ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

    

Σεισάχθεια

… το μοίρασμα … η ισότητα …

η βάση για μια νέα αρχή

Παλαιός

α).  Η διασύνδεση

Το μοίρασμα … η κατά πως λέν Σεισάχθεια … μιά λέξη με σχετικά ασαφή έννοια και πολλά μα πάρα πολλά επίπεδα.

Όπως μας καταμαρτυρούν … τα υπολείμματα της ιστορίας … κάποια στιγμή, εκεί στην πόλη της Αθήνας … βουτήξανε έναν ταξιδιάρη -τον Σόλωνα- και τον βάλανε να παίξει κάτι από Αισυμνήτη μεριά.

Τα είχανε λέει κάνει κουλουβάχατα, οι τότε φίλοι μας, οι Αθηναίοι … όπου κάποιοι κατσαπλιάδες … κοτζαμπάσηδες, λαμόγια και λοιποί … είχανε ρουφήξει το βιός και το αίμα των διαφόρων συναγελαζομένων φουκαράδων της Αττικής Γής … και αφού τους είχαν εν πολλοίς κυριολεκτικά ξεζουμίσει και πηδήξει ότι είχαν και δεν είχαν … τελικά τους φορούσαν και κάτι ωραίους περίτεχνους χαλκάδες και λαιμαριές … τους καθιστούσαν σκλάβους και τους πουλούσαν αυτούς και τα κατσικομούλαρά τους στα διάφορα σκλαβοπάζαρα. Τελικά αφού είδαν και αποείδαν, όλοι αυτοί οι μπούφοι, ότι το πράγμα δεν πάει άλλο, ξεσηκώθηκαν … με τσάπες, δικριάνια, τσεκούρια και ότι άλλο βρήκαν και διέθεταν πρόχειρο, και τους πήραν στο κυνήγι. Αφού μετά την όποια αντίσταση, τα λαμόγια που λυμαίνονταν την Αττική Γή, τα βρήκαν σκούρα … έκαναν την ανάγκη φιλότιμο και ανέθεσαν, λέει, στον Σολωνάκο, να σιάξει τα πράματα.

Τούτος λοιπόν (κουφάλα ή μη… ελάχιστα μας κόφτει τώρανες … αλλά και όσους τους κόφτει το λοιπόν, ας προστρέξουν σε όσα του σούρνει ο Μάρκος … πιστεύω ότι θα το καταφχαριστηθούν δεόντως) ήθελε δεν ήθελε … έκανε ότι κατέβασε η γκλάβα του … του υπαγόρευσαν τα πλούσια λαμόγια … αλλά και του επέβαλαν εν πολλοίς τα παπαδόσκατα -αν νομίζετε ότι αυτές οι διαχρονικές κουφάλες ήταν έξω από το παιχνίδι είστε οικτρώς γελασμένοι- τα μπουρδούκλωσε λοιπόν κατά το κοινώς λεγόμενο, τα πράματα, και υποτίθεται ηρέμησαν τα πνέματα (έεε το υ λείπει … γιατί αν δεν έλειπε, τον Σολωνάκο θα τον έκαναν κοκορέτσι … και ακόμα θα τον καβούρντιζαν … καθώς σκατά ηρεμία έσιαξε), τέλος πάντων και απεκλήθη έκτοτε … Αισυμνήτης … μην χέσω.

Υποτίθεται … λέει … ότι έφτιαξε τα πράγματα … αλλά τότε γιατί λέτε υπούλως και κρυφά να την κοπάνησε στα γρήγορα ;; Τέλος πάντων, είπαμε, όποιος θέλει ας προστρέξει στα του Μάρκου … εμάς εδώ ουδόλως μας ενδιαφέρουν τα καμώματα του λεγάμενου, πέρα από τα λειψά σημεία, που οφείλουμε να επισημάνουμε, αποστερώντας πατήματα σε ανοήμονες και καλοθελητάδες.

Πρόθεσή μας, αυτήν την στιγμή, δεν είναι να εξετάσουμε τα καλώς ή κακώς γεγεννημένα στο παρελθόν, αλλά να δείξουμε τον δρόμο στο μέλλον, αν θελήσουμε και καταφέρουμε να υπάρξει τέτοιο.

β).  Η έννοια – το περιεχόμενο

Για να κατανοήσουμε όμως, γιατί μιλάμε, πρέπει να πάμε στην ουσία του πράγματος, στην ρίζα και το νόημα της λέξεως … «Σεισάχθεια».

Πρώτα απ’ όλα η λέξη «Σεισάχθεια» είναι σύνθετη από το ρήμα «σείω» και το ουσιαστικό «άχθος».

Σείω – κουνώ, μετακινώ, σηκώνω, απαλείφω, μειώνω, αποτινάσσω

Άχθος – βάρος, επώδυνο-δύσκολο φορτίο

Σεισάχθεια λοιπόν – η αποτίναξη, ελάττωση, αφαίρεση μεγάλου και επώδυνου βάρους-καταστάσεως

Σεισάχθωρ – ο ποιών την Σεισάχθεια

Ωραίααα … είδαμε τι σημαίνει η λέξη αυτή … το βαθύτερο νόημα όμως το πιάσαμε ;; … για και μεις μείναμε στα χνάρια και τα πατήματα του Σόλωνα ;;

Εκεί στην αρχή … έβαλα υπότιτλο «… το μοίρασμα … η ισότητα …» 

…. τι λέτε να το έβαλα έτσι απλά για μπούγιο ;; 

…. έκανε κάτι τέτοιο ο Σόλωνας για ού ;;;

Όπως όμως και οι λέξεις «Αισυμνητήρ» αλλά και «Αισυμνήτωρ» και «Αισυμνητεία», πέραν της απλής εξωτερικής εννοίας, έχουν και άλλες βαθύτερες, έτσι και η «Σεισάχθωρ» και «Σεισάχθεια», είναι πάντα σε αγαστή και απόλυτη σχέση μεταξύ των στα διάφορα επίπεδα, οπότε το θέμα είναι για ποιό και σε ποιό επίπεδο αναφερόμαστε.

Τελικά όμως, αν και επεκτείνοντας την έννοια της Σεισάχθειας, μπορούμε να έχουμε σύνδεση των επιπέδων της με αυτά της Αισυμνητείας … φαίνεται σαν κάτι να μας λείπει … η ακριβής λέξη, η λέξη αυτή που έχει εν εαυτή το νόημα του «μοιράσματος» και της «ισότητας», θα λέγαμε δε ότι η λέξη «Σεισάχθεια» δεν είναι παρά το πρώτο-εξωτερικό επίπεδο της ακριβούς εκείνης λέξεως, αυτής που περικλείει το μοίρασμα και την ισότητα … διανοείσθε πιά μπορεί να είναι αυτή ;;

Κατά πρώτον να σημειώσουμε ότι «Σεισάχθωρ» είναι απλά αυτός ο οποίος αναλαμβάνει και επιτελεί το έργο της «Σεισάχθειας» … και ουσιαστικά είναι, είτε ο ίδιος ο «Αισυμνήτης» είτε κάποιος «υπο-Αισυμνήτης», είτε ακόμη και κάποιος απλός πολίτης υπό την καθοδήγησή του.

γ).  Τα επίπεδα

Όπως είπαμε η «Σεισάχθεια» έχει και εφαρμόζεται σε διάφορους βαθμούς, ας το κάνουμε λίγο πιό λιανά :

α).  Το πρώτο, απλό, επίπεδο Σεισάχθειας, είναι εκείνο στο οποίο αφαιρούνται-ελαφρύνονται φόροι, βάρη, υποχρεώσεις, δεσμεύσεις, όσων δεν μπορούν και δεν δύνανται να ανταποκριθούν σε αυτά. 

β).  Το δεύτερο, αμέσως επόμενο, επίπεδο, είναι εκείνο στο οποίο εκτός των προηγουμένων, υπάρχουν και διάφορες παραχωρήσεις με σκοπό την βελτίωση, την ασφάλεια, την σιγουριά, την σίτιση κλπ. των πολιτών, σε προσωρινή ή διαρκή και μόνιμη βάση.

γ).  Στο μετέπειτα, ενδιάμεσο επίπεδο, είναι που υπεισέρχεται η έννοια του «μοιράσματος», όταν λέμε όμως «μοίρασμα» μην παίρνουν τα μυαλά σας αέρα … «μοίρασμα» έχουμε μόνο σ’ ότι τέτοιο μπορεί να υπάρξει, να γίνει και να δουλέψει σωστά … όχι στα πάντα (δεν είναι δυνατόν και δεν επιτρέπεται, επειδή απλά και μόνο, κάποιος ηλίθιος το απαιτεί … να πάρει μέρος στην Ηγεσία ή να αναλάβει υπευθυνότητα … τέτοιες αλληλέγγυες βλακείες δεν υφίστανται στον «Ελληνισμό»)

δ).  Το πραγματικό επίπεδο Σεισάχθειας ή καλύτερα αυτό του «ισο-μοιράσματος» στον Ελληνισμό είναι αυτό όπου η Ισότητα εφαρμόζεται Πλήρως, και όχι απλά τύποις, όπου όλοι απολαμβάνουν τα πάντα, όπου όλοι οι πολίτες είναι «Μέτοχοι» της Φυλής και όσων κατέχει.

ε).  Το Ύψιστο επίπεδο Σεισάχθειας, του Ελληνισμού βεβαίως, είναι εκείνο όπου μεταφέρονται στους Ταγμένους, τους Ηγήτορες της Φυλής, όλα τα «Μυστικά», όλες εκείνες οι γνώσεις και πληροφορίες, που σχετίζονται με την σύσταση, το καλώς έχειν, το καθήκον και την αποστολήν της Φυλής, αλλά και άλλες κρίσιμες γνώσεις και πληροφορίες.

δ).  Η Σχέση με …

Εδώ ίσως πολλοί αναρωτηθείτε :

ρε τι κόλλημα είναι αυτό με τα 5-πέντε επίπεδα ;;

Η απάντηση είναι ότι : 

δεν υπάρχει κανένα απολύτως κόλλημα … θα μπορούσαμε να τα κάνουμε δέκα … δεκαπέντε … όπως παρόμοια θα μπορούσαμε να πράξουμε και στα Αισυμνητικά, όμως όπως ανέφερα πιό πάνω, τα επίπεδα της Σεισάχθειας είναι σε πλήρη αντιστοιχία με αυτά της Αισυμνητείας … πάνε χέρι-χέρι που λέμε, οπότε και αυτός είναι κυρίως ο λόγος της πενταπλής διαίρεσης.

Όπως λοιπόν, μετά από την παραπάνω έκθεση, μπορείτε να καταλάβετε, η κουράδα που έκανε ο Σόλωνας, έχει σχέση με το πρώτο επίπεδο, καθώς στην ουσία δεν επέστρεψε τα κτήματα, ούτε τις τοκογλυφικές χρεώσεις στους απλούς πολίτες, ούτε και διεμοίρασε τίποτε, παρά μόνο διέγραψε κάποια χρέη και απάλειψε την δουλοποίηση, την σωματική ενεχυριάση, λόγω χρεών.

Τα 2-δύο πρώτα επίπεδα δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με το Πάλαι Ποτέ Ελληνικό Έθνος-Φυλή, παρά υπεισέρχονται μόνο στη ύστερη βεβλακωμένη εποχή.

Αυτά που έχουν σχέση με τον Ελληνισμό είναι μόνο από το 3-τρίτο και πάνω.

Το ’21 σκοτώθηκε κόσμος και κοσμάκης, και πολλοί πέθαναν κυριολεκτικά στην ψάθα -οι γνήσιοι πατριώτες και Έλληνες- αλλά αυτοί που καρπώθηκαν τους αγώνες και το αίμα όλων αυτών, που έπεσαν για την Λευτεριά της Πατρίδος, ήταν οι προδότες, τα λαμόγια, οι κοτζαμπάσηδες, και οι παπαδοκουφάλες … το ίδιο έγινε και αργότερα … για ποιά Ισότητα και Σεισάχθεια να μιλήσουμε λοιπόν στην ψωροκώσταινα … που στο διάλο είναι οι αρχές του Ελληνισμού ;;

Μήπως όμως αυτό ήταν απλά αποτέλεσμα της βυζαντινοχλαπάτσας και της τουρκοκρατίας ;; 

Κάθε άλλο βέβαια … δεν έχει παρά να ανατρέξει ο καθένας στην γνωστή ιστορία, και θα δεί ότι, αυτό τραβούσε παλιά … αρκετά, και μάλλον πάρα πολύ παλιά. 

Καθ’ ήν στιγμή λοιπόν, όπως είπαμε, η Σεισάχθεια και η Αισυμνητεία είναι σύμφυτες αρχές-θεσμοί με την ύπαρξη της Ελληνικής Φυλής, εύλογα θα αναρωτηθεί ο καθένας :

«… μα που στο διάολο πήγανε όλα αυτά; ». 

Δυστυχώς φίλοι μου, αντίθετα με ότι πιστεύουμε, είτε θέλουμε είτε δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, η σαπίλα φαίνεται ότι έχει βάθος χρόνου … πως λέτε να φτάσαμε σε αυτήν την κατάντια … να πέσαμε στον βόθρο με τα σκατά … έτσι απλά και ως έτυχε ;;

Δυστυχώς λοιπόν, δεν έτυχε … πέτυχε !! 

…. η μακραίωνη συνεχής και ακάματη προσπάθεια της άλλης πλευράς, επιτέλους είχε και είδε καρπούς, μετά από εκατομμύρια χρόνια, χάριν στην δική τους επιμονή και δυστυχώς στην δική μας αβελτηρία, μαζί με τις αλληλέγγυες μαλακίες κάποιων εδώ δικών μας ηλιθίων, καθώς και την ατολμία μας (εκείνων των καιρών) να εφαρμόσουμε απαρέγκλιτα τις εντολές των δημιουργών της φυλής. *

Τέλος πάντων, ότι έγινε έγινε … και δυστυχώς δεν ξεγίνεται … τώρα απλά μένει να δούμε τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα … ΑΝ και ΕΦ’ ΌΣΟΝ αντιληφθήκαμε τι παίχθηκε, και βάλαμε μυαλό, επιστρέφοντας στα καθορισθέντα και αποβάλλοντας κάθε και όποια μπούρδα και αλληλέγγυα μαλακία έχει παρεισφρήσει και θρονιαστεί στις ψυχές και στα μυαλά των, υποτιθέμενων πλέον, Ελλήνων.

Ελπίζω, όπως προχωράει η ανάπτυξη των θεμάτων, να γίνεται ξεκάθαρο σε όλους όσους θέλουν και λένε να αναστήσουμε τον Ελληνισμό και την Φυλή, ότι κάποια πράγματα ή θα τα κάνουμε και θα προσπαθήσουμε να επαναφέρουμε την κατάσταση στα Πάλαι Ποτέ Εκείνα ή θα αφήσουμε τα πράγματα να τραβήξουν τον δρόμο τους και να πάμε στον διάολο … καθόσον δεν έχει νόημα να προσπαθήσουμε και να φάμε την μούρη μας απλά και μόνο για μια νέα σκατούλα.

Όλα αυτά γράφονται με έναν και μόνο σκοπό … να προϊδεάσουν και να προετοιμάσουν όλους αυτούς που θέλουν και ζητούν επιστροφή στις παλιές δόξες, στο τι έχουν να κάνουν και με τι να παλέψουν, εάν όντως είναι αποφασισμένοι για αυτά που λένε ή απλά λένε για να λένε. Κάποια πράγματα ή θα γίνουν ή δεν θα γίνουν και θα μείνουν απλά λεκτικές πομφόλυγες. Σε παλαιότερες εποχές μπορεί να ήταν πιό εύκολη και λιγότερο επώδυνη η επιστροφή, όμως πλέον σήμερα μετά από την γενικευμένη αλλοίωση και την σε βάθος προχώρημα της σαπίλας … τα μέτρα πρέπει να είναι ιδιαιτέρως δυναμικά και χωρίς παρεκκλίσεις. Αλληλέγγυες μαλακίες, ευαισθησίες, έτσι και γιουβέτσι, προχωράμε και βλέπουμε … δεν έχουν χώρο … διότι πολύ απλά θα οδηγήσουν στην οριστική και βεβαία αποτυχία και επακόλουθη τελική καταστροφή.

Όλοι αυτοί λοιπόν, που ορέγονται αρχηγικές θέσεις, ίσως και Αισυμνητικές, οφείλουν να σταθμίσουν καλώς, εάν και κατά πόσον, είναι αποφασισμένοι, όχι απλώς να βάλουν το κεφάλι τους στον ντουρβά με τις οχιές, αλλά να παίξουν με τις πιθανότητες γεμάτου όπλου, να μην εκπυρσοκροτήσει επί του κροτάφου των, καθώς οφείλουν να τα βάλουν με θεούς και δαίμονες, να συγκρουσθούν με τους πάντες και τα πάντα, χωρίς καμμία εξαίρεση, εκτός πιά και αυτό που στην ουσία εννοούν είναι μιά από τα ίδια … να αλλάξει ρούχα και μουτσούνα ο «μανωλιός» μέχρι να έρθουνε ξανά τούμπα τα πράγματα.

Στην πορεία θα υπάρξουν και κάποιες άλλες αναπτύξεις, και το νερό θα μπεί στ’ αυλάκι, τουλάχιστον εννοιολογικά, στο τι έχει και πρέπει να γίνει.

Πάντως, από τα παραπάνω, καθίσταται απόλυτα σαφές ότι, Πορεία προς Αποκατάσταση του Ελληνισμού, μπορεί να γίνει μόνο μέσω Αισυμνητείας ανωτέρου επιπέδου αλλά και συνακόλουθης Σεισάχθειας … όπερ τούτο σημαίνει ότι όλη η Ελληνική επικράτεια πρέπει να μπεί επί τάπητος, και να ξαναμοιραστεί, μεταξύ των Ελλήνων, λαμβάνοντας μέριμνα και για τις νέες ακολούθως ερχόμενες γενιές.

Κατάλαβες τώρα Εργολάβε, γιατί σου είπα κάτι για γαργάρα ;;

Είσαι έτοιμος εσύ, αλλά και ο όποιος άλλος, να πάρει το μαχαίρι και να κόψει την πίτα ;; **

 

…. θυμάσε μήπως τι έγραφε ο Μάρκος, για κάποιους ηλίθιους που υπερασπίζονταν υψηλά αποκτήματα που ποτέ εκείνοι εκ των πραγμάτων δεν θα είχαν ;; 

…. αυτός την γλίτωσε (έστω και μόνο με απαλλαγή από την παρουσία τους) εσύ πως λες να την βολέψεις όταν θα πρέπει όχι απλά να απαλλάξεις κάποιους αλλά να πάρεις όσα έχουν κάποιοι άλλοι και να τα μοιράσεις στους υπόλοιπους ;;;

Για να μην πλατειάζω άδικα και χωρίς λόγο … ας συμπτύξω αυτό που λέω, διότι ίσως πολλοί να μην το έχετε εννοήσει πλήρως.

Εάν λοιπόν καταφέρουμε, να πάμε σε μια Νέα «Πάλαι Ποτέ Ελλάδα», η φυλή οφείλει να καθίσει στο τραπέζι και να διαμοιράσει τα υπάρχοντά της, όπου και θα ορισθεί το πλαίσιο-εύρος εντός του οποίου θα μπορεί να κυμαίνεται η ακίνητη περιουσία εκάστου.

Πρώτον και κύριο, όλοι μηδενός εξαιρουμένου, αποκλειστικά και μόνον των Ελλήνων εννοείται, απαραιτήτως πρέπει να έχουν το σπίτι, την Εστία τους (τουλάχιστον μία ή και περισσότερες … μέχρις εκεί που φθάνει για όλους, λαμβάνοντας μέριμνα και για τις νέες γενιές … καθώς και για χώρους δημόσιους και βιομηχανικούς, τεχνολογικούς κλπ. κλπ. δομών και καλλιεργειών), ταυτόχρονα με ελάχιστη καλλιεργήσιμη έκταση. 

Η Φυλή οφείλει να φροντίσει αυτό να το έχουν όλοι οι Έλληνες, είτε εξ ιδίων, είτε με μέριμνα της Πολιτείας – πράγμα το οποίο ποτέ δεν θα γίνεται αντικείμενο ενεχυριάσματος, υποθήκης και πώλησης, παρά μόνο μεταβίβασης μετά θάνατον στους απογόνους (μέσα στα ορισθέντα όρια κατοχής ακινήτων και γης) ή επιστροφής στην Πολιτεία.

Βασικά η Πολιτεία οφείλει να καθορίσει τους οικιστικούς χώρους, να ρυμοτομήσει και να επανοικοδομήσει αυτούς, εάν ο όποιος Έλλην αδυνατεί να το πράξει εφ’ εαυτού του. Έτσι ουσιαστικά το σπίτι-Εστία (οφείλει να καθοριστεί η ανώτερη έκταση) σου ανήκει μόνο όσο ζείς και εάν έχεις απογόνους να το μεταβιβάσεις και αυτοί το επιθυμούν … αλλιώς ανήκει και επανέρχεται στην Πολιτεία … είναι δηλαδή εκτός της όποιας διαπραγμάτευσης, εκτός ίσως εκείνης της ίσης ανταλλαγής.

Το Ίδιο και με την όποια άλλη αποκλειστική καλλιεργήσιμη έκταση.

Ακίνητα και Γή … κατέχουν μόνο Έλληνες, και κανείς ξένος … στους οποίους μπορούν μόνο να παραχωρούνται ή να ενοικιάζονται κάποιοι χώροι, για περιορισμένο χρονικό διάστημα και με συγκεκριμένους όρους.

Ουσιαστικά όλη η ΈΚΤΑΣΗ της Πολιτείας ανήκει στην Φυλή και ΜΟΝΟ, όπου μόνο Έλληνες μπορούν να έχουν και να διαχειρίζονται τμήματά της, εφ’ όρου ζωής, καθώς και να τα μεταβιβάζουν στους απογόνους τους (μέσα σε ορισθέντα όρια).

Έτσι θα αποκτήσει νόημα και το «υπέρ Εστιών» … και κάθε Πολίτης θα έχει λόγους να το υπερασπίζεται και να χύνει το αίμα του … και όχι να σκοτώνεται για τις βίλες και τα παλάτια του κάθε κερατά … ενώ αυτός ίσως να μένει και στον δρόμο, να είναι άστεγος και μάλιστα με αποκλειστική ευθύνη του κράτους … αλλιώς ποιός ο λόγος να το κάνει και να μην σηκωθεί να φύγει … να πάρει τον πούλο .. αφού έτσι και αλλιώς και εκεί που θα πάει δεν θα έχει σπίτι βέβαια, αλλά θα είναι αρτιμελής και θα έχει την ζωή του ακέραια να δουλέψει και να ζήσει … και όχι να σκοτωθεί διαφυλάσσοντας περιουσίες άλλων ;;

Αυτά όμως, και άλλα πολλά, μπορεί μεν να τα κάνει ο Αισυμνήτης ανωτέρου επιπέδου ή εντεταλμένοι παρ’ αυτού, αλλά όχι πλέον ως «Σεισάχθωρες» καθόσον χρειάζεται κάτι παραπάνω από το επίπεδο του «Σεισάχθωρος» ώστε «δίκαια» να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις.

Και ενώ όπως είπαμε, στα πρώτα επίπεδα, Σεισάχθεια και Αισυμνητεία συμπορεύονται, στην συνέχεια φαίνεται κάπου να μην κολλάει το πράγμα και η Σεισάχθεια να μην μπορεί να δέσει με τα ανώτερα επίπεδα της Αισυμνητείας, όπου ο Σεισάχθωρ πλέον δεν μπορεί να είναι Αισυμνήτης … τι είναι λοιπόν αυτό που μας λείπει … ή πως θα ονομάζαμε τον αναβαθμισμένον Σεισάχθωρα ;;

Η λέξη που μας λείπει αγαπητοί φίλοι είναι «ΝΕΜΈΤΩΡ» … ακριβώς … «Νεμέτωρ» !!! … αλλά και «…» !!! … έξυπνα παιδιά είστε … θα το βρείτε ..

Δεν θα επεκταθώ περισσότερο προς το παρόν, καθώς έχω περιγράψει την ουσιαστική λειτουργία του «Νεμέτωρος» μέσω των 3-τριών ανωτέρων επιπέδων της Σεισάχθειας, τα οποία και πρέπει, συμφώνως, να μετονομάσουμε … και που βεβαίως περιμένω από εσάς (συμπερασματικά) να … ρίξετε ιδέες … τι λέτε θα το προσπαθήσετε ;;

Πληροφοριακά μόνο να προσθέσω, αν κάποιοι δεν το πιάσατε ήδη, ότι :

Νεμέτωρ – ο τα δίκαια αποδίδων (καθώς η δίκαια απόδοση έχει πολύ … μα πολύ … βάθος)

Ίσως τώρα κάποιοι, από σας, θα θέλατε να κάνετε κάποιες συνδέσεις και παραλληλισμούς … και να δείτε και κάποιες άλλες πλευρές, που βεβαίως ενθέρμως σας παροτρύνω να πράξετε.

= // =

Σημείωση :

*  Αν και εν πολλοίς έχω αναφερθεί μέσα από τις άλλες αναρτήσεις, κάποια στιγμή, αν υπάρξει η ευκαιρία, θα μιλήσουμε ανοιχτά γι’ αυτά – άλλωστε αν καταφέρουμε να πάμε σε κάποια μορφή Αισυμνητείας ανωτέρου επιπέδου, αυτά θα είναι εκ των ούκ άνευ προαπαιτούμενα.

**  Γίνεται αντιληπτό για τι μεγέθους σύγκρουση και ανατροπή μιλάμε ;; … για σκεφθείτε το καλά … και αν νομίζετε ότι το καταλάβατε … ρίξτε μερικές γραμμές.

Υστεροσημείωσις :

Η ανάρτηση του Μάρκου, περί των Σολωνίων καμωμάτων, και όχι μόνο, την οποία και εγώ είχα χάσει λόγω τρεχαμάτων εκείνο το διάστημα, και της οποίας τον σύνδεσμο μας παρέθεσε ο «ατμός» μετά την αναφορά αυτής υπό του Εργολάβου, είναι :

ΜΑΥΡΗ ΦΑΤΡΙΑ: 07/03/15

http://mavri-fatria.blogspot.gr/2015_07_03_archive.html

Μεταϋστεροσημείωσις :

Έχουμε δυο-τρία πραγματάκια ακόμη, να ζαλίσουμε, ώστε να ολοκληρωθεί στο περίπου το όλον σχεδιοσκηνικό, το που έχουμε και πως να πάμε … θα τα πούμε εν ευθέτω χρόνω … όλα … ελπίζω τότε πολλά να ξεκαθαρίσουν στα κεφάλια αρκετών … το θέμα όμως παραμένει … θα προλάβουμε ;; … ιδού η απορία !!

ΤΕΛΟΣ    https://ergdhmerg.wordpress.com/

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΩΝΟΣ ΩΣ ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΘΕ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ..

Το σύστημα του Πλήθωνος, ως προάγγελος κάθε διαφωτισμού.

Γραφει ο  Βασίλειος Μακρυπούλιας

To σύστημα του Γεωργίου Γεμιστού Πλήθωνος, αναλύεται στο περισπούδαστο βιβλίο του «Νόμων Συγγραφή». Εκεί ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος  δεν απαρνείται  ουσιαστικά  το χριστιανισμό, αλλά αντιθέτως  προσπαθεί  να συνταιριάξει τις φιλοσοφικές του αντιλήψεις με την ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία. Oύτως ή άλλως ο Ελληνισμός για τον Έλληνα σοφό είναι ένα διαχρονικά ιδεατό και αξιακό μέγεθος, το  οποίο προσφέρει τις φιλοσοφικές του κατηγορίες και συλλήψεις σε ένακ κορυφαίο θεολογικό σύστημα όπως αυτό του χριστιανισμού.Σε κάθε περίπτωση  η εποχή του Πλήθωνος αποτελεί μία μεταβατική εποχή από τα μεσαιωνικά στα νεώτερα χρόνια. Αυτό αναλύεται φιλοσοφικά( έχοντας και στο νού μας τη στροφή της Δύσης προς την ΑρχαιοΕλληνικής έμπνευσης Αναγέννηση) μέσα από τη συνεχή της ανθρωπιστικής ανάδυσης του Πλατωνικού και Αριστοτελικού Λόγου. Ο χριστιανισμός σε κάθε περίπτωση μέσα από την ενανθρώπιση του Θείου Λόγου εσωτερικοποίησε την παράσταση του Θεού εντός του ανθρώπου μετουσιώνοντάς την σε ηθική αξία πράξης και μίμησης. Πλέον οι νοητικές κατηγορίες της πίστης και της θείας ανάμνησης αντικατέστησαν την καθαρή Πλατωνική και Αριστοτελική ανάμνηση και ενόραση αλλά και εμπειρική γνώση αντίστοιχα. Οι ηθικές  κατηγορίες της μίμησης του Θείου Λόγου και της πραξιακής ζωής –σε σχέση με το Θείο- ωρίμασαν την Πλατωνική και Αριστοτελική Ηθική του  Αφηρημένου Αγαθού και του Πρώτου Κινούντος Ακινήτου αντιστοίχως. Η εποχή  φάνταζε ώριμη προκειμένου μέσα από τον σώφρονα αξιακό και ιδεολογικό συγκρητισμό ο Ελληνισμός να λάβει τη θέση που του αρμόζει. Σε αυτό το σημείο εργάσθηκε ο Πλήθωνας. Έχοντας μελετήσει την αρχαία Ελληνική Ιστορία και φιλοσοφία φθάνει να θεωρεί τη συντηρητική βυζαντινή παράδοση και το θρησκευτικό σχολαστικισμό υπαιτίους για την κατάπτωση της αυτοκρατορίας. Οδηγείται σε μία αναπόφευκτη σύγκριση του ενδόξου παρελθόντος με το παρακμιακό παρόν που ζεί. Eξιδανικεύει το παρελθόν και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η μόνη λύση είναι η επιστροφή στην αρχαιοελληνική αυθεντία. Επομένως οι  φιλοσοφικές και γενικότερα οι πνευματικές αναζητήσεις του έχουν ως αφετηρία την προσπάθεια εξεύρεσης λύσης  στα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, θρησκευτικά, φιλοσοφικά, ηθικά και άλλα ζητήματα τα οποία σηματοδοτούσαν τη συνέχεια του πνευματικού και πραγματικού κόσμου της εποχής. Ο Πλήθων έχει πλήρη συναίσθηση της  πολυσχιδούς παρακμής όμως ευελπιστεί για μία πλήρη μεταστροφή των πραγμάτων. Λόγω της βαθυτάτης παιδείας του γνωρίζει πολλά ανάλογα ιστορικά παραδείγματα εις τα οποία η κατάσταση μετεστράφη προς το καλλίτερο( ας θυμηθούμε τις περιόδους της Ρώμης και της Αρχαίας Ελλάδος). Θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι ο Πλήθων διείδε και προείδε την Αναγέννηση που είχε ανάγκη ο  κόσμος και η εποχή, τον τελικό συγκρητισμό της Αρχαίας Ελληνικής νοητικής παιδείας με το ενυπόστατο ηθικό βίωμα του Χριστιανισμού, ώστε να γεννηθεί ο νέος ανθρωπισμός.Ο Γεώργιος με την ιδιότητα του πολιτικού ανδρός (όπως βέβαια ο ίδιος κατανοούσε τον όρο μέσα από την  εντρύφησή του στην πλατωνική φιλοσοφία) συμμετέχει ενεργώς στα πολιτικά δρώμενα του καιρού του. Κατά τη συζήτηση με τον Ιωάννη Παλαιολόγο ο διορατικός Πλήθων φαίνεται να μην τρέφει και πολλές ελπίδες ότι θα μπορούσαμε ως Έλληνες να περιμένουμε και πολλά από τη Δύση.Συμβούλευσε να μην δεχθεί ο βασιλεύς να γίνει καμμία σύνοδος στην Ιταλία γιατί η Ορθοδοξία θα έχανε όλα τα διαπραγματευτικά της χαρτιά. Πρόβλεψε πολλές από τις δυσκολίες που τελικά προέκυψαν και μάλιστα μέσα από το διάσημο  απόφθεγμά του « δεν πηγαίνετε σε σύνοδο αλλά σε κατάκριση» προφήτεψε ουσιαστικά ότι όλες οι σύνοδοι (π.χ της Φερράρας Φλωρεντίας) ήταν προφάσεις εν αμαρτίαις προκειμένου οι Δυτικοί επιτέλους  να εξουσιάσουν την Ελληνική Αυτοκρατορία. Γράφοντας  μάλιστα ο Πλήθων στη Φλωρεντία το έργο του «Περί ών Αριστοτέλης  προς Πλάτωνα διαφέρεται» γίνεται αφορμή να ξεσπάσει στην τελευταία της φάση η ανέκαθεν υποβόσκουσα στο Βυζάντιο αντιπαράθεση πλατωνικών και αριστοτελικών.Φαίνεται μάλλον ότι ο Πλήθων επιστρέφοντας από  την Ιταλία είχε ολοκληρώσει μία μεγάλη ιδεολογική στροφή, μιάς και διείδε ότι η Δύση ήταν έτοιμη να κυριαρχήσει στον κόσμο που ανοιγόταν χρησιμοποιώντας αποκλειστικά «Ελληνικά πνευματικά όπλα» τα οποία ήδη είχε κλέψει από τους Βυζαντινούς. Ο συλλογισμός  του Πλήθωνος είναι πράγματι απλός. Οι Έλληνες έμμεσα ή άμεσα συνεχίζουν με τη φιλοσοφία τους να διαμορφώνουν τον πολιτισμένο κόσμο. Δεν θα πρέπει λοιπόν να επιστρέψουμε σε αυτούς και να συνδυάσουμε τη σκέψη τους και την πράξη τους με τα δεδομένα του σήμερα προκειμένου να εξελίξουμε τον παρόντα κόσμο και την πολιτιστική του πορεία; Γι΄αυτό το λόγο ο Πλήθων αφιερώθηκε στη συγγραφή των Νόμων  με τους οποίους θέλησε να παρουσιάσει ολοκληρωμένο το μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα.Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να αναμνησθεί και πάλι ότι η σταδιακή του καθολική προσχώρηση στο Ελληνικό πνεύμα και η απομάκρυνσή του από τη λεγομένη Ορθοδοξία πρέπει  και μπορούν να εξηγηθούν μόνο ως μία τελευταία και ευέλπιδα προσπάθεια αναγέννησης και σωτηρίας του Ελληνικού Γένους. Ως εκ τούτου ο Βησσαρίων σε επιστολή του στους γιούς του Πλήθωνος τον θεωρεί ως τον σπουδαιότερο Έλληνα φιλόσοφο μετά τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη.Στην αντίπερα όχθη ο σπουδαιότερος ιδεολογικός αντίπαλος του Πλήθωνος ήταν ο Γεννάδιος Σχολάριος ο μετέπειτα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Όσο ζούσε ο Γέωργιος ο Σχολάριος   αρκέσθηκε (πέρα από τις  φιλοσοφικές αντιπαραθέσεις) σε κάποιες αόριστες αναφορές του στους «πολυθεϊστές»και στους κινδύνους που απορρέουν από τα κείμενά τους. Mετά όμως από το θάνατο του Φιλοσόφου και λαμβάνοντας γνώση του έργου  του «Νόμοι» εκδήλωσε όλη του την απέχθεια για το φιλόσοφό του και την Ελληνολατρεία του. Σε τρείς στιγμές: Στην επιστολή του προς τη  Θεοδώρα σύζυγο του δεσπότου του Μυστρά, σε ένα λόγο που απευθύνεται στον Έξαρχο  Ιωσήφ, καθώς και σε μία απολογητική συγγραφή  με τίτλο «Περί του ενός εν Τριάδι ημών και πάντων των όντων δημιουργού και κατά αθέων ήτοι αυτοματιστών και κατά πολυθέων». Αποκορύφωμα της αντίθεσης του Σχολαρίου προς τον Γεώργιο  ήταν φυσικά η καύση αντιγράφου των «Νόμων».Στα νεώτερα χρόνια είναι εξόχως χαρακτηριστικές οι αναφορές του μεγάλου λογοτέχνη Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη στο σπουδαίο έργο του «Γυφτοπούλα». Εκεί  ο Σκιαθώτης λογοτέχνης παρουσιάζει το Γεώργιο ως «ένα σοφώτατο και πολυγραφώτατο λόγιο» άστοχο όμως στο όνειρό του να επανασυστήσει την αρχαία θρησκεία. Αναφέρεται ότι κατοικούσε στο «πληθώνειο άνδρο» το οποίο και είχε προσαρμόσει στις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις και στο οποίο τελούσε μυστήρια κατά μίμηση των αρχαίων μυστηρίων. Πάντως ο εκ Σκιάθου λογοτέχνης δεχόταν ότι η καρδία του Γεωργίου εφλέγετο υπό φιλοπατρίας. Ο Κωστής Παλαμάς επίσης στον έκτο λόγο του «Δωδεκαλόγου του Γύφτου»ζωντανεύει τη σκηνή της καύσης των Νόμων, του θεμελιώδους αυτού έργου του Πλήθωνος. Ο Γύφτος, η συνείδηση η ελεύθερη του ποιητού, απευθύνεται προς τον πατριάρχη Σχολάριο: «Άναβε φωτιές καλόγερε/κάψε,κάψε στα χαμένα καίς…». Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πολύς Νικόλαος Καζαντζάκης αναφέρει το Γεώργιο ως τον προφήτιν του Νέου Ελληνισμού.Αυτός όμως ο οποίος κυριολεκτικά ομοίασε προς τον Γεώργιο είναι ο ονειροπόλος του Ελληνισμού ποιητής Άγγελος Σικελιανός. Tόσο πολύ  γοητεύθηκε ο αναβιωτής των Δελφικών εορτών από το πρόσωπο του φιλοσόφου  του Μυστρά ώστε έβαλε ως στόχο τη σύνθεση τραγωδίας με τίτλο «Πλήθων», από αυτή όμως την τραγωδία έχουμε μόνο τον πρόλογο. Σε κάθε περίπτωση το όλο ποιητικό έργο του Σικελιανού εμπνέεται από τις πολυθεϊστικές απόψεις του Πλήθωνος, επίσης όπως και ο Γεμιστός παρόμοια και ο Σικελιανός πρόσπάθησε μέσα από τη διαλεκτική σύνθεση χριστιανικών και  κυρίως Ελληνικών θέσεων να χαράξει την καινή πορεία του Ελληνισμού μέσα στο πέρασμα της ιστορίας.Ας επιστρέψουμε στο περίφημο έργο του Πλήθωνος « Νόμων συγγραφή». Όπως ήδη σημειώσαμε ο πατριάρχης Γεννάδιος  με τη βοήθεια της πριγκίπισσας Θεοδώρας η οποία ήταν η σύζυγος του τελευταίου Δεσπότου του Μυστρά Δημητρίου Παλαιολόγου, έλαβε και παρέδωσε στις φλόγες το χειρόγραφο αυτό έργο του Γεωργίου. Στο πρώτο κεφάλαιο ο Γεμιστός θέτει το  όραμα της συγγραφής που δεν είναι άλλο παρά η δημιουργία της καινής πολιτείας.Στα πλατωνικά πάντοτε μέτρα και φιλοσοφικά σταθμά.Ο σκοπός της πολιτείας θα πρέπει να είναι ( σε αυτό το σημείο συμπίπτει ο Αριστοτέλης με τον Πλάτωνα) η αυτάρκεια και η ευδαιμονία. Όλα αυτά θα επιτευχθούν  μέσα από τους νομοθέτες και  τους φιλοσόφους. Σε καθαρά γνωσιολογικό επίπεδο ο φιλόσοφος από το Μυστρά ασχολείται με δύο (φαινομενικά τουλάχιστον) αντίθετες φιλοσοφικές απόψεις. Του Πρωταγόρα και του Πύρρωνος. Ως  γνωστόν ο Πρωταγόρας προέκρινε ότι μέτρο για όλα είναι ο άνθρωπος ενώ ο Πύρρων διεκήρυξε ότι όλα είναι σχετικά και ο άνθρωπος ποτέ δεν πρόκειται να ανακαλύψει την αλήθεια. Ο Πλήθων επιχειρηματολογεί εναντίον και των δύο (ίσως έχει κατά νού το Χριστιανικό ενυπόστατο) λέγοντας ότι υπάρχει απόλυτη αλήθεια την οποία ο άνθρωπος κατά το μέτρο μπορεί  και να γνωρίσει και να πράξει. Ίσως σε αυτό το σημείο ανιχνεύεται η σύνθεση του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού στο σύστημα του Πλήθωνος. Η πίστη του φιλοσόφου στη δυνατότητα του ανθρώπου και γνωσιολογικά και  ηθικά να προσεγγίσει την αλήθεια συνδέει τον Ελληνισμό με τη χριστιανική διανόηση. Ο Πλάτων μέσα από τις αναμνησιακές κατηγορίες του Αγαθού, του Καλού και του  Ωραίου συναντά το θεάνθρωπο ενυπόστατο ( ο λόγος σάρξ εγένετο, κατά οντολογικό όμως τρόπο, ο Πλήθων δεν αποσπάται λατρευτικά προς το χριστιανισμό) . Ο άνθρωπος πλέον γνώρισε πραγματικά τις οντολογικές  κατηγορίες ώστε η ηθική συμπεριφορά μπορεί να επιβεβαιώσει τις όποιες νοητικές συλλήψεις. Η κριτική φιλοσοφία του Πλήθωνος είναι πλέον  δεδομένη.Στο θρησκευτικό σύστημα του Πλήθωνος διακρίνονται τρείς βαθμίδες.Στην πρώτη βαθμίδα ευρίσκεται ο Δίας ο οποίος ολοκληρωτικά είναι αγέννητος και σε κάθε περίπτωση αποτελεί την πρώτη αρχή των  όντων. Είναι το καθ΄εαυτό όν, το καθ΄εαυτό ένα και απόλυτο αγαθό. Στη δεύτερη βαθμίδα εδράζονται όλοι οι επουράνιοι θεοί. Δεν υπακούουν σε υλικούς προσδιορισμούς, διαιρούνται μάλιστα σε Ολύμπιους  Θεούς και σε Θεούς στα Τάρταρα. Σε όλους αυτούς επικεφαλής είναι ο Ποσειδών. Στην Τρίτη  βαθμίδα ευρίσκονται οι θεοί που είναι απόγονοι του Ποσειδώνος  και κατοικούν στον ουρανό.  Αυτοί  διαιρούνται σε ουράνια άστρα και γηΐνους δαίμονες.Η συμπαντολογία του  Πλήθωνος είναι συνεπής με όλα τα παραπάνω:  Τέσσαρες είναι οι ουσίες ή οι υποστάσεις του σύμπαντος. Την πρώτη αρχή όλων των οντοτήτων αποτελεί ο Δίας. Στο Δία η ουσία και η ενέργεια ταυτίζονται. Δεύτερη ουσία είναι η υπόσταση( ο τρόπος της ουσίας ) και αυτή είναι ο Νούς. Σε αυτή την υπόσταση η ουσία δεν ταυτίζεται με την ενέργεια( όλα γίνονται όχι ως τέτοια αλλά μετά από σκέψη και θα μπορούσαν να γίνουν και αλλοιώς). Από το Νού απορρέει η ψυχή η οποία και  καταλαμβάνει την ενδιάμεση θέση ανάμεσα στο νοητό και στον αισθητό κόσμο. Τέταρτη τέλος ουσία είναι το σώμα ο αισθητός δηλαδή κόσμος όπου έχουμε τη διάκριση είδους( μορφής ) και ύλης. Η ανθρωπολογία του Πλήθωνος είναι λαμπρή. Ο άνθρωπος κατέχει πράγματι  περίοπτη οντολογική θέση στο σύμπαν( ίσως εδώ βλέπουμε ενυπόστατες εκ του Ιησού επιρροές). Αποτελεί το συνδετικό κρίκο του νοητού και του αισθητού κόσμου,του αθανάτου δηλαδή και του θνητού μέρους της φύσης.Η «ψυχολογία» του Πλήθωνος πηγάζει απ΄ευθείας από τον Πλατωνικό Τίμαιο και όχι μόνον. Η ανθρώπινη ψυχή είναι αΐδιος και η αθανασία της προχωρεί και εκδηλώνεται προς δύο κατευθύνσεις. Προς το χθές και αύριο. Προς το χθές εκδηλώνεται ως ανάμνηση. Προς το αύριο ως μεταΰπαρξη όταν το υλικό μέρος του ανθρώπου θα χαθεί. Ο Πλήθων- αρυόμενος εκ του Πλάτωνος – υποστηρίζει φανατικά τη μετεμψύχωση  τη συνεχή ένωση των ψυχών με θνητές φύσεις  έως τη στιγμή κατά την οποία η έτοιμη ψυχή φύγει προς το Αγαθό. Σύμφωνα με το Γεώργιο πρωταρχικός σκοπός του ανθρώπου είναι η ευδαιμονία η οποία (κατά πλατωνικό τρόπο) επιτυγχάνεται μέσα από τη θεοσέβεια, την κοινωνία με τους θεούς και τις αρετές.Σύμφωνα  με το Γεώργιο ή τάση ομοίωσης προς του θεούς οφείλεται στην εγγενή σχέση του ανθρώπου με τη θεία φύση. Ο φιλόσοφος βλέποντας πραγματικά τον κόσμο  γύρω του να καταστρέφεται, θέτει τη συνέχεια του Ελληνισμού επάνω σε   μία ατομική ανθρωπιστική κατά βάση αυτοαναγέννηση η οποία θα βασίζεται στην παιδεία και στο φωτισμό. Διότι τελικά ο ενάρετος βίος αποτελεί τον ιδανικό σκοπό της ανθρώπινης ζωής. Ο φιλόσοφος μάλλον είχε κατανοήσει ότι μία από τις βασικές αιτίες της Πτώσης της Πόλης ήταν η ηθική πτώση η οποία ήλθε ως αποτέλεσμα της παιδευτικής και πνευματικής σύγχυσης και πενίας. Οι Βυζαντινοί Έλληνες υπέπεσαν σε ιδεολογικό χάος.Κάποιοι ήθελαν την μεν παιδεία, κάποιοι τη θύραθεν, τη χριστιανική άλλοι, κάποιοι ήταν ενωτικοί κάποιοι ήταν ανθενωτικοί. Ο Πλήθων επιθυμούσε της Ελληνικής Παιδείας διότι διείδε ότι ήταν η μόνη η οποία θα μπορούσε να προσδώσει ταυτότητα εθνική στους Έλληνες του Βυζαντίου, θα  τους επανένωνε με το  ένδοξο παρελθόν, θα τους βοηθούσε να χαράξουν και πάλι μία ένδοξο ιστορική πορεία.Από εκεί και πέρα ένα μεγάλο μέρος του τρίτου βιβλίου καλύπτεται από το λατρευτικό και τελετουργικό  μέρος του όλου θρησκευτικού συστήματος του Πλήθωνος. Στην προσπάθειά του ο φιλόσοφος να αφυπνίσει τα Ελληνικά αντανακλαστικά των Βυζαντινών συνανθρώπων του  παραθέτει και αυτό το λατρευτικό κομμάτι διότι θεωρεί ότι είναι απαραίτητο στη διαμόρφωση της Ελληνικής κουλτούρας και τρόπου ζωής. Παρατίθενται πέντε εκτενείς προσευχές  και είκοσί επτά ύμνοι, καθώς και ένα λεπτομερές τυπικό της χρησιμοποίησής τους στη λατρευτική πράξη. Είναι σημαντικό ότι προτείνεται ένα εορτολόγιο το οποίο θα μπορούσε να στηριχθεί σε ένα νέο ημερολόγιο.Είναι εξόχως χαρακτηριστική η απαρχή του έργου των Νόμων του Πλήθωνος. Ο σοφός προσπαθεί να συνενώσει τις συνειδήσεις των συνανθρώπων του μέσα από την συγκρητική αποκάλυψη όλων των εξεχουσών θεοτήτων οι οποίες διαχρονικά περιέχουν σπέρματα και τμήματα της αληθείας, ώστε γνωρίζοντάς τις ο άνθρωπος θα μπορούσε να οδηγηθεί στην αλήθεια και στη βιώσή της. Αναφέρεται : « Το βιβλίο αυτό περιέχει πρώτα Θεολογία σύμφωνα με το Ζωροάστρη και τον Πλάτωνα. Για τους θεούς που αναγνωρίζονται από τη Φιλοσοφία χρησιμοποιούνται τα πατροπαράδοτα στους Έλληνες ονόματα των θεών».  Ο Πλήθων μάλλον θεωρεί ότι το φώς ως γνώση του Ενός Λόγου ενώνει τον Πλάτωνα με το Ζωροάστρη. Στο νού του Έλληνος φιλοσόφου ουσιαστικό ρόλο κατέχει η αφύπνιση η μέθεξη της αληθείας υπό τη μορφή του φωτός(σύμβολο της ανάμνησης, της γνώσης, της εγνωσμένης πορείας προς το σκοπό  και τον κόσμο του Αγαθού).  Ο Πλήθων μας προκαταλαμβάνει ότι το βιβλίο του επίσης περιέχει μέρη και τμήματα της Ηθικής των Στωϊκών. Αυτό το γεγονός σε καμμία των περιπτώσεων δεν μας προξενεί εντύπωση. Οι Στωϊκοί άνθισαν μέσα στην ανατολή του οικουμενικού και παγκοσμιοποιημένου ελληνιστικού κόσμου. Δημιούργησαν την ανθρώπινη φύση με βάση  τις πραγματικές ηθικές δυνατότητες, διακηρύσσοντας το σπουδαίο σύνθημα «κατά φύσιν ζήν». Η φύση των στωϊκών είναι οι αφηρημένες πλατωνικές ιδέες προσωποποιημένες στο ανθρώπινο ενυπόστατο. Δεν θα μπορούσε ο Πλήθων να τις εξαιρέσει από το φιλοσοφικό και ανθρωπιστικό του μοντέλο.Ο φιλόσοφος επίσης μας αναφέρει ότι στο περί ου ό λόγος βιβλίο του περιέχεται και η αναφορά του στις αρχές του Σπαρτιατικού  πολιτεύματος, αφαιρεθείσης βέβαια της υπερβολικής σκληραγωγίας. Εμπεριέχεται βέβαια και η επιστήμη της φυσικής σύμφωνα με τον Αριστοτέλη προκειμένου οι άνθρωποι να προσδιορισθούν γνωσιολογικά και εμπειρικά σε σχέση με τη φύση και τον περιβάλλοντα κόσμο.Ο Πλήθων υποστηρίζει (και αυτό αποτελεί ανάμνηση της Αριστοτελικής ευδαιμονίας) ότι οι άνθρωποι επιθυμούν την  ολική  ευτυχία. Από τη φύση τους οι άνθρωποι αποβλέπουν στο να ζούν όσο πιο ευτυχισμένα  γίνεται. Aναφέρεται ότι κάποιοι θεωρούν ότι θα μπορούσαν αυτό να το επιτύχουν μέσα από την απόλαυση ηδονών. Κάποιοι άλλοι μέσα από την απόκτηση εφημέρων δοξών. Ο φιλόσοφος όμως πρεσβεύει ότι μόνον η απόκτηση και της θεωρητικής αλλά και την ηθικής αρετής είναι ικανή να προσφέρει αιώνια και μόνιμη ευτυχία και ευδαιμονία στους ανθρώπους, διότι μόνον αυτή αναπτύσσει τις ανθρώπινες δυνατότητες  ολοκληρώνοντας τον άνθρωπο και οδηγώντας τον πιο κοντά στο Αγαθό και στις προσφερόμενες οντολογικές αλήθειες. Γράφει ο φιλόσοφος σχετικά : «Για παράδειγμα μερικοί νομίζουν ότι για την επίτευξη της αρετής δεν χρειάζεται καθόλου ο λόγος και η μάθηση. Ορισμένοι μάλιστα συστηματικά αποφεύγουν κάθε ενασχόληση με αυτά μιάς και τα θεωρούν ένα είδος ατίμωσης και εξευτελισμού για τους ίδιους γιατί έχουν εξαπατηθεί από κάποιους πλάνους  σοφούς». Οι  πλάνοι σοφοί( οι οποίοι σε κάθε περίπτωση μας θυμίζουν τους ψευδοφιλοσόφους της Πλατωνικής Πολιτείας και του Πλατωνικού Σπηλαίου)ήταν πράγματι πολλοί στην εποχή του Πλήθωνος. Ήσαν όλοι αυτοί που ενάντια στο Λόγο και στις βαθύτατες έλλογες δυνάμεις του ανθρώπου προσπάθησαν να φυλακίσουν τοο Υποκείμενο σε ψευδολατρείες πίσω από τις οποίες κρυβόταν η  υποδούλωση σε ψευδείς εξουσίες (θρησκευτικές ή πολιτικές). Ούτως ή άλλως ο φιλόσοφος στο έργο του αναρωτιέται ποιος είναι ο ευδαίμων και πραγματικά ευτυχής βίος; Αυτό το ερώτημα το συνδέει με τη φύση του ανθρώπου, με το ποια πραγματικά είναι η φύση του ανθρώπου( ανακυκλώνοντας κατά αυτόν τον τρόπο την παρόμοια πορεία της Ελληνικής φιλοσοφίας η  οποία από τη μελέτη της φύσεως(προσωκρατική φιλοσοφία) προχώρησε προς τη μελέτη του ανθρώπου (Σωκρατική φιλοσοφία). Ο Πλήθων (προλογίζοντας ουσιαστικά τον Χάϊντεγγερ και επαναφέροντας τον Παρμενίδη) συνδέει την ανθρώπινη ευτυχία και πρόοδο με τη  γνώση των όντων, διότι πολύ απλά ο άνθρωπος είναι μέρος του όντος, συνέχεια της όλης οντολογικής εξέλιξης η οποία ποτέ δεν σταματά να επισυμβαίνει γύρω μας, στον εαυτό μας και στον κόσμο μας.στο ταξείδι του προς τη γνώση του ανθρώπου και της ανθρώπινης φύσης( είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι ο Πλήθων ακολουθεί αξιοζήλευτη σειρά μιάς και θέλει να προσφέρει τη γνώση της ανθρώπινης φύσης η οποία είναι ικανή μετά από την αυτογνωσία να προχωρήσει προς την οικοδόμηση της ιδανικής Πολιτείας) σαν άλλος Πλάτωνας ο Πλήθων απορρίπτει τους ποιητές και τους σοφιστές. Οι ποιητές απορρίπτονται διότι προσπαθούν και αποσκοπούν μόνο προς την αισθητική απόλαυση, χρησιμοποιώντας πολλές φορές ψέμματα και κολακείες. Οι σοφιστές διότι (όπως κάποτε είχαν κατηγορηθεί και από το Σωκράτη) το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξωτερική γνώση και η εύκολη επιρροή( όχι η ασφαλής, διηνεκής και αντικειμενική γνώση) επιδιώκοντας τελικά και μόνο δόξα για τον εαυτό τους. Ο Πλήθων μας αναφέρει για την κακή διαλεκτική που επιδιώκουν οι δύο παραπάνω κατηγορίες «πνευματικών ανθρώπων». Αυτοί συγκεκριμένα κατεβάζουν κατά απλοϊκό τρόπο το θεό στη γή και ανεβάζουν με περισσή αφέλεια τον άνθρωπο στον ουρανό, προσπαθώντας κατά ψεύτικο τρόπο να προσδώσουν στον άνθρωπο ψεύτικες αναμνήσεις και φρούδες δυνάμεις πορείας προς το Ανώτερο.Ο Γεώργιος θεωρεί ως μέγιστο οδηγό και νομοθέτη το Ζωροάστρη( η Νιτσεϊκή δυναμική του ονόματος μας έρχεται κατ΄ευθείαν στο μυαλό). Το πρώτο του επιχείρημα είναι  το ότι αυτός ο άνθρωπος βοήθησε πολύ πνευματικά και ερμηνευτικά τους λαούς της Ανατολής (Πέρσες κ.λ.π). Έπειτα ο Γεώργιος κάνει αναφορά στον Εύμολπο ο οποίος εισήγαγε στους Αθηναίους τα Ελευσίνεια μυστήρια. Ο σκοπός του ήταν σαφής ήθελε να καταδείξει την οδό προς την αθανασία της ψυχής μέσα από την αυτοεσωτερική γνώση των πραγματικών ανθρωπίνων δυνατοτήτων. Σε αυτό το σημείο καταλαβαίνουμε ότι ο Γεώργιος επεμβαίνει στο χριστιανικό χαρακτήρα του βυζαντινού ή μεταβυζαντινού ανθρώπου. Αυτός ο  άνθρωπος (σύμφωνα με το χριστιανικό τρόπο) είναι ετεροκαθοριζόμενος. Περιμένει τη θεία χάρη προκειμένου να «σωθεί».  Η σωτηρία δεν πηγάζει από μέσα  του αλλά παραμένει κυρίως μίαι εξωτερική απόφαση του  θεού( αναφέρεται η διαδικασία στις γραφές). Η χριστιανική εξωτερικότητα είναι δεδομένη.Ο άνθρωπος εξωτερικεύει τις δυνάμεις του,πράττει και περιμένει τη θεία κρίση.Η του εαυτού αυτοτελείωση, εσωτερικά βαθύτατα δουλεμένη αυτοτελείωση θεωρείται από τους χριστιανούς ως  ύβρις και διαβολική συνέργεια προς τα πάνω. Άρα ο Πλήθων προσπαθεί να ταξιδεύσει πνευματικά από το Ηρακλείτειο «ήθος ανθρώπω ο δαίμων αυτού»έως τη χριστιανική ανθρωπολογία της προσωπικής τελείωσης. Το βήμα του Πλήθωνος είναι σαφές. Προσπαθεί να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τη «δεισιδαιμονία» ότι είναι απλά ένας δούλος Θεού,ότι όλα εξαρτώνται από τη   θεία θέληση, τελικά προσπαθεί να επαναφέρει το Σωκρατικό μοντέλο της δυνατότητος του ανθρώπου να αυτογνωσθεί  και ως μακάριος φίλος της Σοφίας να ταξιδέψει προς τα μακαρίους νήσους.Δεν είναι  τυχαία η  αναφορά του στον Τειρεσία διότι ο Γεώργιος τον θεωρεί ως τον πιο διακεκριμένο εισηγητή πολλών σπουδαίων διδασκαλιών για τους Έλληνες, κυρίως μάλιστα της διδασκαλίας που αναφέρεται στον τρόπο που η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να ανέλθει στον ουρανό, και στη συνέχεια απείρως να κατέλθει στη Γή (μαθήματα αυτοσυνειδησίας). Εντύπωση  μας κάνει η πίστη του Πλήθωνος στο γεγονός ότι οι θεοί δεν διαπράττουν κάτι το αισχρό για να μη θέλουν να γνωρίσουμε τη φύση τους, ούτε το θείο είναι φθονερό ώστε να εκδικούνται τους ανθρώπους. Είναι φανερή η γνωσιολογική και ενορατική Ελληνική επαναπροσέγγιση του ανθρώπου με το Θείο.Γι αυτό το λόγο στην ευχή του, την οποία και ονομάζει  «ευχή προς τους Θεούς τους προστάτες των Λόγων» επικαλειται τους θεούς ως «προστάτες των Λόγων». Τους θεωρεί ως προστάτες των επιστημών( ο Πλήθων πιστεύει στην αρμονική ανάπτυξη όλου του ανθρωπίνου Είναι) και της αληθινής γνώσης, αν και θεωρεί ότι ο πατήρ Δίας μοιράζει τη γνώση σε αυτούς που είναι γνώστες της πραγματικής και αντικειμενικής σοφίας( αυτής που αποτελεί τη σύνθεση ανάμεσα στους Πρωταγορείους και Πυρρωνείους Λόγους). Οι Θεοί-σύμφωνα με τον Πλήθωνα- διακρίνονται από τους ανθρώπους λόγω της πρωταρχικής τους επαφής με τα αγαθά, διά των θεών αυτά μεταφέρονται προς τους ανθρώπους. Η διαφορά λοιπόν αυτών με τους ανθρώπους( με Αριστοτελικούς όρους ας μιλήσουμε) δεν είναι ποιοτική (όπως εις τον χριστιανισμό)  αλλά διαφορά μετοχής στον κόσμο του αγαθού( ο οποίος  μπορεί τελικά να προσπελασθεί και από τον άνθρωπο).Σημαντικό μέρος της συγγραφής του Πλήθωνος αφιερώνεται στην Ειμαρμένη. Το Θέμα θεωρείται συμπαντικώς  σημαντικό διότι έχει να κάνει με την οντολογική  ελευθερία του ανθρώπου.Είναι άραγε ο άνθρωπος πράγματι ελεύθερος μέσα στο άπειρο όν να κινηθεί όπου και όπως και προς τα όπου θέλει και επιθυμεί ή είναι όλα προκαθορισμένα;  Ο Πλήθων ερωτά δύο πράγματα: Τα μέλλοντα έχουν ήδη προκαθορισθεί εκ των προτέρων και έχουν γραφεί από την μοίρα ή μήπως κάποια πράγματα (ίσως και τα περισσότερα στη  ζωή μας δεν είναι προκαθορισμένα  αλλά συμβαίνουν κατά τρόπο  ακαθόριστο και απροσδιόριστο σύμφωνα με τον  τρόπο της τύχης; Ο Πλήθων θεωρεί ότι όλα έχουν προκαθορισθεί εκ των προτέρων. Σε αυτό το σημείο ανανεώνει το συλλογισμό του Πλάτωνος ο οποίος σε πλείστους όσους διαλόγους( Μένων, Σοφιστής, Πολιτεία κ.λ.π) έχει διακηρύξει την πίστη του περί της προΰπαρξης των  ψυχών.Αφ΄ης στιγμής οι ψυχές έχουν ήδη ίδει τον τέλειο κόσμο που θα ξαναπάνε έχουν ιερά αποστολή προκαθορισμένη να επιστρέψουν  στον  κόσμο της τελειότητας. Ο Γεώργιος μάλιστα πρεσβεύει ότι οι Θεοί είναι αδύνατον να αλλάξουν  τις αποφάσεις των για το μέλλον και έχουν ήδη αποφασίσει για τις τύχες όλων, απλά οι άνθρωποι θα  πρέπει  να αναμνησθούν της αποστολής των και να την εκτελέσουν όσο το δυνατόν καλλίτερα και αρτιότερα. Ο Πλήθων λοιπόν  πρεσβεύει ότι είναι δυνατή και υπαρκτή η ειμαρμένη διότι προαιωνίως τα πάντα έχουν καθορισθεί. Θεωρεί ότι όπως αναφέρει «ο ανώτατος από όλους τους βασιλείς, ο Δίας, είναι ο μόνος από όλα τα όντα που δεν υπόκειται σε καθορισμό διότι αυτός έχει προκαθορίσει τα πάντα». Η αφαιρετική και φιλοσοφική πορεία του Πλήθωνος είναι σημαντική.Διαχωρίζοντας τον Ένα σε σχέση με τους  πολλούς, καθιστώντας τον Ένα  ως το χθές και το σήμερα και το αύριο των όντων και της οντολογικής πορείας, καθορίζει την ουσιαστική πορεία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος βαδίζει σε ήδη εστρωμμένο  δρόμο, σε ήδη εστρωμμένη οδό η οποία είναι σχεδιασμένη να οδηγεί στον κόσμο του Τελείου Αγαθού. Ο Γεώργιος με αυτόν τον τρόπο δίδει όραμα και στόχο σε Έλληνες και σε όσους θα ήθελαν να εντρυφήσουν στο «βύθος»της Ελληνικής φιλοσοφίας.Σημαντική θέση καλύπτει στο σχετικό πόνημα του Γεωργίου το κεφάλαιο που ασχολείται με την αθανασία της ψυχής. Ομιλώντας ο Πλήθων για το σημαντικό αυτό φιλοσοφικό κατά βάση κεφάλαιο  προσπαθεί να στηρίξει τη διδασκαλία  για τις συχνές κατά τακτά χρονικά στάδια επανόδους  των ψυχών  στο σώμα κατά ένα  τρόπο σύμφωνα με τον οποίο η ψυχή ως αιτία ζωοποίησης του σώματος είναι κάτι το συνεχές και το αιώνιο.  Θα πρέπει να θυμίσουμε ότι ο Πλάτων στο Φαίδρο θεωρεί ότι η ψυχή ως αρχή είναι το αιώνιο, αυτό το οποίο παράσχει τη ζωή και την κίνηση στον άνθρωπο. Ο Πλήθων στηρίζει τη διδασκαλία επί της αθανασίας της ψυχής επάνω σε αυτόν  τον συλλογισμό. Οι ψυχές είναι η αρχή της ζωής και της κίνησης.Μέσα από τις επανόδους των στα σώματα διατηρούν ζωντανό και εν κινήσει το ανθρώπινο είδος προκειμένου αυτό να εκπληρώσει την πορεία του προς τον κόσμο του Αγαθού. Όλα αυτά βέβαια  σε συνδυασμό με την ανθρώπινη λογική η οποία συνδεομένη με τον κόσμο της Αληθείας και των ιδεών κατευθύνει ορθά τις ενέργειες τις προκαθορισμένες της ψυχής.Υπάρχουν πράγματι πλείστα όσα άλλα θέματα στους  Νόμους του Πλήθωνος, όλα εκείνα  τα ζητήματα τα οποία απασχολούν τον άνθρωπο και την κοινωνία ως πόλη  και πολιτισμό. Η αιωνιότητα του σύμπαντος, το ζήτημα του  μέτρου και της συμμετρίας, η απαγόρευση αυστηρά της αιμομιξίας, είναι κάποιες ακόμη από τις απαραίτητες προϋποθέσεις του φιλοσόφου προκειμένου η πολιτεία που οραματίζεται να είναι ελλόγως τέλεια και άρτια.Ενδιαφέρουσα είναι η θεωρία γένεσης και γέννησης των ειδών σύμφωνα με τον Πλήθωνα.Ο Δίας σύμφωνα με το Γεώργιο, δίδει την ουσία και την εικόνα στα πρώτα είδη που γεννώνται από αυτόν, και στα υπόλοιπα τα  οποία γεννώνται το ένα από το άλλο. Η μορφή στα είδη δίδεται από τον Ήλιο. Εδώ μάλλον επανέρχονται παλαιότερες θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες εν στιγμή ο Ήλιος προσδίδει στον άνθρωπο όλη τη μορφή, μαζί με όλα τα χρόνια σύμφωνα με τα οποία ο άνθρωπος θα περιστρέφεται γύρω από τον πλανήτη αυτόν   μέχρι να μετοικήσει εις το άπειρον. Ο Ήλιος δηλαδή προσδίδει όλη εκείνη την ποσότητα φωτός η  οποία χρειάζεται προκειμένου ο άνθρωπος να ωριμάσει και να αναπτύξει την εξωτερική του εμφάνιση. Σύμφωνα με τον  Γεώργιο η αποθήκη  των μορφών έρχεται μέσα από το βασίλειο των Ταρταρίων θεών, οι οποίοι απλόχερα παραθέτουν το είδος των στους ανθρώπους. Ίσως εδώ και πάλι επανέρχονται παλαιές θεωρίες περί της θείας και ανωτέρας φύσεως του ανθρώπου. Η  Σελήνη προσφέρει στον κάθε άνθρωπο την Ύλη, δηλαδή το υλικό επάνω στο οποίο οικοδομείται η μορφή και το είδος. Ο Ήλιος είναι ο ανώτερος από τους αρσενικούς θεούς, ενώ η Σελήνη είναι ο ανώτερος θεός από τις θηλυκές θεότητες. Όλες οι θεοί αυτοί  εργάζονται σε σχέση με τον Κρόνο και την Αφροδίτη. Ο Κρόνος προσφέρει τη μορφή και η Αφροδίτη την αντίστοιχη ύλη. Ο χρόνος πράγματι κατανέμει το είδος της προσφερομένης ουσίας, ενώ η θεά της ομορφιάς ως αρχιτέκτων κανονίζει τη διάθεση και τον τρόπο της ύλης. Η ανθρώπινη ψυχή, σύμφωνα με το φιλόσοφο,τα δέχεται όλα αυτά ως μία μορφή και εξωτερίκευση η  οποία προσωποποιείται στο ανθρώπινο  πρόσωπο το οποίο η ψυχή εκκινεί. Όλα αυτά η ανθρώπινη ψυχή τα εκλαμβάνει ως  σκιές και είδωλα  που προέρχονται από τους θεούς και διαμορφώνουν τον άνθρωπο. Κατανοούμε τον άκρατο πλατωνισμό του φιλοσόφου, την προσπάθειά του νοητικά να ερμηνεύσει τη θέση του ανθρώπου στο σύμπαν, μετά την άκρατη προσπάθεια του χριστιανισμού να συνδέσει με όπλο την πίστη (ως παράγωγο της ψυχής) τον άνθρωπο με  το  Θεό, νεκρώνοντας την έρευνα για την περαιτέρω αναλυτική νοητική θέση του ανθρώπου έναντι του εαυτού  του, του σύμπαντος, και των θεών. Νοητικά πλέον ο Πλήθων προσπαθεί, ως προάγγελος του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, να διδάξει ότι το ανθρώπινο μυαλό μπορεί νοητικά να καθορίσει τη θέση του ανθρώπου έναντι του σύμπαντος, του θείου, του εαυτού και των άλλων. Σύμφωνα με τον Πλήθωνα  τα ανώτερα εκ φύσεως πράγματα γύρω μας δημιουργούνται από το θείο αγαθό, τα υπόλοιπα από τις υποστάσεις οι οποίες ζωοποιούνται μέσα στη  φύση, έμμεσα ή άμεσα. Γενικά ο Πλήθων πιστεύει ότι όλη η σειρά των θεών( από το Δία έως τον Κρόνο και το Ήλιο) δημιουργεί όλη τη σειρά της φύσης που γύρω μας βλέπουμε).Σε κάθε περίπτωση και αποσυμβολοποιώντας το λόγο του Πλήθωνος οδηγούμαστε στην ανθρώπινη νόηση η οποία και προσπαθεί να ταξιθετήσει το σύμπαν και τη θέση του ανθρώπου έναντι αυτού, πέρα από τη θεοκεντρική χριστιανική θέση, ο Γεώργιος προσπαθεί και πάλι να γεννήσει τον έλλογο ανθρωποκεντρισμό(ίσως δεν είναι τυχαία η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός και η Μεταρρύθμιση, αλλά και ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός που ακολούθησαν). Σε κάθε περίπτωση θα δούμε ότι οι Έλληνες του Βυζαντίου –κυρίως οι ανθενωτικοί- διείδαν ότι μέσα από τον Ελληνικό Λόγο θα μπορούσαμε να συζητήσουμε και πάλι μία πολιτειακή αναγέννηση βασισμένη στον Ελληνικό Λόγο. Αυτή που πάντα την αναζητεί η Ελλάδα διαχρονικά.

Βασίλειος Μακρυπούλιας, δρ.φιλοσοφίας. http://filosofikoskipos.blogspot.gr/

55 -ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ

55 ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ

Γράφει ο  Nektarios F. Vasilakis

55 ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ

 Το κείμενο που περιγράφει τις αρχές του πνευματικού κόσμου με σαφήνεια, δεν μπορεί παρά να αφορά την ουσία του αριθμού ΕΝΑ, καθώς από αυτό ξεκινάει η οντολογική φιλοσοφία των Ελλήνων και σε αυτό στηρίζονται όλες οι πνευματικές επιστήμες. Θα μπορούσαμε δηλαδή, καθόλου άστοχα, να ορίσουμε την επιστήμη του πνεύματος ως την θεωρία τους ΕΝΟΣ.

Η πρώτη διαπίστωση, η οποία αποτελεί την σωστή βάση για το ξεκίνημα είναι η φράση του Σωκράτη. Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα. Ξεκινάς δηλαδή να κατανοήσεις αυτό το οποίο δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να κατανοηθεί. Πως όμως μπορεί να γίνει επιστήμη αυτό που δεν μπορεί να γίνει επιστητό? Καλούμαστε λοιπόν να εξετάσουμε εκείνο που γνώρισε ο Σωκράτης, δηλαδή αυτό που δεν γνώρισε και πως τελικά έφτασε στην κατανόηση ότι δεν γνώρισε. Φυσικά έφτασε σε αυτή την κατανόηση γιατί αρχικά θεωρούσε και αυτός, όπως όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο, ότι γνωρίζει. Όχι, είπε η φιλοσοφική σκέψη, κανείς δεν γνωρίζει και μόνο εκείνος που θα το κατανοήσει αυτό έχει ελπίδα να ακουμπήσει το ακατανόητο ΕΝΑ, να το δει σαν την έκφραση όλων όσων υπάρχουν.

Εξετάζομαι λοιπόν πρώτα αυτό που γνωρίζει ο κάθε άνθρωπος, αυτό που θεωρεί ως υπαρκτό, για να φτάσουμε στο συμπέρασμα του Σωκράτη. Αυτό λοιπόν που γνωρίζει ο άνθρωπος είναι τον συνεχώς μεταλλασσόμενο υλικό και φαινομενικό κόσμο των αισθήσεων. Αυτό που γνωρίζει ο άνθρωπος ξεκινώντας από βρέφος μέχρι να γεράσει και να πεθάνει είναι η υλική ύπαρξη, η οποία είναι μια δεύτερη κατάσταση ξεχωριστή από αυτό το ΕΝΑ. Γνωρίζει δηλαδή ένα διχασμένο κόσμο, ένα κόσμο που δεν είναι παρά η αρμονία δύο αντιθέτων. Γνωρίζει το ΒΗΤΑ. Αλλά και πάλι όχι την ουσία του ΒΗΤΑ αλλά μονάχα το φαινόμενο. Για να κατανοήσεις την ουσία του ΒΗΤΑ πρέπει απαραίτητα να γνωρίσεις το ΑΛΦΑ πρώτα.

Ο Σούφι δάσκαλος μας δινει την συμβουλή να αναζητήσουμε πρώτα το κλειδί της γνώσεως, το ΑΛΦΑ.

Φιλε παρατα τωρα τις μελέτες και σπουδες,

Μόνο ένα Αλεφ, τίποτα άλλο δεν θες,

Το μυαλό σου φόρτωσες γνώσεις και στοιχεία,

Στο χώρο σου στοίβαξες βιβλία.

Όμως την Γνώση έχασες κυνηγώντας τις ψευτιές

Ετσι φίλε, παράτα τώρα τις σπουδές.

Στο απόκρυφο ευαγγέλιο της παιδικής ηλικίας του Ιησού, ο Ιησους λέγει στο διδάσκαλο του. «Συ το άλφα μη ειδώς πως άλλον το βήτα διδάξεις;»

- Εσύ που δεν γνωρίζεις το Αλφα πως θα διδάξεις σε κάποιον άλλο το βήτα; Δηλαδή ξεκινώντας την κατανόηση του μεταβλητού κόσμου, πρέπει απαραίτητα να έχουμε μια γνώση εκείνου που δεν γίνεται να είναι γνωστό. Δεν θα κατανοήσουμε ποτέ τι είναι ο πολυδιάστατος κόσμος των φαινομένων αν δεν ανακαλύψουμε πίσω από αυτόν την ακίνητη και απόλυτη ΜΟΝΑΔΑ.

Είναι απαραίτητο πριν ξεκινήσουμε οποιαδήποτε έρευνα ή ανάλυση του διπλού κόσμου φαινομένων, να έχουμε μια κατανόηση, μια συνείδηση του αγνώστου ΕΝΟΣ. Η λέξη ουδέν, η οποία χρησιμοποιεί ο Σωκράτης, περιγράφει μηδενιστικά την συνείδηση του όντος. Το ΈΝΑ που γνώρισε ο Σωκράτης, είναι το «ουδέν» το οποίο εγνώρισε ο Σωκράτης. Αυτό είναι ακριβώς το θαύμα της ύπαρξης, πως ένας μεταβλητός και φαινομενικός κόσμος, εκφράζει και είναι τελικά αυτό το ΕΝΑ εν ζωή και εν δράση. Γιατί αυτό το ΕΝΑ βρίσκεται πέρα από αυτό που εμείς θα διαχωρίζαμε σε ον και μη ον, σε υπαρκτό και ανύπαρκτο.

Η ερώτηση για την ύπαρξη του θεού δεν έχει κανένα νόημα κάνοντας αυτόν το συλλογισμό. Εχουμε την τάση να περιγράψουμε το ΈΝΑ με μορφές υλικές και ιδέες οι οποίες γεννιούνται από τον μεταβλητό κόσμο. Αυτή όμως η περιγραφή φανερώνει τις ιδιότητες της μονάδος αλλά δεν είναι η μονάδα, είναι μονάχα μια εικόνα της, είναι μονάχα μια προβολή εκείνου που ουσιαστικά υπάρχει στον ανύπαρκτο μεταβλητό κόσμο. Το να δηλώσεις όμως ότι αυτός ο κόσμος δεν υπάρχει, είναι μια λανθασμένη πρόταση. Αυτό που δεν υπάρχει είναι το φαινόμενο το οποίο εμείς αντιλαμβανόμαστε ως αρμονία των αντιθέτων. Αυτό που υπάρχει είναι εκείνο που δημιουργεί την αρμονία των αντιθέτων. Το ένα σοφό που διοικεί τον κόσμο, όπως λέει ο φιλόσοφος Ηράκλειτος.

Fragment 41 : Diogène Laërce, Vies des philosophes, IX, 1. 

 εἶναι γὰρ ἓν τὸ σοφόν, ἐπίστασθαι γνώµην, ὁτέη ἐκυϐέρνησε πάντα διὰ πάντων.

Γιατί  ένα είναι το σοφό, να γνωρίζεις την γνώμη η οποία κυβέρνησε τα πάντα μέσω των πάντων, λέει ο Ηράκλειτος. Να γνωρίζεις δηλαδή το Νου, ο οποίος κυβερνάει το σύμπαν, όπως έλεγε ο Αναξαγόρας. 

 Κι αυτό το ΕΝΑ είναι μυστήριο, ακατανόητο, αδύνατον να γνωσθεί με τις ιδέες ή να γίνει αισθητό με τις αισθήσεις. Μπορεί όμως να εισέλθει στην παρούσα ζωή του κάθε ανθρώπου, ως μια μυστήρια δύναμη συμπαντική, η οποία θα αποδώσει νοήματα στα σύμβολα και θα γίνει αισθητό με την καρδιά. Μπορεί να γεννηθεί ως θεός Διόνυσος, υιός του Δία και της θνητής Σεμέλας, ερχόμενος να δηλώσει, ότι μέσα στην ανυπαρξία εκείνο το οποίο κυριαρχεί, είναι η ουσιαστική ύπαρξη του ΕΝΟΣ. Με αυτό τον τρόπο καθορίζουμε και τι είναι ύπαρξη ουσιαστική διαχωρίζοντας την από την υλική ή πνευματική ύπαρξη. Αυτό το οποίο ουσιαστικά υπάρχει, είναι εκείνο που εξουσιάζει, είναι το ηγεμονικό στοιχείο κάθε οντότητας. Το ΟΝ υπάρχει, δηλαδή εξουσιάζει το μη ον, υπερέχει της ανυπαρξίας.

Φθάνουμε λοιπόν στο σημείο να θέσουμε την πρώτη αρχή της ελληνικής οντολογικής φιλοσοφίας, η οποία θα μας καθοδηγήσει μακριά από την πλάνη του διχασμού, μακριά από την λατρεία του μη όντος. Ο πατέρας της ελληνικής αυτής φιλοσοφικής θέσης είναι ο φυσικός φιλόσοφος Παρμενίδης.

