Πού βρισκόταν η Ατλαντίδα; – 1
αί, εντάξει, ξέρω, πασίγνωστο θέμα, σας τά ‘παν κι άλλοι, υπάρχουν πολλά ψώνια που την ψάχνουν / αλλά μύθος, ο καθένας τη βλέπει στο χωριό του απέξω, κτλ κτλ κτλ.
Εγώ, όμως, θα σας δώσω την οριστική απάντηση. Με επιχειρήματα. Τώρα, αν δε θέλετε να πειστήτε, κανένα πρόβλημα. Μπορείτε να περιμένετε την …επιστήμη! :-)
(Θα περιμένετε γιά πολύ ακόμη, όμως, διότι είναι απασχολημένη ν’ ανακοινώνει πράγματα που …δεν βρήκε. Σωματίδια «του Θεού», βαρυτικά κύματα, καί δεν ξέρω τί άλλο θα κατεβάσουν οι γκλάβες των γιαλαντζή «σοφών» των Αγγλοφώνων γιουνιβέρσιτιζ.
Η πρόσφατη αυτή «επίθεση» της επιστήμης εναντίον του ευρέως κοινού, αυτό το επιτακτικό: «- Σκάστε καί προσκυνήστε μας, αμόρφωτα ανθρωπάκια!», κάπου στοχεύει – καί δεν είναι άσχετο με τη σχεδιαζόμενη απ’ «αυτούς» κατάσταση γιά μετά τον Γ’ ΠΠ. Όμως δεν θα μας απασχολήσει σήμερα.)
Γιά να βρούμε την Ατλαντίδα, μπορούμε κάλλιστα να ξεκινήσουμε από μύθους καί παραδόσεις. Πχ τον «χιλιοφορεμένο» Πλάτωνα, επαναλαμβάνοντας σαν παπαγάλοι: «- Γιατί ο Κριτίας είναι κομμένος στο κρίσιμο σημείο;» (Καμιά απάντηση, κανείς, μπας καί τελειώσουμε κάποτε με τα διάφορα κωλοβιβλία καί κωλοάρθρα «έρευνας», που διαιωνίζουν τη νοητική παραζάλη εδώ καί δεκαετίες; ) Ή την προέλευση των Αζτέκων από το νησί Αζτλάν. Κι άλλες, ών ούκ έστιν αριθμός. Ωστόσο, εμείς θα ξεκινήσουμε πάλι με μυθική παράδοση, αλλά τελείως ανορθόδοξα.
Ωστόσο, η επίσημη Εκκλησία τους καταδίκασε ως αιρετικούς. Παρ’ όλ’ αυτά, αυτοί συνέχισαν να υπάρχουν αργότερα με διαφορετικά ονόματα, καί να βγάζουν διαφορετικές …αιρέσεις, υπό …διαφορετικούς διωγμούς της Εκκλησίας. Οι χρονικά τελευταίες γνωστές Γνωστικές ομάδες ήταν οι (με το τραγικό τέλος) Καθαροί καί οι Αλβίγιοι της Νότιας Γαλλίας. Σήμερα υφίστανται διάφορες νεο-γνωστικές ομάδες, ωσάν «σέχτες», αλλά δεν επιχειρούν να παρέμβουν στα χριστιανικά δόγματα.
Τέλος πάντων, οι Γνωστικοί διέσωσαν κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες (απόκρυφες; ) μυθικές παραδόσεις, αν καί άγνωστο σε μένα πού καί πώς τις έμαθαν. Μία απ’ αυτές είναι αυτή που λέει ότι, στη διαμάχη του (τελικά πεπτωκότος) Εωσφόρου με τον αρχάγγελο Μιχαήλ, ο τελευταίος άρπαξε το πράσινο πετράδι από το στέμμα του Εωσφόρου, πριν αυτό χαθεί στην άβυσσο, καί το έβαλε διακοσμητικό στη λαβή του σπαθιού του. Κατ’ άλλους, το σμαράγδι έπεσε στη Γή, κι απ’ αυτό φτιάξανε το Άγιο δισκοπότηρο. (Στον ίδιο σύνδεσμο, τον αμέσως παραπάνω.)
Η Εκκλησία μπορεί να μη δέχεται αυτόν τον μύθο (εν όλωι, ή εν μέρει), αλλά λέει πως ο αρχάγγελος, βλέποντας τον πεσμένο Εωσφόρο, είπε την περίφημη φράση: «- Στήτε, στήτε μετά φόβου!» (Δηλ. καθήστε ήσυχα, διότι οι συνέπειες της οργής του Θεού είναι τρομερές.)
Φυσικά, εμείς μπορούμε να δώσουμε κι άλλη ερμηνεία: όταν ο Φαέθων εξερράγη, ο αρχάγγελος άρπαξε έναν πολύτιμο λίθο, που ήταν πηγή -αιθερικής; – ενέργειας (η μοναδική, άρα γε; ) γιά τον μακαρίτη πλανήτη.
Εν πάσει περιπτώσει, μπορεί κάτι τέτοιοι μύθοι να εμπεριέχουν μεγάλο ποσοστό ανακριβειών καί φαντασίας. Αλλά εμείς εδώ δεν περιφρονούμε τίποτε, απ’ όσα μπορούν να μας δώσουν πολύτιμες πληροφορίες. Συνεπώς, «αξιοποιούμε» τον συγκεκριμένο μύθο «απογυμνώνοντάς» τον – δηλαδή, πηγαίνοντάς τον σε «αφηρημένο» επίπεδο. Ιδού πώς βλέπουμε το αρχετυπικό υπόβαθρο του μύθου:
Το Καλό καί το Κακό πολεμούν, καί τελικά το Κακό χάνει (μέσα σε μεγάλο χαλασμό). Αλλά το Κακό είχε στην κατοχή του πολύτιμα πράγματα, που πλέον τα οικειοποιείται το Καλό.
Έτσι,…
Άρα, στην καταστροφή της Ατλαντίδας ψάχνουμε γιά παρουσία των υπολοίπων βασικών στοιχείων του γνωστικού μύθου (μιά που την καταστροφή -λόγωι της κακίας των Ατλάντων, όπως λόγωι του εγωϊσμού του «εξέπεσεν» ο Εωσφόρος- την έχουμε δεδομένη) – τά ‘πε δεν τά ‘πε ο Πλάτων. Δηλαδή, ψάχνουμε γιά αρχάγγελο Μιχαήλ καί γιά σμαράγδι. Κι εφ’ όσον η Ατλαντίδα σημαίνει «Ατλαντικός Ωκεανός», περιορίζουμε εξ αρχής το γεωγραφικό μας ψάξιμο.
Ρίσκο, θα μου πείς, εφ’ όσον πολλοί βλέπουν Ατλαντίδα μέχρι καί στο Γιοναγκούνι της Ιαπωνίας. Αλλά εμείς ρισκάρουμε. Ζούμε επικινδύνως! :-)
Από παλιότερες έρευνες, ο γράφων εντόπισε (όχι έναν, αλλά) τρείς πολύ ενδιαφέροντες ναούς του αρχαγγέλου Μιχαήλ στις ακτές του Ατλαντικού Ωκεανού. Γιατί «πολύ ενδιαφέροντες»; Διότι πρώτον έχουν ασυνήθιστη καί όμοια μεταξύ τους αρχιτεκτονική, καί δεύτερον είναι σα να «δείχνουν» τον Ατλαντικό. Αυτά τα χαρακτηριστικά φανερώνουν μονάχα ένα πράγμα: ότι διασώζουν μιά (απόκρυφη; ) γνώση, που έχει σχέση με τον Ατλαντικό.
Ποιά, όμως;
Ας την ψάξουμε.
Οι τρείς αυτοί ναοί είναι:
Το αντίστοιχο (καί πολύ όμοιο!) όρος του Αγίου Μιχαήλ στην Κορνουάλλη της Ουαλλίας. (Φωτογραφίες.)
Καί το όρος (βράχος στη θάλασσα, Σκέλλιγκ) του Αγίου Μιχαήλ στην Ιρλανδία. Παλαιότερο αυτό των προηγουμένων κατά αρκετούς αιώνες, καί φτιαγμένο με τεχνική δρακόσπιτων. (Όχι πως ο συσχετισμός δηλώνει απαραίτητα κάτι, αλλά είναι αξιοπρόσεκτος.) Φωτογραφίες εδώ.
Μάλιστα!… Η ομοιότητα των δύο πρώτων καστρομοναστηριών είναι εντυπωσιακή. Άρα, συνηγορεί στο ότι «κρύβουν» το ίδιο μυστικό.
Ξεκινάμε, κάνοντας το εξής απλό: προεκτείνουμε τους διαμήκεις άξονες των ναών προς τα δυτικά. Προς τον ωκεανό. Με την επιφύλαξη του ότι: (α) οι δορυφορικές φωτογραφίες δεν είναι παρμένες από απολύτως κάθετο σημείο επάνω στους ναούς, (β) το να σύρουμε γραμμές με το χέρι, δεν είναι η καλύτερη εναλλακτική που έχουμε. Δηλαδή, ο χειρισμός του ποντικιού δεν είναι ο βέλτιστος δυνατός. Καί (γ), η σφαιρική χαρτογραφική προβολή της Γής οδηγεί σε κάποια ανακρίβεια.
Τέλος πάντων, το αποτέλεσμα είναι το ακόλουθο:
Η προέκταση του άξονα του «καθολικού» (δηλ. της κεντρικής εκκλησίας του μοναστηριού) του Mont Saint Michel:
Η προέκταση του άξονα του καθολικού του Mount Saint Michael:
Καί η προέκταση του άξονα του Skellig Michael (του οποίου δυσκολεύτηκα να εντοπίσω το καθολικό) :
Όμως…
…Πριν προχωρήσουμε στη μακροσκοπική θέαση των γραμμών αυτών, ρίχνουμε μιά ματιά καί σ’ έναν ακόμη ναό: τον Άγιο (δηλ. απόστολο) Ιάκωβο της Κομποστέλλα. (Εδώ κι εδώ – καί φωτογραφίες.)
Γιατί, όμως, ν’ ασχοληθούμε με τον συγκεκριμένο ναό, ο οποίος δεν είναι ούτε του αρχαγγέλου Μιχαήλ, ούτε κάν παραθαλάσσιος;
Ο ναός βρίσκεται στην επαρχία της Κορούνια στην Ισπανία, κι επισημαίνεται με την κόκκινη φούσκα. Εντάξει, δεν είναι καί τόσο μακριά απ’ τη θάλασσα. Κάπου 15-20 χμ. Κι όποιος προσκυνητής θέλει, περπατάει μερικά χιλιόμετρα ακόμη, καί βλέπει τον μεγαλοπρεπή Ατλαντικό.
Ανέκαθεν μου έκανε εντύπωση πως οι προσκυνητές απ’ όλη την Ευρώπη παίρνανε καί παίρνουν τον δρόμο γιά τον Άγιο Ιάκωβο της Κομποστέλλας, κι όταν φτάνουν εκεί, ξεσπάνε σε κλάμματα. Ευσέβεια; Δεν θα το έλεγα. Έχουν καί στις πατρίδες τους καθεδρικούς. Άρα;…
Μπορούμε να υποψιαστούμε την απάντηση, αν σκεφθούμε πως οι δρόμοι που οδηγούν στο μοναστήρι είναι πολλοί, που στο τέλος, κάπου προς τη νότια Γαλλία, ενώνονται (αναγκαστικά) σ’ έναν. Ο οποίος έχει εξαγνιστικό χαρακτήρα. Κάπως σαν την Οδό της Θλίψεως (Via Dolorosa) στα Ιεροσόλυμα.
Τέλος πάντων, τί πετυχαίνουν μ’ αυτό; Μόνον ο απόστολος Ιάκωβος δίνει άφεση αμαρτιών; Προσωπικά, θα έλεγα πως όλοι αυτοί κλαίνε γιά κάτι άλλο: τη χαμένη τους πατρίδα, την Ατλαντίδα. Καί δεν πάνε στη θάλασσα, δηλ. ο ναός δεν χτίστηκε παραθαλάσσιος, επειδή στο σημείο του ναού σταμάτησαν σε στέρεο έδαφος οι φυγάδες της βυθισμένης Ατλαντίδας καί πήραν ανάσα απ’ το κυνηγητό των κυμάτων. Αρκετά χιλιόμετρα από τη θάλασσα, γιά σιγουριά.
Ίσως «τραβηγμένη» υπόθεση, αλλά ας δούμε καί τον διαμήκη άξονα του Αγίου Ιακώβου:
Δεν είναι κόπος να χαράξουμε μιά γραμμή ακόμη. Ούτε να κάνουμε (πιθανόν) ένα λάθος ακόμη. Έρευνα κάνουμε.
αί, εντάξει, ξέρω, πασίγνωστο θέμα, σας τά ‘παν κι άλλοι, υπάρχουν πολλά ψώνια που την ψάχνουν / αλλά μύθος, ο καθένας τη βλέπει στο χωριό του απέξω, κτλ κτλ κτλ.Εγώ, όμως, θα σας δώσω την οριστική απάντηση. Με επιχειρήματα. Τώρα, αν δε θέλετε να πειστήτε, κανένα πρόβλημα. Μπορείτε να περιμένετε την …επιστήμη! :-)
(Θα περιμένετε γιά πολύ ακόμη, όμως, διότι είναι απασχολημένη ν’ ανακοινώνει πράγματα που …δεν βρήκε. Σωματίδια «του Θεού», βαρυτικά κύματα, καί δεν ξέρω τί άλλο θα κατεβάσουν οι γκλάβες των γιαλαντζή «σοφών» των Αγγλοφώνων γιουνιβέρσιτιζ.
Η πρόσφατη αυτή «επίθεση» της επιστήμης εναντίον του ευρέως κοινού, αυτό το επιτακτικό: «- Σκάστε καί προσκυνήστε μας, αμόρφωτα ανθρωπάκια!», κάπου στοχεύει – καί δεν είναι άσχετο με τη σχεδιαζόμενη απ’ «αυτούς» κατάσταση γιά μετά τον Γ’ ΠΠ. Όμως δεν θα μας απασχολήσει σήμερα.)
Γιά να βρούμε την Ατλαντίδα, μπορούμε κάλλιστα να ξεκινήσουμε από μύθους καί παραδόσεις. Πχ τον «χιλιοφορεμένο» Πλάτωνα, επαναλαμβάνοντας σαν παπαγάλοι: «- Γιατί ο Κριτίας είναι κομμένος στο κρίσιμο σημείο;» (Καμιά απάντηση, κανείς, μπας καί τελειώσουμε κάποτε με τα διάφορα κωλοβιβλία καί κωλοάρθρα «έρευνας», που διαιωνίζουν τη νοητική παραζάλη εδώ καί δεκαετίες; ) Ή την προέλευση των Αζτέκων από το νησί Αζτλάν. Κι άλλες, ών ούκ έστιν αριθμός. Ωστόσο, εμείς θα ξεκινήσουμε πάλι με μυθική παράδοση, αλλά τελείως ανορθόδοξα.
i. Η αρχή
Υπήρχαν, που λέτε, κάτι φιλοσοφούντες παύλα θεολογούντες τύποι, ονόματι «Γνωστικοί». Αυτοί ζούσαν κυρίως στην Ελληνιστική Αλεξάνδρεια. Αργότερα, στους χριστιανικούς αιώνες, δοκίμασαν να προσχωρήσουν στον χριστιανισμό – κι αν δεν κάνω λάθος, έγραψαν καί δικά τους Ευαγγέλια. Βασική τους θέση ήταν ότι λύνουμε όλα τα σημαντικά νοητικά, ηθικά, καί λοιπά παρεμφερή προβλήματα (γενικώς, προχωράμε στη ζωή μας) διά της γνώσεως, εξ ού καί η ονομασία τους.Ωστόσο, η επίσημη Εκκλησία τους καταδίκασε ως αιρετικούς. Παρ’ όλ’ αυτά, αυτοί συνέχισαν να υπάρχουν αργότερα με διαφορετικά ονόματα, καί να βγάζουν διαφορετικές …αιρέσεις, υπό …διαφορετικούς διωγμούς της Εκκλησίας. Οι χρονικά τελευταίες γνωστές Γνωστικές ομάδες ήταν οι (με το τραγικό τέλος) Καθαροί καί οι Αλβίγιοι της Νότιας Γαλλίας. Σήμερα υφίστανται διάφορες νεο-γνωστικές ομάδες, ωσάν «σέχτες», αλλά δεν επιχειρούν να παρέμβουν στα χριστιανικά δόγματα.
Τέλος πάντων, οι Γνωστικοί διέσωσαν κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες (απόκρυφες; ) μυθικές παραδόσεις, αν καί άγνωστο σε μένα πού καί πώς τις έμαθαν. Μία απ’ αυτές είναι αυτή που λέει ότι, στη διαμάχη του (τελικά πεπτωκότος) Εωσφόρου με τον αρχάγγελο Μιχαήλ, ο τελευταίος άρπαξε το πράσινο πετράδι από το στέμμα του Εωσφόρου, πριν αυτό χαθεί στην άβυσσο, καί το έβαλε διακοσμητικό στη λαβή του σπαθιού του. Κατ’ άλλους, το σμαράγδι έπεσε στη Γή, κι απ’ αυτό φτιάξανε το Άγιο δισκοπότηρο. (Στον ίδιο σύνδεσμο, τον αμέσως παραπάνω.)
Η Εκκλησία μπορεί να μη δέχεται αυτόν τον μύθο (εν όλωι, ή εν μέρει), αλλά λέει πως ο αρχάγγελος, βλέποντας τον πεσμένο Εωσφόρο, είπε την περίφημη φράση: «- Στήτε, στήτε μετά φόβου!» (Δηλ. καθήστε ήσυχα, διότι οι συνέπειες της οργής του Θεού είναι τρομερές.)
Φυσικά, εμείς μπορούμε να δώσουμε κι άλλη ερμηνεία: όταν ο Φαέθων εξερράγη, ο αρχάγγελος άρπαξε έναν πολύτιμο λίθο, που ήταν πηγή -αιθερικής; – ενέργειας (η μοναδική, άρα γε; ) γιά τον μακαρίτη πλανήτη.
Εν πάσει περιπτώσει, μπορεί κάτι τέτοιοι μύθοι να εμπεριέχουν μεγάλο ποσοστό ανακριβειών καί φαντασίας. Αλλά εμείς εδώ δεν περιφρονούμε τίποτε, απ’ όσα μπορούν να μας δώσουν πολύτιμες πληροφορίες. Συνεπώς, «αξιοποιούμε» τον συγκεκριμένο μύθο «απογυμνώνοντάς» τον – δηλαδή, πηγαίνοντάς τον σε «αφηρημένο» επίπεδο. Ιδού πώς βλέπουμε το αρχετυπικό υπόβαθρο του μύθου:
Το Καλό καί το Κακό πολεμούν, καί τελικά το Κακό χάνει (μέσα σε μεγάλο χαλασμό). Αλλά το Κακό είχε στην κατοχή του πολύτιμα πράγματα, που πλέον τα οικειοποιείται το Καλό.
Έτσι,…
ii. Τα πρώτα ανιχνευτικά βήματα
…Επεκτείνουμε το σκεπτικό του συγκεκριμένου μύθου σε κάθε μεγάλη καταστροφή, που έχει να κάνει με πάλη Καλού καί Κακού. Ποιά τέτοια περίπτωση μας έρχεται αμέσως στο μυαλό, λοιπόν; Μά, η Ατλαντίδα!!!Άρα, στην καταστροφή της Ατλαντίδας ψάχνουμε γιά παρουσία των υπολοίπων βασικών στοιχείων του γνωστικού μύθου (μιά που την καταστροφή -λόγωι της κακίας των Ατλάντων, όπως λόγωι του εγωϊσμού του «εξέπεσεν» ο Εωσφόρος- την έχουμε δεδομένη) – τά ‘πε δεν τά ‘πε ο Πλάτων. Δηλαδή, ψάχνουμε γιά αρχάγγελο Μιχαήλ καί γιά σμαράγδι. Κι εφ’ όσον η Ατλαντίδα σημαίνει «Ατλαντικός Ωκεανός», περιορίζουμε εξ αρχής το γεωγραφικό μας ψάξιμο.
Ρίσκο, θα μου πείς, εφ’ όσον πολλοί βλέπουν Ατλαντίδα μέχρι καί στο Γιοναγκούνι της Ιαπωνίας. Αλλά εμείς ρισκάρουμε. Ζούμε επικινδύνως! :-)
Από παλιότερες έρευνες, ο γράφων εντόπισε (όχι έναν, αλλά) τρείς πολύ ενδιαφέροντες ναούς του αρχαγγέλου Μιχαήλ στις ακτές του Ατλαντικού Ωκεανού. Γιατί «πολύ ενδιαφέροντες»; Διότι πρώτον έχουν ασυνήθιστη καί όμοια μεταξύ τους αρχιτεκτονική, καί δεύτερον είναι σα να «δείχνουν» τον Ατλαντικό. Αυτά τα χαρακτηριστικά φανερώνουν μονάχα ένα πράγμα: ότι διασώζουν μιά (απόκρυφη; ) γνώση, που έχει σχέση με τον Ατλαντικό.
Ποιά, όμως;
Ας την ψάξουμε.
Οι τρείς αυτοί ναοί είναι:
- Το -εντυπωσιακό- όρος του Αγίου Μιχαήλ στη Γαλλία. (Οι καθολικοί τον αρχάγγελο τον αποκαλούν «άγιο».) Εδώ κι εδώ. (Καί φωτογραφίες.)
Το αντίστοιχο (καί πολύ όμοιο!) όρος του Αγίου Μιχαήλ στην Κορνουάλλη της Ουαλλίας. (Φωτογραφίες.)
Καί το όρος (βράχος στη θάλασσα, Σκέλλιγκ) του Αγίου Μιχαήλ στην Ιρλανδία. Παλαιότερο αυτό των προηγουμένων κατά αρκετούς αιώνες, καί φτιαγμένο με τεχνική δρακόσπιτων. (Όχι πως ο συσχετισμός δηλώνει απαραίτητα κάτι, αλλά είναι αξιοπρόσεκτος.) Φωτογραφίες εδώ.
Μάλιστα!… Η ομοιότητα των δύο πρώτων καστρομοναστηριών είναι εντυπωσιακή. Άρα, συνηγορεί στο ότι «κρύβουν» το ίδιο μυστικό.
Ξεκινάμε, κάνοντας το εξής απλό: προεκτείνουμε τους διαμήκεις άξονες των ναών προς τα δυτικά. Προς τον ωκεανό. Με την επιφύλαξη του ότι: (α) οι δορυφορικές φωτογραφίες δεν είναι παρμένες από απολύτως κάθετο σημείο επάνω στους ναούς, (β) το να σύρουμε γραμμές με το χέρι, δεν είναι η καλύτερη εναλλακτική που έχουμε. Δηλαδή, ο χειρισμός του ποντικιού δεν είναι ο βέλτιστος δυνατός. Καί (γ), η σφαιρική χαρτογραφική προβολή της Γής οδηγεί σε κάποια ανακρίβεια.
