LernaiaYdra
Να χαρώ εγώ ένα …μυριοκέφαλον! :-

Στους νεκρούς αξιωματικούς μας της νύχτας των Ιμίων,
καί στον ΑΓΙΟ Ρωμανό Δ’ τον Διογένη
arxigramma-Pi
ρίν οκτώ αιώνες καί κάτι ψιλά, το 1204…
…Ή, μάλλον, ας πάμε αρκετά χρόνια πιό πίσω, ώστε να ξεκινήσουμε σωστά.

Στις 26 Αυγούστου του 1071 διεξήχθη η μάχη του Μαντζικέρτ, η οποία απετέλεσε την αρχή του τέλους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μετά τον Βασίλειο Β’ Βουλγαροκτόνο, ο οποίος έφτασε την Αυτοκρατορία στον κολοφώνα της, ήρθε μία σειρά ανικάνων αυτοκρατόρων, η οποία παράτησε τις δομές του κράτους στον …αυτόματο πιλότο. Δηλαδή, στην τύχη.
Ως αποτέλεσμα, ο τραγικός αυτοκράτορας Ρωμανός Δ’ Διογένης ηττήθηκε στο Μαντζικέρτ από τον Σελτζούκο Άλπ Αρσλάν, προδομένος από τη μισή ηγεσία του στρατεύματος, πεσμένος στον λάκκο με τα φίδια που του έσκαψε ο σκατόψυχος
καλόσκατόγερος Μιχαήλ Ψελλός, καί «αδειασμένος» την κρίσιμη ώρα της μάχης από την οπισθοφυλακή του – υπό την ηγεσία του προδοτόφιδου Δούκα. (Η οικογένεια Δούκα πιθανολογείται πως ήταν εβραϊκής καταγωγής.) Όλ’ αυτά συνετέλεσαν στο να συλληφθεί ο Διογένης, να τυφλωθεί, να φυλακισθεί, καί να πεθάνει λίγο καιρό μετά μέσα σε αφόρητους πόνους… οι δε Τουρκαλάδες να μας κάτσουν στο σβέρκο από τότε, εννιάμιση αιώνες μέχρι σήμερα, καί να μη λένε να τσακιστούν να φύγουν.
Την καταστροφή συμπλήρωσε μία δεύτερη ήττα, ξανά από τους Σελτζούκους, έναν αιώνα μετά: στο Μυριοκέφαλον, το 117
Οι συνέπειες του μπαστακώματος των Τουρκαλάδων στον χώρο της Μ. Ασίας είναι πασίγνωστες: από την Τουρκοκρατία καί την Καταστροφή του 1922, μέχρι τις μακρόχρονες θητείες στα σύνορα κάθε γενιάς σημερινών Ελλήνων – καί την κατασπατάληση δημοσίου χρήματος της χώρας μας γι’ αγορά εξοπλισμών …από ξένους. (Οίκοθεν νοείται, ότι η συνακόλουθη καθυστέρηση της χώρας ειδικά στον τομέα της άμυνάς της έγινε σχεδόν …αυτοφυής.)
Την ίδια περίπου εποχή, που ο Ρωμανός Δ’ Διογένης έπεφτε στα χέρια του Άλπ Αρσλάν, στην Τρουά ( = Τροία) της Καμπανίας το 1070 άρχισε να λειτουργεί …Καμπαλιστική Σχολή!!! Ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, καί υπό το πρόσχημα ότι οι Τούρκοι πλέον κατηφορίζουν προς νότον κατακτώντας τη μία περιοχή μετά την άλλη, άρα κινδυνεύουν οι Άγιοι Τόποι (Ιεροσόλυμα), ο πάπας Ουρβανός Β’ συγκάλεσε τη σύνοδο του Κλαιρβώ, όπου κυρήχθηκε η έναρξη των Σταυροφοριών.

Ποιά ήταν η τύχη των Σταυροφοριών;
  • Η «Μηδενική» Σταυροφορία, ένα σύνολο αόπλων φτωχών Δυτικοευρωπαίων κατσαπλιάδων που ξεκίνησε αμέσως την πορεία προς Αγίους Τόπους χωρίς προετοιμασία, έγινε κιμάς γιά σκύλους από τα σπαθιά των Σελτζούκων.
  • Ωστόσο, η Πρώτη Σταυροφορία κατάφερε να κυριεύσει τα Ιεροσόλυμα.
  • Η Δεύτερη Σταυροφορία δεν κατάφερε να απωθήσει τους προελαύνοντες μωαμεθανούς, οι οποίοι καταλάμβαναν τη μία πόλη μετά την άλλη. Τελικά, οι μωαμεθανοί ανακατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα καί έδιωξαν τους Δυτικούς από την πόλη.
  • Η δε Τρίτη Σταυροφορία απέτυχε παταγωδώς να επανακτήσει ο,τιδήποτε. Αντίθετα, συνέχισαν να χάνονται οι χριστιανικές κτήσεις της Μ. Ανατολής.
Αποτυχία των Σταυροφόρων εδώ, αποτυχία εκεί, αποτυχία παρακεί, στο τέλος όλοι σκέφτηκαν μία τέταρτη Σταυροφορία. Καί πράγματι, ο σχεδιασμός της ξεκίνησε το 1199, καί τα στρατεύματα γι’ αυτήν συγκεντρώθηκαν το 1202 στη Βενετία, γιά να σαλπάρουν με τα πλοία των Βενετών γιά Μ. Ανατολή. Πλην όμως, αυτή η Σταυροφορία έλαβε απροσδόκητη τροπή. Τί είχε συμβεί;
Είχε συμβεί πως ο νεαρός Αλέξιος (ο μετέπειτα Δ’), γυιός του έκπτωτου αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ισαάκιου του Β’, βρέθηκε -στις αρχές του 1201- στην Ιταλία, παρακαλώντας τον πάπα Ιννοκέντιο τον Γ’ να τον βοηθήσει (με τον στρατό των Σταυροφόρων, που θα μαζευόντουσαν στην Ιταλία γιά την ήδη σχεδιασμένη Δ’ Σταυροφορία) να επανακαταλάβει τον θρόνο μαζί με τον πατέρα του, τον Ισαάκιο Β’! Ο Αλέξιος έταξε πολύ χρυσάφι καί πολλά χρήματα στους σταυροφόρους, εάν κατάφερναν να ξαναβάλουν στον θρόνο τον πατέρα του, στον δε πάπα υποσχέθηκε την επανένωση των Εκκλησιών.
(Το δεύτερο Σχίσμα των Εκκλησιών, το οριστικό, που ισχύει μέχρι σήμερα, συνέβη μερικά χρόνια πρίν την εποχή που περιγράφουμε. Το 1054. Εννοείται, η ένωση των Εκκλησιών θα ξανάδινε στον πάπα το πεδίο ελεύθερο, γιά να εξασκήσει τις ραδιουργίες του γιά οριστική πρωτοκαθεδρία του στον ενωμένο χριστιανισμό. Όπως ήταν ελεύθερο γιά μερικούς απ’ τους προ του Σχίσματος προκατόχους του. Διότι, κακά τα ψέμματα, το ποιός θα κάνει κουμάντο -κι όχι μονάχα θρησκευτικό- στην ανατολική Μεσόγειο, δεν ήταν υπόθεση μόνον του ύστερου Μεσαίωνα.)
Αφού πήγαιναν που πήγαιναν προς Αγίους Τόπους οι Σταυροφόροι, έ, ας έκαναν κι ένα καλό απ’ ανάμεσα στη διαδρομή! Με το αζημίωτο, εννοείται.
Τώρα, θα μου πείς, εάν οι Σταυροφόροι έμπαιναν στις βενετσιάνικες γαλέρες, θα πήγαιναν κατ’ ευθείαν στα παράλια της Παλαιστίνης, χωρίς να χρειαστεί να περάσουν από την Κωνσταντινούπολη. Όμως, εκτός απ’ το υπεσχημένο χρυσάφι του έκπτωτου Ισαάκιου, ο καθοριστικός παράγων της αλλαγής δρομολογίου υπήρξε πράγματι ο πάπας. Λέγεται πως ο Ιννοκέντιος ο Γ’ (βρίσκοντας χρυσή ευκαιρία τα παρακάλια του νεαρού Αλέξιου) έγραψε μυστική επιστολή προς τους αρχηγούς της Δ’ Σταυροφορίας, προτρέποντάς τους να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη, καί να μην απασχολούνται πολύ με Αγίους Τόπους καί τέτοια ονείρατα ελαφρώς άπιαστα.
Βέβαια, οι παραινέσεις της επιστολής αυτής (είτε είναι πραγματική, είτε όχι) μπορεί μεν να θεμελιώνουν μία ιστορική συνομωσία, πλην όμως (εννοείται!) δεν επαρκούσαν να φέρουν αποτέλεσμα. Παρά το γεγονός ότι εκείνη την περίοδο η Αυτοκρατορία ήταν ξεχαρβαλωμένη, η Κωνσταντινούπολη είχε ισχυρά τείχη καί αρκετό στρατό, άρα η τυχούσα επίθεση των Σταυροφόρων εναντίον της κάθε άλλο παρά περίπατος θα ήταν. Περισσότερο μέτρησε η επιθυμία του πάπα να χρησιμοποιήσει τους Σταυροφόρους, γιά να υποτάξει τις χώρες ανάμεσα σε Βενετία …καί Κωνσταντινούπολη. (Ώστε, οι κατακτητικές επιθυμίες του πάπα -κι όχι μονάχα του συγκεκριμένου- σαφώς καί πρέπει να ιδωθούν υπό το πρίσμα μακροχρόνιου σχεδιασμού!)
Πράγμα που μας κάνει ν’ αναρωτιόμαστε γιά ποιόν πράγματι δούλευε ο Ψελλός εκατόν τριάντα χρόνια πριν, όταν υπέσκαπτε το «στάτους κβό» της Αυτοκρατορίας σε βαθμό τέτοιο, ώστε αυτή κάποια μέρα -όχι πολύ μεταγενέστερη- να καταρρεύσει.
Τελικά, οι Σταυροφόροι της Δ’ Σταυροφορίας έφτασαν μπρος στην Κωνσταντινούπολη στις 24 Ιουνίου του 1203, καί την κατέλαβαν στις 16 Ιουλίου του ίδιου έτους από τη μεριά του Κεράτιου Κόλπου, αφού πρώτα έσπασαν -με επίθεση των καραβιών τους- τα στηρίγματα της αλυσίδας που έφραζε τον Κεράτιο.
(Σημείωση: Η Γουϊκιπήντια γράφει πως οι Σταυροφόροι όντως κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη τον Ιούλιο του 1203. Ο Κώστας Κυριαζής γράφει πως δημιούργησαν μέν προγεφύρωμα επάνω σε κάποιους πύργους των τειχών, αλλά το ίδιο βράδυ τα παράτησαν όλα κι υποχώρησαν απέναντι, στον Γαλατά, όπου καί η βάση τους – αφού πρώτα πέταξαν αναμμένους δαυλούς μέσα στην πόλη, καί προξένησαν πυρκαϊά σχετικά μικρής έκτασης.)
Εν πάσει περιπτώσει, ο θλιβερά ανίκανος καί ταυτόχρονα δειλός καί παλιάνθρωπος αυτοκράτορας Αλέξιος Γ’ (αδελφός του τυφλωθέντος Ισαακίου Β’ καί θείος του Αλέξιου Δ’) την κοπάνησε μυστικά από την Πόλη (κατέφυγε στην Αδριανούπολη) μαζί με το αυτοκρατορικό ταμείο, παρατώντας πίσω του …σύζυγο καί κόρη!!! Κι εκεί που ήταν να εκλεγεί νέος αυτοκράτορας, που θα πετούσε τους Σταυροφόρους καί τους Βενετσιάνους στη θάλασσα, τα πράγματα πήραν ανέλπιστη τροπή: ένας ευνούχος -με τη βοήθεια πιστών του Βαράγγων- συνέλαβε τους επίδοξους διαδόχους, έβγαλε από τη φυλακή τον Ισαάκιο Β’, κι άνοιξε τις πύλες της
Πόλης, ώστε να μπουν οι Σταυροφόροι μέσα.

Από εκεί καί μετά, έγινε ένα μίνι «έλα να δείς!». Ο Αλέξιος Δ’, προσπαθώντας να βρεί τα υπέρογκα ποσά που έταξε στους Σταυροφόρους, άρχισε το πλιάτσικο πολιτών κι εκκλησιών. Τελικά, μάζεψε το ποσόν (εννοείται, εισπράττοντας κατάρες απ’ τον εξαθλιωμένο κόσμο), έβαλε καί το άβουλο ανθρωπάκι -τον πατριάρχη- Ιωάννη Ι’ τον Καματηρό να υπογράψει την ένωση των Εκκλησιών (δηλ. την υποταγή της Ορθοδοξίας στον πάπα), αλλά δεν υπολόγισε τις φιλοδοξίες του Αλέξιου Δούκα, ο οποίος επίσης αποφυλακίστηκε μαζί με τον πατέρα του. Διότι ο συγκεκριμένος Αλέξιος (επονομαζόμενος καί «Μούρτζουφλος») είχε μπεί πριν χρόνια στη στενή, όταν εκθρονίστηκε καί τυφλώθηκε ο Ισαάκιος Β’, ως πρώην έμπιστος του έκπτωτου αυτοκράτορα.
(Ακόμη καί σήμερα, στα -λατινογενή- βλάχικα, «μούρ» = τοίχος, καί «τζούφλια» = μάτια. Το σύνολον, «τοιχομάτης» – δηλαδή σμιχτοφρύδης.)
Ο Αλέξιος Μούρτζουφλος, αποκαταστημένος ως άρχοντας, έκανε μιά σειρά από ενέργειες. Πρώτα φρόντισε γιά την άμυνα της Πόλης, μετά έπεισε τον νεαρό Αλέξιο πως δεν χρωστούσε τίποτε άλλο στους Φράγκους καί τους Βενετούς (κι όμως, ο ηλίθιος νεαρός είχε τάξει διατροφή γιά όλο το στράτευμά τους, συν μερικά ακόμη…), καί στο τέλος φυλάκισε τον νεαρό συναυτοκράτορα… Διότι φιλοδοξούσε να καταλάβει τον θρόνο ο ίδιος, εν όψει της επερχόμενης νέας σύγκρουσης Φράγκων καί Ρωμιών.
Στις 25 Ιανουαρίου 1204 συνήλθε συμβούλιο γιά επιλογή νέου αυτοκράτορα, το οποίο εξέλεξε τον μορφωμένο -καί συμπαθή σε όλους- νέο Νικόλαο Κανναβό, ως άτομο κοινής αποδοχής καί τηρητή ισορροπιών. Αλλά ο Μούρτζουφλος δεν κάθησε με σταυρωμένα τα χέρια. Έβαλε δηλητήριο στο φαγητό του φυλακισμένου Αλέξιου Δ’, κι εφ’ όσον διαπίστωσε πως ο νεαρός δεν έλεγε να πάει στον άλλο κόσμο, έβαλε ανθρώπους να τον στραγγαλίσουν. (Ο πατέρας του Αλέξιου του Δ’, ο Ισαάκιος Β’, μόλις έμαθε τον στραγγαλισμό του γυιού του, κατέπεσε. Δεν είχε πολλή ζωή, ήταν ήδη περίπου 60 ετών καί βαρειά άρρωστος, αλλά το ραντεβού με τον Άγιο Πέτρο το επιτάχυνε η …μουρτζούφλειος ευθανασία. Ο Μούρτζουφλος τον στραγγάλισε κι αυτόν.) Τον δε Κανναβό, τον «αυτοκράτορα των εννέα ημερών», τον ανάγκασε να πιεί δηλητήριο.
Ο Μούρτζουφλος εστέφθη αυτοκράτορας στις 5 Φεβρουαρίου, αλλά τελικά οι Φράγκοι μπήκαν στην Πόλη στις 13 Απριλίου 1204 καί την κατέλαβαν. (Καί την πλιατσικολόγησαν, καί της ξανάβαλαν φωτιά.) Ο Μούρτζουφλος τό ‘σκασε, όπως τό ‘σκασε καί ο Θεόδωρος Λάσκαρις, ο άνθρωπος που στέφθηκε αυτοκράτορας μετά τη φυγή του Μούρτζουφλου το σούρουπο της ίδιας μέρας, καί σε δύο ώρες την κοπάνησε κι αυτός γιά τη Νίκαια.
Μερικές λεπτομέρειες ακόμη:
Η Ειρήνη, κόρη του Ισαάκιου Β’ Άγγελου, δηλ. η αδελφή του Αλέξιου Δ’, είχε παντρευτεί τον βασιλιά της Γερμανίας Φίλιππο. Η σύζυγος του Ισαάκιου Β’ ήταν αδερφή του βασιλιά της Ουγγαρίας.
Οι Φράγκοι κι Βενετσιάνοι αποκαλούσαν τον Αλέξιο Δ’ «το ανόητο παιδάριο».
Το κράτος επί Αλέξιου Γ’ ήταν αρκετά ξεχαρβαλωμένο. Τόσο, ώστε ο αρχιναύαρχος Μιχαήλ Στριφνός να …πουλάει εξαρτήματα των πολεμικών πλοίων (αδειάζοντας τις κρατικές αποθήκες) γιά προσωπικό του όφελος!
Τέλος, ο λαός ήταν παντελώς αδιάφορος γιά τους ανάξιους αυτοκράτορές του της εποχής εκείνης.

Τί σημασία έχουν όλ’ αυτά, καί κάθομαι καί σας τ’ αφηγούμαι; Εδώ καιγόμαστε, τα μαθήματα Βυζαντινής Ιστορίας μας μάραναν;
Κι όμως!…
Πιστεύω πως ήδη παρατηρήσατε τις ομοιότητες κάποιων καταστάσεων του τότε με το σήμερα. Αλλά ας τις δούμε καί μαζί, διότι είμαι σίγουρος πως δεν αντιληφθήκατε πλήρως το τί ακριβώς διαβάσατε παραπάνω!
Λοιπόν:
  • Τότε, είχαμε τις Σταυροφορίες. Σήμερα, πάλι είχαμε τις …Σταυροφορίες, όπως τις ονόμασε ο Μπούς Τζούνιορ. Καί πάλι πέτυχε η πρώτη (να διαλύσει …εκδημοκρατίσει το Ιράκ), καί πάλι οι επόμενες (Αφγανιστάν, Ιράκ ξανά, Αίγυπτος, Συρία) πήγαν στο βρόντο.
  • Το δικό μας, σημερινό Μαντζικέρτ ονομάζεται «Ίμια». Μετά το επεισόδιο της 31ης Ιανουαρίου 1996 καί τον θάνατο των τριών αξιωματικών του Πολεμικού μας Ναυτικού, οι Τούρκοι (ναί! πάλι αυτοί, σκατόψυχε Ψελλέ!) κατσικώθηκαν στο Αιγαίο, δήθεν ως το έτερο συμβαλλόμενο μέρος (ανυπάρκτων) «γκρίζων ζωνών» δήθεν ασαφούς Διεθνούς Δικαίου.
  • Το δικό μας, σημερινό Μυριοκέφαλον ονομάζεται «υπαγωγή στο ΔΝΤ» – με το διάγγελμα του Γιωργάκη από το Καστελλόριζο, το 2010. Καί, κυρίως, με την ορκομωσία του τέως«περίπου πρωθυπουργού» Παπαδήμου, στις 11-11-2011.sfragida-3merous-epitrophs
Ιδού καί το σημερινό …Μυριοκέφαλον:
Tο έμβλημα της Τριμερούς Επιτροπής, μέλος της οποίας είναι ο «περίπου».
  • Ο Γιωργάκης («το πιντί») είναι ανόητο παιδάριο καί γυιός ξένης. Ακριβώς όπως ο Αλέξιος Δ’. Επίσης, είναι κολλητός (σημερινών) Φράγκων καί Γερμανών. Οι δε δικοί του, κάτι Βενιζέλοι, κάτι Χριστοφοράκοι, καί διάφοροι άλλοι τέτοιοι, μέσα στο σημερινό ημιδιαλυμένο κράτος παίζουν τον ρόλο του Μιχαήλ Στριφνού: παραλαμβάνουν υποβρύχια που γέρνουν, καθαρά προς ίδιον όφελος.
  • Τους Φράγκους καί τους Βενετούς τότε τους προσκάλεσε στην Πόλη (να τον κάνουν …πασά – καί μετά, ό,τι ήθελαν απ’ αυτόν) το «ανόητον παιδάριον», ο Αλέξιος Δ’.
  • Τους σημερινούς Φράγκους καί το ΔΝΤ προσκάλεσε στην Αθήνα ο Γιωργάκης, το ανόητο «πιντί». (Ναί, νά τον κάνουν …πασά. Καί μετά, ό,τι θελήσουν απ’ αυτόν.)
  • Τότε, ο λαός, εξαθλιωμένος, πλήρωνε βαρυγκομώντας καί βρίζοντας τα ταξίματα του Αλέξιου Δ’ σε Φράγκους καί λοιπούς διεθνείς αλήτες. Καί η σωτηρία του λαού δεν φαινόταν πουθενά.
  • Σήμερα, ο λαός, εξαθλιωμένος, πληρώνει βαρυγκομώντας καί βρίζοντας τα ταξίματα του σημερινού Αλέξιου Δ’, δηλ. του Γιωργάκη GAP, σε Γερμανούς καί λοιπούς διεθνείς αλήτες. Κι η σωτηρία του λαού δεν φαίνεται πουθενά.
  • Τότε, ο δυστυχής λαός αδιαφορούσε πλήρως γιά τους ανάξιους άρχοντές του. Καί εναντίον του εξωτερικού εχθρού, των Φράγκων καί Βενετών, ο λαός δεν πήρε τα όπλα.
  • Σήμερα, ο δυστυχής λαός αδιαφορεί πλήρως γιά τους ανάξιους άρχοντές του. Καί εναντίον του εξωτερικού εχθρού, των Τούρκων… (Δεν ξέρω. Ελπίζω πως δεν θα συμβούν τα ίδια.)
  • Ο σημερινός πατριάρχης Βοθρολυμαίος, εξ ίσου θλιβερό ανθρωπάκι με τον Καματηρό, σκοπεύει καί του λόγου του να υπογράψει κωλόχαρτα υποταγής της Ορθοδοξίας στον πάπα.
  • Οι σημερινοί Φράγκοι, δηλαδή οι Γερμανοί, παραμένουν άκαμπτοι στις υλικές αξιώσεις τους, όπως οι Φράγκοι καί Βενετοί του τότε. (Μόνο που δεν μας είπαν τί θα γίνει, αν δεν τους πληρώσουμε. Σκοπεύουν, άρα γε, να μπουν μέσα στην Ελλάδα καί να την υποδουλώσουν; Τουλάχιστον οι τότε Φράγκοι καί Βενετοί είχαν ξεκαθαρίσει τις προθέσεις τους.)
  • Οι Σελτζούκοι Τούρκοι τότε ήταν πάντα επίφοβοι ν’ αποτελειώσουν τη θνήσκουσα Αυτοκρατορία.
  • Οι Τούρκοι σήμερα είναι πάντα επίφοβοι ν’ αποτελειώσουν τη θνήσκουσα Νέα Ελλάδα.
  • Η Κωνσταντινούπολη κάηκε τρείς φορές απ’ τους Φράγκους μέσα σ’ έναν χρόνο, από το 1203 μέχρι το 1204.
  • Η Αθήνα καίγεται κάθε χρόνο από ξένους πράκτορες.
  • Τέλος, ο λαός στις 25 Ιανουαρίου 1204 ετοιμαζόταν να εκλέξει αυτοκράτορα. Πιθανώτερος, σχεδόν βέβαιος, υποψήφιος ήταν ο Αλέξιος Ε’ Μούρτζουφλος – πιθανολογούμενης ιουδαϊκής καταγωγής, όπως αναφέραμε. Ο οποίος δεν έδωσε ούτε δεκάρα παραπάνω στους Φράγκους, παρά τις υποσχέσεις του Αλέξιου του Δ’.
  • Σήμερα, ο λαός στις 25 Ιανουαρίου 2015 ετοιμάζεται να εκλέξει πρωθυπουργό. Πιθανώτερος, σχεδόν βέβαιος, υποψήφιος είναι ο …Αλέξιος Σμιχτοφρύδης Τσίπρας, πιθανολογούμενης ιουδαϊκής καταγωγής. Ο οποίος λέει πως δεν θα δώσει ούτε δεκάρα παραπάνω στους Γερμανούς, παρά τις υποσχέσεις του σημερινού Αλέξιου Δ’, του GAP. (‘Ντάξ’, δε λέει αυτό ακριβώς, αλλά προσπαθεί να το πλησιάσει! :-) )
Είπατε τίποτε;
Όντως τρανταχτές οι ομοιότητες.

Όμως, μας περιμένει ακόμη ένα μικρό επιδόρπιο.
Λοιπόν, από το (αυθεντικό) Μαντζικέρτ μέχρι την άλωση της Πόλης απ’ τους Φράγκους, μεσολαβούν 133 χρόνια. Το 133 είναι 7 φορές το 19. Καί το 19 είναι ο μετωνικός κύκλος της Σελήνης, ο κύκλος του κάρμα.
Από το δικό μας Μαντζικέρτ, τα Ίμια, μέχρι την εκλογή Τσίπρα είναι ακριβώς 19 χρόνια. Που σημαίνει πως έχουμε τα ίδια γεγονότα, αλλά «συμπυκνωμένα» σε επτά φορές μικρότερο χρόνο, απ’ ό,τι τότε. Όμως, ας πάμε νοερά στη μοιραία βραδυά της 31ης Ιανουαρίου 1996, να τη χρησιμοποιήσυμε ως αφετηρία, κι ας δούμε αν πράγματι μπορούμε να βάλουμε επάνω στη χρονογραμμή το «κλιμακόμετρο», ώστε να προβλέψουμε τα γεγονότα.
Μετά από υπολογισμούς, βλέπουμε πως η «συμπύκνωση» της χρονογραμμής 1071-1204 δεν εφαρμόζεται επακριβώς. Εκτός απ’ την εκλογή του …Αλέξιου Τσίπρα, επιτυγχάνει να «προβλέψει» την κυβέρνηση Π. Πικραμμένου (που ανέλαβε στις 16 Μαΐου 2012), εάν διαιρέσουμε (1185-1071)/7, δηλ. ο πρώτος όρος να πέφτει στην έναρξη της βασιλείας του Ισαάκιου Β’. Τότε, το αποτέλεσμα 16.29, δηλαδή 16 χρόνια καί 3.5 μήνες, προστιθέμενο στις 31-05-1996, μας δίνει περίπου 15 Μαΐου 2012. Επίσης, θέτοντας τον πρώτο όρο στη στέψη του Αλέξιου Δ’ (1η Αυγούστου 1203), φτάνουμε κάπου στις 10 Οκτωβρίου 2014. Να υποθέσουμε ότι βρίσκουμε την «υπηρεσιακή» κυβέρνηση Σαμαρά του Δεκεμβρίου 2014; Να το υποθέσουμε.
Αλλά δεν έχουμε κάποιο αναγνωρίσιμο αποτέλεσμα «συμπυκνώνοντας» το (1176-1071)/7 (πρώτος όρος η ήττα στο Μυριοκέφαλον), ή το (1195-1071)/7 (πρώτος όρος η έναρξη της βασιλείας του Αλέξιου Γ’).
Δυόμιση στα πέντε! Όμως, δεν πτοούμαι. Θεωρώ πως η «συμπύκνωση» της χρονογραμμής αυτής πράγματι ισχύει, διότι η ομοιότητα των γεγονότων καί των καταστάσεων είναι σχεδόν τρομακτική. Δεν το βλέπετε; Μέχρι καί τα ονόματα είναι τα ίδια! Πχ, εκτός απ’ το πανταχού παρόν «Αλέξιος», έχουμε καί τον Γιωργάκη. Το «πιντί». Που δεν λέγεται Γιωργάκης, αλλά Τζέφρυ. Όπως ακριβώς ο Γοδεφρείδος (Ζοφρουά) Βιλλεαρδουΐνος, ένας από τους αρχηγούς της Δ’ Σταυροφορίας!!!
(Άμα μας προκύψει καί κανένας διεθνής μπάνκστερ «δανειστής» της Ελλάδας Ερρίκος, σαν τον Δάνδολο, τότε βάλαμε το κερασάκι στην τούρτα!)
Επομένως, αποδίδω σε άλλους παράγοντες την αιτία γιά τη μη-απόλυτη ταύτιση, όχι στην τυχόν εσφαλμένη δική μου εκτίμηση των μεγεθών. Αλλά, το μεγάλο θέμα είναι…
Αν ισχύει η χρονογραμμή 100%, τί μας περιμένει μετά;
Η ιστορική χρονογραμμή λέει πως:
(α) Στις 25-01-1204 εξελέγη ο Κανναβός, (β) στις 05-02-1204 εστέφθη αυτοκράτωρ ο Μούρτζουφλος, καί στις 13-04-1204 ξεκίνησε η κατοχή της Πόλης απ’ τους Φράγκους, που διήρκεσε 57 χρόνια.
Επομένως, στη «συμπυκνωμένη» χρονογραμμή:
Στις 26-01-2015 «στέφεται» ο Τσίπρας (11/7 ημέρες μας κάνει περίπου μιάμιση μέρα), καί περίπου στις 05-02-2015 ξεκινάει …οκταετής (καί κάτι ψιλά) κατοχή της χώρας απ’ τους δανειστές της. ( Σημείωση: ;;;…)

Το τέλος της ιστορίας μας στους καιρούς εκείνους:
Ο Αλέξιος Ε’ Μούρτζουφλος την κοπάνησε κι αυτός απ’ τη Πόλη, όταν μπήκαν μέσα οι Φράγκοι. Πήρε μαζί του τη σύζυγο καί την κόρη του Αλέξιου Γ’, καί πήγε να βρεί τον …πεθερό του στην οχυρωμένη Μοσινόπολη. (Πεθερός, διότι ο Μούρτζουφλος την -στην κυριολεξία!- ψωριάρα κόρη την παντρεύτηκε.)
Ο Αλέξιος Γ’ τον δέχτηκε εγκάρδια, καί τό ‘ριξαν στα φαγοπότια. Πέρασαν μερικές μέρες, ο Μούρτζουφλος ξέγνοιασε, κι έστειλε την προσωπική του φρουρά γιά ξεκούραση. Τότε, όμως, ο κακοηθέστατος Αλέξιος Γ’ του έδειξε τα πραγματικά του αισθήματα: τον έπιασε καί τον τύφλωσε! Καί μετά, τον πέταξε κλωτσηδόν έξω απ’ τα τείχη της Μοσινόπολης.
Ερείπιο πιά ο Μούρτζουφλος, περιστοιχιζόμενος μονάχα από καμιά εικοσαριά πιστούς οπαδούς του, τριγυρνούσε γιά μήνες στην ύπαιθρο της Θράκης. Ώσπου κάποιος τον κάρφωσε σε μιά περίπολο των Φράγκων, καί τον συνέλαβαν. Τον πήγαν στην Κωνσταντινούπολη, τον ανέβασαν σε μία ψηλή κολώνα, καί τον πέταξαν κάτω.
Αυτό ήταν το τέλος του Σμιχτοφρύδη.

Σ’ αυτό το σημείο, όμως, σταματάνε οι αντιστοιχίες του σήμερα με το τότε. Διότι ο Αλέξης Τσίπρας ούτε στη φυλακή έκανε, ούτε δολοφόνησε φυλακισμένους πολιτικούς του αντιπάλους με στραγγαλισμό. Ούτε σκοπεύει να την κοπανήσει απ’ τη χώρα (απ’ όσα καταλαβαίνω, δηλαδή), ούτε τύφλωση καί θανάτωση στον Ιππόδρομο του ταιριάζει, καί φυσικά, ούτε του την εύχομαι τέτοια …τύχη. Κι ακόμη: δεν πρέπει να φοβόμαστε επικείμενη οκταετή κατοχή της χώρας μας απ’ τους δανειστές της, διότι ήδη κολυμπάμε στα σκατά παρόμοιας κατοχής 186 ετών!!! Τ’ είχαμε, τί χάσαμε;
(‘Ντάξ’… Δε λέω, υπάρχει μία ορατή διαφορά. Μέχρι τώρα, οι δανειστές τρέχανε το κράτος. Το ψευτο-Ρωμαίϊκο. Εδώ καί λίγα χρόνια, όμως, άρχισαν να χουφτώνουν τον κώλο καί ημών των απλών πολιτών. Οπότε, αν είναι να μπουν εδώ σαν κατακτητές γιά οκτώ χρόνια, φαντάζεται κανείς τί άλλο θα ζητήσουν…)
Προσωπικά, είμαι αισιόδοξος «πάνω απ’ τη βάση». Ένα 55%, ας πούμε. Καί θεωρώ ότι τελικά θα τα καταφέρουμε να τη βγάλουμε καθαρή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όμως, αυτές οι αντιστοιχίες με το τότε… αυτός ο 19ετής καρμικός κύκλος, που συμπληρώνεται φέτος… κάπως δεν πρέπει να σπάσουν; …Καλού-κακού;… Παραείναι τρομακτικές, αν τις αναλογιστούμε! Δεν συμφωνείτε; Ακόμη καί σε (κάπως) συμβολικό επίπεδο να συμβούν γεγονότα, πχ ο σημερινός Κανναβός να είναι ο Καμμένος, καί να διαλύσει την προεκλογική συμμαχία του με τον Τσίπρα αμέσως μετά τις εκλογές. Αυτά που -λογικά, από τις αντιστοιχίες- έρχονται μετά («Φράγκικη κατάληψη της Αθήνας»), μόνο καλά δεν φαντάζουν.
Άρα, κάτι πρέπει να κάνουμε, γιά να σπάσει η αντιστοιχία. Το πιό απλό: να ΜΗΝ ψηφίσουμε τον …Αλέξιο!
Βέβαια, υπάρχει κι ένας άλλος παράγων, που μάλλον αυτός θα σπάσει την αντιστοιχία, χωρίς να χρειαστεί εμείς να κάνουμε πολλά: η ισχυρώτατη χρονογραμμή, που οδηγεί στον Γ’ ΠΠ. Οκτώ χρόνια από το τέλος Ιανουαρίου 2015, μας οδηγούν στις αρχές Φεβρουαρίου 2023. Πολύ μεγάλο διάστημα, γιά να μη συμβεί το «μπάμ»! Πολύ μεγάλο – καί πρακτικώς ανέφικτο να υπάρξει ειρήνη μέχρι τότε.
Ο Γ’ ΠΠ θα καθαρίσει πολλές καταστάσεις, όντως. Αλλά, δεν πρέπει να λάβουμε κι εμείς τα μέτρα μας;
Ως πότε θα είμαστε δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα;

Υγ 1: Πηγή ανεκτίμητη υπήρξε η τριλογία του Κώστα Κυριαζή: «Αγνή η Φράγκα», «Η Δ’ Σταυροφορία», «Ερρίκος του Αινώ». Όχι μόνο γιά την τεκμηρίωση του παρόντος, αλλά κι επειδή χάρη στα βιβλία του Κυριαζή έμαθα Βυζαντινή Ιστορία. Στο σχολείο, απλά …είχα βγάλει την υποχρέωση! :-)
Υγ 2: Η «συμπύκνωση» του χρόνου (δηλ. η χρονική ακολουθία των -αστρολογικών- γεγονότων υπό κλίμακα) είναι γνωστή στην Αστρολογία. Μόνο που οι «συμπυκνώσεις» αυτές δεν περιλαμβάνουν κάποια «συμπύκνωση διά επτά». Άρα, μη ρωτάτε πώς προέκυψε αυτή που είδαμε. Δεν γνωρίζω.
Είν’ αλήθεια, η εκλογή του σημερινού …Αλέξιου θα βόλευε πολλούς -χμ- «φίλους» καί «συμμάχους» της χώρας μας. Όμως, το να σχεδίασαν εξεπιτούτου διάφοροι ποδίτσες τη συγκεκριμένη χρονογραμμή των προσφάτων γεγονότων επί 19 χρόνια, καί δή, με αυστηρή βάση τα ιστορικά γεγονότα των ετών 1071-1204, μου φαίνεται ελαφρώς (έως βαρέως) απίθανο. Έτσι, τη θεωρώ σαν ακόμη μία εκδήλωση του Μάτριξ. Επανάληψη υπό χρονολογική κλίμακα.
Υγ 3: «Ξέχασα» ακόμη μία ομοιότητα της τότε εποχής με τη σημερινή. Είναι η τραπεζοκρατία.
Γιά το σήμερα, δεν χρειάζεται να εξηγήσω κάτι. Το ζούμε. Γιά το τότε, προ της αλώσεως του 1204 έδρασαν οι στυγνοί «έμποροι των εθνών» Βενετοί. (Που κατάκλεψαν μέχρι καί τους συμμάχους τους Σταυροφόρους στα ναύλα καί στα λάφυρα.) Μετά την άλωση του 1204, ενέσκηψαν κι έδρασαν οι αυθεντικοί τραπεζίτες της εποχής, οι Ναΐτες. Είχανε στήσει τους πάγκους τους μέσα στην κατακτημένη Πόλη, κι έγδερναν τον κόσμο. (Δεν βρήκα τεκμηρίωση, ότι συμμετείχαν στην πολιορκία του 1204. Αλλά ξέρω πως ήρθαν μετά.)
Καλά παιδιά αυτοί οι Ναΐτες!… Μπουμπούκια! Ενώ οι ιουδαίοι τόκιζαν με 43% ετησίως (δεν γνωρίζω γιατί ειδικά αυτό το ποσοστό), γι’ αυτό καί οι Βενετσιάνοι δεν τους έγραφαν στο Λίμπρο ντ’ Όρο ως ευγενείς (δεν γούσταραν …ανταγωνιστές – παρά το ότι ήταν ευκολώτερο να βγάλεις τα δόντια Βενετσιάνου με την τανάλια, παρά να πάρεις δάνειο απ’ αυτόν), οι Ναΐτες τόκιζαν με -κρατηθείτε!- 60% ετησίως!!! Εξήντα τοις εκατό!!! Πέντε τοις εκατό τον μήνα!
Τοκογλύφοι της Μαφίας, κανονικοί…
Ποιοί, είπαμε, θρηνούν κάθε χρόνο τελετουργικώς τον θάνατο του τελευταίου μεγάλου
μεσαιωνικού μαφιόζου τοκογλύφουμαγίστρου των Ναϊτών, του Ζάκ ντέ Μολαί; Όμοιος τον όμοιο, κι η κοπριά με τις κοπριές. Να τα χαίρονται τα «μυστήριά» τους, οι τέκτονες.

Υγ 4: Ο Μούρτζουφλος συνδέεται με δύο περίεργα (έως ύποπτα) περιστατικά. Το πρώτο είναι πως έδωσε εντολή να γκρεμίσουν ένα άγαλμα της Θεάς Αθηνάς, που υπήρχε σε δημόσιο χώρο της Πόλης, διότι, λέει, έβλεπε προς τη Δύση, είχε τα χέρια ανοιχτά σα να προσκαλούσε τους Φράγκους να έρθουν, καί εσκανδαλίζετο ο λαός!!! (Καλά, όταν ήρθαν οι Νορμανδοί μερικά χρόνια νωρίτερα, ή οι προηγούμενες Σταυροφορίες, καί το άγαλμα ήταν στη θέση του, δεν «εσκανδαλίζετο» ο λαός; )
Το δεύτερο, πως βγήκε έξω απ’ τα τείχη με στρατό, γιά να αιφνιδιάσει ένα μικρό εκστρατευτικό σώμα Φράγκων, που επέστρεφε από επιδρομή. Ωστόσο, γι’ αυτή τη μικρής σημασίας επιχείρηση, πήρε μαζί του -γιά ψυχολογικό γόητρο, λέει- το «Παλλάδιον» της Αυτοκρατορίας: μία εικόνα της Παναγίας, στολισμένη με πάμπολλα μεγάλα μαργαριτάρια. Έ, λοιπόν, όχι μόνο δεν έδωσε μάχη με τους Φράγκους, αλλά έφυγε τρέχοντας να ξανακλειστεί στην Πόλη. (Εντάξει, δεν πολεμούσαν οι απλήρωτοι Βαράγγοι, κτλ κτλ. Από δικαιολογίες, άλλο καλό.) Καί κατά τη φυγή του η εικόνα του έπεσε κάτω, δεν σταμάτησε να την πάρει, κι αυτή έγινε κτήμα των Φράγκων.
Του έπεσε, ή την πέταξε επίτηδες; Διότι, αυτή η ιστορία, συνδυασμένη με την καταστροφή του αγάλματος της Θεάς Αθηνάς, εμένα μου μοιάζει σαν εσκεμμένη καταστροφή αποτροπαϊκών φυλαχτών. Κάτι σαν το σπάσιμο των κεφαλών των Ερμών, πριν την εκστρατεία στη Σικελία.
Το γκρέμισμα του αγάλματος έγινε κατά το σύντομο διάστημα, που ο Μούρτζουφλος ήταν πρωθυπουργός του αποφυλακισθέντος Ισαάκιου Β’. Αργότερα, ως αυτοκράτωρ πιά, φρόντισε ν’ απαλλαγεί κι απ’ την «ενοχλητική» εικόνα.
Καί το ωραίο: Όταν ο Ισαάκιος Β’ έμαθε την …αισθητική παρέμβαση του Μούρτζουφλου στο άγαλμα της Θεάς, ξήλωσε κι αυτός ένα άλλο: το σύμπλεγμα ενός λιονταριού, που ορμούσε σ’ έναν κάπρο. Πάλι γιά «να μη σκανδαλίζεται ο λαός». Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω αν το έκανε λόγωι βλακείας, ή αν ο κάπρος με το λιοντάρι συμβολίζουν κάτι, που τώρα μου διαφεύγει.
Όμως, με κάτι τέτοιους καταντίπ μαλάκες αυτοκράτορες, σαν τον Ισαάκιο B’, πώς να μην ξεκινάνε Φραγκοκρατίες;
Υγ 5: Η πρώτη (έστω καί μερική) είσοδος (μετά από μάχη) των Σταυροφόρων στην Πόλη, στις 16 Ιουλίου 1203, ήταν επετειακή επανάληψη της εισόδου (μετά από μάχη) των Σταυροφόρων της Α’ Σταυροφορίας στα Ιεροσόλυμα, στις 16 Ιουλίου 1099.
Δεν νομίζω πως ήταν τυχαίο γεγονός, διότι τότε το ημερολόγιο είχε προχωρήσει κατά 4 ημέρες, άρα πραγματικά μπήκαν σε Ιεροσόλυμα καί Κωνσταντινούπολη ακριβώς στις 20/07! Επάνω στην ισχυρότερη «πύλη» του έτους…
Κάπως, σα να εκβιάζανε διά των όπλων το άνοιγμα της πύλης προς τον Παράδεισο https://ergdhmerg.wordpress.com/