ΑΡΑΞΕ ΙΑΣΟΝΑ!!!!

Άραξε, Ιάσονα! :-)

 

ΕργΔημΕργ                   

ς υστερόγραφο στη μοντέρνα παραλλαγή της πέτρας του Ιάσονα.
Στα σχόλια γράφτηκε κάτι πολύ ωραίο, ότι οι γίγαντες είναι πιθανόν να …βάλουν αυτογκόλ. Μου άρεσε η ιδέα, σας λέω!
Κι ακόμη περισσότερο, μ’ αρέσει όταν βλέπω να υλοποιούνται οι στόχοι μου… καί τ’ αυτογκόλ των εχθρών της Ελλάδας! :-)

Έχουμε τέσσερεις πρόσφατες ειδήσεις, ότι ο κατήφορος των γιγάντων άρχισε, καί δεν σταματάει. Διαβάστε τις, να κάνετε κεφάλι καί να σας πάει η μέρα όμορφα!

• Η μία, ότι η αγγλίτσα θέλει να φύγει από την ΕΕ.

Κι επί Ντε Γκώλλ ήθελε (να βγεί, αφού …μπεί!), αλλά γιά διαφορετικούς λόγους. Τότε, έπαιζε το παιχνίδι των ηπαπαραίων, που στην εκκολαπτόμενη ΕΕ έβλεπαν μία απειλή, και θέλαν να βάλουν μέσα την αγγλίτσα ως διασπαστικό στοιχείο. (Καλή ώρα, όπως έμπασαν πρόσφατα κάτι Πολωνίες, Βουλγαρίες, Λεττονίες.)
Γι’ αυτό καί ο Ντε Γκώλλ, ενώ αρχικά είχε δεχθεί την αγγλίτσα ως μέλος, τη μέρα που ήταν να πέσουν οι υπογραφές έκανε πίσω! Έβγαλε έναν μνημειώδη λόγο πατόκορφου χεσίματος των άγγλων, καί τέλος. Τους άφησε στα κρύα του λουτρού! Τελικά, η αγγλίτσα έγινε μέλος της ΕΕ δώδεκα χρόνια μετά – το 1973.
Σήμερα, η αγγλίτσα θέλει να φύγει από την ΕΕ, επειδή στριμώχτηκε ο πισινός της αγρίως. Υποτίμηση της λίρας, που ξεκίνησε σχεδόν από δύο ευρά κι έφτασε στο 1.3, συν η εθνικιστική ντροπή, να βλέπουν την δύο φορές ηττημένη απ’ αυτούς Γερμανία να τους χορεύει στο ταψί.
Προσωπικά, αυτά τα έβλεπα εδώ καί καιρό. Γι’ αυτό σας είπα πέρισυ να στείλουμε 23 ευρωβουλευτές στας Ευρώπας (όσους δικαιούμαστε, δηλαδή), όλους χρυσαυγίτες! Να πάρουν γραμμή απ’ την αγγλίτσα, να το πλακώσουμε στα βέτο καί να το διαλύσουμε παρέα με τους άγγλους μία καί καλή το κωλομάγαζο της Αγγέλας καί του ανάπηρου.
(Δεν σας άρεσε η ιδέα; Καμμιά αντίρρηση. Δεν έχετε μάθει να χρησιμοποιείτε την ψήφο σας ως όπλο. Εφ’ όσον σας μάρανε η ιδεολογία καί δεν γουστάρατε να ψηφίσετε «φασίστες», καθήστε τώρα καί πληρώστε φόρους στους …δημοκράτες «δανειστές».)
Λοιπόν, στο καλό, αγγλίτσα, καί να μας γράφεις! Αέρας στα πανιά σου! :-)

• Δεύτερη είδηση, ότι θέλει να φύγει απ’ την ΕΕ καί η Ιταλία! (Έστω, ένα μέρος των πολιτών της.)

Γιατί, ωρέ Μπέπε; Βρωμάνε τα πόδια των Ενωμένων Ευρωπαίων; :-)
Γουστάρω να φύγει κι η Ιταλία. Έτσι καί γίνει κάτι τέτοιο, έ, ρέ, γλέντια!…

• Τρίτη είδηση, ότι σ’γά-σ’γά φτιάχνει βαλίτσες κι η Αυστρία.

Εδώ, αναγνώστη μου, μπορώ να σου πω ότι κάπως το περίμενα. Γιατί; Μά, διότι απόξω απ’ το κοινοβούλιο της Αυστρίας βρίσκεται μιά Κυρία, που πολύ αγαπάει τους Έλληνες διαχρονικώς.
Έ! Όποτε τό ‘χουμε ανάγκη, μας βοηθάει. Ας Της πούμε καί κανένα «ευχαριστώ» – τουλάχιστον δείχνουμε καλούς τρόπους.

• Τέταρτη είδηση, άϊ άϊ-άϊ-άϊ άϊ-ά, Πουέρτο Ρίκο!

Το Πλούσιο Λιμάνι επτώχευσεν καί επείνασεν. (Δεν πειράζει, παιδιά, πιείτε ρούμι να ξεχάσετε! Εμείς, δηλαδή, γιατί ψάχνουμε φαγητό στα σκουπίδια; Κατουρήσαμε στο πηγάδι εμείς; )
Το Πουέρτο Ρίκο δεν -πρέπει να- είναι απλώς ένας τουριστικός παράδεισος γιά μπάνια. Πρέπει να υπάρχουν κι αρκετές απατεώνικες «όφφ-σόρ» (υπεράκτιες) εταιρείες εκεί. Κι όπως γνωρίζετε, οι φορολογικοί παράδεισοι τυγχάνουν ιδιοτύπου ασυλίας. Δεν τους πειράζουν οι κρατούντες.
Επομένως, γιά να φτάσει στο σημείο να χρεωκοπήσει ένα τέτοιο απατεώνικο -καί τυγχάνον «προστασίας»- κρατίδιο, που ουσιαστικά αποτελεί πολιτεία των ηπαπάρα (αν καί άνευ κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων στην Ουάσινγκτων), καταλαβαίνει κανείς τί έρχεται μετά.
Είχα γράψει γιά την αναγκαιότητα Έλληνες χάκερ να τους χώσουν μιά χρηματιστηριακή πτώχευση βαθειά στον πάτο, αλλά πρόλαβαν μόνοι τους κι άρχισαν τις δοκιμές με τα …καρότα! :-)

Τελικά, μάλλον δεν θα τη βρουν απ’ την Ελλάδα.
Δεν μας χαλάει. Μας γλυτώνουν κι απ’ τον κόπο

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΧΙ ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΚΛΕΙΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ,ΕΛΕΓΕ ΠΑΛΑΙΟΝ ΣΚΥΛΕ ΑΣΜΑ..ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑΧΝΙ ΛΕΕΙ Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΡΓΟΔΟΤΗς

Δημοψήφισμα γιαχνί!

  

ΕργΔημΕργ                   

αί ξαφνικά, μας έσκασε δημοψήφισμα!
Πριν, όμως, χαρούμε καί βγάλουμε τη Φιλαρμονική του Δήμου στους δρόμους, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα. Πρώτ’ απ’ όλα, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει ξεκαθαριστεί σε τί ακριβώς θα κληθούμε ν’ απαντήσουμε «ναί» ή «όχι».
Πολύ χοντρικά, το ερώτημα είναι αν δεχόμαστε τις προτάσεις των δανειστών γιά χρηματοοικονομικά μέτρα στη χώρα μας.
Όμως, η αντιπρόταση της νύν κυβερνήσεως της Ελλάδος δεν απέχει πολύ από την πρόταση των δανειστών. Λέγεται πως αυτοί ζητάνε το 100%, κι η δική μας κυβέρνηση το 90%. Κι αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι μπορεί να λουστούμε στα κρυφά τίποτε πρόσθετους φόρους, τα σουπερμάρκετ κάνουν γενναιότερες …εκπτώσεις από τους κυβερνήτες ημών!


Άρα, το δημοψήφισμα αυτό, επειδή:

• έρχεται στα ξαφνικά, καί μάλλον ως «ατού» στο πολιτικό χαρτοπαίγνιο, παρά ως κίνηση ουσίας,
• ρωτάει γιά δευτερεύον θέμα – τη στιγμή που καίγεται ο πωπός μας από άλλα, απείρως σημαντικώτερα,
• δεν μας καλύπτει, διότι τα αποτελέσματά του δεν είναι τελεσίδικα,

είναι ακυρωμένο εξ ορισμού. Πριν κάν γίνει.

Οπότε, εμείς οι συνειδητοί πολίτες, τί κάνουμε; Τί ψηφίζουμε;
Κανονικά, θα σας έλεγα να πάτε γιά μπάνιο καί να γράψετε Ευρώπες καί κυβερνήσεις σ’ αυτά, που καλύπτει το μαγιώ. Δυστυχώς, όμως, η δημοκρατία δι’ αντιπροσώπων είναι πολύ καλοστημένη κομπίνα, καί η τυχούσα διαμαρτυρία με αποχή, άκυρα, λευκά, έχει προβλεφθεί να μην προσμετράται κάν στο τελικό αποτέλεσμα.
Βγαίνει, ας πούμε, ότι το 85% του λαού αδιαφόρησε. Όμως, ουδέν αποτέλεσμα. Όποιος επιμένει μετά να λέει ότι το 85% τους έφτυσε, είναι απλά «γραφικός», «εμμονικός σε ανόητα πράγατα», καί «συνομωσιολόγος».
Έτσι, θα σας προτείνω να ψηφίσετε «όχι».
Προσέξτε, όμως: δεν τελειώνουμε εκεί! Εάν το ψηφοδέλτιο ήταν νομική κλήτευση, θα υπογράφαμε «με επιφύλαξη κάθε νομίμου δικαιώματός μας». Τώρα, που είναι …ψηφοδέλτιο, πρώτον θυμίζουμε στους πάντες ότι το μή-μαύρο δεν είναι απαραίτητα άσπρο (παναπεί, το ότι δεν δεχόμαστε στα μούτρα μας τις ροχάλες των Ευρωπαίων, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι θα δεχθούμε τα πτύελα των ημεδαπών κυβερνώντων), καί δεύτερον, οι κυβερνώντες καλά θα κάνουν ν’ αφήσουν τη σκοτεινή πολιτική.
Παναπεί, μας ρωτάνε γιά το αν θέλουμε το 100% ή το 90% εξοντωτικών φορολογικών μέτρων, αλλά ουδόλως μας ρωτήσανε αν θέλουμε να γεμίσει η Ελλάδα λαθρόσκατα, καί δή με περιτύλιγμα Ελληνικής ιθαγένειας. (Εκεί, η «δημοκρατία» τους …δεν λειτουργεί. Ρίχνει ασφάλεια.)

Τέλος, υπάρχει καί ο μεταφυσικός παράγων στην όλη ιστορία.
Μόλις πριν λίγες μέρες σας έλεγα ότι το παιχνίδι είναι «ποιός θα πιάσει τον μουντζούρη» του κάρμα, γιά ν’ αρχίσει το πανηγύρι. (Θυμηθήτε καί τον Πρωτεσίλαο – εσείς, διότι «αυτοί» τον ξέρουν απέξω τον Όμηρο.)
Εάν, λοιπόν, σπρώχνουν με νύχια καί με δόντια τη χώρα μας να άρξει χειρών αδίκων, τη στιγμή που ρίχνετε το ψηφοδέλτιο, ζητήστε θεία προστασία. Αποποιηθήτε την οποιαδήποτε ευθύνη, γιά όποιο κακό ήθελε συμβεί ως συνέπεια! Να μην ισχύσει ότι «βρήκανε τα κορόϊδα που θα τρέχουν», επειδή κάποιους τους έπιασαν οι ξαφνικές «δημοκρατικές» ευαισθησίες.

Μην τους το επιτρέψετε.
 

Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Η σπουδαιότερη ιδιοκτησία ενός ανεξάρτητου ανθρώπου

 " Ο Εαυτός μου είναι ο Θεός μου. Δεν πιστεύω σε άλλο Εαυτό εκτός από τον ίδιο μου το Θεό" Αγία Αικατερίνη της Γένοβας
" Δεν θα πέθαινα ποτέ για τα πιστεύω μου, γιατί μπορεί να είναι λάθος." Bertrand Russell
" Δεν έχεις καμιά εξουσία πάνω μου που δεν σου δίνω εγώ και δεν έχω καμιά εξουσία πάνω σου που δεν μου δίνεις εσύ" Λέον Τολστόι

Ο Αμερικανός συγγραφέας Τομ Ρόμπινς είχε γράψει ότι όλες οι επαναστάσεις στην Ιστορία έχουν ουσιαστικά αποτύχει! Γιατί κι από τη στιγμή που οι επαναστάτες παίρνουν την εξουσία στα χέρια τους, καταφεύγουν σε ολοκληρωτικές μεθόδους για να προστατέψουν τις ιδέες της επανάστασης. Γι'αυτό και οι διακηρύξεις περί κατάργησης των προκαταλήψεων ξεπέφτουν μετά στην αδιαλαξία, περί απελευθέρωσης ξεπέφτουν στην εχθρικότητα, περί ειρήνευσης στην ένοπλη στράτευση.
(Βλέπε για παράδειγμα τη Γαλλική και την Οκτωβριανή Επανάσταση)
Έχω την αίσθηση ότι οι διαπιστώσεις αυτές διαθέτουν μια εντυπωσιακή διαύγεια (όσο και δυσάρεστη ίσως για κάποιους)  και συνάμα αποτελούν χρήσιμη εισαγωγή για το ξεδίπλωμα της συλλογιστικής αυτού του κειμένου.

Η οποιαδήποτε κοινωνική δομή, που προκύπτει με βίαιο, ταραχώδη ή ειρηνικό τρόπο, από τη στιγμή που ιεροποιείται και επιβάλλει στα άτομα που απαρτίζουν την κοινωνία αμετακίνητες αρχές και τελεσίδικες καταστάσεις, μετατρέπεται σε τροχοπέδη στην ελεύθερη και διαρκή εξέλιξη του ανθρώπινου όντος. Διότι οι ίδιες οι δομές που οι άνθρωποι δημιουργούν μέσω της συμφωνίας τους, ακόμα και με τις καλύτερες υποτίθεται και αλτρουιστικότερες των προθέσεων, καταλήγουν να ασκούν κυριαρχία και κατοχή πάνω σε αυτούς που τις δημιούργησαν. Όταν δεν τίθενται κάθε στιγμή σε αμφισβήτηση, όταν δεν υπόκεινται διαρκώς σε πιθανή αναθεώρηση αν οι ανάγκες το απαιτήσουν, όταν δεν αποτελούν ένα προσωρινό και όχι τετελεσμένο και αμετακίνητο συμβόλαιο. Ακόμα κι αν αυτό αποδεικνύεται ότι ελευθερώνει από κάποιους συγκεκριμένους κοινωνικοπολιτικούς καταναγκασμούς, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να επιφέρει λιγότερους ή περισσότερους άλλους, απ'τη στιγμή που εκφυλίζεται σε απροκάλυπτη έως και στυγνή άσκηση ιεραρχικής εξουσίας πάνω στους "υπογράφοντες" το συμβόλαιο.
Το κράτος, η ίδια η κοινωνική ένωση, η μορφή οργάνωσης, διόλου σπάνια θεοποιεί αρχές και πρότυπα που λειτουργούν και ως συνθήματα διαμόρφωσης αντιλήψεων. Όπως, για παράδειγμα, "ο τιμημένος άνθρωπος του μόχθου και της εργασίας", που λειτουργεί ως αποκλειστικό μέτρο του προσδιορισμού της ατομικής φύσης κάθε ανθρώπου και τελικά ως εργαλείο της εκμετάλλευσής του από την ιεραρχία, της μαζοποίησης κι επομένως του εκφυλισμού του. Ή η παντοδυναμία μιας θεοποιημένης οικονομίας, των δεικτών κι αλγόριθμών της, ως κεντρικής δοκού του οικοδομήματος της κοινωνικής ένωσης, που τελικά καταλήγει σε μια απόλυτη και καταπιεστική οντότητα.
Κι έτσι ο άνθρωπος ξεπέφτει σε δουλικό υπηρέτη των ίδιων των αξιωμάτων του, σε δέσμιο ιδεών τις οποίες κάποτε μπορεί να συμμεριζόταν αλλά από ένα σημείο και ύστερα να μη τον εκφράζουν πλέον, σε σκλάβο καινούργιων αφεντικών (που ξεφορτώθηκαν τα παλιά, όπως οι αστοί της Γαλλικής Επανάστασης με την καρατόμηση της μοναρχίας και τις κοινωνικές ανισότητες να παραμένουν, με επιπλέον πρωτοφανή και κτηνώδη τρομοκρατία σε βάρος του λαού). Κι έτσι ο άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του παγιδευμένο σε μια πλήρως στατική συνθήκη, που μπορεί και να του ζητήσει να θυσιαστεί σαν αμνός στο όνομα γενικοτήτων, σχετικών αντιλήψεων και ξένων "αληθειών" προς την ολότητα της κοχλάζουσας και διαρκώς εξελισσόμενης φύσης του.

Θα συμφωνήσω με τον πατέρα του ατομικιστικού αναρχισμού Μαξ Στίρνερ (1806-1856), ότι η μοναδικότητα του ανθρώπου είναι υπεράνω κρατών, κοινωνικών ενώσεων και οποιωνδήποτε μορφών οργάνωσης, θεϊκών ή ανώτερων όντων και πνευματικών αυθεντιών. Είναι κάτι περισσότερο από αυτά για να υποτάσσεται τυφλά ή άκριτα σε αυτά, να στρατεύεται στο όνομά τους, να αφήνεται στην "καλή τους θέληση", να τους προσφέρει την ίδια την ψυχή του, ώστε να πλουτίζουν αυτά και να φτωχαίνει και αποστεώνεται (υλικά και πνευματικά) ο ίδιος.
Και ακόμα κι αν για κάποια μικρή ή μεγάλη περίοδο της ζωής του βρεθεί να είναι μέλος μιας ένωσης, μιας οργάνωσης, ενός κόμματος, ακόλουθος μιας ιδεολογίας ή οπαδός μιας πίστης, το σημαντικότερο για τον άνθρωπο είναι να διαφυλάττει στο ακέραιο τη διαθεσιμότητα του εαυτού του και να διατηρεί κάθε στιγμή την επίγνωση της ριζικής και καθολικής αυτονομίας του. Γιατί καμία σχετική αντίληψη όπως τα "ιδανικά" και τα ηθικά κριτήρια (που άλλωστε παραλάσσουν από τόπο σε τόπο κι από λαό σε λαό, μέσα στις δίνες του ιστορικού χρόνου), κανένας όρκος, καμία "ιερή υποχρέωση", κανένα ιδεολογικό καθήκον, καμία προπαγανδιστική εργασία, καμία πίστη, καμία ομοφωνία της "πλειοψηφίας" ή της παρέας, δεν μπορούν να υποχρεώσουν σε υποταγή έναν άνθρωπο με θέληση και ανεξαρτησία αντίληψης. Και κανένας κρατισμός, καμία κοινωνική δομή ή κοινωνικό συμβόλαιο, καμία διαβεβαίωση ή νουθεσία οποιασδήποτε "αυθεντίας", δεν μπορεί να του στερήσει τη σπουδαιότερη ιδιοκτησία του: Την εξουσία του εαυτού του! Η οποία και προλειαίνει και προετοιμάζει το έδαφος για τη διερεύνηση από τον ίδιο της συνείδησής του και της προέκτασης των ανθρώπινων ιδιοτήτων του...

Κι όταν μια κοινωνική ένωση ευνοεί και καλλιεργεί μια τέτοιου είδους συνθήκη, τότε πρόκειται για μια περιπέτεια άξια να τη ζήσει ο άνθρωπος και οι συνοδοιπόροι του.

ανιχνευτής  http://antidras.blogspot.gr/

Η ΠΕΤΡΑ ΤΟΥ ΙΑΣΟΝΑ [Μέρος Ι΄]

Η πέτρα του Ιάσονα – 10

      

ΕργΔημΕργ        

ιατί, όμως, να μπορεί να γίνεται κάτι τέτοιο; Γιατί, αλήθεια; Καλή ερώτηση!
Η απάντηση έχει να κάνει με τις άγνωστες κρυμμένες δυνατότητες του ανθρώπου, κι ακόμη περισσότερο με τις ίδιες μιάς ομάδας ανθρώπων… ενός έθνους ολόκληρου.
Όμως, πρέπει να θέτουμε τις ερωτήσεις ιεραρχικά. Κατ’ αρχήν, έχουμε δείγματα πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, ή μιλάμε απλώς γιά ένα θέμα-ευχολόγιο;
Η απάντηση είναι θετική. Εκτός από τα γνωστά -καί ήδη πολύ παλιά- δείγματα επηρεασμού της υλικής πραγματικότητας με ψυχική ενέργεια (πχ αστρικές προβολές, τηλεκίνηση, κτλ – καί μάλιστα, μέσα σε εργαστηριακές συνθήκες), έχουμε καί πρόσφατα δείγματα χτυπημάτων σε καθαρά ψυχικό επίπεδο.

• Το πρώτο.
• Καί το δεύτερο.

Βέβαια, όταν οι σιχαμερές φιδοφωλιές του «Άϊβυ Λήγκ» ανακοινώνουν κάτι, ήδη το έχουν προχωρήσει πολύ παραπέρα – κι αυτά που ανακοινώνουν, είναι ανώδυνα. Αλλά, καί μόνον το γεγονός ότι το έχουν διαπιστώσει, απαντά καταφατικώς στο ερώτημά μας:
Το ψυχικό χτύπημα είναι εφικτό.
Άρα, αποτελεί το τρίτο μας όπλο.

Εφ’ όσον εξασφαλίσαμε τη θεμελίωση του οπλοστασίου μας, προχωράμε στο πώς θα χτυπήσουμε.
Πιστεύω ότι καί στην καθαρά ψυχική πάλη ισχύουν οι κανόνες του Κούνγκ Φού: παρασέρνεις τον αντίπαλο εκεί που θέλεις εσύ, υποχωρείς όταν επιτίθεται αυτός (γιά ν’ αποφύγεις τα χτυπήματά του), επιτίθεσαι όταν υποχωρεί αυτός (καί τον βρίσκεις αδύναμον). Όποτε χρειαστεί, λυγίζεις σαν το καλάμι στον δυνατό αέρα. Όποτε χρειαστεί, πάλι, σκληραίνεις κι επιτίθεσαι σαν τον τίγρη. Ένα χτύπημα σε καίρια σημεία του σώματος, αλλά καί σε καίρια χρονική στιγμή, πετάει τον αντίπαλο εκτός ισορροπίας. Τον αναγκάζει να διακόψει το καλοστημένο του σχέδιο, καί ν’ αντιμετωπίσει την κατάσταση που δημιουργείται. Τον κάνει του χεριού σου.
Οι δε προσποιήσεις των μαχομένων είναι εκ των ουκ άνευ.
Αμφιβάλλετε; Κακώς! Οι ανά τους αιώνες δάσκαλοι των πολεμικών τεχνών δεν αμφιβάλλουν καθόλου.
Δείτε, ας πούμε, στον «Τελευταίο σαμουράϊ» την τεχνική του οραματισμού πριν την ξιφομαχία, καί δείτε το πώς την χλευάζει ο Ζατόϊτσι, στη φανταστική τελευταία σκηνή του έργου. Άσε που στην αρχή της ταινίας ο τυφλός σαμουράϊ Ζατόϊτσι κλωτσάει αστραπιαία στη γάμπα τον αλαζόνα, που του «έκλεψε» το σπαθί, καί σε κλάσματα του δευτερολέπτου του τ’ αρπάζει καί τον αποκεφαλίζει.
Θα μπορούσα ν’ αναπτύξω άπειρα παραδείγματα του είδους, αλλά πάρτε κι ένα καθημερινό – απ’ όταν παλεύουμε …με την τύχη μας! Εάν είσαστε άτομο χαμηλού εισοδήματος, κι έχετε στρωμένο τρόπο ζωής με στρωμένα έσοδα-έξοδα, οποιοδήποτε έκτακτο (ακόμη καί προβλεπόμενο, όμως) έξοδο θα σας τινάξει στον αέρα τα σχέδια. Όσο μικρό κι αν είναι. Αρκούν πχ τα ετήσια χοντρά έξοδα του αυτοκινήτου (σέρβις, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλεια), καί θα κάνετε δυό-τρείς μήνες να ξαναδείτε ισορροπημένο πορτοφόλι. Γιά να μη μιλήσουμε γιά τις «εμπνεύσεις» του εκάστοτε υπουργού Οικονομικών.

Σ’ αυτό το σημείο, θα κάνουμε μιά μικρή επιστροφή στο θέμα του κάρμα.
Οι δύο προηγούμενοι ΠΠ είχαν ως χαρακτηριστικό το ότι η είσοδος των ηπαπάρα σ’ αυτούς ήταν καθαρά δικό τους έργο, αλλά καί τις δύο φορές αποδόθηκε ψευδώς στους εχθρούς. Άσε που καί τις δύο φορές ήταν καθυστερημένη υπέρ το δέον.
Στον Α’ ΠΠ, οι ηπαπάρα μπήκαν στον πόλεμο …δυό χρόνια μετά τον τορπιλλισμό του επιβατηγού πλοίου «Λουζιτάνια» από Γερμανικό υποβρύχιο. Κι όχι μόνον: πήραν αφορμή να μπούν στον πόλεμο, παρά το ότι το «Λουζιτάνια» ήταν …Αγγλικό!!!
Μιλάμε, σπίρτα από αντανακλαστικά! Έκαναν δυό χρόνια ν’ αποφασίσουν αν θα εκδικηθούν (καί με ποιόν τρόπο) τον θάνατο μερικών δεκάδων επιβατών ηπαπαραίϊκης υπηκοότητας επάνω σε ξένο πλοίο εμπόλεμης χώρας! Λες κι οι τορπίλλες κοιτάζουν διαβατήρια!
Στον δε Β’ ΠΠ, είχαν φροντίσει να ερεθίσουν τους Ιάπωνες, αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα το Πέρλ Χάρμπορ από κάθε οργανωμένη άμυνα. (Άσε που έδιωξαν εγκαίρως μακριά τα καλά τους πολεμικά πλοία, δήθεν γιά ασκήσεις, κι άφησαν στο λιμάνι τα σαπάκια.) Από αρκετό καιρό πριν, γνώριζαν ακριβώς πού καί πότε θα χτυπούσαν οι Ιάπωνες (από υποκλοπές των ιαπωνικών κρυπτογραφημένων τηλεπικοινωνιών). Αλλά απέδωσαν την «άτιμη» επίθεση στους Ιάπωνες, κι όχι στο άτιμο μυαλό το δικό τους. Όταν, όμως, δυό μήνες πιό πριν οι -μη ευρισκόμενοι σ’ εμπόλεμη κατάσταση με τις ηπαπάρα- ναζιστές βύθισαν το (νεότευκτο) «Κήρνυ», οι ηπαπάρα τό ‘καναν γαργάρα το περιστατικό. Το σαράβαλο «Αριζόνα» τους μάρανε, τον Δεκέμβρη! Σιγά!
Κοινό αποτέλεσμα καί των δύο καθυστερημένων (καί καθαρά προβοκατόρικων) εισόδων των ηπαπάρα στον πόλεμο:

• Δραστική αλλαγή του αποτελέσματος (καί της πιθανώτατης μακράς διάρκειας) του πολέμου,
• καί μεταπολεμική υπαγόρευση των θελήσεων των ηπαπάρα από θέσεως ισχύος.
• Καί …συγχωροχάρτι στη Γερμανία. Δύο φορές.

Στην Ελλάδα, όλοι ξέρουμε τί σήμανε αυτό, δύο φορές ήδη: την παράταση του αλυσοδέματος της χώρας μας γιά δεκαετίες. (Καί το νά ξανάχουμε σήμερα τη Γερμανία να μας παριστάνει τον Βεληγκέκα, γιά πολλοστή φορά.)
Καί πού βρίσκεται το κάρμα σ’ όλ’ αυτά;
Λοιπόν, θεωρώ ότι ήρθε ο καιρός αυτή η βρωμόψυχη ηπαπαραίϊκη απάτη, του «σας πατάμε από κάτω, αλλά φταίτ’ …εσείς», να πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα. Κι ο Συμπαντικός Νόμος της Νεμέσεως συμφωνεί απόλυτα. Πρέπει τα βρωμερά τους έργα κάποτε να τα λουστούν, διάολε!
Κάποτε… σύντομα. Τώρα.
Πρέπει, πρέπει κατεπειγόντως, να τις χτυπήσουμε καί να τις πετάξουμε εκτός ισορροπίας. Καί …να φταίνε αυτές.

Δεν θεωρητικολογώ.
Ξέρετε πού οφείλεται αυτή η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα; Αυτή η ιδιότυπη κατάσταση, με τις άπειρες εστίες πολέμων (στρατιωτικών, οικονομικών, βιολογικών) ανά την Υφήλιο, που στη χώρα μας εκφράζεται κυρίως με τον οικονομικό πνιγμό μας. Αυτό το χρόνιο σύρσιμο μιάς επικρεμάμενης πάνω από τα κεφάλια των λαών ούλτρα θανατικής απειλής, που δε λέει ούτε -επιτέλους!- να ξεσπάσει, ούτε να εξαφανιστεί. Σα μαύρα σύννεφα βροχής, που δε λένε ούτε να βρέξουν, ούτε να διαλυθούν καί να ξαναβγεί Ήλιος. Σα βαρειά αρρώστεια, που κατατρώει σιγά-σιγά τον οργανισμό, καί δε λέει ούτε να σκοτώσει, ούτε να θεραπευτεί. Απλά διαιωνίζεται, καί περνάνε τα χρόνια κι οι καιροί.
Ενώ, λοιπόν, όλοι γνωρίζουμε άριστα τους υπαίτιους της κατάστασης, δεν γνωρίζουμε γιατί την παρατείνουν – καί μάλιστα, τόσο εκνευριστικά πολύ.
Πράγματι δεν γνωρίζουμε, όμως, ή δεν κάναμε τις ιστορικές συγκρίσεις, να το δούμε καθαρά; Είναι πολύ απλό, το γιατί φέρονται έτσι: το παρατραβάνε το σχοινί, οι λεβέντες, …ζυμώνουν γιά δέκα …χρόνια, επειδή δε θέλουν να κοσκινίσουν!
Βλέπετε, επειδή γνωρίζουν άριστα τα περί ύβρεως καί Νεμέσεως (τί νομίζετε; δεν διαβάζουν αρχαία Ελληνικά βιβλία, ή δεν κατανοούν το περιεχόμενό τους; ), θέλουν να ρίξουν την ύβρι στους άλλους. Σ’ όλους τους υπόλοιπους. Ώστε να μην κάνουν αυτοί (οι ένοχοι του αργού θανατικού, δηλαδή) το πρώτο βήμα, καί τη χρεωθούν αυτοί. Κι έτσι, παραμονεύουν σαν το φίδι, καί …πετάνε πετραδάκια -κάτι Ουκρανίες, καί κάτι τέτοια- στους λοιπούς γίγαντες. (Είπαμε! Αυτοί όντως διαβάζουν αρχαία Ελληνικά βιβλία, σε αντίθεση με τους σημερινούς εγχώριους μαθητές. Καί καταλαβαίνουν το νόημα, χωρίς …φροντιστήριο!)
Περιμένουν το ποιός άλλος, πλην αυτών, θ’ «άρξει χειρών αδίκων».
Καί στο μεταξύ, οι Έλληνες πεθαίνουν, κι η απερίγραπτη κυβέρνησή μας (που τη μάραναν τα νομοσχέδια γιά το …σύμφωνο συμβίωσης καί τους λαθρομετανάστες) κάνει …συνεννοήσεις επί συνεννοήσεων με τους δολοφόνους μας. Επ’ άπειρον.

Όσον αφορά εμένα, εάν φιλοδοξήσω να γίνω ο νέος Ιάσων, όχι μόνο μιά πέτρα θα πάρω, αλλά νταμάρι ολόκληρο!
Στις σημερινές πόλεις, βεβαίως, σπανίζουν οι πέτρες. Αλλά είμαι ικανός μέχρι κι έργα …πετροτέχνης να ξηλώσω, προκειμένου να βρω πέτρες καί να πετύχω τον σκοπό μου. (Να τον πετύχω στο …δόξα πατρί.)
Κι εσείς οι υπόλοιποι, τί λέτε;
Θα τους αφήσουμε να συνεχίσουν ανενόχλητοι το θανάσιμο «παιχνίδι» τους;

ΤΕΛΟΣ

Ο ΥΠΟΓΕΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΡΑΦΕΩΝ -ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ

Ο υπόγειος πόλεμος γραφέων - στρατιωτών Panagiotis Liakos

«Η πολιορκία του Νταπούρ». Από τοιχογραφία στον ταφικό ναό του Ραμσή Β΄ στις Θήβες της Αιγύπτου.

«Οι γραφείς θεωρούσαν το αξίωμα του στρατιωτικού κατώτερο από το δικό τους. Οι μαθητές τους, ωστόσο, που τους θάμπωνε η εξωτερική εμφάνιση έφθαναν καμιά φορά στο σημείο να προτιμούν το σπαθί και το τόξο, και ιδιαίτερα το άρμα με τα δυο σφριγηλά άλογα, από τον κάλαμο και την πλάκα. Στους τρελούς αυτούς νέους έπεσε το καθήκον να περιγράψουν τα βάσανα του στρατιώτη. Η απαρίθμηση των δυστυχιών του πιάνει ένα μεγάλο μέρος ανάμεσα στα διάφορα είδη γραπτού λόγου που μας άφησε η εποχή των Ραμσή».

Pierre Montet, "Η καθημερινή ζωή στην αρχαία Αίγυπτο", εκδόσεις Παπαδήμα, σελ. 244

Από την φαραωνική Αίγυπτο της 18ης και 19ης δυναστείας μέχρι τις ημέρες μας δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα στην ανθρώπινη συμπεριφορά και όλα όσα συνθέτουν τις θετικές και τις αρνητικές πτυχές του χαρακτήρα του είδους μας. Η δουλοκτησία έχει καταργηθεί (τουλάχιστον στους τύπους) στις περισσότερες χώρες της υδρογείου αλλά η δουλοπρέπεια ποτέ. Οι πολίτες δεν υποβιβάζονται σε ανδράποδα λόγω οφειλών σε τρίτους αλλά συχνά εγκλείονται στις φυλακές γι’ αυτό το λόγο ή αντιμετωπίζονται σαν δούλοι, ακόμα και από τα οικεία τους πρόσωπα, αν δεν έχουν τους πόρους που αγοράζουν -στα μάτια των άλλων- αξιοπρέπεια και σεβασμό. Επισήμως, η τυραννία και η απολυταρχία καταδικάζονται ως
φαύλοι τρόποι διαχείρισης των κοινών υποθέσεων αλλά όλοι οι ηγέτες μακαρίζουν (από μέσα τους) τους φαραώ και τους «μεγάλους βασιλείς» και τους τυράννους όποτε χρειάζεται να εξηγήσουν μια «δύσκολη», δηλαδή αντιδημοφιλή απόφασή τους στο κοινό.

Μελάνι και αίμα

Υπό αυτό το πρίσμα εύκολα εξηγείται γιατί δεν έχει συμφωνηθεί ούτε μία ανακωχή στον ακήρυχτο πόλεμο, που διεξάγεται επί χιλιετίες, μεταξύ των «γραφιάδων» και των στρατιωτικών. Στις παλαιότερες εποχές, όταν η εχθρότητα και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των εθνών εκδηλώνονταν με ταχύτητα, τραχύτητα και τρόπο απροκάλυπτο, οι γραφείς ήταν εξαιρετικά προσεκτικοί στην επιλογή μεθόδου υπονόμευσης της θέσης και των εξουσιών των στρατιωτικών. Τα "κινήματα" ήταν υπόθεση ρουτίνας και οι πόλεμοι, τοπικοί, περιφερειακοί αλλά και εμφύλιοι δεν φάνταζαν τόσο εξωπραγματικά ενδεχόμενα όσο στον δυτικό κόσμο της νεοτερικότητας. Οι στρατιωτικοί επέστεφαν από τα πεδία των μαχών δαφνοστεφείς, σωματικά τραυματισμένοι, ψυχολογικά κλονισμένοι, αλλά η φήμη τους ήταν ακέραια. Πάντα η συμμετοχή σε πόλεμο υπέρ πατρίδος θα φαντάζει χιλιάδες φορές ενδοξότερη πράξη από μυριάδες φιλολαϊκά νομοσχέδια και «μεταρρυθμίσεις».
Αυτό το γνώριζαν οι «γραφείς» και δεν εξέθεταν με τόση σαφήνεια τις προθέσεις τους να ελέγχουν το στράτευμα μέχρι εξουθενώσεως των οπλιτών και ταπεινώσεως των αξιωματικών. Στην εποχή μας και ειδικά στην χώρα μας η τάξη των «γραφέων» έχει μικρότερη χρησιμότητα από εκείνην της αρχαίας Αιγύπτου αλλά μεγαλύτερη και βαθύτερη εξουσία. Οι γραφείς, κατά βάσιν απόφοιτοι πανεπιστημίων του εξωτερικού και αναθρεμμένοι με παραστάσεις μη ελληνικές έχουν ταυτιστεί με την πολιτική εξουσία. Ο αρχέγονος τρόμος τους για την στολή εκδηλώνεται πρώτα και κύρια με τη δική τους ανυποταξία ή οικτρή στρατιωτική θητεία σε κάποιο σημείο της πρωτευούσης, στην… θαλπωρή γραφείων και σε απόσταση ασφαλείας από την σκόνη, τον ιδρώτα και τον άγριο ήχο της ζωής των στρατοπέδων. Η μόνη τους σχέση με την στρατιωτική ιδέα είναι η βαριεστημένη παρουσία τους στην εθιμοτυπία και το ξεφούρνισμα μπαγιάτικων λέξεων σε ομιλίες για μάχες, θυσίες, ιδέες και οράματα που δεν ενστερνίστηκαν ποτέ. Είναι αληθινά απορίας άξιον πώς θα μπορούσε κάποιος έντιμος αξιωματικός να ανέχεται τέτοια υποκριτικά κοάσματα από πρόσωπα που έχουν υποσκάψει σε τέτοιο βαθμό το ηθικό των Ελλήνων και έχουν υποτιμήσει εμπράκτως το ρόλο του Στρατού στην πατρίδα μας.
Στην αρχαία Αίγυπτο, πάντως, η ζωή του στελέχους των Ενόπλων Δυνάμεων πόρρω απείχε από το να χαρακτηρίζεται «ειδυλλιακή». Στο βιβλίο από το οποίο προέρχεται το απόσπασμα που παρατέθηκε στην αρχή του κειμένου, διαβάζουμε για τους αρχαίους Αιγυπτίους αξιωματικούς: «Ο υποψήφιος αξιωματικός του πεζικού άρχιζε να γυμνάζεται από την κούνια του. Μόλις έφτανε τις δύ πήχες ύψος κλεινόταν στον στρατώνα. Τον υπέβαλαν σε τόσο σκληρή εξάσκηση που γρήγορα το κεφάλι και το σώμα του αυλακώνονταν από πληγές που δεν έκλειναν ποτέ. Μόλις τολμούσε. Να ξεκουραστεί τον έδερναν άγρια»

adiavroxoi.blogspot.com/

ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ

Σωτηρία και Παράταση στην ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΧΩΡΑ της ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ

Απίθανα πράγματα συμβαίνουν στον τόπο αυτό….Ο τόπος έχει εργαζόμενους, αλλά δεν έχει…ΠΑΡΑΓΩΓΗ

Όλοι ψάχνουν μια θέση στο Δημόσιο, σκίζονται όταν τους απολύουν και θεωρούν αυτονόητο δικαίωμα να βρίσκονται πίσω απο ένα γραφείο με εργασιακά δικαιώματα, μισθούς, αποδοχές κλπ χωρίς να συντελούν ούτε στην παραγωγή ενός κιλού μήλων…έστω και κακής ποιότητας.
Πρέσβεις,  Αξκοί, αμόρφωτοι δάσκαλοι, υπάλληλοι, ενθυλακώνουν υπερμισθούς, ενώ ταυτόχρονα όσοι δεν είχαν μπάρμπα στην Κορώνη, με διάφορες άλλες μεθόδους κατευνασμού όπως το ΑΣΕΠ, επιδιώκουν την κατάληψη μιας άλλης μη παραγωγικής θέσης, αξιώνοντας απαιτώντας, βρίζοντας κλπ για να πάρουν σειρά στην μισθοδοσία, πάλι φυσικά χωρίς να παράγουν απολύτως τίποτα πέραν μολυσμένου αέρα και αιθαλομίχλης απο τα αυτοκίνητά τους που θα τα κινούν για το πήγαινε έλα του πρωινού καφέ στην …υπηρεσία.
Απο πού έρχεται ο μισθός;;;;
Όχι απο την ανύπαρκτη παραγωγή, όπου φτάσαμε στο σημείο να εισάγουμε λεμόνια απο την Τουρκία και καρφίτσες απο την Γουαδελούπη…..
Ο μισθός έρχεται απο τα δανεικά ……
Τα δανεικά που η Δημοκρατία έπαιρνε απο άλλες χώρες, ώστε στην συνέχεια να πληρώνει μισθούς στους διορισμένους ψηφοφόρους, να λαδώνει τους δημοσιογράφους που παρείχαν θέαμα στο πόπολο και έτσι να διάγουμε τον πλέον μακρύ αντιπαραγωγικό και δημοκρατικό βίο στην χώρα….
Λοιπόν η Δημοκρατία νίκησε….όμως αυτήν την νίκη δεν την συμμερίζονται οι Ευρωπαίοι, που παρά το γεγονός ότι και αυτοί Δημοκράτες είναι, δεν συμμερίζονται τις ανησυχίες της Ελλάδας, που γέννησε την Δημοκρατία, αλλά έχουν έναν μηχανικό, νομότυπο και σκληρό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων…και απαιτούν τα δανεικά πίσω, με την δική τους βέβαια, μελλοντική στόχευση, επηρεασμένη απο την περιούσια τοκογλυφική νοοτροπία, που θέλει ο δανειζόμενος στο τέλος να μετατρέπεται σε δούλο του δανειστή ….
Αυτό το μπόλιασμα της χριστιανικής Ευρώπης με τις τραπεζιτικές αξίες του γνωστού λαού της Ανατολής είναι και η Ευρωπαική κληρονομιά όπως την αντιλαμβάνονται κάποιοι…..
Τι κάνει η Ελλαδική κυβέρνηση;;;;
ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ
Τι κερδίζει κανείς με την διαπραγμάτευση;;;
Διασωληνώνεται και μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας δεν πεθαινεί…
Τι γίνεται μετά την διασωλήνωση;;;; το πιθανότερο είναι να πεθάνει..
Ε τότε γιατί γίνεται η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ;;;;
Μήπως θα αναστηθεί ο Λάζαρος;;; θα πάρουν μπρός τα όργανα;;;
Δηλαδή τα όργανα θα αρχίσουν επιτέλους να παράγουν όσα πρέπει για να βγεί υγιής απο την διασωλήνωση;;;;
ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΧΩΡΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΠΛΟΥΤΟ;;;;
Φυσικά όχι….
Τι κερδίζει η κυβέρνηση απο την διαπραγμάτευση;;;;ή καλύτερα τι συμβαίνει κατά την διάρκεια της διαπραγμάτευσης;;;;
Τι συμβαίνει όσο οι ΠΡΑΞΕΝΙΩΤΕΣ σκέφτονται με αγωνία αν θα μπεί ο μισθός του Ιουλίου για να μπορέσουν να πάνε διακοπές στην Μύκονο;;;;;
Τι συμβαίνει όσο η κυβέρνηση υπόσχεται ότι θα πληρώσει μισθούς και συντάξεις;;;;;
Το σώμα του κράτους , το διασωληνωμένο σώμα, στερείται της άμυνας…..
Μα θα μου πείτε έχει ένστολους….
ΝΑΙ το σώμα έχει λευκά αιμοσφαίρια αλλά χαμηλής ποιότητας τα οποία, αντί να εμποδίσουν τον όποιο επιθετικό παράγοντα να περάσει τους φραγμούς , δηλαδή τα σύνορα, τον υποδέχονται και τον καλωσορίζουν για να αρχίσει και αυτός να τρώει απο το ημίνεκρο σώμα, που συντηρείται με ψευτοορούς….

ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

Τι κάνει η κυβέρνηση, δηλαδή ο εγκέφαλος;;;;
Ο εγκέφαλος , λόγω του μυαλού που κουβαλάει, έχει παρέμβει στην αυτόνομη λειτουργία των λευκών αιμοσφαιρίων-ενστόλων, που έπρεπε απο μόνα τους να χτυπάν κάθε τοξίνη, αυτόνομα διότι έτσι γίνεται σε ένα υγιές σώμα και δίνουν εντελώς αντίθετες οδηγίες…..
Έτσι έχεις ένα κράτος που έχει πλέον μέσα του μερικά μύρια τύπους απο το πουθενά, οι οποίοι αργά σίγουρα και σταθερά οδηγούν σε σηψαιμία…..Θυμηθείτε την Λέσβο.

Τα λευκά αιμοσφαίρια και ένα μέρος του εγκεφάλου…προσέξτε το ύφος των αιμοσφαιρίων και θα καταλάβετε για τί ακριβώς μιλάμε

ΜΑ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΑΣ ΣΩΖΕΙ……για όσους έχουν δείκτη νοημοσύνης έστω και 93, είναι κατανοητό ότι η κυβέρνηση κερδίζει χρόνο για να πραγματώσει το όνειρο της, που είναι να αποδείξει ότι έλληνας γίνεσαι και δεν γεννιέσαι, όπως ακριβώς οι ταγοί της πιστεύουν με βάση τις αρχές του πολιτιστικού μαρξισμού, ότι ο Νίκος μπορεί να επιλέξει να είναι Ευτέρπη, ο λευκός να δηλώνει μαύρος κοκ
Η κυβέρνηση δεν σώζει του έλληνες…
Η κυβέρνηση κερδίζει χρόνο απο τους Ευρωπαίους ώστε να χτίσει το προλεταριάτο της, ένα προλεταριάτο που θα αποτελείται απο μερικά μύρια προσφύγων, παραγωγικής ηλικίας που θα μπορούν και να εργαστούν στα χωράφια, που οι ΠΑΡΑΞΕΝΙΩΤΕΣ δεν εργάζονται και να εποικίσουν τα έρημα χωριά μας  και να γεννήσουν απο 10 παιδιά, που δεν θα έχουν πρόβλημα να φοράν τα ίδια ρούχα επι χρόνια και να κυκλοφορούν ξυπόλητα…..
Απλά η κυβέρνηση εκμεταλεύεται τον χρόνο ώστε να οργανώσει την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, δηλαδή των προβλημάτων εστίασης και ενδιαίτησης των νεοεισερχομένων μελλοντικών ελλήνων και οπαδών της…
Χρειάζεται χρόνο που τον κερδίζει απο τους αληθινούς ιδιοκτήτες της χώρας , τους αληθινούς έλληνες, βάζοντάς τους στον ύπνο με την προσδοκία της μη απώλειας του εφ άπαξ…

Δηλαδή τι πιστέψατε;;; ότι θα διαγραφεί το χρέος και θα γυρίσετε στην πρό Σημίτη εποχή που αρπάζατε τις μισθάρες και ζούσατε με το όνειρο της εισαγωγής του γιού στο πανεπιστήμιο, στο δημόσιο και στην συνέχεια στην μισθοδοσία την αντάξια ενός άξιου βλασταριού που τελείωσε …διοίκηση επιχειρήσεων;;;;
Απλά οι έλληνες στην πορεία μετατροπής τους σε φιλοξενούμενους στην ίδια τους την χώρα και ενώ όλα είναι ξεκάθαρα μπροστά τους, συνεχίζουν να απογοητεύουν και να αποδεικνύουν πόσο πολύ έχει εκφυλιστεί το κύτταρό τους.


Εξέλεξαν ως πατριωτική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που μισεί την έννοια του έθνους, τόσο ώστε δεν την αντιπαλεύει στα ίσια, αλλά την διαστρεβλώνει ως έννοια και για αυτό τώρα παρέχει ελληνοποιήσεις….
Όλο αυτό, ο άθλιος αυτός λαός, αμόρφωτος και βρώμικος (αρκεί να πάτε σε μια δημόσια υπηρεσία για να δείτε στις τουαλέτες πως αποπατούν τα ζώα), το έκανε για να συνεχίσει να είναι διασωληνωμένος, μη θέλοντας ούτε να αναστηθεί ούτε να πεθάνει….απλά να τραβά ουσίες με τον ορό.
Πόσο θα χρειαστούν οι Δημοκράτες για να στήσουν το  νέο εξωτικό πόπολο της καρδιάς τους;;;;
Πόσο θα χρειαστούν για να αδειάσουν την χώρα απο τους λίγους άξιους που φεύγουν και  την θέση τους πέρνουν οι μετανάστες που μας δείξαν τι ακριβώς είναι στην Λέσβο;;;
4 μήνες;;;;6, 10;;; Μετά η σκυτάλη θα παραδοθεί σε μια νέα πραγματικότητα
Αφού χρήμα, για να συνεχιστεί το κόπρισμα, δεν θα εισρεύσει απο πουθενά, θα υπάρξει ανάγκη για παραγωγή….

Θα γεμίσουν λοιπόν οι δρόμοι των χωριών μας απο πακιστανόπουλα που η Τασία θα έχει κάνει ελληνόπουλα και τα άδεια  σπίτια απο εξωτικές οικογένειες, που δεν θα θέλουν και πολλά χρήματα απο το δημόσιο, δεν θα απαιτούν πολλές παροχές για να ψηφίσουν τον Αλέξις…..θα το κάνουν με τα ελάχιστα και το ελάχιστο είναι για αυτούς απλά να αλλάξουν το χωμάτινο πάτωμα του σπιτιού απο το Πακιστάν ή την Αφρική, με άσφαλτο και την λάμπα πετρελαίου με φτηνό ρεύμα που η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ θα τους παρέχει δωρεάν, αφού θα ανήκουν στην κατηγορία των….φτωχών νοικοκυριών….που όμως δήθεν θα παράγουν καλλιεργώντας τα χωράφια….

ΣΥ ΜΕ ΕΒΑΛΕΣ ΕΔΩ…και έτσι φροντίζω για το Πακιστάν στην Ευρώπη απο τις Βρυξέλες

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΤΩΡΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ…..στα πλαίσια του εξωτικού μελαχροινού οράματος του γνωστού σχεδίου(κλικ ΕΔΩ), που τόσο αγαπούν οι Μητσάρες της ΠΑΡΑΞΕΝΗΣ χώρας, που όμως φρόντίζουν πάντα, με χρήματα της χώρας , να βρίσκονται βορειότερα, στις Βρυξέλες…για να προσφέρουν απο άλλο μετερίζι….

ΜΕ ΤΙΣ ΥΓΕΙΕΣ ΜΑΣ
http://www.paraxeno.com/25134/sotiria-ke-paratasi-stin-paraxeni-chora-tis-diapragmatefsis/#

Η ΠΕΤΡΑ ΤΟΥ ΙΑΣΟΝΑ[Μέρος Θ΄]

Η πέτρα του Ιάσονα – 9

     

ΕργΔημΕργ        

δώ, είναι πλέον ή φανερά καναδυό πράγματα:
Πως όλ’ αυτά τα ενοχλητικά ανθρωπάκια εκπορεύονται πυραμιδοειδώς από λίγες συγκεκριμένες πηγές. Κι όσο ψηλότερ’ ανεβαίνουμε στην πυραμίδα, τόσο στενεύει το σύνολο των εντολοδοτών τους.
Καί πως θ’ …απεντομωθούμε οριστικώς μ’ έναν πόλεμο, όσο μεγαλύτερον γίνεται. Ο οποίος πρέπει να μπλέξει την κορυφή της πυραμίδας των «εντολοδοτών»!
Άρα, Γ’ ΠΠ. Το τάχιστον δυνατόν.

Το θέμα είναι… Ωραία, εμείς τον θέλουμε τον Γ’ ΠΠ, γιά να τσακίσουμε το φίδι που μας πνίγει. Το …φίδι, τον θέλει;
Όσο κι αν σας φαίνεται αστείο, ή παράδοξο, η απάντηση είναι ένα βροντερό «- Ναί!». Ο Ατλαντο-σιωνιστικός πύθων, που σφίγγει την ανθρωπότητα, τον θέλει τον Γ’ ΠΠ όσο τίποτε. Γιατί, όμως; Απλούστατα, διότι νομίζει πως θα κερδίσει. Νομίζει πως θα διευκολυνθεί το έργο του, εάν σκοτώσει τους λαούς (με πρώτον τον δικό μας). Εφ’ όσον τα πτώματα δεν αντιδρούν, θα τα χλαπακιάσει μετά με την ησυχία του. (Νομίζει.)
Δεν ξέρω πού οφείλεται η τόση του σιγουριά. Ίσως στην περιρρέουσα χολλυγουντιανή βλακεία, που στις ταινίες ο (πάντοτε «καλός») ηπαπαραίος πυροβολάει με σφαίρες, ενώ οι (πάντοτε «κακοί») αντίπαλοί του με χαρτοπόλεμο. (Άσε που αστοχούν απ’ τα τρία μέτρα.) Προσωπικά, πάντως, θα ήμουνα πιό συγκρατημένος. Βλέπετε, εάν η αυθεντική Ατλαντίδα βυθίστηκε, τί ακριβώς θα πάθει η «Νέα Ατλαντίς», που κάνει τα ίδια με την παλιά;
Τα ίδια αίτια φέρνουν τα ίδια αποτελέσματα. Νομοτελειακώς.
Μην το ξεχάσετε ποτέ αυτό.

Υπάρχει καί κάποιος ακόμη, που θέλει τον Γ’ ΠΠ. Κι αυτός είναι ο Συμπαντικός Νόμος της Ανταποδόσεως. Το «κάρμα».
Διότι, δεν μπορεί ν’ ασχημονεί κάποιος επ’ άπειρον (άτομο, ή ομάδα ατόμων), ατιμωρητί. Βλέπετε, τα τελευταία 2,000 χρόνια οι πιστοί του Κρόνου το παράχεσαν. Δεν τους αρκούσε η κυριαρχία της θρησκείας τους, δεν τους αρκούσε η εξουσία, δεν τους αρκούσε η κατοχή πλούτου, ήθελαν καί γενοκτονίες. Ειδικά των Ελλήνων.
Έ, λοιπόν, τώρα ήρθ’ η ώρα να τις πληρώσουν μαζεμένες καί με τόκο. Καί δεν θα τους σώσουν ούτε πυρηνικά καταφύγια, ούτε τίποτε.
Σ’ αυτό το σημείο, θυμάμαι τον Παΐσιο (τί «- Ποιός Παΐσιος;»! – ένας είναι ο Παΐσιος! :-) ), που είπε ότι στον επερχόμενο Γ’ ΠΠ θα μας βοηθήσουν οι Άγγλοι κι οι Αμερικάνοι. Σωστό, μόνο που δεν είπε το γιατί. Κι ο λόγος είναι πως οι λεβέντες αυτοί θα προσπαθήσουν να ξεπληρώσουν εν γνώσει τους ένα μέρος απ’ τις αμαρτίες τους απέναντί μας, γιά να μη χαθούν οριστικώς στον επόμενο εξελικτικό κύκλο – ενόσωι η ανθρωπότητα ετοιμάζεται γιά την Εποχή του Υδροχόου.
Τα ίδια καί οι Ρώσσοι, οι οποίοι -καταπώς πάλι λένε οι γεροντάδες- θα μας δώσουν την Κωνσταντινούπολη θέλοντας καί μη, αποχαιρετώντας ακόμη μία φορά το όνειρο του Μεγάλου Πέτρου περί γεωπολιτικής εξόδου τους στο Αιγαίο. Αυτοί, τώρα, έχουν απέναντί μας δύο …κάρματα να ξεπληρώσουν: το ένα, από τα Ορλωφικά καί το 1807. Καί το δεύτερο, επειδή το πεπρωμένο τους ΔΕΝ τους επιτρέπει να πάνε στην Κωνσταντινούπολη ως κύριοι αυτής. Θά ‘πρεπε, όμως, να τους υποψιάσει το ότι δεν μπόρεσαν (ούτε θα μπορέσουν ποτέ) να βγάλουν δικό τους πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Παρά την ισχύ τους.

Όμως, όσον αφορά τον γράφοντα, καί οι τρείς προαναφερθείσες «Μεγάλες Δυνάμεις» ΔΕΝ πρόκειται ν’ ακούσουν «ευχαριστώ». Ό,τι καί να κάνουν υπέρ της Ελλάδας.
Δεν ευχαριστείς κάποιον, που σου χρωστάει. Όταν σε ξεπληρώνει, απλά κάνει το καθήκον του. Αυτό έλειπε, να τον ευχαριστείς κιόλας, επειδή έπραξε τ’ αυτονόητα!

Εφ’ όσον, τώρα, συμφωνούμ’ εμείς, συμφωνεί το κάρμα, …συμφωνεί κι ο …πύθων, βούρ στον πατσά!
Μετά απ’ αυτή την μακρά ανάλυση, πρέπει να δούμε καί τον τρόπο με τον οποίο θα χτυπήσουμε. Διότι αλλοιώς μοιάζουμε με κάτι εντελώς γραφικούς προπονητές ποδοσφαίρου (ωσάν τον ημίθεο «Αλέ»), των οποίων η τεχνική/τακτική/κωουτσάρισμα συνοψίζεται στη φράση: «- Έντεκα αυτοί, έντεκα εμείς! Αλλά κρατάμε άμυνα, κάνουμε επιθέσεις, καί τους κερδίσαμε!»
Καταστάσεις εντελώς φουστανέλλα, δηλαδή. Οι οποίες, ναί, μπορεί να φέρουν τη νίκη. (Μπορεί καί όχι.) Αλλά, όταν δίνουμε μάχη γιά την επιβίωση του έθνους μας στον 21ο αιώνα, δεν το ρισκάρουμε με γιούργιες καί λοιπά ηρωϊκά.
Καί πρώτα, ο στόχος μας.
Αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει στις κατεδαφίσει κτιρίων, που ανατινάζονται οι κολώνες των θεμελίων, εμείς πρέπει να σημαδέψουμε την κορυφή της πυραμίδας του κακού! Θέλουμε δύο τινά: ή (α) να την υποχρεώσουμε να πορευτεί προς τα εκεί που θέλουμε, εκτρέποντάς την από τα αρχικά της σχέδια, ή (β) να την εξολοθρεύσουμε.
Μετά, τα όπλα μας.
Αλήθεια, τί όπλα διαθέτει ένα έθνος, το οποίο βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης;
Έ, λοιπόν, το μεγαλύτερο όπλο του ανθρώπου είναι το μυαλό του! Συνεπώς, η επίθεσή μας δεν είναι απαραίτητα στρατιωτικού τύπου – δηλ. να αντιμετωπίσουμε τους ηπαπαραίους στο πεδίο της μάχης. (Καί δεν θα είναι.) Όχι ότι θα διστάσουμε μπροστά σε τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά προηγούνται άλλα.
Κι εφ’ όσον είμαστε αδύνατοι μπροστά στον δυνατό, τότε …ανταρτοπόλεμος!

• Μπορούμε να κάνουμε το κλασικό: στρατιωτικού τύπου δολιοφθορές.

Δύσκολο εγχείρημα αυτό. Το οποίο καθίσταται (σχεδόν) αδύνατον, επειδή κατά κανόνα το αναλαμβάνουν στρατιωτικοί. Οι οποίοι πρέπει να πάρουν άδεια από την ηγεσία του στρατεύματος, η οποία …δεν θα τη δώσει.
Τώρα, αν βρεθεί πολίτης τόσο γατόνι, που ν’ αναλάβει αποστολή αυτοκτονίας, με διάπραξη …τσουχτερής δολιοφθοράς στα μετόπισθεν του εχθρού, ευχής έργον θα είναι. Όμως, δεν μπορούμε να στηριχτούμε σε τέτοιο ενδεχόμενο, ως εξαιρετικώς απίθανο. Απλώς, το κρατάμε κάπου στο βάθος του μυαλού μας.

• Μπορούμε να κάνουμε χακιές. («Κυβερνοεπιθέσεις», Ελληνιστί.) Πράγμα απολύτως εφικτό.
  

Αυτή τη στιγμή διαθέτουμε μερικές δεκάδες χιλιάδες πτυχιούχους Πληροφορικής. Ανάμεσα σ’ αυτούς, σίγουρα βρίσκονται καί μερικές εκατοντάδες σαΐνια. Εάν όλοι αυτοί ξεκινούσαν ν’ αλλάζουν τον αδόξαστο σε υπολογιστικά συστήματα του εχθρού… Καί δεν εννοώ στρατιωτικά υπολογιστικά συστήματα, διότι αυτά σπανίως είναι συνδεδεμένα στο Διαδίκτυο. Κι όταν είναι, νομίζετε πως έχει πρόσβαση ο πάσα είς σε εντολές εκτοξεύσεως διηπειρωτικών πυραύλων, ή εντολές μετακινήσεως δορυφόρων;
Εννοώ τραπεζικά καί χρηματιστηριακά συστήματα. Ένα ωραίο παγκόσμιο χάος, συν μία ανεξέλεγκτη οικονομική κατάρρευση των ηπαπάρα, σπρωγμένη βαθειά στο απευθυσμένο τους από μερικά Ελληνικά πληκτρολόγια, είναι ό,τι πρέπει!
(Άντε, ρέ νεολαίοι! Όλα εγώ θα σας τα λέω, γ.μώ τα πτυχία σας; )

• Μπορούμε ακόμη, να…

Αλήθεια, θυμάστε τί έγινε το 2004; Έ, καί ποιός δεν θυμάται τί έγινε 11 χρόνια πριν! Κερδίσαμε το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, καί διοργανώσαμε τα Ολύμπικ Γκέημζ της νεαντερτάλαινας. (Καί καταφεσωθήκαμε.)
Εδώ μας ενδιαφέρει το πρώτο, επειδή κάμποσο καιρό μετά εμφανίστηκε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο. (Νομίζω σε έντυπο «του χώρου», δε θυμάμαι.) Κάποιος είχε βάλει κάτι ηλεκτρόδια, λέει (δεν θυμάμαι πού τά ‘βαλε – αλλά μην πήτε καμιά «εξυπνάδα», θα θυμώσω!), καί μετρούσε την «ψυχική ενέργεια» (έ; την ποιά; – έτσι ακριβώς τό ‘γραφε, ρέ παιδιά!) των Ελλήνων, λέει. Καί το καταγραφικό χτύπησε ταβάνι, λέει, λίγο πριν το γκόλ του Χαριστέα στον τελικό, που μας χάρισε το κύπελλο.
Δηλαδή, το συλλογικό ασυνείδητο του έθνους μας το ήξερε από πριν πως θα μπεί το γκόλ καί θα κερδίσουμε!!!
Δεν έχω λόγους να φέρω αντίρρηση στο συγκεκριμένο πείραμα. Κάνω, όμως, μία σκέψη: Εάν μπορέσαμε να μαντέψουμε το μέλλον, μήπως μπορούμε καί να το αλλάξουμε με «ψυχική ενέργεια»;
Αυτό ακριβώς θα είναι (αν είναι) το τρίτο μας όπλο.

(συνεχίζεται)

Η ΑΤΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ[ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ-ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ]

Η μυστική «Αττική Εταιρεία» των Ελλήνων (Μεσαίωνας - Αναγέννηση)

Άρθρο του Στέφανου Μυτιληναίου

Ο σπουδαίος Έλληνας ιστοριοδίφης Κωνσταντίνος Σάθας αναφερόμενος στους Έλληνες, λόγιους, διανοούμενους και νεοπλατωνικούς, που βρήκαν καταφύγιο στη Δύση μετά την οθωμανική κατάκτηση της Ελλάδας κατά τον 15ο αιώνα υποστηρίζει με έμφαση, ότι δεν ήταν σβησμένοι άνθρακες της βυζαντινής σχολαστικότητας όπως κοινώς πιστεύεται, αλλά, άσβεστοι σπινθήρες που έκαιγαν μέσα στην τέφρα τους αναμένοντας μία ριπή αέρα για να δυναμώσουν ξανά τη φλόγα του Ελληνικού Πολιτισμού.

Ο Σάθας υποστηρίζει ότι εκείνη τη δύσκολη για το έθνος περίοδο έδρασε μία μυστική Εταιρεία απαρτιζόμενη από Έλληνες διανοούμενους και Stratioti, η οποία προσπαθούσε επίμονα και επίπονα να πετύχει την αναβίωση της Ελληνικής Παιδείας, της ελληνικής εθνικής συνείδησης και των ελληνικών πατρώων τρόπων.

Οι μυστικοί εκείνοι ιεροφάντες του Ελληνισμού μυστικά μέλη της Εταιρείας, συνεχίζει ο Σάθας, φτάνοντας στη Δύση δεν δίδαξαν ξηρά γραμματικά, αλλά μύησαν στα μεγάλα μυστήρια της αρχαιότητας τους ζώντας εν τω σκότος του μεσαιωνικού ρωμαϊσμού ευρωπαϊκούς λαούς.

Θεόδωρος Γαζής

Ο Θεόδωρος Γαζής (1398 -1475), σύμφωνα πάντα κατά τον Σάθα, ήταν ένας από τους Εταίρους. Ο Γαζής δε, φαίνεται ότι μύησε τον Ιταλό αναγεννησιακό φιλόσοφο, ανθρωπιστή και ποιητή Ποντάνο (1426 - 1503) και άλλους πολλούς, στα βακχικά όργια όπως φανερώνεται από τα ποιήματα του ιδρυτή της ομώνυμης Ακαδημίας της Νεάπολης . Σε αυτά ο Ποντάνος αναπολούσε τη μαγική μύηση που έλαβε από τον ίδιο τον Γαζή και τον αδελφικό δεσμό τους που προήλθε ως αποτέλεσμα αυτής.

Σε επιτάφιο επίγραμμά του αποκαλεί τον Θεσσαλονικιό μύστη, Θεόδωρο Γαζή, castum sacerdotem (ευσεβή ιερέα), ενώ στο ποίημά του Magica (Μαγικά), ο Ποντάνος περιγράφει την τελεσθείσα υπό τον ιεροφάντη Γαζή πολύ περίεργη τελετή μύησής του, ευχόμενος στο τέλος να δεχθεί κοινός τάφος την τέφρα των -με αυτό τον τρόπο- συνδεδεμένων φίλων και Εταίρων: «tum mistum cinerem communi sepulchro, amborumque unus contegat lapis ossa».
Στο ίδιο πνεύμα θρηνεί τον Γαζή και ο Μάρουλλος ως γιο της Σοφίας.

Βησσαρίων

Ο Σάθας, αναφερόμενος ακόμα στον ρωμαιοκαθολικό Έλληνα καρδινάλιο και μαθητή του Πλήθωνα Γεμιστού (1355 - 1452), Βησσαρίωνα (1408 - 1472), λέει ότι δεν ήταν κοινός ιερέας, αλλά Στρατιώτης (Stratioti), δηλαδή ανήκε σε εκείνη την πολεμική τάξη ελαφρών ιππέων πολεμιστών του ελληνικού μεσαίωνα, από τους οποίους προήλθαν στα χρόνια της τουρκοκρατίας τα σώματα των αρματολών και των κλεφτών.

Ο Έλληνας καρδινάλιος έγραφε στους Φραγκισκανούς μοναχούς, ότι επιθυμούσε διακαώς να εκστρατεύσει κατά των Τούρκων όχι με τα χέρια ακίνητα πάνω στο βωμό, όπως ο τελευταίος βασιλιάς της Μακεδονίας Περσεύς, αλλά κρατώντας σφιχτά σε αυτά το πολεμικό του ξίφος.

Πλήθων Γεμιστός

Η μυστική ελληνική στρατιωτική Εταιρεία, στην οποία ο Βησσαρίων είχε ηγετικό ρόλο, είναι η ίδια οργάνωση την οποία ψάλλει στα ποιήματά του ο προσφιλής γραμματέας του, Καμπάνος, επίσης πολεμιστής επίσκοπος της Κρότωνος. Αλλά και ο διδάσκαλος του, ο Πλήθων, δεν ήταν ένας απλός πλατωνικός φιλόσοφος κατά τον Σάθα, αλλά μέλος της ίδιας Εταιρείας, ο οποίος χαιρετούσε τους πριν από αυτόν πεθαμένους ανώνυμους Εταίρους με την εξής περιπαθή προσφώνηση στην «Εσπερινή ες θεούς προσρήσει»:

«Αλλά, ω μακάριοι ήρωες, και (εσύ) η πιο θεϊκή και υπερέχουσα φύση του γένους μας, μέσω των οποίων στέλνονται κάθε φορά από τους θεούς οι αρχές μεγάλων αγαθών στην κοινωνία μας, σε εμάς που ζούμε σε αυτήν την ζωή, χαίρετε· ω πρόγονοί μας και γονείς, εσείς οι οποίοι έχετε γίνει εικόνες των θεών για εμάς, εξ αιτίας του θνητού μας (σώματος)· ω συγκάτοικοι και σύντροφοί μας, ω αδελφοί και οικείοι, είτε υπήρξατε μεγαλύτεροί μας σε αυτήν την ζωή είτε και νεώτεροι, οι οποίοι έχετε φθάσει πριν από εμάς εκεί, στην θεϊκώτερη και μακαριώτερη ζωή· ω εταίροι και όλοι (εσείς) οι φίλοι· ω συμπολίτες και οι άλλοι και εσείς που ηγηθήκατε καλώς στα κοινά μας, και εσείς που χάσατε αυτήν την ζωή για την ελευθερία του κοινού και ομόδοξου γένους ή για την σωτηρία των υπαρχόντων και καλώς εχόντων ή για τη διόρθωση των εσφαλμένων· όλοι, και όταν η ειμαρμένη από τους θεούς μας καλέσει σε εσάς, να μας υποδεχθείτε σπλαχνικοί και ευμενείς ως φίλους που θα έλθουν σε εσάς τους φίλους» .

Ο Σάθας συνεχίζει λέγοντας, πως αυτούς τους Εταίρους, τους μάρτυρες του Ελληνισμού χαιρετά ομοίως ο Μάρουλλος στον ύμνο De Cœlestibus, και ο Βασίλειος Zancus σε διάφορα ποιήματά του. Ενώ όμως οι περισσότεροι Εταίροι, σύμφωνα με τον Σάθα, για να μην διακινδυνεύσουν την Εταιρεία τους, περικάλυπταν τον αληθινό σκοπό του Ελληνισμού, ο Μιχαήλ Μάρουλλος τόλμησε να δημοσιεύσει απροκάλυπτα αυτούς τους αποκρυπτόμενους ύμνους, στους οποίους λέει: «Primus ego veterum damnato more parentum Phoebaeo vetitos culpavi in carmine lusus».

Η δημοσίευση αυτών των ύμνων στη Φλωρεντία το ίδιο ακριβώς έτος που ο Ιερώνυμος Σαβοναρόλα  (1452 - 1498) κεραυνοβολούσε τον παπισμό και κήρυττε τη δημοκρατία ανεξάρτητη από τους Μεδίκους και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία (1497) αποδεικνύει κατά τον Σάθα, ότι μεταξύ των Ελλήνων Εταίρων και του δομινικανού μεταρρυθμιστή είχαν γίνει μυστικές συνεννοήσεις προς ανατροπή προφανώς της θεοκρατίας.

Ο Σάθας είναι βέβαιος πως οι φυγάδες Έλληνες διανοούμενοι στη Δύση δεν μετέφεραν μόνο ξηρά ελληνικά γράμματα και νεκρά χειρόγραφα, αλλά το ζωντανό πνεύμα του Ελληνισμού. Δεν ήταν μόνο τα βιβλία των Ελλήνων φυγάδων που προκάλεσαν την δυτική Αναγέννηση, γιατί αν ήταν έτσι τότε αυτή θα μπορούσε να είχε γίνει και χωρίς τους αυτοεξόριστους Έλληνες, αφού ελληνικά χειρόγραφα είχαν πέσει στα χέρια των Δυτικών αιώνες πριν, ως λάφυρα από τις λεηλασίες των σταυροφόρων.

Ο Σάθας ορθά θεωρεί ως αίτιους της Αναγέννησης τους «αληθείς ιεροφάντες του Ελληνισμού» τους «sacerdotes», όπως τιτλοφορούνταν ο Πλήθων, ο Μάρουλλος, ο Γαζής και τόσοι άλλοι.

Μάλιστα ο μέγας ιστοριοδίφης μας αναφέρει πως ο Βαρλαάμ (1290 - 1348), ο ελληνιστής καλόγερος που ξεσήκωσε τη Θεσσαλονίκη με την ελληνότροπη επανάσταση των Ζηλωτών (1342-1349), δεν ήταν ο πρώτος και μοναδικός δάσκαλος του Βοκκάκιου και του Πετράρχη στην Ελληνική Παιδεία. Πριν από αυτόν, οι δύο μεγάλοι Ιταλοί ποιητές είχαν διδαχθεί-μυηθεί από τους Στρατιώτες Βαρίλλη τον Κρητικό και Πιλάτο τον Θεσσαλονικιό. Ο Σάθας θέλει τους παραπάνω Ιταλούς ποιητές και Έλληνες λόγιους Στρατιώτες να ανήκουν στη μυστική «Αττική Εταιρία» προγενέστερη και μήτρα των «Αδελφών εν Πλατώνι», η οποία ονομαζόταν «Αττική» επειδή οι Εταίροι της ήταν οπαδοί της Αθηναϊκής Φιλοσοφίας. Ο Βοκκάκιος και ο Πετράρχης ήταν «απλά εν τη Δύσει όργανα» της μυστικής «Αττικής Εταιρείας» των Ελλήνων.

Οι πεπαιδευμένοι Έλληνες λόγιοι και φιλόσοφοι, φορείς της Αναγέννησης στη Δύση, ήταν μυημένοι στα πατρώα Μυστήρια, όπως για παράδειγμα ο καλόγερος Βαρλαάμ, ο οποίος «αφού επεσκέφθη την Θεσσαλίαν, και εμυήθη εις την εκείσε επικρατούσαν μαγείαν, ήλθεν εις Αθήνας, και ενταύθα έλαβε το βάπτισμα του αληθούς εταίρου, ως δηλούται εκ του διαλόγου του Γρηγορά "Φλωρέντιος" λεπτομερώς αφηγουμένου ταύτα πάντα».

Η Εταιρεία μάλιστα είχε βρει καταφύγιο για κάποια εποχή, στην Κύπρο. Εκεί, τέθηκε υπό την προστασία των Λουζινιανών βασιλέων, Ούγου του Δ΄ και Πέτρου του Α΄. Τη μετάβαση της έδρας της «Αττικής Εταιρείας» από την Αθήνα στην Κύπρο μαρτυρεί, κατά τον Σάθα, η παρακάτω επιστολή του Γεώργιου Λαπίθη προς τον Νικηφόρο Γρηγορά (1295 - 1360): «Και νυν, ω βέλτιστε, πόρρω μεν Αφροδίτη του ταύτη προσανέχοντος του πάλαι δήμου Κυπρίων εστήρικται, ως αν μυθολογήσαιεν Έλληνες, Ερμής δε περιπολεύει και Αθηνά, και ει τινι λόγου και αγχινοίας των άλλων μέλλει θεών. Όθεν και τους απανταχού γης και θαλάττης ίδοις αν συρρέοντας προς αυτήν οία δη προς μαγνήτιν σιδήρια».

Οι συγκρούσεις μεταξύ των Ελληνιστών Βαρλαάμ και Νικηφόρου Γρηγορά με τον Γρηγόριο τον Παλαμά (1296 - 1359) και οι λίβελοι του πατριάρχη Φιλόθεου και του Δημήτριου Καβάσιλα κατά των υποστηρικτών της Ελληνικής Παιδείας ήταν σύμφωνα με τον Σάθα τεχνάσματα της Εταιρείας· η οποία μην μπορώντας να αποκαλύψει δημόσια τους σκοπούς της, δηλαδή την παλινόρθωση της Ελληνικής Παιδείας και Πολιτισμού, υποκινούσε αυτές τις άνευ ουσίας θεολογικές συζητήσεις και διενέξεις που έλκυαν όμως τα πλήθη, για να προκαλέσει εξέγερση της κοινής γνώμης, όπως συνέβη και με το κίνημα των Ζηλωτών της Θεσσαλονίκης.

Το οικόσημο της στρατιωτικής
οικογένειας των Καλλέντζη.

Ένας από τους σπουδαίους Εταίρους ήταν ο πελοποννησιακής καταγωγής Ηλύσιος Καλλέντζης. Υπηρετώντας ως Στρατιώτης (ελαφρός ιππέας-ιππότης) τους τελευταίους βασιλείς της Νάπολης έλαβε ως αμοιβή των υπηρεσιών του στρατιωτικό τιμάριο στην Καλαβρία. Γενναίος πολεμιστής, συνετός και πολυμαθής ανήκε στον κύκλο της Παλαιάς Πλατωνικής Ακαδημίας της Ρώμης , η οποία διαλύθηκε ύστερα από ένοπλη αιματηρή επέμβαση του πάπα Παύλου του Β΄ (1464-1471) το έτος 1468.

Μετά το διωγμό από τη Ρώμη των Ελλήνων και Ιταλών πλατωνικών συνδέθηκε με τον στρατιωτικό οίκο των Κολότση, οι οποίοι είχαν ονομασθεί από τον τελευταίο των Παλαιολόγων Ανδρέα (1453 - 1502) ιππότες του Μυστικού Ρόδου. Μαζί τους συνεργάσθηκε για τη διάδοση του αληθινού Ελληνισμού, όπως σημειώνει ο Σάθας, ενώ συγκρούσθηκε με τον Ποντάνο, τον Σανναζάρο, τον Χαριταίο και τον μαθητή του βασιλιά της Νάπολης Φρειδερίκο Γ΄, όταν είδε πως οι τελευταίοι στράφηκαν κατά των επιδιώξεων της μυστικής Εταιρείας των Ελλήνων.

Μάλιστα, ύστερα από πρόσκληση του Καλλέντζη και άλλων Εταίρων έγινε στη νότια Ιταλία στρατιωτική επέμβαση της Ισπανίας (1501), η οποία και κατέλαβε τελικά τη Νάπολη (1504).

Λέων Αλλάτιος

Στην ίδια Εταιρεία μυημένος ήταν και ο Χιώτης αναγεννησιακός ποιητής Αλλάτιος (1586 - 1669), ο οποίος έζησε στη Ρώμη και έγραψε στη Λατινική. Στα έργα του υμνεί τον Όμηρο και τους εθνικούς θεούς των Ελλήνων.

Ωστόσο, ο Σάθας υποστηρίζει πως η πραγματική Αναγέννηση που ήταν έργο της μυστικής «Αττικής Εταιρείας» απέτυχε να ολοκληρωθεί, διότι δεν έμειναν όλοι οι Εταίροι μέχρι τέλους κοντά στις Ελληνικές αξίες. Αρκετοί λιποψύχησαν γοητευμένοι από την εξουσία προτιμώντας έτσι την κοσμική τρυφή από την ιστορική αθανασία. Θεωρεί δε ο ίδιος ότι, αν υπήρχαν περισσότεροι Μάρουλλοι, Λασκάρεις, Γεμιστοί και Καλλέντζηδες, ο αγώνας θα είχε πάρει τελικά νικηφόρα τροπή.

Αναφέρει επίσης ο κορυφαίος ιστοριοδίφης Σάθας, ότι εκτός της φιλοσοφικής αναγέννησης, οι τότε Έλληνες Εταίροι επεδίωξαν και την αναγέννηση της ιστορικής επιστήμης, η οποία καθ’ όλο το μεσαίωνα είχε δώσει τη θέση της στην υπό την Εκκλησία αυστηρά ελεγχόμενη χρονογραφία. Αντίθετα, οι ενάντιοί τους προάσπιζαν με σθένος τη χρονογραφία, εφόσον αυτή είναι επιρρεπής στην παραμυθολογία και στη νοθεία της αλήθειας. Και όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Σάθας:

«Οι Βυζαντινοί ου μόνον απηγόρευον αυστηρώς το ιστοριογραφείν, αλλά και τα άνευ εγκρίσεως εκδιδόμενα ιστορικά βιβλία εκαίοντο ή και ενοθεύοντο· το σύστημα τούτο επεκράτησεν εν Δύσει και μετά την άλωσιν, ο Ηλύσιος Καλέντσης προτρεπόμενος υπό του Μαρούλλου εις συγγραφήν των απομνημονευμάτων του (…), απαντά ότι αδυνατεί να εκπληρώση και την ιδίαν αυτού ευχήν ένεκα της επικρατούσης λογοκρισίας». 

Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα πολεμικής και αντίδρασης στην Αναγέννηση, ο Σάθας αναφέρει τον μεγάλο αντίπαλο των πλατωνικών, Γεώργιο Τραπεζούντιο (1395 - 1472). Αυτός, γενόμενος γραμματεύς του Πάπα της Ρώμης, όχι μόνο συμβούλευε τη στενή επίβλεψη και έλεγχο της επίσημης χρονογραφίας από την Εκκλησία (σήμερα θα το λέγαμε έλεγχο γραφής της επίσημης ιστορίας), αλλά παράλληλα, αναλαμβάνοντας να μεταφράσει τους Έλληνες συγγραφείς στη Λατινική, απέκοπτε ό,τι θεωρούσε μη συνάδον προς τις παραδόσεις της αυστηρής Ορθοδοξίας. Παρενέβη ακόμα και σε εκκλησιαστικά κείμενα, όπως στην «Ευαγγελική Προπαρασκευή» του Ευσεβίου, από την οποία σχολαστικά απάλειψε όλα τα ορφικά αποσπάσματα, από φόβο μήπως ο Ορφισμός ζημιώσει μέσω του συγκρητισμού τον Χριστιανισμό.

Στις επιστολές του Φραγκίσκου Φιλέλφου (1398 - 1481) βλέπουμε, ότι ο πάπας Νικόλαος ο Ε΄ (1447-1455) αν και εκλέχτηκε με την υποστήριξη της Εταιρείας δεν τήρησε τις υποσχέσεις και υποχρεώσεις του και παρέδωσε τη μετά πολλών κόπων συλλεγμένη βιβλιοθήκη των εξόριστων Ελλήνων Εταίρων στα χέρια του Τραπεζούντιου και του Ισίδωρου από την Πελοπόννησο, οι οποίοι ούτε φίλοι του Ελληνισμού ήταν, ούτε ευσυνείδητοι στο έργο τους ως μεταφραστές και επιμελητές ελληνικών εκδόσεων.

Μαρσιλίος Φικίνος

Από τα γράμματα του Μαρσιλίου Φικίνου (1433 - 1499) μαθαίνουμε ότι οι Έλληνες φυγάδες συχνά ρίχνονταν στις φυλακές των φιλοπαπικών ηγεμόνων της Ιταλίας μαζί με τα βιβλία-χειρόγραφα κλασικών συγγραφέων που έφερναν από την Ελλάδα. Δεν ήταν λοιπόν μόνο η Ανατολική Εκκλησία που δίωκε τους πλατωνικούς αλλά και ο Πάπας που σε καμία περίπτωση δεν έβλεπε με θετικό μάτι την Αναγέννηση που έφερναν οι Έλληνες εξόριστοι διανοούμενοι. Γι’ αυτό και οι Εταίροι, απελπισμένοι από την κατάσταση που επικρατούσε στην Ιταλία, άρχισαν να στρέφονται προς τους Γάλλους, τους Γερμανούς, ακόμα και τους Ούγγρους.

Ο Μαρσίλιος Φικίνος, ο Μάρουλλος και ο Πολιτιανός εξυμνώντας τον Ματθία Κορβίνο, τον προέτρεπαν να αναλάβει την υπεράσπιση του διωκόμενου πλατωνισμού. Τελικά, η Αναγέννηση έγινε (αν και δεν ολοκληρώθηκε) παρά τις αντιρρήσεις της ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Για δεύτερη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας (η πρώτη ήταν στην αρχαιότητα), η Ελλάς έδινε πάλι τα φώτα του πολιτισμού και κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός.

Ακολουθεί το άρθρο όπως πρωτοδημοσιεύθηκε στον ΔΑΥΛΟ, τεύχος 272 - 273,

Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2004.

http://logosellin.blogspot.gr/2013/04/blog-post_5.html

 

Η ΠΕΤΡΑ ΤΟΥ ΙΑΣΟΝΑ[Μέρος Η΄]

Η πέτρα του Ιάσονα – 8

      

ΕργΔημΕργ        

ποθέτω πως πολύς κόσμος θα ήθελε να εκφράσει την αντίρρησή του εδώ, όσον αφορά τις αναφερθείσες συμφορές της Ελλάδας. Διότι, σε περίπτωση συμμετοχής μας σε πόλεμο, θα προστεθούν αμέτρητοι θάνατοι στις ήδη υφιστάμενες πληγές της χώρας.
Σωστό, δε λέω, αλλά τα τζιχάντια πού τα πας; Ποιός μπορεί ν’ αγνοεί τα τζιχάντια, που μπούκαραν στη χώρα; Αυτή τη στιγμή έχουμε μη υπολογισμένο σημαντικό αριθμό τους μέσα στην Ελλάδα. Καί καθημερινά μπουκάρουν κι άλλοι απρόσκλητοι «τουρίστες» του είδους, υπό τις ευλογίες σκατόμυαλων κομματικών νεολαιών καί φοιτητόσκυλων, λαμόγιων κομμματόσκυλων, σκοτεινών «Μ»ΚΟ των …«ανθρωπίνων δικαιωμάτων», καί ΠΡΟΔΟΤΩΝ μπάτσων, λιμενικών, δημοσίων υπαλλήλων, καί λοιπών καλών παιδιών. (Τα τσεπώνετε χοντρά, λεβέντες, με την προδοσία; Ναί, αλλά τα σάββανα δεν έχουν τσέπες, ξέρετε. Θα το θυμηθείτε αυτό, πολύ σύντομα.)
Μ’ άλλα λόγια, ο μαζικός φόνος Ελλήνων θά ‘ρθει ούτως ή άλλως. Καί δεν νομίζω να λογοφέρουμε γιά την …ώρα προσελεύσεως του κυρίου αυτού. Γι’ αυτό, όσο αναβάλλουμε από τη μεριά μας την έναρξη του Γ’ ΠΠ, τόσο χειρότερα γιά μας.

Είπαμε τί θέλουν «αυτοί», είδαμε τί θέλουμ’ εμείς, ας δούμε τώρα συγκεκριμένα τί μας ενοχλεί. Τί μας εμποδίζει να πραγματοποιήσουμε τα ατομικά κι εθνικά μας όνειρα.
Τηλεγραφικώς: μας ενοχλεί η παγκόσμια κυριαρχία κάποιων ξένων, η οποία (α) επιδιώκει σε κάθε επίπεδο να γίνει απόλυτη, καί (β) δεν μας αντιμετωπίζει ως έναν τυχαίο λαό, που πρέπει να τον κρατούν σε κατάσταση δουλείας, αλλά ως έναν λαό που πρέπει να εξαφανιστεί από προσώπου Γής.
Έτσι, υφιστάμεθα τα πάνδεινα – καί με χειρότερους όρους απ’ όλους τους άλλους λαούς.

• «Απαγορεύεται» να έχουμε Ιστορία καί Προϊστορία. Θέλουν να είμαστε ένας λαός-απόρροια καθαρής τύχης. (Αλλά τα εισιτήρια από τ’ αρχαία μας τα τσεπώνουν αυτοί, που μας θεωρούν παιδιά της τύχης.)
• Απαγορεύεται να έχουμε δική μας ανάπτυξη, όπως απαγορεύεται να καλλιεργούμε ό,τι γουστάρουμε. (Κατά τ’ άλλα, η Ελλάδα έχει πολλά μυαλά καί είναι ιδανική γιά καλλιέργειες. Καί… πώς είπατε; Μπορούν οι Έλληνες να σχεδιάζουν καί να παράγουν αυτοκίνητα; πλοία; προϊόντα χάλυβα; ηλεκτρονικά; υπολογιστές καί προγράμματα; Μά, πώς;! Τί λέτε;! Βεβαίως! Αλλά …εκτός Ελλάδος.) Γενικά, απαγορεύεται να έχουμε ίσες ευκαιρίες με τους άλλους.
• Απαγορεύεται να έχουμε δικό μας σταθερό καί ισχυρό νόμισμα, καί μάλιστα βασισμένο στην εντιμότητα – τόσο χρυσάφι έχουμε, τόσο νόμισμα κόβουμε. Απαγορεύεται ακόμη καί νά ‘χουμε χρυσάφι. (Όσο έχουμε, το δώκαμε όξω «προς φύλαξιν». Καί δεν εξορύσσουμε άλλο. Είμαστε υπεράνω, βρέ αδερφέ.) Επίσης, δανειζόμαστε με χειρότερους όρους από οποιονδήποτε άλλον.
• Νικάμε στους πολέμους, αλλά δεν μας αποζημιώνουν οι ηττημένοι. Αντίθετα, αποζημιώνουμε …εμείς …αυτούς. (Γιά την …ενόχληση που τους νικήσαμε, υποθέτω, καί ρίξαμε την ψυχολογία τους.) Τώρα τελευταία, μάλιστα, απαγορεύεται ακόμη καί νά ‘χουμε στρατό, ή σύνορα. Τα δε δικά μας οπλικά συστήματα θεωρούνται περίπου περιττά.
• Τώρα τελευταία, απαγορεύεται κι άλλο: ακόμη καί νά ‘χουμε ατομική περιουσία.
• Απαγορεύεται…
• Απαγορεύεται…
• Απαγορεύεται…

Καί προς επικύρωσιν όλων των ανωτέρω, έχουμε στο κεφάλι μας ένα σωρό νταβατζήδες, φανερούς ή κρυφούς. Εννοείται, πως όλοι αυτοί προωθούν ξένα συμφέροντα εις βάρος της Ελλάδας.

• Έχουμε ελληνόφωνους, αλλά μη-Ελληνικής καταγωγής. (Ντρέπεστε, ρέ λεβέντες, να κρατήσετε τα πατρογονικά σας επίθετα; Στην Ελλάδα, εσείς κάνετε κουμάντο. Τί φοβάστε; Μόνο μη μου πήτε πως αγαπάτε τόσο πολύ την Ελλάδα κι έχετε εξελληνιστεί, διότι δεν θα το χάψω.)
• Έχουμε προδότες – συνήθως πολιτικούς, καί συνήθως με το αζημίωτο. («Κύριοι», τα χρήματα βγαίνουν καί με έντιμο τρόπο. Να πάτε να σκάψετε κανένα χωράφι, λέω ‘γώ.)
• Έχουμε θρασύτατους πρέσβεις καί υπαλλήλους πρεσβειών ξένων χωρών, που όχι μόνο επεμβαίνουν στα εσωτερικά μας, αλλά απειλούν κιόλας – αν δεν τους κάνει τα χατήρια η Ελλάδα. (Κουφάλες, θά ‘ρθει η ώρα που θα λάβετε τη μεταχείριση που επεφύλαξε ο Λεωνίδας στους Πέρσες συναδέλφους σας! Πιστέψτε με!)
• Κι όταν δεν φτάνουν αυτοί με τις δωροδοκίες τους και τις απειλές τους, μας στέλνουν εκπαιδευμένους δολοφόνους καί σαμποτέρ των «υπερεσιώνε» τους. (Σκατόμουτρα, θά ‘ρθ’ η ώρα, που θα φυτέψετε με τα χεράκια σας ΟΣΑ δέντρα κάψατε στην Ελλάδα. Ούτε ένα παρακάτω. Ούτε ένα! Κι ενήλικα δέντρα, όχι φυτώρια. Όπως τα βρήκατε. Ακούστε με, που σας λέω.)
• Έχουμε ΑΡΔ («αλήτες ρουφιάνους δημοσιογράφους», παναπεί), οι οποίοι μας κάνουν συστηματικό φροντιστήριο …υπέρ των ξένων συμφερόντων. (Αλήθεια, ποιοί επιμένουν να διαβάζουν εφημερίδα σήμερα; καί ποιοί παρακολουθούν τηλεόραση; )
• Έχουμε λαθρομετανάστες καί τζιχάντια. Καί Βρωμά. Μιά στρατιά υποψηφίων δολοφόνων, παναπεί. (Οι Βρωμά έχουν ήδη δώσει «δείγματα γραφής» της συγκεκριμένης …τέχνης – επί Τουρκοκρατίας.)

Εδώ, έχω να ρωτήσω το εξής: Ρέ απίθανοι «ανθρωπιστές», τα ήδη τέσσερα καί πλέον μύρια λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, πώς ζουν; Με τί λεφτά; Μη μου πήτε ότι όλοι αυτοί έχουν δουλειές καί συμβιβάζονται καί με λίγα χρήματα, διότι θα σας απαντήσω πως δεν γνωρίζετε ούτε αριθμητική του Δημοτικού. Ούτε οι τυχόν κλοπές μπορούν να τους συντηρήσουν – αν υποτεθεί πως τις επικαλείται κάποιος ως επιχείρημα.
Αυτά να τα βλέπουν κι οι συν-Έλληνες, που όντως διακρίνουν τα δέκα χιλιάρικα ευρώ του κόστους γιά το «εισιτήριο» των δουλεμπόρων, αλλά δεν αναρωτιούνται γιά τα μετά. Το τί χοντρό χρηματικό αλισβερίσι πέφτει, γιά να ταϊστούν καθημερινώς τέσσερα μύρια στόματα, κι από πού προέρχονται όλ’ αυτά τα χρήματα.

• Έχουμε ζημιογόνους ηλίθιους, συνήθως ξερόλες φοιτητές καί κομματικούς νεολαίους. Οι οποίοι σε ηλικία είκοσι ετών τα ξέρουν όλα, καί γιά τις κοσμοθεωρίες τους βρίσκουν σημεία αναφοράς  εκτός Ελλάδος. Δεν τους κάνει η Ελλάδα, δεν τους κάνουν όσες ιδέες καί πολιτικές θεωρίες γεννήθηκαν εδώ.

(Ρέ, άει στο διάολο με το εγχώριο κανακάρισμα της νεολαίας! Που απ’ το παραχάϊδεμα μού ‘χει γίνει θεός ο κάθε τσόγλανος, που πέρασε μερικές γραπτές εξετάσεις κι έγινε φοιτητής! Καί πρέπει να σεβόμαστε καί τη γνώμη του! Βρούστ, λέμε!
Δουλειά πρώτα καί φοροδοσία, καί μετά παντρειά καί παιδιά! Καί μετά θα δούμε πόσο μετράει η γνώμη του καθενός στην Εκκλησία του Δήμου καί την Απέλλα.)

• Έχουμε παρακράτος καί κουκουλοφόρους.
• Έχουμε ξεσαλωμένους εγκληματίες με …μαγικές ικανότητες απόδρασης από κάθε είδος φυλακών. (Που δεν τους χρειάζονται κιόλας τέτοια ταλέντα, διότι παίρνουν «ανθρωπιστικές» άδειες – ακόμη κι αν σκοτώσουν καμιά πενηνταριά νοματαίους.)
• Έχουμε… καί τί δεν έχουμε. Παραδικαστικό κύκλωμα, καί δε συμμαζεύεται.
• Τέλος, αλλ’ όχι τελευταία, έχουμε τους στα ίσα εκφραστές ξένων συμφερόντων. Τις «Μ»ΚΟ (αλήθεια, γιατί όχι απλά σύλλογοι; ), καί κάποιες σέχτες μ’ επιρροή, όπως οι Σαϊεντολόγοι καί οι τέκτονες.

Ειδικά γι’ αυτούς τους τελευταίους, μ’ ενοχλεί το γεγονός πως όλοι βλέπουν το θεωρητικό, ή το γραφικό μέρος της ιδιότητας του τέκτονα. Σύμφωνοι, ο τεκτονισμός είναι παραθρησκεία/σέχτα, άρα από πλευράς ορθοδόξου δόγματος καταδικαστέος. Σύμφωνοι, πρέπει κανείς να χάνει από δέκα πάντες, γιά να τρέχει νυχτιάτικα σε συνάξεις ποδιτσοφόρων σπαθοφόρων σε αίθουσες με βαλσαμωμένα κοκκόρια.
Αλλά γιατί κανείς δεν βλέπει ότι ο τεκτονισμός είναι η αιχμή του δόρατος του αγγλόφωνου ιμπεριαλισμού;
Στην αγγλίτσα βρίσκεται το κέντρο αναφοράς των τεκτόνων. Όχι στην Ελλάδα. Άρα, έχουμε να κάνουμε με δυνητικούς προδότες κι εχθρούς. ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ. (Παναπεί, δεν το συζητάμε. Είναι έτσι, κι όχι αλλοιώς.)
Εμένα, αυτό με καίει: το ότι ανώτατοι στρατιωτικοί, δικαστικοί, κρατικοί εν γένει υπάλληλοι -της Ελλάδας, κι όχι της αγγλίτσας- είναι τέκτονες. (Το τί πιστεύουν οι τέκτονες καί το πώς το πιστεύουν, αν ο θεός τους λέγεται Μάτς / Μούτς / Μικυμάους / Σαντακλάους, κι αν περπατάνε στην τάδε μύησή τους «σα να υπερπηδούν φέρετρο», στα παλιά μου τα παπούτσια.) Γιατί θά ‘πρεπε να γίνουν τέκτονες όλ’ αυτά τα στελέχη του Ελληνικού κρατικού μηχανισμού; Ποιός ήταν ο σοβαρός λόγος, που τους έμπασε στις στοές;…
 Λοιπόν, αγαπητοί μου αναγνώστες, αν σας ενοχλούν όλ’ αυτά τα τσιμπούρια με τις πράξεις τους καί τις παραλείψεις τους εις βάρος της λατρεμένης μας Ελλάδας, πήτε μου με ποιόν τρόπο θα ξεκουμπιστούν από πάνω μας. Διότι, εγώ μεν μπορεί να είμαι πολεμοχαρής καί να ζω στην κοσμάρα μου, αλλά γιά να τα ξεφορτωθούμε με …δημοκρατικό διάλογο, το κόβω ελαφρώς χλωμό.
Με διάλογο, με λογικά επιχειρήματα (πως εδώ δεν είναι πατρίδα τους, να κάνουν ό,τι γουστάρουν), ίσως καί με προσευχές κι αγάπες. Έτσι, λέτε; ‘Ντάξ’. Όπως θέλετε, καί δεν χαλάω καρδιές.
Θα μου επιτρέψετε, όμως, κι εμένα να ψάχνω γιά …πέτρα.

(συνεχίζεται)