ΠΕΡΙ ΕΘΝΟΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΣΤΕΣ

I) Περί του -υποτιθέμενου- εθνορομαντισμού της Ελλάδας και II) μια γεωπολιτική υπενθύμιση ή συμβουλή για ορισμένους «Ευρωπαϊστές».
 -


Κυκλοφορεί μια ιδεαλιστική άποψη η οποία ισχυρίζεται πως η Ελλάδα, ως γέννημα του Ρομαντισμού, είναι καθηλωμένη και επιστρέφει σε αυτές ηρωϊκές ρίζες οι οποίες μπορεί να την οδηγήσουν στην καταστροφή. Είναι μια άποψη θεμιτή από ιδεαλιστική σκοπιά (αν και δεν είναι τίποτα άλλο παρά εκλογίκευση της ήδη υπάρχουσας καταστροφής και μια εκ του ασφαλούς θέση για όσα έπονται). Δεν θα σταθώ στη σχέση Διαφωτισμού-Ρομαντισμού και στην όποια κριτική μπορεί να γίνει στο επίπεδο της ιστορίας των ιδεών, αλλά θα απαντήσω γεωπολιτικά. Η Ελλάδα δεν είναι γέννημα του Ρομαντισμού (ή του Φιλελληνισμού, ο οποίος περισσότερο είχε να κάνει με τη διαμόρφωση της δυτικοευρωπαϊκής κοινής γνώμης), αλλά γέννημα συμφερόντων.Η γεωπολιτική παρατήρηση έχει ως εξής: Όποτε η γερμανική ισχύ εισρέει υπερβολικά στη χώρα αυτή, με οποιονδήποτε τρόπο, είτε οικονομικό και πολιτικό -όπως συνέβη τη τελευταία δεκαετία- είτε στρατιωτικό, τη χώρα την βρίσκουν μεγάλες καταστροφές απερίγραπτης κλίμακας (αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως η Γερμανία είναι η αιτία των δεινών -δηλαδή δεν εκφράζω κάποιον επιφανειακό «αντιγερμανισμό»-, αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο λόγω των αντίρροπων δυνάμεων που προκαλούνται και οι οποίες έχουν τη ρίζα τους σε γεωπολιτικές ασυμβατότητες). Αυτό θα πρέπει να προβληματίσει, όσες και όσους, μιλούν περί «Ευρώπης» και «Δύσης» έτσι αόριστα και επιφανειακά, εφόσον αυτές οι αντίρροπες δυνάμεις, στις μέρες μας, είναι προϊόν της αποτυχίας σύνθεσης συμφερόντων, τόσο εντός της Ε.Ε, όσο και εντός της ΕυρωΑτλαντικής δομής (και των σχέσεων Ε.Ε - Ανατολικής Μεσογείου και Ε.Ε - Ρωσίας σε τρίτο πλάνο, με το Ισλάμ και τη Ρωσία ως «κινδύνους»). Αυτή είναι η απαρχή όσων βλέπουμε και όχι η στάση της Ελλάδας.Η Ελλάδα ποτέ δεν θα γίνει γερμανική χώρα (ούτε ρωσσική). Το κέντρο της Ελλάδας δεν είναι ούτε η Αθήνα, ούτε η Θεσσαλονίκη. Το κέντρο της Ελλάδας είναι το Αιγαίο (το οποίο είναι τροφοδότης και αναζωογονητικός παράγοντας του νευρικού της συστήματος). Η Ελλάδα, είναι μια θαλάσσια οντότητα (παρά την ιδεολογία περί «βαλκανιότητος», πίσω από την οποία ανέκαθεν προσπαθούσε ο εγχώριος αστισμός να αποκρύψει την ανεπάρκεια του) με μια χερσόνησο και διάσπαρτες νήσους να την συντροφεύουν. Η Ελλάδα, ποτέ, δεν θα βρεθεί σε αντίθετο στρατόπεδο από τη δύναμη η οποία κυριαρχεί στην Ανατολική Μεσόγειο - είτε είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, είτε η Κίνα, είτε μια αυτόνομη Τουρκία (δύσκολο διότι η Τουρκία έχει κατ' επανάληψη αποδείξει πως δεν μπορεί να αναλάβει το ρόλο της ναυτικής δύναμης), είτε η Ρωσία (επίσης δύσκολο καθώς η Ρωσία είναι μια χερσαία δύναμη όσο και εάν διαχρονικά προσπαθεί να αποκτήσει επιρροή στην Ανατολική Μεσόγειο), είτε η ΑγγλοΓαλλία. Η Γερμανία θα πρέπει λοιπόν να συμβιβαστεί με τη συνεργασία ή τη σύνθεση συμφερόντων με κάποια από τις προηγούμενες δυνάμεις. Η διαχρονική της σχέση με τη Τουρκία είναι παραδοσιακά επικίνδυνη για εμάς.Η προγραμματική επιλογή της οικοδόμησης αποτελεσματικού κράτους στο πλευρό της Αγγλίας βασιζόταν πρώτα πρώτα σε ψύχραιμο υπολογισμό των δυνατοτήτων της εξωτερικής πολιτικής. Σε αυτή όμως ανταποκρινόταν και μια ορισμένη παράσταση για την τάξη πραγμάτων στο κράτος και για την εσωτερική εξέλιξη, της οποίας μέτρο ήταν το βρετανικό πρότυπο' και τα δυο στοιχεία αυτού του προγράμματος αλληλοενισχύονταν.Αυτή η παρατήρηση όμως δεν μπορεί να διευρυνθεί σε μια θέση περί πρωτοκαθεδρίας των συμφερόντων και των απαιτήσεων της εσωτερικής πολιτικής, σε ένα σχήμα δηλαδή όπου οι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής θα ανάγονταν, ως συνέπεια «συνθηκών» της εσωτερικής πολιτικής, ό,τι και αν σήμαινε αυτό, σε εξαρτημένες μεταβλητές κυριαρχίας. Αντίθετα, στην αρχή του να μη βρεθεί η Ελλάδα σε αντίθεση με την εκάστοτε ισχυρότερη δύναμη της Μεσογείου αναγνωρίζουμε μια εναλλακτική λύση της εξωτερικής πολιτικής των μικρών κρατών αυτής της περιοχής, η οποία λαμβάνεται υπόψη μέχρι και τις μέρες μας, ανεξάρτητα από τη κοινωνική δομή και το σύστημα διακυβέρνησης.Gunnar Hering, Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα 1821-1936 (διτομο), εκδ. Μ.Ί.Ε.Τ
 -Γεωπολιτική υπενθύμιση ή συμβουλή, όχι για όλους, αλλά για ορισμένους «Ευρωπαϊστές»
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μια ανερχόμενη παγκόσμια δύναμη από τη δεκαετία του 1870, όταν άρχισαν ν' ανταγωνίζονται σταθερά τη Γερμανία για τη διαδοχή της Βρετανίας, που είχε αρχίσει να παρακμάζει ως ηγεμονική δύναμη. Ένας τρόπος για να σκεφτούμε τους δυο παγκόσμιους πολέμους είναι να τους εκλάβουμε ως έναν ενιαίο, στην πραγματικότητα, τριακονταετή πόλεμο, στον οποίο κύριοι πρωταγωνιστές ήταν οι ΗΠΑ και η Γερμανία. Από αυτή τη σκοπιά, η άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας το 1945 σήμανε την ολοκάθαρη νίκη των Ηνωμένων Πολιτειών. Ότι χρειάστηκαν τη στρατιωτική βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης δεν ήταν, από αυτή τη σκοπιά, πιο σημαντικό από το ότι η Βρετανία χρειάστηκε το 1815 τη στρατιωτική βοήθεια της Ρωσίας για να νικήσει τη Γαλλία και να κατακτήσει την ηγεμονική της θέση.Immanuel Wallerstein, Σύγκρουση πολιτισμών; εκδ. ΘύραθενΑπό τον Ναπολέοντα έως τον Χίτλερ το παιχνίδι παραμένει το ίδιο και σχεδόν κουραστικό -η κυρίαρχη ηπειρωτική δυτικοευρωπαϊκή δύναμη (Γαλλία, Γερμανία) ηττάται από μια συμμαχία της οποίας οι δύο συνεργαζόμενες δυνάμεις αναφωνούν: Ο τρόπος να συντρίψουμε τους ηπειρωτικοευρωπαίους είναι να τους λιώσουμε ανάμεσα στις μυλόπετρες της Αγγλοσαξωνίας και της Ευρασίας!Πάντα μια ατλαντική δύναμη (Αγγλία, Η.Π.Α) συνεργάζεται με την συγκεκριμένη δύναμη που δεσπόζει στην Ευρασία. Τη Ρωσία. Πιο σωστά την αυτοκρατορική Ρωσία στον 19ο, τη Σοβιετική Ρωσία στον 20ο αιώνα. Τον 19ο αιώνα η Αγγλία επικράτησε επί της Γαλλίας με τη βοήθεια της αυτοκρατορικής Ρωσίας. Τον 20ο αιώνα οι Η.Π.Α. επικράτησαν επί της Γερμανίας με τη βοήθεια της Σοβιετικής Ρωσίας.Ο 19ος αιώνας ήταν ο αιώνας της Αγγλίας. Ο 20ος αιώνας ήταν ο αιώνας των Η.Π.Α. Ο 21ος αιώνας;...
- See more at: http://cosmoidioglossia.blogspot.gr/2015/02/i-ii.html#sthash.e22g2XUc.dpuf