ΦΟΡΩΝΙΣ!ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ ΕΠΟΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ....

Φορωνίς το αρχαιότερο έπος που χάθηκε

Προς τιμήν του Φορωνέως γράφτηκε το αρχαιότερο έπος με τίτλο «Φορωνίς», από άγνωστο ποιητή, που χάθηκε. Αυτό το έπος χρησιμοποίησαν ως πηγή τους οι λογογράφοι Ακουσίλαος και Ελλάνικος και από αυτούς οι μεταγενέστεροι, από τους οποίους παίρνουμε μια εικόνα από το περιεχόμενό του.

Ο Αργείος διθυραμβοποιός Ελλάνικος, με πρότυπο αυτό το πρώτο έπος, έγραψε δέκα βιβλία με τίτλο «Φορωνίς» που πραγματεύονταν περί της βασιλείας και των έργων του.

Η «Φορωνίς» ιστορούσε τον κατακλυσμό του Ωγύγου και την ευεργετική βασιλεία των Ιναχιδών, που δεν επεδίωξε πολέμους, αλλά στα χρόνια αυτά που ανέτειλε η αυγή του πολιτισμού, συνέβαλε στην καλλιέργεια των εγχωρίων σπερμάτων του.

Σ’ αυτό ο Φορωνεύς θεωρείται ως φορέας του ανθρώπινου πολιτισμού και αποκαλείται «πατήρ θνητών ανθρώπων και πρώτος άνθρωπος»:

«Υπάρχει δε και αυτή η παράδοσις: Πως ο Φορωνεύς σε τούτη τη χώρα ήταν ο πρώτος κάτοικος και ο Ίναχος δεν ήταν άνθρωπος αλλά ποταμός και πατέρας του Φορωνέα»

Σύμφωνα ακόμη με το έπος αυτό ο Φορωνεύς μετά τον κατακλυσμό, αποφάσισε να συγκεντρώσει σε έναν τόπο τους απογόνους του και μαζί και τους άλλους και να προστατεύσει το άοπλο και ανυπεράσπιστο ανθρώπινο γένος, γιατί καθώς ζούσαν σκορπισμένοι και απομονωμένοι, κινδύνευαν ν’ αφανιστούν, από τα θηρία και τους άλλους εχθρούς.

Τότε ο Δίας που βασίλευε σε θεούς και ανθρώπους, με την προτροπή της Ήρας του παραδίδει την εξουσία και ο Φορωνεύς γίνεται ο πρώτος θνητός βασιλιάς.Η Ήρα τον συμπαθούσε γιατί ίδρυσε το πρώτο ιερό της στο Άργος και καθιέρωσε τις θυσίες προς τιμήν της, αλλά και γιατί στη διαμάχη της με τον Ποσειδώνα είχε πάρει το μέρος της.

Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Ερμής σκόρπισε τους ανθρώπους σε διάφορες πολιτείες πάνω στη γη, αφού δεν χωρούσαν όλοι σε μια πόλη. Όμως προέκυψαν καινούργια προβλήματα. Ενώ στην αρχή οι άνθρωποι είχαν μία γλώσσα, τώρα μιλούσαν διαφορετικές.Αυτή η σύγχυσις γλωσσών, έγινε αιτία ερίδων και πολέμων.

Για να ζουν οι άνθρωποι με δικαιοσύνη και αρμονικά, ο Φορωνεύς συνέταξε τους πρώτους νόμους και ίδρυσε τα πρώτα δικαστήρια. Επινόησε επίσης τα όπλα, δίδαξε στους υπηκόους του η χρήση τους για να προστατεύονται από τα άγρια θηρία, να τρέφονται από το κυνήγι, αλλά και να τα χρησιμοποιούν όπου δεν επιβαλλόταν ο νόμος.

Από την Ωκεανίδα Μελία (ή Αργεία) ο Ίναχος απέκτησε τον Φορωνέα, τον Αιγιαλέα και την Ιώ. Ως παιδιά του αναφέρονται ακόμη ο Φηγεύς, ο Πελασγός, ο Άργος και η Μυκήνη. Ο Φορωνεύς που διαδέχτηκε τον Ίναχο, θεωρείται ο γενάρχης της Πελασγικής φυλής. Η βασιλεία του συνέπεσε με τον μεγάλο κατακλυσμό του Ωγύγου:

«Πρώτος παρ’ Αθηναίοις μνημονεύεται Ώγυγος καθ’ όν Έλλησιν ο μέγας και παλαιός ιστορείται κατακλυσμός. Τούτο λέγεται συγχρονίσαι Φορωνεύς ο Ινάχου, Αργείων βασιλεύς».

Ο Παυσανίας διασώζει πληροφορίες από το αρχαιότερο έπος Φορωνίς, σύμφωνα με το οποίο ο Φορωνεύς μετά από αυτόν τον κατακλυσμό, ήταν ο πρώτος που συγκέντρωσε τους ανθρώπους σε έναν τόπο, και τους δίδαξε τον τρόπο του κοινωνικού βίου, ιδρύοντας έτσι την πρώτη πόλη:

«Ο Φορωνεύς δε ο γιος του Ινάχου είναι εκείνος που πρώτος συγκέντρωσε τους ανθρώπους σε κοινότητες, ενώ πριν κατοικούσαν σκόρπιοι ο καθένας μόνος του στα δάση και στα βουνά. Και γι αυτό το μέρος που για πρώτη φορά μαζεύτηκαν ονομάσθηκε «Φορωνικόν»

Προηγουμένως ζούσαν σκόρπιοι και απομονωμένοι όπως οι Κύκλωπες, για τους οποίους ο Όμηρος γράφει:

«Δεν έχουν προεστών βουλές, μήτε από νόμους ξέρουν
και κατοικούνε στων βουνών κατακόρυφα τις ράχες,
μέσα σε βαθουλές σπηλιές και τα παιδιά του ορίζει
καθείς και τη γυναίκα του και δεν ψηφάει τους άλλους»

Ακόμη για χάρη των ανθρώπων ο Φορωνεύς μεταφέρει τη φωτιά από τον ουρανό με τη συναίνεση του Δία και διδάσκει τους ανθρώπους να την χρησιμοποιούν, κυρίως για να προσφέρουν θυσίες:

«Πιο πέρα από το ομοίωμα (του Βίτωνος) υπάρχει ένας τόπος όπου καίνε φωτιά, που τη λένε φωτιά του Φορωνέα, γιατί οι Αργείοι δεν παραδέχονται πως ο Προμηθεύς έδωσε στους ανθρώπους τη φωτιά, αλλά αποδίδουν την εύρεσή της στο Φορωνέα».

Την φωτιά αυτή διατηρούσαν οι Αργείοι άσβεστη στον ναό του Λυκίου Απόλλωνος και την ονόμαζαν Φορωνικόν πυρ. Ακόμη, όπως γράφει ο Παυσανίας, οι Αργείοι πρόσφεραν θυσίες στον τάφο του Φορωνέα, μέχρι τα δικά του χρόνια.Από τον Φορωνέα και τη νύμφη Τηλεδίκη γεννήθηκαν ο Άπις και η Νιόβη.

Στο μικρό χρονικό διάστημα που βασίλεψε στο Άργος ο Άπις, όλη η Πελοπόννησος ονομαζόταν Απία και οι κάτοικοί της Απιδόνες. Η Νιόβη ήταν η πρώτη θνητή γυναίκα με την οποία έσμιξε ο Δίας.

Από την ένωση αυτή γεννήθηκαν ο Πελασγός και ο Άργος. Από αυτόν τον γιό του Δία και της Νιόβης η πολιτεία αλλά και όλη η Πελοπόννησος μετονομάστηκε από Απία σε Άργος.

theseus-aegean

Πηγή: http://www.logiosermis.net/2014/04/blog-post_7128.html#ixzz30Lwh70Yd

ΣΦΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΙΚΟΝ ΨΥΧΗΣ ΣΤΟΝ ΕΜΠΕΔΟΚΛΗ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

Ο Εμπεδοκλής και ο Σφαίρος του μόνιμου ατόμου 
  Η διδασκαλία των   τεσσάρων στοιχείων και τριών δυνάμεων της δημιουργικής συνείδησης προτάθηκε  από τον Εμπεδοκλή συμβιβάζοντας Ίωνες (Αναξίμανδρος, Ηράκλειτος …) και Ελεάτες (Ξενοφάνης. Πυθαγόρας, Παρμενίδης…) φιλοσόφους. Οι θεοσοφικοί αρ. ακτίνες 1,2,3 παρουσιάζονται με τα ονόματα Σφαίρος, Φιλία και Νείκος, ενώ οι ακτίνες 4,5,6,7 ως αμετάβλητα συστατικά (Θεοί). Ο Ήλιος είναι ένας «κρυστάλλινος φακός !» που δημιουργείται από την δίνη της περιστροφής του Σφαίρου και εστιάζει τις ακτίνες του ημίσεως του φωτεινού αιθέρα … Ενώ το ζήτημα των αχαλίνωτων ερωτικών δυνάμεων ή κεντρικών πυρών φέρει το όνομα των Τιτάνων της νύχτας…

(Από την εγκ. Ήλιος ...) Ο Εμπεδοκλής δέχεται ότι υπάρχουν στον κόσμο ώς άμετάβλητα συστατικά του τά τέσσαρα στοιχεία, ήτοι τό πυρ, τό ύδωρ, ο άήρ και ή γη, έκ τής δέ άναμίξεως αύτών προέρχεται ή γένεσις και ή φθορά τών συγκεκριμένων όντων. Κατ’ ούσίαν, δέν ύπάρχει γένεσις καί φθορά άλλά μόνον άνάμιξις τών στοιχείων:

Τά τέσσαρα στοιχεία τά αποκαλεί «ριζώματα» και τά εκφράζει χρησιμοποιών ώς σύμβολα τά όνόματα τών άρχαίων θεών: Ο Ζεύς ο οποίος (διά των κεραυνών) φεγγοβολεί, ή Ήρα η όποία (ώς άήρ διά τής αναπνοής) δωρίζει τήν ζωήν και ό Άδης ώς γή και η Νήσπις (σικελική τοπική θεότης συμβολίζουσα τά υδατα τό θέμα τής λέξεως νάω = άναβλύζω) ήτις χύνουσα τά δάκρυά της δημιουργεί τήν πηγήν τής ζωής τών θνητών.
Πρέπει όμως νά έξηγηθή το γεγονός τής άναμίξεως και τής έναλλαγής. Ό Εμπεδοκλής φρονεί ότι τά στοιχεία άφ εαυτών δέν δύνανται νά κινηθούν και νά έλθουν είς άμοιβαίους συνδυασμούς. Διά νά έξηγήση τήν άνάμιξίν και τόν χωρισμόν των εισάγει δύο δυνάμεις, τήν Φιλίαν και τό Νείκος. Η Φιλία συνδέει τά ανόμοια και διαχωρίζει τά όμοια, τό Νείκος διαχωρίζει τά άνόμοια. Τά στοιχεία ύπόκεινται είς τήν έπίδρασιν τών δύο τούτων άντιτιθεμένων δυνάμεων. Όταν επικρατή ή φιλία, ό κόσμος συσπειρώνεται είς σφαιρικόν σύνολον καί ζή έν μακαριότητι ώς Σφαίρος, τόν όποιον περιγράφει ό Εμπεδοκλής κατά τόν άκόλουθον τρόπον :

Άλλ’ αυτός βεβαίως ήτο άπό όλα τά μέρη του ίσος πρός τον εαυτόν του και έξ ολοκλήρου άνευ πέρατος Σφαίρος κυκλοτερής καμαρώνων διά τήν γύρω του κυριαρχούσαν μοναδίκότητα (κατ' άλλους έρμηνευτάς ηρεμίαν). Διότι δέν εξορμούν άπό τά νώτα του δύο κλάδοι, δέν (έκφύονται) πόδες και γόνατα, ούτε γεννητικά μόρια, άλλ' ήτο σφαιρικός και άπό όλα τά μέρη του ίσος μέ τον εαυτόν του).
Μέσα είς τόν Σφαίρον δέν δύναται νά διακριθή ουδέν στοιχείον και καμμία άπρεπής έρις.
Τό σύμπαν όμως δέν μένει είς αύτήν τήν άδιατάρακτον μακαριότητα. Βαθμηδόν έντός τού Σφαίρου αύξάνεται τό Νείκος όπερ έπιφέρει τόν χωρισμόν και τήν διάσπασιν καί ώθεί τό σύμπαν είς κατάστασιν όλως άντίθετον άπό τόν έν τή άρμονία έφησυχασμόν τού Σφαίρου. Ή έσχάτη αποκορύφωσης τής επικρατήσεως τού Νείκους οδηγεί είς τήν κατάστασιν τής «Ακοσμίας» ώς άναφέρει ό Πλούταρχος λέγων: «Πρόσεχε μήπως κατευθύνω εναντίον τών πραγμάτων τό Νείκος τού Έμπεδοκλέους, μάλλον δέ μήπως βάλης είς κίνησιν τούς παλιούς Τιτάνας και τους Γίγαντας εναντίον τής Φύσεως και ποθής νά ίδης με τά μάτια σου τήν μυθικήν καί φοβεράν έκείνην άκοσμίαν, έάν θέσης όλα τά βαρέα μαζί και χωριστά άπ αύτά τοποθέτησης τά έλαφρά». Φαίνεται ότι ο Εμπεδοκλής έθεώρει τήν άκοσμίαν ώς τήν κατάστασίν της παντελούς τών στοιχείων διακρίσεως, κατά τήν οποίαν κυριαρχεί άπολύτως ή άντίθεσις τών όμοειδών στοιχείων πρός τά ετεροειδή, συνεπάγουσα παγκόσμιον αλληλομαχίαν. Μεταξύ τών δύο τούτων καταστάσεων, τής πλήρους αρμονίας και τής πλήρους διακρίσεως, τοποθετεί τάς διαφόρους εποχάς κατά τάς οποίας γεννώνται και εξαφανίζονται τά όντα. Ή κοσμογονική αύτη διαδικασία έξελίσσεται κατά περιόδους είς τάς όποίας άλλοτε μέν επικρατεί η Φιλία άλλοτε δέ τό Νείκος.
‘Ο κόσμος είς τόν όποιον ζώμεν δημιουργεϊται έκ τής έπικρατήσεως του Νείκους. Μέσα είς τον Σφαίρον σχηματίζεται δίνη ήτις γίνεται άφορμή νά χωρισθή ό άήρ και νά περιβάλη τό σύμπαν έν είδει κενής σφαίρας• κάτω άπό τήν ζώνην του αέρος συγκεντρώνεται τό πυρ. Ή σφαίρα του παντός διαιρείται είς δύο ημισφαίρια τά οποία κινούνται κυκλικώς περί τήν γήν, έξ ών τό μέν εν είναι πλήρες πυρός και παράγει τήν ήμέραν, τό δέ άλλο σύγκειται έξ αέρος και μικράς ποσότητος πυρός και παράγει τήν νύκτα. ‘Ο ήλιος δέν έχει ίδιον φως άλλά αντανακλά πρός τήν γην τάς ακτίνας τάς οποίας έκπέμττει πρός αύτόν το πύρινον ουράνιον ήμισφαίριον, ή δέ σελήνη αντανακλά τό φώς τό όποιον δέχεται άπό τόν ήλιον. Ο ήλιος αποτελεί είδος κρυστάλλινου φακού όστις συλλέγει τό ούράνιον πυρ και τό έξαποστέλλει δι άντανακλάσεως είς τήν γήν.

Ως πρός τήν γένεσιν τών όργανικών όντων διακρίνει ό Άκραγαντίνος σοφός τέσσαρας περιόδους. Κατά τήν πρώτην περίοδον ή γη γεννά τά οργανικά μέλη του σώματος των ζώων ξεχωρισμένα:
Από τήν γην άνεβλάστησαν πολλαί κεφαλαί άνευ αυχένων, καί περιεπλανώντο έδώ καί εκεί βραχίονες στερούμενοι ώμων, και ετριγύριζαν εδώ και εκεί οφθαλμοί στερούμενοι μετώπων.
Είς τήν δευτέραν περίοδον κατορθώνουν τά μεμονωμένα ταύτα οργανικά μέλη νά συνενωθούν καί νά άποτελέσουν τερατώδεις μορφάς:
Τότε άνεφάνησαν πολλά πλάσματα μέ διπλά πρόσωπα καί διπλά στήθη, σώματα βοών μέ άνθρώπινον πρόσωπον, καί έξ άντιθέτου άνθρώπινα σώματα μέ κεφαλήν βοός, ανάμικτα πλάσματα κατά έν μέρος ανδρικά και κατά έν άλλο μέρος γυναικεία, οπλισμένα μέ σκιερά (άπό τό τρίχωμά των) γεννητικά όργανα. Αλλά τά τερατώδη ταύτα όντα δέν ήδυνήθησαν νά διατηρηθούν είς τήν ζωήν. Κατά τήν τρίτην περίοδον άνεφάνησαν τύποι ζώων ικανών νά συνεχίσουν τήν ζωήν των :

Ανεβλάστανον κατ’ άρχάς χονδροδεμένα πλάσματα άπό τήν γήν, έχοντα μερίδιον και από τά δύο (στοιχεία), δηλαδή και άπό τό ύδωρ και άπό τήν θέρμότητα. Αύτά τά πλάσματα τά έξεσφενδόνιζε πρός τά επάνω τό πύρ, έπειδή ήθελε νά φθάση είς το όμοιόν του (έν τώ ούρανώ) πύρ. Τά πλάσματα τούτα δέν ένεφάνιζον τήν άξιαγάπητον μορφήν τών μελών (του σώματος) ούτε τήν φωνήν, ούτε τό ίδιάζον γεννητικόν μόριον, όπως προσιδιάζει είς τους άνδρας).
Αι γενέσεις της τετάρτης περιόδου δέν προέρχονται έκ των όμοιογενών στοιχείων, έκ τής γης π.χ. και του ύδατος, αλλά διά γεννήσεως έξ αλλήλων. 
 
 Ο Αριστοτέλης   το κινητικόν της ψυχής... και η άρνηση της μετενσάρκωσης
Ο Αριστοτέλης υποστηρίζει ότι κάθε ον αποτελείται από δύο στοιχεία: την υλική ουσία και τη Μορφή. Η ὕλη περιέχει μέσα της τη μορφή –αρχικά δυνάμει (σαν δυνατότητα)- και με τις κατάλληλες προϋποθέσεις ενεργείᾳ (εκδηλωμένη). Ως ερευνητής της φύσης , διερευνά τις βιολογικές - φυσιολογικές λειτουργίες της ψυχής, την οποία θεωρεί αρχή των έμβιων όντων…

Όσοι εννοούν το αιτιώδες φιλοσοφικό σώμα της ψυχής, αντιλαμβάνονται ότι η εργασία του Καντ επί των 12 κατηγορημάτων του δωδεκάεδρου ή αιθέρα (η άπειρη ροή, φορά και κίνηση του Πλάτωνα -το κινητικόν μέρος της ψυχής στον Αριστοτέλη- που γεννά τα 4 ριζώματα των εννοιών: το ταυτόν/πυρ, το έτερον/ύδωρ, την κίνηση/αήρ και την στάση/γη), αποκαλύπτει το νήμα της σκέψης του γριφώδους έργου του μεγάλου αυτού διαφωτιστή στην νεότερη εποχή.

Η κ. Μπλαβάτσκυ η οποία στην «Μυστική Δοξασία» της ακολουθεί και αυτή την τεχνική ανάπτυξης του Αριστοτέλη, που κάνοντας κριτική στο υπάρχον θεωρητικό έργο της εποχής του, παρουσιάζει έντεχνα τις δικές του θέσεις. Τον προσδιορίζει με το επιτυχημένο επίθετο «κακοχωνεμένος». Καθώς όσοι επιχείρησαν να τον εννοήσουν-χωνέψουν αποδείχθηκε ότι μάλλον βιάστηκαν…

Ο Αριστοτέλης θυμίζει τον Μότσαρτ που ενώ από τις πρώτες νότες της μουσικής του σε μεταφέρει στον ουρανό, αδυνατείς να αντιληφθείς τον τρόπο που το επιτυγχάνει…
Στο έργο τους ακούς την μουσική της ψυχής αλλά δεν μπορείς να την προσδιορίσεις. Είναι όπως το «Ταό» που όποιος επιχειρεί να το συλλάβει το χάνει. Είναι μνημειώδης ο τρόπος που αρνείται την μετενσάρκωση δίνοντας το παράδειγμα του ξυλουργού: «Η μετενσάρκωση δεν ισχύει γιατί είναι σαν να ισχυρίζεται κάποιος ότι ο τεχνίτης-μουσικός ενδύεται τους αυλούς του»…

Η ίδια μουσική της ψυχής διαπερνά το έργο των ατομικών φιλοσόφων: Κατά τον Αριστοτέλη μάλιστα, ο Δημόκριτος θεωρεί την ψυχή σαν την ιδιαίτερα κινητική ουσία που αποτελείται από άτομα που απλώνονται μέσα στο σώμα και του ασκούν διάφορες λειτουργίες, όπως η σκέψη…
Όποιος αντιλαμβάνεται λοιπόν ότι η σκέψη του είναι η μουσική (του υποατομικού κόσμου) που παίζει ο αυλός του σώματός του, έχει αντιληφθεί τον Αριστοτέλη και την μετενσάρκωση, ως την μουσική που εξακολουθεί να παίζει όταν φεύγει η ορχήστρα…

Για να μην μείνουμε όμως σε ποιητικούς προσδιορισμούς, χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι ο Αριστοτέλης εδώ δίνει το μυστικό της τρίτης μύησης πως η ύλη …είναι μουσική. Που όταν ο Μεγάλος αυλητής Κρίσνα-Πάνας-Απόλλων παιανίζει η αφή/απτή μορφή αναφλέγεται … σε φως

Ο σχετικός μύθος του Μαρσύα είναι ακόμη πιο αποκαλυπτικός. Αν και θεωρήθηκε ως πάλη και νίκη (επικράτηση) της κιθάρας έναντι του φρυγίου αυλού και κατ' επέκταση της δωρικής ελληνικής μουσικής έναντι της φρυγικής, δεν έπαψε και να θεωρείται ότι συμβολίζει την πάλη ανάμεσα στην Απολλώνεια και τη Διονυσιακή πλευρά της ανθρώπινης φύσης (πρώτου και δεύτερου Αδάμ ή καβαλιστικού δένδρου) Στον περίφημο μουσικό διαγωνισμό μεταξύ του σειλινού Μαρσύα (αυλός) και Απόλλωνα (κιθάρα) με κριτές τον Τμώλο (υπέρ του θεού) και του Μίδα υπέρ του Μαρσύα. Παίχτηκε ο ίδιος σκοπός με τον αυλό και την κιθάρα, με απροκάλυπτη την υπεροχή της κιθάρας. Μετά την ήττα του Μαρσύα ο θεός Απόλλων για να τιμωρήσει τον στόμφο και τη αλαζονεία του ο ίδιος έδεσε αυτόν σε πεύκο (το καβαλιστικό δένδρο) και τον έγδαρε … Δηλαδή τον μύησε στον άμορφο κόσμο. https://sites.google.com/site/blueprintsofmyth

ΜΕΔΟΥΣΑ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Η λέξη Μέδουσα σημαίνει «κυρίαρχη θηλυκή φρόνηση». Στα Σανσκριτικά η ίδια λέξη αποδίδεται ως Μεντχά, στα Ελληνικά Μήτις, και στα Αιγυπτιακά Μετ ή Μάατ. Τούτη η θεότητα ήρθε στην Ελλάδα πιθανώς από τη Λιβύη, όπου λατρευόταν από τις Αμαζόνες ως Θεά-Ερπετό. Ως Μέδουσα (Μήτις) ήταν η καταστροφική όψη της μεγάλης τριπλής Θεάς που επίσης αποκαλείται, Νιθ, Ανάθ, Αθήνη ή Αθήνα στη Β. Αφρική και Αθάνα περίπου το 1400. π.Χ. στη μινωική Κρήτη. Τι είναι αυτό το όνομα και τι αντιπροσωπεύει, όταν μέσα από τα βάθη των αιώνων φέρνει ανατριχίλα και ταραχή; Εκείνο το φοβερό κεφάλι όπου ωσάν μαλλιά τα φίδια σφύριζαν και τα μάτια πέτρωναν οτιδήποτε κοίταζαν; Ποια είναι αυτή η τόσο αρχέγονη δύναμη, που η ίδια η θεά Αθηνά φέρει ως τρόπαιο στο θώρακά της και πάνω στην ασπίδα της; Ποια είναι αυτή που μέσα της έχει ως καρπό τον θεϊκό Πήγασο και τον γίγαντα Χρυσάορα με το χρυσό σπαθί; Όσον αφορά στον Ζαν Ρισπέν, η Αθηνά και η Γοργώ φιλονίκησαν για το βραβείο της ομορφιάς. Κατά την Ann Shearer πιθανώς η Μέδουσα, πανέμορφη, πριγκήπισσα με υπέροχους ξανθούς βόστρυχους, κυνηγημένη από τον Ποσειδώνα, ενέδωσε στις ορέξεις του μέσα στο ναό της Αθηνάς. Η Αθηνά τότε μεταμόρφωσε τη Μέδουσα σε τέρας με φίδια αντί για μαλλιά, δόντια όμοια με χαβλιόδοντες αγριόχοιρου, μάτια που απολίθωναν, χέρια χάλκινα και χρυσά φτερά. Δεν αρκείται όμως η Αθηνά στην παραμόρφωση της Μέδουσας. Θέλει και το κεφάλι της. Και μόλις ο Περσέας (γιος του Δία και της Δανάης), υπερηφανεύεται ότι θα φέρει στον Πολυδέκτη το κεφάλι της Γοργούς, η θεά Αθηνά τρέχει να τον βοηθήσει. Του δίνει καλογυαλισμένη ασπίδα για να τη χρησιμοποιήσει σαν καθρέφτη και έτσι να αποκόψει το τρομερό κεφάλι δίχως να το κοιτάζει. Επίσης, του δίνει φτερωτά σανδάλια και μαγικό σακούλι για να μεταφέρει τη δύναμη του ίδιου του κεφαλιού. ΄Εχοντας συννενοηθεί με τον ¶δη και την Ερμή, λέει στον Περσέα, ποιους θα συναντήσει για να του δώσουν την περικεφαλαία που θα τον κάνει αόρατο και από πού θα πάρει το δρεπάνι για τον αποκεφαλισμό. ΄Ετσι και έπραξε ο Περσέας και κατάφερε τον άθλο, ωστόσο τίποτε δε θα είχε κατορθώσει χωρίς τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς. Μα και τη φοβερή δύναμη της Μέδουσας που παρέλυε τα πάντα, η Αθηνά της την έδωσε. Αυτή τη δύναμη φαίνεται πως επιθυμεί να ανακτήσει η θεά μέσω του άθλου του Περσέα. Αν κοιτάξουμε την καταγωγή της Μέδουσας, η δύναμή της έχει πανάρχαια ρίζα. Εγγονή της Γαίας και του Πόντου. Αυτό το ζεύγος γέννησε τον Φόρκυ (ο γέροντας σοφός της θάλασσας) και την Κητώ (το τέρας). Ο Φόρκυς και η Κητώ γέννησαν τρεις Γοργόνες. Τα ονόματά τους είναι ενδεικτικά δύναμης: «Σθενώ»-δύναμη, «Ευρυάλη»-των αλμάτων, «Μέδουσα»-Δέσποινα, Βασίλισσα, Κυβερνήτης και Πονηρή. Ωστόσο, η Αθηνά επιθυμεί να συνδεθεί με τούτη τη φοβερή δύναμη. Κι εδώ αξίζει να προσέξουμε μερικά από τα πολυπληθή επίθετα της θεάς: Σθένια (ισχυρή, δυνατή), Γοργώπις (έχει άγρια μάτια), Μαχανίτις, (εκείνη που μηχανεύεται διάφορα), Δολομίτις (δόλια, πανούργα) και ένα σωρό άλλα συναφούς νοήματος. Στο βιβλίο της «Αθηνά», η Ann Shearer γράφει: «...Αρκεί να ξανακοιτάξουμε το μικρό σάλι στο λαιμό της Βαρβάκειου Αθηνάς, αντίγραφο του μεγάλου αγάλματος της Αθηνάς ως προστάτιδας της πολιτειακής τάξης, για να διαπιστώσουμε ότι αμέσως το κεφάλι της Μέδουσας μας φέρνει σε δύσκολη θέση. Παρόλαυτά, μερικοί λένε ότι η ίδια η μεγάλη αιγίδα της θεάς είναι φτιαγμένη από το δέρμα της Μέδουσας. Δηλαδή, αντί να επιθυμεί απλώς ένα σύμβολο εκείνης της αρχαίας δύναμης, η Αθηνά θέλει να τυλιχθεί ολόκληρη μέσα της, να την αφομοιώσει (Παυσανίαςα, ΙΙ). Φαίνεται ότι εκείνο που θέλει πάνω από όλα είναι να διατηρήσουμε αυτή τη διττή εικόνα, ώστε βλέποντας τη μια πλευρά της δύναμης, να βλέπουμε επίσης και την άλλη...». Η Αθηνά ανακτώντας το κεφάλι της Μέδουσας, με την επανένωση των πλευρών της αρχαίας δύναμης που είχαν διαχωριστεί σε θετικό και αρνητικό πόλο, μας θυμίζει πάντα ποιος είναι ο σοφότερος τρόπος. Από μια πρώτη ματιά δεν υπάρχει μεγαλύτερη αντίθεση από αυτή της Αθηνάς με τη Μέδουσα. Η θεά εμπνέει τους ήρωές της. Η ενεργητική της δύναμη είναι ακριβώς το αντίθετο της παραλυτικής απραξίας της Μέδουσας. Η Αθηνά φέρνει τη συνείδηση. Η φυσική κατάσταση της Μέδουσας, αν δεν την ξυπνήσουν τα φίδια της, είναι βαθιά ασυνειδησία. Στο διαχωρισμό ανάμεσα στην Αθηνά και τη Μέδουσα, έχουμε μια περιγραφή και προειδοποίηση για το τι συμβαίνει όταν αποξενωθούν η διάνοια και η ύλη, ο νους και ο υλικός κόσμος. Οφείλεται ιδιαίτερα στο δαιμόνιο της Αθηνάς, η διατήρηση των δύο σε αρμονική συνύπαρξη. Δικό της δώρο είναι το ότι βλέπουμε και κατανοούμε τη θέση των πραγμάτων. Μόλις χαθεί αυτή η σχέση, έχουμε μόνο αδρανή ύλη και διάνοια που έχει χάσει το στόχο της. ΄Ετσι, ο υλικός κόσμος γίνεται εχθρός της υψηλής διανόησης. Την ανακόπτει, περιορίζει τις φιλοδοξίες της, όπως ακριβώς η αδρανής και παράλυτη Μέδουσα περιόριζε τη λαμπρή πτήση του φτερωτού Πήγασου. Όταν τελικά πεθαίνει η Μέδουσα, κατορθώνει να ξεφύγει το πνευματικό ένστικτο. Χρειαστήκαμε αρκετό καιρό για να καταλάβουμε πως οι τεχνολογίες που καθοδηγεί ο νους, καθώς είναι ασύνδετες με την πραγματικότητα της ύλης που επεξεργάζονται, έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση που μερικές φορές μοιάζει να μας απειλεί με πλήρη καταστροφή. Κι όμως η Μέδουσα, μόλις περιέλθει στην αρματωσιά της θεάς Αθηνάς, φέρνει τα δικά της δώρα: Μέσα στο σακούλι, εκτός από το κεφάλι της Μέδουσας, υπάρχουν δύο φιάλες με το αίμα της Γοργούς από τις φλέβες του δεξιού μα και του αριστερού χεριού, αίμα που δίνει ζωή και θάνατο. Αυτό το αίμα χρησιμοποιεί και ο Ασκληπιός. Αρκετοί λένε πως το σακούλι περιείχε και το αλφάβητο. Το φοβερό πρόσωπο στραμμένο προς τον εξωτερικό κόσμο προστατεύει ό,τι βρίσκεται στον εσωτερικό.Οι νοικοκύρηδες προστάτευαν την περιουσία τους τοποθετώντας ένα γοργόνειο στον εξωτερικό τοίχο των σπιτιών τους. Οι κεραμείς το τοποθετούσαν πάνω στο άνοιγμα του καμινιού, για να αποτρέψουν επίδοξους κλέφτες. Ο Αγαμέμνων τη φέρει στο κέντρο της ασπίδας του, όπως και πολλοί άλλοι πολεμιστές. Για όσους την τιμούν, η Μέδουσα προσφέρει την προστασία της. ΄Ισως η δύναμή της να προστάτευε και την ίδια την Αθηνά, διατηρώντας απαραβίαστο από τη νέα ηρωική συνείδηση το ουσιαστικό στοιχείο στη φύση της ίδιας της θεάς. Αξίζει να μελετήσει κανείς την άποψη των Ορφικών που αποκαλούσαν τη σελήνη «κεφάλι της Γοργούς». Και για τη θεά Αθηνά έλεγαν ότι «τα πάντα θα τελείωναν για εκείνη αν έχανε τα χέρια της». Πλούσιο υλικό για μελέτη υπάρχει στην κάθοδο της Περσεφόνης στον Κάτω Κόσμο και στην κάθοδο της Ινάνα της σουμεριακής μυθολογίας, στο βασίλειο της Ερεσκιγκάλ. Ακόμη αξίζει να προσεγγίσουμε την αλχημική άποψη. Σε ένα άλλο κεφάλαιο του βιβλίου «Αθηνά» της Ann Shearer, αναφέρεται: «...Στην αλχημική διαδικασία, που είναι επίσης και μεταμόρφωση του ατόμου, οι ιδιότητες της Αθηνάς είναι απαραίτητες. Είναι η Δέσποινα Αλχημεία, που κατοικεί στο κέντρο της που είναι ο αθάνωρ, ο αλχημιστικός κλίβανος, με το σύντροφό της το βασιλιά Αθάνορα. Σε μια εικονογράφηση του 15ου αιώνα η κουκουβάγια της παρακολουθεί, καθώς η θεά κρατά στο ένα χέρι τον ήλιο του συνειδητού και στο άλλο το δόρυ και την ασπίδα με το Γοργόνειο. Το τρομερό κεφάλι είναι αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας. Διότι, όπως γνωρίζουν οι αλχημιστές, ‘δεν υπάρχει γένεση χωρίς φθορά’, δεν υπάρχει κόκκινος χρυσός χωρίς πρώτα τη μαύρη απολίθωση, την οποία συμβολίζει το κεφάλι της Μέδουσας». T. A. http://www.e-zine.gr

ΚΡΑΤΟΘΕΟΔΟΚΗΤΑΙ!![Τί θέλει τό Ισλάμ]

Κρατοθεοδοκηταί και νατοκεμαλική αρβύλα

Του ΚΩΣΤΑ ΖΟΥΡΑΡΙ

Τι είναι και τι θέλει το Ισλάμ; ...και όχι το ΕΑΜ... να, ιδού κι άλλη μια λαμπρή εφαρμογή της «αρχής της ετερότητας», που λέει κι ο μέγας Σκοπιανός ή το «σεβόμαστε την διαφορετικότητα», που ψιττακίζουν οι μπουρδολόγοι του εκσυγχρονιστάν.

Ναι! Αλλο το Ισλάμ κι άλλο το ΕΑΜ! Εδώ, ως γνωστόν ή άγνωστον, ζούμε στον πολιτισμό του ΕΑΜ, ασχέτως της ανατριχίλας, που προκαλεί το ΕΑΜ στα μνημονιακά ασπόνδυλα μαλάκια, που διακονούν το μνημόνιο, εκεί, στο υπουργείο μη εθνικής παιδείας (ο Georkakis κατήργησε το «εθνικής») και θρησκευμάτων.

