Τι είναι μια Ελλάδα με ρημαγμένο σιδηρόδρομο; Τι είναι μια Ελλάδα με δημόσια περιουσία υποθηκευμένη για 99 χρόνια; Τι είναι μια Ελλάδα με αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή στον αναπνευστήρα των επιδοτήσεων; Τι είναι μια Ελλάδα με κομμένο τον ομφάλιο λώρο που τη συνέδεε διαχρονικά με τις ελληνικές και ορθόδοξες κοινότητες στη Μ. Ανατολή; Τι είναι μια Ελλάδα εγκλωβισμένη στα 6 ν.μ. χωρικών υδάτων, που χρειάζεται άδεια από την Τουρκία για οποιαδήποτε ενέργεια στο Αιγαίο; Τι είναι μια Ελλάδα με ανατιναγμένες εργασιακές σχέσεις, με ωράρια-λάστιχο στις γαλέρες της «βαριάς μας βιομηχανίας» και με τσαλαπατημένη την αξιοπρέπεια των ανθρώπων του μόχθου; Τι είναι μια Ελλάδα με ένα μεγάλο μέρος της νέας γενιάς στο εξωτερικό και ένα άλλο μεγάλο μέρος στον τόπο του, αλλά υπό διαρκή ασφυξία;
Δεν είναι ρητορικές οι ερωτήσεις. Ας αναλογιστούμε τι σημαίνει για όλους μας, εθνικά και κοινωνικά, συλλογικά και ατομικά, αυτή η συνθήκη απώλειας της ίδιας μας της χώρας. Δεν είναι οι «χρόνιες παθογένειες» που οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση. Το σχέδιο «Λιγότερη Ελλάδα» δοκιμάζεται (με όρους νεοαποικιακού πειράματος) και επιβάλλεται με επιτυχία εδώ και χρόνια. Ήταν 8 Φεβρουαρίου του 2005 όταν, κατά την ορκωμοσία ως ΠτΔ του Κ. Παπούλια, η τότε πρόεδρος της Βουλής Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη είχε αναφέρει και τα παρακάτω:
«Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μια 5ετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις. Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα κι ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν(!) χάριν της ειρήνης και της ευημερίας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται αλλά ίσως και να παραβιάζονται(!) από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων, και πάντως η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».
Ας σκεφτούμε τα όσα μεσολάβησαν την τελευταία 20ετία υπό το πρίσμα της παραπάνω «προφητείας». Κι ας έρθουμε στο σήμερα, με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ να δοκιμάζει τη σταθερότητα της κυβέρνησης (ορθότερα, συμμορίας) του Μαξίμου και το επιτελικό κράτος του «Φραπέ» και του «Χασάπη». Η συζήτηση στον δημόσιο διάλογο μένει στις ντροπιαστικές και εξοργιστικές συνομιλίες, στη σαπίλα που ξεκινά από το κεφάλι και διαχέεται σε τμήματα της κοινωνίας, στα ασύλληπτα ποσά που φαγώθηκαν από ημετέρους, και στα πρόστιμα που θα πληρώσουν και πάλι οι συνήθεις ύποπτοι.
Αυτές είναι σημαντικές πλευρές, δεν φτάνουν όμως σε βάθος. Διότι το μεγαλύτερο θύμα δεν είναι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί που «εξαπατήθηκαν», ούτε ότι «η χώρα ντροπιάζεται διεθνώς». Το μεγαλύτερο θύμα είναι ο ίδιος ο πρωτογενής τομέας, που απειλείται με διάλυση. Είναι οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι που εγκατέλειψαν τα προηγούμενα χρόνια το επάγγελμά τους επειδή η συμμορία υπεξαιρούσε τις ενισχύσεις που δικαιούνταν. Είναι η απουσία οποιουδήποτε εθνικού σχεδίου για τον πρωτογενή τομέα, που τώρα επιβάλλεται με τον μπαμπούλα όχι μόνο των ΚΑΠ αλλά και της επικείμενης ευρωπαϊκής επιτροπείας στο όνομα της κάθαρσης. Είναι ο έλεγχος της γης και της τροφής από τις πολυεθνικές, η ερήμωση της περιφέρειας, η διατροφική εξάρτηση.
Η διάλυση και ρευστοποίηση χωρών, η λεηλασία πόρων και ανθρώπινου δυναμικού, η ανατίναξη υποδομών και παραγωγικών δυνατοτήτων, ήταν και συνεχίζουν να είναι τμήμα της εργαλειοθήκης του κεφαλαίου και της παγκοσμιοποίησης για την επέκταση και παγίωση της ηγεμονίας τους. Η Ελλάδα, ως χώρα ενδιάμεση, χρησιμοποιείται ως μειωμένης κυριαρχίας χώρος, υποκείμενος σε εκτεταμένους πειραματισμούς αποικιοκρατικού ελέγχου. Σήμερα είμαστε μπροστά σε ένα ακόμη επεισόδιο αυτού του σχεδιασμού.
Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι (αλλά και Τούρκοι, Ισραηλινοί κ.ά.), funds και αρπακτικά, έχουν κάνει εξαρχής ξεκάθαρες τις προθέσεις τους. Μαζί και οι εγχώριες ελίτ, που στη «Λιγότερη Ελλάδα» βρίσκουν ευκαιρία για deals, και αποδέχονται ξανά τον ρόλο υπεργολάβου και μεσίτη. Και το πολιτικό σύστημα με τις παραφυάδες του, συνένοχο και υπάκουο, έχει μία και μόνη υπηρεσία: να δίνει ασυλία στους «ακαταδίωκτους» και να αποτρέπει το ξέσπασμα της κοινωνίας με όπλο την καταστολή, τα ξεροκόμματα των επιδομάτων, τα πελατειακά δίκτυα και την ψευδαίσθηση ότι το «μαγαζί» κάπως συνεχίζει να λειτουργεί. Ο Μητσοτάκης βρίσκεται τώρα στο στόχαστρο επειδή –μέσα στην αλαζονεία και τη λαιμαργία της συμμορίας των αρίστων– υπονομεύει αυτή την υπηρεσία, διακινδυνεύοντας εκρήξεις της εντεινόμενης οργής, και μάλιστα ενώ λείπουν κάποιες αντιπολιτευτικές βαλβίδες εκτόνωσης.
Και για την κοινωνία, για όλους εμάς τους πολλούς; Μένει η αγωνία για την επιβίωση σε μια όλο και πιο ταραγμένη και σκοτεινή εποχή. Μαζί με την επιτακτική ανάγκη να σωθεί ό,τι μπορεί να σωθεί από την Ελλάδα που χάνεται. Και να αναζητηθούν όροι, τρόποι, δυνάμεις που να ανοίξουν δρόμους για την Ελλάδα που θέλουμε.
https://edromos.gr/
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου