ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΛΥΧΝΑΡΙΟΥ

Τα μυστικά του λυχναριού

Όλοι μας γνωρίζουμε την ιστορία του Αλαντίν και του μαγικού λυχναριού. Είτε ως παιδιά που περιμέναμε την μαμά να μας βάλει να κοιμηθούμε, είτε ως γονείς που νανουρίσαμε τα παιδιά μας με αυτό το παραμύθι, το γνωρίσαμε και έγινε κομμάτι και των δικών μας αναμνήσεων. Δεν είναι όμως όλα τα λυχνάρια ίδια από τόπο σε τόπο, ούτε και στο πέρασμα του χρόνου παραμένουν ίδια. Υπάρχει όμως κάτι ακόμα σε αυτά τα καθημερινής χρήσεως αντικείμενα, που τα κάνει μαγικά. Τζίνι και δαίμονες φυλακισμένοι σε λυχνάρια που είναι κρυμμένα στα βάθη της γης, περιμένουν αυτόν που θα τους ελευθερώσει…
Η ιστορία των λύχνων
Ας ξεκινήσουμε μια περιεκτική και σύντομη αναδρομή στην ιστορία των λύχνων, για να κατανοήσουμε καλύτερα την χρήση τους σε καθημερινές δραστηριότητες, αλλά και θρησκευτικές. Στην αρχαιότητα τα λυχνάρια κατασκευάζονταν από πηλό, μόλυβδο, σίδηρο, χαλκό, ακόμη και από
μάρμαρο ή πέτρα και το φως που εξέπεμπαν είχε την δύναμη ενός κεριού. Αποτελούνταν από δύο τμήματα, το σώμα (που γέμιζε με λάδι) και τον μυκτήρα όπου τοποθετούνταν το φιτίλι. Στην χώρα μας ήταν γνωστά τα πήλινα λυχνάρια από τους νεολιθικούς χρόνους, τα οποία σχεδόν αντικαταστάθηκαν από τα λίθινα κατά τους μυκηναϊκούς χρόνους. Στον Όμηρο διαπιστώνουμε πως στους γεωμετρικούς χρόνους ήταν σχεδόν άγνωστα, και η επανεμφάνισή τους γίνεται στα τέλη του 7ου π.Χ αιώνα. Τα ελληνικά, τα ρωμαϊκά, αλλά και όλα τα διαφορετικής προέλευσης λυχνάρια είχαν τα δικά τους χαρακτηριστικά που τα έκαναν εύκολα αναγνωρίσιμα.Καθώς τα χρόνια περνούσαν οι λύχνοι άλλαζαν μορφή και συχνά δημιουργούνταν περίτεχνα λυχνάρια που κοσμούσαν το εσωτερικό ναών, ή πολυτελών κατοικιών, όπως για παράδειγμα, η επτάφωτος λυχνία του ναού του Σολομώντος.
Οι λατρευτικοί λύχνοι
Συνήθως οι λύχνοι που χρησιμοποιούνταν για λατρευτικούς σκοπούς ήταν μεγαλύτεροι από τους κοινούς, και με περισσότερους από έναν μυκτήρες. Αυτά τα πολυτελή λυχνάρια έκαιγαν μπροστά από τα αγάλματα των θεών από την μια άκρη ως την άλλη του τότε γνωστού κόσμου, ακόμη και πέρα από αυτήν. Η πιο σπουδαία γιορτή που περιελάμβανε την χρήση λύχνων ήταν η λυχνοκαΐα ή λυχναψία. Οι ρίζες αυτής της γιορτής βρίσκονται στην αρχαία Αίγυπτο αλλά σύντομα βρέθηκε και στις γειτονικές χώρες. Κατά την παράδοση αυτή οι κάτοικοι άναβαν λύχνους κοντά στα σπίτια τους κατά την διάρκεια της νύχτας προς τιμήν της θεάς Νηίθ, που ταυτίζεται με την Αθηνά. Λυχνοκαΐα γινόταν επίσης για χάρη των νεκρών και ήταν πολύ διαδεδομένη. Στηριζόταν στην ιδέα ότι οι νεκροί χρειάζονταν το φως του λύχνου για να επιστρέψουν από τον σκοτεινό Άδη. Αργότερα βέβαια, η λατρευτική αυτή συνήθεια
αποδεσμεύτηκε από την λαϊκή αυτή δοξασία και υιοθετήθηκε και από την Ρωμαιοκαθολική, αλλά και από την Ορθόδοξη εκκλησία (το σημερινό καντήλι). Οι λατρευτικές χρήσεις των λυχναριών βέβαια δεν ήταν μόνο αυτές, αλλά μια ακόμη που αξίζει να αναφερθεί ήταν η λυχνομαντεία. Η μαντική τέχνη με την βοήθεια ενός λύχνου ήταν και αυτή πολύ διαδεδομένη. Ο λυχνομάντης φορούσε ένα ειδικό ένδυμα και παρακαλούσε τον Θεό να μπει στην φλόγα του λύχνου. Προσηλωμένος στην φλόγα ερχόταν σε μια υπνωτική έκσταση και εκεί συναντούσε τον ίδιο τον Θεό μέσα στην φως του λυχναριού και έπαιρνε τους χρησμούς. Συμπληρωματικά εδώ αναφέρω ότι ο λαός έβγαζε διάφορα
συμπεράσματα για το μέλλον, αλλά πιο συχνά για τον καιρό, από τον τρόπο που έκαιγε το λυχνάρι.
Προέλευση του μύθου του λυχναριού
Ο μύθος του Αλαντίν βρίσκεται στο «Βιβλίο των χιλίων και μιας νυχτών» ("The Book of One Thousand and One Nights"). Το πρώτο χειρόγραφο δεν βρέθηκε ποτέ, και το παλαιότερο αντίγραφο που ανακαλύφθηκε ποτέ ήταν το 1948 από την Nabia Abbott, το οποίο χρονολογείται γύρω στο 800 μ.Χ.
Θεωρείται πως οι ιστορίες που συγκαταλέγονται σε αυτό το έργο είναι αραβο-ιρανικής προέλευσης, αλλά πολλοί μελετητές πιστεύουν πως πολλές από τις ιστορίες αυτές έρχονται από πολύ πιο μακριά. Συγκεκριμένα για τον μύθο του μαγικού λυχναριού, μέχρι σήμερα δεν έχει ανακαλυφθεί κάτι που θα φανερώνει την προέλευσή της, ή τον πρώτο αφηγητή της ιστορίας αυτής. Μεταφράσθηκε και τυπώθηκε σε αρκετές γλώσσες και στις μέρες μας είναι παγκοσμίως γνωστό. Η φιλμογραφία και η βιβλιογραφία που βασίζεται στο γνωστό παραμύθι είναι πολύ μεγάλες, και θα γέμιζαν πολλές γραμμές απλά και μόνο αν αραδιάζαμε τους τίτλους τους.
Στα ενδότερα του μύθου
Εντάξει, όλοι θα έχετε αρχίσει να σκέφτεστε τι το περίεργο μπορεί να κρύβει αυτό το παραμύθι. Το καλό με τα παραμύθια, είναι ότι δεν κρύβουν τίποτα! Αντιθέτως, μας τα αποκαλύπτουν όλα, όσο παράξενα και ασυνήθιστα κι αν είναι, γιατί δεν θα βρεθεί κανείς να πει ότι λένε τρέλες, επειδή πάντα λαμβάνουμε υπόψη μας ότι πρόκειται για μια μη αληθινή ιστορία, μια ιστορία που ξεπετάχτηκε από το μυαλό ενός ανθρώπου. Προσωπικά θεωρώ πως ακόμη και στην πιο τρελή ιστορία υπάρχουν κάποια σημεία που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Όταν ο Ερρίκος σλήμαν ξεκίνησε να ψάχνει την Τροία, ολόκληρη η επιστημονική κοινότητα της εποχής του, πίστευε ότι θα ήταν πιο εύκολο να ψάξει να βρει ζωντανούς δεινοσαύρους, παρά αυτή την «μυθική» πόλη, ζωντανεμένη από ένα παραμύθι του Ομήρου.
Υπάρχουν μερικά σημεία στον μύθο του μαγικού λυχναριού, που αξίζει να συζητηθούν. Υπάρχουν διαφωνίες σχετικά με την γεωγραφική θέση τις χώρας του Αλαντίν, η οποία τοποθετείται στο πιο μακρινό ανατολικό σημείο της γης. Το προβληματικό σημείο εδώ, είναι πως όλοι οι χαρακτήρες τις ιστορίας έχουν αραβικά ονόματα, και πολλές από τις πρώτες εικονογραφήσεις καθώς και πολλές μελέτες που έχουν γίνει πάνω στον μύθο αυτό, παρουσιάζουν τα γεγονότα να λαμβάνουν χώρα σε περιοχές κοντά στην Κίνα.
Τελικά που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα; Αν κάποιος έψαχνε σήμερα το μαγικό λυχνάρι
που θα έπρεπε να πάει;
Αν η χώρα του Αλαντίν βρισκόταν απομακρυσμένη βαθιά μέσα στην ασιατική ήπειρο,
 τότε το λυχνάρι αυτό θα έπρεπε να ήταν εξαιρετικής σημασίας, ώστε να ξεκινήσει ένας
 μάγος από την δυτική πλευρά του κόσμου και να διανύσει όλη αυτή την απόσταση χωρίς
 ιδιαίτερο μεταφορικό μέσο, με αρκετές φυσικές δυσκολίες κατά την διάρκεια του ταξιδιού του.
Και όντως ήταν εξαιρετικής σημασίας, θα έλεγε κανείς, αφού υπήρχαν μερικά ακόμη εμπόδια
 ανάμεσα στον επίδοξο κάτοχό του και στο ίδιο. Φτάνοντας στον προορισμό του ο μάγος, προσέλαβε τον Αλαντίν, λέγοντας ψέματα πως ήταν αδερφός του πατέρα του ο οποίος είχε πεθάνει (δεν θα μπορούσε να διαπιστώσει αν ο μάγος έλεγε την αλήθεια), ώστε ο νεαρός να υπερνικήσει τα εμπόδια και να του φέρει το μαγικό λυχνάρι. Υπήρχε και ένας σημαντικότερος ακόμη λόγος για τον οποίο προσέγγισε τον Αλαντίν, και αυτός ήταν, πως μόνο με την παρουσία αυτού του συγκεκριμένου νεαρού θα άνοιγε η πόρτα για την είσοδο στα ενδότερα της γης, όπου κρυβόταν όλος ο μαγεμένος θησαυρός, μαζί με το λυχνάρι. Ο μύθος έλεγε πως όποιος ήταν ο κάτοχος του λυχναριού, θα ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος και κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να του κάνει κακό, γιατί το λυχνάρι διέθετε τα μαγικά μέσα ώστε να βοηθήσει τον κάτοχό του.
Έτσι και έγινε, με την παρουσία του μικρού Αλαντίν η γη άνοιξε και δέχτηκε μέσα της το μικρό
 παιδί, που πήρε στα χέρια του τον θησαυρό των θησαυρών. Σε αυτό το σημείο, είναι δικαιολογημένη η απορία γιατί πρέπει πάντα όλοι οι μεγάλοι θησαυροί, και τα μεγάλα μυστικά να βρίσκονται στα
σπλάχνα της γης. Γιατί στα παραμύθια η γη να μην είναι μόνο χώμα και πέτρες, και άντʼ αυτού, να είναι ζωντανή, γεμάτη θησαυρούς και μυστικά? Ένα μικρό παιδί ήταν το κλειδί για το ξεκλείδωμα του
μυστικού, και αυτό μας δείχνει την ισχυρή πεποίθηση των λαών που διέδιδαν τον μύθο, σε αυτό
το μισητό «για τον σύγχρονο κόσμο» πεπρωμένο. Σήμερα ο άνθρωπος δεν θέλει να αισθάνεται
δέσμιος του πεπρωμένου του, αλλά κάθε φορά που κάτι συμβαίνει το οποίο δεν μπορούμε να
αλλάξουμε, λέμε στον εαυτό μας: «Ήταν γραφτό να γίνει» ...
Η δύναμη του λυχναριού
Το λυχνάρι ήταν μαγικό και έδινε στον κάτοχό του πλούτη και δύναμη. Με ποιόν τρόπο όμως? Μέσα στο λυχνάρι βρισκόταν φυλακισμένες περισσότερες από μια οντότητες που ονομάζονται Τζίνι (Genie στα αγγλικά ή όπως είναι η αραβική λέξη, jinni). Στην αραβική μυθολογία, τα τζίνι ήταν μέρος του
συνόλου των Τζιν, μιας φυλής υπερφυσικών όντων. Οι Άραβες πίστευαν ότι τα τζίνι είναι πνεύματα
 της φωτιάς, αν και δεν ήταν λίγες οι φορές που συνδέονταν ή και ταυτίζονταν ακόμη, με τις succubi,
που ήταν δαιμονικές υπάρξεις με την μορφή πολύ όμορφων γυναικών. Θα έλεγε κανείς ότι η λέξη "Genie" είναι η αγγλική έκφραση της λέξης "jinni", αλλά όπως υποστηρίζεται από πολλούς μελετητές,
προέρχεται από την λατινική "Genius", η οποία χρησιμοποιείται για το πνεύμα-φύλακα που
ανατίθεται σε κάθε παιδί όταν γεννιέται. Μεταξύ των αρχαιολόγων που ασχολούνται με τους
πολιτισμούς της ανατολής, πολλά μυθικά πνεύματα μικρότερα από θεούς, πολλές φορές
αναφέρονται ως τζίνι. Ο αραβικός λαός πιστεύει ότι οι τζιν ζουν κανονικά όπως οι άνθρωποι
 και πεθαίνουν κανονικά, αλλά με πολύ μεγαλύτερη διάρκεια ζωής, και χαρακτηρίζονται από πολλές υπερφυσικές ιδιότητες. Για το Ισλάμ, δεν θα ήταν αποδεκτό να λατρευτούν οι τζιν ως θεότητες, γιατί βασική αρχή είναι η λατρεία του Αλλάχ ως ενός μοναδικού Θεού. Οι άγγελοι δημιουργήθηκαν από φως, ο άνθρωπος από πηλό, και οι τζιν από φωτιά. Πλάστηκαν από φωτιά που δεν βγάζει καπνό,
και αυτά όλα αναφέρονται στο Κοράνι, καθώς και το ότι είναι όντα με ελεύθερη βούληση, όπως
 ο άνθρωπος. Στο Κοράνι επίσης αναφέρεται πως ο Μωάμεθ στάλθηκε στην γη ως προφήτης
του Αλλάχ και για τους δύο, και τους τζιν, και τους ανθρώπους. Ανάμεσά τους υπάρχουν καλοί
και κακοί (αν μπορούμε φυσικά να κάνουμε αυτό τον διαχωρισμό), δίκαιοι και άδικοι. Έχουν σέκτες με διαφορετικούς κανόνες και δίκαιο η κάθε μια, και για αυτό τον λόγο δεν μπορούμε να πούμε ότι όλοι οι τζιν είναι δαίμονες, ή αγαθές υπάρξεις. Φυσικά, ένα κακό τζίνι, εύκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί δαίμονας, καθώς και οι τζιν έχουν την ικανότητα να εξουσιάζουν προσωρινά την σκέψη του ανθρώπου (Δαιμονοκαταληψία).
Υπάρχει μια υπόνοια από τους μελετητές των αρχαίων και ιερών κειμένων, ότι ίσως και ο Ιμπλίς
("Shaytan",Ο Διάβολος), είναι ένα τζίνι. Στο κοράνι αναφέρεται πως αυτός (ο Shaytan), μαζί με
τον στρατό του από τζιν ή την φυλή του, μπορούν να σε δουν, ενώ εσύ δεν δύνασαι να τους
αντικρίσεις. Αυτή ακριβώς είναι και η σημασία της λέξης "jinn", γιατί σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «κρυμμένος από το βλέμμα». Αρκετοί αρχαίοι λαοί πίστευαν ότι οι τζιν ήταν τα πνεύματα αρχαίων
ανθρώπων που χάθηκαν, και προστατευμένα από το σκοτάδι δρουν την νύχτα και εξαφανίζονται με
το πρώτο φως της ημέρας.

Στο κοράνι αναφέρεται επίσης πως ο Σολομών (Βασιλιάς Σολομώντας στην βίβλο), που η
αραβική έκφραση του ονόματός του είναι Σουλεϊμάν, είχε άριστες σχέσεις και επικοινωνούσε με
όλα τα ζώα, καθώς και με τους τζιν. Όταν είχε έρθει η ώρα του Σουλεϊμάν να πεθάνει, στάθηκε
κρατώντας το ραβδί του και προσευχήθηκε, και εκεί πέθανε. Το σώμα του με την θέληση του
Θεού στάθηκε άκαμπτο και όλοι, ακόμα και οι τζιν ξεγελάστηκαν, νομίζοντας ότι ήταν ακόμη ζωντανός.
Ποιος φυλάκισε το τζίνι
Ο Ασμεντάι ("Ashmedai") ήταν ο βασιλιάς των δαιμόνων, και είχε αιχμαλωτισθεί από τον Σουλεϊμάν.
Αυτός ο δαίμονας βοηθούσε τον βασιλιά να εξημερώνει και να αιχμαλωτίζει όποια δαιμονική
ύπαρξη ήθελε. Υπάρχει μια φυσική τάση στους τζιν να τρυπώνουν μέσα σε μπουκάλια, γυάλες,
 λυχνάρια και όλα αυτά τα μικρά δοχεία, αλλά υπάρχει ένας μύθος που λέει πως, όταν ένα
αιχμαλωτισμένο τζίνι αρνήθηκε πεισματικά να δεχθεί τον Θεό και να πιστέψει σε αυτόν, τότε ο βασιλιάς το έσπρωξε μέσα σε ένα βάζο, το σφράγισε με το δαχτυλίδι του, που είχε πάνω του χαραγμένο το όνομα του Θεού, και το πέταξε στον ωκεανό. Λέγεται, πως μόνο όταν ο Ασμεντάι δανείστηκε με κόλπο το δαχτυλίδι του βασιλιά, μπόρεσε να ελευθερωθεί και ο ίδιος από τα δεσμά του που ήταν μια πολύ λεπτή αλυσίδα στον λαιμό του, και αυτή είχε επίσης εγχάρακτο, το όνομα του Θεού. Και στην ιστορία του Αλαντίν, γίνεται πάλι λόγος για ένα μαγικό δαχτυλίδι το οποίο δίνει ο Μαροκινός μάγος στον νεαρό Αλαντίν για να τον προστατεύει στην κάθοδό του στην κοίλη γη ψάχνοντας το λυχνάρι. Και είναι το δαχτυλίδι αυτό που τον σώνει από τον θάνατο του, όταν μέσα στην θλίψη του κατά την Τρίτη ημέρα παραμονής του στα σκοτάδια και στην πείνα, άθελα του τρίβει το δαχτυλίδι και μια "μορφή" εμφανίζεται και ανοίγει την έξοδο προς την επιφάνεια της γης. www.neoastro.gr/‎

Η ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Η χαμένη τιμή των Ελλήνων

Ο Σημίτης έδωσε και πάλι τη βασική φόρμουλα για την ανθρωπολογική μετάλλαξη των Ελλήνων όταν είπε ότι το κύριο εμπόδιο στην ανάπτυξη ήταν η ιδιαιτερότητα των Ελλήνων.
Να παρατηρήσουμε εδώ ότι δεν αναζήτησε την αιτία της «κακοδαιμονίας» μας σε κάποιο επιμέρους
συστατικό στοιχείο της ελληνικής ταυτότητας (π.χ. την Ορθοδοξία ή τον κοραϊσμό ή τον ραγιαδισμό, τον ατομικισμό κ.λπ.) το οποίο εξοβελίζοντας θα μπορούσαμε να ελπίσουμε σʼ ένα πιο θετικό μέλλον. Όχι, ολάκερη η ιδιαιτερότητα των Ελλήνων, δηλαδή ό,τι συνιστά την ελληνικότητα αυτήν καθαυτήν μπήκε στο στόχαστρο του «εκσυγχρονιστικού» λόγου. Το στοίχημα ήταν οι Έλληνες να πάψουν να είναι Έλληνες προκειμένου να… προοδεύσουν. Η πρόοδος, η ανάπτυξη, ο εκσυγχρονισμός ήταν ο προβαλλόμενος στόχος. Η ανθρωπολογική μετάλλαξη των Ελλήνων, το μέσον για την επίτευξη του στόχου αυτού.

Από την αρχή της διακυβέρνησης Σημίτη ως σήμερα η αποελληνοποίηση της Ελλάδος έγινε στην αρχή ψιθυριστά, αργότερα φωναχτά, αλλά πάντα με συνέπεια και αμείωτη ένταση. Το μεσοδιάστημα της κυβέρνησης των συντηρητικών δεν άλλαξε τίποτα στη ροή αυτήν των πραγμάτων. Μάλιστα συνέτεινε, μπορεί να πει κανείς, στην απρόσκοπτη λειτουργία του σχεδιασμού αποδόμησης του έθνους με το να δεσμεύσει ένα πατριωτικό δυναμικό το οποίο, χωρίς τη χειραγώγηση των συντηρητικών, θα μπορούσε να είχε απειλήσει τους ανθελληνικούς σχεδιασμούς. Έτσι π.χ. η εκδηλωθείσα αντίσταση του λαού στην παραποίηση της Ιστορίας στα νέα σχολικά βιβλία των ετών 2006-2007 έσβησε πρόωρα μόλις η κυβέρνηση έκανε τον απλό ελιγμό να αποσύρει ένα και μόνο βιβλίο (από τις εκατοντάδες) από την κυκλοφορία και την αρμόδιο υπουργό από την υπηρεσία.
Η μεθοδολογία της εθνοκτονίας με επιστημονική συνέπεια επικεντρώθηκε στους δύο κεντρικούς άξονες αναπαραγωγής μιας ανθρώπινης κοινωνίας, την παιδεία και τη δημογραφία. Με άκρα μυστικότητα επετεύχθη η αλλαγή των περιεχομένων της σχολικής παιδείας και η ιδεολογική μετατόπιση της κατεστημένης ακαδημαϊκής και πολιτικής νομενκλατούρας, με τους συμπληρωματικούς στόχους να αμφισβητηθεί η ελληνικότητα αφενός και να γίνει αποδεκτός ως τετελεσμένο γεγονός ο εποικισμός της σκόπιμα αφύλακτης χώρας από εκατομμύρια λαθρομετανάστες αφετέρου. Όπως ήταν προβλεπόμενο, η εισαγωγή σε μεγάλη κλίμακα των τελευταίων στα ελληνικά σχολεία θα έκανε επιτακτική πλέον και νόμιμη τη μετάλλαξη της εθνικής παιδείας σε πολυεθνική. (Η μαζική εισαγωγή λαθρομεταναστών στα ελληνικά σχολεία ήταν βεβαίως αντισυνταγματική εφόσον το Σύνταγμα καθορίζει ότι η Παιδεία είναι δωρεάν και υποχρεωτική για όλους τους Έλληνες – αποκλείοντας έτσι τους μη Έλληνες.) Ταυτόχρονα θα παγίωνε την εθνογραφική αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού προσφέροντας «πάτημα» για την ελληνοποίηση των ξένων μόλις θα έφταναν στην ηλικία των 18 ετών. Η ελληνοποίηση με τη συνακόλουθη αλλαγή του κώδικα ιθαγένειας έγινε τον Μάρτιο του 2010 από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ολοκληρώνοντας την προηγηθείσα νομιμοποίηση της Νέας Δημοκρατίας του τέλους του 2008 (καθεστώς του «επί μακρόν διαμένοντος»).
Η νεοταξική αριστερόστροφη προπαγάνδα για την καλλιέργεια οικειοφοβίας, δηλαδή απομάκρυνσης από την ελληνικότητα με τη συνακόλουθη απαίτηση να αλλοτριωθούμε αγκαλιάζοντας τον «Άλλο» ως «διαφορετικότητα», αποτελεί δυστυχώς χρόνια τώρα μια θλιβερή σταθερά της καθημερινότητας του Έλληνα. Είναι η ίδια προπαγάνδα που απαντάται ως γκράφιτι των Εξαρχείων, ως ανάλυση των ΜΜΕ και ως διδακτικό περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων. Συνοψίζεται στις παροτρύνσεις να μην είμαστε «ξενοφοβικοί» (παραβλέποντας ότι καθόλου δεν γνωρίζουμε τις προθέσεις του ξένου που μπήκε από το παράθυρο), να μην είμαστε «ρατσιστές» (δηλαδή να αδιαφορήσουμε για τους προγόνους, το γένος και τη φυλή μας) και να μην είμαστε «εθνικιστές» (δηλαδή να παραιτηθούμε από την αξίωση να έχουμε ως έθνος δικό μας κράτος-προστάτη ή ακόμα και απλώς να υπάρχουμε ως διακριτό έθνος ανάμεσα στα άλλα έθνη). Πρόκειται για προπαγάνδα επιστημονικής αποδόμησης η οποία συν τοις άλλοις κατασκευάζει ενοχικά σύνδρομα που αφορούν το ήθος και τις συλλογικές δράσεις του «κακού Έλληνα» μέσα στην ιστορία. Οι κατηγορίες είναι δανεισμένες από το παλαιό και το νεώτερο ρεπερτόριο του ανθελληνισμού. Υποθέτω ότι η πλήρης εσωτερίκευσή τους οδηγεί στην αυτοαπαξίωση του Έλληνα ως ανθρωπολογικού τύπου.
Αυτό στη γλώσσα των κομπιούτερ στο πλαίσιο μιας «κοινωνικής μηχανικής» (social engineering) θα σήμαινε ότι η φάση του «αποπρογραμματισμού» του ιστορικού υποκειμένου Έλλην περατώθηκε πλέον επιτυχώς και τώρα μπορεί να αρχίσει η αντίστροφη διαδικασία «αναπρογραμματισμού» του εκκενωθέντος από κάθε ιστορική μνήμη ανθρώπινου πλάσματος με νέα περιεχόμενα. Με άλλα λόγια, εκεί όπου ήδη επιτεύχθηκε η παραγωγή «γυμνού» ανθρώπου μπορεί να προχωρήσει η νέα εποχή στην πειραματική κατασκευή κάποιου νεοφανούς μιγαδικού πολιτισμικοφυλετικού ανθρωπολογικού τύπου στη νοτιοανατολική Ευρώπη (πρώην Ελλάδα).
Ίσως για την έναρξη του σχεδιαζόμενου αναπρογραμματισμού το υπουργείο Παιδείας μελετά επί του παρόντος (όπως ακούγεται) την εισαγωγή νέων σχολικών βιβλίων που θα αντικαταστήσουν τα υπάρχοντα που στόχο είχαν τον αποπρογραμματισμό. Ίσως ο αναπρογραμματισμός των –πρώην– Ελλήνων να είναι στη συνέχεια και η αποστολή των πολυάριθμων μη κυβερνητικών οργανώσεων που η νέα κυβέρνηση δεν κατήργησε παρά τα υποτιθέμενα μέτρα περιορισμού των εξόδων στη σημερινή κρίση.
Αν επιμείνει κανείς στο ερώτημα ποιος θα είναι (επιτέλους) ο σχεδιαζόμενος από τα κέντρα εξουσίας ανθρωπολογικός τύπος του μετα-Έλληνα θα βρει ήδη σήμερα προτεινόμενες φαντασιακές ταυτότητες, οι οποίες ξαφνιάζουν με την αφέλεια που τις διακρίνει: «πολίτης μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής πολυπολιτιστικής κοινωνίας» ή «πολίτης της Γης» ή απλώς «Άνθρωπος»… Μια στοιχειώδης κριτική δείχνει ότι με τα ανοικονόμητα εκατομμύρια αφρικανών, ασιατών και βαλκάνιων λαθρομεταναστών και τα συνεπακόλουθα προβλήματα της γκετοποίησης, της εγκληματικότητας, της επιδημιολογικής μόλυνσης (450.000 κρούσματα ηπατίτιδας στην Ελλάδα! – «Ελευθεροτυπία» 19 Μαΐου 2010) και γενικότερης επαπειλούμενης κατάρρευσης των ελληνικών υποδομών, η Ελλάδα αντί να πλησιάζει, αντιθέτως συνεχώς απομακρύνεται από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ομοιάζοντας όλο και περισσότερο με τριτοκοσμικό κρατικό μόρφωμα. Επίσης η κριτική δείχνει ότι δεν υπάρχουν διαβατήρια για «πολίτες της Γης» ούτε ελευθερία εγκατάστασης σε όποια μέρη του πλανήτη θα προσπαθήσουν να καταφύγουν άφρονες Έλληνες μετά την καταστροφή της πατρίδας τους. Τέλος «Άνθρωπος» χωρίς εθνοτικό, πολιτισμικό, θρησκευτικό, πολιτικό προσδιορισμό δεν υπάρχει, μόνο ο σκύλος, η γάτα και το όποιο ζώο είναι απλώς σκύλος και γάτα οπουδήποτε χωρίς περαιτέρω προσδιορισμό.
«Άνθρωπος» χωρίς ιδιαιτερότητα δεν είναι παρά ένα ζώο! Προφανώς τέτοια ζώα, τέτοια ανθρώπινα μηδενικά, βδελύγματα πάνω στο πρόσωπο της Γης, θα κατασκευάσουν στην Ελλάδα οι σκοτεινοί κύριοι προγραμματιζόμενων εθνοκτονιών.
Πραγματικά αποφάσισαν λοιπόν οι Έλληνες, θα πει κανείς, να απεμπολήσουν την ιδιαιτερότητά τους για να γίνουν πιο άνθρωποι ή πιο Ευρωπαίοι, τέλος πάντων για να εκσυγχρονισθούν και να αναπτυχθούν όπως το ήθελε ο Σημίτης; Αν πιστέψει κανείς ότι αυτοί που δέχθηκαν να μεταλλαχθούν (και δεν ήσαν προς Θεού όλοι) το έπραξαν για ιδανιστικούς αποκλειστικά λόγους, απατάται σίγουρα. Δεν ξέρει δηλαδή να διαβάζει το πραγματικό μήνυμα της εξουσίας ανάμεσα στις γραμμές των επίσημων διακηρύξεων.
Εδώ το μήνυμα ήταν ένα και μοναδικό: Ξεχάστε αυτά που πιστεύατε ως Έλληνες και εμείς σας εγγυώμεθα υψηλή κατανάλωση και ευημερία! Ως Έλληνες δεν έχετε μέλλον στην Ελλάδα, γιατί οι ανώτερες εξουσίες έχουν άλλα σχέδια για την Ελλάδα! Ως απλές βιολογικές υπάρξεις όμως, αφημένες στα δικά μας χέρια να τις μορφώσουμε όπως καλύτερα ξέρουμε εμείς, επιτρέπουμε να επιβιώσετε και μάλιστα σε υψηλό επίπεδο. Όσοι τυχόν αρνηθούν και αντισταθούν θα αποκλεισθούν από όλες τις απολαβές, κοινωνικές, επαγγελματικές, πολιτικές. Θα ζουν με τον φόβο του κράτους και μαζί τού παρακράτους που χτυπάει εκεί όπου δεν φτάνει ο νόμος. Αν δε επιμείνουν ότι «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» θα βρουν απέναντί τους και τους συνασπισμένους «ελληνοποιημένους» αλλοδαπούς πραιτωριανούς.
Αυτοί ήταν οι όροι του συμβολαίου που η εξουσία πρότεινε στους Έλληνες και πολλοί δελεάσθηκαν. «Η τιμή τιμή δεν έχει και χαράς τον που τη… χάνει!» σκέφτηκαν. Όμως αυτό που επέμεινε να διαχειρισθεί η εξουσία χωρίς εξαιρέσεις ήταν τα παιδιά. Τα αφελληνισμένα σχολεία περίμεναν τα ελληνόπαιδα με τον Χασάν στο ίδιο θρανίο, υλικό για μετάλλαξη. Τι θα έπρατταν άραγε οι γονείς, οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων; Θα δημιουργούσαν προβλήματα επειδή τα παιδιά τους διδάσκονταν ανθελληνικά βιβλία και θα αμφισβητούσαν τη νομιμότητα της εισαγωγής λαθρομεταναστών χωρίς τα νόμιμα δικαιολογητικά στο σχολείο που πλήρωσαν γενεές επί γενεών ελλήνων φορολογουμένων; Ή θα άφηναν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, τα παιδάκια τους δηλαδή, τα μοναχοπαίδια τους μάλιστα (διότι δεν κάνουν πάνω από ένα παιδί) βορά στο αντεθνικό υπουργείο Παιδείας; Γνωρίζουμε δυστυχώς την απάντηση…
Πώς όμως να ερμηνεύσει κανείς την παρούσα πτώχευση της Ελλάδας, την περικοπή μισθών και συντάξεων, την αύξηση των φόρων στα καταναλωτικά αγαθά κ.λπ., δεδομένης της ανειλημμένης υποχρέωσης της εξουσίας να ανταμείψει πλουσιοπάροχα όσους εδέχθηκαν τον αφελληνισμό τους; Η απάντηση είναι γνωστή από τα αρχαία χρόνια: Ο διάβολος δεν κρατάει τον λόγο του. Γιατί να ξοδεύεται εσαεί γιʼ αυτούς που τώρα πια είναι ένα τίποτα; Αφού οι Έλληνες έχασαν οικειοθελώς την τιμή τους, να χάσουν τώρα και το… αντίτιμο. Άλλωστε δεν τα έδωσαν όλα ακόμα, ποιος ξέρει αν πιεζόμενοι δεν θα δώσουν και τα υπόλοιπα!
Η ανυποληψία όσων ανθρώπων πρόδωσαν το λίκνο της Ευρώπης, τους προγόνους και το όνομά τους για τον Μαμμωνά δεν διέφυγε την προσοχή των Ευρωπαίων των οποίων ο παραδοσιακός φιλελληνισμός υπό το κράτος της ματαίωσης γύρισε τώρα στο εξίσου παραδοσιακό του αντίθετο, τον ανθελληνισμό.
Έτσι η διάθεση να μας απαξιώσουν, ηθικά και διανοητικά με κάθε τρόπο μιλάει καθημερινώς μέσα από χίλια και ένα άρθρα του ευρωπαϊκού Τύπου για τη χρεοκοπημένη, ψεύτικη, αδηφάγα, πρόστυχη Ελλάδα, η οποία τώρα πρέπει να τιμωρηθεί, να ταπεινωθεί, να ματώσει με κάθε τρόπο, στο τέλος δε και να εκδιωχθεί από την Ευρώπη! Ακόμα κι έναν Τούρκο να π….. έναν τσολιά σκιτσάρισε ευρωπαίος γελοιογράφος… Όχι: τέτοιο μένος, τέτοιο διασυρμό δεν επιφυλάσσει κανείς σε δανειολήπτη που απλώς αδυνατεί να πληρώσει. Τον επιφυλάσσει μόνο σε άνθρωπο που έχασε την τιμή του.
Αν δεν θέλει να χάσει τα πάντα, ο ελλαδικός Ελληνισμός πρέπει να κινητοποιήσει τις υγιείς δυνάμεις που διαθέτει το αρχαίο του κύτταρο για να γίνει τιμωρός των πρωταιτίων της προδοσίας και παιδαγωγός των παραστρατημένων, που όμως βαθιά μέσα τους φέρουν το φως της Ελλάδος.
Κωνσταντίνος Π. Ρωμανός
Αναδημοσίευση από το Παρόν
aienaristeyein

ΟΙ ΣΑΟΛΙΝ ΤΗΣΜΠΑΛΑΣ-ΤΑ ΝΟΗΜΑΤΑ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΡΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

ΟΙ ΣΑΟΛΙΝ ΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣ - ΤΑ ΝΟΗΜΑΤΑ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΡΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ



Η Ελλάδα και πάλι ανατρέπει τα προγνωστικά. Συμμετέχουν οι Έλληνες φίλαθλοι και το πανηγύρι είναι βέβαιο. Το ποδόσφαιρο αγγίζει με έναν ιδιαίτερο, σχεδόν... υπερβατικό τρόπο τους ανθρώπους, και ειδικά τους άντρες – και αυτό αλλάζει, καθώς οι διοργανωτές έχουν ήδη βρει τρόπους να τραβήξουν και το ενδιαφέρον των γυναικών (για λόγους που μάλλον δεν είναι φίλαθλοι αλλά οικονομικοί).

Να είναι άραγε έτσι τα πράγματα χάρη σε κάποιο «φίλαθλο πνεύμα;» Γιατί τόση τρέλα με το ποδόσφαιρο; Δεν είναι παρά ένα άθλημα… ή μήπως όχι;

Στην Αφρική (και σύμφωνα με ορισμένους, στην... Τούμπα Θεσσαλονίκης), το ποδόσφαιρο είναι... θρησκεία ή έτσι μπορεί να μοιάζει...

Αν τίποτε εξωγήινοι παρακολουθούσαν τους αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλου ίσως να «έβλεπαν» τα εξής:

Κάθε Σάββατο και Κυριακή, εκατομμύρια «οπαδοί» σε όλο τον κόσμο παρακολουθούν κάποιες τελετές, «λειτουργία» άραγε; Αναρρωτιούνται. Σε υπαίθριες συνάξεις – κυριολεκτικά «εκκλησίες»: τα ποδοσφαιρικά γήπεδα.

Οι ιεροτελεστίες λαμβάνουν χώρα σε μεγάλες πράσινες ορθογώνιες περιοχές οριοθετημένες από λευκές γραμμές.

Μπροστά στο κοινό, τους θεατές, είκοσι-δύο νεαροί ιερείς ντυμένοι με ειδικές στολές σε τελετουργικά χρώματα – χωρισμένοι σε δύο ομάδες των 11. 

Το πράσινο του χώρου συμβολίζει το καλοκαίρι, ενώ οι λευκές γραμμές το χειμώνα.

Η τελετή ξεκινά με τραγούδια και ιαχές από την πλευρά του κόσμου που κορυφώνονται με την είσοδο στο χώρο των 22 νεαρών που θα αγωνιστούν, προσπαθώντας να από τη μια να «γονιμοποιήσουν» το αντίπαλο τέρμα με τη μπάλα, ενώ ταυτόχρονα προστατεύουν το δικό τους.

Επιστημονική Φαντασία;

Ένα ποδοσφαιρικός αγώνας μοιάζει με θρησκευτική τελετή. Ακολουθεί ένα τυπικό μέρος που επαναλαμβάνεται. Ξετυλίγεται σαν παράσταση μπροστά σε θεατές-οπαδούς φανατικούς που συμμετέχουν εκστατικά, με τραγούδια, ύμνους, πανηγυρισμούς αλλά και... θρήνους. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου οι ίδιοι οι οπαδοί χαρακτηρίζουν – μεταξύ σοβαρού και αστείου αν τους ρωτήσεις – την ομάδα τους «θρησκεία» και το γήπεδό της «ναό». Η εκδηλώσεις των φιλάθλων χαρακτηρίζονται κι αυτές από έντονη θρησκευτικότητα, καθώς στα πλαίσια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα δίνουν σημασία σε προλήψεις, γούρια και παρόμοια. Πράγματα που την άλλη μέρα και σε άλλες περιπτώσεις οι ίδιοι άνθρωποι χαρακτηρίζουν «δεισιδαιμονικά», μπροστά στον ποδοσφαιρικό αγώνα, το «ματς» έχουν μια ξεχωριστή θέση ως «μεταφυσικά» εργαλεία «νίκης» της ομάδας και «ήττας» του αντιπάλου. 

Το λένε αυτό αυθόρμητα, χωρίς λογική σκέψη. Όταν το σκέφτονται λογικά παραδέχονται ότι «ένα άθλημα είναι». Όμως εκείνα τα αυθόρμητα λόγια που συνδέουν το ποδόσφαιρο με τη θρησκευτικότητα περιέχουν περισσότερη αλήθεια απ’ όση τους δίνουμε συνήθως!

Γεγονός είναι ότι το ποδόσφαιρο ως συλλογική εκδήλωση περιέχει πολλά στοιχεία θρησκευτικότητας και όχι τυχαία. Πραγματικά υπάρχει «θρησκευτική» σύνδεση που έχει να κάνει με την προέλευση του αθλήματος, την πορεία του από την ανθρώπινη προϊστορία μέχρι σήμερα και το κεντρικό «ιερό» αντικείμενο του ποδοσφαίρου: τη «σφαίρα», τη μπάλα δηλαδή.

Το ποδόσφαιρο επίσης επιδεικνύει την αντίληψη της «σχετικότητας» του «κακού». Οι «καλοί» είναι πάντα «οι δικοί» μας, που αγωνίζονται για την επιβίωση σ’ ένα «εχθρικό» περιβάλλον, το γήπεδο, για την ενώ «οι άλλοι» είναι οι φυσικοί εχθροί τους, «οι κακοί». Που πρέπει φυσικά να «ξορκιστούν» και να νικηθούν.

Ο τρόπος που γίνεται αυτό μέσα από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, μοιάζει με αναπαράσταση του αγώνα της ζωής και έχει περισσότερα «μαγικά» στοιχεία, αλλά και θρησκευτικά (κανόνες, τυπικά). Κι όλα αυτά μέσα από ένα άθλημα που οι περισσότεροι θεωρούμε «σύγχρονο». Γιατί η ιστορία του ποδοσφαίρου ξεκινά – επιφανειακά – από την Αγγλία του 19ου αιώνα, και πραγματικά, το ποδόσφαιρο όπως το γνωρίζουμε σήμερα ξεκίνησε λίγο μετά το 1800 και γύρω στα 1862 είχαν παγιωθεί οι περισσότεροι κανόνες των διάφορων ποδοσφαιρικών παιχνιδιών (ποδόσφαιρο, αμερικάνικο ποδόσφαιρο, ράγκμπι, αυστραλιανό ποδόσφαιρο κτλ.) όπως τους ξέρουμε σήμερα.

Αυτή όμως η «επίσημη» ιστορία του ποδοσφαίρου είναι επιφανειακή. Το παιχνίδι ήδη παιζόταν στην Αγγλία από τον 12ο αιώνα κι ακόμα παλαιότερα. – και μέχρι να φτάσουμε στα 1800 πέρασαν εκατοντάδες χρόνια μέσα στα οποία γνώρισε ακόμα και απαγορεύσεις! Ομαδικά αγωνίσματα που χρησιμοποιούν κάποιου είδους «μπάλα» και μοιάζουν με το ποδόσφαιρο (η περισσότερο με το ράγκμπι, όσο πάμε πιο πίσω στο χρόνο!), υπήρχαν από τα αρχαία χρόνια σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Από την αρχαία Κίνα μέχρι την προκολομβιανή Αμερική. Ενώ κάπου ανάμεσα σ’ αυτές τις αρχαίες μορφές παιχνιδιών μπάλας ξεχωρίζει ο Όμηρος και το αρχαίο Ελληνικό «ποδόσφαιρο»! 

Από την Ελλάδα προέρχεται μια από τις παλαιότερες γραπτές αναφορές για παιχνίδια με μπάλες. Ο Όμηρος συνθέτοντας κάποια εποχή πριν την αρχή των Ολυμπιακών αγώνων (που αγνοεί), δηλαδή γύρω στο 850-800 π.Χ. ίσως και πιο πριν, αναφέρει στην Οδύσσεια σε δύο περιπτώσεις παιχνίδια με μπάλες. Στη ραψωδία ζ από το στίχο 100 και μετά περιγράφει το πως η Ναυσικά παίζει με τις φίλες τις κάτι μεταξύ beach volley και χάντμπωλ. Στους στίχους εκείνους περιλαμβάνεται και τόσο οικεία σκηνή, να πετάς τη μπάλα σου και αυτή να πέφτει στο νερό! Αργότερα στην ραψωδία θ από το στίχο 370 και μετά περιγράφει κάτι μεταξύ αθλήματος, χορού και ποδοσφαίρου. Δίνει μάλιστα και πληροφορίες για το χρώμα της μπάλας (κόκκινο) και τον κατασκευαστή (Πόλυβος). Έπρεπε και τότε η μπάλα να είναι «μάρκας» φαίνεται... 

Ο Οδυσσέας όταν φτάνει στο νησί των Φαιάκων (μάλλον την Κέρκυρα) πρώτα συναντά την Ναυσικά που έπαιζε (με μια κόκκινη, σημειώστε το) μπάλα στην παραλία με τις φίλες της, ενώ αργότερα όταν στην πόλη γίνονται αθλητικοί αγώνες, αυτοί περιλαμβάνουν επίδειξη δεξιοτεχνίας με τη μπάλα από δύο νεαρούς. Και στις δύο περιπτώσεις το παιχνίδι μοιάζει να είναι ένας συνδυασμός ποδοσφαίρου και χειρόσφαιρας (χάντμπωλ). 

Με μια κόκκινη μπάλα. Το παιχνίδι μοιάζει να είναι ένας διαγωνισμός μεταξύ δύο παικτών που δίνουν πάσες ο ένας στον άλλο με την μπάλα να μην πρέπει να ακουμπήσει στο έδαφος. 

Η δράση διαδραματίζεται στο νησί των Φαιάκων (παραδοσιακά, η Κέρκυρα) τον 12ο π.Χ. αιώνα (γύρω στο 1170 π.Χ.). 

Ο Όμηρος, στην Οδύσσεια, είναι δηλαδή ο πρώτος που αναφέρει παιχνίδια με μπάλα. 

Πιο ξεκάθαρες ενδείξεις παιχνιδιού που έμοιαζε με ποδόσφαιρο, ως ομαδικό παιχνίδι, βρίσκουμε στην κλασική αρχαία Ελλάδα (5ος αιώνας π.Χ.) με το παιχνίδι «Επίσκυρος» ή «Harpastrum» για τους Ρωμαίους αργότερα («Άρπαστρον»). Ένα σκληρό παιχνίδι που έμοιαζε περισσότερο με το ράγκμπι (ή το αμερικάνικο ποδόσφαιρο). Οι κανόνες του ήταν απλοί: Υπήρχε μια γραμμή τέρματος την οποία αν διέσχιζε ο παίκτης, είτε με τη μπάλα, είναι απλά περνώντας την κέρδιζε πόντους. Ενώ η αντίπαλη ομάδα έπρεπε να σταματήσει τους επιτιθέμενους με κάθε τρόπο. Πέρα από αυτό τον απλό στόχο δεν υπήρχαν ούτε κανόνες, ούτε οριοθετημένο γήπεδο, ούτε ορισμένος αριθμός παικτών. Η μπάλα ήταν μικρή από σκληρό δέρμα και παραγεμισμένη με πούπουλα. 

Αλλά το «Άρπαστρον» δεν ήταν το μόνο. Σε άλλα παρόμοια παιχνίδια των αρχαίων Ελλήνων φαίνεται να υπάρχει κάποια εξέλιξη. Στο παιχνίδι «φολλις» η «μπάλα» ήταν μεγαλύτερη από φουσκωμένο έντερο ζώου κι έμοιαζε περισσότερο με τις σημερινές. Στο παιχνίδι «Επίσκυρος» (ή «Φαινίνδα») υπήρχαν πλέον δύο ομάδες με ορισμένο (και ίσο μεταξύ τους) αριθμό παικτών σύμφωνα με αναφορές του θεατρικού ποιητή Αντιφάνη (388-311 π.Χ.). Στη μέση του χώρου του παιχνιδιού υπήρχε μια γραμμή, ενώ υπήρχαν και γραμμές «τερμάτων» στα δύο άκρα. Παράλληλα με την Ελλάδα, γραπτές αναφορές από την Κίνα μιλούν για «ποδόμπαλα» λίγο αργότερα.

Στην Αρχαία Ελλάδα τα παιχνίδια μπάλας ήταν περισσότερο δημοφιλή στην Σπάρτη όπου η ομαδικότητα καλλιεργούνταν με τον ομαδικό αθλητισμό. Αλλά και στην Αθήνα θα πρέπει να ήταν δημοφιλή τα παιχνίδια μπάλας. Διασώζεται η πληροφορία ότι οι Αθηναίοι ψήφισαν να φτιαχτεί άγαλμα του Αριστόνικου από την Κάρυστο, και να του δοθεί – πολύ τιμητικά – το δικαίωμα να είναι Αθηναίος πολίτης, επειδή ήταν πολύ επιδέξιος με τη μπάλα (καλός στις τρίπλες!). 

Οι αναφορές του Ομήρου, προέρχονται από την εποχή του Τρωϊκού πολέμου κι ακόμα παλαιότερα, τα Μινωικά και Μυκηναϊκά χρόνια και γι’ αυτό μπορούμε να είμαστε βέβαιοι αφού έχουν ανακαλυφθεί Υστερομινωικές παραστάσεις παιχνιδιού με μπάλες. Το παιχνίδι με μπάλα λοιπόν από τους Έλληνες έχει ιστορία που περνά από τον 12ο και 13ο π.Χ. αιώνα και χάνεται στην προϊστορία.

Οι Ομηρικές μπάλες είναι κόκκινες (και μάλλον πάνινες) και μαζί με κάποιες αρχαίες αναπαραστάσεις αρχίζουν να διηγούνται μια «άλλη» ιστορία του ποδοσφαίρου. Σ’ αυτήν το σημερινό άθλημα είναι λιγότερο «αθλητικό» και περισσότερο «μεταφυσικό» ή θρησκευτικό. Γιατί στον κόσμο των αρχαίων η κόκκινη σφαίρα-μπάλα συμβόλιζε τη γονιμότητα και τον «κόκκινο δίσκο» που ήταν ο φορέας της… το φεγγάρι.

Το κόκκινο είναι χρώμα που σχετίζεται με τον Έρωτα και το Φεγγάρι. Σε ποίημα του αρχαίου ποιητή Ανακρέοντα δείχνεται ο Έρωτας να πετάει, όχι βέλη όπως τον θέλουν κάποιες πολύ μεταγενέστερες αναπαραστάσεις, αλλά μια κόκκινη μπάλα! Η «σφαίρα» δε σε σχέση με τον Έρωτα δεν είναι τυχαία, ούτε μοναδική στον Ανακρέοντα. Η «σφαίρα» ήταν σύμβολο Ορφικό και ήταν ακόμα ένα από τα παιχνίδια του Ζαγρέα – του νεαρού Διόνυσου. Κι έτσι κόκκινη (πορφυρέη) μπάλα που παίζουν οι νεαροί Φαίακες στην Οδύσσεια, δεν είναι απομονωμένο περιστατικό. Όπως γράφει ο Παναγής Λεκατσας στο βιβλίο του «ΕΡΩΣ»: «… Το τόπι είναι ομοίωμα του φεγγαριού. Τα παιχνίδια του κατεβαίνουν από τους μαγικούς αγώνες της φεγγαρολατρείας και στην Ελλάδα ανακρατεί ιερουργικό χαρακτήρα. Το πορφυρό έτσι χρώμα των Φαιάκων (που πολλά της εικόνας τους έχουν μινωική χαραγή) δεν είναι ασχέτιστα με το φεγγάρι. Η σελήνη πάλι, είναι πορφυρή και αυτή…» (κεφ. 11)

Ένα άλλο αξιοσημείωτο εδώ είναι ότι το φεγγάρι, όσο πιο πίσω πάμε στο χρόνο, τόσο πιο «αρσενικό» είναι. Σήμερα το φεγγάρι θεωρείται ως γυναικείο και θηλυκό «σύμβολο». Πραγματικά ήδη από την Ελληνική αρχαιότητα είχε αρχίσει να παίρνει αυτή τη γυναικεία μορφή, όμως δεν ήταν πάντοτε έτσι. Το φεγγάρι στην προϊστορία και στα πρώτα χρόνια της ιστορίας φαίνεται να ήταν «αρσενικό». Όχι απλά σύμβολο αλλά και φορέας το ίδιο της γυναικείας γονιμότητας. Σαν άντρας, «γονιμοποιούσε» και κάποτε πίστευαν ότι εξαιτίας του ερχόταν τα παιδιά. Ήταν ο Άντρας, όλων των γυναικών.

Αυτό στις αρχαίες κοινωνίες, όπου η γονιμότητα ήταν ίση με την επιβίωση, είχε ξεχωριστή σημασία. Το κόκκινο φεγγάρι, που έλεγχε τη γονιμότητα, ήταν κάτι που οι γυναίκες αγωνιζόταν «να κατεβάσουν» για να είναι γόνιμες. Αρχαίες αναπαραστάσεις, όπως εκείνη που δείχνει «Μάγισσες από τη Θεσσαλία» να κατεβάζουν το φεγγάρι, με τη χρήση μαγικών, ξίφους και ραβδιού, δείχνει το πώς προσπαθούσαν να ελέγξουν τον φεγγάρι ως «παράγοντα εγκυμοσύνης». Δοξασία που περνώντας μέσα από Βυζαντινά Γιατροσόφια έφτασε παραλλαγμένη μέχρι τις μέρες μας αλλά έχει τις αρχές της στην Παλαιολιθική εποχή.

Ενώ όμως οι γυναίκες θεωρούσαν τέτοιο το φεγγάρι, άρχισαν οι άντρες να κυριαρχούν στις γυναίκες, κι ο έλεγχος του φεγγαριού, της κόκκινης σφαίρας, πέρασε σ’ αυτούς. Έτσι από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα τα παιχνίδια με τη μπάλα είναι κυρίως «ανδρικά αθλήματα». Παρά τη συμμετοχή γυναικών, και ως παίκτριες και ως θεατές, σε παιχνίδια με μπάλα, γεγονός είναι ότι αυτά δεν συναρπάζουν και πολύ την πλειοψηφία των γυναικών. Δεν τα βρίσκουν αρκετά ενδιαφέροντα., καθώς η «γονιμοποίηση» είναι ανδρικό «παιχνίδι». Γιατί τελικά περί αυτού πρόκειται:

Το ποδόσφαιρο ως Γονιμική Ιεροτελεστία. Γιατί τελικά το ποδόσφαιρο δεν είναι «θρησκεία» αλλά «μαγεία». Γι’ αυτό και μαγεύει τους «φιλάθλους» σε ολόκληρο τον κόσμο. Γι’ αυτό και φέτος στο Mudial οι ζωές και οι ρυθμοί των περισσοτέρων μας θα αλλάξουν ακόμα κι αν δεν δούμε τους αγώνες. 

Θα είναι ακόμα και χωρίς να το ξέρουμε «πιστό» στην πανάρχαια παράδοση παιχνιδιών με μπάλα: μια διονυσιακή περιπέτεια, αναζήτησης, περιπλάνησης και γλεντιού που διώχνει τις έγνοιες από το νου. Έστω και για 90 λεπτά κάθε φορά.

Αυτό είναι το «μυστικό» του Mudial. Η δύναμη που κρύβει μέσα της η μπάλα, έτσι ώστε να μπορεί να επηρεάζει τη ζωή των ανθρώπων με τρόπους που δεν υποπτευόμαστε.

Βέβαια, αυτή η δύναμη έχει και τη σκοτεινή της πλευρά. Όπως και τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μπορεί να χρησιμοποιηθεί καταχρηστικά: 

Από την μια η – δήθεν – «λαμπερή» της πλευρά προωθεί τον καταναλωτισμό και τη χωρίς κριτική και λογική σκέψη μανία για αγορές. Μην ξεχνάμε ότι οι «χορηγοί» περιμένουν σκληρά ανταλλάγματα από τους αγώνες που μας «προσφέρουν».

Από την άλλη, στη σκιά, μια εξίσου χωρίς κρίση και λογική σκέψη μανία που οδηγεί στο φανατισμό, και τελικά στον εξευτελισμό των «φιλάθλων» με το «χουλιγκανισμό». 

Για το ποδόσφαιρο, και ειδικά με αφορμή ποδοσφαιρικούς αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλου έχει γίνει ακόμα και πόλεμος: Ο Πόλεμος του Ποδοσφαίρου έγινε μεταξύ Ονδούρας και Ελ Σαλβαδόρ από τις 14 Ιουλίου του 1969 μέχρι τις 20 Ιουλίου. Το αποτέλεσμα του «αγώνα» ήταν να χάσουν και οι δύο χώρες: 2000 νεκροί (οι περισσότεροι άμαχοι) από της πολεμικές συγκρούσεις… Έφταιγε το ποδόσφαιρο; Όχι φυσικά, τα αίτια ήταν οικονομικά, αλλά το ποδόσφαιρο το είδαν, όπως και πολλοί άλλοι, σαν αφορμή.

Σε κάθε περίπτωση αυτές οι πλευρές δεν έχουν να κάνουν με την «ιερή» διονυσιακή μανία της χαράς και του γλεντιού της ζωής που γεμίζει ενθουσιασμό για το άθλημα.

Όλα τα παιχνίδια με μπάλα ή μπάλες προέρχονται από τις παλιές τελετουργίες με "σφαίρες". Έτσι ότι ισχύει για το ποδόσφαιρο ισχύει και για το βόλεϊ, το χάντμπολ, και το μπάσκετ (όπου διατηρείται και η «κόκκινη» μπάλα). Στις μέρες μας απλά βρίσκουμε την πιο έντονα θρησκευτική/μαγική τους έκφραση μέσα από το ποδόσφαιρο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ισχύει αυτό και με τα υπόλοιπα παιχνίδια μπάλας. Ομαδικά ή μη. Στα ομαδικά είναι όμως εντονότερο το στοιχείο γιατί πρόκειται για συλλογικές πράξεις – όπου συμμετέχει ο «δήμος» (ο λαός), ενώ στα μη-ομαδικά παιχνίδια ξεχωρίζει ο προσωπικός ανταγωνισμός. 

Το ποδόσφαιρο, κι όπως το γνωρίζουμε σήμερα, είναι φανερά ένα παράγωγο θρησκευτικών τελετών που συμβολίζουν τον αγώνα να διατηρηθεί «του αυγό» (ωάριο) της ζωής από τους κινδύνους του χειμώνα.

Να μην ξεχνάμε ότι και ημερολογιακά ακολουθεί τις αλλαγές των εποχών. Η ποδοσφαιρική περίοδος ξεκινά με το τέλος του καλοκαιριού και τον Σεπτέμβριο, κοντά στην Φθινοπωρινή ισημερία (που κατά κάποιο τρόπο σημαδεύει και την έναρξη της «νέας» χρονιάς: ανοίγουν τα σχολεία, ξεκινά το νέο θρησκευτικό – εκκλησιαστικό - έτος κτλ.) Είναι η εποχή της αφθονίας, με το θερισμό να έχει ολοκληρωθεί και τον τρύγο να αρχίζει. Ενώ λήγει όταν τα σπαρτά αρχίζουν να είναι έτοιμα για θερισμό κι όταν το κυνήγι θηραμάτων είναι ευκολότερο. Κοντά στο Θερινό ηλιοστάσιο.

Ο κάθε παίκτες ως «άρχοντας των θηρίων» (πόσις θηρών) κυνηγά τη μπάλα που μπορεί να είναι ταυτόχρονα φορέας της γονιμότητας – το ιερό «αυγό» - αλλά και της τροφής αν την δούμε ως «όπλο» με το οποίο εξασφαλίζει την τροφή – άρα και την επιβίωση της «φυλής».

Αυτό μοιάζει σαν μια αναχώρηση από τη φεγγαρική προέλευση, αφού ακολουθεί τον ηλιακό κύκλο, όμως στην πραγματικότητα ακολουθεί απλά τις εποχές. Η γονιμότητα δεν είναι συνδεδεμένη μονάχα με το φεγγάρι μα και με τον ήλιο.

Κι όχι μονάχα στην αρχαία Ελλάδα. Αν και από εκεί έχουμε πληροφορίες μιας σχεδόν αδιάσπαστης αθλητικο-θρησκευτικής παράδοσης, τα παιχνίδια με τη μπάλα είναι παγκόσμιο φαινόμενο κι αυτή η οικουμενικότητά τους δείχνει την παλαιολιθική παλαιότητα του γονιμικού συμβολισμού τους.

Στην – εχθρική για την Ελλάδα – Περσία των περσικών πολέμων υπήρχε κάποιο παιχνίδι με μπάλα όμοιο με το σημερινό πόλο (5ος αιώνας π.Χ.)

Από την Κίνα έχουμε πληροφορίες από τα χρόνια της Δυναστείας Χαν (2ος π.Χ. αιώνας), για ένα παιχνίδι σαν το ποδόσφαιρο, το cu ju όπως το αποκαλεί ένα στρατιωτικό εγχειρίδιο της εποχής και το οποίο παιζόταν με δερμάτινη μπάλα.

Στην Ιαπωνία του 600 μ.Χ. έπαιζαν στην Αυτοκρατορική Αυλή του Κυότο το kemari, επίσης παιχνίδι σαν το ποδόσφαιρο.

Παρόμοια παιχνίδια (και σημαντικότερα για την έρευνα) είναι αυτά που ανακαλύφθηκαν να παίζονται από ιθαγενείς της Αυστραλίας ( το Marn Grook), οι οποίοι ζούσαν αποκομμένοι από την υπόλοιπη ανθρωπότητα για χιλιάδες χρόνια.

Ενώ πιο γνωστά είναι τα «μέχρι θανάτου» ποδοσφαιρικά παιχνίδια των Μάγιας και των Αζτέκων της προκολομβιανής Αμερικής.

Οι μπάλες φτιαχνόταν από πολλά διαφορετικά υλικά, συνήθως δέρματα τυλιγμένα. Η φουσκωτή μπάλα από καουτσούκ ίσως είναι Μεσοαμερικάνικη επινόηση, αν και μπάλα από φουσκωμένο δέρμα αναφέρεται σε σχέση με την αρχαία Ελλάδα.

Όλη αυτή η παράδοση της αρχαιότητας τελικά βρήκε γόνιμο έδαφος στα βροχερά Βρετανικά νησιά. Στην Αγγλία του 12ου αιώνα βρίσκουμε ένα παιχνίδι που έμοιαζε ήδη περισσότερο μ’ αυτό που ξέρουμε και γρήγορα έγινε τόσο δημοφιλές ώστε σε κάποιες περιπτώσεις να το απαγορεύσουν! Πραγματικά, κατά τη διάρκεια των βασιλειών του Ερρίκου του 2ου και του Ερρίκου του 4ου το ποδόσφαιρο γνώρισε την απαγόρευση καθώς είχε θεωρηθεί ότι απομάκρυνε τους ανθρώπους από τα «παραδοσιακά» Αγγλικά αθλήματα όπως την ξιφομαχία και την τοξοβολία. 

Αλλά παράλληλα με όλη αυτή την ιστορική και αθλητική πλευρά του ποδοσφαίρου κινούνταν και η μεταφυσική του. Η ποδοσφαιρική θρησκευτικότητα!

Το ποδόσφαιρο όπως το γνωρίζουμε σήμερα εξακολουθεί να «ανδρικό» γιατί λίγο συναρπάζει τις γυναίκες κι ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι δεν είναι άμεσα θρησκευτικό (να μην ξεχνούμε ότι οι γυναίκες είναι γενικά πιο «θρήσκες»). Στηρίζει όμως και στηρίζεται από θρησκευτικά στοιχεία και προλήψεις.

Ολόκληρη σχεδόν η «βιομηχανία» τύχης των ημερών μας, στοιχήματα, ΠΡΟ-ΠΟ κτλ. στηρίζονται περισσότερο στο ποδόσφαιρο, παρά στα άλλα αθλήματα.

Αλλά το μεγάλο ρόλο, ίσως μεγαλύτερο από εκείνο των παικτών τον παίζει ο απλός αλλά «μαγικός» λαός: οι φίλαθλοι.

Όλοι θυμόμαστε ακόμα την πραγματικά Διονυσιακή φρενίτιδα που κατείχε την Ελλάδα όταν ξαφνικά διαπιστώσαμε ότι αγγίζαμε το περιπόθητο «Πανευρωπαϊκό Κύπελο» το 2004.

Ολόκληρη η «μαγική» τεχνολογία του ποδοσφαίρου μπήκε σε «εφαρμογή». Τα «γούρια» έδιναν κι έπαιρναν. Άνθρωποι έκαναν εκατοντάδες χιλιόμετρα διασχίζοντας την Ελλάδα έτσι ώστε να μπορέσουν να καθήσουν στο ίδιο ακριβώς σπίτι, στην ίδια ακριβώς καρέκλα, φορώντας τα ίδια ακριβώς ρούχα και με την ίδια ακριβώς παρέα (και τις ίδιες μπύρες ασφαλώς!) με τον «προηγούμενο» αγώνα που «είχαμε νικήσει»!

Οι ιαχές, τα … οργιακά βακχικά συνθήματα (χαρακτηριστικά προσανατολισμένα προς τη σεξουαλική πράξη και τη γονιμότητα!) οι σχεδόν ιεροτελεστικές κινήσεις ως χεριών του πλήθους, στα γήπεδα, στις πλατείες και τους… καναπέδες. Οι «ευχές» ξόρκια να μπει η μπάλα στο δίχτυα του αντιπάλου και να μη μπει στα δικά μας…… τα μαγικά, όχι κάποιοι καλοπληρωμένου παίκτη, αλλά τα μαγικά των απλών ανθρώπων σε ενέργεια! Φυσική μαγεία… και κάτι παραπάνω…

Ο ρόλος του «λαού» είναι σημαντικός κι αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι η ομάδα που παίζει «εκτός έδρας» ή με άδειο το γήπεδο λόγω τιμωρίας βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Είναι λες και η μπάλα «υπακούει» στις σιωπηλές «εντολές» τηλεκίνησης της πλειοψηφίας!

Ακούγεται παράξενο αλλά είναι κάτι που έχει κατά καιρούς μελετηθεί (π.χ. από το Ίδρυμα Παραψυχολογίας Leonid Vasiliev στη Ρωσία). Τα συμπεράσματα δεν είναι ασφαλή αλλά δείχνουν ότι όσο περισσότεροι «θέλουν» κάτι συγχρονισμένα τόσο πιο πιθανό είναι να γίνει. Και ποιας άλλης χώρας ο λαός ήθελε τόσο διακαώς το «Πανευρωπαϊκό» στο ποδόσφαιρο ή στο Μπάσκετ τα τελευταία χρόνια; Πόσο «έσπρωχνε» όλη η Ελλάδα τη μπάλα προς το καλάθι σ’ εκείνο το «επικό»: Βάλτο αγόρι μου;

Μπορούμε να αναρωτιόμαστε λοιπόν: Αν η ομάδα μας δε νίκησε, μήπως είναι επειδή δεν το επιθυμήσαμε αρκετά; Σίγουρα οι παίκτες δεν σκοράρουν μόνοι τους, αλλά να τους βοηθά και το πλήθος, αλλιώς δεν θα υπήρχε εξάρτηση και πλεονέκτημα «έδρας».

Όλα αυτά με ένα σκοπό: να μπει η μπάλα στα δίχτυα του αντιπάλου. Αν αυτό δεν είναι συμβολισμός γονιμοποίησης τότε αναρωτιέμαι, τι είναι;

Αλλά είναι πραγματικά συμβολισμός γονιμοποίησης και νίκης των ανθρώπων ενάντια στους φυσικούς εχθρούς και στην εχθρική φύση. Κι όλα αυτά μέσα από ένα άθλημα που περιέχει μέσα του πολλά περισσότερα απ’ όσα αφήνουν τα φαινόμενα να δούμε.

Κι όσο κι αν είναι έντονότερος ο Διονυσιακός χαρακτήρας στα «Παγκόσμια» και «Πανευρωπαϊκά» κύπελα, το ίδιο σε μικρογραφία γίνεται τα Σαββατοκύριακά. Μέσα κι έξω από τα γήπεδα. Με τους φιλάθλους-οπαδούς να ξορκίζουν το κακό και να προσκαλούν την αφθονία, σε γκολ, αλλά και στη ζωή του την ίδια. Αυτό που μοιάζει με άθλημα, καταλαβαίνουν οι ίδιοι ότι είναι κάτι βαθύτερο. Μια ιερή πράξη που χωρίς να γίνεται αντιληπτό δίνει στο ποδόσφαιρο το ξεχωριστό του (και ακατανόητο αν το δούμε διαφορετικά, από ξερή ‘αθλητική’ σκοπιά) νόημα.ΠΗΓΗhttp://www.neoastro.gr

 

Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ Η Α-ΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Η μνήμη του χώρου και η α-λήθεια του χρόνου.

Όταν ηττηθείς στον χώρο, είτε αυτός είναι η γη είτε η θάλασσα, μπορείς να αντισταθείς και να ανακάμψεις μέσω του χρόνου, μέσω της μνήμης' όταν ηττηθείς στον χρόνο, στη μνήμη, τότε ηττάσαι οριστικά' δεν ανακάμπτεις, αντιδράς αλλά δεν αντιστέκεσαι, αντιδράς αλλά δεν σκέφτεσαι, αντιδράς αλλά δεν αντεπιτίθεσαι, παραμένεις οριστικά υποταγμένος, οριστικά ηττημένος. Σε καταβάλλει το αίσθημα της παραίτησης, της ηττοπάθειας, της κατάθλιψης, της αδυναμίας. Δεν πιστεύεις σε τίποτα και δεν πρεσβεύεις τίποτα' παρά μονάχα τη λήθη.

Ο χώρος είναι σημείο αναφοράς και σύνδεσης με τον χρόνο, η γη και η θάλασσα είναι σημείο αναφοράς και σύνδεσης με τη μνήμη.

Η εκάστοτε κυρίαρχη εξουσία, όποια και εάν είναι αυτή, έχει πρώτα και κύρια έναν εχθρό' τη μνήμη, γιατί η μνήμη είναι αυτή που ανασύρει από τη λήθη και φανερώνει το παρελθόν του φορέα της, όταν αυτός δεν ήταν ακόμη κυρίαρχος, και η κάθε εξουσία θέλει να αυτόπροβάλλεται ως αιώνια και ες αεί, ως ανίκητη, ως αδιανόητο να υπάρξει χώρος και χρόνος δίχως αυτήν.

Ο πρωταρχικός τρόπος και μέσον για να πολεμήσεις τη μνήμη, είναι να αποσυνδέσεις τους ανθρώπους από τον χώρο τους, από την «πόλη» τους, και να τους καταστήσεις ανίκανους να παίρνουν αποφάσεις και πρωτοβουλίες για τις ζωές τους, καθώς δίχως «πόλη», δεν υπάρχουν ούτε πολίτες, ούτε «πολιτισμός», παρά μονάχα υπήκοοι και «νομαδισμός» -ο νέος νομάδας και (περι)πλανητής, ο άνθρωπος του μέλλοντος, ο νέος άπατρις και φυγάς, έχει μια ιδιαίτερα σημαντική διαφορά από τον παλαιό, την οποία ξεχνούν ή συγκαλύπτουν. Την ανυπαρξία της μνήμης. Οι παλαιοί νομάδες, αυτοί οι γονιμοποιητές, ήταν οι νομάδες, του πάντα και ες αεί ρέοντος ποταμού της α-λήθειας, και όχι του της λήθης ποταμού, που από τα νερά του πίνουν οι κατερχόμενοι στον Άδη ζωντανοί νεκροί' ποτέ δεν έζησαν δίχως μνήμη και ποτέ δεν την εγκατέλειψαν, εξ ου και ζούσαν ελεύθεροι. Η μητ(ε)ρα αυτών των σπουδαίων και σαγηνευτικών παλαιών απάτριδων, ήταν οι δημιουργίες και η μνήμη τους.

Όσοι στην ιστορία επέβαλλαν μαζικούς ξεριζωμούς ανθρώπων, μαζικές μεταφορές και «απεδαφικοποιήσεις», το έπραξαν είτε για να σβήσουν κάθε ίχνος αντίστασης, είτε για δουλεμπόριο, είτε για λόγους μαζικής παραγωγής θανάτου και εξάλειψης της μνήμης αυτών των πράξεων, και αυτό το πέτυχαν με την αποσύνδεση από τη γη και τη θάλασσα, με την αποσύνδεση από τον χώρο, προσπαθώντας να σβήσουν τα ίχνη των πράξεων τους, για να καθιερώσουν και να επιβάλλουν την εξουσία τους πρώτα σε αυτόν, με τελικό σκοπό να την διαιωνίσουν και να την παρουσιάσουν ως ες αεί στον χρόνο.

Ο τελικός τους εχθρός ήταν, είναι και πάντα θα είναι ο χρόνος.
Η μνήμη και η α-λήθεια που αυτή φέρει

.http://cosmoidioglossia.blogspot.gr/