Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΜΕΛΙΣΣΩΝ..[Ο ΗΣΙΟΔΟΣ,Η ΡΩΜΗ ΚΑΙ Ο MANDEVILLE]

 



Από τις 30 Μαΐου ως τις 3 Ιουνίου του 17 π.Χ., ο αυτοκράτορας της Ρώμης Οκταβιανός Αύγουστος είχε προγραμματίσει μια φαντασμαγορική φιέστα για να υποδεχτεί τον νέο αιώνα που θα σήμανε το τέλος σχεδόν ενός αιώνα εμφυλίων πολέμων και θα εγκαινίαζε την νέα Χρυσή Εποχή ειρήνης και ευημερίας υπό την αιγίδα του αυτοκράτορα. Σόου χολιγουντιανών διαστάσεων με αναπαραστάσεις ναυμαχιών είχαν προγραμματιστεί, η έλευση ενός κομήτη είχε εύστοχα προβλεφθεί από τους αυλικούς αστρονόμους, και ο ποιητής Οράτιος είχε επιστρατευτεί να συνθέσει το carmen saeculare, το οποίο θα υμνούσε την νέα εποχή που δεν θα είχε τέλος. Το νέο καθεστώς, αφού επιβλήθηκε στρατιωτικά και πολιτικά, χρειαζόταν τώρα θεάματα και ποίηση για να διεκδικήσει την ύπαρξή του μέσα στους αιώνες και να επουλώσει το αιματηρό παρελθόν των εμφυλίων πολέμων. Χρειαζόταν ένα μύθο. Οι φιλοδοξίες του Αυγούστου δεν είχαν καμία σχέση με μετριοπάθεια. Ο ίδιος ανακήρυξε τον εαυτό του θεό αναλαμβάνοντας το όνομα Αύγουστος. Η Ρώμη δεν διεκδικούσε μόνο τα εγκόσμια αλλά και τα υπερκόσμια. Το Weltanschauung της αυτοκρατορίας επόπτευε το χώρο και το χρόνο, και ο αυτοκράτορας ούτε λίγο ούτε πολύ ήθελε να ελέγχει και να ρυθμίζει το σύμπαν.

Ένας από τους μύθους που επιστράτευσε το καθεστώς του Αυγούστου ήταν ο ησιόδειος μύθος των πέντε εποχών. Στα Ἒργα καὶ Ἡμέραι ο Ησίοδος χώρισε την ιστορία του ανθρώπου σε πέντε εποχές. Η πρώτη ήταν η Χρυσή Εποχή, η οποία δεν ήξερε τι θα πει έγνοια. Η χρυσή φυλή των ανθρώπων ζούσε αμέριμνα, χωρίς να μοχθεί ή να εργάζεται, χωρίς αρρώστιες και χωρίς γερατειά. Η γη από μόνη της έδινε καρπούς και οι άνθρωποι πέθαιναν εύκολα κι ανώδυνα στον ύπνο τους. Την παραδείσια αυτή εποχή διαδέχεται η Αργυρή Εποχή, που είναι κατά πολύ κατώτερη. Η Αργυρή Εποχή ήταν γεμάτη εγκλήματα και ασέβεια προς τους θεούς και ο Δίας την κατέστρεψε. Η τρίτη φυλή ανθρώπων ήταν η χάλκινη, η οποία ξεκίνησε τους πολέμους και τη βία. Οι άνθρωποι αυτής της γενιάς άρχισαν την κρεοφαγία και εξαγριώθηκαν, έμοιαζαν πιο πολύ με τέρατα παρά με ανθρώπους και στο τέλος αλληλοεξοντώθηκαν. Η τέταρτη γενιά είναι η γενιά των ηρώων, η μόνη που αναχαιτίζει τον ιστορικό πεσιμισμό του Ησιόδου και την παρακμή της ανθρώπινης φυλής, η οποία κατά τα άλλα πάει από το κακό στο χειρότερο. Οι ήρωες, αν και καλύτεροι από την χάλκινη γενιά, έχουν παραδόξως το ίδιο τέλος, καθώς αλληλοκαταστρέφονται στον πόλεμο μπροστά από τις εφτά πύλες της Θήβας και στην Τροία, ενώ μάχονται για την Ελένη. Η τελευταία εποχή είναι η εποχή του Σιδήρου, την οποία ο Ησίοδος εισάγει με ένα βαθύ αναστεναγμό. "Μακάρι να μην ήμουν στην πέμπτη γενεά, αλλά είτε να πέθαινα νωρίτερα ή να γεννιόμουν αργότερα". Εξαθλίωση, φροντίδες, μόχθος, γερατειά είναι το καρέ της δυστυχίας που χαρακτηρίζει την Εποχή του Σιδήρου, τη δική μας εποχή. Το "μακάρι να γεννιόμουν αργότερα" όμως του Ησιόδου αφήνει ένα παραθυράκι αισιοδοξίας. Η επόμενη εποχή δεν μπορεί παρά να είναι καλύτερη.

Η γοητεία που άσκησε αυτός ο μύθος διαπέρασε την ελληνική και ελληνιστική αρχαιότητα και έγινε ένα με τη συνείδηση των Ρωμαίων. Ο Λουκρήτιος, ο Κάτουλλος στο τέλος του επυλλίου του και ο Βιργίλιος στην 4η Εκλογή του ανανεώνουν το ποιητικό σθένος της ησιόδειας μυθολογίας βάζοντας τη δική τους προσωπική σφραγίδα. Οι πολιτικές διαστάσεις του μύθου πολύ πιθανώς υπήρχαν ήδη στον Ησίοδο. Είναι πάντως ευδιάκριτες στους Όρνιθες του Αριστοφάνη και προφανείς στον Βιργίλιο. Ο Αύγουστος δεν έχασε την ευκαιρία να σφετεριστεί έναν τέτοιο δυνατό μύθο και να εμβαθύνει την πολιτική του προοπτική. Αυτός ήταν ο νέος θεός που θα έφερνε πίσω τη Χρυσή Εποχή. Η αυτοκρατορική ρητορική χρησιμοποίησε ένα ιδιοσυγκρασιακό συγκρητισμό ελληνικής μυθολογίας και ρωμαϊκής εθνικής προπαγάνδας, κηρύσσοντας την αναβίωση των παλαιών καλών ρωμαϊκών αρετών, ανάμεσα στις οποίες η ανδρεία και η ολιγάρκεια ήταν βασικές και αναντικατάστατες.

The Golden Age. Les METAMORPHOSES D’OVIDE EN LATIN ET FRANÇOIS, DIVISÉES EN XV LIVRES. TRADUCTION DE Mr. PIERRE DU-RYER PARISIEN, DE L’ACADEMIE FRANÇOISE. MDCLXXVII.

Το νέο πακέτο της Χρυσής Εποχής όμως έμπαζε, οι δε ποιητές της αυγούστειας περιόδου που το υιοθέτησαν, κάθε άλλο παρά παπαγαλάκια της αυτοκρατορικής προπαγάνδας ήταν. Πώς μπορούσε να συμβιβαστεί, για παράδειγμα, η γαλαντόμος ευημερία που το ειρηνικό καθεστώς του Αυγούστου εξασφάλιζε ες αει με το σκληρό ρωμαϊκό ιδεώδες της ολιγάρκειας (frugalitas) που ήθελε επίσης να αναβιώσει; Στη συνείδηση του αρχαίου ανθρώπου, ο πλούτος ήταν συνώνυμο της διαφθοράς. Ο Τίβουλλος, ο δεύτερος από την τετρακτύδα των ρωμαίων ελεγειακών της αυγούστειας περιόδου, συνοψίζει την ιδέα αυτή με ένα λογοπαίγνιο: Diuitis hoc uitium est auri, nec bella fuerunt/ faginus adstabat cum scyphus ante dapes 1.10.7-8 ("Αυτό είναι το ελάττωμα του άφθονου χρυσού κι ούτε πόλεμοι υπήρχαν όσο στεκόταν στο τραπέζι κούπα φτιαγμένη από οξιά"). Η μετάφρασή μου φυσικά καταστρέφει το μεγαλείο ενός ποιητή, ο οποίος άκουγε πρώτα τον ήχο και ύστερα το νόημα των λέξεων. Ο ηθικός ξεπεσμός (VITIum), βρίσκεται μέσα στον πλούτο (diVITIs). H αφθονία θα φέρει πόλεμο και όχι ειρήνη, και έτσι η Χρυσή Εποχή του Αυγούστου μοιάζει προβληματική εξ ορισμού.

Άλλωστε η Χρυσή Εποχή κρύβει εξ αρχής ένα παράδοξο, καθώς δεν είχε καμία σχέση με το χρυσάφι. Ο Σωκράτης στον Κρατύλο του Πλάτωνα διευκρινίζει ότι η Χρυσή Εποχή δεν ήταν από χρυσό (οὐκ ἐκ χρυσοῦ πεφυκὸς ἀλλ᾽ ἀγαθόν τε καὶ καλόν). O Oβίδιος στις Μεταμορφώσεις θα δώσει το δικό του tour de force παρουσιάζοντας τον ησιόδειο μύθο των πέντε εποχών και θα διευκρινίσει ότι η Χρυσή Εποχή δεν γνώριζε το χρυσάφι, το οποίο ήταν ακόμη θαμμένο στα έγκατα της γης. Στην Ars Amatoria όμως ο Οβίδιος είχε ξεγυμνώσει χωρίς προσχήματα την αυτοκρατορική προπαγάνδα: aurea sunt uere nunc saecula: plurimus auro/ uenit honos,  Ars 2.277-8 ("πράγματι χρυσή είναι τώρα η εποχή μας: τη μέγιστη τιμή έχει το χρυσό"). Σα να μην έφτανε η απροκάλυπτη χλεύη της Χρυσής Εποχής του Αυγούστου, ο Οβίδιος παίζει και με την έννοια του honos, μία τιμή που έχει την τιμή της. Η ιστορία της χρυσής γενιάς που θέλει να επαναλάβει ο Αύγουστος, μπορεί να επανέλθει μόνο ως φάρσα. Ο Οβίδιος γελά σαρδόνια στα μούτρα της αυτοκρατορικής προπαγάνδας και ίσως με αυτά και με άλλα στο τέλος να βρέθηκε εξόριστος στην άκρη του κόσμου.

Σαν λίγο πιο ισορροπημένα να εμφανίζονται τα πράγματα στα Γεωργικά του Βιργιλίου, στο 4ο βιβλίο των οποίων ο ποιητής προσφέρει μια αλληγορία ιδανικής κοινωνίας εστιάζοντας το ποιητικό του μικροσκόπιο στο θαυμαστό κόσμο των μελισσών. Αποκαλώντας τις μέλισσες Quirites (το όνομα τον Ρωμαίων πολιτών με παράλληλες στρατιωτικές συνδηλώσεις) αφήνει λίγες αμφιβολίες για το ότι η κοινωνία των μελισσών είναι η ιδανική ρωμαϊκή κοινωνία που οραματίζεται. Εργατική, πειθαρχημένη, γενναία όταν το καλούν οι συνθήκες, παραγωγική, αναπαραγωγική και κατά συνέπεια αθάνατη. Ο Βιργίλιος παρουσιάζει επίσης την κοινωνία των μελισσών παρόμοια με αυτή των θεών, ενάρετη και μακάρια. Αναπαράγοντας μια αρχαία παρανόηση, δεν ξεχνά να τονίσει ότι οι μέλισσες αναπαράγονται χωρίς σεξουαλική επαφή, γεγονός που τις θέτει υπεράνω πόθων και παθών. Ο μοναδικός έρωτας των μελισσών είναι ο έρωτας της απόκτησης αγαθών: Cecropias innatus apes amor urget habendi/ munere quamquam suo, Γεωργικά 4.175-6 ("έμφυτος έρωτας κτήσης εγείρει τις αττικές μέλισσες, την κάθε μια για τη δική της επιβράβευση" σημ.: Δεν μπορώ να βρω μια λέξη καλύτερη από "επιβράβευση" για το munus, που σημαίνει και καθήκον και αμοιβή). Οι στίχοι αυτοί έχουν προσελκύσει λιγότερο ενδιαφέρον από όσο αξίζουν. Στην ιδανική κοινωνία των μελισσών, όπου η ατομικότητα θυσιάζεται στο βωμό του κοινωνικού αγαθού, ο Βιργίλιος τονίζει ότι το προσωπικό καθήκον, που στα Λατινικά είναι ίδιο με την προσωπική ανταμοιβή, είναι ένας έμφυτος έρωτας ιδιοτελούς κτήσης και απόκτησης. Οι στίχοι αυτοί αντιπαρατίθενται στις λεγεώνες χωρίων Ελλήνων και Ρωμαίων ποιητών, οι οποίοι επανειλημμένα όρισαν τον πόθο για απόκτηση πλούτου ως τη ρίζα κάθε δεινού που μαστίζει την ανθρωπότητα. Ο πόθος αυτός είναι έμφυτος, λέει ο Βιργίλιος, και είναι αυτός που εξασφαλίζει την par excellence αρμονική κοινωνία των μελισσών. Οι μέλισσες είναι φυσικά Αττικές, λόγω του περίφημου μελιού, αλλά μέσα σ᾽αυτά τα συμφραζόμενα ο Βιργίλιος (που δεν συνηθίζει να ξοδεύει λέξεις για να γεμίσει το στίχο) ανακαλεί την αθηναϊκή αυτοκρατορία, ένα καθεστώς που καθιέρωσε τη δημοκρατία μέσα από την ανάδειξη της ατομικότητας σε όλο της το μεγαλείο.

 

Αιώνες αργότερα, ένας Ολλανδός γιατρός, ο Bernard Mandeville (1670-1733) θα δημοσιεύσει το δικό του "Μύθο των Μελισσών" (The Fable of the Bees).  To έργο του Mandeville μπορεί να συνοψιστεί στην εξής φράση: private vices lead to public benefits. Η λέξη vice (ουσιαστικά η ίδια λέξη με το vitium του Τίβουλλου) αποκτά, μέσα από ένα παράδοξο, θετικές διαστάσεις. Η επιρροή του Mandeville συχνά επισκιάζεται από το έργο του Adam Smith (ο οποίος επηρεάστηκε από τον Mandeville), αλλά η ικανότητά του να θέσει τα θεμέλια του δυτικού οικονομικού συστήματος μέσα από ένα σατιρικό ποίημα είναι απαράμιλλη. Στο ποίημά του "The Grumbling Hive or Knaves Turn'd Honest", μια κυψέλη μελισσών ζει μέσα στη χλιδή και τις ανέσεις. Το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι να ικανοποιήσουν τη δίψα τους για δόξα και πλούτη και τίποτα άλλο. Παραδόξως, με αυτόν τον τρόπο η κυψέλη ευημερεί. Οι δικηγόροι δουλεύουν ασταμάτητα για να πλουτίσουν και για τίποτα άλλο. Μελετούν μέρα νύχτα το νόμο, για να βρουν παραθυράκια και μοιάζουν με διαρρήκτες.

And to defend a wicked Cause,
Examin'd and survey'd the Laws;
As Burglars Shops and Houses do;
To find out where they'd best break through.

Οι γιατροί νοιάζονται επίσης για την πάρτη τους:

Physicians valued Fame and Wealth
Above the drooping Patient's Health,

Με λίγα λόγια, ο καθένας για την πάρτη του και όλοι για την κοινωνία:

Millions endeavouring to supply
Each other's Lust and Vanity

Thus every Part was full of Vice,
Yet the whole Mass a Paradice;

Οι θεοί όμως οργίζονται. Ξεριζώνουν την ιδοτέλεια και την υποκρισία και επαναφέρουν τη δικαιοσύνη. Το αποτέλεσμα όμως δεν είναι το αναμενόμενο:

But, Oh ye Gods! What Consternation,
How vast and sudden was th' Alteration!
In half an Hour, the Nation round,
Meat fell a Penny in the Pound.
The Mask Hypocrisie's flung down,
From the great Statesman to the Clown;
And some, in borrow'd Looks well known,
Appear'd like Strangers in their own.

Η επέμβαση των θεών έχει καταστροφικές συνέπειες. Εφόσον δεν υπάρχει κανένα ιδιοτελές κίνητρο, η κοινωνία των μελισσών παρακμάζει και καταρρέει. Οι τέχνες, η επιστήμη, η οικονομία σβήνουν εν μια νυκτί. Το μόνο πράμα δηλαδή που κρατάει τους ανθρώπους μαζί και τους κάνει να προ οδεύουν είναι η ιδιοτέλεια του καθενός. Η Χρυσή Εποχή είναι απλώς ένας εφιάλτης. Είναι το τέλος της κοινωνικής προόδου.



Ο Mandeville επιτίθεται στους ανά τους αιώνες ηθικολόγους που κήρυξαν την αυταπάρνηση της ιδιοτέλειας στο όνομα ενός κοινωνικού σκοπού υπεράνω ταπεινών προσωπικών έξεων και ορέξεων. Για τον Mandeville, αυτό είναι μια επικίνδυνη πλάνη. Ο ίδιος όμως, αν και κατηγορήθηκε γι᾽αυτό ανάμεσα σε πολλά άλλα, δεν θεωρεί τις πράξεις μας άμοιρες ηθικής ευθύνης. Απλώς θεωρεί ότι η αρετή (η οποία κατά τον Αριστοτέλη είναι η έξη του ανθρώπου να κάνει σωστές επιλογές) έχει προσωπικά ελατήρια. Π.χ. όταν κάποιος βλέπει ένα μωρό να πνίγεται, σπεύδει να το σώσει. Η επιβράβευση που θα λάβει από την κοινωνία για την πράξη του και οι τύψεις που θα νιώσει αν αφήσει το μωρό να πνιγεί, παίζουν καθαρά σε προσωπικό επίπεδο, χωρίς όμως αυτό να αναιρεί την ηθική διάσταση της πράξης.

Το έργο του Mandeville εμπότισε τη σκέψη του Βολταίρου, του Μοντεσκιέ και άλλων Εγκυκλοπαιδιστών, και η σκέψη του έσπειρε τον σπόρο του Διαφωτισμού. Η ελεύθερη αγορά των δυτικών καπιταλιστικών κοινωνιών στηρίζεται σ᾽ αυτά τα θεμέλια. Όμως σήμερα ο όρος ῾δυτικός καπιταλισμός᾽ ηχεί ως στεντόρεια μομφή. Τα δε κηρύγματα της ελεύθερης αγοράς και του laissez faire ως τα όργανα του διαβόλου. Μια ματιά στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας δείχνει ότι ελάχιστοι τολμούν να αρθρώσουν ξεκάθαρα φιλελεύθερο πολιτικό λόγο. Και ενώ οι φωνές των παραδοσιακών κομμουνιστών και των παραδοσιακών δεξιών πέρασαν από την γραφικότητα στο κοινοβούλιο, οι φιλελεύθεροι βρίσκονται στο εξωκοινοβουλευτικό περιθώριο. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Είναι μήπως το αδηφάγο τέρας της ελεύθερης αγοράς που μας έχει φέρει αντιμέτωπους με τον ίδιο μας τον πολιτισμό ή είναι απλώς η άγνοιά μας για το βάθος και τις πραγματικές διαστάσεις των ατομικών κινήτρων; Δοκιμάστε να πείτε σε μια παρέα ότι η κοινωνία θα πάει μπροστά μόνο αν ο καθένας κοιτάει την πάρτη του, και πείτε μου τις αντιδράσεις της ομήγυρης. Πόσοι άραγε θα πιάσουν το υπονοούμενο; Αλλά πάλι ίσως αντί για το υπονοούμενο να έχουν πιάσει το νόημα. Και το νόημα είναι ότι στον κυκεώνα των ατομικών φιλοδοξιών (επαγγελματικών και μη) υπηρετούμε στο ακέραιο την κοινωνία, έχουμε χάσει όμως κάθε ίχνος προσωπικής ζωής. Η φράση Novus Ordo Seclorum, εμπνευσμένη από τον Χρυσό Αιώνα της 4ης Εκλογής του Βιργιλίου, εμφανίζεται στο χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου, αποτυπώνοντας περήφανα ό,τι διακωμώδησε ο Οβίδιος: η Νέα Τάξη των Αιώνων έχει το χρώμα του χρήματος. Μήπως όμως η εποχή μας, που είναι φτιαγμένη από χρυσάφι, είναι τελείως κάλπικη;

_________

Πηγή: saetiger.blogspot.gr 

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ!!ΑΤΤΙΛΑΣ!!

Ο Αττίλας υπήρξε ένας από τους πλέον βίαιους και φημισμένους κατακτητές της ιστορίας. Στο απόγειο της δύναμής του ένωσε όλες τις βαρβαρικές φυλές της Ευρώπης αμφισβητώντας την κυριαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Δυτικής και Ανατολικής/Βυζάντιο). Ακόμα και για τις τοπικές Γερμανικές φυλές ο Αττίλας υπήρξε «ένας βάρβαρος ο οποίος δειπνούσε με τη σάρκα των θυμάτων του».

Οι μεν Ρωμαίοι θεωρούσαν τους Ούννους υπάνθρωπους, διότι έτρωγαν το κρέας ωμό, ζούσαν και κοιμόντουσαν μαζί με τα άλογα τους, δεν είχαν γραπτό λόγο και δεν έχτιζαν κατοικίες ή άλλες εγκαταστάσεις. Οι δε Βυζαντινοί έβλεπαν τον Αττίλα ως τιμωρία από το Θεό για τις αμαρτίες τους. Στην πραγματικότητα ο Αττίλας ήταν ένας προικισμένος ηγέτης – διπλωμάτης και συγχρόνως δυνατός πολέμαρχος ο οποίος λατρευόταν από τον λαό του.

Οι Ούννοι ήταν νομαδικός λαός που προερχόταν από τις στέπες της Κεντρικής Ασίας, ο οποίος μεταναστεύοντας σταδιακά προς την Ευρώπη άρχισε «να συμπιέζει» τα υπάρχοντα βαρβαρικά φύλα προς τα σύνορα της ευρύτερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι γερμανικές φυλές που ζούσαν κατά μήκος της διαδρομής των Ούννων, διέδιδαν φοβερές ιστορίες για τις ικανότητες αυτών των πολεμοχαρών ιππέων, με αποτέλεσμα οι εκχριστιανισμένοι Ρωμαίοι να θεωρούν τους Ούννους ως «δαίμονες» και «υπηρέτες του Αντίχριστου».

Ο Αττίλας γεννήθηκε το 400 μ.Χ. την εποχή που οι Ούννοι έχοντας καταστρέψει τις δυνάμεις των Βησιγότθων και Οστρογότθων ίδρυσαν το νομαδικό τους βασίλειο στις πλούσιες και εύφορες πεδιάδες της σημερινής Ουγγαρίας.

Ο βασιλιάς των Ούννων Rua, διατηρώντας την παραδοσιακή πολιτική του εκβιασμού απαίτησε από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Βυζάντιο) ετήσιο φόρο 300 κιλών χρυσού προκειμένου να μην επιτίθεται στις επαρχίες της. Επίσης συνέχισε να επιτρέπει στους Ούννους πολεμιστές να υπηρετούν στο ρωμαϊκό στρατό μαχόμενοι εναντίον των βαρβάρων στις ρωμαϊκές επαρχίες της Ισπανίας, Γαλατίας και Αφρικής.

Σε ηλικία δεκαπέντε ετών ο Αττίλας προσεφέρθη ως «όμηρος» στο αυτοκρατορικό δικαστήριο της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας προκειμένου να εδραιωθεί η συνθήκη ειρήνης μεταξύ Ρωμαίων και Ούννων. Κατά τη διάρκεια της ομηρίας του μάθαινε τη γλώσσα και τις ρωμαϊκές στρατιωτικές τεχνικές, ενώ ταυτόχρονα υπήρξε αυτόπτης μάρτυς του πλούτου αλλά και της διαφθοράς που χαρακτήριζε τον τρόπο ζωής των Ρωμαίων.

Το 420 μ.Χ μετά από πέντε χρόνια αιχμαλωσίας, ο Αττίλας επέστρεψε στο λαό του, έχοντας μάθει πολλά για τον εχθρό και ορκιζόμενος ότι κάποτε θα επέστρεφε στην Ιταλία όχι ως όμηρος, αλλά ως κατακτητής.

Κατά τη διάρκεια της επιστροφής ο Αττίλας γνωρίσθηκε με τον Φλάβιο Αέτιο ό οποίος είχε προσφερθεί αντίστοιχα εκ μέρους των Ρωμαίων ως «όμηρος» για την επισφράγιση της συμφωνίας ειρήνης. Οι δύο νεαροί αμέσως έγιναν αχώριστοι φίλοι μαθαίνοντας ο Αέτιος τον τρόπο ζωής των Ούννων, καθώς και τις στρατιωτικές τους τακτικές. Η φιλία που σφυρηλατήθηκε μεταξύ των δύο ανδρών θα είχε επιπτώσεις στη ζωή τους κατά τρόπο που ουδείς εξ’ αυτών μπορούσε να φαντασθεί.



Ο βασιλιάς Rua πέθανε το 434 μ.Χ. και τον διαδέχθηκαν οι γιοί του αδελφού του Mundzuk……ο Αττίλας και ο Bleda. Οι δύο αδελφοί συγκυβέρνησαν ειρηνικά για τα επόμενα επτά έτη, μέχρι το 441 όταν ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Θεοδόσιος Β’ ο Μικρός…….σταμάτησε την πληρωμή φόρου χρυσού. Εκείνη την χρονική περίοδο ο Αττίλας δολοφονεί τον αδελφό του προκειμένου να υιοθετήσει επιθετική πολιτική και να υλοποιήσει τα σχέδιά του για την επέκταση του βασιλείου των Ούννων.

Οι Ούννοι διασχίζουν το Δούναβη και εισβάλλουν στις βαλκανικές επαρχίες του Βυζαντίου. Καθ’ οδόν προς την Κων/πολη λεηλατούν και καταστρέφουν τις πόλεις από τις οποίες διέρχονται. Στη χερσόνησο της Καλλίπολης οι Ούννοι συντρίβουν το Βυζαντινό στρατό ο οποίος εστάλη να τους αναχαιτίσει, αλλά τους «σταματούν» τα ήδη ανακαινισμένα ισχυρά διπλά (χερσαία – θαλάσσια) τείχη.

Ο Θεοδόσιος αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο πολιορκίας δεν έχει άλλη επιλογή από το να συνθηκολογήσει με τον Αττίλα καταβάλλοντας βαρύ αντίτιμο. Οι όροι της συνθήκης προέβλεπαν την εφάπαξ καταβολή 2000 κιλών χρυσού, την ετήσια καταβολή 700 κιλών χρυσού ως φόρο, την καταβολή λύτρων για κάθε αιχμάλωτο πολίτη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας που κρατούσαν οι Ούννοι και την άμεση και άνευ όρων επιστροφή των Ούννων αιχμαλώτων που κρατούντο από τους Βυζαντινούς. Ως επιπρόσθετοι όροι ετέθησαν…………..η μη υπογραφή συμφωνίας εκ μέρους του Βυζαντίου με κράτη εχθρικά διακείμενα προς τους Ούννους, καθώς και η αποκλειστικότητα στην εμπορική εκμετάλλευση των παραδουνάβιων περιοχών.

Ο Θεοδόσιος υπέγραψε τη συμφωνία γνωρίζοντας ότι είναι προτιμότερη μια ταπεινωτική και ακριβοπληρωμένη ειρήνη, από έναν πόλεμο που δεν μπορούσε να κερδίσει. Με κάθε κιλό χρυσού που «διέσχιζε» το Δούναβη, ο Αττίλας γινόταν πιο δυνατός και απειλητικός, ενώ η Βυζαντινή αυτοκρατορία πιο αδύναμη και ταπεινωμένη.

Ο λόγος που η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν προσέφερε βοήθεια στην «συγγενική» Ανατολική, ήταν ότι ο παιδικός φίλος του Αττίλα………..Φλάβιος Αέτιος είχε εν τω μεταξύ προαχθεί σε αρχιστράτηγο των Δυτικών Ρωμαϊκών δυνάμεων του αυτοκράτορα Βαλεντινιανού. Αυτή ακριβώς η φιλία εξασφάλιζε την ειρήνη στη Δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία εις βάρος του Βυζαντίου.

Το 447 μ.Χ αφού συγκρότησε νέο στρατό και ενίσχυσε τα σύνορά του ο Θεοδόσιος αρνήθηκε εκ νέου να καταβάλει τον ετήσιο φόρο στους Ούννους. Σε απάντηση ο Αττίλας και ο στρατός του για άλλη μια φορά διέσχισαν τον Δούναβη εισβάλοντας στις επαρχίες του Βυζαντίου. Ο Αττίλας είχε δώσει συγκεκριμένες εντολές να καταστραφούν τα πάντα στο πέρασμά τους προκειμένου οι Βυζαντινοί να πληρώσουν ακριβά για την προσβολή. Στη μάχη της Μαρκιανουπόλεως ο Βυζαντινός στρατός κατεστράφη ολοσχερώς

Χωρίς αντίσταση πλέον οι Ούννοι κατευθύνθηκαν νότια και άρχισαν να λεηλατούν την Ελλάδα. Ο Αττίλας έχοντας κατακτήσει πλέον το μεγαλύτερο τμήμα της περιοχής των Βαλκανίων της Ανατολικής Αυτοκρατορίας στράφηκε βορειοδυτικά προς την Κωνσταντινούπολη. Οι Ούννοι στρατοπέδευσαν έξω από τις πύλες της Βασιλεύουσας με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να τρομοκρατηθούν και ο Θεοδόσιος να μην έχει άλλη επιλογή από το να ζητήσει συνθηκολόγηση.

Οι όροι που προσφέρθηκαν στον Θεοδόσιο ήταν πολύ σκληροί, ο Αττίλας απαίτησε την άμεση καταβολή 7000 κιλών χρυσού και την καταβολή 1000 κιλών σε ετήσια βάση. Προκειμένου να εξασφαλίσει τους 7 τόνους χρυσού ο Θεοδόσιος άδειασε το αυτοκρατορικό θησαυροφυλάκιο, αφαίρεσε κάθε άγαλμα και μνημείο που περιείχε χρυσό και κατέσχεσε το χρυσό από τους εύπορους πολίτες του Βυζαντίου. Με τα βαγόνια του Αττίλα να ξεχειλίζουν από πλούτη, οι Ούννοι πέρασαν τον Δούναβη και επέστρεψαν στα εδάφη τους.

Από τότε που έγινε βασιλιάς το 434 μ.Χ., ο Αττίλας είχε ενώσει τις αντιμαχόμενες φυλές Ούννων σε μια ασταμάτητη πολεμική μηχανή. Η αυτοκρατορία του τώρα εκτείνεται κατά μήκος των συνόρων της Ανατολικής και της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, συμπεριλαμβανομένων όλων των βαρβαρικών φυλών. Ακόμα και μία λέξη του ήταν ικανή να προκαλέσει τρόμο σε βασίλεια και αυτοκρατορίες, καθιστώντας τον πλέον ισχυρό άνθρωπο της εποχής του.

Το 450 μ.Χ., ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος σκοτώνεται πέφτοντας από άλογο. Ο διάδοχός του Μαρκιανός, υιοθέτησε μια σκληρή στάση ενάντια στις κατακτήσεις και διεκδικήσεις του Αττίλα και αρνήθηκε να πληρώσει τον ετήσιο φόρο. Ο Αττίλας επέλεξε να αγνοήσει τις ενέργειες του Μαρκιανού καθότι είχε στρέψει την προσοχή του στη Δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Η Ονόρια αδελφή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Βαλεντινιανού, αντιτασσόμενη στην επιλογή του αδελφού της να νυμφευθεί κάποιον συγκλητική, στέλνει κρυφά επιστολή στον Αττίλα εσωκλείοντας ένα χρυσό δαχτυλίδι. Ο Αττίλας εκλαμβάνοντας την ενέργεια ως πρόταση γάμου αποδέχεται το δώρο και απαιτεί τη δυτική ρωμαϊκή επαρχία της Γαλατίας ως «προίκα». Η άρνηση του Βαλεντινιανού θα προκαλούσε την εισβολή των Ούννων στη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Η μάχη των Εθνών (πόλη Châlons)

Ο Αττίλας διέσχισε τον Ρήνο το 451 μ.Χ., απειλώντας την «κατ’ όνομα» Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε ήδη υποφέρει από τις συνεχείς επιθέσεις άλλων βαρβαρικών φυλών της εποχής, με αποκορύφωμα την κατάκτηση της Ρώμης το 410 μ.Χ από τους Βησιγότθους.

Ο Αττίλας εισέβαλε στη ρωμαϊκή επαρχία της Γαλατίας με πολυάριθμο στρατό Ούννων και άλλων βαρβαρικών φυλών. Κατά την προέλαση οι Ούννοι λεηλάτησαν και κατέστρεψαν μερικές από τις μεγαλύτερες πόλεις σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Προωθήθηκαν βαθιά στην κεντρική Γαλατία και πολιόρκησαν την πόλη της Ορλεάνης.

Ο Αέτιος εργάσθηκε σκληρά προκειμένου να οικοδομήσει συμμαχία με τα βαρβαρικά φύλα με σκοπό την εξουδετέρωση των Ούννων. Οι βάρβαροι δεν επιθυμούσαν να συμμαχήσουν με τον προαιώνιο εχθρό τους, αλλά τρέφοντας μίσος για τους Ούννους, θεώρησαν τους Ρωμαίους ως το μικρότερο από τα δύο κακά.

Ο στρατός του Αέτιου έφθασε τη στιγμή που ο Αττίλας ήταν έτοιμος να ξεκινήσει την τελική επίθεση για την κατάληψη της Ορλεάνης. Οι Ούννοι μην περιμένοντας αντίσταση αιφνιδιάζονται και ο Αττίλας διατάζει τα στρατεύματά του να εγκαταλείψουν την πολιορκία και να οπισθοχωρήσουν σε ανοιχτό πεδίο. Οι Ούννοι στρατοπέδευσαν πλησίον της πόλης Chalons (σημερινή Châlons-en-Champagne πρωτεύουσα της περιφέρειας Καμπανίας-Αρνιτενίας).



Οι δύο αντίπαλοι (πρώην παιδικοί φίλοι) πραγματοποιούν τους τελευταίους σχεδιασμούς πριν την τελική αντιπαράθεση. Οι δύο στρατοί ήταν αρκετά μεγάλοι για την εποχή, καθότι ο μεν στρατός του Αττίλα αριθμούσε 300.000 άνδρες [200.000 Ούννους, 60.000 Οστρογότθους και 40.000 υποτελείς Γέπιδες - Ρουγιανούς – Σκιριανούς – Αλανούς – Βουργουνδιανούς (Γερμανικά βαρβαρικά φύλα Γοτθικής καταγωγής) εκ των οποίων 200.000 ιππείς και 100.000 πεζικό] ενώ ο στρατός του Αέτιου – αριθμούσε 260.000 (120.000 Βησιγότθοι, 90.000 Ρωμαίοι και 50.000 Κέλτες εκ των οποίων 150.000 ιππείς και 110.000 πεζικό) .

 

Ο Αττίλας παρέταξε τις δυνάμεις σε ευρύ μέτωπο τοποθετώντας στη δεξιά πτέρυγα τους υποτελείς υπό τον βασιλιά Adaric, στην αριστερή τους Οστρογότθους υπό τον βασιλιά Valamir, ενώ αυτός και οι Ούννοι τοποθετήθηκαν στο κέντρο. Ο Αέτιος τοποθέτησε τα λιγότερο αξιόπιστα στρατεύματα των Αλανών υπό τον βασιλιά Sangiban στο κέντρο, με την ελπίδα να επιβραδύνουν την επίθεση των Ούννων όσο το δυνατόν περισσότερο, τους Βησιγότθους υπό τον βασιλιά Theodoric στη δεξιά πτέρυγα, ενώ αυτός και οι Ρωμαίοι παρατάχθηκαν στην αριστερή πτέρυγα του συμμαχικού στρατού.

Μελετώντας το πεδίο της μάχης διαπιστώνουμε ότι στο αριστερό άκρο των Ούννων και το αντίστοιχο δεξιό του συμμαχικού στρατού δέσποζε μια κορυφογραμμή στρατηγικής σημασίας την οποία τόσο ο Αττίλας όσο και ο Αέτιος ήθελαν να ελέγξουν. Προς τούτο ο Αττίλας έστειλε τους Οστρογότθους μαζί με δυνάμεις Ούννων, ενώ την ίδια στιγμή ο Αέτιος διέταξε τους Βησιγότθους να εκμεταλλευθούν αυτό το σημαντικό γεωγραφικό σημείο.

Ο βασιλιάς Theodoric έστειλε ως επικεφαλής των Βησιγότθων τον υιό και διάδοχο του θρόνου Thorismund ο οποίος φθάνοντας πρώτος στην κορυφή κατάφερε να απωθήσει τους Οστρογότθους και Ούννους από τη διεκδίκηση του στρατηγικού σημείου.

Στον στρατό του Αττίλα επεκράτησε σύγχυση και αμηχανία, από την αποτυχία να καταλάβουν την κορυφογραμμή. Ο Αττίλας ενεργώντας άμεσα διέταξε τους Ούννους να επιτεθούν στους υποτελείς, στο κέντρο του συμμαχικού στρατού.

Η επίθεση των Ούννων απώθησε αλλά δεν διέσπασε το κέντρο του στρατού του Αέτιου. Καθώς οι υποτελείς άρχισαν σιγά-σιγά να οπισθοχωρούν ο Αττίλας διέταξε τους Ούννους να στραφούν προς τους Βησιγότθους. Κατά τη διάρκεια αυτής της επίθεσης σκοτώθηκε ο βασιλιάς Theodoric.

Ελέγχοντας την κορυφογραμμή και έχοντας πλήρη εικόνα από την έκβαση της μάχης ο πρίγκιπας Thorismund, διέταξε τις δυνάμεις του να επιτεθούν στους ανυποψίαστους Ούννους και Οστρογότθους. Εκείνη τη χρονική στιγμή ο Αέτιος διατάσσει τους Ρωμαίους να προωθηθούν στο πεδίο της μάχης επιτιθέμενοι στην δεξιά πλευρά του Αττίλα την οποία υπεράσπιζαν οι υποτελείς.

Η μάχη λαμβάνει άσχημη τροπή για τους Ούννους. Το συμμαχικό κέντρο είχε μεν λυγίσει, αλλά δεν είχε διασπασθεί ενώ η αριστερή πλευρά των Ούννων κατέρρεε υπό το βάρος της επίθεσης των Βησιγότθων. Ο Αττίλας επίσης ήξερε ότι η δεξιά πτέρυγά δεν θα μπορούσε να κρατήσει τις ρωμαϊκές λεγεώνες. Ως εκ τούτου αποφάσισε να αποσύρει τους Ούννους σε ασφαλές σημείο αφήνοντας τους υποτελείς και Οστρογότθους ως οπισθοφυλακή, να πολεμήσουν εξασφαλίζοντας την ασφαλή διαφυγή των Ούννων.

Οι Ρωμαίοι και Βησιγότθοι συνέχιζαν να πιέζουν σκληρά κατά την υποχώρηση των Ούννων μέχρι τη δύση του ηλίου. Τόσο ο Αέτιος όσο και ο Αττίλας υπολόγιζαν ότι η μάχη θα συνεχισθεί την επομένη ημέρα, αλλά όταν ξημέρωσε οι δύο στρατοί ήταν αδύναμοι και καταβεβλημένοι. Ο στρατός του Αττίλα απεσύρθη και διασχίζοντας το Ρήνο επέστρεψε στη πατρίδα του κατά μήκος του Δούναβη.

Οι απώλειες στη Chalons ήταν σημαντικές και για τις δύο πλευρές. Οι Ρωμαίοι και οι σύμμαχοί τους, υπέστησαν απώλειες 80.000 ανδρών (45.000 Βησιγότθοι, 25.000 Αλάνοι και 10.000 Ρωμαίοι). Ο Αττίλας και οι γερμανικές φυλές υπέστησαν σοβαρότερες απώλειες 115.000 ανδρών (60.000 Ούννοι, 40.000 Οστρογότθοι και 15.000 υποτελείς φυλές).

Παρά την ήττα η αυτοκρατορία του Αττίλα ήταν ακόμα πολύ ισχυρή και σε σύντομο χρονικό διάστημα είχε αποκαταστήσει πλήρως τις στρατιωτικές δυνάμεις. Το 452 μ.Χ. ο Αττίλας έστρεψε την προσοχή του και πάλι προς την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, διασχίζοντας τις Άλπεις και εισβάλλοντας στην Ιταλία. Η πόλη της Aquileia ήταν η πρώτη που «αισθάνθηκε» την οργή του Αττίλα, αφού στην κυριολεξία εξαφανίσθηκε από προσώπου γης, σε τέτοιο βαθμό ώστε είκοσι χρόνια αργότερα η περιοχή παρέμενε ακόμα ακατοίκητη.

Η Βόρεια Ιταλία ήταν εντελώς κατεστραμμένη, ο Αέτιος δεν μπορούσε να πείσει τους Αλάνους και Βησιγότθους να βοηθήσουν στην προστασία της Ιταλίας, όπως είχαν κάνει πριν από ένα χρόνο στην Γαλατία. Οι Ούννοι ισοπέδωσαν όλες τις πόλεις στο πέρασμά τους συνεχίζοντας να βαδίζουν νότια προς την αιώνια πόλη της Ρώμης. Φαινόταν ότι τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τον Αττίλα από το να καταστρέψει ολόκληρη τη χώρα.

Εισβολή των Ούννων στην Ιταλία

Όλοι στην Ρώμη ανέμεναν τον ερχομό του βασιλιά των Ούννων διακατεχόμενοι από τρόμο, καθώς οι Ρωμαίοι δεν είχαν σε επιφυλακή λεγεώνες στην Ιταλία να αντιπαρατάξουν εναντίον του Αττίλα. Τότε ο άγιος ποντίφικας Πάπας Λέων, ανέλαβε να συναντηθεί έξω από την πόλη με τον Αττίλα.

Μετά την είσοδό του στο στρατόπεδο των Ούννων, ο Πάπας Λέων άρχισε να ομιλεί στον Αττίλα για τα εγκλήματα που είχε διαπράξει εναντίον της ανθρωπότητας, προτρέποντας να μετανοήσει και προειδοποιώντας τον για την επικείμενη οργή του Θεού αν δεν εγκατέλειπε αμέσως την Ρώμη και την Ιταλία. Εκπλήσσοντας τους πάντες ο Αττίλας μετά την συνάντηση με τον Πάπα Λέοντα απέσυρε τα στρατεύματα επιστρέφοντας στην πατρίδα του.

Οι λόγοι που ανάγκασαν τον Αττίλα να αποσύρει τα στρατεύματά του από την Ιταλία, δεν ήταν τόσο οι παραινέσεις και απειλές του Πάπα όσο τα προβλήματα επισιτισμού των Ούννων, λόγω λιμού που είχε πλήξει το προηγούμενο έτος την Ιταλία, καθώς και επιδημία πανώλης από την οποία υπέφεραν τα στρατεύματα .

Επιπλέον ενόσω ο Αττίλας εισέβαλλε στην Ιταλία ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μαρκιανός είχε εισβάλλει με στρατεύματα κατά μήκος του Δούναβη προκειμένου να πλήξει την καρδιά της αυτοκρατορίας των Ούννων. Συνυπολογίζοντας την ήττα που υπέστη το προηγούμενο έτος στη Chalons και το γεγονός ότι ήδη τα βαγόνια του ήταν υπερφορτωμένα με λάφυρα, η επίσκεψη του Πάπα Λέοντα ήταν μια δικαιολογία για να τερματίσει την Ιταλική εκστρατεία ως νικητής και να επιστρέψει στην πατρίδα.

Το 452 μ.Χ., ο Αττίλας νυμφεύεται μια ακόμη σύζυγο και στο γαμήλιο γλέντι που ακολουθεί αφού καταναλώσει μεγάλη ποσότητα οινοπνεύματος, αποσύρεται στη σκηνή του για να κοιμηθεί. Την επομένη ημέρα διαπιστώνεται αιμορραγία στη μύτη και ο θάνατός του από ασφυξία.

Ο θάνατος του Αττίλα σηματοδότησε το τέλος της αυτοκρατορίας των Ούννων. Το 454 μ.Χ τα Γερμανικά φύλα επαναστάτησαν και οι υιοί του αποδείχθηκαν ανίκανοι να διαχειρισθούν την κρίση……..αντιμαχόμενοι ο ένας εναντίον του άλλου.

