Από τόν τοίχο τής εξαιρετικής φίλης Αnna Staikou
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας...
Εμείς σήμερα επιλέγουμε να θυμηθούμε τη Δέσπω με τις νύφες και τ' αγγόνια της, την Αρκαδιανή κλεφτοπούλα, τις γυναίκες των Λαζαίων και την Λιάκαινα. Αυτή την ημέρα θυμόμαστε, τα κορίτσα από τα Γιάννενα, τη γριά Τζαβέλαινα και τη Λένω του Μπότσαρη. Θυμόμαστε την αντρειωμένη τη λυγερή τη μάνα του Διγενή και την έρμη τη γυναίκα του Μενούση. Θυμόμαστε τη μάνα του Κίτσου, την κυρά Φροσύνη αλλά και τις Σουλιώτισσες με την παλληκαριά που έσερνε η καθεμιά τους. Θυμόμαστε του Ανδρούτσου τη μάνα και δεν ξεχνάμε την Παπαλάμπραινα την καημένη. Θυμόμαστε τα ξαφνιάσματα της φύσης, τις γυναίκες τις Ηπειρώτισσες. Θυμόμαστε τη μάνα γιατί εν κρύο νερόν και σο ποτήρ' κε μπαίν' και θυμόμαστε το ερωτοχτυπημένο Μαργούδι που βγαίνει στην αυλή κρυφά κρυφά. Θυμόμαστε την Μπέλα Ολυμπία για την οποία λαλούν τα όργανα. Θυμόμαστε την έμμορφη γλυκειά Πολίτισσα που κάποτε έκαψε καρδιές και το Μαρικάκι που τηγανίζει ψαράκια μεσ'το μαγεριό με τη φίλη της τη Μαρίτσα τη Σμυρνιά...
Αυτές και άλλες Ελληνίδες Γυναίκες θυμόμαστε σήμερα, πρόσωπα υπαρκτά που η ανδρεία, η ρώμη, η αξιοπρέπεια, η τσαχπινιά, η φύση τους η ελληνική τις έκαναν να περάσουν στην αιωνιότητα!
Ζαμπέτα Κολοκοτρώνη (η Μάνα του Γέρου)
Κορυφαία είναι η μορφή της Ζαμπέτας Κολοκοτρώνη, κόρης οπλαρχηγού, γυναίκας ήρωα και μάνας ηρώων! Μα και η ίδια ήταν προσωπικά ηρωίδα, αφού πολέμησε και ανδραγάθησε στους πύργους της Καστάνιτσας, όπου και σκοτώθηκε ο άνδρας της ο Κωνσταντίνος Κολοκοτρώνης. Γέννησε κι ανάστησε τον γέρο του Μωριά, καθώς υφίστατο την αγωνία και την μανία σκληρών καταδιώξεων. Το 1770 «3 Απριλίου, ημέρα της Λαμπρής, στο βουνό, εις ένα δένδρο αποκάτω», σημειώνει ο ίδιος ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στη Διήγηση συμβάντων της Ελληνικής φυλής.
Σύμβουλος και συνεργάτισσα. Στοργική, καρτερική, και τολμηρή, αφοσιωμένη σύζυγος, μοιράστηκε με θάρρος τις κακουχίες των Κολοκοτρωναίων…
“Βουνά της Αλωνίσταινας,
βραχοσπηλιές της Πιάνας
κρυοπηγές Λιμποβισίου…
έρημο Αρκουδόρεμα
εδώ είναι η Ζαμπέτα
Ιέρεια της λευτεριάς, φύλακας
της ειρήνης
αγέρωχη, λεβέντισσα, με
πετρωμένο βλέμμα
τον Κωσταντή της καρτερεί
τον πρωτοκαπετάνιο
να του γιατρέψει την πληγή,
τα αίματα να πλύνει.
Δόξα στην καπετάνισσα…».
Η καπετάνισσα του Εικοσιένα Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα.
[…] Είναι ακόμη βέβαιο ότι η φήμη της ταξίδεψε γρήγορα στην Ευρώπη, αφού κυκλοφορούσαν απεικονίσεις της από το 1821· όσοι τη συνάντησαν, γνώριζαν το όνομα και τη δραστηριότητά της. Στα ευρωπαϊκά της πορτραίτα η Μπουμπουλίνα απεικονίζεται νεαρή και όμορφη, λεπτή ή μεγαλόσωμη με πλούσιο στήθος, ντυμένη άλλοτε ευρωπαϊκά, άλλοτε ελληνικά ή και μικτά. Ακόμη και ένα γυναικείο ένδυμα θα πάρει στο Παρίσι το όνομά της, «a la Robeline», πιθανότατα από συμφυρμό των λέξεων robe και Bobeline (Boubouline).
«Αμαζόνα», «νέα Σαλαμινομάχο», «νέα Αρτεμισία» ή και «Σπαρτιάτισσα» την αποκαλούν επίσης πολλά από τα κείμενα της εποχής, αποδίδοντάς της χαρακτηριστικά μυθικών προσώπων, κυρίως όμως ανδροπρεπή εμφάνιση και συμπεριφορά […].
Ευδοκία Ολυμπίου, «Γυναίκες του Αγώνα», Ιστορική Βιβλιοθήκη, «Οι Ιδρυτές της Νεότερης Ελλάδας», σελ. 41-42, Εκδόσεις «Τα Νέα», Αθήνα, 2010.
1. Μπουμπουλίνα Λασκαρίνα. Ακουαρέλα του Σπ. Προσαλέντη.
2. Ρωσική χαλκογραφία. Μουσείο Μπουμπουλίνας, Σπέτσες.
Μαυρογένους Μαντώ – Mavrogenous Manto (1796-1840)
ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΝΟΥΣ
Ηρωίδα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Γυναίκα με εύθραυστη ομορφιά, λεπτή και λυγερή κορμοστασιά, μεγαλωμένη με ευρωπαϊκή ανατροφή και παιδεία. Ανιψιά του Νικολάου Μαυρογένη, επί πολλά έτη δραγουμάνου του στόλου (1770-1786) και στη συνέχεια ηγεμόνα της Βλαχίας (1786-1790).
Στις παραμονές του αγώνα βρισκόταν στην Τήνο με το θείο της Φιλικό παπα-Μαύρο, απ’ τον οποίο μυήθηκε στον αγώνα και μαζί του πήγε στην Μύκονο – πατρίδα της μητέρας της – αμέσως μετά την έκρηξη της Επανάστασης.
Έκτοτε η νεαρή Μαντώ διέθεσε όλη την πατρική περιουσία στον απελευθερωτικό αγώνα, ενώ έλαβε μέρος και η ίδια σε πολλές επιχειρήσεις. Με πλοία που εξόπλισε με δικά της έξοδα, καταδίωξε τους πειρατές που λήστευαν τις Κυκλάδες. Συγκρότησε σώμα πεζών, που ανέλαβε την αρχηγία του και υπεράσπιζε τη Μύκονο. Εξόπλισε στόλο από έξι πλοία και τον ένωσε με τις ναυτικές δυνάμεις του Τομπάζη. Αργότερα συγκρότησε στρατό, που αποτελούνταν από 16 λόχους των 50 ανδρών, και πήρε μέρος στην εκστρατεία της Καρυστίας. Πολέμησε στο πλευρό του Γρηγορίου Σάλα στο Πήλιο, στη Φθιώτιδα και στη Λιβαδειά. Όταν επέστρεψε στη Μύκονο, ασχολήθηκε με την τροφοδοσία του ναυτικού. Η φήμη της γρήγορα ξεπέρασε τα σύνορα του Ελληνικού χώρου και από τη θέση αυτή η νεαρή Ελληνίδα απηύθυνε έκκληση βοήθειας στους Ευρωπαίους φιλέλληνες και κυρίως στις Αγγλίδες και Γαλλίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου