arxigramma-Piιστεύω πως παρακολουθείτε καθημερινά την ειδησεογραφία. Επομένως, γνωρίζετε άριστα τις εξελίξεις στο θέμα των ημερών, δηλαδή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Νά συμφωνίες κάτω απ’ το τραπέζι εδώ, νά απόπειρες δωροδοκίας εκεί, νά δηλώσεις παρακεί, νά δημοσιεύματα πάρα-παρακεί, καί ούτω καθ’ εξής.
Εγώ θα εστιαστώ στο πρόσωπο, ή -καλύτερα- τα πρόσωπα, που φέρονται ως υποψήφια απ’ το πολιτικό κατεστημένο… καί θ’ αντιπροτείνω τα δικά μου.

Λοιπόν, το πολιτικό κατεστημένο, καλο/κακο-μαθημένο:
  • (α) στο να γίνεται πάντα το δικό του,
  • (β) στο να θεωρεί το κράτος τσιφλίκι του,
  • (γ) στο να εμφανίζει στον λαουτζίκο έτοιμες «λύσεις» απ’ τα παρασκήνια (διάβαζε: «απ’ τα κτίρια με τα ασπρόμαυρα πλακάκια»), χωρίς προηγούμενες διεργασίες συζητήσεων κτλ,
μας πασσάρει ως μέγιστο ζήτημα των ημερών την εκλογή (στη θέση του ΠτΔ) ενός τύπου, καλούμενου Δήμα. Καί ταυτόχρονα αφήνει «διαρροές» στα ΜΜΕ πως, αν δεν τραβήξει ο Δήμας στις δύο πρώτες ψηφοφορίες, υπάρχει κι ένας Κουβέλης ως καβάντζα στην τρίτη.
Κι εγώ (ο διόλου αφελής) ερωτώ: Ποιοί είν’ αυτοί οι λεβέντες, που θέλουν να γίνουν αρχηγοί των Ελλήνων; Έ;
Διότι, η προσωπικότητα, η αξιοπρέπεια, κι ο τσαμπουκάς του Δήμα ισοδυναμούν με τις αντίστοιχες ενός διανοητικά καθυστερημένου πιθήκου, που επιπλέον έφαγε ενέσεις καταστολής στον πισινό. Ο δε Κουβέλης είναι ένας κλασικός καρεκλόβιος πολιτικάντης καί τίποτ’ άλλο. (Προσπαθώ να θυμηθώ τί προσέφερε στον τόπο τόσα χρόνια, καί δεν βρίσκω κάτι.)
Πριν προχωρήσουμε, όμως, οφείλω να ξεκαθαρίσω δύο τινά.

Πρώτον, την απορία που πιθανόν έχετε, πώς το 2009 κάποιος δημοσιογράφος τοπικής εφημερίδας ήξερε γιά τον Δήμα (καί είχε γράψει) ότι μιά μέρα θα γίνει ΠτΔ.
Επειδή κι εγώ ζώ εκτός Αθήνας (στην «επαρχία»), γνωρίζω καλά πώς γίνονται αυτά τα πράγματα: απλούστατα, οι τοπικοί δημοσιογράφοι αναπαράγουν αυτά που τους λένε έτοιμα οι τοπικοί πολιτευτές. Πχ: Βουλευτής της επαρχίας προορίζεται ν’ αναλάβει τη θέση -λέμε τώρα- του «προέδρου δεοντολογίας» του κόμματός του. (Μιλάμε γιά ήδη συμφωνημένη δουλειά με τον αρχηγό του καί τον γενικό γραμματέα του κόμματος, που όμως δεν την ξέρουν ακόμη οι άλλοι κομματικοί του ομοτράπεζοι.) Τί κάνει; Πάει στον τοπικό δημοσιογράφο, τον χαρτζηλικώνει, κι ο τελευταίος γράφει κάτι σαν: «- Ο κ. Τάδε είναι σεβαστό πρόσωπο κοινής αποδοχής, κι έχει κάνει τόσα πολλά γιά το κόμμα! Άρα, γιατί να μην τον ανταμείψει το κόμμα με τη θέση του προέδρου δεοντολογίας; Κρίμα δεν είναι, αν δεν το κάνει;»
Κι έτσι, όταν έρχεται ο καιρός ο Τάδε πράγματι να γίνει πρόεδρος δεοντολογίας, όπως είχε προσυμφωνηθεί μυστικά, μ’ ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια:
  • Ο δημοσιογραφάκος «αναβαθμίζεται», εμφανιζόμενος ως κατέχων εμπιστευτικές πληροφορίες.
  • Ο κύριος Τάδε εμφανίζεται πως έχει τη «λαϊκή υποστήριξη».
  • Κι ο αρχηγός του κόμματος βγαίνει ασπροπρόσωπος στους υπόλοιπους γκρινιάζοντες πολιτικούς του (διότι κάθε τέτοια θεσούλα ανταμείβεται με όβολα, όχι με σκέτη δόξα – γι’ αυτό θα γκρινιάξουν), διότι σου λέει: «- Ορίστε, αυτόν τον υποστηρίζουν καί οι τοπικές εφημερίδες της εκλογικής του περιφέρειας. Εσείς, τί υποστήριξη έχετε, καί μου παραπονιέστε τώρα;»
Ακριβώς αυτό έγινε καί το 2009 στην τοπική εφημερίδα της Κορινθίας. Τίποτε το μυστήριο, ή το δυσεξήγητο.
Το μόνο μυστήριο είναι ποιές στοές συμφώνησαν στο πρόσωπό του, ως κοινής αποδοχής. Διότι: ηπαπαραίοι, γερμαναράδες, αγγλίτσοι, καί οξαποδουηλαίοι έπρεπε πρώτα να συμφωνήσουν στο ποιός τους βολεύει περισσότερο απ’ όλους, όταν θα κάνουν τη μελλοντική μοιρασιά της Ελλάδας. Προσχεδιασμένα πράγματα πρίν κάν μπούμε στο ΔΝΤ, όπως καταλαβαίνετε.
Αλλά, προσωπικά κάτι τέτοια ερωτήματα τα προσπερνώ. Διότι, εάν ασχοληθώ μαζί τους, αρχίζω να έχω φαγούρα… ξέρετε πού. (Τους έχω σε πολλή εκτίμηση κάτι τέτοιους, τί να σας λέω.)

Δεύτερον, θ’ απαντήσω στην πιθανή απορία σας «γιατί ειδικά ο Δήμας».
Χμμμ… Νομίζω μία απάντηση είναι αρκετά προφανής: παρατηρήστε τον καλά, καί πείτε μου αν ο Ελληνικός Λαός, στο σημερινό του το χάλι, δεν του μοιάζει. Εγκεφαλικές λειτουργίες μηδέν, αξιοπρέπεια μηδέν, τσαμπουκάς μηδέν. Δυστυχώς. Άρα, ποιόν καλύτερον του μηδενικού αυτού ν’ απαιτήσουμε;
Μία δεύτερη απάντηση: ο Δήμας δεν πρόκειται ν’ αντιδράσει, ακόμη κι αν κάποιος πρωθυπουργός του στείλει να υπογράψει νομοσχέδιο ότι γινόμαστε επισήμως αποικία πχ της Γερμανίας, κι ότι τέλος ο Εθνικός Ύμνος καί τα εθνικά μας σύμβολα – αντικαθίστανται με τα αντίστοιχα γερμανικά… εφ’ όσον «έτσι αποφάσισε» η Βο(υ)λή με 151 βο(υ)λευτές. Πώς ο Άτταλος ο Γ’ χάρισε το κράτος του στους Ρωμαίους; Ά, γειά σας!
Άρα ο Δήμας είναι ο ιδανικός (γιά γερμαναράδες καί λοιπούς παρεμφερείς) ΠτΔ, καί μην απορείτε.
Μιά τρίτη απάντηση: Οι επικυρίαρχοι του πλανήτη την καταβρίσκουν σα μικρά παιδιά, όταν περνάει το δικό τους. Μην ξεχνάτε πως στις ηπαπάρα επέβαλαν ως προέδρους τον Ρήγκαν καί τον Θάμνο Τζούνιορ! Διότι, σου λέει, ακόμη καί πιθήκους να κατεβάσουμε ως υποψηφίους, θα τους προσκυνήσετε ρέ γκοΐμ! (Καί το μαϊμουδοπροσκύνημα όντως έγινε, όπως καλά ξέρετε.) Έ, λοιπόν, πάνε να κάνουν κι εδώ το ίδιο. Στη χώρα του Πλάτωνα καί του Αριστοτέλη.

Συνεπώς, γιά να τη σπάσω σε τέκτονες καί ξένα κέντρα αποφάσεων, καί στις ετοιματζήδικες «λύσεις» τους γιά «σωτήρες» της Ελλάδας, σήμερα θα προτείνω τους δικούς μου υποψηφίους.
Λοιπόν, προτείνω τα εξής παντελώς άγνωστά μου (καί παντελώς …γνωστά μου) άτομα, ανάκατα:
  • Τον Μήτσο, τον συνταξιούχο.
  • Την Κατερίνα, τη δικηγόρο.
  • Τον Γιώργο, τον ναυτικό.
  • Την Πολυξένη, τη νοικοκυρά.
  • Τον Θανάση, τον επιπλοποιό.
  • Τη Νίκη, την εμποροϋπάλληλο.
  • Τον Μάνο, τον κομμωτή.
  • Τη Βασιλική, απ’ την τράπεζα.
  • Τον Νίκο, τον υδραυλικό.
  • Τη Φωτεινή απ’ το χωριό, με τα ωραία φαγητά καί τις ωραίες αφηγήσεις.
  • Τον Κώστα, τον ηλεκτρολόγο.
  • Τη Γεωργία, με τη βιοτεχνία με τις υπέροχες μαρμελάδες.
  • Τον Αχιλλέα, τον αγρότη.
  • Τη Ρούλα, την ελαιοπαραγωγό.
  • Τον…
  • Την…
  • Τον…
  • Την…
  • …
  • Καί τελευταίον, αλλ’ όχι έσχατον, τον Παναγιώτη τον άστεγο.
Εν ολίγοις, τον καθημερινό Έλληνα καί την καθημερινή Ελληνίδα. Γιατί, δηλαδή; κατώτεροι-ες του Δήμα είναι; Μωρ’, άειντ’ από ‘δώ!

Εάν, τώρα, γιά κάποιους λόγους δεν σας αρέσει ο κατάλογος των προταθέντων/προταθεισών, έχουμε κι άλλον. Έχουμε τον …κυριλέ! :-) (Απ’ το «κύρος» – δεν εννοώ ότι οι προειρηθέντες δεν είναι κύριοι καί κυρίες.)
Εννοώ, Έλληνες επιστήμονες διεθνούς κύρους – ή, τέλος πάντων, κύρους που μου γουστάρει εμένα! :-) Δόξα τωι Θεώι, από επιστήμονες κύρους έχουμε πληθώρα, μέχρι που κάνουμε κι εξαγωγή. Όπως πχ οι κύριοι Νανόπουλος, Δανέζης, Θεοδοσίου, Λυγερός (ο μαθηματικός, όχι ο δημοσιογράφος).

Εάν καί πάλι δεν σας αρέσει το …μενού (ρέ, δυστροπία!… :-) ), σας έχω το κερασάκι στην τούρτα – κι εδώ το «όχι» δεν πρόκειται να το εκλάβω ως απάντηση. (Πολύ δύσκολοι μου είστε, μωρέ, που φτάσαμε στην τρίτη επιλογή! :-) ) Προτείνω, λοιπόν, τις συνιστολόγες κυρίες:
  • Πόπη Σουφλή (εδώ το ιστολόγιό της), καί
  • Μαρία Σεφέρου (εδώ το ιστολόγιό της).
Γιατί;
Δύο οι λόγοι.
Πρώτον, καί οι δυό τους έχουν άπειρη υπομονή ν’ ασχολούνται (καί να τη σχολιάζουν) με την «ψιλοβελονιά» νόμων καί τροπολογιών, που «πίπτουν βροχηδόν εις το Κοινοβούλιον» – καταπώς έγραψε ο μέγας Ροΐδης. Άρα, το γνωρίζουν καλώς το …σπόρ – καί στη δεδομένη στιγμή είναι ικανές (πριν υπογράψουν) να στείλουν πίσω διάφορα παρτσακλά νομοσχέδια, γιά …ρεκτιφιέ. Πράγμα που δεν θα τό ‘κανε κανένας Παπούλιας καί κανένας Δήμας.
Κι ακόμη: όταν έφτασαν ενάμισυ εκατομμύριο κόσμος να διαμαρτύρονται έξω απ’ τη Βο(υ)λή, ο αξιολύπητος Τσάρλς (με το τουρκάκι εγγόνι) δεν θεώρησε πως η κυβέρνηση αντίκειται στο λαϊκό αίσθημα, ώστε να διαλύσει τη Βουλή καί να προκηρύξει εκλογές. Οι προαναφερθείες κυρίες, όμως, θεωρώ πως θα πράξουν στο ακέραιον το συνταγματικό τους καθήκον, όταν ξαναφτάσει τέτοια ώρα.
Ο δεύτερος λόγος, γιά τον οποίο προτείνω τις παραπάνω κυρίες, είναι μεταφυσικός – κι ευχαριστώ τον φίλο, που μου τον σφύριξε.
Η γυναίκα, κάθε γυναίκα, το σπίτι της δεν το αφήνει αχούρι. Παίρνει τη σκούπα καί το καθαρίζει. Όμως, η Ελλάδα σήμερα είναι αχούρι. Έτσι, συμβολικώς καί μεταφυσικώς χρειάζεται γυναίκα στην ηγεσία της, που θα «πιάσει τη σκούπα», καί θα καθαρίσει τη βρωμιά.
Το πιάσατε το υπονοούμενον;

Εδώ μου τέλειωσαν οι προτάσεις! :-) Εάν δεν έκανα ειδική μνεία σ’ εσένα, αναγνώστη μου, εμμέσως πλήν σαφώς μπαίνεις στην πρώτη κατηγορία.
Όσο γιά μένα, εγώ γιά κάμποσο ακόμη πρέπει να δρω στη σκιά. Γι’ αυτό δεν μπορώ (καί δεν πρέπει) να ζητήσω το αξίωμα αυτό, ή οποιοδήποτε άλλο.

Πριν κλείσουμε, να σας εξηγήσω καί ποιά η σημασία μιάς τέτοιας κίνησης… μιά που εγώ ο ίδιος σας είπα ότι δεν πρόκειται να πάρετε ούτε μία ψήφο. Τί, δηλαδή; αφού δεν θά ‘χει που δεν θά ‘χει αποτέλεσμα η υποψηφιότητά σας, να σας γελοιοποιήσω θέλω;
Όχι. Δεν θέλω να σας ζημιώσω. Η υποβολή υποψηφιότητας μη αναμενόμενης απ’ το πολιτικό κατεστημένο, έχει μεγάλη καί πολλαπλή σημασία:
  • Δείχνει στο πολιτικό κατεστημένο ότι αυτό κακώς θεωρεί το κράτος καί τους θεσμούς τσιφλίκι του. Επομένως, να το ξεχάσει αυτό το «δεδομένο».
  • Το πολιτικό κατεστημένο θ’ αρχίσει να σκέφτεται πως τίποτε πιά δεν είναι σίγουρο, καί πως ο Λαός μπορεί κάποια μέρα να του κάνει χοντρά χουνέρια. (Παρά τις καταστολές με αεροψεκασμούς, ραδιοκύματα, αλητο-ΜΜΕ, ΜΑΤ, κτλ κτλ.) Επομένως, ίσως καί να συμμαζέψει κάπως τα βρωμόχερά του απ’ την Ελλάδα. («Ίσως», λέω.)
  • Το πολιτικό κατεστημένο, αλλά καί τα διεθνή σκοτεινά κέντρα αποφάσεων, μάλλον θα υποχρεωθούν να τροποποιήσουν (ή ν’ αλλάξουν τελείως) τα βρωμερά τους σχέδια εναντίον μας. Πράγμα που δεν μας χαλάει καθόλου. Η εκλογή μη αναμενόμενου προσώπου ως ΠτΔ θα είναι το κατσαβίδι μέσα στα καλολαδωμένα γρανάζια του καλοκουρδισμένου δολοφονικού μηχανισμού τους! Μπορεί καί να τα διαλύσει όλα!
Αυτά, όσον αφορά την ταπεινή μου ανάλυση, καί συγνώμη αν ξέχασα κάτι.

Λοιπόν; Τί λέτε;https://ergdhmerg.wordpress.com/