ΓΕΩΣΤΡΑΤΙΓΙΚΗ ΘΕΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΚΥΠΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ.Μέρος Γ΄

ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ: ΤΟΥΡΚΙΑ – ΕΛΛΑΔΑ - ΙΣΡΑΗΛ

I. Η Τουρκία. Ένας γίγαντας με πήλινα πόδια

Ο πολιτισμός αποτελεί αποτελεσματικό όπλο της ηγεμονίας που ασκεί ένα κράτος και εντάσσεται στην γενικότερη στρατηγική του. Αξίζει να αναλύσουμε και τον παράγοντα αυτόν, που συνήθως μένει εκτός συζήτησης, όταν πρόκειται για θέματα άσκησης εξωτερικής πολιτικής, γιατί θεωρείται ως μια παράμετρος που δεν έχει σχέση με την εξωτερική πολιτική. Μια τέτοια θεώρηση είναι παντελώς λάθος.

Φαίνεται πως η Τουρκία κατάλαβε καλύτερα την ιδεολογική – πολιτισμική ηγεμονία, έτσι όπως την αναλύσαμε στα προηγούμενα κεφάλαια, που της δίνει προβάδισμα και στην γενικότερη πολιτική στρατηγική της. Είναι σημαντικό να παρακολουθήσουμε εν συντομία τη στρατηγική αυτή και τις διαστάσεις της και την αναλύσουμε σε βάθος".¹⁵

"Πώς οι ιθύνοντες του καθεστώτος στην Άγκυρα οικειοποιούνται τον ελληνικό πολιτισμό και όχι μόνο, για να παίξουν το ρόλο της πολιτισμικής ηγεμονίας, εκμεταλλευόμενοι τον πολιτισμό αυτό, μας αποκαλύπτει η πολιτιστική στρατηγική του Νταβούτογλου.

Σε πρόσφατο συνέδριο των πρέσβεων του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών, που έγινε στο Μάρντιν της νοτιοανατολικής Τουρκίας (18 Ιανουαρίου 2010) υπό την προεδρία του ΥΠΕΞ της Τουρκίας, Νταβούτογλου, ελέχθη από τον ίδιο, ότι στη σημερινή Τουρκία, οι Τούρκοι είναι οι συνεχιστές της ιστορίας των αρχαίων πολιτισμών, οι οποίοι αναμείχθηκαν με τον τουρκικό πολιτισμό και την τουρκική κουλτούρα.

Πρόκειται για την εξιδανίκευση και τη μεταφυσική δικαίωση της τουρκικής παρουσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι οποίες παρουσιάζονται ως αναπόφευκτοι και σταθεροί ιστορικοί παράγοντες, αλλά και προτείνονται ως θετικά πρότυπα για τον μελλοντικό κόσμο.
Παρουσιάζεται μία ειδυλλιακή εικόνα της Τουρκίας ως εξισορροπητικού παράγοντα, ο οποίος είναι απαραίτητος για τη συμβίωση και την ανάπτυξη των λαών της περιοχής.
Αυθαίρετα, αλλά με μεγάλη σιγουριά και πειστική αυτοπεποίθηση, ο κ. Νταβούτογλου ομιλεί για ένα ιστορικό βάθος, στο οποίο η Τουρκία έχει συστατικό ρόλο.

Προικίζεται έτσι η Τουρκία με μια αρχαία παράδοση, η οποία κατά τα λεγόμενα του κ. Νταβούτογλου είναι θεμελιώδης για την οθωμανική κουλτούρα. Εδώ ο κ. Νταβούτογλου δηλώνει ότι στοχεύει στο να καταστήσει την Τουρκία κεντρικό πόλο όλων των πολιτισμών της Εγγύς Ανατολής.

Ο Αχμέτ Νταβούτογλου το είπε ξεκάθαρα ( πιο καθαρά δεν γίνεται) στη συνέντευξη που έδωσε στις 6/3/2011 στην εφημερίδα της Νέο - Οθωμανικής προπαγάνδας του Αλαφούζου, «Καθημερινή», επεξηγώντας τη δική του επινόηση του «στρατηγικού βάθους: «Πρόκειται για μια προσπάθεια να παρουσιαστεί το στρατηγικό όραμα και ο ρόλος που πρέπει να επιδιώξει η Τουρκία, κηρύσσοντας μια νέα προσέγγιση που ονομάζεται «στρατηγικό βάθος», με γνώμονα την ενσωμάτωση περιοχών γειτονικών με την Τουρκία, εφόσον όλοι οι λαοί που ζουν στην ευρεία αυτή περιοχή έχουν κοινά πεπρωμένα, βασισμένα στη μακρά κοινή τους ιστορία». Ο ίδιος αναφέρθηκε σε άλλη ομιλία του στην αναβίωση του Νέο – Οθωμανισμού, μιλώντας τον Οκτώβριο τους 2009 στο Σαράγιεβο: «Θέλουμε μια νέα Βαλκανική, που θα βασίζεται στον πολιτικό διάλογο, στην οικονομική αλληλεξάρτηση και συνεργασία, στην ενσωμάτωση, στην πολιτισμική αρμονία και ανοχή. Αυτά ήταν τα οθωμανικά Βαλκάνια. Θα επανεγκαθιδρύσουμε αυτά τα Βαλκάνια. Οι οθωμανικοί αιώνες των Βαλκανίων είναι μια επιτυχημένη ιστορία. Σήμερα πρέπει να την επαναφέρουμε».¹⁶ Βλ. και σχετικό άρθρο στο περιοδικό «Επίκαιρα» 10.3. – 16.3.2011, τεύχος 7.

Η Νεο - Οθωμανική θεώρηση της πραγματικότητας με το δόγμα Νταβούτογλου δεν αναφέρεται μόνο στην Βαλκανική, αλλά επεκτείνεται και στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας. Ο μεγαλοϊδεατισμός του, που φτάνει τα όρια της ύβρεως, δηλαδή της υπερφίαλης αλαζονείας και έπαρσης, επεκτείνεται και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.

«Κοινωνίες με ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνική συνείδηση, δεν έχουν πεδίο στρατηγικής λογικής, θέτουν σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη, περιθωριοποιούνται στη διεθνή σκακιέρα».¹⁷

Ο μέντορας του πρωθυπουργού της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, στοχοποιεί κατευθείαν και χωρίς περιστροφές τους Έλληνες, που έχουν «ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνική συνείδηση».

Βέβαια υπαίτιο για την παρακμιακή αυτή πορεία της ελληνικής κοινωνίας είναι το κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας, του οποίου τους πολιτικούς του εκφραστές συναποτελούν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, συνεπικουρούμενα από όλες τις αποεθνοποιητικές δυνάμεις εξ αριστερών και δεξιών.¹⁸ Στην Κύπρο αντίστοιχα είναι το ΑΚΕΛ και το ΔΥ.ΣΥ.

Στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό που τόνισε η Ρόζα Λούξεμπουργκ για τα διεφθαρμένα αστικά καθεστώτα: «Όταν πέσουν τα φράγματα και τα κατά συνθήκη στηρίγματα της ηθικής και του δικαίου, η αστική κοινωνία, της οποίας ο εσωτερικός νόμος είναι η πιο βαθιά ανηθικότητα, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, βυθίζεται αμέσως και χωρίς σταματημό στη διαφθορά και στην αλητεία».¹⁹ Ασφαλώς αυτός ο γενικός αφορισμός ισχύει για την Ελλάδα.

Θεωρώντας ο κ. Νταβούτογλου ότι, σε αντίθεση με την Ελλάδα, η Τουρκία αντιπροσωπεύει ένα έθνος που αναδύεται με συγκροτημένη και σφριγηλή εθνική συνείδηση, εγείρει αξιώσεις προτύπου και παραδείγματος σε όλους τους τομείς, οικονομικό, κοινωνικό, στρατιωτικό, πολιτικό και πολιτισμικό.

Με την έννοια αυτή, προπαγανδίζει ότι είναι σε θέση και της ανήκει ο ρόλος να «επιβληθεί» «συμπατριωτικά», όπως λέει ο ίδιος, στα αποδυναμωμένα κράτη της περιοχής, λόγω της «εκ των έσω» φθαρμένης εθνικής τους συνείδησης και να τους υπαγάγει «απ’ έξω» στον αναδυόμενο Νέο – Οθωμανισμό, ως υποτελείς Νέο –Ραγιάδες.

Ο εχθρός λοιπόν δεν είναι απ’ έξω, αλλά εντός των τειχών, γιατί οι κυρίαρχες δυνάμεις της παρασιτικής αστικής τάξης της πατρίδας μας²⁰ και οι «αριστεροδεξιοί» κολαούζοι τους, δημιουργούν στον ελληνικό λαό, στην Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και στον Ελληνισμό ολόκληρο, το σύνδρομο του τρόμου και την ψυχολογία της υποταγής στον Νέο –Οθωμανό δυνάστη, προσπαθώντας να συντρίψουν το φρόνημά του. Γιατί η προκοπή και η ύπαρξη ενός λαού, όπως απέδειξε η μακραίωνη ιστορία μας, βασίζεται πρωταρχικά στο φρόνημά. Αυτό το φρόνημα υποσκάπτεται εκ των έσω.²¹

Όμως ποιος είναι αυτός ο αντίπαλος, τον οποίο οι εθελόδουλοι αποεθνοποιητές θέλουν να μας παρουσιάσουν ως αήττητο μπαμπούλα, προτρέποντάς μας να σκύψουμε το κεφάλι κα να προσκυνήσουμε ως άλλοι Νέο – Ραγιάδες;

Γιατί στον τίτλο αποκαλώ την Τουρκία γίγαντα με πήλινα πόδια; Θέλω τάχα τεχνηέντως να τονώσω την ψυχολογία του Έλληνα, δημιουργώντας του μια ψευδή εικόνα της γείτονος, που τελικά, αν είναι αναληθής, θα δημιουργήσει μεγαλύτερη απογοήτευση και φόβο;

Ο αναγνώστης θα κρίνει από τα γεγονότα που θα του παραθέσω κι’ ας βγάλει ο ίδιος τα συμπεράσματά του, πέρα και μακριά από τον ψυχολογικό πόλεμο που του γίνεται από τα περισσότερα Μέσα Μαζικής «Αποβλάκωσης» και αποχαύνωσης, που ανήκουν στην ξενόδουλη, παρασιτική αστική τάξη της πατρίδας μας. Στην τάξη αυτή, που υπηρετώντας τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των «άσπονδων ατλαντικών και υπερατλαντικών φίλων μας», για να καρπούται κάτι από τη λεία, θέλει να μας υπαγάγει ως δορυφόρο στον Νέο – Οθωμανισμό του Νταβούτογλου.²²

Ο δημοσιογράφος Σάββας Ιακωβίδης στην εφημερίδα της Κύπρου «Σημερινή», 27/12/2010, δημοσίευσε ένα άρθρο, που στην Ελλάδα πέρασε απαρατήρητο. Στο άρθρο αυτό, με τίτλο: «Αρχίζει η διχοτόμηση της Τουρκίας;», τονίζει ανάμεσα στα άλλα και τα εξής αποκαλυπτικά: «Επαναστατικά γεγονότα ενδέχεται να συντελεσθούν σύντομα στην περιοχή μας, με δραματικές και σεισμικές εκτυλίξεις σε όλη την Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Ευρασία». Και συνεχίζει: «Το Συνέδριο για τη Δημοκρατική Κοινωνία στο Ντιγιάρμπαρκιρ υιοθέτησε σχέδιο για τη Δημοκρατική Αυτονομία εντός των συνόρων της Τουρκίας με δικαίωμα αυτοοργάνωσης των Κούρδων. Το σχέδιο εισηγείται ένα νέο συμβόλαιο μεταξύ Τούρκων και Κούρδων, με τη λειτουργία τοπικού Κουρδικού Κοινοβουλίου, καθώς και ελεύθερα κουρδικά τοπικά συμβούλια.

Η Άγκυρα πανικοβλήθηκε και ο Τούρκος πρόεδρος Γκιουλ αποφάσισε να περάσει τις δύο τελευταίες ημέρες του χρόνου στο Ντιγιάρμπακιρ για να εκτονωθεί η κατάσταση, εξαιτίας της επίσημης χρήσης της κουρδικής γλώσσας από δήμους της ΝΑ Τουρκίας, της δημιουργίας δίγλωσσων επιγραφών και του αιτήματος για δημοκρατική αυτονομία…Ο βουλευτής του κόμματος, Μπενγκί Γιλντίζ, δήλωσε στην τουρκική «Χουριέτ» (22/12/2010) πως «αν η κυβέρνηση δεν λάβει σοβαρά υπόψη τις θέσεις μας, αν μας κλείσει, τότε κάποιοι μπορεί να πουν ότι "τα όπλα θα πάρουν τη θέση του διαλόγου", όπως έγινε πριν από λίγους μήνες…. Τι επιδιώκουν οι Κούρδοι; Αν ανακηρύξουν ανεξάρτητο κράτος στο Βόρειο Ιράκ, θα διεκδικήσουν εδάφη από την Τουρκία και διέξοδο στη θάλασσα. Αυτό θα σημαίνει δύο σεισμικές και καταλυτικές εξελίξεις για ολόκληρη την περιοχή: Πρώτον, την κατάρρευση του Ιράκ και την τριχοτόμησή του, με όλα τα συνεπακόλουθα για την περιοχή. Δεύτερον, τη διχοτόμηση της Τουρκίας, που είναι ο χειρότερος εφιάλτης της».

Το άρθρο αυτό επισημαίνει την πιθανή αντίδραση των ΗΠΑ: «Πώς θα αντιδράσουν σε ανακήρυξη κουρδικού κράτους και σε διχοτόμηση της Τουρκίας; Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε ανάλυση Αμερικανού ειδικού, όπου επισημαίνεται ωμά:
« Ένα ελεύθερο Κουρδιστάν, εκτεινόμενο από το Ντιγιάρμπακιρ στην Ταυρική, θα αποτελεί το πλέον φιλοδυτικό κράτος στην περιοχή μεταξύ Βουλγαρίας και Ιαπωνίας’».²³

Στην περίπτωση των Κούρδων μιλάμε για έναν πληθυσμό 30 -35 εκατομμυρίων το λιγότερο. Και να ήθελε ή Άγκυρα, κατά τη γνωστή της μέθοδο, να τους εξολοθρεύσει, όπως τους Έλληνες τους Αρμένιους και τους Ασσύριους, να κάνει δηλαδή γενοκτονία, είναι αδύνατο να το πετύχει.²⁴

Το καθεστώς της Άγκυρας σε σχέση με τους Κούρδους, βρίσκεται σ’ ένα τρομερό δίλλημα. Ή θα εκδημοκρατιστεί και δώσει στους Κούρδους, πιθανόν και σε άλλες εθνότητες, τη δυνατότητα να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, που μπορούν να φθάσουν έως και την απαίτηση για αυτονομία, αυτοδιάθεση, που μπορεί να σημαίνει και απόσχιση, ή θα γυρίσει σε αυταρχικές και κατασταλτικές δράσεις απέναντί του, που θα δημιουργούν διαρκή ένταση και ανωμαλία.

Τελικά μέσος δρόμος δεν υπάρχει.

Ένα δεύτερο σημαντικό γεγονός που δεν έχει εκτιμηθεί από τους διάφορους αναλυτές είναι η αυξανόμενη αντιπαλότητα ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ. Υπάρχουν διάφορες προβλέψεις για την μελλοντική εξέλιξη αυτής της αντιπαλότητας, που οδήγησε μάλιστα και στο γνωστό επεισόδιο με το υποτιθέμενο πλοίο της ειρήνης Μαβί Μαρμαρά.²⁵ Άλλοι πιστεύουν ότι θα βρεθεί τρόπος να διευθετηθεί το θέμα με κάποιο εύσχημο τρόπο, γιατί τα συμφέροντα των ΗΠΑ επιβάλουν τη συνεργασία των δύο κρατών, άλλοι αντιθέτως, πως αυτή η αντιπαλότητα θα πάρει μόνιμο χαρακτήρα και θα δημιουργήσει μεγαλύτερες προστριβές στο μέλλον. Η σημερινή πραγματικότητα επιβεβαιώνει την δεύτερη εκδοχή.

Σε ένα άρθρο της η εφημ. "Αυγή", αναλύει την πλήρη αλλαγή των συνθηκών στην περιοχή, με τίτλο: "Τουρκία - Ισραήλ: Το διαζύγιο", 2.9.2011.

"Με βάση λοιπόν τα ως άνω δεδομένα, η τουρκική πολιτική ηγεσία επιδεικνύει σταθερή αδιαλλαξία μετρώντας 'φίλους κι εχθρούς' στη Μέση Ανατολή, μέσα σε ένα περιβάλλον ευμετάβλητο όσο ποτέ. Εμμένει στις νεο-οθωμανικές της φιλοδοξίες, αυτοδεσμευόμενη στις φιλοαραβικές της επιλογές όχι μόνο για να ικανοποιήσει το ισλαμιστικό αίσθημα της τουρκικής κοινής γνώμης αλλά και για να περισώσει την ενότητα της επικράτειάς της, έναντι πιθανών κουρδικών αξιώσεων αυτονομίας ή ανεξαρτησίας, στο πνεύμα 'διαμαρτυρίας και ανατροπής' που κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος όχι μόνο στην γειτονική Συρία και στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο αλλά και στα δυτικά think-tanks, που δείχνουν να ακολουθούν τις εξελίξεις παρά να τις προβλέπουν.

Έτσι, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν η Τουρκία να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των αράβων πολιτών για ελευθερία και δημοκρατία από τη μια, ενώ από την άλλη να συνεχίζει την στρατιωτική της συνεργασία με το εβραϊκό κράτος.

Από την άλλη, τα συγκρουόμενα συμφέροντα με το Ισραήλ στο τομέα της ενέργειας, με επίκεντρο τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της Κυπριακής ΑΟΖ που θα εξασφαλίσουν τόσο στην Κυπριακή Δημοκρατία όσο και στο Ισραήλ ενεργειακή αυτονομία σε βάθος χρόνου 150 ετών, δεν επιτρέπουν άλλη επιλογή παρά τη διάσπαση του άξονα Άγκυρας-Ιερουσαλήμ...

.

Οι νεο-οθωμανικές ασκήσεις επί χάρτου ακούγονται ευχάριστα στην κοινή γνώμη της γείτονος και ιδιαίτερα δημοφιλή προς εσωτερική κατανάλωση. Άλλωστε, οι ισλαμιστικές κορώνες και οι εκδηλώσεις μουσουλμανικής αλληλεγγύης αποτελούν πρωτόγνωρα συστατικά για την μέχρι τώρα σταθερά προσανατολισμένη στα κεμαλικά ιδεώδη σύγχρονη Τουρκία.

Η εφαρμογή τους όμως και η επικράτηση του σύγχρονου τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού στη Μέση Ανατολή και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο κατά το δόγμα Νταβούτογλου, σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν εύκολη υπόθεση".²⁶

Η άποψή μου είναι ότι όσο η Άγκυρα θα παίζει το ρόλο του προστάτη των μωαμεθανικών κρατών και θα μένει συνεπής σ’ αυτή την πολιτική, το χάσμα ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ θα βαθαίνει. Επιπλέον θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το Ισραήλ είναι σε θέση να ελέγξει και να δημιουργήσει, οποτεδήποτε θέλει, προβλήματα στην Τουρκία για διάφορους λόγους από τους οποίους ο σημαντικότεροι είναι οι ακόλουθοι:

1. Το Ισραήλ διαθέτει ένα πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι που συντάσσεται με τα συμφέροντα του ισραηλινού κράτους, εάν και εφόσον αυτά διακινδυνέψουν. Αυτό είναι δεδομένο, όσο κι’ αν στους κόλπους του τυχόν εξυφαίνονται κατά καιρούς κάποιες διαφορετικές αντιλήψεις και εκτιμήσεις. Όσο λοιπόν η Τουρκία θα προσπαθεί να αυξάνει την επιρροή της στα μουσουλμανικά κράτη, τόσο το Ισραήλ θα απομακρύνεται από την «σύμμαχο» Τουρκία και θα προειδοποιεί και το ΝΑΤΟ να είναι επιφυλακτικό στα ανοίγματα της Τουρκίας προς το Ιράν και τη Συρία, που αποτελούν τους δεδηλωμένους αντιπάλους των ΗΠΑ.

2. Το Ισραήλ εκπαιδεύει, μαζί με τους Αμερικανούς, το στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες του ανεξάρτητου κράτους των Κούρδων στο Βόρειο Ιράκ, που δημιούργησαν βασικά οι Αμερικανοί με τη βοήθεια των Ισραηλινών. Ανά πάσα στιγμή είναι σε θέση να δημιουργήσουν εκρηκτικές καταστάσεις μέσα στην ίδια την Τουρκία, ενισχύοντας και καθοδηγώντας το εργατικό κόμμα του Κουρδιστάν PKK (τα όπλα θα πάρουν τη θέση του διαλόγου), που μπορούν να πάρουν και τη μορφή «τρομοκρατικών» δραστηριοτήτων, που είναι σε θέση να αποδιοργανώσουν τελείως το τουρκικό καθεστώς, αλλά και τα γειτονικά προς το Ισραήλ εχθρικά καθεστώτα, όπως αυτό του Ιράν και της Συρίας, που έχουν στην επικράτειά τους κουρδικούς πληθυσμούς. (Εκατομμύρια Κούρδοι ζουν στις μεγαλύτερες πόλεις της Τουρκίας). Γι’ αυτό ο Ερντογάν περιορίζεται σε ανέξοδους λεονταρισμούς ενάντια στο Ισραήλ. Γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να πράξει απολύτως τίποτε εναντίον του.²⁷

Το Ισραήλ παραμένει η μεγαλύτερη και ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής αδιαμφισβήτητα. Επιπλέον, αν απειληθεί η ύπαρξή του, διαθέτει και πυρηνικά όπλα, που δεν θα δίσταζε να τα χρησιμοποιήσει. Το Ισραήλ ενεργεί πάντοτε και αυτό δεν έχει αλλάξει στην ιστορία του: «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος».

Το Ισραήλ είναι πραγματικά ένα ανεξάρτητο κράτος, όπου ο πολίτης σέβεται το κράτος και το κράτος σέβεται τον πολίτη. Και αυτό σχεδόν σε «απόλυτη» μορφή. Δεν έχει καμία σχέση με το κομματικό παρακράτος του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού. Επιπλέον είναι ένα κράτος με προχωρημένη τεχνολογία στα στρατιωτικά συστήματα και όχι μόνο. Μπορεί ανά πάσα στιγμή, σε μια κρίσιμη εμπόλεμη κατάσταση (έκτακτη), να κινητοποιήσει όλο της το λαό, που είναι εκπαιδευμένος για την αποστολή αυτή.

3. Το σχέδιο του αρχιτέκτονα της εξωτερικής πολιτικής Νταβούτογλου, να προσεταιριστεί τις μουσουλμανικές χώρες, έχει τεράστια προβλήματα, γιατί αυτός ο χώρος είναι διασπασμένος, με φοβερές αντιθέσεις και αντιπαλότητες και σκοντάφτει κυρίως σε δύο αξεπέραστα εμπόδια.

Το πρώτο έχει να κάνει με αυτή την ίδια την ισλαμική θρησκεία. Υπάρχουν θανάσιμες αντιθέσεις μεταξύ των Σουνιτών και των Σιιτών. Σουνίτες είναι οι κάτοικοι του Ιράν, και στην πλειοψηφία τους, οι του Ιράκ. Υπάρχει αγεφύρωτο μίσος μεταξύ τους. Οι Ιρανοί ποτέ δεν θα επιτρέψουν στην σουνιτική Τουρκία να ασκήσει την επιρροή και την εξουσία της στον κόσμο των Σιιτών. Θα ήταν αδιανόητο να το επιτρέψει. Επιπλέον διαισθάνεται τον κίνδυνο που διατρέχει να περικυκλωθεί από καθεστώτα, που κυριαρχούν οι Σουνίτες, όπως είναι η Τουρκία και το Αφγανιστάν και Πακιστάν που ελέγχονται από τις ΗΠΑ. Ανάμεσα στο Ιράν και την Τουρκία υπάρχει μια κρυφή λυκοφιλία, γιατί επιπλέον η κάθε μια θέλει να δημιουργήσει και αυξήσει συγχρόνως τη ζώνη επιρροής της.

Το δεύτερο αφορά τη Σαουδαραβία και τα εμιράτα που ελέγχονται, ή εν πάση περιπτώσει, τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με αυτά των ΗΠΑ και συνεπώς υπόκεινται έμμεσα και στην επιρροή του εβραϊκού λόμπι, στο βαθμό που αυτό καθορίζει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για την Ιορδανία και την Αίγυπτο.

4. Επιπλέον και αυτό επίσης δεν είναι αμελητέο, όλα αυτά τα κράτη, που ήταν κάτω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, δεν μπορούν να συμβιβαστούν με μια έμμεση ή άμεση τουρκική επικυριαρχία, τη στιγμή που έκαναν αγώνες ενάντια στο καταπιεστικό αυτό καθεστώς, για να απελευθερωθούν.

5. Θα προσθέσουμε ότι η ανάμειξή της Άγκυράς στα μουσουλμανικά κράτη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης μπορούν να δημιουργήσουν προστριβές με την Ρωσία, ακόμη και με την Κίνα.

6. Ακόμη θα τόνιζα ότι ή Τουρκία με τους γείτονές της, Αρμενία, Ελλάδα, Βουλγαρία έχει ανοιχτά μέτωπα. Ακόμη και με την Συρία, παρ’ όλη την επιφανειακή φιλία, υπάρχουν προβλήματα, που έχουν να κάνουν με την ιστορική τους διαδρομή (βλ. Αλεξανδρέττα) και με τα νερά των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη.

7. Τέλος το εβραϊκό λόμπι στην Αμερική μπορεί να ανατρέψει τις ισορροπίες στην Βουλή των Αντιπροσώπων και σε σύμπραξη με το αρμενικό και ελληνικό λόμπι να καταδικάσει την Τουρκία για την γενοκτονία των Αρμενίων και αν ενεργήσουν οι Πόντιοι και το ελληνοαμερικανικό λόμπι να καταδικάσουν και τη γενοκτονία των Ποντίων. Αυτά τα θέματα είναι ανοιχτά και καθορίζονται, όπως φαίνεται, από τη συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στα γεωστρατηγικά συμφέροντας των ΗΠΑ και του Ισραήλ.²⁸

Η Τουρκία λοιπόν θα αναγκαστεί είτε να εγκαταλείψει την πολιτική Νταβούτογλου για τον εναγκαλισμό των μουσουλμανικών κρατών και να τα βρει με το Ισραήλ, είτε θα έχει πάντοτε την έχθρα του. Στην περίπτωση αυτή το Ισραήλ δεν συμπεριφέρεται σαν τους ψοφοδεείς και ριψάσπιδες Έλληνες πολιτικούς, Μπορεί να τους καταμαρτυρεί κανείς οτιδήποτε, αλλά δεν μπορεί να τους κατακρίνει, γιατί είναι πατριώτες. Στην πρώτη περίπτωση λοιπόν πάει στα σκουπίδια το στρατηγικό βάθος της πολιτικής Νταβούτογλου και στη δεύτερη θα έχει πάντοτε έναν ισχυρό αντίπαλο, που είναι αβέβαιο, τι προβλήματα μπορεί να προκαλέσει στην Τουρκία. Και στην περίπτωση αυτή δημιουργείται ένα σχεδόν άλυτο πρόβλημα.²⁹

Το πιθανότερο είναι, σε μια δεδομένη στιγμή στο μέλλον, να προωθήσει το Ισραήλ με τη συμπαράσταση των ΗΠΑ τη δημιουργία ενός ενιαίου και ανεξάρτητου Κουρδικού Κράτους, με ενοποίηση, όπως λένε οι Κούρδοι, του Νότιου και Βόρειου Κουρδιστάν.³⁰

Τέλος και οι σχέσεις της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ιδανικές. Η Ευρωπαϊκές χώρες έχουν ήδη καταλάβει ότι η πλήρης ένταξη της στην ευρωπαϊκή κοινότητα, θα προκαλέσει διαλυτικά φαινόμενα έως ακύρωση της συνοχής της, που ούτως ή άλλως, όπως γνωρίζουμε και λόγω της οικονομικής κρίσης και όχι μόνο, είναι επισφαλής.³¹ Απλώς η εμμονή της Ελλάδας αρχίζει να γίνεται για τους ευρωπαϊκούς εταίρους ανεξήγητη έως και ενοχλητική, μαζί με την αλαζονική και ορισμένες φορές προκλητική της στάση απέναντι στους Ευρωπαίους «εταίρους». Πώς είναι δυνατό να καταλάβει ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, ότι η Ελλάδα στηρίζει μετά πάθους ένα κράτος, που επιβουλεύεται παντοιοτρόπως την ύπαρξή του;

Συνεπώς η Τουρκία δεν είναι ο γίγαντας, όπως θέλει να την εμφανίσει ο Νταβούτογλου, ούτε ο ειρηνοποιός, αλλά ο υπερφίαλος επιβουλάτορας των γειτόνων του, με τις πρόδηλες επεκτατικές διεκδικήσεις του. Οι μελλοντικές εξελίξεις στην Τουρκία καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από την πολιτική των ΗΠΑ. Η Τουρκία δεν έχει πολλά περιθώρια να εναντιωθεί στους Αμερικανούς και να παίξει κάποιον ανεξάρτητο ρόλο. Όταν τους απαγόρευσε να περάσουν μέσα από τη χώρα τους για την εισβολή στο Ιράκ, το πλήρωσε με τη δημιουργία του ημιαυτόνομου κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ. Η συμπεριφορά των ΗΠΑ εντάσσεται μέσα στα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά σχέδιά τους στην περιοχή. Η κατεύθυνσή τους από τα πριν, δεν είναι δεδομένη. Εξαρτάται από παράγοντες που δεν είναι εμφανείς σήμερα. Οι εξελίξεις στο μέλλον θα δείξουν. Όμως ένα είναι γεγονός, ότι είναι ευάλωτη.

Η τρομοκρατία που θέλουν να μας επιβάλουν παντοιοτρόπως τα υποτακτικά της Άγκυρας στην Ελλάδα και οι αποδομητές της εθνικής συνείδησης, δεν έχουν συνεπώς αντικειμενική υπόσταση.³²

Ο μουσουλμανικός κόσμος είναι αθεράπευτα διασπασμένος. Δεν υπάρχει ο γενικά και αόριστα λεγόμενος "Αραβικός κόσμος", τον οποίου επικαλούνται είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα ορισμένοι. Οι πρίγκιπες, εμίρηδες και βασιλειάδες των αραβικών χωρών επιζητούν την αμερικάνικη ομπρέλα προστασίας (και έμμεσα την ισραηλινή, όσο παράξενο κι’ αν φαίνεται αυτό, βλ. Κουβέιτ, βλ. Σαουδαραβία).

Από την άλλη οι Σιίτες του Ιράν δεν είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν στην Τουρκία την ηγεμονία των ομοθρήσκων τους στους ισλαμιστές της Άγκυρας, παρά τα φαινόμενα, που όμως απατούν.

Ούτε οι τουρκογενείς χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία είναι πρόθυμες να τα χαλάσουν με τη γείτονα για χάρη της Τουρκίας.

Η περίφημη στρατηγική Νταβούτογλου στη διένεξή του με το Ισραήλ, έφθασε τα όριά της. Εξαίρεση η Ελλάδα, λόγω υποχωρητικότητας από πλευράς ελληνικών κυβερνήσεων.

Εκεί δεν μπορεί να παίξει τα παιχνίδια του ο Νταβότογλου, γιατί οι Ισραηλινοί δεν είναι Νέο - Οθωμανοί ραγιάδες.

Η Τουρκία είναι ευάλωτη και αποτελεί έναν γίγαντα με πήλινα πόδια. Αυτό το ξέρουν οι Ισραηλινοί, όχι δυστυχώς οι Έλληνες.

Εκεί δεν μπορεί να παίξει τα παιχνίδια του ο Νταβότογλου, γιατί οι Ισραηλινοί δεν είναι Νέο - Οθωμανοί ραγιάδες.
Η Τουρκία είναι ευάλωτη και αποτελεί έναν γίγαντα με πήλινα πόδια. Αυτό το ξέρουν οι Ισραηλινοί, όχι δυστυχώς οι Έλληνες.
Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει στο ιστολόγιό μου: www.damonpontos.gr, για να διαβάσειτη σχετική επιχειρηματολογία μου.προσανατολισμένα και εξαρτημένα από την Ανατολή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα προς αποφυγή είναι και αποτελεί ο καταστροφικός εμφύλιος, 47 – 49.

Όπως είναι γνωστό τα συμφέροντα των κρατών δεν παραμένουν σταθερά, αλλά καθορίζονται πάντοτε από τα νέα δεδομένα και τις νέες συνθήκες που τα εξυπηρετούν. Πρέπει συνεπώς να εκμεταλλευτεί κανείς τη συγκυρία, η οποία μπορεί αύριο να αλλάξει. Οι λόγοι είναι οι ακόλουθοι:

1. Ενώ για παράδειγμα θεωρούσαμε για δεκαετίες ότι υπήρχε μια σταθερή συμμαχία του Ισραήλ με την Τουρκία, ξαφνικά, δηλαδή σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, η κατάσταση αυτή άλλαξε άρδην. Φαίνεται μάλιστα ότι αυτή η κατάσταση δεν

πρόκειται να τροποποιηθεί, τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον. Γιατί τα πράγματα δεν μένουν σχεδόν ποτέ σταθερά. Αλλάζουν ανάλογα με τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα των κρατών και των ανεξάρτητων ή εξαρτημένων κινήσεων που έχουν. Ότι ίσχυε χθες δεν ισχύει σήμερα.

Η αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, που βασίζεται στην πολιτική του «στρατηγικού βάθους» του Νταβούτογλου, με την πρωτοφανή καταδίκη του Ισραήλ από τη μια και τον εναγκαλισμό των ισλαμικών κρατών από την άλλη, δημιούργησε εντελώς καινούρια και πρωτόγνωρα δεδομένα, που πρέπει να μελετηθούν με τη μεγαλύτερη δυνατή αντικειμενικότητα.³³

2. Μετά τη δημιουργία της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης ανάμεσα στο Ισραήλ, την Κύπρο, την Αίγυπτο και το Λίβανο, με πρωτεργάτη τον αείμνηστο πρόεδρο Τάσο Παπαδόπουλο,³⁴ και την ανακάλυψη στο μεταξύ τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή Λεβιάθαν, στην παρούσα φάση, αλλάζει ριζικά η κατάσταση μεταξύ Ισραήλ - Τουρκίας, όσο και Ισραήλ - Ελλάδας.

Για το πρώτο θέμα αναφέρθηκα στο προηγούμενό μου άρθρο, αποκαλώντας την Τουρκία «γίγαντα με πήλινα πόδια».

3. Όσον αφορά την Ελλάδα και το Ισραήλ, θα αναφέρω τα καινούργια δεδομένα που αναγκάζουν το Ισραήλ να αναπτύξει, στον ενεργειακό τομέα τουλάχιστον και στην παρούσα φάση, μια στρατηγική συμμαχία, που αφορά την εκμετάλλευση και αξιοποίηση των δικών της κοιτασμάτων φυσικού αερίου.

Ήδη μαθαίνουμε από επίσημες πηγές ότι το Ισραήλ αναγνώρισε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδας και εξέδωσε χάρτες, που δείχνουν τους αγωγούς φυσικού αερίου, οι οποίοι κατευθύνονται από την περιοχή Λεβιάθαν στην Κρήτη. Το Ισραήλ έχει κάθε λόγο στις σημερινές συνθήκες που διαμορφώνονται, να συμμαχήσει με την Ελλάδα και με τις άλλες γειτονικές χώρες της Τουρκίας, που έχουν λόγους να κρατούν αποστάσεις απ’ αυτήν.

Το Ισραήλ αναγνώρισε την ελληνική ΑΟΖ, πριν καν την ανακηρύξει η Ελλάδα!

Mπορεί η Ελλάδα να μην αναγνωρίζει την ΑΟΖ της, αλλά πρόλαβε και την αναγνώρισε το Ισραήλ! Στους χάρτες που έδωσε στην δημοσιότητα το Τελ Αβίβ αναγνωρίζεται 100% την ελληνική ΑΟΖ, η οποία συνεχίζεται με την ΑΟΖ της Κύπρου! Δηλαδή, αναγνωρίζεται (το έτσι ή αλλιώς γεγονός) ότι το Καστελόριζο επεκτείνει την ελληνική ΑΟΖ μέχρι το όριο της ΑΟΖ της Κύπρου. Οι χάρτες δόθηκαν και στην ελληνική πολιτική ηγεσία, περιγράφοντας την πορεία που θα έχει ο αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου που θα παράγεται στο κοίτασμα Λεβιάθαν από την αμερικανική εταιρεία Νoble Εnergy Ltd στην Ευρώπη μέσω υποθαλάσσιου αγωγού που θα περνά από την Ελλάδα.

Για να πραγματοποιηθεί αυτός ο αγωγός, θα πρέπει να διασχίζει την θαλάσσια περιοχή που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο αποτελεί μέρος της ελληνικής ΑΟΖ και πιο συγκεκριμένα του τμήματος της ΑΟΖ που η Ελλάδα διαθέτει στην θαλάσσια περιοχή της Αν. Μεσογείου, χάρις στην ύπαρξη του Καστελόριζου, της Ρω και της Μεγίστης.
Επομένως με την πρόταση τους αυτοί, οι Ισραηλινοί με σαφή τρόπο αναγνωρίζουν την ελληνική ΑΟΖ στην περιοχή και δίνουν στην Ελλάδα ένα ακόμα διαπραγματευτικό χαρτί υποστήριξης των ελληνικών θέσεων για το συγκεκριμένο θέμα. Πρακτικά δημιουργείται ένα πολύ ισχυρό ενεργειακό μπλοκ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, με τις ΗΠΑ να βάζουν την ... εταιρεία εξόρυξης και εκμετάλλευσης!

Το ζητούμενο πια δεν είναι, αν η Ελλάδα έχει κοινά συμφέροντα με χώρες της ευρύτερης γεωγραφικής περιφέρειας, αλλά πώς θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να αξιοποιήσει τις ραγδαίες εξελίξεις στον τομέα της ενέργειας, αφού στα τέλη Απριλίου οι Ισραηλινοί θα γνωρίζουν την ποσότητα του φυσικού αερίου στο κοίτασμα Λεβιάθαν και αν θα μπορούν να εκμεταλλευτούν αυτό το κοίτασμα. Συζήτηση για το θέμα είχαν χτες ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Ισραηλινό υπουργό Εξωτερικών Άβιγκτορ Λίμπερμαν».³⁵

Αυτοί οι χάρτες για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη δηλώνουν ότι το Ισραήλ επιθυμεί διακαώς να αποκλείσει την περίπτωση, να έχει η Τουρκία ΑΟΖ με την μουσουλμανική Αίγυπτο, που παρ’ όλη την ήπια στάση της απέναντι στο Ισραήλ, μπορεί ανά πάσα στιγμή να της δημιουργήσει προβλήματα.

Μάλιστα, αν περικυκλωθεί από όλες τις πλευρές, δηλαδή από στεριά και θάλασσα από ισλαμικές χώρες, θα αποτελούσε στο εγγύς και απώτερο μέλλον κίνδυνο για την ύπαρξη και επιβίωση του.

Συνεπώς το Ισραήλ, θέλει η Ελλάδα να έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο.

Παρεμπιπτόντως θέλω να τονίσω ότι το Ισραήλ δεν θα επέτρεπε ποτέ στην Τουρκία να καταλάβει ολόκληρη την Κύπρο, γιατί θα αποτελούσε άμεση απειλή για την ασφάλειά του μια τουρκοκρατούμενη Κύπρος. Δε νομίζω ότι το θέμα αυτό χρειάζεται περεταίρω ανάλυση.

Εκείνο λοιπόν που ενδιαφέρει το Ισραήλ είναι να έχει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη με την Ελλάδα μέσω Κύπρου.³⁶

Γι’ αυτό είμαι βέβαιος ότι θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να ενισχύσει ή «επιβάλλει» στην Ελλάδα μέσω του εβραϊκού λόμπι στην Αμερική την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη Ελλάδας – Κύπρου, που σημαίνει ότι το Καστελόριζο έχει και αυτό ΑΟΖ.³⁷

Αν το Ισραήλ «επιβάλλει» στην Ελλάδα το σχέδιο αυτό, τότε η Τουρκία δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο εκτός από λεονταρισμούς, δηλαδή απολύτως τίποτε.
Ούτως ή άλλως η Ελλάδα είναι κατοχυρωμένη με βάση το διεθνές δίκαιο της θάλασσας που είναι στο μεταξύ και ευρωπαϊκό δίκαιο. Απλώς η ελληνική κυβέρνηση θέλει να το παραγνωρίζει, για λόγους υποτέλειας, όπως είπα.

Βρισκόμαστε με την έννοια αυτή και, εφόσον ισχύει η ανάλυσή μου, μπροστά σε ριζικές ανατροπές στις σχέσεις μας με την Τουρκία και στις σχέσεις μας με το Ισραήλ, που για δικά του καθαρά συμφέροντα θα στηρίξει την Ελλάδα. Τουλάχιστον στο θέμα αυτό.

Και για να είμαι επιφυλακτικός ακόμη περισσότερο θα πω: Στην παρούσα φάση. Αυτή όμως η φάση είναι αποφασιστικής στρατηγικής σημασίας για την Ελλάδα.

4. Θα υπάρξει βέβαια και ο αντίλογος, ότι συμμαχούμε με μια χώρα, που καταπατά βάναυσα τα δίκαια του παλαιστινιακού λαού και μας φέρνει σε αντίθεση με τις αραβικές χώρες. Στο πρώτο θα ήθελα να αντιτάξω ότι η αναγνώριση από το Ισραήλ της ΑΟΖ της Ελλάδας δεν σημαίνει ότι η Έλληνες και η Ελλάδα δεν στηρίζει ή απεμπολεί τις διεκδικήσεις της Παλαιστίνης και δεύτερον ότι η λεγόμενη ελληνοαραβική φιλία, αποτελεί ήδη, αν δεν αποτελούσε και στο παρελθόν, φαντασία. Πρώτα γιατί δεν υπάρχει ενιαίος αραβικός κόσμος, δεύτερον ότι τα συμφέροντά τους δεν είναι ενιαία και τρίτον γιατί οι περισσότερες ήδη στηρίζουν την Τουρκία εναντίον των δικών μας συμφερόντων, που στο κάτω κάτω της γραφής τα συμφέροντά μας βασίζονται σε διεθνείς συνθήκες και διεθνείς κανόνες. Ακόμη και οι Παλαιστίνιοι είναι εναντίον μας, παρ’ όλες τις ευεργεσίες της Ελλάδας απέναντί τους.

Πρόσφατα παραδείγματα της Συρίας που αναγνώρισε τα Σκόπια ως Μακεδονία και δημιούργησε γραμμή με τα κατεχόμενα και την άρνηση της Αιγύπτου να οριοθετήσουν την ΑΟΖ. Να μην παραγνωρίσουμε και την σύνοδο των ισλαμικών χωρών που τάχτηκαν υπέρ των τουρκικών διεκδικήσεων απέναντι στην Κύπρο και την Ελλάδα.

«Επομένως», όπως λέει ο καθηγητής Κ. Καρυώτης, «σύντομα, η Ελλάδα θα πρέπει να προβεί στην ίδια ενέργεια στην οποία προέβησαν οι ΗΠΑ, η Ρωσία και οι περισσότερες χώρες της ΕΕ, δηλαδή να διακηρύξει την κυριαρχία της σε ΑΟΖ, με βάση το εθιμικό δίκαιο της θάλασσας, όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας. Φυσικά, μια τέτοια ΑΟΖ δεν θα διαθέτει μόνο η ηπειρωτική χώρα, αλλά και όλα τα ελληνικά νησιά. Χρησιμοποιώντας τις αρχές της ΑΟΖ, το μεγαλύτερο ποσοστό του Αιγαίου και οι φυσικοί του πόροι θα ανήκουν στην Ελλάδα και με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειαστεί ούτε να γίνει κάποια επέκταση των χωρικών μας υδάτων ούτε να συζητάμε με τους Τούρκους, αν τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα ή όχι».

Εν κατακλείδι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει, όπως έκανε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, το γρηγορότερο δυνατό, να συντάξει σε δύο κόλλες χαρτί την ΑΟΖ της Ελλάδας και να την αναγγείλει στον ΟΗΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Από κει και πέρα να συζητήσει με όλες τις όμορες χώρες για τον καθορισμό της. Αυτό θα έκανε κάθε χώρα, που σέβεται και τον εαυτό της, την ανεξαρτησία της και το Διεθνές Δίκαιο!

ΙV. Το δίλημμα του Γιώργου Παπανδρέου: Υποταγή στην Τουρκία ή στο Ισραήλ;

Θα ξεκινήσουμε την ανάλυσή μας με μια εμπεριστατωμένη ανάλυση, που έκανε στην Κύπρο μια ισραηλινή επιστήμονας, που περιγράφει το πρόβλημα που αφορά την τουρκική πολιτική προς τους γείτονές της Ελλάδα και Κύπρος καθώς και Τουρκίας - Ισραήλ. Ορισμένα αποσπάσματα από τη σημαντική της διάλεξη, που έδωσε στο Κυπριακό Κέντρο για Ευρωπαϊκές και Διεθνείς Υποθέσεις του Πανεπιστημίου Λευκωσίας με θέμα "Η τουρκική εξωτερική πολιτική και το Ισραήλ". είναι αποκαλυπτικά: Στην ανάλυσή της η κ. Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα, ανώτερη ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Van Leer της Ιερουσαλήμ και Λέκτορα στο Τμήμα Διεθνών Σχέσεων του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ αναφέρει δύο κυρίως λόγους που πυροδότησαν αλυσιδωτές εξελίξεις, ώστε η συμμαχία των δύο χωρών να έχει διαρραγεί: Πρώτον η άνοδος στην εξουσία το 2002 του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, του Ταγίπ Ερντογάν και η εμφάνιση στο προσκήνιο του αρχιτέκτονα της νέας τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, Αχμέτ Νταβούτογλου. "Η κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα θεωρεί ως εξίσου σημαντική μιαν άλλη ημερομηνία, το 1996, όταν το Ισραήλ πρότεινε και η Τουρκία δέχτηκε τη σύναψη μιας συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας.
Το Ισραήλ είχε απευθυνθεί πρώτα στην Ελλάδα, η οποία για ακατανόητους λόγους, που είχαν να κάνουν περισσότερο με φιλοαραβικά σύνδρομα παρά με ορθολογιστική εκτίμηση του διεθνούς και περιφερειακού περιβάλλοντος, απέφυγε να ανταποκριθεί. Το Ισραήλ θεωρεί την Κύπρο και την Ελλάδα ως φυσικούς συμμάχους του σε μια περιοχή που κατακλύζεται από έναν ωκεανό εχθρικών Αράβων και φανατικών μουσουλμάνων. Η Ισραηλινή καθηγήτρια, όπως και άλλοι Ισραηλινοί στρατηγικοί και άλλοι αναλυτές, εκτιμούν σήμερα, 13 χρόνια μετά τη σύναψη της συμφωνίας, ότι οι σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας απέχουν πάρα πολύ από του ν’ αποτελούν πια μια στρατηγική συμμαχία.

Η Τουρκία υπονομεύει τη διεθνή νομιμότητα του Ισραήλ

Η κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα υποστηρίζει ότι η Τουρκία έχει αναδειχθεί σε μιαν από τις πιο δύσκολες στρατηγικές προκλήσεις για τη χώρα της επειδή η Τουρκία αποφάσισε να αντιμετωπίζει το Ισραήλ ως ανταγωνιστή και όχι ως σύμμαχο. Ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, η Τουρκία επιχειρεί να υπονομεύσει τη διεθνή νομιμότητα του Ισραήλ, πράγμα, ασφαλώς, που το Ισραήλ δεν πρόκειται να ανεχθεί. Η αντίστροφη μέτρηση για την αποκαθήλωση των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων άρχισε με την άνοδο στην εξουσία του ΑΚΡ και του διορισμού του Αχμέτ Νταβούτογλου, ακαδημαϊκού, ως συμβούλου επί εξωτερικών υποθέσεων.
Η κατάρρευση των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας, παρατηρεί η κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα, δεν ήταν αποτέλεσμα αντιδράσεων ή απογοήτευσης της Άγκυρας εξαιτίας της ισραηλινής πολιτικής έναντι της Παλαιστινιακής Αρχής ή της Γάζας, αλλ’ η συνέπεια μιας νέας στρατηγικής αντίληψης της Τουρκίας για την εξωτερική πολιτική, όπως την κωδικοποίησε ο Νταβούτογλου. Έτσι, ενώ οι δύο χώρες αντιμετωπίζουν σχεδόν παρόμοια προβλήματα, μπορεί να λεχθεί, επισημαίνει η Ισραηλινή καθηγήτρια σχεδόν με βεβαιότητα, ότι η συμμαχία με την Τουρκία έχει πεθάνει. Ποιοι είναι οι βαθύτεροι λόγοι;
Πρώτον, είναι οι εσωτερικές αλλαγές στην Τουρκία. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης προσέδωσε νομιμοποίηση στα θρησκευτικά στοιχεία με θετική διάδραση έναντι των δυνάμεων της αγοράς. Το ΑΚΡ απέφυγε εξ αρχής να υιοθετήσει ανοικτά την ισλαμική ατζέντα, χωρίς να μειώνει τις διεκδικήσεις του με στόχο, εκτός των άλλων, τον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητας της Τουρκίας. Η εξωτερική πολιτική είναι το πεδίο στο οποίο αυτή η ισλαμική ατζέντα βρήκε έδαφος έκφρασης και εφαρμογής. Η Ισραηλο-Παλαιστινιακή σύγκρουση έγινε η αιχμή του δόρατος αυτής της πολιτικής, η οποία επιδιώκεται να αποτυπωθεί στα Βαλκάνια, στην Κύπρο, στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη, περιοχές όπου, κατά την έκφραση του Νταβούτογλου, «κάθε τζαμί που καταστρέφεται, υπονομεύει εν δυνάμει τουρκική επιρροή στην περιοχή».

Δεύτερον, η άνοδος νέων πολιτικών δυνάμεων από την τουρκική περιφέρεια διά του ΑΚΡ επέβαλε τον καθορισμό μιας ατζέντας εξωτερικής πολιτικής. Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, θρησκευόμενος μουσουλμάνος και αποκληθείς ως ο Τούρκος Κίσινγκερ, ανέλαβε να την προσδιορίσει. Αυτή προβλέπει ότι η Τουρκία πρέπει να αναγνωρισθεί διεθνώς ως η μόνη χώρα ικανή να αποτρέπει μια σύγκρουση πολιτισμών. Όμως απαραίτητη προϋπόθεση για να επανασυμφιλιωθεί με τον ισλαμικό κόσμο είναι η απαγκίστρωσή της από τη στρατηγική συμμαχία της με το Ισραήλ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον επαναπροσδιορισμό των στόχων της εξωτερικής πολιτικής της, που δεν έχουν σχέση πια με την εποχή του Κεμάλ Ατατούρκ.

Pax Ottomanica

Το κομβικό σημείο στην αλλαγή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, σημειώνει η κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα, είναι ο Νοέμβριος 2002, με την άνοδο στην εξουσία τού ΑΚΡ, του οποίου η ηγεσία τηρεί σκληρή και επικριτική στάση έναντι του Ισραήλ. Η πολιτική της στόχευε στην ακύρωση της συμμαχίας με το Ισραήλ. (Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αναλυθεί και η τουρκική πολιτική στο Κυπριακό, που άλλαξε άρδην αμέσως μετά την υποβολή του σχεδίου Ανάν [11.11.2002] και κατέλαβε εξ απήνης και τη Λευκωσία και την Αθήνα). Η Άγκυρα θεωρούσε πια το Ισραήλ όχι μόνο ως ένα εμπόδιο στην εξακτίνωση της νέας εξωτερικής πολιτικής της αλλά και ως μια προσωρινή παρουσία, με την έννοια ότι το Ισραήλ έπρεπε να επιστρέψει στα φυσικά του όρια, εκείνα της πάλαι ποτέ Παλαιστίνης στο πλαίσιο μιας Pax Ottomanica.
Η κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα επισημαίνει ότι, μεταξύ άλλων στοιχείων, που συνέβαλαν στη νέα τουρκική πολιτική πραγματικότητα, ήταν ο πόλεμος στο Ιράκ (να θυμίσουμε την άρνηση της Τουρκίας να επιτρέψει διέλευση αμερικανικών στρατευμάτων), η εγκαθίδρυση αυτόνομης Κουρδικής Αρχής στην πετρελαιοφόρα περιοχή της Μοσούλης και του Κιρκούκ, η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. και η συνεχής ταύτιση της τρομοκρατίας και βίας με τους μουσουλμάνους.

Αρχές πολιτικής

Ο Νταβούτογλου πρότεινε μια διέξοδο στον εκνευρισμό της Τουρκίας, περιλαμβανομένης και μιας ψευδαίσθησης δύναμης, κατά την Ισραηλινή καθηγήτρια. Δύο είναι οι αρχές της εξωτερικής πολιτικής, όπως τις καθόρισε ο Νταβούτογλου:
Πρώτον, η Τουρκία πρέπει να αποκτήσει δύναμη εάν επιθυμεί να υπερασπίσει τον εαυτό της.
Δεύτερον, η ανάγκη η Τουρκία να επανεύρει την πραγματική ταυτότητά της, στηριγμένη στην Ισλαμική και Οθωμανική κληρονομιά της.
Κατά τον Νταβούτογλου, η Τουρκία είναι ο καθαρός εκπρόσωπος του μουσουλμανικού κόσμου, γι’ αυτό και πρέπει να της αποδοθεί διεθνής αναγνώριση, με σεβαστή θέση σε Διεθνείς Οργανισμούς και μια μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας», ο Νταβούτογλου, παρατηρεί η κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα, συνδυάζει σταθερές αξίες (Ιστορία, Γεωγραφία, πληθυσμό, πολιτισμό), εν δυνάμει δεξιότητες (οικονομικές, στρατιωτικές, τεχνολογικές) και τις σχέσεις μεταξύ στρατηγικής αντίληψης, τακτικού σχεδιασμού και πολιτικής βούλησης.
Όλα αυτά, συν γεωπολιτικές, γεωπολιτισμικές και γεωοικονομικές εκτιμήσεις πρέπει να συμβάλλουν στη μεγαλοσύνη του κράτους και στην ανάπτυξη δύναμης. Κατά τον Νταβούτογλου, η Τουρκία δεν είναι μια συνήθης χώρα αλλά μια χώρα-κλειδί, που βρίσκεται στο κέντρο ενός πολιτισμού. Γι’ αυτό και πρέπει ν’ αναπτύξει μια νέα εξωτερική πολιτική στα Βαλκάνια, στον Καύκασο και στη Μέση Ανατολή. Το πιο σημαντικό είναι η αξιοποίηση του ισλαμικού παράγοντα ως μέσου, που θα ενισχύσει την επιρροή της Τουρκίας στην περιοχή.

Paradigm shift και Ελληνισμός

Η ανάγκη, εξηγεί η κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα, για δημιουργία ενός ψυχολογικού κλίματος δύναμης ασφάλειας και στρατηγικής υπεροχής απαιτούσε την επανεκτίμηση της συμμαχίας με το Ισραήλ, που πλέον κατάντησε μια μη φυσιολογική δύναμη στην περιοχή και γι’ αυτό πρέπει να επαναφερθεί, σύμφωνα με την οπτική γωνία της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, στη θέση του - όπως παλαιότερα πολλοί άλλοι υπό Τουρκο-Οθωμανική κυριαρχία.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης που ακολούθησε, στην παρουσία και ξένων πρέσβεων αλλ’ ουδενός εκπροσώπου του κυπριακού Υπουργείου Εξωτερικών ή του προεδρικού Γραφείου Τουρκικής Πολιτικής, η κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα εξήγησε ότι η νέα τουρκική πολιτική δεν είναι περιστασιακή αλλά θα διαρκέσει στο χρόνο, γι’ αυτό και ενδιαφέρει αμεσότατα και την Κύπρο. Ιδιαίτερα οι φιλόδοξες βλέψεις της Τουρκίας να αναδειχθεί όχι μόνο σε περιφερειακή αλλά και σε παγκόσμια δύναμη, μέχρι το 2023, σύμφωνα με τις προβλέψεις Νταβούτογλου.
Η Τουρκία έκαμε αυτό που στις διεθνείς σχέσεις αποκαλείται paradigm shift, δηλ. πλήρη αλλαγή και ανατροπή εξωτερικής πολιτικής με συγκεκριμένους στόχους και επιδιώξεις. Ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, Ανδρέας Θεοφάνους, που παρουσίασε την κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα, διερωτήθηκε αν υπάρχει και ποιο είναι το paradigm shift της ελληνικής πλευράς, ιδιαίτερα μετά τη δυναμική, που αναπτύχθηκε εξαιτίας της ένταξής μας στην ΕΕ. Η απάντηση ήταν απελπιστική: Δεν υπάρχει τέτοια προοπτική, αφού η ελληνική πλευρά έμεινε αγκιστρωμένη σε συμφωνίες, που ήδη ανατρέπονται από τα γεγονότα και τις εξελίξεις που συντελούνται ή αναμένεται να συντελεστούν στην περιοχή μας".³⁸

Πολλοί αναλυτές, αναφερόμενοι στην ακατανόητη πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ μιλούν για ανεπάρκεια, για λάθη, για παραλήψεις, για ανικανότητα κ.λπ., θεωρώντας ότι η πολιτική που ακολουθεί ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν έχει σχέση με μια συνειδητή πολιτική σχεδιασμένης υποτέλειας και εξυπηρέτησης συμφερόντων που αποφασίζονται από εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας και κυρίως από την «φίλη και σύμμαχο» Αμερική.

Βασικά πρόκειται για την εφαρμογή συγκεκριμένων εντολών που στο παρόν στάδιο αλληλοσυγκρούονται μεταξύ τους. Εξ’ ου και το δίλημμα του πρωθυπουργού.

Για να το διατυπώσουμε απλά και κατανοητά. Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει αναλάβει τη διακυβέρνηση, εξαπατώντας συνειδητά τον ελληνικό λαό, για να εφαρμόσει τα γεωστρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ, με στόχο τον πλήρη έλεγχό της. Ο έλεγχος αυτός είναι δυνατός μόνο, αν η Ελλάδα καταστραφεί οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και υπαχθεί ως προτεκτοράτο στην περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη, που ακούει στο όνομα Νέο – Οθωμανική Τουρκία. Στο σχέδιο αυτό εντάσσεται και η αφαίρεση επαρχιών της, όπως η Θράκη, η Μακεδονία και η Ήπειρος.

Η πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση στην οικονομία, την παιδεία, τον πολιτισμό, την άμυνα, το μεταναστευτικό, την εξωτερική πολιτική και σε οποιοδήποτε άλλο τομέα, κυρίως απέναντι στην Τουρκία, υπηρετεί αυτόν τον στρατηγικό στόχο. Το σχέδιο αυτό υλοποιείται σταδιακά και μελετημένα ώστε να μη γίνει απόλυτα συνείδηση από τους Έλληνες «Νεοραγιάδες», που η διαφθορά, που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, έχει αλλοτριώσει. Στην εξέλιξη αυτή δεν ήταν καθόλου άμοιρα και τα κόμματα της Αριστεράς. Κάθε άλλο.

Η αλλοτρίωση αυτή οφείλεται φυσικά στην καταναλωτική μανία και «αποκτήνωση» του Έλληνα που προώθησαν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις με δανεικά. Είναι το μοντέλο στο οποίο εντάχθηκαν όλες οι πολιτικές παρατάξεις. Χωρίς τη σκόπιμη και σχεδιασμένη διαφθορά του ελληνικού λαού, τα σχέδια αυτά δεν θα μπορούσαν να ευοδωθούν.

Προέκυψε ωστόσο στο μεταξύ ένα πρόβλημα που αφορά τις σχέσεις μας με το Ισραήλ. Φαίνεται ότι το εβραϊκό λόμπι, που διαμορφώνει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, δεν είναι απόλυτα σύμφωνο με αυτήν την εξέλιξη, ύστερα από τη διένεξη του Ισραήλ με την Τουρκία και κυρίως με την ανακάλυψη σημαντικών κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην ΑΟΖ που συνορεύει με αυτήν της Κύπρου.

Το Ισραήλ, δεν είναι διατεθειμένο να αποκλειστεί τελείως από ισλαμικές χώρες, όπως το επιδιώκει η Τουρκία. Είναι επιπλέον σε θέση να επιβάλει τη θέλησή του, γιατί αποτελεί την μεγαλύτερη περιφερειακή δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο.³⁹

Αν η Ελλάδα δεν εξασφαλίσει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο και κατ’ επέκταση με το Ισραήλ, ο κίνδυνος να αποκοπεί το Ισραήλ από την Δύση γίνεται πραγματικότητα. Εκτός από την Ελλάδα, το Ισραήλ είναι κυκλωμένο από ισλαμικά κράτη. Γι’ αυτό και εξέφρασε σαφώς την πρόθεση να αναγνωρίσει την ΑΟΖ της Ελλάδας, που σημαίνει ότι έμπρακτα αναγνωρίζει ΑΟΖ και στο Καστελόριζο.

Εδώ λοιπόν εντοπίζεται το δίλημμα του Γιώργου Παπανδρέου, που προς το παρόν παραμένει σε εκκρεμότητα, απ’ ότι δείχνουν τα γεγονότα. Σε ποιον αφέντη να υποκύψει και ποιον από τους δυο να ικανοποιήσει;

Ποια πολιτική θα ακολουθήσει ο ίδιος; Θα υποταχθεί πλήρως στις εντολές της Τουρκίας κάτω από την πίεση της Αμερικής ή θα ενδώσει στις εντολές του εβραϊκού λόμπι, που δεν θέλει με κανένα τρόπο να αποκοπεί το Ισραήλ από την επαφή του με την Ευρώπη; Η τελικά θα γίνει συνδυασμός και των δύο;

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι τελικά θα γίνει κάποιος συγκερασμός. Η πολιτική υπαγωγής μας στην επιτήρηση της Άγκυρας και του φίλου του Γιώργου Ερντογάν θα συνεχιστεί, εκτός ίσως από την περίπτωση της ΑΟΖ που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Ισραήλ.

Το Ισραήλ δεν θα έχει αντίρρηση στη στρατηγική των ΗΠΑ, εκτός από το θέμα της ΑΟΖ Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας, που θα κατοχυρώνει την εξυπηρέτηση της δικής του πολιτικής.

Οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται μέσω του ελέγχου της Ελλάδας από την Τουρκία, να αποκλείσουν οποιανδήποτε προσέγγιση της με τη Ρωσία, όπως επιχειρήθηκε π.χ. από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με τον αγωγό Νοβοροσίσκ – Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, με τα ήδη γνωστά αποτελέσματα. Η μισή Ελλάδα κάηκε για το λόγο αυτό.

Τελικά είμαι της γνώμης ότι το Ισραήλ, δηλαδή το εβραϊκό λόμπι, σ’ αυτό αποκλειστικά το θέμα θα επιβάλει τη θέλησή του στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και φυσικά έμμεσα ή άμεσα και στην Ελλάδα. Οι ενδείξεις με την επίσκεψη του Υπουργού Εξωτερικών Μπεγλίτη και τις αμυντικές συμφωνίες που έχουν συναφθεί στο Ισραήλ πρόσφατα είναι ενθαρρυντικές προς αυτή την κατεύθυνση.......hellasontheweb.org
Συνεχίζεται