Τέλος πάντων, το αποτέλεσμα είναι το ακόλουθο:
Η προέκταση του άξονα του «καθολικού» (δηλ. της κεντρικής εκκλησίας του μοναστηριού) του Mont Saint Michel:
Η προέκταση του άξονα του καθολικού του Mount Saint Michael:
Καί η προέκταση του άξονα του Skellig Michael (του οποίου δυσκολεύτηκα να εντοπίσω το καθολικό) :
Όμως…
…Πριν προχωρήσουμε στη μακροσκοπική θέαση των γραμμών αυτών, ρίχνουμε μιά ματιά καί σ’ έναν ακόμη ναό: τον Άγιο (δηλ. απόστολο) Ιάκωβο της Κομποστέλλα. (Εδώ κι εδώ – καί φωτογραφίες.)
Γιατί, όμως, ν’ ασχοληθούμε με τον συγκεκριμένο ναό, ο οποίος δεν είναι ούτε του αρχαγγέλου Μιχαήλ, ούτε κάν παραθαλάσσιος;
Ο ναός βρίσκεται στην επαρχία της Κορούνια στην Ισπανία, κι επισημαίνεται με την κόκκινη φούσκα. Εντάξει, δεν είναι καί τόσο μακριά απ’ τη θάλασσα. Κάπου 15-20 χμ. Κι όποιος προσκυνητής θέλει, περπατάει μερικά χιλιόμετρα ακόμη, καί βλέπει τον μεγαλοπρεπή Ατλαντικό.
Ανέκαθεν μου έκανε εντύπωση πως οι προσκυνητές απ’ όλη την Ευρώπη παίρνανε καί παίρνουν τον δρόμο γιά τον Άγιο Ιάκωβο της Κομποστέλλας, κι όταν φτάνουν εκεί, ξεσπάνε σε κλάμματα. Ευσέβεια; Δεν θα το έλεγα. Έχουν καί στις πατρίδες τους καθεδρικούς. Άρα;…
Μπορούμε να υποψιαστούμε την απάντηση, αν σκεφθούμε πως οι δρόμοι που οδηγούν στο μοναστήρι είναι πολλοί, που στο τέλος, κάπου προς τη νότια Γαλλία, ενώνονται (αναγκαστικά) σ’ έναν. Ο οποίος έχει εξαγνιστικό χαρακτήρα. Κάπως σαν την Οδό της Θλίψεως (Via Dolorosa) στα Ιεροσόλυμα.
Τέλος πάντων, τί πετυχαίνουν μ’ αυτό; Μόνον ο απόστολος Ιάκωβος δίνει άφεση αμαρτιών; Προσωπικά, θα έλεγα πως όλοι αυτοί κλαίνε γιά κάτι άλλο: τη χαμένη τους πατρίδα, την Ατλαντίδα. Καί δεν πάνε στη θάλασσα, δηλ. ο ναός δεν χτίστηκε παραθαλάσσιος, επειδή στο σημείο του ναού σταμάτησαν σε στέρεο έδαφος οι φυγάδες της βυθισμένης Ατλαντίδας καί πήραν ανάσα απ’ το κυνηγητό των κυμάτων. Αρκετά χιλιόμετρα από τη θάλασσα, γιά σιγουριά.
Ίσως «τραβηγμένη» υπόθεση, αλλά ας δούμε καί τον διαμήκη άξονα του Αγίου Ιακώβου:
Δεν είναι κόπος να χαράξουμε μιά γραμμή ακόμη. Ούτε να κάνουμε (πιθανόν) ένα λάθος ακόμη. Έρευνα κάνουμε.
(συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου