Κάρμα; Όχι, ευχαριστώ! Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η Αστρολογία στη μέγγενη μιας παρωχημένης φιλοσοφίας
Η Αστρολογία στη μέγγενη μιας παρωχημένης φιλοσοφίας
Η καρμική συνταγή είναι εύκολη, «πιασάρικη» και γι' αυτό ιδανική προς εκμετάλλευση. Πάνω απ' όλα όμως μας αποπροσανατολίζει από την ουσία της εξέλιξης μας.
Που έχεις κάρμα;
Με την επιμελημένη φροντίδα κάποιων αστρολόγων που (και) από τις τηλεοπτικές οθόνες πριμοδότησαν μετά χαράς τον καρμικό μύθο και -εννοείται- την τσέπη τους, φτάσαμε στο σημείο να ακούμε δεξιά κι αριστερά την «προχώ» ερώτηση των «ψαγμένων»: Που έχεις το κάρμα σου;
Εννοώντας οι... δυστυχείς τους Δεσμούς της Σελήνης, που στην σύγχρονη Αστρολογία ορίζουν έναν άξονα συνειδησιακής εξέλιξης. Συνείδηση; What is this? Για μια μοιρολατρική κοσμοθεωρία, αυτή η παράμετρος είναι άνευ σημασίας... Αντίθετα, για να γίνουμε... άνθρωποι πρέπει να πληρώσουμε μέχρι τελευταίας δεκάρας όλες τις «καρμικές οφειλές» και να βασανιστούμε από διάφορα... βλαμμένα επειδή «είναι καρμικό», είναι γραφτό βρε αδελφέ.... Η θεωρία λέει μάλιστα ότι εμείς -πριν ενσαρκωθούμε- διαλέγουμε τις ποινές μας σαν μετανοημένοι κατάδικοι που κατανοούν τον κοσμικό νόμο της ανταποδοτικής δικαιοσύνης και περιμένουν υπομονετικά το νεύμα του δικαστή-δήμιου τους για τη γκιλοτίνα. Αν μετανοήσουμε πραγματικά, τότε θα πεθάνουμε μια κι έξω χωρίς φρικτά βασανιστήρια, έτσι λέει η εφαρμοσμένη θεωρία από την εποχή της Ιεράς Εξέτασης.
Τι λέτε ορέ; Για πόσο ακόμη θα υπηρετούμε «θέσφατα» που αποτελούν τον κορμό των συστημάτων εξουσίας; Γιατί αν δούμε την πραγματική διάσταση αυτής της δουλικότητας απέναντι στο μοιραίο, θα φτάσουμε αναπόφευκτα και στην πλήρη αποδοχή όλων αυτών -προσώπων και καταστάσεων που κάνουν τη ζωή μας θλιβερή, μίζερη και κυρίως στερημένη από το γνήσιο χαρακτηριστικό του Ανθρώπου, την αιρετική φύση του. Ο συντηρητισμός, συνυφασμένος με τη δουλικότητα είναι ένα φαινόμενο που απαντάται συχνά και συνήθως αποτελεί μια «διορθωτική» κίνηση σε όσα θαυμαστά προηγήθηκαν. Τρανό ιστορικό παράδειγμα είναι η μετατροπή του -ριζοσπαστικού για την εποχή του- Χριστιανισμού σε μια «υπάκουη» απέναντι στους κρατούντες «συστημική» θρησκεία του Αποστόλου Παύλου. Όμως, το ανθρώπινο είδος υπάρχει για να αλλάξει τον κόσμο και όχι για να γίνει παιχνίδι στα χέρια κάποιων κοσμικών «νταβατζήδων». Αυτό θέλουν σφόδρα να πιστεύουμε όσοι επάνω στον πλανήτη ενδοβάλλουν την κοσμική ενέργεια, θεωρώντας ότι είναι οι εκπρόσωποι του τάδε ή του δείνα επί της γης. Ψάχνουν άλλοθι για τις δικές τους πράξεις «προστασίας» που κατά 99% αντιστρατεύονται κάθε έννοια ελευθερίας και ανθρωπισμού.
Επιπρόσθετα, το έμμεσο ή άμεσο... εμπόριο κάρμα καλά κρατεί. Οι αστρολόγοι που το επικαλούνται κερδίζουν σε κύρος και... εύκολες λύσεις. Που να εξηγείς τώρα περίπλοκες για τον κοινό νου ψυχικές διεργασίες, να περιγράφεις συμπλέγματα και δυναμικές πλανητικές ενέργειες, που εξ άλλου δεν ερεύνησες ποτέ. Και το κυριότερο, που και πώς να προτείνεις λύσεις για τον συμβουλευόμενο, όταν δεν ξέρεις... που παν τα τέσσερα. Με ένα «είναι καρμικό» καθάρισες! Μάλιστα, η ακατάσχετη... καρμολογία συνδυάζεται σε ορισμένες περιπτώσεις και με διακηρύξεις περί θεραπείας του κακού κάρμα. Ασήμωσε να γιάνεις, όπως γινόταν τον παλιό καλό καιρό με τα Παπικά συγχωροχάρτια. Ναι, έχουμε και τέτοια φαινόμενα...
Και βέβαια το συμπέρασμα είναι ότι αν όλα πάνε χάλια στη ζωή μας φταίει το κακό μας κάρμα κι όχι ο κακός μας ο καιρός, δηλαδή η ευνουχισμένη ή νηπιακή συνειδητότητα μας, που μας κάνει να θυμίζουμε φτερό στον άνεμο ή άβουλα προβατάκια προς σφαγή. Μπεεεε... Είναι καρμικό! Μπεεεεεε...
Η έννοια του καρμικού εξαντλείται βέβαια -και με το παραπάνω στις σχέσεις μας, αφού αυτές είναι που προβληματίζουν έντονα και παραπέμπουν σε πληρωμένες (κυριολεκτικά) απαντήσεις από τους απανταχού ειδικούς. Ερωτεύτηκες κι έπεσες στα πατώματα; Α, είναι καρμικό, αξίας 100 ευρώ. Χώρισες και μπεκροπίνεις σε ένα καπηλειό; Πάλι καρμικό είναι, αξίας όμως 200 ευρώ! Κι ακόμη, έφαγες και βαρυστομάχιασες, πλύθηκες και παπάριασες, αφόδευσες και σε έτσουξε; Είναι καρμικό, φυσικά, με την έννοια ότι αμάρτησες και τώρα το πληρώνεις. Παντού υπάρχει ο παντοδύναμος καρμικός παράγοντας και σύμφωνα με τις μαρτυρίες κανείς τελικά δεν γλιτώνει από αυτόν. Είναι όμως έτσι;
Οι Θεοσοφιστές
Καλή και σεβαστή η παράδοση, όχι όμως όταν γίνεται τροχοπέδη στην εξέλιξη... Ιστορικά, τα αίτια του... καρμικού ευνουχισμού της Αστρολογίας ανάγονται στον 19ο αιώνα, στην εποχή δηλαδή που η ημιθανής πρωτοξάδελφη της Αστρονομίας, των Μαθηματικών και των Φυσικών επιστημών «αναστήθηκε» μέσα από τις τάξεις των Θεοσοφιστών. Από τον 17ο αιώνα που ο Διαφωτισμός και η επιστημονική επανάσταση άρχισαν να πετάνε σωρηδόν πολλά από τα «ιερά» σκουπίδια της Εποχής των Ιχθύων, η Αστρολογία... σούμπιτη περιέπεσε σε πλήρη ανυποληψία, παρά τις προειδοποιήσεις ερευνητών όπως ο Κέπλερ «να μην πετάξουμε και το μωρό μαζί με τα βρώμικα νερά της μπανιέρας». Χρειάστηκε λοιπόν να περάσουν πάνω από 200 χρόνια για να υπάρξει μια συστηματοποιημένη αναβίωση της Αστρολογίας στον Δυτικό κόσμο και προσωπικά ευχαριστώ τους... φίλους μας τους Θεοσοφιστές για αυτό που έκαναν και τους αποδίδω τα εύσημα αλλά από την άλλη πλευρά δεν χρειάζεται να πάρω όλο το πακέτο που «σέρβιραν», με τον κύκλο των ενσαρκώσεων να αποτελεί το διαχρονικό «χιτ» που καταναλώνουν αφειδώς οι πιστοί-εύπιστοι. Εξ άλλου ουδέν... καλόν αμιγές κακού και εννοώ πως πληρώνουμε μέχρι σήμερα τον Θεοσοφικό γάμο της Αστρολογίας με την ανατολικού τύπου μυστικιστική φιλοσοφία. Το συγκεκριμένο «κοκτέηλ» διαπότισε την δυτική αστρολογική σκέψη σε τέτοιο βαθμό, που ακόμη και πορίσματα της κοινής λογικής είναι δύσκολο να βρουν τη θέση τους στην σύγχρονη Αστρολογία, χωρίς να περάσουν από την βάσανο της απόδειξης των... αυτονόητων. Και μην σας κάνει εντύπωση. Η Δυτική Αστρολογία έχει βαθιές ρίζες στο Θεοσοφικό μοντέλο, το οποίο την έχει διαποτίσει ερμηνευτικά. Κατά μάνα, κατά κύρη, που λέει ο λαός... Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις τίποτε δεν δείχνει ικανό να διαταράξει την Θεοσοφική-Εσωτερική σκέψη και το στατικό μοντέλο της, που μας κουνά κατάμουτρα τον νόμο της ανταποδοτικής δικαιοσύνης, τον νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος. Είναι σου λέει κοσμικός νόμος και αναφορές γι' αυτόν συναντάμε σε πολλές κουλτούρες κι όχι μόνον στην Ανατολική φιλοσοφία. Σωστά... Οι αναφορές όντως υπάρχουν, με τη διαφορά πως περιγράφουν ένα καθεστώς που βρίσκεται πλέον σε παρατεταμένη αμφισβήτηση.
Όμως, τι κι αν μεσολάβησαν μια σειρά από καίριες ανακαλύψεις-αποκαλύψεις των Επιστημών και της Ψυχολογίας, που θέτουν την αιτιοκρατία υπό αμφισβήτηση ακόμη και στο πιο ορθολογικό «κάστρο» της; Η Νευτώνεια μηχανική δεν ισχύει στον μικρόκοσμο και με δεδομένο το ότι οι κοσμικές επιρροές εξασκούνται κυρίως μέσω αυτού, η αντίληψη μας για την ίδια την Αστρολογία θα έπρεπε ήδη να έχει αναθεωρηθεί στις κατευθύνσεις της Κβαντομηχανικής και της Θεωρίας του Χάους. Εδώ θα μπορούσε άνετα να υποστηρίξει κανείς ότι το κάρμα είναι ένα δυνατό χαρτί του «Εσωτερισμού», ατυχώς είναι πλέον καμένο και ξεμπροστιάζει τον περιορισμένο ορίζοντα μιας υποτίθεται «φωτισμένης» αλήθειας. Κάτι καινούριο έχουν να μας πουν όλοι αυτοί οι πάνσοφοι καρμολόγοι;
Παρ' όλα αυτά, το Θεοσοφικό -Ινδουιστικής και Βουδιστικής προέλευσης- κάρμα στέκει ακόμα ορθό, ταϊσμένο από την δική μας πνευματική αμηχανία και τον πνευματικό αποπροσανατολισμό, που το ίδιο το Θεοσοφικό σύστημα δημιούργησε για να επιβιώσει και να επεκταθεί.
Και επεκτάθηκε μέσω των δεκάδων «ταγμάτων» και «στοών», που υπάρχουν μέχρι τις μέρες μας για να προσφέρουν το «πνευματικό φως» στους «μυημένους» ακόλουθους τους. Ένα «φως» που συχνά-πυκνά ανταλλάσσεται με την τυφλή υπακοή σε «ταγούς» αμφιβόλου πνευματικής υποστάθμης, που νοιάζονται μόνον για την καρέκλα τους. Όπως συμβαίνει κατά πλειοψηφία σε πολλά ανάλογα «εσωτερικά τάγματα» ανεξαρτήτως στόχου και προέλευσης.
Πέρα όμως από τα στραβά των μηχανισμών εξουσίας, που την συνοδεύουν οπουδήποτε κι αυτή εμφανιστεί, εδώ έχουμε να κάνουμε πλέον και με μια μεγαλοπρεπή απάτη ή αφέλεια στην καλύτερη περίπτωση. Και εξηγούμαι: Στην μεγάλη τους πλειοψηφία, οι θεωρήσεις του «Εσωτερισμού» για τη φύση του Κόσμου μας και του Ανθρώπου ήταν πραγματικά ριζοσπαστικές, σε εποχές που οι Επιστήμες κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου.
Από όλες αυτές τις κεκαλυμμένες αλήθειες όμως, είναι πλέον πολύ λίγες εκείνες που δεν έχουν επισημανθεί μέσω μιας ορθολογικής επιστημονικής οδού. Πρακτικά, μετά την δόμηση της σύγχρονης Ψυχολογίας και την ραγδαία εξέλιξη της Κβαντικής Φυσικής, ο πάλαι ποτέ Εσωτερισμός θυμίζει μάλλον παιδική χαρά. Και προσωπικά μειδιώ όταν ακούω και βλέπω αστρολόγους να φουσκώνουν σαν τα παγώνια επειδή αντλούν -λένε- την σοφία τους από τον «Εσωτερισμό», εφαρμόζοντας στην ουσία τις αρχές της Αναλυτικής σχολής του C G Jung. Βλέπετε άλλη τιμή πιάνει στην πιάτσα η «κρύα» Ψυχολογία κι άλλη ο «Εσωτερισμός» με το βαρύγδουπο κύρος του... Κι εδώ βέβαια δεν φταίει ο Εσωτερισμός αλλά οι «Εσωτεριστές» και η περισπούδαστη άγνοια μας, η πάντα επιρρεπής στον πνευματικό νεοπλουτισμό. Δυστυχώς η πλειοψηφία του κόσμου έλκεται από την έωλη υπόσχεση μιας μυστικής γνώσης που κατέχουν μόνον οι «μυημένοι», οι οποίοι -αλίμονο- ενοικούν μόνον στους κόλπους των «εσωτερικών ταγμάτων». Οπότε, μπες κι εσύ πτωχέ για να φωτιστείς και να γίνεις κρέας στη μηχανή των δολοπλοκιών, της «ομερτά» και των διαπλεκόμενων πρακτικών, που βαπτίζονται αλληλεγγύη.
Θα μου πείτε κι εσύ Ριζόπουλε τι ζόρι τραβάς με όλα αυτά; Κι είναι σαν να βλέπω μπροστά μου τα ανάλογα επιχειρήματα:
1) Κατ' αρχήν η θέση των προβάτων είναι στο μαντρί, αφού είναι γνωστό ότι έξω από αυτό τα τρώει ο λύκος.
-Ναι, τι καλά... Και μέσα τα σφάζει ο τσοπάνης, θα συμπληρώσω... Έχει σκεφτεί ποτέ κανείς ότι δεν είναι πρόβατο, όπως μαθαίνει από το σχολείο;
2) Η εμπορευματοποίηση είναι ένα σοβαρό θέμα αλλά χαρακτηρίζει κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Γιατί να είναι η Αστρολογία εξαίρεση;
-Γιατί κάθε δραστηριότητα με πνευματική αξία οφείλει να μην εμπίπτει στις δαγκάνες των νόμων της αγοράς. Έχουμε γι' αυτόν τα λουκάνικα, τις πατάτες και τόσα άλλα...
3) Και στο τέλος-τέλος είναι κακό που συγκλίνουν ο Εσωτερισμός και οι Επιστήμες; Μήπως ζηλεύεις που δεν έγινες «Εσωτεριστής»;
-Δεν έχω τίποτε με τους Θεοσοφιστές, ούτε με τα «Εσωτερικά τάγματα» που προέκυψαν μέσα από τους κόλπους της Θεοσοφικής Εταιρείας. Για την εποχή της η Θεοσοφία ήταν μια επανάσταση και δεν είναι τυχαίο ότι στελεχώθηκε από πλήθος πνευματικών ανθρώπων. Εδώ όμως είναι που ισχύει το «κάθε πράγμα στον καιρό του». Η διατήρηση της πνευματικής φλόγας είναι προς τιμήν του Εσωτερισμού και όσων έντιμων τον υπηρέτησαν στο παρελθόν. Στο παρελθόν όμως... Σήμερα, αυτός ο παραδοσιακός γάμος Αστρολογίας και «Μεταφυσικής», μόνον ζημιά κάνει στην πρώτη, αφού διανύουμε αισίως τον 21ο αιώνα κι αυτή κινείται με προδιαγραφές του 19ου κι ακόμη πιο πίσω.
Επιπλέον για μένα τίθεται κι ένα σοβαρό θέμα απεμπόλησης της δικής μας Ορθόδοξης Χριστιανικής παράδοσης, που δικαιούμαι να θεωρώ ότι βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην αλήθεια μας.
Η χριστιανική θεώρηση
Παραπάνω, χαρακτήρισα την Θεοσοφική κληρονομιά ως «αποπροσανατολισμό» αναφερόμενος σε μια κρίσιμη λεπτομέρεια: Την παράκαμψη ενός εκ των βασικότερων μηνυμάτων της Χριστιανικής κοσμοθεωρίας, το οποίο ατυχώς και η ίδια η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είχε τον τρόπο -δεν μπορούσε, δεν ήθελε;- να αναδείξει. Ίσως να φταίει η έμφαση στην πνευματική και όχι μόνον μάχη με το Ισλάμ, που μονοπώλησε το ενδιαφέρον της για πολλούς αιώνες, ίσως πάλι να φταίει το ότι οι πνευματικές αλήθειες του Χριστιανισμού σκεπάστηκαν από τον λυσσαλέο αγώνα για την διατήρηση της εξουσίας και της επιρροής στο «ποίμνιον». Αυτά είναι τα δυσάρεστα που συμβαίνουν όταν μια Εκκλησία πορεύεται πιασμένη χέρι-χέρι με το κράτος.
Κανονικά η ίδια η φύση του Χριστιανισμού είναι επαναστατική σε πολλά επίπεδα, αφού αντιμάχεται κάθε μορφή κοσμικής εξουσίας κηρύσσοντας την ταπεινότητα και την Αγάπη. Από την στιγμή όμως που ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους... το χάσαμε το κορμί πατριώτες!
Πάμε όμως στην ουσία του θέματος μας.
Πριν από 2000 χρόνια, όπως αναγράφεται στα Ευαγγέλια, ο Ιησούς έριξε μια βόμβα Αγάπης στα θεμέλια του συστήματος επισημαίνοντας πως «δεν ήρθε για να καταργήσει τον Νόμο αλλά για να τον συμπληρώσει». Ποιόν Νόμο; Τον Μωσαϊκό του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος», δηλαδή την Ιουδαϊκή εκδοχή του «καρμικού νόμου».
Και βέβαια το συμπλήρωμα του Θεανθρώπου συνίσταται στο ότι ο Άνθρωπος μπορεί να απεμπλακεί από το «κάρμα» του με την συνδρομή της Αγάπης και της «Θείας Χάριτος», κάτι που σύμφωνα με την Θεολογική αλήθεια πιστοποιήθηκε σε μαζικό επίπεδο ύστερα από την «θεραπεία« της Ανθρωπότητος από το προπατορικό αμάρτημα, μέσω της Θυσίας του Ιησού.
Το κατά πόσον ένας άνθρωπος θα κάνει χρήση αυτού του δικαιώματος, εξαρτάται βέβαια από τον ίδιο. Όσο δεν το πράττει όμως, παραμένει εσαεί δέσμιος του παλαιού νόμου.
Η επαναστατική διακήρυξη του Ιησού Χριστού μας διαβεβαιώνει ότι ο παλαιός Νόμος υπάρχει αλλά κάθε πνευματικό ον μπορεί να τον υπερβεί. Κι εδώ ως πνευματικά όντα δεν νοούνται οι περισπούδαστοι και ολίγοι «πεφωτισμένοι» αλλά ο μέσος άνθρωπος, που διαποτίζει τη ζωή του με Πίστη και Αγάπη προς τον πλησίον του αλλά και προς τον εαυτό του. Έχω ξαναγράψει ότι η εντολή «αγάπα τον πλησίον σου ως σ' εαυτόν» έχει αμφίδρομη ανάγνωση-ερμηνεία. Γιατί όσο υπάρχουν αυτοί που αγαπούν μόνον τον εαυτό τους, τόσο υπάρχουν κι εκείνοι που αγαπούν μόνον τους άλλους και καθόλου τον εαυτό τους. Τίποτε από τα δύο δεν είναι σωστό, το ζητούμενο είναι να «αναπνέει» η αγάπη μας και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Τι πετυχαίνουμε με αυτό; Όπως θεωρούσαν και οι πρώτοι αστρολογούντες θεολόγοι, θέτουμε τις πλανητικές επιρροές υπό το άρμα του Θεού, τις εξελίσσουμε δηλαδή από «μοιραίες» και υφιστάμενες στον παλαιό Νόμο, σε απελευθερωτικές συνισταμένες ενός Ανώτερου εαυτού. Σε αυτό το επίπεδο οι παραστάσεις με τον Παντοκράτορα και γύρω του τα 12 ζώδια είναι εξαιρετικά «ομιλητικές», ως προς τον συμβολισμό τους.
Ο Ποσειδώνας και οι άλλοι
Εδώ μπαίνει στο «παιχνίδι» η αναπτυσσόμενη συνείδηση μας, πιασμένη χέρι-χέρι με την πολύτιμη και προστατευτική ενσυναίσθηση των πραγμάτων, η οποία απορρέει από την επαφή μας με το Θείο, μέσα μας και γύρω μας. Πρόκειται για την «μυστικιστική συμμετοχή» μια κατάσταση που περιέγραψε πρώτος ο Levy-Bruhl και αξιοποίησε στο έργο του ο C G Jung, θέλοντας να αποδώσει την δυναμική του «Θεϊκού» Συλλογικού Ασυνείδητου στην ζωή μας.
Βάζοντας πια και τους πλανήτες στο παιχνίδι, ο καθαυτό εκπρόσωπος του καρμικού πλαισίου είναι ο Κρόνος, με άξιους συνοδοιπόρους τον Πλούτωνα και τον Χείρωνα. Και οι τρεις τους υπερασπίζονται το νομοτελειακό, το μοιραίο, το κληροδοτημένο κι όλα αυτά που μπορεί είτε να μας καταδιώκουν σαν Ερινύες, είτε να μας προικίζουν με ικανότητες και ταλέντα ως ανταμοιβή μιας πρότερης «ενάρετης» ζωής. Αυτοί είναι ο Νόμος, με την παραδοσιακή έννοια του όρου και είναι αλήθεια ότι σε πλείστες περιπτώσεις αυτός ο Νόμος κυριαρχεί στις ζωές των ανθρώπων, προσφέροντας «πάτημα» για ανάλογες πεποιθήσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η πλειοψηφία έχει πάντα δίκιο...
Εκείνος που έρχεται να ανατρέψει το σκηνικό, προσφέροντας μια «θαυμαστή» λύση έξω και υπεράνω της μέγγενης των «οφειλών», δεν είναι ο αιρετικός Ουρανός όπως θα πίστευαν πολλοί αλλά ο Ποσειδώνας, ο οποίος εξ άλλου, ως αρνητής των υλικών δεσμών, είναι ο κύριος εκφραστής της Χριστιανικής κοσμοθεωρίας. Σε έναν υλικό κόσμο αυτός είναι εξ ορισμού ο μεγαλύτερος επαναστάτης. Ο Ποσειδώνας εκφράζει τις ιδιότητες και τη δυναμική του φιλεύσπλαχνου Θεού της Αγάπης και της Συγχώρεσης, είναι εκείνος ο οποίος μας παρέχει το «θαύμα» της απεμπλοκής μας από έναν κόσμο που σύμφωνα με τον παλιό Νόμο, διέπεται από μια ατέρμονη διαπλοκή και αλληλουχία χρεών.
Όπως μου είχε σοφά περιγράψει πριν από χρόνια μια καλή φίλη η Ε.Κ, αυτός ο κόσμος έχει όρια και μοιάζει με έναν κλειστό σάκο φαύλων κύκλων. Γιατί κάθε φορά που κάποιος επικεντρώνεται σε μια προσπάθεια για να κλείσει μια τρύπα-οφειλή, αναπόφευκτα κάποια άλλη ανοίγει εξ αιτίας της απόσυρσης της προσοχής του από το επίμαχο σημείο.
Αντίθετα, στον κόσμο του Ποσειδώνα, που δεν έχει ούτε τρύπες ούτε περιορισμούς, κανείς δεν οφείλει σε κανέναν, ούτε η Χάρις που θα λάβει εξαρτάται από τον βαθμό των προσπαθειών του. Όλα γίνονται «μαγικά» με δύο μόνον προαπαιτούμενα, την Πίστη και την Αγάπη. Τις κοινώς εννοούμενες αλλά πολύ περισσότερο τις συνυφασμένες με μια εξελιγμένη συνειδητότητα, η οποία «τολμά» να θέτει τις κοσμικές επιρροές στην υπηρεσία του Ανθρώπου.
Και όλα αυτά σε σύγχρονη «μετάφραση» λένε το εξής απλό: Το μοιραίο υπάρχει μεν, μαζί φυσικά με τον νόμο της ανταπόδοσης, το κάρμα. Είναι όμως μέσα στις δυνατότητες μας -για να μην πω στα καθήκοντα μας- να το κοιτάξουμε κατάματα και να το υπερβούμε. Τρόποι βρίσκονται, αρκεί να υπάρχει ταυτόχρονα και η βούληση. Και σε αυτή μας την απόπειρα οι κάθε είδους «καρμικές» αναφορές, μόνον ως ανεπιθύμητα βαρίδια μπορεί να θεωρηθούν.Pameastrologia.gr:
Με την επιμελημένη φροντίδα κάποιων αστρολόγων που (και) από τις τηλεοπτικές οθόνες πριμοδότησαν μετά χαράς τον καρμικό μύθο και -εννοείται- την τσέπη τους, φτάσαμε στο σημείο να ακούμε δεξιά κι αριστερά την «προχώ» ερώτηση των «ψαγμένων»: Που έχεις το κάρμα σου;
Τι λέτε ορέ; Για πόσο ακόμη θα υπηρετούμε «θέσφατα» που αποτελούν τον κορμό των συστημάτων εξουσίας; Γιατί αν δούμε την πραγματική διάσταση αυτής της δουλικότητας απέναντι στο μοιραίο, θα φτάσουμε αναπόφευκτα και στην πλήρη αποδοχή όλων αυτών -προσώπων και καταστάσεων που κάνουν τη ζωή μας θλιβερή, μίζερη και κυρίως στερημένη από το γνήσιο χαρακτηριστικό του Ανθρώπου, την αιρετική φύση του. Ο συντηρητισμός, συνυφασμένος με τη δουλικότητα είναι ένα φαινόμενο που απαντάται συχνά και συνήθως αποτελεί μια «διορθωτική» κίνηση σε όσα θαυμαστά προηγήθηκαν. Τρανό ιστορικό παράδειγμα είναι η μετατροπή του -ριζοσπαστικού για την εποχή του- Χριστιανισμού σε μια «υπάκουη» απέναντι στους κρατούντες «συστημική» θρησκεία του Αποστόλου Παύλου. Όμως, το ανθρώπινο είδος υπάρχει για να αλλάξει τον κόσμο και όχι για να γίνει παιχνίδι στα χέρια κάποιων κοσμικών «νταβατζήδων». Αυτό θέλουν σφόδρα να πιστεύουμε όσοι επάνω στον πλανήτη ενδοβάλλουν την κοσμική ενέργεια, θεωρώντας ότι είναι οι εκπρόσωποι του τάδε ή του δείνα επί της γης. Ψάχνουν άλλοθι για τις δικές τους πράξεις «προστασίας» που κατά 99% αντιστρατεύονται κάθε έννοια ελευθερίας και ανθρωπισμού.
Επιπρόσθετα, το έμμεσο ή άμεσο... εμπόριο κάρμα καλά κρατεί. Οι αστρολόγοι που το επικαλούνται κερδίζουν σε κύρος και... εύκολες λύσεις. Που να εξηγείς τώρα περίπλοκες για τον κοινό νου ψυχικές διεργασίες, να περιγράφεις συμπλέγματα και δυναμικές πλανητικές ενέργειες, που εξ άλλου δεν ερεύνησες ποτέ. Και το κυριότερο, που και πώς να προτείνεις λύσεις για τον συμβουλευόμενο, όταν δεν ξέρεις... που παν τα τέσσερα. Με ένα «είναι καρμικό» καθάρισες! Μάλιστα, η ακατάσχετη... καρμολογία συνδυάζεται σε ορισμένες περιπτώσεις και με διακηρύξεις περί θεραπείας του κακού κάρμα. Ασήμωσε να γιάνεις, όπως γινόταν τον παλιό καλό καιρό με τα Παπικά συγχωροχάρτια. Ναι, έχουμε και τέτοια φαινόμενα...
Και βέβαια το συμπέρασμα είναι ότι αν όλα πάνε χάλια στη ζωή μας φταίει το κακό μας κάρμα κι όχι ο κακός μας ο καιρός, δηλαδή η ευνουχισμένη ή νηπιακή συνειδητότητα μας, που μας κάνει να θυμίζουμε φτερό στον άνεμο ή άβουλα προβατάκια προς σφαγή. Μπεεεε... Είναι καρμικό! Μπεεεεεε...
Η έννοια του καρμικού εξαντλείται βέβαια -και με το παραπάνω στις σχέσεις μας, αφού αυτές είναι που προβληματίζουν έντονα και παραπέμπουν σε πληρωμένες (κυριολεκτικά) απαντήσεις από τους απανταχού ειδικούς. Ερωτεύτηκες κι έπεσες στα πατώματα; Α, είναι καρμικό, αξίας 100 ευρώ. Χώρισες και μπεκροπίνεις σε ένα καπηλειό; Πάλι καρμικό είναι, αξίας όμως 200 ευρώ! Κι ακόμη, έφαγες και βαρυστομάχιασες, πλύθηκες και παπάριασες, αφόδευσες και σε έτσουξε; Είναι καρμικό, φυσικά, με την έννοια ότι αμάρτησες και τώρα το πληρώνεις. Παντού υπάρχει ο παντοδύναμος καρμικός παράγοντας και σύμφωνα με τις μαρτυρίες κανείς τελικά δεν γλιτώνει από αυτόν. Είναι όμως έτσι;
Οι Θεοσοφιστές
Καλή και σεβαστή η παράδοση, όχι όμως όταν γίνεται τροχοπέδη στην εξέλιξη... Ιστορικά, τα αίτια του... καρμικού ευνουχισμού της Αστρολογίας ανάγονται στον 19ο αιώνα, στην εποχή δηλαδή που η ημιθανής πρωτοξάδελφη της Αστρονομίας, των Μαθηματικών και των Φυσικών επιστημών «αναστήθηκε» μέσα από τις τάξεις των Θεοσοφιστών. Από τον 17ο αιώνα που ο Διαφωτισμός και η επιστημονική επανάσταση άρχισαν να πετάνε σωρηδόν πολλά από τα «ιερά» σκουπίδια της Εποχής των Ιχθύων, η Αστρολογία... σούμπιτη περιέπεσε σε πλήρη ανυποληψία, παρά τις προειδοποιήσεις ερευνητών όπως ο Κέπλερ «να μην πετάξουμε και το μωρό μαζί με τα βρώμικα νερά της μπανιέρας». Χρειάστηκε λοιπόν να περάσουν πάνω από 200 χρόνια για να υπάρξει μια συστηματοποιημένη αναβίωση της Αστρολογίας στον Δυτικό κόσμο και προσωπικά ευχαριστώ τους... φίλους μας τους Θεοσοφιστές για αυτό που έκαναν και τους αποδίδω τα εύσημα αλλά από την άλλη πλευρά δεν χρειάζεται να πάρω όλο το πακέτο που «σέρβιραν», με τον κύκλο των ενσαρκώσεων να αποτελεί το διαχρονικό «χιτ» που καταναλώνουν αφειδώς οι πιστοί-εύπιστοι. Εξ άλλου ουδέν... καλόν αμιγές κακού και εννοώ πως πληρώνουμε μέχρι σήμερα τον Θεοσοφικό γάμο της Αστρολογίας με την ανατολικού τύπου μυστικιστική φιλοσοφία. Το συγκεκριμένο «κοκτέηλ» διαπότισε την δυτική αστρολογική σκέψη σε τέτοιο βαθμό, που ακόμη και πορίσματα της κοινής λογικής είναι δύσκολο να βρουν τη θέση τους στην σύγχρονη Αστρολογία, χωρίς να περάσουν από την βάσανο της απόδειξης των... αυτονόητων. Και μην σας κάνει εντύπωση. Η Δυτική Αστρολογία έχει βαθιές ρίζες στο Θεοσοφικό μοντέλο, το οποίο την έχει διαποτίσει ερμηνευτικά. Κατά μάνα, κατά κύρη, που λέει ο λαός... Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις τίποτε δεν δείχνει ικανό να διαταράξει την Θεοσοφική-Εσωτερική σκέψη και το στατικό μοντέλο της, που μας κουνά κατάμουτρα τον νόμο της ανταποδοτικής δικαιοσύνης, τον νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος. Είναι σου λέει κοσμικός νόμος και αναφορές γι' αυτόν συναντάμε σε πολλές κουλτούρες κι όχι μόνον στην Ανατολική φιλοσοφία. Σωστά... Οι αναφορές όντως υπάρχουν, με τη διαφορά πως περιγράφουν ένα καθεστώς που βρίσκεται πλέον σε παρατεταμένη αμφισβήτηση.
Όμως, τι κι αν μεσολάβησαν μια σειρά από καίριες ανακαλύψεις-αποκαλύψεις των Επιστημών και της Ψυχολογίας, που θέτουν την αιτιοκρατία υπό αμφισβήτηση ακόμη και στο πιο ορθολογικό «κάστρο» της; Η Νευτώνεια μηχανική δεν ισχύει στον μικρόκοσμο και με δεδομένο το ότι οι κοσμικές επιρροές εξασκούνται κυρίως μέσω αυτού, η αντίληψη μας για την ίδια την Αστρολογία θα έπρεπε ήδη να έχει αναθεωρηθεί στις κατευθύνσεις της Κβαντομηχανικής και της Θεωρίας του Χάους. Εδώ θα μπορούσε άνετα να υποστηρίξει κανείς ότι το κάρμα είναι ένα δυνατό χαρτί του «Εσωτερισμού», ατυχώς είναι πλέον καμένο και ξεμπροστιάζει τον περιορισμένο ορίζοντα μιας υποτίθεται «φωτισμένης» αλήθειας. Κάτι καινούριο έχουν να μας πουν όλοι αυτοί οι πάνσοφοι καρμολόγοι;
Παρ' όλα αυτά, το Θεοσοφικό -Ινδουιστικής και Βουδιστικής προέλευσης- κάρμα στέκει ακόμα ορθό, ταϊσμένο από την δική μας πνευματική αμηχανία και τον πνευματικό αποπροσανατολισμό, που το ίδιο το Θεοσοφικό σύστημα δημιούργησε για να επιβιώσει και να επεκταθεί.
Και επεκτάθηκε μέσω των δεκάδων «ταγμάτων» και «στοών», που υπάρχουν μέχρι τις μέρες μας για να προσφέρουν το «πνευματικό φως» στους «μυημένους» ακόλουθους τους. Ένα «φως» που συχνά-πυκνά ανταλλάσσεται με την τυφλή υπακοή σε «ταγούς» αμφιβόλου πνευματικής υποστάθμης, που νοιάζονται μόνον για την καρέκλα τους. Όπως συμβαίνει κατά πλειοψηφία σε πολλά ανάλογα «εσωτερικά τάγματα» ανεξαρτήτως στόχου και προέλευσης.
Πέρα όμως από τα στραβά των μηχανισμών εξουσίας, που την συνοδεύουν οπουδήποτε κι αυτή εμφανιστεί, εδώ έχουμε να κάνουμε πλέον και με μια μεγαλοπρεπή απάτη ή αφέλεια στην καλύτερη περίπτωση. Και εξηγούμαι: Στην μεγάλη τους πλειοψηφία, οι θεωρήσεις του «Εσωτερισμού» για τη φύση του Κόσμου μας και του Ανθρώπου ήταν πραγματικά ριζοσπαστικές, σε εποχές που οι Επιστήμες κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου.
Από όλες αυτές τις κεκαλυμμένες αλήθειες όμως, είναι πλέον πολύ λίγες εκείνες που δεν έχουν επισημανθεί μέσω μιας ορθολογικής επιστημονικής οδού. Πρακτικά, μετά την δόμηση της σύγχρονης Ψυχολογίας και την ραγδαία εξέλιξη της Κβαντικής Φυσικής, ο πάλαι ποτέ Εσωτερισμός θυμίζει μάλλον παιδική χαρά. Και προσωπικά μειδιώ όταν ακούω και βλέπω αστρολόγους να φουσκώνουν σαν τα παγώνια επειδή αντλούν -λένε- την σοφία τους από τον «Εσωτερισμό», εφαρμόζοντας στην ουσία τις αρχές της Αναλυτικής σχολής του C G Jung. Βλέπετε άλλη τιμή πιάνει στην πιάτσα η «κρύα» Ψυχολογία κι άλλη ο «Εσωτερισμός» με το βαρύγδουπο κύρος του... Κι εδώ βέβαια δεν φταίει ο Εσωτερισμός αλλά οι «Εσωτεριστές» και η περισπούδαστη άγνοια μας, η πάντα επιρρεπής στον πνευματικό νεοπλουτισμό. Δυστυχώς η πλειοψηφία του κόσμου έλκεται από την έωλη υπόσχεση μιας μυστικής γνώσης που κατέχουν μόνον οι «μυημένοι», οι οποίοι -αλίμονο- ενοικούν μόνον στους κόλπους των «εσωτερικών ταγμάτων». Οπότε, μπες κι εσύ πτωχέ για να φωτιστείς και να γίνεις κρέας στη μηχανή των δολοπλοκιών, της «ομερτά» και των διαπλεκόμενων πρακτικών, που βαπτίζονται αλληλεγγύη.
Θα μου πείτε κι εσύ Ριζόπουλε τι ζόρι τραβάς με όλα αυτά; Κι είναι σαν να βλέπω μπροστά μου τα ανάλογα επιχειρήματα:
1) Κατ' αρχήν η θέση των προβάτων είναι στο μαντρί, αφού είναι γνωστό ότι έξω από αυτό τα τρώει ο λύκος.
-Ναι, τι καλά... Και μέσα τα σφάζει ο τσοπάνης, θα συμπληρώσω... Έχει σκεφτεί ποτέ κανείς ότι δεν είναι πρόβατο, όπως μαθαίνει από το σχολείο;
2) Η εμπορευματοποίηση είναι ένα σοβαρό θέμα αλλά χαρακτηρίζει κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Γιατί να είναι η Αστρολογία εξαίρεση;
-Γιατί κάθε δραστηριότητα με πνευματική αξία οφείλει να μην εμπίπτει στις δαγκάνες των νόμων της αγοράς. Έχουμε γι' αυτόν τα λουκάνικα, τις πατάτες και τόσα άλλα...
3) Και στο τέλος-τέλος είναι κακό που συγκλίνουν ο Εσωτερισμός και οι Επιστήμες; Μήπως ζηλεύεις που δεν έγινες «Εσωτεριστής»;
-Δεν έχω τίποτε με τους Θεοσοφιστές, ούτε με τα «Εσωτερικά τάγματα» που προέκυψαν μέσα από τους κόλπους της Θεοσοφικής Εταιρείας. Για την εποχή της η Θεοσοφία ήταν μια επανάσταση και δεν είναι τυχαίο ότι στελεχώθηκε από πλήθος πνευματικών ανθρώπων. Εδώ όμως είναι που ισχύει το «κάθε πράγμα στον καιρό του». Η διατήρηση της πνευματικής φλόγας είναι προς τιμήν του Εσωτερισμού και όσων έντιμων τον υπηρέτησαν στο παρελθόν. Στο παρελθόν όμως... Σήμερα, αυτός ο παραδοσιακός γάμος Αστρολογίας και «Μεταφυσικής», μόνον ζημιά κάνει στην πρώτη, αφού διανύουμε αισίως τον 21ο αιώνα κι αυτή κινείται με προδιαγραφές του 19ου κι ακόμη πιο πίσω.
Επιπλέον για μένα τίθεται κι ένα σοβαρό θέμα απεμπόλησης της δικής μας Ορθόδοξης Χριστιανικής παράδοσης, που δικαιούμαι να θεωρώ ότι βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην αλήθεια μας.
Η χριστιανική θεώρηση
Παραπάνω, χαρακτήρισα την Θεοσοφική κληρονομιά ως «αποπροσανατολισμό» αναφερόμενος σε μια κρίσιμη λεπτομέρεια: Την παράκαμψη ενός εκ των βασικότερων μηνυμάτων της Χριστιανικής κοσμοθεωρίας, το οποίο ατυχώς και η ίδια η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είχε τον τρόπο -δεν μπορούσε, δεν ήθελε;- να αναδείξει. Ίσως να φταίει η έμφαση στην πνευματική και όχι μόνον μάχη με το Ισλάμ, που μονοπώλησε το ενδιαφέρον της για πολλούς αιώνες, ίσως πάλι να φταίει το ότι οι πνευματικές αλήθειες του Χριστιανισμού σκεπάστηκαν από τον λυσσαλέο αγώνα για την διατήρηση της εξουσίας και της επιρροής στο «ποίμνιον». Αυτά είναι τα δυσάρεστα που συμβαίνουν όταν μια Εκκλησία πορεύεται πιασμένη χέρι-χέρι με το κράτος.
Κανονικά η ίδια η φύση του Χριστιανισμού είναι επαναστατική σε πολλά επίπεδα, αφού αντιμάχεται κάθε μορφή κοσμικής εξουσίας κηρύσσοντας την ταπεινότητα και την Αγάπη. Από την στιγμή όμως που ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους... το χάσαμε το κορμί πατριώτες!
Πάμε όμως στην ουσία του θέματος μας.
Πριν από 2000 χρόνια, όπως αναγράφεται στα Ευαγγέλια, ο Ιησούς έριξε μια βόμβα Αγάπης στα θεμέλια του συστήματος επισημαίνοντας πως «δεν ήρθε για να καταργήσει τον Νόμο αλλά για να τον συμπληρώσει». Ποιόν Νόμο; Τον Μωσαϊκό του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος», δηλαδή την Ιουδαϊκή εκδοχή του «καρμικού νόμου».
Και βέβαια το συμπλήρωμα του Θεανθρώπου συνίσταται στο ότι ο Άνθρωπος μπορεί να απεμπλακεί από το «κάρμα» του με την συνδρομή της Αγάπης και της «Θείας Χάριτος», κάτι που σύμφωνα με την Θεολογική αλήθεια πιστοποιήθηκε σε μαζικό επίπεδο ύστερα από την «θεραπεία« της Ανθρωπότητος από το προπατορικό αμάρτημα, μέσω της Θυσίας του Ιησού.
Το κατά πόσον ένας άνθρωπος θα κάνει χρήση αυτού του δικαιώματος, εξαρτάται βέβαια από τον ίδιο. Όσο δεν το πράττει όμως, παραμένει εσαεί δέσμιος του παλαιού νόμου.
Η επαναστατική διακήρυξη του Ιησού Χριστού μας διαβεβαιώνει ότι ο παλαιός Νόμος υπάρχει αλλά κάθε πνευματικό ον μπορεί να τον υπερβεί. Κι εδώ ως πνευματικά όντα δεν νοούνται οι περισπούδαστοι και ολίγοι «πεφωτισμένοι» αλλά ο μέσος άνθρωπος, που διαποτίζει τη ζωή του με Πίστη και Αγάπη προς τον πλησίον του αλλά και προς τον εαυτό του. Έχω ξαναγράψει ότι η εντολή «αγάπα τον πλησίον σου ως σ' εαυτόν» έχει αμφίδρομη ανάγνωση-ερμηνεία. Γιατί όσο υπάρχουν αυτοί που αγαπούν μόνον τον εαυτό τους, τόσο υπάρχουν κι εκείνοι που αγαπούν μόνον τους άλλους και καθόλου τον εαυτό τους. Τίποτε από τα δύο δεν είναι σωστό, το ζητούμενο είναι να «αναπνέει» η αγάπη μας και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Τι πετυχαίνουμε με αυτό; Όπως θεωρούσαν και οι πρώτοι αστρολογούντες θεολόγοι, θέτουμε τις πλανητικές επιρροές υπό το άρμα του Θεού, τις εξελίσσουμε δηλαδή από «μοιραίες» και υφιστάμενες στον παλαιό Νόμο, σε απελευθερωτικές συνισταμένες ενός Ανώτερου εαυτού. Σε αυτό το επίπεδο οι παραστάσεις με τον Παντοκράτορα και γύρω του τα 12 ζώδια είναι εξαιρετικά «ομιλητικές», ως προς τον συμβολισμό τους.
Ο Ποσειδώνας και οι άλλοι
Εδώ μπαίνει στο «παιχνίδι» η αναπτυσσόμενη συνείδηση μας, πιασμένη χέρι-χέρι με την πολύτιμη και προστατευτική ενσυναίσθηση των πραγμάτων, η οποία απορρέει από την επαφή μας με το Θείο, μέσα μας και γύρω μας. Πρόκειται για την «μυστικιστική συμμετοχή» μια κατάσταση που περιέγραψε πρώτος ο Levy-Bruhl και αξιοποίησε στο έργο του ο C G Jung, θέλοντας να αποδώσει την δυναμική του «Θεϊκού» Συλλογικού Ασυνείδητου στην ζωή μας.
Βάζοντας πια και τους πλανήτες στο παιχνίδι, ο καθαυτό εκπρόσωπος του καρμικού πλαισίου είναι ο Κρόνος, με άξιους συνοδοιπόρους τον Πλούτωνα και τον Χείρωνα. Και οι τρεις τους υπερασπίζονται το νομοτελειακό, το μοιραίο, το κληροδοτημένο κι όλα αυτά που μπορεί είτε να μας καταδιώκουν σαν Ερινύες, είτε να μας προικίζουν με ικανότητες και ταλέντα ως ανταμοιβή μιας πρότερης «ενάρετης» ζωής. Αυτοί είναι ο Νόμος, με την παραδοσιακή έννοια του όρου και είναι αλήθεια ότι σε πλείστες περιπτώσεις αυτός ο Νόμος κυριαρχεί στις ζωές των ανθρώπων, προσφέροντας «πάτημα» για ανάλογες πεποιθήσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η πλειοψηφία έχει πάντα δίκιο...
Εκείνος που έρχεται να ανατρέψει το σκηνικό, προσφέροντας μια «θαυμαστή» λύση έξω και υπεράνω της μέγγενης των «οφειλών», δεν είναι ο αιρετικός Ουρανός όπως θα πίστευαν πολλοί αλλά ο Ποσειδώνας, ο οποίος εξ άλλου, ως αρνητής των υλικών δεσμών, είναι ο κύριος εκφραστής της Χριστιανικής κοσμοθεωρίας. Σε έναν υλικό κόσμο αυτός είναι εξ ορισμού ο μεγαλύτερος επαναστάτης. Ο Ποσειδώνας εκφράζει τις ιδιότητες και τη δυναμική του φιλεύσπλαχνου Θεού της Αγάπης και της Συγχώρεσης, είναι εκείνος ο οποίος μας παρέχει το «θαύμα» της απεμπλοκής μας από έναν κόσμο που σύμφωνα με τον παλιό Νόμο, διέπεται από μια ατέρμονη διαπλοκή και αλληλουχία χρεών.
Όπως μου είχε σοφά περιγράψει πριν από χρόνια μια καλή φίλη η Ε.Κ, αυτός ο κόσμος έχει όρια και μοιάζει με έναν κλειστό σάκο φαύλων κύκλων. Γιατί κάθε φορά που κάποιος επικεντρώνεται σε μια προσπάθεια για να κλείσει μια τρύπα-οφειλή, αναπόφευκτα κάποια άλλη ανοίγει εξ αιτίας της απόσυρσης της προσοχής του από το επίμαχο σημείο.
Αντίθετα, στον κόσμο του Ποσειδώνα, που δεν έχει ούτε τρύπες ούτε περιορισμούς, κανείς δεν οφείλει σε κανέναν, ούτε η Χάρις που θα λάβει εξαρτάται από τον βαθμό των προσπαθειών του. Όλα γίνονται «μαγικά» με δύο μόνον προαπαιτούμενα, την Πίστη και την Αγάπη. Τις κοινώς εννοούμενες αλλά πολύ περισσότερο τις συνυφασμένες με μια εξελιγμένη συνειδητότητα, η οποία «τολμά» να θέτει τις κοσμικές επιρροές στην υπηρεσία του Ανθρώπου.
Και όλα αυτά σε σύγχρονη «μετάφραση» λένε το εξής απλό: Το μοιραίο υπάρχει μεν, μαζί φυσικά με τον νόμο της ανταπόδοσης, το κάρμα. Είναι όμως μέσα στις δυνατότητες μας -για να μην πω στα καθήκοντα μας- να το κοιτάξουμε κατάματα και να το υπερβούμε. Τρόποι βρίσκονται, αρκεί να υπάρχει ταυτόχρονα και η βούληση. Και σε αυτή μας την απόπειρα οι κάθε είδους «καρμικές» αναφορές, μόνον ως ανεπιθύμητα βαρίδια μπορεί να θεωρηθούν.Pameastrologia.gr:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου