Γράφει ο Δημήτρης Πεπόνης
Μέσα σε όλο αυτό το χάος που επικρατεί (και δεν αναφέρομαι στη τσίκνα), αυτό που πραγματικά προκαλεί θλίψη, είναι η διαπίστωση - και το γεγονός - πως η Ελλάδα, στην κρισιμότερη στιγμή της μεταπολεμικής ιστορίας της, βρέθηκε εντελώς εκτεθειμένη και ανοχύρωτη, με το πλέον ανεπαρκές και ανίκανο, ανήθικο και εκφυλισμένο πολιτικό προσωπικό που είχε ποτέ να την κυβερνά.
Όποιες εσωτερικές αντιστάσεις και άμυνες υπήρχαν, κατέρρευσαν. Το παιχνίδι στο εσωτερικό μέτωπο είχε - μάλλον - ή...δη κριθεί από το 2006-7. Από εκείνη την περίοδο και μετά, η Ελλάδα υφίσταται συνεχείς αποσταθεροποιήσεις δίχως να μπορεί να αντιδράσει και να αντισταθεί στοιχειωδώς (προφανώς οι ευθύνες για την ανυπαρξία προστασίας είναι εσωτερικές). Οι άνθρωποι συνηθίζουν και προσαρμόζονται. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει, δεν έχουν αντιληφθεί επαρκώς τι έχει συμβεί στην Ελλάδα τη τελευταία δεκαετία. Έχουν κοντή μνήμη ή απλά απωθούν μνήμες.
Δεν είμαστε, όμως, όλοι αμνήμονες (συμβάλλει σε αυτό η διατήρηση ενός σχετικά αξιοπρεπούς αρχείου). Εάν δεν έχεις μια στοιχειώδη εποπτεία των εξελίξεων και της πορείας που σε έχουν φτάσει στο σημείο που βρίσκεσαι, εάν δεν έχεις μνήμη, δεν έχεις ούτε ερμηνεία ούτε αντιστάσεις. Γίνεσαι ευάλωτος, έρμαιο απειλών και χειραγωγήσεων.
Η μνήμη αποτελεί μορφή προστασίας. Πρέπει να δολοφονηθεί η μνήμη προκειμένου να μετατραπείς σε ανδρείκελο, σε άβουλο πλάσμα, που με «στωικότητα» υπομένει και ανέχεται τα πάντα (τα κόμματα έχουν μια ένοχη σχέση μαζί της. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που δεν μπορούν να αναπτύξουν εσωτερικούς μηχανισμούς αυτοκάθαρσης. Δεν μπορούν να προσφέρουν στη χώρα. Εάν μπορούσαν θα το είχαν κάνει ήδη).
Χωρίς μνήμη δεν μπορεί να υπάρξει κάθαρση, ούτε σχέδιο και προοπτική, στόχος και όραμα για το μέλλον. Δεν μπορεί να υπάρξει ηθική, πνευματική, παραγωγική αναγέννηση και δημιουργία. Κυριαρχεί η συνήθεια και η αποχαύνωση, ο ηθικός και πνευματικός βάλτος, η σιωπηλή ενοχή και η ανεκτικότητα απέναντι στην παρακμή (ή η δικαιολόγηση και νομιμοποίηση της). Ο βάτραχος μέσα στο δοχείο που σιγοβράζει, ένα διανοητικό και ψυχικό απαρτχάιντ. Η άγνοια, η έλλειψη μνήμης και η ανοχή απέναντι στην παρακμή γεννά καταστάσεις όπως η σημερινή, στην οποία βρισκόμαστε βυθισμένοι και εγκλωβισμένοι.
Ο αμνήμων άνθρωπος είναι, καταλήγει, βάρβαρος άνθρωπος.
.
-----
- Ο οικονομισμός διαδραμάτισε, και εξακολουθεί να διαδραματίζει, έναν ύπουλο και καθοριστικό ρόλο σε όλη αυτή την καθοδική πορεία.
- Ήθελα να χρησιμοποιήσω και τη λέξη αναξιοπρεπής, αλλά την έσβησα, γιατί ορισμένοι εξευτέλισαν την έννοια αξιοπρέπεια.
cosmoidioglossia.blogspot.com
Η μνήμη αποτελεί μορφή προστασίας. Πρέπει να δολοφονηθεί η μνήμη προκειμένου να μετατραπείς σε ανδρείκελο, σε άβουλο πλάσμα, που με «στωικότητα» υπομένει και ανέχεται τα πάντα (τα κόμματα έχουν μια ένοχη σχέση μαζί της. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που δεν μπορούν να αναπτύξουν εσωτερικούς μηχανισμούς αυτοκάθαρσης. Δεν μπορούν να προσφέρουν στη χώρα. Εάν μπορούσαν θα το είχαν κάνει ήδη).Χωρίς μνήμη δεν μπορεί να υπάρξει κάθαρση, ούτε σχέδιο και προοπτική, στόχος και όραμα για το μέλλον. Δεν μπορεί να υπάρξει ηθική, πνευματική, παραγωγική αναγέννηση και δημιουργία. Κυριαρχεί η συνήθεια και η αποχαύνωση, ο ηθικός και πνευματικός βάλτος, η σιωπηλή ενοχή και η ανεκτικότητα απέναντι στην παρακμή (ή η δικαιολόγηση και νομιμοποίηση της). Ο βάτραχος μέσα στο δοχείο που σιγοβράζει, ένα διανοητικό και ψυχικό απαρτχάιντ. Η άγνοια, η έλλειψη μνήμης και η ανοχή απέναντι στην παρακμή γεννά καταστάσεις όπως η σημερινή, στην οποία βρισκόμαστε βυθισμένοι και εγκλωβισμένοι.
Ο αμνήμων άνθρωπος είναι, καταλήγει, βάρβαρος άνθρωπος.
.
-----
- Ο οικονομισμός διαδραμάτισε, και εξακολουθεί να διαδραματίζει, έναν ύπουλο και καθοριστικό ρόλο σε όλη αυτή την καθοδική πορεία.
- Ήθελα να χρησιμοποιήσω και τη λέξη αναξιοπρεπής, αλλά την έσβησα, γιατί ορισμένοι εξευτέλισαν την έννοια αξιοπρέπεια.
cosmoidioglossia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου