Πού βρισκόταν η Ατλαντίδα; – 4
α ήταν μεγάλη παράλειψη, αν δεν αναφερόμουνα καί στις άλλες «Ατλαντίδες», που κατά καιρούς βρίσκουν οι αρχαιολόγοι. Ναί, είναι αλήθεια, οι άνθρωποι βρίσκουν ανά τον πλανήτη μας διάφορες τοποθεσίες, που ταιριάζουν στην περιγραφή του Πλάτωνα – κατά το μάλλον, ή ήττον.
Βέβαια, γιά να πείς ότι ένα πραγματικό δεδομένο μπαίνει στα βιβλιογραφικά καλούπια που έχεις, πρέπει να συμφωνεί μ’ αυτά σε ποσοστό άνω του μισού καί κάτι ψιλά ακόμη. (Γιά να είμαι ακριβής, πάνω από το 67% – το οποίο κατά κάποιο τρόπο είναι το όριο της τυχαιότητας. Δηλ. κάτω απ’ αυτό δεν μπορούμε να δεχθούμε συγκεκριμένο «ποιητικό αίτιο».) Έτσι, ώστε τα υπόλοιπα «αταίριαστα» στοιχεία (μέχρι το 100%) να συμπληρώνονται μ’ εύλογες εικασίες. Πχ αλλοίωση του εδάφους λόγωι των χιλιετιών που πέρασαν, υπόθεση πως ο Πλάτων έκανε λάθος στην κλίμακα μεγέθους, ή παραποίησε τα στοιχεία επίτηδες (γιά να κόψει τη διάθεση διαφόρων πονηρών να πάνε να ξαναβρούν την άκρη με την κακία των Ατλάντων), ή χίλια δυό άλλα. Αυτού του τύπου οι φιλολογικές παύλα αρχαιολογικές συζητήσεις έχουν συμπληρώσει σε τυπωμένα χαρτιά έκταση μεγαλύτερη της ίδιας της Ατλαντίδας! Λολ!!!
Εμείς δεν θα υπεισέλθουμε ως νέοι συζητητές, διότι κάτι τέτοιο είναι άνευ νοήματος. Αλλά -παρενθετικώς- θα ρίξουμε μιά ματιά στις λοιπές «Ατλαντίδες», διότι πάλι θα βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα. Παράλληλα, θα βοηθήσουμε καί τους αρχαιολόγους να μάθουν να βλέπουν το σύνολο, κι όχι τα μεμονωμένα …εξαρτήματα. (Βλέπε περίπτωση πυραμίδων Αργολίδας.)
Στην έρευνα που κάνουμε, αποκλείουμε, βέβαια, την πνευματική αδράνεια ως αίτιο της αντιγραφής. Διότι, τί πνευματική αδράνεια να έχει κάποιος, που μπαίνει στον κόπο πχ ν’ αντιγράψει ολόκληρο τον Παρθενώνα; Τα αίτια της αντιγραφής εδώ είναι σαφώς άλλα.
Μόνο που θα μου επιτρέψετε να περιορίσω το ψάξιμο σε τρείς -από πολύ έως λίγο- γνωστές «Ατλαντίδες» του Ελλαδικού χώρου. Καί διότι δεν έχω χρόνο γιά μιά πλήρη μελέτη, καί διότι ο σκοπός της παρούσας έρευνάς μας είναι διαφορετικός. (Είναι η πιστοποίηση της ύπαρξης της πρωτότυπης Ατλαντίδας.)
Ας τις δούμε.
Θήρα
Στην πολυαγαπημένη «προϊστορική» Θήρα, τη ζημιά την έκανε ο άνθρωπος που την ανακάλυψε: ο Σπύρος Μαρινάτος. Αυτός πρωτοταύτισε τη Θήρα με την Ατλαντίδα.
Του δίνω, όμως, ελαφρυντικό καλούτσικο: η «καταβύθιση» της Στρογγύλης του 1625 πΧ ταυτίζεται με την πλατωνική αφήγηση (της καταβυθίσεως της Ατλαντίδας) σε μεγάλο βαθμό. Οι τρανταχτές ομοιότητες με το κείμενο: επρόκειτο γιά νησί, επρόκειτο γιά κοσμογονική καταστροφή, επρόκειτο γι’ ανθρώπους πλούσιους καί καλοζωϊσμένους, που μάλιστα λάτρευαν τους ίδιους θεούς με τους κλασικούς Έλληνες – γιά τους οποίους ανθρώπους δεν φαίνεται να σώθηκε καμμία γραπτή περιγραφή στα χρόνια του Πλάτωνα. Κι έτσι, υπερίσχυσε ο πειρασμός της εξίσωσης «Ατλαντίδα = Καλλίστη» (Στρογγύλη, Θήρα, Σαντορίνη).
Δε λέω, οι μαγαζάτορες της σημερινής Σαντορίνης μιά χαρά τα κονόμησαν από τα ρομαντικά ζευγαράκια με την εξίσωση αυτή. Μόνο που δεν είναι σωστή! :-)
Διότι λείπουν απ’ την εικόνα τα ψηλά βουνά στον βορρά, η μεγάλη πεδιάδα στον νότο, κι η πρωτεύουσα με τους επάλληλους κύκλους ξηράς καί θάλασσας. Εδώ, ο Μαρινάτος δεν έχει δικαιολογητικό. Διότι τη Σαντορίνη τη ζούσε κάθε μέρα. Δεν έβλεπε ότι δεν μπορούσαν να υπάρξουν τέτοια γεωγραφικά στοιχεία στο συγκεκριμένο νησί;
Σα να μην έφταναν αυτά, τη σύγχυση επέτειναν κάποια άλλα ξυπνοπούλια, που ισχυρίστηκαν (μετά τις πρώτες εμφανίσεις εργαστηριακών αποτελεσμάτων, γιά το πότε έγινε η έκρηξη) ότι ο Πλάτων θα είχε δίκιο, αν δεν έγραφε ότι η καταβύθιση της Ατλαντίδας έγινε 9,000 χρόνια πριν την εποχή του, αλλά 900. Διαφορά ένα μηδενικό στο τέλος, δηλαδή.
Ας πούμε σωστό (αν καταπιούμε τρείς αιώνες – διότι 400 πΧ + 900 = 1300 πΧ), ας πούμε ότι ο Πλάτων ήταν τόσο χαζός (ή κρυψίνους), που δεν διέκρινε (ή δεν ήθελε να διακρίνει) μιά τάξη μεγέθους διαφορά, αλλά η αιτιολόγηση του ισχυρισμού αυτού είναι απλά εξωφρενική. Ακούστε: ο Πλάτων μπέρδεψε το 900 με το 9,000, διότι οι Έλληνες, λέει, δεν γνώριζαν το μηδέν!!! (Το οποίο, ξαναλέει, το πρωτοβρήκαν οι Ινδοί, κτλ κτλ.)
Εδώ, δεν απαντάς. Ουρλιάζεις! (Κι άμα βρείς καραμπίνα γεμάτη, τη χρησιμοποιείς …δεόντως! :-) )
Ρέ ξόανα, κατ’ αρχήν πώς μπορεί κάποιος να κάνει λάθος (εσκεμμένο ή μη) σε κάτι, που …δεν το γνωρίζει – καί άρα δεν το χρησιμοποιεί; Κατά δεύτερον, οι Έλληνες μιά χαρά τό ‘ξεραν το μηδέν, αλλά στην εποχή του Πλάτωνα χρησιμοποιούσαν το «ιερατικό» αριθμητικό σύστημα. Κι έτσι, δεν τίθεται κάν θέμα αν ο Πλάτων έφαγε ένα μηδέν.
Κατά τρίτον, ο Πλάτων δεν ήταν καθόλου χαζός. Μπορούσε να διακρίνει μιά χαρά αυτό:
από αυτό:
Τέλος, ο Πλάτων δεν ήταν καθόλου χαζός. Αλλά σας το ξαναείπα αυτό, έ; Δεν πειράζει, πρέπει να το μάθουν μερικοί-μερικοί! :-)
Έτσι, εάν ο Πλάτων άλλαξε τη χρονική απόσταση κατά μία τάξη μεγέθους, είτε έλεγε αλήθεια, είτε ψέμματα, οι σύγχρονοί του (καί ειδικά το ιερατείο) θα γνώριζαν άριστα πχ τους ηγεμόνες της εποχής που αναφερόταν (καθώς καί άλλα πραγματικά στοιχεία), καί θα του ζητούσαν εξηγήσεις. Βλέπετε, στην εποχή του Πλάτωνα δεν είχε πέσει ακόμη η λογοκρισία των επομένων αιώνων… κι οι πάντες γνώριζαν απέξω κάτι τέτοιες «λεπτομέρειες». (Εδώ γνώριζαν απέξω τον Όμηρο, κι όχι μόνον, καί πιάσαν στα πράσσα κοτζάμ πρόεδρο της επιτροπής φιλολόγων γιά την καταγραφή των Επών -τον Ονομάκριτο-, που έβαλε μέσα στα Έπη δικούς του στίχους! Στον Πλάτωνα θα κολλούσανε; ) Επιτρεπόντουσαν τέτοιες γνώσεις τότε – πράγμα που οι σημερινοί «σοβαροί» ιστορικοί «ξεχνάνε».
Βέβαια, αν θέλουμε να το πάμε παραπέρα, βολεύει πολύ η θεωρία ότι ο Πλάτων επενόησε μιά φανταστική χώρα, γιά να δείξει πως πράγματι, κάποτε ίσχυαν οι (αυστηροί) νόμοι των ύστερων γραπτών του. Βολεύει πολύ τους πονηρούς η αποκοπή από τις ιστορικές ρίζες, έστω καί του απωτάτου παρελθόντος.
Αυτά γιά τη Σαντορίνη ως Ατλαντίδα. Πολύ ρομαντική θεωρία, αλλά δεν ισχύει. Όμως, οι διάφοροι «ερευνητές» -ακαδημαϊκοί καί μη- επιμένουν να διαιωνίζουν την ηλιθιότητα: «Ο Πλάτων μπέρδεψε τα μηδενικά!»
Τί να κάνουμε; Περαστικά τους!
Πέλλανα
Φαίνεται πως ο αρχαιολόγος Θ. Σπυρόπουλος (γνωστός από τις ανασκαφές στην περιοχή) ταύτισε την πάλαι ποτέ Ατλαντίδα με την Πέλλανα της Λακωνίας. (Ένθα καί το υποτιθέμενο παλάτι του Μενελάου, αν δεν κάνω λάθος.) Γιά να πάρετε μιά ιδέα του τί παίζει στα νότια της ηπειρωτικής χώρας μας (κι ευχαριστώ τον prkl γιά την υπόδειξη του 1) : σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2, σύνδεσμος 3, σύνδεσμος 4, σύνδεσμος 5.
Γνώμη μου, όμως: Εάν πράγματι βρέθηκε εκεί κάτω περιοχή με ατλάντεια/πλατωνική τοπολογία (που δεν το αποκλείω καθόλου), τότε αυτή δεν είναι η αυθεντική Ατλαντίδα. Κι επειδή πιστεύω ότι μάλλον δεν πρόκειται γιά τοπολογία παρόμοια ολόκληρης της Ατλαντίδας, αλλά μονάχα της Ποσείδιας, τότε (κατά τη γνώμη μου) πρόκειται γιά πόλη, που έχτισαν οι Άτλαντες επιδρομείς. (Καλή ώρα, όπως φτιάξανε ολόκληρη πόλη οι Αχαιοί στα παράλια της Τροίας, δίπλα στα καράβια τους.)
Βλέπετε, οι Άτλαντες δεν δώσανε μάχη με τους Έλληνες μιά κι έξω. Η κύρια μάχη, βεβαίως, δόθηκε κοντά στη λίμνη Τριτωνίδα της νότιας Λιβύης. Αλλά οι Άτλαντες χρησιμοποίησαν παράλληλα το στρατιωτικό κόλπο του Αννίβα, αυτό που σήμερα οι στρατιωτικοί αποκαλούν «λαβίδα». Δηλαδή: δύο στρατιωτικά σώματα, εξορμούντα από διαφορετικές μεριές, βάζουν στη μέση τον εχθρικό στρατό καί τον συνθλίβουν.
Σύμφωνα με τις δικές μου έρευνες, παράλληλα με τη μάχη στη Λιβύη (όπου έβαλαν κλώνους να μάχονται στην πρώτη γραμμή), οι Άτλαντες έστειλαν άλλα δύο στρατιωτικά σώματα (με τους καλύτερους πολεμιστές τους) εναντίον της κυρίως Ελλάδας. Αντικειμενικός σκοπός τους ήταν να χτυπήσουν την Αθήνα καί τη Διμένεα. Την τότε Αθήνα της Κωπαΐδας, καί τον -στο πολύ περίπου- σημερινό Βόλο. (Το θρησκευτικό καί το διοικητικό κέντρο της τότε Ελλάδας, αντίστοιχα.) Προς τον σκοπό αυτό, το πρώτο στρατιωτικό σώμα αποβιβάστηκε στη Μεσσηνία, ενώ το δεύτερο στη Ναύπακτο.
Το δεύτερο σώμα, πάλι, χωρίστηκε σε δύο κομμάτια. Το πρώτο αποκρούστηκε επιτυχώς καί διελύθη τελείως επί τόπου, ενώ το δεύτερο παρέκαμψε το πεδίο της μάχης, κι έκοψε δρόμο ανάμεσα στα βουνά, κατευθυνόμενο προς τη Διμένεα. Αυτό αποκρούστηκε επιτυχώς στην Όθρυ, κι επίσης καταστράφηκε.
Λοιπόν, πιθανώτατα είναι το πρώτο σώμα, που έφτιαξε την πόλη που βρέθηκε στην Πέλλανα, ως βάση γιά τις μετέπειτα επιδρομές τους – ή, μετά την ανακωχή. Εάν η δομή του μέρους μοιάζει με την αυθεντική Ατλαντίδα, τότε είναι ευνόητο το γιατί: απλούστατα, ήθελαν να θυμούνται την πατρίδα τους.
Τα υπολείμματα του δευτέρου σώματος, τώρα, φτιάξαν κάτι άλλο. Πολύ ταπεινότερο.
Διμήνι
Επισήμως έχει καταχωρηθεί ως νεολιθικός οικισμός, αλλά δεν είναι.
Ας δούμε, όμως, (α) αν κάνουμε λάθος, καί (β) τί είναι πραγματικά. Το Διμήνι εμβαδομετρημένο πιάνει έκταση…
…3,187.40 τετραγωνικά μέτρα. 3,200 στρογγυλά. Αν οι τοίχοι πιάνουν εμβαδό το 5% αυτού του αριθμού, τότε η καθαρή έκταση είναι 3200*0,95 = 3040 τετραγωνικά μέτρα.
Επόμενο ερώτημα, λοιπόν, πόσοι άνθρωποι χωρούσαν εκεί μέσα.
Ένας άνθρωπος όρθιος (με τα χέρια κολλημένα στο σώμα του καί λεπτούλης) καταλαμβάνει ελάχιστο χώρο 0,40 x 0,40 μέτρα τετραγωνικά. Άρα, αν το Διμήνι ήταν ορθάδικο (λολ!!!), θα χωρούσε 19,000 (δεκαεννέα χιλιάδες) ανθρώπους όρθιους. (Μη βάζω, όμως, ιδέες, γιά κανένα ρέηβ πάρτυ σ’ έναν μοναδικό αρχαιολογικό χώρο!) Αν οι άνθρωποι ήταν ξαπλωμένοι, καί υποθέτουμε νάνοι με 1.50 μέτρα ύψος, τότε θα χωρούσε 3040/(1.50×0.40) = περίπου 5,067 ξαπλωμένους ο ένας δίπλα στον άλλον.
Όμως, αφ’ ενός δεν νομίζω ότι το Διμήνι ήταν κάποιο τεμπελχανειακό ίδρυμα της αρχαιότητας, αφ’ ετέρου ο άνθρωπος χρειάζεται τον λεγόμενο «ζωτικό χώρο» του – κι όχι μονάχα την έκταση που καταλαμβάνει το σώμα του. Εάν υποθέσουμε πως κάθε άνθρωπος χρειάζεται κατ’ ελάχιστον 2.50 x 2 = 5 τετραγωνικά μέτρα, τότε στο Διμήνι ζούσαν 3040/5 = 608 άτομα – στρατιωτικώς πως. Στριμωχτά!
Επίσης, πρέπει ν’ αφαιρέσουμε ένα ποσοστό επιφάνειας γιά δρόμους καί διόδους. (Επίτηδες δεν το υπολόγισα στην αρχή των υπολογισμών.) Εάν αυτό είναι το 10%, τότε ο αριθμός των ενοίκων (θυμηθήτε: στριμωχτά) γίνεται κάπου 540. Εάν συνυπολογίσουμε ότι δεν ήταν όλοι οι χώροι κατοικίες (ήταν και φούρνοι, εργαστήρια, κτλ), καί παρατηρώντας στην αεροφωτογραφία τον ελάχιστο αριθμό κτισμάτων, τότε μία εύλογη εκτίμηση είναι το μισό του αριθμού που βρήκαμε. Δηλαδή, κάπου 250 (βαρειά 300) άτομα ήταν οι πάλαι ποτέ Διμηνιώτες όλοι μαζί.
Όντως, η θεωρία του οικισμού στέκει. Αλλά δεν στέκουν άλλα στοιχεία της «επίσημης» θεωρίας. Πχ το μη τετραγωνισμένο σχήμα του οικισμού: το υπάρχον εξωτερικό τείχος δεν προσφέρει καλύτερη προστασία, απ’ όση προσφέρει ένα τετραγωνισμένο τείχος. (Άρα, γιατί το φτιάξανε έτσι; ) Επίσης, αν μιλάμε γιά εποχή, κατά την οποία ο παγκόσμιας πληθυσμός ήταν ελάχιστος, δεν υπήρχε λόγος γιά τόσο στρίμωγμα οικιών καί ανθρώπων. Τέλος, το Διμήνι βρίσκεται μακριά από οποιοδήποτε σώμα νερού. Καί είναι γνωστό ότι κάθε κοινωνία έχει κάθε συμφέρον να βρίσκεται κοντά σε μεγάλα σώματα νερού – θάλασσες, λίμνες, ποτάμια. Ειδικά οι πανάρχαιες πρωτόγονες. (Εδώ θα κάνω λάθος, μονάχα αν η έκταση της λίμνης Κάρλας -της αρχαίας Βοιβηΐδος- έφτανε τότε μέχρι το Διμήνι.) Άρα, μάλλον δεν ήταν «κανονικός» οικισμός των εντοπίων.
Κατά τη γνώμη μου, όλα συντείνουν στο εξής:
Ότι το Διμήνι είναι ακριβώς αυτό που θα κατασκεύαζε «εκ των ενόντων» γιά να διαμένει (καί μακριά από τ’ αδιάκριτα βλέμματα του Έλληνα αφεντικού-ιδιοκτήτη της κτηνοτροφικής μονάδας) μιά παρέα Αλβανών γιδοβοσκών, αν τα Τίρανα μοιάζανε με την Ποσείδια.
Δηλαδή, ό,τι απέμεινε από το εκστρατευτικό σώμα των Ατλάντων, που τσακίστηκε στην Όθρυ, έχτισε (μετά την ανακωχή) ένα χωριουδάκι γιά να μένει. Που να μοιάζει με τη χαμένη Ποσείδια. (Καί ναί, να μένουν μαζί με γυναίκες δικές τους – διότι πολλές ακολούθησαν το εκστρατευτικό σώμα. Κατά τη γνώμη μου, απ’ αυτά ακριβώς τα άτομα κατάγεται ο Πελίας.)
Αλλά καί τ’ όνομα, τί σας λέει; «Διμήνι», δηλαδή διφέγγαρο. Σιγά να μην τιμούσε τα δυό φεγγάρια του Φαέθωνα το πρωτόγονο αυτό καί φτωχικό χωριουδάκι! Φυσικά καί πρόκειται γιά κοροϊδευτική ονομασία. Πήγαν οι Άτλαντες να κατακτήσουν τη Διμένεα, κι έφτιαξαν …τη μικρή Διμένεα. Όπως λέμε «Μπαρτσελόνα» καί «Μπαρτσελονέττα».
Δεν έχω πρόχειρη να σας δείξω τη φωτογραφία του ταυρόσχημου αγγείου, που βρέθηκε στο Διμήνι. Μπορείτε όμως να την έχετε, αν επισκεφθείτε το Διμήνι. Την έχουν τυπωμένη επάνω στο (δωρεάν) φυλλάδιο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας.
Είναι ο ταύρος του Ποσειδώνα, με κόκκινες κυματιστές γραμμές απάνω του.
(Επσκεφθήτε την ενδιαφέρουσα σελίδα της φωτογραφίας. Αν μη τί άλλο, έχει κι άλλα «Διμήνια» εκεί πέρα. Αξιοπρόσεκτο.)
Βρίσκεται κυρίως στα ιρλανδικά νεκροταφεία. Καθαρά δηλωτικό εθνικής καταγωγής, διότι η ομοιότητα με την τοπογραφία της Ποσείδιας βγάζει μάτια. (Κι εφ’ όσον είναι δηλωτικό εθνικής καταγωγής, είναι -κατά τη γνωμάρα των παντογνωστών εγχωρίων αντιτέτοιων- «φασιστικό», καί λοιπές θρίχες περμνάντ.)
Η δεύτερη είναι …το μισό της αυθεντικής τοπογραφίας της Ποσείδιας! Εδώ το ολόκληρο:
Καί, ναί! Πρόκειται γιά το Ηλιακό μας Σύστημα, σχηματικά. (Οι «τροχιές» δεν είναι υπό κλίμακα.) Στη μέση ο Ήλιος (στο κεντρικό νησί υπήρχε ναός κι άγαλμα του Ποσειδώνα), καί μετά κατά σειράν Ήφαιστος, Ερμής, Αφροδίτη, Γή, Άρης, Φαέθων. Οι έξι εσώτεροι πλανήτες, στους οποίους αναπτύχθηκε ζωή.
Η εναλλαγή ξηράς-θάλασσας προφανώς δείχνει κάποια ιδιότητα «γίν-γιάνγκ», η οποία συναντάται εναλλάξ στους πλανήτες. Βέβαια, σήμερα δεν γνωρίζουμε κάτι σχετικό. Όπως δεν γνωρίζουμε το γιατί οι τρείς πρώτοι πλανήτες παρουσιάζουν ανάστροφη ιδιοπεριστροφή, όπως μας δείχνουν οι τρείς αριστερές καρυάτιδες του Ερεχθείου. (Ξέρουμε μόνον γιά την Αφροδίτη.) Όπως δεν γνωρίζουμε τίποτε γιά την πραγματική συμπεριφορά πλανητικών συστημάτων. (Βαρύτητα, αιθέρας, κβάντωση βαρυτικού πεδίου, «νέα Φυσική», κτλ.)
Λοιπόν, είδατε το ολόκληρο, πάρτε τώρα καί το μισό:
(Το μισό, μάλλον γιά οικονομία! Λολ!!!)
Κι αυτό καραμπινάτο δηλωτικό καταγωγής. Όχι, όμως, γιά όλους τους (ενιαίας θρησκείας, αλλά πολυφυλετικής προέλευσης) ιουδαίους, αλλά γιά έναν εσώτατο πυρήνα «αβρααμικών». Κι ίσως όχι ακριβώς καταγωγής, αλλά ιδεολογικής πίστης καί διαχρονικής συνέχειας σ’ αυτήν. (Εννοείται, στη λατρεία του Κρόνου, πάλαι ποτέ βασιλιά της Ατλαντίδας).
(Μόνο που αυτό, πάλι κατά τη γνώμη των πανσόφων ετικετοκολλητών αντιτέτοιων, έ, δε μπορεί να είναι φασιστικό. Μόνο των άλλων είναι τα φασιστικά. Αλοίμονο!)
(Σημείωση: Δεν υπήρχε μονάχα μία φυλή στην Ατλαντίδα – αν σας δημιουργούνται ερωτηματικά σε συσχέτιση με τον Κελτικό σταυρό.)
Αυτά, όσον αφορά τις ανά τον πλανήτη Ατλαντίδες καί Ποσείδιες. Πραγματικά αντίγραφα, ή συμβολικά. Αποτελούν απλώς αντίγραφα κι αναμνήσεις της αυθεντικής Ατλαντίδας καί της αυθεντικής Ποσείδιας. Η αυθεντική Ατλαντίδα με την αυθεντική πρωτεύουσά της εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί που σας έδειξα.
α ήταν μεγάλη παράλειψη, αν δεν αναφερόμουνα καί στις άλλες «Ατλαντίδες», που κατά καιρούς βρίσκουν οι αρχαιολόγοι. Ναί, είναι αλήθεια, οι άνθρωποι βρίσκουν ανά τον πλανήτη μας διάφορες τοποθεσίες, που ταιριάζουν στην περιγραφή του Πλάτωνα – κατά το μάλλον, ή ήττον.Βέβαια, γιά να πείς ότι ένα πραγματικό δεδομένο μπαίνει στα βιβλιογραφικά καλούπια που έχεις, πρέπει να συμφωνεί μ’ αυτά σε ποσοστό άνω του μισού καί κάτι ψιλά ακόμη. (Γιά να είμαι ακριβής, πάνω από το 67% – το οποίο κατά κάποιο τρόπο είναι το όριο της τυχαιότητας. Δηλ. κάτω απ’ αυτό δεν μπορούμε να δεχθούμε συγκεκριμένο «ποιητικό αίτιο».) Έτσι, ώστε τα υπόλοιπα «αταίριαστα» στοιχεία (μέχρι το 100%) να συμπληρώνονται μ’ εύλογες εικασίες. Πχ αλλοίωση του εδάφους λόγωι των χιλιετιών που πέρασαν, υπόθεση πως ο Πλάτων έκανε λάθος στην κλίμακα μεγέθους, ή παραποίησε τα στοιχεία επίτηδες (γιά να κόψει τη διάθεση διαφόρων πονηρών να πάνε να ξαναβρούν την άκρη με την κακία των Ατλάντων), ή χίλια δυό άλλα. Αυτού του τύπου οι φιλολογικές παύλα αρχαιολογικές συζητήσεις έχουν συμπληρώσει σε τυπωμένα χαρτιά έκταση μεγαλύτερη της ίδιας της Ατλαντίδας! Λολ!!!
Εμείς δεν θα υπεισέλθουμε ως νέοι συζητητές, διότι κάτι τέτοιο είναι άνευ νοήματος. Αλλά -παρενθετικώς- θα ρίξουμε μιά ματιά στις λοιπές «Ατλαντίδες», διότι πάλι θα βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα. Παράλληλα, θα βοηθήσουμε καί τους αρχαιολόγους να μάθουν να βλέπουν το σύνολο, κι όχι τα μεμονωμένα …εξαρτήματα. (Βλέπε περίπτωση πυραμίδων Αργολίδας.)
vi. Φήμες κι αντιγραφές
Εάν διαπιστώσουμε πως κάποιος αντιγράφει κάτι, τότε τί μπορεί να σημαίνει αυτό; (Εκτός της ειλικρινέστερης μορφής κολακείας! :-) ) Γιατί αντέγραψε το πρωτότυπο; Ειδικά αν κάποιοι -επίσης αρχαίοι- πολιτισμοί αντέγραψαν τη δομή της Ποσείδιας σε δικές τους πόλεις – ή σε άλλα κατασκευάσματα.Στην έρευνα που κάνουμε, αποκλείουμε, βέβαια, την πνευματική αδράνεια ως αίτιο της αντιγραφής. Διότι, τί πνευματική αδράνεια να έχει κάποιος, που μπαίνει στον κόπο πχ ν’ αντιγράψει ολόκληρο τον Παρθενώνα; Τα αίτια της αντιγραφής εδώ είναι σαφώς άλλα.
Μόνο που θα μου επιτρέψετε να περιορίσω το ψάξιμο σε τρείς -από πολύ έως λίγο- γνωστές «Ατλαντίδες» του Ελλαδικού χώρου. Καί διότι δεν έχω χρόνο γιά μιά πλήρη μελέτη, καί διότι ο σκοπός της παρούσας έρευνάς μας είναι διαφορετικός. (Είναι η πιστοποίηση της ύπαρξης της πρωτότυπης Ατλαντίδας.)
Ας τις δούμε.
Θήρα
Στην πολυαγαπημένη «προϊστορική» Θήρα, τη ζημιά την έκανε ο άνθρωπος που την ανακάλυψε: ο Σπύρος Μαρινάτος. Αυτός πρωτοταύτισε τη Θήρα με την Ατλαντίδα.
Του δίνω, όμως, ελαφρυντικό καλούτσικο: η «καταβύθιση» της Στρογγύλης του 1625 πΧ ταυτίζεται με την πλατωνική αφήγηση (της καταβυθίσεως της Ατλαντίδας) σε μεγάλο βαθμό. Οι τρανταχτές ομοιότητες με το κείμενο: επρόκειτο γιά νησί, επρόκειτο γιά κοσμογονική καταστροφή, επρόκειτο γι’ ανθρώπους πλούσιους καί καλοζωϊσμένους, που μάλιστα λάτρευαν τους ίδιους θεούς με τους κλασικούς Έλληνες – γιά τους οποίους ανθρώπους δεν φαίνεται να σώθηκε καμμία γραπτή περιγραφή στα χρόνια του Πλάτωνα. Κι έτσι, υπερίσχυσε ο πειρασμός της εξίσωσης «Ατλαντίδα = Καλλίστη» (Στρογγύλη, Θήρα, Σαντορίνη).
Δε λέω, οι μαγαζάτορες της σημερινής Σαντορίνης μιά χαρά τα κονόμησαν από τα ρομαντικά ζευγαράκια με την εξίσωση αυτή. Μόνο που δεν είναι σωστή! :-)
Διότι λείπουν απ’ την εικόνα τα ψηλά βουνά στον βορρά, η μεγάλη πεδιάδα στον νότο, κι η πρωτεύουσα με τους επάλληλους κύκλους ξηράς καί θάλασσας. Εδώ, ο Μαρινάτος δεν έχει δικαιολογητικό. Διότι τη Σαντορίνη τη ζούσε κάθε μέρα. Δεν έβλεπε ότι δεν μπορούσαν να υπάρξουν τέτοια γεωγραφικά στοιχεία στο συγκεκριμένο νησί;
Σα να μην έφταναν αυτά, τη σύγχυση επέτειναν κάποια άλλα ξυπνοπούλια, που ισχυρίστηκαν (μετά τις πρώτες εμφανίσεις εργαστηριακών αποτελεσμάτων, γιά το πότε έγινε η έκρηξη) ότι ο Πλάτων θα είχε δίκιο, αν δεν έγραφε ότι η καταβύθιση της Ατλαντίδας έγινε 9,000 χρόνια πριν την εποχή του, αλλά 900. Διαφορά ένα μηδενικό στο τέλος, δηλαδή.
Ας πούμε σωστό (αν καταπιούμε τρείς αιώνες – διότι 400 πΧ + 900 = 1300 πΧ), ας πούμε ότι ο Πλάτων ήταν τόσο χαζός (ή κρυψίνους), που δεν διέκρινε (ή δεν ήθελε να διακρίνει) μιά τάξη μεγέθους διαφορά, αλλά η αιτιολόγηση του ισχυρισμού αυτού είναι απλά εξωφρενική. Ακούστε: ο Πλάτων μπέρδεψε το 900 με το 9,000, διότι οι Έλληνες, λέει, δεν γνώριζαν το μηδέν!!! (Το οποίο, ξαναλέει, το πρωτοβρήκαν οι Ινδοί, κτλ κτλ.)
Εδώ, δεν απαντάς. Ουρλιάζεις! (Κι άμα βρείς καραμπίνα γεμάτη, τη χρησιμοποιείς …δεόντως! :-) )
Ρέ ξόανα, κατ’ αρχήν πώς μπορεί κάποιος να κάνει λάθος (εσκεμμένο ή μη) σε κάτι, που …δεν το γνωρίζει – καί άρα δεν το χρησιμοποιεί; Κατά δεύτερον, οι Έλληνες μιά χαρά τό ‘ξεραν το μηδέν, αλλά στην εποχή του Πλάτωνα χρησιμοποιούσαν το «ιερατικό» αριθμητικό σύστημα. Κι έτσι, δεν τίθεται κάν θέμα αν ο Πλάτων έφαγε ένα μηδέν.
Κατά τρίτον, ο Πλάτων δεν ήταν καθόλου χαζός. Μπορούσε να διακρίνει μιά χαρά αυτό:
από αυτό:
Τέλος, ο Πλάτων δεν ήταν καθόλου χαζός. Αλλά σας το ξαναείπα αυτό, έ; Δεν πειράζει, πρέπει να το μάθουν μερικοί-μερικοί! :-)
Έτσι, εάν ο Πλάτων άλλαξε τη χρονική απόσταση κατά μία τάξη μεγέθους, είτε έλεγε αλήθεια, είτε ψέμματα, οι σύγχρονοί του (καί ειδικά το ιερατείο) θα γνώριζαν άριστα πχ τους ηγεμόνες της εποχής που αναφερόταν (καθώς καί άλλα πραγματικά στοιχεία), καί θα του ζητούσαν εξηγήσεις. Βλέπετε, στην εποχή του Πλάτωνα δεν είχε πέσει ακόμη η λογοκρισία των επομένων αιώνων… κι οι πάντες γνώριζαν απέξω κάτι τέτοιες «λεπτομέρειες». (Εδώ γνώριζαν απέξω τον Όμηρο, κι όχι μόνον, καί πιάσαν στα πράσσα κοτζάμ πρόεδρο της επιτροπής φιλολόγων γιά την καταγραφή των Επών -τον Ονομάκριτο-, που έβαλε μέσα στα Έπη δικούς του στίχους! Στον Πλάτωνα θα κολλούσανε; ) Επιτρεπόντουσαν τέτοιες γνώσεις τότε – πράγμα που οι σημερινοί «σοβαροί» ιστορικοί «ξεχνάνε».
Βέβαια, αν θέλουμε να το πάμε παραπέρα, βολεύει πολύ η θεωρία ότι ο Πλάτων επενόησε μιά φανταστική χώρα, γιά να δείξει πως πράγματι, κάποτε ίσχυαν οι (αυστηροί) νόμοι των ύστερων γραπτών του. Βολεύει πολύ τους πονηρούς η αποκοπή από τις ιστορικές ρίζες, έστω καί του απωτάτου παρελθόντος.
Αυτά γιά τη Σαντορίνη ως Ατλαντίδα. Πολύ ρομαντική θεωρία, αλλά δεν ισχύει. Όμως, οι διάφοροι «ερευνητές» -ακαδημαϊκοί καί μη- επιμένουν να διαιωνίζουν την ηλιθιότητα: «Ο Πλάτων μπέρδεψε τα μηδενικά!»
Τί να κάνουμε; Περαστικά τους!
Πέλλανα
Φαίνεται πως ο αρχαιολόγος Θ. Σπυρόπουλος (γνωστός από τις ανασκαφές στην περιοχή) ταύτισε την πάλαι ποτέ Ατλαντίδα με την Πέλλανα της Λακωνίας. (Ένθα καί το υποτιθέμενο παλάτι του Μενελάου, αν δεν κάνω λάθος.) Γιά να πάρετε μιά ιδέα του τί παίζει στα νότια της ηπειρωτικής χώρας μας (κι ευχαριστώ τον prkl γιά την υπόδειξη του 1) : σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2, σύνδεσμος 3, σύνδεσμος 4, σύνδεσμος 5.
Γνώμη μου, όμως: Εάν πράγματι βρέθηκε εκεί κάτω περιοχή με ατλάντεια/πλατωνική τοπολογία (που δεν το αποκλείω καθόλου), τότε αυτή δεν είναι η αυθεντική Ατλαντίδα. Κι επειδή πιστεύω ότι μάλλον δεν πρόκειται γιά τοπολογία παρόμοια ολόκληρης της Ατλαντίδας, αλλά μονάχα της Ποσείδιας, τότε (κατά τη γνώμη μου) πρόκειται γιά πόλη, που έχτισαν οι Άτλαντες επιδρομείς. (Καλή ώρα, όπως φτιάξανε ολόκληρη πόλη οι Αχαιοί στα παράλια της Τροίας, δίπλα στα καράβια τους.)
Βλέπετε, οι Άτλαντες δεν δώσανε μάχη με τους Έλληνες μιά κι έξω. Η κύρια μάχη, βεβαίως, δόθηκε κοντά στη λίμνη Τριτωνίδα της νότιας Λιβύης. Αλλά οι Άτλαντες χρησιμοποίησαν παράλληλα το στρατιωτικό κόλπο του Αννίβα, αυτό που σήμερα οι στρατιωτικοί αποκαλούν «λαβίδα». Δηλαδή: δύο στρατιωτικά σώματα, εξορμούντα από διαφορετικές μεριές, βάζουν στη μέση τον εχθρικό στρατό καί τον συνθλίβουν.
Σύμφωνα με τις δικές μου έρευνες, παράλληλα με τη μάχη στη Λιβύη (όπου έβαλαν κλώνους να μάχονται στην πρώτη γραμμή), οι Άτλαντες έστειλαν άλλα δύο στρατιωτικά σώματα (με τους καλύτερους πολεμιστές τους) εναντίον της κυρίως Ελλάδας. Αντικειμενικός σκοπός τους ήταν να χτυπήσουν την Αθήνα καί τη Διμένεα. Την τότε Αθήνα της Κωπαΐδας, καί τον -στο πολύ περίπου- σημερινό Βόλο. (Το θρησκευτικό καί το διοικητικό κέντρο της τότε Ελλάδας, αντίστοιχα.) Προς τον σκοπό αυτό, το πρώτο στρατιωτικό σώμα αποβιβάστηκε στη Μεσσηνία, ενώ το δεύτερο στη Ναύπακτο.
Το δεύτερο σώμα, πάλι, χωρίστηκε σε δύο κομμάτια. Το πρώτο αποκρούστηκε επιτυχώς καί διελύθη τελείως επί τόπου, ενώ το δεύτερο παρέκαμψε το πεδίο της μάχης, κι έκοψε δρόμο ανάμεσα στα βουνά, κατευθυνόμενο προς τη Διμένεα. Αυτό αποκρούστηκε επιτυχώς στην Όθρυ, κι επίσης καταστράφηκε.
Λοιπόν, πιθανώτατα είναι το πρώτο σώμα, που έφτιαξε την πόλη που βρέθηκε στην Πέλλανα, ως βάση γιά τις μετέπειτα επιδρομές τους – ή, μετά την ανακωχή. Εάν η δομή του μέρους μοιάζει με την αυθεντική Ατλαντίδα, τότε είναι ευνόητο το γιατί: απλούστατα, ήθελαν να θυμούνται την πατρίδα τους.
Τα υπολείμματα του δευτέρου σώματος, τώρα, φτιάξαν κάτι άλλο. Πολύ ταπεινότερο.
Διμήνι
Επισήμως έχει καταχωρηθεί ως νεολιθικός οικισμός, αλλά δεν είναι.
Ας δούμε, όμως, (α) αν κάνουμε λάθος, καί (β) τί είναι πραγματικά. Το Διμήνι εμβαδομετρημένο πιάνει έκταση…
…3,187.40 τετραγωνικά μέτρα. 3,200 στρογγυλά. Αν οι τοίχοι πιάνουν εμβαδό το 5% αυτού του αριθμού, τότε η καθαρή έκταση είναι 3200*0,95 = 3040 τετραγωνικά μέτρα.
Επόμενο ερώτημα, λοιπόν, πόσοι άνθρωποι χωρούσαν εκεί μέσα.
Ένας άνθρωπος όρθιος (με τα χέρια κολλημένα στο σώμα του καί λεπτούλης) καταλαμβάνει ελάχιστο χώρο 0,40 x 0,40 μέτρα τετραγωνικά. Άρα, αν το Διμήνι ήταν ορθάδικο (λολ!!!), θα χωρούσε 19,000 (δεκαεννέα χιλιάδες) ανθρώπους όρθιους. (Μη βάζω, όμως, ιδέες, γιά κανένα ρέηβ πάρτυ σ’ έναν μοναδικό αρχαιολογικό χώρο!) Αν οι άνθρωποι ήταν ξαπλωμένοι, καί υποθέτουμε νάνοι με 1.50 μέτρα ύψος, τότε θα χωρούσε 3040/(1.50×0.40) = περίπου 5,067 ξαπλωμένους ο ένας δίπλα στον άλλον.
Όμως, αφ’ ενός δεν νομίζω ότι το Διμήνι ήταν κάποιο τεμπελχανειακό ίδρυμα της αρχαιότητας, αφ’ ετέρου ο άνθρωπος χρειάζεται τον λεγόμενο «ζωτικό χώρο» του – κι όχι μονάχα την έκταση που καταλαμβάνει το σώμα του. Εάν υποθέσουμε πως κάθε άνθρωπος χρειάζεται κατ’ ελάχιστον 2.50 x 2 = 5 τετραγωνικά μέτρα, τότε στο Διμήνι ζούσαν 3040/5 = 608 άτομα – στρατιωτικώς πως. Στριμωχτά!
Επίσης, πρέπει ν’ αφαιρέσουμε ένα ποσοστό επιφάνειας γιά δρόμους καί διόδους. (Επίτηδες δεν το υπολόγισα στην αρχή των υπολογισμών.) Εάν αυτό είναι το 10%, τότε ο αριθμός των ενοίκων (θυμηθήτε: στριμωχτά) γίνεται κάπου 540. Εάν συνυπολογίσουμε ότι δεν ήταν όλοι οι χώροι κατοικίες (ήταν και φούρνοι, εργαστήρια, κτλ), καί παρατηρώντας στην αεροφωτογραφία τον ελάχιστο αριθμό κτισμάτων, τότε μία εύλογη εκτίμηση είναι το μισό του αριθμού που βρήκαμε. Δηλαδή, κάπου 250 (βαρειά 300) άτομα ήταν οι πάλαι ποτέ Διμηνιώτες όλοι μαζί.
Όντως, η θεωρία του οικισμού στέκει. Αλλά δεν στέκουν άλλα στοιχεία της «επίσημης» θεωρίας. Πχ το μη τετραγωνισμένο σχήμα του οικισμού: το υπάρχον εξωτερικό τείχος δεν προσφέρει καλύτερη προστασία, απ’ όση προσφέρει ένα τετραγωνισμένο τείχος. (Άρα, γιατί το φτιάξανε έτσι; ) Επίσης, αν μιλάμε γιά εποχή, κατά την οποία ο παγκόσμιας πληθυσμός ήταν ελάχιστος, δεν υπήρχε λόγος γιά τόσο στρίμωγμα οικιών καί ανθρώπων. Τέλος, το Διμήνι βρίσκεται μακριά από οποιοδήποτε σώμα νερού. Καί είναι γνωστό ότι κάθε κοινωνία έχει κάθε συμφέρον να βρίσκεται κοντά σε μεγάλα σώματα νερού – θάλασσες, λίμνες, ποτάμια. Ειδικά οι πανάρχαιες πρωτόγονες. (Εδώ θα κάνω λάθος, μονάχα αν η έκταση της λίμνης Κάρλας -της αρχαίας Βοιβηΐδος- έφτανε τότε μέχρι το Διμήνι.) Άρα, μάλλον δεν ήταν «κανονικός» οικισμός των εντοπίων.
Κατά τη γνώμη μου, όλα συντείνουν στο εξής:
Ότι το Διμήνι είναι ακριβώς αυτό που θα κατασκεύαζε «εκ των ενόντων» γιά να διαμένει (καί μακριά από τ’ αδιάκριτα βλέμματα του Έλληνα αφεντικού-ιδιοκτήτη της κτηνοτροφικής μονάδας) μιά παρέα Αλβανών γιδοβοσκών, αν τα Τίρανα μοιάζανε με την Ποσείδια.
Δηλαδή, ό,τι απέμεινε από το εκστρατευτικό σώμα των Ατλάντων, που τσακίστηκε στην Όθρυ, έχτισε (μετά την ανακωχή) ένα χωριουδάκι γιά να μένει. Που να μοιάζει με τη χαμένη Ποσείδια. (Καί ναί, να μένουν μαζί με γυναίκες δικές τους – διότι πολλές ακολούθησαν το εκστρατευτικό σώμα. Κατά τη γνώμη μου, απ’ αυτά ακριβώς τα άτομα κατάγεται ο Πελίας.)
Αλλά καί τ’ όνομα, τί σας λέει; «Διμήνι», δηλαδή διφέγγαρο. Σιγά να μην τιμούσε τα δυό φεγγάρια του Φαέθωνα το πρωτόγονο αυτό καί φτωχικό χωριουδάκι! Φυσικά καί πρόκειται γιά κοροϊδευτική ονομασία. Πήγαν οι Άτλαντες να κατακτήσουν τη Διμένεα, κι έφτιαξαν …τη μικρή Διμένεα. Όπως λέμε «Μπαρτσελόνα» καί «Μπαρτσελονέττα».
Δεν έχω πρόχειρη να σας δείξω τη φωτογραφία του ταυρόσχημου αγγείου, που βρέθηκε στο Διμήνι. Μπορείτε όμως να την έχετε, αν επισκεφθείτε το Διμήνι. Την έχουν τυπωμένη επάνω στο (δωρεάν) φυλλάδιο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας.
Είναι ο ταύρος του Ποσειδώνα, με κόκκινες κυματιστές γραμμές απάνω του.
vii. Γνωστές συμβολικές Ποσείδιες
Η πρώτη είναι ο Κελτικός σταυρός.(Επσκεφθήτε την ενδιαφέρουσα σελίδα της φωτογραφίας. Αν μη τί άλλο, έχει κι άλλα «Διμήνια» εκεί πέρα. Αξιοπρόσεκτο.)Βρίσκεται κυρίως στα ιρλανδικά νεκροταφεία. Καθαρά δηλωτικό εθνικής καταγωγής, διότι η ομοιότητα με την τοπογραφία της Ποσείδιας βγάζει μάτια. (Κι εφ’ όσον είναι δηλωτικό εθνικής καταγωγής, είναι -κατά τη γνωμάρα των παντογνωστών εγχωρίων αντιτέτοιων- «φασιστικό», καί λοιπές θρίχες περμνάντ.)
Η δεύτερη είναι …το μισό της αυθεντικής τοπογραφίας της Ποσείδιας! Εδώ το ολόκληρο:
Καί, ναί! Πρόκειται γιά το Ηλιακό μας Σύστημα, σχηματικά. (Οι «τροχιές» δεν είναι υπό κλίμακα.) Στη μέση ο Ήλιος (στο κεντρικό νησί υπήρχε ναός κι άγαλμα του Ποσειδώνα), καί μετά κατά σειράν Ήφαιστος, Ερμής, Αφροδίτη, Γή, Άρης, Φαέθων. Οι έξι εσώτεροι πλανήτες, στους οποίους αναπτύχθηκε ζωή.
Η εναλλαγή ξηράς-θάλασσας προφανώς δείχνει κάποια ιδιότητα «γίν-γιάνγκ», η οποία συναντάται εναλλάξ στους πλανήτες. Βέβαια, σήμερα δεν γνωρίζουμε κάτι σχετικό. Όπως δεν γνωρίζουμε το γιατί οι τρείς πρώτοι πλανήτες παρουσιάζουν ανάστροφη ιδιοπεριστροφή, όπως μας δείχνουν οι τρείς αριστερές καρυάτιδες του Ερεχθείου. (Ξέρουμε μόνον γιά την Αφροδίτη.) Όπως δεν γνωρίζουμε τίποτε γιά την πραγματική συμπεριφορά πλανητικών συστημάτων. (Βαρύτητα, αιθέρας, κβάντωση βαρυτικού πεδίου, «νέα Φυσική», κτλ.)
Λοιπόν, είδατε το ολόκληρο, πάρτε τώρα καί το μισό:
(Το μισό, μάλλον γιά οικονομία! Λολ!!!)
Κι αυτό καραμπινάτο δηλωτικό καταγωγής. Όχι, όμως, γιά όλους τους (ενιαίας θρησκείας, αλλά πολυφυλετικής προέλευσης) ιουδαίους, αλλά γιά έναν εσώτατο πυρήνα «αβρααμικών». Κι ίσως όχι ακριβώς καταγωγής, αλλά ιδεολογικής πίστης καί διαχρονικής συνέχειας σ’ αυτήν. (Εννοείται, στη λατρεία του Κρόνου, πάλαι ποτέ βασιλιά της Ατλαντίδας).
(Μόνο που αυτό, πάλι κατά τη γνώμη των πανσόφων ετικετοκολλητών αντιτέτοιων, έ, δε μπορεί να είναι φασιστικό. Μόνο των άλλων είναι τα φασιστικά. Αλοίμονο!)
(Σημείωση: Δεν υπήρχε μονάχα μία φυλή στην Ατλαντίδα – αν σας δημιουργούνται ερωτηματικά σε συσχέτιση με τον Κελτικό σταυρό.)
Αυτά, όσον αφορά τις ανά τον πλανήτη Ατλαντίδες καί Ποσείδιες. Πραγματικά αντίγραφα, ή συμβολικά. Αποτελούν απλώς αντίγραφα κι αναμνήσεις της αυθεντικής Ατλαντίδας καί της αυθεντικής Ποσείδιας. Η αυθεντική Ατλαντίδα με την αυθεντική πρωτεύουσά της εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί που σας έδειξα.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου