματα. Τα δύο μεγαλύτερα ήταν το Αχαϊκό και το Αρκαδικό που συγκρούονταν μεταξύ τους. Την διοίκηση την είχε ο Πασάς της Πελοποννήσου με έδρα την Τρίπολη. Στην διοίκησή του είχε ένα σώμα που αποτελείτο από 2 + 2 μέλη (2 Μουσουλμάνοι, 2 Χριστιανοί). Ένας τρίτος Χριστιανός στέλνεται ως Δεκίλλης στην Κωνσταντινούπολη. Ουσιαστικά η περιοχή κατά την δεύτερη τουρκοκρατία συνδιοικείται. Η Πελοποννησιακή Γερουσία είναι εκείνη που διαλέγει τους τρεις Χριστιανούς αντιπροσώπους του διοικητικού σώματος που συνεπικουρούσε τον Πασά (μαζί με τους 2 Μουσουλμάνους αντιπροσώπους). Να τονίσουμε, μάλιστα, ότι το 90% των κατοίκων της Πελοποννήσου ήταν χριστιανοί, τα καλλίτερα κτήματα, όμως, τα είχε η μειοψηφία των Μουσουλμάνων.

Εξετάζοντας την ζωή στα μικρά νησιά κατά την οθωμανοκρατία θα δούμε ότι ήταν απαλλαγμένα από την οθωμανική διοίκηση. Η οθωμανική διοίκηση όριζε την συνεισφορά τους στην αυτοκρατορία σε «Μελάχηδες ή Λεβέντες» δηλαδή ναύτες για το οθωμανικό ναυτικό (οι πιο φημισμένοι ήταν οι Υδραίοι), σε είδη ναυπηγήσεως (ξυλεία, πανιά) αλλά και σε εξειδικευμένους τεχνίτες (π.χ ξυλουργούς) για την ναυπήγηση των πλοίων. Οι νησιώτες, επίσης, ανέπτυξαν σε μέγιστο βαθμό την ναυτιλία με την πρακτική της «Σερμαγιάς». Η Σερμαγιά ήταν η ναυπήγηση και η εμπορική εκμετάλλευση ενός πλοίου με μερτικό, δηλαδή συμμετοχικά, και ορίζεται με συμφωνητικό. Επίσης και η αμοιβή ήταν με μερτικό. Τέλος, να αναφέρουμε ότι στην διοίκηση των νησιών, την οποία είχε ο Καπουδάν Πασάς, υπάγονταν η Μάνη η οποία εθεωρείτο νησί και όχι κομμάτι της Πελοποννήσου. Οι Μανιάτες, δε, εξελίχθησαν στους πιο φοβερούς πειρατές της Μεσογείου.

Οι Δήμοι και οι Κοινότητες στο νεοελληνικό κράτος

Μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους το 1830 εισάγεται ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης από την αντιβασιλεία των Βαυαρών στις 27 Δεκεμβρίου του 1833. Οι πρώτες δημοτικές εκλογές διηξήχθησαν στον νομό Αργολιδοκορινθίας με έμμεσο τρόπο. Οι πολίτες (μόνο άνδρες και με εισοδηματικά κριτήρια) ψήφιζαν για την εκλογή δημοτικών συμβούλων και η κυβέρνηση διόριζε ίσο αριθμό δημοτικών συμβούλων. Από τους τρεις πρώτους πλειοψηφήσαντες, η κεντρική διοίκηση επέλεγε έναν, ο οποίος αναλάμβανε καθήκοντα δημάρχου. Στην Αθήνα οι πρώτες δημοτικές εκλογές έλαβαν χώρα από τις 15 έως τις 20 Μαρτίου 1835. 

Το 1912 ο Ελευθέριος Βενιζέλος αναμόρφωσε την τοπική αυτοδιοίκηση. Εισήγαγε τον νόμο ΔΝΖ' «Περί συστάσεως Δήμων και Κοινοτήτων», σύμφωνα με τον οποίο οι δήμοι κατακερματίσθηκαν και δημιουργήθηκαν χιλιάδες κοινότητες σε ολόκληρη την επικράτεια. Με βάση τον παραπάνω νόμο διηξήχθησαν στην απελευθερωμένη Θεσσαλονίκη οι πρώτες εκλογές στις 25 Οκτωβρίου 1925. Αξιοσημείωτο, επίσης, είναι το γεγονός ότι στις δημοτικές εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου του 1934 ψήφισαν για πρώτη φορά οι Γυναίκες (αρκετά χρόνια πριν την 19η Φεβρουαρίου του 1956 που τους επετράπη για πρώτη φορά η ψήφος, αυτή την φορά στις βουλευτικές εκλογές). Οι εκλογές του 1934 ήταν οι τελευταίες για ένα χρονικό διάστημα δεκαεπτά ετών, έως το 1951 δηλαδή που διηξήχθησαν εκ νέου (ο λόγος ήταν η άνοδος το 1936 στην εξουσία του Μεταξά, ο Β’ Παγκόσμιος και ο Εμφύλιος που ακολούθησε). 

Κατά την διάρκεια της επταετίας 1967-1974 οι δήμαρχοι διορίζονταν από την δικτατορία ενώ το 1974 επανέρχονται οι δημοτικές εκλογές. Το σύστημα των δημοτικών εκλογών από το 1974 έως σήμερα απαιτεί πλειοψηφία 50% συν ένα, διαφορετικά υπάρχει και δεύτερος γύρος. Το 1994 εισάγεται η απ’ ευθείας εκλογή των Νομαρχών από τους δημότες. Το 1997 με τον Νόμο 2539/97 εισάγεται το σχέδιο «Καποδίστριας» με την χώρα να διαιρείται σε 13 Περιφέρειες, 51 Νομούς, 910 Δήμους και 124 Κοινότητες με σκοπό την βελτιστοποίηση της δημόσιας διοίκησης. Τέλος, με το πρόγραμμα «Καλλικράτης» με βάση τον Νόμο 3852/2010 λαμβάνει χώρα η τελευταία διοικητική μεταρρύθμιση για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Έτσι έχουμε 7 Αποκεντρωμένες Διοικήσεις, 13 Περιφέρειες και 352 Δήμους. Οι επικεφαλείς των αποκεντρωμένων διοικήσεων διορίζονται από την Κυβέρνηση ενώ οι Περιφερειάρχες και οι Δήμαρχοι είναι αιρετοί. (http://www.sansimera.gr/articles/772).

Συμπεράσματα

Με την σημερινή μας χρονική περιήγηση διαπιστώσαμε το πόσο βαθιά είναι ριζωμένο στον τόπο μας το κοινοτικό αίσθημα. Ξεκινήσαμε από τις φατρίες και τις κώμες, φθάσαμε στην αποθέωση της Πόλης-Κράτους στα κλασσικά χρόνια, για να περάσουμε στη νέα φάση με τις Πόλεις-Διοικητικά κέντρα κατά τους ελληνιστικούς, ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους και να καταλήξουμε στην ανάδειξη των κοινοτήτων ως το κύριο μέσο πολιτικής, κυρίως, εκφράσεως των υπόδουλων Ελλήνων κατά την μακρά οθωμανική περίοδο. Έτσι, η τοπική αυτοδιοίκηση στην ελεύθερη Ελλάδα παρέλαβε έτοιμη την οργάνωσή της, την οποία και διατήρησε μέχρι, σχεδόν, το τέλος του 20ου αιώνος, όπου με τις νέες μεταρρυθμίσεις του Καποδίστρια και του Καλλικράτη άλλαξαν, άρδην, οι δομές της. Προς το καλλίτερο ή προς το χειρότερο; Ο χρόνος θα δείξει. 

Βιβλιογραφία

1. Ομήρου Ιλιάς, (2000), Μετάφραση: Κώστας Δούκας, Αθήναι: Ιδεοθέατρον-Γεωργιάδης.
2. Πλάτων Πολιτεία, (2002), Μετάφραση: Σκουτερόπουλος Ν. Μ., Αθήνα: Πόλις.
3. Αριστοτέλης Πολιτικά, (1993), Μετάφραση: Φιλολογική ομάδα Κάκτου, Αθήνα: Κάκτος.
4. Πλούταρχος Βίοι Παράλληλοι, (1993), Μετάφραση: Φιλολογική ομάδα Κάκτου, Αθήνα: Κάκτος.
5. Βερέμης Θ., Γιαννόπουλος Ι., Ζουμπουλάκη Σ., Ζυμή Ελ., Ιωάννου Θ., Μαστραπάς Α., (2002), Ελληνική Ιστορία, Τόμος Α’ Ο Αρχαίος ελληνικός κόσμος, Πάτρα: Ε.Α.Π.
6. Walbank W. Frank, (1999), Ο ελληνιστικός κόσμος, Μετάφραση: Δαρβέρης Τάσος, Επιμέλεια: Μανωλόπουλος Λεωνίδας - Νίγδελης Παντελής, Θεσσαλονίκη: Βάνιας.
7. Ζακυθηνός Διονύσιος, (1989), Βυζαντινή Ιστορία 324-1071, Αθήνα: Δωδώνη.
8. Ράνσιμαν Στήβεν, (1969), Βυζαντινόc Πολιτισμόc, Μετάφραση: Δετζώρτζη Δέσποινα, Αθήναι: Γαλαξίας Ερμείας.
9. Γάσπαρης Χ., Νικολούδης Ν., Πέννα Β., Ελληνική Ιστορία, Τόμος Β’ Βυζάντιο και ελληνισμός, Πάτρα: Ε.Α.Π
10. Πιζάνιας Θ. Πέτρος, (2015), Η ιστορία των Νέων Ελλήνων από το 1400 έως το 1820, Αθήνα: Εστία.
11. http://www.sansimera.gr/
Πηγή.http://istorias-alitheia.blogspot.gr/search?updated-min=2011-01-01T00:00:00-08:00&updated-max=2012-01-01T00:00:00-08:00&max-results=50