"ΛΟΙΠΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ..ΕΙΤΕ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΕΙΤΕ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ"

Η εργασία πού αναρτώ ειναι αγνώστου συγγραφέα,θα σας δώσω ομως στό τελος της ενότητος ενα λίνκ και ενα e-mail που εχει αφήσει,αντί υπογραφής]

Η είσοδος του μηδενός και το μη ον.

Καθισμένος στο παγκάκι της πλατείας εξασκώ την μνήμη μου με τα αντικείμενα που βλέπω. Η πλατεία, τα δένδρα, τα κτίρια, το βουνό, τα σύννεφα, το ηλιοβασίλεμα.
Επιστρέφω στο σπίτι και αναπολώ την εικόνα. Όλα είναι στην θέση τους αλλά κάτι λείπει. Λείπει ο εαυτός μου. Στέκεται αδύνατον να τοποθετήσω στην φαντασία μου, τον εαυτό μου σαν παρατηρητή μέσα στην εικόνα που έζησα. Κοιτάζοντας το τοπίο έχασα τον εαυτό μου...
Ο τοπιογράφος Σεζαν είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: «Ο άνθρωπος όταν κοιτάζει το τοπίο πρέπει να είναι απών».

Με την πάροδο του χρόνου, διαπίστωσα, πως ο εαυτός κατά την διάρκεια του θαυμασμού, ζει την δική του ζωή μέσα στα χρώματα της εικόνας. Όπως κάποιος που αναπολεί εμπρός από το είδωλο του στον καθρέπτη. Η αναγνώριση της ταύτισης του εαυτού με την εικόνα δημιουργεί πάντα ένα σοκ. Επειδή η εμφάνιση του εαυτού στο είναι της εικόνας, προσδιορίζει τον θετικό πόλο του γεγονότος, αποκαλύπτοντας τον αρνητικό πόλο, στην αίσθηση της απουσίας και το μη ον.

Εκείνη την στιγμή, ο κόσμος του εαυτού μεταμορφώνεται σε ένα ιερό αγγείο. Πολωμένος στο περίβλημα της τρισδιάστατης εικόνας και το κενό που αμφισβητεί την ύπαρξή του.
Παρμενίδης: ... «λοιπόν Αριστοτέλη είτε υπάρχουμε, είτε δεν υπάρχουμε...»

Έτσι ο Παρμενίδης προσδιόρισε το φαινόμενο των Διοσκούρων ή του νεκρού αδελφού... (βλ. Δυάδα)

Η μονάδα εκδηλωμένη ως μορφή και η νοητική γέννηση.

Στο τέλος του βιβλίου του Στάϊμπεγκ «Σ έναν άγνωστο θεό», αποκαλύπτεται ότι κατά την στιγμή του θανάτου του ήρωα, «έβρεξε, το σώμα του φούσκωσε και έγινε ολόκληρος ο πλανήτης. ... έπρεπε να το είχα καταλάβει.»

Κοιτάζοντας το τοπίο η ταύτιση ακολουθεί τον νόμο του προσώπου. Έτσι ο ουρανός είναι το μέτωπο, ο ήλιος με την σελήνη τοποθετούνται στα μάτια. Τα σύννεφα είναι τα φρύδια. Η αντιστοιχία συνεχίζεται ομαλά σχετίζοντας το βάθος του ορίζοντα με την μύτη. Επειδή τίποτα δεν είναι πιο μακρινό από την άκρη της μύτης μας… Τα εύπλαστα μάγουλα έχουν συγγένεια με την θάλασσα ή την κίνηση των δένδρων. Η κάτω σιαγόνα με το έδαφος.
Παρόμοια αντιδρά το πρόσωπο και στις εικόνες της φαντασίας. Ένας μορφασμός διηγείται την ιστορία της δημιουργίας του, σε όσους έχουν την ευαισθησία να παρακολουθήσουν. Το πρόσωπο είναι η μορφογεννητική συσκευή των εικόνων που σχηματίζονται στην φαντασία μας.

Όταν η δύναμη της συγκέντρωσης αυξήθηκε αρκετά, παρατήρησα τον σχηματισμό ενός δαιμονιώδους χαμόγελου και αναφώνησα. Ώστε εσύ είσαι πονηρούλη! Επειδή αναγνώρισα το δικό μου πρόσωπο πίσω από αυτό της μίμησης. Το ατίθασο νοητικό κεφάλι μου μεταμορφώνεται στο πρόσωπο του οποίου μιμούμαι τις σκέψεις. Παρατήρησα ακόμη ότι οι μυϊκές συσπάσεις του προσώπου μου λειτουργούν σαν τρόπος αποθήκευσης των θεατρικών συμβάντων που εκτυλίχθηκαν εμπρός μου.
Η εστίαση του φαινομένου στην παρεγκεφαλίδα, με οδηγεί στην υπόθεση ότι σχετίζεται με τον πρωτόγονο εγκέφαλο του φιδιού, βάση της μετέπειτα εξέλιξης των εγκεφαλικών λοβών.
Ενδεικτική αυτού του προβληματισμού είναι η περίπτωση ενός ζωγράφου , που αφότου ανακάλυψε ότι ζωγραφίζει το δικό του πρόσωπο δια μέσου του μοντέλου του αλλά και οποιουδήποτε άλλου αντικειμένου, πήρε την απόφαση να κάνει μόνον αυτοπροσωπογραφίες. (βλ. Το πορτρέτο του Dorian Grey)

Η δυάδα. Η αντίληψη ως συναίσθημα - όνειρο.

Κάποτε προσπάθησα να ενώσω την εικόνα του κεριού που βρισκόταν τοποθετημένο εμπρός μου με το ίδιο που είχα όμως αναπλάσει στην φαντασία μου. Υπήρχαν δύο εικόνες, δύο κεριά. Το ένα ήταν αίσθηση το άλλο ήταν ιδέα. Το ένα ήταν δημιούργημα του φωτός του κόσμου, το άλλο του φωτός της φαντασίας. Θυμήθηκα την παρότρυνση… Αν θέλεις να το δεις, κοίταξε το, κατευθείαν, γιατί την στιγμή που αρχίζεις να σκέπτεσαι, το έχεις ήδη χάσει.
Αίφνης αποφάσισα μόνον να κοιτώ... Άστραψε σαν άγγελος η αισθητήρια συνείδηση, αποδεσμεύοντας την όραση από την φυλακή του σώματος...
Εκτοξεύτηκα μαζί με την προσοχή μου και περιστράφηκα σαν νυχτοπεταλούδα γύρω από το κερί… Ένα θερμό άνοιγμα στην περιοχή του ηλιακού πλέγματος με πληροφόρησε ότι ήρθα σε επαφή με τον κόσμο της φωτιάς που εδράζει σαν όραση σε αυτό το κέντρο.

Η αίσθηση ή εικονική συνείδηση, είναι το προϊόν ενός προανθρώπινου σταδίου εξέλιξης, του στοιχειακού. Εδώ τα αισθήματα του υποκειμένου είναι σε πλήρη εξάρτηση με την εικόνα που αντικρίζει. Η επαφή του ανθρώπου με αυτό το βασίλειο συντελείται στον κόσμο των «συναισθηματικών παραισθήσεων». Εκεί καθώς καταρρέουν τα όρια ανάμεσα στον εαυτό και τον μη εαυτό, αναγνωρίζεται η συμπεριφορά της προσοχής, ως βέλους, που εκτοξεύεται πέρα από την περιοχή του φυσικού αισθητήριου οργάνου. Ταξιδεύοντας επάνω σε μια αιθερική γραμμή αναγορεύει την όραση σε ιδιότητα του χώρου.
Η τριάδα. Η ιδέα ως δημιουργική επιθυμία

Η παραμονή των παραστάσεων στην μνήμη μετά την απομάκρυνση των αντικειμένων είναι η έδρα τηςψυχολογικής ζωής που δημιουργεί βαθμηδόν την ανεξάρτητη νοητική μονάδα. Η όλη εργασία βασίζεται στην καταγραφική ιδιότητα, της μνήμης-αιθέρα. Στα επάλληλα επίπεδα της ζωντανής ουσίας, δημιουργούνται παθητικά, τα αντίγραφα των πρώτων εντυπώσεων, όπου διατηρούνται ως αρχετυπικά σπέρματα. Το εγώ ή σπερματικός σκώληξ, είναι ο λόγος της θέας του κόσμου προς το όργανο της καταγραφής (τον νου - μορφή). Είναι ένα υπόλοιπο...

Οι ιδέες αρχέτυπα προβάλλονται μέσω του νου και των συγκινησιακών αισθήσεων στην οθόνη του φυσικού κόσμου.

Εφ όσον μπορούμε να νοιώσουμε την εμπειρία ενός αντικειμένου, χάρις σε έναν αριθμό από διαφορετικές αισθήσεις. Θα πρέπει να υπάρχει ένα κεντρικό σημείο που να συνδυάζει τις εμπειρίες. Το σημείο αυτό είναι ο νους που αναλαμβάνει την ευθύνη της ενοποίησης των αισθήσεων και της σύγκρισης τους με τους "νόμους" - χρόνο της πολιτείας - οικογένειας. Συγχρονίζοντας λανθασμένα το αρχέτυπο δημιουργεί μηχανισμούς που συν-διαμορφώνουν τα συμβάντα στην αντίληψή μας, αλλοιώνοντας τα γεγονότα. (Παραισθήσεις)

Η ενεργητική αυτή διαδικασία του νου, που εύκολα αναγνωρίζεται στην αλληλεπίδραση της φαντασίας με τα γεγονότα κατά την παιδική ηλικία, γίνεται τελικά αυτόματος μηχανισμός, αποκαλούμενος και χαρακτήρας ή αμυντικός μηχανισμός του ατόμου, με το υποκείμενο να επαναλαμβάνει τις απλές ή πολύπλοκες τραυματικές του ιδεοληψίες, στα συμβάντα της ζωής του.

Η τετράδα. Η δημιουργική ομιλία και το φάντασμα της προσωπικότητας στην νοητική σταύρωση

Καθ όσον χρόνο η φαντασία κυριαρχεί, το βρέφος διανύει το «στοματικό στάδιο», προσλαμβάνοντας μόνον εύπεπτες τροφές-εντυπώσεις. Η φυσιολογία της ομιλίας συνδέεται άμεσα με τα κατώτερα κέντρα, και την μετατροπή των ενεργειών της πέψης, του ουρογεννητικού συστήματος και της αποβολής. Η ομιλία θα εμφανιστεί τελικά, κατά την σταθεροποίηση του πλέγματος των αρχετύπων-ιδεών μαζί με την ικανότητα της χώνευσης των τροφών, και τον έλεγχο των σφιγκτήρων. Οι ανεπαίσθητες ωθήσεις στην περιοχή της έδρας είναι που μεταμορφώνονται σε ομιλία. Τα βρέφη αδυνατούν να εκφέρουν σε λόγο την οποιαδήποτε σκέψη, όπως οι ενήλικες αδυνατούν να εκφράσουν τα βαθύτερα συναισθήματα τους. Καθ όσον ως άλλα νήπια, θα πρέπει να αναδυθούν από τα σκοτεινά βάθη της ψυχής τους.

Ομιλώντας, η πραγματικότητα των εκφραζόμενων γνωμών ενισχύεται, επειδή ενεργοποιούνται οι δυνάμεις της δημιουργικής φαντασίας, παγιώνοντας το πλέγμα των αρχετύπων.

Έτσι η ομιλία σαν τον Ερμή αλυσοδένει τον Προμηθέα-φωτιά στον βράχο της γήινης πραγματικότητας.

Κάποτε ευρισκόμενος σε νηστεία και ησυχία ατενίζοντας εμπρός, παρακολούθησα τον ομιχλώδη μηχανισμό της προσωπικότητας, να διαχωρίζεται από εμένα και να ορμά σε μια βιτρίνα με φαγητά...! Με αυτόν τον τρόπο συνειδητοποίησα τον ψυχολογικό μηχανισμό των αισθήσεων σαν μια φασματική οντότητα στην δική της ζωή. Το σύστημα των αρχετύπων, συγκαλυμμένο στο φαινόμενο της ακατάπαυστης φλυαρίας, αποτελεί το φάντασμα της προσωπικότητας. Η προσωπικότητα συντίθεται λοιπόν από "δυνάμεις" του φυλετικού περιβάλλοντος. Είναι ένα δάνειο που με τον θάνατο επιστρέφεται στο ταμείο των φυσικών στοιχείων. 4=2+2 . Δηλαδή η συνειδητοποίηση του μηχανισμού των προσωπικοτήτων ή πεινασμένων φαντασμάτων του Βουδισμού είναι το δεύτερο υπαρξιακό σοκ...

Εδώ υπάρχει μια προσέγγιση στον συμβολισμό του αετού-ήχου που τρώει το συκώτι. Επειδή σε αυτό το ορμονικό εργαστήριο συντελείται η αναγνώριση και η κατανομή των αναγκών που επικοινωνούνται από τον κόσμο των φυσικών αισθήσεων, αλλά δεν ικανοποιούνται καθώς οι άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση... και δεν ακούν. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα στο ήπαρ καταλήγουν οι ήχοι του περιβάλλοντος. "βλ. το τόξο του Οδυσσέα και τον 5, για την επίλυση του φαινομενολογικού μύθου της πραγματικότητας"

Η πεντάδα αυτοσυνείδηση και η κρίση

Η υποτυπώδης νοητική λειτουργία των επιθυμιών, που υφίσταται στην διάρκεια της ημέρας, εξαρτάται περισσότερο από τις τυχαίες ωθήσεις των εισερχόμενων εντυπώσεων και λιγότερο από μια κατευθυντήρια θέληση.
Η χαλιναγώγηση των αισθήσεων και η οικονομία στους πόρους του συστήματος που αποτελεί την προσωπικότητα, κυοφορεί την νοητική κατεύθυνση, που αναλαμβάνει το επίπονο έργο της επεξεργασίας των εντυπώσεων, αποδεσμεύοντας την πολύτιμη ερωτική ουσία τους. (ορμόνες)

Η επεξεργασία των δεδομένων της μνήμης επάνω στα καθημερινά συμβάντα, γεννά την αίτηση για δικαιοσύνη.
Η πύλη του ωροσκόπου τότε ανοίγει, αποδίδοντας, την εκλεπτυσμένη ενέργεια της ανώτερης συναισθηματικής- συνείδησης, που καθιστά εφικτή την ατομική νοητική υπόσταση.

Το δικαστήριο της συνείδησης, είναι ένας νοητικός θεατρικός χώρος όπου κρίνονται οι καθημερινοί ψυχολογικοί δράστες. Όπως κάθε δικαστήριο συνεδριάζει, όταν στοιχειοθετηθεί η καταγγελία, ή όταν ο ύποπτος γίνει αντιληπτός την ώρα που εκτελεί την αδικία…
Στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το άγχος και η νευρικότητα που με ταλαιπωρούσαν
«…Είχε περάσει μια εφιαλτική ώρα μεγάλης νευρικότητας σε σωματική ακινησία. Στο τέλος αποκοιμήθηκα… Εμφανίζεται ένας θεατρικός χώρος. Ο προβολέας φωτίζει ένα κέλυφος από το οποίο προβάλλει ένα σκουλήκι. Ένα χέρι χαϊδεύει το κεφάλι του σκουληκιού. Είναι το δεξί μου χέρι. Το σκουλήκι ορμά και το κατασπαράζει με μοχθηρία. Δεύτερο χέρι προβάλλει, χαϊδεύει και χάνεται από τα δόντια. Η σκηνή επαναλαμβάνεται για τρίτη φορά. Αρκετά… Μια θεϊκή οργή γεννιέται μέσα μου. Από αριστερά εμφανίζεται ένα χέρι οπλισμένο με ρομφαία. Είναι τόση η ισχύς της που καθώς πλησιάζει το σκουλήκι, αυτό εξαερώνεται...
Ξυπνώ λάμποντας από χαρά και πνευματικότητα. Είδα το χέρι του ελέους και της τιμωρίας, να επεξεργάζονται το σπέρμα της ελαττωματικής μου ψυχολογίας…»

Η εξάδα. Το φως της ψυχής ως συνειδητή αντίληψη-ενόραση.

Ένα βιολογικό πιεζοηλεκτρικό φαινόμενο στους οφθαλμούς, αποκαλύπτει το φως της καρδιάς. Οι οφθαλμοί υπό την πίεση των δακτύλων αποκαλύπτουν τους αιθέριους σπινθήρες.
Με την επάνοδο στην φυσιολογική όραση, διαπιστώνουμε ότι με την πίεση διεγέρθηκε ένα σπινθηροβόλο πυρ που βρισκόταν σε λανθάνουσα κατάσταση. Τώρα όμως γίνεται κατανοητό ότι η αντίληψή του πυρός εναπόκειται στην ανάπτυξη της ευαισθησίας μας στο φαινόμενο των απείρως μικρών τριγωνικών σπινθήρων.
Μελετώντας την συμπεριφορά των αιθέριων αυτών φωτεινών σημείων, ανακαλύπτουμε την συσχέτισή τους με το νευρικό και το ορμονικό μας σύστημα. Η διέγερση τους ενισχύεται κατά την αϋπνία, την έντονη μυϊκή προσπάθεια, δημιουργώντας ενίοτε προβολές φανταστικών εικόνων στον εξωτερικό χώρο. Πρόκειται λοιπόν για την παρουσία του ονειρικού φωτός στην εγρήγορση.

Ο θαυμαστός κόσμος μας οφείλεται στην τριβή των αιθέριων ονειρικών σπινθήρων, καθώς εξέρχονται δια μέσου των έμβιων μορφών, με το ηλιακό φως. Δηλαδή τα αντικείμενά του είναι ψυχικές προβολές που ανθίζουν από μια προϋπάρχουσα συσσώρευση αιτιωδών σπερμάτων.

Τοποθετώντας στις κορυφές ενός τριγώνου τις έννοιες πνεύμα-ύλη-ψυχή, διαπιστώνουμε ότι ανά δύο οι κορυφές σχετίζονται στην τρίτη. Το πνεύμα και η ύλη συνθέτουν την ψυχή. Η ύλη και η ψυχή συντίθενται στο πνεύμα. Το πνεύμα συναντά την ψυχή στην ύλη. (βλ. το πυθαγόρειο θεώρημα)

Η επτάδα. Το ηλεκτρικό πυρ

Με την λέξη μετείκασμα περιγράφουμε την διέγερση του ονειρικού φωτισμού. Το αρνητικό μετείκασμα λαμβάνει χώρα με την κόπωση του οφθαλμού. Συμβαίνει τότε το χρώμα που παρατηρήθηκε έντονα να εκφυλίζεται στο συμπληρωματικό του. Ας μην λησμονούμε όμως πως ομιλούμε για το ονειρικό φως. Η διέγερση του δεν είναι απλά ένα παθητικό φαινόμενο στον αμφιβληστροειδή. Συμβαίνει τα διάφορα υποπροϊόντα του μετεικάσματος να έχουν απρόβλεπτες συμπεριφορές με την εστίαση της προσοχής του παρατηρητή.
Η μελέτη του φαινομένου υποδεικνύει την δυνατότητα ανάπτυξης μιας μεθόδου αλληλενέργειας με το ασυνείδητο. Το παρατεταμένο κοίταγμα των συμπληρωματικών χρωμάτων μιας εικόνας, δημιουργεί την θετική διαμεσολαβητική της παρουσία στην φαντασία, διευκολύνοντας, την ικανότητά μας για συγκέντρωση.

Πειραματίστηκα κάποτε με την φωτογραφία της ακρόπολης και βρέθηκα εκεί… Ας επαναλάβω όμως τα βήματα.
26 του μηνός αργά την νύχτα. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στην εικόνα της Ακρόπολης με την βοήθεια μιας φωτογραφίας . Φαντάζομαι ότι ανεβαίνω τα σκαλιά. Αλλά η μηχανική φαντασία μου επιτίθεται και κλείνει τις σιδερένιες πόρτες. Κάθε προσπάθεια να ανέβω παραμένει άκαρπη για πολλή ώρα, από ανυπέρβλητα βλακώδη νοητικά εμπόδια.
Μετουσιώνω την ενέργεια των κατώτερων κέντρων με μια πράξη θέλησης και εκτοξεύομαι λυσσαλέα προς τον φανταστικό Παρθενώνα... Η «προσγείωση» με βρίσκει με αμήχανη συνείδηση στον αμυδρά φωτισμένο περίβολο ενός ναού. Διακρίνω τους δύο κυλινδρικούς κίονες και την θύρα. Δεν είναι η γνωστή ακρόπολη...
Πριν προλάβω να σκεφτώ, μια φιγούρα με χλαμύδα της οποίας δεν βλέπω το πρόσωπο με πλησιάζει. Στο δεξί της χέρι κρατά μια πυρωμένη ρομφαία. Την σηκώνει δείχνοντας κάτι στο στήθος μου. Είναι ένα σφαιρικό σημείο έντασης που ανεβοκατεβαίνει και που η ρομφαία το υποδεικνύει σταθερά. Είναι η ανισόρροπη ενέργεια που χρησιμοποίησα για να φθάσω…
Με την συνειδητοποίηση αυτή η Θύρα του ναού αρχίζει να ανοίγει.
Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ είναι ένα απόκοσμο λευκό φως να με τυφλώνει.
Κάτι πολύχρωμοι τριγωνικοί σχηματισμοί συνόδευαν την μνήμη μου καθώς επανερχόταν.
Το σοκ του ηλεκτρικού πυρός έκανε την αδύναμη προσωπικότητά μου να φρίττει όλη την επόμενη μέρα, προσπαθώντας να αφομοιώσει την ομορφιά της προηγούμενης νύχτας.
Η φύση του λευκού υπερκόσμιου φωτός ήταν τόσο εξωφρενικά άγνωστη στην αντίληψη μου που ο νους μου κατέταξε το συμβάν σαν επαφή με εξωγήινους.
Πράγματι αυτή η εμπειρία φαινόταν να έλαβε χώρα …σ ένα ιπτάμενο νησί στο διάστημα…
Ναοί επάνω σε ιπτάμενους δίσκους…

Αρχή σοφίας φόβος Θεού.

Το ζήτημα ότι η αντίληψη του ενός είναι σύμφυτη με αυτή του μηδενός και του απείρου. Είναι μια παλιά πυθαγόρεια αντίληψη 1 + 0 = ∞ . Που επιβιώνει στο ευαγγέλιο "... το βασίλειο μου δεν είναι του κόσμου τούτου". Αλλά η χαρακτηριστικότερη έκφραση είναι αυτή του ομηρικού Οδυσσέα ενώπιον των καταστροφικών κυκλώπειων δυνάμεων του πνεύματος: " το όνομα μου είναι ο κανένας".

Ο σύγχρονος υπαρξισμός έχει επαναφέρει στο προσκήνιο, την φύση της αγωνίας του παρατηρητή καθώς ανακαλύπτει ότι η πράξη του αυτή, τον διαχωρίζει από την ενότητα της εικόνας του ενός κόσμου, τοποθετώντας την συνείδηση-παρατηρητή στο κενό ή μη ον. Καθώς ο παρατηρητής δεν μπορεί να είναι μέρος του συστήματος που παρατηρεί.

σημ. [Η απλή αυτή παρατήρηση ταλαιπωρεί αφάνταστα την πυρηνική φυσική καθώς η ύπαρξη παρατηρητή στα πειράματα κάνει τα σωματίδια της ύλης να εμφανίζονται ή να εξαφανίζονται στο ενεργειακό περιβάλλον. Συμπεριφέρονται είτε ως σωμάτια, είτε ως κύματα.]

Με χαρακτηριστικότερο τον Ζαν Πωλ Σαρτρ, με το Είναι του κόσμου και το Μηδέν της υπαρξιακής ρωγμής που εισάγει ως παρατηρητής... Την περίφημη «ναυτία» (βραβείο Νόμπελ) που τον καταλάμβανε καθώς οι λέξεις έχαναν την σημασία τους επί των αντικειμένων, αποκαλύπτοντας την φιλοσοφική θέα του Ενός με τα δυσοίωνα σημεία. Αρχικά του άγχους της απολίθωσης και κατόπιν της ... ναυτίας. ( Η οποία είναι το σύμπτωμα της εξόδου του παρατηρητή από το φυσικό του σώμα, γεγονός όμως που εισάγει έναν δεύτερο παρατηρητή...) Αλλά ο Σαρτρ δεν ήταν άγιος (?) για να έχει μεταφυσικές εμπειρίες. Σταμάτησε στην πρώτη συνειδητοποίηση του ινδουισμού: " η ψυχή είναι όλα όσα υποπίπτουν στην εμπειρία της. Αυτή είναι μια αλήθεια που δεν πρέπει να ξεχνάς ακόμη κι αν σε κυνηγούν 100 δολοφόνοι " Ρήση που ο Σαρτρ διατύπωσε στο διήγημα "ο τοίχος". Καθώς ο ήρωας κοιτάζοντας τον τοίχο της εκτέλεσης του σκέφτεται : η εικόνα του τοίχου είναι η συνείδηση μου. Εγώ είμαι ο τοίχος άρα δεν μπορώ να πεθάνω... είμαι αθάνατος.

Με τον παράδοξο αυτό τρόπο, ο άνθρωπος ενώπιον του θανάτου ανακαλύπτει την μυστική θεολογία. Γιατί ο δεύτερος παρατηρητής που μηδενίζει τον πρώτο είναι ο δεύτερος λόγος ο ...Χριστός. Το μη Ον της φιλοσοφίας.

Ο προβληματισμός αυτός είναι σύμφυτος με τα σύγχρονα κινήματα της ζωγραφικής αρχής γενομένης με τον ζωγράφο Σεζάν, (ιδρυτή του κινήματος του κυβισμού) που έλεγε ότι ο άνθρωπος όταν κοιτάζει το τοπίο πρέπει να είναι απών… Και την παρέα των υπερευαίσθητων ιμπρεσιονιστών που τρελάθηκαν καθώς αμφισβητούσαν την πύρινη κοκκίδωση της εικόνας του κόσμου στον αμφιβληστροειδή του ματιού τους...

Η προοπτική και το φως του εξάκτινου - κύβου.

Η προοπτική στο σχέδιο είναι μια τεχνική απεικόνισης του τρισδιάστατου χώρου στο επίπεδο. Εισάγοντας την έννοια του σημείου φυγής, δηλαδή των συγκλινουσών γραμμών του τοπίου σε ένα σημείο του ορίζοντα του παρατηρητή, επιτυγχάνεται η αίσθηση του βάθους.

Το σημείο φυγής ταυτίζεται με το σημείο εστίασης της προσοχής του συγκεκριμένου νου. Έτσι η «αναγεννησιακή επανάσταση» στις επιστήμες και τις τέχνες κατά την οποία επινοήθηκε και χρησιμοποιήθηκε από τους ζωγράφους. Σχετίζεται με την κυριάρχηση του συγκεκριμένου νου επί του μυστικιστικού πνεύματος του μεσαίωνα, το οποίο εξακολουθούσε να εφαρμόζει την «θεοκρατική» τεχνική της ακίνητης κεντρικά συμμετρικής εικόνας, που εμφανώς παραπέμπει στην ακινησία του νου και την περιφερειακή όραση…
Επειδή ο πολιτισμός και οι επιστήμες μας είναι προϊόντα του συγκεκριμένου νου, η μελέτη του φαινομένου της προοπτικής στον ορίζοντα του παρατηρητή και των ψυχολογιών του εγκλωβισμού στο φανταστικό σημείο φυγής (των παθών) έχει αναπτυχθεί υπερβολικά, μαζί με την επικέντρωση στην αρχή της επιθυμίας.
Ο απεγκλωβισμός επιχειρείται μόνον από αυτούς που ασκούνται στην αυτοπαρατήρηση (διπλασιασμό του φυσιολογικού παρατηρητή) και την επαναφορά του ακίνητου βρεφικού βλέμματος της περιφερειακής όρασης… ( Η περιφέρεια του κύκλου οριοθετεί τον άγνωστό κόσμο, ενώ το κέντρο υποδεικνύει την δημιουργική ικανότητα της υλικής ουσίας )

Στην γεωμετρία του αποκρυφισμού ο πεντάκτινος αστέρας εγκλωβίζει την ενέργεια, ενώ ο εξάκτινος την ελευθερώνει. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι το σημείο φυγής (βλ. εγκλωβισμού) της προσοχής, σπουδάστηκε στους αναγεννησιακούς πίνακες μαζί με την αναλογία της χρυσής τομής του πεντάκτινου αστέρα… Αυτός ο κύκλος όμως κλείνει καθώς ο πολιτισμός αναπτύχθηκε υπερβολικά. Στην εποχή μας χρειάζεται να αναπτυχθούν οι τέχνες της αποκέντρωσης του βλέμματος, με την έννοια της αποκάλυψης των νόμων που σχετίζονται με τον εξάκτινο αστέρα. Κάτι τέτοιο έχει βεβαίως ήδη επιχειρηθεί ( μάλλον ασυνείδητα ), στο αφαιρετικό κίνημα του κυβισμού. Καθώς ο κύβος όταν θεάται από μία κορυφή του εμφανίζει περίμετρο έξη πλευρών.

Πολλές φορές οι κυβιστές επιχείρησαν τον συνολικό σχεδιασμό ενός αντικειμένου. Δηλαδή την επίπεδη καταγραφή όλων των όψεων και όλων των δυνατοτήτων του… Δυστυχώς όμως δεν διήρκεσε αρκετά ώστε να αποδώσει τους καρπούς του για την μεταβολή του υλιστικού πολιτισμού μας.

Τις αλλοιώσεις της προοπτικής του τοπίου, μελετά η θεωρία της σχετικότητας συμπεραίνοντας πως αν ο παρατηρητής βρίσκεται μακριά από ένα πεδίο βαρύτητας, θα βλέπει τα γεγονότα που συμβαίνουν κοντά σ' αυτό να εκτυλίσσονται βραδύτερα και τα μήκη των αντικειμένων να γίνονται μικρότερα. Μπορούμε δηλαδή να πούμε ότι η μάζα «παραμορφώνει» καμπυλώνοντας το χώρο. Γύρω δε από ένα σημείο άπειρης βαρύτητας ολόκληρος ο χώρος εξαφανίζεται βυθιζόμενος στο εν λόγω σημείο…

Εφόσον πάλι το μήκος των αντικειμένων μικραίνει με την αύξηση της ταχύτητας των σωμάτων ενώ η μάζα αυξάνεται! Ο παρατηρητής που κινείται με την ταχύτητα του φωτός θα παρατηρεί τον δρόμο στον οποίο ταξιδεύει να αμβλύνεται, ενώ τα κτήρια στα πλάγια της οδού θα μικραίνουν έως ότου συνθλιβεί από την βαρύτητά του καθώς το τοπίο θα συμπιέζεται μαζί του επάνω στην γραμμή του ορίζοντα, που θα έχει έτσι μετατραπεί σε αξεπέραστο δακτύλιο…

Το ενδιαφέρον μας για αυτές τις μελέτες προκύπτει από την παρατήρηση ότι η αντίληψη της βαρύτητας έχει ψυχολογική παράμετρο, καθώς αλλοιώνεται με την διέγερση του αστρικού-ονειρικού φωτός। (Αναφέρονται περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν διασωθεί παρά την πτώση τους από ύψος … χιλιομέτρων επειδή έχασαν ...τις αισθήσεις τους και δεν αντιλήφθηκαν τι συνέβη !)

patsleon@gmail.com΄

http://sites.google.com/site/blueprintsofmyth/