ΔΩΔΕΚΑΘΕΙΣΤΕΣ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ

Γράφει ο  Λευτέρης Πανούσης    Δωδεκαθεϊστές ή Χριστιανοί, είμαστε Ελληνες...

Όχι, αρνούμαι να συμβιβαστώ με το γεγονός ότι αυτές τις ημέρες ξωπετάχτηκε στον αφρό των γεγονότων, μια [ίσαμε τώρα] υφέρπουσα αντιπαλότητα, την οποία θα χαρακτήριζα: ολέθρια για το Γένος των Ελλήνων.
Δωδεκαθεϊστές κατηγορούσαν τους χριστιανους και χριστιανοί αντι-κατηγορούσαν τους δωδεκαθεϊστές, ως να μην ήσαν κι οι δυο μέλη του ίδιου σώματος - του Ελληνισμού.
Κρίμα!
Και το λέγω με βαρύ πόνο...

Κρίμα αδέρφια μου, να χτυπάμε τέτοιες ώρες τον Έλληνα, όντας κι εμείς Έλληνες.
Και θα σας πω  και κάτι ακόμα, που δεν ξέρω να έχει ειπωθεί έτσι ρητά και απόλυτα...
Τι πιστεύετε ότι είναι εν τέλει ο Ελληνισμός;
Μήπως μέσα από τα σπλάχνα του πολιτισμού μας μπορούμε να ξωπετάξουμε τον Όμηρο; Ή μήπως μπορούμε να αφαιρέσουμε χειρουργικά τον Αλέξανδρο τον Παπαδιαμάντη και να παραμείνει ό Ελληνισμός ακέραιος, χωρίς ένα βαθύ τραύμα στο σώμα του, που του το προκαλέσαμε εμείς οι ίδιοι;   
Τίποτα δεν περισσεύει σ' εμας τους Έλληνες αδέρφια μου, για να το πετάξουμε στα αζητητα του Πολιτισμού μας.
Και ο Φειδίας και ο Θεοφάνης ο Κρης, είναι εξίσου αναπόσπαστα κομμάτια του Ελληνισμού κι αν ξεριζώσουμε από τη συλλογική μας συνείδηση τον έναν ή τον άλλον, θα μείνουμε μονόφθαλμοι, σαν θλιβεροί κύκλωπες, που τιμωρήθηκαν για την αλαζονεία τους...

 Ο ναός της Βραυρωνείας Αρτέμιδος

Μεσα στον αρχαιολογικο χωρο υπαρχει εκκλησακι της Παναγιάς

Κι αυτό καμει μοναδικο τον Ελληνισμο!

Αν θέλουμε να λέμε ότι ο Ελληνισμός επιβίωσε, μέσα από υπόγειες διαδρομές και κάτω από τις μύτες των εκάστοτε κατακτητών του, δεν θα πρέπει ούτε στιγμή να λησμονούμε πως διασώθηκαν παραδείγματος χάριν τα χειρόγραφα του Αριστοτέλους, τόσο από τον χρισρτιανικό όχλο, όσο και από τους βάρβαρους μαμελούκους κι ούτε θα πρέπει να ξεχνάμε πως οι Ελληνες απέκρουσαν τους Αβάρους, βάνοντας μπροστά την Υπέρμαχο Στρατηγό.     
Όχι!
Και ο Εύδοξος ο Κνίδιος είναι κομματι του Ελληνισμού και ο Πατριάρχης Φώτιος.
Κι αν για κάποια ιστορικά διαστήματα, αναγκαστήκαμε να κρύβουμε τον έναν ή τον άλλο, από το βλέμμα του κατακτητή μας, αυτό δεν σημαίνει πως δεν τους κρατήσαμε ζωντανούς στη συλλογική μας μνήμη.

Ένα κρυφό σχολειό ήταν αδερφια, ο Ελληνισμός.
Ένα κρυφό σχολειό - που στον καιρό των Σουλτάνων, πέρναγε υπόγεια την πίστη στην Υπερμαχο Στρατηγό, ενώ στον καιρό του Θεοδοσίου πέρναγε υπόγεια την πίστη στους μαραθωνομάχους.
Και θα πάμε τώρα εμείς, να διαγράψουμε από την ιστορία μας, την Παναγιά ή την Παλλάδα;
Γιατί;
Μας περισσεύει Πίστη και αναζητάμε σε ποιον θα τη χαρίσουμε; 

Συλλογιστείτε μοναχά ότι στην εποχή του Πατριάρχη Φώτιου, η λέξη Έλληνας, για τους ελληνόφωνους όχλους της Ασιας, σήμαινε κυρίως τον ειδωλολάτρη. Κι όμως, μέσα από τη μυριόβιβλο, ο ίδιος ο Πατριάρχης Φώτιος διέσωσε μνήμες της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας, που σήμερα θα ήσαν εντελώς χαμένες.
Πως λοιπον να βγούμε και να πούμε ότι ο Ελληνικός πολιτισμός τελείωσε με τον Κωνσταντίνο και να απορρίψουμε συλλήβδην το ελληνικότατο βυζάντιο, ως δημιούργημα των λατίνων ή των ασιατών βαρβάρων;
Να απορρίψουμε δηλαδή την Αγιά Σοφία και να επιστρέψουεμ πίσω στον Παρθενώνα, για να βρούμε υποτίθεται τις αγνές ρίζες του Ελληνισμού;
Κι όλα αυτά δηλαδή που χαράχτηκαν στο συλλογικό μας ασύνειδο, να τα κάνωμε τι;
Να τα πετάξωμε;
Μα όλα αυτά είναι κομμάτι μας!

Κι αν κάνουμε το ολέθριο λάθος να θεωρήσουμε ένα "σκοτεινό διάλλειμμα" του Ελληνισμού το χριστιανικό βυζάντιο, αν δηλαδη διώξουμε από τη συλλογική μας συνείδηση τον Ρωμανό τον Μελωδό και την Άννα την Κομνηνή, τότε που θα τα χαρίσουμε;
Κι αν αρνηθούμε τη χριστιανική συνιστώσα του Ελληνισμού, αν αφαιρέσουμε Γρηγόριο Παλαμά, Νικόδημο Αγιορείτη και Φιλοκαλία, τότε αυτά τα πολύτιμα, που θα τα χαρίσουμε;
Στους Σλάβους;
Ή στους Τούρκους;

 Αγιογραφια του Θεοφάνους του Κρητικού

Θα τον χαρισουμε στους Σλάβους, επειδη ανηκει στη χριστιανικη καλλιτεχνικη παραδοση;

Συντρίβομαι αδέρφια μου από το βάρος του τρόμου, πως θα έρθει κάποτε μια ώρα, εμείς οι ίδιοι οι Ελληνες, να χτυπιόμαστε μεταξύ μας, για το αν πρέπει να αρνηθούεμ το ένα μας μισό, προς χάριν καο δόξαν του άλλου μισού.
Αμ' τότε μισοί θα μείνουμε...

Και ξέρετε και κάτι ακόμα;
Ελάχιστοι λαοί της υφηλίου συνδυάζουν τόσο ετερογενή στοιχεία, όπως ο Ελληνισμός. Ελάχιστοι λαοί, παραδέιγματος χάριν έχουν στα πολιτισμικά σπλάχνα τους τους βαρείς ίσκιους των βουνών και τους ανοιχτούς ορίζοντες της θάλασσας.
Αν μου πείτε πως ο Ελληνισμός είναι κατεξοχήν αρχαιοελληνισμός ή κατεξοχήν χριστιανοελληνισμός, είναι σαν να μου λέτε ότι θα πρέπει να αποκόψουμε από το σώμα του Ελληνισμού ή το κλαρίνο [γιατί απηχεί τον ήχο των βουνών] ή τη λύρα [γιατι απηχεί τον ηχο της θάλασσας]

Ε ΄ όχι, ρε γαμώτο.
Γι αυτο είμαστε μοναδικοί. Ακριβώς επειδη στο διάβα των αιώνων κατορθώσαμε να εν-αρμονίσουμε τον φλοίσβο των κυμάτων μας, με την βοή του Ολύμπου μας.
Τις αγιογραφίες του Θεοφάνους μας, με τους κίονες των δωριέων μας.
Την έναστρη νύχτα του Βιτσέντζου Κορνάρου μας, με το ηλιόφωτο Αιγαίο του Ελύτη μας.
Τον Ευριππίδη μας, με τον Παπαδιαμάντη μας.
Όλα αυτά είμαστε εμείς
Εμείς οι Ελληνες.
Δωδεκαθεϊστες, άθεοι ή χριστιανοί - αδιαφορον...

Και από όλα αυτά τα "Εμείς" δεν μας περισσεύει τίποτα, για να το δωρίσουμε οπουδήποτε...
  
   

     

http://panusis.blogspot.gr/2015/12/blog-post_36.html

Η ΕΡΙΣ ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΠ!!!!!

Η Έρις στις κοινότητες είναι ΠΟΠ!

         Γράφει οΣωτήρης Μητραλέξης
Πρὶν ἀποδημήσω στὸ ἐξωτερικό, ὁ Σαββόπουλος μοῦ εἶχε ὑποσχεθεῖ ὅτι τῶν Ἑλλήνων οἱ κοινότητες φτιάχνουν ἄλλον γαλαξία. Ἀργότερα διαπίστωσα ἰδίοις ὄμμασι ὅτι τῶν Ἑλλήνων οἱ κοινότητες ἐνίοτε δυσκολεύονται νὰ χωρίσουν δυὸ γαϊδουριῶν ἄχυρα, πόσῳ δὲ μᾶλλον νὰ φτιάξουν γαλαξίες.

Σὲ κάθε περίπτωση, μόνιμη ἐπωδός, ὁλοφυρμὸς καὶ γκρίνια σχετικὰ μὲ τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Ἀποδημίας καὶ τῆς Διασπορᾶς εἶναι ἡ διχόνοια, ὁ κατακερματισμὸς καὶ κομματισμός, οἱ ἀντιπαλότητες καί, μὲ μία λέξη, ἡ ἔρις τῆς ἔριδος. “Ἂν δὲν εἴχαμε αὐτὴν τὴν φαγωμάρακαὶ τὰ συναφῆ: ἡ “φαγωμάρα”, ἡ αἰωνία ἔρις, ἀναγνωρίζεται ὡς τὸ ὑπ” ἀριθμὸν ἕνα πρόβλημα, τὸ ὁποῖο ἂν κατὰ θαυματουργικὸ τρόπο ἐξέλιπε, ὅλα θὰ ἦταν ἔξοχα.

Ὅμως, ἡ ἔρις δὲν ἐκλείπει. Ποτὲ καὶ γιὰ κανέναν λόγο. Εἶναι πάντοτε ἐκεῖ, σύντροφος καὶ συνοδοιπόρος.
Ὁ λόγος δὲν εἶναι μόνον ὁ προφανής: ὅτι ἡ Ἔρις, ὅπως γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν μυθολογία, εἶναι θεὰ καὶ ὅτι οἱ θεὲς δὲν πεθαίνουν ποτέ.
Ἡ ἄποψη ὅτι ἡ παντοδυναμία τῆς ἔριδος εἶναι τυχαία, συμπτωματικὴ καὶ εὐκαιριακή, καὶ κάποια στιγμὴ ἁπλῶς θὰ ἐπέλθει ἡ λύση τοῦ προβλήματος, εἶναι ἁπλῶς ἀφελής. Ἀποτελεῖ ἄρνηση νὰ ἀναγνωριστεῖ μιὰ προφανὴς αἰτιώδης σχέση
Μήπως πρέπει νὰ ἀναγνωρίσουμε στὴν πανταχοῦ παρουσία τῆς ἔριδος στὶς ἑλληνικὲς συσσωματώσεις ὅπου δήποτε τῆς γῆς ἕνα φαινόμενο ἄλλης τάξεως, ὄχι γενικῶς ἕνα “μειονέκτημα”πρὸς διόρθωση, ἀλλὰ ἕνα (ὁσοδήποτε ἀρνητικὸ καὶ δυσάρεστο) χαρακτηριστικὸ σύμφυτο μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ Ἕλληνα, ἐνδεικτικὸ τῆς ταυτότητάς του; Διότι ἡ παντοδυναμία τῆς ἔριδος δὲν ὑφίσταται σὲ τέτοιον καθολικὸ βαθμὸ οὔτε στὶς κοινότητες Φιλλανδῶν ἀποδήμων, οὔτε Γερμανῶν, οὔτε Δανῶν, οὔτε Ρώσων. Μήπως ἀποτελεῖ ἡ ἔρις τὴν “σκοτεινὴ πλευρὰ” ἄλλων, σαφέστατα πιὸ ἰλαρῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ Ἕλληνα; Σκοτεινὴ μέν, ἀναπόσπαστη δέ;
Ἐν τέλει, μήπως ἡ Ἔρις στὶς κοινότητες εἶναι ΠΟΠ; Προστατευομένης Ὀνομασίας Προελεύσεως, σὰν τὰ τυριά; Μήπως τὸ ὅτι γεννᾶται ἀδιαλλείπτως ἔρις στὶς κοινότητές μας εἶναι ἕνα στοιχεῖο τὸ ὁποῖο, μαζὶ μὲ ἄλλα πιὸσυμπαθητικὰ στοιχεῖα, ἐπιβεβαιώνει τὸ γεγονὸς ὅτι φέρουμε ἀκόμα μιὰ πολιτισμικὴ ἑτερότητα καὶ ἰδιαιτερότητα, ὅτι μπορεῖ νὰ ἔχουμε ἀφομοιωθεῖ, ἀλλὰ ὄχι καὶ καταποθεῖ ἀπὸ τὶς χῶρες στὶς ὁποῖες βγάζουμε ρῖζες;
Ἂς πάρουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Ὅπως ἐπισημαίνει κι ὁ Κώστας Ζουράρις, ἀνατρέχοντας στὴν ἑλληνόφωνη λογοτεχνία ἀπὸ καταβολῆς της, διαπιστώνουμε τὸ ἑξῆς: ὁ Ἕλληνας ἄντεξε χωρὶς ἔριδα μόλις εἰκοσιπέντε στίχους! Ἤδη στὸν εἰκοστὸ ἕκτο στίχο τοῦ πρώτου-πρώτου γραπτοῦ λογοτεχνικοῦ κειμένου, τῆς Ἰλιάδος τοῦ Ὁμήρου, ἐκεῖ στὸ Α:26 ἀρχίζει τὸ βρισίδι: “Μή σε, γέρον, κοίλῃσιν ἐγὼ παρὰ νηυσὶ κιχείωἢ νῦν δηθύνοντ᾿ ἢ ὕστερον αὖτις ἰόντα,μή νύ τοι οὐ χραίσμῃ σκῆπτρον καὶ στέμμα θεοῖο· ἀλλ᾿ ἴθι, μή μ᾿ ἐρέθιζε, σαώτερος ὥς κε νέηαι.” Ἤτοι, κατὰ τὸν μεταφράσαντα Πολυλᾶ: “Μὴ σ’ ἀπαντήσω, γέροντα, σιμὰ στὰ κοῖλα πλοῖα ἢ τώρα ἐδῶ ν’ ἀργοπορεῖς ἢ πάλι νὰ γυρίσεις καὶ μὴ θαρρεύεις στοῦ θεοῦ τὸ σκῆπτρο καὶ τὸ στέμμα.  Μὴ μ’ ἐρεθίζεις, σῦρε εὐθὺς ἂν θέλεις νὰ μὴν πάθεις”. Τί εἰκοστὸς ἕκτος στίχος δηλαδή, ποὺ ἡ πρώτη-πρώτη λέξη τοῦ πρώτου-πρώτου κειμένου εἶναι “Μῆνιν”, δηλαδὴ φοβερὴ ὀργή, τρομερὸς θυμός.
Ὅμως, δὲν εἴμαστε μόνο φύσει καὶ θέσει εὐερέθιστοι, δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ ἀποκλειστικὴ αἰτία τῆς αἰωνίας ἔριδος. Ἔχουμε καὶ μιὰ ἐκκρεμότητα μὲ τὴν “καρέκλα”, γεγονὸς ποὺ ἀντὶ νὰ τὸ ξορκίζουμε καὶ νὰ τὸ μυκτηρίζουμε, θά’ταν καλύτερα νὰ προσπαθούσαμε νὰ τὸ κατανοήσουμε. Πάλιν καὶ ἐδῶ, πανάρχαιο τὸ χούϊ: ὁ Θουκυδίδης, στὸ Η:89.3 του, σπάει κόκκαλα: “πάντες γὰρ αὐθημερὸν ἀξιοῦσιν οὐχ ὅπως ἴσοι, ἀλλὰ καὶ πολὺ πρῶτος αὐτὸς ἕκαστος εἶναι”. Προσέξτε: πάντες ἀξιοῦσι, ὅλοι ἀξίωναν, ὄχι ἁπλῶς νὰ εἶναι ἴσοι μεταξύ τους, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ εἶμαι ἁπλῶς πρῶτοι ἔναντι τῶν ἄλλων. Ἤθελαν νὰ εἶναι πολὺ πρῶτοι (τί σημαίνει πολὺ πρῶτοι; Ὑπάρχει καὶ πιὸ πρῶτος ἀπὸ τὸν πρῶτο;) καὶ μάλιστα αὐθημερόν! Δὲν ἔγινε μία φορά, σὲ κάποιο παρελθόν: ἐνεργεῖται διαρκῶς καὶ ἀδιαλλείπτως, τὸ διαπιστώνουμε σὲ κάθε ἑλληνικὴ παρουσία. Ἕκαστος γὰρ ἀξιοῖ αὐθημερὸν πολὺ πρῶτος εἶναι
Καὶ οἱ ἐμφύλιοι; Ποῦ τοὺς πᾶς τοὺς ἐμφυλίους; Εἰδικὰ ἡ νεώτερη Ἑλλάδα ἔχει παράδοση στὸ συγκεκριμένο ἐργόχειρο: κάθε ἀπελευθέρωση ἀπὸ κατακτητῆ συνοδεύεται ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ ἀπὸ ἕναν ἐμφύλιο πόλεμο μείζονος κλίμακας, σχεδὸν ἐθιμοτυπικά. Ἐμφύλιος ἀμέσως μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς τὸν 19ο αἰῶνα. Καὶ ἐμφύλιος μετὰ ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τοὺς Γερμανούς, τὸν 20ὸ αἰῶνα Ναί, οἱ ἐμφύλιοι δὲν εἶναι ἁπλῶς κάτι τὸ “κακό”, εἶναι ὅ,τι χειρότερο. Αὐτὸ ὅμως δὲν τοὺς καθιστᾶ λιγώτερο πραγματικούς Καὶ ὅποιος πιστεύει ὅτι ξορκίζοντάς τους τοὺς καθιστᾶ λιγώτερο πραγματικούς, ἁπλῶς κοροϊδεύει τοὺς συνομιλητές του – ἢ καὶ τὸν ἑαυτόν το
Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἡ ἔριδα γεννᾶται αὐθορμήτως σὲ κάθε ἑλληνικὸ τόπο μπορεῖ νὰ μελετηθεῖ στὰ ἀπομνημονεύματα τοῦ Μακρυγιάννη. Ὅμως, ἀκριβῶς στὴν ἴδια συγγραφὴ μποροῦν νὰ μελετηθοῦν καὶ τὰ λοιπὰ ἀποτυπώματα τῆς ἰδιοπροσωπίας, τὰ ἀσυγκρίτως πιὸ ἐνδιαφέροντα Διότι τὸ ἕνα ἁπλῶς δὲν ὑφίσταται χωρὶς τὸ ἄλλο. Ἀκόμα καὶ τὸ φρικαλέο νεοελλαδικὸ “ξέρεις ποιός εἶμαι ἐγώ;” ἀπηχεῖ ἐκεῖνον τὸν φοβερὸ πόθο, τὸ πόσο θὰ ἤθελα νὰ ἤξερες ἐν τέλει ποιός εἶμαι ἐγὼ καὶ νὰ μὴν ἤμασταν, ἄγνωστοι μεταξὺ ἀγνώστων, σ” αὐτὸν ἐδῶ τὸν τόπο ὁ ὁποῖος θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὁ τόπος τῆς σχέσης μας μὰ καταλήγει ὁ τόπος τῆς ἀκοινωνησίας μας.
Ἂς ξεκολλήσουμε, λοιπόν, ἀπὸ τὴν πρακτικὴ τοῦ ρητορικοῦ ἐξορκισμοῦ τῆς ἔριδος στὶς ἑλληνικὲς κοινότητες, διότι ἡ Ἔρις στὶς κοινότητες εἶναι ΠΟΠ: καὶ ἂς ἀσχοληθοῦμε μὲ τὰ οὐσιώδη, τὰ πέρα ἀπὸ τὴν ἔριδα καὶ τὰ παρὰ τὴν ἔριδα. Χωρὶς νὰ προσπαθοῦμε νὰ τὴν ἀκρωτηριάσουμε ἀπὸ τὸ φυσικὸ κορμί της: τὸν δικό μας γαλαξία, μὲ τὰ θετικά του καὶ τὰ ἀρνητικά του, μὲ τὰ σέα καὶ τὰ μέα τουhttp://themermaidtavern.gr/i-eris-stis-kinotites-eine-pop/
 

ΠΥΡΑΥΛΟΙ ΚΑΤΑ...ΕΞΩΓΗΙΝΩΝ[,,,ΠΥΡΑΥΛΟΥΣ S-400 ΑΓΟΡΑΖΕΙ Η ΙΝΔΙΑ..]

Panayiotis Ifestos

[Πυραύλους S-400 αγοράζει η Ινδία από τη Ρωσία]
Σύμφωνα με την κυρίαρχη άποψη στην Ελλάδα τις δεκαετίες του 1990 και 2000, στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο, ισχύουν, μεταξύ άλλων, τα εξής, κάτι που σημαίνει ότι αγορά ή κατασκευή τέτοιων φονικών όπλων προορίζονται για εξωγήινους:
• Έχουμε παγκοσμιοποίηση οπότε η κυριαρχία δεν έχει μεγάλη σημασία ή και μηδενική.
• Η Ευρώπη ενώνεται, επομένως όλα εκεί θα είναι αλτρουιστικά, και κατά συνέπεια όσοι έλεγαν πως η άσκοπη, άκαιρη και απροετοίμαστη ένταξη μέσα στον αθέσπιστο χώρο της ΟΝΕ είναι καταστροφή μάλλον υπερβολές έλεγαν ή και χειρότερα
• Το διεθνές δίκαιο θα υπερισχύσει γραμμικά εάν όχι και θα εξελιχθεί σε μια υπερεθνική εξουσία που θα τιμωρεί όσους άτακτους δεν εφαρμόζουν μια συγκεκριμένη ιδεολογική άποψη στο εσωτερικό τους (το ποια είναι αυτή η ιδεολογική άποψη είναι ζήτημα άλλης τάξης που δεν απασχολεί τους νεοέλληνες καθότι είναι για αυτούς ασήμαντο)
• Η αλληλεξάρτηση, τα ΜΚΟ, οι οικονομικές συναλλαγές, τα χαμόγελα, οι κουμπαριές, τα ζεϊμπέκικα θα είναι πλέον τα κυρίαρχα φαινόμενα του κόσμου για πάντα.
• Ο πόλεμος, βέβαια, είχε τελειώσει για τους Έλληνες διανοούμενους και τα πολιτικά παρακολουθήματά τους … Όποιος δε μιλά για αυτό το φαινόμενο είναι περίπου εξωγήινος καθότι πάνω στα νέα ανθόσπαρτα μεταψυχροπολεμικά πεδία της Ελληνικής φαντασιοπληξίας οι καθωσπρέπει άνθρωποι δεν μιλάνε για πολέμους και τέτοια φρικτά φαινόμενα που θα διαχειρίζονται πλέον περίπου αλτρουιστικά οι μεγαλόψυχες μεγάλες δυνάμεις μέχρι και αυτές παύσουν να υπάρξουν ως εκ θαύματος ή κάποιου μαγικού ραβδιού που κατείχαν κάποιοι εκεί στο τετράγωνο Κολωνάκι, Πρεσβείες, Εξάρχεια, Σύνταγμα.
• Η Κύπρος έπρεπε να δεχθεί το σχέδιο Αναν (και τώρα κάτι αντίστοιχο ακόμη πιο βαθύ) καθότι θα αποτελούσε πρωτοπορία στα νέα μεταεθνικά πεδία της νεοελληνικής φαντασίας, μας είπε κάποιος μεγαλόσχημος με μεγάλο φιλοσοφικό ράμφος [τα ίδια πεδία ισχύουν για το νεοελληνικό κράτος εξ ου και έπαυσε να είναι κυρίαρχο καθότι αυτό επιτάσσει η κυρίαρχη μεταμοντέρνα ιδεολογία περί μετά εθνικής εποχής]
• Η έννοια έθνος δεν υπάρχει ούτε και νεοέλληνες που διαθέτουν κάποια εθνική υπόσταση. Καθότι αυτά τα πλάσματα, οι νεοέλληνες, άτυχοι απόγονοι κάποιοων εξεγερθέντων όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Αδρούτσος, ο Αθανάσιος Διάκος και η … «ερωτιάρα» Μπουμπουλίνα είναι όντα χωρίς εθνική υπόσταση και χωρίς πολιτισμό, πολιτικές παραδόσεις και ιστορία. Ελληνική επανάσταση μάλλον δεν υπήρχε παρά μόνο άτακτοι ταραξίες κατά της μεγάλης και μεγαλόψυχης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επανάσταση ήταν η εξέγερση του λαού των δουλοπαροίκων στο Παρίσι που έφερε δικαιώματα, ηθικές και ιδεολογικά εμπνευσμένη έμμεση αντιπροσώπευση. Οι εθνοκαθάρσεις, οι γενοκτονίες, οι πόλεμοι και όλα ακολούθησαν ήταν παροδικά ατυχήματα μας μεγάλης αφετηρίας προς τον κόσμο των πολιτικά αδιάφορων δικαιωμάτων ενός εξισωμένου και εξομοιωμένου πλανήτη από τον οποίο οι καθωσπρέπει υλιστικές ιδεολογίες θα εξόριζαν το ταραχοποιό ανθρώπινο πνεύμα.
Για εξωγήινους των οποίων η επίθεση κατά της Γης επίκειται, είναι λοιπόν οι πύραυλοι, οι δε μάχες σε άπειρα σημεία του πλανήτη και στο τετράγωνο της γειτονιάς μας Συρία, Ιράκ, Ιράν, Τουρκία είναι σκηνοθετημένες μάχες ή ίσως και διάδοση ψευδών ειδήσεων από φαντασιόπληκτους οι οποίοι δεν συμφωνούν πως η Γη είναι ανθρωπολογικά και πολιτικά εξομοιωμένη και εξισωμένη.
Και η Οδύσσεια συνεχίζεται με τους σύγχρονους νεοέλληνες Οδυσσείς οι οποίοι είναι προσανατολισμένοι όχι προς την Ιθάκη-πατρίδα αλλά προς το μεγάλο και απόκρημνο βουνό των φαντασιώσεών τους και των ψευδαισθήσεών τους.
Η ΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΊΑ
Πυραύλους S-400 αγοράζει η Ινδία από τη Ρωσία
DECEMBER 19, 2015
Ενόψει της επίσκεψης του Ινδού πρωθυπουργού Μόντι στη Μόσχα, η ινδική κυβέρνηση ενέκρινε δαπάνη 4,8 δισ. δολαρίων για την προμήθεια πέντε συστοιχιών ρωσικών πυραύλων S-400.
Η προμήθεια αυτή έχει στόχο να καλύψει το κενό δυνατοτήτων της Ινδικής αεροπορίας. «Η απόκτηση των S-400 θα αλλάξει τις αντιαεροπορικές μας δυνατότητες και θα μας προσδώσει την ικανότητα αντιμετώπισης στόχων σε μεγάλη απόσταση σε λογική τιμή», αναφέρει το ινδικό υπουργείο Άμυνας.
Το τελικό κόστος της απόκτησης των πυραύλων θα συζητηθεί κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Θεωρείται πιθανό να υπάρξει σχετική ανακοίνωση κατά την επίσκεψη Μόντι στη ρωσική πρωτεύουσα.
Πέραν των S-400 η κυβέρνηση ενέκρινε την απόκτηση πολλαπλών εκτοξευτών ρουκετών Pinaka για τον εξοπλισμό έξι συνταγμάτων πυροβολικού του Ινδικού στρατού, αλλά και 24 αντιαεροπορικών συστημάτων μέσου βεληνεκούς Pechora και συστημάτων για τα άρματα Τ-72 και Τ-90.
Ο Ινδικός στρατός θέλει να αποκτήσει 10 συντάγματα Pinaka μέχρι το 2017. Η έγκριση για τα πρώτα τέσσερα έχει ήδη δοθεί, με προηγούμενη απόφαση και με τη νέα απόφαση του υπουργείου ολοκληρώνεται η απαίτηση απόκτησής τους.
Επίσης ενεκρίθη η ναυπήγηση πέντε πλοίων υποστήριξης στα ναυπηγεία Hindustan Shipyards Limited, αλλά και η προμήθεια 571 ελαφρά θωρακισμένων οχημάτων.
Πηγή ειδησεογραφίας http://mignatiou.com/…/piravlous-s-400-agorazi-i-india-ap…/… και http://www.defense-aerospace.com/…/india-approves-acquisiti…

 



ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΤΟΥ ΧΑΤΖΑΤΖΑΡΗ

Το πένθος του Χατζατζάρη

Ο Στάθης στον eniko

Ω Τρέλα, παραγνωρισμένη εσύ θεά, σε σένα έπρεπαν βωμοί στις αγορές κι όχι στην Τύχη, τη Νίκη και τη Μπούρδα! Εσύ των ανθρώπων τα πράγματα κυβερνάς, εσένα έπρεπε να είχε κουτουπώσει ο Δίας, κι όχι να τρέχει
την Ευρώπη Ιβηρική - Ουράλια αλαιρετούρ και πάνω κάτω άνω τούρλα με πενιχρά για το σύμπαν αποτελέσματα! Καταγγέλλουν
οι Γάλοι σοσιαλιστές τους Γάλλους σοσιαλιστές ότι εφαρμόζουν πολιτική λιτότητας, με αποτέλεσμα να ανεβαίνει η Λεπέν! Δηλαδή, αν δεν ανέβαινε η Λεπέν, οι Γάλλοι σοσιαλιστές θα εφάρμοζαν την πολιτική της λιτότητας με την ησυχία τους και χωρίς προβλήματα με τους φουκαριάρηδες τους λιτοδίαιτους! Ω Τρέλα, ω Μούσα μου, με ακούς τι λέω; καταγγέλλω
όσα λέω, και συνεχίζω: οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες καταγγέλλουν τους Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες ότι εφαρμόζουν οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες μαζί με τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες πολιτική λιτότητας, με αποτέλεσμα να ανεβαίνει η Λεπέν! Ελα, αυγό, να σε κουρέψω, διότι αλλιώς δεν θα αντέξω!..
Ο κ. Δραγασάκης! «Τιμά», λέει, «τη συμφωνία με τους δανειστές η κυβέρνηση, αλλά δεν την προσκυνά»!! Βεβαίως! Ορθια εφαρμόζει η κυβέρνηση τη συμφωνία, με εμάς στα γόνατα! Αλλά πονάει! Οχι, δεν πονάμε εμείς, δεν πονάνε τα παλληκάρια! Η κυβέρνηση πονάει με αυτά που μας κάνει! Τσίτσιο, το
αεροδρόμιο φεύγει! Με πίκρα, μανούλα, στα ξένα! Και κλάμα ο κ. Σπίρτζης - πάλε με χρόνια, με καιρούς, πάλε δικά μας θα ’ναι. «Παράλογο, με ακούς;», που ρώταγε και ο Λαζόπουλος, «ναι» του απαντάει ο Αδωνις, τσιμουδιά ο Τρύφων. Οστις είναι απασχολημένος να στέλνει «τραγουδιστά τηλεγραφήματα». Ξέρετε τι είναι τα τραγουδιστά τηλεγραφήματα! Τα στέλνουν οι Αμερικανοί στους Αμερικανούς. Σου χτυπάνε την πόρτα, την ανοίγεις και μια όμορφη κοπέλα σού τραγουδάει το τηλεγράφημα. Αν τώρα ανοίξετε εσείς την πόρτα σας κι ένα τσούρμο Μανιάτισσες μοιρολογίστρες αρχίσουν να σας εκδηλώνουν τον πόνο τους για την περίπτωσή σας, το τηλεγράφημα είναι απ’ την εφορία και σας το έχει στείλει το Τρύφων. Απονε ντουνιά,
δεν εκτιμάς τα πιο πονεμένα παιδιά! Την ευαισθησία του Αλέξη εν προκειμένω: «Δεν μπορούν να ’χουν μεγαλύτερη ευαισθησία από εμάς που δίνουμε τη μάχη» - ποιοι; αυτοί που τους κόβουν τη σύνταξη ή εξακολουθούν να πεινούν τα παιδιά τους; Υποκλίνομαι κι ευτυχώς που μας σώζει η τρέλα μας απ’ τον πόνο μας, αλλιώς θα πονούσα πολύ με τον θαυμασμό του φίλου μου Θοδωρή Ρουσόπουλου, που στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα βλέπει έναν ηγέτη σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου, ω Αθηνά πρόμαχε του Λόγου, και συ, ω Μεγαλόχαρη, Σκέπη του κοσμάκη,
μη λησμονάτε την ξεφτίλα μου! Εγινα ένα «λάθος» του ΔΝΤ. Και καθώς, θεά η Τρέλα, ορίζει, τα λάθη του ΔΝΤ τα πληρώνουν τα θύματά του. Με έθαψε στα Μνημόνια ο Γιωργάκης σαν να ήτανε βαλτός και μ’ άφησε στον τάφο μου ο κ. Τσίπρας διότι «δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς». Αν σας πω ότι η τελευταία μου κοινοβουλευτική ελπίδα είναι ο κ. Λεβέντης, θα σας πω ψέματα. Και τα ψέματα (σκίζω τα μνημόνια) δεν βγαίνουν σε καλό. Τώρα πονούν κι οδύρονται αυτοί που με σφάζουν. Συγγνώμην που ο πόνος μου σας κάνει να πονάτε! Είναι καιρός τώρα που μου
κάνετε την ξεφτίλα ρεζίλι με ένα «παράλληλο πρόγραμμα», το μεγάλο ατού του Μπάμπη του φλου. Και το φέρνετε το «παράλληλο πρόγραμμα» εν χορδαίς και οργάνω στη Βουλή, φτερνίζεται η Τρόικα και το «παράλληλο πρόγραμμα» αποσύρεται, εξαερώνεται, εξαφανίζεται. Ω του πόνου μου, ένα ράκος ήτανε, ένα ρεταλάκι το προγραμματάκι, αλλά ούτε καν αυτό άφησε η Τρόικα να υπάρχει - έστω σαν στάχτη στα μάτια μας. Παρά, σαν
στάχτη στο κεφάλι μας και ο τελευταίος ψευδός και ψευδής λεονταρισμός, στάχτη και μπούρμπερη ενός πένθους για χατζατζάρηδες...
Εν κατακλείδι. Καιρό τώρα ο κ. Τσίπρας και οι περί αυτόν εσφιγμένοι διασύρουν την Αριστερά. Ομως περιπτώσεις όπως ο ξαφνικός θάνατος του Παράλληλου Προγράμματος διασύρουν τη χώρα. Κακιά σκουριά που τρώει τα μάρμαρα...enikos.gr

ΝΕΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ

Νέες ταυτότητες

 

Γράφει ο ΕργΔημΕργ          

μικρή συνεισφορά μου στο θέμα των νέων ταυτοτήτων.
Προσωπικά, δεν είμαι πολύ της σχολής «Ακατονόμαστος / θηρίον των Βρυξελλών 666». Μ’ άλλα λόγια, δεν φοβάμαι «χαράγματα» καί τα ρέστα. Ή, μάλλον, φοβάμαι τα σχέδια των Κρονίων γιά παγκόσμια δικτατορία υπηκόων-ζώων, αλλά δεν τα φοβάμαι τόσο, όσο άλλα πράγματα. Πιό κοντινά μας.
Διότι, όπως καλώς γνωρίζετε, η ανθρώπινη ηλιθιότητα δεν έχει πάτο.
Έτσι, πολύ περισσότερο από κάποια πιθανά μελλοντικά σχέδια σκοτεινών ατόμων, φοβάμαι πχ διάφορες «μόδες» του φατσομπούκ, όπως αυτή που έλεγε στα πιτσιρίκια να εξαφανιστούν γιά τρείς μέρες (χωρίς να ξέρει κανείς που βρίσκονται). Ή, την παρόμοια με τα «ξυραφιάσματα».
(Δεν το ξέρατε; μέχρι πέρισυ είχε επικρατήσει «μόδα» -σε κάποια σχολεία μεγάλων πόλεων- τα μικρά να ξυραφιάζονται, γιά ν’ αποδείξουν εις εαυτούς καί αλλήλλους πως είναι …γενναία.)
Οπότε, ποιός με βεβαιώνει εμένα ότι κάποια μέρα δεν θα βρεθεί κάποιος ηλίθιος, που θα προτείνει όλοι οι πιτσιρικάδες να περνάνε με κόκκινο, γιά να μη χαρακτηριστούν «τσίκεν»; Τί να σας πω! Άλλη δουλειά δεν είχα σ’ αυτή τη ζωή, παρά να τρέχω στα αυτόφωρα γιά το χατήρι του κάθε μαλακισμένου. (Που προσπαθεί ν’ «αποδείξει», κτλ.)
Ευτυχώς, δηλαδή, που απαγορεύονται η οπλοφορία καί η οπλοχρησία. Ακόμη.

Ξαναγυρίζουμε στις νέες ταυτότητες. Λέει η ειδησεογραφία ότι θ’ αλλάξουμε ταυτότητες όλοι υποχρεωτικώς, καί θα πληρώσουμε ένα παράβολο – επίσης υποχρεωτικώς. Διότι, λέει, δεν ξέρουμε πιά ποιός είναι ποιός, καί θα ενσωματώσουν ιριδοδιάγραμμα, λέει, καί λοιπά βιομετρικά στοιχεία, λέει. (Ελπίζω να μην ενσωματώσουν καί μετρήσεις μήκους σημαντικών -χμ- προεξοχών.) Διότι, ξαναλέει, τώρα με τους
λαθρομετανάστες«παράτυπους μετανάστες» γίναμε πολλοί, καί θα μπερδευτούμε.
Άαααα, καί γιά την ασφάλειά μας γίνονται όλ’ αυτά, ξανα-ματα-λέει. Διότι οι ταυτότητες αυτές δεν μπορούν ν’ αντιγραφούν.
(Βλακείες, βεβαίως, διότι δεν χρειάζεται κάποιος να προσπαθήσει ν’ αντιγράψει την ταυτότητα. Αρκεί να «χακάρει» το μηχάνημα που δίνει το οκ. Καί μάλιστα, από μακριά.)
Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι τόσο να φοβόμαστε τις νέες ταυτότητες (ως προπομπούς του «χαράγματος»), ούτε το κρατικό πλιάτσικο του δεκάρικου των «παραβόλων». Αλλά το ότι δεν χρησιμοποιούμε την αναμενόμενη έκδοση νέου τύπου ταυτοτήτων, γιά να πιέσουμε τους κυβερνώντες. Πού είναι η κοινωνική συνοχή κι αλληλεγγύη μας, ως λαού; Ούτε κάν κάποιος προβεβλημένος δεν έθιξε το θέμα.

Τί πίεση ν’ ασκήσουμε στο γκουβέρνο; Προς ποιόν σκοπό;
Έ, λοιπόν, δεν θα το πιστέψετε, αλλά προτείνω την αναγραφή του θρησκεύματος!!!
Όχι, δεν ήμουν από εκείνους, που χρόνια πριν έτρεχαν με τις δηλώσεις Χριστόδουλου ανά χείρας. (Να με συμπαθάτε μερικοί-μερικοί, αλλά τον «μακαριστό» «δεν τον πήγαινα». Κι απεδείχθη πως είχα δίκιο: δυόμιση εκατομμύρια υπογραφές, τις ξεπούλησε σε μιά νύχτα.) Ούτε τότε υπέγραψα, ούτε τώρα συμπλέω με το σκεπτικό Χριστόδουλου – καί δή, με καθυστέρηση τόσων χρόνων.
Γιατί, όμως, προτείνω κάτι τέτοιο …ξανά;
Διότι ο λόγος είναι πολύ, μα πολύ βαθύτερος των κρυπτο-πολιτικών φιλοδοξιών ενός αρχομανούς ρασοφόρου.
Ακούστε με.

Όταν λέμε «Χριστιανός Ορθόδοξος», τί ακριβώς εννοούμε; Ιδού το θεμελιώδες ερώτημα! Αν το απαντήσουμε αυτό, μετά αυτομάτως θα γράφουμε καί θα δηλώνουμε παντού ότι είμαστε «ΧΟ». (Ή δεν θα γράφουμε καί δεν θα δηλώνουμε, ανάλογα ποιά πλευρά θα επιλέξουμε.) Μόνο που δεν το απάντησε κανείς ακόμη – καί προφανώς γιά τους δικούς του (πονηρούς) λόγους ο καθένας.
Λοιπόν. Όσον αφορά τα καθήκοντα ενός καλού ορθοδόξου χριστιανού, η αφεντιά μου τυγχάνω αμελέστατος. Τις Κυριακές το πρωΐ ροχαλίζω, καί σ’ εξομολόγηση κτλ έχω κάτι δεκαετίες να πατήσω. Αν πείς κι από νηστείες… Άσε! Πώς αλλοιώς θα μάζευα τριψήφιο αριθμό κιλών; :-)
Αντιθέτως, δεν χάνω (πλην «ανωτέρας βίας») Ακάθιστο, Χριστούγεννα καί Μεγαλοβδόμαδο. Το δε Μεγάλο Σάββατο το βράδυ κάθομαι μέχρι το τέλος, …τέσσερεις ώρες μετά το «Χριστός Ανέστη». Παίρνω τα …κλειδιά του …μαγαζιού, μαζί με τον παπά καί τους ψάλτες!!! :-)
(Καθήστε, ρέ, μιά φορά καί μόνον, μέχρι ν’ ακούσετε τον λόγο του Χρυσοστόμου! Πού σπεύδετε στο σπίτι να ντερλικώσετε! Δεν θα βγάλουν ποδάρια οι κατσαρόλες με τις μαγειρίτσες, να σηκωθούν να φύγουν!)
Καί γάμο ετέλεσα (καί) θρησκευτικό. (Ο πολιτικός ήταν γιά να τη σπάσω σε κάτι δήθεν «προοδευτικούς», που όταν τους στρίμωξαν τα πεθερικά καί τα σόγια, ξέχασαν την ύπαρξη Δημαρχείου! ΛΟΛ!!!) Γάμος μετά …κοψιδοκατανύξεως καί αφθόνου οίνου σε πλατεία χωριάτικη! :-) (Καί τσάμικα κτλ, εννοείται.) Όπως καί τα βαφτίσια των παιδιών μου.
Άρα, με τέτοια …προσόντα, τί ΧΟ είμαι; Κι εκείνο το 80% -καί πλέον- του πληθυσμού που μου μοιάζει, τί σόϊ ΧΟ είναι;

Έ, λοιπόν…
Αν μείνουμε στον εξωτερικό τύπο, χάνουμε την ουσία. Η οποία είναι: πως η Ορθοδοξία αποτελεί ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΗ συνέχεια της θρησκείας που έχουμε οι Έλληνες εδώ καί δεκάδες χιλιάδες χρόνια.

• Είτε αρέσει αυτό στην επίσημη Εκκλησία, είτε όχι.
• Είτε αρέσει αυτό στους «αρχαιόθρησκους», είτε όχι.
• Είτε αρέσει αυτό σε ακαδημαϊκούς ιστορικούς, είτε όχι.

Τά ‘παμε… Είναι δυνατόν ν’ άνοιξε η Γή καί να κατάπιε τα αρχαία ιερατεία μας; Ή μήπως δεν ήξεραν, δεν είχαν δεί το τί ερχόταν;
Χαρά στη λογική μερικών-μερικών! Αγνοούν το διαμάντι καί προσέχουν το …κουτί, μέσα στο οποίο το βάζουμε!
Λοιπόν, αυτό ακριβώς δηλώνουμε με τα δύο γραμματάκια «ΧΟ»: την Ελληνική μας ταυτότητα καί τη συνέχεια του προαιώνιου έθνους μας.
Μόνο που πρέπει να τη ραφινάρουμε λιγάκι τη δήλωση θρησκεύματος, διότι δεν μπορούμε ν’ αποκλείσουμε όσους συν-Έλληνες επιμένουν αρχαιοπρεπώς. Πρέπει να γράφουμε «Έλλην Ορθόδοξος», ή «Έλλην Αρχαιόθρησκος». «ΕΟ», ή «ΕΑ».

Τί θα πετύχουμε με κάτι τέτοιο; Εντάξει, καί δηλώσαμε γραπτώς σε μόνιμο κρατικό έγγραφο τί θρήσκευμα γουστάρουμε. Ποιός θα δώσει σημασία, καί γιατί;
Θεωρητικά, κανείς. Στην πράξη, πολλοί. Αυτή η δήλωση αποτελεί ένα πανίσχυρο φίλτρο, ν’ απορρίπτουμε όσους δεν είναι μαζί μας – κι η εποχή δεν γνωρίζει συναισθηματισμούς: όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας. Τελεία καί παύλα. Ή με την Ελλάδα, λοιπόν, ή με τον Κρόνο. Σούξου-μούξου καί «ουδετερότητες» –«να τά ‘χουμε καλά με όλους»– δεν σηκώνει πλέον το κλίμα.
Σκεφθείτε πως οι πρώτοι που θα σπαστούν είναι οι πλαστογράφοι ταυτοτήτων, που στήσανε βιομηχανία στην καμπούρα των λάθρο. Ταυτότητα μωαμεθανού (έστω καί πλαστή), καί να γράφει «Χ/ΕΟ»; Ούτε γι’ αστείο! Επομένως, με δήλωση θρησκεύματος στις Ελληνικές ταυτότητες, είναι θέμα χρόνου να τελειώσει αυτή η φάμπρικα του υποκόσμου.
Οι δεύτεροι που θα ενοχληθούν, είναι όσοι δεν γουστάρουν -γιά τους χ, ψ λόγους- την Ελλάδα. Δεν γουστάρεις την Ελλάδα καί τους Έλληνες, άνθρωπέ μου; Τα σύνορα είναι ανοιχτά. Άντε στο καλό, λοιπόν, καί παράτα μας! Τί κάθεσαι εδώ (ενώ δεν μας γουστάρεις) καί μας βρίζεις; Στο κάτω της γραφής, η ανακολουθία σου καταντάει ψυχιατρικό πρόβλημα διχασμένης προσωπικότητας. (Εκτός αν επιδιώκεις να σε μαζέψουν στο τρελλάδικο! :-) )
Έτσι, θα ξεκαθαρίσουν οι Έλληνες από τους προδότες. Διότι, το θέμα δεν είναι μονάχα η βιολογική μας συνέχεια. (Πετάω στα μούτρα των ηλιθίων καί των σκατιάδων, που μας αποκαλούν «μπάσταρδους», τα γενετικά πορίσματα γιά το σημερινό Ελληνικό dna: ίδιο με των αρχαίων ημών σε ποσοστό 98.5%. Από εκεί καί μετά, η κουβέντα περιττεύει.) Είναι κυρίως η ψυχική μας συνέχεια.
Δεν μπαίνω στο τεράστιο θέμα, του ποιός ενσαρκώνεται σε βιολογικώς Ελληνικό σώμα, γιά να κάνει ζημιά. (Ναί, εννοώ ψυχές Ατλάντων, κτλ.) Αλλά επισημαίνω τα επίκτητα ψυχικά χαρακτηριστικά: όποιος έχει λόγους να βλέπει το έθνος μας ως σύνολο κλεπτομανών βρωμιάρηδων, άρα έχει σημεία αναφοράς στους …αριστοκράτες Γερμανούς φερ’ ειπείν, παρακαλείται να μας αδειάσει τη γωνιά.
Με το καλό. Τώρα, εγκαίρως. Πριν αλλάξουμε γνώμη περί …σαβουάρ βίβρ στους προδότες.
Παρομοίως καί κάτι «μάρτυρες του Ιεχωβά», κτλ. Κατ’ αρχήν, ως Έλλην λέω: πίστευε ό,τι γουστάρεις. Άμα ο Θεός εσένα σου μοιάζει γιά τον Μεγάλο Μπετατζή του Σύμπαντος, ή τον Μικυμάους, ή τον Έλβις, ή τον Γιαχβέχα, κανένα πρόβλημα μ’ εμένα. Τα χαλάμε, όμως, άσχημα, όταν αυτή η πατρίδα σε καλεί να την υπερασπίσεις ενόπλως, κι εσύ κάνεις την πάπια, λόγωι …συνείδησης! (Δηλαδή να πάνε άλλοι να σκοτωθούν, γιά να τη βγάλεις καθαρή εσύ, ο «αντιρρησίας». Δε γαμιέσαι, ρέ, κι εσύ κι η συνείδησή σου; )
Κάτι τέτοιοι πονηροί, μόνο των δικαιωμάτων καί ουδέποτε των υποχρεώσεων, δρόμο κι αυτοί.

Φυσικά, η αναγραφή του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες δεν είναι το απόλυτο διαχωριστικό φίλτρο. (Γνωρίζω πχ περιπτώσεις συμφεροντολογικών βαπτίσεων ιουδαίων.) Δεν έχω αυταπάτες. Πλην όμως, άλλο το να έχεις διασκορπισμένο ανάμεσά σου 30% του πληθυσμού αρνησιπάτριδες καί λαμόγια, κι άλλο να έχεις 1% τέτοιων κοπριτών. Σκεφθήτε πως έρχεται πόλεμος. Θα τρέφουμε στον κόρφο μας τέτοια φίδια;
Αναγραφή του θρησκεύματος, λοιπόν, στις νέες ταυτότητες, το ταχύτερο δυνατόν. Κι άμα το γκουβέρνο έχει αντιρρήσεις, να τους πούμε πως αυτές δεν είναι δημοκρατικής φύσεως. Παναπεί, φασισταριά το γκουβέρνο!

Υγ 1: Δεν βλέπω με καλό μάτι ν’ αναλάβει η επίσημη Εκκλησία μιά νέα εκστρατεία γι’ αναγραφή του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες. Αντίθετα, θα μου άρεσε να ξεκινήσουν τέτοια δουλειά άμεμπτοι άνθρωποι, πατριώτες.
Υγ 2: Δεν κρατιέμαι, θα το φτύσω. Το «σύμφωνο συμβίωσης», λέω.
Όποιος υπογράφει «σύμφωνο συμβίωσης», είναι ή τρελλός, ή μαλάκας. Διότι λογικός κι αξιοπρεπής ΔΕΝ είναι.
Γιατί;
Διότι…
…Βρίζεις καί φτύνεις το «αστικό κράτος» καί τους θεσμούς του. Καλώς.
Δεν γουστάρεις ούτε κάν τον πολιτικό γάμο. Καλώς. Διότι δεν γουστάρεις «αστικές δεσμεύσεις». Δεν σκύβεις εσύ το κεφάλι στο «αστικό κράτος»! Καλώς.
Έλα, όμως, που -με το «σύμφωνο συμβίωσης»- καλείς ακριβώς αυτό το «αστικό κράτος», που βρίζεις νυχθημερόν, καί το βάζεις νταβατζή στην κρεββατοκάμαρά σου!!!
Τί είσαι, λοιπόν, με τέτοια ανακόλουθη συμπεριφορά;

ΚΑΝ΄ΤΟ ΟΠΩΣ Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ!!!!!

Κάν΄το όπως ο φιλόσοφος! Γιατί τα φιλοσοφικά δοκίμια γίνονται ανάρπαστα στις μέρες μας!    

της Τίνας Μανδηλαρά
Ο Σωκράτης, αυτός ο αρχετυπικός φιλόσοφος της αρχαίας αγοράς, ο άνθρωπος που δεν έγραψε τίποτα και δεν εξέλαβε τίποτα ως δεδομένο, είναι αυτός που θα αναζητούσες σήμερα δίπλα σου σε κάθε σου πρόβλημα. Μαζί του θα έβαζες τα ερωτήματα για το τι συμβαίνει όταν είσαι πραγματικά ερωτευμένος (Συμπόσιο), όταν αναζητάς την ουσιαστική Ψυχή (Φαίδρος), όταν αναρωτιέσαι αν υπάρχει ιδανικό πολίτευμα (Πολιτεία).
Κι αυτός, σαν καλός φίλος, θα πήγαινε μαζί σου μια βόλτα μέχρι τον Πειραιά (κατέβην χτες εις Πειραιάν) για να σου δείξει ότι ενδεχομένως αγαθοί άνθρωποι υπάρχουν και μπορούν να φτιάξουν, μέσα από τον διάλογο, τις ιδανικές πολιτείες. Αρκεί να μη σταματήσουν ποτέ να αναρωτιούνται, γιατί η ζωή που παραμένει ανεξέταστη είναι πραγματικά ανυπόφορη (βίος ανεξέταστος ου βιωτός ανθρώπω).
Κάπως έτσι ο Σωκράτης θα αποδεικνυόταν αποτελεσματικότερος από τον καλύτερο φίλο, όπως αντίστοιχα κι ο Νίτσε ιδανικότερος από οποιονδήποτε ψυχοθεραπευτή. Σε στιγμές κρίσης ο φιλόσοφος άρχεται από μια εικόνα σαθρής κατάστασης ή απελπισίας για να προσφέρει τη δική του δυνατότητα αναζήτησης (ή επίλυσης).
Κάτι που προφανώς εξηγεί τον βασικό λόγο που ο άνθρωπος δεν θα πάψει ποτέ να αναρωτιέται για το καλό και το κακό, την έννοια του εαυτού και του άλλου, την περίπτωση της αδυναμίας της βούλησης (η λεγόμενη «ακρασία») και τη δυνατότητα της ορθής επιλογής.
Κι αν όλα αυτά φαίνονται περίτεχνα σε μια εποχή που η αμάλαγος πνευματικότητα έχει προ πολλού χαθεί, αρκεί η εικόνα ενός τρελαμένου ανθρώπου σε έναν παράλογο κόσμο για να καταλάβει κανείς γιατί απασχολεί τόσο σήμερα η φιλοσοφία.
Τα φιλοσοφικά δοκίμια γίνονται ανάρπαστα, οι βασικοί κανόνες φιλοσοφίας έχουν υποκαταστήσει τα βιβλία αυτογνωσίας (self help books) και ο φιλόσοφος είναι ο νέος διαδικτυακός σταρ (βλέπε εικόνα της Σιμόν ντε Μποβουάρ ως το απόλυτο doodle της Google).
Ειδικά στη χώρα μας, τα βιβλία αυτοβοήθειας μεταφράζονται αφειδώς και οι εκδοτικοί οίκοι που τόλμησαν να κυκλοφορήσουν σειρές εκλαϊκευτικής φιλοσοφίας κάνουν ήδη λόγο για ανέλπιστη επιτυχία.
Τι είναι, όμως, αυτό που κάνει τον κόσμο να προσφεύγει περισσότερο από ποτέ στα βιβλία εκλαϊκευτικής φιλοσοφίας; Επειδή οι συνθήκες των ανθρώπων άλλαξαν τα τελευταία χρόνια, είναι φυσικό να αυξάνεται η ανάγκη για την αναζήτηση της αυθεντίας που θα βοηθήσει ώστε να βρεθεί ο ορθός τρόπος σκέψης ή ζωής.
Ο Αλέν ντε Μποτόν με το χαρακτηριστικό βιβλίο “Παρηγοριά της φιλοσοφίας” ήταν από τους πρώτους που καθιέρωσαν διεθνώς τη φιλοσοφία ως τέχνη μεταμόρφωσης του βίου, εκλαϊκεύοντάς την και συγκεντρώνοντας τους δικούς του θιασώτες σε συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο στο δεντροφυτεμένο υπέροχο Μπλούμσμπερι του Λονδίνου, το οποίο ονόμασε «Σχολείο της Ζωής».
Όπως επισημαίνεται «Τα τελευταία χρόνια είναι σαν να ξαναγυρίζουμε στις πηγές, με βιβλία που αναδεικνύουν την ιαματική δύναμη του λόγου των μεγάλων φιλοσόφων, και όχι μόνο. Στα οποία το ζητούμενο είναι η εξοικείωση και το αίσθημα της επικοινωνίας με τις σκέψεις για τη ζωή και τα βασικά θέματά της, διαλεγμένες μέσα από το έργο μεγάλων συγγραφέων τόσο διαφορετικών όσο ο Ουάιλντ, ο Έσσε, ο Κάφκα ή ο Ρίλκε, δίπλα σε φιλοσόφους όπως ο Νίτσε, ο Σοπενχάουερ ή ο Κίρκεγκορ και ο Επίκουρος ή οι Στωικοί, που έχουν ένα κοινό, ότι αναγνωρίζονται και είναι σοφοί και ότι επιπλέον, διαβάζοντας όλοι εμείς τις σκέψεις τους, νιώθουμε πραγματικά να σταλάζει στην ψυχή μας η παρηγοριά της φιλοσοφίας».
Δεν είναι, όμως, μόνο η παρηγορητική διάσταση της φιλοσοφίας που δικαιολογεί την επιτυχία που έχει σήμερα η φιλοσοφία αλλά και η ανταπόκρισή της σε θέματα πρακτικού βίου – όπως τα οικονομικά ζητήματα ή η πολιτική.
Γιατί όμως να προσφεύγουμε αρχαιόθεν στους φιλοσόφους για να μας εξηγήσουν την πρακτική διάσταση του βίου και όχι στους οικονομολόγους ή τους κοινωνιολόγους; Όπως λέει ο καθηγητής της φιλοσοφίας στο ΕΚΠΑ Γ.Πολίτης «Οι κοινωνικές επιστήμες νομίζουν ότι κατανοούν ένα μέρος της πραγματικότητας και στη συνέχεια γενικεύουν την υποτιθέμενη γνώση τους για το σύνολο του κόσμου.
Για τους οικονομολόγους, πάνω απ’ όλα, είναι η οικονομία. Πάρτε για παράδειγμα την ελληνική κρίση. Οι μαρξιστές λένε ότι για να σωθούμε πρέπει να στρέψουμε την οικονομία αριστερά, ενώ οι φιλελεύθεροι το αντίθετο.
Κάνουν και οι δύο λάθος, γιατί το οικονομικό ναυάγιο δεν είναι αιτία του ελληνικού προβλήματος αλλά συνέπειά του. Αιτία είναι ότι η ελληνική κοινωνία έχει βουλιάξει στον παραλογισμό. Αν δεν ξεφύγει από αυτόν, όσο αριστερά και δεξιά και να πάει, τίποτα δεν τη σώζει. Αν όμως επανέλθει στη λογική, όλα θα είναι καλύτερα, ανεξάρτητα από το πόσο αριστερά ή δεξιά θα κινηθεί. Εδώ έρχεται η φιλοσοφία: κάνει τη διάγνωση, προτείνει και τη λύση.”
Ανέκαθεν, άλλωστε, η φιλοσοφία υπήρξε μια ατελείωτη δεξαμενή πληροφοριών και αυτό δεν είναι καθόλου αρνητικό». Στη φιλοσοφία δείχνουν επομένως να καταφεύγουν σήμερα οι άνθρωποι – από τον πιο σπουδαγμένο μέχρι τον απλό εργάτη, όχι μόνο ως καταφύγιο ή ως τρόπο επίλυσης προβλημάτων αλλά ως πραγματική παρηγοριά.
Είπαμε, ο Σωκράτης μπορεί να αποδειχθεί ο καλύτερος ψυχογιατρός αλλά και ο καλύτερος φίλος!
Πηγή: lifo.gr
eumathein.gr

Ο ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ..ΚΡΑΙΠΑΛΗΣ ΤΩΝ "ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ" ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΩΝ

Ο παροξυσμός της εγκληματικής …κραιπάλης των «αριστερών» ανδρεικέλων

Στις παρασιτικές αυλές των μαφιόζων του χρήματος και του 4ου Ράιχ (στα ανδρείκελα) καταγράφονται πιο έντονα τα στοιχεία της κρίσης και της σήψης. Στα πρόσωπα των παρασίτων αποτυπώνεται, σε γλοιωδέστατες μορφές, η σαπίλα. Σε εποχές κρίσεων, βαθιάς παρακμής και αβεβαιότητας η «λύσσα» των παρασιτικών αυλοκολάκων παίρνει μορφές παροξυσμού, κάτω από τον «τρόμο» μήπως και σταματήσει η «χρυσή βροχή», η τόσο ευλογημένη, που γεύονται γλείφοντας τις μπότες των «νταβάδων» και των νέων αποικιοκρατών…

Τα πολιτικά, δημοσιογραφικά και «καλλιτεχνικά» παράσιτα, όλοι αυτοί οι αυλοκόλακες που σιτίζονται από τα αποφάγια του κεφαλαίου και των ισχυρών ελίτ της εξουσίας, «μεθάνε» από αυτοϊκανοποίηση και χυδαία ευχαρίστηση. Τρέχουν σαν λυσσασμένα αρπακτικά να «γευθούν» τα φώτα του τηλεθεάματος, να διατυμπανίσουν τον αυτοϊκανοποιημένο ναρκισσισμό τους και να αρπάξουν ό,τι μπορούν: Χρήματα, δημοσιότητα, φήμη, δημόσιες σχέσεις, την «ευτυχία» της διασκέδασης, του καταναλωτικού σεξ, κ.λπ, κ.λπ.

Στις μέρες μας, τα βλέπουμε όλα τα παραπάνω σε υπέρτατο βαθμό…

Ιδιαίτερα μας καταδυναστεύει η «κραιπάλη» της γκέι «κουλτούρας» και η τρομοκρατία της. Οι οθόνες των «νταβάδων» είναι πλημμυρισμένες από αυτήν την «κουλτούρα» που συστηματικά προώθησε και επέβαλε το Λαμπρακιστάν από την εποχή του «εκσυγχρονισμού»…

Το Λαμπρακιστάν ήταν πρωτοπόρο και εδώ: Ήταν το πρώτο που δούλεψε συστηματικά και οργανωμένα για την εδραίωση και επιβολή των νεοταξικών ιδεολογημάτων και των «αισθητικών» δολωμάτων της «κουλτούρας» των ομοφυλοφίλων…

Και ό,τι προωθεί το Λαμπρακιστάν και οι διεθνείς μαφιόζοι του χρήματος, είναι αυτόματα «πρόοδος» για τα μορμολύκεια της πολιτικής, της δημοσιογραφίας» και των υπόδουλων …στοχαστών και «καλλιτεχνών»: Ιδιαίτερα εκείνων με «αριστερές» καταβολές και μεταμφιέσεις.

Και αυτοί οι «αριστεροί» είναι οι ροπαλοφόροι: Αφορίζουν και στιγματίζουν, σαν λυσσασμένα σκυλιά, ως «ρατσιστές», «σκοταδιστές» και «φασίστες», όλους εκείνους που αντιτάσσονται στην «πρόοδο» του Λαμπρακιστάν και των διεθνών «νταβάδων»…

Είναι εύκολο, λοιπόν, να αντιληφτεί κανείς το γιατί έχουν πλημμυρίσει όλες, σχεδόν, οι «καλλιτεχνικές» δημιουργίες (κινηματογραφικές και θεατρικές), καθώς και τα τηλεοπτικά σήριαλ, με γκέι, με την «κουλτούρα» τους και την «αισθητική» τους…

Μέσα στη σημερινή κρίση αυτή η σήψη και παρακμή παίρνει μορφές παροξυσμού.

Στο κυβερνητικό οικοδόμημα (το «αριστερό»), οι μορφές παροξυσμού της σήψης και παρακμής, αποτυπώνονται σε κραιπάλη:

Σε κραιπάλη πρωθυπουργικής οίησης, ηλιθιότητας και κυνισμού, σε κραιπάλη εξόντωσης του ελληνικού λαού, σε κραιπάλη ξεπουλήματος της Ελλάδας, αλλά και σε κραιπάλη γλεντοκοπιού.

Η αναισθησία των «αριστερών» ανδρεικέλων και ο παροξυσμός της κραιπάλης τους εκδηλώνεται χωρίς τσίπα. Ο κόσμος βογκά από την φτώχεια και εξαθλίωση, η μνημονιακή τους μοχθηρία ξεπερνά ακόμα κι αυτή του Σαμαρά, η εγκληματική τους πώρωση και η αυθάδεια του ψεύδους και της κοροϊδίας του ελληνικού λαού δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο, και αυτοί ζούνε μέσα σε μια ατμόσφαιρα κυνικής αμεριμνησίας και αδιαφορίας, σε μια ατμόσφαιρα χυδαίας ευχαρίστησης και επιδειξιμανίας.

Ο δε Τσίπρας, ανυψώνει την καταθλιπτική πολιτική του κενότητα και μηδαμινότητα σε οίηση που έγινε πρωθυπουργός στα 40 του χρόνια!!!

Πάντα τα καχεκτικά πολιτικά μεγέθη κάλυπταν την καχεξία τους με την υπερτίμηση του εαυτού τους και τη συνακόλουθη αλαζονική αυταρέσκεια: Την ομηρική αυτοϊκανοποίησή τους, αντίστοιχη της αχαλίνωτης κενότητάς τους…

Η αλαζονεία αποτελεί το ασυνείδητο, αυτόματο προϊόν, των «υπερτιμημένων ηλιθίων»: Των πολιτικών του ΤΙΠΟΤΑ…

Μόνο ένα πολιτικό ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει συναίσθηση της κατάστασής του, του πολιτικού του ραχιτισμού, των ανεπαρκειών του, της μηδαμινότητάς του και της γελοιότητάς του…

Αντιθέτως, το ΤΙΠΟΤΑ, λόγω ακριβώς της ΑΓΝΟΙΑΣ και της ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑΣ, υπερτιμάει και υπερεκτιμάει τον εαυτό του, με πόζες ακραίας αλαζονείας…

Ο άμοιρος ο Τσίπρας έχει απογειωθεί. Ούτε κλητήρας δεν θα ήταν σε ένα κόμμα πραγματικής Αριστεράς. Με το ΣΥΡΙΖΑ έγινε και Πρωθυπουργός: Είναι να μην του …σαλέψει.

Ένα, επίσης, κραυγαλέο αποτύπωμα της παρασιτικής χυδαιότητας είναι και ο χορός της κραιπάλης των αυλικών: Η αυτοϊκανοποίηση του ΚΥΝΙΣΜΟΥ…

Έχουν ρίξει την Ελλάδα και το λαό της στα τάρταρα της καταστροφής και της ΦΡΙΚΗΣ, σπέρνουν, καθημερινά και νέους ΕΦΙΑΛΤΕΣ και ταυτόχρονα γλεντοκοπούν, το …απολαμβάνουν: Τέτοια ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ διαστροφή και τέτοιος αλαζονικός ραγιαδισμός στο 4ο Ράιχ…

Τέτοια ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ και τέτοια κακουργία αλαζονείας και εμπαιγμού δεν καταπίνονται, ούτε η Ιστορία τα …ξεχνά.

Η ΤΙΜΩΡΙΑ δεν θα αργήσει…

 Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10033

ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΕΛΛΑΔΑ......

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ.....ΟΙ Ελληνες είναι αυτοί, οι οποίοι ως λαός έδωσαν τα πιο πολλά στην ανθρωπότητα και πήραν τη μεγαλύτερη φήμη μέσα σ' αυτήν. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως είναι ευνοημένοι από τον Θεό ...Τραγικά πρόσωπα είναι στο Σχέδιο του Θεού ...Είναι αυτοί, οι οποίοι νίκησαν όλους τους αντιπάλους τους και έχασαν από τους "εαυτούς" τους ...Αυτοί, οι οποίοι πάντα έπαιρναν τον πιο πολύ πόνο από τους ίδιους τους τούς εαυτούς ...Τους ανικανοποίητους εαυτούς τους, που τελικά τους οδηγούσαν στην αυτοκαταστροφή...

...Ο λαός-"κόλαση" για τα μέλη του, ο οποίος επί αιώνες παράγει ό,τι πιο "ισχυρό" υπάρχει σε επίπεδο ατόμου ...Ο λαός-"θυσιαστήριο" για όποιο μέλος του προσπαθούσε να ξεχωρίσει μέσα από τις τάξεις του ...Ο λαός, του οποίου τα μέλη ήταν πάντα έτοιμα να "αλληλοσπαραχθούν" μόνο και μόνο για να διατηρήσουν το "γονιδιακό" τους όνειρο να είναι αυτοί οι ίδιοι που θα ξεχωρίσουν ...Ο λαός, ο οποίος με τη λειτουργία του "μάτωνε" στο εσωτερικό του, αλλά στον περίγυρό του αποθέωσε τον άνθρωπο-"μονάδα" ...Ο λαός, ο οποίος "σκοτώνει" τα παιδιά του, αλλά όποιο από αυτά επιβιώσει σε αυτό το περιβάλλον είναι έτοιμο να "κατακτήσει" τον κόσμο...

...Ο λαός, του οποίου οι μύθοι προσφέρουν ισχυρά ατομικά πρότυπα, όπως αυτά του Οδυσσέα και του Αχιλλέα ...Ο λαός, ο οποίος "γέννησε" έναν Αλέξανδρο, έναν Περικλή, έναν Λεωνίδα, έναν... ...έναν ...έναν ...έναν Παπανικολάου ...έναν Ζωγράφο ...ΠΑΝΤΑ Έναν, ο οποίος, αφού πρώτα προκάλεσε θεούς κι ανθρώπους με τις φιλοδοξίες του, μπήκε μόνος του στην Κόλαση, για να την περάσει μόνος του ...Έναν, ο οποίος μπήκε μόνος του στην προσωπική του "Οδύσσεια", για να διεκδικήσει την προσωπική του αθανασία ...Είτε αυτή η "Οδύσσεια" είναι το πεδίο της μάχης για έναν στρατηγό είτε ένα εργαστήριο για έναν επιστήμονα.

Αυτή είναι η ιστορία τής Ελλάδας και του ελληνισμού ...Αυτή είναι η ιστορία ενός "συνόλου" πολλών προσωπικών ιστοριών ...Η ιστορία τού λαού των πολλών "μονάδων", οι οποίες κυνηγούν το "άπιαστο" και όταν δεν πεθαίνουν πάνω στην προσπάθειά τους, τους θαυμάζει όλος ο κόσμος ...Η τραγική ιστορία ενός λαού, που αν θα ευτυχήσει ή αν θα δυστυχήσει εξαρτάται από τη "φάση" του θεϊκού Σχεδίου, το οποίο επιτρέπει ή απαγορεύει τέτοιες ανθρώπινες "εξάρσεις" ...Η τραγική ιστορία ενός λαού, ο οποίος, όταν δεν μπορεί να γεννήσει το θαύμα, κάθεται και τρώει τις σάρκες του, αλληλοσπαρασσόμενος...

...Ο μόνος λαός στον κόσμο, ο οποίος θα γεννήσει έναν "τρελό" Καζαντζάκη να πει: "Ν' αγαπάς την ευθύνη ...να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω" ...και οι υπόλοιποι να το δουν αυτό ως λογικό. Δεν υπάρχει Γερμανός, Βρετανός ή Αμερικανός να το πει αυτό ...όχι γιατί δεν μπορεί να το σκεφτεί, αλλά γιατί απλούστατα δεν έχει νόημα στην κοινωνία του να το πει. Δεν θα το καταλάβει και δεν θα το εκτιμήσει σε όλο του το "βάθος" κανένας όμοιός του. Γιατί; ...Γιατί δεν προετοιμάζονται από τις κοινωνίες τους και από τις οικογένειές τους στην ατομική μέχρις εσχάτων δράση. Ακόμα ο Πρώσος Βίλχλεμ Ράιχ, ο οποίος βρισκόταν σε αυτό το "μήκος" κύματος, τους Έλληνες "έδειχνε" όταν έλεγε ό,τι έλεγε. 

 Αυτό το χαρακτηριστικό, το οποίο οι Ρωμαίοι είχαν αντιληφθεί ως μοιραίο σφάλμα τού ελληνισμού, ήταν το "σφάλμα" εκείνο, το οποίο τους έκανε να λατρεύουν τους Έλληνες ...Τους αυτοκαταστροφικούς Έλληνες ...Τους "ανάδελφους" Έλληνες ...Τους τραγικούς ήρωες της παγκόσμιας ιστορίας ...Αυτούς, οι οποίοι κουβαλάνε μια τεράστια "ευχή" και μια επίσης τεράστια "κατάρα" ...Αυτούς, οι οποίοι κουβαλάνε ένα τόσο τεράστιο "Εγώ", το οποίο τις περισσότερες φορές τους "πλακώνει" και τους "συνθλίβει" ...Αυτούς, οι οποίοι μέσα στον "ωκεανό" τού χώρου και του χρόνου της παγκόσμιας ιστορίας και κοινωνίας είναι οι πιο διάσημοι, τεράστιοι, μοναχικοί και επικίνδυνοι "κυνηγοί" του ...Οι ολιγάριθμοι "καρχαρίες", που ως "είδος" έχουν ίσως τη μεγαλύτερη θνησιμότητα, αλλά που αν καταφέρουν και επιβιώσουν από την απειλή των εχθρών τους - αλλά κυρίως από την απειλή των ομοίων τους - γίνονται τα πιο φοβερά θηρία που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.

Για να μην γίνει καμία παρεξήγηση επί του θέματος, χρήσιμο είναι να πούμε εδώ το εξής: Η διαφορά που κάνει τους Έλληνες φοβερούς και τρομερούς δεν είναι το DNA τους ...Δεν μιλάμε δηλαδή για "ανώτερους" και "κατώτερους" ανθρώπους. Η διαφορά έχει να κάνει με την παιδεία τους. Η παιδεία τους είναι διαφορετική και αυτή είναι που τους κάνει διαφορετικούς ...Μια παιδεία, όμως, η οποία είναι επικίνδυνη πρωτίστως γι' αυτούς που τη λαμβάνουν. Γιατί; ...Γιατί με αυτόν τον χαρακτήρα έχεις πιθανότητες χίλιες φορές να "χαθείς" ...και μία να "δοξαστείς". Όταν η παιδεία σου σού επιβάλει το υπεράνθρωπο ρίσκο, το πιο πιθανό είναι να κλάψεις και όχι να γελάσεις.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά και πώς εμφανίζεται η διαφορά των Ελλήνων από τους υπόλοιπους λαούς στην καθημερινότητα; Η διαφορά των Ελλήνων δεν έγκειται σε κάποιο φυσικό χαρακτηριστικό που διαθέτουν ...Επίκτητο είναι το χαρακτηριστικό που λαμβάνουν και τους διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους. Οι Έλληνες είναι έξυπνοι ή κουτοί όσο και οι υπόλοιποι άνθρωποι. Είναι όμως αθεράπευτα - σε βαθμό αρρώστιας - εγωιστές. Ιδέες έξυπνες και τρομερές δεν έχουν μόνον οι Έλληνες ...Έχουν και οι άλλοι. Όμως, η διαχείριση της ιδέας είναι διαφορετική. Ένας Γάλλος ή ένας Γερμανός μπορεί επίσης να έχει μια ιδέα πρωτοποριακή. Όμως, ο τρόπος που σκέφτεται είναι διαφορετικός. Από την παιδεία του έχει μάθει να πιστεύει ότι μόνον η ομαδική δουλειά βγάζει αποτέλεσμα και όχι η ατομική προσπάθεια. Υπάρχουν λαοί, οι οποίοι "απεχθάνονται" την προσωπική προσπάθεια, γιατί αυτό επιβάλει η λογική τής παιδείας τους.

Για έναν τέτοιον άνθρωπο λοιπόν είναι απολύτως φυσιολογικό το να πάει σε μια μεγάλη εταιρεία και είτε να πουλήσει την ιδέα του είτε να την ανταλλάξει με κάποια πρόσληψη, για να εργαστεί πάνω στην ιδέα αυτήν, η οποία όμως δεν θα του ανήκει πλέον. Αυτό του φαίνεται το εύκολο, το έξυπνο, το ασφαλές και το προσοδοφόρο. Θα ζήσει μια άνετη ζωή χωρίς υπερβολές και θα του αρκεί ότι θα είναι εκείνος, ο οποίος έβαλε κάπου ένα "λιθαράκι". Δεν κάνει όνειρα τρελά, γιατί το απαγορεύει η παιδεία του. Η παιδεία του πολλές φορές του λέει πως είναι και "αμαρτία" να προκαλεί την κοινωνία, τους συνανθρώπους του και άρα και τον ίδιο τον Θεό ...Σεμνά και ταπεινά θα εργαστεί, και τέλος. Είναι "έξυπνος", όταν από την ιδέα του θα ζήσει καλά και χωρίς κανένα ρίσκο.

Σε μια αντίστοιχη περίπτωση ο Έλληνας δεν λειτουργεί με τον τρόπο αυτόν. Πολλές φορές, όταν βρίσκεται σε μια τέτοια θέση, παραλογίζεται. Σε αυτήν την περίπτωση θεωρεί τον εαυτό του "κορόιδο" αν παραδώσει την ιδέα του ...Την άρνηση λήψης ρίσκου την εκλαμβάνει ως έκφραση προσωπική δειλίας ή προδοσίας και αμφισβήτησης της ιδέας του. Θα συνεχίσει λοιπόν μόνος του, γιατί είναι εγωιστής.  Η παιδεία του τον κάνει να "ονειρεύεται" δόξες ...Με τον Αχιλλέα και τον Οδυσσέα έχει μεγαλώσει. Δεν θέλει να μοιράζεται τίποτε και κυρίως τη δόξα.

Η έξυπνη ιδέα του τον κάνει να ονειρεύεται μοναδικές δόξες και μεγαλεία ...Βλέπει τη δική του "Τροία" να κατακτήσει ...Βλέπει τη δική του "Οδύσσεια" να διανύσει ...Δεν θα την πάει πουθενά την ιδέα του ...Θα την κρύψει ...Θα μπει και ο ίδιος μέσα σε ένα εργαστήριο-κρυψώνα και δεν θα βγει από εκεί μέχρι να "πετύχει" ...Μέχρι να αποδείξει σε ολόκληρο τον κόσμο πόσο μοναδική ήταν ιδέα του και άρα πόσο μοναδικός είναι και ο ίδιος. Πόσες είναι οι πιθανότητες να πετύχει ένας άνθρωπος έναν τέτοιο στόχο και μάλιστα σε έναν κόσμο σαν τον σημερινό με τόσο την πολυδιάστατη και πολυεπίπεδη επιστημονική γνώση; ...Ελάχιστες; ...Αυτές είναι ...Αυτός, όμως, δεν αλλάζει ...Αρρωσταίνει και μόνον που σκέφτεται ότι κάποιος άλλος μπορεί να καρπωθεί τη δόξα, η οποία ξεκίνησε από το δικό του "σπέρμα".

Αν βγει όμως νικητής μέσα από την "Κόλαση", ευνόητο είναι ότι δεν έχει αντίπαλο ...Σε κανένα επίπεδο και για κανένα λόγο ...Ευνόητο είναι ότι ο καλοκάγαθος Ζωγράφος δεν είναι με τίποτε αυτό το οποίο φαίνεται ...Ο άνθρωπος είναι ένα "θηρίο" εγωισμού, πάθους, πείσματος και επιμονής ...Είναι ένας επιστήμονας "δεκαθλητής", που τα κάνει όλα μόνος του, όταν οι "επιστήμονες" συνάδελφοί του, αλληλοβοηθούμενοι, απλά "τρικλίζουν" ανάλογα με την "ειδικότητά" τους.

..."Μπορεί να μην ξέρει τι έκανε, αλλά "μπράβο" του..." είπε ο αστός τενεκές, ο οποίος παριστάνει τον δυτικού τύπου επιστήμονα και έχει τη "μεγαλοψυχία" να μοιράζει τα "εύσημα" ...Δεν ξέρει τι έκανε ένα παθιασμένο άτομο, το οποίο αν τύχαινε και "έμενε" από ηλεκτρολύτη, θα μπορούσε να συνεχίσει το πείραμά του με τα δάκρυα και το αίμα του; ...Δεν ξέρει τι έκανε αυτός, ο οποίος μπορεί - για να μην μοιραστεί τίποτε - να κάθισε και να διάβασε και άλλων ειδικοτήτων τη γνώση ίσα με άλλα πέντε πανεπιστημιακά πτυχία; ...Δεν ξέρει τι έκανε αυτός, ο οποίος τα έχει φτιάξει όλα με το χέρι του στην κυριολεξία; ...Αυτός, ο οποίος μπορεί να μην πήρε τίποτε "έτοιμο" από την αγορά, για να μην "νοθεύσει" τη "ζωγράφεια" εφεύρεση ...Μπαταρία δεν έβαλε στη συσκευή ηλεκτρόλυσης μόνο και μόνο για να μην "μειώσει" την τελειότητα της εφεύρεσης. Πόσο "επιστημονικός" τενεκές μπορείς να είσαι και μόνον να σκεφτείς ότι αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος μπήκε είκοσι χρόνια στην "κόλαση", μπορεί να μην γνωρίζει τι έκανε;

Το σύστημα όλους αυτούς τους αιώνες γνώριζε τον κίνδυνο από τέτοιους ανθρώπους ...Ανθρώπους ακραίους σε βαθμό παραλογισμού, οι οποίοι, όταν ήταν και έξυπνοι, ήταν υπερεπικίνδυνοι. Δεν ήθελε να τους αντιμετωπίσει και ως εκ τούτου τους έλεγχε πολύ "στενά". Αυτός ο λαός βρίσκεται σήμερα στο στόχαστρο όλων των βαρβαρικών δυνάμεων του κόσμου. Σε αυτόν τον λαό των μοναχικών "θηρίων" έρχεται και επιτίθεται λυσσαλέα όλο το βαρβαρικό σύστημα των οργανωμένων "κοπαδιών" ...Όλα τα "κοπάδια" όλων των ανθρώπινων "ειδών" ...Όλα τα "κοπάδια", με επικεφαλής το πιο ισχυρό, φονικό και οργανωμένο "κοπάδι" που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, και το οποίο είναι το εβραϊκό. Αυτό το "κοπάδι" επιτίθεται σήμερα στην Ελλάδα και απλά, επειδή του λείπει ο "όγκος", εκμεταλλεύεται τα "ένστικτα" των "ειδών" και χρησιμοποιεί τα υπόλοιπα έθνη - και κυρίως το θηριώδες γερμανικό "χαϊβάνι"—.

Πίσω λοιπόν από την επίθεση στο "είδος" των πιο ισχυρών μοναχικών θηρίων κρύβεται μόνιμα το πιο ισχυρό αγελαίο "είδος" ... Το "είδος" που δάνεισε την ποιμαντική "τεχνογνωσία" του στο σύστημα και μετέτρεψε το σύνολο της παγκόσμιας κοινωνίας σε εβραϊκού τύπου "κοπάδι" ...Οι σιωνιστές ηγέτες του - συγκεκριμένα - , που την απόλυτη εξουσία που εξασκούν στην κοινωνία τους κατόρθωσαν και την εφαρμόζουν πάνω στην κοινωνία των εθνών. Μετατρέποντας το κάθε έθνος σε έναν "εβραίο", ελέγχουν τα πάντα. Αυτό λοιπόν το σύστημα, το οποίο υποδουλώνει τον άνθρωπο και τον υποτάσσει στην αγελαία συμπεριφορά - η οποία συμφέρει τους ισχυρούς του - , αντιλαμβάνεται την Ελλάδα ως τη μέγιστη απειλή και εκεί "ξεσπά" όλο το μένος του. Αυτοί - Goldman Sachs, Στρος Καν, Παπανδρέου, Σαρκοζί - παγίδευσαν τους Έλληνες στη δίνη τού χρέους και αυτοί, μέσω του χρέους, προσπαθούν να τους καθηλώσουν στην αδυναμία.

Γιατί  το κάνουν αυτό; ...Γιατί στην εποχή τής σιωνιστικής παντοδυναμίας υπάρχει φόβος απέναντι στους Έλληνες. Φοβούνται οι απόγονοι των Μακκαβαίων τους απογόνους του Αντίοχου ...Φοβούνται αυτό, το οποίο μπορεί να "γεννηθεί" από αυτήν την κοινωνία και θα είναι ικανό να κάνει το "καζαντζάκειο" άλμα ....Αυτό, το οποίο θα επιχειρήσει να "σώσει" τον κόσμο, γιατί το αντιλαμβάνεται ως δική του προσωπική ευθύνη ...Αυτό, το οποίο, αν προλάβει και γεννηθεί, δεν θα μπορεί να το σταματήσει κανένας. Γι' αυτόν τον λόγο βλέπουμε τα σημερινά παράδοξα. Η Ελλάδα είναι σε οικονομικό μέγεθος πιο μικρή και από μια ιδιωτική τράπεζα της Νέας Τάξης, και όμως με αυτήν ασχολούνται όλοι οι ισχυροί ...Αυτήν "δείχνουν" ως πρόβλημα που απειλεί την παγκόσμια οικονομία και άρα την παγκόσμια ευημερία, που τόσο τρομοκρατεί την ανθρωπότητα. .........http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2015/12/hellagen-hydrogen.html

ΤΟ ΑΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΟ ΠΑΡΟΝ ΜΑΣ

Παρασκευάς Καρασούλος

 

Ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα το παρόν δεν υπήρξε τόσο ατραγούδιστο όσο στις μέρες μας. Κι ας δίνουν «ήχο και υλικό» η απελπισία και η οργή των Ελλήνων, κι ας εγκυμονεί η εποχή λόγους κι αφορμές να γεννηθούν καινούργια τραγούδια, κι όμως… Τραγούδια από το παρελθόν συνόδευαν κι εξακολουθούν να συνοδεύουν την αγωνία μας• ό,τι ακούστηκε, ό,τι ακούγεται στις διαδηλώσεις τα τελευταία τρία χρόνια, αναφέρεται σταθερά στις πολύτιμες αποταμιεύσεις του παρελθόντος.

 

Πιο ένοχη σιωπή δεν έχει ζήσει η τέχνη του τραγουδιού στον τόπο μας. Παρότι η ελληνική κοινωνία πλήττεται όσο ποτέ άλλοτε, παρότι την πυροβολούν εσωτερικοί και εξωτερικοί ιδεολογικοί, πολιτικοί και οικονομικοί αντίπαλοι στρατοί, οι δημιουργοί του ελληνικού τραγουδιού παραμένουμε βουβοί και άφωνοι, σαν λοβοτομημένοι. Το τραγούδι, το πιο ισχυρό πολιτιστικό όπλο αντίστασης των Eλλήνων, παραμένει αυτή τη στιγμή σε αφλογιστία. Αν αναλογιστεί, κανείς, τώρα, πως η τέχνη του ελληνικού τραγουδιού υπήρξε για δεκαετίες ολόκληρες η βασική καλλιτεχνική λεωφόρος έκφρασης του λαϊκού αισθήματος, ενώ αρκετές φορές διεκδίκησε τον αφυπνιστικό και προφητικό της ρόλο, καταλαβαίνει εύκολα γιατί αυτή η απουσία στην παρούσα περίοδο και μοιάζει και είναι εντυπωσιακή.

Οι «αγορές» νίκησαν το ελληνικό τραγούδι πολύ πρoτού επιτεθούν στην ελληνική κοινωνία. Αυτή είναι η αλήθεια. Το εξάντλησαν, το αφαίμαξαν, το μετέβαλαν σε ένα ακίνδυνο προϊόν, προορισμένο να συνοδεύσει διασκεδάζοντας τις αμφιβολίες και τους φόβους των Ελλήνων, καθώς αυτοί προελαύναν στον δρόμο προς τον ευρωπαϊκό Παράδεισο. Οι πολυεθνικές δισκογραφικές εταιρείες με τα «budgets» και τα «promotions», μ’ αυτή την τεχνητή γλώσσα που αντικατέστησε πολύ νωρίς την ελληνική στα γραφεία και στα κέντρα της δισκογραφικής παραγωγής, τα εκατομμύρια που διακινήθηκαν μέσω μιας πολυπλόκαμης μεταμοντέρνας βιομηχανίας θεάματος, τα μέσα ενημέρωσης και ο διαφημιστικός μηχανισμός προώθησης, που αντικατέστησαν μύθους με ψυχή και αυθεντικές σχέσεις επιρροής και επικοινωνίας, τοποθετώντας στη θέση τους εικονικές και χάρτινες αξίες, όλα αυτά κι άλλα τόσα αφαίρεσαν το καλλιτεχνικό αίτημα από το τραγούδι και το γύμνωσαν από το βασικό του όπλο: την αυτονομία και ευελιξία τού να βλέπει, να προβλέπει και να εκφράζει τη δυναμική μιας κοινωνικής πραγματικότητας, το τώρα και το αύριο σε άρρηκτη σχέση με το παρελθόν, το πρόσφατο και το απώτατο. Η μεγάλη τέχνη βρίσκεται οπουδήποτε ο άνθρωπος κατορθώνει να αναγνωρίζει τον αληθινό εαυτό του και να τον εκφράζει με πληρότητα μεσ’ το ελάχιστο. Σε αντίθετη πορεία, το ελληνικό τραγούδι των τελευταίων χρόνων επέλεξε να ταυτιστεί και να εκφράσει το ψέμα μιας κοινωνίας που ήθελε να ξεχάσει τον εαυτό της, την ιδιοπροσωπία της, τον ολοένα και πιο παρασιτικό προσανατολισμό της, λες κι έτσι θα σταματούσαν να λειτουργούν οι αντιφάσεις που τη χαρακτήριζαν. Το ελληνικό τραγούδι, μέσα στη μικρομεσαία θάλασσα που έπεσε, ξέχασε να κολυμπά κι έτσι έμεινε για χρόνια στα ρηχά. Γι’ αυτό κι αποκαλύπτεται τώρα ο βασιλιάς πιο γυμνός από ποτέ στα μάτια όλων μας.

Όλοι μας κοιτάμε αμήχανοι και μουδιασμένοι τις ζωές μας να αλλάζουν, αλλά κανείς δεν μιλά γι’ αυτό. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν επικαλούμαι ούτε αναφέρομαι στα επείγοντα  καθήκοντα μιας τέχνης στρατευμένης στις πολιτικές ανάγκες του καιρού, ενώ δεν χρειάζεται, νομίζω, να επαναλάβω το πόσο καταστροφική θα ήταν μια δημαγωγική εκμετάλλευση –μέσω της τέχνης- της κοινωνικής απόγνωσης και απελπισίας. Αναφέρομαι όμως στον απαραίτητο διάλογο που οφείλει να αναπτύσσει ένας δημιουργός με την πραγματικότητα, αυτή την επικοινωνία που λογικά θα έπρεπε να καθορίζει την αλήθεια του –την προσωπική του αλήθεια – και να τη συναρτά με την εποχή του. Αυτό λείπει. Λείπει το τραγούδι που διεκδικεί να μεταμορφωθεί σε λόγο συγκίνησης, που περιγράφοντας μια ζωή περιγράφει με την αλήθεια του πολλές ακόμα.

Εκεί που η αμηχανία γίνεται πιο εμφανής και πολύσημη, η απουσία πιο εύγλωττη, είναι στον στίχο των τραγουδιών που κατατίθεται από παλιούς και νέους δημιουργούς. Είναι ίσως λογικό και αναμενόμενο. Το ελληνικό τραγούδι, έτσι όπως το γνωρίσαμε τα τελευταία πενήντα χρόνια, ήταν κυρίως Λόγος. Ο στίχος υπήρξε η καρδιά της τέχνης του ελληνικού τραγουδιού, χαρακτήρισε το περιεχόμενο, τη μουσική του φόρμα, το αισθητικό αποτέλεσμα, αλλά και την κοινωνική του εμβέλεια. Κι αυτή η περίοδος, η τόσο μεταβατική, με τους κάθε λογής μύθους τραυματισμένους, δεν είναι εύκολο να περιγραφεί, δεν είναι απλό να ονοματιστεί. Ούτε στη χώρα μας, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται ούτε και στην Ευρώπη, στην οποία τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Και παράλληλα μ’ αυτή την κρίση δημιουργίας σοβεί και η βιομηχανική-παραγωγική κρίση του ίδιου του προϊόντος, του ψηφιακού δίσκου, που πλέον έχει αυτοαπαξιωθεί μέσα από τις χιλιάδες προσφορές εφημερίδων και περιοδικών.

Η γεωμετρική αύξηση των αγγλόφωνων τραγουδιών, που προτείνονται πλέον στην Ελλάδα από νέους κυρίως, εκφράζουν ακριβώς αυτή την αμηχανία και αδυναμία. Να ειπωθούν, δηλαδή, τα πράγματα με το όνομά τους όσο κι αν πονάνε. Κι όμως. Στη γραπτή ποίηση, έχει ήδη ξεκινήσει δειλά μια άλλη πορεία• αυτή η στροφή συντελείται αργά, αλλά με ευδιάκριτα βήματα. Η νέα γενιά μιλά και πάλι για τα τραύματα του κόσμου της, κι ας είναι ακόμη δειλή στα βήματά της. Έχουμε νέους ποιητές που τολμούν να ονοματίσουν, να αναρωτηθούν, να πουν αλήθειες. Μετά από χρόνια, η «περιθωριοποιημένη» ποίηση ξαναπερνά μπροστά. Η τραγουδοποιιΐα ακόμη προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς έφταιξε.

Σε κάθε περίπτωση, τα αποθέματα είναι αρκετά και η διαχρονική τους αξία μπορεί να καλύψει άνετα και αυτή και πολλές ακόμα περιόδους με τραγούδια που, έτσι κι αλλιώς, κουβαλούν από μόνα τους μεγάλα βάρη από μνήμες και αναφορές. Κι άλλωστε υπάρχουν και πολλά τραγούδια που γεννήθηκαν «πρόωρα» στην εποχή τους, τραγούδια που η πολυεθνική δισκογραφία τα κράτησε στο ντουλάπι ως «αντιεμπορικά» και η κοινωνική συγκυρία τα αγνόησε ως αταίριαστα και μπορεί τώρα να είναι ο καιρός τους να ανακαλυφθούν από περισσότερους ανθρώπους. Το να παραμένει όμως ατραγούδιστο το παρόν αναδεικνύει ένα έλλειμμα δημιουργίας και πρέπει να μας απασχολήσει όλους. Και παραμένει επίσης ανοιχτό το ερώτημα αν το τραγούδι θα διεκδικήσει και πάλι τον καλλιτεχνικό και κοινωνικό του ρόλο ή θα συνεχίσει να αναλώνεται σε ρόλο διασκεδαστή, και τώρα πια χαζοχαρούμενου κλόουν, μιας κοινωνίας σε βαθύτατη κρίση…

 

Δημοσιεύτηκε στη Ρήξη φ. 88.

 

Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του Τ. Πολίτη.

πηγή κειμένου: http://ardin-rixi.gr/archives/8620

ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΗΔΕΙΑΣ

Οι μεταμορφώσεις της Μήδειας

Γράφει ο      Athanasios Georgilas

 

Κάθε Μήδεια είναι διαφορετική. Σε αντίθεση με τον γενικό κανόνα η Μήδεια απέφυγε να μετατραπεί σε πετρωμένο μύθο και διατήρησε αναλλοίωτο τον δυϊσμό των ιδιοτήτων της. Η διπλή της φύση – να έλκει και ταυτόχρονα να απωθεί – κέντρισε το ενδιαφέρον της κάθε εποχής και καθώς ο χρόνος επενέβαινε στην οπτική του μύθου το πέρασμα του ανανέωνε το πρόσωπο της Μήδειας. Έτσι κάθε γενιά ποιητών ανακάλυψε μια ξεχωριστή Μήδεια, όπως του Οβίδιου που είναι venefica και malefica, του Πίνδαρου παμφάρμακη ξείνα και του Jean Anouilh ματαιόδοξη. Σήμερα αντλούμε το υλικό μας μέσα από ένα πλήθος από ξεχωριστές Μήδειες. Την προ-Ευριπίδεια του μύθου της αργοναυτικής εκστρατείας και των Κορινθιακών ιερουργιών, την Μήδεια της αττικής και ρωμαϊκής τραγωδίας, της κεραμικής, της αναγεννησιακής ζωγραφικής, της λογοτεχνίας, της χορογραφίας, της όπερας, των comics και του κινηματογράφου[1].

Πόσες πράγματι εκδοχές για να επιλέξουμε: Σκοτεινή, βάρβαρη, μάγισσα, ιέρεια, μητριαρχική, απρόβλεπτη, μεθοδική, εκδικήτρια, εγκληματική, σαγηνευτική, θελκτική αλλά και απεχθής και αποκρουστική. Η Μήδεια έχει την ικανότητα να είναι ξέχωρα και όλα απατημένη, χειραφετημένη, τραγική, δυστυχισμένη, σύζυγος, γυναίκα, ερωμένη, μητέρα. Όλες οι παραπάνω ιδιότητες συγκλίνουν σε ένα όνομα: Μήδεια, Μedea, Médée.

Στρατευμένη τραγωδία

Οι Έλληνες αντιμετώπιζαν τον μύθο ως ιστορία. Μύθος και πραγματικότητα συμπλέκονταν μεταξύ τους χωρίς διακριτά όρια. Από τον 5^ο αιώνα η τραγωδία και η ιστοριογραφία θα διαχωρίσουν αυτές τις δύο περιοχές. Όπως παρατηρεί ο Bruno Snell στην Ανακάλυψη του πνεύματος[2], η αττική ποίηση για να δώσει συνέχεια στον μύθο και να τον κάνει κατάλληλο για σκηνική παρουσία αντιμετώπισε πρόσωπα και μυθικά γεγονότα με ρεαλισμό υποβιβάζοντας τις μορφές των ηρώων από το θεϊκό στο γήινο. Στην τραγωδία η Μήδεια χάνει την υπερβατική της μορφή και παύει να είναι η μυθική απρόσιτη φιγούρα αλλά αποκτά ανθρώπινα στοιχεία και μοιράζεται παρόμοια πάθη και αδυναμίες με τους ακροατές. Με την τεχνική αυτή εξασφαλίζεται η συμπάθεια του θεατή και προετοιμάζεται το έδαφος για την αριστοτέλεια κάθαρση. Αυτός ο ρεαλισμός επιτυγχάνει και ένα άλλο αποτέλεσμα καθώς εκδημοκρατικοποιεί την μυθολογία προς όφελος της πολιτείας. Τα πρόσωπα στην ορχήστρα θα μπορούσαν να είναι ο οποιοσδήποτε από τους ακροατές. Και τα πάθη, τα διλήμματα, οι συνέπειες των ενεργειών τους μπορεί να είναι τα δικά τους. Επομένως οι κρίσεις που διαδραματίζονται επί σκηνής έχουν μια επιπλέον αξία να αποτελέσουν παράδειγμα ηθικής κρίσης για τις αποφάσεις του δήμου. Γι’ αυτόν τον λόγο λέμε πως οι τραγωδίες δεν διασκέδαζαν αλλά δίδασκαν. Συγκροτούσαν χαρακτήρες αντί να διασκορπίζουν διαθέσεις. Ποτέ άλλοτε και καμιά άλλη μορφή τέχνης δεν άγγιξε τέτοιο βαθμό στράτευσης με το καθεστώς όσο η αττική τραγωδία.

Παιδοκτόνος Μήδεια

Ήδη στην ομώνυμη τραγωδία ο Ευριπίδης μας παρέδωσε μία Μήδεια μεταμορφωμένη στα πρότυπα της ανάγκης να προσαρμοστεί ο μύθος στις απαιτήσεις ενός δημοκρατικού ακροατηρίου. Το πιο πιθανό είναι πως ο Ευριπίδης πρώτος από όλους πρόσθεσε αυτός το στοιχείο της παιδοκτονίας. Μέχρι εκείνη την στιγμή η Μήδεια είναι μεν ένα βάρβαρο και αλλότριο πρόσωπο αλλά όχι ακόμα παιδοκτόνος. Σήμερα μπορεί η ουσία της Μήδειας να βρίσκεται στην δολοφονία των παιδιών της αλλά ο Ευριπίδης πρωτοτυπεί και ανασκευάσει ριζικά τον μύθο συνθέτοντας τον με δικά του στοιχεία. Υπό αυτή την έννοια κάθε διασκευή της Μήδειας από τον Ευριπίδη και μετά κρατάει κάτι από την κλασική της essentia: για να είναι κλασική πρέπει να είναι και πρωτότυπη.

            Η ελληνική μυθολογία ήταν ανέκαθεν άκαρδη με τα παιδιά και παρουσιάζει παραδόσεις παιδοκτονίας πολύ πριν από τη Μήδεια του Ευριπίδη. Εκτός από την Ινώ, την κόρη του Κάδμου που σκότωσε σε στιγμή αλλοφροσύνης τα δύο της παιδιά και που τον μύθο της αναπολεί ο χορός στην Μήδεια (στ 1283) έχουμε τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του, τα θυέστεια δείπνα, την σφαγή του υιού της Πρόκνης με την αδερφή της Φιλομήλα, την θυσία της Ιφιγένειας, την τρέλα του Ηρακλή (Ιερά νόσος) και, τέλος, μην ξεχνάμε το πως συμπεριφέρθηκε η Ήρα μόλις αντίκρισε τον δύσμορφο νεογέννητο Ήφαιστο. Σε όλες αυτές τις παραδόσεις συμπεριλαμβάνονται φόνοι τέκνων αν και όχι πάντα από τους γονείς τους αλλά σε κάθε περίπτωση την μοίρα των παιδιών σφραγίζουν οι πράξεις των γονέων τους. Κυρίαρχο πάντως κίνητρο που ωθεί τον παιδοκτόνο προς την πράξη του είναι ο θυμός (το κινούν αίσθημα) και η επιθυμία για εκδίκηση.

Η Κόλχισσα βασιλοκόρη στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης

Το στοιχείο της Μήδειας ανάμεσα στη μητρική αγάπη και τον ψυχωτικό φόνο είναι που έχει απομονώσει η σύγχρονη ψυχολογία για να την κάνει πρότυπο μιας ιδιότυπης μορφής ψυχοσύνθεσης το ομώνυμο σύνδρομο της Μήδειας. Τα παιδιά αποτελούν θύματα συμβολισμού καθώς με τον φόνο τους είτε επιδιώκεται να τιμωρηθεί ένας ενήλικας, λόγου χάρη να εκφραστεί η οργή των γυναικών προς τους συζύγους τους, είτε να χρησιμοποιηθούν ως προβολή για να ξορκιστεί ένα κακοποιημένο παρελθόν ή μια διεστραμμένη νεύρωση με κυρίαρχη την περίπτωση επιλόχειας ψύχωσης. Η σύγχρονη Μήδεια κατά τους ψυχολόγους μπορεί και στρέφεται εναντίον του ίδιου της του εαυτού καθώς σκοτώνοντας τα παιδιά της αποβάλει ένα «κακό μέρος του εαυτού της». Αλλά αν και αυτή η επιστημονική προσέγγιση εμπλουτίζει με ένα είδος ποιητικού κύρους το κουρασμένο λεξιλόγιο των ιατρικών όρων ωστόσο φτωχαίνει κατά πολύ την ίδια τη σημασία της Μήδειας καθώς κάθε μητέρα στης οποίας το πεδίο ευθύνης συναντάμε θάνατο παιδιών καταγράφεται ως «Μήδεια» και πάνω από τον παρονομαστή της παιδοκτονίας τοποθετούνται ασύνδετες με την Μήδεια περιπτώσεις, όπως η βρεφοκτονία από το άγχος της εγκυμοσύνης (συνήθως στα πρώτα 24ώρα).

            Ο Ευριπίδης πολύ πιο διεισδυτικός χωρίς να υστερεί στην κατανόηση της ψυχολογίας προσέγγισε την Μήδεια με βάση το ενδιαφέρον του για τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά που είτε βρίσκονταν στον μύθο είτε τα πρόσθεσε αυτός: α) Την εσωτερική πάλη της Μήδειας στην σύγκρουση του θυμού με τα βουλεύματα της, β) τη δεινή της θέση ως βάρβαρης γυναίκας αλλά πνευματικά ισάξιας με τους άντρες αντιπάλους της, γ) την αντίστιξη μεταξύ δύο διαφορετικών ειδών ευτυχίας: της υλιστικής συμφεροντολογικής καλοτυχίας που προτάσσει ο σοφιστής Ιάσονας και της άυλης και συναισθηματικής, σχεδόν ιερής, ευδαιμονίας που αντιπροσωπεύει η Μήδεια, και δ) τον θρίαμβο της Μήδειας όταν από θύμα προδοσίας μετατρέπεται σε ανελέητο εκδικητή.

Σύγκρουση φύλων και κόσμων

Η ακρότητα της Μήδειας έχει να επιδείξει κάτι καθολικό στο οποίο μπορούμε να διακρίνουμε μια όχι και τόσο γνώριμη πλευρά της ανθρωπότητας. Η έξαρση της οργής της δεν είναι καθόλου ένα απλό ξέσπασμα παθολογικής ψυχασθένειας όπως έχει κυρίως εστιάσει την προσοχή της η ψυχολογία. Η Μήδεια αντιπροσωπεύει ένα πρόσωπο του οποίου κάθε ιερή έδρα έχει τσαλαπατηθεί με άτιμο και άδικο τρόπο. Ο Ιάσονας αμετανόητος και υπερόπτης προσφεύγει σε νομικίστικα τερτίπια για να πετάξει στο λάκκο με τα σκουπίδια όλους τους μεγάλους όρκους (στ.161) με τους οποίους είχαν συνάψει τους γάμους. Αυτές οι ανταλλαγές όρκων δεν αποτελούν για την Μήδεια τυπικές κοινωνικές καρικατούρες αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της τάξης του κόσμου. Για αυτό της φαίνεται αδιανόητη η πράξη των ὃρκων δέ φρούδη πίστης (στ. 492), η καταπάτηση των κοινών όρκων που έδωσε με τον Ιάσονα ακριβώς γιατί διασαλεύουν την κοσμική τάξη ανατρέποντας τους υπάρχοντες νόμους θεοίς οὐκ ἂρχειν ἒτι και καινά κεῖσθαι θέσμι’ ἀνθρώποις τά νῦν (στ.493-94). Η σύγκρουση επομένως της Μήδειας με τον Ιάσονα υπερβαίνει μια διένεξη ανδρόγυνου και λαμβάνει διαστάσεις κοσμοαντιλήψεων για την συγκρότηση της κοινωνίας. Ο Ιάσων αντιπροσωπεύει τους νόμους του συμφέροντος ενώ η Μήδεια τους δεσμούς του αίματος. Καθώς η Μήδεια εγκαταλείπεται από κάθε τι που θεωρούσε έως εκείνη την στιγμή ιερό εισέρχεται σε ένα κόσμο που κυριαρχείται από την ωφελιμιστική σχετικότητα – αντίθεση που αντιπροσωπεύει ο «βάρβαρος» απέναντι στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Η Μήδεια αρνείται να συνθηκολογήσει, η ακρότητα του εγκλήματος στο οποίο καταλήγει αποσκοπεί στην αποκατάσταση της συμπαντικής τάξης. Το έγκλημα της πολύ περισσότερο από μια ψυχοπαθολογική συμπεριφορά είναι όργανο δικαιοσύνης.

Ω! Τι δύστυχη το πείσμα μου με κάνει! (στ. 1028)

Όλη η ουσία της Ευριπίδειας Μήδειας βρίσκεται στους στίχους 1079-80, Κρείσσων τῶν ἐμῶν βουλευμάτων, ὅσπερ μεγιστων αἲτιος κακῶν βροτοῖς, η Μήδεια στην εσωτερική της σύγκρουση μεταξύ δύο αντίθετων τάσεων διχάζεται αν το μίσος που τρέφει για τον Ιάσονα θα υπερισχύσει της μητρικής της αγάπης. Στο τέλος αποφασίζει: παρόλο που γνωρίζω τον τρομερό χαρακτήρα της πράξης μου, ο θυμός μου είναι μεγαλύτερος από την βούληση μου, αυτή είναι η μέγιστη αιτία που γεννά τα δεινά στους θνητούς. Όπως και από το στόμα της Φαίδρας αργότερα, έτσι και εδώ ο Ευριπίδης καταθέτει τον σκεπτικισμό του απέναντι στις σωκρατικές θέσεις οι οποίες απέδιδαν ως αιτία του κακού στην λανθασμένη κρίση και επεδίωκαν την κατάκτηση του αγαθού μέσω της γνώσης (βλ. Πρωταγόρας)[3]. Ο Ευριπίδης όμως εκφράζει αντίθετη άποψη: οι άνθρωποι ακόμα και αν γνωρίζουμε το καλό υπάρχει μέσα μας μια σκοτεινή δύναμη που είναι επικρατέστερη της ικανότητας μας για ορθή κρίση και η οποία μας παρασέρνει προς την καταστροφή.

            Η Μήδεια στερήθηκε από τους άνδρες το έλεος και τη δικαιοσύνη. Ως γυναίκα είναι αναγκασμένη, και έτσι αναμένεται από όλους, να μην φέρει αντίρρηση και ας την αδικούνε (στ 313-314). Η Μήδεια, απελπιστικά μόνη και προδομένη, βρίσκεται ξένη σε ένα αφιλόξενο τόπο χωρίς να την στέργει κανείς εκτός από τις Κορίνθιες γυναίκες του χορού. Αλλά και αυτές ως γυναίκες και Ελληνίδες είναι αδύναμα πλάσματα, ανίσχυρες να πράξουν αντίθετα στους άνδρες[4] και δεν μπορούν να την βοηθήσουν εκτός από το να της εκφράζουν την συμπάθεια τους. Παντών δ’ ὅσ’ ἔστ’ἔμψυχα και γνώμην ἔχει γυναῖκες ἐσμεν ἀθλιώτατον φυτόν (στ. 230), «από όσα έχουν ψυχή και νου, οι γυναίκες είμαστε το πιο δυστυχισμένο πλάσμα», λέει η Μήδεια καθώς απευθύνεται στο χορό. Αλλά στην πραγματικότητα η Μήδεια μόνο αδύναμη δεν είναι. Η γυναικεία φύση της δεν αποτελεί για αυτήν αιτία αδυναμίας όπως συμβαίνει με τις άλλες γυναίκες του «πολιτισμένου» κόσμου των Ελλήνων, αλλά την θηλυκή δύναμη του έρωτα και θα ξεσπάσει με αμείλικτη οργή απέναντι στον τύραννο Κρέοντα και τον παγκάκιστο (στ. 464) και κάκιστ’ ἀνδρῶν (στ. 488) Ιάσονα. Το συναίσθημα της, ο θυμός της βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την λογική. Από εδώ και πέρα οι ψυχικές τις μεταστροφές θα είναι αλλεπάλληλες. Οι διαρκείς μεταπτώσεις της δραματοποιούνται σε πέντε διαδοχικούς χρόνους, δηλαδή σε τέσσερις αιφνίδιες μεταστροφές[5] και δηλώνουν τη δυσκολία της να καταλήξει σε απόφαση, στην ουσία κάνουν την Μήδεια του Ευριπίδη να συμπεριφέρεται σαν να πρόκειται για δύο πρόσωπα και όχι για ένα. Ακόμα και τα ίδια της τα μέλη συμπεριφέρονται αλλοπρόσαλλα λες και έχουν αποκοπεί από τον εαυτό της[6]. Η καρδιά της που λυπάται τα παιδιά της στο στίχο 1056 σε αντίθεση με το πάντερμο χέρι που είναι έτοιμο να πράξει το μοιρόγραφτο κακό στον στίχο 1243 λες και αποκομμένο από την βούληση της αποφασίζει από μόνο του. Την αμφισημία της Μήδειας συναντάμε και στους στίχους 1077 όπου θρηνεί τα παιδιά της σαν να μην είναι αυτή που σχεδιάζει να τα σκοτώσει αλλά κάποιος άλλος που πρόκειται να της τα πάρει μακριά, και στους στίχους 928-931 όταν για μία στιγμή ο Ιάσονας φαινομενικά συμφιλιωμένος μαζί της παίρνει τα παιδιά της στην αγκαλιά του. Εκείνη η απατηλή ελπίδα για συνένωση της οικογένειας –αν και δικό της δημιούργημα καθώς εξυπηρετεί τους σκοπούς της εκδίκησης– ξυπνά τη μητρική αγωνία μήπως κάποιος ξένος βλάψει τα παιδιά της και μπροστά σε αυτό τον φόβο δάκρυα έρχονται στα μάτια της ἒτοικτον αὐτους ζῆν δ’ ὃτ΄έξηυχου τέκνα, ἐσῆλθέ μ’ οἷκτος εἰ γενήσεται τάδε, «τα γέννησα», λέει, «και τη στιγμή που ευχόσουν να ζήσουν, με πλημμύρισε ένας φόβος μήπως αυτό δε γίνει». Αλλά είναι η ίδια που αργότερα θα επαναλάβει δυο φορές τα ίδια λόγια στους στ. 1063 και 1241 ἡμεῖς κτενοῦμεν, οἳπερ ἐξεφύσαμεν, εγώ θα σκοτώσω ό,τι έδωσα ζωή. Ένα ακόμα σημάδι της ασυναρτησίας που καθοδηγεί την Μήδεια.

Ο Κένταυρος του Παζολίνι

 Στη Μήδεια του Παζολίνι υπάρχει η σκηνή όπου ο κένταυρος Χείρων εμφανίζεται στον Ιάσονα με δύο μορφές: ο κένταυρος της δεισιδαιμονίας και ο διαφωτισμένος κένταυρος. Εκεί ο Παζολίνι, διαμέσου του στόματος του Χείρωνα, παρουσιάζει τη Μήδεια ως Ιέρεια της αρχέγονης μητριαρχικής χθόνιας-γεωργικής λατρείας. Το ταξίδι της Μήδειας από την Κολχίδα, τόπο της γεωργικής δεισιδαιμονίας, προς στην Κόρινθο, τόπο της νομικά οργανωμένης πόλεως, αποδόθηκε από τον Παζολίνι ως συμβολισμός για το πέρασμα της ανθρωπότητας από την εποχή λατρείας των φυσικών δυνάμεων στην εποχή της απομάγευσης. Έτσι, η αντίθεση βάρβαροι-έλληνες παύει να είναι απλά μια αντίθεση πολιτισμών αλλά εκφράζει το καθολικό πέρασμα του πνεύματος από τον μύθο στον λόγο[7]. Η σαγήνη που προκαλεί ο Ιάσονας στη Μήδεια, η ερωτική αποπλάνηση της χθόνιας ιέρειας εκφράζει την βαθμιαία υποκατάσταση του μυστικισμού από την επιστήμη. Αλλά και η αγάπη που έχει ο Ιάσονας προς την Μήδεια εκφράζει την νοσταλγία του ορθολογιστή ανθρώπου προς την προηγούμενη «αθώα» μαγική του κατάσταση όταν τα πάντα σύνεχε μεταξύ τους ένα καθολικό νόημα. Η Μήδεια μακριά από τον τόπο της, εξιστορεί ο Χείρων, υφίσταται μία «πνευματική καταστροφή», στερημένη καθώς είναι από τον δεσμό του κόσμου χάνει τον πνευματικό της προσανατολισμό και ως κάτοικος της Κορίνθου, «ενός κόσμου που αγνοεί και δεν μπορεί να πιστέψει», αποξενώνεται από τη δύναμη της. Η προδοσία του Ιάσονα θα την επαναφέρει στην πρώτη φύση καθώς θα την κάνει να αντιληφθεί πως δεν έχει καμία θέση στον χώρο της Κορίνθου· «άλλαξαν οι νόμοι σε μια νύχτα και δεν το γνωρίζω;» αναφωνεί η Μήδεια και συνειδητοποιεί πως ο κόσμος της ελληνικής πόλεως, των σοφιστών και των νόμων ισοπεδώνει ό,τι προηγουμένως θεωρούσε ιερό. Οι όρκοι που έδωσε με τον Ιάσονα σφίγγοντας ο ένας το δεξί χέρι του άλλου για να γίνει ιερή η ένωση τους δεν έχει καμία απολύτως νομική υπόσταση στη Κόρινθο. Για αυτόν τον λόγο ο Ιάσονας αντιμετωπίζει χωρίς ηθικό κόλλημα την αθέτηση του όρκου του προς την Μήδεια. Για τους νόμους της Κορίνθου ο Ιάσονας είναι τυπικά άγαμος. Ο θρίαμβος της Μήδειας επί του Ιάσονα και του Κρέοντα συμβολίζει τον θρίαμβο της ιερότητας επί του ορθού λόγου. Στην όπερα του Luigi Cherubini, στην τελευταία σκηνή η Μήδεια, επάνω σε άρμα που σέρνουν δράκοντες, επιστρέφει στον κόσμο του μυστηρίου απευθυνόμενη για τελευταία φορά στον Ιάσονα του λέει «θα σε περιμένω στο ποτάμι της Στυγός». Η πρόσκληση αυτή αντηχεί και στο σήμερα.

Ε che? Io son Medea!

Η Μήδεια για να μπορέσει να φτάσει στο τέρμα της εκδίκησης είναι αναγκασμένη προηγουμένως να υποστεί συναισθηματικό ακρωτηριασμό. Το εμπόδιο της μητρότητας το αντιπαρέρχεται διαμέσου του θιγμένου της ναρκισσισμού. Στον Luigi Cherubini την στιγμή που η Μήδεια αντικρίζοντας την γλυκύτατη όψη των παιδιών της μαλακώνει την αγριεμένη της ψυχή και όλα δείχνουν πως η αγάπη θα νικήσει τον θυμό της αναφωνεί: «Και λοιπόν; Εγώ είμαι η Μήδεια!» και σφυρηλατεί με τον εγωισμό την θέληση της. Πριν η ίδια σκοτώσει τα παιδιά της πρέπει να δολοφονήσει μέσα της το μητρικό στοιχείο μη κακισθῆς μηδ’ ἀναμνησθῆς τέκνων, «να μην λιγοψυχήσεις και να μην θυμάσαι πως είναι τα δικά σου παιδιά», λαθοῦ βραχεῖας ἡμέραν παίδων σέθεν, κἂπειτα θρηνει (στ. 1240-1245), «σήμερα ξέχνα πως είναι τα παιδιά σου και έπειτα θρήνησε τα». Ο μοναδικός τρόπος να κατανοήσουμε την προσήλωση της Μήδειας στον σκοπό αυτό είναι να αντιληφθούμε τη σημασία που είχε για τον αρχαϊκό άνθρωπο η διαιώνιση της γενιάς του από αρσενικούς απογόνους. Όπως επισημαίνει ο Fustel De Coulanges στο Αρχαία Πόλη[8], η γαλήνη του νεκρού εξαρτάται από τις πρέπουσες τιμές και την ταφή που του αποδίδουν οι απόγονοι του. Ο νεκρός μπορεί και ευδαιμονεί μετά θάνατο μόνο χάρη στις σπονδές που του αποδίδουν οι αρσενικοί του γόνοι. Με την δολοφονία των παιδιών και της νέας του γυναίκας Γλαύκης η Μήδεια διακόπτει οριστικά την συνέχεια της γενιάς του Ιάσωνα και κατορθώνει να του στερήσει την ψυχική του ανάπαυση μετά τον θάνατο. Η εκδίκηση της Μήδειας θα τον ακολουθεί ακόμα και στον τάφο.

Η πολιτική στην Μήδεια

 Ας έχουμε υπόψη μας πως ο Ευριπίδης δεν κρίνει τη Μήδεια, αντίθετα η Μήδεια είναι από τις σωζόμενες τραγωδίες ο μοναδικός δολοφόνος που μένει ατιμώρητη και θριαμβευτής. Τον Ευριπίδη τον ενδιαφέρει περισσότερο να παρουσιάσει στους συμπολίτες του την ρευστότητα των καταστάσεων μεταξύ ψυχής και ισχύος παρά να αποδώσει δικαιοσύνη. Αφήνοντας ατιμώρητη την Μήδεια υπενθυμίζει στους συμπολίτες του –και διαχρονικά και σε εμάς– πως ποτέ δεν πρέπει να παρασυρθούμε από την αλαζονεία της ισχύος όπως ο Ιάσονας. Ποτέ δεν μπορείς οριστικά να πεις πότε ο υποτελής, ο ταπεινωμένος, το θύμα, ο οποιοσδήποτε βρίσκεται σε θέση στέρησης έχει πράγματι απολέσει το πεδίο δράσης και επιλογών. Το αντίθετο· όσο πιο περιορισμένος και σε δεινή θέση είναι ένας άνθρωπος, η αντίδραση του θα είναι ανάλογη της δεινότητας του: βίαιη και θηριώδης. Δεδομένου πως η Μήδεια διδάχτηκε το 431πΧ, λίγο πριν την έναρξη της πελοποννησιακής σύρραξης, με τα γνωστά αποτελέσματα για την πόλη και την ηγεμονία της Αθήνας μπορούμε σήμερα να δούμε πόσο δίκιο είχε ο Ευριπίδης και πόσο λίγο τον κατανόησαν οι συμπολίτες του.

Σύγχρονες Μήδειες

Νεότερες Μήδειες στο θέατρο έχουν δοθεί από τον γάλλο Jean Anouilh και τον γερμανό Heiner Müller. Και οι δύο ακολουθούν στις βασικές κατευθύνσεις την παράδοση του μύθου. Οι Μήδειες τους όμως ανήκουν στον 20^ο αιώνα και το σανίδι επάνω στο οποίο πατάνε είναι φτιαγμένο από υλικά της βαρβαρότητας και της αποξένωσης του αιώνα που πέρασε. Η Μήδεια των Anouilh και Müller είναι σκληρή και εγωίστρια, είναι μια γυναίκα που έχει χειραφετηθεί και η οποία διεκδικεί τον πρώτο λόγο στην ζωή της. Είναι μια γυναίκα που συμμετέχει στον έρωτα όχι για να δοθεί στον άνδρα που θα την αποκτήσει, όχι για να θυσιάσει τα παλάτια και την πολυτέλεια της για χάρη του Ιάσωνα, αλλά για να ακολουθήσει τον δικό της κανόνα και για τη δική της ικανοποίηση. Το πάθος που κινεί την σύγχρονη Μήδεια πηγάζει από την έλξη της για ελευθερία. Η Μήδεια του 20^ου αιώνα είναι επιτέλους ίση με τον Ιάσωνα. Τον κοιτάζει στα μάτια χωρίς να παραβαίνει κάποιο περιορισμό αλλά ως αναφαίρετο πλέον δικαίωμα της και του επιστρέφει στα ίσα κάθε χτύπημα που της δίνει και ακόμα περισσότερα.

             Η Μήδεια του Müller κραυγάζει: «θέλω να σπάσω στα δύο την ανθρωπότητα και να κατοικήσω στο άδειο κέντρο εγώ, μήτε γυναίκα μήτε άνδρας» / Will ich die Menschheit in zwei Stücke brechen Und wohnen in der leeren Mitte Ich Kein Weib kein Mann. Τι σόι πλάσμα είναι αυτό που στρέφεται ενάντια στη φύση του; Που απορρίπτει εξίσου τη θηλυκότητα του και μαζί το αρσενικό του ζεύγος; Ο Müller μας παρουσιάζει στη σκηνή το Μεταγύναιο. Ένα πλάσμα ουδέτερο, ούτε ακριβώς γυναίκα ούτε άνδρας, παρά μονάχα ένα ηχηρό, σε άχρωμα γερμανικά, ξερατό θυμού, μια αυταρέσκεια απόσταγμα της νεωτερικότητας. Οι κριτικοί γράφουν για τη Μήδεια του Müller πως αντιπροσωπεύει τον ξένο, τον απόκληρο, το θύμα της αποικιοκρατίας και του δυτικού ιμπεριαλισμού. Οι αργοναύτες θα μπορούσε να πει κανείς πως στέκονται στον αντίποδα ως εκπρόσωποι κάθε ανεκπλήρωτης υπόσχεσης. Η διαλεκτική του θεάτρου μπερδεύεται με τρόπο αβέβαιο με τη διαλεκτική του Διαφωτισμού. Η Μήδεια από μύθος μετατρέπεται σε κοινωνιολογία. Το θέατρο του Müller αν δεν είχε ως θέμα του τη Μήδεια είναι αμφίβολο εάν θα κατάφερνε ποτέ να κερδίσει κάτι από το ενδιαφέρον μας.

                    Η Μήδεια του Anouilh είναι παλαιότερη από του Müller και επομένως πιο προσηλωμένη και πιο απαιτητική στον έρωτα. Μόνο που και εδώ έρωτας και εγωισμός χάνουν τα διακριτά τους όρια και ταυτίζονται σε τέτοιο βαθμό όπου το μόνο που απομένει να είναι ο έρωτας για τον εγωισμό. Ο Anouilh είτε θέλει να καταγγείλει είτε απλά να παρουσιάσει τα σύγχρονα ζευγάρια όπως είναι μας δίνει δύο εραστές «κολλημένους στο μίσος τους σαν μύιγες» όχι από συναίσθημα αλλά από αρρώστια. Και οι δύο προσπαθούν να απεγκλωβιστούν αλλά η νοσηρότητα τους κρατάει δεμένους. Η Μήδεια για άλλη μια φορά φτάνει ως στα άκρα, ο Ιάσωνας πιο μεταμορφωμένος όχι τόσο υπολογιστικός και ψυχρός όσο στον Ευριπίδη προσπαθεί να ξαναχτίσει με υπομονή και χωρίς ψευδαισθήσεις μέσα από τα ρημάδια της προδομένης του εφηβείας «τη φτωχή του αντρική αρματωσιά κάτω από το αδιάφορο πνεύμα των θεών». Η λύση του εξακολουθεί να περιλαμβάνει κανένα άλλο παρά μονάχα τον εαυτό του. Η Μήδεια αντιδρά με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα και αφανίζει ότι βρίσκεται μπροστά της συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της ύπαρξής της αφήνοντας στην σκηνή το κατακάθι της από στάχτη και κόκκαλα. Ο φύλακας στο τέλος του έργου με αδιάφορο ύφος απαντώντας στις ερωτήσεις της τροφού μιλάει για τον θερισμό που ξεκίνησε. Στην Μήδεια του Jean Anouilh η ρουτίνα της καθημερινότητας παίρνει θέση στην τάξη του κόσμου.

                  Δεν υπάρχει Μήδεια που να μην γεννά ανάμεικτα αισθήματα έλξης και απέχθειας. Το διαχρονικό ενδιαφέρον για τη Μήδεια οφείλεται ακριβώς σε αυτή της την ικανότητα να είναι πάντα πρόσφορη σε νέες και διαφορετικές ανασκευές, να μήδεται πάντα εκ νέου, να επινοεί τον εαυτό της και να αψηφά κάθε ερμηνευτική που επιχειρεί να την ταξινομήσει σε καλούπια. Μέσα από τις μεταμορφώσεις της εξακολουθεί και διατηρεί ακέραιη την μοναδικότητα της, ποτέ πια μανάδες δεν θα δώσουν στις κόρες τους το όνομα Μήδεια.

Η Μήδεια είναι, θα είναι πάντα, αδάμαστη.

[1]              Εκτός από την Μήδεια του Ευριπίδη, του Ησίοδου και του Πίνδαρου που αποτελούν ασφαλώς αφετηρία για τις μετέπειτα ερμηνείες ο κατάλογος είναι μακρύς: Μήδεια του Νεόφρονος, του Δικαιογένη, του Καρκίνου, του Εύμελου και από τους Λατίνους: Πλακούβιος, Άττιος, Έννιος που έγραψε δύο Μήδειες, Σενέκας (η μοναδική που σώζεται) και Οβίδιου (Μεταμορφώσεις VII και στην Ηρωϊδα XII). Ενώ ο κατάλογος της σύγχρονης λογοτεχνίας δεν υστερεί: Μήδεια του Ντε λα Περύζ (1553), Πιέρ Κορνέιγ (1635), Λονγκπιέρ (1694), Ερνέστ Λεγκουβέ (1854), Κατύλ Μεντές (1898), Jean Anouilh (1946), και η «ερημωμένη» Μήδεια του Heiner Müller (1982) . Εξαιρετική η δραματική χορογραφία Jason et Médée ( 1763 ) του Jean-Georges Noverre. Από όπερα ξεχωρίζουν η Μήδεια του Marc-Antoine Charpentier ( 1693), με πιο σημαντική αυτή του Luigi Cherubini (1797). Στον κινηματογράφο εμβληματική είναι η Μήδεια του Παζολίνι και αξιομνημόνευτη του Lars von Τrier ενώ η Ιαπωνική παραγωγή της Μήδειας το 1984 από τον σκηνοθέτη Yukio Ninagawa είναι η μέχρι τώρα καλύτερη, κατά την γνώμη μας, σύγχρονη θεατρική απόδοση. Τέλος, οφείλουμε να πούμε πως είναι απλά αδύνατο να θέλει να μιλήσει κανείς για Μήδεια χωρίς να έρχεται στο νου του το πρόσωπο της Κάλλας. Η Μήδεια στην Μαρία Κάλλας βρήκε το ιδανικό της πρότυπο, όχι μόνο για την ερμηνεία της στην όπερα Μήδεια του Cherubini αλλά και για πολλά περισσότερα.

[2]              Brunno Snell, Η ανακάλυψη του πνεύματος/Die Entdeckung des Geistes 1948, εκδ. Μορφωτικό ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας.

[3]              Ο Σωκράτης λέει στον Πρωταγόρα απευθυνόμενος στον ίδιο τον σοφιστή: «Ξέρεις όμως ότι ο πολύς ο κόσμος δεν δέχονται ότι εγώ και συ. Υποστηρίζουν αντίθετα, ότι πολλοί, ενώ γνωρίζουν τα άριστα, δε θέλουν να τα πράττουν, αν και είναι στο χέρι τους αλλά πράττουν άλλα». Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν πως αναμεταξύ του 431 και του 427πχ που χρονολογούνται η Μήδεια και ο Ιππόλυτος του Ευριπίδη και αποδίδεται ο χρόνος του Πρωταγόρα του Πλάτωνα καταγράφεται ένας υπαρκτός διάλογος ανάμεσα στους δύο άνδρες: είτε τις πράξεις μας καθοδηγούν ψυχικά πάθη ισχυρότερα από την κρίση μας ( Ευριπίδης ), είτε αυτό συμβαίνει αποκλειστικά για λόγους λανθασμένης κρίσης ( Σωκράτης ).

[4]              Το πόσο ανήμπορες είναι οι γυναίκες το αντιλαμβανόμαστε καλύτερα από την γνώμη που έχουν για αυτές οι άνδρες. Έτσι ο Θαλής ευγνωμονούσε την μοίρα που τον έκανε άνδρα εκτός από άνθρωπο και έλληνα.

[5]              Διαδοχικά περνάει 4 μεταστροφές ψυχικής αμφιβολίας στους στίχους 790-810, 1040-1055, 1078-1080 και, τέλος, στον καταπληκτικό μονόλογο 1240-1252.

[6]              Για όλη την ψυχική περιπέτεια της Μήδειας αλλά και την μορφή που έχει η ψυχολογία στην αρχαία τραγωδία περιγραφική είναι η Jaqueline de Romily στο βιβλίο της Βάστα Καρδιά μου (εκδ. Άστυ).

[7] Jean – Pierre Vernant, Μύθος και σκέψη στην αρχαία Ελλάδα, εκδ. Δαίδαλος (Ι. Ζαχαρόπουλος)

[8] Fustel De Coulanges , Αρχαία Πόλη/La cite Antique 1864, εκδ. Octavisionhttp://www.respublica.gr/2015/10/column/%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%bc%ce%bf%cf%81%cf%86%cf%8e%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%ae%ce%b4%ce%b5%ce%b9%ce%b1%cf%82/