«Ελα τώρα θα σου πω, κι εσύ μετάφερε το, ποιες είναι οι μόνες της έρευνας οδοί: Η μία, ότι ένα πράγμα είναι και δεν μπορεί να μην είναι, το μονοπάτι είναι της Πειθώς, που την αλήθεια συνοδεύει, η άλλη, ότι δεν είναι κι είναι ανάγκη να μην είναι, αυτή είναι μονοπάτι, σου το λέω, ολότελα απρόσιτο, γιατί ούτε μπορείς αυτό που δεν είναι να μάθεις, αδύνατον, ούτε και να το πεις.»  Αυτά γράφει ο Παρμενίδης στο περί φύσεως, και τονίζει ότι «υπάρχει μόνο το είναι, το μηδέν δεν υπάρχει.»  (εστίν γαρ είναι, μηδεν ουκ εστίν)

Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε εκείνο το οποίο υπάρχει ουσιαστικά, εκείνο που είναι και να αδιαφορήσουμε για τον δρόμο της πλάνης αναζητώντας αυτό που δεν είναι. Γιατί το μηδέν δεν υπάρχει και τίποτα δεν έχει προέλθει εκ του μηδενός, όπως ισχυρίζονται οι χριστιανοί και οι Ιουδαίοι, μηδενιστές όντες και αρνητές της γης. Εχουμε λοιπόν τον τρόπο της ορθής έρευνας, την αναζήτηση του όντος ανάμεσα στα φαινόμενα και τα υλικά πράγματα και τα σύμβολα, την αναζήτηση της θείας ενότητας μέσα μας κι έξω από μας. Ο αντίθετος δρόμος της πλάνης θα σε οδηγήσει μακριά από την αλήθεια, πέρα από τον κόσμο και τον εαυτό σου και τελικά στον απόλυτο διχασμό και τον θάνατο.

Πρέπει λοιπόν τώρα να πούμε για το ΕΝΑ, το μόνο ΑΓΑΘΟ, τον μοναδικά αληθινό υπαρκτό ΘΕΟ, αν μπορούμε να δώσουμε ένα τέτοιο όνομα στο ένα αγαθό που κυβερνά τα πάντα. Το μεγάλο ΤΑΟ των Κινέζων, το οποίο βρίσκεται πέρα από τον Γιν και το Γιανγκ, πέρα από την ζωή και το θάνατο. Το υψηλό Βράχμα των Ινδών το οποίο αναπαύεται μέσα στην καρδιά του Σίβα. Τον ΩΝ (υπάρχων) των μυστικιστών Ιουδαίων, τον θεό εκείνο που δια της Σεκίνα, της θυληκής αρχής του σύμπαντος, δημιουργεί κι επιβλέπει το σύμπαν. Αναφέρω σκόπιμα σε αυτό το σημείο την Σεκίνα, γιατί θέλω να τονίσω την λειτουργία της μονάδος η οποία είναι να ενοποιεί και να δίνει ύπαρξη σε όλους τους αριθμούς, δηλαδή σε όλα τα όντα. Ο αριθμός δύο από αυτή την άποψη είναι μία μονάδα, γιατί αν δεν ήταν ΕΝΑ δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Έτσι η ουσιαστική ύπαρξη του ΕΝΟΣ δεν μένει ακίνητη σε μια απόκοσμη μορφή, ουσιαστικά ταυτιζόμενη με το ουδέν αλλά ποτίζει όλη την ύπαρξη, όπως ο ουρανός ποτίζει την γη με τα ζωτικά ύδατα. Γι αυτό και ο Παρμενίδης  ως δημιουργικό αίτιο ορίζει ένα, κοινό, τη θεά που είναι εγκατεστημένη ανάμεσα σε όλα και είναι η αιτία για κάθε γέννεση. Αυτή η θεά, η οποία όπως εικάζουν οι φιλόσοφοι είναι η Αφροδίτη, κι όπως λένε οι Ινδοί είναι η Σάκτι, η σύντροφος του Σίβα, ή η Σεκίνα όπως λένε οι Ιουδαίοι καμπαλιστές, είναι η μονάδα ή καλύτερα η ουσία της μονάδος στον αριθμό δύο. Γιατί τίποτα από όσα υπάρχουν έξω από το ΕΝΑ και αιώνιο ΟΝ, δεν μπορεί να έχει την ουσιαστική ενότητα του πρώτου ΑΓΑΘΟΥ ΕΝΟΣ. Όλα όσα υπάρχουν από το δύο και μετά, υπάρχουν πλέον χωρισμένα σε δύο αντίθετα, και μπορούν να φανερώνουν την ενέργεια και την ουσία του ΕΝΟΣ, μόνο σαν μια αρμονία εκδηλωμένη στην ύλη και τον χρόνο. Γι αυτό το λόγο, πολλές φιλοσοφίες παρουσιάζουν τον κόσμο να έχει δύο αρχές αλλά αναφέρονται συγκεκριμένα στον εκδηλωμένο πλέον κόσμο και όχι στην ουσιαστική ενότητα του παντός. Περιγράφουν πως η αρμονία των αντιθέτων εκδηλώνει δημιουργικά την ουσιαστική ύπαρξη του ΕΝΟΣ. Οι μονοθεϊστικές θρησκείες επιμένοντας στην αυστηρή πραγματικότητα του ενιαίου κόσμου και αρνούμενοι την υλική του εκδήλωση και την χρονική του φανέρωση, περιορίζουν τον θεό έξω από τον κόσμο και δεν του επιτρέπουν να συνυπάρχει με το όλον σύμπαν. Αντίθετα περιγράφουν την δημιουργία ως μια πτώση, μια αρνητική εκδήλωση του όντος, καθώς το ΕΝΑ προχωρεί στο ΔΥΟ σε μια διπολική πραγματικότητα η οποία μάλιστα δεν έχει κανένα όριο ή τέλος αλλά παραμένει σαν ένα βήμα μεταξύ της ύπαρξης και της ανυπαρξίας.Στο σημείο αυτό, για να κατανοήσουμε με ακρίβεια την ουσία του όντος, οφείλουμε να το εντοπίσουμε εκεί που πραγματικά βρίσκεται, στην ύπαρξη δηλαδή και να μην κινδυνεύσουμε κι εμείς να πλανηθούμε σε δρόμους οι οποίοι οδηγούν στην αναζήτηση της ανυπαρξίας. Σε αυτό θα μας βοηθήσει η φράση του Παρμενίδη, ο οποίος το εντοπίζει με ακρίβεια εκεί που βρίσκεται και δεν το αναζητεί σε άλλους δρόμους πλάνης.

Ουδέ ποτ’ ην ουδ’ έσται, επεί νυν εστιν ομου παν.

Δεν υπήρξε ποτέ, ούτε θα υπάρξει ποτέ, γιατί είναι τώρα όλο μαζί: λέει ο Παρμενίδης, καθορίζοντας την ύπαρξη του όντος στο τώρα, στο εδώ, στην υλική ύπαρξη. Αν αρχίσουμε να αναζητούμε αυτό που υπάρχει έξω από τον κόσμο, στο παρελθόν ή στο μέλλον, θα χάσουμε τον δρόμος της ορθής αναζήτησης, καθώς αυτό το οποίο εξ αρχής εξετάζουμε, είναι το φαινόμενο που έχουμε μπροστά μας, τον κόσμο μέσα στον οποίο εμείς υπάρχουμε. Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι αυτό που ουσιαστικά υπάρχει, αλλά το ΟΝ βρίσκεται κρυμμένο μέσα στο φαινόμενο και στον τρόπο που αυτό εκδηλώνεται στην υλική ύπαρξη. Η ύλη και το πνεύμα δεν είναι τα ουσιαστικά υπαρκτά όντα, αλλά φαινόμενα και η έρευνα των φαινομένων έχει σκοπό να μας οδηγήσει σε αυτό το οποίο ουσιαστικά υπάρχει και ηγεμονεύει επί της ανυπαρξίας. Ξεκινώντας λοιπόν κανείς να κατανοήσει το  Αλφα, εκείνο το οποίο σύμφωνα με τους φιλοσόφους στέκει ακίνητο μακριά από κάθε αλλαγή, πέρα από την ζωή και τον θάνατο, θα παραπλανηθεί αν φανταστεί ένα τόπο μακρινό κι αλλάργο γι αυτό το ΕΝΑ και το τοποθετήσει εκεί ως σαν να το τοποθετεί σε μία φυλακή. Διότι το άλφα είναι η πηγή των πάντων και υπάρχει μέσα στα πάντα, άλλοτε ως ύπαρξη κι άλλοτε ως μη ύπαρξη, άλλοτε ως φως κι άλλοτε ως σκοτάδι, άλλοτε ως ζωή ή θάνατος, αρχή ή τέλος. Όλη η φαινομενική ύπαρξη δεν είναι παρά το τραγούδι του απόλυτου όντος, το οποίο παρόλο που ακινητεί προχωράει, παρόλο που αναπαύεται, εξελίσσεται σε όλα όσα υπάρχουν.

Την γνώση αυτή κατέχουν όλοι οι μυστικιστές οι οποίοι έχουν περπατήσει αρκετά τον δρόμο του ουρανού. Ο χριστιανός Όσιος Πατέρας Θεόδωρος γράφει στην φιλοκαλία των νηπτικών: "κι εστίν κύκλος τις αϊδιος, από του αυτού αρχόμενος και εις το αυτό καταλήγων. Όσο γαρ νοεί και εφίεται. Και όσο εφίεται απολαύει. Όσον δε απολαύει, προς το νοείν πάλι ρώνυται και αύθις άρχεται της ακινήτου κινήσεως, είτ’ ουν της ακινήτου ακινησίας. Το μεν ουν τέλος, όσον ημίν εφικτόν, τοιούτον.»

 

Ο χριστιανός πατέρας Θεόδωρος, αναγνωρίζει τον κύκλο της ζωής, τον αέναο κύκλο του όντος, το οποίο προχωρά από την ζωή στον θάνατο και ξανά προς την ζωή, και καθώς πεθαίνει και αναστήνεται υπάρχει πάντα, όχι ως υλική υπόσταση αλλά ως αρμονία εκδηλωμένη στην ύλη. Η ζωή του πνευματικού ανθρώπου είναι ένας αδιάκοπος αγώνας να βρεθεί σε αυτή την κατάσταση όπου θα ενωθεί με το ΕΝΑ, θα βρεθεί δηλαδή πνευματικά μέσα στην βασιλεία των ουρανών. Ο ενταύθα βίος, λέει ο πατέρας Θεόδωρος, άθλον εστίν και αγών δεδομένος, ο εν σαρκί βίος.  Έπαθλον δε η ρηθείσα κατάστασις. Δώρον ομού αγαθότητας θείας και δικαιοσύνης επάξιον. Είναι λοιπόν η κατανόηση του ΕΝΟΣ ακίνητου ΑΓΑΘΟΥ ΟΝΤΟΣ αλλά δημιουργού κάθε κίνησης, το έπαθλο το οποίο κερδίζει κάθε αγωνιστής της πνευματικής ζωής. Είναι η γνώση της ουσιαστικής ηγεμονικής ύπαρξης μέσα στην ανυπαρξία των φαινομένων τα οποία παραπλανούν τον ανθρώπινο νου και οδηγούν την ψυχή στην απώλεια και τον θάνατο.

Για να γίνει κατανοητό το ΑΓΑΘΟ ΕΝΑ και ο τρόπος φανέρωσης του στην υλική ύπαρξη, είναι απαραίτητο να γίνει κατανοητή η μία αδιαίρετη και ομοούσια τριάδα των χριστιανών. Διότι οι χριστιανοί αναγνωρίζουν πως επί της γης, μόνο στον αριθμό τρία φανερώνεται η θεϊκή ουσία και ενέργεια. Στην παρούσα ανθρώπινη κατάσταση της υλικής υπάρξεως, η οποία βέβαια είναι και η μόνη δυνατή, ο θεός είναι τριαδικός, δηλαδή το ΕΝΑ εμφανίζεται με τις ιδιότητες του αριθμού τρία. Φυσικά δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος και να θεολογήσουμε χριστιανικά ή μονοθεϊστικά, κόβοντας το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε, αναιρώντας όσα μέχρι τώρα έχουμε πει για το ένα και το δύο, αλλά αναγνωρίζοντας τον υπαρκτό κόσμο ως τον χώρο όπου διαβιώνουν οι πολλοί θεοί.

ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ

Η σημασία της επιμονής του Παρμενίδη στην ενότητα του όντος γίνεται κατανοητή μόνο αν λάβουμε υπόψη μας την περσική θρησκεία εκείνη την εποχή. Σύμφωνα με τον Ζωροάστρη, τον προφήτη των Περσών, απέναντι στον καλό θεό Αχούρα Μάζντα βρίσκεται ο κακός θεός Αριμάν.

Ο Παρμενίδης ναφέρει: «Ονομάζουν έτσι οι πλανεμένοι δύο αρχές, μία καλή και μία κακή. Ενώ έπρεπε μία να ονομάζουν.»

Αυτό το οποίο η φύση αποκαλύπτει μέσα στην πολυπλοκότητα και τις αντιθέσεις της, είναι ένα ενιαίο και αδιαίρετο ον. Αυτό το οποίο πραγματικά υπάρχει είναι μόνο ένα. Ο άνθρωπος είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσει την ενότητα των πάντων ξεπερνώντας με αυτόν τον τρόπο την αντίληψη την οποία έχει για ένα κόσμο αντιθέσεων και διαφορών. Δεν είναι σωστό ο άνθρωπος να δει τον κόσμο σαν ένα πεδίο μάχης δύο αντίθετων δυνάμεων, ούτε σαν ένα χώρο όπου υπάρχει μια άπειρη πολυπλοκότητα, αφού αυτό το οποίο είναι αληθινό κι αιώνιο είναι μονάχα ένα.

Ο φιλόσοφος Ξενοφάνης λέγεται ότι είναι ο πρώτος που «ενίζει» .

 «Ξενοφάνης δε πρώτος τούτων ενίσας, εις τον όλον ουρανόν αποβλέψας το εν είναι φησί τον θεόν.» Αριστοτέλης Μεταφυσικη. Ι 5. 986 b 21

Ο άνθρωπος γύρω του βλέπει πολλά και ζώα και φυτά και βουνά και ποτάμια και άστρα στον ουρανό. Μέσα του όμως βλέπει μια συνείδηση, μία βούληση, ένα πνεύμα. Όπως ο ήλιος είναι ένας και άρχοντας του ουρανού, έτσι και ο νους του ανθρώπου είναι ένας και άρχει στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου.

Η συνειδητοποίηση όμως, ότι όλα κυβερνούνται από ένα συμπαντικό νου, ενώνει τα όντα έξω από μας κάτω από ένα άρχοντα αλλά ενώνει κι εμάς τους ίδιους με το σύμπαν, καταλήγοντας έτσι στην ενότητα των πάντων.

Στην κατανόηση του υπέρτατου και πρωταρχικού όντος έχουμε δύο δρόμους, τον δρόμο της θρησκείας και τον δρόμο της φιλοσοφίας. Ο αρχαιότερος δρόμος της θρησκείας φανερώνει τον προσωπικό θεό του σύμπαντος, τον οποίο φαντάζεται ως άνθρωπο και τον ντύνει με ονόματα και ιδιότητες. Ο δρόμος της θρησκείας ταυτίζεται συνήθως με τον ηλιακό θεό. Ηλιακοί θεοί ήταν οι υπέρτατοι θεοί όπως, ο Διόνυσος των Ελλήνων, ο Γιαχβέ των Ιουδαίων, ο Ατον των Αιγυπτίων και φυσικά ο Χριστός.

Η φιλοσοφία αφαιρεί από το υπέρτατο ον όλες τις ιδιότητες και τα ονόματα κι αφήνει μονάχα την ιδιότητα της εν-ότητας και του αγαθού. Έτσι ο θεός των φιλοσόφων είναι ανώνυμος, άγνωστος και δεν φέρει κανένα από τα στοιχεία του προσωπικού θεού. Ο θεός των φιλοσόφων αγκαλιάζει όλο τον κόσμο βρίσκεται πάνω από όλα τα έθνη των ανθρώπων και τους θεούς τους.

55

Οι Πυθαγόριοι ανακάλυψαν στον αριθμό 55 όλες τις ιδιότητες της μονάδος μέσα στην δυάδα. Ο αριθμός αυτός φανερώνει την ένωση των αντιθέτων τα οποία έχουν πρώτα απ΄όλα τον χαρακτήρα της ομοιότητας, ώστε να είναι ακριβώς αντίθετα. Στην δυάδα η ομοιότητα αυτή εκφράζεται καθως το δύο είτε το πολλαπλασιάσεις 2Χ2, είτε το προσθέσεις 2+2, έχεις το ίδιο αποτέλεσμα. Μετά την δυάδα όλοι οι αριθμοί δίνουν μεγαλύτερο αποτέλεσμα με τον πολλαπλασιασμό. Το ένα δίνει μεγαλύτερο αποτέλεσμα στην πρόσθεση.

Επιλέγω την μορφή του 55 ΕΝ ως απόδοση της εκφράσεως της μονάδος στην μεταβαλλόμενη πνευματική πραγματικότητα. Το 55 είναι η μονάδα όπως εκφράζεται από την δυάδα, εφόσον έχουμε δύο πεντάρια, καθώς κάθε αριθμός για να είναι υπαρκτός και ενιαίος χρειάζεται την ουσία της μονάδος. 

Σπουδάζουμε λοιπόν τον κόσμο των αντιθέτων για να βρούμε την κρυμμένη αρμονία εντός του, κι εντός μας, και όχι για να επιδοθούμε σε ένα πόλεμο με το ανύπαρκτο. Κι όπως η ζωή είναι ένας κύκλος, 5 επί 5 ίσον 25, ένας κυκλικός αριθμός, που επιστρέφει συνεχώς στον εαυτό του.
ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ  
 

εν παση περιπτωσει υπάρχουν πολλοί θεοί ...
anapodaris.blogspot.com/

Η ΕΠΟΠΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΙΚΟΥ ΤΡΙΠΟΔΟΣ

Η ΕΠΟΠΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΙΚΟΥ ΤΡΙΠΟΔΟΣ

Γράφει η  ΚΛΕΙΩ ΑΡΤΕΜΙΔΟΥ

 

ΜΙΚΡΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΣΤΟΛΙΖΟΥΝ ΕΝΑΝ ΤΡΙΠΟΔΑ Herculaneum (ΗΡΑΚΛΕΙΟ) ΤΗΣ  ΝΑΠΟΛΗΣ

".....ὑμέων δ᾽ ἀνδρὶ ἑκάστῳ ἐφιέμενος τάδε εἴρω,
ὅσσοι ἐνὶ μεγάροισι γερούσιον αἴθοπα οἶνον
αἰεὶ πίνετ᾽ ἐμοῖσιν, ἀκουάζεσθε δ᾽ ἀοιδοῦ.

εἵματα μὲν δὴ ξείνῳ ἐϋξέστῃ ἐνὶ χηλῷ
κεῖται καὶ χρυσὸς πολυδαίδαλος ἄλλα τε πάντα
δῶρ᾽, ὅσα Φαιήκων βουληφόροι ἐνθάδ᾽ ἔνεικαν·
ἀλλ᾽ ἄγε οἱ δῶμεν τρίποδα μέγαν ἠδὲ λέβητα
ἀνδρακάς· ἡμεῖς δ᾽ αὖτε ἀγειρόμενοι κατὰ δῆμον

τισόμεθ᾽· ἀργαλέον γὰρ ἕνα προικὸς χαρίσασθαι.                                                                                 ὣς ἔφατ᾽ Ἀλκίνοος, τοῖσιν δ᾽ ἐπιὴνδανε μῦθος...." ΟΔΥΣΣΕΙΑ ν  7-16 

"...Καὶ στὸν καθέναν ἀπὸ σᾶς ποὺ μέσα στὸ παλάτι
τὸ διαλεχτό μου πίνετε κρασὶ καὶ τὸ φλογάτο,
καὶ τὰ τραγούδια χαίρεστε, νά, τὶ θὰ πῶ, κι ἀκοῦτε.

Μέσα στὸ λαμπροκάμωτο σεντούκι 'ναι τὰ ροῦχα,
τὸ δουλεμένο μάλαμα καὶ τὰ φιλέματα ὅλα,
ποὺ ἐδῶ τοῦ ξένου φέρανε οἱ ἀρχόντοι τῶ Φαιάκων·
τώρα μεγάλο τρίποδα ἂς τοῦ βροῦμε καὶ λεβέτι
καθένας μας κατόπι ἐμεῖς συνάζουμε ἀπ' τὸ δῆμο·

τὶ εἶναι βαρὺ ἀπ' ἐλόγου του νὰ δίνη ἕνας μονάχος.”

Εἶπε ὁ Ἀλκίνος, κι ἄρεσαν τὰ λόγια του στοὺς ἄλλους.

 

Ο Αλκίνοος, ο βασιλιας των Φαιάκων, ο έχων ΝΟΥΝ ΑΛΚΙΜΟΝ, ανδρείον, ζητά από τον κάθε άνδρα  των συνδαιτημόνων του στην τράπεζα των αξιών και των αρχών να προσφέρουν   μέγα τρίποδα με λέβητα στον Οδυσσέα ,ο οποίος μετά από δεκαετείς δοκιμασίες επιστρέφει στη Ηθικήν τάξιν, στην ΙΘΑΚΗ του.

Σαν σύμβολο, αλλάζοντας επίπεδο από ένα απλό σκεύος σε ιερό Τρίποδα, αλληγορείται δια του σχήματος του ισόπλευρου τριγώνου, που έχει τις τρείς πλευρές  και τις γωνίες ίσες. Η ισότης συμβολίζει την ίση σημασία που πρέπει να δίνουμε στα τρία σώματα/φορείς του ανθρώπινου όντος. Το Ενστικτώδες/Επιθυμητικό,  το Συναισθηματικών/θυμοειδές, και το Νοητικόν/Λογιστικόν.

Παράλληλα ο τρίποδας ανάγει στις τρείς θείες ιδιότητες, ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ, ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ, και ΤΗΝ ΑΓΑΘΟΤΗΤΑ.Σαν αρχέτυπο, ο ιερός Τρίποδας μετουσιώνεται, όταν εκπροσωπεί τον χρόνο. ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΠΑΡΟΝ , ΜΕΛΛΟΝ. Ο Τρίποδας, δια της Μαντικής, αποσαφηνίζει ότι η πρόβλεψη προηγείται του αιτίου (Τόξο), και ο Οδυσσέας την ημέρα της γιορτής του Απόλλωνα τεντώνει το τόξο.

 

Ο  Δελφικός Τρίπους  ήταν χρυσός, πάνω σε ένα χάλκινο κίονα με τρείς χάλκινους κεφαλές όφεων στην κορυφή και με ύψος 10 μ. Κατά τον Παυσανία, ο τρίποδας αυτός ήταν αφιέρωμα όλων των Ελλήνων στο Μαντείο των Δελφών, σε ανάμνηση της νικηφόρου   μάχης κατά των Περσών στις Πλαταιές. Ηταν τοποθετημένος μπροστά από τον Ναό του Απόλλωνα πριν τον βωμό του και το άγαλμά του.

Εκτός του χώρου του ναού και σχετικά μακρυά στην αριστερή πλευρά, δεύτερος κίων ύψους 10 μέτρων και αυτός, και στην κορυφή  ήταν η τερατόμορφος Σφίγξ, αφιερωμα των Ναξίων. Υπόδειξη στον ικέτη της αληθινής φύσης του, την έλλειψη του «ΓΝΩΘΙ ΑΥΤΟΝ», η οποία απεικονίζεται με τα τέσσερα μέρη του σώματος/επιθυμητικόν της Σφιγγός.

Η Εποπτεία/Θέαση του Τριποδος  δεν είναι μία απλή οπτική εικόνα. Είναι η δύναμη της ψυχής να θεάται την ολότητα των όντων, των γεγενημένων και των μελλόντων στην ενότητά της. ΑΘΛΟΣ ΨΥΧΗΣ Η ΕΠΟΠΤΕΙΑ, ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ Η ΚΑΤΟΧΗ ΤΟΥ ΤΡΙΠΟΔΟΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΥΤΕ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΠΕΤΥΧΕ ΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟ, ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΗ ΝΕΟΣ ΚΑΙ ΑΠΕΙΡΟΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑ-ΛΕΚΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ.

Η ΕΠΟΠΤΕΙΑ είναι το μέγα επίτευγμα των Μυστηρίων, που φανερώνεται μετά την μύηση, στην οποία υποβάλλοντο οι μέλλοντες μύστες, οι κατέχοντες την Αρετή και το Ηθος.

Γεννήτορας της Διαλεκτικής  είναι ο Νούς, και ο Ερως της ψυχής είναι η επιθυμία της ομοιώσης της με το ΦΩΣ της Νόησης, την εσω-εξω διαλεκτική ΑΠΟΛΛΏΝΙΟΝ ΤΕΧΝΗΝ . Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ είναι δώρο των θεών προς τους ανθρώπους δια μέσου του Προμηθέως μαζί με την Φλόγα, λέγει ο Πλάτων  «Φίληβος».

Μέσω της Διαλεκτικής ο διαλογιζόμενος θεώμενος εποπτεύει τον διπλό συμμβολισμό του τρίποδος.
Αφενός αναφέρεται στην σύμπνοια των Ελλήνων, οι οποίοι με την ομοψυχία τους ενικησαν του Πέρσες, αφετέρου συμμμετέχει και αυτός στην προσωπική μάχη του καθενός για την καταπολέμηση του εσωτερικού εχθρού, του διχασμού , της αμάθειας, της δεισιδαιμονίας, αλαζονείας, που δεν επιτρέπουν στην ψυχή την επικοινωνία της με τον ηγεμόνα Νούν.(Σημειώσεις Αλτάνη)

Η ύπαρξη δύο ισομεγέθως αγαλμάτων, του Δία και του Ομήρου, έξω από το Ιερό του Φοίβου έχει μεγάλη συμβολική αξία. Μας δηλώνει και υπενθυμίζει την αρμονική-ισότιμη σχέση και συνύπαρξη του Θεϊκού Ανθρώπου με τον Γεωμέτρη του Σύμπαντος, τον κοσμικό Δημιουργό και ο Οδυσσέας ορών και κατέχοντας τον χρυσό Τρίποδα, θέτει τον Εαυτό του στην τροχιά του Πόλου/Απόλλωνα. kleio2012.blogspot.com/2014/03/blog-post_18.html