Πού βρισκόταν η Ατλαντίδα; – 5α

Πού βρισκόταν η Ατλαντίδα; – 5α

  

Γράφει ο ΕργΔημΕργ        

ραία όλ’ αυτά, αλλά τί βρήκαμε εκεί κάτω στον βυθό; Εντάξει, εντοπίσαμε την Ατλαντίδα. Εννοώ: τί άλλο βρήκαμε; Αν βρήκαμε κάτι.
Ας ρίξουμε μιά προσεκτική ματιά.
Η Ατλαντίδα στον βυθό, μαζί με πάρα πολλές γραμμές. Τ’ είν’ αυτές τώρα; τυχαίοι γεωλογικοί σχηματισμοί; Όχι. Είναι σύνολα που βγάζουν νόημα, καί πολύ μάλιστα.

viii. Η τοπογραφία του βυθού

Κατ’ αρχήν, βλέπουμε τα όρια των ηπειρωτικών πλακών. Επειδή η Γή μας στο εσωτερικό της είναι πολύ θερμή, τα πετρώματα είναι λιωμένα, σα λιωμένα κομμάτια λάβας. Οι ήπειροι, που βλέπουμε στην επιφάνεια, είναι απλά τα έξω απ’ τη θάλασσα μέρη των κομματιών αυτών. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως, επειδή υπάρχουν κομμάτια ξηράς έξω καί πάνω απ’ τη θάλασσα, τα ίδια κομμάτια αυτά δεν συνεχίζονται σε μεγαλύτερα βάθη. Τα σύνορα των ηπείρων, λοιπόν, βρίσκονται στο βάθος. Κι επειδή η θάλασσα επιτρέπει κάποια διαφάνεια, εδώ βλέπουμε καθαρά τα σύνορα ανάμεσα στις δύο Αμερικές καί το δίπολο Ευρώπης-Αφρικής. Λιγώτερο καθαρά (καθ’ ό,τι δεν υπάρχουν τόσο μεγάλα «σπρωξίματα», όσο στην προηγούμενη περίπτωση) είναι τα ηπειρωτικά σύνορα Ευρώπης κι Αφρικής.
Στην επόμενη εικόνα σημειώνω με κόκκινο τα σύνορα των τριών ηπείρων, που μας επιτρέπει η θάλασσα να δούμε.

Η Ατλαντίδα, λοιπόν, βρίσκεται επάνω στο «τριεθνές σημείο»!… («Τριηπειρωτικό»; σωστότερο φαίνεται αυτό.) Πολύ ενδιαφέρον. Μάλιστα, ένα μέρος του συνόρου Αμερικής-Ευρώπης διασχίζει την πάλαι ποτέ Ατλαντίδα στα βόρεια.
Αυτό αιτιολογεί απόλυτα τις φήμες ( ; ), ότι στην Ατλαντίδα (καθ’ ό φανερά σεισμογενής) συνέβησαν γεωλογικές καταστροφές σε εποχές πολύ παλιότερες του Κατακλυσμού του Δευκαλίωνα. Με αποτέλεσμα, μεγάλο μέρος του τότε πληθυσμού της να καταφύγει στις δυτικές ακτές της Ευρώπης. Αιτιολογούνται απόλυτα διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα (πχ βραχογραφίες) των δυτικοευρωπαϊκών περιοχών κοντά στην Ατλαντίδα, που χρονολογήθηκαν κάπου το 45,000 πΧ.
Ένα μέρος των διαφυγόντων εκείνων πληθυσμών είναι οι Βάσκοι.
Αιτιολογείται επίσης η (βάσιμη) υπόθεσή μας, ότι οι Άτλαντες εκμεταλλευόντουσαν τη γεωενέργεια γιά διάφορες δουλειές.

Τί άλλο βλέπουμε;
Πολλές κατά το μάλλον ή ήττον ευθείες γραμμές. (Σημειώνω την περιοχή των ευθειών με τον κόκκινο κύκλο.)

Αν καί μπαίνουμε στον πειρασμό να τις θεωρήσουμε ανθρωπογενείς (ξέρετε… διάφορα άρθρα στο Διαδίκτυο, που μιλάνε γιά υποθαλάσσιους δρόμους, κτλ), δεν είναι. Γιατί; Διότι το ίδιο μοτίβο συνεχίζεται καί νοτιώτερα, πάλι επάνω στα όρια Αμερικής-Αφρικής. Το οποίο μοτίβο καί βλέπουμε καθαρά.

Όμως, αν «κάνουμε ζούμ» στην Ατλαντίδα, τί βλέπουμε;…

Κι άλλες ευθείες, πολύ λεπτότερες. Αρκετές. Σας τις επισημαίνω με κόκκινο χρώμα.
Αυτές δεν οφείλονται σε ευθέα αντικείμενα, πχ υποβρύχια καλώδια ή σωληνώσεις, διότι τα αντικείμενα αυτά θα έπρεπε να είναι διαμέτρου εκατοντάδων μέτρων. Άσε που καταλήγουν στη μέση του πουθενά.
Τί είναι, τότε;
Η μοναδική εξήγηση που μας μένει, είναι πως πρόκειται γιά επεμβάσεις ανθρωπογενείς.

Τώρα, βλέπουμε καθαρά το πώς βυθίστηκε η Ατλαντίδα.
Οι Έλληνες καί λοιποί λαοί της ανατολικής Μεσογείου (προμαχούντων Αθηναίων), γνωρίζοντας όλ’ αυτά τα γεωλογικά που μόλις αναφέραμε, πετάξανε στα γεωλογικά όρια της Ατλαντίδας πλήθος βομβών αιθερικής τεχνολογίας. Η ενέργεια κάθε τέτοιας βόμβας «όργωσε» το έδαφος του βυθού σ’ ευθεία γραμμή (είναι οι λεπτές ευθείες που παρατηρήσαμε), κι είχε ως αποτέλεσμα να λιώσουν τα κατώτερα γεωλογικά στρώματα του νησιού (βοηθούντος καί του μάγματος από κάτω). Το υπέδαφος της Ατλαντίδας, δηλαδή, έλιωσε, όπως ακριβώς το τυρί στις πίτσες.

Βέβαια, με τη διαφορά πως το «λιωμένο τυρί» των πετρωμάτων βρισκόταν κάτω από την Ατλαντίδα, όχι από πάνω (όπως στις πίτσες)! :-)
Τελικά, κι αφού έπαψε να υπάρχει σκληρό θεμέλιο, το νησί ολόκληρο «έκατσε», βυθιζόμενο επάνω στο λιωμένο μάγμα. Κάπως σαν την αποτυχημένη κατεδάφιση κτιρίου, που επεχείρισαν οι ομόδοξοι αδελφοί μας στον βορρά:

Μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο είχε έρθει το τέλος της όμορφης νήσου με τους πρωταθλητές στην κακία άρχοντες. Κι ό,τι άλλο γράφεται επί του θέματος (καί γεμίζει χαζοβιβλία καί χαζοσελίδες τύπου Νταίνικεν), είναι απλά σπατάλη χαρτιού κι αποθηκευτικών bytes. Τέλος οι υποθέσεις!
Ας αναπαύεται, λοιπόν, στον πάτο του Ατλαντικού ες αεί, εν γαλήνηι (δική μας).

Όμως, η πρωταρχική μας αναζήτηση εστίαζε στην τομή κάποιων ευθειών ανάμεσα στις Αζόρες, σωστά;
Σωστά.

Χμμμ… Τί …«μπιμπίκια» είν’ αυτά που φαίνονται στον βυθό; Της ακμής; Όχι. Της …παρακμής είναι, θα έλεγα! :-)
Η τομή των ευθειών των διαμήκων αξόνων των ναών μάλλον στόχευε το σημειωμένο με κόκκινο, που είναι μεγαλύτερο απ’ τα υπόλοιπα:

Πόσο μεγάλο είν’ αυτό, τώρα;

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, καταλαμβάνει ένα τετράγωνο πλευράς περίπου 13.5 χιλιομέτρων. Μιά τεράστια υποθαλάσσια πυραμίδα, δηλαδή!!!
Ανακαλύψαμε μία απ’ τις ενεργειακές πηγές της Ατλαντίδας, επομένως. Όμως, μήπως υπήρχαν κι άλλες τέτοιες πυραμίδες;
Μιά πρόχειρη ματιά…

…αποκαλύπτει πως όντως, υπάρχουν κι άλλες. Που δεν είναι μιά καί δυό, αλλά πολλές. (Αν κι όχι τόσο μεγάλες, όσο η πρώτη που τράβηξε την προσοχή μας.)
Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά μ’ αρέσει που ανακοινώθηκε πριν λίγο καιρό πως βρέθηκε υποθαλάσσια πυραμίδα στις Αζόρες, αλλά οι ευρόντες κρατάνε την τοποθεσία μυστική. (Πουθενά στο Διαδίκτυο δεν βρήκα συντεταγμένες.) Κι έχουν καί σάϊτ!
Μόνο μία, ρέ λεβέντες; Μόνο μία; Εσείς ίσως βρήκατε κάποια στο μικρότερο δυνατό βάθος, άρα πρόσφορη προς εξερεύνηση.
Αλλά υπάρχουν εκατοντάδες από δαύτες.

(συνεχίζεται)