Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΑΜΠΑΛΑ-Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑς[Μπρατσένκο, Ρέριχ και Αποκρυφισμός]

Κόκκινη Σαμπάλα - Αποκρυφισμός - Μυστική γεωπολιτική των Ρώσων

του ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΤΣΑΝΤΑΜΗ

Κατά καιρούς έχουμε διαβάσει πολλά για τη σχέση του Γ Ράιχ με τον αποκρυφισμό. Μάλιστα ορισμένοι πιο "ψαγμένοι" μπορεί να θυμούνται πως, την ίδια σχεδόν περίοδο, η Σοβιετική Ένωση φλέρταρε με παρόμοια θέματα και πιο συγκεκριμένα με την Παραψυχολογία και τις άγνωστες δυνάμεις του ανθρώπου, ξεκινώντας μια σειρά από πειράματα που κορυφώθηκαν την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Αυτό που κανείς δεν γνωρίζει, όμως, είναι πως η σχέση της Ρωσίας με το παράξενο είναι αρκετά παλαιότερη! Και όπως αποκαλύπτουν καινούργιες έρευνες στα μέχρι πρόσφατα άκρως μυστικά αρχεία της Κρατικής Αστυνομίας, οι πρώτοι μπολσεβίκοι αξιωματικοί είχαν καταστρώσει ένα αρκετά περίεργο σχέδιο για τη δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας αυτοκρατορίας, που θα άκουγε στο όνομα Κόκκινη Σαμπάλα... Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΜΕΡΛΙΝ 
Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι πέρα ως πέρα αληθινή και χωρίζεται σε τρία μέρη, με αρχή μια μέρα του Δεκέμβρη του 1924, όταν στην πλατεία Lubyanka της Μόσχας, στα γραφεία ενός ειδικού τμήματος της Μυστικής Σοβιετικής Αστυνομίας (OGPU), θα έρθει προσκεκλημένος ένας γιατρός με το όνομα Alexander Berchenko (γνωστός και ως κόκκινος Μέρλιν). Αν διέρρεε ο λόγος και μόνο της επίσκεψής του, θα μπορούσε να στείλει τους πάντες στο κτήριο εξόριστους στη μακρινή Σιβηρία. Παρ' όλα αυτά, όμως, ο τολμηρός γιατρός πέρασε θαρραλέα το κατώφλι του κτηρίου της Αστυνομίας, πιστεύοντας ακράδαντα πως η χώρα είχε ανάγκη ένα νέο μοντέλο λειτουργίας.  
Λίγους μήνες μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Dr Barchenko κατάλαβε πως η πολιτική ουτοπία της δικαιοσύνης για την οποία εργάστηκε ο ίδιος και οι υπόλοιποι σύντροφοι αδυνατούσε να υλοποιηθεί. Μπορεί τώρα ο θρόνος του Τσάρου να ήταν άδειος, η συμπεριφορά όμως των μελών του Κόμματος, έμοιαζε εξίσου ελιτίστικη. Πόσο δε όταν πέθανε και ο Λένιν, επιτρέποντας στους διαδόχους του να ακολουθήσουν μια εξαιρετικά σκληρή στάση, προσπαθώντας να εξαλείψουν από τη χώρα οποιονδήποτε έδινε τις υποψίες πως υπονόμευε το νέο καθεστώς. Ο Dr Barchenko  δεν ήθελε να ρίξει το Κόμμα, άλλωστε πίστευε κι ο ίδιος στον Μαρξιστικό παράδεισο. Αυτό που ήθελε, όμως, ήταν να μπολιάσει στον εφαρμοσμένο κομμουνισμό λίγο από την πνευματικότητα του Βουδισμού και, πιο συγκεκριμένα, να παντρέψει τη νέα Ρωσία των σοβιετικών με τη θρυλική Σαμπάλα... 
ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΤΗΣ ΣΑΜΠΑΛΑ 
Σύμφωνα με μία σειρά που κυκλοφόρησαν στη βόρεια Ινδία περίπου το 900μ.Χ., θα έρθει μία μέρα όπου από τη δύση θα φτάσει μία φυλή ανθρώπων (mlecca), που αμφισβητώντας την πίστη στο Βουδισμό θα προσπαθήσουν να τον καταλύσουν με όπλα και προπαγάνδα. Η εποχή αυτή των εισβολέων είναι η περίφημη Kaliyuga, κατά την οποίοι ίδιες προφητείες λένε πως θα γίνει ένας μεγάλος πόλεμος ανάμεσα στις δυνάμεις των απίστων και αυτές του Rudra Chakrin, του βασιλιά του τελευταίου προπυργίου του αγνού Βουδισμού από το βορρά, τη μυστική Σαμπάλα. Η τελική αυτή μάχη θα εγκαινιάσει την Kritayuga, την Εποχή της Τελειότητας, όπου η αυθεντική πίστη του (Θιβετιανού) Βουδισμού θα διαδωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο. 
Παραμύθι ή όχι, την περίοδο 1015-1021, όταν ισλαμικές ορδές προσπάθησαν να εισβάλουν στο Κασμίρ, οι πολεμιστές οπαδοί του Βούδα αντέκρουσαν με επιτυχία τον εχθρό. Λέγεται μάλιστα, πως εκτός από τη χρήση όπλων, έψελναν ειδικά μάντρα, που ο θρύλος απέδιδε στη Σαμπάλα! Ιστορίες όπως αυτή, ενέπνευσαν εκατοντάδες γενιές Ασιατών, φτάνοντας μέχρι τα αυτιά δυτικών όπως της Έλενας Μπλαβάτσκυ, η οποία έγραψε για τη Σαμπάλα, ότι είναι η μυστική πρωτεύουσα της Μεγάλης Λευκής Αδελφότητας. Από εκεί, έλεγε η Μητέρα της Θεοσοφίας, οι Μυστικοί Αρχηγοί παρατηρούν κι επιτηρούν την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας. Για το μαγικό αυτό τόπο, όμως, έγραψε και ο Alexandre Saint-Yves Alveydre στο βιβλίο του Mission de l'Inde en Europea (1886), αφού πρ'ωτα τον επισκέφτηκε ένας πρίγκιπας απεσταλμένος της συναρχικής κυβέρνησης της υπόγειας Αγκάρθα (ένα διαφορετικό όνομα της Σαμπάλα). 
Όπως ακριβώς και η Μπλαβάτσκυ, ο Alveydre αναφερόταν σ'ένα μυστικό, άβατο κόσμο, όπου ένα συμβούλιο από μύστες έλεγχε ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά, καθώς τα μυστικά της Σαμπάλα δεν έπρεπε να φανερωθούν ακόμη, κατέστρεψε ο ίδιος τα αντίγραφα από το βιβλίο του. Δύο , όμως, σώθηκαν και ένα χρόνο μετά το θάνατο του, το 1909, επανακυκλοφόρησε για να σπείρει την ιδέα των Ανώτερων Αρχηγών από την κρυμμένη Σαμπάλα σε όλους τους λάτρεις του αποκρυφισμού. Ένας από αυτούς ήταν και ο κόκκινος Μέρλιν... 
Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΡΧΙΑΣ 


Ο Alexander Barchenko γεννήθηκε το 1881 στο Elets της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και από μικρός έδειξε ενδιαφέρον για τις επιστήμες... και ιδιαίτερα αυτές του αποκρυφισμού. Κάποια στιγμή άρχισε να γράφει ιστορίες φαντασίας (όπως το Doctor Chernii και το Iz Mraka) όπου ο πρωταγωνιστής, ένας καθηγητής της ιατρικής, όπως ήταν κι ο ίδιος, ταξίδευε στην καρδιά της Ασίας αναζητώντας τα χαμένα βασίλεια των σοφών του Βουδισμού, για να προσφέρει στον κόσμο τις ανώτερες τεχνικές τους για τη βελτίωση της ζωής. Εκτός από τη λογοτεχνία. ο Barchenko ενδιαφερόταν και για την έρευνα του παραφυσικού ή του θετικιστικού αποκρυφισμού, όπως το περιέγραφαν τότε. Έτσι προσπαθούσε να κατανοήσει τα μυστήρια της ύπνωσης και του πνευματισμού, της τηλεπάθειας και άλλων τέτοιων φαινομένων. 
Αυτό που τον ενδιέφερε, όμως, πάνω από όλα ήταν να εντοπίσει την κρυμμένη πολιτεία για την οποία έγραψε ο Alveydre και διηγούνταν οι Ασιάτες της εποχής. Πίστευε δε, πως το συναρχικό πολίτευμα που ασκούνταν εντός των τειχών της Σαμπάλα ήταν η απάντηση στο χάος που διαμορφώθηκε στην Ευρώπη μετά την αλλοτριωτική βιομηχανική επανάσταση. Πιστεύοντας και ο ίδιος πως η μόνη λύση στα νέα ταξικά προβλήματα της Ρωσίας ήταν οι διδασκαλίες και ο τρόπος ζωής ενός βουδιστικού τάγματος, που δρούσε με βάση την παράδοση και την ανεπτυγμένη (πνευματική και υλική) τεχνολογία, επεδίωξε να βρει συντρόφους για την οργάνωση μιας αποστολής στο Θιβέτ για εντοπισμό της εισόδου στη Μυστική Σαμπάλα. Καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του συνάντησε πολλά εμπόδια για τη επίτευξη αυτού του στόχου, πόσο δε εχθρούς οι οποίοι δεν έβλεπαν θετικά τις παράδοξες σκέψεις του. Κάπως έτσι σχημάτισε έναν κλειστό κύκλο ανθρώπων, την Αδελφότητα των Ενωμένων Εργατών... 
Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΝΩΜΕΝΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ 
Το να ιδρύσεις μια ομάδα για την άσκηση εσωτερικών πρακτικών στη Ρωσία του 1923 ήταν μάλλον αδύνατο. Προβάλλοντας δημόσια, όμως, την εικόνα πως πρόκειται απλά για μια ομάδα ανδρών και γυναικών που ασκούνται στις παραδοσιακές χειρωνακτικές τέχνες (ραπτική, ξυλουργική...), ο Barchenko μπόρεσε να ιδρύσει την Α.Ε.Ε., όπου τα μέλη της -και κάτω από άκρα μυστικότητα- μελετούσαν τις απόκρυφες παραδόσεις. 
Την ίδια περίοδο ο κόκκινος Μέρλιν ήρθε σε επαφή με τον Agvan Dorzhief, ηγούμενο ενός βουδιστικού μοναστηριού στη Ρωσία, που εγκαινιάστηκε από τον ίδιο τον Τσάρο λίγο πριν την επανάσταση. Σύμφωνα με το Βουδιστή μοναχό, η νέα Ρωσία είχε πολλά κοινά με τα ιδεώδη της Σαμπάλα, γι' αυτό και ο Βουδισμός θα έπρεπε να διδαχθεί στους ανθρώπους της Σωβιετικής Ένωσης.  
Ο γιατρός ήταν απόλυτα σύμφωνος με αυτό το σενάριο και γι' αυτό ακριβώς έπρεπε να βρεθεί η αληθινή Σαμπάλα, για να οριστεί μια ιερή συμμαχία μεταξύ των δύο λαών. Αυτός και τα μέλη της αδελφότητας του, όμως, δεν είχαν τα απαραίτητα μέσα για ένα τέτοιο εγχείρημα. Χρειάζονταν έναν ισχυρό σύμμαχο. Και αυτός βρέθηκε στο όνομα του κρυπτογράφου Gleb Bokii, διοικητή ενός μυστικού τμήματος της Μυστικής Σοβιετικής Αστυνομίας, που σκοπό είχε την έρευνα παράξενων φαινομένων, όπως η τηλεπάθεια και η ύπνωση, μέσα από τις επιστημονικές μεθόδους της εποχής. 
Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ 
Προσκεκλημένος, λοιπόν, από τον ίδιο τον Bokii, ο Barchenko κατευθύνθηκε στο μέγαρο της Μυστικής Αστυνομίας, όπου οι αξιωματικοί τον άκουσαν με θαυμασμό και, αντίθετα από ότι θα περίμενε ίσως κανείς, τάχθηκαν υπέρ του σκοπού του! Μέχρι σήμερα παραμένει αμφίβολο το κατά πόσο ο Bokii πίστεψε την ρομαντική ιστορία για μια κρυμμένη υπόγεια ουτοπία. Σίγουρα, όμως, δελεάστηκε από τους θρύλους που θέλουν τους Βουδιστές της Σαμπάλα να κατέχουν τα μυστικά του ανθρώπινου νου.  
Έτσι το επιτελείο του Bokii προσκάλεσε τον κόκκινο Μέρλιν να μετακομίσει στη Μόσχα, να εργαστεί μαζί τους στο παραψυχολογικό εργαστήριο και να τους διδάξει τις τεχνικές της Kalachakra tantra, που υποτίθεται πως ασκούσαν οι σοφοί της Σαμπάλα. Ο Barchenko δέχτηκε με χαρά και οι δυο τους συνέθεσαν μια καινούρια "αδελφότητα" , όπου εγκατεστημένοι σε μία επαρχιακή έπαυλη των αξιωματικών και μακριά από τα περίεργα μάτια, ασκούνταν ομαδικά σε ταντρικό διαλογισμό και περιπάτους στη φύση χωρίς... ρούχα. Ταυτόχρονα, ετοίμαζαν την αίτηση χρηματοδότησης για μια εξερευνητική/διπλωματική αποστολή στη Σαμπάλα (που εικάζαν πως είναι κάπου στο Θιβέτ), αίτηση που έπρεπε να δεχτεί και ο στενός φίλος του Λένιν και Κομισάριος εξωτερικών υποθέσεων Georgy Chicherin.  
Όταν ο τελευταίος διάβασε την αναφορά, απέρριψε αμέσως το αίτημα των δύο ανδρών. Ο Barchenko εξοργισμένος δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια και ενεργοποίησε κάθε γνωριμία που είχε μέσα στο Κόμμα για να μιλήσει αυτοπροσώπως στο Στάλιν. Οι κινήσεις του, όμως, προκάλεσαν την προσοχή των υπόλοιπων τμημάτων της Μυστικής Αστυνομίας που χρόνια τώρα φθονούσαν την ανεξαρτησία που έχαιρε το ειδικό τμήμα του Bokii! Κατασκεύασαν λοιπόν το σενάριο ότι ο Barchenko και ολόκληρη η ομάδα του Bokii ήταν μέλη μιας μυστικής (βρετανικής) τεκτονικής οργάνωσης με το όνομα Shambhala-Dunkhor, που επιδίδονταν σε σεξουαλικά όργια και αναρχικές πολιτικές δράσεις και στόχο είχαν τη ρήξη του κομμουνιστικού συστήματος. Έτσι με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, ο Bokii εκτελέστηκε μαζί με τους άνδρες της ομάδας του τον Νοέμβριο του 1937. Ένα χρόνο αργότερα ο Βarchenko πέφτει δολοφονημένος από τα χέρια της Μυστικής Αστυνομίας, κυνηγημένος από τους ανθρώπους που σε όλη του τη ζωή προσπαθούσε να διδάξει τις ευγενικές αλήθειες που πρεσβεύει η Σαμπάλα... 

ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΣΑΜΠΑΛΑ 

Όπως συμβαίνει πάντα σ'αυτές τις περιπτώσεις, η μοίρα παίζει ειρωνικά παιχνίδια με τους ανθρώπους. Και το λέω αυτό διότι ο Barchenko πέθανε δίχως να μάθει ποτέ τους πραγματικούς λόγους που απορρίφθηκε η αίτηση τους για την αποστολή στη Σαμπάλα- όχι γιατί ο Κομισάριος δεν πίστεψε στην ιδέα που ήθελε τη στρατηγική ένωση της υπόγειας πόλης με τη Σοβιετική κοινωνία, αλλά γιατί ο ίδιος είχε ήδη ξεκινήσει μια παρόμοια, ανεξάρτητη επιχείρηση! Το ενδιαφέρον τω Ρώσων για τη Σαμπάλα προϋπήρχε του κόκκινου Μέρλιν, με τη διαφορά πως δεν ήθελαν να την βρουν για να συνάψουν πολιτισμικές σχέσεις, αλλά να χρησιμοποιήσουν τους ανθρώπους που πίστευαν σ'αυτήν, ώστε να προωθήσουν την πολιτική τους ατζέντα! 

Έτσι, από το καλοκαίρι του 1921 είχε ήδη ξεκινήσει μια μυστική υποστήριξη των Ρώσων απέναντι σε μια ομάδα Μογγόλων εθνικιστών, οι οποίοι έχοντας συγκεντρώσει στρατό από πεντακόσιους νομάδες, την ηθική και οικονομική συμπαράσταση των Ρώσων και τις ευλογίες ενός λάμα (που κήρυττε μεσσιανικές προφητείες που όφειλαν τους σκοπούς της Σοβιετικής Ένωσης), ξεκίνησαν τη δική τους επαναστατική πορεία. Είναι χαρακτηριστικό δε, πως οι στρατιώτες τους γίνονταν παντού δεκτοί με ενθουσιασμό, σάλπιγγες και βουδιστικούς ύμνους που εξυμνούσαν το στρατό που έρχεται από το βορρά, όπως έλεγαν οι αρχαίες προφητείες για τους πολεμιστές της Σαμπάλα! Μέσα στον πυρετό των εξελίξεων, όμως, εμφανίστηκε κάποια στιγμή ένας πολιτικά ανεξάρτητος λάμα, που θέλοντας να σφετεριστεί την εξουσία που πρόσφερε η πίστη στους θρύλους, διακήρυξε πως ήταν η μετενσάρκωση του Amursana, ενός από τους πρίγκιπες της Σαμπάλα.  
Ως απάντηση οι Ρώσοι κατασκεύασαν τη δική του ενσάρκωση του Amursana, στο πρόσωπο του νεαρού Has Bator. Ο μοναχός, όμως, δεν ανταποκρίθηκε στο ύψος των περιστάσεων και δολοφονήθηκε πολύ γρήγορα από μια ομάδα Μογγόλων, που αντιτάσσονταν στα επεκτατικά σχέδια των Ρώσων. Εκνευρισμένοι από την πορεία των εξελίξεων, οι Ρώσοι έστειλαν στο μοναστήρι του ψευδο-πρίγκιπα μεταμφιεσμένους σε προσκυνητές μερικούς πράκτορες της Μυστικής Αστυνομίας, για να τον βρουν και να τον σκοτώσουν. Μάλιστα ο θάνατος του σάστισε τόσο τον κόσμο που παρακολουθούσε, αφού πίστευαν πως ο Amursana ήταν αήττητος! Έτσι άφησαν τους εκτελεστές να φύγουν δίχως να προβάλουν αντίσταση... 
TΑ ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΥ ΝΑΥΑΓΗΣΑΝ 

Και ενώ όλα εξελίσσονταν ευνοϊκά, τα σχέδια των Ρώσων για κατάληψη της Λάσα, της πρωτεύουσας του Θιβέτ, ναυάγησαν εκ των.. έσω! Όπως έγραψα νωρίτερα στην καρδιά της Ρωσίας υπήρχε ένα βουδιστικό μοναστήρι όπου ηγούνταν ο προσωπικός διδάσκαλος του Δαλάι Λάμα Agvan Dorzhief. Ο εν λόγω λάμα, πιστεύοντας και ο ίδιος πως η Ρωσία αποτελούσε την υλοποίηση των πολιτικών αρχών της Σαμπάλα, τάχθηκε με το μέρος των Σοβιέτ, αναγκάζοντας μάλιστα τους μοναχούς του να αποκηρύξουν το δόγμα της μετενσάρκωσης, για να τονισθεί το αίσθημα της κοινωνικής ισότητας! Με τα χρόνια όμως, κατάλαβε πως η πολιτική ηγεσία δεν ήθελε να εισάγει το βουδιστικό ντάρμα στα σχολεία της κι έτσι αποκάλυψε με σειρά επιστολών τα σχέδια των Ρώσων για την κατάληψη του Θιβέτ. Το γεγονός αυτό τερμάτισε τις προσπάθειες του Chicherin και των υπολοίπων να εγκαταστήσουν κέντρα επιρροής στην καρδιά της Ασίας, αφού οι έξυπνες διπλωματικές κινήσεις που ακολούθησε στη συνέχεια ο Δαλάι Λάμα, απέτρεψαν κάθε εγχείρημα. Την ίδια ακριβώς περίοδο, όμως, εμφανίστηκε ένας άλλος παράξενος δυτικός στο Θιβέτ. Ντυμένος με ρούχα ενός λάμα και κρατώντας ένα λάβαρο (Tanka) του Μετρέγια Βούδα, υποστήριζε πως ήρθε για να ξεκλειδώσει το υπόγειο βασίλειο της Σαμπάλα. Το όνομά του? Nicholas Roerich... 
O ZΩΓΡΑΦΟΣ ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΕ ΤΗΝ ΛΕΥΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ 
ο Nicholas Roerich 
Το Δεκέμβριο του 1923 οι στρατιώτες του Δαλάι Λάμα κατάφεραν να τρέψουν σε φυγή από το Θιβέτ τον Pancher Lama, έναν μοναχό που η πολιτική του στάση εμπόδιζε τον εκμοντερνισμό της χώρας. Αμέσως, όμως, μετά τη φυγή του ο κόσμος άρχισε να μιλάει για μια προφητεία, που ήθελε το Pancher να επιστρέφει ως βασιλιάς της Σαμπάλα, διεκδικώντας το θρόνο του κόσμου. Λίγους μήνες αργότερα ο Roerich θα κηρύξει πως η παρουσία του επιβεβαιώνει αυτούς τους χρησμούς... 
Ο ρωσογερμανικής καταγωγής φιλόσοφος και ζωγράφος Nicholas Roerich ήταν μια χαρισματική προσωπικότητα, που όμως είχε μια ιδιόμορφη φιλοδοξία : την ένωση όλων των κρατών της Ασίας κάτω από μια νεοβουδιστική πίστη και μια πολιτικο-θρησκευτική εξουσία, τον ίδιο! Και όλα αυτά χρωματισμένα από τη φιλολογία της Σαμπάλα, στην ύπαρξη της οποίας πίστευε ακράδαντα. Όλα ξεκίνησαν το 1901, όταν ο ζωγράφος παντρεύτηκε την Helrna Shaposhnikova, που μετά από ένα ατύχημα άρχισε να έχει οράματα και περίεργους πονοκεφάλους, τους οποίους διαχειριζόταν με μια δική της τεχνική διαλογισμού, την Agni Yoga. Τα οράματα της γυναίκας του τον έφεραν σε επαφή με τον Morya, έναν από τους μυστικούς αρχηγούς της Μεγάλης Λευκής  Αδελφότητας των Ιμαλαίων. Μέσω αυτού, αλλά και των διδασκαλιών του Dorzhiev που γνώρισε όταν έμεινε για σύντομο χρονικό διάστημα στην Αγία Πετρούπολη, έμαθε για την ευλογημένη Σαμπάλα.  
Αργότερα, το 1920, και χωρίς να ζήσει από κοντά την Οκτωβριανή Επανάσταση, μεταναστεύει στην Αμερική, όπου ιδρύει έναν κλειστό κύκλο από μυημένους στις θεοσοφικές του διδασκαλίες και την κοσμολογία της Agni Yoga, που δημιούργησε με τη σύζυγό του. Δυο χρόνια αργότερα ο Morya θα του αποκαλύψει πως ήταν η ενσάρκωση του πέμπτου Δαλάι Λάμα, που ένωσε τους ανθρώπους του απαγορευμένου βασιλείου και έχτισε το περίφημο παλάτι Ρotala στη Λάσα.Έχοντας, λοιπόν, το δικαίωμα που του παρείχε η προηγούμενη ενσάρκωση του, ο Roerich όφειλε να ταξιδέψει στην Ασία για να δημιουργήσει τη Μεγάλη Ασιατική Ένωση, μια αληθινή Σαμπάλα, θεοκρατούμενη από την αγία προσωπικότητα του... 
Η ΜΑΓΙΚΗ ΠΕΤΡΑ 
Ένας από τους ανθρώπους που επηρέασαν βαθύτατα τον Roerich ήταν ο συγγραφέας George Grebenstchikoff. Οι ιστορίες του για την ουτοπία της Σαμπάλα, τους θρύλους του Amursana και τις προφητείες για τους βασιλιάδες των χαμένων βασιλείων εμψύχωσαν σε τέτοιο βαθμό την  οικογένεια του Roerich, που αποφάσισαν να υλοποιήσουν τα σχέδια του. Χρειάζονταν, όμως, μια θεϊκή επιβεβαίωση, η οποία και ήρθε με τον πιο απροσδόκητο τρόπο: Τον Οκτώβριο του 1923, στα πρόθυρα έναρξης της αποστολής των Roerich για τον εντοπισμό της Μυστικής Σαμπάλα, ένας άγνωστος επισκέπτης τους παρέδωσε ένα λίθο cintami (μια πέτρα ευχής που κρατάν συνήθως οι βουδιστές άγιοι bodhisattvas), τυλιγμένο σε ένα ύφασμα που είχε κεντημένα τα αρχικά I.H.S.,που σημαίνει in hoc signo[vinces], εν τούτω νίκα! Εκστασιασμένος από αυτό το παράξενο δώρο, ο Roerich ειδοποίησε όλους τους συνεργάτες του για την έναρξη της αποστολής και, μαζί με τη σύζυγο και το γιο του, κατευθύνθηκαν στα Ιμαλάια για να βρουν και να παραδώσουν τη μαγική πέτρα στον τελευταίο βασιλιά της Σαμπάλα. Τα πράγματα, όμως, πήραν σύντομα μια διαφορετική τροπή.... 
ΕΚΔΙΩΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΙΒΕΤ 
Όταν ο Roerich πλησίασε τα σύνορα του Θιβέτ, ομάδες μοναχών έτρεχαν να τον προϋπαντήσουν, αναγνωρίζοντας τον ως ενσάρκωση του πέμπτου Δαλάι Λάμα Ngawang Lobsang Gyatso. η φήμη του εξαπλώθηκε γρήγορα, όμως, λειτούργησε σε βάρος του καθώς Βρετανοί πράκτορες που δεν έβλεπαν με καλό μάτι την πορεία του παράξενου Αμερικάνου, επηρέασαν τη γνώμη της λάσα, στέλνοντας τελικά στρατιώτες για να σταματήσουν τον Roerich ακριβώς στα σύνορα του Θιβέτ, στην περιοχή Nagchu. Η εμπλοκή της αποστολής κράτησε πέντε μήνες για να καταλήξει σε πλήρη αποτυχία! Οι θιβετανικές αρχές της λάσα έδιωξαν τελικά τον Roerich από τη χώρα, ο οποίος επέστρεψε στις ΗΠΑ. Δίχως να εγκαταλείψει τα όνειρά του, όμως, θα προσπαθήσει το ίδο εγχείρημα ακόμη μια φορά, το 1934. Μάλιστα ένας από τους μαθητές του, ο αρχιτέκτονας Louis Horch, θα χτίσει έναν πυραμιδικό ουρανοξύστη στο κέντρο του Μανχάταν με σκοπό να αποτελέσει τον ομφαλό της επερχόμενης βασιλείας της νέας Σαμπάλα!  
Παρόμοια, όμως, η δεύτερη αποστολή δεν οδήγησε πουθενά και ο Roerich πέθανε στην Ινδία το 1947, ζωγραφίζοντας μυστικιστικά τοπία και αναπολώντας τα σχέδια που η Λευκή Αδελφότητα του είχε εμπιστευτεί. Η Σαμπάλα θα παρέμενε ένα άβατο έπαθλο και, σαν τον Barchenko, όσοι προσπαθούσαν να την προσεγγίσουν απλά οδηγούνταν στο θάνατο ή στην καταστροφή...! 
ΠΗΓΗ : ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ MYSTERY, ΤΕΥΧΟΣ 78fysikidrasi.blogspot.com

ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ "ΑΝΗΚΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΙΝ";

Ως πότε θα «ανήκομεν εις την», διεφθαρμένη πόρνη, «Δύσιν»;

 Το ερώτημα που γεννιέται είναι: τι δουλειά έχουμε εμείς οι Έλληνες στην Φραγκογερμανική Ένωση;

 

 Γιατί παραμένουμε σ’ αυτήν την φιδοφωλιά; 

 

Ως πότε «θα ανήκομεν», δηλαδή θα σκύβουμε ταπεινωμένοι και κατασυκοφαντημένοι το κεφάλι, στην διεφθαρμένη πόρνη, «την Δύσιν»;

  

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

«Το χαράτσι, τα παιδιά
μοναχός να κρίνεις
άλλο να στα παίρνουνε
κι άλλο να τα δίνεις»
Κ. Βάρναλης
Γύρω στο 970μ.Χ., ένα παπικό κάθαρμα, ονόματι Λιουτπράνδος, «επίσκοπος» Κρεμόνας, αποστέλλεται στην Πόλη από τον αυτοκράτορα Όθωνα Α’ της Γερμανίας. 

(Είναι η δεύτερη αποστολή του. Είκοσι χρόνια πριν, το 949, εγκωμίαζε με ενθουσιώδεις μεγαλοστομίες τους Βυζαντινούς. «Ξεπερνούν όλα τα έθνη σε πλούτο και παιδεία», έγραφε τότε). Την δεύτερη φορά, ευρισκόμενος προφανώς σε διατεταγμένη υπηρεσία ενίσχυσης της παπικής προπαγάνδας και διασυρμού του Βυζαντίου στη Δύση, γράφει με πρωτοφανές μίσος κατά των Ελλήνων.

 

 Λιβελλογραφεί, χυδαιολογεί, συκοφαντεί τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά, επιδίδεται σε απύλωτο υβρεολόγιο. («Μοχθηρόν και κακόβουλον» τον χαρακτηρίζει ο Παπαρρηγόπουλος, στον Ε’ τόμο της ιστορίας του. (Σελίδες 118-134).

Ζήτησε, η θυγατέρα του αυτοκράτορα Ρωμανού και της Θεοφανούς, να δοθεί σύζυγος στο γιο του Όθωνα. «Τι είναι αυτά που λες;» του απαντά ο αυτοκράτορας. «Μία πορφυρογέννητη, κόρη πορφυρογέννητου, να παντρευτεί βάρβαρο; Ποτέ!!!». Σκύλιασε ο αχρείος. 

 

Στο τραπέζει που παρέθεσε ο Φωκάς τον έβαλε να καθίσει στην ταπεινή 15η θέση. Οι ύβρεις και οι γελοίοι χλευασμοί, του κοπρόνου Φράγκου, κατά του αυτοκράτορα, στις επιστολές του στον πάπα και τον Όθωνα, καταλαμβάνουν ολόκληρες σελίδες. Το κακό όμως, έγινε. Τα πλούτη της Πόλης έγιναν γνωστά και θάμπωσαν τους Φράγκους.

 

 Η εξαθλιωμένη, βάρβαρη και σε δημογραφική έκρηξη τελούσα Ευρώπη, επινοεί την λύση: Σταυροφορίες, η μεγαλύτερη απάτη της παγκόσμιας ιστορίας, η πρώτη αποικιοκρατική εξόρμηση της Δύσης. Κλέφτες, λωποδύτες, πειναλέες μάζες, άγρια θηρία-οι Σταυροφόροι-ξεχύνονται στην Ρωμανία και με αποκορύφωμα το 1204, λεηλατούν, βιάζουν, φονεύουν και κακουργούν κατά των «σχισματικών» Ελλήνων. 

(Ο Παπαρηγόπουλος γράφει ότι μαζί με τους Φράγκους «συνέπραττον, εις την δήωσιν και την ανηλεή και κτηνώδη βιαιοπραγίαν, Πισάται, Γεννουαίοι, Σικελοί, Άπουλοι, Ούγγροι, Ισπανοί, Γερμανοί», όλη η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση). 

Συγχρόνως, όσα απ’ αυτά τα τρισάθλια υποκείμενα, τους Σταυροφόρους, ήξεραν πέντε γράμματα, έγραφαν και τους «άθλους» τους, κείμενα απύθμενου μίσους κατά του Ελληνισμού. (Το οποίο καλλιεργούσε και υποδαύλιζε-ποιός άλλος;-το θηρίο της Ρώμης). 

Μεταξύ των εμετικών κειμένων, στα οποία ξεχειλίζει ο φθόνος, η κακία και η παλιανθρωπιά των συντακτών τους κατά του Ελληνισμού και, κυρίως, κατά της Ορθοδόξου Πίστεως, είνα ικαι  κάποιου Γερμανού «ιεραποστόλου» ονόματι Brocardus. 

 

Αυτός υπέβαλε το 1332 υπόμνημα-μνημόνιο στο Φίλιππο ΣΤ’ της Γαλλίας, στο οποίο εξηγεί πώς θα γίνει, η τελειωτική αυτή τη φορά, διάλυση του Βυζαντίου και ο βίαιος εκλατινισμός των Ελλήνων. 

Ο ψευτοϊεραπόστολος προτείνει πέντε μέτρα, για να παραμείνον αιώνια τα εδάφη της Ρωμηοσύνης στη Δύση και να υποταχθούν ολοκληρωτικά οι Έλληνες.
(Τα αποσπάσματα τα μετέφρασε ο Κυρ. Σιμόπουλος και περιέχονται στο βιβλίο του «Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια», σελ. 249-251). 

Πρώτον: Εκκαθάριση του «εσωτερικού μετώπου». Όλοι οι Λατίνοι που απαρνήθηκαν την «καθολική πίστη» και την «ρωμαϊκή Εκκλησία» με λόγο ή έργο και προσχώρησαν στη γραικική απιστία, θα καταγγέλονται ως αιρετικοί και ή θα θανατώνονται από την ιερά εξέταση ή θα εξορίζονται διά βίου. 

Δεύτερον: Όλοι οι Έλληνες μοναχοί, οι ονομαζόμενοι καλόγεροι, θα εκδιωχθούν από τα κατακτημένα εδάφη και θα διασκορπιστούν σε διάφορες χώρες της Δύσης, εκτός αν αποκηρύξουν δημόσια την πλάνη τους και δηλώσουν πίστη στον πάπα. (Δοκάρι στα μάτια των Δυτικών, και τότε και τώρα, ο ορθόδοξος μοναχισμός). 

Τρίτον: Για να επιστρέψουν όλοι οι «Γραικοί» (από τον λεγόμενο Καρλομάγνο και εντεύθεν έτσι μας ονομάζουν περιφρονητικά οι Φράγκοι), στην «ορθή πίστη», στον καθολισμό, και να κοπεί οριστικά ο δρόμος επιστροφής στη δογματική πλάνη, πρέπει να ξεχάσουν την γλώσσα τους. Να μην μιλάνε και να μην καταλαβαίνουν ελληνικά. (Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε κατά των γλωσσοκτόνων βιβλίων τάχα και Γλώσσας του Δημοτικού. Χωρίς την γλώσσα, φραγκεύουμε μέσα σε μία γενιά). 

 

Για την ριζική αυτή λύση, συνεχίζει ο Γερμανός, θα απαγορευτεί η ελληνική γλώσσα και θα επιβληθεί η διδασκαλία αποκλειστικά των λατινικών (σ.σ. σήμερα των αγγλικών). «Τα παιδιά των Ελλήνων πρέπει να μαθαίνουν μόνο την δική μας γλώσσα, ώστε να διαβάζουν τα δικά μας μόνο βιβλία, να μαθαίνουν τις πλάνες τους και να ενστερνίζονται την αγία μας πίστη και το σωστό δόγμα».
 

Τέταρτον: Όλα τα βιβλία που υπερασπίζονται το ανατολικό χριστιανικό δόγμα, πρέπει να καούν. (Ο απόγονός του, ο Αδόλφος, υιοθέτησε την συμβουλή του). Οι Έλληνες έχουν βιβλία σύγχρονα και παλαιότερα, που περιέχουν πλάνες σχετικά με τη «ρωμαϊκή Εκκλησία» και πολλές βλασφημίες εις βάρος των τέκνων της. 

 

Όλα αυτά τα βιβλία θα αναζητηθούν με ζήλο και επιμονή από ειδικευμένα γι’ αυτό το έργο άτομα, θα συγκεντρωθούν και θα ριχτούν στην πυρά. Για την συλλογή τους θα χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα, από την τρομοκρατία ως τον αφορισμό. 

Πέμπτον: Ειδικά στην Κωνσταντινούπολη θα συγκεντρωθεί βιαίως, στην Αγία Σοφία, ολόκληρος ο ορθόδοξος κλήρος και από τον λαό ένα τουλάχιστον άτομο από κάθε οικογένεια. «Και μετά το κήρυγμα θα κληθούν όλοι να δηλώσουν διά βοής ότι προσχωρούν στο δικό μας δόγμα ότι συμφωνούν για την ένωση των Εκκλησιών κι ότι υποτάσσονται στη ρωμαϊκή Εκκλησία και τον πατέρα μας, τον πάπα...». (Ας τα διαβάζουν αυτά οι ημιμαθείς της προοδομανίας, οι δωδεκαθεϊστές και λοιποί εκκλησιομάχοι. 

 

Ας βλέπουν την κατάντια των Ουκρανών, που εκλιπαρούν τους Φράγκους και την αγερωχία και λεβεντιά των ορθοδόξων Ρώσων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι, όχι μόνο η ελπίδα μας για ανάσταση του Γένους, αλλά και η απαράθραυστος ασπίδα μας. 

 

Αν υποτασσόμεθα τότε στην «λατινικήν καλύπτραν»-πράγμα που και σήμερα επιχειρείται με την παναίρεση του Οικουμενισμού και με τους ημέτερους μεταπατερικούς λακέδες που τον δορυφορούν-το όνομα των Ελλήνων θα ήταν καταχωνιασμένο στα σκονισμένα ράφια των βιβλιοθηκών). 

Ο Γερμανός «ιεραπόστολος» είναι ο πρώτος στην παγκόσμια ιστορία, που εισηγείται συστηματική, «επιστημονική», Γενοκτονία. Είναι ο πρώτος που σχεδιάζει πνευματική εκμηδένιση, εθνικό και φυλετικό αφανισμό. Το σχέδιο του εφαρμόσθηκε στην αμερικανική ήπειρο, στη νότια μέσω των Ισπανών «κονκισταδόρων (=κατακτητών) και στον βορρά με τους τυχοδιώκτες κάου-μπόυ. 

(Η σφαγή και η πολιτιστική καταστροφή των ιθαγενών της Αμερικής είναι ένα γεγονός που αποσιωπάται επιμελώς. Οι Ισπανοί καταχωνιάζουν τα εγκλήματά τους. Πέραν των σφαγών, κατέφευγαν και στις προγραμματισμένες διασταυρώσεις με συστηματικό βιασμό των ιθαγενών γυναικών για τη δημιουργία μιάς φυλής μιγάδων, που εξαιτίας των βιολογικών και ανθρωπομορφικών της χαρακτηριστικών ξέκοβε από τις εθνολογικές της ρίζες και δεχόταν την επιρροή του ξένου δυνάστη.

 

 Οι εξ Ευρώπης Αμερικανοί, όχι μόνο δεν ένιωσαν τύψεις για την Γενοκτονία, αλλά την μεταμόρφωσαν σε πολιτιστικό κεφάλαιο, εντάσσοντας τη στις ηρωικές περιόδους της ιστορίας των ΗΠΑ, όπως εκφράζεται στα γουέστερν). 

 

Τα ίδια έκαναν οι Γάλλοι στην Αλγερία, οι Άγγλοι στις αποικίες του ανά τον κόσμο, οι Ολλανδοί, Βέλγοι, Γερμανοί και λοιποί «εταίροι» μας στην Αφρική, ο Χίτλερ στην Ρωσία, στην Ελλάδα και στις χώρες των μη Αρείων, που κατακτούσε. 

 

Τα ίδια κάνουν και πάλι με τα μνημόνια στην πατρίδα μας, χρησιμοποιώντας βεβαίως τους χρήσιμους «Κουίσλιγκ». 

Το ερώτημα που γεννιέται είναι: τι δουλειά έχουμε εμείς οι Έλληνες στην Φραγκογερμανική Ένωση;

 

 Γιατί παραμένουμε σ’ αυτήν την φιδοφωλιά; 

 

Ως πότε «θα ανήκομεν», δηλαδή θα σκύβουμε ταπεινωμένοι και κατασυκοφαντημένοι το κεφάλι, στην διεφθαρμένη πόρνη, «την Δύσιν»;

Πηγή

ΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΤΟΥ 1821

Το αντάρτικο του 1821.Ένας στρατηγός αναλύει τις τακτικές του πολέμου

                                                                                                           

Του ΝΙΚΟΥ ΤΟΣΚΑ

Υποστράτηγος (ε.α)

Ποιοι ήταν αυτοί που μετά από τετρακόσια χρόνια σκληρής σκλαβιάς εξεγέρθηκαν και μας χάρισαν την λευτεριά; Τι στρατιωτικές γνώσεις είχαν και πώς ήταν οργανωμένοι; Με ποιό τρόπο έκαναν πόλεμο και αντιμετώπισαν τον πανίσχυρο τουρκικό και αιγυπτιακό στρατό; Πόσο σημαντική ήταν η βοήθεια των εθελοντών φιλελλήνων που προσέτρεξαν;

Οι προγονοί μας, στις αρχές του 19ου αιώνα, ήταν κτηνοτρόφοι και γεωργοί χωρίς καμία στρατιωτική εκπαίδευση, εκτός ελαχίστων που υπηρέτησαν στα αγγλικά στρατεύματα των Επτανήσων και ακόμη λιγότερων που υπηρέτησαν στο ρωσικό στρατό. Ουσιαστικά δεν υπήρχε στρατιωτική γνώση, πολύ λιγότερο πρότυπα οργάνωσης που να εξυπηρετούν τα πρώτα σκιρτήματα εξέγερσης. 

Η Ευρώπη μόλις είχε ξυπνήσει από τη μεγαλειώδη γαλλική επανάσταση (1789), τις εκστρατείες του Ναπολέοντα αλλά και την ήττα του στο Βατερλώ το 1815. 

Οι στρατοί στην Ευρώπη πριν τη γαλλική επανάσταση μάχονταν μόνο σε σχηματισμό παράταξης, δηλαδή ο ένας κατ΄ αγκώνα δίπλα στον άλλο, σε ζυγούς που απείχαν περί τα 10 μ. Απαγορευόταν και θεωρείτο λιποταξία η απομάκρυνση οπλίτη από την παράταξη. Ακόμη και η διανυκτέρευση γινόταν μακριά από δάση για να μη φύγουν οι φτηνά αμειβόμενοι στρατιώτες, που κατάγονταν από τις εξαθλιωμένες τάξεις. Η γαλλική επανάσταση επέβαλε την γενικευμένη υποχρεωτική θητεία (levee en masse), ο οπλίτης ήταν ελεύθερος πολίτης και πολεμούσε με μαζικές επιθέσεις (a la bayonette), έξω από σχηματισμούς παράταξης και γεωμετρικά σχήματα και με ελιγμούς που απαιτούσε η επιβίωσή του από τα πυροβόλα όπλα, το ηθικό του ελεύθερου ανθρώπου και η ανάγκη του για γρήγορη νίκη. 

Οι πρώτοι φιλέλληνες που ήρθαν για να βοηθήσουν τον απελευθερωτικό αγώνα, ήταν φιλελεύθεροι άνθρωποι, λάτρεις της γαλλικής επανάστασης και της αρχαίας ελληνικής ιστορίας. Οι άνθρωποι αυτοίθέλησαν να οργανώσουν τους ατίθασους και απείθαρχους έλληνες της εποχής εκείνης ώστε να πολεμούν με τακτικές που δεν άρμοζαν στην ελληνική ιδιοσυγκρασία, της γεωγραφία της περιοχής και που είχαν ξεπεραστεί ήδη στην Ευρώπη από τη φιλελεύθερη αντίληψη που σάρωσε τα συντηρητικά καθεστώτα. 

Η μάχη του Πέτα, κοντά στην Άρτα, τον Ιούλιο του 1822, οδήγησε στη θλιβερότερη ήττα της Επανάστασης και στην απώλεια του μεγαλύτερου μέρους των 93 αξιωματικών φιλελλήνων και τη διάλυση του πρώτου τακτικού τάγματος που αποτελείτο από 590 αξιωματικούς και στρατιώτες,ακριβώς λόγω της λανθασμένης τακτικής που εφαρμόσθηκε. Η παράταξή τους διαλύθηκε από το τουρκικό ιππικό του Ομέρ Βρυώνη. Λάθος συνταγή σε λάθος χρόνο. Στην περίπτωση του Πέτα ο Μαυροκορδάτος θέλοντας να παρακάμψει τις στρατιωτικές ηγεσίες του Αγώνα, υιοθέτησε τις τακτικές που οι φιλέλληνες προσπάθησαν να διδάξουν και αποδείχτηκαν ξεπερασμένες και αναποτελεσματικές. 

Μετά το πάθημα αυτό οι Έλληνες όταν πολεμούσαν συνέχισαν να εφαρμόζουν την τακτική των κλεφτών και του ανταρτοπολέμου. Δεν χρησιμοποίησαν ξανά σχηματισμούς παρατάξεως. Δεν πιάνανε τον κάμπο αλλά όπως στα Δερβενάκια (Ιούλιος 1922) ταμπουρώνονταν στα ριζά του βουνού και ενεδρευτικά αιφνιδίαζαν τον εχθρό. 

Κτυπούσαν τον εχθρό όταν μπορούσαν και τον απέφευγαν όταν ήταν σε αδύναμη θέση. Οι αρχηγοί ήταν πάντοτε μπροστά και γι αυτό ο αρχιστράτηγος στερεάς Ελλάδος Μάρκος Μπότσαρης σκοτώθηκε σε μάχη στο Καρπενήσι και ο αρχιστράτηγος Καραϊσκάκης στο Φάληρο.

Είχε έρθει ο καιρός του ελεύθερου Ανθρώπου που θα σάρωνε τις συντηρητικές αντιλήψεις και τις στρατιωτικές τακτικές της φεουδαρχικής εποχής. Το ηθικό, ο αυθόρμητος ελιγμός και η ορμητικότητα των ελεύθερων ανθρώπων δεν έμπαινε σε καλούπια. Οι λαϊκοί ηγέτες σαν τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη, πήγαιναν μπροστά στη μάχη, προκαλούσαν τον εχθρό, τον κτυπούσαν όπου μπορούσαν και τον ανάγκαζαν να υποχωρήσει. Τα δυο στοιχεία της τακτικής ήταν ο ελιγμός και η τριβή του εχθρού. Η ίδια τακτική εφαρμόσθηκε και στη θάλασσα όπου μετά την πρώτη ατυχή ναυμαχία έξω από την Πάτρα όπου έγινε μετωπική αντιπαράθεση, ο Κανάρης εφάρμοσε τις αιφνιδιαστικές προσβολές με τα μπουρλότα. Παράλληλα τα μικρά ελληνικά εμπορικά εφοδιασμένα με λίγα κλεμμένα πυροβόλα ήταν εύκολο να ελιχθούν ανάμεσα στα μεγάλα δυσκίνητα τουρκικά πλοία και να τα προσβάλουν όταν μπορούσαν ή να διαφύγουν όταν η αναλογία δεν τους ευνοούσε. 

Η ίδια τακτική, της φθοράς του αντιπάλου εφαρμόσθηκε με επιτυχία σε μεταγενέστερους πολέμους. Εφαρμόσθηκε στην Εθνική Αντίσταση 1941-1945. Ήταν η τακτική των ελεύθερων ανθρώπων, με τις ελάχιστες στρατιωτικές γνώσεις αλλά με την τεράστια ορμή και θέληση για Ελευθερία. 

Αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά ότι ο πόλεμος δεν είναι μόνο αντιπαράθεση στρατιωτική αλλά και πολιτιστική. Η ατομικότητα του Έλληνα αγωνιστή καθόριζε τον ελιγμό του. Δεν ήταν ο καταπιεσμένος κεντροευρωπαίος που πιστός στο φεουδάρχη του υποχρεωνόταν να μπει στο ζυγό. Αυτός καθόριζε την ώρα του κινδύνου για τη ζωή του (όχι του θανάτου του όπως ο Ιάπωνας καμικάζι) αλλά και την ώρα της ελευθερίας του στα βουνά. Φορούσε πλουμιστά ρούχα και κορόιδευε τον αντίπαλο. Αντέτασσε τους δικούς του τρόπους πολέμου στις ΄΄κεντρικές λογικές΄΄ της πειθαρχίας που επικρατούσαν στην Ευρώπη. Χωρίς να ξέρει από Διαφωτισμό αγαπούσε τις φιλελεύθερες απόψεις. 

Ήταν οι ταπεινοί που τους έλεγαν κλέφτες και τους κορόιδευαν οι φιλέλληνες γιατί ήταν άπλυτοι και αγράμματοι που εφάρμοσαν ΄΄ελεύθερες΄΄ τακτικές πολέμου και νίκησαν. Δεν φορούσαν φράκο ούτε ήξεραν από διπλωματίες και ΄΄σαλονάτες΄΄ συμπεριφορές ούτε είχαν διαβάσει τις τακτικές των Ολλανδών ή Σουηδών στρατηγών του Μεσαίωνα, όπως οι στρατιωτικοί της Ευρώπης εκείνης της εποχής. 

Αυτούς τους ‘’άπλυτους’’ και ‘’αγράμματους’’ αγωνιστές της Ελευθερίας του 1821, που ήξεραν να σκορπούν τα βόλια τους στο Δράμαλη αλλά και ‘’φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους’’ τιμούμε σήμερα και πάντοτε.

onalert.gr

Ο ΦΥΛΕΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο Φυλετικός Χάρτης της Αρχαίας Ελλάδας

ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Στη Θεσσαλία, σύμφωνα με τον Όμηρο, κατοικούσαν οι καλούμενοι Πελασγοί, απ΄όπου κατάγονταν τα 4 ελληνικά φύλα (= οι Δωριείς, οι Αιολείς, οι Αχαιοί και οι Ίωνες) που μαζί με τους επήλυδες Δαναούς, Καδμείους ή Θηβαίους  κ.α. αποτέλεσαν μετά τα Τρωικά το ελληνικό έθνος.  Οι Θεσσαλοί μετονομάστηκαν σε Αιολείς από το κοινό βασιλιά τους τον Αίολο, ο οποίος ήταν γιος του Έλληνα. Ο Όμηρος (Ιλιάδα Β, Κατάλογος νηών) ονομάζει τη Θεσσαλία Άργος Πελασγικόν με τις εξής περιοχές: Άλον, Τρηχίνα , Αλόπην, Ελλάδα και  Φθίαν:  «οι τ’ εΙχον Φθιην ηδ’ Ελλάδα καλλιγυναικα,Μυρμιδονες δε καλευντο και Έλληνες και Αχαιοί, των αυ πεντήκοντα νεων ην αρχός Αχιλλεύς.»  (Ιλιάδα B 681 – 685)ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Στη Μακεδονία κατοικούσαν οι Μακεδόνες, Πελασγικής καταγωγής. Οι Mακεδόνες και οι Σπαρτιατες ήσαν φυλλα των Δωριέων και κείνοι των Πελασγων.  Ο Ησίοδος (Ηοίαι, 1-6) αναφέρει  ότι οι Μακεδόνες ονομάστηκαν έτσι από τον πρώτο βασιλιά τους το Μακηδόνα, αδελφό του Μαγνη, του Έλληνα και του Γραικού.  Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α, 57- 58 και Η, 43), οι Μακεδόνες και οι Σπαρτιάτες (σωστότερα αυτοί που κατέβησαν με τους Ηρακλείδες και κατέλαβαν τους Αχαιούς και Δαναούς στην Πελοπόννησο = οι Δωριείς) ανήκουν  στο «Δωρικό τε και Μακεδνόν έθνος», που πρώτο ξέκοψε από τους βάρβαρους Πελασγούς και αποτέλεσε ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό έθνος και μετά ακολούθησαν κι άλλα βάρβαρα φύλα.  Ο Ηρόδοτος αναφερει επίσης ότι στη Μακεδονία ζούσαν και οι Παίονες (πρβ: «Διελθών, ο Ξέρξης, δε πλησίον από τους Παίονας, τους Δόβηρας και τους Παιόπλας, οι οποίοι κατοικούν προς βορράν του Παγγαίου, επορεύετο προς δυσμάς, μέχρις ου έφθασεν εις τον Στρυμόνα και την Ηδωνικήν πόλιν Ηϊόνα, την οποίαν εκυβέρνα τότε ο Βόγης»), που σύμφωνα με τον Όμηρο ήσαν Πελασγικής καταγωγής και σύμμαχοι των Τρώων, πρβ: «οι τοξοφόροι Παίονες, των Πελασγών το θείον Γένος» λιάδα, Κ 450-455, μετάφραση ΠΟΛΥΛΑ).  Ωστόσο οι Παίονες κατά τα Περσικά, επειδή πήγαν με το μέρος των Περσών, έφυγαν από το φόβο της εκδίκησης των Μακεδόνων και πήγαν στη Μ. Ασία, προκειμένου να έχουν την προστασία των Περσών. Στη Μακεδονία κατοικούσαν και οι  Αγριάνες, που βοήθησαν το Μ. Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ασία και που σήμερα πιστεύεται ότι αυτοί είναι οι καλούμενοι Πομάκοι. Γείτονες των Μακεδόνων ήσαν οι Ιλλυριοί (= τα φύλα πάνω από την Ήπειρο) , οι Θράκες και οι Σκύθες (περιοχή σημερινής Ρουμανίας), οι οποίοι πήγαν να υποτάξουν τους Μακεδόνες, όμως τελικά έγινε το αντίθετο.
ΠΕΛΛΟΠΟΝΗΣΟΣ: Στην Πελοπόννησο αρχικά έμεναν οι Αρκάδες και οι Αχαιοί, συμφωνα με τον Παυσανία, πρβ: «Από τις φυλές της Πελοποννήσου αυτόχθονες είναι οι Αρκάδες και οι Αχαιοί, τους Αχαιούς τους έδιωξαν από τη χώρα τους οι Δωριείς, αλλά αυτοί δεν εγκατέλειψαν την Πελοπόννησο, έδιωξαν όμως τους Ίωνες και ζουν στην περιοχή που παλιά ονομάζονταν Αιγιαλός, και που τώρα έχει πάρει το όνομα αυτών των Αχαιών. Οι Αρκάδες, από την αρχή μέχρι σήμερα κατοικούν στη χώρα τους. Όλη η υπόλοιπη Πελοπόννησος ανήκε σε επήλυδες. Οι σημερινοί Κορίνθιοι είναι νεώτεροι από τους Πελοποννήσιους, γιατί τότε που πήραν τη γη τους απον βασιλιά έχουν περάσει διακόσια δέκα επτά χρόνια μέχρι τις μέρες μου. Οι Δρύοπες και οι Δωριείς ήρθαν στην Πελοπόννησο από τον Παρνασό και την Οίτη αντίστοιχα. Γνωρίζουμε ότι οι Ηλείοι πέρασαν από την Καλυδωνα και την υπόλοιπη Αιτωλία.» (Παυσανίας, Ηλιακά, 1-3) 

Κατά το έτος 1511 π.Χ. , σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, ήρθαν στο Άργος της Πελοποννήσου οι Δαναοί με τον Δαναό από την Αίγυπτο και αναμείχθηκαν με τους Αργείους (φυλετικά Αχαιούς). Ακολούθως δυο γενιές πριν από τα Τρωικά ήρθαν στις Μυκήνες οι Φρύγες (Πέλοπες) με τον Πέλοπα από τη Μ. Ασία και αναμείχθηκαν με τους ντόπιους. Στη συνέχεια και συγκεκριμένα ογδόντα χρόνια μετά τα Τρωικά, κάπου το 1120 π.Χ., έφυγαν από τη Στερεά Ελλάδα Δωριείς και πήγαν και κατέλαβαν τις πόλεις Σπάρτη, Μεσσήνη και Άργος κ.α., οδηγημένοι από τους Ηρακλείδες.

Η Πελοπόννησος στον Όμηρο χωρίζεται στις εξής περιοχές: Το Άργος (Το Άργος, η Τίρυνς,  η Ασίνη κι η Ερμιόνη,η Επίδαυρος, τα μέρη της Τροιζήνος,των Ηιονών, του Μάσητος, ακόμη της Αιγίνης), οι Μυκήνες (οι Μυκήνες, η Κόρινθος, οι Κλεωνές, των Ορνεών  τα μέρη, η Αραιθυρέα, η πόλις Σικυώνος, η Υπερησία, και η Γονούσσα και η Πελλήνη, ο Αιγιαλός, το Αίγιον κι η απλωμένη Ελίκη, η Λακεδαίμων (η Μέσση, η Σπάρτη και η Φάρις, οι Βρυσειές, οι Αιγειές, οι Αμύκλες,το Έλος, χώρ’ ακρόγιαλη, ο Οίτυλος και ο Λάας), η Πύλος  (Αρήνη, το Θρύον, πόρος του Αλφειού, το Αιπύ, τα μέρη του Κυπαρισσήεντος και της Αμφιγενείας, του Έλους και της Πτελεού, το Δώριον), η Αρκαδία (ο Ορχομενός, η Ενίσπη, η Ρίπη και ο Φενεός κι η Στρατία, η Μαντινεία, η Στύμφαλος κι ακόμη η Παρρασία,  η χώρα της Τεγέας), η Ήλιδα (κι απ’ το Βουπράσιον η Μύρσινος, η Υρμίνη, το Αλείσιον κι η Ωλενία πέτρα.)

 «Στην Πελοπόννησο κατοικούν επτά διαφορετικοί λαοί. Δύο απ’ αυτούς, οι Αρκάδες και οι Κυνούριοι, είναι αυτόχθονες και ως τώρα κατοικούν όπου κατοικούσαν και παλιά. Οι Αχαιοί ζούσαν πάντα στην Πελοπόννησο, μολονότι μετακινήθηκαν από τα αρχικά τους εδάφη· οι τέσσερις άλλοι από τους επτά —οι Δωριείς, οι Αιτωλοί, οι Δρύοπες και οι Λήμνιοι— είναι επήλυδες (ξένοι μετανάστες). Οι Δωρικές κοινότητες είναι πολυάριθμες και πολύ γνωστές· οι Αιτωλοί έχουν μόνο μία, την Ηλεία· η Ερμιόνη και η Ασίνη κοντά στην Καρδαμύλη της Λακωνίας, ανήκουν στους Δρύοπες και όλοι οι Παρωρεάτες είναι Λήμνιοι. Οι όντας αυτόχθονες Κυνούριοι, μόνοι νομίζονται από μερικούς  ότι ήσαν  Ίωνες και ότι με τον καιρό έγιναν Δωριείς, υπό την εξουσία των Άργείων, καθώς και οι Ορνεάται και λοιποί περίοικοι. (Ηροδότου Ιστορία Η 72 -73).

«Οι Ίωνες όσο μεν χρόνον κατοικούσαν την Πελοπόννησο, τη λεγόμενη σήμερα Αχαία, και πριν έλθουν στην Πελοπόννησο ο Δαναός και ο Ξούθος, καθώς λέγουν οι Έλληνες, ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς, μετονομάστηκαν δε Ίωνες από τον Ίωνα του Ξούθου (Ηρόδοτος Θ, 85). 

Μετά τα τρωικά η Πελοπόννησος χωρίζονταν στις εξής 7 περιοχές: Λακωνία ή Λακεδαιμόνα, Μεσσηνία, Αχαΐα. Αρκαδία, Αργος ή Αργολίδα. Κορινθία και Ηλεία. Από τις περιοχές αυτές προέρχονται οι 7 ονομασίες: Λάκωνες ή Λακεδαιμόνιοι, Αχαιοί, Αργείοι, Κορίνθιοι, Μεσσήνιοι, Αρκάδες και Ηλείοι.

ΑΤΤΙΚΗ: Στην Αττική, σύμφωνα με τον Όμηρο, κατοικούσαν πάντα οι αυτόχθονες Κεκροπίδες ή Κραναοί ή Αθηναίοι. Κατά τον Ηρόδοτο οι  Αθηναίοι ήσαν στην καταγωγή Πελασγοί. Μάλιστα, επειδή στην Αττική δεν κατοίκησαν ποτέ Πέλοπες, Δαναοί και Κάδμοι, παρά μόνο στην Πελοπόννησο και στη Βοιωτία,  οι Αθηναίοι συγγραφείς ( Ισοκράτης, Πλάτωνας, Δημοσθένης κ.α.) επαίρονταν ότι οι Αθηναίοι ήσαν και οι πιο καθαρόαιμοι Έλληνες και γι αυτό έπρεπε να ηγεμονεύουν αυτοί των Ελλήνων και όχι οι Σπαρτιάτες ή οι Θηβαίοι.

ΒΟΙΩΤΙΑ: Στη Βοιωτία, σύμφωνα με τον Παυσανία, αρχικά ζούσαν οι αυτόχθονες Εκτήμονες, με περίφημο βασιλιά τους τον Ωγυγα, που αφανίστηκαν από επιδημία. Μετά ήρθαν και κατοίκησαν εκεί οι Ύαντες και οι Άονες. Μετά, κατά το έτος 1529 π.Χ. ( σύμφωνα με το Πάριο Χρονικό) ήρθαν στην Βοιωτία από την Αίγυπτο μέσω Φοινίκης (ήσαν όμως καταγωγής από Ερυθρά θάλασσα) οι καλούμενοι Καδμείοι ή Θηβαίοι και έκτισαν τη Θήβα. Στη Βοιωτία, σύμφωνα με την Ιλιάδα, πλην της Θήβας (που δεν έλαβε μέρος στον πόλεμο της Τροίας) υπήρχαν και οι πόλεις: Γραία, Θίσθη, Αυλίδα, Υρία, Σχοίνο, Σκώλο, Θέσπεια, Μυκαλησσό κ.α., οι οποίες έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, επειδή ήσαν Έλληνες. Οι Φοίνικες Καδμείοι μετά τα Τρωικά αναμείχθηκαν με τους ντόπιους και σιγά-σιγά εξελληνίστηκαν.

ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ: Η Στερεά Ελλάδα στον Όμηρο χωρίζεται στις εξής περιοχές: Του Ορχομενού των Μινυών και Ασπληδόνος, Αι  Αθήναι (Αττική), η Σαλαμίνα, των Βοιωτών (η Αυλίς, η Υρία, η Σχοίνος, ο Ετεωνός , η Σκώλος, η ευρύχωρη Μυκαλησσός, η Θέσπεια κι η Γραία, ο Ελεών, ο Πετεών, η Ύλη, ο Μεδεών, η Ωκαλέη, το Άρμα, η Θίσβη, η Εύτρησις, οι Κώπες, κι Αλίαρτος, ο Γλίσας, η Κορώνεια, η Πλάτεια, η Όγχηστος, η Νίσα, η Μίδεια, η Άρνη, Ανθηδόνα. Φωκείς  (Κυπάρισσος και η Πυθώ, η Κρίσσα και η Δαυλίς, ο Πανοπεύς και ακόμη τα μέρη της Υαμπόλεως και της Ανεμωρείας και η Λίλαια), Των Λοκρών που ’ναι αντίπερα της ιεράς Ευβοίας (η Καλλίερος, η Κύνος, ο Οπούς, Οι Αυγειές, η Βήσσα και η Σκάρφη, η Τάρφην και το Θρόνιον, του Βοαγρίου πόρου), της Ευβοίας ( Χαλκίδ’ Ερέτριαν Και απ’ την Ιστίαιαν και Κήρινθον ακρόγιαλην και ακόμη από το Δίον το υψηλό, την Κάρυστον και Στύ). Των Αιτωλών (η Χαλκίς και η Πυλήνη, η Ώλενος και η Πλευρών, και η Καλυδών). Η Στερεά Ελλάδα μετά χωρίζονταν στις εξής περιοχές: Αττική ή Κεκρωπία, Βοιωτία, Φωκίδα, Αιτωλία και Ακαρνανία απ΄όπου τα  ονόματα: Αττικοί ή Αθηναίοι, Βοιωτοί, Αιτωλοί και Ακαρνάνες. Σήμερα στη Στερεά Ελλάδα υπάγονται και η Εύβοια με τη Φθιώτιδα. Στη Φωκίδα, όπου βρίσκεται ο Παρνασσός και το περίφημο μαντείο των Δελφών, σύμφωνα με το Ησίοδο και τον Όμηρο, κατοικούσαν αρχικά Πελασγοί και μετά ήρθαν και Δρύοπες, Φλέγες κ.α.
ΕΥΒΟΙΑ: Στη νήσο Εύβοια, σύμφωνα με τους Ησίοδο και Όμηρο, κατοικούσαν οι Αβάντες, που πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, και η νήσος λέγονταν «Αβαντίδα νήσος», ενώ Εύβοια ονομάστηκε από ένα βόδι (προφανώς επειδή ανέτρεφε πολλά και ωραία βόδια). Ειδικότερα στο βόρειο τμήμα κατοικούσαν οι Περραιβοί, στο μέσο οι Άβαντες και οι Κουρήτες (Χαλκιδείς) και στο νότιο οι Δρύοπες.
ΚΡΗΤΗ: Στην Κρήτη, σύμφωνα με τον Όμηρο, κατοικούσαν Κύδωνες, Ετεόκρητες, Πελασγοί, Δωριείς και Αχαιοί και με σπουδαιότερες πόλεις την Κνωσό, τη Γόρτυνα, τη Λύκαστο, τη Μίλητο, τη Λύκτο, το Ρύτιον και τη Φαιστό. Σύμφωνα με τους άλλους αρχαίους συγγραφείς (Παυσανία, Διόδωρο, Στράβωνα κ.α.) , αρχικά στην Κρήτη κατοικούσαν οι καλούμενοι Ιδαίοι Δάκτυλοι  ή μετέπειτα  Κ(ου)ρήτες – Κρήτες (ή άλλως Ετεοκρήτες σε σχέση με τους επήλυδες), οι οποίοι θεωρούνται αυτόχθονες.  Μετά, όταν ήταν βασιλιάς της Κρήτης ο Κρηθέας, ήρθαν στην Κρήτη κάποιοι Πελασγοί, Αχαιοί και Δωριείς, από τη Θεσσαλία με αρχηγό τον Τέκταμο, και αυτό επειδή η νήσος είχε μερικώς ερημωθεί.  Εγγονός του Τέκταμου ήταν ο Μίνωας, ο οποίος (βοηθούμενος από τον αδελφό του Ραδάμανθυ) από τη μια συνένωσαν σε ενιαίο σύνολο τα φύλα της Κρήτης, δημιουργώντας την πρώτη πολιτεία – πολιτισμό στον κόσμο (ο Μίνως εφεύρε πρώτος το σύνταγμα, τη βουλή, τους γερουσιαστές, τα όργνα και τους νόμους διοίκησης κ.τ.λ.) για τη σωστή διακυβέρνησή τους,  και από την άλλη συγκρότησαν πρώτοι στον κόσμο πολεμικό ναυτικό  και μ’ αυτό έδιωξαν από τα νησιά και το Αρχιπέλαγος τους ληστές και πειρατές Κάρες και Φοίνικες  με αποτέλεσμα από τη μια ο ίδιος να γίνει θαλασσοκράτορας και  από την άλλη να ανοίξουν οι θαλάσσιοι διάδρομοι και έτσι οι Έλληνες αφενός να μπορέσουν να ασχοληθούν και με ναυτικές εργασίες, να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να πλουτίσουν, να σταματήσουν τον μεταναστευτικό βίο που τους εξανάγκαζαν οι κακοποιοί Κάρες και Φοίνικες κ.α. και όταν πλέον είχαν ενδυναμωθεί εκστράτευσαν εναντίον της Τροίας.
ΗΠΕΙΡΟΣ: Στην Ήπειρο κατοικούσαν  οι Πελασγοί ή Γραικοί  (= με τοπικά ονόματα: Σελλοί, Ελλοπες, Θεσπρωτοί, Μολοσοί κ.α.) που μετά  μετονομάστηκαν και αυτοί σε  Έλληνες. Οι Ηπειρώτικες φυλές κατά το Θεόπομπο ήσαν 14 και κατά το Στράβωνα  11, που ήσαν όλες Ελληνικές: οι Σελλοί, οι Μολοσσοί, οι Θεσπρωτοί, οι Χάονες, οι Αθαμάνες, οι Κασσωπαίοι, οι Έλλοπες, οι Δρύοπες, οι Παραβαίοι, οι Αμβρακιώται, οι Καύκωνες.

 «Στη Δωδώνη και στη Βελανιδιά, την έδρα των Πελασγών, πήγε.

Και σ αυτούς που κατοικούσαν στο βάθος της Βελανιδιάς

στο φούσκωμα του βροχοδερμένου ποταμού» (Ησίοδος, Ηοίαι απόσπασμα 102 = στίχος 319)

 Αν πράγματι οι Φοίνικες πήραν τις άγιες γυναίκες (= τις δυο ιέρειες του Δία, που, σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, η μια μετά έκτισε το μαντείο της Δωδώνης στην Ελλάδα και άλλη το της Θήβας στη Λιβύη)  και τις πούλησαν, τη μια στη Λιβύη και την άλλη στην Ελλάδα, νομίζω ότι η γυναίκα αυτή της σημερινής Ελλάδας, της ίδιας δηλαδή χώρας που παλαιότερα ονομάζονταν Πελασγία , πουλήθηκε στη Θεσπρωτία (<<Της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης..>>) …. ( Ηρόδοτος B 54 - 57)

Ο κατακλυσμός) περί τον Ελληνικόν εγένετο μάλιστα τόπον. Και τούτου περί την Ελλάδα την αρχαίαν. Αύτη δ' εστίν η περί Δωδώνην και τον Αχελώον. Ούτος γαρ πολλαχού το ρεύμα μεταβέβληκεν. Ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δ' Έλληνες". (Αριστοτέλης Μετεωρολογικά 1 352 a).

 «Οι δε Πελασγοί των περί την Ελλάδα δυνασευσάντων αρχαιότατοι λέγονται’ και ο ποιητής φησίν ούτω <<Ζευ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ. Ο δε Ησίοδος: Δωδωνην φηγόν τε Πελασγών εύρανον ήεν». (Στράβων Ζ, Ήπειρος, 9).

«Εξιστορούν πως μετά τον κατακλυσμό πρώτος βασιλιάς των Θεσπρωτών και των Μολοσσών έγινε ο Φαέθων, ένας από εκείνους που έφτασαν στην Ήπειρο μαζί με τον Πελασγό. Μερικοί λένε πως ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα, αφού ίδρυσαν εκεί το ιερό της Δωδώνης κατοίκησαν στους Μολοσσούς. Αργότερα ο Νεοπτόλεμος, ο γιος του Αχιλλέα, πηγαίνοντας εκεί λαό κατέλαβε τη χώρα και άφησε πίσω του διαδόχους βασιλείς, που ονομάζονταν Πυρρίδες, γιατί αυτός στην παιδική του ηλικία είχε το παρωνύμιο Πύρρος, και ένα από τα γνήσια παιδιά του, που απέκτησε με τη Λάνασσα, την κόρη του Κλεοδαίου, γιου του Ύλλου, το ονόμασε Πύρρο. Γι αυτό ο Αχιλλέας στην Ήπειρο απολάμβανε τιμές ισόθεου και λέγονταν Άσπετος στην τοπική διάλεκτο. Ύστερα όμως από τους πρώτους, αφού οι διάδοχοι βασιλείς εκβαρβαρώθηκαν και αμαύρωσαν και τη δύναμη και τη ζωή τους, διηγούνται πως πρώτος ο Θαρύπας έγινε ονομαστός, γιατί στόλισε τις πόλεις με Ελληνικά ήθη και γράμματα και με νόμους φιλάνθρωπους. Του Θαρύπα γιος ήταν ο Αλκέτας, του Αλκέτα ο Αρύββας, του Αρύββα και της Τρωάδας, ο Αιακίδης. Τούτος παντρεύτηκε τη Φθία, την κόρη ντου Θεσσαλού Μένωνα, άνδρα που διακρίθηκε στον λαμιακό πόλεμο και μετά το Λεωσθένη είχε μεγαλύτερη εκτίμηση από τους συμμάχους. Από τη Φθία ο Αιακίδης απόκτησε τις κόρες Δηιδάμεια και Τρωάδα, και τον γιο Πύρρο. (Πλουτάρχου, Πύρρος, 1-2)

ΘΡΑΚΗ: Στη Θράκη αρχικά κατοικούσαν πάρα πολλά φύλα, άλλα Ελληνικά και άλλα βάρβαρα. Στη Θράκη ήδη από τον 7ο αιώνα π.Χ. και από τις εκβολές του Νέστου ως το δέλτα του Έβρου υπήρχαν τα Αβδηρα, η Δίκαια, η Στρύμη, η Μαρώνεια, η Ορθαγόρια, η Μεσημβρία-Ζώνη, η Δρυς και η Σάλη που ήσαν Ελληνικές ιωνικές αποκίες. Στη δυτική παραλία του Εύξεινου Πόντου οι Μιλήσιοι είχαν ιδρύσει την Απολλωνία, την Οδησσό, τους Τόμους και την Κάλλατι, ενώ οι Μεγαρείς τη Μεσημβρία κ.α. Η Θράκη γίνεται ρωμαϊκή επαρχία το 46 μ.Χ. με πρωτεύουσα την Πέρινθο. Οι Ελληνικές πόλεις της Θράκης διατήρησαν το καθεστώς των ελεύθερων πόλεων. Ως την εποχή του Διοκλητιανού (279 μ.Χ.) οι Ρωμαίοι διατηρούν την πολιτική οργάνωση των Ελλήνων και το Ελληνικό σύστημα διοίκησης. Στους ρωμαϊκούς χρόνους πραγματοποιείται από τους Ρωμαίους αστικοποίηση της Θράκης κατά το πρότυπο των Ελληνικών πόλεων. Οι κώμες και οι πόλεις της Θράκης ήταν οργανωμένες σε ένα ομόσπονδο σύστημα με συμπολιτείες - κοινά. Αυτά τα χρόνια ιδρύονται η Τραϊανούπολη, η Πλωτινόπολη (σημ. Διδυμότειχο) και η Αδριανούπολη. Ο Δημοσθένης, σχετικά με τον βασιλιά της Θράκης Τηρέα, λέει: «Ο Τηρέας ήταν βασιλιάς των Θρακών και βίασε την αδελφή της γυναίκας του. Οι δυο γυναίκες ήταν η Πρόκνη και η Φιλομήλα, κόρες του Πανδίονα (βασιλιά των Αθηνών), που τη μια πάντρεψε, την Πρόκνη, με το βασιλιά των Θρακών Τηρέα. Οι δυο γυναίκες αυτές από αγανάκτηση σκότωσαν το γιο του Τηρέα και έφυγαν στην Αττική. Ο Τηρέας ήρθε στην Αττική να τις συλλάβει, όμως δεν μπόρεσε και αυτοκτόνησε. Κατά τη μυθολογία ο Τηρέας και οι δυο γυναίκες μεταμορφώθηκαν σε πτηνά, οι δυο γυναίκες σε αηδόνι και χελιδόνι, ενώ ο Τηρέας σε γεράκι. (Δημοσθένους Επιτάφιος)
Ο Δημοσθένης, σχετικά με τον βασιλιά  Εύμολπο, λέει: «Όταν ο Εύμολπος και πολλοί άλλοι ετοίμασαν εκστρατεία εναντίον μας, τους έδιωξαν όχι μόνο από το δικό μας, αλλά και από τη γη των άλλων Ελλήνων. (Δημοσθένους Επιτάφιος 8)
Σύμφωνα με άλλους, τον Εύμολπο πολέμησαν οι Αθηναίοι, όταν τον κάλεσαν από τη Θράκη οι Ελευσίνιοι ή ήταν ο ίδιος Ελευσίνιος, για να τους βοηθήσει. Ο Εύμολπος σκοτώθηκε στη μάχη, μετά από την οποία οι δυο πόλεις συμφιλιώθηκαν. Οι απόγονοι του Εύμολπου (Ευμολπίδες) ήταν επιφορτισμένοι με την τέλεση των Ελευσίνιων μυστηρίων, των οποίων ιδρυτής θεωρούνταν ο γενάρχης τους».  
Σημειώνεται ότι η θρακη, σύμφωνα με τον Άνδρωνα τον Αλικαρνασσέα (GEOGRAFIKA ANDRVN), ήταν ήπειρος. Οι ήπειροι ήσαν  τέσσερεις  όσες και οι κόρες του Ωκεανού, οι εξής: η Ευρώπη (οι χώρες δυτικά της Ελλάδας = Ιταλία, Σικελία, κ.α.), η Ασία (= οι χώρες ανατολικά της Ελλάδας: Μ. Ασία, Φοινίκη κ.α.), η Λιβύη (Αφρική) και η Θράκη (= οι Χώρες βόρεια της Ελλάδας. Σήμερα οι ήπειροι είναι 5: η Ευρώπη, η Ασία, η Αφρική, η Ωκεανία και  η Αυστραλία. Η Θράκη διαχωρίστηκε και πήγε η μισή στην Ευρώπη και η άλλη μισή στην Ασία.  (Περισσότερα βλέπε «Μύθος Δία και Ευρώπης»)
ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ = MAGNA GRAEGIA: Στη Σικελία αρχικά ζούσαν οι καλούμενοι Σικανοί με περίφημο βασιλιά τους τον Κώκαλο. Επί Μίνωα και εξής έγιναν εκεί και Ελληνικές αποικίες  (Υρία, Μινώα, Σέλινο κ.α.), καθώς και Φοινικικές. Το ντόπιο στοιχείο συνεργάστηκε με τους Έλληνες και έφτασε στο σημείο η Σικελία να θεωρείται Ελληνικό νησί. Περίφημη Ελληνική πόλη οι Συρακούσες. Στη Νότιο Ιταλία ( =  από το Μιλάνο και κάτω) αρχικά ζούσαν μικρά ντόπια φύλα. Επί Περσέα και Ηρακλή και εξής μεταφέρθηκαν εκεί άποικοι που έκαναν πάμπολες Ελληνικές πόλεις. Μάλιστα επειδή το Ελληνικό στοιχείο είχε φθάσει σε τέτοιο υχηλά ποσοστά που η Νότια Ιταλία λέγονταν «Μεγάλη Ελλάδα» (Magna Graecia). Αργότερα θα κατέβουν οι Ρωμαίοι και οι περισσότερες Ελληνικές πόλεις θα συνεργαστούν με τους Ρωμαίους, κάτι που έκανε τους Ρωμαίους να γίνουν υπερδύναμη. Εξαίρεση ήταν μόνο η Ελληνική πόλη Τάραντα που αντιστάθηκε σθεναρά στους Ρωμαίους, όμως στο τέλος υπέκυψε.
 Μ. ΑΣΙΑ: Αρχικά στη Μ. Ασία, σύμφωνα με τον Όμηρο, ζούσαν οι καλούμενοι Κάρες, Τρώες,  Λέλεγες , Πελασγοί κ.α., οι οποίοι ήσαν φύλα ομόγλωσσα και ομόθρησκα με τα Ελληνικά (με τους Αχαιούς). Μάλιστα πολλά από τα φύλα αυτά διέμεναν και στη Ευρώπη και στην Ασία, όπως π.χ. οι Πελασγοί, που άλλοι από αυτούς έμεναν στην Κρήτη, άλλοι στη Θεσσαλία και άλλοι στην Ασία. Μετά τα τρωικά δημιουργήθηκοι δυο αντίπαλες ομάδες. Από τη μια είχαμε τους σύμμαχους των Ατρειδών,  και από την άλλη τους συμμάχους των Τρώων.

Η ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΩΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ

Η Μεσόγειος ως γεωπολιτικό φαινόμενο          

Δρ. Ιωάννης Παρίσης

(Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο τεύχος Μαίου 2013 του περιοδικού ΑΜΥΝΑ & ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ. τα αναφερόμενα στοιχεία προέρχονται κυρίως από το βιβλίο : Η ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΘΑΛΑΣΣΑ – Γεωστρατηγική Ανάλυση της Μεσογείου, Εκδόσεις Λιβάνη, 2013).

Το στρατηγικό περιβάλλον της μεσογειακής περιοχής διαμορφώνεται κατ’ αρχήν από τις πολιτικές, τα συμφέροντα, τις δράσεις και τις συνεργασίες ή τις αντιπαραθέσεις των κρατών που την περιβάλλουν. Ουσιαστικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EE) στη βόρεια ακτή και του αραβικού κόσμου στη νότια. Επιπλέον, το περιβάλλον αυτό επηρεάζεται από τις πολιτικές, τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα μεγάλων δυνάμεων, οι οποίες, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, είναι παρούσες στη μεσογειακή περιοχή.

Ευρισκόμενη στο κέντρο ενός σχετικά ασταθούς περιφερειακού πλαισίου, η Μεσόγειος διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη μορφή του γεωστρατηγικού περιβάλλοντος ολόκληρης της Ευρώπης, της Βόρειας Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και ευρύτερα. Το περιβάλλον αυτό επηρεάζεται από τις πολιτικές, τις φιλοδοξίες και τα συμφέροντα των μεγάλων παγκόσμιων παικτών που είναι παρόντες ή παρεμβαίνουν στην περιοχή. Επίσης, δεδομένου ότι η Μεσόγειος ενώνει έναν μεγάλο αριθμό χωρών, μέσα από τρία σημαντικά στρατηγικά σημεία πρόσβασης –Γιβραλτάρ, Βόσπορος-Δαρδανέλλια και Σουέζ–, παρέχει στους τρομοκράτες και στους διακινητές ανθρώπων, ναρκωτικών και όπλων εύκολη πρόσβαση στις μεγάλες και δύσκολα ελεγχόμενες ακτές της.
Ίσως κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν εξηγεί με καλύτερο τρόπο τα συμπτώματα αστάθειας που προέκυψαν μετά την περίοδο του διπολισμού από ό,τι η Μεσόγειος, με τα προβλήματα ασφάλειας να καθίστανται όλο και περισσότερο εμφανή. Οι αναλυτές, στη μεταψυχροπολεμική εποχή, οδηγούνταν αβίαστα στη διαπίστωση ότι η Μεσόγειος συνιστά μια περιοχή στρατηγικής και κοινωνικο-οικονομικής αστάθειας, με ποικίλες μορφές πολιτικών θεσμών, βίαιες θρησκευτικές και πολιτιστικές συγκρούσεις, διαφορετικό τρόπο αντίληψης των θεμάτων της ασφάλειας και του διεθνούς συστήματος.
Είναι προφανές ότι πολλοί παράγοντες επιδρούν στη διαμόρφωση του μεσογεικού όπως η μορφολογία του χώρου, οι κλιματολογικές συνθήκες, η γειτνίαση με άλλους κρατικούς δρώντες, οι πρώτες ύλες και οι ενεργειακές πηγές, οι οικονομικές συνθήκες, ο πληθυσμός και η δημογραφική κατάσταση, η τεχνολογία, η στρατιωτική ισχύς, προκειμένου να καταστεί δυνατή η κατανόηση της διεθνούς κατάστασης και η θέση των κρατών σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον. Ενδιαφέρον παρουσιάζει εν προκειμένω η προσέγγιση του στρατηγικού περιβάλλοντος της Μεσογείου από την άποψη της γεωπολιτικής ανάλυσης, με δεδομένο ότι τα ιστορικά στοιχεία της μεσογειακής γεωπολιτικής, θα μπορούσαν να καθοδηγήσουν τις σύγχρονες γεωπολιτικές προσεγγίσεις.
Ένα από τα πρόσωπα που ιδιαιτέρως ασχολήθηκε με τη Μεσόγειο και μας άφησε εξαιρετικές αναλύσεις και σκέψεις για τη μορφή της ανάπτυξης στην περιοχή αυτή στη διάρκεια της Ιστορίας, σε σχέση προς τη γεωγραφική διαμόρφωση, είναι ο Γάλλος ιστορικός Μπροντέλ (Fernand Braudel), ο οποίος το 1949 δημοσίευσε το έργο του The Mediterranean and the Mediterranean World in the Age of Philip II. Ο Μπροντέλ εξετάζει τη γεωγραφία σε συνδυασμό με τη δημογραφία και την ίδια τη φύση της στην Ιστορία. Στην αφήγησή του υποστηρίζει ότι σταθερές περιβαλλοντικές συνθήκες οδήγησαν σε μόνιμες ιστορικές τάσεις που προκαθόριζαν πολιτικά γεγονότα και περιφερειακούς πολέμους. Για τον Μπροντέλ, για παράδειγμα, τα πτωχά και επισφαλή εδάφη κατά μήκος της Μεσογείου, που τα έπληττε η ξηρασία, σε συνδυασμό με ένα αβέβαιο κλίμα, ώθησαν την αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή κατάκτηση. Με άλλα λόγια, σημειώνει ο Ρόμπερτ Κάπλαν, στο πρόσφατο βιβλίο του με τον χαρακτηριστικό τίτλο Η Εκδίκηση της Γεωγραφίας, ενώ θεωρούμε ότι ελέγχουμε την κατάσταση, στην πραγματικότητα τα στοιχεία αυτά ελέγχουν τις τύχες μας. Για να κατανοήσουμε συνεπώς τις σημερινές προκλήσεις της αλλαγής του κλίματος, της αύξησης της θερμοκρασίας των θαλασσών της Αρκτικής, καθώς και της έλλειψης πόρων, όπως το πετρέλαιο και το νερό, θα πρέπει να επανεξετάσουμε την περιβαλλοντική ερμηνεία των γεγονότων που δίνει ο Μπροντέλ.
Τη θέση της Μεσογείου υπό την έννοια του γεωπολιτικού φαινομένου την αντιλαμβανόμαστε επίσης στις κλασικές γεωπολιτικές θεωρίες κάποιων διανοητών του19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Πολλά από όσα πρότειναν οι διανοητές εκείνοι ενδεχομένως να ακούγονται σήμερα από κάποιους ως ιμπεριαλιστικές αντιλήψεις. Ανεξαρτήτως του αν οι θεωρίες τους υιοθετήθηκαν με στρεβλό τρόπο, από το Γʹ Ράιχ ή άλλους γεωπολιτικούς δρώντες, οι θεμελιωτές αυτοί της γεωπολιτικής και της γεωστρατηγικής έβλεπαν πολύ πέρα από τις τυπικές και εδραιωμένες αντιλήψεις, δίνοντας κυρίως έμφαση στον διαρκή αγώνα για επιβίωση των κρατών στο άναρχο διεθνές περιβάλλον. Μας θυμίζουν κατά βάση τον πολιτικό ρεαλισμό του Θουκυδίδη και τις απόψεις του περί του «συμφέροντος» ως ρυθμιστή των σχέσεων μεταξύ των κρατών στο διεθνές σύστημα.
Ανάμεσά τους ο Χάλφορντ Μακίντερ (Halford Mackinder), Βρετανός ιστορικός, γεωγράφος και πολιτικός (1861-1947), θεωρούμενος και ως ιδρυτής της αγγλοσαξονικής Γεωπολιτικής – ιδίως από τις θέσεις του καθηγητού Γεωγραφίας στην Οξφόρδη και του διευθυντού του London School of Economics. Το 1904, ο Μακίντερ – διετύπωσε, ενώπιον των μελών της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας, το θεμελιώδες θεώρημά του περί της «Παγκόσμιας Νήσου» και της «Καρδιάς της Γης», επισημαίνοντας τη σημασία της Ευρασίας για την παγκόσμια κυριαρχία. Ο Μακίντερ διετύπωσε την άποψη ότι, εάν μία ηπειρωτική δύναμη, εκκινώντας από την (ηπειρωτική) «Καρδιά της Γης», κατορθώσει να καταστεί και ναυτική δύναμη –με άλλα λόγια, αν μία καλώς δομημένη πολιτική οντότητα ελέγχει την ηπειρωτική/ευρασιατική μάζα και ταυτοχρόνως συγκεντρώσει τόσο χερσαία όσο και ναυτική ισχύ–, τότε η δύναμη αυτή θα μπορούσε να δράσει ως «Γεωγραφικός Έστορας της Ιστορίας» (“Geographical Pivot of History”) – και η εποχή της ηγεμονίας των Ναυτικών Δυνάμεων θα έχει παρέλθει. Ανάλογες ήταν και οι απόψεις άλλων στρατηγικών αναλυτών της εποχής εκείνης, όπως του Αμερικανού Μάχαν (Alfred Thayer Mahan) και του Αμερικανο-Ολλανδού Σπάικμαν (Nicolas Spykman). Αμφότεροι, μαζί με τον Μακίντερ, στήριζαν τις γεωπολιτικές αντιλήψεις και θεωρίες τους στη διάκριση μεταξύ της χερσαίας και της θαλάσσιας ισχύος.
Αργότερα, το 1943, ο Μακίντερ διαμόρφωσε μια πρώτη γεωπολιτική σύλληψη της «ατλαντικής περιοχής» –που αποτέλεσε τη θεωρητική βάση της ίδρυσης της Ατλαντικής Συμμαχίας– όταν σε άρθρο του σκιαγράφησε την «ενιαία βορειοατλαντική περιοχή», η οποία περιλαμβάνει τρία στοιχεία: ένα προγεφύρωμα στη Γαλλία, ένα προκεχωρημένο αεροδρόμιο στη Βρετανία και εφεδρείες εκπαιδευμένου ανθρώπινου δυναμικού, γεωργικά και βιομηχανικά εφόδια στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Υποστήριξε, επίσης, ότι οι ΗΠΑ και ο Καναδάς είναι «ατλαντικές χώρες» και, «επειδή επίκειται χερσαίος πόλεμος, τόσο το προγεφύρωμα, όσο και το προκεχωρημένο αεροδρόμιο είναι αναγκαία στην αμφίβια δύναμη».
Εξετάζοντας τον μεσογειακό χώρο υπό την άποψη των γεωπολιτικών θεωριών των Μακίντερ και Σπάικμαν, παρατηρούμε ότι η Μεσόγειος περιλαμβάνεται στο «εσωτερικό ή παράκτιο τόξο» (“inner or marginal crescent”) που περιβάλλει την ευρασιατική περιοχή. Έτσι ο ρόλος της Μεσογείου εμφανίζεται διττός, σε σχέση προς την Ευρασία:
• Πρώτον, για τη «Χερσαία Δύναμη» της Ευρασίας, η Μεσόγειος συνιστά περιοχή μέσω της οποίας μπορεί να επιτύχει την έξοδό της προς τις νότιες θάλασσες, ώστε να καταστεί ταυτοχρόνως και ναυτική δύναμη, θέτοντας υπό αμφισβήτηση τη ναυτική ισχύ των θαλασσίων δυνάμεων.
• Δεύτερον, η Μεσόγειος αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του «αναχωματικού δακτυλίου», της ζώνης δηλαδή πέριξ της ευρασιατικής περιοχής. Ο έλεγχος της περιμέτρου (του Rimland) κατά τον Σπάικμαν, δίδει τη δυνατότητα ελέγχου της Ευρασίας.
Μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε την περίμετρο αυτή στη στρατηγική αντίληψη του ΝΑΤΟ, σ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας του, και την προσπάθεια αποκλεισμού, από τη Μεσόγειο, της γεωπολιτικής «Καρδιάς της Γης», η οποία στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου ταυτιζόταν με τον σοβιετικό χώρο. Σημειώνεται ότι η μεσογειακή περιοχή αποτελούσε ανέκαθεν τη νοτιοανατολική πτέρυγα της Συμμαχίας, στο πλαίσιο της «ανασχετικής περιμέτρου», η οποία ξεκινώντας από τη Νορβηγία, φτάνοντας στο Νότο και συνεχίζοντας προς ανατολάς, περιλαμβάνει τις παράκτιες περιοχές της Ευρώπης, της Μεσογείου και της Ασίας. Η προσπάθεια αυτή εμφανίζεται και σήμερα με την διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, ενσωματώνοντας, ειδικώς στη νότια περιοχή, χώρες όπως η Ρουμανία και η Βουλγαρία επί του Ευξείνου Πόντου και επιδιώκοντας τον άμεσο γεωστρατηγικό και γεωοικονομικό προσεταιρισμό της Ουκρανίας και της Γεωργίας. Στις περίπτωση των δύο πρώτων, η Ρωσία εξέφρασε τη δυσφορία της, ειδικώς σε ό,τι αφορούσε την εγκατάσταση επί του εδάφους τους στρατιωτικών δυνάμεων της Συμμαχίας. Στη δεύτερη περίπτωση όμως αντέδρασε έντονα, εξαναγκάζοντας το ΝΑΤΟ σε ματαίωση κάθε σχεδίου περαιτέρω διεύρυνσης. Ο ολιγοήμερος πόλεμος στη Γεωργία τον Αύγουστο του 2008 έδειξε ότι η Ρωσία δεν είχε την πρόθεση να επιτρέψει οποιαδήποτε προσπάθεια στρατηγικής περικύκλωσής της.
Ο Βʹ Παγκόσμιος Πόλεμος μετέβαλε τη γεωπολιτική εικόνα της Μεσογείου. Ενώ στο παρελθόν η υπεράσπιση της αποκαλούμενης «αυτοκρατορικής οδού» εθεωρείτο ως θέμα υψίστου ενδιαφέροντος για τη Μεγάλη Βρετανία, στη διάρκεια του Βʹ Παγκοσμίου Πολέμου οι Ηνωμένες Πολιτείες προωθήθηκαν στην πρώτη γραμμή της μεσογειακής αμυντικής δομής, από την αφρικανική ακτή μέχρι την Ελλάδα και την Τουρκία. Αυτό τις έφερε εντός της Μεσογείου και άνοιξε το δρόμο για τη μεγάλη μετατόπιση ισχύος που είχε ως αποτέλεσμα τη μόνιμη παραμονή των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή αυτή. Αργότερα, η ίδρυση του ΝΑΤΟ, η αντιπαράθεση των δύο Συνασπισμών και η κάθοδος ρωσικών ναυτικών μονάδων στη Μεσόγειο δημιούργησε ένα εντελώς νέο περιβάλλον ανταγωνισμών, επιδίωξης απόκτησης ελέγχου έναντι μεσογειακών κρατών ή και κρατών του ευρύτερου περιβάλλοντος, επηρεασμού τοπικών καθεστώτων και γενικώς προσπάθειας απόκτησης επιρροής στη μεσογειακή περιοχή.
Οι πρόσφατες ανακατατάξεις, κυρίως στο Αραβικό κόσμο, δημιούργησαν ένα εντελώς νέο γεωπολιτικό σκηνικό στην μεσογειακή περιοχή. Οι θρησκευτικές αντιπαραθέσεις, οι ενεργειακοί πόροι, οι ανταγωνισμοί ισχύος δημιουργούν εκρηκτικές καταστάσεις, με απρόβλεπτες εξελίξεις. Η Μεσόγειος παραμένει – και θα συνεχίσει να παραμένει στο μέλλον – μία από τις βασικές γεωπολιτικές περιοχές όπου αντιπαρατίθενται συμφέροντα και επιδιώξεις τόσο των περιφερειακών δυνάμεων όσο και των μεγάλων δυνάμεων που είναι παρούσες στην ευρύτερη μεσογειακή περιοχή. Θα μπορούσε, ωστόσο, η Μεσόγειος να καταστεί και πάλι, από στρατηγικής πλευράς, χώρος «συνένωσης» της νότιας Ευρώπης με τη Βόρεια Αφρική, όπως συνέβαινε στον αρχαίο κόσμο, αντί να συνεχίσει να αποτελεί τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε πρώην αποικιακές δυνάμεις και τις πρώην αποικίες τους.parisis.wordpress.com