Ο τρόμος που είχε καταστεί συνώνυμο με τη λέξη Ούννος έσβησε το ίδιο γρήγορα όπως είχε καθιερωθεί…………….

Φράσεις του “Αττίλα”

“Οι ηγέτες πρέπει να κατανοήσουν ότι το πνεύμα του νόμου έχει μεγαλύτερη αξία από το γράμμα του νόμου”.

“Απαιτείται λιγότερο θάρρος να κρίνεις τις αποφάσεις των άλλων από το να υπερασπισθείς τις δικές σου”.

“Ποτέ μην αποδέχεσαι μεσολαβητές. Η διαμεσολάβηση επιτρέπει σε τρίτους να καθορίσουν τις αποφάσεις σου. Αποτελεί δείγμα αδυναμίας”.

“Αποτελεί δυστυχία για τους ηγέτες όταν λαμβάνουν αποφάσεις μακρυά από το μέτωπο, διότι το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι υποθέσεις και υπολογισμούς. Οι αποφάσεις λαμβάνονται στο πεδίο της μάχης”.

chilonas.wordpress.com*************************************

Πηγές

1. Heather, Peter (2005). The Fall of the Roman Empire—A New History of Rome and the Barbarians.
2. Man, John (2005) Attila: The Barbarian King Who Challenged Rome
3. Howarth, Patrick (1995). Attila, King of the Huns
4. http://greatmilitarybattles.com
5. http://en.wikipedia.org

Ο ΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΤΘΟΙ

Ο Ταύρος Και Οι Γότθοι

 

 

Η πολιτική ήταν πάντοτε (και είναι) μια έννοια υποδεέστερη του πολιτισμού. Για την ακρίβεια, η πολιτική είναι μια μερική έννοια στο ευρύτερο πλατό του πολιτισμού. Αλλά και μια έννοια περιορισμένης εμβέλειας. Ο πολιτισμός είναι το σύνολο των πράξεων, αλλά και η όλη πορεία ενός ή και περισσότερων πληθυσμιακών συνόλων, που έχουν κοινά χαρακτηριστικά, ενδιαφέροντα και δημιουργικές δραστηριότητες.

Δεν μου αρέσουν οι απόλυτοι ορισμοί, ειδικά όταν πρόκειται για την έννοια πολιτισμός. Γιατί ο πολιτισμός έχει χαρακτηριστικά αλλά δεν έχει καλούπια.

Ο Ταύρος, για παράδειγμα, ορίζει πλήρως, με ένα εμβληματικό τρόπο τον πολιτισμό της Μεσογείου. Είναι ο πολιτισμός απ’ όπου προέρχεται η Ευρώπη. Η Ευρώπη του Ταύρου. Και μόνο ο Μύθος της Ευρώπης είναι μια εκτυφλωτικής λάμψης υπέρβαση πραγμάτων, με ένα Ταύρο να έχει στη ράχη του μια θεϊκής ομορφιάς νεαρή γυναίκα (την Ευρώπη) και να πετάει πάνω από τη Μεσόγειο. Έτσι, πολλές πόλεις στη Μεσόγειο ή τοπωνύμια, όπως το Torino ή η Taormina, αλλά και γιορτές ή εκδηλώσεις αναφέρονται στον Ταύρο ή σχετίζονται με τον Ταύρο (ταυρομαχίες στην Ισπανία, αλλά και γιορτές).

Όμως, η Ευρώπη δεν είναι αμιγές δημιούργημα του πολιτισμού που χαρακτηρίζει τον Ταύρο της Μεσογείου, δηλαδή τον Ιερό Ταύρο της Φαραωνικής Αιγύπτου (τον Άπι) και τον Μινωικό Ταύρο (τον Ιερό Ταύρο της Μινωικής Κρήτης, τον Μινώ-Ταυρο, δηλαδή τον Ταύρο του Φεγγαριού). Αυτοί οι Ταύροι είναι σύμβολα πολιτισμικά, που χαρακτηρίζουν δυο από τους μεγαλύτερους και λαμπερότερους πολιτισμούς, που γεννήθηκαν και άνθισαν στη Μεσόγειο.

Ο Αιγυπτιακός Πολιτισμός των Φαραωνικών χρόνων, όπως και ο Μινωικός Πολιτισμός είναι οι δυο μεγάλοι μαστοί του Ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Αυτοί οι πολιτισμοί και όσα τους ακολούθησαν ή όσα γεννήθηκαν από αυτούς, προσδιορίζουν σήμερα τους Μεσογειακούς Λαούς της Ευρώπης, με όσα μπορεί να σημαίνει ένα τέτοιο γεγονός.

Απέναντι σ’ αυτούς τους Λαούς βρίσκεται ο πολιτισμός των Γότθων με τα υπάρχοντά του, δηλαδή όλα εκείνα τα τεκτονικά σταυροθόλια, με τα οποία είναι γεμάτα τα χαρτονομίσματα του Euro.

Δεν θέλω να κάνω σύγκριση ανάμεσα στους δυο πολιτισμούς που φαίνεται να διασταυρώνουν σήμερα τα ξίφη τους (τα υπάρχοντά τους) στην Ευρώπη.

Ωστόσο, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Εδώ που φτάσαμε, πίσω από τις «πολιτικές» σοβεί ένας «εμφύλιος» πολιτισμών και αυτό δεν φαίνεται να το παίρνει κανείς υπ’ όψη του.

Οι Γότθοι προκαλούν το Μεσογειακό Ιερό Ταύρο και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον γονατίσουν.

Δεν είναι εύκολο.

Ίσως είναι ώρα για μια καινούρια «Αναγέννηση»!

Το Ρόδο του Dante διδάσκει περισυλλογή πριν από την Κόλαση και το Καθαρτήριο.

Το ίδιο και ένα ταξίδι στο Ναό του Φθα, στη Μέμφιδα της Αιγύπτου, όπως και ο Οσιρις στην Άβυδο, αλλά και ο Ώρος στο Endfu.

Μια Σφίγγα θα παραμονεύει στο πέρασμα των πολιτισμών για τα αινίγματα, αλλά και τα όνειρα των ανθρώπων.

Ποιο νόημα έχουν αλήθεια οι Γρύποι στην Αίθουσα του Θρόνου, στην Κνωσό;

Στο ιταλικό δίευρο απεικονίζεται ο Δάντης και στο ιταλικό μονόευρο «ο Άνθρωπος του Βιτρούβιου», του Leonardo Da Vinci. Στο ελληνικό δίευρο υπάρχει η παράσταση του Ταύρου, που έχει στη ράχη του την Ευρώπη. Στα κέρματα της Μάλτας κυριαρχεί ο Σταυρός των Ιπποτών, αλλά και μια προϊστορική αρχιτεκτονική κατασκευή. Στα κυπριακά κέρματα του Ευρώ κυριαρχεί το καταπληκτικό προϊστορικό ειδώλιο από τον Πωμό.

Είναι μια ώρα που η Ευρώπη κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη, χωρίς παραμορφώσεις.

Το euro είναι απλά ένα νόμισμα. Η λέξη νόμισμα (εκ του νομίζω, δηλαδή έχω την εντύπωση) δεν μπορεί να είναι το ακριβές είδωλο στον καθρέφτη, χωρίς το πολιτισμικό του φόντο.

Η Γερμανία με το σύμβολο του αρπακτικού αετού στα κέρματα του ευρώ της, προδίδει, χωρίς να το θέλει (;) την αμετροεπή διάθεσή της απέναντι στους άλλους λαούς που συναπαρτίζουν την Ευρωζώνη.

Άφησα σκόπιμα τελευταίο ένα κέρμα του ευρώ, το κέρμα των 50 λεπτών της Ιταλίας. Απεικονίζεται το δάπεδο της πλατείας του Καπιτωλίου, όπως αναπλάστηκε από το Michelangelo, με τον έφιππο ανδριάντα του Μάρκου Αυρήλιου στο κέντρο, και γύρω τα δώδεκα αστέρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αναγραμματισμοί Εξουσίας.

Νομίζω πως ο Ελληνικός Λαός ψήφισε σωστά πριν από λίγο, βάζοντας γρίφους, όπως ο Δίσκος της Φαιστού.

Μ’ αρέσει πολύ το Δακτυλίδι από την Τίρυνθα, με τους Δαίμονες. Για ποιες χοές να ετοιμάζουν να αδειάσουν τις σπονδικές πρόχους τους;

Προϊστορικοί γρίφοι, όπως και τα αινίγματα του Dante στη Θεία Κωμωδία. Απλά, ιστορίες για Μυημένους. 

Ίσως είναι ανάγκη να μάθουμε να (ξανα)διαβάζουμε «ορθόγραφα» τους πολιτισμούς, πριν ακούσουμε τους παντοειδείς πολιτικάντες να περιφέρουν τις ουτοπίες και τις χίμαιρές τους στις «φούσκες» των «Αγορών», όντες οι ίδιοι «αγοραίοι» και στις «φούσκες» των χρηματιστηρίων με το φασιστικό ταμπεραμέντο.

Η Κλυταιμνήστρα περιμένει το φωτεινό μήνυμα που έρχεται με τις φρυκτωρίες από την Τροία, λίγο πριν σκοτώσει μαζί με τον Αίγισθο τον Αγαμέμνονα, για να δοκιμάσει και η ίδια ύστερα το μαχαίρι του γιου της, του Ορέστη.

Πόσο παράξενοι είναι οι μύθοι μέσα από την απλότητά τους. Από τον τελευταίο μύθο πέρασαν στρατιές αθώων ή ανυποψίαστων, με το Δελφικό Έψιλον επ’ ώμου.

Ωστόσο, σήμερα πια, κανείς άνθρωπος, σε κανένα Colosseo δεν φαίνεται διατεθειμένος να φωνάξει:

“Ave Caesar, i morituri Te salutant”

 

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ
zervonikolakis.lastros.net/‎

ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΕΣ ΠΥΛΕΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Ποιες είναι και που βρίσκονται οι Ενεργειακές Πύλες; και πως επηρεάζουν τον άνθρωπο;

 

ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΠΛΕΓΜΑ ΤΗΣ ΓΗΣ
Γύρω από τη Γη υπάρχει ένα ηλεκτρομαγνητικό πλέγμα, τα κομβικά σημεία του οποίου βρίσκονται σε γεωμετρικές αποστάσεις μεταξύ τους... Τα ελληνικά ιερά βρίσκονται σε γεωμετρικές αποστάσεις μεταξύ τους γιατί είναι χτισμένα σε κομβικά σημεία του ηλεκτρομαγνητικού πλέγματος της Γης.
Τα κομβικά σημεία και οι γραμμές, οι οποίες ονομάζονται τελλουρικά ρεύματα, του ηλεκτρομαγνητικού πλέγματος της Γης συμπίπτουν με περιοχές, όπως:
● Περιοχές ηλεκτρομαγνητικών διαταραχών.

● Περιοχές όπου το γεωμαγνητικό πεδίο και η ηλιακή ακτινοβολία έχουν μέγιστη ή ελάχιστη ένταση.

● Περιοχές πλούσιες σε ορυκτά, μεταλλεύματα και πετρέλαιο.

● Περιοχές της ατμόσφαιρας με υψηλή ή χαμηλή βαρομετρική πίεση.

● Πλανητικές ζώνες με έντονη σεισμική δραστηριότητα.

● Κεντρικά σημεία ωκεάνιων ρευμάτων και δινών.

● Πορείες μεταναστεύσεως πτηνών, ζώων και ψαριών.

● Τόπους αναπαραγωγής ζωντανών πλασμάτων.

● Κέντρα συγκεντρώσεως ανθρώπινου πληθυσμού.

● Περιοχές αναδείξεως θρησκειών, φιλοσοφιών, επιστημών, τεχνών και κτισμάτων ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής.

Τα κομβικά αυτά σημεία είναι ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά πεδία, τα οποία, σύμφωνα με τον λεξαριθμικό κώδικα της ελληνικής γλώσσας, όταν μεταβάλλονται δημιουργούν ανοίγματα στον χωροχρόνο που ονομάζονται χρονοπύλες, ή αστροπύλες, ή ενεργειακές πύλες, ή ενεργειακοί δίαυλοι.

Δώδεκα σημεία του ηλεκτρομαγνητικού πλέγματος της Γης παρουσιάζουν ιδιαίτερα ισχυρές ηλεκτρομαγνητικές διαταραχές. Τα σημεία αυτά είναι: Στον Ειρηνικό Ωκεανό, έξω από την Ιαπωνία, στη νότια περιοχή του Θιβέτ, στα σύνορα της Ινδίας και της Κίνας, στη Μεσόγειο θάλασσα, ανάμεσα στη Λιβύη και στην Κρήτη, στον Ατλαντικό Ωκεανό, ανάμεσα στη Φλόριντα, στη νήσο Μπαχάμες και στη νήσο Βερμούδες (το σημείο αυτό είναι γνωστό ως Τρίγωνο των Βερμούδων), στον Ειρηνικό Ωκεανό, έξω από το Σαν Φραντζίσκο, στον Ειρηνικό Ωκεανό, μεταξύ Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας, στον Ινδικό Ωκεανό, δυτικά της Αυστραλίας και νότια της Ινδίας, στη θαλάσσια περιοχή, νότια του ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας, στον Ατλαντικό Ωκεανό, έξω από την Ουρουγουάη, στον Ειρηνικό Ωκεανό, έξω από τη νήσο του Πάσχα, στον Βόρειο Πόλο και στον Νότιο Πόλο.

Στα σημεία αυτά εξαφανίζονται πλοία και αεροπλάνα και συχνά παρατηρείται μία φωτεινή πρασινωπή ομίχλη. Μία τέτοια φωτεινή πρασινωπή ομίχλη παρατηρήθηκε και στο πείραμα της Φιλαδέλφειας, κατά το οποίο εξαφανίστηκε και επαναϋλοποιήθηκε το πολεμικό πλοίο Eldridge. Η ιστορία σχετικά με το πείραμα της Φιλαδέλφειας ξεκινάει όταν το αμερικανικό ναυτικό έκανε πειράματα σχετικά με τη δημιουργία ενός ισχυρού ηλεκτρομαγνητικού πεδίου γύρω από τα πολεμικά πλοία, ώστε οι εχθρικές τορπίλες όχι μόνο να μην έφταναν ποτέ στο μεταλλικό τους περίβλημα, αλλά και να γύριζαν από εκεί που ήρθαν. Στα πειράματα που πραγματοποίησε το αμερικανικό ναυτικό ένας τεράστιος ηλεκτρομαγνήτης, ο οποίος φορτιζόταν από τις ηλεκτρογεννήτριες του πλοίου, άλλαζε τη μαγνητική συμπεριφορά του πλοίου, παραπλανώντας τις τορπίλες. Τότε παρατηρήθηκε για πρώτη φορά μία φωτεινή πρασινωπή ομίχλη λόγω του ιονισμού των μορίων της ατμόσφαιρας από ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά πεδία.

Ο επόμενος στόχος του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού ήταν να κάνει τα πολεμικά πλοία αόρατα από τα εχθρικά ραντάρ, με τη δημιουργία ενός ισχυρού ηλεκτρομαγνητικού πεδίου που θα τα εξαφάνιζε από το ορατό φάσμα του φωτός. Όμως, το αποτέλεσμα του πειράματος, που έγινε στη ναυτική βάση της Φιλαδέλφειας το 1943 πάνω στο πλοίο Eldridge, ήταν να εξαφανιστεί το πλοίο από το λιμάνι της Φιλαδέλφειας και να επαναϋλοποιηθεί την ίδια σχεδόν στιγμή στο λιμάνι του Νόρφολκ της Βιρτζίνια, 350 χιλιόμετρα νοτιότερα. Αμέσως μετά το πλοίο ξαναεμφανίστηκε στο λιμάνι της Φιλαδέλφειας. Λίγο πριν εξαφανιστεί το πλοίο, εμφανίστηκε μία φωτεινή πρασινωπή ομίχλη, η οποία κάλυψε ολόκληρο το πλοίο. Από τα παραπάνω προκύπτει, λοιπόν, ότι τόσο η εξαφάνιση του πλοίου Έλντριντζ, η οποία συνοδεύτηκε από μία φωτεινή πρασινωπή ομίχλη, όσο και οι εξαφανίσεις πλοίων και αεροπλάνων σε σημεία του ηλεκτρομαγνητικού πλέγματος της Γης που παρουσιάζουν ιδιαίτερα ισχυρές ηλεκτρομαγνητικές διαταραχές, οι οποίες επίσης συνοδεύονται από μία φωτεινή πρασινωπή ομίχλη, συνδέονται με το άνοιγμα χωροχρονικών πυλών.

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΙΕΡΑ

Τα ελληνικά ιερά βρίσκονται σε γεωμετρικές αποστάσεις μεταξύ τους. Ως προς την περίπτωση ο Αριστοτέλης αναφέρει (Πολιτικά, βιβλίον 7, παράγραφος 1331): «Οι οίκοι οι καθιερωμένοι για τη λατρεία των θεών αρμόζει όπως βρίσκονται όχι μόνο στην κατάλληλη θέση, αλλά και στην ίδια, εκτός εκείνων των οποίων τη θέση ορίζει ο Νόμος χωριστά, ή κάποιο μαντείο πυθόχρηστο. Ακόμη τα ιερά των αγροτικών περιοχών πρέπει να βρίσκονται συμμετρικά κατανεμημένα, άλλα αφιερωμένα στους θεούς, άλλα στους ήρωες».

ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Σύμφωνα με την Ιλιάδα του Ομήρου, μέσω των ουράνιων διαύλων μετακινούνται οι θεοί με τα ιπτάμενα άρματά τους (ραψωδία Ε, στίχοι 749-751): «Αυτόματες οι πύλες μυκήθηκαν τ’ ουρανού, που τις έχουν οι Ώρες, γιατί σ’ αυτές έχει ανατεθεί τον μεγάλο ουρανό και τον `Ολυμπο, ν’ ανοίγουν με πυκνό νέφος και να κλείνουν». Ως προς την περίπτωση, χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του Θεόφιλου Καΐρη για αγνώστης ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα που είδε τον Απρίλιο του 1822 στην περιοχή του Ολύμπου, την οποία κατέγραψε στο ημερολόγιό του: «Εφθάσαμεν εις τόπον ονομαζόμενον Μπούρσανη, όπου εμείναμε και το υπόλοιπον της νυκτός. Είδομεν δε και περίεργον βολίδος φαινόμενον, της οποίας η φαινομένη διάμετρος ήταν ως σπιθαμιαία. Διηρέθη εις δύο σφαίρας και η μεν μείζων ην λαμπρά και κυανώδης και ταχύτατη, η δε μικρά ην πυρώδης, διήρκεσε δε ως τρία δεύτερα».Επίσης, σύμφωνα με το Βιβλίο της Γενέσεως, μέσω των ουράνιων διαύλων οι θεοί έρχονται σε επαφή με τους ανθρώπους (Γένεσις, κεφάλαιον 28, στίχοι 10-19): «Ο Ιακώβ έφυγε από τη Βέερ Σεβά και πήγαινε προς τη Χαρράν. Όταν έδυε ο ήλιος έφτασε σ’ έναν τόπο όπου και έμεινε για να διανυκτερεύσει. Έβαλε ένα λιθάρι για προσκέφαλό του και κοιμήθηκε εκεί. Στον ύπνο του τη νύχτα είδε μία σκάλα, που στηριζόταν στη γη και η κορυφή της άγγιζε τον ουρανό. Πάνω της ανέβαιναν και κατέβαιναν άγγελοι του Θεού. Κι ο Κύριος στάθηκε πάνω της και του είπε, ‘‘Εγώ είμαι ο Κύριος, ο Θεός των πατέρων σου Αβραάμ και Ισαάκ. Αυτή τη χώρα που κοιμάσαι θα τη δώσω σε σένα και στους απογόνους σου. Πλήθος θα είναι οι απόγονοί σου όπως οι κόκκοι της σκόνης στη γη. Θα επεκταθείς δυτικά και ανατολικά, βόρεια και νότια, και θα ευλογηθούν στο πρόσωπό σου και μέσω των απογόνων σου όλα τα έθνη της γης. Εγώ θα είμαι μαζί σου και θα σε φυλάω όπου κι αν πηγαίνεις, και θα σε φέρω πίσω σ’ αυτήν εδώ τη χώρα. Δεν θα σε αφήσω ώσπου να πραγματοποιήσω την υπόσχεσή μου’’. Ο Ιακώβ ξύπνησε τρομαγμένος και είπε, ‘‘Αλήθεια, ο Κύριος είναι σ’ αυτόν τον τόπο κι εγώ δεν το ήξερα! Τί φοβερός τόπος! Εδώ δεν είναι παρά ο οίκος του Θεού, κι αυτή είναι η πύλη του ουρανού’’. Το πρωί που σηκώθηκε, πήρε το λιθάρι που το είχε για προσκέφαλό του, το έστησε ως ιερή στήλη, κι έχυσε λάδι πάνω στην κορυφή της. Και ονόμασε τον τόπο εκείνο Βαιθήλ (Οίκος Θεού), ενώ πρωτύτερα ονομαζόταν Λουζ».

Όπου υπάρχουν ναοί, θέατρα, ασκληπιεία, πυραμίδες, συγκεκριμένες εκκλησίες, ιερές στήλες ή πέτρες και ιερά σπήλαια υπάρχουν κομβικά σημεία του ηλεκτρομαγνητικού πλέγματος της Γης. Τα ιερά χτίστηκαν σε κομβικά σημεία του ηλεκτρομαγνητικού πλέγματος της Γης, είτε μετά την επαφή ανθρώπων με θεούς σε τέτοια σημεία, όπως στην περίπτωση του Ιακώβ, είτε μετά από υπόδειξη των Μαντείων, όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά (βιβλίον 7, παράγραφος 1331), τα οποία ήταν κι αυτά χτισμένα σε τέτοια σημεία ώστε να υπάρχει επικοινωνία με τους θεούς.Όσον αφορά την ύπαρξη κομβικών σημείων σε ιερά σπήλαια, χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Ευαγγελιστή Ιωάννη στην ύπαρξη χρονοπύλης εντός του σπηλαίου της Πάτμου (Αποκάλυψις Ιωάννου, κεφάλαιον 4, στίχος 1): «Ύστερα απ’ αυτά, είδα πύλη ανοιχτή στον ουρανό. Και η φωνή που άκουσα προηγουμένως ν’ αντηχεί σαν σάλπιγγα απευθύνθηκε σ’ εμένα και μου είπε, ‘‘Ανέβα εδώ πάνω για να σου δείξω τί θα συμβεί στο μέλλον’’».
Ενώ όσον αφορά την ύπαρξη κομβικών σημείων σε συγκεκριμένες εκκλησίες χαρακτηριστικά είναι τα εξής παραδείγματα: Στην κορυφή της πυραμίδας του Ταϋγέτου βρίσκεται το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, στο οποίο εμφανίζεται γύρω στα μεσάνυχτα, μεταξύ 10 και 1, μία φωτεινή σφαίρα. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι η πύλη του Ταϋγέτου, εντός της οποίας επιτυγχάνεται και η αθανασία του ανθρώπινου σώματος, βρίσκεται εντός της πυραμίδας και ότι Λακωνία σημαίνει κωνικός λίθος (λάας = λίθος + κώνος). Κάτω από το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στον Υμηττό, υπάρχει ένα βάραθρο, το οποίο παλαιότερα φαινόταν να φωτίζεται. Το εκκλησάκι του Αγίου Παταπίου στα Γεράνεια όρη είναι χτισμένο σε ένα σπήλαιο από όπου εμφανίζονταν φώτα. Η Παναγία η Τρυπητή στο Αίγιο χτίστηκε στο σημείο όπου είχε δει ένας Γάλλος ναυτικός μέσα στη νύχτα να βγαίνει μέσα από τη γη ένα φως όταν ναυάγησε εκεί. Στη μέση του χωριού Πέτρα της Λέσβου υπάρχει ένας τεράστιος βράχος, πάνω στον οποίο είναι χτισμένο το εκκλησάκι της Παναγίας της Πέτρας. Το εκκλησάκι αυτό είναι χτισμένο πάνω σε μία τρύπα που οδηγεί βαθιά μέσα στον βράχο και χτίστηκε εκεί γιατί τις νύχτες εμφανιζόταν από το βάθος της τρύπας ένα λαμπρό φως.

Η ΑΠΟΫΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Το ανθρώπινο σώμα βρισκόμενο μέσα σε έναν ενεργειακό δίαυλο μπορεί να αποϋλοποιηθεί, δηλαδή να μετατραπεί σε κύμα φωτονίων, και να μεταβεί ακαριαία ή σε άλλα σημεία του Σύμπαντος ή σε άλλα σημεία του χωροχρόνου ή σε παράλληλες διαστάσεις.

Επίσης, μέσα σε έναν ενεργειακό δίαυλο μπορεί να επιτευχθεί και η αθανασία του ανθρώπινου σώματος. Το ανθρώπινο σώμα μπορεί να γίνει αθάνατο όταν μετατραπεί σε κύμα φωτονίων, διότι με τη μετατροπή του σε κύμα φωτονίων μετασχηματίζεται σε ενέργεια.Για να επιτευχθεί η αποϋλοποίηση του ανθρώπινου σώματος μέσα σε έναν ενεργειακό δίαυλο, κατ’ αρχήν αυτό θα πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο του, σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας (12 η ώρα το μεσημέρι ή 12 η ώρα τα μεσάνυχτα) και σε συγκεκριμένες ημέρες του χρόνου: Κατά την εαρινή ισημερία (21 Μαρτίου), κατά το θερινό ηλιοστάσιο (21 Ιουνίου), κατά τη φθινοπωρινή ισημερία (23 Σεπτεμβρίου) και κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο (22 Δεκεμβρίου).Επίσης, για να μπορέσει να αποϋλοποιηθεί ο άνθρωπος μέσα σε έναν ενεργειακό δίαυλο θα πρέπει να ανέλθει σε υψηλότερες συχνότητες ώστε να μπορέσει να συντονιστεί με τις υψηλές συχνότητες του ενεργειακού χώρου.Τα άτομα από τα οποία αποτελούνται τα κύτταρα του ανθρώπινου σώματος δονούνται σε συχνότητες μεταξύ 62 και 68 MHZ, δηλαδή σε συχνότητες μεταξύ 62.000.000 και 68.000.000 HZ, αφού 1 MHZ είναι 1.000.000 HZ. Τα άτομα έχουν ηλεκτρικό φορτίο. Όταν ένα ηλεκτρικό φορτίο ταλαντώνεται παράγει ηλεκτρομαγνητικό κύμα. Καθώς τα άτομα από τα οποία αποτελούνται τα κύτταρα του ανθρώπινου σώματος πάλλονται ταλαντώνεται το ηλεκτρικό τους φορτίο και η ταλάντωση του ηλεκτρικού τους φορτίου δημιουργεί ηλεκτρομαγνητικό πεδίο γύρω από το σώμα. Αυτή η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που εκπέμπει το ανθρώπινο σώμα είναι η λεγόμενη αύρα ή βιοενέργεια.

Όταν το ανθρώπινο σώμα δονείται σε υψηλότερες συχνότητες εκπέμπει περισσότερη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία με αποτέλεσμα η αύρα να γίνεται φωτεινότερη.

Το φωτοστέφανο των αγίων δεν είναι παρά η αύρα του σώματός τους που έχει γίνει φωτεινότερη επειδή κατάφεραν να ανέλθουν σε υψηλότερες συχνότητες. Αυτός είναι και ο λόγος που οι άγιοι είχαν φτάσει στο σημείο να θεραπεύουν, να μετεωρίζονται, να γίνονται αόρατοι, να κινούν αντικείμενα εξ αποστάσεως, να διαβάζουν τις σκέψεις των άλλων και να βλέπουν το μέλλον.

Η μεταβολή των δονήσεων της ύλης εξηγεί όλα τα λεγόμενα παραφυσικά φαινόμενα. Για παράδειγμα, η αορατότητα επιτυγχάνεται όταν τα κύτταρα του ανθρώπινου σώματος δονούνται σε υψηλότερες συχνότητες. Το ίδιο και η μετεώρηση, διότι όταν τα κύτταρα του ανθρώπινου σώματος δονούνται σε υψηλότερες συχνότητες αραιώνει η μοριακή τους δομή με αποτέλεσμα να μειώνεται το βάρος του ανθρώπινου σώματος. Επίσης, όταν ο άνθρωπος δονεί τα κύτταρα του σώματός του σε υψηλότερες συχνότητες με αποτέλεσμα να αραιώνει η μοριακή του δομή και να μειώνεται το βάρος του μέχρι το σημείο που να γίνεται το σώμα του ελαφρύτερο από το νερό, μπορεί να περπατάει πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας. Τέλος, όταν τα άτομα από τα οποία αποτελούνται τα κύτταρα του ανθρώπινου σώματος δονούνται σε υψηλότερες συχνότητες, πάλλεται σε υψηλότερες συχνότητες και το ηλεκτρικό τους φορτίο. Το παλλόμενο σε υψηλότερες συχνότητες ηλεκτρικό φορτίο των ατόμων παράγει μεγαλύτερης ενέργειας ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, ικανή να δημιουργήσει ηλεκτρομαγνητικό πεδίο γύρω από ένα κοντινό υλικό σώμα. `Ετσι, το κοντινό αυτό υλικό σώμα θα κινείται με τη δύναμη του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου που θα υπάρχει γύρω του. Ακόμα και η αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη (το φαινόμενο κατά το οποίο ένας άνθρωπος απανθρακώνεται μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα χωρίς εμφανή λόγο) οφείλεται στη μεταβολή των δονήσεων της ύλης. Ο άνθρωπος μπορεί να αυταναφλεχθεί όταν τα άτομα από τα οποία αποτελούνται τα κύτταρα του σώματός του δονηθούν σε υψηλές συχνότητες, καθώς κίνηση σημαίνει θερμότητα.Ο Ιησούς Χριστός και ο Απολλώνιος ο Τυανέας είχαν την ικανότητα να θεραπεύουν και να ανασταίνουν νεκρούς, να εξαϋλώνονται και να γίνονται αόρατοι, να διαβάζουν τις σκέψεις των ανθρώπων (τηλεπάθεια), να κινούν εξ αποστάσεως υλικά αντικείμενα (τηλεκίνηση), να μετεωρίζονται και να βρίσκονται ταυτόχρονα σε δύο σημεία (πολυστασία). Ο Πυθαγόρας είχε την ικανότητα της πολυστασίας. Ο Ιάμβλιχος όταν προσευχόταν ανυψωνόταν δέκα πήχεις πάνω από τη γη και το σώμα του έπαιρνε μία χρυσή απόχρωση. Ο Πάτερ Παΐσιος είχε την ικανότητα της διόρασης και της αορατότητας. Ο `Αγιος Φραγκίσκος της Ασίζης (1181-1226), ο `Αγιος Θωμάς ο Ακινάτης (1225-1274), η Αγία Θηρεσία (1515-1582) και ο `Αγιος Ιωσήφ του Κοπερτίνο (1603-1663) είχαν την ικανότητα της μετεώρησης.

Η κραδασμιακή συχνότητα των ατόμων του ανθρώπινου σώματος αλλάζει με τον διαλογισμό και την προσευχή, αφού και η προσευχή διαλογισμός είναι. Με τον συνεχή διαλογισμό ο εγκέφαλος αρχίζει να ανεβάζει σταδιακά τη συχνότητα των κραδασμών των κυττάρων του ανθρώπινου σώματος. Όταν η συχνότητα των κραδασμών φθάσει τη συχνότητα του λευκού φωτός, ο άνθρωπος αρχίζει και βλέπει αιθερική ενέργεια. Όταν οι συχνότητες των κραδασμών ξεπεράσουν τη συχνότητα του λευκού φωτός, ο άνθρωπος αποκτάει υπερβατικές ιδιότητες.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να ανέλθει ο άνθρωπος σε υψηλότερες συχνότητες όταν διαλογίζεται και προσεύχεται είναι η νηστεία (αποφυγή ζωικών τροφών) και η αποχή από οινοπνευματώδη ποτά, τσιγάρα και ναρκωτικά, ώστε να αλαφρύνει ο οργανισμός του. Οι ζωικές τροφές, τα οινοπνευματώδη ποτά, τα τσιγάρα και τα ναρκωτικά χαμηλώνουν τη βιοενέργειά του.

Όσον αφορά την αποφυγή ζωικών τροφών, ο Απολλώνιος ο Τυανέας έλεγε (Φιλόστρατος, Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιον): «Η τροφή μου είναι ελαφριά και πολύ καλύτερη από την πολυτελή τροφή των άλλων. Ακριβώς αυτή η ιδιομορφία, που χαρακτηρίζει τον τρόπο της ζωής μου, φυλάσσει τις αισθήσεις μου μέσα σε απερίγραπτη καθαρότητα και δεν αφήνει τίποτα να τις θολώνει. `Ετσι μπορώ να διαβλέπω τα πάντα που συμβαίνουν ή πρόκειται να συμβούν, σαν μέσα σε γυαλιστερό καθρέφτη».

Αν και για να ανέλθει ο άνθρωπος σε υψηλότερες συχνότητες είναι απαραίτητο να διαλογίζεται πολλές ώρες και σε καθημερινή βάση, οι αλλαγές που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια του διαλογισμού από τις πρώτες κι όλας στιγμές που θα αρχίσει ο άνθρωπος να διαλογίζεται είναι σημαντικές τόσο για το σώμα του όσο και για τη ψυχολογία του και είναι οι εξής: Ο εγκέφαλος εκπέμπει κύματα Α και Θ και το σώμα χαλαρώνει βαθιά. Πέφτει το επίπεδο του γαλακτικού οξέος στο αίμα από 11mg σε 7mg/100ml, πράγμα που καταδεικνύει τη μυϊκή χαλάρωση. Μειώνεται η αγωγιμότητα του δέρματος (ο δείκτης της σχετικής κατάστασης ηρεμίας ή έντασης του ανθρώπου) μέχρι και 300%. Υπάρχει πτώση της κατανάλωσης οξυγόνου κατά 16%. Χαλαρώνει και ξεκουράζεται ο καρδιακός μυς και μειώνεται ο αριθμός των αναπνοών από 16 σε 7 ανά λεπτό. Μειώνεται η πίεση του αίματος στους υπερτασικούς, σε μέσο όρο από 15-9 σε 13-8. Αυξάνεται η δραστηριότητα του αριστερού προμετωπιαίου λοβού, ο οποίος σχετίζεται με την παραγωγή θετικών και αισιόδοξων συναισθημάτων.

Επίσης, όταν ο άνθρωπος διαλογίζεται συχνά αυξάνεται ο δείκτης ευφυίας του, έχει μειωμένους δείκτες άγχους, λιγότερους καρδιακούς παλμούς και χρειάζεται λιγότερο ύπνο για να ξεκουραστεί καθημερινά, ενώ σε περίπτωση που ξενυχτήσει, δεν χρειάζεται επιπλέον ύπνο από τον κανονικό για να συνέλθει.

Πηγη: ηλ/τα

Η ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΤΟΥ

Η υπερεκτίμηση του Διαφωτισμού και οι ευθύνες της αποτυχίας του

Πίνακας του ΑΠΕΛΛΗ: «BAR CODE», λάδια σε καμβά, 0,90Χ120, 2010
Μέρος Α’ «Η Αναγέννηση πίσω από τους μύθους της…»
Μέρος Β΄ «Η υπερεκτίμηση του Διαφωτισμού και οι ευθύνες της αποτυχίας του»
Μετά από τον λόγο για την Αναγέννηση, που υπήρξε η γενεσιουργός αιτία των εξελίξεων στη νεώτερη Ευρώπη, θα περάσουμε στο Β΄ μέρος, όπου θα δούμε τις συνέπειες και τις πνευματικές αλληλεπιδράσεις, μέχρι τον Διαφωτισμό (1), αλλά και τη σύγχρονη εποχή.

Θα ξεκινήσω, λοιπόν, τον λόγο αντίστροφα. Θα ζητήσω από τα αποτελέσματα, να μάθω την αιτία τους. Όπως αλάνθαστα, για να μάθει κάποιος το δέντρο και την ουσία του, θα πρέπει να κοιτάξει τον καρπό του. Γιατί, όπως σωστά λέει η λαϊκή μας θυμοσοφία, το δέντρο από τους καρπούς του κρίνεται. Ποια είναι, λοιπόν, η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα παγκόσμια αλλά και εθνικά; Είναι, θα έλεγα, ζοφερή και πιο επικίνδυνη από ποτέ, λαμβάνοντας υπόψη το βεβαρυμένο ισοζύγιο των διαφορών μεταξύ θετικών και αρνητικών, αλλά και των διαφορετικών συνθηκών και μέσων, που εμφανίστηκαν, ανάμεσα στην προ και στη μετά τον Διαφωτισμό εποχή. Το Περιβαλλοντικό και κλιματικό πρόβλημα, για παράδειγμα, δεν υπήρχαν. Όπως δεν υπήρχε η Βιομηχανική Επανάσταση, η εξάντληση των φυσικών πόρων, η απληστία του άκρατου Καπιταλισμού, ο μαρξισμός και ο διεθνισμός, η «Ορθή πολιτική» του αγγλοσαξωνικού και προτεσταντικού νεοφιλελευθερισμού, η κυριαρχία των τραπεζιτών επί των εθνών, των πολυεθνικών εταιρειών και η σχολή του Σικάγου, η επαπειλούμενη παγκόσμια υποδούλωση των λαών, η πυρηνική απειλή…


Πριν από 250 χρόνια, οι άνθρωποι πέθαιναν κατά χιλιάδες από συμβατικούς πολέμους, από πανούκλα ή από ασήμαντες ασθένειες, που τώρα θεραπεύονται με ένα χάπι. Σήμερα, όμως, πεθαίνουν κατά εκατομμύρια, από τα τρόφιμα που τρώνε, από τον αέρα που αναπνέουν, από το νερό που πίνουν και από ασθένειες που σχετίζονται με τη μόλυνση. Σήμερα, οι φαρμακοβιομηχανίες φτιάχνουν εμβόλια για ιούς αλακάρτ, που εμφανίζονται ξαφνικά από το πουθενά. Σήμερα, η Ιατρική με όλη της την πρόοδο θεραπεύει ή προσπαθεί να θεραπεύσει τις άγνωστες μέχρι προ τινος ασθένειες, που δημιούργησε ο σύγχρονος τρόπος ζωής και ο δίχως μέτρο καταναλωτισμός. Διότι, σήμερα, οι άνθρωποι δεν πεινούν πάνω στον πλανήτη, επειδή είναι πολλοί, όπως δειτείνονται τα «δοχεία σκέψεως» της δύσης. Πεινούν, επειδή η απληστία των λίγων κατέχει τα πολλά και η αγάπη και η ανθρωπιστική αλληλεγγύη έχουν εκλείψει, αν δεν έχουν δοθεί εργολαβικά σε ΜΚΟ.

Μην εκπλήσεσθε! Αυτό είναι απλώς με αναγωγή στα αποτελέσματα, το πνεύμα του Ορθολογισμού του Ευρωπαίου «Διαφωτιστή», που κατέβασε τον Θεό για να ανεβάσει τον άνθρωπο και την λογική του. Ο άνθρωπος του Διαφωτισμού, καθώς έτρεχε σε μια λεωφόρο γνώσης που οδηγούσε στον άκρατο ατομικισμό, μέσα από τα υπερτονισμένα προσωπικά του δικαιώματα, δεν προέβλεψε πως έτσι θα απεδομείτο η συλλογικότητα του εμείς. Ναι, η έννοια του Θεού μπορεί να φαίνεται σε κάποιους ως αναχρονιστική, αλλά είναι σίγουρα αυτή που μπορεί αποδειγμένα να διατηρεί την ενότητα της κοινωνίας. Αυτό σε ελεύθερη μετάφραση, μπορεί να συνάγει κανείς ως συμπέρασμα από την περίφημη φράση του «αρχιερέα» του Διαφωτισμού Βολτέρου πως: «Κι αν ακόμη δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε». Το ότι ο ισχυρός και ο «ανώτερος» δικαιούται να τα πάρει όλα από τον αδύναμο, είναι το συμπέρασμα μιας καθόλα ορθολογικής σκέψης, όπως διαπιστώνουμε και στον Υπεράνθρωπο του Νίτσε (2). Καθόλου παράξενο, λοιπόν, που η αποικιοκρατία γνωρίζει μεγάλη έξαρση στα χρόνια του Διαφωτισμού. Όλα αυτά, που ήδη ανέφερα, είναι απότοκοι κλάδοι της πνευματικής ρίζας του Διαφωτισμού και των πολυσχιδών ιστορικών, πνευματικών-πολιτικών του αναπτυγμάτων. Άλλωστε, δε νομίζω ότι αρνιέται κανείς, πως το κίνημα του Διαφωτισμού, είναι αυτό που τελικά κυριάρχησε και ακόμη κυριαρχεί-δυστυχώς πλέον εκφυλισμένο και απογυμνωμένο από κάθε ανθρωπισμό-στις διάφορες εκφάνσεις του και σε κάθε επίπεδο της ανθρώπινης δραστηριότητας, στον κόσμο του δυτικού ημισφαιρίου;

Άρα, ο «Διαφωτισμός», μπορεί πλέον να κριθεί με την ασφάλεια των 250 και πλέον χρόνων, από τα απτά αποτελέσματα του και όχι με έναν τρόπο γενικό και αόριστο, ως πλήρως αποτυχημένος και επικίνδυνος και να του καταλογιστούν ευθύνες. Κυρίως, διότι χάλκεψε και παραχάραξε τα μέσα, που χρησιμοποιεί η έμφυτη κλίση του ανθρώπου για την γνώση και την αλήθεια, δηλαδή την λογική. Όπως ακριβώς και στην περίπτωση του Κομμουνισμού στην πρώην ΕΣΣΔ, που επίσης απέτυχε να εφαρμόσει στην πράξη το πανάρχαιο αίτημα της ισονομίας και της ισότητας, που ήταν άλλωστε και ζητούμενα της Γαλλικής Επανάστασης. Το μόνο που απομένει στους διαφωτιστές ως ειλικρινής δικαιολογία, είναι ότι ο αληθής Διαφωτισμός, με την έννοια του όρου, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Και δεν εφαρμόστηκε ποτέ, διότι απέρριψε το πνεύμα του Θεού. Η αποτυχία αυτή, δείχνει την έσχατη ποιοτική διαφορά ανάμεσα στην θεωρία και στην πράξη, στην ειλικρίνεια και στη σκοπιμότητα του εγχειρήματος. Όμως την ίδια δικαιολογία δε θα μπορούσε να προτάξει άραγε και ένας χριστιανός, ισχυριζόμενος, πως ήταν μόνο ο κληρικαλισμός η αιτία που απέτυχε να εφαρμοστεί η χριστιανική διδασκαλία, και όχι οι ίδιες οι προθέσεις, οι δυνατότητες και η αλήθεια του Χριστιανισμού;

Λίγοι, νομίζω, θα τολμούσαν να ισχυριστούν, ότι πρόκειται σήμερα για μια κατάσταση, όπου ο Διαφωτισμός, μετά από 250 περίπου χρόνια έχει δικαιωθεί, σε ό.τι αφορά τις θεμελιώδεις αρχές του. Αρχές που διατυπώθηκαν από τους εξοχότερους εκφραστές του, Βολτέρο και Ρουσσώ, και όπως κατατέθηκαν το 1789 στην Εθνοσυνέλευση της Γαλλικής Επανάστασης, υπό τη μορφή πολιτικών δικαιωμάτων. Η Γαλλική Επανάσταση αποτελεί ακριβώς ορόσημο για τη λήξη της εποχής του Διαφωτισμού και την έλευση της εποχής του (πρώιμου) Φιλελευθερισμού στην κοινωνία και την οικονομία. Ήδη, σήμερα, στην χώρα μας, βιώνουμε ως απτό παράδειγμα το «ανθρωπιστικό» υπόβαθρο των επιγόνων του διαφωτισμού, υπό τη μορφή ακόμη και της ωμής παρέμβασης στις δημοκρατικές μας δομές, πόσο μάλλον των πολιτικών μας δικαιωμάτων. Όχι! Ο Διαφωτισμός δεν έκανε τους ευρωπαίους λιγότερο βάρβαρους. Τους έκανε όμως περισσότερο εκλεπτυσμένους.

Για μια ακόμη φορά οι ευρωπαίοι, ως διαφωτιστές, ήρθαν σε επαφή με το ελληνικό πνεύμα, αλλά δεν κατάφεραν τίποτα άλλο από τη μάταια αντιγραφή του, τέλος δε την πλήρη παραποίηση του. Αυτό είναι που φέρνει πάντα εμάς τους Έλληνες, έστω παρηκμασμένους, απέναντι τους. Γιατί; Πρώτον, επειδή δεν είναι δικό τους, είναι έξω από την ιδιοσυγκρασία τους. Δεύτερον, διότι το γνώρισαν από τρίτο χέρι. Έτσι αναγκαστικά το διαστρεβλώνουν, καθώς εστιάζουν πάντα σε μέρη και όψεις του που τις προτιμούν, ενώ σε άλλες όχι. Κάποτε κόλλησαν με τον Αριστοτέλη, μετά γνώρισαν τον Πλάτωνα, αργότερα τον Επίκουρο. Μου έρχεται στο νου μια εικόνα ως παράδειγμα. Φανταστείτε, λοιπόν, ένα Γερμανό, να προσπαθεί να παίξει ηπειρώτικο κλαρίνο, που το έμαθε από έναν Ιταλό, που και εκείνος το έμαθε από έναν Ηπειρώτη. Και να έχει την απαίτηση ο Γερμανός να παίξει το κλαρίνο με καημό και νάζι, όπως ο Ηπειρώτης. Γίνεται; Ο πολιτισμός και το πνεύμα του, είναι απόρροια μιας έκαστης ιδιαίτερης ιδιοσυγκρασίας, όπου παίζουν καθοριστικό ρόλο πολλοί παράγοντες, ακόμη και κλιματικοί. Μπορείς να προσπαθήσεις να κατανοήσεις έναν πολιτισμό, ακόμη και να τον μιμηθείς, αλλά δε γίνεται ποτέ να έχεις την εσωτερική σύνδεση, τη συναισθηματική επαφή μαζί του. Για αυτήν την απώλεια της υποκειμενικότητας και της ατομικότητας του συναισθήματος, είναι, που ο Ρομαντισμός τον 19^ο αιώνα, κατηγόρησε και πολέμησε την Λογοκρατία και τον Διαφωτισμό, με εξέχοντες αντιπρόσωπους του τους φιλέλληνες Λόρδο Βύρωνα και Ευγένιο Ντελακρουά. Για αυτό και ο Ελληνικός Λόγος από θερμή ανάσα ζωής κατέληξε μια ψυχρή λογική σαν βγαλμένη από νεκροτομείο. Αυτή τη συναισθηματική σύνδεση όμως, με τον αρχαίο πολιτισμό μας, οι Έλληνες δεν τη χάσαμε ποτέ, ακόμη και στους έσχατους καιρούς της παρακμής μας. Υπάρχει ακόμη ανάμεσα μας, ζωντανός, ο τύπος του Αριστοφάνη, του Λεωνίδα, του Αριστείδη….

Όπως στην εποχή της Ρώμης, όπως στην Αναγέννηση, όπως και στον Διαφωτισμό, πίσω από τη συγκινητική λατρεία προς κάθε τι αρχαιοελληνικό, όπως είναι η φιλοσοφία, οι τέχνες και ο πολιτισμός, υποκρύπτεται όχι μόνο η ανάγκη ενός άλλοθι και μιας επίφασης, ικανών να αποκρύψουν την βαρβαρότητα, αλλά και ένας υπολανθάνων φθόνος ομολογημένος από τους ίδιους (Νίτσε). Τα «Φωτισμένα Έθνη» του Κοραή, είχαν εκείνη την εποχή ξεκληρίσει πολλά έθνη και λαούς σε ανατολή και δύση. Ωστόσο, η «αγιοποίηση» τους αυτή στην Ελλάδα, οφείλεται στο ότι, τουλάχιστον εμάς, αν και αργά, αν και απρόθυμα, αν και υπό εκμετάλλευση, μας βοήθησαν να «απελευθερωθούμε». Αντίθετα, λοιπόν, από τις αρχικές προθέσεις, σήμερα βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός φωταδιστικού μεσαίωνα, όπου τα συμβατικά θρησκευτικά ιερατεία, τείνουν πια να αντικατασταθούν από τα νέα ιερατεία των τεχνοκρατών και των επιστημόνων, που, ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός, είναι οι νέοι «ιερείς» της «Μεταδιαφωτιστικής Εποχής». Σήμερα, κάποιοι «παίζουν» με το DNA ως «θεοί». Σε έναν κόσμο χαμηλών ηθικών αξιών, όμως, πώς να τους εμπιστευτεί κανείς;

Σε κάθε επίπεδο ο «Διαφωτισμός» έχει σχεδόν αποτύχει. Εκτός και αν επιμείνουμε να θεωρούμε τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα, που πράγματι είναι πολλά, ως βασικές προτεραιότητες του διαφωτιστικού πνεύματος. Η αποστολή δορυφόρων στο πλανητικό σύστημα, δεν αποδεικνύεται χρήσιμη στο να γεμίσει τα στομάχια των πεινασμένων της γης. Τα υπερσύγχρονα μηχανήματα, η κατασκευή και η χρήση τους, δε συνιστούν απόδειξη ανώτερης λογικής ύπαρξης, με υπόβαθρο και μόρφωση ανθρωπιστική. Κάλλιστα ένας νέος μεσαίωνας, χειρότερος από τον προηγούμενο, θα μπορούσε να ενδυθεί την απαστράπτουσα ψηφιακή τεχνολογία, για τον έλεγχο των συνειδήσεων. Η ουσία δεν αλλάζει ποτέ. Οι μορφές και τα μέσα, είναι αυτά που αλλάζουν. Αυτές θα πρέπει να αποκωδικοποιούμε, γνώριζοντας, ότι ο «εχθρός» του ελεύθερου ανθρώπου, ήταν, είναι και θα είναι πάντα εδώ, σε καθε εποχή. Το μόνο που χρειάζεται, είναι κάθε φορά να ανακαλύπτουμε τη σύγχρονη «μεταμφίεση» του.

Όταν μιλάω για τον «Διαφωτισμό», δεν αναφέρομαι σε αυτό που θα πίστευαν πολλοί. Δηλαδή, στην εξωτερική θετική του εικόνα, που συνδέεται με καινοτομίες, μεταρρυθμίσεις, ανακαλύψεις και άλλα. Ποιος λογικός άνθρωπος στην εποχή μας θα διαφωνούσε, για παράδειγμα, στο να βρεθεί η θεραπεία από τον τάδε βάκιλο ή να εξελιχθούν τα μέσα παραγωγής, εκπαίδευσης, ιατρικής κλπ; Ή ποιος θα ήθελε σήμερα να καούν στην πυρά ο Γαλιλαίος ή ο Τζ. Μπρούνο; Εγώ πάντως, όχι.  Αναφέρομαι, κυρίως, σε αυτήν την παρασιτική, μυστική αρχή, που παρεμβαίνει επί των εξελίξεων και τις κατευθύνει για λογαριασμό της και σε σκοπούς αλλότριους από το συμφέρον της ανθρωπότητας. Και μάλιστα, με τον αισχρότερο των τρόπων. Με την προκάλυψη και την προσχηματική χρήση εννοιών, με τις οποίες δύσκολα θα μπορούσε κανείς εν πρώτοις να διαφωνήσει. Όπως είναι, για παράδειγμα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το περιβάλλον, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα κ.α. Επενδύει η αρχή αυτή πάνω στο κοινό ενδιαφέρον για τα ανθρώπινα δικαιώματα και με πρόσχημα δήθεν την υποστήριξη τους, στην πραγματικότητα δρα εναντίον τους. Και το κάνει πολυκερματίζοντας και εξατομικεύοντας τα διαρκώς, σε μια κοινωνία που αρχίζει να χάνει τη συνοχή της και άρα να γίνεται πιο ευάλωτη, αφού πρώτα φρόντισαν να περιορίσουν τη βασική αρχή της ενότητας της, που ήταν ο Θεός, Αλλά έπειτα και τον θεσμό της οικογένειας, αργότερα δε και το Έθνος.

Με τον ίδιο τρόπο, αυτή η παραμορφωτική και εκφυλιστική σκέψη, που τη διακρίνει ένας δαιμονικός ατομικισμός και μια εωσφορική αλαζονεία, έχει καταφέρει να κυριαρχήσει ως μια διαστρεβλωμένη κατευθυντήρια οπτική, επί της εξελίξεως συνολικά του Διαφωτισμού σε κάθε επίπεδο, επιστημονικό, τεχνολογικό, πολιτικό, κοινωνικό, καλλιτεχνικό. Και αυτό, σχεδόν εξ αρχής. Είναι γνωστοί οι κύκλοι που κατεύθυναν τα γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης και τα όσα αφορούν τις απαρχές του Διαφωτισμού, ακόμη και της Αμερικής της ίδιας, που υπήρξε κατά τις προδιαγραφές της ΝΤ το πρώτο μεγάλο πείραμα ενός πολυεθνικού ομόσπονδου κράτους, προορισμένου να εφαρμοστεί σε όλον τον πλανήτη. Η ΕΣΣΔ, υπήρξε ένα ανάλογο αποτυχημένο εγχείρημα, ενώ και η ΕΕ είναι ένα ακόμη βήμα. Για να γίνει όμως αυτό, θα έπρεπε πρώτα να εξαλειφθούν δύο βασικά εμπόδια, που λειτουργούσαν συσπειρωτικά για τα ΄Εθνη στο παλαιό σύστημα τάξης. Η Θρησκεία και η Βασιλεία. Το ένα στο χώρο της μεταφυσικής πίστης και το άλλο στο ρεαλιστικό επίπεδο της πολιτικής. Η αναβίωση της Δημοκρατίας (ανεξάρτητα από τον φιλελευθερισμό του ίδιου του πολιτεύματος), πραγματοποιήθηκε μέσα στα πλαίσια του Διαφωτισμού και την άνοδο της αστικής τάξης και βασίστηκε στα τεράστια λάθη μιας κακής μοναρχίας απέναντι σε έναν άθλιο, βασανισμένο λαό. Η Δημοκρατία, που τόσο βάναυσα κακοποιήθηκε από τον Ροβεσπιέρο και από τον Βοναπάρτη, λειτούργησε ως μια μεταβατική πολιτική προκάλυψη ενός μελλοντικού αυταρχικού σχεδιασμού, που τώρα πια στις ημέρες μας άρχισε να αποδίδει τους καρπούς του στη μορφή της παγκοσμιοποίησης. Ουδέποτε νοιάστηκαν αληθινά για την Δημοκρατία, όσοι πίσω από τα νεοφανή φώτα του Διαφωτισμού, προετοίμαζαν την ποδηγέτηση της. Ακόμη και αν οι προθέσεις κάποιων ήταν ειλικρινείς, ο έλεγχος χάθηκε, κατά τη διάρκεια της πορείας.

Από τα μέσα του 18ου αιώνα, η επίδραση της διαφωτιστικής κριτικής στην κοινωνία ήταν μεγάλη. Οι χώροι συγκεντρώσεων και οι μασονικές στοές, έγιναν φορείς της ολοένα αυξανόμενης δυσαρέσκειας κατά της απόλυτης μοναρχίας. Θεός και Βασιλιάς, σε εκείνη την εποχή, ήταν ο ένας το στήριγμα του άλλου. Όποιος θα ήθελε να χτυπήσει τον έναν θα έπρεπε να τα βάλει και με τον άλλο. Η Γαλλική Επανάσταση, αποτέλεσε μια βίαιη ενσάρκωση της φιλοσοφίας του Διαφωτισμού, και η επιθυμία για αλλαγή και ορθολογισμό οδήγησε στην προσπάθεια να εξαλειφθεί η Εκκλησία και ο χριστιανισμός στο σύνολο τους, όχι μόνο ως ιδέες αλλά και υλικά. Έτσι δικαιολογούνται αρκετές εκδοχές της ιστορίας, που αναφέρονται στις διώξεις των πρώτων διαφωτιστών, του κύκλου των «Εγκυκλοπαιδιστών» (3). Έτσι εξηγείται και το αμοιβαίο θανάσιμο μίσος των μοναρχών κατά των μυστικών εταιρειών, αλλά και η αρνητική γνώμη του Καποδίστρια για το ρόλο τους στην Επανάσταση, εκφρασμένη μάλιστα εγγράφως σε δύο εγκυκλίους του, περί των εταιρειών αυτών (4). Το γεγονός, πως οι περισσότεροι μεγάλοι διαφωτιστές ήταν μασόνοι, δεν θα πρέπει να περνάει απαρατήρητο. Δεν πρόκειται για λέσχες τένις. Το γεγονός, πως οι μασόνοι κάθε άλλο παρά άθεοι είναι, θέτει υπό σκέψη την αντίφαση που δημιουργεί η εκφρασμένη περί αθείας στάση των διαφωτιστών. Και αυτό είναι βεβαίως σχετικό, καθώς δεν είχαν όλοι οι διαφωτιστές τις ίδιες ακριβώς άθεες απόψεις ή κίνητρα και σίγουρα υπήρχαν και εξαιρέσεις. Μιλάμε όμως για την πλειονότητα τους. Δεν είναι λοιπόν, ο Διαφωτισμός ο ίδιος το σάπιο φρούτο, ως μέσο για την κατάκτηση της γνώσης, αλλά η παρείσακτη σκέψη, που τον κατευθύνει στην μηχανοποιημένη εκμετάλλευση των μαζών και στην Τεχνοκρατία. Που τον απομακρύνει τελικά από την αληθινή γνώση και τη βελτίωση της ανθρώπινης ζωής, που θα ήταν και το ζητούμενο ενός αληθινού Διαφωτισμού.

Το στοιχείο, λοιπόν, που έλειψε από τον αληθινό Διαφωτισμό, ώστε να αστοχήσει τελικά στον πραγματικό του σκοπό, είναι το χριστιανικό πνεύμα. Αυτό, τα όργανα της παρείσακτης αρχής φρόντισαν σκόπιμα να το αποκλείσουν και να το εμφανίσουν, ως δήθεν  αντίθετο προς την έρευνα, την επιστήμη και την λογική. Αυτό, εν μέρει, εμπεριέχει κάποιαν αλήθεια, αφού η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, φάνηκε ανέτοιμη και οχυρώθηκε πίσω από τα δόγματα της. Αυτό, φυσικά, αντανακλά και μια εσωτερική στασιμότητα της Εκκλησίας. Προφανώς, επειδή το χριστιανικό πνεύμα δεν ήταν τόσο ισχυρό στη Δυτική Εκκλησία, ώστε να πιστεύει πως η γνώση και η αλήθεια, δε θα μπορούσαν ποτέ να απειλήσουν τον Θεό, και έτσι αντέδρασε περισσότερο χάριν των απειλούμενων προνομίων της. Υπό διαφορετικές συνθήκες, κάτι ανάλογο συνέβη και στον ελλαδικό χώρο, ωστόσο η περίπτωση του Ελληνικού Διαφωτισμού, όπως θα αναφέρω παρακάτω, έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν ήταν έτοιμη για αυτό το άνοιγμα. Έτσι, χάθηκε η λαμπρή ευκαιρία, η αγάπη για τη γνώση και τον λόγο και τη διερεύνηση του εμπειρικού κόσμου, να μπορέσει να εναρμονιστεί με το πνεύμα του Θεού και να οδηγηθεί από αυτό προς την επιστημονική αλήθεια με τη μεγαλύτερη δυνατόν ηθική αρτιότητα. Σήμερα, γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι ο Θεός και οι επιστήμες δεν απειλούν το ένα το άλλο, ούτε είναι δύο κόσμοι ασύμβατοι, όπως αποδεικνύουν πλήθη θεϊστών επιστημόνων και διανοητών, όπως βεβαίως, υπάρχουν και άθεοι. Από την άλλη, το γεγονός πως η Εκκλησία δε συμμετείχε στα πεπραγμένα του Διαφωτισμού, αλλά έμεινε πιστή στα θέσφατα της, της δίνει ταυτόχρονα και τη δυνατότητα, να μην έχει καμμία ευθύνη για τα αποτελέσματα της αποτυχίας του και για την κρίση που αυτός περνάει. Στο σημείο αυτό, προβάλλει και η μεγάλη ευκαιρία της Ορθοδοξίας, να παίξει σημαντικότατο θετικό ρόλο στα εξελισσόμενα του 21^ου αιώνα.

Αυτή η αμφισβήτηση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, συνδέει προδρομικά τον Διαφωτισμό με την Μεταρρύθμιση στην βόρεια Ευρώπη και έτσι δεν είναι τυχαίο ότι οι διαφωτιστικές εστίες εντοπίζονται σε χώρες όπου η παπική εξουσία δεν ήταν ισχυρή, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Αγγλία και η Ολλανδία. Ο Διαφωτισμός, χάριν της δίψας για ελευθερία από την θρησκευτική δομή της μακραίωνης παπικής πνευματικής τυραννίας, στράφηκε στην πραγματικότητα περισσότερο εναντίον του κληρικαλισμού (5), που εφάρμοσε εν πολλοίς, μια εν τω κόσμω παραχάραξη της χριστιανικής διδασκαλίας.

Ας μην ξεχνάμε ότι, η Αναγέννηση δεν ήταν ποτέ ένα κίνημα αθεΐας, αλλά εμφάνισε μόνο μια ροπή προς τον παγανισμό και την κλασικότητα. Έπειτα, ήταν ένα κίνημα περισσότερο καλλιτεχνικό. Αντίθετα, ο Διαφωτισμός υπήρξε ένα πιο καθαρό κίνημα αθεΐας, που επικεντρώθηκε κυρίως στις θετικές επιστήμες, στα γράμματα και στη διανόηση. Αυτό αποτελεί, φυσικά, μεγάλη μετατόπιση από τις αρχές και τους σκοπούς της Αναγέννησης, αλλά έπρεπε να προηγηθεί η Μεταρρύθμιση στη βορειοδυτική Ευρώπη, ώστε η πορεία προς τον Διαφωτισμό να γίνει δυνατή μέσα από τον προτεσταντικό πραγματισμό, που βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά στη διακήρυξη ενός ορθολογικού αθεϊστικού πνεύματος, όπως βλέπουμε στον Χέγκελ και στον Νίτσε. «Η θρησκευτική θεωρία της Μεταρρύθμισης αποτελεί σώμα αρχών για το δόγμα του Προτεσταντισμού. Ξεκινά έτσι μια ουσιαστική αλλαγή νοοτροπίας, που ξεπερνά την πίστη στο αλάθητο της παπικής εξουσίας και εγκαινιάζεται έτσι η νέα σκέψη, πάνω στην εσωτερική όψη της θρησκείας, ανοίγοντας πόρτες για την ανάπτυξη της φιλοσοφικής σκέψης που ανθεί στην επόμενη περίοδο του Διαφωτισμού (6). Ήδη από τον 16ο αιώνα, ο Μονταίν εφάρμοσε τον σκεπτικισμό. Ο σκεπτικισμός πήρε μια πιο ακραία μορφή στον Ντεκάρτ στα μέσα του 17ου αιώνα και στην φιλοσοφία του που ονομάστηκε «Καρτεσιανισμός» και εισάγει στην εμφάνιση του ρεύματος του Ορθολογισμού. Ο 18ος αιώνας ήταν στη συνέχεια ο «Αιώνας των Φώτων».


Στην Ελλάδα και στον βαλκανικό χώρο, οι πρώτες ιδέες του Διαφωτισμού άρχισαν να διαδίδονται ήδη από τις αρχές του 18ου αιώνα, αλλά εδώ πήρε μια διαφορετική μορφή. Ήταν ένα κίνημα για τη δημιουργία εκπαιδευτικής υποδομής και τη διδασκαλία της γλώσσας και των φυσικών επιστημών στον ελληνόφωνο χώρο, το οποίο προκάλεσε την αντίδραση του εκκλησιαστικού κατεστημένου. Από τον 17ο αιώνα άρχισε σταδιακά να δίδεται περιορισμένη εκπαίδευση σε ορθόδοξες εκκλησιαστικές σχολές, οι οποίες λειτουργούσαν με βάση τις υποχρεώσεις και τα σχετικά προνόμια, που είχε αναλάβει το Πατριαρχείο έναντι των Οθωμανών. Σε αυτές τις σχολές δίδασκαν αρχικά δάσκαλοι-κληρικοί παραδοσιακής παιδείας, αλλά από το 18^ο αιώνα έπαιρναν τη θέση τους όλο και συχνότερα νεωτεριστές, οι λεγόμενοι σήμερα «Δάσκαλοι του Γένους»(7). 

Η ελληνική εκδοχή του Διαφωτισμού όμως, είχε συχνά διαφορετικούς στόχους από εκείνους του ευρωπαϊκού. Για παράδειγμα, την προσπάθεια Ελλήνων διαφωτιστών, που οι περισσότεροι ήταν κληρικοί, να συγκεράσουν τις ιδέες της ελευθερίας, ισότητας και δημοκρατίας με τις χριστιανικές αντιλήψεις (8). Ο Βούλγαρις παίρνει μέρος με το «Σχεδίασμα περί Ανεξιθρησκείας» στον προβληματισμό σχετικά με τη θρησκευτική ανοχή που ήταν σημαντικό θέμα στις συζητήσεις της ευρωπαϊκής διανόησης εκείνης της εποχής. Ενώ όμως ο Βολτέρος αμφισβητούσε στα σχετικά έργα του κάθε δογματικό φανατισμό και αναδείκνυε την υπεροχή της φυσικής θρησκείας, ο Βούλγαρις προβάλλει στο «Σχεδίασμά» του την ελεύθερη θρησκευτική συνείδηση ως χριστιανικό προνόμιο και εισάγει στην ελληνική γλώσσα τον όρο ανεξιθρησκεία (9). Τελικά για τον ρόλο των ευρωπαίων «διαφωτιστών» μας γράφει και ο στρατηγός Ι. Μακρυγιάννης: «…Κάνουν και οι μαθηταί τους οι Ευρωπαίοι την ανταμοιβή εις τους απογόνους εμάς -γύμναση της κακίας και παραλυσίας. Τέτοια αρετή έχουν, τέτοια φώτα μας δίνουν».

Ποιο αλήθεια από τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν περιλαμβάνεται στο «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν»; Θα έπρεπε αλήθεια να περιμένουμε τον Βολτέρο, γνωστό και για τις φυλετικές του ιδέες, να μας μιλήσει για το δικαίωμα του άλλου, ή τον Ρουσσώ να μας κάνει «νέα» Κοινωνικά Συμβόλαια ή μήπως τους καθηγητές του Χάρβαντ να μας αποκαλύψουν μετά από πολυετείς έρευνες, την ιδανικότητα του μητρικού γάλακτος για την υγιή διατροφή του βρέφους;;!
Το «καλό» και το «λογικό» γίνονται ισάξια, μας λέει ο Διαφωτισμός, όμως κάπως έτσι οδηγούμαστε και στο συμπέρασμα πως «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Αλλά, όπως ομολογεί ο Ρουσσώ, «Το λογικό πολλές φορές μας απατά, η συνείδηση όμως ποτέ». Πώς όμως το λογικό που είναι ισάξιο του καλού, μπορεί να μας απατά, εφόσον είναι καλό; Θα απαντούσα, πως στη συνείδηση, είναι που βρίσκεται ο ίδιος ο Θεός. Ο δε Λαμαρτίνος θα μας επιβεβαιώσει πως: «Η καρδιά έχει λόγους τους οποίους αγνοεί το λογικό».




Σημειώσεις-παραπομπές:


1. Ο Διαφωτισμός ήταν μια φιλοσοφία ανθρωποκεντρική, όπου ο άνθρωπος αναγνωρίζεται ως το κέντρο της ιστορίας, με όλα τα δικαιώματα τα οποία έπρεπε να αξιώνει. Αυτός ο ανθρωποκεντρισμός (=humanismus, Ουμανισμός) αποτελούσε τη σύνδεση με το αρχαιοελληνικό πνεύμα, έναντι του ανατολικού μυστικισμού της χριστιανικής θρησκείας.

2. Νίτσε: «Η θέληση της Δύναμης»

3. Ντιντερό, 1713-1784) και Jean-le-Rond d’ Alembert (Ντ‘ Αλαμπέρ, 1717-1783)

4. α) «…Αν ή Ελλάς έγκατελείφθη άπό τό 1821 έως τόν Ιούλιον μήνα του τελευταίου έτους, τούτο προήλθε διότι οί εχθροί της τήν παρέσταιναν αδιακόπως πρός τους Βασιλείς, ώς λαόν έπαναστατωθέντα καί άγωνιζόμενον ύπό τήν διεύθυνσιν καί ύπό τούς σκοπούς Μυστικών Εταιρειών, όθεν έπήγασαν αί Kαταστροφαί της ‘Ισπανίας και Ιταλίας.
Εύκολον ήτο αναμφιβόλως να αναιρεθή ή σφαλερά αυτή δόξα. μ’όλον τούτο εχρειάσθησαν ολόκληρα επτά έτη βασάνων και δυστυχιών είς αναίρεσίν της. Μόλις ανηρέθη, καί ενώ ή Ελλάς άρχίζει νά λαμβάνη δείγματα εύνοίας καί καλοκαγαθίας έκ μέρους τών Συμμαχικών Δυνάμεων, οί έχθροί της θέλουν πάλιν τήν παραστήσει ώς υπεξούσιον τών Μυστικών Εταιρειών, καί είς άπόδειξιν τούτου θέλουν φανερώσει, ότι υπό διαφόρους ονόμασιν αί Εταιρείαι αυταί υπάρχουν καί πολλαπλασιάζονται μεταξύ των εν τοίς πράγμασι και τής πολιτικής τάξεως, και της στρατιωτικής δυνάμεως, ίσως καί αύτού του στόλου» Εν Πόρω τη 8 Ιουνίου 1828, Ο Κυβερνήτης Ι.Α. Καποδίστριας
β) «…Ἡ Κυβέρνησις χρεωστεῖ νὰ πληροφορηθῇ ὅτι πᾶς ὑπάλληλος, ὁποιοσδήποτε ἄν εἶναι ὁ βαθμὸς του, ἤ ἡ θέσις του, εἶναι καὶ θέλει μείνειἐντελῶς ἀλλότριος ἀπὸ τὴν περὶ ἧς ὁ λόγος μυστικὴν ἐταιρίαν, ἤ ὁποιαδήποτε ἄλλην μυστικὴ ἐταιρίαν, ἥτις ἤθελεν ἀντίκεισθαι εἰς τὰ χρέη, εἰς τὰὁποῖα καθυποβάλλεται, ἅμ’ ἀφοῦ δέχεται δημόσιον τινὰ ὑπηρεσίαν καὶ ἐπειδὴ ὑπηρετεῖ τὴν πατρίδα κατὰ τὴν προσωρινῶς καθεστῶσαν τάξιν τῶν πραγμάτων, δὲν θέλει ὑπόκεισθαι μήτε ὑπακούει εἰμὴ εἰς τοὺς ὑπάρχοντας νόμους, καὶ εἰς τοὺς κατ’ αὐτὴν διωριζομένους ἀρχηγούς». Ἐν Ναυπλίῳ τῇ 22α Αὐγούστου 1831. Ὁ Κυβερνήτης Ι.Α.ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ. 48 ημέρες μετά ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε.
5. Η κατευθυντήρια γραμμή του φιλοσόφου Immanuel Kant (Καντ, (1724-1804)), «Να έχεις το θάρρος να χρησιμοποιείς τη λογική σου», είχε ως στόχο τις εξωτερικές αντιδράσεις ενάντια στο Διαφωτισμό, αλλά και την εσωτερική απελευθέρωση από την ποδηγέτηση της κοσμικής και της εκκλησιαστικής εξουσίας.

6. Ο Ολλανδός φιλόσοφος Σπινόζα, 1632-1677) Ο ‘Άγγλος φιλόσοφος και γιατρός Λοκ, 1632-1704) δημοσίευσε το 1689 ένα βιβλίο «Επιστολές για την Ανοχή». Ο επίσης ‘Άγγλος φιλόσοφος Τόλαντ, 1670-1722), ο Γάλλος ιερωμένος Μεσλιέ -1773), ο Γάλλος ιερωμένος και φιλόσοφος Μπάυλ, 1647-1706), ο Γερμανο-Ολλανδός Μπέκερ, 1634-1698) που κατηγορούσε τον εκκλησιαστικό μηχανισμό καθολικών και προτεσταντών για τις δολοφονίες μαγισσών.

7. Τέτοια πρόσωπα ήταν οι Γεώργιος Σουγδουρής, Μεθόδιος Ανθρακίτης, Ευγένιος Βούλγαρις, Ιώσηπος Μοισιόδαξ, Νικηφόρος Θεοτόκης, Χριστόδουλος Παμπλέκης (1733-1793), ο οποίος στο δοκίμιό του «Περί Θεοκρατίας» (1793) υπερασπίζεται τις ιδέες του Διαφωτισμού, εκθειάζοντας τον Βολτέρο και τον Ρουσσώ, ο Νεόφυτος Βάμβας (1770-1855), ο Άνθιμος Γαζής, οι φιλόσοφοι Φιλιππίδης, Βαρδαλάχος, Οικονόμος, Γουλέλης, ο Θ. Καϊρης, ενώ οι κορυφαίοι Έλληνες διαφωτιστές είναι ο Ρήγας Φεραίος, ο Αδ. Κοραής καθώς και ο Κοσμάς ο Αιτωλός.

8.  «Νεοελληνικός Διαφωτισμός» Κ.Θ. ΔΗΜΑΡΑ, Νεοελληνικά Μελετήματα, Αθήνα 1977

9. ‘Αννα Ταμπάκη: «Βολτέρος, Ο εμπνευστής μιας επανάστασης», τ.18, Ιαν. 2006»
olympia

Το διαβάσαμε από το: Η υπερεκτίμηση του Διαφωτισμού και οι ευθύνες της αποτυχίας του http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/09/blog-post_2804.html#ixzz2eCfho9co