Τι είναι και τι θέλει το Ισλάμ (και όχι οι ισλαμισταί);

α) Οι Μωαμεθανοί (και προτείνω τον όρο στους συναδέλφους μου της λογίας θεολογίας) είναι λοιπόν «κρατοθεοδοκηταί». Εχουν, μέσω Κορανίου, μίαν «δόκησιν»-δοξασία, αχνοθολοπεποίθηση για ένα Θεό, που είναι (κατά μίμησιν του εβραϊκού) θεός σκληρός, εκδικητικός, άσαρκος (δεν ενσαρκώθηκε ποτέ ως βρέφος και βασανισμένος ληστής στον Σταυρό). Θεός ανεικόνιστος, θεός-Κράτος, που αμείβει τον κάθε Μωαμεθανό, αν σκοτώσει έναν άπιστο. (Αμείβει όμως μόνο τους άντρες. Οι γυναίκες είναι προς χρήσιν και παράχρησιν και κατάχρησιν, μέχρι και τέσσερα θηλυκά στην χόρτασή μου, αν μπορώ να τις θρέψω.) Στον Αισχύλο, το Κράτος και η Βία είναι τέρατα. Για τους μουσουλμάνους, είναι θεάρεστη υποχρέωση του πιστού κατά των απίστων ή ολιγοπίστων.

β) Το Ισλάμ-Κοράνιο-μουσουλμάνοι είναι κρατοθεο-δοκηταί, διότι το Κοράνιο είναι ταυτοσήμως και αστικός κώδιξ και εμπορικός και οικογενειακόν δίκαιον και κυρίως και εξεχόντως κρατική-πολεμική μηχανή εναντίον πιστών, ολιγοπίστων και αποσκιρτησάντων. Το δε Κοράνιο, αμείλικτο ποινολόγιο: κάθε Μουσουλμάνος οφείλει να σκοτώσει έναν μουσουλμάνο που αλλαξοπίστησε! Οι κυρίες, σε Σαουδική Αραβία, Ντουμπάι κι άλλα πεπολιτισμένα τέτοια δεσμωτήρια, όπου πάει ο Σαμαράς και ζητιανεύει, οι κυρίες, ναι, απαγορεύεται να οδηγούν αυτοκίνητο, κι εσένα, τον πιστό αλλά φτωχό μουσουλμάνο, σου κόβουν το χέρι αν κλέψεις κανένα χουρμά. Αι δε δεσποινίδες, αυτές, τις κόβουν, μέσα σε φρικτούς πόνους και μολύνσεις, τους κατακόβουν την κλειτορίδα. Προφανώς, για να παραμένουν -αι Μουσουλμανίδες- νηφάλιες κλειτοριδικώς όταν ενδοσκοπούνται, κατά μίμησιν, ενδεχομένως, της καθ' ημάς ορθοδόξου «νηφαλίου μέθης».

Κι άλλα τέτοια και καλύτερα φρικαλέα, εντελώς δε μέσα στο δικό μας, το ορθόδοξο, που είναι μάλιστα πρωτογραμμένο στα ελληνικά: «Ο θεός αγάπη εστί»... έστω και δια κλειτοριδεκτομής των κοριτσιών και της σφαγής των απίστων αγοριών. Και με τέσσερις γυναίκες, εγώ ο αγάς, πασάς και πατισάχ, για την καθ' ημέραν περιλίχμησιν, που απαιτεί το αντριλίκι μου. (Την χειράντλησιν, την αφήνω στους μνημονιακούς Ελληνες.)

γ) Τι είναι και τι θέλει το Ισλάμ: ναι, είναι κρατοθεοδοκηταί. Και, εν ταυτώ, σύμφωνα με το κατά Κοράνιον γράφημα και λήρημα, είναι και «ανενσαρκοδοκηταί». Δήλα δη, οι μουσουλμάνοι δεν δέχονται την εν-σάρκωση, την εν-ανθρώπηση του Χριστού, που τον γέννησε μια «κοινή» γυναίκα («κοινή» μεν, Παρθένος αειπάρθενος δε - σχήμα που, πού να το νιώσουν τα μνημονιακά νατοκεμαλικά εκσυγχρονιστήρια...).

Κι όχι μόνον οι μουσουλμάνοι αρνούνται το ότι ο θεός, από αγάπη προς τον άνθρωπο έγινε σαρξ βροτεία, ενσαρκώθηκε, τυραννίστηκε και σταυρώθηκε, ώστε ο άνθρωπος -αν θέλει, Εκών- να γίνει θεός, αλλά την καθ' ημάς «θέωσιν»-αποθέωση του ανθρώπου, οι μωαμεθανοί την θεωρούν αμαρτία, ύβριν, βλασφημίαν! Ποια; Την θέωσιν του ανθρώπου, δηλαδή την αποθέωση του λεγομένου «ανθρωπισμού». Ολως δούλος των δούλων εγένετο (ο Χριστός), «συγκαταβάς αμεταβάτως», μ' εμάς, μαζί μας, για να γίνουμε εμείς -αν θέλουμε- θεοί! Κι αυτήν την ευλογία, οι μουσουλμάνοι-Κοράνιοι την λένε βλασφημία! Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, ακόμη και για τα δικομματικά βλαστοκύτταρα του υπουργείου μη εθνικής παιδείας και πολυπολιτισμικών βοθρολυμάτων: ανάμεσα στην καθ' ημάς ενσάρκωση, αιματόρρυτη θυσία σταυρική του θεού μας, που «αγάπη εστί» (στα ελληνικά, όχι στα αλαμπουρνέζικα αγγλικά) και στο τζιχάντ, την θεάρεστη σφαγή των απίστων, εν ιερώ πολεμικώ μένος, ανάμεσα στην «Μητέρα πάνγλυκη» του Ελύτη, Παναγία ελεούσα, βρεφοκρατούσα, κοσμοσώτειρα Παναγία μας, και τις τέσσερις κλειτοριδοκομμένες απελπισίες, για την κάθε μουσουλμανική ορχιπέδην, ναι, χάος απροσμέτρητόν εστι! Αβυσσος ανέκβατος και ανθρωπίνοις οφθαλμοίς! Γι' αυτό και οι Τούρκοι βγάζουν τα μάτια από τις Εικόνες μας, γι' αυτό και δεν έχουν εικόνες! Διότι οι μωαμεθανοί είναι ανενσαρκοδοκηταί! Ανάμεσα στην Παναγία την γλυκοφιλούσα και το μουσουλμανικό κράτος της κλειτοριδεκτομής, ναι, υμέτερον μη Υπουργείον της μη εθνικής παιδείας, ξαναναί, υπάρχει «μετάβασις εις έτερον γένος» και... «περί ό εστίν αποδεικνύει» (Σκοπιανού, «Των μετά τα φυσικά», 1025, β), όπως

διαπιστώνει ο μέγας Σκοπιανός.

Τα γράφω αυτά ως εναρκτήριον λάκτισμα (και φτύσιμο), διότι η Νατοκεμαλική αμελετησία και απαιδευσία ετοιμάζει ίδρυση σχολής, όπου, ενώ το μη Υπουργείον της μη εθνικής παιδείας κλείνει Σχολές, εκεί, για να σεβόμαστε κι εμείς οι καθυστερημένοι τού «ο θεός αγάπη εστί» την «διαφορετικότητα», θα διδασκόμαστε το πώς θα κόβουμε το χέρι του πιστού, που έβαλε χέρι στην πιστή κλειτορίδα της πιστής γειτόνισσας. Για το πρωτογενές αυτό πλεόνασμα βλακείας έγινε μια λαμπρή ημερίδα περί μουσλίμ, στη Σαλονίκη. Θα επανέλθω πολυ-πολιτισμικώς.

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 23/2/2014

 ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

                          του Λεωνίδα Αποσκίτη*

Η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» ανακοινώθηκε πρώτη φορά δημοσίως σε έναν χαρακτηριστικό λόγο του Αμερικανού προέδρου Τζωρτζ Μπους (πατέρα) την παραμονή του Πολέμου του Κόλπου. Παρουσιάστηκε σαν μια νέα ισορροπία δυνάμεων χωρίς να δηλώνεται ο πολύ σκοτεινότερος σκοπός: η πολιτική και οικονομική κυριαρχία πάνω στον κόσμο από μια εξαιρετικά ισχυρή επιχειρηματική ελίτ. Βασικό στοιχείο των σχεδίων τους είναι η βαθμιαία αποδυνάμωση των εκλεγμένων εθνικών κυβερνήσεων. Κρίσιμοι τομείς της εθνικής πολιτικής όπως η διαμόρφωση της εξωτερικής, αμυντικής και οικονομικής πολιτικής θα μεταφερθούν εντέχνως στα χέρια μη εκλεγμένων «υπερεθνικών» οργανισμών που ήδη βρίσκονται υπό την εξουσία τους. Ό,τι μείνει από την υποδομή της εθνικής κυβέρνησης θα χρησιμοποιηθεί για την επίλυση διοικητικών θεμάτων ρουτίνας σε τοπικό επίπεδο.
Για να υποστηρίξουν τα σχέδιά τους, οι «παγκοσμιοποιητές» έχουν έναν μικρό αριθμό ισχυρών και διαπλεκόμενων ομάδων, που αναπτύσσουν και εφαρμόζουν παρασκηνιακά την παγκόσμια πολιτική. Οι ομάδες αυτές, που συνήθως δημιουργούνται μυστικά, λειτουργούν σαν κλειστές λέσχες και είναι συνήθως ο προθάλαμος άλλων σκοτεινότερων εταιρειών (π.χ. Skull and Bones). Ανάμεσα σε αυτά τα φόρουμ, η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ θεωρείται η κατ’ εξοχήν «παράλληλη κυβέρνηση» που διαμορφώνει την πολιτική και οικονομική ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσο ισχυρή επιρροή κι αν έχει, πάντως, δεν είναι παρά μια από τις πολλές διασυνδεόμενες ομάδες ειδικών ενδιαφερόντων που κυριαρχούν ως ντε φάκτο υπόγειες κυβερνήσεις.
Βαθύτερα ενσωματωμένο στην αμερικανική πολιτική είναι το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων (Council for Foreign Relations), γνωστό ως «CFR». Με χιλιάδες μέλη –επιλεγμένα από κάθε επιστημονικό κλάδο- είναι ο πραγματικός διαμορφωτής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Ουσιαστικά, από το 1940, κάθε Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών υπήρξε μέλος του CFR ή της νεώτερης «αδελφής» του, της Τριμερούς Επιτροπής. Όμοια, κάθε υπουργός Άμυνας (και παλαιότερα οι υπουργοί Πολέμου) υπήρξαν μέλη του ίδιου οργανισμού. Οι ανώτεροι διευθυντές της CIA και σχεδόν κάθε σημαντικός σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ επιλέγονται από το Συμβούλιο. Στην πορεία του χρόνου έφθασε να κυριαρχεί στους διορισμούς επιτελών του Λευκού Οίκου.
Στις ΗΠΑ επικρατεί και η Τριμερής Επιτροπή -μια «αδελφή» οργάνωση της Μπίλντερμπεργκ. Αυτή η εταιρεία-δεξαμενή σκέψης, που συνδυάζει Αμερική, Δυτική Ευρώπη και Ιαπωνία, χαρακτηρίζεται ως η πιο «προωθημένη στον τομέα της πλανητικής συνείδησης», προοριζόταν να κυριαρχήσει στον πλανήτη. Πρόεδρός της εκλέχθηκε ο Μπρεζίνσκι με την υποστήριξη των Ροκφέλλερ. Ο Μπρεζίνσκι έγραψε στο βιβλίο του «Μεταξύ δύο Εποχών» («Between Two Ages»), ότι «η... εθνική κυριαρχία δεν είναι πλέον βιώσιμη έννοια», δίνοντας μια πρώτη γεύση για τα σχέδια της ελίτ, που σκοπό έχουν να καταργήσουν τα εθνικά σύνορα και τις εθνικές ταυτότητες.
Το έλλειμμα δημοκρατίας και η «πολιτική απάθεια» είναι το αποτέλεσμα της παρέμβασης όλων αυτών των οργανισμών σε ολόκληρη την Δύση.
«Από μέσα της δεκαετίας του ‘90, είχαν δημιουργηθεί νεοσυντηρητικά αμερικανικά think-tanks και είχαν δημοσιεύσει σχέδια για μια εποχή παγκόσμιας αμερικανικής κυριαρχίας, όπου παραμεριζόταν ο ΟΗΕ, αναμορφωνόταν η Μέση Ανατολή και το Ιράκ υφίστατο επίθεση. Τις ομάδες αυτές δεν τις πήραν τότε στα σοβαρά, αλλά σήμερα έχουν αλλάξει γνώμη», έγραψε το 2003, λίγο πριν από την εισβολή στο Ιράκ, το γερμανικό Der Spiegel.
Το 1997 πέρασε σχεδόν απαρατήρητο το υλικό που δημοσιεύθηκε από το «The Project for the New American Century» (PNAC - Σχέδιο για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα). Τα έγγραφα αυτά αποκαλύπτουν σε όλους τους πραγματικούς παράγοντες που διαμορφώνουν τον κόσμο σήμερα. Το PNAC είναι στην πραγματικότητα μια οργάνωση «στόχος της οποίας είναι η προώθηση της παγκόσμιας αμερικανικής κυριαρχίας». Τα στελέχη του PNAC καυχώνται: «Οι Αμερικανοί είναι αρκετά ισχυροί ώστε να μην χρειάζεται να φοβούνται τους Ευρωπαίους». Η Αμερική έχει συνειδητοποιήσει ότι «η Ευρώπη είναι εδώ και πολύ καιρό αδύναμη στρατιωτικά, αλλά μέχρι σχετικά πρόσφατα η αδυναμία της αυτή αποκρύπτετο». Η αμερικανική κυβέρνηση είναι στην ουσία ο μοχλός των υπερεθνικών συμφερόντων που έχουν σχεδιάσει και επιβάλλουν την Νέα Τάξη. Η Αμερική διοικείται από τις πολυεθνικές και το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπυ.
Το σημαντικότερο φιλοϊσραηλινό λόμπυ, η Αμερικανοϊσραηλινή Επιτροπή Δημοσίων Υποθέσεων (American Israel Public Committee – AIPAC) ασκεί αξιοσημείωτο οικονομικό έλεγχο επί των περισσότερων Αμερικανών πολιτικών. Ένας άρτια οργανωμένος μηχανισμός πολιτικο-οικονομικός στην επιφάνεια –με υπόγειες, όμως, διασυνδέσεις (στοές, συναγωγές κλπ)- εκβιάζει τις συνεχείς φιλοϊσραηλινές αποφάσεις με αντάλλαγμα ψήφους και χρήματα. Γερουσιαστές που «τα παίρνουν» αδρά, κομματικοί μηχανισμοί που «λαδώνονται» και επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις, αυτή είναι με λίγα λόγια η ηθική βάση της αμερικανοϊσραηλινής συμμαχίας.
Ενώ η AIPAC αντικειμενικό στόχο έχει το Κογκρέσσο μέσω των μαζικών εισφορών κατά την προεκλογική περίοδο που συντονίζει και κατευθύνει, το Ινστιτούτο Μεσανατολικής Πολιτικής της Ουάσιγκτων (Washington Institute for Near East Policy – WINEP) είναι το φιλοϊσραηλινό think-tank που έχει σχεδόν το μονοπώλιο στην τροφοδοσία των μέσων ενημέρωσης με άρθρα «ειδικών» υπέρ του Ισραήλ. Για τον σκοπό αυτό προσφέρει ομιλίες με εβδομαδιαία γεύματα, γραπτή πολιτική ενημέρωση και «ειδικούς» που εμφανίζονται σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Το WINEP εμφανίζεται σαν μια οργάνωση «φιλική προς το Ισραήλ», αλλά η οποία κάνει «αξιόπιστη έρευνα για την Μέση Ανατολή με έναν ρεαλιστικό και ισορροπημένο τρόπο».
Μετά το 2000, ο υιός Μπους κουβάλησε στην Ουάσιγκτων έναν ολόκληρο συρφετό «ειδικών» αναλυτών του Μεσανατολικού, που ήταν όργανα του Ισραηλινού κόμματος Λικούντ, του Αριέλ Σαρόν, και φιλοϊσραηλινών think-tanks όπως το American Enterprise Institute, το Jewish Institute for National Security Affairs (JINSA) και το Centre for Security Policy (CSP).
Ένα από τα πρωτεύοντα Think-Tanks, με ιδιαίτερη μάλιστα σημασία για την Ελλάδα, είναι η εταιρεία RAND, η οποία ιδρύθηκε το 1948 ως ανεξάρτητος μη κερδοσκοπικός οργανισμός με χρηματοδότηση από την πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ. Στην εισήγησή του με τίτλο «Τουρκία, Ελλάδα και οι ΗΠΑ σε ένα μεταβαλλόμενο στρατηγικό περιβάλλον», ο Dr. Ian O. Lesser, κύριος αναλυτής της εταιρείας RAND, αφού εξετάζει τα πράγματα πρώτιστα με βάση τον διεθνή ρόλο της Τουρκίας, τονίζει την ανάγκη για σταθερότητα στην περιοχή και την συνεργασία μεταξύ των δύο μελών του ΝΑΤΟ. Η εταιρεία RAND είναι συνεταίρος στην Ελλάδα ενός από τα πιο γνωστά ελληνικά think-tanks, του Ιδρύματος Κόκκαλη, του οποίου οι διασυνδέσεις επεκτείνονται, μεταξύ άλλων, και στις ΗΠΑ.
Η κυβέρνηση Καραμανλή προσπάθησε να ευθυγραμμισθεί με τίς γεωπολιτικές αντιλήψεις της «νεοσυντηρητικής» ομάδας του Μπους, έχοντας υιοθετήσει τις θέσεις ενός σχετικά καινούργιου ελληνικού think-tank. Πρόκειται για το Ίδρυμα Αμυντικών Αναλύσεων (ΙΑΑ), που έχει δρομολογήσει δύο βασικές αλλαγές στην παραδοσιακή ελληνική εξωτερική πολιτική. Η πρώτη αλλαγή είναι η μετατόπιση του άξονα αναφοράς στις διεθνείς σχέσεις της χώρας από τις Βρυξέλλες στην Ουάσιγκτων. Στόχος είναι να αποκτήσει η Ελλάδα το προφίλ του «στρατηγικού εταίρου» των ΗΠΑ στην περιοχή, όρος που ακούσθηκε πρώτη φορά τον Μάϊο του 2005 όταν ο πρωθυπουργός πήγε στον Λευκό Οίκο. Το δεύτερο στοιχείο της αλλαγής είναι η ραγδαία αναβάθμιση των σχέσεών μας με το Ισραήλ σε γεωστρατηγικό επίπεδο. Υποστηρίζεται ακόμα η ένταξη της Ελλάδας στην υπό δημιουργία «παγκόσμια αντιβαλλιστική ομπρέλλα των ΗΠΑ». Το νέο αυτό δόγμα δεν ξεχνάει, φυσικά, τους νέους εξοπλισμούς ώστε οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις «να αναβαθμίσουν την αποτρεπτική τους ικανότητα».
Όλα αυτά ακούγονται υπό την οπτική ότι αφ’ ενός οι ΗΠΑ είναι παντοδύναμες και αφ’ ετέρου ότι η Τουρκία θα αποδυναμωθεί στρατηγικά και σε βάθος χρόνου θα αντιμετωπίσει διαλυτικές τάσεις. Οι Αγγλοαμερικανοί και οι συνοδοιπόροι τους δεν μπορούν με τίποτα να «χωνέψουν» ακόμα το ΟΧΙ του κυπριακού λαού το 2004. Την τελευταία μεγάλη πράξη αντίστασης ουσιαστικά σύσσωμου του ελληνισμού. Έχουν γι’ αυτό κινητοποιήσει λυτούς και δεμένους για να ανατρέψουν την κατάσταση. Η τελευταία προβοκάτσια έγινε από ένα think-tank υπό την επωνυμία International Crisis Group (Ομάδα Διεθνών Κρίσεων – ICF), που εμφανίζεται ως Μη Κυβερνητική οργάνωση (ΜΚΟ) η οποία σκοπό έχει την μελέτη των διεθνών κρίσεων και την υποβολή εκθέσεων προς τα εμπλεκόμενα μέρη. Οι συντάκτες της εκθέσεως, για τους οποίους δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι είναι ανεπίσημοι ανταποκριτές της αμερικανικής και τη αγγλικής πολιτικής, φθάνουν μέχρι του σημείου να καλούν την ελληνική πλευρά να αυτοϋπονομευθεί και την κυβέρνηση της Ελλάδος να αποστασιοποιηθεί από τους Κυπρίους στην Ε.Ε.
Παρακάτω φαίνονται τα σχετικά αποσπάσματα από το «Europe Report 171» της οργάνωσης: «Η καλύτερη λύση, καταφανώς προς το συμφέρον αμφοτέρων των πλευρών και των περιφερειακών τους γειτόνων, θα ήταν οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι να καταβάλουν περαιτέρω προσπάθειες για να επανενώσουν την Κύπρο μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο που διατυπώθηκε στο Σχέδιο Ανάν. Η ελληνοκυπριακή ηγεσία πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι, αν επιμείνει στην άρνησή της να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τα Ηνωμένα Έθνη και με τους λοιπούς διεθνείς εταίρους της Κύπρου, το νησί θα διολισθήσει εξ ορισμού προς τη μόνιμη διχοτόμηση και την ανεξαρτησία του βορρά, είτε με επίσημη αναγνώριση, είτε όχι».

Το ΕΛΙΑΜΕΠ, το οποίο χρονολογείται από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 σαν μη κερδοσκοπικό ερευνητικό ίδρυμα, πήρε θεσμοθετημένη μορφή τον Απρίλιο του 1988 ως Ελληνικό Ίδρυμα Αμυντικής και Ευρωπαϊκής Πολιτικής. Το ΕΛΙΑΜΕΠ είναι παλαιότερο του ΙΑΑ όργανο εξωτερικής πολιτικής, ουσιαστικά ευθυγράμμισης με την παγκοσμιοποίηση αλλά με περισσότερο ευρω-ατλαντικό προσανατολισμό. Από το 2000 και μετά ανέλαβε τον συντονισμό του προγράμματος υποτροφιών του German Marshall Fund of the United States με στόχο την δημιουργία ενός δικτύου δημοσιογράφων, εκπροσώπων του επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου και «μη κυβερνητικών οργανώσεων» για την «ενδυνάμωση της διατλαντικής συνεργασίας», όπως λένε οι σκοποί του ξένου ιδρύματος. Κάθε χρόνο, δεκάδες υποτροφίες χορηγούνται για την ανάδειξη νέων Ευρωπαίων και Αμερικανών ηγετών σε όλους αυτούς τους τομείς.
Μια άλλη πολιτική, εξίσου κατευθυνόμενη από ευρω-ατλαντικά κέντρα, στην οποία πρωτοστατεί το ΕΛΙΑΜΕΠ είναι η εξιδανίκευση της «οθωμανικής πολυπολιτισμικότητας» και της προ του 1912 εποχής στην Βόρεια Ελλάδα. Σε διεθνές συνέδριο, που συνδιοργάνωσαν με το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, συζητήθηκε η υπερεθνική μετάλλαξη της Θεσσαλονίκης όπως περιγράφεται στο βιβλίο του Αμερικανοεβραίου ελληνομαθούς ιστορικού Μαρκ Μαζάουερ, «Θεσσαλονίκη 1430-1950». Μια άλλη συμβουλή του ΕΛΙΑΜΕΠ στην ελληνική κοινή γνώμη να αποδεχθεί τα τετελεσμένα στο Αιγαίο, προήλθε από ένα άρθρο του μέλους του, καθηγητή κ. Κουλουμπή, σε κυριακάτικη εφημερίδα με τίτλο «2006: Καιρός να κλείνουμε με την Τουρκία», όπου προτείνεται η αναζήτηση «ενός ποθητού modus vivendi» με χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο στα 6 μίλια στο Αιγαίο. Εννοείται, βέβαια, ότι ούτε συζήτηση δεν γίνεται για το δικαίωμα σε χωρικά ύδατα 12 μιλίων, κατά το Δίκαιον της Θαλάσσης.
Παρόμοιες συστάσεις για υποχωρήσεις γίνονται και στους Κυπρίους: «Tο 2006, η κυπριακή κυβέρνηση πρέπει να επανακτήσει το χαμένο έδαφος στην επικοινωνιακή της πολιτική, κάνοντας ουσιαστικές προτάσεις για την επανάληψη του διακοινοτικού διαλόγου, ο οποίος θα έχει στόχο μια αμοιβαία αποδεκτή λύση που θα τεθεί και πάλι στην κρίση των ψηφοφόρων των δύο κοινοτήτων. H πρόοδος στο δρόμο της επίλυσης του Kυπριακού θα βελτιώσει αισθητά την ατμόσφαιρα των ελληνοτουρκικών σχέσεων στο Aιγαίο· όπως και η πρόοδος στο δρόμο της διευθέτησης του προβλήματος της υφαλοκρηπίδας του Aιγαίου θα έχει ευεργετικές επιπτώσεις στο κλίμα των σχέσεων των δύο κοινοτήτων στη Mεγαλόνησο. Γι’ αυτό, το 2006 πρέπει τελικά να αποδειχθεί η χρονιά της λύσης του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού στο Aιγαίο. Ύστερα από τριάντα δύο τουλάχιστον διυπουργικές διαβουλεύσεις (επαφές) των εκπροσώπων των δύο χωρών τα τελευταία τρία χρόνια, θεωρώ ότι έφτασε η ώρα να υπογράψουμε το σχετικό συνυποσχετικό της αμοιβαίας ελληνοτουρκικής προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Xάγης...
Ως γνωστόν, η συντριπτική πλειονότητα των τουρκικών παραβιάσεων γίνεται στα τέσσερα μίλια της διαφοράς ανάμεσα στο εύρος των έξι μιλίων των χωρικών μας υδάτων και των δέκα του εθνικού εναερίου μας χώρου. Μήπως θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε με τους Τούρκους στα «οκτώ» και μετά να προσφύγουμε στο Δικαστήριο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας; Εναλλακτικά, μήπως θα μπορούσαμε να φθάσουμε στο ποθητό modus vivendi υιοθετώντας έξη μίλια στο Αιγαίο (χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο) και δώδεκα μίλια στην ηπειρωτική Ελλάδα, την Κρήτη, την Εύβοια και τα Ιόνια νησιά;». Τις μυστικές συμφωνίες που είχαν προηγηθεί για την παραχώρηση του μισού Αιγαίου στους Τούρκους τις είδαμε να υλοποιούνται μπροστά στα μάτια μας με την υπόθεση του ερευνητικού πλοίου «Ποσειδών», στα μέσα Μαΐου.
Το ΕΛΙΑΜΕΠ είχε πρωτοστατήσει κατά του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και υπέρ του Σχεδίου Ανάν. Τα περισσότερα στελέχη του, τα οποία θεωρούν όσους δεν συμφωνούν με την πολιτική των παραχωρήσεων «εθνικιστές», δεν έχουν πρόβλημα όμως να βρίσκονται σε συνέδρια με «φιλέλληνες» τύπου Χάνεϋ ή Κίσσινγκερ, και να συζητούν απαράδεκτες προτάσεις της IGC. Σύμφωνα, λοιπόν, με δημοσίευμα της εφημερίδας «Παρόν» (19 Μαρτίου 2006), υπήρξε όντως μια κλειστή συνάντηση στην Αθήνα με το εξής πλαίσιο:
«Η σκανδαλώδης και προκλητική έκθεση της «Ομάδας Διεθνών Κρίσεων» συζητήθηκε στην Αθήνα, σε κλειστή συνάντηση με το ΕΛΙΑΜΕΠ, κατά το πρότυπο παρόμοιων κλειστών σεμιναρίων και συζητήσεων που έγιναν με τον Λόρδο Χάνεϊ, αρχιτέκτονα του Σχεδίου Ανάν, στις Σπέτσες και στην Μπολώνια.
Εκ μέρους της «Ομάδας Διεθνών Κρίσεων» ανέλαβε την παρουσίαση της εκθέσεως ο Νίκολας Γουάϊτ, άνθρωπος με στενούς δεσμούς με τα Σκόπια, η συμμετοχή του οποίου, με την βοήθεια του γνωστού Σόρος αλλά και άλλων μεγαλόσχημων παραγόντων της αμερικανικής πολιτικής, είναι ιδιαίτερα σημαντική.
Ο Νίκολας Γουάϊτ συμμετέχει άλλωστε στην «Ομάδα Διεθνών Κρίσεων» ως υπότροφος ερευνητής του ιδρύματος «Trigun Kostovski» των Σκοπίων. Είναι εκπληκτική η εικόνα που παρουσιάζει η ελληνική πλευρά, με την ακολουθούμενη πολιτική της άνευ όρων ουσιαστικά υποστηρίξεως της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας και την πλήρη αδράνεια στον τομέα της διεθνούς προβολής των ελληνικών εθνικών θεμάτων. Η μονόπλευρη τουρκική προπαγάνδα οργιάζει και ο αγγλοαμερικανικός παράγων ενορχηστρώνει νέο κύκλο πιέσεων σε βάρος της ελληνικής πλευράς για να διευκολύνει με κάθε τρόπο την ευρωπαϊκή πορεία της Άγκυρας».
Για ν’ αντιληφθεί κανείς τον ρόλο που διαδραματίζει και τους στόχους που εξυπηρετεί η παρουσιαζόμενη ως δήθεν «ανεξάρτητη» αυτή μη κυβερνητική οργάνωση, γράφει η εφημερίδα, αρκεί να αναφέρει ενδεικτικά ορισμένους από τους επιφανείς συμμετέχοντες: ο Τζωρτζ Σόρος, ο γνωστός χρηματοδότης των Σκοπίων στα Βαλκάνια και της «δημοκρατίας» στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη. Ο πρώην βοηθός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μόρτον Αμπράμοβιτς, γνωστός ως ένθερμος υποστηρικτής απ’ την αρχή της ανεξαρτησίας του Κοσσόβου. Ο πρώην γερουσιαστής και «αρχηγός» στο Κογκρέσσο του φιλοτουρκικού λόμπυ Stephen Solarz. Ο Αμερικανός πρέσβης Kenneth Adelman, εκπρόσωπος των ΗΠΑ στις αμερικανοσοβιετικές διαπραγματεύσεις για τον περιορισμό των εξοπλισμών, γνωστός στον αμερικανικό τύπο για τις σκληρές ψυχροπολεμικές θέσεις του. Ο πρώην αρχηγός των δυνάμεων του ΝΑΤΟ και επικεφαλής της επεμβάσεως στην Γιουγκοσλαβία Wesley Clark. Ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του προέδρου Κάρτερ Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι. Ο Leslie H. Gelb, πρώην πρόεδρος του Συμβουλίου Εξωτερικών σχέσεων των ΗΠΑ. Ο Λόρδος Ρόμπερτσον, πρώην Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ. Ο Par Stenback, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Φινλανδίας. Ο Thorvald Stoltenberg, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Νορβηγίας. Ο Marti Ahtisaari, πρώην πρόεδρος της Φινλανδίας και μεσολαβητής σήμερα στο θέμα του Κοσσυφοπεδίου, ο πρώην επίτροπος Εξωτερικών σχέσεων της Ε.Ε. Λόρδος Πάτεν και άλλοι γνωστοί «διεθνείς υπάλληλοι» των πραγματικών αφεντικών του κόσμου. Η πλουσιοπάροχη χρηματοδότηση της ομάδας, όπως λέει το δημοσίευμα, προέρχεται από υπουργεία Εξωτερικών, περιλαμβανομένου του υπουργείου Εξωτερικών της Τουρκίας, από γνωστά διεθνή ιδρύματα, όπως αυτό του Σόρος και άλλα από ιδιώτες δωρητές. Οι τελευταίοι μάλιστα εάν καταβάλουν δωρεά άνω των 25.000 δολλαρίων, έχουν δικαίωμα να εκπροσωπηθούν στην διοίκηση της ομάδας...
Αναρωτιέται κανείς για ποιον λόγο πρέπει να γίνουμε όλοι «διεθνιστές» και «παγκοσμιοποιητές» αφού κανείς δεν μπορεί να μας εξηγήσει τι σημαίνουν εν τέλει αυτοί οι όροι! Για να είμαστε in μέσα στα πλαίσια του νεοταξικού life-style;
Την ώρα, λοιπόν, που το τουρκικό «βαθυκράτος» των Γκρίζων Λύκων ωθεί τα παιγνίδια σε Αιγαίο και Κύπρο στα άκρα, η ελληνική πολιτική ηγεσία δέχεται συμβουλές από τις ελληνικές «δεξαμενές σκέψης» για πρόσω ολοταχώς προς συνθηκολόγηση σε όλα τα επίπεδα. Η πολιτική «ανοικτών θυρών» έναντι της Τουρκίας, που εισηγούνται οι φωστήρες της παγκοσμιοποίησης, συμπληρώνεται και από αντίστοιχη αποδοχή των στρατηγικών παιγνιδιών των ΗΠΑ στα Βαλκάνια. Όπως ανέφερε ο Ελληνοαμερικανός καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου του Howard, στις ΗΠΑ, Νίκος Σταύρου τόσο στην εκπομπή της δημοσιογράφου Έλλης Στάη (07/11/2005) όσο και σε δημοσίευμα του Βήματος (05/05/2006):
«Σήμερα τα Βαλκάνια θεωρούνται το γεωγραφικό εργαστήριο για την νομιμοποίηση του νεο-οθωμανισμού ως περιφερειακού συστήματος, το οποίο θα μπορούσε ίσως να απαλύνει τις συνέπειες των πολιτιστικών διενέξεων, ενώ η Δύση θα επιχειρεί, με την Τουρκία οδηγό, την αναζωογόνηση της «Νέας Ανατολής». Στο μυαλό πολλών στην Ουάσιγκτων τα Βαλκάνια προσφέρουν την καλύτερη ευκαιρία για την δημιουργία μουσουλμανικών κρατιδίων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως απόδειξη της «αρμονικής» συνύπαρξης χριστιανών και μουσουλμάνων.
Έτσι, στην ίδια πάντα γραμμή, υποβάλλουν ερωτήματα: λ.χ., γιατί να απασχολείται η Ελλάδα με «ενοχλητικά θέματα», όπως η κυριαρχία του Αιγαίου και η αυτοδιάθεση της Κύπρου, και να κατατρύχεται από «συναισθηματισμούς» για το όνομα μιας «χώρας αποκλεισμένης από παντού που ζει με δάνειο στον χρόνο» την στιγμή που η πριν από το 1912 Θεσσαλονίκη, με τους Έλληνες ως μειοψηφία, αποδεικνύει την αξία της πολυεθνικότητας; Γιατί να μην αναζητήσουμε τις «παλιές καλές ημέρες»; Το μόνο που χρειάζεται για «να γίνουν λειτουργικά» τα βαλκανο-αιγαιο-μεσανατολικά σενάρια, κατά την γνώμη των μάνατζερ των βαλκανικών καζίνων, είναι μια γενναία ελληνική ηγεσία που θα «αντιλαμβάνεται» τον ευρύτερο χώρο, πρόθυμη να αποδεχθεί κάποιες «απροσεξίες», και η οποία θα τακτοποιήσει νέες προτεραιότητες, όπως πρώτα οι μπίζνες και τελευταίο το εθνικό συμφέρον».
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, η Ελλάδα απειλείται από τους ιστορικούς εχθρούς της, εκβιάζεται από τους μοντέρνους «φίλους» της και νουθετείται από τους ντόπιους απολογητές της Νέας Τάξης για να γίνει το πεδίο πειραματισμού της βαλκανικής εκδοχής του πολυπολιτισμού, εγκαταλείποντας την εθνική της παράδοση και την ιδιομορφία, κοινωνική και θρησκευτική, χωρίς κανένα αντάλλαγμα από μεριάς της Τουρκίας ή ακόμα και των Σκοπίων.
Η στρατηγική των περισσότερων ελληνικών think-tanks θυμίζει το ανέκδοτο που συνήθιζε να λέει ο καθηγητής Νεοκλής Σαρρής. Όταν σε μια παρέα κάποιος προθυμοποιείται μια-δυό-τρεις φορές να πληρώσει τον λογαριασμό, τότε το γκαρσόνι την τέταρτη φορά δεν θα ενοχλήσει τους άλλους αλλά θα πάει κατ’ ευθείαν στο «κορόϊδο». Αυτό ακριβώς συνιστούν οι «δούρειοι ίπποι» της παγκοσμιοποίησης στους Έλληνες: να πληρώνουν συνέχεια τον λογαριασμό και μα μην ζητούν ούτε τα ρέστα. Να απεμπολήσουν την πατρίδα τους ελπίζοντας μόνο στην φαντασίωση της «αρμονικής συνύπαρξης» όλων με όλους. Να ξεχάσουμε, δηλαδή, τα διδάγματα του Θουκυδίδη για το ποια μοίρα περιμένει τον αδύνατο και να ελπίσουμε στο ανύπαρκτο «διεθνές δίκαιο» της Νέας Τάξης. Των μισθοφόρων του Μπους και των συμπλεγματικών συνοδοιπόρων τους. Όχι, κύριοι. Η απάντηση έχει ήδη δοθεί από τους προγόνους μας!
* Αποσπάσματα από έρευνα που δημοσιεύθηκε στα τεύχη 13 και 14 (ΜΑΙ. & ΙΟΥΝ. 2006) του περιοδικού Hellenic Nexus http://elkeda.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3574:04042014-&catid=44:nato---&Itemid=93

ΓΡΑΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ

΄Γράφει ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ
Γραμματείς και Συριζαίοι



Για να πεις ότι έχεις δημοκρατία [έστω και ανάπηρη], πρέπει να υπάρχει αντιπολίτευση.
Αλλιώς, δεν έχεις δημοκρατία.
Έχεις καθεστώς

Και τούτοι δω, αδερφέ μου Έλληνα, δεν βαστάνε πια ούτε τα προσχήματα.
Σκάει η μπόμπα ότι κοτζαμ πρωθυπουργός υπηρετεί ευρωαμερικανσιωνιστικά συμφέροντα κι όλοι μαζί μαζί στο σκυλολόϊ του "συνταγματικού" τόξου, ασχολούνται με το αν ο Μπαλτάκος είναι κρυφοχρυσαυγίτης ή όχι!
Βγαίνει στη φόρα ότι η δικαιοσύνη ορίζεται, καθορίζεται και ξεκωλιάζεται από την καμαρίλα του Μαξίμου και άπαντες οι του "δημοκρατικού" χώρου, ψάχνονται για το πως γίνανε οι υποκλοπές!
Τους φτύνουνε πατόκορφα, μέχρι και οι κογκολέζοι κι ετούτοι ανακοινώνουνε μετεωρολογικό δελτίο για να αποδείξουνε ότι βρέχει!

Δηλαδή μιλάμε, για καταστάσεις καθεστωτικής τρέλας.
Έχει βουϊξει το πανευρώπαιον με τα χάλια τους κι αυτούς, το μόνο πους νοιάζει είναι το πως δεν θα μαθευτεί η αλήθεια!
Πως θα εξοντωθούν οι άνθρωποι που τους ξεμπροστιάζουν.
Πως θα φιμωθούν τα στόματα.
Πώς  θα χώσουνε στη φυλακή τους μοναδικούς πολιτικούς τους αντιπάλους.
Για να μην μείνει ούτε ένας, να τους χαλάσει τη μαγιονέζα.
Για να εφαρμόσουν ανενόχλητοι τα όσα έχουνε υπογράψει.
Τον μετατροπή της Ελλάδος σε Ινδοκίνα της δύσης.
Τη βιολογική και πολιτική εξαφάνιση του Ελληνισμού, από το προσκήνιο της παγκόσμιας ιστορίας.

Βγαίνει ο αρχικαμαρώτος του μπάρμπα Σαμ κι αντί να ζητάει την παραίτηση όλης τη κυβέρνησης, μέχρι επίπεδο γενικού γραμματέα, κατηγορεί τη Χρυσή Αυγή, ότι είναι "εγκληματική οργάνωση!"
Δηλαδή αυτουνού δεν του χρειάζεται καν να βάνει χέρι στη δικαιοσύνη. Βγάνει τις αποφάσεις κι από μόνος του!
Σκάζει μύτη ο νοσταλγός του Στάλιν κι αντί να τους αρχίσει στις γρήγορες, ότι είναι δοσίλογοι, ότι είναι αμερικάνακια, ότι είναι οι βοθρατζήδες της παγκοσμιοποίησης, ψελίζει κάτι μπουρδολογήματα, ότι έχουνε λέει επαφές με τους ναζήδες.
Καλά, ε?
Μιλάμε οι άνθρωποι, τα βρήκανε, τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε και τώρα το παίζουνε όλοι μαζί: "Δεν είδα, δεν άκουσα, δεν ξέρω!"      

Τα 'χουνε πάρει στο κρανίο με τη μαλακία τους και με τη χυδαιότητα τους, μέχρι και οι πράκτορες της Μοσάντ, κι ετούτοι εδώ κοιτάνε πως να προστατέψουνε τις καρεκλίτσες τους, να μην πάρει κεφάλι η Χρυσή Αυγή και μετά τους κόψει τον κώλο.
Γιατί βέβαια, έτσι και καταρρεύσει το καθεστώς και έρθουνε στα πράγματα τίποτα πατριώτες, δεν θα τους ξεπλένει ούτε ο Νείλος.
Ελικόπτερα θα πρέπει να ναυλώσουνε και να πάνε να χαθούνε στη ζούγκλα του Αμαζονίου.
Υποβρύχια θα πρέπει να γεμίσουνε και να πάνε να πνιγούνε στα στενά του Ορμούζ.

Γι αυτό τους βλέπεις και λέγουνε άντ' άλλων.
Γι αυτό παριστάνουνε τους έτσι, τους γιουβέτσι και τους κοκορέτσι.
Γι αυτό βάνουνε τα παγαλάκια τους να γράφουνε πρωτοσέλιδα ότι το πόπολο πρέπει να κλείσει μάτια και αυτιά, για να μην ακούει και να μην βλέπει το πόσο βαθιά έχουνε διαφθείρει αυτή την κοινωνία.
Γιατί είναι συνένοχοι όλοι τους.
Και όλες τους.
Μηδενός εξαιρουμένου.
Ένα πολύχρωμο σκυλολόϊ, σε ένα πολύπαθο κυνοβούλιο.

Από τον Κουτσούμπα, ίσαμε τον Άδωνι.
Από τη Ρεπόυση, μέχρι την Πιπιλή.
Από την Κανέλη ως τον Αρούλη [τον πονηρούλη]
Ούτε ένας τους.
Μα, ούτε ένας!
Διότι αν υπήρχε έστω αυτός ο ένας, θα είχε βγει τώρα στα κάγκελα και θα τους πετούσε στα μούτρα την Αλήθεια.
Ότι έχουνε προσυμφωνήσει τον θάνατο της πατρίδας τους!
Ότι έχουνε ξεπουλήσει κάθε έννοια του Δικαίου, της Ισονομίας, της Ισοπολιτείας, της Δημοκρατίας, της Φιλοπατρίας και της Εντιμότητας.
Ότι δεν είναι άλλο από εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, που έχουνε καταντήσει τη χώρα, ελεγχόμενη περιοχή από τους κάπο ντι τούτι κάπι της υφηλιου!
Κι όχι να το παίζει "στρίβειν δια του αρραβώνος" και να βαφτίζει την Αληθεια ως "υποκλοπή"

Διότι χέστηκε ο λαός, αν τους τα υποκλέψανε ή αν τους πιάσανε κορόϊδα και τους παγιδέψανε.
Είναι κύριε αλήθεια αυτά που ακούγονται?
Είναι το χεράκι των ευρωαμερικανοεβραίων που σας κινεί?
Είναι γεγονός ότι ο Δένδιας διόριζε στην κορυφή της δικαιοσύνης τους κοντοχωριανούς του?
Είναι αλήθεια ότι δωροδοκήσατε βουλευτές για να αποστατήσουν?
Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι κυβερνάτε τον τόπο σαν να ήτανε η αυλή των κριμάτων? 
Αυτό είναι το θέμα.
Κι όλα αυτά που λένε τα στρουμφάκια της αριστεροκεντροδεξιάς ρεμούλας, λίγο μας νοιάζουν.
Καθαρές κουβέντες.
Σταράτα λόγια.
Κι αν είναι αλήθεια όλα αυτα, εμπρός.
Τα κουβαδάκια σας και να πάτε να παίξετε σε άλλη μπανανία...

Αλλά ποιος έχασε την τσίπα για να τη βρούνε οι πάσης φύσεως καραγκιόζηδες του "συνταγματικού τόξου?"
Αυτοί ρε Έλληνα είναι όλοι ίδιοι.
Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Τα δύο πρόσωπα του θεού Ιανού.
Ο Γιάννης και ο Γιαννάκης.
Ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ.
Ο Αννας και ο Καϊάφας.
Γραμματείς και Συριζαίοι, που έχουνε υπογράψει την ολοκληρωτική εξαφάνιση σου, στο τραπέζι της ιστορίας.

'Αει... Κλείσε λοιπόν τις τηλεοράσεις σου, κι όταν έρθει η ώρα σου, στειλ' τους από κει που τους έφερες.  
Αν θες να υπάρχει ένα αύριο για σένα και τα παιδιά σου...
panusis.blogspot.com

ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ

Σύγκρουση Πολιτισμών

 

Τα πρόσφατα γεγονότα στην Ουκρανία μου θύμισαν το βιβλίο του Samuel Huntington: «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης».

Ξεκίνησε σαν άρθρο στο περιοδικό Foreign Affairs το 1993 και μετά επεκτάθηκε σε βιβλίο.

 Εκεί ο Χάντιγκτον, απαντώντας στο διάσημο βιβλίο του Φράνσις Φουκουγιάμα «Το Τέλος της Ιστορίας», ισχυριζόταν πως οι λόγοι σύγκρουσης και ρήξης δεν έχουν εκλείψει με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού (αυτή ήταν η θέση του Φουκουγιάμα που ονειρευόταν μία αιώνια ειρήνη). Αντίθετα, έλεγε ο Χαντινγκτον, οι αντιθέσεις τώρα έχουν εστιαστεί στις πολιτισμικές διαφορές.

Κατά τον Χάντιγκτον υπάρχουν στην Γή εννέα πολιτισμοί με βασικές αντιθέσεις μεταξύ τους: Δυτικός, Ορθόδοξος, Ισλαμικός, Αφρικανικός, Λατινο-αμερικανικός, Σινικός, Ινδουιστικός, Βουδιστικός και Ιαπωνικός. Η συνύπαρξή τους είναι δύσκολη, αν όχι ασυμβίβαστη.

Εμάς μας ενδιαφέρουν οι δύο πρώτοι: Δυτικός και ορθόδοξος. Δείτε τι έγραφε στο αρχικό του άρθρο (μεταφράζω από το περιοδικό) και θα καταλάβετε όχι μόνο τι συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία, αλλά και τι συνέβη την δεκαετία του 90 στην Γιουγκοσλαβία – και τι στην Ελλάδα τα τελευταία 190 χρόνια…

«Η πιο σημαντική διαχωριστική γραμμή στην Ευρώπη, όπως πρότεινε ο Ουίλιαμ Ουώλας, πρέπει να είναι το όριο της Δυτικής Χριστιανοσύνης στο έτος 1500. Η γραμμή ακολουθεί τα σημερινά σύνορα ανάμεσα Φινλανδία και Ρωσία, και μεταξύ των Βαλτικών χωρών και της Ρωσίας, κόβει στην μέση την Λευκορωσία και την Ουκρανία, διαχωρίζοντας την δυτική καθολική Ουκρανία από την ανατολική ορθόδοξη, στρίβει δυτικά χωρίζοντας την Τρανσυλβανία από την υπόλοιπη Ρουμανία και μετά κινείται μέσα στην Γιουγκοσλαβία επάνω στα σύνορα που χωρίζουν την Κροατία και την Σλοβενία από την υπόλοιπη Γιουγκοσλαβία.

 Στα Βαλκάνια, αυτή η γραμμή φυσικά συμπίπτει με τα ιστορικά σύνορα μεταξύ της αυτοκρατορίας των Αψβούργων και της Οθωμανικής. Οι λαοί βόρεια και δυτικά από αυτή τη γραμμή είναι προτεστάντες ή καθολικοί. Έχουν συμμετάσχει στις κοινές εμπειρίες της Ευρωπαϊκής ιστορίας – φεουδαρχία, Αναγέννηση, Μεταρρύθμιση, Διαφωτισμός, βιομηχανική επανάσταση. Οικονομικά στέκονται καλύτερα από τους λαούς στα ανατολικά και τώρα προσβλέπουν σε μία κοινή ευρωπαϊκή οικονομία και στην παγίωση δημοκρατικών πολιτικών συστημάτων.

Οι λαοί ανατολικά και νότια από αυτή τη διαχωριστική γραμμή είναι Ορθόδοξοι ή Μουσουλμάνοι. Ιστορικά ανήκαν στην Οθωμανική η Τσαρική αυτοκρατορία και μόνο επιπόλαια τους άγγιξαν τα διαμορφωτικά κινήματα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι γενικά λιγότερο αναπτυγμένοι οικονομικά. Και πιο δύσκολα μπορούν να αναπτύξουν προχωρημένα δημοκρατικά πολιτικά συστήματα». 

(FOREIGN AFFAIRS Vol. 72 No. 3 (1993), p.30).

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/03/huntington.html#.UxISj-N_uSp

ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑΣ

Κρίση του δυτικού ατόμου και της νεωτερικότητας. Σύγχρονη ακοσμία και ακοινωνικότητα και υποδούλωση, σε βιομηχανική κλίμακα, της ζωής στον θάνατο.

 

 

Χάσαμε το νόημα της «αρχής». Επειδή γεννηθήκαμε τελευταίοι, δεν παύουμε σήμερα να υπογράφουμε τη ληξιαρχική πράξη του θανάτου της νεωτερικότητας... ζούμε το τέλος των ιδεολογιών, το τέλος της προόδου, το τέλος της ιστορίας, το τέλος της τέχνης και, για όσους έχουν πιο εκλεπτυσμένη σκέψη, ζούμε το τέλος της μεταφυσικής. Από 'δω και πέρα τίποτα δεν μπορεί να μας συμβεί, μετά απ' ό,τι πιστέψαμε, βιώσαμε και υποφέραμε' ούτε μας εκπλήσσει το τέλος των ψευδαισθήσεων μας... Η απογοήτευση μας συνδυάζεται με την αδυναμία μας, καθώς περιπίπτουν σε λήθη οι μεγάλες αφηγήσεις που έχουν ζωογονήσει τον κόσμο εδώ και αιώνες και που, μέσα στη γενικευμένη άμπωτη του νοήματος, σβήνουν τώρα το πρόσωπο του πάνω στην άμμο της νεωτερικότητας.


Αυτός ο μόνιμος ίλιγγος της λογικής, που την βυθίζει μέσα στην εσωτερική της άβυσσο, υφαίνει μια άπειρη σειρά παραλλαγών για το θάνατο του Θεού και, κατά συνέπεια, για τον θάνατο του ανθρώπου...

Η σκιά αυτού του προαναγγελθέντος θανάτου πλανιόταν πάνω από έναν ολόκληρο αιώνα παγκοσμίων πολέμων, μαζικών εκτελέσεων και πυρηνικής αποκάλυψης, που σημαδεύτηκε από τις μαύρες μορφές της βαρβαρότητας:

Νταχάου, Γκούλαγκ ή Χιροσίμα.

Ορισμένοι διαβεβαίωσαν ότι είχαμε φτάσει στο τέρμα της σκέψης, ή στην άκρη της νύχτας, με το Άουσβιτς, στον τελευταίο κύκλο της κόλασης όπου το συρματόπλεγμα έπαιρνε τη θέση της συνείδησης...

Τι σόι άνθρωπος είναι αυτός που άλλαξε κατεύθυνση στη γνώση για να υποδουλώσει, σε βιομηχανική κλίμακα, τη ζωή στον θάνατο;

Ταυτισμένη καταγωγικά με τον Διαφωτισμό, η νεωτερικότητα ισχυριζόταν ότι θα δημιουργούσε τον απόλυτο άνθρωπο, ότι θα ξερίζωνε από αυτόν τη βαρβαρότητα και ότι θα στεφανωνόταν με τη νικητήρια αύρα του πολιτισμού... Κατακτώντας τις πιο παράξενες χώρες, σ' αυτές τις μεθορίους του πολιτισμού ο άγριος και ο βάρβαρος θα του πρότειναν τον εαυτό τους ως καθρέφτη... Ο Διαφωτισμός θα σκόρπιζε τη βαριά καταχνιά των πρωτόγονων πρωινών που απαγόρευαν στους άγριους και στους βάρβαρους, τους βυθισμένους μέσα στην αποκτήνωση ή αγριότητα, να αντιληφθούν την ίδια τους την ανθρωπιά. Ο Rousseau μπορούσε μεν να αντιστρέφει, ειρωνικά, το παιχνίδι των αντιθέσεων υποστηρίζωντας τα φώτα τη φύσης ενάντια στα σκοτάδια του πολιτισμού συνέχιζε όμως να ελπίζει, στο βάθος της καρδιάς του, ότι η λογική θα θριάμβευε πάνω στα υπολείμματα της βαρβαρότητας που παραμορφώνουν το ανθρώπινο πρόσωπο.´

Μόνο με τον στιγμιαίο φωτισμό που προσιδιάζει στη σκέψη -αυτήν τη λάμψη που θα ξαναβρούμε, από τον Πλάτωνα ως τον Heidegger και από τη Simone Weil ως τη Hannah Arendt, όταν θα αναρωτηθούμε τι σημαίνει σκέπτεσθαι- θα είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε τη διπλή πολικότητα της ανθρωπιάς και της βαρβαρότητας, μέσα σε ένα και μοναδικό ον. Αυτός ο φωτισμός, με τη διάρρηξη του υπερβατικού, θα μας αποκαλύψει κάτω από ποιές προϋποθέσεις η βαρβαρότητα είναι δυνατή, πρώτα-πρώτα στον νεωτερικό κόσμο, ο οποίος, παρά την απαίτηση του για ελευθερία, γνώρισε την υποδούλωση ολόκληρης της φύσης και του ίδιου του ανθρώπου σε αυτό που ο Horkheimer και ο Adorno αποκαλούν «δεσποτικό υποκείμενο».

Αυτές οι προϋποθέσεις μου φαίνεται, ότι ξαναγυρίζουν, εντέλει, σε μια και μόνη αρχή, την αρχή της εσωτερικότητας του ανθρώπου ο οποίος, μη διαθέτοντας κανένα εξωτερικό φως, παραμένει υποταγμένος στις κατοπτρικές αντανακλάσεις του ανθρώπινου και του βάρβαρου, με το να φυλακίζει το άλλο στην ανεστραμμένη εικόνα του εαυτού του, χωρίς ποτέ να μπορεί να αποδράσει από την κόλαση της απομόνωσης του. Η κόλαση δεν είναι ποτέ οι άλλοι, όπως υποστηρίζει ένα πολύ διαδεδομένο σόφισμα, η κόλαση είναι πάντοτε ο εαυτός μας, από τη στιγμή που το εντός δεν αναγνωρίζει κανένα εξωτερικό άνοιγμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο βάρβαρός είναι μέσα μας... Βαρβαρότητα είναι τόσο η λιποταξία του εαυτού μας όσο και η υποχώρηση του εγώ' το εγώ δεν εξαντλεί ολόκληρο το πεδίο του εαυτού μας... Δεν θα μας εκπλήξει το ότι η βαρβαρότητα βρίσκεται στο εσωτερικό, ακριβέστερα μέσα στο «υποκείμενο» ή στο self των Νεώτερων που απελευθέρωσε τις δυνάμεις του Εγώ ενάντια στη φύση, στους ανθρώπους και τον Θεό... Σε αντίθεση με την πρωτόγονη βαρβαρότητα, αυτήν που ο Vico ονόμαζε «βαρβαρότητα των αισθήσεων», η βαρβαρότητα της σκέψης δεν αλλοτριώνεται άμεσα με την εξωτερικότητα της καταστροφής' ξέρει να πηγαίνει με το πάσο της και να αφήνει τη μυστική της επιθυμία για το μηδέν να ωριμάσει...

Η ερήμωση του νοήματος και της χαμένης στην αναζήτηση ψυχής αισθητοποιείται από τα φαινόμενα που τη συνοδεύουν. Θα ονομάσω φαινόμενο βαρβαρότητας κάθε είδος ανθρώπινης στειρότητας στο πεδίο της ηθικής, της πολιτικής, της εκπαίδευσης και της κουλτούρας. Η έκφραση «φαινόμενο βαρβαρότητας» μου φαίνεται πιο ευρεία, και πιο βαθιά, από την έκφραση «διεστραμμένο φαινόμενο», για το οποίο ο Raymond Boudon έδειξε με ποιό τρόπο αναστάτωνε την κοινωνική τάξη συσχετίζοντας ένα ανεπιθύμητο, αν όχι δυσάρεστο, αποτέλεσμα με μια λελογισμένη και καλοπροαίρετη απόφαση. Χαρακτηρίζεται, διττά, από την αφετηριακή της κενότητα -το υποκείμενο απομονώνεται στον εαυτό του- και από την τελική της κενότητα - την έλλειψη σκοπού. Μιλάμε για φαινόμενο βαρβαρότητας κάθε φορά που μια πράξη, μια δημιουργία ή ένας θεσμός του ενταγμένου στα κοινά ανθρώπου δεν δημιουργεί νόημα, αλλά το καταστρέφει ή το σπαταλάει, αντλώντας σαν το παράσιτο χυμούς από τα προγενέστερα έργα ή από τα ιστορικά τους ιζήματα. Ο Nietzsche είχε από τους πρώτους δείξει ότι η θέληση για γνώση του νεότερου πολιτισμού, που αυτός τον χαρακτήρισε «τερατώδη παρακμή», ήταν κι αυτή φορτωμένη από τον ίδιο βάρβαρο παρασιτισμό εις βάρος του παρελθόντος. «Πλέον δεν συσσωρεύουμε, σπαταλάμε τα κεφάλαια των προγόνων μας, ακόμα και στον τρόπο γνώσης μας»...

Ο Raymond Boudon έδειξε εύστοχα, στο Το δίκαιο και το αληθινό, ότι ο σύγχρονος σχετικισμός και μηδενισμός είναι τα διεστραμμένα φαινόμενα του θετικισμού: παρουσιάζουν ως πρόοδο, και μάλιστα ως απόλυτη πρόοδο, τις τρέχουσες σχετικιστικές συμπεριφορές, μόνο και μόνο επειδή, στην πράξη, διαδέχτηκαν τις προγενέστερες καθολικιστικές συμπεριφορές. Αλλά αν όλα ταιριάζουν με όλα και αν, πραγματικά, όλα έχουν αξία, δεν υπάρχουν πια καθολικοί και αντικειμενικοί λόγοι, ώστε να προτιμήσουμε το δημοκρατικό σύστημα από το ναζιστικό ή, γενικότερα, τη θέση «όλα έχουν αξία» από την αντίθετη της «τίποτα δεν είναι απολύτως ίσο με κάτι άλλο». Ο Boudon δεν δυσκολεύεται να εντοπίσει τον λογικό φαύλο κύκλο, αλλά και τον ηθικό φαύλο κύκλο, μέσα στον οποίο εγκλωβίζεται ο Richard Rorty, ένας από τους αρχιερείς του σχετικισμού, όταν υποστηρίζει ότι «τα αισθήματα τρόμου που μας εμπνέει το Άουσβιτς» αποτελούν «προϊόν μιας ιστορικής συνθήκης»...

Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, η μαζική βαρβαρότητα, με τα χαρακτηριστικά ενός κοινωνικού ή φυλετικού λόγου, παρήγαγε συστηματικά μαζικά εγκλήματα. Σκοτώσαμε με απανωτές βολές την ανθρωπιά, την εξορίσαμε στο Μπούχενβαλτ, τη συντρίψαμε στη Δρέσδη και την κάναμε γυαλιά-καρφιά στη Χιροσίμα, την εξοντώσαμε στην Πνομ Πενχ. Ο θάνατος δεν χτύπησε αποκλειστικά ανθρώπους κατ' άτομα, κατά οικογένειες ή κατά κοινότητες, αλλά κατά τμήματα της ανθρωπότητας, όπως εξάγουμε βιομηχανικά πέτρες από ένα λατομείο πριν τις τεμαχίσουμε κομμάτι-κομμάτι... Εβραίους, Τσιγγάνους, Κουλάκους, Κοζάκους, Τατάρους, πολωνέζους υπάλληλους, κινέζους χωρικούς και αστούς χμέρ, με όλους τους πιθανούς τρόπους, κατά ηλικία, φύλο, εθνικότητα, κοινωνική τάξη ή επάγγελμα...

Πως είναι δυνατόν το μαζικό έγκλημα; Ποιό είναι το ηθικό clinamen που έκανε τις μαζικές κοινωνίες και τις ιδεολογίες τους να παραπαίουν, με τρόπο ασύλληπτο... ξεριζώνοντας ολόκληρες ομάδες από τη φυσική τους ρίζα στον κόσμο, όπως κατεδαφίζουμε με την μπουλντόζα ένα αρχαίο κτήριο με τον έναν όροφο μετά τον άλλο να βουλιάζουν μέσα στη σκόνη; Ο αιώνας μας δεν έχει εκτελέσει τους ανθρώπους σαν σκυλιά, αλλά σαν μάζες σάρκας που δεν διαφέρουν η μια από την άλλη και που, στη πιο ακραία περίπτωση, στην Καμπότζη για παράδειγμα, προκάλεσαν τον κανιβαλισμό και τη ζωοποίηση. Πως το φως της λογικής, που ο Ηράκλειτος το συνέκρινε με τη φωτιά, μπόρεσε να μετατρέψει, στο όνομα της ανθρωπιάς, τους ανθρώπους σε στάχτες;

Επειδή η τυπική λογική είναι κενή, προκειμένου να επενδύσει καλύτερα στην ολότητα της εμπειρίας, δημιουργεί επίσης κενό γύρω της. Αυτή η κατά κυριολεξίαν οντολογική θέση, που διαμορφώνει τον παράδοξο οπλισμό της Διαλεκτικής του διαφωτισμού, μπορεί να ερμηνευθεί με δύο διαφορετικούς τρόπους: σε ηθικό επίπεδο, η απεριόριστη υποκειμενικότητα του ανθρώπου καταλήγει στην καταστροφή του υποκειμένου, και σε πολιτικό επίπεδο, η χωρίς όρια κοινωνικοποίηση του ανθρώπου καταλήγει στον θάνατο του πολίτη, αφού ο ολοκληρωτισμός είναι τελικά η συνέχεια της δημοκρατίας με άλλα μέσα.

Αυτός ήταν ήδη ο φόβος του Nietzsche, πριν από τη στροφή του αιώνα, όταν προφήτευε την εμφάνιση παγκόσμιων πολέμων που θα διεξάγοταν στο όνομα φιλοσοφικών αρχών στο πεδίο, ανοιχτό σαν πληγή, της δημοκρατικής ζωής. Αυτή θα είναι επίσης η θέση της Hannah Arendt, που θα διακρίνει στην εξαφάνιση του κοινού κόσμου τις προκείμενες της επιδρομής του ολοκληρωτισμού...

Στις επιστολές που αντάλλασσε, αφιερωμένες σε αναλύσεις για τον φασισμό και τον κομμουνισμό, ο François Furet δεν συμμερίζεται τη θέση του Ernst Nolte που υποστηρίζει ότι ο φασισμός δημιουργήθηκε ως αντίδραση στον κομμουνισμό, και βλέπει στα δύο ολοκληρωτικά κινήματα «δύο δυνάμει μορφές της μοντέρνας δημοκρατίας που ξεπηδούν από την ιστορία»... ο υποκειμενικός φορμαλισμός καταστρέφει την ανθρώπινη ουσιακότητα. Ο δημοκρατικός κόσμος υπήρξε η μήτρα... επειδή είχε οδηγήσει τον άνθρωπο, σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, σε αυτήν τη νέα μορφή μαζικού-ανθρώπου του οποίου οι στοχαστές της νεωτερικότητας προέβλεψαν την εμφάνιση, από τον Poe και τον Baudelaire μέχρι τον Benjamin, από τον Flaubert, τον Tocqueville και τον Nietzsche μέχρι τον Ortega ή τον Camus.---------------------------------------------------------------

Ρωτήστε κάθε καλό Γάλλο, που διαβάζει κάθε μέρα την εφημερίδα του στο καφενείο του, τι καταλαβαίνει με τη λέξη πρόοδος. Θα απαντήσει ότι είναι ο ατμός, ο ηλεκτρισμός και το αεριόφως, θαύματα άγνωστα στους Ρωμαίους και πως αυτές οι ανακαλύψεις μαρτυρούν την απόλυτη ανωτερότητα μας σε σχέση με τους Αρχαίους. Τόσο γεμάτο σκοτάδια είναι αυτό το δυστυχές κρανίο και τόσο περίεργα έχουν συγχυστεί τα αντικείμενα της υλικής και της πνευματικής τάξης! Αυτός ο ανθρωπάκος έχει τόσο αμερικανοποιήθει [το 1855!!!] από αυτους τους ζωοκράτες και βιομηχανικούς φιλόσοφους που έχει χάσει τη στοιχειώδη γνώση των διαφορών που χαρακτηρίζουν τα φαινόμενα του φυσικού και του ηθικού κόσμου, του φυσικού και του υπερφυσικού. Στους 'μαθητές των φιλοσόφων του ατμού και των χημικών σπίρτων' η πρόοδος εμφανίζεται με τη μορφή της 'ατελείωτης σειράς'. Όμως που βρίσκεται αυτή η εγγύηση; Δεν υπάρχει, λέω εγώ, παρά στην ευπιστία και την κενοδοξία σας.

Αφήνω στην άκρη το ερώτημα αν, μαλθακεύοντας την ανθρωπότητα κατ' αναλογία με τις νέες ηδονές που της προσφέρει, η απεριόριστη πρόοδος δεν θα ήταν το πιο ευφυές και το πιο ωμό βασανιστήριο, αν, μέσα από μια επίμονη άρνηση του εαυτού της, δεν θα αποτελούσε έναν τρόπο μιας αδιάκοπα επαναλαμβανόμενης αυτοκτονίας, και αν, αποκλεισμένη στο φλεγόμενο κέντρο της θείας λογικής, δεν θα έμοιαζε με το σκορπιό που διαπερνάται μόνος του με την τρομερή ουρά του, αυτό το αιώνιο desideratum [αντικείμένο πόθου] που αποτελεί την αιώνια απελπισία του...

Charles Baudelaire

---------------------------------------------------------------

Σε ένα σύντομο κείμενο, το Η κατάρρευση του θάρρους, ο Solzhenitsyn αμφισβητούσε από την πλευρά του, το σύνολο της δυτικής σκέψης φτάνοντας μέχρι τα θεμέλια της. Είναι ο «ορθολογικός ουμανισμός», ο οποίος προέρχεται από τη χριστιανική σύλληψη του κόσμου, που, αποκομμένος από τις πνευματικές του ρίζες, θέλησε να κάνει πραγματικότητα την απόλυτη αυτονομία του ανθρώπου «σε σχέση με οποιαδήποτε δύναμη βρίσκεται έξω από αυτόν». Αυτός ο ανθρωποκεντρισμός καταλήγει, το ξέρουμε, όλοι, στο να τοποθετήσει «την ιδέα του ανθρώπου στο κέντρο όλων όσων υπάρχουν», χύνοντας αυτήν την ιδέα μέσα σε ένα κοινωνικό καλούπι, απαλλάσσοντας τον άνθρωπο από την ευθύνη του έναντι της αρχής που τον θεμελιώνει, εφόσον ο ίδιος είναι αρχή για τον εαυτό του. Η ανθρώπινη ελευθερία γίνεται απροϋποθετη, αφού κανείς δεν οφείλει πια να απολογηθεί για τις πράξεις του ενώπιον κάποιας εξωτερικής εξουσίας, αλλά κρίνεται πια μπροστά στο δικό του δικαστήριο, όντας και κριτής, και μάρτυρας, και κατηγορούμενος...

Μπορούμε να μη συμμεριστούμε την κριτική για τον ουμανισμό του Solzhenitsyn που εξάλλου δεν μέμφεται τα ηθικά του θεμέλια, αλλά τη λήθη της ανώτατης αρχής τους και τη στροφή του ανθρώπου προς τον εαυτό του' δεν θα μπορούσαμε όμως να παραβλέψουμε τη θεωρητική και πρακτική του αξία... η ευρωπαϊκή σύλληψη του ανθρώπου ακολούθησε δύο διαφορετικούς δρόμους με αφετηρία την ίδια αρχαία πηγή: τον δρόμο του τυπικού υποκειμένου και τον δρόμου του ουσιακού ανθρώπου. Αυτοί οι δρόμοι συχνά αναμειγνύονται μέσα στη σύγχρονη ιδεολογία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπως επίκαιρα μας θύμισε ο Bladimir Kriegel στην προσπάθεια του να τις ιεραρχήσει.

Από τη μια, η φιλοσοφία του Κράτους, με την οποία συνδέονται τα δικαιώματα του πολίτη, στηρίζεται στη θεωρία της βούλησης του υποκειμένου που είναι απολύτως τυπικής τάξης' από την άλλη, η φιλοσοφία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, που θεμελιώνεται σε μια εντελώς διαφορετική ιδέα, την ιδέα ενός φυσικού νόμου και μιας ουσιακής φύσης, ή ακόμα, όπως σωστά επισημαίνει ο Bladimir Kriegel, «την ιδέα ότι η ανθρώπινη φύση περιλαμβάνει τον νόμο». Η πρώτη αντίληψη προσδιορίζει τον κλειστό χώρο ενός αυτόνομου, βολονταριστικού και διαδικαστικού υποκειμένου, που αντιτίθεται στη φύση της οποίας είναι ο άρχοντας, όπως στον Descartes, ή ο καταστροφέας, όπως στον Sade, χωρίς να υπάρχει το παραμικρό εμπόδιο που να περιορίζει την εξύμνηση της ελευθερίας του. Αυτός ο δρόμος του υποκειμένου είναι αδιέξοδος και οδηγεί τις μεν δημοκρατικές κοινωνίες, το είδαμε στον Charles Taylor, στον ναρκισσισμό και τον εγωισμό της μάζας, τις δε ολοκληρωτικές, στην αχαλίνωτη βία του φυλετικού μίσους και του κοινωνικού υποκειμένου.

Μετατρέποντας το self σε αρχή συγκρότησης του κόσμου αντί να το αποδώσουμε στον ίδιο τον κόσμο, ο μετακαρτεσιανός θετικισμός καταλήγει στην έκρηξη του υποκειμένου, το οποίο είναι ανίκανο να αντισταθεί στις εντάσεις που απαιτούνται για την απεριόριστη αυτοθεμελίωση του. «Η φιλοσοφία του υποκειμένου είναι φιλοσοφία Βαρβάρων», δεν διστάζει να δηλώσει ο Bladimir Kriegel... πρέπει να σταματήσουμε να αναπαριστούμε τον άνθρωπο με τη μορφή του υποκειμένου και να αποκαταστήσουμε εκ νέου αυτό που ο συγγραφέας ονομάζει «άτομο», και το οποίο προτιμώ από την πλευρά μου να ονομάζω «πρόσωπο» για να τονίσω το εξωτερικό του άνοιγμα...

---------------------------------------------------------------

Η προσπάθεια των ρασιοναλιστών της νεώτερης δυτικοευρωπαϊκής φιλοσοφίας, με πρωτεργάτη τον Ρενέ Ντεκάρτ, να θεμελιώσουν την αλήθεια στη λογική του ατόμου δεν τελεσφόρησε, με αποτέλεσμα οι φιλόσοφοι της βρετανικής σχολής, με πρωτεργάτη τον Ντέιβιντ Χιούμ, και του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, με πρωτοπόρο τον Ιμανουέλ Κάντ, να μεταβούν, από τη σπουδή του εννοιλογικού περιεχομένου της σκέψης, στην αλήθεια του κοινού νου. Με άλλα λόγια, οι φιλόσοφοι της βρετανικής σχολής και του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού ασχολούνται με το άτομο ως 'υποκείμενο'... πρέπει να επισημάνουμε ότι ο ατομικισμός στη Δύση δεν έχει εκφραστεί μόνο με το πρόταγμα του λογισμού του φυσικού υποκειμένου, όπως λ.χ. έχει διαμορφωθεί από τον Καρτεσιανισμό και τον Καντιανισμό, αλλά έχει εκφραστεί και μέσω του Χεγκελιανού κοινοτισμού-εθνικισμού...

Στο πλαίσιο της Χεγκελιανής φιλοσοφίας, γίνεται μια μετάθεση του Δυτικού ατομικισμού από το επίπεδο του φυσικού υποκειμένου (το άτομο ως φυσική μονάδα του ανθρώπινου όντος) στο επίπεδο του έθνους (ως ποσοτικά μεγαλύτερου ατόμου, αλλά πάντως ατόμου). Επίσης, ακολουθώντας τη Χεγκελιανή φιλοσοφία, έστω και αντιστρέφοντας τη Χεγκελιανή διαλεκτική, χάριν του «επιστημονικού υλισμού», ο Κάρλ Μάρξ πρότεινε τη μετάθεση του Δυτικού ατομικισμού από το επίπεδο του έθνους στο επίπεδο της κοινωνικής τάξης. Κανείς τους δεν υπερέβει ουσιαστικά τον Δυτικό ατομικισμό, ουσία του οποίου είναι η πεποίθηση πως η συνείδηση του υποκειμένου (οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό το υποκείμενο: φυσικό άτομο, έθνος, κοινωνική τάξη) αποτελεί οντολογικώς επαρκές θεμέλιο της αλήθειας...

Το μεγάλο πρόβλημα της νεωτερικότητας είναι ότι τραυμάτισε βαθιά τον κοινωνητικό χαρακτήρα της ψυχής, γεννώντας το 'άτομο' και άρα, έβλαψε ουσιαστικά τη δυνατότητα της Δύσης να δημιουργεί 'κοινωνία'. Εξ ου και η Δύση, είτε παράγει φιλελευθερισμό, είτε παράγει κομμουνισμό, είτε παράγει φασισμό-εθνικοσοσιαλισμό, είναι ένας οντολογικά ανάπηρος πολιτισμός, διότι δεν έχει τις οντολογικές προϋποθέσεις να παράξει κοινωνία.

 

---------------------------------------------------------------

Η πολιτική, και όχι μόνο ηθική, αποτυχία της νεωτερικότητας, για την οποία θα μιλήσω παρακάτω σε σχέση με τον Benjamin, έχει να κάνει με τη μόνιμη σύγχυση ανάμεσα στο υποκείμενο και το πρόσωπο που έχει διχάσει τον πολίτη ανάμεσα στις πολλές του επιθυμίες, χωρίς να καταφέρει να συγκροτήσει έναν δημόσιο χώρο, όπου θα μπορούσε να αποτυπωθεί η ορθολογικότητα των πολιτικών επιλογών. Η άγρια βαρβαρότητα των φασιστικών και κομμουνιστικών πολιτευμάτων υπάρχει επειδή η ήπια βαρβαρότητα του δημοκρατικού υποκειμένου, που μελετήθηκε εξαντλητικά από τον Tocqueville, τους άφησε το πεδίο ελεύθερο αποξενώνοντας το εσωτερικό υποκείμενο από τον κόσμο και τον Θεό [Vanitas και Feritas. Εισαγωγή στις δύο βαρβαρότητες]. Μόλις ο δεσμός της ευγένειας και ο δεσμός της κοσμιότητας καταστράφηκαν, βρεθήκαμε μόνοι σε αυτό το «ιστορικό αδιέξοδο», όπου ο άνθρωπος, όπως γράφει η Hannah Arendt, «όπου κι αν πάει, δεν συναντά παρά τον εαυτό του». Η εξαφάνιση του κόσμου και της φύσης, αυτών των μόνιμων εχθρών του υποκειμένου τους οποίους υποψιαζόταν ότι αντανακλούσαν κρυφά τη σκιά του Θεού, δεν άφησε παρά ηθικά και πολιτικά ερείπια ανάμεσα στα οποία περιπλανιέται «μια κοινωνία ανθρώπων οι οποίοι, δίχως κοινό κόσμο να τους συσχετίζει και να τους διαχωρίζει αυτόματα, είτε ζουν σε απελπιστικό απομονωτισμό ή συνωθούνται όλοι μαζί σε μια μάζα».

Ο François Furet μας επισημαίνει ότι, πάνω στη σκηνή ολόκληρης της Ευρώπης, «ο homo democraticus υποφέρει επειδή στερήθηκε από τον φιλελεύθερο πολιτισμό μια αληθινή ανθρώπινη κοινότητα». Πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού ο άνθρωπος, έχοντας καταλήξει να είναι μια εικονική μορφή υποκειμένου, δεν είναι πια παρά ένας εικονικός ηθοποιός δίχως καμιά ευθύνη στο πολιτικό πεδίο; Αν ισχύει ότι στα ολοκληρωτικά συστήματα η μόνη πολιτική που εφαρμόστηκε ήταν, σύμφωνα με την έκφραση του Alain Besançon, «η καταστροφή της πολιτικής», αφού το ναζιστικό κόμμα και το κομμουνιστικό κόμμα κατάργησαν όλες τις οργανικές μορφές κοινωνικής ζωής, τα συγκροτημένα σώματα, τις ενώσεις, με μια λέξη, την πραγματικότητα του δημοσίου χώρου, εφόσον οι άνθρωποι συρρικνώθηκαν στην «κατάσταση των ατόμων», τότε είναι εκπληκτικό που διαπιστώνουμε ότι με έναν ήπιο αλλά εξίσου βάρβαρο τρόπο οι σύγχρονες δημοκρατίες συρρίκνωσαν τον πολίτη στην απόλυτη εικονικότητα του νομικού υποκειμένου.

Μόλις το υποκείμενο εμφανίζεται, ο πολιτικός κόσμος αποσύρεται, σαν το παιχνίδι της εικονικότητας να παίρνει στο εξής τη θέση της πραγματικής εξουσίας. Παρακολουθούμε, σε όλες τις μεγάλες δημοκρατίες του 20ου αιώνα, τη συνεχή ελάττωση συμμετοχής των πολιτών στην άσκηση της πολιτικής ζωής και την εξάλειψη του δημόσιου χώρου τον οποίο καταλαμβάνει η ιδιωτική ζωή των ατόμων, έστω κι αν είναι αρχηγοί Κρατών, ή η μιντιακή ανάπτυξη.

Jean-François Mattéi

Η προσπάθεια των ρασιοναλιστών της νεώτερης δυτικοευρωπαϊκής φιλοσοφίας, με πρωτεργάτη τον Ρενέ Ντεκάρτ, να θεμελιώσουν την αλήθεια στη λογική του ατόμου δεν τελεσφόρησε, με αποτέλεσμα οι φιλόσοφοι της βρετανικής σχολής, με πρωτεργάτη τον Ντέιβιντ Χιούμ, και του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, με πρωτοπόρο τον Ιμανουέλ Κάντ, να μεταβούν, από τη σπουδή του εννοιολογικού περιεχομένου της σκέψης, στην αλήθεια του κοινού νου. Με άλλα λόγια, οι φιλόσοφοι της βρετανικής σχολής και του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού ασχολούνται με το άτομο ως 'υποκείμενο' και με την κοσμική αντίληψη της ύπαρξης. Στο πλαίσιο αυτής της φιλοσοφικής παράδοσης, 'υποκείμενο' σημαίνει ένα ιστορικό ον γεμάτο με λόγο και βούληση, και πιο συγκεκριμένα σημαίνει έναν ιστορικό δρώντα ικανό να δρα επί τη βάσει του λόγου και της βούλησης.

Όμως τα φιλοσοφήματα της βρετανικής σχολής και του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού -δηλαδή ο πυρήνας αυτού που ονομάζεται νεωτερικότητα- οδήγησαν, με τη σειρά τους, σε νέα αδιέξοδα: αφενός, καλλιεργήθηκε μια αντίληψη περί της συνείδησης ως άγραφου πίνακα, αφετέρου προτάθηκε μια βιοκεντρική-βιολογική αντίληψη της συνείδησης, με αποτέλεσμα το ανθρώπινο πνεύμα -που υποτίθεται ότι θα θριάμβευε μέσω του 'υποκειμένου'- να θεωρηθεί τελικά παθητικό. Η παθητικότητα του ανθρωπίνου πνεύματος στο πλαίσιο της νεωτερικότητας είναι αποτέλεσμα των εξής εξελίξεων που συνέβησαν στη Δύση:

- Αντικαταστάθηκε η μεταφυσική σύνθεση (και άρα η ελευθερία που απορρέει από την αναζήτηση του 'τέλους-σκοπού' των όντων) από την εμπειρική αναζήτηση της σκέψης και την άμεση αποδεικτικότητα της πειραματικής επιστήμης.

- Οι εγκυκλοπεδιστές θεώρησαν τις παραστάσεις ως βιολογικά φαινόμενα του εγκεφάλου, καλλιεργώντας την παθητικότητα μέσω ενός απλοϊκού φυσικαλισμού και αγνοώντας ότι τα ανθρώπινα νοητικά συστήματα δεν χαρακτηρίζονται μόνο από κωδίκευση (ντετερμινισμός) αλλά και από νοηματοδότηση (απροσδιοριστία του πνεύματος).

- Απορρίφθηκε η τελολογία (δηλαδή η αναζήτηση του εσχάτου νοήματος των όντων και των πραγμάτων), η οποία απελευθερώνει τον άνθρωπο από τον υλικό ντετερμινισμό και επιτρέπει την κατανόηση της φύσης του σύμπαντος' για να δοθεί μια ερμηνεία στη φύση του σύμπαντος, πρέπει να υπάρχει προηγούμενη γνώση για τη φύση του νόμου που διέπει το σύμπαν (άρα για το τέλος-σκοπό του σύμπαντος) και που αποτελεί το όχημα για να ταξιδέψει στην εξέλιξη ένα σύμπαν (χωρίς αυτήν τη θεμελιωδώς οντολογική και ειδικότερα τελολογική θεώρηση του σύμπαντος, η επιστημονική μελέτη του σύμπαντος είναι φιλοσοφικώς αδύναμη και ελλιπής)

- Αγνοήθηκε το συναίσθημα.

Οι προαναφερθέντες περιορισμοί και η προαναφερθείσα παθητικότητα του ανθρωπίνου πνεύματος που συντελέστηκαν στο πλαίσιο της νεωτερικότητας, καταγγέλθηκαν από τον Ρουσό, ο οποίος υπερασπίστηκε το συναίσθημα απέναντι στον λόγο. Επίσης, ο Ρουσό προτάσσει ένα υποθετικό μοντέλο αρχέγονου φυσικού ανθρώπου, του οποίου η κοινωνικότητα προέρχεται από τη συμπάθεια, ως φυσική τάση προς συνύπαρξη, και του οποίου το χρέος απορρέει από το συναίσθημα και όχι από το νομικό σύστημα.

Ο Ζαν-Ζακ Ρουσό, στην προσπάθεια του να σώσει την ανθρώπινη ελευθερία από τη πειθαρχία και τη βία της ορθολογικής σκέψης (η οποία είναι η μεγάλη θεότητα των ρασιοναλιστικών Δυτικών πανεπιστημίων και της φυσιοκρατικής πολιτικής οικονομίας), ισχυρίζεται ότι ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο ο άνθρωπος διαφέρει από τα ζώα δεν είναι ότι σκέπτεται, αλλά ότι επιλέγει. Όμως, σε αυτό το σημείο, ο Ρουσό κάνει το πρώτο του βασικό λάθος: υπερασπίζεται και τονίζει τη δυνατότητα του ανθρώπου να επιλέγει, αλλά το κάνει αυτό νομίζοντας ότι ο άνθρωπος προβαίνει σε επιλογές με προοπτική τη φυσική του ολοκλήρωση και όχι με προοπτική την πνευματική του ελευθερία. Άρα, τελικά, η διαφορά μεταξύ ανθρώπου και ζώου στο φιλοσοφικό σύστημα του Ρουσό, είναι διαφορά βαθμού φυσικής ολοκλήρωσης. Και πάλι δηλαδή απουσιάζει η ελευθερία της μεταφυσικής.

Ο Ρουσό αντιτίθεται προς τη νεωτερική ορθολογικότητα και υιοθετεί μια κριτική στάση απέναντι στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, επειδή διαφωνεί με την μεθοδο που επέλεξαν να ακολουθήσουν (δηλαδή με τη λογοκρατική μέθοδο), αλλά δεν διαφωνεί με τον σκοπό της νεωτερικότητας και του Διαφωτισμού, δηλαδή με τη προσπάθεια θεμελίωσης της αλήθειας στην ατομική συνείδηση. Το 'εγώ αισθάνομαι' μπορεί μεθοδολογικώς και γνωσιολογικώς να διαφέρει από το 'εγώ σκέπτομαι', αλλά η οντολογία του 'αισθάνομαι άρα υπάρχω' (Ρουσό) είναι κοινή με την οντολογία του 'σκέπτομαι άρα υπάρχω' (Ντεκάρτ). Εξ ου και παρ' ότι ο Ρουσό, όπως και άλλοι Δυτικοί φιλόσοφοι, επικαλείται ως πρότυπο της πολιτικής θεωρίας του το αρχαίο ελληνικό 'άστυ', διαφέρει ουσιωδώς από την αρχαία ελληνική οντολογία.

Παρ' ότι ο Πλούταρχος και οι κλασσικοί Έλληνες φιλόσοφοι άσκησαν ιδιαίτερη γοητεία στον Ρουσό, το ιδεώδες της κοινωνίας και του ατόμου που εκφράζει ο Ρουσό είναι εκείνο του νεωτερικού Δυτικού υποκειμένου. Για τον Ρουσό, ο άνθρωπος είναι από τη φύση του άτομο συναισθηματικό και η κοινωνία του (δηλαδή η 'φυσική' κοινωνία) πρέπει να βασίζεται στο πάθος και όχι σε ψυχρούς υπολογισμούς. Όμως και πάλι, η αφετηρία του Ρουσό είναι το άτομο, έστω το άτομο του αισθήματος (σε αντιδιαστολή προς το άτομο του λόγου των ρασιοναλιστών) αλλά πάντως άτομο. Αντίθετα, στην ελληνική Αρχαιότητα, ο άνθρωπος, ως έλλογο ζώο, δεν είναι στην ουσία του 'άτομο', αλλά σύνθεση ροπών και δυνάμεων, όπως έχουν αναλυθεί στην ψυχολογία του Πλάτωνα, και, κατ' επέκταση, είναι πολιτικό ον στην υπηρεσία της κοινωνικής ευδαιμονίας. Γι' αυτό, στην αρχαία ελληνική θεωρία του Δικαίου, η κοινωνική δικαιοσύνη δεν αφορά στην προστασία 'ανθρωπίνων δικαιωμάτων', αλλά (συμφώνως με την... ελληνική ανθρωπολογία και οντολογία [την οποία εδώ δεν παραθέτουμε]) γίνεται κατανοητή ως προσφορά του πολίτη προς την κοινωνία. Εξ ου και, στην αρχαία Ελλάδα, ο 'ιδιώτης' θεωρείται δευτέρας κατηγορίας άνθρωπος.

---------------------------------------------------------------

[2.40.1] 'Φιλοκαλοῦμέν τε γὰρ μετ' εὐτελείας καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας· πλούτωι τε ἔργου μᾶλλον καιρῶι ἢ λόγου κόμπωι χρώμεθα, καὶ τὸ πένεσθαι οὐχ ὁμολογεῖν τινὶ αἰσχρόν, ἀλλὰ μὴ διαφεύγειν ἔργωι αἴσχιον. [2.40.2] ἔνι τε τοῖς αὐτοῖς οἰκείων ἅμα καὶ πολιτικῶν ἐπιμέλεια, καὶ ἑτέροις πρὸς ἔργα τετραμμένοις τὰ πολιτικὰ μὴ ἐνδεῶς γνῶναι· μόνοι γὰρ τόν τε μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ' ἀχρεῖον νομίζομεν, καὶ οἱ αὐτοὶ ἤτοι κρίνομέν γε ἢ ἐνθυμούμεθα ὀρθῶς τὰ πράγματα, οὐ τοὺς λόγους τοῖς ἔργοις βλάβην ἡγούμενοι, ἀλλὰ μὴ προδιδαχθῆναι μᾶλλον λόγωι πρότερον ἢ ἐπὶ ἃ δεῖ ἔργωι ἐλθεῖν. [2.40.3] διαφερόντως γὰρ δὴ καὶ τόδε ἔχομεν ὥστε τολμᾶν τε οἱ αὐτοὶ μάλιστα καὶ περὶ ὧν ἐπιχειρήσομεν ἐκλογίζεσθαι· ὃ τοῖς ἄλλοις ἀμαθία μὲν θράσος, λογισμὸς δὲ ὄκνον φέρει. κράτιστοι δ' ἂν τὴν ψυχὴν δικαίως κριθεῖεν οἱ τά τε δεινὰ καὶ ἡδέα σαφέστατα γιγνώσκοντες καὶ διὰ ταῦτα μὴ ἀποτρεπόμενοι ἐκ τῶν κινδύνων.

[2.40.1] Διότι είμεθα εραστές του ωραίου, αλλά και φίλοι συγχρόνως της απλότητας, και φιλοσοφούμε -καλλιεργούμε το πνεύμα μας- χωρίς να γινόμαστε μαλθακοί (δηλαδή μαλάκες)' ο πλούτος, εξ άλλου, μας χρησιμεύει ως ευκαιρία περισσότερο προς εκτέλεση έργων, παρά ως αφορμή για κομπασμό, και το θεωρούμε ντροπή να μην παραδέχεται κανείς πως είναι φτωχός, αλλά χειρότερη ντροπή να μην προσπαθήσει να ξεφύγει από τη φτώχεια του με έμπρακτα έργα. [2.40.2] Είμαστε σε θέση οι ίδιοι να φροντίζουμε και για τις προσωπικές μας υποθέσεις και να μην αμελούμε -γι' αυτόν τον λόγο- τα πολιτικά, και παρά τις διάφορες ασχολίες που ο καθένας μας έχει, είμαστε επαρκώς κατατοπισμένοι στα πολιτικά. Διότι είμαστε οι μόνοι που όποιον δεν (συμ)μετέχει καθόλου σε αυτά -όποιον ιδιωτεύει-, δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο πολίτη, αλλά άχρηστο, και οι ίδιοι εμείς πάλι που παίρνουμε πολιτικές αποφάσεις, ή τουλάχιστον σχηματίζουμε σωστή γνώμη για τα πράγματα, γιατί νομίζουμε ότι την πράξη δεν την βλάπτει η συζήτηση αλλά το να μην κατατοπιστεί κανείς πρώτα δια μέσου της συζήτησης σχετικά με ότι έχει πραχθεί. [2.40.3] Διότι και σε τούτο διαφέρουμε, καθώς οι ίδιοι είμαστε εξαιρετικά τολμηροί στην δράση και συγχρόνως μελετάμε οι ίδιοι κατά βάθος όσα πρόκειται να επιχειρήσουμε, ενώ στους άλλους αντίθετα η μεν αμάθεια -η άγνοια- γεννάει θράσος, η δε περίσκεψη ενδοιασμό -δισταγμό.

Όμως την πιο μεγάλη δύναμη ψυχής δίκαια κρίνεται πως την έχουν εκείνοι που γνωρίζουν ολοκάθαρα ποια είναι τα φοβερά, και πια τα ευχάριστα, και εντούτοις δεν υποχωρούν εξαιτίας αυτού μπροστά στους κινδύνους.

Περικλῆς ὁ Ξανθίππου

---------------------------------------------------------------

Σε αντίθεση προς τον ελληνικό πολιτισμό, η νεώτερη Δυτική φιλοσοφία θεωρεί ότι το άτομο προηγείται της κοινωνίας και αντιλαμβάνεται την 'κοινωνία' ως τεχνητό, θεσμικό δημιούργημα και όχι ως τύπο ψυχής. Θεωρίες όπως εκείνες του «κοινωνικού συμβολαίου» του Ρουσό, της κοινοκτημοσύνης του Μαρξ και, της εθνικής ενότητας του Χέγκελ επιχειρούν, επί τη βάσει κάποιου θεσμού (π.χ., ανάλογα με τη θεωρία, κοινωνική τάξη/κολεκτίβα/έθνος), να συνενώσουν μεταξύ τους άτομα σε μια μορφή κοινωνίας...

Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι ο ατομικισμός στη Δύση δεν έχει εκφραστεί μόνο με το πρόταγμα του λογισμού του φυσικού υποκειμένου, όπως λ.χ. έχει διαμορφωθεί από τον Καρτεσιανισμό και τον Καντιανισμό, αλλά έχει εκφραστεί και μέσω του Χεγκελιανού κοινοτισμού-εθνικισμού. Ο Γκέοργκ Βίλχελμ Χέγκελ υπερέβη το υποκείμενο του γερμανικού ιδεαλισμού για να αναχθεί σε ποσοτικά μεγαλύτερο και, ως εκ τούτου, ασφαλέστερο υποκείμενο, το ιστορικό υποκείμενο, και όχι για να αναζητήσει μια αλήθεια που θα υπερβαίνει τη Χεγκελιανή 'ιδέα'.

---------------------------------------------------------------

Ο Καντ βλέπει το υποκείμενο ως έναν ηθικό φορέα που προϋπάρχει της κοινωνίας και οδηγείται από τον ηθικό νόμο, την κατηγορηματική προσταγή. Η χεγκελιανή φιλοσοφία απορρίπτει τη θεώρηση του υποκειμένου κατ' αυτόν τον τρόπο, δηλαδή απομονωμένο από την ιστορική κοινότητα που το συγκρότησε. Ενώ ο Κάντ θεωρούσε το απόλυτο ως την εντός του υποκειμένου ενότητα του προς το αντικείμενο, ο Χέγκελ θεωρεί ότι η ενότητα υποκειμένου και αντικειμένου πραγματώνεται διαλεκτικά τόσο στο ένα όσο και στο άλλο. Κατά αυτήν την έννοια, η ιστορία αναδεικνύεται ως απόλυτη αξία, και έτσι αφενός το πνεύμα στην ιστορική του διάσταση προσεγγίζεται νοησιαρχικά, αφετέρου το υποκείμενο και το αντικείμενο αποβαίνουν ιδεατά μεγέθη.

---------------------------------------------------------------

Ο Χέγκελ ονομάζει ιδέα το αληθές καθ' εαυτό και δι' εαυτό, και συγκεκριμένα την υλική πραγμάτωση της ιστορικής μορφής του πνεύματος, δηλαδή την απόλυτη ενότητα του ιστορικά σχηματισμένου πνεύματος και της πραγματικότητας. Πνεύμα, δε, στη φιλοσοφία του Χέγκελ, είναι το υποκείμενο που, μετά από την έξοδο του από τον εσωτερικό του κόσμο και την περιπέτεια του στον έξω κόσμο, επέστρεψε στον εαυτό του. Στο επίπεδο της ιστορίας, το Χεγκελιανό υποκείμενο υφίσταται ως 'λαός' και το πνεύμα του ως 'εθνικό πνεύμα'. Συνεπώς, ο άνθρωπος υπάρχει ως συνείδηση μέσα στο πλαίσιο της εθνικής κοινότητας, όπου, εναρμονιζόμενος με την κοινή για όλους ιστορική ανάγκη, προβαίνει σε αυτοκατάργηση της απροσδιοριστίας του πνεύματος, και έτσι υψώνεται σε καθολικό πνεύμα -δηλαδή για τον Χέγκελ, καθολικότητα σημαίνει ταύτιση του ατόμου με το έθνος και την ιστορία.

Στη Χεγκελιανή φιλοσοφία, ο Λόγος είναι η κίνηση του Πνεύματος, δηλαδή του ιστορικού μεγέθους που ονομάζεται 'εθνικό πνεύμα', προς την αυτοσυνειδησία του, και γι' αυτό αποτελεί γνώση μιας απολύτως ιστορικά προσδιορισμένης αλήθειας. Έτσι λοιπόν, εφόσον ο Χέγκελ έκανε την αλήθεια αμιγώς ιστορικό μέγεθος (ταύτισε τον Θέο με την ιστορία) και εφόσον ο άνθρωπος έχει τη δύναμη να γνωρίζει την ιστορική αλήθεια, ο Χέγκελ αποφάνθηκε ότι αποκάλυψε την όντως αλήθεια και με περισσή αλαζονεία, διακήρυξε ότι η ανακάλυψη του σηματοδοτεί το τέλος της ιστορίας της φιλοσοφίας. Όμως, στη Χεγκελιανή φιλοσοφία, ο ίδιος ο άνθρωπος (ενώ γνωρίζει την ιστορία) δεν είναι 'ιστορία' (το έθνος είναι ιστορία), αλλά βρίσκεται αλλοτριωμένος στους κόλπους της ιστορίας, και γι' αυτό, στη Χεγκελιανή φιλοσοφία, ο άνθρωπος -τον οποίο ο Χριστιανισμός αναβίνασε σε ζώσα εικόνα Θεού- δεν γίνεται ο ίδιος αλήθεια. Η ζωή του ανθρώπου, ως ιστορικά προσδιορισμένη, αποβαίνει πορεία προς τον θάνατο και συνδέεται με τα ιστορικά φαινόμενα, ανεξαρτήτως των εσωτερικών βιωμάτων του ανθρώπου. Αυτή είναι η αναπόδραστη κατάληξη μιας φιλοσοφίας στην οποία η αλήθεια αποτελεί απλώς ιστορικό μέγεθος, και άρα αποβαίνει αναγκαστικά λογική, και στην οποία το ιστορικό γίγνεσθαι, ως αιτιοκρατικά προσδιορισμένο, δεν επιτρέπει ελευθερία στο Πνεύμα.

Στο πλαίσιο της Χεγκελιανής φιλοσοφίας, γίνεται μια μετάθεση του Δυτικού ατομικισμού από το επίπεδο του φυσικού υποκειμένου (το άτομο ως φυσική μονάδα του ανθρώπινου όντος) στο επίπεδο του έθνους (ως ποσοτικά μεγαλύτερου ατόμου, αλλά πάντως ατόμου). Επίσης, ακολουθώντας τη Χεγκελιανή φιλοσοφία, έστω και αντιστρέφοντας τη Χεγκελιανή διαλεκτική, χάριν του «επιστημονικού υλισμού», ο Κάρλ Μάρξ πρότεινε τη μετάθεση του Δυτικού ατομικισμού από το επίπεδο του έθνους στο επίπεδο της κοινωνικής τάξης, εισηγούμενος τη θεωρία των ταξικών συγκρούσεων.

---------------------------------------------------------------

...ο Μάρξ προτείνει μια 'πρακτική πολιτική στάση' και αντιτίθεται προς τη 'θεωρητική πολιτική στάση' (καθαρή φιλοσοφία), την οποία υποστήριζε ο Μπρούνο Μπάουερ. Αυτή η 'πρακτική' και 'υλοκρατική' κατεύθυνση της σκέψης του Μαρξ πηγάζει από το βιβλίο Προλεγόμενα στην Ιστοριογραφία το οποίο συνέγραψε ο Πολωνός ευγενής Αουγκουστ Φον Σιεσκόφσκι (August von Cieszkowski) το 1838. Ο Σιεσκόφσκι άνηκε στον κύκλο των Νέων Χεγκελιανών, όπου άνηκαν επίσης ο Μόζες Ες και ο Καρλ Μαρξ. Στο προαναφερθέν βιβλίο του ο Σιεσκόφσκι κήρυσσε το τέλος της θεωρητικής φιλοσοφίας και πρότεινε τον εναρμονισμό της Χεγκελιανής διαλεκτικής με ένα σχέδιο αλλαγής του κόσμου. Επίσης, η προώθηση μιας πρακτικής φιλοσοφίας απαντάται και στο βιβλίο Ιερή Ιστορία της Ανθρωπότητας που συνέγραψε ο Μόζες Ες το 1837. Υπό αυτές τις επιρροές, ο Καρλ Μαρξ απέρριψε την προνεωτερική μεταφυσική, η οποία εξασφάλιζε την αναφορά μιας πράξης σε έναν υπερβατικό σκοπό, και κατέληξε στον «επιστημονικό υλισμό».

---------------------------------------------------------------

Κανείς τους δεν υπερέβει ουσιαστικά τον Δυτικό ατομικισμό, ουσία του οποίου είναι η πεποίθηση πως η συνείδηση του υποκειμένου (οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό το υποκείμενο: φυσικό άτομο, έθνος, κοινωνική τάξη) αποτελεί οντολογικώς επαρκές θεμέλιο της αλήθειας. Η θηριώδης μορφή των ατόμων του Χέγκελ, αποκαλύφθηκε ιστορικά από τα καθεστώτα του Χίτλερ και του Μουσολίνι, και η θηριώδης μορφή των ατόμων του Μάρξ αποκαλύφθηκε ιστορικά από το σοβιετικό καθεστώς... Τόσο στην περίπτωση της σοσιαλιστικής ισότητας όσο και στην περίπτωση της φιλελεύθερης ανισότητας/αξιοκρατίας, θεμέλιο της νομοθεσίας είναι το άτομο: στην μεν πρώτη περίπτωση (σοσιαλισμός), το άτομο δεσμεύεται στην αρχή της ισότητας με αστυνομικά μέτρα, ενώ στη δεύτερη περίπτωση (φιλελευθερισμός), το άτομο αφήνεται να 'αυτοπραγματωθεί', αλλά και στις δύο αυτές περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με άτομα και με διαχείριση ατόμων, υπό την οντολογική και ηθική έννοια του όρου.

Από την άλλη πλευρά, η αρχαία ελληνική και μεσαιωνική ανθρωπολογία και κοινωνιολογία, αποκλείουν το ίδιο το 'ατομο' ως οντολογική κατηγορία (δηλαδή δεν νοείται καθαρό άτομο) και γι' αυτό κατανοούν την 'κοινωνία' ως τύπο ψυχής (και άρα ως πνευματική ενότητα) και όχι ως 'εταιρεία' [societas] ατόμων, τα οποία μπορούν να συμβιβαστούν μεταξύ τους αλλά δεν μπορούν να ενωθούν... Στην αρχαία ελληνική κοινωνία και στη μεσαιωνική κοινωνία, η κοινωνία είναι τύπος ψυχής, δηλαδή είναι η ιστορική εκδήλωση ανθρώπων οι οποίοι υπάρχουν μετέχοντας σε έναν υπερβατικό, καθολικό Λόγο και επίσης ο ένας στον άλλο ως ετερότητες-σε-αναφορά...

Το μεγάλο πρόβλημα της νεωτερικότητας είναι ότι τραυμάτισε βαθιά τον κοινωνητικό χαρακτήρα της ψυχής, γεννώντας το 'άτομο' και άρα, έβλαψε ουσιαστικά τη δυνατότητα της Δύσης να δημιουργεί 'κοινωνία'. Εξ ου και η Δύση, είτε παράγει φιλελευθερισμό, είτε παράγει κομμουνισμό, είτε παράγει φασισμό-εθνικοσοσιαλισμό, είναι ένας οντολογικά ανάπηρος πολιτισμός, διότι δεν έχει τις οντολογικές προϋποθέσεις να παράξει κοινωνία. Η επιδίωξη κοινωνικής ενότητας στη Δύση καταλήγει πάντοτε σε πολιτικό δεσποτισμό, εφόσον ο κοινωνητικός χαρακτήρας της Δυτικής ψυχής είναι βαριά τραυματισμένος, και γι' αυτό, για τα ανθρωπολογικά δεδομένα της Δύσης, είναι προτιμότερος (κατά το «μη χείρον βέλτιστον») ο φιλελευθερισμός, ως χαλαρός συνεταιρισμός ατόμων. Γι' αυτό, άλλωστε, ο φιλελευθερισμός νίκησε τον φασισμό και τον κομμουνισμό, αν και ο ίδιος είναι βαθιά νοσηρό σύστημα.

Απέναντι στην προαναφερθείσα τραγική πνευματική κατάσταση της Δύσης, ο Φρίντριχ Νίτσε, εγκαινιάζοντας τη μετανεωτερικότητα, όρθωσε μια ακραία βουλησιοκρατία συνδυασμένη με επιστημολογικό μηδενισμό, διότι παραμένοντας και ο ίδιος δέσμιος του Δυτικού ατομικισμού (δηλαδή της άρνησης της μετοχής του ανθρώπου σε έναν Λόγο υπερβατικό, έτσι όπως τον εννούν η αρχαία ελληνική φιλοσοφία και οι Έλληνες Εκκλησιαστικοί Πατέρες), δεν μπορούσε να διαμαρτυρηθεί με άλλον τρόπο από το να αποφανθεί, στο βιβλίο του Τάδε Έφη Ζαρατούστρα, ότι «ο Θεός πέθανε». Στη βουλησιοκρατία του Νίτσε, ο ανθρώπινος εγωισμός εκφράζεται όχι μέσω του λόγου, αλλά μέσω του ενστίκτου. Με αυτόν τον τρόπο, ο Νίτσε τονίζει την απόρριψη της αξίας των αξιών και συνεπακόλουθα δηλώνει ότι η θέληση για δύναμη είναι ανέφικτη αν δεν συνοδεύεται από μια ενέργεια που αποδομεί τα πάντα, υπό την έννοια ότι η συνείδηση που κυβερνάται από τη θέληση για δύναμη διαλέγει ατομικά την αλήθεια και έτσι δημιουργεί, αντί να υφίσταται, τις αξίες (αυτή η αποδομητική ενέργεια βρίσκεται στον πυρήνα των λεγόμενων μετανεωτερικών στοχαστών -βλ. λ.χ. Michel Foucault). Εν κατακλείδι, δια του κηρύγματος περί του θανάτου του Θεού και της μεταξίωσης των αξιών, κηρύσσεται επισήμως ο θάνατος της κοινωνίας στη Δύση.

Όσο περισσότερο συρρικνώνεται ο κοινωνικός χαρακτήρας της ατομικής ψυχής τόσο περισσότερο τραυματική για την ανθρώπινη ψυχή αποβαίνει η ύπαρξη της μέσα στην κοινωνία, δηλαδή τόσο εντονότερα βιώνεται ο πολιτισμός ως πηγή δυστυχίας για την ατομική ψυχή, σύμφωνα με την ορολογία του Σίγκμουντ Φρόιντ. Η κοινωνική ψυχή... συνένωνε τους ανθρώπους σε κοινωνία βάσει του οράματος μιας καθολικής αλήθειας, αλλά... όταν η ψυχή μετατράπηκε, από ενέργεια κοινωνίας, σε σκέψη και ταυτίστηκε με την ατομική συνείδηση, ο Δυτικός πολιτισμός οδήγησε αφενός σε τεράστια συσσώρευση απωθημένων ορμών (αφού, η ψυχή, όσο περισσότερο ταυτίζεται με την ατομική συνείδηση, τόσο περισσότερο επώδυνα βιώνει την ένταξη της στην κοινωνία), αφετέρου σε τεράστιους αγώνες νομιμοποίησης των ατομικών ορμών (αφού, η ψυχή, όσο περισσότερο ταυτίζεται με την ατομική συνείδηση, τόσο περισσότερο εξατομικεύει την αλήθεια και αμφισβητεί κάθε αξία που δεν εδράζεται επί της ατομικής συνείδησης).

Το 'βάθος' που απέκτησε η Δυτική ψυχή με τη νεωτερικότητα και το οποίο εκφράζουν και διερευνούν η Δυτική μοντέρνα τέχνη και η ψυχανάλυση δεν είναι τίποτε άλλο από την ιδιοτέλεια. Αυτή η τραγωδία χωρίς κάθαρση και λύση κατέληξε στον μηδενισμό της μετανεωτερικότητας και στον μετα-ανθρώπινο μετα-φιλελευθερισμό.

Νικόλαος Λάος
(Copyrighted Material ΠΗΓΗcosmoidioglossia.blogspot.com