ΤΙ ΜΑΣ ΦΕΡΝΕΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ[ΜΕΡΟς Α΄]

ΤΙ ΜΑΣ ΦΕΡΝΕΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ ?

Μία φράση η οποία στις μέρες μας ακούγεται πάρα πολύ και σε διάφορους κύκλους, είτε επιστημονικούς- ψυχολογικούς, είτε αστρολογικούς- αποκρυφιστικούς.
Όταν ακούγεται αυτή η έκφραση, αμέσως στο νου μας σχηματίζεται η αίσθηση κάποιας χρονικής περιόδου.
Μα, ποία ακριβώς είναι αυτή, ποίος την όρισε, γιατί δόθηκε αυτή η ονομασία, είναι πράγματα τα οποία συνήθως δεν τα γνωρίζουμε. Γι' αυτό, ας προσπαθήσουμε να δούμε τι ακριβώς σημαίνει Εποχή του Υδροχόου από κάθε άποψη και ας αρχίσουμε από την καθαρά επιστημονική- αστρονομική έννοια.




Μία από τις 14 ταυτόχρονες κινήσεις της γης είναι η ιδιαίτερη κυκλική κίνηση του πολικού άξονά της, η λεγόμενη μετάπτωση.

Αυτή αναγκάζει τον πολικό άξονα να διαγράψει έναν κώνο σε διάστημα περίπου 25,800 χρόνων.

Το χρονικό τούτο διάστημα ονομάζουμε κοσμικό έτος.

Αυτό δεν είναι μία καινούργια ανακάλυψη.

Ο Ίππαρχος ήταν εκείνος ο οποίος για πρώτη φορά παρατήρησε το φαινόμενο.

Αποτέλεσμα της μετάπτωσης είναι η αλλαγή του σημείου ισημερίας, καθώς και η περιοδική αλλαγή του πολικού αστέρα, γιατί μετατοπίζονται όλοι οι αστέρες στην ουράνια σφαίρα.






Αλλά, εκείνο το οποίο αξίζει να σημειωθεί, είναι η αλλαγή του σημείου ισημερίας, η οποία πραγματοποιείται περίπου κάθε 2,150 χρόνια.


Η περίοδος αυτή είναι γνωστή σαν κοσμικός ή πλατωνικός μήνας.


Με κάθε κοσμικό μήνα το σημείο ισημερίας μετατοπίζεται προοδευτικά από αστερισμό σε αστερισμό του ζωδιακού και με αυτό τον τρόπο, κάτω από αστρολογική θεώρηση, όλο αυτό το διάστημα των 2,150 χρόνων βρίσκεται υπό την επίδραση του ζωδίου στο οποίο πραγματοποιείται η ισημερία.


Ο Ίππαρχος καθόρισε ότι το σημείο ισημερίας εκείνης της περιόδου συνέπιπτε στις 0 μοίρες του Κριού, την αφετηρία του ζωδιακού κύκλου. Έτσι, με βάση αυτό τον καθορισμό λέμε ότι σήμερα περνάμε στην εποχή του Υδροχόου.


Αυτή η μετακίνηση γίνεται ακολουθώντας τη σειρά Κριός- Ιχθείς- Υδροχόος- Αιγόκερως κ.λ.π. μέχρι να ξαναφθάσει στον Κριό μετά από 25,000 χρόνια, έχοντας συμπληρώσει ένα κοσμικό έτος.

Τώρα ας εγκαταλείψουμε το πεδίο της επιστημονικής θεώρησης και ας εξετάσουμε τη σημασία την οποία έχουν όλα αυτά για τον άνθρωπο και την εξέλιξή του.


Σύντομα θα διαπιστώσουμε, με βάση τα ιστορικά γεγονότα, ότι ο προσδιορισμός του Ίππαρχου δεν ήταν τυχαίος, αλλά είχε τις ρίζες του, ίσως, στη μυστική εσωτερική γνώση της εποχής του…



Έχει παρατηρηθεί, ότι κάθε εποχή εκδηλώνει ορισμένα χαρακτηριστικά, τα οποία ανήκουν στο συγκεκριμένο ζώδιο, το οποίο την "χρωματίζει".



Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι κάθε ζώδιο αφήνει την σφραγίδα του με ένα εντελώς χειροπιαστό τρόπο.


Κάνοντας μία αναδρομή προς τα πίσω και βλέποντας τις περασμένες εποχές με ένα συγκριτικό μάτι, είναι εύκολο να το διαπιστώσουμε.



Ας αρχίσουμε τούτη την ανασκόπηση εξετάζοντας ένα πολύ σημαντικό γεγονός.


Αν και δεν έχει γίνει ακόμη αποδεκτό από τη συμβατική επιστήμη, ωστόσο δεν παύει από εσωτερική άποψη να θεωρείται ένας σταθμός για την ανθρώπινη εξέλιξη.


Πρόκειται, φυσικά, για την καταστροφή της Ατλαντίδος, η οποία σύμφωνα με την αναφορά του Πλάτωνα συνέβη το 8,498 π.Χ.


Αν, λοιπόν, τοποθετήσουμε αυτή την χρονολογία στο Κοσμικό ημερολόγιο, θα διαπιστώσουμε ότι η Ατλαντίδα βυθίστηκε περίπου όταν το σημείο ισημερίας περνούσε από το ζώδιο του Λέοντα σε αυτό του Καρκίνου. Ο Καρκίνος ανήκει στο στοιχείο του Νερού κι έτσι δεν είναι περίεργο, ότι με τον ερχομό της εποχής του Καρκίνου, η γη γνώρισε μεγάλους κατακλυσμούς.



Με την είσοδο στην εποχή του Καρκίνου και την ταυτόχρονη βύθιση της Ατλαντίδος, εξαφανίζεται σχεδόν κάθε πολιτισμός και οι λατρείες υποβιβάζονται.


Ο πλανήτης ο οποίος κυβερνάει τον Καρκίνο είναι η Σελήνη και εκείνη την εποχή αναπτύσσονται οι σεληνιακές λατρείες.


Ένα άλλο χαρακτηριστικό της εποχής του Καρκίνου είναι η ανάπτυξη διαφόρων μορφών μητριαρχίας, αλλά όχι στο βαθμό τον οποίο είχε αναπτυχθεί την εποχή της Παρθένου.



Μετά την εποχή του Καρκίνου ακολούθησε η εποχή των Διδύμων, η οποία κράτησε περίπου μέχρι το 4,300 π.Χ. (από το 6,450 π.Χ. περίπου)


Οι Δίδυμοι είναι ζώδιο του Αέρα και κυβερνιέται από τον πλανήτη Ερμή, προστάτη των γραμμάτων και του εμπορίου.


Αυτή είναι η περίοδος, όπου σύμφωνα με τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις, εμφανίζονται τα πρώτα συστήματα γραφής και γίνονται οι πρώτες απόπειρες οργανωμένου εμπορίου.


Γραφή και εμπόριο σημαίνουν επικοινωνία και η επικοινωνία είναι ένα από τα χαρακτηριστικά των Διδύμων και του Ερμή.



Η εποχή του Ταύρου ήταν η επόμενη και κράτησε περίπου μέχρι το 2,150 π.Χ.


Η Αφροδίτη είναι ο κυβερνήτης του Ταύρου, μιλώντας πάντα από αστρολογική άποψη.


Αλήθεια, αυτή την εποχή αναπτύσσεται η λατρεία της Θεάς Αφροδίτης, της Αστάρτης, καθώς και του ίδιου του ζώου, του Ταύρου.


Τα κυριότερα πολιτιστικά κέντρα της εποχής, η Κρήτη και η Μεσοποταμία, τον είχαν σαν κύρια θεότητά τους.


Η επίδραση του ταύρου σαν συμβόλου της Γης και της γονιμότητας επισφραγίζεται με την ανάπτυξη της γεωργίας και της κτηνοτροφίας, σε μία προσπάθεια να καλύψει τις ανάγκες των αυξανόμενων πληθυσμών.



Η επικράτηση της λατρείας του Άμμωνα στην Αίγυπτο σφραγίζει την είσοδο της εποχής του Κριού και ταυτόχρονα αρχίζουν οι μεταναστεύσεις των διαφόρων ινδοευρωπαϊκών φυλών, οι οποίες είχαν σα σύμβολο το κριάρι.


Είναι η εποχή στην οποία ανακαλύπτεται η επεξεργασία του σιδήρου, συμβόλου του πλανήτη του Κριού, δηλαδή του Άρη.


Είναι χαρακτηριστικό αυτό το οποίο αναφέρεται στη Βίβλο, πως όταν ο Θεός πρόσταξε το Μωϋσή να ξεκινήσει την πορεία του προς τη γη της Επαγγελίας, ζήτησε από τους Ισραηλίτες να θυσιάσουν κριάρια.


Ήταν η εποχή των σφοδρών συγκρούσεων, αλλά και των πρωτοπόρων στις διάφορες επιστήμες.


Οι απέραντες αυτοκρατορίες, η εμφάνιση της επιστημονικής σκέψης, η λατρεία της φωτιάς, όλα αυτά είναι στοιχεία τα οποία δείχνουν καθαρά την επίδραση του Κριού.



Ένα σημαντικό γεγονός για την ανθρώπινη εξέλιξη ήρθε να επισφραγίσει την αρχή (η αρχή υπολογίζεται περί τα 100 π.Χ.) μίας νέας κοσμικής χρονιάς.


Πρόκειται για τη γέννηση του Χριστού και τη διδασκαλία της Αγάπης, την οποία Αυτός έδωσε και η οποία χαρακτήρισε ολόκληρη την εποχή των Ιχθύων, άσχετα με το πόσο μακριά είναι ακόμη η ουσιαστική εφαρμογή της.


Αυτή είναι η εποχή της οποίας το τέλος ζούμε, καθώς σιγά- σιγά έχουμε αρχίσει (περίπου από το 2,000 μ.Χ.) να εισερχόμαστε στην Υδροχοϊκή.


Είναι αυτονόητο, ότι είναι αναγκαία μία λεπτομερής ανάλυση για την εποχή η οποία μας αφορά άμεσα.


Τόσο για εκείνη που παρέρχεται (Ιχθυακή), όσο και για την νέα (Υδροχοϊκή).



Αρχικά θα πρέπει να κάνουμε ένα διαχωρισμό, ο οποίος ισχύει για ΟΛΟΥΣ τους κοσμικούς μήνες και τις επιδράσεις των ζωδίων πάνω τους.


Κάθε εποχή χωρίζεται σε τρεις φάσεις (αντίστοιχες περίπου με τους ζωδιακούς δεκανούς).


Η πρώτη είναι το χρονικό διάστημα όπου το εισερχόμενο ζώδιο συναντιέται με το ζώδιο το οποίο εξέρχεται και οι επιρροές τους αναμιγνύονται.


Η δεύτερη είναι η πλήρης έκφραση των ιδιοτήτων του ζωδίου το οποίο έχει πια εισέλθει και του οποίου η επίδραση βρίσκεται στο αποκορύφωμά της.


Τέλος, ακολουθεί η σταδιακή έξοδος και η συνάντηση με το επόμενο ζώδιο το οποίο εισέρχεται και είναι η τρίτη φάση.


Ερευνώντας κατ' αυτόν τον τρόπο την εποχή των Ιχθύων, μπορούμε να φτάσουμε σε ουσιαστικά συμπεράσματα κατ' αρχήν για την επερχόμενη εποχή.



Είπαμε, ότι η Ιχθυακή Εποχή ξεκίνησε με τη γέννηση του Χριστού και τη διάδοση της διδασκαλίας Του.


Αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν μπορούσε να δεχθεί το κατεστημένο εκείνης της εποχής, το οποίο εκφραζόταν από τους ιερείς του Μωσαϊκού Νόμου και τους Ρωμαίους κατακτητές, γνήσιες εκδηλώσεις του απερχόμενου Κριού.


Η αντίδραση ήταν έντονη, υπήρξαν διαμάχες μεταξύ του καινούργιου και του παλιού, με αποκορύφωμα την σταύρωση του Χριστού.


Αλλά δεν σταματούν εκεί. Συνεχίζουν και μετά με τους άγριους διωγμούς των πρώτων Χριστιανών.


Σιγά-σιγά, όμως, έρχεται σε πλήρη έκφραση το ζώδιο των Ιχθύων και δημιουργείται το θεοκρατικό Βυζαντινό Κράτος, όπου όλες οι παλιές θρησκείες καταργούνται.


Είναι γνωστοί οι θρησκευτικοί αγώνες, ενώ παράλληλα στη Δύση κυριαρχεί μία περίοδος σκοταδισμού, η οποία επιβάλλεται κύρια από τους εκπροσώπους της θρησκείας.


Διαστρεβλώνεται η αλήθεια του Χριστιανισμού και γίνεται όργανο εκμετάλλευσης από τους λίγους.


Η ανθρωπότητα, εξαιτίας ορισμένων αρνητικών Ιχθυακών επιρροών, εμπλέκεται σε ένα κυκεώνα δεισιδαιμονιών, γίνεται εύπιστη σε καθετί και στρέφεται με λαθεμένη στάση προς την θρησκεία, με αποτέλεσμα να βυθίζεται περισσότερο στην πλάνη.



Όμως, στο ζενίθ της Εποχής αυτής αρχίζουν να δραστηριοποιούνται ορισμένα ανήσυχα πνεύματα, αντλώντας την έμπνευσή τους από τις παραδόσεις.

Η Αναγέννηση ήταν αποτέλεσμα της εργασίας αυτών των πνευμάτων, τα οποία συνειδητά προσπάθησαν να ελευθερώσουν την Ανθρωπότητα από το τέλμα.


Παρ' όλη την αντίδραση και το καταστροφικό έργο της Ιερής Εξέτασης, στήνονται τα θεμέλια για κάτι καινούργιο.


Αρχίζει ένας νέος εσωτερικός οργασμός για την Ανθρωπότητα, ανοίγονται νέοι ορίζοντες και δημιουργούνται καινούργια οράματα.


Προχωράει σαν ένα μικρό παιδί, πέφτει και ξανασηκώνεται, τραυματίζεται, αλλά συνεχίζει να τραβάει μπροστά, για να αρχίσει να διανύει το τελευταίο μέρος της εποχής αυτής.


Τώρα πια βρισκόμαστε στο μεταίχμιο των δύο εποχών, της Ιχθυακής και της Υδροχοϊκής.


Τι παρατηρούμε λοιπόν ;


Πώς έχουν τα πράγματα ;


Υπάρχουν δείγματα αλληλεπίδρασης των δύο ζωδιακών σημείων ;


Τα παρατηρούμε έξω στον κόσμο ;


Η Γαλλική επανάσταση, η βιομηχανική επανάσταση και τα μεγάλα φιλοσοφικά ρεύματα σημάδεψαν κύρια το 18ο και το 19ο αιώνα.


Η είσοδος στον 20ο βρήκε την ανθρωπότητα σε μία κατάσταση έντασης, με έκδηλα τα σημάδια μίας οικονομικής κατάπτωσης, ίσως ένα από τα πρώτα αποτελέσματα της ασύνετης χρήσης της μηχανής.


Είναι μία περίοδος όπου βλέπουμε να είναι οξυμένες οι αντιθέσεις μεταξύ των ανθρώπων και όλοι αναζητούν κάποια διέξοδο.


Η τριακονταετία από το 1914 ως το 1945 θεωρείται η πλέον κρίσιμη για την όλη εξέλιξη αυτού του πλανήτη.


Λέγεται πως οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, από εσωτερική άποψη, ήταν μία υλική εκδήλωση της εσωτερικής διαμάχης μεταξύ των Δυνάμεων του Φωτός και των Δυνάμεων του Σκότους.


Η ανθρωπότητα δοκιμάστηκε σκληρά, αλλά τελικά μπόρεσε και αντιστάθηκε σε αυτή την τρομερή επίθεση και κατόρθωσε να επιβληθεί, δίνοντας ταυτόχρονα μία καινούργια ώθηση στον πολιτισμό.


Είναι αλήθεια, ότι μετά έγιναν τεράστια άλματα σε όλους τους τομείς.


Οι επιστημονικές επιτεύξεις διαδέχονταν η μία την άλλη, χρησιμοποιήθηκαν καινούργιες πηγές ενέργειας και μπορούμε να μιλήσουμε για μία τεχνολογική επανάσταση, η οποία χρωματίζει όλο το μετέπειτα πολιτισμό μας.


Ταυτόχρονα, μέσα από τα διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα και τις ιδεολογίες, αναγνωρίζονται κύρια δύο τάσεις.


Μπορούμε να τις ονομάσουμε η συντηρητική και η προοδευτική.


Κάποιος άλλος μπορεί να τις ονόμαζε αντίστοιχα Ιχθυακή και Υδροχοϊκή. Με αυτό εννοούμε ότι καθετί το οποίο ανήκει στο παρελθόν, κρύβει μέσα του στοιχεία συντηρητισμού, ενώ καθετί το οποίο ανήκει στο μέλλον, υπόσχεται μία πρόοδο, μία εξέλιξη.



Λόγω της επίδρασης των Ιχθύων βλέπουμε γύρω μας τόσο φανατισμό, ταυτόχρονα με μία βαθιά συναισθηματική ευαισθησία και έναν άκρατο ιδεαλισμό, σε σημείο το οποίο ο άνθρωπος να χάνει τη διάκρισή του και να οδηγείται έντεχνα από το κατεστημένο σε οδυνηρές περιπέτειες.


Από την άλλη μία δεύτερη τάση αναπτύσσεται γοργά.


Η φρίκη και η βαρβαρότητα των Παγκόσμιων Πολέμων έφεραν στην επιφάνεια πολύ παλιά ερωτηματικά σχετικά με τη φύση του εαυτού μας, τον προορισμό μας και τη ζωή γενικότερα.


Σε κάθε γωνιά της γης, ιδιαίτερα μετά το '60, άρχισαν να ξεπετιούνται καινούργιες ιδέες και να ξεθάβονται παλιές ή ξεχασμένες.


Μεγάλες ή μικρές ομάδες ατόμων γίνονται αναζητητές κάποιας αλήθειας, η οποία θα τους απελευθερώσει από ό,τι πιστεύουν ότι τους υποδουλώνει -αντικειμενικά ή υποκειμενικά.


Είναι γεγονός, ότι αυτή η αναζήτηση υπήρχε πάντα, όμως αυτή τη φορά έχει ορισμένα χαρακτηριστικά, τα οποία σπάνια συναντιούνται ταυτόχρονα.


Μέσα στα τελευταία τριάντα χρόνια παρέλασε από το νου της ανθρωπότητας σχεδόν ολόκληρη η πνευματική κληρονομιά του παρελθόντος.


Χωρίς εξαίρεση, σχεδόν, αναβίωσαν όλες οι πίστεις και οι ιδέες των προγόνων μας, καλές ή κακές, ορθές ή παράλογες.


Έχει σημασία το ότι η αναζήτηση κάποιας αλήθειας σήμερα, δεν αποτελεί πια το προνόμιο ορισμένων ατόμων ή απομονωμένων ομάδων, αλλά απασχολεί και συναρπάζει ένα πολύ πλατύτερο σύνολο.


Χαρακτηριστικό επίσης των καιρών μας είναι ότι εκτός από τον τεράστιο όγκο της κληρονομιάς, ο παγκόσμιος νους κατακλύστηκε από έναν εξίσου τεράστιο όγκο καινούργιων ιδεών.


Η κύρια διαπίστωση, όμως, είναι ότι όλες αυτές οι πίστεις, οι ιδέες και τα μοντέλα δοκιμάστηκαν στην πράξη.

Παντού υπήρξαν και υπάρχουν πλήθη ατόμων, πρόθυμων να δοκιμάσουν τον ένα ή τον άλλο τρόπο ζωής -χωρίς να εξετάζουμε εδώ το πόσο σωστός μας φαίνεται ο καθένας ξεχωριστά.

Έτσι, σήμερα υπάρχει ένας ατέλειωτος κατάλογος ομάδων κάτω από διάφορες σημαίες -πολιτικές, θρησκευτικές, οικολογικές, αποκρυφιστικές, μυστικιστικές κ.λ.π.

Δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων απογοητευμένων από τον τρόπο ζωής τον οποίο επιβάλλει η σημερινή κοινωνία, έχουν ιδρύσει δικές τους κοινότητες, ζώντας με τον τρόπο τον οποίο κρίνουν πως τους εκφράζει. Η ανθρωπότητα ψάχνεται και δοκιμάζει.


Όλες οι συμβατικές ιδέες δέχθηκαν ένα γερό τράνταγμα από τα ρεύματα των καινούργιων ιδεών τα οποία διαρκώς διασταυρώνονται και αλληλοσυγκρούονται μέσα στον παγκόσμιο νου.


Είναι καταστάσεις τις οποίες βλέπουμε γύρω μας και τις ζούμε, είμαστε αυτόπτες μάρτυρες σε αλλαγές οι οποίες άλλες μας σοκάρουν και άλλες μας δίνουν ελπίδες.


Επηρεάζουν τη ζωή μας με τον άλφα ή βήτα τρόπο, γεμίζοντάς μας με νοσταλγία για τις "παλιές καλές μέρες", ή με πίστη για ένα καλύτερο αύριο.


Είναι σαν ένας άνεμος ο οποίος έρχεται από το μέλλον και παρασύρει στο διάβα του ό,τι άχρηστο μας έχει στοιβάξει το παρελθόν, εξετάζει την εγκυρότητα ακόμη και των πιο πατροπαράδοτων αντιλήψεων, ενώ ταυτόχρονα προσφέρει εμπνεύσεις και νέες προοπτικές.


Ποιό είναι το αποτέλεσμα των δύο κύριων τάσεων, τις οποίες περιέγραψα πιο πάνω;


Μία τεράστια σύγχυση.


Μία σύγχυση της οποίας η ρίζα βρίσκεται στη μεταβατική περίοδο την οποία διανύουμε, όπου το παλιό έχει οριστικά παρέλθει και το καινούργιο είναι άγνωστο και αδοκίμαστο.


Μέσα μας κλυδωνιζόμαστε μεταξύ ανασφάλειας και ελπίδας.


Στον δρόμο τον οποίο ακολουθούμε, πίσω δεν μπορούμε να γυρίσουμε πια και μπροστά δεν ξέρουμε τι μας περιμένει.


Αιωρούμαστε, καθώς η σελίδα της Ιστορίας γυρίζει…


Και όμως, μέσα σε αυτή τη σύγχυση, όλοι κάτι περιμένουμε.


Άλλοι συνειδητά, άλλοι ασυνείδητα.


Η ίδια η Φύση εκδηλώνει τα σημάδια της.


Είναι από παλιά διαπιστωμένο, ότι κάθε σημαντική αλλαγή πάνω στον πλανήτη συνοδεύεται και από πλήθος φυσικών φαινομένων ή ακόμη και φυσικών αλλαγών.


Η έξαρση των σεισμών, των ηφαιστειακών εκρήξεων, των πλημμυρών, των ξηρασιών και των τυφώνων, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελούν ένα προμήνυμα αυτού του οποίου έρχεται.


Μα και μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο υποστηρίζεται ότι έχουν ενεργοποιηθεί ορισμένες ψυχικές όψεις του.


Το 1959 ο Δρ. Καρλ Γιούνγκ ασχολήθηκε με ένα παγκόσμιο φαινόμενο το οποίο τον προβλημάτιζε, τους λεγόμενους ιπτάμενους δίσκους.


Χωρίς να απορρίψει ή να δεχτεί την αντικειμενική τους ύπαρξη -θέμα το οποίο εδώ άλλωστε δε μας αφορά- προσπάθησε να αναλύσει το φαινόμενο από ψυχολογική σκοπιά και έφτασε σε ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα:


"Ξέρω καλά ότι η φωνή μου, όπως παλιότερα έτσι και τώρα, είναι πολύ αδύνατη για να φτάσει ως τα αυτιά του πλήθους.


Εκείνο το οποίο με σπρώχνει σε αυτό, δεν είναι η αλαζονεία, αλλά η συνείδηση του ψυχολόγου.


Αυτή με αναγκάζει να εκπληρώσω το χρέος μου και να προετοιμάσω εκείνους τους λίγους οι οποίοι θα θελήσουν να με ακούσουν για τα επερχόμενα γεγονότα, ενδεικτικά του τέλους μίας εποχής.


Όπως μας είναι γνωστό από την ιστορία της Αρχαίας Αιγύπτου, έχουμε να κάνουμε με εκδηλώσεις ψυχικών αλλαγών, οι οποίες πάντα εμφανίζονται στο τέλος ενός Πλατωνικού μήνα και στην αρχή ενός άλλου.


Κατά τα φαινόμενα, είναι αλλαγές στη μορφολογία των ψυχικών αρχετύπων ή των "θεών", όπως τα ΄λεγαν κάποτε, οι οποίες επιφέρουν ή συνοδεύουν μακροχρόνιες μεταμορφώσεις στη συλλογική ψυχή.


Η μεταμόρφωση αυτή άρχισε με την ανατολή της ιστορικής περιόδου και άφησε τα ίχνη της, πρώτα στην εποχή του Ταύρου, η οποία βρισκόταν στο τέλος της, ύστερα στου Κριού και τελικά στων Ιχθύων, της οποίας η αρχή συμπίπτει με την ανατολή του Χριστιανισμού.


Πλησιάζουμε τώρα σε αυτή τη μεγάλη αλλαγή, την οποία μπορεί να την αναμένει κάποιος όταν το εαρινό σημείο μπει στον Υδροχόο…"



Έτσι, ο Γιούνγκ παρακινήθηκε και έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο σχετικά με τους ιπτάμενους δίσκους και την ψυχολογική τους ερμηνεία, θεωρώντας τους σαν καινούργιες μαντάλα, προμηνύματα μίας βαθιάς αλλαγής. Επιχείρησε μία προσέγγιση στο ασυνείδητο της ανθρώπινης φυλής και ξέθαψε σύμβολα, τα οποία φανερώνουν κάτι καινούργιο στον ορίζοντα της ομαδικής συνείδησης.


Έτσι μπορεί να ερμηνευτεί η κοινή μας διαίσθηση για κάποια επερχόμενη αλλαγή.


Η ασυνείδητη γνώση της υπάρχει μέσα σε κάθε μέλος της ανθρωπότητας.


Η λέξη κλειδί είναι Αλλαγή.


Ελκύει τα πλήθη και τα γοητεύει.


Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο τη διακηρύσσουν οραματιστές και φιλόσοφοι, πολιτικοί (Θυμηθείτε το μήνυμα του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του '81 με ηγέτη έναν Υδροχόο) και θρησκευτικοί ηγέτες.


Η αιτία δε της γενικής μανίας η οποία υπάρχει για μεσσίες, σωτήρες, ριζοσπαστικές αλλαγές ή εξωγήινους πολιτισμούς, τα οποία θα φέρουν έναν καινούργιο τρόπο ζωής, δεν είναι απλά κάποια ψυχολογική ανάγκη για ασφάλεια, λόγω της αβεβαιότητας των καιρών.


Πρόκειται για την ασυνείδητη γνώση ενός κοσμικού γεγονότος το οποίο έρχεται και το οποίο ο συνειδητός νους το ερμηνεύει σύμφωνα με την κοσμοθεωρία την οποία έχει ενστερνιστεί.



Τώρα, έχοντας καθορίσει όσο το δυνατό καλύτερα τα πλαίσια μέσα στα οποία κινείται αυτή την εποχή η ανθρωπότητα, μπορούμε να περάσουμε στην ανάλυση της εποχής του Υδροχόου.



Ο Υδροχόος είναι το 11ο από τα σημεία του ζωδιακού και αντιστοιχεί στον 11ο οίκο.



Το σχήμα του μπορούμε να το περιγράψουμε σαν δύο παράλληλες κυματιστές γραμμές.



Οι σύγχρονοι αστρολόγοι θεωρούν σαν κυβερνήτη του τον πλανήτη Ουρανό.



Είναι ζώδιο του Αέρα, ανήκει στο σταθερό σταυρό των ζωδίων μαζί με τον Ταύρο, το Λέοντα και τον Σκορπιό και είναι ενεργητικό.

Ο αριθμός 11, ο οποίος αναφέρεται στον Υδροχόο, είναι το 10 συν 1. Δηλαδή το 10, το οποίο είναι ο αριθμός της τελειότητας, συν τη Μονάδα. Είναι το κλείσιμο ενός κύκλου και η έναρξη κάποιου άλλου σε μία ανώτερη σπείρα της εξέλιξης.


Όλες οι αρχαίες παραδόσεις σχετίζουν αυτό το σύμβολο- ζώδιο με την πλημμύρα, η οποία αντιπροσωπεύει όχι μονάχα το τέλος του υλικού σύμπαντος, αλλά και τη συμπλήρωση, το κλείσιμο ενός κύκλου. (τσουνάμι;)


Οι Αιγύπτιοι ταύτιζαν τον Υδροχόο με το θεό Άπι, την προσωποποίηση του Νείλου, του οποίου οι πλημμύρες ήταν πηγή ζωής και γονιμότητας. Στις παλιές εικόνες εμφανίζεται σαν άγγελος με το "ύδωρ της Ζωής", το οποίο χύνει δίχως διακρίσεις σε όλη την ανθρωπότητα.



Μελετώντας το σχήμα του Υδροχόου, πιθανά να απεικονίζει δύο φίδια.


Το φίδι θεωρείται ένα από τα σύμβολα της σοφίας.


Το κάτω φίδι ίσως να είναι η αντανάκλαση του επάνω, του ανώτερου φιδιού.


Ο Θιβετανός Διδάσκαλος, στα βιβλία της Αλίκης Μπέιλι, αναφέρει τις δύο παράλληλες γραμμές σα δύο ποταμούς: τον ποταμό της Ζωής και τον ποταμό της Αγάπης, οι οποίοι εκβάλλουν στην ανθρωπότητα.


Υπάρχει και η σύγχρονη άποψη η οποία συνδέει τον Υδροχόο με την επιστήμη, μέσω του πλανήτη Ουρανού κι έτσι μπορεί να συνδεθεί με όλα τα είδη των "κυμάτων", τα ηλεκτρομαγνητικά, τα βαρυτικά, τα ηχητικά ή ακόμη και τα τηλεπαθητικά.


Είπαμε ότι ο Υδροχόος έχει κυβερνήτη τον Ουρανό, δηλαδή βρίσκεται κάτω από την επίδραση των ιδιοτήτων αυτού του πλανήτη.


Ανεξαρτησία, ασυμβίβαστος χαρακτήρας, επαναστατικότητα, αυθόρμητη παρόρμηση για δραστηριότητα είναι τα χαρακτηριστικά του Ουρανού, μα αυτό το οποίο κυρίως τον χαρακτηρίζει είναι η αλλαγή.


Είναι ένας πλανήτης αλλαγής, πολλές φορές απότομης.


Είναι ο αναζητητής της αλήθειας και συμβολίζει τον αποκρυφιστικό δρόμο.



Ο Ουρανός επηρεάζεται από την 7η ακτίνα, ένα από τα επτά Κοσμικά ενεργειακά ρεύματα.


Άλλωστε, η Υδροχοϊκή Εποχή χρωματίζεται από αυτή την ακτίνα.


Είναι η Ακτίνα της Οργάνωσης και της Τελετουργίας.


Συνενώνει τις δύο θεμελιώδεις όψεις, πνεύμα και ύλη.


Η ενέργειά της είναι αυτή η οποία χρειάζεται για να φέρει ρυθμό και τάξη στο χάος.


Έχει τη δυνατότητα να αποκαταστήσει τα αρχαία ορόσημα, να υποδείξει τους νέους θεσμούς, τις μορφές πολιτισμού και κουλτούρας τις οποίες απαιτεί η ανθρώπινη πρόοδος και να γαλουχήσει τη νέα ζωή και τις νέες καταστάσεις συνείδησης, τις οποίες η προηγμένη ανθρωπότητα όλο και περισσότερο θα κατακτά.


Τίποτε δεν μπορεί να αναχαιτίσει την δραστηριότητα της εξέλιξης.



Ας επανέλθουμε τώρα στη θεώρηση του Υδροχόου από αστρολογική σκοπιά.


Επειδή κάθε ζώδιο διαιρείται σε 3 δεκανούς, μπορούμε να διαιρέσουμε και κάθε εποχή σε τρεις περιόδους (όπως προανέφερα).


Στην πρώτη αντιστοιχεί ο Κρόνος, στη δεύτερη ο Ερμής και στην τρίτη η Αφροδίτη.


Η δραστηριότητα του Κρόνου είναι εκείνη η οποία έχει δημιουργήσει τις σημερινές δυσκολίες στον οικονομικό τομέα.



Η δεύτερη περίοδος ανήκει στον Ερμή και είναι εποχή της φώτισης.


Η αυτοσυνείδηση η οποία επιτεύχθηκε στο Λέοντα -το διαμετρικά αντίθετο ζώδιο του Υδροχόου- πρόκειται μέσω του Ερμή να επεκταθεί και να γίνει ομαδική συνείδηση.



Η Αφροδίτη ανατέλλει στην τρίτη περίοδο και μαζί της έχουμε τα πρώτα σπέρματα της περιεκτικής αγάπης.


Σε δύο χιλιάδες χρόνια περίπου από σήμερα, ίσως μπορέσουμε να εκφράσουμε την αδελφική αγάπη, την πραγματική Αδελφοσύνη.


Η μονάδα η οποία θα έχει σημασία, δε θα είναι πια το άτομο, αλλά ο όμιλος των ατόμων. Η απουσία εγωισμού και η συνεργασία θα καταλάβουν τη θέση της χωριστικότητας και του ανταγωνισμού.


Προτού η ανθρωπότητα μπορέσει να περάσει στο ζώδιο του Αιγόκερω, ο όμιλος θα έχει γίνει -και πρέπει να γίνει- ένα εκδηλωμένο γεγονός.



Συνεχίζοντας την αναφορά στα κύρια χαρακτηριστικά του Υδροχόου πρέπει να σημειώσουμε, ότι σα ζώδιο ανήκει στο στοιχείο του Αέρα.


Ο Αέρας είναι σύμβολο της νόησης και είναι εκείνο το στοιχείο το οποίο ανεβαίνει πιο ψηλά και τείνει να καταλάβει όλο το χώρο τον οποίο έχει στη διάθεσή του.


Είναι ο μεγαλύτερος εραστής της ελευθερίας.


Ασύλληπτος, απεριόριστος, αεικίνητος, συμβολίζει την ικανότητα του νου να διαπερνά τα πάντα, καθώς και την αιώνια αναζήτηση ενός από τα πιο ευγενικά ιδανικά, της Ελευθερίας.


Ελευθερίας από τα δεσμά τα οποία μας επιβάλλουν οι κοινωνικές συνθήκες, αλλά και ο ίδιος ο εαυτός.



Η επικοινωνία είναι ένα ακόμη από τα κύρια αέρινα χαρακτηριστικά του ζωδίου.


Έχει το δικό του τρόπο να την εκφράζει και μεταφέρει τα μηνύματα της Νέας Εποχής, όπως ο Υδροχόος μεταφέρει το νερό.



Η σταθερότητα και η ενεργητικότητα του Υδροχόου εντείνουν τα βασικά χαρακτηριστικά του, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στο ακλόνητο χάραγμα του δρόμου και εκφράζουν τη θέληση για υλοποίηση κάθε οράματος, την έμφυτη ανάγκη για τελειότητα.



Στο σταθερό σταυρό τον οποίο σχηματίζει ο Υδροχόος με τον Ταύρο, το Λέοντα και τον Σκορπιό, η αρετή η οποία αποδίδεται είναι η Αγάπη, σαν έκφραση της επιθυμίας για ζωή και εξέλιξη.


Θεωρείται ο σταυρός της Μετουσίωσης.


Επιθυμία η οποία μετουσιώνεται σε πνευματική φιλοδοξία.


Λέγεται ακόμη πως εκπροσωπεί τον πατέρα, το αιώνιο, ακίνητο σύμβολο το οποίο δείχνει μία κατάσταση, το Ένα.



Το μέταλλο το οποίο αντιστοιχεί στον Υδροχόο είναι το ουράνιο.


Μέταλλο του οποίου τελευταία συνειδητοποιήθηκε η αξία για τον άνθρωπο και του οποίου στη Νέα Εποχή θα αναπτυχθούν ποικίλες εφαρμογές.



Ο Υδροχόος κυβερνά και το κυκλοφορικό σύστημα.


Μέσω του αίματος διαχέεται εξίσου σε όλο τον οργανισμό η αναγκαία ποσότητα ζωικής δύναμης.


Είναι, λοιπόν, συμβολικά, καθήκον του απελευθερωμένου Υδροχόου να διαχύσει την πνευματική ζωή στο τέταρτο βασίλειο της φύσης, το ανθρώπινο.



Ανατρέχοντας στην ελληνική μυθολογία, ο Υδροχόος συνδέεται με το Γανυμήδη, τον οινοχόο των θεών, τον οποίο άρπαξε ο Δίας μεταμορφωμένος σε αητό και τον ανέβασε στον Όλυμπο.


Η ίδια ιστορία αναγράφεται και στον ουράνιο θόλο, καθώς μπροστά από τον αστερισμό του Υδροχόου υπάρχει ο αστερισμός του Αετού, ο οποίος φαίνεται να τον καθοδηγεί.


Συμβολίζει τον άνθρωπο, ο οποίος έφτασε σε ένα τέτοιο επίπεδο συνείδησης, ώστε προσέγγισε το Θείο και ανέβηκε να κατοικήσει με τους Θεούς.


Επομένως και ο Υδροχόος, στην ιδανική του μορφή, είναι η πορεία προς την γνώση.



Αλλά, υπάρχουν κι άλλα σημεία στην ελληνική μυθολογία τα οποία αφορούν στον Υδροχόο.


Από τους 12 άθλους του Ηρακλή, αυτός ο οποίος αντιστοιχεί στον Υδροχόο είναι ο καθαρισμός των σταύλων του Αυγεία.


Ο Ηρακλής ανέλαβε να καθαρίσει τους σταύλους του γιου του Ποσειδώνα σε μία μέρα.


Το πέτυχε αυτό μόνο αφού άλλαξε την κοίτη των νερών δύο ποταμών, του Αλφειού και του Πηνειού και γκρέμισε τα φράγματα για να περάσουν τα νερά και να καθαρίσουν κάθε βρωμιά η οποία είχε συσσωρευτεί χρόνια πριν.


Τι ήταν αυτό το οποίο έκανε ο Ηρακλής ;


Γκρέμισε τα φράγματα για να καθαρίσει την βρωμιά.


Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτός ο καθαρισμός σε μία φυσική εκδήλωση στον πλανήτη μας ;


Γιατί όχι την απαλλαγή από τη μόλυνση του περιβάλλοντος η οποία μαστίζει την εποχή μας ;


Αυτό είναι κάτι το οποίο μπορεί να γίνει στην εποχή του Υδροχόου…


Μα και τα συναισθηματικά και νοητικά φράγματα έχουν αρχίσει να γκρεμίζονται.


Ξεπηδάνε όμιλοι ανθρώπων αντρών και γυναικών, οι οποίοι παλεύουν με τον εαυτό τους, για να μην είναι προσκολλημένοι και φανατικοί στις απόψεις τους.


Μέσα στην Υδροχοϊκή εποχή, τα έθνη, όπως τα ξέρουμε, πρέπει να πάνε ακόμη πιο μπροστά.


Τα έθνη τα οποία πολεμούν για συμφέρον και ιδιοτέλεια -έθνος εναντίον έθνους- καλλιεργούν έναν στείρο πατριωτισμό, ο οποίος ουσιαστικά είναι καλλιέργεια μίσους.


Όταν γκρεμίσουμε τους φραγμούς της χωριστικότητας, τότε θα αφεθούμε μέσα στους δύο ποταμούς, στο ύδωρ της ζωής και στον ποταμό της αγάπης.


Ή, σε μία δυτική απόδοση, με τα δύο φίδια του Κηρυκείου του Ερμή. Είναι τα δύο ενεργειακά ποτάμια τα οποία ανεβαίνουν από κάτω προς τα πάνω, από το κέντρο του ιερού οστού προς το κεφάλι, το ανώτερο σημείο του ανθρώπου.





Κι εδώ μπορούμε να θυμηθούμε ότι ο πλανήτης Ουρανός κυβερνάει τον κωνοειδή αδένα και ο Ερμής το μυξαδένα, από τους κύριους εγκεφαλικούς αδένες, των οποίων η ενεργοποίηση έχει σαν αποτέλεσμα την εσωτερική όραση.


Είναι αλήθεια πως στη Νέα Εποχή όλη η εσωτερική διαδικασία θα διαδραματίζεται κυρίως στο κεφάλι.


Στο βιβλίο της "Πραγματεία επί των 7 ακτίνων" η Αλίκη Μπέιλι τονίζει ιδιαίτερα αυτή τη διεργασία.


Συγκεκριμένα λέει:


"…στο κεφάλι του ίδιου του ανθρώπου λαμβάνει χώρα ένα θαυμάσιο γεγονός.


Στο ζωντανό αυτό οργανισμό εκτυλίσσεται το δράμα μέσω του οποίου το ανθρώπινο ον συγχωνεύεται μέσα στη θεότητα.


Το τελικό μεγάλο δράμα της μυστικιστικής ένωσης μεταξύ Θεού και ανθρώπου και μεταξύ της ψυχής και της προσωπικότητας διαδραματίζεται εκεί".

Αυτό φέρνει στο νου το ανώγειο του σπιτιού, όπου έγινε ο Μυστικός Δείπνος. Συνεχίζεται.....

ΠΗΓΗ:  http://thesecretrealtruth.blogspot.com/