ει και εάλω, η Πόλις ουκ εάλω!
Είναι φυσικό οι Τούρκοι να εορτάζουν την πολυπόθητη απόκτηση της Βασιλίδας των πόλεων, δεν ξέρω αν την πήραν από τους Έλληνες ορθοδόξους ή την κέρδισαν από τους "Φράγκους" προτεστάντες και καθολικούς!
Για τους Έλληνες η Πόλη κι αν αλώθηκε δεν αλώθηκε, στο νου και στην καρδιά μας βασιλεύει, αφού υπήρξε κέντρο του ελληνισμού, πρωτεύουσα, για πολλούς αιώνες, με ότι αυτό σημαίνει και εξακολουθεί να είναι εν μέρει διότι το νερό που κυλά πίσω δεν γυρνά!
Εκείνοι που προσπάθησαν να αποκόψουν τη μνήμη και τα βιώματα του λαού μας από την Κωνσταντινούπολη και την εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας δεν τα κατάφεραν.
Σύμφωνα με όσα επισήμως διδασκόμαστε και με τον τρόπο που τα διδασκόμαστε, είναι εύλογο ν΄ αναρωτιούνται σήμερα ορισμένοι αν η Βυζαντινή αυτοκρατορία υπήρξε Ελληνική Αυτοκρατορία. Το γεγονός ότι εκφράζεται η ερώτηση δεν είναι αρνητικό αλλά αντίθετα πολύ θετικό, η ερώτηση είναι η αρχή της αναζήτησης της αληθείας και όποιος κατάφερε να βρει κάποια αλήθεια πρώτα αμφισβήτησε και αναρωτήθηκε. Αρνητικό θα ήταν να μην απασχολούσε καμιά ερώτηση το μυαλό μας.
Ελάχιστα είναι γνωστά για την προϊστορική πόλη με την ονομασία Βυζάντιο. Την ίδρυσε ο Βύζας στην περιοχή Λύγος της Θράκης, την εποχή της Αργοναυτικής εκστρατείας, τότε που η θάλασσα του Μαρμαρά ήταν ακόμη λίμνη. Θα πρέπει να ήταν γύρω στο 11.855 π.Χ, σύμφωνα με μετρήσεις του αστρονόμου Κ. Χασάπη, ημερομηνία που συμφωνεί με τον Τίμαιο του Πλάτωνα.
Ο Βύζας ήταν γιος του Απόλλωνα και της νύμφης Κερόεσσας ή Κρόεσσα, θυγατέρα του ποταμού Καρμάνωρα, μετέπειτα Ίναχου του Άργους, και της Ιούς.
Η μητέρα του έδωσε την ονομασία της στον Κεράτιο ή Χρυσοκέρατο κόλπο, το Χρυσούν κέρας.
Το κέρας είναι όπλο πνευματικό αλλά και όργανο ήχου, συνδέεται με τη λέξη κηρ ή καρ, την καρδιά, έδρα της θνητής ψυχής, ενώ η κάρα, σύμφωνα με τον Πλάτωνα (1) είναι η έδρα της αθάνατης ψυχής/νου. Ο Κάρνος ή Κάρνειος θεωρείται παλαιός θεός θεός της Λακωνίας και Μεσσηνίας και ως Καρ θεωρείται γιος του Φορωνέα, πρώτου βασιλέα του Άργους κι έγινε επώνυμος ήρωας των Καρών. Δώδεκα γενιές αργότερα γεννήθηκε ο Λέλεξ. Κάρες και Λέλεγες είναι παλαιότερα ονόματα των Λακεδαιμονίων Σπαρτιατών και των Αργείων Αχαιών. Από τον Κάρα ονομάσθηκε η Επίκαρος-Επίδαυρος, από εκεί ο Καρ προχώρησε στην Αττικοβοιωτία και ίδρυσε τα "Μέγαρα" της Δήμητρας ενώ η μία ακρόπολη των Μεγάρων ονομάσθηκε Καρία, προφανώς μεταφέροντας τα μυστήρια της Λέρνης. Ο Εύμοπλος τα μετέφερε στη Μαρώνεια-Ίσμαρο και επέστρεψε στην Ελευσίνα!
Ο Καρ συνεχίζοντας έφτασε στη γνωστή Καρία και σ' όλη τη Μικρά Ασία. Στην ακτή της Μικράς Ασίας Κάρες Μεγαρείς ίδρυσαν τη Χαλκηδόνα ή Καλχηδόνα, η οποία έγινε γνωστή σ' όλο τον τότε γνωστό κόσμο λόγω του Μαντείου του Απόλλωνα (Καρ ή Κάρνειος). Τον 7ο π.Χ. αιώνα χρησμός των Δελφών (2) τους χαρακτήρισε "τυφλούς" και οδήγησε άλλη ομάδα Μεγαρέων στην πόλη Βυζάντιο του Βύζα. Τριάντα περίπου χρόνια αργότερα, τρίτη ομάδα Μεγαρέων εγκαταστάθηκε στο Βυζάντιο με τον Ζεύξιππο, μαζί τους και πολλοί Αργείοι!
Σύμφωνα με άλλη εκδοχή η Κερόεσσα ήταν θυγατέρα του Δία και της Ιούς και ανατράφηκε από τη θρακική νύμφη Σεσιμήτρη ή Σεμέστρη ή ο Βύζας ήταν γιος της Σεσιμήτρης που ανατράφηκε από την πηγαία νύμφη Βυζία.
Η τροφός της Κερόεσσας, Σεσιμήτρη είχε βωμό στο μυχό του Κεράτιου κόλπου, στο σημείο όπου γεννήθηκε ο Βύζας, επώνυμος ήρωας, ιδρυτής και πρώτος βασιλέας του Βυζαντίου.
Η πόλη του Βύζα, γιου του Απόλλωνα Κάρνειου και της Κερόεσσας του Καρμάνωρα, είχε τείχη ισχυρά, θεόκτιστα, όπως η Τροία! Τα έκτισε ο Βύζας με τη βοήθεια του Απόλλωνα και φυσικά του Ποσειδώνα. Τα τείχη είχαν δύο εισόδους "επί το θράκιον" και 27 πύργους από τους οποίους υπερείχε ο πύργος του Ηρακλή. Τούτος ο πύργος είχε την ιδιότητα να μεταδίδει τη φωνή εκείνων που βρισκόταν έξω προς τα μέσα, σαν ηχείο.
Σχετικά πρόσφατα ήρθε στο φως η ύπαρξη αυτής της αρχαιότατης πόλης. Τα ευρήματα χρονολογούνται τουλάχιστο 6.000 χρόνια πριν από τον 7ο π.Χ. αιώνα και την αποικία των Μεγαρέων, δηλαδή, στην 7η χιλιετία π.Χ.(3)
Ο Απόλλων αντιστοιχεί στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνόςή Σειρίου, η Αρτέμιδα στον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου.
Σύμφωνα με την παράδοση όταν το 340 π.Χ. ο Φίλιππος Β' πολιορκούσε το Βυζάντιο έτυχε να κάνει έφοδο μία ασέληνη νύχτα και βροχερή. Οι αστραπές και οι βροντές είχαν απομακρύνει από τις επάλξεις τους φρουρούς. Ο Φίλιππος πέτυχε να καταλάβει μία από τις πύλες όταν επίμονα γαυγίσματα των σκύλων ειδοποίησαν τους φρουρούς οι οποίοι σήμαναν συναγερμό. Τότε ήταν που πάνω από το λιμάνι φάνηκε μία έντονη λάμψη η οποία ειδοποίησε τους κατοίκους για τον κίνδυνο που διέτρεχαν. Η επίθεση αποκρούσθηκε και η λάμψη θεωρήθηκε σημείο θεϊκό, είναι γι' αυτό που έστησαν ένα άγαλμα της Εκάτης και χρησιμοποίησαν τη μορφή της στα νομίσματα, όπως και την ημισέληνο. Γνωρίζουμε την κυνοκέφαλη θεά Εκάτη, μάννα των οκτώ Καβείρων, ονομαζόταν επίσης Σκύλλα ή Λύκαινα, όπως ο Απόλλωνα Λύκαιος ή Κύνας. Η Εκάτη Άγγελος συνδέεται με την Αρτέμιδα που σύμβολο της είναι η ημισέληνος.
Η ημισέληνος (σελήνη) της Αρτέμιδας και ο αστέρας (ήλιος) του Απόλλωνα, αντιστοιχούν στους δύο αστερισμούς που χαρακτηρίζονται Μεγάλοι, τη Μεγάλη Άρκτο και το Μέγα Κύνα ή Σείριο. Αστερισμοί που μοιράζονται το θόλο του ουρανού, ορίζουν τις τροχιές των αστέρων και το ημερολόγιο. Η ημισέληνος και ο αστέρας ήταν γνωστά στο Φίλιππο, στους Μακεδόνες, στους υπόλοιπους Έλληνες και σ' ολόκληρο τον κόσμο. Η θέα της λάμψης και η αναγνώριση της από τους Μακεδόνες, πιστεύω, οδήγησε στην εγκατάλειψη της προσπάθειας τους να καταλάβουν το Βυζάντιο, από σεβασμό και όχι από φόβο. Τούτη την άποψη ενισχύει και το γεγονός ότι επί Αλεξάνδρου το Βυζάντιο έγινε πόλη αυτόνομη.
Η ίδια παράδοση επαναλαμβάνεται και αργότερα, θεϊκά σημεία παρουσιάζονταν πάνω από την Πόλη σε στιγμές μεγάλου κινδύνου.
Η ημισέληνος και ένα οκτάσχημο άστρο/ήλιος πάνω σε πορφυρό λάβαρο έγιναν το σύμβολο της Θεοφύλακτης. Αυτό είναι το φλάμπουρο που υιοθέτησε η Οθωμανική Αυτοκρατορία κι έγινε σημαία, το εθνικό σύμβολο της Τουρκίας. Τον ίδιο αστέρα, τον ήλιο της Ελλάδας, έφερε ως σύμβολο και ο Αλέξανδρος, είναι το ίδιο άστρο που έφεραν στον ώμο ζωγραφισμένο οι Πελοπίδες!
Τη θέση της αρχαίας πόλης Βυζάντιο διάλεξε και ο Μέγας Κωνσταντίνος με τους συμβούλους του. Παρ' όλο που είχαν περάσει πάνω από τρεις αιώνες από τη γέννηση του Σωτήρα, λέγεται ότι τα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης, στις 11 Μαΐου του 330 μ.Χ., έγιναν με την παρουσία ενός ιεροφάντη κι ενός ιεροτελεστή και ίσως με τη μεταφορά του Παλλαδίου, το οποίο μετέφερε στο Παλατίνο {Παλ(λ)ά(ν)τιο} - Palatino της Ιταλίας ο Αινείας από την Τρωάδα.
Είναι το ένα από τα δύο Παλλάδια που είχε μεταφέρει μαζί του ο Δάρδανος από την Αρκαδία στην Δαρδανία-Τρωάδα. Το ένα το μετέφεραν από την παλιά πόλη Τροία στο Ίλιον και από εκεί ο Διομήδης το μετέφερε στο Άργος, το άλλο από την πόλη Δάρδανο ο Αινείας, αρχηγός των Δαρδάνων, το πήρε μαζί του στην περιοχή του Παλατίνου λόφου-Ρώμη και από εκεί έφτασε στην Κωνσταντινούπολη!
Εντέλει η επιλογή της θέσης από τον Μέγα Κωνσταντίνο δεν υπήρξε μόνο αποτέλεσμα της πολιτικής και διοικητικής του μεγαλοφυΐας αλλά και της πνευματικής του καλλιέργειας.
Ο Θ. Ουσπένσκι (4) θα γράψει ότι μεταφέροντας τη διεθνή πρωτεύουσα στην Κωνσταντινούπολη, ο Κωνσταντίνος έσωσε τον αρχαίο πολιτισμό και δημιούργησε ένα αξιόλογο κέντρο για τη διάδοση του Χριστιανισμού.
Το γεγονός αυτό και μόνο δεν είναι απλώς ένδειξη, είναι απόδειξη της συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού, συνεπώς και της λατρείας!
kynorodi.blogspot.com
Σημειώσεις(1) Τίμαιος, 87a.
(2) Στράβων, VII, 6 και 20. // Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια ΠΥΡΣΟΥ, λήμμα Βυζάντιον. // Ηρόδοτος, IV, 144. // Vasiliev, Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Διεθνής Λέσχη Βιβλίου, 1973, σελ. 80.
(3) http://www.makthes.gr/ 13/1/2009.
(4) Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τ.1, σ. 60-62.
Είναι φυσικό οι Τούρκοι να εορτάζουν την πολυπόθητη απόκτηση της Βασιλίδας των πόλεων, δεν ξέρω αν την πήραν από τους Έλληνες ορθοδόξους ή την κέρδισαν από τους "Φράγκους" προτεστάντες και καθολικούς!
Για τους Έλληνες η Πόλη κι αν αλώθηκε δεν αλώθηκε, στο νου και στην καρδιά μας βασιλεύει, αφού υπήρξε κέντρο του ελληνισμού, πρωτεύουσα, για πολλούς αιώνες, με ότι αυτό σημαίνει και εξακολουθεί να είναι εν μέρει διότι το νερό που κυλά πίσω δεν γυρνά!
Εκείνοι που προσπάθησαν να αποκόψουν τη μνήμη και τα βιώματα του λαού μας από την Κωνσταντινούπολη και την εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας δεν τα κατάφεραν.
Σύμφωνα με όσα επισήμως διδασκόμαστε και με τον τρόπο που τα διδασκόμαστε, είναι εύλογο ν΄ αναρωτιούνται σήμερα ορισμένοι αν η Βυζαντινή αυτοκρατορία υπήρξε Ελληνική Αυτοκρατορία. Το γεγονός ότι εκφράζεται η ερώτηση δεν είναι αρνητικό αλλά αντίθετα πολύ θετικό, η ερώτηση είναι η αρχή της αναζήτησης της αληθείας και όποιος κατάφερε να βρει κάποια αλήθεια πρώτα αμφισβήτησε και αναρωτήθηκε. Αρνητικό θα ήταν να μην απασχολούσε καμιά ερώτηση το μυαλό μας.
Ελάχιστα είναι γνωστά για την προϊστορική πόλη με την ονομασία Βυζάντιο. Την ίδρυσε ο Βύζας στην περιοχή Λύγος της Θράκης, την εποχή της Αργοναυτικής εκστρατείας, τότε που η θάλασσα του Μαρμαρά ήταν ακόμη λίμνη. Θα πρέπει να ήταν γύρω στο 11.855 π.Χ, σύμφωνα με μετρήσεις του αστρονόμου Κ. Χασάπη, ημερομηνία που συμφωνεί με τον Τίμαιο του Πλάτωνα.
Ο Βύζας ήταν γιος του Απόλλωνα και της νύμφης Κερόεσσας ή Κρόεσσα, θυγατέρα του ποταμού Καρμάνωρα, μετέπειτα Ίναχου του Άργους, και της Ιούς.
Η μητέρα του έδωσε την ονομασία της στον Κεράτιο ή Χρυσοκέρατο κόλπο, το Χρυσούν κέρας.
Το κέρας είναι όπλο πνευματικό αλλά και όργανο ήχου, συνδέεται με τη λέξη κηρ ή καρ, την καρδιά, έδρα της θνητής ψυχής, ενώ η κάρα, σύμφωνα με τον Πλάτωνα (1) είναι η έδρα της αθάνατης ψυχής/νου. Ο Κάρνος ή Κάρνειος θεωρείται παλαιός θεός θεός της Λακωνίας και Μεσσηνίας και ως Καρ θεωρείται γιος του Φορωνέα, πρώτου βασιλέα του Άργους κι έγινε επώνυμος ήρωας των Καρών. Δώδεκα γενιές αργότερα γεννήθηκε ο Λέλεξ. Κάρες και Λέλεγες είναι παλαιότερα ονόματα των Λακεδαιμονίων Σπαρτιατών και των Αργείων Αχαιών. Από τον Κάρα ονομάσθηκε η Επίκαρος-Επίδαυρος, από εκεί ο Καρ προχώρησε στην Αττικοβοιωτία και ίδρυσε τα "Μέγαρα" της Δήμητρας ενώ η μία ακρόπολη των Μεγάρων ονομάσθηκε Καρία, προφανώς μεταφέροντας τα μυστήρια της Λέρνης. Ο Εύμοπλος τα μετέφερε στη Μαρώνεια-Ίσμαρο και επέστρεψε στην Ελευσίνα!
Ο Καρ συνεχίζοντας έφτασε στη γνωστή Καρία και σ' όλη τη Μικρά Ασία. Στην ακτή της Μικράς Ασίας Κάρες Μεγαρείς ίδρυσαν τη Χαλκηδόνα ή Καλχηδόνα, η οποία έγινε γνωστή σ' όλο τον τότε γνωστό κόσμο λόγω του Μαντείου του Απόλλωνα (Καρ ή Κάρνειος). Τον 7ο π.Χ. αιώνα χρησμός των Δελφών (2) τους χαρακτήρισε "τυφλούς" και οδήγησε άλλη ομάδα Μεγαρέων στην πόλη Βυζάντιο του Βύζα. Τριάντα περίπου χρόνια αργότερα, τρίτη ομάδα Μεγαρέων εγκαταστάθηκε στο Βυζάντιο με τον Ζεύξιππο, μαζί τους και πολλοί Αργείοι!
Σύμφωνα με άλλη εκδοχή η Κερόεσσα ήταν θυγατέρα του Δία και της Ιούς και ανατράφηκε από τη θρακική νύμφη Σεσιμήτρη ή Σεμέστρη ή ο Βύζας ήταν γιος της Σεσιμήτρης που ανατράφηκε από την πηγαία νύμφη Βυζία.
Η τροφός της Κερόεσσας, Σεσιμήτρη είχε βωμό στο μυχό του Κεράτιου κόλπου, στο σημείο όπου γεννήθηκε ο Βύζας, επώνυμος ήρωας, ιδρυτής και πρώτος βασιλέας του Βυζαντίου.
Η πόλη του Βύζα, γιου του Απόλλωνα Κάρνειου και της Κερόεσσας του Καρμάνωρα, είχε τείχη ισχυρά, θεόκτιστα, όπως η Τροία! Τα έκτισε ο Βύζας με τη βοήθεια του Απόλλωνα και φυσικά του Ποσειδώνα. Τα τείχη είχαν δύο εισόδους "επί το θράκιον" και 27 πύργους από τους οποίους υπερείχε ο πύργος του Ηρακλή. Τούτος ο πύργος είχε την ιδιότητα να μεταδίδει τη φωνή εκείνων που βρισκόταν έξω προς τα μέσα, σαν ηχείο.
Σχετικά πρόσφατα ήρθε στο φως η ύπαρξη αυτής της αρχαιότατης πόλης. Τα ευρήματα χρονολογούνται τουλάχιστο 6.000 χρόνια πριν από τον 7ο π.Χ. αιώνα και την αποικία των Μεγαρέων, δηλαδή, στην 7η χιλιετία π.Χ.(3)
Ο Απόλλων αντιστοιχεί στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνόςή Σειρίου, η Αρτέμιδα στον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου.
Σύμφωνα με την παράδοση όταν το 340 π.Χ. ο Φίλιππος Β' πολιορκούσε το Βυζάντιο έτυχε να κάνει έφοδο μία ασέληνη νύχτα και βροχερή. Οι αστραπές και οι βροντές είχαν απομακρύνει από τις επάλξεις τους φρουρούς. Ο Φίλιππος πέτυχε να καταλάβει μία από τις πύλες όταν επίμονα γαυγίσματα των σκύλων ειδοποίησαν τους φρουρούς οι οποίοι σήμαναν συναγερμό. Τότε ήταν που πάνω από το λιμάνι φάνηκε μία έντονη λάμψη η οποία ειδοποίησε τους κατοίκους για τον κίνδυνο που διέτρεχαν. Η επίθεση αποκρούσθηκε και η λάμψη θεωρήθηκε σημείο θεϊκό, είναι γι' αυτό που έστησαν ένα άγαλμα της Εκάτης και χρησιμοποίησαν τη μορφή της στα νομίσματα, όπως και την ημισέληνο. Γνωρίζουμε την κυνοκέφαλη θεά Εκάτη, μάννα των οκτώ Καβείρων, ονομαζόταν επίσης Σκύλλα ή Λύκαινα, όπως ο Απόλλωνα Λύκαιος ή Κύνας. Η Εκάτη Άγγελος συνδέεται με την Αρτέμιδα που σύμβολο της είναι η ημισέληνος.
Η ημισέληνος (σελήνη) της Αρτέμιδας και ο αστέρας (ήλιος) του Απόλλωνα, αντιστοιχούν στους δύο αστερισμούς που χαρακτηρίζονται Μεγάλοι, τη Μεγάλη Άρκτο και το Μέγα Κύνα ή Σείριο. Αστερισμοί που μοιράζονται το θόλο του ουρανού, ορίζουν τις τροχιές των αστέρων και το ημερολόγιο. Η ημισέληνος και ο αστέρας ήταν γνωστά στο Φίλιππο, στους Μακεδόνες, στους υπόλοιπους Έλληνες και σ' ολόκληρο τον κόσμο. Η θέα της λάμψης και η αναγνώριση της από τους Μακεδόνες, πιστεύω, οδήγησε στην εγκατάλειψη της προσπάθειας τους να καταλάβουν το Βυζάντιο, από σεβασμό και όχι από φόβο. Τούτη την άποψη ενισχύει και το γεγονός ότι επί Αλεξάνδρου το Βυζάντιο έγινε πόλη αυτόνομη.
Η ίδια παράδοση επαναλαμβάνεται και αργότερα, θεϊκά σημεία παρουσιάζονταν πάνω από την Πόλη σε στιγμές μεγάλου κινδύνου.
Η ημισέληνος και ένα οκτάσχημο άστρο/ήλιος πάνω σε πορφυρό λάβαρο έγιναν το σύμβολο της Θεοφύλακτης. Αυτό είναι το φλάμπουρο που υιοθέτησε η Οθωμανική Αυτοκρατορία κι έγινε σημαία, το εθνικό σύμβολο της Τουρκίας. Τον ίδιο αστέρα, τον ήλιο της Ελλάδας, έφερε ως σύμβολο και ο Αλέξανδρος, είναι το ίδιο άστρο που έφεραν στον ώμο ζωγραφισμένο οι Πελοπίδες!
Τη θέση της αρχαίας πόλης Βυζάντιο διάλεξε και ο Μέγας Κωνσταντίνος με τους συμβούλους του. Παρ' όλο που είχαν περάσει πάνω από τρεις αιώνες από τη γέννηση του Σωτήρα, λέγεται ότι τα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης, στις 11 Μαΐου του 330 μ.Χ., έγιναν με την παρουσία ενός ιεροφάντη κι ενός ιεροτελεστή και ίσως με τη μεταφορά του Παλλαδίου, το οποίο μετέφερε στο Παλατίνο {Παλ(λ)ά(ν)τιο} - Palatino της Ιταλίας ο Αινείας από την Τρωάδα.
Είναι το ένα από τα δύο Παλλάδια που είχε μεταφέρει μαζί του ο Δάρδανος από την Αρκαδία στην Δαρδανία-Τρωάδα. Το ένα το μετέφεραν από την παλιά πόλη Τροία στο Ίλιον και από εκεί ο Διομήδης το μετέφερε στο Άργος, το άλλο από την πόλη Δάρδανο ο Αινείας, αρχηγός των Δαρδάνων, το πήρε μαζί του στην περιοχή του Παλατίνου λόφου-Ρώμη και από εκεί έφτασε στην Κωνσταντινούπολη!
Εντέλει η επιλογή της θέσης από τον Μέγα Κωνσταντίνο δεν υπήρξε μόνο αποτέλεσμα της πολιτικής και διοικητικής του μεγαλοφυΐας αλλά και της πνευματικής του καλλιέργειας.
Ο Θ. Ουσπένσκι (4) θα γράψει ότι μεταφέροντας τη διεθνή πρωτεύουσα στην Κωνσταντινούπολη, ο Κωνσταντίνος έσωσε τον αρχαίο πολιτισμό και δημιούργησε ένα αξιόλογο κέντρο για τη διάδοση του Χριστιανισμού.
Το γεγονός αυτό και μόνο δεν είναι απλώς ένδειξη, είναι απόδειξη της συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού, συνεπώς και της λατρείας!
kynorodi.blogspot.com
Σημειώσεις(1) Τίμαιος, 87a.
(2) Στράβων, VII, 6 και 20. // Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια ΠΥΡΣΟΥ, λήμμα Βυζάντιον. // Ηρόδοτος, IV, 144. // Vasiliev, Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Διεθνής Λέσχη Βιβλίου, 1973, σελ. 80.
(3) http://www.makthes.gr/ 13/1/2009.
(4) Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τ.1, σ. 60-62.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου