Ασφαλώς ο τραμπουκισμός και ο φασισμός είναι καταδικαστέος . Δεν μπορώ όμως να καταλάβω , γιατί πρέπει να λέμε τα αυτονόητα , κάθε φορά που καταγγέλλουμε την κομματική εκμετάλλευσή του . Μόνον που η Ελλάδα δεν κινδυνεύει από τον φασισμό , όπως θέλουν μερικοί διακαώς να πιστέψουμε για να αποκτήσουν λόγο ύπαρξης , αλλά από τον κομματισμό .
Αυτός την διέλυσε και αυτός είναι που συνεχίζει να την διαλύει .
Η ελληνική κοινωνία στην μεταπολίτευση υπέστη μια μεγάλη δομική αλλαγή . Ενώ πριν ήταν δομημένη με κέντρο την εκκλησία , μετά την μεταπολίτευση δομήθηκε με κέντρο το κόμμα . Και ενώ στην αρχή αυτό φάνηκε απελευθερωτικό και αναγεννησιακό , στο τέλος εξελίχτηκε σε μια βαθιά διηρημένη , αξιακά ρηχή , καχύποπτη ,αναξιοκρατική κοινωνία με τις κομματικές συμμορίες πλέον να την λυμαίνονται παντοιοτρόπως , έχοντας γίνει οι απόλυτοι άρχοντες , με την χώρα να κατρακυλάει πια ανεξέλεγκτα . Και το χειρότερο ; Με μειωμένη αίσθηση εθνικής ταυτότητας και σχεδόν μηδενική αυτοπεποίθηση .
Ευκαιρίας δοθείσης όμως , θέλω να διορθώσω ένα λάθος που κάνουμε συχνά όλοι εμείς που απορρίψαμε μετά βδελυγμίας το "κομματικώς υπάρχειν". Ονομάζουμε όλους τους κομματικούς συλλήβδην κομματόσκυλα . Αυτό όμως δεν είναι ακριβές . Κομματόσκυλο είναι αυτός που εξασφαλίζει τα προς το ζειν από το κόμμα . Ασφαλώς όμως και δεν συμβαίνει με όλους κάτι τέτοιο . Οι περισσότεροι μάλιστα ανήκουν σε μια άλλη κατηγορία , που δεν έχει ακόμα όνομα , αλλά θα μπορούσαμε να τους αποκαλέσουμε "κομματικούς πιστούς" Κι αυτό γιατί μοιάζουν με τους πιστούς του εκκλησιάσματος της προηγούμενης κοινωνικής δομής . Αυτοί λοιπόν έχουν αναπτύξει άλλους δεσμούς με το κόμμα, κυρίως υπαρξιακούς . Κι αυτό επειδή έχουν συνδέσει την υπαρκτική τους δικαίωση μέσα από αυτό και αυτά που πρεσβεύει . Κι αυτό είναι μεγάλη εξάρτηση , χειρότερη κι από ηρωίνη . Πέρα από αυτούς λοιπόν που έχουν συμφέροντα από την ύπαρξη της κομματοκρατίας , που είναι οι πιο λίγοι τελικά , είναι και αυτή η κατηγορία των εθισμένων που θα χτυπηθεί βάναυσα , από το σύνδρομο στέρησης και που λυσσασμένα θα πολεμήσει ενάντια στην αποκομματικοποίηση και την κατάλυση της κομματοκρατίας που χρειάζεται η χώρα για να μπορέσει να συνέλθει και να βρεθεί ξανά σε δρόμους δημιουργίας ,αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης .
Τους εθισμένους στην κομματική ζωή , τους βλέπουμε ήδη να αντιδρούν βίαια και μόνον στην ιδέα της κατάργησης των κομμάτων , όπως ενδεχομένως θα αντιδρούσε η 90χρονη μάνα μου αν της ανακοίνωναν σήμερα , ότι απαγορεύεται πια η κυριακάτικη λειτουργία και ότι σφραγίζονται οι εκκλησίες .
Μα ... υπάρχει ζωή έξω απ' τα κόμματα ; θα αναρωτηθεί κανείς
Υπάρχει Δημοκρατία;
Οι σύγχρονοι πολιτειολόγοι γράφουν σήμερα σ' όλο τον κόσμο πολυσέλιδα βιβλία ακριβώς με αυτή τη θεματική , ο ένας υποστηρίζοντας τούτο και ο άλλος το άλλο και δεν είναι ούτε ο σωστός χρόνος αλλά ούτε και ο τόπος να καταπιαστούμε αναλυτικότερα με αυτά .
Ο γράφων είναι πεπεισμένος βέβαια ότι με τα κόμματα ως έχουν δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική Δημοκρατία , ακριβώς επειδή η Δημοκρατία για να λειτουργήσει χρειάζεται ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες ενώ τα κόμματα οπαδούς . Επίσης καλό είναι να μην τρέφουμε αυταπάτες ότι τα κόμματα μπορούν να μεταμορφωθούν σε κάτι άλλο και να ξεπεράσουν τον κακό τους εαυτό , πάντα θα έχουν τα δικά τους παιδιά και πάντα θα χωρίζουν τον κόσμο σε "εμείς και οι άλλοι" .
Αυτό που χρειαζόμαστε λοιπόν είναι αληθινή Δημοκρατία ή όσο γίνεται πιο αληθινή και την θέσπιση αρχών και αξιών , όχι όμως ως Θαβώρειες εντολές , αλλά που θα είναι πάντα υπό αίρεσιν ανάλογα με το βαθμό ωρίμανσης της κοινωνίας που θα τις θεσπίζει . Ο δρόμος φαίνεται να είναι μακρύς και δύσκολος . Γι αυτό και δεν είναι πλαστός . Είναι ο δρόμος όμως που πάνω του πρέπει να βαδίσουμε για να σταματήσουμε την πτώση και να σωθούμε από την ολοκληρωτική συντριβή . Δημοκρατία λοιπόν , με ζητούμενο το αυθεντικό και το αληθινό απέναντι στο κομματικά ωφέλιμο και χρήσιμο
****
Αυτός την διέλυσε και αυτός είναι που συνεχίζει να την διαλύει .
Η ελληνική κοινωνία στην μεταπολίτευση υπέστη μια μεγάλη δομική αλλαγή . Ενώ πριν ήταν δομημένη με κέντρο την εκκλησία , μετά την μεταπολίτευση δομήθηκε με κέντρο το κόμμα . Και ενώ στην αρχή αυτό φάνηκε απελευθερωτικό και αναγεννησιακό , στο τέλος εξελίχτηκε σε μια βαθιά διηρημένη , αξιακά ρηχή , καχύποπτη ,αναξιοκρατική κοινωνία με τις κομματικές συμμορίες πλέον να την λυμαίνονται παντοιοτρόπως , έχοντας γίνει οι απόλυτοι άρχοντες , με την χώρα να κατρακυλάει πια ανεξέλεγκτα . Και το χειρότερο ; Με μειωμένη αίσθηση εθνικής ταυτότητας και σχεδόν μηδενική αυτοπεποίθηση .
Ευκαιρίας δοθείσης όμως , θέλω να διορθώσω ένα λάθος που κάνουμε συχνά όλοι εμείς που απορρίψαμε μετά βδελυγμίας το "κομματικώς υπάρχειν". Ονομάζουμε όλους τους κομματικούς συλλήβδην κομματόσκυλα . Αυτό όμως δεν είναι ακριβές . Κομματόσκυλο είναι αυτός που εξασφαλίζει τα προς το ζειν από το κόμμα . Ασφαλώς όμως και δεν συμβαίνει με όλους κάτι τέτοιο . Οι περισσότεροι μάλιστα ανήκουν σε μια άλλη κατηγορία , που δεν έχει ακόμα όνομα , αλλά θα μπορούσαμε να τους αποκαλέσουμε "κομματικούς πιστούς" Κι αυτό γιατί μοιάζουν με τους πιστούς του εκκλησιάσματος της προηγούμενης κοινωνικής δομής . Αυτοί λοιπόν έχουν αναπτύξει άλλους δεσμούς με το κόμμα, κυρίως υπαρξιακούς . Κι αυτό επειδή έχουν συνδέσει την υπαρκτική τους δικαίωση μέσα από αυτό και αυτά που πρεσβεύει . Κι αυτό είναι μεγάλη εξάρτηση , χειρότερη κι από ηρωίνη . Πέρα από αυτούς λοιπόν που έχουν συμφέροντα από την ύπαρξη της κομματοκρατίας , που είναι οι πιο λίγοι τελικά , είναι και αυτή η κατηγορία των εθισμένων που θα χτυπηθεί βάναυσα , από το σύνδρομο στέρησης και που λυσσασμένα θα πολεμήσει ενάντια στην αποκομματικοποίηση και την κατάλυση της κομματοκρατίας που χρειάζεται η χώρα για να μπορέσει να συνέλθει και να βρεθεί ξανά σε δρόμους δημιουργίας ,αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης .
Τους εθισμένους στην κομματική ζωή , τους βλέπουμε ήδη να αντιδρούν βίαια και μόνον στην ιδέα της κατάργησης των κομμάτων , όπως ενδεχομένως θα αντιδρούσε η 90χρονη μάνα μου αν της ανακοίνωναν σήμερα , ότι απαγορεύεται πια η κυριακάτικη λειτουργία και ότι σφραγίζονται οι εκκλησίες .
Μα ... υπάρχει ζωή έξω απ' τα κόμματα ; θα αναρωτηθεί κανείς
Υπάρχει Δημοκρατία;
Οι σύγχρονοι πολιτειολόγοι γράφουν σήμερα σ' όλο τον κόσμο πολυσέλιδα βιβλία ακριβώς με αυτή τη θεματική , ο ένας υποστηρίζοντας τούτο και ο άλλος το άλλο και δεν είναι ούτε ο σωστός χρόνος αλλά ούτε και ο τόπος να καταπιαστούμε αναλυτικότερα με αυτά .
Ο γράφων είναι πεπεισμένος βέβαια ότι με τα κόμματα ως έχουν δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική Δημοκρατία , ακριβώς επειδή η Δημοκρατία για να λειτουργήσει χρειάζεται ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες ενώ τα κόμματα οπαδούς . Επίσης καλό είναι να μην τρέφουμε αυταπάτες ότι τα κόμματα μπορούν να μεταμορφωθούν σε κάτι άλλο και να ξεπεράσουν τον κακό τους εαυτό , πάντα θα έχουν τα δικά τους παιδιά και πάντα θα χωρίζουν τον κόσμο σε "εμείς και οι άλλοι" .
Αυτό που χρειαζόμαστε λοιπόν είναι αληθινή Δημοκρατία ή όσο γίνεται πιο αληθινή και την θέσπιση αρχών και αξιών , όχι όμως ως Θαβώρειες εντολές , αλλά που θα είναι πάντα υπό αίρεσιν ανάλογα με το βαθμό ωρίμανσης της κοινωνίας που θα τις θεσπίζει . Ο δρόμος φαίνεται να είναι μακρύς και δύσκολος . Γι αυτό και δεν είναι πλαστός . Είναι ο δρόμος όμως που πάνω του πρέπει να βαδίσουμε για να σταματήσουμε την πτώση και να σωθούμε από την ολοκληρωτική συντριβή . Δημοκρατία λοιπόν , με ζητούμενο το αυθεντικό και το αληθινό απέναντι στο κομματικά ωφέλιμο και χρήσιμο
****
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου